கள்வனின் கனவுகள் - கதை திரி
- Thread starter NNK-80
- Start date
- Status
அத்தியாயம் 1: கதைகளின் தொடக்கம்
மதிய வேலையில் பகலவன் அவனது வெப்ப கதிர்களால் வாட்டி வதைத்துக்கொண்டு இருக்க...
அடுத்து யாரு சார்? உள்ள வாங்க என கம்பவுண்டர் அழைத்துவிட்டு உள்ளே செல்ல...
ஒரு நடுத்தர வயது இளைஞன் எழுந்தான், அவனை பார்க்கும்போது சண்டைபோட்டு அடி வாங்கி வந்ததுபோல் இருந்தது, அவனது முகத்தில் இருந்த சிறிய கீறல் அதை உறுதிபடுத்தியது, அந்த கீறலில் ரத்தம் வந்து உறைந்து போய் இருக்க, அவன் கதவை திறந்து உள்ளே சென்றான்.
அவனை பார்த்த டாக்டர் சற்று பரிதாபத்துடன் “வாப்பா தம்பி என்ன ஆச்சு உனக்கு? யாருப்பா அடிச்சா?" என வினாவ
"சார் அதுவா முக்கியம் தம்பி இது மனநிலை சம்மந்தமா பாக்குற இடம்ப்பா பக்கத்துல ஆஸ்பத்திரி இருக்கு அங்க போ” என கம்பவுண்டர் சற்று கடுகடுத்த குரலில் சொல்ல
இவை எதையும் கேட்காமல் வந்து இருக்கையில் அமர்ந்தான் அந்த நபர்.
“தம்பி தம்பி” என அழைத்து…
கம்பவுண்டர் அவனை தொட வந்தான்.
அந்த நபர் அவன் பின்னே சொருகி வைத்து இருந்த துப்பாக்கியை எடுத்து அந்த டாக்டரின் முன்னே வைக்க
டாக்டரும் கம்பவுண்டரும் பேய் அறைந்தது போல் முன்னே நின்றுக்கொண்டு இருந்தனர்.
கம்பவுண்டர் சுதாரித்து கொண்டு அந்த நபரின் கையை பிடிக்க வர
பிடிக்க வந்த கையை முறுக்கி, அவனது தலையை பிடித்து டேபிள் மீது வைத்து அழுத்தி துப்பாக்கியை அவனது பின் மண்டையில் வைத்து பேசத் தொடங்கினான்.
“நான் வெறும் திருடன்தான் என்னய கொலைகாரனா மாத்திராதிங்க, நான் சொல்லுறதை கொஞ்ச நேரம் கேட்டா போதும் நானே கிளம்பிருவேன் புரியுதா” என கம்பவுண்டரின் தலையில் சற்று அழுத்தம் கொடுத்து கேட்க
“தம்பி தம்பி விட்டுரு பா அவன, எனக்கு இருக்குறதே இவன் ஒருத்தன்தான், வாரத்துக்கு ஒரு கோட்டரும் கோழி பிரியாணியும் வாங்கி தந்துதான் பா, வேலைல வச்சு இருக்கேன், இவனும் இல்லைனா என் நிலைமை ரொம்ப மோசம் ஆகிரூம்பா ப்ளீஸ்” என டாக்டர் கேட்க
அவனிடம் இருந்து எந்த பதிலும் இல்லை.
“உனக்கு என்ன உன் கதையை கேட்கனும் அவ்வளவு தான நான் கேட்கேன் சொல்லு” என டாக்டர் சொன்னதும் அமைதி ஆனான் திருடன்.
கம்பவுண்டரை விட்டுவிட்டு அவனது பர்சில் இருந்த காசு மொத்தத்தையும் எடுத்து டேபிள் மீது வைத்தான்.
காசை பார்த்ததும் டாக்டர் மற்றும் கம்பவுண்டரின் கண்கள் விரிந்தது.சுமார் 30000 இருந்து இருக்கும்.
“இது எனக்குத் தேவையில்லை நீயே வச்சுக்கோ, நான் சொல்லுறதை கேளு இப்போ” என திருடன் சொல்ல
கம்பவுண்டர் ஓடி சென்று, மீதி இருந்த அனைவரையும் நாளை வர சொல்லிவிட்டு கதவை மூடினான்.
“என்னடா பண்ற” என டாக்டர் கேட்க
“டாக்டர் ஒரு கதைக்கு இவ்வளவு பணம், இன்னைக்கு முழுக்க நாம வேலை பார்த்தா கூட இவ்வளவு கிடைக்காது, நீங்க சொல்லுங்க தம்பி” என திருடனை பார்த்து அமர்ந்தான்.
திருடன் அவனது கதையை சொல்லத் தொடங்கினான்.
“என் பேரு அனந்தஜீத், நான் சின்ன வயசா இருக்கும்போதே என் அம்மா அப்பா இறந்துட்டாங்க”
“எப்படி?” என கம்பவுண்டர் கேட்க
“இது ரொம்ப முக்கியமா?” என டாக்டர் கோவப்பட
“கார் ஆக்சிடன்ட், ஸ்பாட் அவுட் ஆனா எனக்கு ஒரு சின்ன காயம் கூட இல்லை”
“உண்மையாவே கடவுள் கிரெட்ல ஒரு காயம் கூட இல்லாம நீ வந்து இருக்க”
“ஹம், அந்த கடவுள நான் என்ன சொல்ல, என்ன காப்பாத்தி நல்லது பண்ணி இருக்கான்னு சிரிக்கவா, இல்லை என் அம்மா அப்பாவ என்ட்ட இருந்து பரிச்சுட்டான்னு ஏசவா”
“தம்பி…” என டாக்டர் அனந்த் தோளில் கை வைக்க
கண்ணீர் துளிகள் அவனது கண்ணின் ஓரத்தில் வந்து நின்றது.
“இதெல்லாம் விட ஹைலேட்டா என் அம்மா அப்பா சாவ ரெண்டு டைம் என்னய பார்க்க வாச்சானே அந்த கடவுள் அதை நினைச்சு அழுக வா” என சத்தத்தை உயர்த்தி கண்ணீர் வெளியே வந்து அழுதுக்கொண்டே சொல்ல
டாக்டருக்கு அவனது வேதனை புரிந்தது.
கம்பவுண்டர் அருகில் வந்து…
“சார் இவன் பைத்தியமாக இருப்பானோ”
“ஏன்டா?”
“வந்தான் கன்ன காட்டினான், மிரட்டினான், கதையை கேட்க 30000 கொடுக்கிறான், அதை கூட விடுங்க அதெப்படி சார் ரெண்டு டைம் பார்க்க முடியும் சாவ?”
“நான் பேசுறத பார்த்தா பைத்தியம் மாதிரி தான் தெரியும், இதுக்குமேல நான் சொல்லுறத கேட்டு நான் பைத்தியம்தான்னு நீங்க கண்டிப்பா முடிவே பண்ணிருவேங்க” என அனந்த் சொல்லுவதை கேட்டு அவர்கள் அவனை உற்று பார்க்க
“நீங்க என்னய நம்புற மாதிரி ஒன்னு சொல்லவா, மேலே ஓடுற இந்த ஃபேன் மாட்டி 20 வருஷம் ஆச்சு, இந்த விஷயம் உங்களுக்கு மட்டும்தான் தெரியும் சரியா டாக்டர், போன வாரம் இந்த ஃபேன ரிப்பர் பார்க்க ஒருத்தன் வந்தான், ஆனா அவன அப்படியே பத்தி விட்டுட்டு அந்த காச நீங்க எடுத்துகிட்டேங்க அப்படிதான அண்ணா” என இருவரையும் பார்க்க
இருவரும் ஏதோ அருள்வாக்கு சொல்லும் பையன் முன்னே வந்து அமர்ந்தது போல் இருந்தனர்.
திருடன் டாக்டரின் கையை பிடித்து அவரது வாட்சை பார்த்து விட்டு….
“இது மட்டும் இல்லை இன்னும் 5 செகண்ட் ல இருக்குற இடத்தைவிட்டு நீங்க எந்திக்கலைனா செத்துருவேங்க” என சொல்லிவிட்டு
காலால் டேபிளை மிதித்து அவனது வீலீங் சேரை பின்னே நகர்த்தும் நேரமும், அதைப்பார்த்து டாக்டரும் கம்பவுண்டரும் பின்னே செல்லும் நேரமும் , மேலே இருந்து அந்த ஃபேன் கீழே விழும் நேரமும் சரியாக இருந்தது.
அங்கே ஒரு நிசப்தம் நிலவியது. இருவரின் கண்கள் அதிர்ச்சியில் இருந்து வெளிவராமல் தவித்தது. ஒருவனின் கண் எதையும் காட்டாமல் அமைதியை கையாண்டது.
திருடன் அந்த வீலீங் சேரை மெல்லமாக நகர்த்தி அந்த நிசப்தத்தை களைத்தான்.
டாக்டரின் அருகே வந்து
“இப்போ என் கதைய கேக்குறீங்களா சார்?”
டாக்டரின் முகமும் கம்பவுண்டரின். முகமும் வேர்த்து பயமும் கலக்கமும் ஆட்கொண்டு இருக்க… அனந்த் முகத்தில் எந்த வித கலக்கமும் இல்
லாமல் உணர்ச்சியும் இல்லாமல் மாயவன் போல் அமர்ந்து இருந்தான்.
இனி கனவுகள் தொடங்கும்….
மதிய வேலையில் பகலவன் அவனது வெப்ப கதிர்களால் வாட்டி வதைத்துக்கொண்டு இருக்க...
அடுத்து யாரு சார்? உள்ள வாங்க என கம்பவுண்டர் அழைத்துவிட்டு உள்ளே செல்ல...
ஒரு நடுத்தர வயது இளைஞன் எழுந்தான், அவனை பார்க்கும்போது சண்டைபோட்டு அடி வாங்கி வந்ததுபோல் இருந்தது, அவனது முகத்தில் இருந்த சிறிய கீறல் அதை உறுதிபடுத்தியது, அந்த கீறலில் ரத்தம் வந்து உறைந்து போய் இருக்க, அவன் கதவை திறந்து உள்ளே சென்றான்.
அவனை பார்த்த டாக்டர் சற்று பரிதாபத்துடன் “வாப்பா தம்பி என்ன ஆச்சு உனக்கு? யாருப்பா அடிச்சா?" என வினாவ
"சார் அதுவா முக்கியம் தம்பி இது மனநிலை சம்மந்தமா பாக்குற இடம்ப்பா பக்கத்துல ஆஸ்பத்திரி இருக்கு அங்க போ” என கம்பவுண்டர் சற்று கடுகடுத்த குரலில் சொல்ல
இவை எதையும் கேட்காமல் வந்து இருக்கையில் அமர்ந்தான் அந்த நபர்.
“தம்பி தம்பி” என அழைத்து…
கம்பவுண்டர் அவனை தொட வந்தான்.
அந்த நபர் அவன் பின்னே சொருகி வைத்து இருந்த துப்பாக்கியை எடுத்து அந்த டாக்டரின் முன்னே வைக்க
டாக்டரும் கம்பவுண்டரும் பேய் அறைந்தது போல் முன்னே நின்றுக்கொண்டு இருந்தனர்.
கம்பவுண்டர் சுதாரித்து கொண்டு அந்த நபரின் கையை பிடிக்க வர
பிடிக்க வந்த கையை முறுக்கி, அவனது தலையை பிடித்து டேபிள் மீது வைத்து அழுத்தி துப்பாக்கியை அவனது பின் மண்டையில் வைத்து பேசத் தொடங்கினான்.
“நான் வெறும் திருடன்தான் என்னய கொலைகாரனா மாத்திராதிங்க, நான் சொல்லுறதை கொஞ்ச நேரம் கேட்டா போதும் நானே கிளம்பிருவேன் புரியுதா” என கம்பவுண்டரின் தலையில் சற்று அழுத்தம் கொடுத்து கேட்க
“தம்பி தம்பி விட்டுரு பா அவன, எனக்கு இருக்குறதே இவன் ஒருத்தன்தான், வாரத்துக்கு ஒரு கோட்டரும் கோழி பிரியாணியும் வாங்கி தந்துதான் பா, வேலைல வச்சு இருக்கேன், இவனும் இல்லைனா என் நிலைமை ரொம்ப மோசம் ஆகிரூம்பா ப்ளீஸ்” என டாக்டர் கேட்க
அவனிடம் இருந்து எந்த பதிலும் இல்லை.
“உனக்கு என்ன உன் கதையை கேட்கனும் அவ்வளவு தான நான் கேட்கேன் சொல்லு” என டாக்டர் சொன்னதும் அமைதி ஆனான் திருடன்.
கம்பவுண்டரை விட்டுவிட்டு அவனது பர்சில் இருந்த காசு மொத்தத்தையும் எடுத்து டேபிள் மீது வைத்தான்.
காசை பார்த்ததும் டாக்டர் மற்றும் கம்பவுண்டரின் கண்கள் விரிந்தது.சுமார் 30000 இருந்து இருக்கும்.
“இது எனக்குத் தேவையில்லை நீயே வச்சுக்கோ, நான் சொல்லுறதை கேளு இப்போ” என திருடன் சொல்ல
கம்பவுண்டர் ஓடி சென்று, மீதி இருந்த அனைவரையும் நாளை வர சொல்லிவிட்டு கதவை மூடினான்.
“என்னடா பண்ற” என டாக்டர் கேட்க
“டாக்டர் ஒரு கதைக்கு இவ்வளவு பணம், இன்னைக்கு முழுக்க நாம வேலை பார்த்தா கூட இவ்வளவு கிடைக்காது, நீங்க சொல்லுங்க தம்பி” என திருடனை பார்த்து அமர்ந்தான்.
திருடன் அவனது கதையை சொல்லத் தொடங்கினான்.
“என் பேரு அனந்தஜீத், நான் சின்ன வயசா இருக்கும்போதே என் அம்மா அப்பா இறந்துட்டாங்க”
“எப்படி?” என கம்பவுண்டர் கேட்க
“இது ரொம்ப முக்கியமா?” என டாக்டர் கோவப்பட
“கார் ஆக்சிடன்ட், ஸ்பாட் அவுட் ஆனா எனக்கு ஒரு சின்ன காயம் கூட இல்லை”
“உண்மையாவே கடவுள் கிரெட்ல ஒரு காயம் கூட இல்லாம நீ வந்து இருக்க”
“ஹம், அந்த கடவுள நான் என்ன சொல்ல, என்ன காப்பாத்தி நல்லது பண்ணி இருக்கான்னு சிரிக்கவா, இல்லை என் அம்மா அப்பாவ என்ட்ட இருந்து பரிச்சுட்டான்னு ஏசவா”
“தம்பி…” என டாக்டர் அனந்த் தோளில் கை வைக்க
கண்ணீர் துளிகள் அவனது கண்ணின் ஓரத்தில் வந்து நின்றது.
“இதெல்லாம் விட ஹைலேட்டா என் அம்மா அப்பா சாவ ரெண்டு டைம் என்னய பார்க்க வாச்சானே அந்த கடவுள் அதை நினைச்சு அழுக வா” என சத்தத்தை உயர்த்தி கண்ணீர் வெளியே வந்து அழுதுக்கொண்டே சொல்ல
டாக்டருக்கு அவனது வேதனை புரிந்தது.
கம்பவுண்டர் அருகில் வந்து…
“சார் இவன் பைத்தியமாக இருப்பானோ”
“ஏன்டா?”
“வந்தான் கன்ன காட்டினான், மிரட்டினான், கதையை கேட்க 30000 கொடுக்கிறான், அதை கூட விடுங்க அதெப்படி சார் ரெண்டு டைம் பார்க்க முடியும் சாவ?”
“நான் பேசுறத பார்த்தா பைத்தியம் மாதிரி தான் தெரியும், இதுக்குமேல நான் சொல்லுறத கேட்டு நான் பைத்தியம்தான்னு நீங்க கண்டிப்பா முடிவே பண்ணிருவேங்க” என அனந்த் சொல்லுவதை கேட்டு அவர்கள் அவனை உற்று பார்க்க
“நீங்க என்னய நம்புற மாதிரி ஒன்னு சொல்லவா, மேலே ஓடுற இந்த ஃபேன் மாட்டி 20 வருஷம் ஆச்சு, இந்த விஷயம் உங்களுக்கு மட்டும்தான் தெரியும் சரியா டாக்டர், போன வாரம் இந்த ஃபேன ரிப்பர் பார்க்க ஒருத்தன் வந்தான், ஆனா அவன அப்படியே பத்தி விட்டுட்டு அந்த காச நீங்க எடுத்துகிட்டேங்க அப்படிதான அண்ணா” என இருவரையும் பார்க்க
இருவரும் ஏதோ அருள்வாக்கு சொல்லும் பையன் முன்னே வந்து அமர்ந்தது போல் இருந்தனர்.
திருடன் டாக்டரின் கையை பிடித்து அவரது வாட்சை பார்த்து விட்டு….
“இது மட்டும் இல்லை இன்னும் 5 செகண்ட் ல இருக்குற இடத்தைவிட்டு நீங்க எந்திக்கலைனா செத்துருவேங்க” என சொல்லிவிட்டு
காலால் டேபிளை மிதித்து அவனது வீலீங் சேரை பின்னே நகர்த்தும் நேரமும், அதைப்பார்த்து டாக்டரும் கம்பவுண்டரும் பின்னே செல்லும் நேரமும் , மேலே இருந்து அந்த ஃபேன் கீழே விழும் நேரமும் சரியாக இருந்தது.
அங்கே ஒரு நிசப்தம் நிலவியது. இருவரின் கண்கள் அதிர்ச்சியில் இருந்து வெளிவராமல் தவித்தது. ஒருவனின் கண் எதையும் காட்டாமல் அமைதியை கையாண்டது.
திருடன் அந்த வீலீங் சேரை மெல்லமாக நகர்த்தி அந்த நிசப்தத்தை களைத்தான்.
டாக்டரின் அருகே வந்து
“இப்போ என் கதைய கேக்குறீங்களா சார்?”
டாக்டரின் முகமும் கம்பவுண்டரின். முகமும் வேர்த்து பயமும் கலக்கமும் ஆட்கொண்டு இருக்க… அனந்த் முகத்தில் எந்த வித கலக்கமும் இல்
லாமல் உணர்ச்சியும் இல்லாமல் மாயவன் போல் அமர்ந்து இருந்தான்.
இனி கனவுகள் தொடங்கும்….
Last edited by a moderator:
கௌசல்யா முத்துவேல்
Well-known member
இப்படி அதிரடியா ஆரம்பிச்சுருக்கீங்களே!!... என்ன நடக்குது இங்க!!??... அப்படி என்ன கதையா இருக்கும்???
இந்த அதிரடி வரத்தான்ங்க இத்தனை நாள் அரும்பாடு பட்டேன்
அத்தியாயம் 2 : ஜோதிடம்
அனந்தஜீத்தின் கண்கள் மூடின கதைகள் தொடங்கின.
“ஆகஸ்ட் 23, 2000, புதன்கிழமை கிருஷ்ண ஜெயந்தி அன்னைக்கு தான் நான் பொறந்தேன், என் அம்மாவும் அப்பாவும் நான் பொறந்தத விழா மாதிரி கொண்டாடுனாங்கலாம், என் அம்மா அடிக்கடி சொல்லும் என்ட்ட” என அனந்த் அதை நினைத்து பார்க்க
ஆகஸ்ட் 23,2000 அன்று இரவு 12 மணிக்கு….
“ஆஆ அம்மா என்னால முடியலை ஆஆ” என ஒரு பெண் ஒரு நடுத்தர வயது ஆணின் கையை பிடித்து அழுதுக்கொண்டு இருக்க
சுற்றி மூன்று வைத்தியச்சிகள் அவளுக்கு பிரசவம் பார்த்துக்கொண்டு இருந்தனர்.
“என்னால முடியலை ராம்” என வலி தாங்க முடியாமல் அந்த பெண்ணின் முகத்தில் கண்ணீர் தேம்பி வந்து நிற்க
ராம் அந்த பெண்ணின் கையை இருக்க பிடித்துக்கொண்டு, அவளது தலையை அவனது கைகளால் கோதி விட்டு…
கண்ணில் தண்ணீர் தழும்ப வார்த்தைகள் அவனது நாவில் இருந்து உதிர ஆரம்பித்தது.
“ஒன்னுமில்லை மீரா எல்லாம் சரி ஆகிடும் இன்னும் கொஞ்சம்தான், நம்ம பையன் நம்ம கிட்ட வந்துருவான்” என அவளது நெற்றியில் அவனது இதழ்களை பதித்து, அவனது மூக்கால் அவளது மூக்கை வருட, அவளின் முகத்தில் கண்ணீர் இருந்தாலும் ஒரு மாய புன்னகை உதிர்ந்தது.
கண்களின் நீர் மட்டுமல்ல…
உடல்களின் வழியும் ஒன்றாய் கலந்தது…
தீடீரென ஒரு நொடி, வைத்தியச்சி ஒருவள் சிரிக்க, குழந்தை வெளியே வர, மீரா அலற என சம்பவங்கள் அடுத்தடுத்து நிகழவே, ராம் சிரிப்பதா அழுவதா என முகத்தில் உணர்ச்சி காட்டத்தெரியாமல் உறைந்து நிற்க…
குழந்தை அவர்கள் இருவரது கையையும் தொட்டது.
வலியை பகிர்ந்த ஜோடிகள் சந்தோசத்தை பகிர்ந்து கொண்டு இருந்தனர். இருவரது இதய துடிப்புடன் ஒரு சிறிய இதய துடிப்பு புதிதாக சேர்ந்தது.
"நான் அவங்க கைய தொட்டதும் அவங்களோட மொகத்துல இருந்த சந்தோசத்தை விவரிக்க வார்த்தையே இல்லை, அதுவரை பட்ட பாடுக்கு வந்துட்டான் நம்ம பையன் அப்படினு நினைச்சு சிரிச்சுட்டே இருந்தாங்க" என அனந்த் கண்களை மூடிக்கொண்டு ஒரு வசியம் கலந்த குரலில் சொல்ல
அவன் சொல்லும்போதே அந்த காட்சிகள் டாக்டர் மற்றும் கம்பவுண்டரின் கண்களுக்கு வந்து சென்றது.
"நான் பொறந்த அடுத்த வாரம் எங்களோட குடும்ப ஜோசியர் கிட்ட என்னய கூட்டிட்டு போனாங்க, எனக்கு பெயர் வைக்கனும்னு"
ஜோசியகாரனின் வீட்டில்…
ஜோசியர் அவரது கண்களை மூடி தியான நிலையில் இருக்க.
இவர்களின் சத்தத்தை கேட்டு அவரது வார்த்தைகள் உதிர தொடங்கியது.
“என்னப்பா ராம், ஆண் பிள்ளை தான்?”
“ஆமாஅய்யா, நீங்க சொன்னமாதிரியே ஆம்பளை பிள்ளைதான், அதான் ஜாதகமும் உங்க கிட்டயே எழுதலாம்னு வந்தேன்”
“பெசா எழுதிடலாம், நாள் நேரமும் சொல்லுப்பா”
ஜோசியர் ஜாதகத்தை எழுதி முடிக்க…
“உன் பையன் பொறந்தது, கிட்டத்தட்ட அந்த கிருஷ்ணர் ஜாதகத்துல தான், உன் பையனுக்கு சென்ற இடமெல்லாம் வெற்றி கிடைக்கும், யாரு எவ்வளவு கஷ்டத்துல இருந்தாலும் இவன் மாய சொற்கள் அவங்கள மயக்கிரும், செல்வத்த பொருத்தவரை உன் பையனுக்கு எந்த குறையும் வராது, அந்த கடவுளே இவன் கேள்விக்கு எல்லாம் ஏதோ ஒரு வகையில பதில் சொல்லுவாரு” என ஜோசியர் சொல்ல
ராமின் முகம் சந்தோசத்தில் மகிழ்ந்து பரவசநிலையில் இருந்தது.
சட்டென ஜோசியரின் முகம் மாறியது.
“என்னாச்சு ஐயா? ஏன் முகம் மாறுது”
“அய்யோ அதெல்லாம் ஒன்றுமில்லைப்பா, உன் பையன் நல்லா வாழுவான், அந்த கிருஷ்ணர் மாதிரியே, இந்தா ஜாதகம்” என வராத சிரிப்பை வர வைத்து அந்த ஜோசியர் ராமை அனுப்ப முயல.
“சாமி நீங்களே ஒரு நல்ல பேரா பையனுக்கு சொல்லுங்க சாமி” என மீரா குழந்தையை அவரிடம் கொடுக்க
குழந்தையை கையில் ஏந்திய ஜோசியர், ஒரு இனம் புரியாத மகிழ்ச்சியை ஒரு ஈர்ப்பை அவனிடம் கண்டார் என்பதை அவரது முகத்தில் தெரிந்த சந்தோசம் தெரிய படுத்தியது.
குழந்தையின் காதில் அனந்தஜீத் என்ற பெயரை மூன்று முறை சொல்லி அவர்களை அனுப்பினார்.
அவர்கள் இருவரும் சென்றவுடன்
“குருவே ஏன் அவங்ககிட்ட உண்மைய மறைக்குறேங்க, கிருஷ்ணர் அவங்க அம்மா அப்பாவ பிரிந்தது போல இந்த குழந்தையும் பிரிஞ்சுரும்ன்ற உண்மைய சொல்லி இருக்கலாமே”
“கிட்டத்தட்ட கிருஷ்ணர் ஜாதகம்னு தான் சொன்னேன் புருசோத்தமா, அப்படியே கிருஷ்ணர் ஜாதகம்னு சொல்லல”
“அப்படினா?”
“காலம் உனக்கு பதில் சொல்லும்” என அவர் அந்த உரையாடலை நிறுத்திவிட்டு கண்களை மூடினார்.
அனந்தஜீத்தின் கண்கள் திறந்தது.
“இதுதான் சார் நான் பொறந்த கதை, என் அம்மாவும் அப்பாவும் ஒரே குடும்பம் அத்தை பொண்ணு மாமன் பையன் உறவு, பெரிய ஜமீன்தார் குடும்பம் கிட்டத்தட்ட, எனக்கு விவரம் தெரிஞ்சதுல இருந்து என் அம்மா என்னய ஒரு தடவை கூட அடிச்சது இல்லை, என் அப்பா என்னய ஒரு தடவ கூட அரட்டினது இல்லை, இந்த சும்மா பேச்சுக்கு சொல்லுவாங்கல்ல சார் தங்க தட்டுல வச்சு தாக்குவாங்கன்னு, அதான் எனக்கு நடந்துச்சு தங்க தட்டுல வச்சு தாங்குனாங்க என்னய, என் லைஃப்ல சந்தோசமான பகுதினா அதுதான், ஏன்னா அப்போ எனக்குத் தெரியாதுல பின்னாடி நான் சோத்துக்கு அலைய போறேன், சிக்னல்ல பிச்சை எடுக்க போறேன், பசிக்குதுனு திருடி மாட்டப்போறேன், எல்லாத்துக்கும் மேல…” என கோர்வையாக வந்துக்கொண்டு இருந்த வார்த்தைகள் சட்டென நிற்க
“எல்லாத்துக்கும் மேல” என டாக்டர் தொடர
அனந்த் ஒரு பெருமூச்சு விட்டான்.
வார்த்தைகள் வந்தது ஆனால் சத்தம் அதிகம் இல்லை.
“எல்லாத்துக்கும் மேல நான் ஸ்ருதிய பார்த்து இருக்க மாட்டேன்” என ஒரு மென்மையான காதல் நிறைந்த கண்களுடன் ஆசை நிறைந்த குரலுடன் சொல்ல
ஆனால் அந்த ஆசையும் காதலும் அடுத்த நொடி வரைகூட நீடித்தபாடில்லை.
“அவளோட லைஃப்ல போய் இருக்க மாட்டேன், அவள என்னய லவ் பண்ணு லவ் பண்ணுனு பின்னாடி சுத்தி இருக்க மாட்டேன் ” என சற்று கோவம் வெளிப்பட்டு சத்தம் அதிகரித்தது.
“அவளுக்கு ஆசைய காமிச்சு இருக்க மாட்டேன், என்கூட இருந்தா இப்படி எல்லாம் வாழலாம் இருக்கலாம்னு சுதந்திரத்தை காமிச்சு இருக்க மாட்டேன், இப்படியும் வாழ முடியும் இப்படியும் வாழ்க்கை இருக்குதுனு அவளுக்கு காமிக்காம இருந்து இருப்பேன்” என அவன் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக அவனது கட்டுப்பாட்டை மீறினான். அவனுக்கு அவன் மீதே கோவம் அதிகம் ஆகத் தொடங்கியது.
எல்லா தப்பும் தன்னால்தான் என்ற குற்ற உணர்ச்சி அவனை கொன்றது.
ஒரு கட்டத்தில் கோவம் அதிகம் ஆகி பாரத்தை தாங்க முடியாமல் அவனிடம் இருந்த துப்பாக்கியை எடுத்து அவனது நெற்றியில் வைத்து அவனது மரணத்தை எதிர்கொள்ள தயார் ஆகி நிற்க
டாக்டரும் கம்பவுண்டரும் அவனை தடுக்க எழுந்து வர…
அனந்த் கண்களை மூடி மரணத்தை எதிர்கொள்ள ட்ரிகரில் கை வைத்து அழுத்த ரெடியாக நிற்க
துப்பாக்கி சுடும் சத்தம் அந்த கட்டிடத்தில் கேட்டது.
கனவுகள் நினைவாகும்…
Last edited by a moderator:
கௌசல்யா முத்துவேல்
Well-known member
என்ன சொல்ல வந்தார் ஜோசியர்!!???... ஏன் சொல்லாமலே விட்டுட்டார்???... அவ்வளவு வசதியா இருந்தவன் எப்படி இப்படி ஆனான்???!!... ஸ்ருதிக்கு என்னாச்சு???... இன்ட்ரெஸ்டிங்!!..
மைண்ட்க்கு நிறையா வேலை கொடுக்க தான்ஒரே twist ha இருக்கே...
அத்தியாயம் 3: சிறுவனின் கனவு
துப்பாக்கியில் கை வைத்து அழுத்த போகும் வேலையில் டாக்டர் அந்த துப்பாக்கியை ஏந்திய கையை பிடித்து மேலே உயர்த்த துப்பாக்கியில் இருந்து வெளிபட்ட தோட்டா கட்டிடத்தின் மேல் கூறையை துளையிட்டது.
அதில் இருந்து சிறிய மண் துகள்கள் உதிர்ந்த வண்ணம் இருக்க…
டாக்டர் ஓங்கி ஒரு அறை அறைந்தார்.
அனந்த் சற்று சுய நினைவிற்கு வர…
“ஏன்டா டேய் நீ சாவ என் கிளினிக் தான் கிடைச்சதா, அதை குடுடா என துப்பாக்கியை பிடிங்கி வைக்க
அனந்த் இன்னும் எதையோ மனதில் போட்டுக் குழப்பிக் கொண்டு இருந்தான்.
“யோவ் ஜாக்கி அவன உட்கார வை” என கம்பவுண்டரிடம் டாக்டர் சொல்ல
ஜாக்கி அனந்த்தை சேரில் அமர வைத்தான்.
“தண்ணிய குடி டா” என தண்ணியை அவன் பக்கம் நகர்த்தினார் டாக்டர்.
அனந்த் தண்ணியை எடுத்து குடிக்க…
“பணக்கார வீட்டு பையன்னு சொல்லுற, ஆனா சாப்பாட்டுக்கு பிச்சை எடுத்து இருக்குற, தங்க தட்டுல வச்சு தாங்குனாங்கனு சொல்லுற, ஆனா இப்போ ஒரு திருடனா இருக்குற, இதெல்லாம் கூட சரி, யாரு அந்த ஸ்ருதி? அவ லைஃப்ல நீ என்ன குழப்பம் பண்ண? அப்பறம் உங்க அம்மா அப்பாவோட சாவ ரெண்டு டைம் பார்த்தேன்னு சொல்லுறயே அதுக்கு மீனிங் என்ன?” என டாக்டர் அவனிடம் கேள்வியை அடுக்க
அவன் அதை கண்டு கொள்ளாமல் தண்ணீரை குடித்துக்கொண்டே இருக்க
கடுப்பான டாக்டர் அந்த கிளாஸை பிடித்து கீழே இழுத்து.
“போதும் சொல்லு” என ஒரு சகோதரன் போல் உரிமை எடுக்க
அனந்த் ஒரு அப்பாவித்தனமான பார்வை பார்த்துவிட்டு கதையை தொடர தயார் ஆனான்.
இதற்கு நடுவில் அனந்த்தை பார்த்துவிட்டு, ஜாக்கி டாக்டரின் காதில் வந்து…
“பண்றது எல்லாம் பண்ணிட்டு பார்வைய பாருங்க திருவிழால காணம போன குழந்தையாட்டம்” என சிரிக்க வைக்க
அனந்த் ஒரு பெருமூச்சு விட்டு ஆரம்பித்தான்.
“எனக்கு ரொம்ப ரொம்ப முக்கியமான இரண்டு பேரு, எனக்கு ரொம்ப புடிச்சவங்க என் அம்மா அப்பா தான் சார், அன்னைக்கு என்னோட ஆறாவது பிறந்த நாள், என் அம்மாவும் அப்பாவும் என்னய எங்கயோ கூட்டிட்டு போகனும்னு ரெடி பண்ணிட்டு இருந்தாங்க” என நடந்ததை நினைத்து பார்க்கத் தொடங்கினான்.
ஆகஸ்ட் 16,2006 புதன்கிழமை, கிருஷ்ண ஜெயந்தி அன்று…
மீரா, ராம், அனந்த் மூவரும் காரில் சென்று கொண்டு இருந்தனர்.
அனந்த்திற்கு சர்ப்ரைஸ் அளிக்க இருவரும் அவனை அவனுக்கு பார்க்காத ஒரு இடத்திற்கு கூட்டி செல்ல திட்டம் போட்டு சென்று கொண்டு இருந்தனர்.
அனந்த் ஒரு நோட்டில் வரைந்து கொண்டு இருந்தான்.
“அப்படி என்னடா வரையுற ஒரு மணி நேரமா?” என ராம் சிரித்துக்கொண்டே கேட்க
“நான் என்னோட கனவ வரையுறேன்”
“ஓஓஓ சார் கனவு காண்ற அளவு பெரிய ஆளு ஆகிட்டேங்களா?”
“யோவ் அந்த கனவு வேறயா, என்னவே கொழப்பாத” என மகன் அப்பாவிடம் செல்லமாக விளையாட
“வாய்ய பாரு எல்லாம் நீ கொடுக்குற செல்லம்டி” என அவனது அவளை வம்பிழுக்க
இதை கேளு என அவள் ஒரு பாட்டை போட்டுவிட்டாள்.
“நாங்க வம்பு சண்டைக்கு போறதில்லை
வந்த சண்டைய விடுவதில்லை
வரி புலி தான் தோற்றதில்லையடா”
“நல்லா பூனையும் அதோட குட்டி கணக்கட்டா இருந்துட்டு நீங்க புலி அதுவும் வரி புலியா வச்சுக்கிறேன் டி” என கண்டிப்பதாக கொஞ்சிக் கொண்டு இருந்தான் ராம்.
“வச்சுக்கோ வச்சுக்கோ” என அவளும் சிரித்துக்கொண்டே அவனது கண்களை பார்த்துக்கொண்டு இருந்தாள்.
இருவரும் கண்களால் உரையாடினார்கள்.
அனந்த்தின் முகத்தில் சிரிப்பு கொஞ்சம் கொஞ்சமாக இல்லாமல் போனது.
“என்ன இது? எப்பயும் துரு துருனு இருக்கிறவன் இன்னைக்கு இப்படி இருக்கான்?” என இருவருக்கும் சந்தேகம்.
அனந்த் பேசத் தொடங்கினான்.
“அம்மா நாம திரும்பி போய்ரலாமா எனக்கு பயமா இருக்குது?”
“அச்சோ என் குழந்தைக்கு என்னடா பயம்? அதான் நான் இருக்கேன்ல இங்க வா” என பின் சீட்டில் அமர்ந்து இருந்த அனந்த்தை தூக்கி முன் சீட்டில் அவளது மடியில் அமர வைத்து அவனை கொஞ்சிக் கொண்டு இருந்தாள்.
ஆனாலும் அனந்த் சரியாகவில்லை, அவனது மனம் வேறு எதையோ நினைத்துக்கொண்டு இருந்தது.
அப்போது ஒரு ஐஸ்கிரீம் வண்டி தெரிய…
“அங்க பாரு ஐஸ்கிரீம் அம்மா வேணும்னா வாங்கிட்டு வரவா” என மீரா கையை காட்ட
அனந்த் அதை பார்த்து பயந்து “வேணாம் இங்க இருக்க வேணாம்” என கதற
ராமும் மீராவும் சற்று பயந்தனர். அனந்த் இவ்வாறு இதற்குமுன் நடந்தது இல்லை.
ஏன் இவ்வாறு அனந்த் நடந்துக் கொள்கிறான் என்று ஒரு பக்கம் குழப்பம் மீராவை வருத்தி எடுக்க…
அந்த ஐஸ்கிரீம் வண்டியை கடந்தவுடன் அனந்த் அமைதியானான்.
வண்டியின் பின் சீட்டிற்கு சென்று, பின் கண்ணாடி வழியே எக்கி எக்கி பார்த்து ஆனந்த பட்டான்.
ராமிற்கும் மீராவிற்கும் ஒன்றும் விளங்கவில்லை.
கார் திடீரென ஒரு ஹோட்டல் அருகே நின்றது.
ராம் அந்த காரை ஸ்டார்ட் பண்ண முயற்சிக்க, அது ஸ்டார்ட் ஆகும் படி தெரியவில்லை.
“என்னாச்சு ராம்?” என சிறிய கலக்கம் நிறைந்த குரலுடன் மீரா கேட்க
“ஒன்னுமில்லை மா ரொம்ப நேரம் ஓட்டிட்டு வந்து இருக்கோம்ல அதுல ஏதும் இன்ஜின் சூடு ஆகி இருக்கும் இரு நான் போய் என்னன்னு பாக்குறேன்”
காரின் முன்பகுதியை ஓப்பன் செய்து, ராம் பார்த்துக்கொண்டு இருக்க
மீராவின் கண்கள் அருகில் இருந்த ஹோட்டலின் பக்கம் சென்றது.
அங்கிருந்த ஐஸ்கிரீம் அவளது கவனத்தை ஈர்க்க, ராமும் காரின் முன்பகுதியை மூடி வைத்து முன்னே வர சரியாக இருந்தது.
“மா கார் ஸ்டார்ட் ஆகுற மாதிரி தெரியலை” என யோசிக்க
அப்போது ஒரு லாரி அவர்களை கடந்து சென்றது.
அது ஒரு காட்டுப் பகுதி, மரக்கட்டைகளை ஏற்றி செல்ல அடிக்கடி அங்கு லாரிகள் வந்த வண்ணம் இருக்கும்.
ஆதலால் இங்கு ஏதும் மெக்கானிக் செட் இருக்க வாய்ப்புள்ளது என நினைத்த ராம், மீராவிடம் பேச்சைத் தொடர்ந்தான்.
“மா கார் ஸ்டார்ட் ஆகுற மாதிரி தெரியலை, நான் ஒன்னு பண்றேன் அந்த ஹோட்டல்ல போய் ஏதும் மெக்கானிக் செட் இருக்கான்னு கேட்டுட்டு வர்ரேன் இரு” என மீராவிடம் சொல்ல
“மாமா…” என காதல் தழும்ப ஒரு குரல் அவனை அழைத்தது.
ராம் திரும்பி “நானா?” என கையை காட்டி கேட்க
“அப்பறம் எனக்கு என்ன ஊரு முழுக்கவா மாமா இருக்குது நீதான்யா மாங்கா”
“உன்ட்ட போய் ரொமன்ஸ எதிர்பார்த்தேன்ல என்னய அடிக்கனும்டி”
“அதெல்லாம் அப்பறம் பாத்துக்கலாம் எனக்கு” என ஒரு கள்ள சிரிப்பு சிரிக்க
“இழுக்காத மேட்டர்க்கு வா”
“சின்ன வயசுல நீ எனக்கு ஒரு ஐஸ்கிரீம் வாங்கி தருவேயா”
“ஆமா அதை வாங்கி கொடுத்து தான இப்படி மாட்டிட்டு முழிக்கேன், பேசமா உன் பக்கத்துல இருக்குற ரேவதிக்கு கொடுத்து இருக்கலாம் நல்லா அடக்கமா இருப்பா” என அவளை சீண்டும் வண்ணம் வம்பிழுக்க
“போட இங்க போய் வாங்கி வந்து, அவகிட்ட கொண்டு போய் கொடு”
பின்னால் இருந்து அனந்த் தலையை நீட்டி, “அப்பா அப்போ அம்மாவ ஐஸ்கிரீம் கொடுத்துதான் கரெக்ட் பண்ணேங்க?” என ஒரு அப்பாவி குரலில் கேட்க
“அய்யோ ஆமாடா மகனே” என அவனை கொஞ்ச
“அடி இந்தா வர்ரேன் டா” என மீரா அவனை இழுத்து அடிப்பது போல் நடித்து அவனிடம் விளையாடிக்கொண்டிருந்தாள்.
“சரி இரு நான் போய்ட்டு வர்ரேன்”
“அப்பா எனக்கு ஐஸ்”
“நல்லா இருக்குதுடா, அங்கெல்லாம் ஐஸ் வேணாம் இங்க மட்டும் வேணுமா?” என சற்று மிரட்ட
அவன் ஒரு கள்ள சிரிப்பு போட்டு இருவரையும் மயக்கினான்.
“பேசாம உனக்கு மாயவன்னு பேரு வச்சு இருக்கலாம் போல சிரிச்சே மயக்கிருவ சரி வா” என அவனை கூட்டிக்கொண்டு கிளம்பினான்.
மீரா காரில் அமர்ந்து கண்ணாடி வழியே சாலையை பார்த்துக்கொண்டு இருக்க
அப்போது ஒரு லாரி வேகமாக சென்றது. அது சென்றதால் வந்த காற்று காரின் உள்ள வர அனந்த் வரைந்து கொண்டு இருந்த நோட்டில் இருந்து பக்கங்கள் திரும்பும் சத்தம் கேட்க அதை மீரா கேட்டு அந்த நோட்டை எடுத்தாள்.
அந்த நோட்டை முதலில் இருந்து பார்க்கத் தொடங்கினாள்.
குழந்தைகள் அம்மா அப்பாவுடன் சேர்ந்து இருப்பதுபோல் வரையும் படம் முதலில் இருந்தது. அப்படியே அதை திருப்பிக்கொண்டு இருக்க
“அண்ணா இந்த ஐஸ்கிரீம் ஒன்னு” என ராம் அந்த கடைக்கார அண்ணனிடம் பேசத் தொடங்கினான்.
“அண்ணா இங்க பக்கத்துல ஏதும் மெக்கானிக் செட் இருக்கா”
“இன்னும் ஒரு கிலோமீட்டர் தூரத்தில் இருக்குது பா, ஏன் என்னாச்சு?” என ஐஸ்கிரீமை எடுத்தவாரோ கேட்க
“அப்பா ஐஸ் எனக்கு எனக்கு” என அனந்த் ராமின் கையை பிடித்து இழுக்க
“இருப்பா கேக்கறேன்”
“அச்சோ தம்பிக்கு எந்த ஐஸ் வேணும் வாங்க வந்து பாருங்க” என அந்த கடைக்காரர் அனந்த்திடம் விளையாடிக் கொண்டே “நீங்க கார்ல இருக்க தம்பி நான் போன் பண்ணி மெக்கானிக்கை வர சொல்லுறேன்” என கடைக்காரர் சொல்ல
“நம்பர் இருக்குதா அப்போ கொஞ்சம் பண்றீங்களா அண்ணா?” என கேட்டுக்கொண்டே அவனது பேண்ட்டை தொட்டு பார்க்க
ராமின் பர்ஸ் இல்லாமல் இருந்தது. அனந்த் நீ ஐஸ் வாங்கிட்டு இரு வர்ரேன் சரியா என அனந்த்திடம் சொல்லிவிட்டு நகர
அனந்த் ஐஸ்ஸை பார்த்துக்கொண்டு சரி என தலையாட்டிக்கொண்டு இருந்தான்.
காரின் அருகே வந்து ஜன்னல் கதவை தட்ட
மீரா ஒரு பதட்டத்துடன் ஜன்னல் கதவை திறந்தாள்.
“ஏய்மா என்னாச்சு ஏன் இப்படி வேர்க்குது உனக்கு?” என ராம் சற்று பதட்டம் ஆக
“மாமா இதை… இதை பாரேன்” என அனந்த்தின் நோட்டை கொடுக்க
அதில் அவன் வரைந்த படங்களை பார்த்துவிட்டு
“இதுக்கென்னமா?” என கேட்டான் ராம்.
“மாமா இங்க இருந்து பாரு” என ஒரு படத்தை காட்ட
அதில் ஒரு கார் , அது போகும் காட்டு வழி, அது முன்னால் இருக்கும் பலகை என மூன்று விஷயங்கள் வரையப்பட்டு இருந்தது.
“மா இது…” என இழுக்க
“ஆமா மாமா, இது நாம வந்த வழி தான், யோசிச்சு பாரேன், அனந்த்திற்கு அவனோட பாட்டி ஊரு, பாட்டி ஊருக்கு போற வழின்னு ஏதும் தெரியாது அப்பறம் எப்படி இதை வரைஞ்சான், அதுமட்டுமில்லை, அனந்துக்கு தமிழ் அவ்வளவா வராது, ஆனா இங்க பாரேன் போர்ட போட்டு, அதுல உள்ள எழுத்தை எல்லாம் தனிய எடுத்து, “மாயன்குடி” அப்படினு தனியா எழுதி இருக்கான்”
“அது மட்டுமல்ல மா, இங்க பாரேன், நாம வந்தது கருப்பு கார்னு கருப்பு கலர், நான் போட்டு இருக்குற க்ரே சர்ட்க்கு க்ரே கலர், உனக்கு பச்சை புடவைனு பச்சை கலர், ஆனா இது எப்படி நான் உனக்கு இன்னைக்கு காலைல தான இந்த புடவைய வாங்கினேன்”
“மாமா இதையும் பாரேன்” என திருப்பி காட்ட
ஒரு கார் அதன் உள்ளே ராமின் குடும்பம், கொஞ்சம் தள்ளி ஒரு வீடு அங்கே ஒரு பாட்டி அதன் அருகில் சர்ப்ரைஸ் என போட்டு இருக்க
“அப்போ அனந்த்திற்கு நாம அவங்க பாட்டி வீட்டுக்கு சர்ப்ரைஸா கூட்டிட்டு போறோம்னு தெரியுமா? இதெப்படி முடியும் மீரா எனக்கு ஒன்னும் புரியலை” என யோசிக்க
அந்த பக்கம் லாரி கடக்க, அதன் காற்று அந்த நோட்டின் மீது பட்டு அதன் பக்கங்கள் திரும்ப
ஒரு படம் வந்தது.
கருப்பு, மஞ்சள் இருவர் படுத்து இருந்தனர்.
“என்னது இது?” என இருவரும் சரியாக பார்ப்பதற்குள்…
“அப்பா அம்மா நான் வாங்கிட்டேன்” என ஒரு சத்தம்
ராமும் மீராவும் அனந்த்தை திரும்பி பார்க்க
ஒரு பெரிய சத்தம் அனந்த்தின் காதில் கேட்டது, அவனது கருவிழி சுருங்கின.
பூமி சுற்றும் வேகம் ஒரு நிமிடம் குறைந்தது.
எங்கிருந்தோ வேகமாக வந்த ஒரு லாரி ராமையும் அவனது காரையும் மோதியது.
ராமின் மீது நேரடியாகவே லாரி மோதியதால் அவனுக்கு வலி தெரிந்தது, அவன் காற்றில் இருக்கும் அந்த நொடியிலும் மீராவின் கைகளை பற்றினான். அவனது மனதில் ஓடியவை ஒன்றுதான், எந்த கஷ்டம் வந்தாலும் சரி நாம் ரெண்டு பேரும் ஒன்றாகவே இப்படி கை கோர்த்துக் கொண்டு இருப்போம் அப்படினு நான் சத்தியம் பண்றேன்னு அவன் அவளிடம் அவர்களது திருமணத்தின் போது சொன்ன வாக்குறுதி அதை அவன் அந்த நொடியிலும் நிறைவேற்ற தவரவில்லை.
கண்ணீர் ததும்ப ராமின் கண்கள், வெளிய வர துடிக்கும் கண்ணீருடன் மீராவின் கண்கள் மீண்டும் சந்தித்தன. ஆனால் முடிவு ஆனந்தமாக இல்லை.
ராமும் காரும் ஒரே திசையில் பறந்து சென்று விழுந்தன. உண்மையில் சொல்லப்போனால் ராம் முதலில் விழ அவனது மேல் தான் கார் விழுந்தது.
கண் இமைக்கும் நொடியில் எல்லாம் நடந்து முடிந்தது.
கனவுகளின் தொடக்கம் . . .
துப்பாக்கியில் கை வைத்து அழுத்த போகும் வேலையில் டாக்டர் அந்த துப்பாக்கியை ஏந்திய கையை பிடித்து மேலே உயர்த்த துப்பாக்கியில் இருந்து வெளிபட்ட தோட்டா கட்டிடத்தின் மேல் கூறையை துளையிட்டது.
அதில் இருந்து சிறிய மண் துகள்கள் உதிர்ந்த வண்ணம் இருக்க…
டாக்டர் ஓங்கி ஒரு அறை அறைந்தார்.
அனந்த் சற்று சுய நினைவிற்கு வர…
“ஏன்டா டேய் நீ சாவ என் கிளினிக் தான் கிடைச்சதா, அதை குடுடா என துப்பாக்கியை பிடிங்கி வைக்க
அனந்த் இன்னும் எதையோ மனதில் போட்டுக் குழப்பிக் கொண்டு இருந்தான்.
“யோவ் ஜாக்கி அவன உட்கார வை” என கம்பவுண்டரிடம் டாக்டர் சொல்ல
ஜாக்கி அனந்த்தை சேரில் அமர வைத்தான்.
“தண்ணிய குடி டா” என தண்ணியை அவன் பக்கம் நகர்த்தினார் டாக்டர்.
அனந்த் தண்ணியை எடுத்து குடிக்க…
“பணக்கார வீட்டு பையன்னு சொல்லுற, ஆனா சாப்பாட்டுக்கு பிச்சை எடுத்து இருக்குற, தங்க தட்டுல வச்சு தாங்குனாங்கனு சொல்லுற, ஆனா இப்போ ஒரு திருடனா இருக்குற, இதெல்லாம் கூட சரி, யாரு அந்த ஸ்ருதி? அவ லைஃப்ல நீ என்ன குழப்பம் பண்ண? அப்பறம் உங்க அம்மா அப்பாவோட சாவ ரெண்டு டைம் பார்த்தேன்னு சொல்லுறயே அதுக்கு மீனிங் என்ன?” என டாக்டர் அவனிடம் கேள்வியை அடுக்க
அவன் அதை கண்டு கொள்ளாமல் தண்ணீரை குடித்துக்கொண்டே இருக்க
கடுப்பான டாக்டர் அந்த கிளாஸை பிடித்து கீழே இழுத்து.
“போதும் சொல்லு” என ஒரு சகோதரன் போல் உரிமை எடுக்க
அனந்த் ஒரு அப்பாவித்தனமான பார்வை பார்த்துவிட்டு கதையை தொடர தயார் ஆனான்.
இதற்கு நடுவில் அனந்த்தை பார்த்துவிட்டு, ஜாக்கி டாக்டரின் காதில் வந்து…
“பண்றது எல்லாம் பண்ணிட்டு பார்வைய பாருங்க திருவிழால காணம போன குழந்தையாட்டம்” என சிரிக்க வைக்க
அனந்த் ஒரு பெருமூச்சு விட்டு ஆரம்பித்தான்.
“எனக்கு ரொம்ப ரொம்ப முக்கியமான இரண்டு பேரு, எனக்கு ரொம்ப புடிச்சவங்க என் அம்மா அப்பா தான் சார், அன்னைக்கு என்னோட ஆறாவது பிறந்த நாள், என் அம்மாவும் அப்பாவும் என்னய எங்கயோ கூட்டிட்டு போகனும்னு ரெடி பண்ணிட்டு இருந்தாங்க” என நடந்ததை நினைத்து பார்க்கத் தொடங்கினான்.
ஆகஸ்ட் 16,2006 புதன்கிழமை, கிருஷ்ண ஜெயந்தி அன்று…
மீரா, ராம், அனந்த் மூவரும் காரில் சென்று கொண்டு இருந்தனர்.
அனந்த்திற்கு சர்ப்ரைஸ் அளிக்க இருவரும் அவனை அவனுக்கு பார்க்காத ஒரு இடத்திற்கு கூட்டி செல்ல திட்டம் போட்டு சென்று கொண்டு இருந்தனர்.
அனந்த் ஒரு நோட்டில் வரைந்து கொண்டு இருந்தான்.
“அப்படி என்னடா வரையுற ஒரு மணி நேரமா?” என ராம் சிரித்துக்கொண்டே கேட்க
“நான் என்னோட கனவ வரையுறேன்”
“ஓஓஓ சார் கனவு காண்ற அளவு பெரிய ஆளு ஆகிட்டேங்களா?”
“யோவ் அந்த கனவு வேறயா, என்னவே கொழப்பாத” என மகன் அப்பாவிடம் செல்லமாக விளையாட
“வாய்ய பாரு எல்லாம் நீ கொடுக்குற செல்லம்டி” என அவனது அவளை வம்பிழுக்க
இதை கேளு என அவள் ஒரு பாட்டை போட்டுவிட்டாள்.
“நாங்க வம்பு சண்டைக்கு போறதில்லை
வந்த சண்டைய விடுவதில்லை
வரி புலி தான் தோற்றதில்லையடா”
“நல்லா பூனையும் அதோட குட்டி கணக்கட்டா இருந்துட்டு நீங்க புலி அதுவும் வரி புலியா வச்சுக்கிறேன் டி” என கண்டிப்பதாக கொஞ்சிக் கொண்டு இருந்தான் ராம்.
“வச்சுக்கோ வச்சுக்கோ” என அவளும் சிரித்துக்கொண்டே அவனது கண்களை பார்த்துக்கொண்டு இருந்தாள்.
இருவரும் கண்களால் உரையாடினார்கள்.
அனந்த்தின் முகத்தில் சிரிப்பு கொஞ்சம் கொஞ்சமாக இல்லாமல் போனது.
“என்ன இது? எப்பயும் துரு துருனு இருக்கிறவன் இன்னைக்கு இப்படி இருக்கான்?” என இருவருக்கும் சந்தேகம்.
அனந்த் பேசத் தொடங்கினான்.
“அம்மா நாம திரும்பி போய்ரலாமா எனக்கு பயமா இருக்குது?”
“அச்சோ என் குழந்தைக்கு என்னடா பயம்? அதான் நான் இருக்கேன்ல இங்க வா” என பின் சீட்டில் அமர்ந்து இருந்த அனந்த்தை தூக்கி முன் சீட்டில் அவளது மடியில் அமர வைத்து அவனை கொஞ்சிக் கொண்டு இருந்தாள்.
ஆனாலும் அனந்த் சரியாகவில்லை, அவனது மனம் வேறு எதையோ நினைத்துக்கொண்டு இருந்தது.
அப்போது ஒரு ஐஸ்கிரீம் வண்டி தெரிய…
“அங்க பாரு ஐஸ்கிரீம் அம்மா வேணும்னா வாங்கிட்டு வரவா” என மீரா கையை காட்ட
அனந்த் அதை பார்த்து பயந்து “வேணாம் இங்க இருக்க வேணாம்” என கதற
ராமும் மீராவும் சற்று பயந்தனர். அனந்த் இவ்வாறு இதற்குமுன் நடந்தது இல்லை.
ஏன் இவ்வாறு அனந்த் நடந்துக் கொள்கிறான் என்று ஒரு பக்கம் குழப்பம் மீராவை வருத்தி எடுக்க…
அந்த ஐஸ்கிரீம் வண்டியை கடந்தவுடன் அனந்த் அமைதியானான்.
வண்டியின் பின் சீட்டிற்கு சென்று, பின் கண்ணாடி வழியே எக்கி எக்கி பார்த்து ஆனந்த பட்டான்.
ராமிற்கும் மீராவிற்கும் ஒன்றும் விளங்கவில்லை.
கார் திடீரென ஒரு ஹோட்டல் அருகே நின்றது.
ராம் அந்த காரை ஸ்டார்ட் பண்ண முயற்சிக்க, அது ஸ்டார்ட் ஆகும் படி தெரியவில்லை.
“என்னாச்சு ராம்?” என சிறிய கலக்கம் நிறைந்த குரலுடன் மீரா கேட்க
“ஒன்னுமில்லை மா ரொம்ப நேரம் ஓட்டிட்டு வந்து இருக்கோம்ல அதுல ஏதும் இன்ஜின் சூடு ஆகி இருக்கும் இரு நான் போய் என்னன்னு பாக்குறேன்”
காரின் முன்பகுதியை ஓப்பன் செய்து, ராம் பார்த்துக்கொண்டு இருக்க
மீராவின் கண்கள் அருகில் இருந்த ஹோட்டலின் பக்கம் சென்றது.
அங்கிருந்த ஐஸ்கிரீம் அவளது கவனத்தை ஈர்க்க, ராமும் காரின் முன்பகுதியை மூடி வைத்து முன்னே வர சரியாக இருந்தது.
“மா கார் ஸ்டார்ட் ஆகுற மாதிரி தெரியலை” என யோசிக்க
அப்போது ஒரு லாரி அவர்களை கடந்து சென்றது.
அது ஒரு காட்டுப் பகுதி, மரக்கட்டைகளை ஏற்றி செல்ல அடிக்கடி அங்கு லாரிகள் வந்த வண்ணம் இருக்கும்.
ஆதலால் இங்கு ஏதும் மெக்கானிக் செட் இருக்க வாய்ப்புள்ளது என நினைத்த ராம், மீராவிடம் பேச்சைத் தொடர்ந்தான்.
“மா கார் ஸ்டார்ட் ஆகுற மாதிரி தெரியலை, நான் ஒன்னு பண்றேன் அந்த ஹோட்டல்ல போய் ஏதும் மெக்கானிக் செட் இருக்கான்னு கேட்டுட்டு வர்ரேன் இரு” என மீராவிடம் சொல்ல
“மாமா…” என காதல் தழும்ப ஒரு குரல் அவனை அழைத்தது.
ராம் திரும்பி “நானா?” என கையை காட்டி கேட்க
“அப்பறம் எனக்கு என்ன ஊரு முழுக்கவா மாமா இருக்குது நீதான்யா மாங்கா”
“உன்ட்ட போய் ரொமன்ஸ எதிர்பார்த்தேன்ல என்னய அடிக்கனும்டி”
“அதெல்லாம் அப்பறம் பாத்துக்கலாம் எனக்கு” என ஒரு கள்ள சிரிப்பு சிரிக்க
“இழுக்காத மேட்டர்க்கு வா”
“சின்ன வயசுல நீ எனக்கு ஒரு ஐஸ்கிரீம் வாங்கி தருவேயா”
“ஆமா அதை வாங்கி கொடுத்து தான இப்படி மாட்டிட்டு முழிக்கேன், பேசமா உன் பக்கத்துல இருக்குற ரேவதிக்கு கொடுத்து இருக்கலாம் நல்லா அடக்கமா இருப்பா” என அவளை சீண்டும் வண்ணம் வம்பிழுக்க
“போட இங்க போய் வாங்கி வந்து, அவகிட்ட கொண்டு போய் கொடு”
பின்னால் இருந்து அனந்த் தலையை நீட்டி, “அப்பா அப்போ அம்மாவ ஐஸ்கிரீம் கொடுத்துதான் கரெக்ட் பண்ணேங்க?” என ஒரு அப்பாவி குரலில் கேட்க
“அய்யோ ஆமாடா மகனே” என அவனை கொஞ்ச
“அடி இந்தா வர்ரேன் டா” என மீரா அவனை இழுத்து அடிப்பது போல் நடித்து அவனிடம் விளையாடிக்கொண்டிருந்தாள்.
“சரி இரு நான் போய்ட்டு வர்ரேன்”
“அப்பா எனக்கு ஐஸ்”
“நல்லா இருக்குதுடா, அங்கெல்லாம் ஐஸ் வேணாம் இங்க மட்டும் வேணுமா?” என சற்று மிரட்ட
அவன் ஒரு கள்ள சிரிப்பு போட்டு இருவரையும் மயக்கினான்.
“பேசாம உனக்கு மாயவன்னு பேரு வச்சு இருக்கலாம் போல சிரிச்சே மயக்கிருவ சரி வா” என அவனை கூட்டிக்கொண்டு கிளம்பினான்.
மீரா காரில் அமர்ந்து கண்ணாடி வழியே சாலையை பார்த்துக்கொண்டு இருக்க
அப்போது ஒரு லாரி வேகமாக சென்றது. அது சென்றதால் வந்த காற்று காரின் உள்ள வர அனந்த் வரைந்து கொண்டு இருந்த நோட்டில் இருந்து பக்கங்கள் திரும்பும் சத்தம் கேட்க அதை மீரா கேட்டு அந்த நோட்டை எடுத்தாள்.
அந்த நோட்டை முதலில் இருந்து பார்க்கத் தொடங்கினாள்.
குழந்தைகள் அம்மா அப்பாவுடன் சேர்ந்து இருப்பதுபோல் வரையும் படம் முதலில் இருந்தது. அப்படியே அதை திருப்பிக்கொண்டு இருக்க
“அண்ணா இந்த ஐஸ்கிரீம் ஒன்னு” என ராம் அந்த கடைக்கார அண்ணனிடம் பேசத் தொடங்கினான்.
“அண்ணா இங்க பக்கத்துல ஏதும் மெக்கானிக் செட் இருக்கா”
“இன்னும் ஒரு கிலோமீட்டர் தூரத்தில் இருக்குது பா, ஏன் என்னாச்சு?” என ஐஸ்கிரீமை எடுத்தவாரோ கேட்க
“அப்பா ஐஸ் எனக்கு எனக்கு” என அனந்த் ராமின் கையை பிடித்து இழுக்க
“இருப்பா கேக்கறேன்”
“அச்சோ தம்பிக்கு எந்த ஐஸ் வேணும் வாங்க வந்து பாருங்க” என அந்த கடைக்காரர் அனந்த்திடம் விளையாடிக் கொண்டே “நீங்க கார்ல இருக்க தம்பி நான் போன் பண்ணி மெக்கானிக்கை வர சொல்லுறேன்” என கடைக்காரர் சொல்ல
“நம்பர் இருக்குதா அப்போ கொஞ்சம் பண்றீங்களா அண்ணா?” என கேட்டுக்கொண்டே அவனது பேண்ட்டை தொட்டு பார்க்க
ராமின் பர்ஸ் இல்லாமல் இருந்தது. அனந்த் நீ ஐஸ் வாங்கிட்டு இரு வர்ரேன் சரியா என அனந்த்திடம் சொல்லிவிட்டு நகர
அனந்த் ஐஸ்ஸை பார்த்துக்கொண்டு சரி என தலையாட்டிக்கொண்டு இருந்தான்.
காரின் அருகே வந்து ஜன்னல் கதவை தட்ட
மீரா ஒரு பதட்டத்துடன் ஜன்னல் கதவை திறந்தாள்.
“ஏய்மா என்னாச்சு ஏன் இப்படி வேர்க்குது உனக்கு?” என ராம் சற்று பதட்டம் ஆக
“மாமா இதை… இதை பாரேன்” என அனந்த்தின் நோட்டை கொடுக்க
அதில் அவன் வரைந்த படங்களை பார்த்துவிட்டு
“இதுக்கென்னமா?” என கேட்டான் ராம்.
“மாமா இங்க இருந்து பாரு” என ஒரு படத்தை காட்ட
அதில் ஒரு கார் , அது போகும் காட்டு வழி, அது முன்னால் இருக்கும் பலகை என மூன்று விஷயங்கள் வரையப்பட்டு இருந்தது.
“மா இது…” என இழுக்க
“ஆமா மாமா, இது நாம வந்த வழி தான், யோசிச்சு பாரேன், அனந்த்திற்கு அவனோட பாட்டி ஊரு, பாட்டி ஊருக்கு போற வழின்னு ஏதும் தெரியாது அப்பறம் எப்படி இதை வரைஞ்சான், அதுமட்டுமில்லை, அனந்துக்கு தமிழ் அவ்வளவா வராது, ஆனா இங்க பாரேன் போர்ட போட்டு, அதுல உள்ள எழுத்தை எல்லாம் தனிய எடுத்து, “மாயன்குடி” அப்படினு தனியா எழுதி இருக்கான்”
“அது மட்டுமல்ல மா, இங்க பாரேன், நாம வந்தது கருப்பு கார்னு கருப்பு கலர், நான் போட்டு இருக்குற க்ரே சர்ட்க்கு க்ரே கலர், உனக்கு பச்சை புடவைனு பச்சை கலர், ஆனா இது எப்படி நான் உனக்கு இன்னைக்கு காலைல தான இந்த புடவைய வாங்கினேன்”
“மாமா இதையும் பாரேன்” என திருப்பி காட்ட
ஒரு கார் அதன் உள்ளே ராமின் குடும்பம், கொஞ்சம் தள்ளி ஒரு வீடு அங்கே ஒரு பாட்டி அதன் அருகில் சர்ப்ரைஸ் என போட்டு இருக்க
“அப்போ அனந்த்திற்கு நாம அவங்க பாட்டி வீட்டுக்கு சர்ப்ரைஸா கூட்டிட்டு போறோம்னு தெரியுமா? இதெப்படி முடியும் மீரா எனக்கு ஒன்னும் புரியலை” என யோசிக்க
அந்த பக்கம் லாரி கடக்க, அதன் காற்று அந்த நோட்டின் மீது பட்டு அதன் பக்கங்கள் திரும்ப
ஒரு படம் வந்தது.
கருப்பு, மஞ்சள் இருவர் படுத்து இருந்தனர்.
“என்னது இது?” என இருவரும் சரியாக பார்ப்பதற்குள்…
“அப்பா அம்மா நான் வாங்கிட்டேன்” என ஒரு சத்தம்
ராமும் மீராவும் அனந்த்தை திரும்பி பார்க்க
ஒரு பெரிய சத்தம் அனந்த்தின் காதில் கேட்டது, அவனது கருவிழி சுருங்கின.
பூமி சுற்றும் வேகம் ஒரு நிமிடம் குறைந்தது.
எங்கிருந்தோ வேகமாக வந்த ஒரு லாரி ராமையும் அவனது காரையும் மோதியது.
ராமின் மீது நேரடியாகவே லாரி மோதியதால் அவனுக்கு வலி தெரிந்தது, அவன் காற்றில் இருக்கும் அந்த நொடியிலும் மீராவின் கைகளை பற்றினான். அவனது மனதில் ஓடியவை ஒன்றுதான், எந்த கஷ்டம் வந்தாலும் சரி நாம் ரெண்டு பேரும் ஒன்றாகவே இப்படி கை கோர்த்துக் கொண்டு இருப்போம் அப்படினு நான் சத்தியம் பண்றேன்னு அவன் அவளிடம் அவர்களது திருமணத்தின் போது சொன்ன வாக்குறுதி அதை அவன் அந்த நொடியிலும் நிறைவேற்ற தவரவில்லை.
கண்ணீர் ததும்ப ராமின் கண்கள், வெளிய வர துடிக்கும் கண்ணீருடன் மீராவின் கண்கள் மீண்டும் சந்தித்தன. ஆனால் முடிவு ஆனந்தமாக இல்லை.
ராமும் காரும் ஒரே திசையில் பறந்து சென்று விழுந்தன. உண்மையில் சொல்லப்போனால் ராம் முதலில் விழ அவனது மேல் தான் கார் விழுந்தது.
கண் இமைக்கும் நொடியில் எல்லாம் நடந்து முடிந்தது.
கனவுகளின் தொடக்கம் . . .
Last edited by a moderator:
அத்தியாயம் 4 : தொலைந்து போதல்
ஆகஸ்ட் 15 2006, செவ்வாய் இரவு.
அனந்த் அவனது நோட்டை எடுத்து எப்போதும் போல் வரைந்து கொண்டு இருந்தான்.
மீரா வந்து அவனை பார்த்து விட்டு வந்து தழுவி செல்லம் கொஞ்சி பேசத் தொடங்கினாள்.
“என் செல்லம் தூங்காம என்ன பண்ணுது?”
“படம் வரைஞ்சுட்டு இருக்கேன் மா”என அவன் வரைந்த படத்தைக் காட்டினான்.
“ஏய் வாவ் சூப்பரா வரைஞ்சு இருக்கயே, எழுத வேண்டியது எல்லாம் முடிஞ்சதா?”
“அதெல்லாம் அப்பா கூட சேர்ந்து அப்போவே முடிச்சுட்டேன் மா” என சொல்லி மீண்டும் வரைவதை தொடர
“சரி இன்னைக்கு நீ சமத்தா இருந்ததனால் நாளைக்கு உனக்கு ஒரு சர்ப்ரைஸ் இருக்குது”
“என்னது மா?” என புருவத்தை மேலே உயர்த்தி கேட்க
“அதை சொல்லிட்டா எப்படி சர்ப்ரைஸ் ஆகும்?” என ஒரு மெல்லிய சிரிப்புடன் கூறினாள் மீரா.
“அம்மா ப்ளீஸ் சொல்லுமா”
“முடியாது நாளைக்கு வரை பொறுமையா இருந்து நீயே என்னான்னு பாரு சரியா”
“அம்மா…” என சற்று கோவம் கொண்டு முகத்தை திருப்ப
அடுத்த சில நொடிகளில் சரி நாளைக்கு என்னான்னு பாக்குறேன் என அப்பாவி போல் முகத்தை வைத்துக் கொண்டு பேசினான்.
“சரி அம்மாவும் பிள்ளையும் பேசிமுடிச்சுட்டேங்கனா தூங்கலாமா” என ராம் ரூமிற்குள் நுழைந்தான்.
அடுத்த சில நிமிடங்கள் அம்மா, அப்பா, மகன் என உரையாடல் தொடர்ந்தது.
அனந்த் மனதிற்குள் ஒரே ஒரு கேள்வி ஓடியது, நாளை என்ன நடக்கப் போகிறது என்ற கேள்விதான் இந்த கேள்வியை மனதில் ஓட்டிக்கொண்டு கண்களை சின்ன வயது அனந்த் மூட இப்போதுள்ள அனந்த் கண்களை திறந்தான்.
டாக்டரும் கம்பவுண்டரும் கண்களை கூட சிமிட்டாமல் பார்த்துக்கொண்டு இருக்க
அனந்த்தும் அவர்களை நோக்கினான்.
“அப்பறம் என்னடா ஆச்சு?” என டாக்டர் கேட்க
“என் அம்மாவும் அப்பாவும் இறங்குறது என் கனவுல வந்துச்சு சார் அதை பார்த்தேன், தடுக்க முயற்சி பண்ணேன் ஆனா முடியலை” என அவனது கதையை சொல்ல
இருவரும் என்ன சொல்லுவது என தெரியாமல் அமர்ந்து இருந்தனர்.
அவர்களது மௌனத்தின் காரணத்தை புரிந்துக்கொண்ட அனந்த் அவர்களது மௌனத்தை கலைக்க மேலும் அவனது கதையை சொல்லத் தொடங்கினான்.
“ஆனா சார் ஒன்னு பார்த்தேங்கன்னா அந்த கடவுள் ஒரு கதவை மூடினா இன்னொரு கதவை தொறப்பாருனு சொல்லுவாங்கள்ள அப்படிதான் எனக்கு கிடைச்சாங்க ரெண்டு பேரு, விஷ்ணுவும், சித்தியும்” என நினைத்து பார்க்க
இருவரும் மீண்டும் குதூகலமாகி கதைக்குள் வந்தனர்.
அனந்த் அங்கு நடந்ததை பார்த்து பயந்து காட்டிற்குள் வழித் தெரியாமல் ஓடினான்.
ஓடினான் ஓடினான் ஓடிக் கொண்டே இருந்தான் அந்த சிறுவன்.
ஒரு கட்டத்தில் தடுக்கி விழுந்தான், எழ முடியவில்லை, தாகம் தொண்டையை அடைத்தது, கண்கள் சொருகின, மூச்சு வேகமாக வந்து வந்து சென்றது, கால்கள் இரண்டும் வெட்டப்பட்டது போல் வலித்தது.
கண்கள் மூடின, அந்த நொடியில் கூட அவனுக்கு சிரிப்பு வந்தது, அவனது அம்மா அப்பாவுடன் இருக்க போகிறான் என்பதை நினைத்து.
மூடிய கண்கள் திறக்கும் போது அவன் இருந்த இடம் என்னவோ ஒரு குடிசை தான்.
அவன் முன் ஒரு நடுத்தர வயது பெண், அவளது மண் அடுப்பில் பாத்திரத்தை வைத்து அடியில் விறகை கொழுத்திவிட்டு ஊதி ஊதி எரிய வைத்துக் கொண்டு இருந்தாள்.
அடுப்பில் நிறைந்திருந்த கண்கள் அனந்த் இருந்த திசையை நோட்டமிட்டது.
“அட எந்திச்சுட்டயா தம்பி, இந்தா தண்ணி குடி” என அடுப்பில் இருந்து எழுந்து அவளது கையை புடவையில் தேய்த்துவிட்டு அனந்த்திற்கு தண்ணீர் மோந்து கொடுத்தாள்.
அனந்த் அதை குடித்துவிட்டு…
யார் என்ன என்று தெரியாமல் முழித்துக்கொண்டு இருந்தான்.
அவள் மெதுவாக அவளது கைகளை எடுத்து அனந்த்தின் தலையில் வைத்து முடியைக் கோதி விட்டு கொண்டு அவனிடம் பேச்சுக் கொடுக்கத் தொடங்கினாள்.
“நீ யாருப்பா? எங்க இருந்து வர்ர? உன் அம்மா அப்பா எங்க?” என அவள் கேள்வியை அடுக்கினாள்.
அனந்த்திற்கு அம்மா அப்பாவை பற்றி கேட்டதும் பதில் தெரியவில்லை, என்ன சொல்வது அவன் இராத்திரி நடந்த சம்பவத்தில் இருந்து இன்னும் மீண்டு வரவில்லை அதிர்ச்சியில் அமர்ந்து இருந்தான்.
“என்னாச்சு ப்பா? ஏதும் பேசு?” என அவள் அவனை இன்னும் அன்புடன் அரவணைக்கும் விதமாக அவனது கன்னங்களை பிடிக்க
“எனக்கு அம்மா அப்பா இல்லை” என அனந்த் அவனது முதல் வார்த்தைகளை பேசினான்.
“இல்லைன்னா புரியலை” என அவள் கேட்க
“இருந்தாங்க… ஆனா நேத்து நடந்த ஆக்சிடன்ட் ல” என அவன் பேசும்போதே அவனது கண்களில் கண்ணீர் ததும்பி குரலை அடைத்து பேச்சைத் தடுத்தது.
அவனது கண்ணீரை பார்த்து அவளுக்கு என்ன சொல்லவென்று புரியவில்லை.
பாலை அடுப்பில் வைத்து காய்ச்சும் போது, ஒரு சில நொடிகளுக்கு கீழே சூடாகவும் மேலே குளிராகவும் இருக்கும் அது போல தான் இப்போது அவளது நிலை.
அழுகும் அவனை அறவணைக்க சொல்லி சொல்கிறது மனம், உனது நிலையை சற்று கருத்தில் கொள் அடுத்த வேளை உன்னால் நிம்மதியாக சாப்பிட முடியுமா? என்று உண்மையை உரக்க சொல்கிறது அறிவு.
மனதிற்கும் அறிவிற்கும் சண்டை மூண்டுக்கொண்டு இருக்க, பெண்ணின் தாய்மை உணர்வு அந்த சண்டையை தீர்த்தது.
அவள் வார்த்தைகளில் சொல்லி புரிய வைக்க விரும்பவில்லை, அடுப்பில் வைத்து இருந்த பால் பொங்கியது, தாய்மை உணர்வு அறிவை மிஞ்சியது. அவள் அவனை மகனாக ஏற்று அணைத்துக்கொண்டாள்.
அந்த நேரத்தில் அவனது வீட்டிற்குள் ஒரு சிறுவன் ஓடி வர…
அவன் அவளை அணைத்துக்கொண்டு இருப்பதை பார்த்து நின்றான்.
“விஷ்ணு வா, இனிமே இந்த பையன் ஆ… உன் பேரு என்னப்பா?”
“அனந்த்”
“அனந்த்தும் நம்ம கூட தான் இருக்க போறான், அனந்த் இதான் என் பையன் விஷ்ணு, இனிமே உனக்கு யாரும் இல்லைன்னு சொல்லக்கூடாது சரியா நாங்க இருக்கோம்” என அனந்த்தின் கண்ணீரை துடைத்து அவனது நெற்றியில் உதடுகளை பதித்து, தாய்மை உணர்ச்சியை பகிர
அனந்த்திற்கு அவனது அம்மா மீராவின் நினைவு வந்தது.
***இப்போது கிளினிக்கில்***
“இப்படித்தான் சார் நானும் என் ஃப்ரண்ட் விஷ்ணுவும் ஃப்ரண்ட்ஸ் ஆனோம்” என விஷ்ணுவின் பெயரை சொல்ல
விஷ்ணுவின் பெயரை சொல்லும்போதே அவனது உதடுகளில் ஒரு புன்சிரிப்பு வந்தது.
“ஆமா யாரு இந்த விஷ்ணு? கதைல புது கதாபாத்திரமாக இருக்குது?” என கம்பவுண்டர் கேள்வி கேட்க
“விஷ்ணு என்னோட உயிர் நண்பன், அப்பா அம்மாக்கு அப்பறம் நான் பார்த்த ரெண்டு நல்ல ஜீவன், என்னய நேசிக்கும் ஜீவன்னா, அது விஷ்ணுவும் சித்தியும் தான்”
“அட இப்போ இந்த சித்தி யாரு?” என டாக்டர் கேட்க
“விஷ்ணு வோட அம்மா”
“அப்போ அந்த விஷ்ணு யாரு?”
“அட என் சித்தியோட பையன்” என வேண்டும் என்றே பதில்களை சொல்ல
ஒரு கட்டத்தில் டாக்டரும் கம்பவுண்டரும் கோவப்பட்டு கைக்கு கிடைத்த பொருள்களை வைத்து அடிக்க ஓங்கி பேசத் தொடங்கினர்.
“எங்கள கொலைகாரனா ஆக்கிறாத? யாருன்னு ஒழுங்கா தெளிவா சொல்லு
கள்வனின் கதைகள் தொடரும்....
ஆகஸ்ட் 15 2006, செவ்வாய் இரவு.
அனந்த் அவனது நோட்டை எடுத்து எப்போதும் போல் வரைந்து கொண்டு இருந்தான்.
மீரா வந்து அவனை பார்த்து விட்டு வந்து தழுவி செல்லம் கொஞ்சி பேசத் தொடங்கினாள்.
“என் செல்லம் தூங்காம என்ன பண்ணுது?”
“படம் வரைஞ்சுட்டு இருக்கேன் மா”என அவன் வரைந்த படத்தைக் காட்டினான்.
“ஏய் வாவ் சூப்பரா வரைஞ்சு இருக்கயே, எழுத வேண்டியது எல்லாம் முடிஞ்சதா?”
“அதெல்லாம் அப்பா கூட சேர்ந்து அப்போவே முடிச்சுட்டேன் மா” என சொல்லி மீண்டும் வரைவதை தொடர
“சரி இன்னைக்கு நீ சமத்தா இருந்ததனால் நாளைக்கு உனக்கு ஒரு சர்ப்ரைஸ் இருக்குது”
“என்னது மா?” என புருவத்தை மேலே உயர்த்தி கேட்க
“அதை சொல்லிட்டா எப்படி சர்ப்ரைஸ் ஆகும்?” என ஒரு மெல்லிய சிரிப்புடன் கூறினாள் மீரா.
“அம்மா ப்ளீஸ் சொல்லுமா”
“முடியாது நாளைக்கு வரை பொறுமையா இருந்து நீயே என்னான்னு பாரு சரியா”
“அம்மா…” என சற்று கோவம் கொண்டு முகத்தை திருப்ப
அடுத்த சில நொடிகளில் சரி நாளைக்கு என்னான்னு பாக்குறேன் என அப்பாவி போல் முகத்தை வைத்துக் கொண்டு பேசினான்.
“சரி அம்மாவும் பிள்ளையும் பேசிமுடிச்சுட்டேங்கனா தூங்கலாமா” என ராம் ரூமிற்குள் நுழைந்தான்.
அடுத்த சில நிமிடங்கள் அம்மா, அப்பா, மகன் என உரையாடல் தொடர்ந்தது.
அனந்த் மனதிற்குள் ஒரே ஒரு கேள்வி ஓடியது, நாளை என்ன நடக்கப் போகிறது என்ற கேள்விதான் இந்த கேள்வியை மனதில் ஓட்டிக்கொண்டு கண்களை சின்ன வயது அனந்த் மூட இப்போதுள்ள அனந்த் கண்களை திறந்தான்.
டாக்டரும் கம்பவுண்டரும் கண்களை கூட சிமிட்டாமல் பார்த்துக்கொண்டு இருக்க
அனந்த்தும் அவர்களை நோக்கினான்.
“அப்பறம் என்னடா ஆச்சு?” என டாக்டர் கேட்க
“என் அம்மாவும் அப்பாவும் இறங்குறது என் கனவுல வந்துச்சு சார் அதை பார்த்தேன், தடுக்க முயற்சி பண்ணேன் ஆனா முடியலை” என அவனது கதையை சொல்ல
இருவரும் என்ன சொல்லுவது என தெரியாமல் அமர்ந்து இருந்தனர்.
அவர்களது மௌனத்தின் காரணத்தை புரிந்துக்கொண்ட அனந்த் அவர்களது மௌனத்தை கலைக்க மேலும் அவனது கதையை சொல்லத் தொடங்கினான்.
“ஆனா சார் ஒன்னு பார்த்தேங்கன்னா அந்த கடவுள் ஒரு கதவை மூடினா இன்னொரு கதவை தொறப்பாருனு சொல்லுவாங்கள்ள அப்படிதான் எனக்கு கிடைச்சாங்க ரெண்டு பேரு, விஷ்ணுவும், சித்தியும்” என நினைத்து பார்க்க
இருவரும் மீண்டும் குதூகலமாகி கதைக்குள் வந்தனர்.
அனந்த் அங்கு நடந்ததை பார்த்து பயந்து காட்டிற்குள் வழித் தெரியாமல் ஓடினான்.
ஓடினான் ஓடினான் ஓடிக் கொண்டே இருந்தான் அந்த சிறுவன்.
ஒரு கட்டத்தில் தடுக்கி விழுந்தான், எழ முடியவில்லை, தாகம் தொண்டையை அடைத்தது, கண்கள் சொருகின, மூச்சு வேகமாக வந்து வந்து சென்றது, கால்கள் இரண்டும் வெட்டப்பட்டது போல் வலித்தது.
கண்கள் மூடின, அந்த நொடியில் கூட அவனுக்கு சிரிப்பு வந்தது, அவனது அம்மா அப்பாவுடன் இருக்க போகிறான் என்பதை நினைத்து.
மூடிய கண்கள் திறக்கும் போது அவன் இருந்த இடம் என்னவோ ஒரு குடிசை தான்.
அவன் முன் ஒரு நடுத்தர வயது பெண், அவளது மண் அடுப்பில் பாத்திரத்தை வைத்து அடியில் விறகை கொழுத்திவிட்டு ஊதி ஊதி எரிய வைத்துக் கொண்டு இருந்தாள்.
அடுப்பில் நிறைந்திருந்த கண்கள் அனந்த் இருந்த திசையை நோட்டமிட்டது.
“அட எந்திச்சுட்டயா தம்பி, இந்தா தண்ணி குடி” என அடுப்பில் இருந்து எழுந்து அவளது கையை புடவையில் தேய்த்துவிட்டு அனந்த்திற்கு தண்ணீர் மோந்து கொடுத்தாள்.
அனந்த் அதை குடித்துவிட்டு…
யார் என்ன என்று தெரியாமல் முழித்துக்கொண்டு இருந்தான்.
அவள் மெதுவாக அவளது கைகளை எடுத்து அனந்த்தின் தலையில் வைத்து முடியைக் கோதி விட்டு கொண்டு அவனிடம் பேச்சுக் கொடுக்கத் தொடங்கினாள்.
“நீ யாருப்பா? எங்க இருந்து வர்ர? உன் அம்மா அப்பா எங்க?” என அவள் கேள்வியை அடுக்கினாள்.
அனந்த்திற்கு அம்மா அப்பாவை பற்றி கேட்டதும் பதில் தெரியவில்லை, என்ன சொல்வது அவன் இராத்திரி நடந்த சம்பவத்தில் இருந்து இன்னும் மீண்டு வரவில்லை அதிர்ச்சியில் அமர்ந்து இருந்தான்.
“என்னாச்சு ப்பா? ஏதும் பேசு?” என அவள் அவனை இன்னும் அன்புடன் அரவணைக்கும் விதமாக அவனது கன்னங்களை பிடிக்க
“எனக்கு அம்மா அப்பா இல்லை” என அனந்த் அவனது முதல் வார்த்தைகளை பேசினான்.
“இல்லைன்னா புரியலை” என அவள் கேட்க
“இருந்தாங்க… ஆனா நேத்து நடந்த ஆக்சிடன்ட் ல” என அவன் பேசும்போதே அவனது கண்களில் கண்ணீர் ததும்பி குரலை அடைத்து பேச்சைத் தடுத்தது.
அவனது கண்ணீரை பார்த்து அவளுக்கு என்ன சொல்லவென்று புரியவில்லை.
பாலை அடுப்பில் வைத்து காய்ச்சும் போது, ஒரு சில நொடிகளுக்கு கீழே சூடாகவும் மேலே குளிராகவும் இருக்கும் அது போல தான் இப்போது அவளது நிலை.
அழுகும் அவனை அறவணைக்க சொல்லி சொல்கிறது மனம், உனது நிலையை சற்று கருத்தில் கொள் அடுத்த வேளை உன்னால் நிம்மதியாக சாப்பிட முடியுமா? என்று உண்மையை உரக்க சொல்கிறது அறிவு.
மனதிற்கும் அறிவிற்கும் சண்டை மூண்டுக்கொண்டு இருக்க, பெண்ணின் தாய்மை உணர்வு அந்த சண்டையை தீர்த்தது.
அவள் வார்த்தைகளில் சொல்லி புரிய வைக்க விரும்பவில்லை, அடுப்பில் வைத்து இருந்த பால் பொங்கியது, தாய்மை உணர்வு அறிவை மிஞ்சியது. அவள் அவனை மகனாக ஏற்று அணைத்துக்கொண்டாள்.
அந்த நேரத்தில் அவனது வீட்டிற்குள் ஒரு சிறுவன் ஓடி வர…
அவன் அவளை அணைத்துக்கொண்டு இருப்பதை பார்த்து நின்றான்.
“விஷ்ணு வா, இனிமே இந்த பையன் ஆ… உன் பேரு என்னப்பா?”
“அனந்த்”
“அனந்த்தும் நம்ம கூட தான் இருக்க போறான், அனந்த் இதான் என் பையன் விஷ்ணு, இனிமே உனக்கு யாரும் இல்லைன்னு சொல்லக்கூடாது சரியா நாங்க இருக்கோம்” என அனந்த்தின் கண்ணீரை துடைத்து அவனது நெற்றியில் உதடுகளை பதித்து, தாய்மை உணர்ச்சியை பகிர
அனந்த்திற்கு அவனது அம்மா மீராவின் நினைவு வந்தது.
***இப்போது கிளினிக்கில்***
“இப்படித்தான் சார் நானும் என் ஃப்ரண்ட் விஷ்ணுவும் ஃப்ரண்ட்ஸ் ஆனோம்” என விஷ்ணுவின் பெயரை சொல்ல
விஷ்ணுவின் பெயரை சொல்லும்போதே அவனது உதடுகளில் ஒரு புன்சிரிப்பு வந்தது.
“ஆமா யாரு இந்த விஷ்ணு? கதைல புது கதாபாத்திரமாக இருக்குது?” என கம்பவுண்டர் கேள்வி கேட்க
“விஷ்ணு என்னோட உயிர் நண்பன், அப்பா அம்மாக்கு அப்பறம் நான் பார்த்த ரெண்டு நல்ல ஜீவன், என்னய நேசிக்கும் ஜீவன்னா, அது விஷ்ணுவும் சித்தியும் தான்”
“அட இப்போ இந்த சித்தி யாரு?” என டாக்டர் கேட்க
“விஷ்ணு வோட அம்மா”
“அப்போ அந்த விஷ்ணு யாரு?”
“அட என் சித்தியோட பையன்” என வேண்டும் என்றே பதில்களை சொல்ல
ஒரு கட்டத்தில் டாக்டரும் கம்பவுண்டரும் கோவப்பட்டு கைக்கு கிடைத்த பொருள்களை வைத்து அடிக்க ஓங்கி பேசத் தொடங்கினர்.
“எங்கள கொலைகாரனா ஆக்கிறாத? யாருன்னு ஒழுங்கா தெளிவா சொல்லு
கள்வனின் கதைகள் தொடரும்....
Last edited:
அத்தியாயம் 5 : திருட்டும் காதலும்
“சீக்கிரம் வாடா, கைல மாட்டுனோம்னு வை, நம்மளையே கோழி மாதிரி அறுத்து, நாள காலைக்கு ராவுக்கும் குழம்பா வச்சு திம்பானுங்க” என சொல்லிக்கொண்டே ஒரு நடுத்தர பெண் ஒரு மாளிகை வீட்டிலிருந்து ஒரு சிகப்பு பையை இடுப்பில் வைத்துக்கொண்டு ஒரு குழியின் வழியே வெளியே வந்தாள்.
அவளது பின்னால் அவளது 7 வயது மகன் ஓடி வந்தான்.
இருவரும் யார் கண்ணிலும் படாமல் பதுங்கி பதுங்கி வந்தனர்.
பூனையின் நடை தோற்றுவிடும், அவர்களது நடைக்கு அந்த அளவு சத்தமில்லை அங்கு, வீசும் காற்று கூட சத்தமிட்டது அந்த இருட்டில் இவர்கள் குரல் எழவில்லை.
இருவரும் பதுங்கி பயந்து, ஊரின் எல்லையை அடைந்தனர்.
“அதோ நல்லா தூங்குறான் பாரு, அவன்தான் டா ஊரு காவக்காரன், அவன தாண்டிட்டோம் ஜெயிச்சுட்டோம், அவன் பக்கத்துல போய் சத்தம் ஏதும் கொடுக்காத டா”என சொல்லிக் கொண்டு முன்னே செல்ல
கடந்து செல்லும்போது, சிறுவன் அவன் பையை சுமக்க முடியாமல் அதை கொஞ்சம் அழுத்தி பிடிக்க முயற்சிக்க, உள்ளே இருந்து சில பாத்திரங்கள் விழுந்து, காவக்காரன் தூக்கத்தை கலைத்தது.
எடுத்தார்கள் ஓட்டத்தை, பாதையோ காடு, இருட்டு பயமுறுத்த, அஞ்சாமல் இருவர் ஓடினர் முன்னே, பயத்தில் இருந்த பொருளை கீழே போட்டு ஓடினான் சிறுவன், பாரத்தை தூக்கி ஓடி வந்தாள் பெண்மணி.
பெண்மணி பின்னே சிறுவன், பெண்ணின் அருகில் சிறுவன், இதோ அந்த பெண்ணை தாண்டியே விட்டான் சிறுவன்.
வழி தப்பிடுமோ கன்று என பயந்தது பசு, விட்டது கையில் இருந்த மூட்டையை, எடுத்தது ஓட்டத்தை, காவக்காரன் எழுப்பினான் ஊரே, பின் தொடர்கிறது ஊரு, ஓடினர் இருவர்.
பின்னே பசு வழி சொல்லிக்கொண்டு முன்னே கன்று சொல்லும் வழியைக் கேட்டுக் கொண்டு…
ஓடியவன் விழுந்தான் கட்டை தடுக்கி, தாய் பதறினாள் மகனை பார்க்க
நிலா சற்று வெளியே வந்த பிறகுதான் தெரிந்தது, அது கட்டை அல்ல பையன் என்று.
இவன இப்படியே விட்டுட்டு போன இவன் தான் திருடன்னு கொன்னுருவாங்க இவங்க என நினைத்துக் கொண்டு அவனை எழுப்பி பார்த்தாள். அவன் எழவில்லை.
மக்கள் அருகில் வரும் சத்தம் கேட்டது, காட்டில் இருள் நீங்கி தீ பந்தத்தின் வெளிச்சம் வந்தது.
என்ன செய்வது என்று யோசித்த பெண், மரங்களை கண்டாள்.
“தம்பி மரத்துல ஏறு டா” என அவனிடம் சொல்லிவிட்டு கட்டிருந்த புடவையை அவிழ்த்து விழுந்த கிடந்த பையனை தன் முதுகோடு சேர்த்து கட்டி, அவளிடம் இருந்த குத்து விளக்கையும் சேர்த்து கட்டி மரத்தில் ஏறினாள்.
அனந்த் இப்படியே வந்து சேர்ந்தான் அந்த பெண்ணிடம்…
***கிளினிக்கில் அனந்த் தொடர்ந்தான்***
“சித்தியும் விஷ்ணுவும் என் லைஃப்ல வந்த அப்பறம் அதுவரை நான் வாழ்ந்த லைஃப் அப்படியே தலைகீழ மாறிருச்சு, கஷ்டம், பசி, ஏழ்மை, பயம், எல்லாம் கத்துக்கிட்டேன்” என சொல்ல
“இரு இரு, இப்போ நீ அந்த காட்டுல விழுந்துட்ட, அங்கிட்டு வந்த ஒரு பொண்ணும் அவளோட பையனும் உன்னய தூக்கிட்டு வந்துட்டாங்க சரியா” என டாக்டர் கேட்க
“ஆமா சார்” என சொல்ல
“ஓகே மேல சொல்லு”
“சித்தியும் விஷ்ணுவும் காட்டுக்கு நடுல ஒரு வீடு கட்டி தான் வாழ்ந்தாங்க, அவங்க திருட்டு வேலை பாக்குறாங்க அப்படினு எனக்கு கொஞ்ச நாள் அப்பறம் தான் தெரிய வந்துச்சு” என அதை நினைத்து பார்க்க
***அனந்த் அந்த பெண்ணின் கையில் கிடைத்து சில நாட்கள் பின்***
“அம்மா எனக்கு ஒரு சந்தேகம்?” என விஷ்ணு கேட்க
“சொல்லு தம்பி” என பெண் துணியை அலசிக்கொண்டு கேட்க
“எப்படிமா அன்னைக்கு கரெக்ட்டா குத்து விளக்க எடுத்துட்டு வந்த? நேரமும் கடத்தல”
“அது மூட்டைய புடிக்குற புடில இருக்குது தம்பி, எப்பயுமே நான் மூட்டைக்குள்ள கைய விட்டு ஒரு நல்ல பொருள புடிச்சு வச்சுப்பேன், ஒரு கை மட்டும் தான் வெளிய இருந்து மூட்டையை புடிக்கும், அதுனால தான் நான் மூட்டைய தோலுல போடாம இடுப்புல வச்சுக்கிறேன், இப்படி பண்ணா, யாரும் துரத்தும் போது சுலபமா மூட்டைய போட்டுட்டு எது அவசியமோ அதை மட்டும் எடுத்துட்டு ஓடலாம்” என சொல்லிக்கொண்டு இருக்க
“திருடுறது தப்பில்லை யா?” என அனந்த் கேள்வி எழுப்பினான்.
“பாக்க இத்துன்னுன்டு இருக்க, ஆனா கேள்வி எல்லாம் பலமா கேக்க” என சிரித்துக்கொண்டே கேட்டாள்.
“என் அம்மா சொல்லி இருக்காங்க, திருடுறது தப்புன்னு”
“கரெக்ட்டா தான் சொல்லி கொடுத்து இருக்காங்க உன் அம்மா, அவங்களோட கருத்த சொல்லி இருக்காங்க, எனக்குத் தெரிஞ்சவர் சொன்ன கருத்த நான் சொல்லுறேன் நான் பண்றது சரியா தப்பான்னு நீ சொல்லு” என சொல்லி அவளது வாதத்தை முன்னெடுத்தாள்.
“இந்த அரசாங்கம் மக்களோட எண்ணிக்கைய பொருத்துதான் பணம் அச்சு அடிப்பாங்கலாம், அப்படி அச்சு அடிச்சா, எனக்கு சேர வேண்டிய காசு, என் புள்ளைக்கு, என் புருசனுக்கு சேர வேண்டியதுனு என் வீட்டுல காசு இருக்கனுமே எங்க? அத காணோம், ஆனா இந்த அரசாங்கம் என் பேருல கடன மட்டும் வாங்குமாம், அது என்னோட பொறுப்பாம், யோசிச்சு பாரு, எனக்கு சேர வேண்டிய காசை காணோம், எனக்கு சேர வேண்டியதுனு இருக்குது, அப்போ அது எங்க இருக்குது? இந்த மாதிரி பெரிய ஆளுங்க என் காசையும் சேர்த்து பதுக்கி வச்சு இருக்காங்க, உன் அம்மா சொன்னது சரிதான், திருடுறது தப்பு ஆனா அது இல்லாத ஆளுங்க கிட்ட தான், பணத்தை பதுக்கி வச்சவன்கிட்ட இல்லை, என்னோட காசை நான் எடுக்கேன் அவ்வளவுதான்”என விளக்கம் கொடுத்து முடித்தாள் அவள்.
“உங்களுக்கு காசுதான் பிரச்சனைனா உழைச்சு சாப்பிடலாம்ல, வேலைக்கு போகலாம்?”
“இந்தியால ஏழை ஏழை ஆகிகிட்டே இருக்கான், பணக்காரன் பணக்காரன் ஆகிகிட்டே இருக்கான், அதான் இந்தியாவோட நிலை, இதை எல்லாம் புரிஞ்சுக்க உனக்கு இன்னும் வயசு ஆகும் தம்பி, விஷ்ணு அனந்த்த கூட்டிட்டு போய் காட்ட சுத்தி காட்டு” என விஷ்ணு மற்றும் அனந்த்தை அனுப்பினாள் அந்த பெண்.
விஷ்ணுவும் அனந்த்தும் காட்டை சுற்றி பார்க்க சென்றனர்.
“ஆரம்பத்துல டாக்டர், விஷ்ணுவுக்கு என்னய சுத்தமாக பிடிக்கவில்லை, அவனுக்கு மட்டும் கிடைக்க வேண்டிய பாசமும், அன்பும் எனக்கும் சேர்த்து இப்போ கிடைக்குதுல அந்த கோவம், எங்க பார்த்தாலும் மூஞ்ச தூக்கி வச்சு திரியுவான், கிட்டத்தட்ட 4 வருஷம் ஆச்சு அந்த கோவம் தீர”
“எப்படி தீர்ந்துச்சு?” என கம்பவுண்டர் கேட்க
“ஆவதும் பெண்ணாலே அழிவதும் பெண்ணாலே, அந்த மாதிரி சித்தியால வந்த பிரச்சனை வேனியால முடிஞ்சது”
“யாரு இந்த வேனி?”
“எங்க ரெண்டு பேருக்கும் நடுல இருந்த பிரச்சனைய தீர்க்க வந்தவதான் வேனி, மலை கிராமத்துக்காரி, விஷ்ணுவுக்கு வேனி மேல ஒரு கண்ணு, காலைல அவன் ஃப்ரண்ட கூட்டிட்டு போய்ருவான் பள்ளிக்கூடத்துக்கு , வேனிய பார்க்க”
“அட அதெல்லாம் சரி எப்படி தீர்ந்துச்சு அதை சொல்லு”
அனந்த் சிரித்துக்கொண்டே . . .
அன்னைக்கு மலைக்கோவில் திருவிழா என அந்த நாளை சொன்னான்.
மலைக்கோவிலுக்கு வேனியும் அவளது தோழிகளும் செல்ல, விஷ்ணு பின்னாலே வந்துக்கொண்டு இருந்தான்.
அனந்த்தின் சித்தியும் அனந்த்தும் அதே திருவிழாவிற்கு வந்து பார்த்துக்கொண்டு இருந்தனர்.
அப்போது ஒரு பெண், அனந்த்தின் சித்தியை அழைத்தாள்.
“ஏய் யசோதா, இதான் உன் புள்ளையா அடையாளமே தெரியலையே” என அனந்த்தை தொட
அப்போதுதான் அந்த பெண்ணின் பெயர் யசோதா என அனந்த்திற்கு தெரிந்தது, இந்த 4 ஆண்டுகளில் பெயர் தெரியாமல், ஊர் தெரியாமல் தான் யசோதா அவனை வளர்த்தாள்.
“டேய் நிறுத்து, அதெப்படி 4 வருஷம் கூட இருந்து இருக்க, பேரு தெரியாம எப்படி வளர்ந்த?” என டாக்டர் கேட்க
“அங்க இருந்தது நாங்க மூனு பேரு மட்டும்தான், விஷ்ணு அம்மா அம்மான்னு தான் கூப்பிடுவான், நான் வாங்க போங்கன்னு சொல்லுவேன், வேற யாரும் அவங்கள பார்க்க வரவும் மாட்டாங்க”
“சரி அது ஓகே, எங்கேயுமே கூட்டிட்டு போனது இல்லையா?” என கம்பவுண்டர் கேட்க
“அதுக்கு காரணம் நான்தான், என் அம்மா அப்பா இறந்ததுல இருந்து எனக்கு ரோட்ட பார்த்தாலே ஒரு பயம், சரி ஆகவே இல்லை, அதை பார்க்கும் போது எல்லாம் எனக்கு அவங்க நினைப்புதான் வரும் அதனாலயே நான் எங்கயும் போக மாட்டேன் அவங்களே எல்லாம் எனக்காக பண்ணுவாங்க, துணி சாப்பாடு எல்லாம்” என டாக்டர் மற்றும் கம்பவுண்டரிடம் அனந்த் பதில் அளித்தான்.
அந்த பெண் சொன்னதை கேட்ட யசோதா “இல்லை இது என் ரெண்டாவது பையன்” என அனந்த்தின் மேல் கை வைக்க
அனந்த் சொன்னது கேட்டு ஒன்றும் சொல்லாமல் அமைதியாக இருந்தான்.
யசோதா அதைப் பார்த்து, “தம்பி போய் அண்ணன தேடு” என அனந்த்தை அங்கிருந்து துரத்தினாள்.
அனந்த் விஷ்ணுவை தேடி மலைக்கோவில் மேலே ஏறத் தொடங்க
“ஏய் அவன் ஏன்டி நம்ம பின்னாடி வர்ரேன்?” என வேனியின் தோழிகள் பேசத் தொடங்கினார்கள்.
வேனிக்கு எல்லாம் தெரிந்தும் பயந்து அமைதியாய் இருந்தாள்.
எல்லோரும் கோவில் மேல் ஏறிக்கொண்டு இருக்க, அங்கிருந்த தோழி ஒருவளின் அண்ணன் கோவிலில் இருந்து இறங்கி வர, வேனியையும் மீதமுள்ளவர்களையும் முன்னே போக சொல்லிவிட்டு தோழி அவள் அண்ணனிடம் பேசத் தொடங்கினாள்.
“அண்ணா அந்த பையன் எங்க பின்னாடியே வர்ரான்?”
“யாரு அவன்? நம்ம ஆளா?”
“இல்லைன்னா, அந்த ஊரு எல்லைல இருக்குற வீட்டுல உள்ளவன்”
“அந்த திருட்டு நாய்க்கு எங்க ஊரு பொண்ணு கேக்குதா, நீ போ” என அவன் அவளை போக சொல்லி விஷ்ணுவை நோக்கி கிளம்பினான்.
வேண்டும் என்றே விஷ்ணுவை போய் இடிக்க, விஷ்ணு எதுவும் சொல்லாமல் வேனியை பார்த்த சந்தோசத்தில் முன்னே சென்றுக்கொண்டு இருந்தான்.
“அடிச்சது கூட தெரியாம போற அளவா அவனுக்கு உணர்ச்சியில்லை?” என கம்பவுண்டர் கேட்க
“நானும் அப்படித் தான் நினைச்சேன், ஆனா அன்னைக்கு வேனிய பார்த்த அப்புறம்தான் தெரிஞ்சது, ஏன் விஷ்ணு பித்து புடிச்சு மாதிரி இருந்தான்னு, வேனி அவ்வளவு அழகு” என சொல்லி கதையை தொடர்ந்தான்.
தொடரும்…
“சீக்கிரம் வாடா, கைல மாட்டுனோம்னு வை, நம்மளையே கோழி மாதிரி அறுத்து, நாள காலைக்கு ராவுக்கும் குழம்பா வச்சு திம்பானுங்க” என சொல்லிக்கொண்டே ஒரு நடுத்தர பெண் ஒரு மாளிகை வீட்டிலிருந்து ஒரு சிகப்பு பையை இடுப்பில் வைத்துக்கொண்டு ஒரு குழியின் வழியே வெளியே வந்தாள்.
அவளது பின்னால் அவளது 7 வயது மகன் ஓடி வந்தான்.
இருவரும் யார் கண்ணிலும் படாமல் பதுங்கி பதுங்கி வந்தனர்.
பூனையின் நடை தோற்றுவிடும், அவர்களது நடைக்கு அந்த அளவு சத்தமில்லை அங்கு, வீசும் காற்று கூட சத்தமிட்டது அந்த இருட்டில் இவர்கள் குரல் எழவில்லை.
இருவரும் பதுங்கி பயந்து, ஊரின் எல்லையை அடைந்தனர்.
“அதோ நல்லா தூங்குறான் பாரு, அவன்தான் டா ஊரு காவக்காரன், அவன தாண்டிட்டோம் ஜெயிச்சுட்டோம், அவன் பக்கத்துல போய் சத்தம் ஏதும் கொடுக்காத டா”என சொல்லிக் கொண்டு முன்னே செல்ல
கடந்து செல்லும்போது, சிறுவன் அவன் பையை சுமக்க முடியாமல் அதை கொஞ்சம் அழுத்தி பிடிக்க முயற்சிக்க, உள்ளே இருந்து சில பாத்திரங்கள் விழுந்து, காவக்காரன் தூக்கத்தை கலைத்தது.
எடுத்தார்கள் ஓட்டத்தை, பாதையோ காடு, இருட்டு பயமுறுத்த, அஞ்சாமல் இருவர் ஓடினர் முன்னே, பயத்தில் இருந்த பொருளை கீழே போட்டு ஓடினான் சிறுவன், பாரத்தை தூக்கி ஓடி வந்தாள் பெண்மணி.
பெண்மணி பின்னே சிறுவன், பெண்ணின் அருகில் சிறுவன், இதோ அந்த பெண்ணை தாண்டியே விட்டான் சிறுவன்.
வழி தப்பிடுமோ கன்று என பயந்தது பசு, விட்டது கையில் இருந்த மூட்டையை, எடுத்தது ஓட்டத்தை, காவக்காரன் எழுப்பினான் ஊரே, பின் தொடர்கிறது ஊரு, ஓடினர் இருவர்.
பின்னே பசு வழி சொல்லிக்கொண்டு முன்னே கன்று சொல்லும் வழியைக் கேட்டுக் கொண்டு…
ஓடியவன் விழுந்தான் கட்டை தடுக்கி, தாய் பதறினாள் மகனை பார்க்க
நிலா சற்று வெளியே வந்த பிறகுதான் தெரிந்தது, அது கட்டை அல்ல பையன் என்று.
இவன இப்படியே விட்டுட்டு போன இவன் தான் திருடன்னு கொன்னுருவாங்க இவங்க என நினைத்துக் கொண்டு அவனை எழுப்பி பார்த்தாள். அவன் எழவில்லை.
மக்கள் அருகில் வரும் சத்தம் கேட்டது, காட்டில் இருள் நீங்கி தீ பந்தத்தின் வெளிச்சம் வந்தது.
என்ன செய்வது என்று யோசித்த பெண், மரங்களை கண்டாள்.
“தம்பி மரத்துல ஏறு டா” என அவனிடம் சொல்லிவிட்டு கட்டிருந்த புடவையை அவிழ்த்து விழுந்த கிடந்த பையனை தன் முதுகோடு சேர்த்து கட்டி, அவளிடம் இருந்த குத்து விளக்கையும் சேர்த்து கட்டி மரத்தில் ஏறினாள்.
அனந்த் இப்படியே வந்து சேர்ந்தான் அந்த பெண்ணிடம்…
***கிளினிக்கில் அனந்த் தொடர்ந்தான்***
“சித்தியும் விஷ்ணுவும் என் லைஃப்ல வந்த அப்பறம் அதுவரை நான் வாழ்ந்த லைஃப் அப்படியே தலைகீழ மாறிருச்சு, கஷ்டம், பசி, ஏழ்மை, பயம், எல்லாம் கத்துக்கிட்டேன்” என சொல்ல
“இரு இரு, இப்போ நீ அந்த காட்டுல விழுந்துட்ட, அங்கிட்டு வந்த ஒரு பொண்ணும் அவளோட பையனும் உன்னய தூக்கிட்டு வந்துட்டாங்க சரியா” என டாக்டர் கேட்க
“ஆமா சார்” என சொல்ல
“ஓகே மேல சொல்லு”
“சித்தியும் விஷ்ணுவும் காட்டுக்கு நடுல ஒரு வீடு கட்டி தான் வாழ்ந்தாங்க, அவங்க திருட்டு வேலை பாக்குறாங்க அப்படினு எனக்கு கொஞ்ச நாள் அப்பறம் தான் தெரிய வந்துச்சு” என அதை நினைத்து பார்க்க
***அனந்த் அந்த பெண்ணின் கையில் கிடைத்து சில நாட்கள் பின்***
“அம்மா எனக்கு ஒரு சந்தேகம்?” என விஷ்ணு கேட்க
“சொல்லு தம்பி” என பெண் துணியை அலசிக்கொண்டு கேட்க
“எப்படிமா அன்னைக்கு கரெக்ட்டா குத்து விளக்க எடுத்துட்டு வந்த? நேரமும் கடத்தல”
“அது மூட்டைய புடிக்குற புடில இருக்குது தம்பி, எப்பயுமே நான் மூட்டைக்குள்ள கைய விட்டு ஒரு நல்ல பொருள புடிச்சு வச்சுப்பேன், ஒரு கை மட்டும் தான் வெளிய இருந்து மூட்டையை புடிக்கும், அதுனால தான் நான் மூட்டைய தோலுல போடாம இடுப்புல வச்சுக்கிறேன், இப்படி பண்ணா, யாரும் துரத்தும் போது சுலபமா மூட்டைய போட்டுட்டு எது அவசியமோ அதை மட்டும் எடுத்துட்டு ஓடலாம்” என சொல்லிக்கொண்டு இருக்க
“திருடுறது தப்பில்லை யா?” என அனந்த் கேள்வி எழுப்பினான்.
“பாக்க இத்துன்னுன்டு இருக்க, ஆனா கேள்வி எல்லாம் பலமா கேக்க” என சிரித்துக்கொண்டே கேட்டாள்.
“என் அம்மா சொல்லி இருக்காங்க, திருடுறது தப்புன்னு”
“கரெக்ட்டா தான் சொல்லி கொடுத்து இருக்காங்க உன் அம்மா, அவங்களோட கருத்த சொல்லி இருக்காங்க, எனக்குத் தெரிஞ்சவர் சொன்ன கருத்த நான் சொல்லுறேன் நான் பண்றது சரியா தப்பான்னு நீ சொல்லு” என சொல்லி அவளது வாதத்தை முன்னெடுத்தாள்.
“இந்த அரசாங்கம் மக்களோட எண்ணிக்கைய பொருத்துதான் பணம் அச்சு அடிப்பாங்கலாம், அப்படி அச்சு அடிச்சா, எனக்கு சேர வேண்டிய காசு, என் புள்ளைக்கு, என் புருசனுக்கு சேர வேண்டியதுனு என் வீட்டுல காசு இருக்கனுமே எங்க? அத காணோம், ஆனா இந்த அரசாங்கம் என் பேருல கடன மட்டும் வாங்குமாம், அது என்னோட பொறுப்பாம், யோசிச்சு பாரு, எனக்கு சேர வேண்டிய காசை காணோம், எனக்கு சேர வேண்டியதுனு இருக்குது, அப்போ அது எங்க இருக்குது? இந்த மாதிரி பெரிய ஆளுங்க என் காசையும் சேர்த்து பதுக்கி வச்சு இருக்காங்க, உன் அம்மா சொன்னது சரிதான், திருடுறது தப்பு ஆனா அது இல்லாத ஆளுங்க கிட்ட தான், பணத்தை பதுக்கி வச்சவன்கிட்ட இல்லை, என்னோட காசை நான் எடுக்கேன் அவ்வளவுதான்”என விளக்கம் கொடுத்து முடித்தாள் அவள்.
“உங்களுக்கு காசுதான் பிரச்சனைனா உழைச்சு சாப்பிடலாம்ல, வேலைக்கு போகலாம்?”
“இந்தியால ஏழை ஏழை ஆகிகிட்டே இருக்கான், பணக்காரன் பணக்காரன் ஆகிகிட்டே இருக்கான், அதான் இந்தியாவோட நிலை, இதை எல்லாம் புரிஞ்சுக்க உனக்கு இன்னும் வயசு ஆகும் தம்பி, விஷ்ணு அனந்த்த கூட்டிட்டு போய் காட்ட சுத்தி காட்டு” என விஷ்ணு மற்றும் அனந்த்தை அனுப்பினாள் அந்த பெண்.
விஷ்ணுவும் அனந்த்தும் காட்டை சுற்றி பார்க்க சென்றனர்.
“ஆரம்பத்துல டாக்டர், விஷ்ணுவுக்கு என்னய சுத்தமாக பிடிக்கவில்லை, அவனுக்கு மட்டும் கிடைக்க வேண்டிய பாசமும், அன்பும் எனக்கும் சேர்த்து இப்போ கிடைக்குதுல அந்த கோவம், எங்க பார்த்தாலும் மூஞ்ச தூக்கி வச்சு திரியுவான், கிட்டத்தட்ட 4 வருஷம் ஆச்சு அந்த கோவம் தீர”
“எப்படி தீர்ந்துச்சு?” என கம்பவுண்டர் கேட்க
“ஆவதும் பெண்ணாலே அழிவதும் பெண்ணாலே, அந்த மாதிரி சித்தியால வந்த பிரச்சனை வேனியால முடிஞ்சது”
“யாரு இந்த வேனி?”
“எங்க ரெண்டு பேருக்கும் நடுல இருந்த பிரச்சனைய தீர்க்க வந்தவதான் வேனி, மலை கிராமத்துக்காரி, விஷ்ணுவுக்கு வேனி மேல ஒரு கண்ணு, காலைல அவன் ஃப்ரண்ட கூட்டிட்டு போய்ருவான் பள்ளிக்கூடத்துக்கு , வேனிய பார்க்க”
“அட அதெல்லாம் சரி எப்படி தீர்ந்துச்சு அதை சொல்லு”
அனந்த் சிரித்துக்கொண்டே . . .
அன்னைக்கு மலைக்கோவில் திருவிழா என அந்த நாளை சொன்னான்.
மலைக்கோவிலுக்கு வேனியும் அவளது தோழிகளும் செல்ல, விஷ்ணு பின்னாலே வந்துக்கொண்டு இருந்தான்.
அனந்த்தின் சித்தியும் அனந்த்தும் அதே திருவிழாவிற்கு வந்து பார்த்துக்கொண்டு இருந்தனர்.
அப்போது ஒரு பெண், அனந்த்தின் சித்தியை அழைத்தாள்.
“ஏய் யசோதா, இதான் உன் புள்ளையா அடையாளமே தெரியலையே” என அனந்த்தை தொட
அப்போதுதான் அந்த பெண்ணின் பெயர் யசோதா என அனந்த்திற்கு தெரிந்தது, இந்த 4 ஆண்டுகளில் பெயர் தெரியாமல், ஊர் தெரியாமல் தான் யசோதா அவனை வளர்த்தாள்.
“டேய் நிறுத்து, அதெப்படி 4 வருஷம் கூட இருந்து இருக்க, பேரு தெரியாம எப்படி வளர்ந்த?” என டாக்டர் கேட்க
“அங்க இருந்தது நாங்க மூனு பேரு மட்டும்தான், விஷ்ணு அம்மா அம்மான்னு தான் கூப்பிடுவான், நான் வாங்க போங்கன்னு சொல்லுவேன், வேற யாரும் அவங்கள பார்க்க வரவும் மாட்டாங்க”
“சரி அது ஓகே, எங்கேயுமே கூட்டிட்டு போனது இல்லையா?” என கம்பவுண்டர் கேட்க
“அதுக்கு காரணம் நான்தான், என் அம்மா அப்பா இறந்ததுல இருந்து எனக்கு ரோட்ட பார்த்தாலே ஒரு பயம், சரி ஆகவே இல்லை, அதை பார்க்கும் போது எல்லாம் எனக்கு அவங்க நினைப்புதான் வரும் அதனாலயே நான் எங்கயும் போக மாட்டேன் அவங்களே எல்லாம் எனக்காக பண்ணுவாங்க, துணி சாப்பாடு எல்லாம்” என டாக்டர் மற்றும் கம்பவுண்டரிடம் அனந்த் பதில் அளித்தான்.
அந்த பெண் சொன்னதை கேட்ட யசோதா “இல்லை இது என் ரெண்டாவது பையன்” என அனந்த்தின் மேல் கை வைக்க
அனந்த் சொன்னது கேட்டு ஒன்றும் சொல்லாமல் அமைதியாக இருந்தான்.
யசோதா அதைப் பார்த்து, “தம்பி போய் அண்ணன தேடு” என அனந்த்தை அங்கிருந்து துரத்தினாள்.
அனந்த் விஷ்ணுவை தேடி மலைக்கோவில் மேலே ஏறத் தொடங்க
“ஏய் அவன் ஏன்டி நம்ம பின்னாடி வர்ரேன்?” என வேனியின் தோழிகள் பேசத் தொடங்கினார்கள்.
வேனிக்கு எல்லாம் தெரிந்தும் பயந்து அமைதியாய் இருந்தாள்.
எல்லோரும் கோவில் மேல் ஏறிக்கொண்டு இருக்க, அங்கிருந்த தோழி ஒருவளின் அண்ணன் கோவிலில் இருந்து இறங்கி வர, வேனியையும் மீதமுள்ளவர்களையும் முன்னே போக சொல்லிவிட்டு தோழி அவள் அண்ணனிடம் பேசத் தொடங்கினாள்.
“அண்ணா அந்த பையன் எங்க பின்னாடியே வர்ரான்?”
“யாரு அவன்? நம்ம ஆளா?”
“இல்லைன்னா, அந்த ஊரு எல்லைல இருக்குற வீட்டுல உள்ளவன்”
“அந்த திருட்டு நாய்க்கு எங்க ஊரு பொண்ணு கேக்குதா, நீ போ” என அவன் அவளை போக சொல்லி விஷ்ணுவை நோக்கி கிளம்பினான்.
வேண்டும் என்றே விஷ்ணுவை போய் இடிக்க, விஷ்ணு எதுவும் சொல்லாமல் வேனியை பார்த்த சந்தோசத்தில் முன்னே சென்றுக்கொண்டு இருந்தான்.
“அடிச்சது கூட தெரியாம போற அளவா அவனுக்கு உணர்ச்சியில்லை?” என கம்பவுண்டர் கேட்க
“நானும் அப்படித் தான் நினைச்சேன், ஆனா அன்னைக்கு வேனிய பார்த்த அப்புறம்தான் தெரிஞ்சது, ஏன் விஷ்ணு பித்து புடிச்சு மாதிரி இருந்தான்னு, வேனி அவ்வளவு அழகு” என சொல்லி கதையை தொடர்ந்தான்.
தொடரும்…
Last edited:
அத்தியாயம் 6 : வேடிக்கையும் விளையாட்டும்
வேனியை பார்த்த ஆனந்தத்தில் கண்டுகொள்ளாமல் போன விஷ்ணுவின் மீது கை வைத்து நிறுத்தினான் ஒருவன்.
“டேய் அவதான் உன்னய கண்டுக்காம போறாள்ள அப்பறம் என்னடா அவ பின்னாடியே போய்க்கிட்டு இருக்க” என அவன் சொல்ல
“அவ வந்து சொல்லட்டும் புடிக்கலைனு அப்பறம் பார்ப்போம்” என அவனது கையை தட்டிவிட்டு முன்னே செல்ல
“சொல்லிட்டே இருக்கேன்”என அவனது சட்டையை பிடித்தான் பின்னாலிருந்து.
விஷ்ணு சற்று குனிந்து சுற்றி அவனின் பக்கம் திரும்பி அவனது கழுத்தை பிடித்தான்.
“என்ன அடி கொடுத்தா வாங்கிட்டு போய்ருவேன்னு நினைச்சியா கருப்பு? மித்த விஷயம்னா கூட பரவாயில்லை ஆனா வேனி எனக்குத்தான் அவ விஷயத்துல எவன் நடுல வந்தாலும் அடிப்பேன்” என சொல்லி கருப்பின் கண்ணை பார்த்தான் விஷ்ணு.
கருப்பிற்கு உதவியாக அவனது நண்பர்கள் அவனது பின்னே வந்து நின்று, விஷ்ணுவை இழுத்து சென்றனர்.
இப்போது சண்டை, ஒருவன் மற்றும் அவனுக்கு எதிராக நான்கு பேர் என மாறியது.
விஷ்ணுவை நடைபாதையில் இருந்து ஓரத்தில் இருந்த பாறையின் அருகே இழுத்து சென்றனர்.
அது ஒரு குகை போன்ற அமைப்பு, சிறிய குகை தான், இரு பாறைகள் அருகருகே இருந்ததால் ஏற்பட்ட இடம், சிறு குகை போல் இருந்தது.
விஷ்ணுவை தேடிக்கொண்டு அனந்த் கோவில் மீது ஏறத் தொடங்கினான்.
ஏறியவன் ஏறிக் கொண்டே இருக்கிறான். கோவிலே வந்து விட்டது ஆனால் விஷ்ணுவை காணோம்.
சரி கோவில் வரை வந்து விட்டோம் என அங்கிருந்த முருகப்பெருமானை கும்பிட
அவன் அருகே ஒரு கொலுசு சத்தம் வந்தது, வளையல்கள் குலுங்கும் சத்தம் காதை மயக்க, திடீரென ஒரு கை அனந்த்தின் தோலில் மீது பட, பதறி கண் முழித்தான் அனந்த்.
அனந்த் திரும்ப வேனி அவனது முன் நின்று கொண்டு இருந்தாள்.
“நீ விஷ்ணு கூட சுத்துருவன் தான?” என வேனி எல்லா இடமும் சுற்றி பார்த்துக்கொண்டு கேட்டாள்.
“ஆமா, நீங்க விஷ்ணுவ பார்த்தேங்களா?”
“என்கூட வா” என அனந்த்தின் கையை பிடித்து, யாருக்கும் தெரியாமல் இழுத்துப் போனாள்.
கோவிலின் முன்னே இழுத்து வந்து, “அந்த பாறை இருக்குதுல அங்க போய் பாரு கொஞ்சம் சீக்கிரம் போ” என வேனி அவனை தள்ளிவிட்டாள்.
அனந்த் அந்த பாறையை நோக்கி ஓடினான்.
வேனி சுற்றும் முற்றும் பார்த்து கோவில் உள்ளே சென்றாள்.
நான்கு பேரும் சேர்ந்து, விஷ்ணுவை பிடித்து இருந்தனர்.
இருவர் அவனது கையை பிடிக்க, ஒருவன் விஷ்ணுவை பின்னிருந்து பிடிக்க, கருப்பு விஷ்ணுவின் பின் மண்டையை பிடித்து அவனுக்கு அருகில் கொண்டு வந்தான்.
“என்னடா சொன்ன வேனி உனக்கு?” என விஷ்ணுவின் வயிற்றில் குத்த
விஷ்ணு வயிற்றை பிடிக்க கைகளை இழுத்தான், வரவில்லை, உடல் பின்னே செல்ல முயற்சித்தது, அனுமதிக்கவில்லை, சுதந்திரம் வாய்க்கு மட்டும் இருந்ததால் கத்தினான்.
சத்தம் கேட்டு அங்கு வந்தான் அனந்த்.
“அப்பறம் என்ன ஆச்சு? விஷ்ணுவ காப்பாத்திட்டயா?” என டாக்டர் ஆர்வமுடன் கேட்க
“சார் போனது யாரு, அனந்த் சாரு, போட்டேன் ஒரு பிளான, அம்புட்டு பயலும் க்ளோஸ்”
“அப்படி என்ன ஃப்ளான்?”
“அதுக்கு நீங்க கதைய கேக்கனும்”
“அட சொல்லுயா”
“நீங்களே சொல்லுங்க என்ன தான் இருந்தாலும் அவன் எனக்கு ஒருவகைல அண்ணன்ல, அவன எப்படி விட முடியும், கரெக்ட்டா டாக்டர்”
“கரெக்ட் தான், என்ன இருந்தாலும் அண்ணன்ல”
“ஹான் அதான் எடுத்தேன் அங்க இருந்த கல்ல” என நினைத்து பார்க்க
விஷ்ணுவை பிடித்து வைத்து இருப்பதை பார்த்தான் அனந்த்.
விஷ்ணுவை பார்த்த அனந்த் என்ன செய்வதென யோசிக்க, அவன் அருகில் ஒரு சிறிய கல் வந்து விழுந்தது.
யோசித்தான் அனந்த்.
அங்கிருந்த எல்லா கற்களையும் எடுத்து அவனது பாக்கெட்டில் போட்டுக்கொண்டான்.
சட்டை பை, பேண்ட் பை என அனைத்திலும் கற்கள், அங்கிருந்த பாறை மீது கொஞ்சம் கொஞ்சமாக ஏறினான்.
யசோதா அவனுக்கு சொல்லிக் கொடுத்த பயிற்சிகள் யசோதாவின் மகனை காப்பாற்றவே உதவியது போன்றோ என்னவோ, ஏறி பாறையின் மேலே நின்றான், விழிந்தான் எழும்பு மட்டுமே மிஞ்சும் அதுவும் தனி தனி இடங்களில் அவ்வளவு உயரம்.
“டேய் அனந்த்து கீழே மட்டும் பாத்துராத டா” என நினைத்துக்கொண்டு எடுத்து வந்த கல்லை கையில் பிடித்து குறி வைத்து காத்திருந்தான்.
“இனிமே வேனி பின்னாடி உன்ன பார்த்தேன்” என கருப்பு கோவமாக அவனை மீண்டும் ஒரு முறை குத்த வர
இருட்டில் இருந்து வந்த கல் பதம் பார்த்தது கருப்பின் நெற்றியை, ரத்தம் சிதறியது.
அதில் இருந்து வெளிவந்து சுதாரிப்பதற்குள் அடுத்தடுத்து வந்தது கல் மழை, ஒருவனுக்கும் ஒன்றும் புரியவில்லை. ஏனெனில் அங்கிருந்த சூழல் அப்படி, நடைபாதையில் மட்டுமே வெளிச்சம் இருக்கும், இவர்கள் ஏற்கனவே நடைபாதையை தாண்டி வந்துவிட்டனர்.
இங்கு இருந்ததோ நடைபாதை லைட்டின் சிறிய வெளிச்சமும், எல்லா நிகழ்வையும் கண்டுகளித்துக்கொண்டு இருந்த நிலாவின் வெளிச்சமும் தான்.
நால்வரில் ஒருவன் பின்னே சென்றான்.
ஒருவன் காலை பின்னே வைத்தான்.
ஒருவன் விஷ்ணுவின் கையை விட்டான்.
விஷ்ணு ஒன்னும் புரியாமல் நின்றான்.
அடுத்து வந்த கல் கருப்பின் இன்னொரு பக்க நெற்றியையும் அடிக்க, தெரித்து ஓடினர் நால்வரும்…
விஷ்ணு மண்டியிட்டு அந்த பெரிய பாறையை பார்த்து வணங்கினான்.
“முருகா, சண்முகா” என கைகளை கூப்பி வணங்க
“ஆமா நீ ஒரு ஆளு உன்னய காப்பாத்த முருகன்வேற தனியா வர்ரானா?” என அந்த பாறையில் இருந்து சறுக்கிக் கொண்டு வந்தான் அனந்த்.
“நீயா?” என விஷ்ணு ஒரு நிமிடம் ஆச்சர்யப்பட்டான்.
“அப்பறம் உன்ன காப்பாத்த நான்தான வரனும் அண்ணா”
“யாருக்கு யாரு அண்ணன்” என விஷ்ணு அவனது வயிற்றை ஒரு கையால் பிடித்துக் கொண்டு, மற்றொரு கையால் பாறையை பிடித்துக்கொண்டு எழுந்தான்.
“என்னடா ஆச்சு?” என அவனை பிடிக்க வந்தான் அனந்த்.
“ஒன்னும் தேவையில்லை, நான் பார்த்துக்கொள்கிறேன்” என விஷ்ணுவிற்கு வலித்தாலும் அவனது கெத்தை விட்டு கொடுக்க முடியாமல் சகஜமாக நடக்க முயற்சிக்க
அனந்த் திரும்பி அந்த வானத்தை பார்த்தான்.
திடீரென ஒரு சத்தம்…
“டேய் நாயே, சும்மா ஒரு பேச்சுக்கு வேணாம்னு சொன்னா அங்கேயே நிப்பயா, வந்து தூக்கு டா” என விஷ்ணு கத்தும் சத்தம் கேட்டது.
“இந்த வாய்க்கு ஒன்னும் குறைச்சல் இல்லை” என சொல்லிக்கொண்டே விஷ்ணுவை சென்று தூக்கினான்.
“இனிமே வாய் பேசுவயா?” என சிரித்துக்கொண்டே நக்கலாக அனந்த் கேட்க
“புலிக்கு பசிச்சாலும் புல்ல திங்காது, அதே மாதிரி நான் அடிவாங்குனாலும் என் வாய் குறையாது, அம்மா...” என வயிற்றில் ஒரு கையையும், அனந்த்தின் தோலில் ஒரு கையையும் வைத்துக்கொண்டு வந்தான் விஷ்ணு.
“எப்படியோ காப்பாத்திட்ட” என டாக்டர் சொல்ல
"அப்பறம் குறி வச்சது யாரு, நான்ல மிஸ் ஆகுமா அந்த கல்லு" என அனந்த் பெருமை பட
அங்கிருந்த கம்பவுண்டர் “அப்படியா?” என சந்தேகமாக கேட்டான்.
“என்ன சார் நீங்க பாக்குறதை பார்த்த, நான் அந்த பாறைல ஏறும்போது அங்கிருந்த ஒருத்தன் என்னய பார்த்த மாதிரியும், என்னய தரதரனு இழுத்துட்டு போய் விஷ்ணு கூட சேர்த்து இரண்டு சாத்து சாத்துன மாதிரியும், அப்போது கரெக்டா யசோதா சித்தி அங்க வந்து அவங்கள துரத்திவிட்டுட்டு, எங்க ரெண்டு பேரு காதையும் புடிச்சு வேனி முன்னால இழுத்துட்டு போன மாதிரியும்ல பாக்குறேங்க, சத்தியமா அப்படி எல்லாம் நடக்கல சார்” என சொல்ல
அவனை ஒரு நொடி இருவரும் பார்த்தனர்.
பின்பு அவர்களையே பார்த்துக்கொண்டனர், திடீரென அங்கு பெரிய சிரிப்பு சத்தம் அவர்கள் விழுந்து விழுந்து சிரித்தனர்.
கம்பவுண்டர் அருகில் இருந்த சேரை எல்லாம் தள்ளிவிட்டு சிரித்தான்.
கம்பவுண்டர் தள்ளிவிடும் சேரில் அமர்ந்து இருக்கிறோம் என தெரியாமல் அந்த சேருடன் கீழே விழுந்த பிறகும் சிரிக்கிறான் டாக்டர்.
“அய்யய்யோ அவசரப்பட்டுட்டோமே சரி சமாளிப்போம்” என கம்பவுண்டர் சிரித்துக் கொண்டே டாக்டரை தூக்கி சேரில் அமர வைத்து சமாளித்தார்.
தொடரும்...
வேனியை பார்த்த ஆனந்தத்தில் கண்டுகொள்ளாமல் போன விஷ்ணுவின் மீது கை வைத்து நிறுத்தினான் ஒருவன்.
“டேய் அவதான் உன்னய கண்டுக்காம போறாள்ள அப்பறம் என்னடா அவ பின்னாடியே போய்க்கிட்டு இருக்க” என அவன் சொல்ல
“அவ வந்து சொல்லட்டும் புடிக்கலைனு அப்பறம் பார்ப்போம்” என அவனது கையை தட்டிவிட்டு முன்னே செல்ல
“சொல்லிட்டே இருக்கேன்”என அவனது சட்டையை பிடித்தான் பின்னாலிருந்து.
விஷ்ணு சற்று குனிந்து சுற்றி அவனின் பக்கம் திரும்பி அவனது கழுத்தை பிடித்தான்.
“என்ன அடி கொடுத்தா வாங்கிட்டு போய்ருவேன்னு நினைச்சியா கருப்பு? மித்த விஷயம்னா கூட பரவாயில்லை ஆனா வேனி எனக்குத்தான் அவ விஷயத்துல எவன் நடுல வந்தாலும் அடிப்பேன்” என சொல்லி கருப்பின் கண்ணை பார்த்தான் விஷ்ணு.
கருப்பிற்கு உதவியாக அவனது நண்பர்கள் அவனது பின்னே வந்து நின்று, விஷ்ணுவை இழுத்து சென்றனர்.
இப்போது சண்டை, ஒருவன் மற்றும் அவனுக்கு எதிராக நான்கு பேர் என மாறியது.
விஷ்ணுவை நடைபாதையில் இருந்து ஓரத்தில் இருந்த பாறையின் அருகே இழுத்து சென்றனர்.
அது ஒரு குகை போன்ற அமைப்பு, சிறிய குகை தான், இரு பாறைகள் அருகருகே இருந்ததால் ஏற்பட்ட இடம், சிறு குகை போல் இருந்தது.
விஷ்ணுவை தேடிக்கொண்டு அனந்த் கோவில் மீது ஏறத் தொடங்கினான்.
ஏறியவன் ஏறிக் கொண்டே இருக்கிறான். கோவிலே வந்து விட்டது ஆனால் விஷ்ணுவை காணோம்.
சரி கோவில் வரை வந்து விட்டோம் என அங்கிருந்த முருகப்பெருமானை கும்பிட
அவன் அருகே ஒரு கொலுசு சத்தம் வந்தது, வளையல்கள் குலுங்கும் சத்தம் காதை மயக்க, திடீரென ஒரு கை அனந்த்தின் தோலில் மீது பட, பதறி கண் முழித்தான் அனந்த்.
அனந்த் திரும்ப வேனி அவனது முன் நின்று கொண்டு இருந்தாள்.
“நீ விஷ்ணு கூட சுத்துருவன் தான?” என வேனி எல்லா இடமும் சுற்றி பார்த்துக்கொண்டு கேட்டாள்.
“ஆமா, நீங்க விஷ்ணுவ பார்த்தேங்களா?”
“என்கூட வா” என அனந்த்தின் கையை பிடித்து, யாருக்கும் தெரியாமல் இழுத்துப் போனாள்.
கோவிலின் முன்னே இழுத்து வந்து, “அந்த பாறை இருக்குதுல அங்க போய் பாரு கொஞ்சம் சீக்கிரம் போ” என வேனி அவனை தள்ளிவிட்டாள்.
அனந்த் அந்த பாறையை நோக்கி ஓடினான்.
வேனி சுற்றும் முற்றும் பார்த்து கோவில் உள்ளே சென்றாள்.
நான்கு பேரும் சேர்ந்து, விஷ்ணுவை பிடித்து இருந்தனர்.
இருவர் அவனது கையை பிடிக்க, ஒருவன் விஷ்ணுவை பின்னிருந்து பிடிக்க, கருப்பு விஷ்ணுவின் பின் மண்டையை பிடித்து அவனுக்கு அருகில் கொண்டு வந்தான்.
“என்னடா சொன்ன வேனி உனக்கு?” என விஷ்ணுவின் வயிற்றில் குத்த
விஷ்ணு வயிற்றை பிடிக்க கைகளை இழுத்தான், வரவில்லை, உடல் பின்னே செல்ல முயற்சித்தது, அனுமதிக்கவில்லை, சுதந்திரம் வாய்க்கு மட்டும் இருந்ததால் கத்தினான்.
சத்தம் கேட்டு அங்கு வந்தான் அனந்த்.
“அப்பறம் என்ன ஆச்சு? விஷ்ணுவ காப்பாத்திட்டயா?” என டாக்டர் ஆர்வமுடன் கேட்க
“சார் போனது யாரு, அனந்த் சாரு, போட்டேன் ஒரு பிளான, அம்புட்டு பயலும் க்ளோஸ்”
“அப்படி என்ன ஃப்ளான்?”
“அதுக்கு நீங்க கதைய கேக்கனும்”
“அட சொல்லுயா”
“நீங்களே சொல்லுங்க என்ன தான் இருந்தாலும் அவன் எனக்கு ஒருவகைல அண்ணன்ல, அவன எப்படி விட முடியும், கரெக்ட்டா டாக்டர்”
“கரெக்ட் தான், என்ன இருந்தாலும் அண்ணன்ல”
“ஹான் அதான் எடுத்தேன் அங்க இருந்த கல்ல” என நினைத்து பார்க்க
விஷ்ணுவை பிடித்து வைத்து இருப்பதை பார்த்தான் அனந்த்.
விஷ்ணுவை பார்த்த அனந்த் என்ன செய்வதென யோசிக்க, அவன் அருகில் ஒரு சிறிய கல் வந்து விழுந்தது.
யோசித்தான் அனந்த்.
அங்கிருந்த எல்லா கற்களையும் எடுத்து அவனது பாக்கெட்டில் போட்டுக்கொண்டான்.
சட்டை பை, பேண்ட் பை என அனைத்திலும் கற்கள், அங்கிருந்த பாறை மீது கொஞ்சம் கொஞ்சமாக ஏறினான்.
யசோதா அவனுக்கு சொல்லிக் கொடுத்த பயிற்சிகள் யசோதாவின் மகனை காப்பாற்றவே உதவியது போன்றோ என்னவோ, ஏறி பாறையின் மேலே நின்றான், விழிந்தான் எழும்பு மட்டுமே மிஞ்சும் அதுவும் தனி தனி இடங்களில் அவ்வளவு உயரம்.
“டேய் அனந்த்து கீழே மட்டும் பாத்துராத டா” என நினைத்துக்கொண்டு எடுத்து வந்த கல்லை கையில் பிடித்து குறி வைத்து காத்திருந்தான்.
“இனிமே வேனி பின்னாடி உன்ன பார்த்தேன்” என கருப்பு கோவமாக அவனை மீண்டும் ஒரு முறை குத்த வர
இருட்டில் இருந்து வந்த கல் பதம் பார்த்தது கருப்பின் நெற்றியை, ரத்தம் சிதறியது.
அதில் இருந்து வெளிவந்து சுதாரிப்பதற்குள் அடுத்தடுத்து வந்தது கல் மழை, ஒருவனுக்கும் ஒன்றும் புரியவில்லை. ஏனெனில் அங்கிருந்த சூழல் அப்படி, நடைபாதையில் மட்டுமே வெளிச்சம் இருக்கும், இவர்கள் ஏற்கனவே நடைபாதையை தாண்டி வந்துவிட்டனர்.
இங்கு இருந்ததோ நடைபாதை லைட்டின் சிறிய வெளிச்சமும், எல்லா நிகழ்வையும் கண்டுகளித்துக்கொண்டு இருந்த நிலாவின் வெளிச்சமும் தான்.
நால்வரில் ஒருவன் பின்னே சென்றான்.
ஒருவன் காலை பின்னே வைத்தான்.
ஒருவன் விஷ்ணுவின் கையை விட்டான்.
விஷ்ணு ஒன்னும் புரியாமல் நின்றான்.
அடுத்து வந்த கல் கருப்பின் இன்னொரு பக்க நெற்றியையும் அடிக்க, தெரித்து ஓடினர் நால்வரும்…
விஷ்ணு மண்டியிட்டு அந்த பெரிய பாறையை பார்த்து வணங்கினான்.
“முருகா, சண்முகா” என கைகளை கூப்பி வணங்க
“ஆமா நீ ஒரு ஆளு உன்னய காப்பாத்த முருகன்வேற தனியா வர்ரானா?” என அந்த பாறையில் இருந்து சறுக்கிக் கொண்டு வந்தான் அனந்த்.
“நீயா?” என விஷ்ணு ஒரு நிமிடம் ஆச்சர்யப்பட்டான்.
“அப்பறம் உன்ன காப்பாத்த நான்தான வரனும் அண்ணா”
“யாருக்கு யாரு அண்ணன்” என விஷ்ணு அவனது வயிற்றை ஒரு கையால் பிடித்துக் கொண்டு, மற்றொரு கையால் பாறையை பிடித்துக்கொண்டு எழுந்தான்.
“என்னடா ஆச்சு?” என அவனை பிடிக்க வந்தான் அனந்த்.
“ஒன்னும் தேவையில்லை, நான் பார்த்துக்கொள்கிறேன்” என விஷ்ணுவிற்கு வலித்தாலும் அவனது கெத்தை விட்டு கொடுக்க முடியாமல் சகஜமாக நடக்க முயற்சிக்க
அனந்த் திரும்பி அந்த வானத்தை பார்த்தான்.
திடீரென ஒரு சத்தம்…
“டேய் நாயே, சும்மா ஒரு பேச்சுக்கு வேணாம்னு சொன்னா அங்கேயே நிப்பயா, வந்து தூக்கு டா” என விஷ்ணு கத்தும் சத்தம் கேட்டது.
“இந்த வாய்க்கு ஒன்னும் குறைச்சல் இல்லை” என சொல்லிக்கொண்டே விஷ்ணுவை சென்று தூக்கினான்.
“இனிமே வாய் பேசுவயா?” என சிரித்துக்கொண்டே நக்கலாக அனந்த் கேட்க
“புலிக்கு பசிச்சாலும் புல்ல திங்காது, அதே மாதிரி நான் அடிவாங்குனாலும் என் வாய் குறையாது, அம்மா...” என வயிற்றில் ஒரு கையையும், அனந்த்தின் தோலில் ஒரு கையையும் வைத்துக்கொண்டு வந்தான் விஷ்ணு.
“எப்படியோ காப்பாத்திட்ட” என டாக்டர் சொல்ல
"அப்பறம் குறி வச்சது யாரு, நான்ல மிஸ் ஆகுமா அந்த கல்லு" என அனந்த் பெருமை பட
அங்கிருந்த கம்பவுண்டர் “அப்படியா?” என சந்தேகமாக கேட்டான்.
“என்ன சார் நீங்க பாக்குறதை பார்த்த, நான் அந்த பாறைல ஏறும்போது அங்கிருந்த ஒருத்தன் என்னய பார்த்த மாதிரியும், என்னய தரதரனு இழுத்துட்டு போய் விஷ்ணு கூட சேர்த்து இரண்டு சாத்து சாத்துன மாதிரியும், அப்போது கரெக்டா யசோதா சித்தி அங்க வந்து அவங்கள துரத்திவிட்டுட்டு, எங்க ரெண்டு பேரு காதையும் புடிச்சு வேனி முன்னால இழுத்துட்டு போன மாதிரியும்ல பாக்குறேங்க, சத்தியமா அப்படி எல்லாம் நடக்கல சார்” என சொல்ல
அவனை ஒரு நொடி இருவரும் பார்த்தனர்.
பின்பு அவர்களையே பார்த்துக்கொண்டனர், திடீரென அங்கு பெரிய சிரிப்பு சத்தம் அவர்கள் விழுந்து விழுந்து சிரித்தனர்.
கம்பவுண்டர் அருகில் இருந்த சேரை எல்லாம் தள்ளிவிட்டு சிரித்தான்.
கம்பவுண்டர் தள்ளிவிடும் சேரில் அமர்ந்து இருக்கிறோம் என தெரியாமல் அந்த சேருடன் கீழே விழுந்த பிறகும் சிரிக்கிறான் டாக்டர்.
“அய்யய்யோ அவசரப்பட்டுட்டோமே சரி சமாளிப்போம்” என கம்பவுண்டர் சிரித்துக் கொண்டே டாக்டரை தூக்கி சேரில் அமர வைத்து சமாளித்தார்.
தொடரும்...
Last edited:
அத்தியாயம் 7 : திருடனின் காதல்
“நல்லா தமாசான ஆளுயா நீ” என சிரித்துக்கொண்டே “அடுத்து என்ன ஆச்சு சொல்லு?” என கதையை கேட்க உட்கார்ந்தார் டாக்டர்.
“ஹம், அடுத்து என்ன சித்தி எங்க ரெண்டு பேரு காதையும் புடிச்சு திருகி, வீட்டுக்குள் கூட்டிட்டு வந்துட்டாங்க”
வீட்டுக்குள்ள போன உடனே, காதை விட்டுட்டு எங்க ரெண்டு பேரையும் உட்கார சொன்னாங்க
காது வலி, அப்படி வலிச்சது, ரெண்டு பேரும் என்ன பண்ணணும்னு தெரியாம, காதை தேச்சுக்கிட்டு இருந்தோம்.
சாப்பாடு வச்சு கொண்டு வந்தாங்க
எங்களுக்கும் பசி உயிர் போச்சா, சோறா இல்லை காது வலியானு பார்த்தா, எங்களுக்கு சோறுதான் முக்கியம்னு தோணுச்சு அதான் அதே எடுத்து ஒரு புடி புடிச்சோம்.
சாப்பிட்டுட்டு இருக்கும்போதே கேட்டாங்க… “அடி பலமா”
நாங்க ரெண்டு பேரும் சித்திய ஒரு பார்வை விட்டோம்…
“ரொம்ப இல்லை கொஞ்சம் பலம் தான்”என சொல்லி சிரித்துக்கொண்டே சாப்பிட ஆரம்பித்தான் விஷ்ணு
“எனக்கு எல்லாம் ஒன்னுமில்லை மா, விஷ்ணுவ தான் புடிச்சு, கொமட்டுலமயே குத்துனாங்க, அப்படித்தான அண்ணா” என சிரித்துக்கொண்டே அவனை பார்க்க
“ஆமா மா, என்னய கொமட்டுல குத்துனாங்க, சார் மூஞ்சிய பாருங்க, கண்ணு பக்கத்துல காய் காய்ச்சு இருக்குது அப்படிதான தம்பி”என சிரிக்க
“எல்லாம் உன்னால் தான் டா அண்ணா”
“நான்தான் போய் அடி வாங்குறேன்னா, உன்னய எவன்டா வர சொன்னது மாங்க, போய் அம்மாவ கூட்டிட்டு வர வேண்டியது தான”
“சரி விடுங்க டா இப்போதான் ரெண்டு பேரும் ஒன்னு சேர்ந்து இருக்கேங்க, மறுபடியும் சண்டை போடாதீங்க” என யசோதா சமாதானம் படுத்தினாள்.
அவர்கள் இருவருக்கு நடுவிலும் ஒரு நட்பு வளர்ந்தது.
அவள் அவர்களது குறும்பு சண்டையை ரசித்து மகிழ்ந்தாள்.
இரவு சாப்பாடு முடிந்து தூங்க செல்லும் நேரம் அது…
“அனந்த்” என வீட்டின் வெளியே கட்டிலில் படுத்துக்கொண்டு நட்சத்திரங்களைப் பார்த்தவாறே அழைத்தான் விஷ்ணு.
“ம்ம்” என கண்களை மூடிக்கொண்டு தூக்கத்திற்கும் நினைவிற்கும் இடையே உள்ள ஒரு கட்டத்திலிருந்து பதிலளித்தான்.
“நான் அங்கதான் இருக்கேன்னு உனக்கு எப்படித் தெரியும்?” என கேட்டான் விஷ்ணு.
“அதுவா கோவில்ல சாமி கும்பிட்டுட்டு இருந்தேன் ஒரு பொண்ணு வந்து சொன்னா அப்படித்தான் தெரியும்” என பதில் அளித்தான் அனந்த்.
“பொண்ணா? பார்க்க எப்படி இருந்தா?” என கேட்டான் விஷ்ணு.
“எப்படின்னா, பொண்ணு மாதிரி இருந்தா”
“டேய்” என கட்டிலில் இருந்து எழுந்து அதில் உட்கார்ந்து கொண்டு அனந்த்தை உசிப்பினான்.
“எந்திரி டா டேய் எந்திரி” என அவனை உலுக்க
“டேய் அண்ணா என்ன டா ஆச்சு உனக்கு?” என கண்களை கசக்கிக்கொண்டு கேட்டான் அனந்த்.
“இங்க பாரு, சிவப்பு கலர் பாவடை தாவணி, கண்ல அழகா கண் மை, ஊசி போல புருவம், காதுல குட்டியா தோடு, கை நிறையா வளையல், தங்க சங்கிலிக்கு இன்னும் அழகு சேர்க்குற கழுத்து, ரெண்டு புருவத்துக்கும் மத்தில ஒரு குட்டி பொட்டு, அந்த வானத்துல இருக்குற நிலா மாதிரி, அவ வர்ரத தெரிவிக்குற கால் கொலுசு, இதெல்லாம் அந்த பொண்ணுட்ட இருந்துச்சா, நீ பார்த்தயா?” என அவன் அவளை ரசித்த அழகை சொல்ல
அனந்த் மேலும் கீழும் பார்த்தான், என்ன இப்படி சொல்லுறான் அவ அழக, என நினைத்துக்கொண்டு “ஆமா அவளோட கைல வளையல் இருந்துச்சு காலுல கொலுசு இருந்துச்சு” என அவனுக்கு தெரிந்ததை மட்டும் சொன்னான்.
ஒரு நிமிடம் விஷ்ணு இந்த உலகத்திலேயே இல்லை, சந்தோசத்தில் துள்ளி குதித்தான். அப்படியே படுத்து ஆகாயத்தில் இருந்த நட்சத்திரத்தை பார்த்துக் கொண்டு இருந்தான்.
ஒன்றும் புரியாமல் இருந்த அனந்த் அடபோங்க டா என தலையை சொரிந்து கொண்டு படுத்தான்.
“அப்பறம் என்ன ஆச்சு?” என டாக்டர் அவனது கதையை கேட்க
“அந்த பொண்ணு வேனிய அப்பறம் பார்த்தேங்களா?” என கம்பவுண்டர் கேட்க
“இப்படி நடந்த அப்பறம் பார்க்காம இருப்போமா? சொல்லுங்க” என அனந்த் சிரித்துக்கொண்டே அடுத்த நாளை பற்றி விவரிக்கத் தொடங்கினான்.
அடுத்த நாள், சைக்கிளை எடுக்க தயார் ஆனான் விஷ்ணு, ஆனால் இந்த முறை கிளம்பியது ஒருவன் இல்லை இருவர்.
இருவரும் ஒன்றாக போவதை பார்த்து தாயவள் இதழில் புன்னகை மலர…
இருவரும் பள்ளிக்கு செல்லும் பாதையில் நின்றுக் கொண்டு இருந்தனர்.
“டேய் நான் ஒரு பொண்ண காமிக்கேன் அந்த பொண்ணான்னு பார்த்து சொல்லு சரியா” என விஷ்ணு கேட்க
“சரி” என தலை ஆட்டினான் அனந்த்.
விஷ்ணு நடைபாதையை பார்த்துக்கொண்டு இருக்க…
அங்கிருந்த கருவேலஞ்செடிகள் அங்குமிங்கும் அசைந்து அவளின் வருகையை கூறியது.
விஷ்ணு இன்னும் தீவிரமாக பார்த்துக்கொண்டு இருக்க…
அவளை பார்ககும்முன் அவளது கொலுசு சத்தம் நான்தான் வருகிறேன் என விஷ்ணுவின் காதில் கூறியது.
கொலுசின் சத்தம் அருகில் வந்தது, அந்த சத்தம் அதிகமாக அதிகமாக இதயதுடிப்பும் அதிகமானது.
திடீரென ஒரு சிரிப்பு சத்தம் அந்த கொலுசின் சத்தத்துடன், வந்தாள் வேனி.
அவளை பார்த்த விஷ்ணுவின் கண்கள் இமைக்க மறந்து நின்றது.
விஷ்ணுவின் கண்கள் வேனியை மேய தொடங்கியது, வேனியின் பார்வை பட்டது விஷ்ணு மேலே…
ஆண் அவன் பார்வை சென்றது கீழிருந்து மேலாக,
பெண் அவள் அழகு கூறியது அருகில் வர,
ஆண் அவன் கண்டான் ரதியின் முகத்தை,
பெண் அவள் சிறையிட்டாள் அவனது பார்வையை,
ஆண் அவன் தினறினான் கண்களில் இருந்து விடுபட,
பெண் அவள் உயர்த்தினாள் கூறிய அம்பை,
ஆண் அவன் இருதயம் காயப்பட்டது,
பெண் அவளின் கூறிய புருவத்தால்…
அனந்த் விஷ்ணுவை பிடித்து உலுக்க, எப்படியோ தப்பினான் அவளது சிறையில் இருந்து.
“இந்த நம்ம பக்கத்துல வருதுல அந்த பொண்ணுதான்” என வேனியை காட்ட
“உண்மைய சொல்லு அவதானா?”
“ஆமா அண்ணா நல்லா தெரியும் அந்த பொண்ணுதான்” என அனந்த் சொல்ல
ரதி கடந்து சென்றாள் அவனை, விஷ்ணு பார்த்துக்கொண்டே இருந்தான் அவளை…
“பின்னே திரும்பி ஒரு முறை இவனை பார்த்தாள் என்ன?” என அவனது மனசு சத்தமிட
கொஞ்சம் கொஞ்சமாக தலை அசைந்தது, கழுத்து திரும்பியது, பார்வை அவன் மேல் விழ
அவ்வளவுதான் விஷ்ணு பூமியிலேயே இல்லை, துள்ளினான் விண்ணுக்கு…
அவளது அழகை ரசித்து முடித்தவனுக்குள், ஏதோ ஒரு கிளர்ச்சி ஏதோ ஒரு நினைப்பு ஆனால் அதை அவனால் வெளியே சொல்ல முடியவில்லை, சொல்லப்போனால் அது என்னவென்று அவனுக்கே தெரியவில்லை இப்படியே குழப்பத்தொடு அந்த காலை பொழுது அருமையாக நடந்தேறியது.
“அப்பறம் என்ன ஆச்சு?” என டாக்டர் கேட்க
“அப்பறம் என்ன ஒருபக்கம் வேனியை பார்க்க அடிக்கடி விஷ்ணு போனான், இன்னொரு பக்கம் நான் சித்தி விஷ்ணுனு மூனு பேரும் இன்னும் நெறுக்கமாக ஆரம்பிச்சோம்”
“சரி அதான் முதல்ல லைஃப்ல கஷ்டம் இருந்தாலும் அடுத்து போக போக நல்லாத்தான இருக்குது வாழ்க்கை அப்பறம் என்ன?” என கம்பவுண்டர் கேட்க
“அப்படித்தான் நானும் நினைச்சேன் ஆனா, பல நாள் திருடன் ஒரு நாள் அகப்படும் அந்த நாள் வந்தது” என நடந்ததை சொல்லத் தொடங்கினான்.
களவு தொடங்கும்…
“நல்லா தமாசான ஆளுயா நீ” என சிரித்துக்கொண்டே “அடுத்து என்ன ஆச்சு சொல்லு?” என கதையை கேட்க உட்கார்ந்தார் டாக்டர்.
“ஹம், அடுத்து என்ன சித்தி எங்க ரெண்டு பேரு காதையும் புடிச்சு திருகி, வீட்டுக்குள் கூட்டிட்டு வந்துட்டாங்க”
வீட்டுக்குள்ள போன உடனே, காதை விட்டுட்டு எங்க ரெண்டு பேரையும் உட்கார சொன்னாங்க
காது வலி, அப்படி வலிச்சது, ரெண்டு பேரும் என்ன பண்ணணும்னு தெரியாம, காதை தேச்சுக்கிட்டு இருந்தோம்.
சாப்பாடு வச்சு கொண்டு வந்தாங்க
எங்களுக்கும் பசி உயிர் போச்சா, சோறா இல்லை காது வலியானு பார்த்தா, எங்களுக்கு சோறுதான் முக்கியம்னு தோணுச்சு அதான் அதே எடுத்து ஒரு புடி புடிச்சோம்.
சாப்பிட்டுட்டு இருக்கும்போதே கேட்டாங்க… “அடி பலமா”
நாங்க ரெண்டு பேரும் சித்திய ஒரு பார்வை விட்டோம்…
“ரொம்ப இல்லை கொஞ்சம் பலம் தான்”என சொல்லி சிரித்துக்கொண்டே சாப்பிட ஆரம்பித்தான் விஷ்ணு
“எனக்கு எல்லாம் ஒன்னுமில்லை மா, விஷ்ணுவ தான் புடிச்சு, கொமட்டுலமயே குத்துனாங்க, அப்படித்தான அண்ணா” என சிரித்துக்கொண்டே அவனை பார்க்க
“ஆமா மா, என்னய கொமட்டுல குத்துனாங்க, சார் மூஞ்சிய பாருங்க, கண்ணு பக்கத்துல காய் காய்ச்சு இருக்குது அப்படிதான தம்பி”என சிரிக்க
“எல்லாம் உன்னால் தான் டா அண்ணா”
“நான்தான் போய் அடி வாங்குறேன்னா, உன்னய எவன்டா வர சொன்னது மாங்க, போய் அம்மாவ கூட்டிட்டு வர வேண்டியது தான”
“சரி விடுங்க டா இப்போதான் ரெண்டு பேரும் ஒன்னு சேர்ந்து இருக்கேங்க, மறுபடியும் சண்டை போடாதீங்க” என யசோதா சமாதானம் படுத்தினாள்.
அவர்கள் இருவருக்கு நடுவிலும் ஒரு நட்பு வளர்ந்தது.
அவள் அவர்களது குறும்பு சண்டையை ரசித்து மகிழ்ந்தாள்.
இரவு சாப்பாடு முடிந்து தூங்க செல்லும் நேரம் அது…
“அனந்த்” என வீட்டின் வெளியே கட்டிலில் படுத்துக்கொண்டு நட்சத்திரங்களைப் பார்த்தவாறே அழைத்தான் விஷ்ணு.
“ம்ம்” என கண்களை மூடிக்கொண்டு தூக்கத்திற்கும் நினைவிற்கும் இடையே உள்ள ஒரு கட்டத்திலிருந்து பதிலளித்தான்.
“நான் அங்கதான் இருக்கேன்னு உனக்கு எப்படித் தெரியும்?” என கேட்டான் விஷ்ணு.
“அதுவா கோவில்ல சாமி கும்பிட்டுட்டு இருந்தேன் ஒரு பொண்ணு வந்து சொன்னா அப்படித்தான் தெரியும்” என பதில் அளித்தான் அனந்த்.
“பொண்ணா? பார்க்க எப்படி இருந்தா?” என கேட்டான் விஷ்ணு.
“எப்படின்னா, பொண்ணு மாதிரி இருந்தா”
“டேய்” என கட்டிலில் இருந்து எழுந்து அதில் உட்கார்ந்து கொண்டு அனந்த்தை உசிப்பினான்.
“எந்திரி டா டேய் எந்திரி” என அவனை உலுக்க
“டேய் அண்ணா என்ன டா ஆச்சு உனக்கு?” என கண்களை கசக்கிக்கொண்டு கேட்டான் அனந்த்.
“இங்க பாரு, சிவப்பு கலர் பாவடை தாவணி, கண்ல அழகா கண் மை, ஊசி போல புருவம், காதுல குட்டியா தோடு, கை நிறையா வளையல், தங்க சங்கிலிக்கு இன்னும் அழகு சேர்க்குற கழுத்து, ரெண்டு புருவத்துக்கும் மத்தில ஒரு குட்டி பொட்டு, அந்த வானத்துல இருக்குற நிலா மாதிரி, அவ வர்ரத தெரிவிக்குற கால் கொலுசு, இதெல்லாம் அந்த பொண்ணுட்ட இருந்துச்சா, நீ பார்த்தயா?” என அவன் அவளை ரசித்த அழகை சொல்ல
அனந்த் மேலும் கீழும் பார்த்தான், என்ன இப்படி சொல்லுறான் அவ அழக, என நினைத்துக்கொண்டு “ஆமா அவளோட கைல வளையல் இருந்துச்சு காலுல கொலுசு இருந்துச்சு” என அவனுக்கு தெரிந்ததை மட்டும் சொன்னான்.
ஒரு நிமிடம் விஷ்ணு இந்த உலகத்திலேயே இல்லை, சந்தோசத்தில் துள்ளி குதித்தான். அப்படியே படுத்து ஆகாயத்தில் இருந்த நட்சத்திரத்தை பார்த்துக் கொண்டு இருந்தான்.
ஒன்றும் புரியாமல் இருந்த அனந்த் அடபோங்க டா என தலையை சொரிந்து கொண்டு படுத்தான்.
“அப்பறம் என்ன ஆச்சு?” என டாக்டர் அவனது கதையை கேட்க
“அந்த பொண்ணு வேனிய அப்பறம் பார்த்தேங்களா?” என கம்பவுண்டர் கேட்க
“இப்படி நடந்த அப்பறம் பார்க்காம இருப்போமா? சொல்லுங்க” என அனந்த் சிரித்துக்கொண்டே அடுத்த நாளை பற்றி விவரிக்கத் தொடங்கினான்.
அடுத்த நாள், சைக்கிளை எடுக்க தயார் ஆனான் விஷ்ணு, ஆனால் இந்த முறை கிளம்பியது ஒருவன் இல்லை இருவர்.
இருவரும் ஒன்றாக போவதை பார்த்து தாயவள் இதழில் புன்னகை மலர…
இருவரும் பள்ளிக்கு செல்லும் பாதையில் நின்றுக் கொண்டு இருந்தனர்.
“டேய் நான் ஒரு பொண்ண காமிக்கேன் அந்த பொண்ணான்னு பார்த்து சொல்லு சரியா” என விஷ்ணு கேட்க
“சரி” என தலை ஆட்டினான் அனந்த்.
விஷ்ணு நடைபாதையை பார்த்துக்கொண்டு இருக்க…
அங்கிருந்த கருவேலஞ்செடிகள் அங்குமிங்கும் அசைந்து அவளின் வருகையை கூறியது.
விஷ்ணு இன்னும் தீவிரமாக பார்த்துக்கொண்டு இருக்க…
அவளை பார்ககும்முன் அவளது கொலுசு சத்தம் நான்தான் வருகிறேன் என விஷ்ணுவின் காதில் கூறியது.
கொலுசின் சத்தம் அருகில் வந்தது, அந்த சத்தம் அதிகமாக அதிகமாக இதயதுடிப்பும் அதிகமானது.
திடீரென ஒரு சிரிப்பு சத்தம் அந்த கொலுசின் சத்தத்துடன், வந்தாள் வேனி.
அவளை பார்த்த விஷ்ணுவின் கண்கள் இமைக்க மறந்து நின்றது.
விஷ்ணுவின் கண்கள் வேனியை மேய தொடங்கியது, வேனியின் பார்வை பட்டது விஷ்ணு மேலே…
ஆண் அவன் பார்வை சென்றது கீழிருந்து மேலாக,
பெண் அவள் அழகு கூறியது அருகில் வர,
ஆண் அவன் கண்டான் ரதியின் முகத்தை,
பெண் அவள் சிறையிட்டாள் அவனது பார்வையை,
ஆண் அவன் தினறினான் கண்களில் இருந்து விடுபட,
பெண் அவள் உயர்த்தினாள் கூறிய அம்பை,
ஆண் அவன் இருதயம் காயப்பட்டது,
பெண் அவளின் கூறிய புருவத்தால்…
அனந்த் விஷ்ணுவை பிடித்து உலுக்க, எப்படியோ தப்பினான் அவளது சிறையில் இருந்து.
“இந்த நம்ம பக்கத்துல வருதுல அந்த பொண்ணுதான்” என வேனியை காட்ட
“உண்மைய சொல்லு அவதானா?”
“ஆமா அண்ணா நல்லா தெரியும் அந்த பொண்ணுதான்” என அனந்த் சொல்ல
ரதி கடந்து சென்றாள் அவனை, விஷ்ணு பார்த்துக்கொண்டே இருந்தான் அவளை…
“பின்னே திரும்பி ஒரு முறை இவனை பார்த்தாள் என்ன?” என அவனது மனசு சத்தமிட
கொஞ்சம் கொஞ்சமாக தலை அசைந்தது, கழுத்து திரும்பியது, பார்வை அவன் மேல் விழ
அவ்வளவுதான் விஷ்ணு பூமியிலேயே இல்லை, துள்ளினான் விண்ணுக்கு…
அவளது அழகை ரசித்து முடித்தவனுக்குள், ஏதோ ஒரு கிளர்ச்சி ஏதோ ஒரு நினைப்பு ஆனால் அதை அவனால் வெளியே சொல்ல முடியவில்லை, சொல்லப்போனால் அது என்னவென்று அவனுக்கே தெரியவில்லை இப்படியே குழப்பத்தொடு அந்த காலை பொழுது அருமையாக நடந்தேறியது.
“அப்பறம் என்ன ஆச்சு?” என டாக்டர் கேட்க
“அப்பறம் என்ன ஒருபக்கம் வேனியை பார்க்க அடிக்கடி விஷ்ணு போனான், இன்னொரு பக்கம் நான் சித்தி விஷ்ணுனு மூனு பேரும் இன்னும் நெறுக்கமாக ஆரம்பிச்சோம்”
“சரி அதான் முதல்ல லைஃப்ல கஷ்டம் இருந்தாலும் அடுத்து போக போக நல்லாத்தான இருக்குது வாழ்க்கை அப்பறம் என்ன?” என கம்பவுண்டர் கேட்க
“அப்படித்தான் நானும் நினைச்சேன் ஆனா, பல நாள் திருடன் ஒரு நாள் அகப்படும் அந்த நாள் வந்தது” என நடந்ததை சொல்லத் தொடங்கினான்.
களவு தொடங்கும்…
Last edited:
அத்தியாயம் 8 : கனவுகளின் வேட்டை
“வேனி வேனி ஒரு நிமிஷம் இரு வேனி, நான் சொல்லுறதை ஒரு நிமிஷம் கேளு, நான் உன்ன எவ்வளவு லவ் பண்றேன்னு உனக்குத் தெரியும்ல, எனக்கு உன்ன அவ்வளவு புடிக்கும் டி உன்ன நல்லா பார்த்துப்பேன் வேனி, தங்கத்தட்டுல வச்சு தாங்குவேன்” என வேனியின் முன் விஷ்ணு கெஞ்சிக் கொண்டு இருக்க
“டேய் உனக்கு சொன்னா புரியாதா டா? நான் தான் சொல்லுறேன்ல எனக்கு உன்ன புடிக்கலைனு, ஏன்டா பின்னாடி வந்து தொல்லை பண்ற?” என அவள் கோவமாக கேட்க
“பிடிக்கலைன்னா எதுக்கு அன்னைக்கு என்னைய காப்பாத்த அவன அனுப்பின?”
“அய்யோ அது உன் அம்மாவ நினைச்சு பாவபட்டு அனுப்பினேன், நீ அதுனால இப்பிடி வந்து நிப்பனு தெரிஞ்சு இருந்தா சத்தியமா அனுப்பி இருக்க மாட்டேன்”
“அப்புறம் ஏன்டி அடுத்த நாள் போகும்போது என்னய திரும்பி பார்த்த?”
“அன்னைக்கு என் ஃப்ரண்ட் அனிதாவோட ஆளு பின்னாடி வந்தான், அவன் வர்ரானானு பார்க்க சொன்னா, அதை பார்க்கத்தான் திரும்பி பார்த்தேன்”
அப்படியே இருட்டானது.
மீண்டும் கண்களை முழிக்கும் போது…
“டேய் விஷ்ணு பார்த்து வா, நாம இங்க வந்தது வேற அனந்துக்கு தெரியாது, பாவம் தனியா வேற இருப்பான், சீக்கிரம் போகனும், சத்தம் போடாம என் பின்னாடியே வா சரியா” என யசோதா முன்னே செல்ல
“உன்னய எனக்கு சுத்தமா புடிக்கலை, ஏன் இப்படி வந்து உயிர வாங்குற” என தரையில் அமர்ந்து வேனி அழுதது நினைவுக்கு வர, விஷ்ணு உயிர் இல்லா நடைபிணம் போல் நடந்துக்கொண்டு இருந்தான்.
அப்படி நடந்தவன் அங்கிருந்த பாத்திரத்தை தள்ளி விட
மீண்டும் காணும் காட்சிகள் கருப்பானது.
மீண்டும் கண்களை முழித்தால் இருவரும் ஓடிக்கொண்டு இருந்தனர்.
மீண்டும் இருட்டானது திரை
கண்கள் திறக்கும்போது இருவரும் மாட்டி விட்டனர். ஒருவன் அவர்களை வெட்ட அரிவாளுடன் வர
மீண்டும் கண்கள் மூடியது.
“விஷ்ணு, சித்தி” என அலறிக்கொண்டே எழுந்தான் அனந்த்.
“என்னாச்சு அனந்த்” என பாத்திரத்தை கீழே போட்டு ஓடி வந்தாள் யசோதா.
வந்தது கனவு என்பதை அனந்த் உணர்ந்தான்.
ஆனாலும் கலக்கம் அவன் முகத்தில் இருந்தது.
யசோதா “என்னடா ஆச்சு?” என அவனது தலையை தடவிக் கொடுத்து கேட்க
“இல்லை சித்தி ஒன்னும் இல்லை கெட்ட கனவு அவ்வளவுதான்” என சொல்லிவிட்டு விஷ்ணுவை தேடினான்.
அங்கே விஷ்ணு இல்லை.
“விஷ்ணு எங்க சித்தி?”
“மணி 8.40 ஆகிரூச்சு இல்லையா, அவன் ஃப்ரண்ட பார்க்க போய் இருப்பான், உன்ன எழுப்பினான் நீ எந்திக்கலை அதுனால போய்ட்டான்” என சொல்ல
அப்போதுதான் புரிந்தது, அனந்த்திற்கு வந்தது கனவு அல்ல நடக்கவிருக்கும் நிகழ்வு என ஆனாலும் ஒரு சந்தேகம் உள்ளே உறுத்தியது உண்மையிலேயே இது நிஜமாக நடக்குமா? என
“இந்த அரிசி வேற தீர்ந்துபோச்சு இதை வேற வாங்கனும” என சித்தி சொல்ல
“அரிசி தீர்ந்து போச்சுனா சித்தி திருட போகும்ல, அப்போ இன்னைக்கு ராத்திரிக்கு திருட போகும்” என நினைத்துக் கொண்டு இருக்கையில் அவனுக்கு அவனுடைய கனவுகள் அச்சு பிசராமல் நினைவிற்கு வந்தது, எல்லா நிகழ்வுகளும் இடங்களும் மாந்தர்களும் அவனுக்கு நினைவு இருந்தன்.
இதே போல் ஒரு கனவுதான் அவனது அப்பா அம்மா இறக்கும் போதும் வந்தது. ஆனால் இது ஏன் வந்தது? எதற்கு வந்தது? என புரியவில்லை இதற்கு இப்போது என்ன தீர்வு? என்றும் புரியவில்லை.
எழுந்தான் அங்கும் இங்கும் நடந்தான் என்ன செய்வது என புரியவில்லை.
மீண்டும் படுத்து உறங்கினான், ஒன்று தூக்கம் வரவில்லை, கஷ்டப்பட்டு தூங்கினால் கனவு வரவில்லை.
காலம் சென்றது, சூரியன் உச்சத்தில் இருந்து இறங்கத் தொடங்கியது.
விஷ்ணு வீட்டை அடைந்து மௌனமாக நாளை தள்ளினான்.
யசோதா கிளம்ப தயாராகிக் கொண்டு இருந்தாள். அனந்த் என்ன செய்வது என்று புரியாமல் இருக்க
“சித்தி” என யசோதாவை கூப்பிட்டான்.
“சொல்லு செல்லம்”
“சித்தி இன்னைக்கு நீங்க போக வேணாம்”
“ஏன்?”
“எனக்கு என்னமோ சரியா வரும்னு தோணல, எனக்கு என்னவோ தப்பா படுது, பயமா இருக்குது நீங்க போக வேணாம் சித்தி”
“அய்யோ செல்லம் எதுக்குடா இவ்வளவு பயம், எனக்கு என்ன ஆக போகுது, உங்க சித்திய புடிக்கும் அளவு இங்க யாரு இருக்கான்னு நினைக்குற” என அவனுக்கு தைரியம் சொல்ல
“இதுவரை நான் எதுவுமே கேட்டது இல்லைல, எனக்காக சித்தி ஒரு ஒரு வாரத்துக்கு போக வேணாம், அப்பறம் போங்க சித்தி எனக்காக” என கெஞ்ச
“சரி டா அப்போ சாப்பாட்டுக்கு என்ன பண்ண?”
“காட்டுல இருக்கற பழங்கள சாப்பிடலாம் சித்தி, நான் எடுத்துட்டு கூட வந்துட்டேன்” என அனந்த் எடுத்து வந்த பழங்களை காட்ட
“ம்ம் சரி நீ ஒரு முடிவுல தான் இருக்க, ஒரு வாரத்துக்கு நான் போகல உங்க கூடவே இருக்கேன் போதுமா” என யசோதா தயார் ஆவதை நிறுத்தினாள்.
“சரி நீ வேணும்னா கொஞ்ச நேரம் தூங்கு ராத்திரில தூங்கவே இல்லைல நீ தூங்கு” என யசோதா அவனை தூங்க வைக்க
எப்படியோ சித்தியயும் விஷ்ணுவயும் காப்பாத்திட்டோம்னு நினைக்குறேன் என நினைத்துக்கொண்டு அனந்த் தூங்க
திரை இருட்டானது, மீண்டும் அதே இடம் இந்த முறை அங்கு யசோதா இல்லை, ஆனால் விஷ்ணு அங்கே தனியாக ஓடிக்கொண்டு இருந்தான், பின்னே 10 பேர் அவனை துரத்தி வந்தனர்.
திரை இருட்டானது.
ஒருவன் வந்து விஷ்ணுவின் தலையை நோக்கி அருவாளை வீசுகிறான்.
“விஷ்ணு….” என கத்திக்கொண்டு மீண்டும் எழுந்தான் அனந்த்.
யசோதா பதறிப்போய் உள்ளே வந்தாள்.
“என்னாச்சு அனந்த்” என கேட்க
“வி… விஷ்… விஷ்ணு விஷ்ணு எங்க” என பதட்டத்துடன் கேட்டான் அனந்த்.
“அவன் வீட்டுக்கு வரல அனந்த்” என சொல்ல
கனவுகளின் வேட்டை தொடரும்…
“வேனி வேனி ஒரு நிமிஷம் இரு வேனி, நான் சொல்லுறதை ஒரு நிமிஷம் கேளு, நான் உன்ன எவ்வளவு லவ் பண்றேன்னு உனக்குத் தெரியும்ல, எனக்கு உன்ன அவ்வளவு புடிக்கும் டி உன்ன நல்லா பார்த்துப்பேன் வேனி, தங்கத்தட்டுல வச்சு தாங்குவேன்” என வேனியின் முன் விஷ்ணு கெஞ்சிக் கொண்டு இருக்க
“டேய் உனக்கு சொன்னா புரியாதா டா? நான் தான் சொல்லுறேன்ல எனக்கு உன்ன புடிக்கலைனு, ஏன்டா பின்னாடி வந்து தொல்லை பண்ற?” என அவள் கோவமாக கேட்க
“பிடிக்கலைன்னா எதுக்கு அன்னைக்கு என்னைய காப்பாத்த அவன அனுப்பின?”
“அய்யோ அது உன் அம்மாவ நினைச்சு பாவபட்டு அனுப்பினேன், நீ அதுனால இப்பிடி வந்து நிப்பனு தெரிஞ்சு இருந்தா சத்தியமா அனுப்பி இருக்க மாட்டேன்”
“அப்புறம் ஏன்டி அடுத்த நாள் போகும்போது என்னய திரும்பி பார்த்த?”
“அன்னைக்கு என் ஃப்ரண்ட் அனிதாவோட ஆளு பின்னாடி வந்தான், அவன் வர்ரானானு பார்க்க சொன்னா, அதை பார்க்கத்தான் திரும்பி பார்த்தேன்”
அப்படியே இருட்டானது.
மீண்டும் கண்களை முழிக்கும் போது…
“டேய் விஷ்ணு பார்த்து வா, நாம இங்க வந்தது வேற அனந்துக்கு தெரியாது, பாவம் தனியா வேற இருப்பான், சீக்கிரம் போகனும், சத்தம் போடாம என் பின்னாடியே வா சரியா” என யசோதா முன்னே செல்ல
“உன்னய எனக்கு சுத்தமா புடிக்கலை, ஏன் இப்படி வந்து உயிர வாங்குற” என தரையில் அமர்ந்து வேனி அழுதது நினைவுக்கு வர, விஷ்ணு உயிர் இல்லா நடைபிணம் போல் நடந்துக்கொண்டு இருந்தான்.
அப்படி நடந்தவன் அங்கிருந்த பாத்திரத்தை தள்ளி விட
மீண்டும் காணும் காட்சிகள் கருப்பானது.
மீண்டும் கண்களை முழித்தால் இருவரும் ஓடிக்கொண்டு இருந்தனர்.
மீண்டும் இருட்டானது திரை
கண்கள் திறக்கும்போது இருவரும் மாட்டி விட்டனர். ஒருவன் அவர்களை வெட்ட அரிவாளுடன் வர
மீண்டும் கண்கள் மூடியது.
“விஷ்ணு, சித்தி” என அலறிக்கொண்டே எழுந்தான் அனந்த்.
“என்னாச்சு அனந்த்” என பாத்திரத்தை கீழே போட்டு ஓடி வந்தாள் யசோதா.
வந்தது கனவு என்பதை அனந்த் உணர்ந்தான்.
ஆனாலும் கலக்கம் அவன் முகத்தில் இருந்தது.
யசோதா “என்னடா ஆச்சு?” என அவனது தலையை தடவிக் கொடுத்து கேட்க
“இல்லை சித்தி ஒன்னும் இல்லை கெட்ட கனவு அவ்வளவுதான்” என சொல்லிவிட்டு விஷ்ணுவை தேடினான்.
அங்கே விஷ்ணு இல்லை.
“விஷ்ணு எங்க சித்தி?”
“மணி 8.40 ஆகிரூச்சு இல்லையா, அவன் ஃப்ரண்ட பார்க்க போய் இருப்பான், உன்ன எழுப்பினான் நீ எந்திக்கலை அதுனால போய்ட்டான்” என சொல்ல
அப்போதுதான் புரிந்தது, அனந்த்திற்கு வந்தது கனவு அல்ல நடக்கவிருக்கும் நிகழ்வு என ஆனாலும் ஒரு சந்தேகம் உள்ளே உறுத்தியது உண்மையிலேயே இது நிஜமாக நடக்குமா? என
“இந்த அரிசி வேற தீர்ந்துபோச்சு இதை வேற வாங்கனும” என சித்தி சொல்ல
“அரிசி தீர்ந்து போச்சுனா சித்தி திருட போகும்ல, அப்போ இன்னைக்கு ராத்திரிக்கு திருட போகும்” என நினைத்துக் கொண்டு இருக்கையில் அவனுக்கு அவனுடைய கனவுகள் அச்சு பிசராமல் நினைவிற்கு வந்தது, எல்லா நிகழ்வுகளும் இடங்களும் மாந்தர்களும் அவனுக்கு நினைவு இருந்தன்.
இதே போல் ஒரு கனவுதான் அவனது அப்பா அம்மா இறக்கும் போதும் வந்தது. ஆனால் இது ஏன் வந்தது? எதற்கு வந்தது? என புரியவில்லை இதற்கு இப்போது என்ன தீர்வு? என்றும் புரியவில்லை.
எழுந்தான் அங்கும் இங்கும் நடந்தான் என்ன செய்வது என புரியவில்லை.
மீண்டும் படுத்து உறங்கினான், ஒன்று தூக்கம் வரவில்லை, கஷ்டப்பட்டு தூங்கினால் கனவு வரவில்லை.
காலம் சென்றது, சூரியன் உச்சத்தில் இருந்து இறங்கத் தொடங்கியது.
விஷ்ணு வீட்டை அடைந்து மௌனமாக நாளை தள்ளினான்.
யசோதா கிளம்ப தயாராகிக் கொண்டு இருந்தாள். அனந்த் என்ன செய்வது என்று புரியாமல் இருக்க
“சித்தி” என யசோதாவை கூப்பிட்டான்.
“சொல்லு செல்லம்”
“சித்தி இன்னைக்கு நீங்க போக வேணாம்”
“ஏன்?”
“எனக்கு என்னமோ சரியா வரும்னு தோணல, எனக்கு என்னவோ தப்பா படுது, பயமா இருக்குது நீங்க போக வேணாம் சித்தி”
“அய்யோ செல்லம் எதுக்குடா இவ்வளவு பயம், எனக்கு என்ன ஆக போகுது, உங்க சித்திய புடிக்கும் அளவு இங்க யாரு இருக்கான்னு நினைக்குற” என அவனுக்கு தைரியம் சொல்ல
“இதுவரை நான் எதுவுமே கேட்டது இல்லைல, எனக்காக சித்தி ஒரு ஒரு வாரத்துக்கு போக வேணாம், அப்பறம் போங்க சித்தி எனக்காக” என கெஞ்ச
“சரி டா அப்போ சாப்பாட்டுக்கு என்ன பண்ண?”
“காட்டுல இருக்கற பழங்கள சாப்பிடலாம் சித்தி, நான் எடுத்துட்டு கூட வந்துட்டேன்” என அனந்த் எடுத்து வந்த பழங்களை காட்ட
“ம்ம் சரி நீ ஒரு முடிவுல தான் இருக்க, ஒரு வாரத்துக்கு நான் போகல உங்க கூடவே இருக்கேன் போதுமா” என யசோதா தயார் ஆவதை நிறுத்தினாள்.
“சரி நீ வேணும்னா கொஞ்ச நேரம் தூங்கு ராத்திரில தூங்கவே இல்லைல நீ தூங்கு” என யசோதா அவனை தூங்க வைக்க
எப்படியோ சித்தியயும் விஷ்ணுவயும் காப்பாத்திட்டோம்னு நினைக்குறேன் என நினைத்துக்கொண்டு அனந்த் தூங்க
திரை இருட்டானது, மீண்டும் அதே இடம் இந்த முறை அங்கு யசோதா இல்லை, ஆனால் விஷ்ணு அங்கே தனியாக ஓடிக்கொண்டு இருந்தான், பின்னே 10 பேர் அவனை துரத்தி வந்தனர்.
திரை இருட்டானது.
ஒருவன் வந்து விஷ்ணுவின் தலையை நோக்கி அருவாளை வீசுகிறான்.
“விஷ்ணு….” என கத்திக்கொண்டு மீண்டும் எழுந்தான் அனந்த்.
யசோதா பதறிப்போய் உள்ளே வந்தாள்.
“என்னாச்சு அனந்த்” என கேட்க
“வி… விஷ்… விஷ்ணு விஷ்ணு எங்க” என பதட்டத்துடன் கேட்டான் அனந்த்.
“அவன் வீட்டுக்கு வரல அனந்த்” என சொல்ல
கனவுகளின் வேட்டை தொடரும்…
Last edited:
அத்தியாயம் 9 : தேடல்
நெடு மாதங்களுக்கு பிறகு அந்த கால்கள் மீண்டும் ஓடத் தொடங்கியது.
போனமுறை பயத்தில் ஓடியது ஆனால் இந்த முறை பயத்தை தாண்டி ஓடியது.
ஆம் அனந்த் அவனுக்கு இருந்த பயத்தை மறந்து சாலையில் ஓடத் தொடங்கினான்.
ஊரை நோக்கி ஓடினான், அவன் இருள் அவ்வளவாக வந்தது இல்லை, அவனது வாழ்க்கை காடும் மரமும் சித்தியின் வீடும் தான்.
குழம்பினான் ஊரினுள் சென்ற பின், அவன் கனவில் பார்த்த வீட்டை தேடி ஓடினான்.
தெருவை சுற்றினான், அவனது கனவில் வந்த காட்சி நடந்த போது மணி நள்ளிரவு 12, இப்போது மணியோ 10.30, பயத்திலும் கலைப்பிலும் அனந்த்தின் கால்களும் கைகளும் நடுங்கத் தொடங்கியது.
அங்கிருந்த வீட்டின் திண்டில் அமர்ந்தான்.
யசோதா தனது இரண்டு மகன்களையும் தேடி வந்தாள்.
ஊரினுள் ரேடியோவின் சத்தம் காதை கிழித்தது.
அங்கிருந்த முருகன் கோவிலில் சுவாமிகள் வந்து பேசிக்கொண்டு இருக்கிறார்கள் என்பது நன்றாக தெரிந்தது.
ஊரினுள் யாரும் இல்லை, ஊரே கோவிலில் கூடி இருந்தது.
யசோதா எங்கு சென்று தேட எனத் தெரியாமல் அங்கும் இங்கும் நடந்துக்கொண்டு இருந்தாள்.
“உங்க எல்லாருக்கும் மகாபாரதம் தெரியும்ல, அதுல அர்ஜீனன் அவன் குடும்பத்தை எதிர்த்து சண்டை போடவா? எதற்கு இந்த சண்டை? ஏன் இது நடக்கும்? என பல கேள்விகளை தனக்குள்ள ஓட்டினான். இதை எல்லாம் பார்த்த வாசுதேவன் சிரித்துக்கொண்டே இருந்தான், பார்த்திபனுக்கு அந்த சிரிப்பின் நோக்கம் புரியவில்லை, ஆனால் வாசுதேவனுக்கு தெரியும். பார்த்திபனின் மனதில் உதித்த கேள்வியும் அவனே, அதற்கான பதிலும் அந்த மாய கண்ணனே என்று” இவ்வாறு சுவாமிகள் பேசுவது ரேடியோவில் கேட்க
துவண்டு கிடந்த அனந்த்திற்கு கொஞ்சம் கொஞ்சமாக விளங்கத் தொடங்கியது.
“கேள்வியும் அவனே, பதிலும் அவனே” என்ற வாக்கியம் மீண்டும் மீண்டும் அவனது மனதில் ஓடத் தொடங்கியது.
கண்களை மூடினான்.
“அடுத்த நாள் என்ன நடக்கும்னு கேட்டேன், கனவு வந்துச்சு, அம்மா அப்பா இறந்தாங்க, எல்லா பிரச்சனையும் முடிஞ்சதுனு நினைக்குறேன்னு, நினைச்சேன் அதுனால கனவு வந்துச்சு, அப்போ நான் இங்க கேள்விய சரியா கேட்டா போதும், என் கேள்விக்கான பதில் என் கனவுல வந்துரும், அப்போ இப்போ எனக்கு இருக்குற கேள்வி என்ன? விஷ்ணு இருக்குற இடத்துக்கு எப்படி போகனும், அவன எப்படி காப்பத்தனும், ஆமா ஆமா இதான் என்னோட கேள்வி இதுக்குத் தான் எனக்கு பதில் வேணும்” என நினைக்க
கோவிலில் சுவாமியின் பேச்சு முடிந்து பூஜை நடக்கும் விதமாக கோவில் மணியும் ஒலித்தது.
அனந்த் அந்த மலை பார்த்து கும்பிட்டுவிட்டு அங்கிருந்த திண்ணையிலேயே படுத்து அவனது கேள்வியை மனதில் ஓட்டத் தொடங்கினான்.
யசோதா தேடி தேடி அழைத்துக்கொண்டு இருக்க, அவளுக்கும் அந்த கோவில் மணியின் சத்தம் கேட்க, அந்த முருகனை பார்த்து வேண்டினாள், நீ தான் என் மகன்களை காப்பத்தனும் முருகா என கைகளை கூப்பி வேண்டத் தொடங்கினாள்.
விஷ்ணு ஒரு வீட்டின் மாடியை ஏறி குதிக்க, அங்குமிங்கும் ஆட்கள் நடமாடிக்கொண்டு இருந்தனர்.
அவர்களது கண்களில் படாமல் விஷ்ணு ஒளிந்து ஒளிந்து ஒரு அறையின் அருகில் சென்றான்.
அவனது கைகள் நடுங்கியது, அந்த கதவை திறக்கலாமா வேணாமா என்று, மணி 11 ஆகிவிட்டது என்பதை உணர்த்தும் விதமாக அங்கிருந்த கடிகாரத்தில் 11 ஒலிகள் வரத் தொடங்கியது.
ஒவ்வொரு ஒலி கேட்கும்போதும் வீடே அதிரும் போல் இருந்தது, ஏனெனில் அங்கு வேறு அந்த சத்தமும் இல்லை, அந்த மணியோசை கேட்கும்போது விஷ்ணு அந்த அறையின் கதவை திறந்தான் எனில் அவன் தப்பித்தான், இல்லையெனில் அவனுக்கு இப்படி ஒரு வாய்ப்பு மீண்டும் ஒரு மணிநேரம் கழித்துதான் கிடைக்கும்.
ஒவ்வொரு முறையும் மணி அடிக்கும்போது விஷ்ணுவின் இருதயம் இன்னும் வேகமாக துடித்தது.
8 மணிகள் அடித்துவிட்டது, இன்னும் 3 மணியோசை மட்டுமே இருந்தது.
வீட்டை சுற்றி வந்த காவலன் இப்போது விஷ்ணு இருக்கும் திசையை நோக்கி வளைய போகிறான்.
9 ஆம் மணியோசை
10 ஆம் மணியோசை
11 ஆம் மணியோசை…
மணியோசை முடிந்தது, காவலன் வந்துவிட்டான், ஆனால் விஷ்ணு அங்கே இல்லை.
அறையின் கதவு மூடி இருந்தது.
யசோதா அங்கும் இங்கும் தேடி அழைந்து கலைத்து போய், அங்கிருந்த திண்ணையில் அமர…
அவளுக்கு தாகம் எடுக்கத் தொடங்கியது.
அப்போது ஒருவன் வந்து தண்ணீர் செம்பை நீட்ட
அவன் யார் என்று கூட பார்க்காமல் அந்த தண்ணீரை குடிக்கத் தொடங்கினாள்.
குடித்து முடித்த பின் யார் என்று பார்த்தாள்.
ஒரு நடுத்தர வயது வாலிபன் கையில் ஒரு தடியை வைத்துக்கொண்டு, யசோதாவை பார்த்துக்கொண்டு இருந்தான்.
யசோதாவிற்கு ஒரே குழப்பம், இந்த முகத்தை இதற்கு முன் அவள் இந்த ஊரில் பார்த்தது இல்லை.
இருவரும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக் கேட்டுக் கொண்டனர். “யார் நீ?”
அந்த வாலிபன் கூறினான். நான் இந்த ஊரின் காவலன் என்று.
யசோதா அவனை பார்த்துவிட்டு, சரி அன்னைக்கு நாம ஓடும்போது பார்த்த அந்த வயசானவனோட பையனா இருக்கும் என அவளே யூகித்துக்கொண்டு, யசோதா அவளது பையனை பற்றி விசாரிக்க தொடங்கினாள்.
என் பையங்க ரெண்டு பேரையும் காணல அதான் தேடுறேன் என…
அவன் அவளை பார்த்து, சரி போய் நம்ம வடக்கு வீதி செட்டியார பாருங்க, அவரு உங்களுக்கு உதவுவாரு என சொல்ல
யசோதாவிற்கும் அது நல்ல யோசனையாக தோன்றியது.
இந்த வடக்கு வீதி செட்டியாரும் பணக்காரர் தான் ஆனால் ஏழையை மதிக்கத் தெரிந்த ஒருவர்.
வீடேறி வந்து உதவி கேட்பவர்களுக்கு இல்லை என்று சொல்லாத ஒருவர் என்பது யசோதாவிற்கும் தெரியும்.
அவளும் யோசித்து பார்த்து, அவரிடம் ஒரு கார் இருப்பதை நினைவு கூர்ந்தாள்.
சரி என்று வடக்கு வீதியை நோக்கி போகத் தொடங்கினாள்.
அந்த வாலிபன் அவளை பார்த்துவிட்டு, ஒரு புன்சிரிப்பு சிரித்தான்.
விஷ்ணு அந்த அறையினுள் எப்படியோ நுழைந்து விட்டான்.
ஆனால் இன்னும் அவனது படபடப்பு குறைந்தபாடு இல்லை.
அத்த வீடு வேனியின் வீடுதான், அவன் பார்க்க வந்தது வேனியைத்தான்.
உள்ளே நுழைந்த விஷ்ணு, தேக்கு கட்டிலில் படுத்து இருந்த வேனியை பார்த்தான்.
அவள் வயிற்றை இருக்கமாக பிடித்துக்கொண்டு படுத்து இருந்தாள்.
விஷ்ணு சத்தமிடாமல் அவளின் அருகே சென்றான்.
அவளின் கருங்கூந்தல் அவளது தாமரை முகத்தை மறைக்க…
அவளது முடியை பூப்போல் வருடி, அவளது காதின் ஓரத்திற்கு தள்ளினான்.
அவளது முகம் இப்போது நன்றாகவே தெரிந்தது.
கண்களில் இருந்து கண்ணீர் வந்து காய்ந்து போய் இருந்த தடம் இருந்தது அவளது முகத்தில்…
அவன் வேனியின் முகத்தை பார்த்துக்கொண்டு அங்கேயே அமர்ந்தான்.
அப்படியே சில நிமிடங்கள் கழிந்தது.
விஷ்ணு இங்கு வந்தது அவளிடம் மனம் விட்டு பேச வேண்டும் என்பதற்காக மட்டுமே அதை அவள் கேட்கவில்லை என்றால் என்ன என நினைத்துக்கொண்டு அவன் பேசத் தொடங்கினான்.
“வேனி நான் உன்ன எதுக்கு இவ்வளவு லவ் பண்றேன்னு எனக்கே தெரியலை, சின்ன வயசுல இருந்து நீ என் கூடத்தான் இருப்ப, அப்பறம் திடீர்னு ஒருநாள் வயிறு வலினு சொன்ன, அதுக்கு அப்பறம் என்னய பாத்தா கூட பேசாம போகுற, நான் என்ன பண்ணேன் சொல்லு” என அவளை பார்த்து கேட்டுக்கொண்டு இருந்தான்.
“நீ இல்லாத அப்போதான் எனக்கு உன்னோட அருமை தெரிஞ்சது, நான் உன்னய எவ்வளவு லவ் பண்றேன்னு புரிஞ்சுது, நீ என்ன லவ் பண்ணல அப்படின்னா கூட பரவாயில்லை ஆனா என்கூட முன்ன மாதிரி இரு வேனி, நான் உன்ட்ட எதிர்பாக்குரது அதை மட்டும்தான்” என அவளை பார்த்து பேசிக்கொண்டு இருக்க
இப்படியே அவனது எண்ணங்களை அவளிடம் பகிர்ந்துக் கொண்டு இரூந்தான்.
மணி 11.50 ஆகிவிட்டது.
“இப்போ கூட நான் உன்ட்ட சண்டை போடனும்னு வரல, உன்ன பார்க்கனும் இதை எல்லாம் உன்ட்ட சொல்லனும் அப்படி நினைச்சு தான் வந்தேன்” என சொல்லிவிட்டு எழுந்து நடக்கத் தொடங்கினான்.
கதவின் அருகே சென்று அவளை மீண்டும் ஒருமுறை திரும்பி பார்த்
தான்.
கதவை மெல்லமாக திறக்க முயற்சிக்க…
பின்னால் இருந்து வந்தது ஒரு கல், விஷ்ணுவின் முதுகில் பட்டது.
பின்னே திரும்பினான்.
தொடரும்…
நெடு மாதங்களுக்கு பிறகு அந்த கால்கள் மீண்டும் ஓடத் தொடங்கியது.
போனமுறை பயத்தில் ஓடியது ஆனால் இந்த முறை பயத்தை தாண்டி ஓடியது.
ஆம் அனந்த் அவனுக்கு இருந்த பயத்தை மறந்து சாலையில் ஓடத் தொடங்கினான்.
ஊரை நோக்கி ஓடினான், அவன் இருள் அவ்வளவாக வந்தது இல்லை, அவனது வாழ்க்கை காடும் மரமும் சித்தியின் வீடும் தான்.
குழம்பினான் ஊரினுள் சென்ற பின், அவன் கனவில் பார்த்த வீட்டை தேடி ஓடினான்.
தெருவை சுற்றினான், அவனது கனவில் வந்த காட்சி நடந்த போது மணி நள்ளிரவு 12, இப்போது மணியோ 10.30, பயத்திலும் கலைப்பிலும் அனந்த்தின் கால்களும் கைகளும் நடுங்கத் தொடங்கியது.
அங்கிருந்த வீட்டின் திண்டில் அமர்ந்தான்.
யசோதா தனது இரண்டு மகன்களையும் தேடி வந்தாள்.
ஊரினுள் ரேடியோவின் சத்தம் காதை கிழித்தது.
அங்கிருந்த முருகன் கோவிலில் சுவாமிகள் வந்து பேசிக்கொண்டு இருக்கிறார்கள் என்பது நன்றாக தெரிந்தது.
ஊரினுள் யாரும் இல்லை, ஊரே கோவிலில் கூடி இருந்தது.
யசோதா எங்கு சென்று தேட எனத் தெரியாமல் அங்கும் இங்கும் நடந்துக்கொண்டு இருந்தாள்.
“உங்க எல்லாருக்கும் மகாபாரதம் தெரியும்ல, அதுல அர்ஜீனன் அவன் குடும்பத்தை எதிர்த்து சண்டை போடவா? எதற்கு இந்த சண்டை? ஏன் இது நடக்கும்? என பல கேள்விகளை தனக்குள்ள ஓட்டினான். இதை எல்லாம் பார்த்த வாசுதேவன் சிரித்துக்கொண்டே இருந்தான், பார்த்திபனுக்கு அந்த சிரிப்பின் நோக்கம் புரியவில்லை, ஆனால் வாசுதேவனுக்கு தெரியும். பார்த்திபனின் மனதில் உதித்த கேள்வியும் அவனே, அதற்கான பதிலும் அந்த மாய கண்ணனே என்று” இவ்வாறு சுவாமிகள் பேசுவது ரேடியோவில் கேட்க
துவண்டு கிடந்த அனந்த்திற்கு கொஞ்சம் கொஞ்சமாக விளங்கத் தொடங்கியது.
“கேள்வியும் அவனே, பதிலும் அவனே” என்ற வாக்கியம் மீண்டும் மீண்டும் அவனது மனதில் ஓடத் தொடங்கியது.
கண்களை மூடினான்.
“அடுத்த நாள் என்ன நடக்கும்னு கேட்டேன், கனவு வந்துச்சு, அம்மா அப்பா இறந்தாங்க, எல்லா பிரச்சனையும் முடிஞ்சதுனு நினைக்குறேன்னு, நினைச்சேன் அதுனால கனவு வந்துச்சு, அப்போ நான் இங்க கேள்விய சரியா கேட்டா போதும், என் கேள்விக்கான பதில் என் கனவுல வந்துரும், அப்போ இப்போ எனக்கு இருக்குற கேள்வி என்ன? விஷ்ணு இருக்குற இடத்துக்கு எப்படி போகனும், அவன எப்படி காப்பத்தனும், ஆமா ஆமா இதான் என்னோட கேள்வி இதுக்குத் தான் எனக்கு பதில் வேணும்” என நினைக்க
கோவிலில் சுவாமியின் பேச்சு முடிந்து பூஜை நடக்கும் விதமாக கோவில் மணியும் ஒலித்தது.
அனந்த் அந்த மலை பார்த்து கும்பிட்டுவிட்டு அங்கிருந்த திண்ணையிலேயே படுத்து அவனது கேள்வியை மனதில் ஓட்டத் தொடங்கினான்.
யசோதா தேடி தேடி அழைத்துக்கொண்டு இருக்க, அவளுக்கும் அந்த கோவில் மணியின் சத்தம் கேட்க, அந்த முருகனை பார்த்து வேண்டினாள், நீ தான் என் மகன்களை காப்பத்தனும் முருகா என கைகளை கூப்பி வேண்டத் தொடங்கினாள்.
விஷ்ணு ஒரு வீட்டின் மாடியை ஏறி குதிக்க, அங்குமிங்கும் ஆட்கள் நடமாடிக்கொண்டு இருந்தனர்.
அவர்களது கண்களில் படாமல் விஷ்ணு ஒளிந்து ஒளிந்து ஒரு அறையின் அருகில் சென்றான்.
அவனது கைகள் நடுங்கியது, அந்த கதவை திறக்கலாமா வேணாமா என்று, மணி 11 ஆகிவிட்டது என்பதை உணர்த்தும் விதமாக அங்கிருந்த கடிகாரத்தில் 11 ஒலிகள் வரத் தொடங்கியது.
ஒவ்வொரு ஒலி கேட்கும்போதும் வீடே அதிரும் போல் இருந்தது, ஏனெனில் அங்கு வேறு அந்த சத்தமும் இல்லை, அந்த மணியோசை கேட்கும்போது விஷ்ணு அந்த அறையின் கதவை திறந்தான் எனில் அவன் தப்பித்தான், இல்லையெனில் அவனுக்கு இப்படி ஒரு வாய்ப்பு மீண்டும் ஒரு மணிநேரம் கழித்துதான் கிடைக்கும்.
ஒவ்வொரு முறையும் மணி அடிக்கும்போது விஷ்ணுவின் இருதயம் இன்னும் வேகமாக துடித்தது.
8 மணிகள் அடித்துவிட்டது, இன்னும் 3 மணியோசை மட்டுமே இருந்தது.
வீட்டை சுற்றி வந்த காவலன் இப்போது விஷ்ணு இருக்கும் திசையை நோக்கி வளைய போகிறான்.
9 ஆம் மணியோசை
10 ஆம் மணியோசை
11 ஆம் மணியோசை…
மணியோசை முடிந்தது, காவலன் வந்துவிட்டான், ஆனால் விஷ்ணு அங்கே இல்லை.
அறையின் கதவு மூடி இருந்தது.
யசோதா அங்கும் இங்கும் தேடி அழைந்து கலைத்து போய், அங்கிருந்த திண்ணையில் அமர…
அவளுக்கு தாகம் எடுக்கத் தொடங்கியது.
அப்போது ஒருவன் வந்து தண்ணீர் செம்பை நீட்ட
அவன் யார் என்று கூட பார்க்காமல் அந்த தண்ணீரை குடிக்கத் தொடங்கினாள்.
குடித்து முடித்த பின் யார் என்று பார்த்தாள்.
ஒரு நடுத்தர வயது வாலிபன் கையில் ஒரு தடியை வைத்துக்கொண்டு, யசோதாவை பார்த்துக்கொண்டு இருந்தான்.
யசோதாவிற்கு ஒரே குழப்பம், இந்த முகத்தை இதற்கு முன் அவள் இந்த ஊரில் பார்த்தது இல்லை.
இருவரும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக் கேட்டுக் கொண்டனர். “யார் நீ?”
அந்த வாலிபன் கூறினான். நான் இந்த ஊரின் காவலன் என்று.
யசோதா அவனை பார்த்துவிட்டு, சரி அன்னைக்கு நாம ஓடும்போது பார்த்த அந்த வயசானவனோட பையனா இருக்கும் என அவளே யூகித்துக்கொண்டு, யசோதா அவளது பையனை பற்றி விசாரிக்க தொடங்கினாள்.
என் பையங்க ரெண்டு பேரையும் காணல அதான் தேடுறேன் என…
அவன் அவளை பார்த்து, சரி போய் நம்ம வடக்கு வீதி செட்டியார பாருங்க, அவரு உங்களுக்கு உதவுவாரு என சொல்ல
யசோதாவிற்கும் அது நல்ல யோசனையாக தோன்றியது.
இந்த வடக்கு வீதி செட்டியாரும் பணக்காரர் தான் ஆனால் ஏழையை மதிக்கத் தெரிந்த ஒருவர்.
வீடேறி வந்து உதவி கேட்பவர்களுக்கு இல்லை என்று சொல்லாத ஒருவர் என்பது யசோதாவிற்கும் தெரியும்.
அவளும் யோசித்து பார்த்து, அவரிடம் ஒரு கார் இருப்பதை நினைவு கூர்ந்தாள்.
சரி என்று வடக்கு வீதியை நோக்கி போகத் தொடங்கினாள்.
அந்த வாலிபன் அவளை பார்த்துவிட்டு, ஒரு புன்சிரிப்பு சிரித்தான்.
விஷ்ணு அந்த அறையினுள் எப்படியோ நுழைந்து விட்டான்.
ஆனால் இன்னும் அவனது படபடப்பு குறைந்தபாடு இல்லை.
அத்த வீடு வேனியின் வீடுதான், அவன் பார்க்க வந்தது வேனியைத்தான்.
உள்ளே நுழைந்த விஷ்ணு, தேக்கு கட்டிலில் படுத்து இருந்த வேனியை பார்த்தான்.
அவள் வயிற்றை இருக்கமாக பிடித்துக்கொண்டு படுத்து இருந்தாள்.
விஷ்ணு சத்தமிடாமல் அவளின் அருகே சென்றான்.
அவளின் கருங்கூந்தல் அவளது தாமரை முகத்தை மறைக்க…
அவளது முடியை பூப்போல் வருடி, அவளது காதின் ஓரத்திற்கு தள்ளினான்.
அவளது முகம் இப்போது நன்றாகவே தெரிந்தது.
கண்களில் இருந்து கண்ணீர் வந்து காய்ந்து போய் இருந்த தடம் இருந்தது அவளது முகத்தில்…
அவன் வேனியின் முகத்தை பார்த்துக்கொண்டு அங்கேயே அமர்ந்தான்.
அப்படியே சில நிமிடங்கள் கழிந்தது.
விஷ்ணு இங்கு வந்தது அவளிடம் மனம் விட்டு பேச வேண்டும் என்பதற்காக மட்டுமே அதை அவள் கேட்கவில்லை என்றால் என்ன என நினைத்துக்கொண்டு அவன் பேசத் தொடங்கினான்.
“வேனி நான் உன்ன எதுக்கு இவ்வளவு லவ் பண்றேன்னு எனக்கே தெரியலை, சின்ன வயசுல இருந்து நீ என் கூடத்தான் இருப்ப, அப்பறம் திடீர்னு ஒருநாள் வயிறு வலினு சொன்ன, அதுக்கு அப்பறம் என்னய பாத்தா கூட பேசாம போகுற, நான் என்ன பண்ணேன் சொல்லு” என அவளை பார்த்து கேட்டுக்கொண்டு இருந்தான்.
“நீ இல்லாத அப்போதான் எனக்கு உன்னோட அருமை தெரிஞ்சது, நான் உன்னய எவ்வளவு லவ் பண்றேன்னு புரிஞ்சுது, நீ என்ன லவ் பண்ணல அப்படின்னா கூட பரவாயில்லை ஆனா என்கூட முன்ன மாதிரி இரு வேனி, நான் உன்ட்ட எதிர்பாக்குரது அதை மட்டும்தான்” என அவளை பார்த்து பேசிக்கொண்டு இருக்க
இப்படியே அவனது எண்ணங்களை அவளிடம் பகிர்ந்துக் கொண்டு இரூந்தான்.
மணி 11.50 ஆகிவிட்டது.
“இப்போ கூட நான் உன்ட்ட சண்டை போடனும்னு வரல, உன்ன பார்க்கனும் இதை எல்லாம் உன்ட்ட சொல்லனும் அப்படி நினைச்சு தான் வந்தேன்” என சொல்லிவிட்டு எழுந்து நடக்கத் தொடங்கினான்.
கதவின் அருகே சென்று அவளை மீண்டும் ஒருமுறை திரும்பி பார்த்
தான்.
கதவை மெல்லமாக திறக்க முயற்சிக்க…
பின்னால் இருந்து வந்தது ஒரு கல், விஷ்ணுவின் முதுகில் பட்டது.
பின்னே திரும்பினான்.
தொடரும்…
அத்தியாயம் 10 : தப்பித்தல்
விஷ்ணு அந்த அறையை சுற்றி சுற்றி பார்த்தான்.
யாருமே இல்லை, ஆனால் கல் எங்கிருந்து வந்தது என யோசித்தான்.
அங்கிருந்த ஒரு படத்தை நோட்டமிட்டான், அது கிழிந்து போய் இருந்தது.
மீண்டும் ஒரு கல் அந்த படத்தை கிழித்துக்கொண்டு வந்தது, அதை கவனித்த விஷ்ணு அந்த கல்லை கையில் பிடித்து போட்டுவிட்டு, அந்த ஓட்டையின் வழியே வெளியே பார்த்தான்.
அங்கிருந்த ஒரு மரத்தில் இருந்து வெளிச்சம் வந்து கொண்டு இருந்தது.
உற்று பார்த்தபோது தெரிந்தது, அந்த விளக்கும் அந்த கல்லும் அனந்த்திற்கு சொந்தமானது என…
அனந்த்திற்கு நான் இங்குதான் உள்ளேன் என்பதே தெரிவிக்க வேண்டும் என நினைத்து, அந்த துளையின் வழியே டார்ச் லைட்டை அடித்தான்.
வெளிச்சத்தை கண்டு கொண்ட அனந்த் விளக்கை அவன் அருகில் வைத்து சைகை மொழியில் கூறினான்.
“அந்த பக்கம் வேணாம், இந்த மரத்திற்கு தாவு” என
சைகையை புரிந்துகொண்ட விஷ்ணு குழம்பி இருக்க
அறையின் கதவு திறந்தது.
விஷ்ணுவை பார்த்த ஆட்கள் அவனை பிடிக்க ஓடி வரத் தொடங்க
விஷ்ணு இரண்டடி பின்னே சென்று மீண்டும் ஓடி வந்து அந்த படத்தின் மீது தவ்வ, அவன் அந்த அறையின் வெளியே வந்து விழுந்தான்.
மீண்டும் ஓடி போய் அந்த வீட்டில் இருந்து அருகில் இருந்த மரத்திற்கு தவ்வினான்.
இதை அங்கிருந்த எவரும் எதிர்பார்த்து இருக்கவே முடியாது.
அந்த ஆட்கள் வீட்டின் வெளியே ஓடி வர கிளம்ப, அதற்குள் இருவரும் அங்கிருந்து குதித்து, ஓடத் தொடங்கினர்.
மணி 12 ஆகி விட்டதை அந்த கடிகாரம் மணி எழுப்பி உறுதி செய்தது.
சத்தத்தை கேட்ட அனந்த், விஷ்ணுவை காப்பாற்ற வேண்டும் என நினைத்து அவனை பார்க்க…
பின்னே அவர்களை துரத்தி வருபவர்கள் வெகு தொலைவில் வந்துக்கொண்டு இருந்தனர்.
ஏனெனில் அனந்த் நேரத்தை வீணடிக்கவில்லை, அடுத்து என்ன நடக்கும் என்பதை அறிந்து இருந்தான்.
ஆனால் விஷ்ணுவோ அப்படி இல்லை, அவனுக்கு முதல் அதிர்ச்சி அனந்த் இங்கே வந்தது, இரண்டாம் அதிர்ச்சி அனந்த் குறிபார்த்து விஷ்ணுவின் மேல் கல்லை அடித்தது, ஏனெனில் இப்போது வரை யாருக்கும் தெரியாது, அங்கிருந்த படத்திற்கு அடுத்து சுவர் இல்லை என்று, அங்கிருந்த சுவர் உடைக்கப்பட்டு இருந்தது, அதைத்தான் அறையின் உள்ளே ஒரு படம் அறையின் வெளியே ஒரு படம் என வைத்து மறைத்து இருந்தனர்.
இந்த விசயமே விஷ்ணுக்கு அதை கிழித்து, அங்கிருந்து தப்பித்த பின்புதான் தெரிகிறது. இத்தனைக்கும் அந்த வீட்டிற்கு பலமுறை விஷ்ணு சென்றுள்ளான்.
இதற்கு முன் பார்க்காத ஒரு இடத்தை பற்றி இவனுக்கு எப்படி தெரிந்தது என்பதை நினைத்து விஷ்ணு யோசித்துக்கொண்டே ஓட
அனந்த் அவனது கைகளை பிடித்து இழுத்து சென்றான்.
ஒரு கட்டத்திற்கு பிறகு என்ன செய்வது என்று தெரியாமல் அனந்த் நின்றுவிட்டான்.
“என்னடா ஆச்சி? எப்படி போகனும் அடுத்து?” என கேட்டு மூச்சிரைக்க
“அதான் தெரியலைனா” என அனந்த் சொல்லி வழியை பார்த்தான்.
இருவரும் முழித்துக்கொண்டு இருந்தனர்.
ஒரு பக்கத்திலிருத்து அடியாட்கள் வந்து கொண்டிருந்தனர்.
அனந்த்திற்கு பயம், தவறான திசையில் சென்றுவிட்டால் என்ன செய்வது என, விஷ்ணுவிற்கு அனந்த்தின் மேல் நம்பிக்கை, இவ்வளவு யோசித்தவன் வழியை யோசிக்காமலா வருவான் என அவனும், அவனுடைய சுய புத்தியை மறந்து அனந்தின் பதிலுக்காக காத்திருக்க…
அடியாட்கள் அருகே வந்துக்கொண்டு இருந்தனர்.
திடீரென அவர்களின் முன்னே ஒரு தடி வந்து நிற்க அனைவரும் நின்றனர்.
அனந்த் அதை கவனித்தான். அப்போதுதான் அவனுக்கு ஒரு குரல் நினைவு வந்தது.
“உனக்கும் உன் அண்ணனுக்கும் ஏதும் ஆகாது அது எனது பொறுப்பு” என ஒருவன் கூறியது.
“நிறுத்து நிறுத்து யாரு உன்ட்ட சொன்ன? இந்த சீன எங்ககிட்ட சொல்லவே இல்லை நீ?” என டாக்டர் கேட்க
சிரித்துக்கொண்டே அனந்த் சொன்னான்.
“நான் திண்ணைல படுத்து தூங்குனேன்ல எனக்கு கனவு வந்தது, அதுதான் சொன்னது இப்படி ஒரு வழி இருக்குது, இது மூலமாக நாங்க தப்பிச்சு வரலாம்னு, ஆனா அதை முழுவதுமாக முடிப்பதற்குள்ள என்னய யாரோ எழுப்பிட்டாங்க”
“யாரு அது?” என ஆர்வமாக கேட்டனர் இருவரும்.
“அது யாருனு எனக்குத் தெரியலை, ஆனா ஆளுபார்க்க வித்தியாசமாக இருந்தான், நல்ல உயரம், உயரத்துக்கு ஏத்த உடல்வாகு, ஒரு வேட்டிய உடுத்தி, உடம்ப மறைக்க ஒரு கருப்பு கம்பளி, கைல அவன் உயரத்துக்கு ஒரு தடி, எனக்கு அவன பார்த்ததும் என்ன சொல்லன்னு தெரியலை, அவன திட்டனும் போல இருந்தது ஆனா திட்ட முடியலை அங்க எனக்கு எப்படி ரியாக்ட் பண்ணனும்னு தெரியலை, விஷ்ணுவ நினைச்சு எனக்கு கண்ல கண்ணீர் தான் வந்தது”
நான் அழுறத பார்த்து அவன் பயந்துட்டான்.
“டேய் தம்பி நிறுத்து டா டேய்” என அவன் கெஞ்ச
“யோவ் போயா உன்ன நான் எழுப்ப சொன்னேன்னா யா இப்போ எப்படியா என் அண்ணன காப்பாத்துவேன்” அப்படினு நான் அழுக
அவன் என்னய என்ன சொல்லி சமாதானம் படுத்தன்னு தெரியாம முழிச்சுட்டு இருந்தான்.
ஒரு கட்டத்துக்கு அப்பறம் அவன் என் பக்கத்துல வந்து என் ரெண்டு கையையும் புடிச்சான்.
“இங்க பாரு உனக்கும் உன் அண்ணனுக்கும் ஒன்னும் ஆகாது, இது இந்த குன்றனோட வாக்கு, உனக்கு பதில்ல பாதி தெரியும்ல, பாதி தெரிஞ்சாலே மீதி வந்துரும் போ, உன் அண்ணன காப்பாத்து உனக்கு வழி தெரியாம நிற்கும்போது அங்க உங்கள காப்பாத்த நான் இருப்பேன் இந்தா இந்த விளக்க எடுத்துட்டு போ” அப்படினு சொல்லி எனக்கு தைரியம் சொன்னான்.
“டேய் உனக்கு பதில் தெரியுமுனு அவனுக்கு எப்படித் தெரியும்?” என கம்பவுண்டர் கேட்க
“அதுதான் எனக்கும் தெரியலை இப்போ வரை என் வாழ்க்கைல அது ஒரு மர்மம் தான்” என சொல்லி சிரித்துவிட்டு கதையை தொடர்ந்தான்.
அடியாட்கள் முன்னே வந்து நின்றான் குன்றன்.
அவனை அடியாட்கள் அடிக்க ஓடி வர
குன்றன் அந்த தடியை எடுத்து ஒரு சுழட்டு சுழட்டி அவர்களை எதிர்கொண்டான்.
குன்றனின் மேல் ஒரு அடியும் இல்லை, ஆனால் அவர்களின் மீதோ சரமாரியாக அடி விழுந்துகொண்டு இருந்தது.
இந்த பக்கம் இது நடந்தால் இன்னொரு பக்கம் ஒரு ஹாரன் சத்தம் கேட்டது, யசோதா செட்டியாருடன் வந்துவிட்டாள்.
யாசோதா மகன்களை பார்த்தும் காரில் இருந்து விழுந்து அடித்து ஓடி வந்து கட்டி அணைக்க அவளின் கண்களில் இருந்து அனந்த் கண்ணீர் கொட்டியது.
செட்டியார் அங்கு நடக்கும் சண்டையை நோட்டமிட்டார். இங்கு நிலைமை சரியில்லை என்பதை அவர் புரிந்து கொண்டார்.
அவர்களை வண்டியில் ஏற்றி, ஊருக்கு வெளியே கூட்டி சென்றார்.
அவர்களின் நல்ல நேரமோ என்னமோ அங்கே ஒரு பஸ் வர, அதில் ஏற்றி கை செலவுக்கு காசை கொடுத்து அனுப்பினார்.
புதிய பாதையில் இனி பயணம் தொடரும்…
விஷ்ணு அந்த அறையை சுற்றி சுற்றி பார்த்தான்.
யாருமே இல்லை, ஆனால் கல் எங்கிருந்து வந்தது என யோசித்தான்.
அங்கிருந்த ஒரு படத்தை நோட்டமிட்டான், அது கிழிந்து போய் இருந்தது.
மீண்டும் ஒரு கல் அந்த படத்தை கிழித்துக்கொண்டு வந்தது, அதை கவனித்த விஷ்ணு அந்த கல்லை கையில் பிடித்து போட்டுவிட்டு, அந்த ஓட்டையின் வழியே வெளியே பார்த்தான்.
அங்கிருந்த ஒரு மரத்தில் இருந்து வெளிச்சம் வந்து கொண்டு இருந்தது.
உற்று பார்த்தபோது தெரிந்தது, அந்த விளக்கும் அந்த கல்லும் அனந்த்திற்கு சொந்தமானது என…
அனந்த்திற்கு நான் இங்குதான் உள்ளேன் என்பதே தெரிவிக்க வேண்டும் என நினைத்து, அந்த துளையின் வழியே டார்ச் லைட்டை அடித்தான்.
வெளிச்சத்தை கண்டு கொண்ட அனந்த் விளக்கை அவன் அருகில் வைத்து சைகை மொழியில் கூறினான்.
“அந்த பக்கம் வேணாம், இந்த மரத்திற்கு தாவு” என
சைகையை புரிந்துகொண்ட விஷ்ணு குழம்பி இருக்க
அறையின் கதவு திறந்தது.
விஷ்ணுவை பார்த்த ஆட்கள் அவனை பிடிக்க ஓடி வரத் தொடங்க
விஷ்ணு இரண்டடி பின்னே சென்று மீண்டும் ஓடி வந்து அந்த படத்தின் மீது தவ்வ, அவன் அந்த அறையின் வெளியே வந்து விழுந்தான்.
மீண்டும் ஓடி போய் அந்த வீட்டில் இருந்து அருகில் இருந்த மரத்திற்கு தவ்வினான்.
இதை அங்கிருந்த எவரும் எதிர்பார்த்து இருக்கவே முடியாது.
அந்த ஆட்கள் வீட்டின் வெளியே ஓடி வர கிளம்ப, அதற்குள் இருவரும் அங்கிருந்து குதித்து, ஓடத் தொடங்கினர்.
மணி 12 ஆகி விட்டதை அந்த கடிகாரம் மணி எழுப்பி உறுதி செய்தது.
சத்தத்தை கேட்ட அனந்த், விஷ்ணுவை காப்பாற்ற வேண்டும் என நினைத்து அவனை பார்க்க…
பின்னே அவர்களை துரத்தி வருபவர்கள் வெகு தொலைவில் வந்துக்கொண்டு இருந்தனர்.
ஏனெனில் அனந்த் நேரத்தை வீணடிக்கவில்லை, அடுத்து என்ன நடக்கும் என்பதை அறிந்து இருந்தான்.
ஆனால் விஷ்ணுவோ அப்படி இல்லை, அவனுக்கு முதல் அதிர்ச்சி அனந்த் இங்கே வந்தது, இரண்டாம் அதிர்ச்சி அனந்த் குறிபார்த்து விஷ்ணுவின் மேல் கல்லை அடித்தது, ஏனெனில் இப்போது வரை யாருக்கும் தெரியாது, அங்கிருந்த படத்திற்கு அடுத்து சுவர் இல்லை என்று, அங்கிருந்த சுவர் உடைக்கப்பட்டு இருந்தது, அதைத்தான் அறையின் உள்ளே ஒரு படம் அறையின் வெளியே ஒரு படம் என வைத்து மறைத்து இருந்தனர்.
இந்த விசயமே விஷ்ணுக்கு அதை கிழித்து, அங்கிருந்து தப்பித்த பின்புதான் தெரிகிறது. இத்தனைக்கும் அந்த வீட்டிற்கு பலமுறை விஷ்ணு சென்றுள்ளான்.
இதற்கு முன் பார்க்காத ஒரு இடத்தை பற்றி இவனுக்கு எப்படி தெரிந்தது என்பதை நினைத்து விஷ்ணு யோசித்துக்கொண்டே ஓட
அனந்த் அவனது கைகளை பிடித்து இழுத்து சென்றான்.
ஒரு கட்டத்திற்கு பிறகு என்ன செய்வது என்று தெரியாமல் அனந்த் நின்றுவிட்டான்.
“என்னடா ஆச்சி? எப்படி போகனும் அடுத்து?” என கேட்டு மூச்சிரைக்க
“அதான் தெரியலைனா” என அனந்த் சொல்லி வழியை பார்த்தான்.
இருவரும் முழித்துக்கொண்டு இருந்தனர்.
ஒரு பக்கத்திலிருத்து அடியாட்கள் வந்து கொண்டிருந்தனர்.
அனந்த்திற்கு பயம், தவறான திசையில் சென்றுவிட்டால் என்ன செய்வது என, விஷ்ணுவிற்கு அனந்த்தின் மேல் நம்பிக்கை, இவ்வளவு யோசித்தவன் வழியை யோசிக்காமலா வருவான் என அவனும், அவனுடைய சுய புத்தியை மறந்து அனந்தின் பதிலுக்காக காத்திருக்க…
அடியாட்கள் அருகே வந்துக்கொண்டு இருந்தனர்.
திடீரென அவர்களின் முன்னே ஒரு தடி வந்து நிற்க அனைவரும் நின்றனர்.
அனந்த் அதை கவனித்தான். அப்போதுதான் அவனுக்கு ஒரு குரல் நினைவு வந்தது.
“உனக்கும் உன் அண்ணனுக்கும் ஏதும் ஆகாது அது எனது பொறுப்பு” என ஒருவன் கூறியது.
“நிறுத்து நிறுத்து யாரு உன்ட்ட சொன்ன? இந்த சீன எங்ககிட்ட சொல்லவே இல்லை நீ?” என டாக்டர் கேட்க
சிரித்துக்கொண்டே அனந்த் சொன்னான்.
“நான் திண்ணைல படுத்து தூங்குனேன்ல எனக்கு கனவு வந்தது, அதுதான் சொன்னது இப்படி ஒரு வழி இருக்குது, இது மூலமாக நாங்க தப்பிச்சு வரலாம்னு, ஆனா அதை முழுவதுமாக முடிப்பதற்குள்ள என்னய யாரோ எழுப்பிட்டாங்க”
“யாரு அது?” என ஆர்வமாக கேட்டனர் இருவரும்.
“அது யாருனு எனக்குத் தெரியலை, ஆனா ஆளுபார்க்க வித்தியாசமாக இருந்தான், நல்ல உயரம், உயரத்துக்கு ஏத்த உடல்வாகு, ஒரு வேட்டிய உடுத்தி, உடம்ப மறைக்க ஒரு கருப்பு கம்பளி, கைல அவன் உயரத்துக்கு ஒரு தடி, எனக்கு அவன பார்த்ததும் என்ன சொல்லன்னு தெரியலை, அவன திட்டனும் போல இருந்தது ஆனா திட்ட முடியலை அங்க எனக்கு எப்படி ரியாக்ட் பண்ணனும்னு தெரியலை, விஷ்ணுவ நினைச்சு எனக்கு கண்ல கண்ணீர் தான் வந்தது”
நான் அழுறத பார்த்து அவன் பயந்துட்டான்.
“டேய் தம்பி நிறுத்து டா டேய்” என அவன் கெஞ்ச
“யோவ் போயா உன்ன நான் எழுப்ப சொன்னேன்னா யா இப்போ எப்படியா என் அண்ணன காப்பாத்துவேன்” அப்படினு நான் அழுக
அவன் என்னய என்ன சொல்லி சமாதானம் படுத்தன்னு தெரியாம முழிச்சுட்டு இருந்தான்.
ஒரு கட்டத்துக்கு அப்பறம் அவன் என் பக்கத்துல வந்து என் ரெண்டு கையையும் புடிச்சான்.
“இங்க பாரு உனக்கும் உன் அண்ணனுக்கும் ஒன்னும் ஆகாது, இது இந்த குன்றனோட வாக்கு, உனக்கு பதில்ல பாதி தெரியும்ல, பாதி தெரிஞ்சாலே மீதி வந்துரும் போ, உன் அண்ணன காப்பாத்து உனக்கு வழி தெரியாம நிற்கும்போது அங்க உங்கள காப்பாத்த நான் இருப்பேன் இந்தா இந்த விளக்க எடுத்துட்டு போ” அப்படினு சொல்லி எனக்கு தைரியம் சொன்னான்.
“டேய் உனக்கு பதில் தெரியுமுனு அவனுக்கு எப்படித் தெரியும்?” என கம்பவுண்டர் கேட்க
“அதுதான் எனக்கும் தெரியலை இப்போ வரை என் வாழ்க்கைல அது ஒரு மர்மம் தான்” என சொல்லி சிரித்துவிட்டு கதையை தொடர்ந்தான்.
அடியாட்கள் முன்னே வந்து நின்றான் குன்றன்.
அவனை அடியாட்கள் அடிக்க ஓடி வர
குன்றன் அந்த தடியை எடுத்து ஒரு சுழட்டு சுழட்டி அவர்களை எதிர்கொண்டான்.
குன்றனின் மேல் ஒரு அடியும் இல்லை, ஆனால் அவர்களின் மீதோ சரமாரியாக அடி விழுந்துகொண்டு இருந்தது.
இந்த பக்கம் இது நடந்தால் இன்னொரு பக்கம் ஒரு ஹாரன் சத்தம் கேட்டது, யசோதா செட்டியாருடன் வந்துவிட்டாள்.
யாசோதா மகன்களை பார்த்தும் காரில் இருந்து விழுந்து அடித்து ஓடி வந்து கட்டி அணைக்க அவளின் கண்களில் இருந்து அனந்த் கண்ணீர் கொட்டியது.
செட்டியார் அங்கு நடக்கும் சண்டையை நோட்டமிட்டார். இங்கு நிலைமை சரியில்லை என்பதை அவர் புரிந்து கொண்டார்.
அவர்களை வண்டியில் ஏற்றி, ஊருக்கு வெளியே கூட்டி சென்றார்.
அவர்களின் நல்ல நேரமோ என்னமோ அங்கே ஒரு பஸ் வர, அதில் ஏற்றி கை செலவுக்கு காசை கொடுத்து அனுப்பினார்.
புதிய பாதையில் இனி பயணம் தொடரும்…
அத்தியாயம் 11 : தேர்வு
“எப்படியோ தப்பிச்சுட்டேங்க” என டாக்டரும் கம்பவுண்டரும் ஏதோ தாங்களே தப்பித்ததுபோல் நினைத்துக்கொண்டு இருக்க
டாக்டர் ஜாக்கியின் கண்ணத்தில் ஓங்கி ஒரு அறை விட்டார்.
“ஆஆ ஏன் டாக்டர் என்னய அடிச்சேங்க” என அவன் கேட்க
“மீண்டும் ஒரு அறை விழுந்தது”
“யோவ் என்னன்னு சொல்லுயா?”
“ஒன்னு என்னய தள்ளிவிட்டு சிரிச்சேல அதுக்காக”
“அப்போ இன்னொன்னு?”
“அது காத்தாடிய ரிப்பேர் பாக்கலேல அதுக்காக” என டாக்டர் சிரித்துக்கொண்டே அனந்த்தை பார்த்தார்.
“கரெக்ட்டா நினைவு வச்சு இருக்கான்” என கம்பவுண்டர் முனங்க
"எனக்கு கேட்டுச்சு" என தமாஷாக சொல்லிவிட்டு
“அனந்த் டீ ஏதும் சாப்பிடுறயா பா?” என டாக்டர் விசாரித்தார்.
“அதெல்லாம் வேணாம் சார்”
“ஆனா எனக்கு வேணுமே, வா பக்கத்துல இருக்குற டீ கடைக்கு போய் பேசுவோம்” என டாக்டர் சொல்ல
“அட கொங்காங்கோ” என்ற வடிவேலின் வசனத்தை நினைத்துக்கொண்டு டாக்டரை ஒரு பார்வை பார்த்தான்.
“சுகர் பேசண்ட் பா அப்படி பார்க்காத அடிக்கடி எந்துச்சு நடக்கனும்னு டாக்டர் சொல்லி இருக்காரு” என எழுந்து நடந்தான்.
கம்பவுண்டரும் கண்ணத்தில் கை வைத்து தடவிக்கொண்டு சிரித்துக் கொண்டே எழுந்து போக
“அம் ஐ ஜோக் டூ யூ?” என நினைத்துக்கொண்டு அனந்த்தும் எழுந்தான்.
மூன்று டீ கிளாஸ் தட்டிக்கொள்ள…
“ஆமா அனந்த் அடுத்து என்ன ஆச்சு?”
“மொதல்ல உன் லைஃப் கஷ்டமா இருந்தாலும், யசோதா கிட்ட வந்த அப்பறம் வாழ்க்கை மாறி போச்சுல, இப்போ புது ஊரு வேற” என கம்பவுண்டர் கேட்க
“நீங்க சொன்னதும் உண்மைதான், எங்க ஊருல இருந்து நாங்க கிளம்புற அப்போ, எங்களுக்கு சென்னை வரவும், வந்து ஒருவேளை சாப்பிடவும்தான் காசு இருந்துச்சு, ஆனா சித்தி ஒன்னுல உறுதியாக இருந்துச்சு, இனிமே திருட கூடாதுனு, ஆனா பாவம் சித்தியோட உறுதிமொழி கொஞ்ச நேரம் கூட நிலைக்கல, எங்களுக்கு சாப்பாடு போடனும்ல அதுனாலயே வந்து இறங்குன உடனே ஒருத்தரோட பர்ஸ்ஸ திருடுச்சு, ஆனா அதுதான் சித்தி பண்ணுன கடைசி திருட்டு, அப்பறம் எங்களையும் திருட எல்லாம் போகக்கூடாதுனு சொல்லி வளர்த்துச்சு, கொஞ்சம் கொஞ்சமா எங்க வாழ்க்கையும் மாற ஆரம்பிச்சது”
“அப்போ நீ தான் திருட்டுல இருந்து வெளிய வந்துட்டேள அப்பறம் ஏன் எங்ககிட்ட நான் ஒரு திருடன்னு சொன்ன?” என டாக்டர் கேட்க
“வாழ்க்கை நல்லாதான் போச்சு கொஞ்ச வருசத்துக்கு, ஆனா நாங்க மறுபடியும் திருடனா மாறுன அந்த ஒருநாள் வந்துச்சு”
விஷ்ணுவும் வேனிய மறந்துட்டு புது வாழ்க்கைய வாழ ஆரம்பிச்சான். அன்னைக்கு அவனோட 21 ஆவது பிறந்த நாள்
“இரு இரு அவனுக்கு 21 ஆவது பிறந்த நாள்னா உனக்கு எத்தனை வயசு?”
“என்னய விட அவன் ஒரு வயசு மூத்தவன், அப்போ எனக்கு 20 வயசு”
“உனக்கு 20 வயசுனா, அப்போ அந்த வருஷம் 2020அ?”
“ஆமா, அந்த கொரோனா காலத்துல தான்”
“சரி சொல்லு அப்படி என்ன ஆச்சு?”
“ரொம்ப நாளா விஷ்ணு மனசுல இருந்த குழப்பத்தை அன்னைக்கு என்ட்ட கேட்டான்”
விஷ்ணு மாடியில் அமர்ந்து கைகளில் ஒரு சரக்கு பாட்டிலை வைத்து குடித்துக்கொண்டு இருக்க…
அனந்த் அவனுக்கு துணைக்கு அமர்ந்து மொபைலை பார்த்துக்கொண்டு இருந்தான்.
“டேய் கொஞ்ச நேரம் அந்த போன வச்சுட்டு என்னய பாரேன் என்ட்ட பேசேன்” என அனந்த்தை கூப்பிட்டான்.
“சொல்லு அண்ணா” என மொபைலை ஓரம் வைத்து பேசத் தொடங்கினான் அனந்த்.
“எனக்கு ரொம்ப நாளா ஒரு கேள்வி மனசுல ஓடிகிட்டே இருக்குது டா” என விஷ்ணு சொல்ல
“சொல்லுடா என்ன?”
“உனக்கு நினைவு இருக்குதா, அன்னைக்கு வேனியோட வீட்டுக்கு போய் மாட்டிக்கிட்டேன்”
அனந்த்தின் முகம் மாறியது.
“ஆமா” என சந்தேகம் கலந்த ஒரு குரலில் சொல்ல
“அன்னைக்கு எப்படி சரியா அந்த இடத்துக்கு வந்த? அந்த வீட்டுல அந்த சுவருல ஓட்டையா இருக்கும்னு எப்படி உனக்குத் தெரியும்?” என கேள்வி கேட்க
“அது அது…” என அனந்த் பதில் சொல்ல யோசித்தான்.
அனந்த்தின் தடுமாற்றத்தை புரிந்துக்கொண்டு “உன் இஷ்டம் டா சொல்லனும்னா சொல்லு இல்லைன்னா வேணாம்”
“அய்யோ அண்ணா அப்படி எல்லாம் இல்லை, சரி சொல்லுறேன் கேளு, ஆனா அதை நீ நம்ப மாட்ட, எனக்கு ஏதும் கேள்வி இருந்து அதை நான் நினைச்சுகிட்டே தூங்கினா, அந்த கேள்விக்கு என்னோட கனவு எனக்கு பதில் சொல்லிரும்”
“சும்மாவிளையாடாத டா”
“அண்ணா உண்மையாகத்தான்”
“அனந்த்து உனக்கு என்ட்ட சொல்ல புடிக்கலைனா, புடிக்கலைன்னு சொல்லு அதை விட்டுட்டு இப்படி எல்லாம் கதை சொல்லாத”
“அய்யோ அண்ணா நான் எப்படி சொல்ல” என நினைக்கும்போது யாரோ படித்துக்கொண்டு இருக்கும் சத்தம் கேட்டது.
அவர்களின் பக்கத்து வீட்டு பையன் மாடியில் படித்துக்கொண்டு இருந்தான்.
“டேய் வருண் இன்னேரம் என்னடா முழிச்சு இருக்க தூங்கலையா?” என விஷ்ணு கேட்க
“நாளைக்கு ரிவிசன் அண்ணா அதான் படிச்சுட்டு இருக்கேன்”
“அவன் அவன் கொரோனா வந்துரும்னு பயத்துல இருக்கான் நீ என்ன கொஸ்டின் வரும்னு பயத்துல இருக்கயா?” என சிரிக்க
விஷ்ணுவிற்கு ஒரு யோசனை வந்தது.
“அனந்த், நீ சொல்லுறது உண்மைனா, நாளைக்கு வருண்க்கு என்ன கொஸ்டின் வரும்னு பார்த்து சொல்லு, அப்போ நம்புறேன்” என சொல்ல
“அண்ணா…” என இழுத்தான் அனந்த்.
“என்னய நம்ப வை இதான் என்னோட பிறந்த நாள் பரிசாக உன்கிட்ட இருந்து நான் எதிர்பார்க்கிறேன்” என விஷ்ணு சொல்ல
“சரி அண்ணா பண்றேன்” என அனந்த் அங்கிருந்த கட்டிலில் படுத்தான் .
சற்று நேரத்தில் அவன் முணுமுணுக்க ஆரம்பித்தான். என்னென்னவோ பேசினான், கைகள் அசைந்தது கால்கள் அசைந்தது. இப்படியே ஒரு மணி நேரம் கடந்து சென்றது.
“அண்ணா அண்ணா” என விஷ்ணுவை தட்டி எழுப்பினான் அனந்த்.
கண்கள் மெது மெதுவாக திறந்தன. அருகில் படுத்து இருந்த வருணையும் எழுப்பினான்.
சில கேள்விகளை எழுதிக் கொடுத்தான். இந்த கேள்வியை எல்லாம் பார்த்துக்கோ என சொல்லிவிட்டு அனந்த் மீண்டும் கட்டிலில் படுத்து உறங்கினான்.
விஷ்ணுவும் வருணும் அந்த கேள்விகளை பார்த்தனர்.
வருண் நேரம் ஆகிவிட்டது என எழுந்து அவனது வீட்டிற்கு எகிறி குதித்தான்.
போதையில் இருந்த விஷ்ணு நட்சத்திரங்களை பார்த்துக்கொண்டு தனக்குத்தானே பேசிக்கொண்டு இருந்தான்.
“கனவாம் கேள்விக்கு பதில் சொல்லுமாம், பார்க்கலாம் என்ன பதில் சொல்லி இருக்குதுன்னு” என நினைத்துக்கொண்டு மெதுவாக கண்களை மூடினான்.
“அண்ணே விஷ்ணு அண்ணே, அண்ணே எழுந்திரி அண்ணே” என யாரோ விஷ்ணுவை உசுப்ப
“டேய் யார்ரா அது” என கடுகடுத்த குரலில்…
“அண்ணே நான்தான் வருண்”
“சொல்லுடா என்னவேணும்” என சொல்லிக்கொண்டு வெளிச்சம் தெரியாமல் இருக்க கண்களின் மேல் கையை வைத்து மறைத்து தூங்க முயற்சிக்க
“அண்ணே நீ சொன்னா நம்ப மாட்டனே, அனந்த் அண்ணா என்ன என்ன கேள்வி எல்லாம் எழுதி தந்தாரோ அந்த கேள்விதான்னே பரீட்சைக்கு வந்து இருந்துச்சு”
இதை கேட்டதும் ஏதோ காலில் வெந்நீர் ஊற்றியதுபோல் எழுந்தான் விஷ்ணு.
“என்னடா சொல்லுற?”
“ஆமாண்ணே இங்க பாரு” என அந்த வினாத்தாளை நீட்ட
வேகமாக புடுங்கி படித்துப்பார்த்தான்.
“ரொம்ப தேங்க்ஸ் அண்ணே, அனந்த் அண்ணன் மட்டும் இல்லைன்னா இதுல இவ்வளவு நல்ல மார்க் வந்து இருக்காது” என அவன் அனந்த்தை புகழ்ந்து கொண்டு இருக்க
“என்னடா மாயம் எப்படிடா இதை பண்ணான்” என குழம்பி யோசித்துக்கொண்டு இருந்தான் விஷ்ணு.
தொடரும்…
“எப்படியோ தப்பிச்சுட்டேங்க” என டாக்டரும் கம்பவுண்டரும் ஏதோ தாங்களே தப்பித்ததுபோல் நினைத்துக்கொண்டு இருக்க
டாக்டர் ஜாக்கியின் கண்ணத்தில் ஓங்கி ஒரு அறை விட்டார்.
“ஆஆ ஏன் டாக்டர் என்னய அடிச்சேங்க” என அவன் கேட்க
“மீண்டும் ஒரு அறை விழுந்தது”
“யோவ் என்னன்னு சொல்லுயா?”
“ஒன்னு என்னய தள்ளிவிட்டு சிரிச்சேல அதுக்காக”
“அப்போ இன்னொன்னு?”
“அது காத்தாடிய ரிப்பேர் பாக்கலேல அதுக்காக” என டாக்டர் சிரித்துக்கொண்டே அனந்த்தை பார்த்தார்.
“கரெக்ட்டா நினைவு வச்சு இருக்கான்” என கம்பவுண்டர் முனங்க
"எனக்கு கேட்டுச்சு" என தமாஷாக சொல்லிவிட்டு
“அனந்த் டீ ஏதும் சாப்பிடுறயா பா?” என டாக்டர் விசாரித்தார்.
“அதெல்லாம் வேணாம் சார்”
“ஆனா எனக்கு வேணுமே, வா பக்கத்துல இருக்குற டீ கடைக்கு போய் பேசுவோம்” என டாக்டர் சொல்ல
“அட கொங்காங்கோ” என்ற வடிவேலின் வசனத்தை நினைத்துக்கொண்டு டாக்டரை ஒரு பார்வை பார்த்தான்.
“சுகர் பேசண்ட் பா அப்படி பார்க்காத அடிக்கடி எந்துச்சு நடக்கனும்னு டாக்டர் சொல்லி இருக்காரு” என எழுந்து நடந்தான்.
கம்பவுண்டரும் கண்ணத்தில் கை வைத்து தடவிக்கொண்டு சிரித்துக் கொண்டே எழுந்து போக
“அம் ஐ ஜோக் டூ யூ?” என நினைத்துக்கொண்டு அனந்த்தும் எழுந்தான்.
மூன்று டீ கிளாஸ் தட்டிக்கொள்ள…
“ஆமா அனந்த் அடுத்து என்ன ஆச்சு?”
“மொதல்ல உன் லைஃப் கஷ்டமா இருந்தாலும், யசோதா கிட்ட வந்த அப்பறம் வாழ்க்கை மாறி போச்சுல, இப்போ புது ஊரு வேற” என கம்பவுண்டர் கேட்க
“நீங்க சொன்னதும் உண்மைதான், எங்க ஊருல இருந்து நாங்க கிளம்புற அப்போ, எங்களுக்கு சென்னை வரவும், வந்து ஒருவேளை சாப்பிடவும்தான் காசு இருந்துச்சு, ஆனா சித்தி ஒன்னுல உறுதியாக இருந்துச்சு, இனிமே திருட கூடாதுனு, ஆனா பாவம் சித்தியோட உறுதிமொழி கொஞ்ச நேரம் கூட நிலைக்கல, எங்களுக்கு சாப்பாடு போடனும்ல அதுனாலயே வந்து இறங்குன உடனே ஒருத்தரோட பர்ஸ்ஸ திருடுச்சு, ஆனா அதுதான் சித்தி பண்ணுன கடைசி திருட்டு, அப்பறம் எங்களையும் திருட எல்லாம் போகக்கூடாதுனு சொல்லி வளர்த்துச்சு, கொஞ்சம் கொஞ்சமா எங்க வாழ்க்கையும் மாற ஆரம்பிச்சது”
“அப்போ நீ தான் திருட்டுல இருந்து வெளிய வந்துட்டேள அப்பறம் ஏன் எங்ககிட்ட நான் ஒரு திருடன்னு சொன்ன?” என டாக்டர் கேட்க
“வாழ்க்கை நல்லாதான் போச்சு கொஞ்ச வருசத்துக்கு, ஆனா நாங்க மறுபடியும் திருடனா மாறுன அந்த ஒருநாள் வந்துச்சு”
விஷ்ணுவும் வேனிய மறந்துட்டு புது வாழ்க்கைய வாழ ஆரம்பிச்சான். அன்னைக்கு அவனோட 21 ஆவது பிறந்த நாள்
“இரு இரு அவனுக்கு 21 ஆவது பிறந்த நாள்னா உனக்கு எத்தனை வயசு?”
“என்னய விட அவன் ஒரு வயசு மூத்தவன், அப்போ எனக்கு 20 வயசு”
“உனக்கு 20 வயசுனா, அப்போ அந்த வருஷம் 2020அ?”
“ஆமா, அந்த கொரோனா காலத்துல தான்”
“சரி சொல்லு அப்படி என்ன ஆச்சு?”
“ரொம்ப நாளா விஷ்ணு மனசுல இருந்த குழப்பத்தை அன்னைக்கு என்ட்ட கேட்டான்”
விஷ்ணு மாடியில் அமர்ந்து கைகளில் ஒரு சரக்கு பாட்டிலை வைத்து குடித்துக்கொண்டு இருக்க…
அனந்த் அவனுக்கு துணைக்கு அமர்ந்து மொபைலை பார்த்துக்கொண்டு இருந்தான்.
“டேய் கொஞ்ச நேரம் அந்த போன வச்சுட்டு என்னய பாரேன் என்ட்ட பேசேன்” என அனந்த்தை கூப்பிட்டான்.
“சொல்லு அண்ணா” என மொபைலை ஓரம் வைத்து பேசத் தொடங்கினான் அனந்த்.
“எனக்கு ரொம்ப நாளா ஒரு கேள்வி மனசுல ஓடிகிட்டே இருக்குது டா” என விஷ்ணு சொல்ல
“சொல்லுடா என்ன?”
“உனக்கு நினைவு இருக்குதா, அன்னைக்கு வேனியோட வீட்டுக்கு போய் மாட்டிக்கிட்டேன்”
அனந்த்தின் முகம் மாறியது.
“ஆமா” என சந்தேகம் கலந்த ஒரு குரலில் சொல்ல
“அன்னைக்கு எப்படி சரியா அந்த இடத்துக்கு வந்த? அந்த வீட்டுல அந்த சுவருல ஓட்டையா இருக்கும்னு எப்படி உனக்குத் தெரியும்?” என கேள்வி கேட்க
“அது அது…” என அனந்த் பதில் சொல்ல யோசித்தான்.
அனந்த்தின் தடுமாற்றத்தை புரிந்துக்கொண்டு “உன் இஷ்டம் டா சொல்லனும்னா சொல்லு இல்லைன்னா வேணாம்”
“அய்யோ அண்ணா அப்படி எல்லாம் இல்லை, சரி சொல்லுறேன் கேளு, ஆனா அதை நீ நம்ப மாட்ட, எனக்கு ஏதும் கேள்வி இருந்து அதை நான் நினைச்சுகிட்டே தூங்கினா, அந்த கேள்விக்கு என்னோட கனவு எனக்கு பதில் சொல்லிரும்”
“சும்மாவிளையாடாத டா”
“அண்ணா உண்மையாகத்தான்”
“அனந்த்து உனக்கு என்ட்ட சொல்ல புடிக்கலைனா, புடிக்கலைன்னு சொல்லு அதை விட்டுட்டு இப்படி எல்லாம் கதை சொல்லாத”
“அய்யோ அண்ணா நான் எப்படி சொல்ல” என நினைக்கும்போது யாரோ படித்துக்கொண்டு இருக்கும் சத்தம் கேட்டது.
அவர்களின் பக்கத்து வீட்டு பையன் மாடியில் படித்துக்கொண்டு இருந்தான்.
“டேய் வருண் இன்னேரம் என்னடா முழிச்சு இருக்க தூங்கலையா?” என விஷ்ணு கேட்க
“நாளைக்கு ரிவிசன் அண்ணா அதான் படிச்சுட்டு இருக்கேன்”
“அவன் அவன் கொரோனா வந்துரும்னு பயத்துல இருக்கான் நீ என்ன கொஸ்டின் வரும்னு பயத்துல இருக்கயா?” என சிரிக்க
விஷ்ணுவிற்கு ஒரு யோசனை வந்தது.
“அனந்த், நீ சொல்லுறது உண்மைனா, நாளைக்கு வருண்க்கு என்ன கொஸ்டின் வரும்னு பார்த்து சொல்லு, அப்போ நம்புறேன்” என சொல்ல
“அண்ணா…” என இழுத்தான் அனந்த்.
“என்னய நம்ப வை இதான் என்னோட பிறந்த நாள் பரிசாக உன்கிட்ட இருந்து நான் எதிர்பார்க்கிறேன்” என விஷ்ணு சொல்ல
“சரி அண்ணா பண்றேன்” என அனந்த் அங்கிருந்த கட்டிலில் படுத்தான் .
சற்று நேரத்தில் அவன் முணுமுணுக்க ஆரம்பித்தான். என்னென்னவோ பேசினான், கைகள் அசைந்தது கால்கள் அசைந்தது. இப்படியே ஒரு மணி நேரம் கடந்து சென்றது.
“அண்ணா அண்ணா” என விஷ்ணுவை தட்டி எழுப்பினான் அனந்த்.
கண்கள் மெது மெதுவாக திறந்தன. அருகில் படுத்து இருந்த வருணையும் எழுப்பினான்.
சில கேள்விகளை எழுதிக் கொடுத்தான். இந்த கேள்வியை எல்லாம் பார்த்துக்கோ என சொல்லிவிட்டு அனந்த் மீண்டும் கட்டிலில் படுத்து உறங்கினான்.
விஷ்ணுவும் வருணும் அந்த கேள்விகளை பார்த்தனர்.
வருண் நேரம் ஆகிவிட்டது என எழுந்து அவனது வீட்டிற்கு எகிறி குதித்தான்.
போதையில் இருந்த விஷ்ணு நட்சத்திரங்களை பார்த்துக்கொண்டு தனக்குத்தானே பேசிக்கொண்டு இருந்தான்.
“கனவாம் கேள்விக்கு பதில் சொல்லுமாம், பார்க்கலாம் என்ன பதில் சொல்லி இருக்குதுன்னு” என நினைத்துக்கொண்டு மெதுவாக கண்களை மூடினான்.
“அண்ணே விஷ்ணு அண்ணே, அண்ணே எழுந்திரி அண்ணே” என யாரோ விஷ்ணுவை உசுப்ப
“டேய் யார்ரா அது” என கடுகடுத்த குரலில்…
“அண்ணே நான்தான் வருண்”
“சொல்லுடா என்னவேணும்” என சொல்லிக்கொண்டு வெளிச்சம் தெரியாமல் இருக்க கண்களின் மேல் கையை வைத்து மறைத்து தூங்க முயற்சிக்க
“அண்ணே நீ சொன்னா நம்ப மாட்டனே, அனந்த் அண்ணா என்ன என்ன கேள்வி எல்லாம் எழுதி தந்தாரோ அந்த கேள்விதான்னே பரீட்சைக்கு வந்து இருந்துச்சு”
இதை கேட்டதும் ஏதோ காலில் வெந்நீர் ஊற்றியதுபோல் எழுந்தான் விஷ்ணு.
“என்னடா சொல்லுற?”
“ஆமாண்ணே இங்க பாரு” என அந்த வினாத்தாளை நீட்ட
வேகமாக புடுங்கி படித்துப்பார்த்தான்.
“ரொம்ப தேங்க்ஸ் அண்ணே, அனந்த் அண்ணன் மட்டும் இல்லைன்னா இதுல இவ்வளவு நல்ல மார்க் வந்து இருக்காது” என அவன் அனந்த்தை புகழ்ந்து கொண்டு இருக்க
“என்னடா மாயம் எப்படிடா இதை பண்ணான்” என குழம்பி யோசித்துக்கொண்டு இருந்தான் விஷ்ணு.
தொடரும்…
அத்தியாயம் 12 : வேலை
விஷ்ணு ஒன்னும் புரியாமல் குழம்பி இருந்தான் “அப்போ. அவன் சொன்னது எல்லாம் உண்மையா, உண்மையாவே அனந்த்தோட கேள்விக்கு அவனோட கனவு பதில் சொல்லுமா?” என யோசித்துக்கொண்டு இருக்க
ஓடினான் அனந்த்தை தேடி…
“ஓடனும்ல அது எப்படி ஓடாம இருப்பான், ஏன்னா பவர் அப்படி” என சிரித்துக்கொண்டே டாக்டர் சொல்ல
“அய்யோ டாக்டர் ஏன் இப்படி” என தன்னடக்கமாக அனந்த் இருக்க
“அய்யோடா தன்னடக்கமாக்கும்” என சிரித்துக்கொண்டே “சரி அடுத்து என்ன ஆச்சு?” என டாக்டர் கேட்க
“அந்த டைம்ல நான் மார்க்கெட்ல மூட்டை தூக்குற மாதிரி வேலை பார்த்ததுண்டு இருந்தேன், சித்தி எங்கயோ வேலைக்கு போய்ட்டு இருந்தாங்க, நான்கூட சித்தி படிக்காத ஆளுனு நினைச்சேன் ஆனா அப்போவே சித்தி டிகிரி முடிச்சு வச்சு இருந்து இருக்குது” என சொல்ல
“சரி கதைக்கு வா” என கம்பவுண்டர் புடித்து இழுத்தான்.
“நான் அன்னைக்கு எப்பயும் போல மூட்டை தூக்கிட்டு இருந்தேன், அப்போதான் ஓடி வந்தான் விஷ்ணு”
ஓடி வந்தவன் பெலன்ஸ் இல்லாம என்மேல மோதி நிக்க
“அண்ணா என்ன ஆச்சு ஏன் இப்படி ஓடி வர்ர?”
“என்கூட வா” என அவனது கையை பிடித்து இழுத்து சென்றான்.
ஒரு சத்தமான இடத்திற்கு அழைத்துச் சென்றான்.
பஸ்ஸின் சத்தம், ரோட்டில் வண்டியின் சத்தம், ரோட்டோரங்களில் விற்கும் கடைக்காரர்களின் சத்தம் என அதிக சத்தங்கள் அங்கே நிறைந்து இருந்தது.
“அண்ணா இங்க ஏன் கூட்டிட்டு வந்து?” என அனந்த் கத்தி கேட்க
“ஒரு இரகசியம் பேசத்தான், எல்லாரும் நினைக்காங்க இரகசியம் அமைதியான இடத்துல பேசணும்னு அப்படி பண்ண கூடாது இந்த மாதிரி இடத்துலே தான் பேசணும்”
“அது சரி” என பொதுவாக திரும்பி பார்க்க
அங்கே அவர்கள் எவ்வளவு சத்தமாக பேசினாலும் அதை யாரும் தலையில் போட்டுக்கொள்ள மாட்டார்கள் என்பது அனந்த்திற்கு புரிந்தது, விஷ்ணு சொன்னதை அவனும் ஏற்றான்.
“சரி சொல்லு என்ன விசயம்?” என அனந்த் கேட்க
“நீ சொன்ன அதே கேள்விங்க தான் இன்னைக்கு வருணுக்கு வந்து இருக்குது”
“அதுதான் எனக்குத் தெரியுமே புதுசா ஏதும் சொல்லு”
“உன் கனவ வச்சு காசு பார்க்கலாமா?” என விஷ்ணு கேட்க
அனந்த்தின் முகம் அப்படியே மாறியது.
“வேணாம்” என சொல்லிவிட்டு விஷ்ணுவை திரும்பி கூட பார்க்காமல் சென்றுவிட்டான்.
“ஏன் வேணாம்னு சொன்ன?” என டாக்டர் கேட்க
“டாக்டர் அந்த கனவுனாலதான் என் அம்மா அப்பா இறந்தாங்க, அந்த கனவு மீண்டும் வரப்போய் தான் விஷ்ணு கிட்டத்தட்ட செத்து பொழச்சு வந்தான், இப்படி அந்த கனவு என் வாழ்க்கைல கேட்டத மட்டும்தான் செஞ்சது, அந்த பயத்துல தான் நான் அதை வேணாம்னு சொன்னேன்”
“என்னடா சுத்த அறிவு கேட்ட மூதியா இருக்க” என கம்பவுண்டர் கோபப்பட்டான்.
“சாமி சாமி வார்த்தை” என டாக்டர் ஜாக்கியை சமாதானப்படுத்த
“அப்பறம் என்ன சார், அந்த கனவு இவனுக்கு இவனோட வாழ்க்கைய மாத்த ரெண்டாவது வாய்ப்பை தருது, அது தெரியாம அதை பார்த்து பயந்துட்டு இருக்கான், இங்க பாரு அனந்த் அந்த கனவு வந்ததுனால தான் விஷ்ணுவ உன்னால காப்பாத்த முடிஞ்சது, உன் அப்பா அம்மாவ காப்பாத்தவும் அது உனக்கு ஒரு வாய்ப்பை கொடுத்துச்சு, அப்போது உனக்கு விவரம் இல்லாததால நீ அதை பயன்படுத்த முடியலை” என கோவப்பட
“ப்பா, எப்படிண்ணே, கைய கொடுங்க” என ஜாக்கியின் கையை பிடித்து குலுக்கி, இதைத் தான் அச்சு பிசறாம என் அண்ணன் விஷ்ணு சொல்லி என்னய சம்மதிக்க வைச்சான் என சொல்லி, அவர்களை சிரிக்க வைக்க
“அப்போ நீ ஓகே சொல்லிட்டயா திருட?” என ஆவலுடன் கேட்க
“நான் கனவ பயன்படுத்த தான் ஓகே சொன்னேன், திருட இல்லையே” என சிரிக்க
“அப்போ….” என இருவரும் அவனை பார்த்துக்கொண்டு இருந்தனர்.
விஷ்ணு எப்படியோ பேசி அனந்த்தை சம்மதிக்க வைத்து, மாடியில் என்ன வேலை செய்யலாம் என யோசித்துக்கொண்டு இருந்தனர்.
அவர்களுடன் வருணும் இருந்தான்.
“டேய் தம்பி நாம வேணும்னா தூங்குமுக ஜோசியர் அப்படின்னு ஒரு ஆசிரமம் ஆரம்பிச்சு, இந்த இன்று நேற்று நாளைல வர்ர மாதிரி பிரபலம் ஆகிறலாம” என விஷ்ணு கேட்க
வருணும், அனந்த்தும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக்கொண்டு மீண்டும் விஷ்ணுவை பார்த்து…
“தூ ஐடியா சொல்லுரானாம் ஐடியா” என துப்ப
“துப்புனா தொடச்சுப்பேன்” என விஷ்ணு அதை சகஜமாக எடுத்துக்கொண்டு யோசித்தான்.
“அண்ணா பேசாம நாம வேணும்னா, நேத்து பண்ணோமே அந்த மாதிரி பண்ணலாமா?” என வருண் சொல்ல
“எந்த மாதிரி டா?”
“அதான் அண்ணா முக்கியமான கேள்விங்க, பரீட்சைக்கு முக்கியமான கேள்விங்கன்னு குறிச்சு கொடுத்து அதுக்கு காசு வாங்குவோம்” என வருண் ஒரு ஐடியா சொல்ல
“இதுவும் நல்லா ஐடியா தான்” என விஷ்ணு சொல்ல
“போலீஸ் டா யாரோ மாட்ட போறாங்க போலயே” என சிரித்துக்கொண்டே யசோதா வந்தாள்.
“அடேய் அம்மா வர்ராங்க, இதை பத்தி அம்மாட்ட சொல்ல வேணாம் சரியா” என விஷ்ணு இருவருக்கும் சிக்னல் கொடுத்தான்.
“என்னடா ரொம்ப தீவிரமாக பேசிட்டு இருக்கேங்க” என யசோதா கையில் சாப்பாட்டு தட்டுடன் வர
“அது ஒன்னும் இல்லை அம்மா, நம்ம வருண் கதை எழுதுறானாம், அதுக்குத்தான் பேசிட்டு இருக்கோம்” என பொய் சொல்ல
சாதத்தை பிசைந்து கொண்டே, “வருணே நீ கதை எல்லாம் எழுதுவயா டா?” என கேட்க
“அதான் மாசம் ஒரு வாட்டி பரீட்சைன்ற பேருல 3 மணிநேரம் இதைத்தான பண்றேன் மாதாஜி” என சொல்லி சிரிக்க
“அடப்பாவி இரு உங்கப்பாட்ட சொல்லி தர்ரேன்” என சிரித்து பேசிக்கொண்டு இருக்க
ஒவ்வொருவருக்கும் சாதத்தை ஒரு வாய் ஊட்டினாள் யசோதா.
“சரி கதைல என்னாதான் சந்தேகம் சொல்லு, எனக்குத் தெரிஞ்சத சொல்லுறேன்”
“அதுவா மாதாஜி, ஒருத்தனால வருங்காலத்தை முன்கூட்டியே கணிக்க முடியும், அவன் கணிக்குறது எல்லாம் சரியா இல்லைனாலும் சிலது சரியாக இருக்கும், இப்போ அவன் என்ன வழில பணம் சம்பாதிக்கலாம்னு யோசிக்குறோம்”
“சரி உங்க மனசுல என்ன இருக்குது சொல்லுங்க” என சொல்லிக்கொண்டு ஊட்ட
“பரீட்சைக்கு முக்கியமான கேள்விகளை குறிச்சு கொடுத்து காசு வாங்கலாம்ல”
“முட்டாப்பயலாட நீங்க எல்லாம்”
“ஏன் மாதாஜி?”
“ஸ்கூல் பயங்ககிட்ட எவ்வளவு வாங்க முடியும் ஒரு 200 ரூபாய் வாங்கலாம், ஒரு ஸ்கூல்ல இருந்து 12 பேரு குறைஞ்சது வருவாங்க, மொத்தம் இருக்குறது 10 ஸ்கூல்லு, அப்போ 120 பேருக்கு 200 ரூபாய் 24000 ஒரு பரீட்சைக்கு வரும், ஆனா இவனுங்க சும்மா இல்லாம தண்டோரா அடிப்பானுங்க அப்போ போலீஸ் தொரத்தி வரும், இதுல அந்த கேள்வி கண்டிப்பா வருமானு தெரியாது அப்படி வரலைன்னா காசை திருப்பி கொடுக்கணும் இப்படி நிறையா இருக்குது டா”
“அப்போ என்னதான் பண்ணலாம்?”
“சேர் மார்க்கெட் தெரியும்ல”
“ஆமா”
“அதுல போடலாம், இவனுக்குத் தான் வருங்காலத்தை கணிக்க முடியும்ல அப்பறம் என்ன, நல்ல சேரை வாங்கி போட்டு நியாயமா காசு சம்பாதிக்கலாம்ல” என ஒரு யோசனையை சொல்ல
“நல்ல ஐடியா” என மூவரும் யோசிக்க
தொடரும்….
விஷ்ணு ஒன்னும் புரியாமல் குழம்பி இருந்தான் “அப்போ. அவன் சொன்னது எல்லாம் உண்மையா, உண்மையாவே அனந்த்தோட கேள்விக்கு அவனோட கனவு பதில் சொல்லுமா?” என யோசித்துக்கொண்டு இருக்க
ஓடினான் அனந்த்தை தேடி…
“ஓடனும்ல அது எப்படி ஓடாம இருப்பான், ஏன்னா பவர் அப்படி” என சிரித்துக்கொண்டே டாக்டர் சொல்ல
“அய்யோ டாக்டர் ஏன் இப்படி” என தன்னடக்கமாக அனந்த் இருக்க
“அய்யோடா தன்னடக்கமாக்கும்” என சிரித்துக்கொண்டே “சரி அடுத்து என்ன ஆச்சு?” என டாக்டர் கேட்க
“அந்த டைம்ல நான் மார்க்கெட்ல மூட்டை தூக்குற மாதிரி வேலை பார்த்ததுண்டு இருந்தேன், சித்தி எங்கயோ வேலைக்கு போய்ட்டு இருந்தாங்க, நான்கூட சித்தி படிக்காத ஆளுனு நினைச்சேன் ஆனா அப்போவே சித்தி டிகிரி முடிச்சு வச்சு இருந்து இருக்குது” என சொல்ல
“சரி கதைக்கு வா” என கம்பவுண்டர் புடித்து இழுத்தான்.
“நான் அன்னைக்கு எப்பயும் போல மூட்டை தூக்கிட்டு இருந்தேன், அப்போதான் ஓடி வந்தான் விஷ்ணு”
ஓடி வந்தவன் பெலன்ஸ் இல்லாம என்மேல மோதி நிக்க
“அண்ணா என்ன ஆச்சு ஏன் இப்படி ஓடி வர்ர?”
“என்கூட வா” என அவனது கையை பிடித்து இழுத்து சென்றான்.
ஒரு சத்தமான இடத்திற்கு அழைத்துச் சென்றான்.
பஸ்ஸின் சத்தம், ரோட்டில் வண்டியின் சத்தம், ரோட்டோரங்களில் விற்கும் கடைக்காரர்களின் சத்தம் என அதிக சத்தங்கள் அங்கே நிறைந்து இருந்தது.
“அண்ணா இங்க ஏன் கூட்டிட்டு வந்து?” என அனந்த் கத்தி கேட்க
“ஒரு இரகசியம் பேசத்தான், எல்லாரும் நினைக்காங்க இரகசியம் அமைதியான இடத்துல பேசணும்னு அப்படி பண்ண கூடாது இந்த மாதிரி இடத்துலே தான் பேசணும்”
“அது சரி” என பொதுவாக திரும்பி பார்க்க
அங்கே அவர்கள் எவ்வளவு சத்தமாக பேசினாலும் அதை யாரும் தலையில் போட்டுக்கொள்ள மாட்டார்கள் என்பது அனந்த்திற்கு புரிந்தது, விஷ்ணு சொன்னதை அவனும் ஏற்றான்.
“சரி சொல்லு என்ன விசயம்?” என அனந்த் கேட்க
“நீ சொன்ன அதே கேள்விங்க தான் இன்னைக்கு வருணுக்கு வந்து இருக்குது”
“அதுதான் எனக்குத் தெரியுமே புதுசா ஏதும் சொல்லு”
“உன் கனவ வச்சு காசு பார்க்கலாமா?” என விஷ்ணு கேட்க
அனந்த்தின் முகம் அப்படியே மாறியது.
“வேணாம்” என சொல்லிவிட்டு விஷ்ணுவை திரும்பி கூட பார்க்காமல் சென்றுவிட்டான்.
“ஏன் வேணாம்னு சொன்ன?” என டாக்டர் கேட்க
“டாக்டர் அந்த கனவுனாலதான் என் அம்மா அப்பா இறந்தாங்க, அந்த கனவு மீண்டும் வரப்போய் தான் விஷ்ணு கிட்டத்தட்ட செத்து பொழச்சு வந்தான், இப்படி அந்த கனவு என் வாழ்க்கைல கேட்டத மட்டும்தான் செஞ்சது, அந்த பயத்துல தான் நான் அதை வேணாம்னு சொன்னேன்”
“என்னடா சுத்த அறிவு கேட்ட மூதியா இருக்க” என கம்பவுண்டர் கோபப்பட்டான்.
“சாமி சாமி வார்த்தை” என டாக்டர் ஜாக்கியை சமாதானப்படுத்த
“அப்பறம் என்ன சார், அந்த கனவு இவனுக்கு இவனோட வாழ்க்கைய மாத்த ரெண்டாவது வாய்ப்பை தருது, அது தெரியாம அதை பார்த்து பயந்துட்டு இருக்கான், இங்க பாரு அனந்த் அந்த கனவு வந்ததுனால தான் விஷ்ணுவ உன்னால காப்பாத்த முடிஞ்சது, உன் அப்பா அம்மாவ காப்பாத்தவும் அது உனக்கு ஒரு வாய்ப்பை கொடுத்துச்சு, அப்போது உனக்கு விவரம் இல்லாததால நீ அதை பயன்படுத்த முடியலை” என கோவப்பட
“ப்பா, எப்படிண்ணே, கைய கொடுங்க” என ஜாக்கியின் கையை பிடித்து குலுக்கி, இதைத் தான் அச்சு பிசறாம என் அண்ணன் விஷ்ணு சொல்லி என்னய சம்மதிக்க வைச்சான் என சொல்லி, அவர்களை சிரிக்க வைக்க
“அப்போ நீ ஓகே சொல்லிட்டயா திருட?” என ஆவலுடன் கேட்க
“நான் கனவ பயன்படுத்த தான் ஓகே சொன்னேன், திருட இல்லையே” என சிரிக்க
“அப்போ….” என இருவரும் அவனை பார்த்துக்கொண்டு இருந்தனர்.
விஷ்ணு எப்படியோ பேசி அனந்த்தை சம்மதிக்க வைத்து, மாடியில் என்ன வேலை செய்யலாம் என யோசித்துக்கொண்டு இருந்தனர்.
அவர்களுடன் வருணும் இருந்தான்.
“டேய் தம்பி நாம வேணும்னா தூங்குமுக ஜோசியர் அப்படின்னு ஒரு ஆசிரமம் ஆரம்பிச்சு, இந்த இன்று நேற்று நாளைல வர்ர மாதிரி பிரபலம் ஆகிறலாம” என விஷ்ணு கேட்க
வருணும், அனந்த்தும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக்கொண்டு மீண்டும் விஷ்ணுவை பார்த்து…
“தூ ஐடியா சொல்லுரானாம் ஐடியா” என துப்ப
“துப்புனா தொடச்சுப்பேன்” என விஷ்ணு அதை சகஜமாக எடுத்துக்கொண்டு யோசித்தான்.
“அண்ணா பேசாம நாம வேணும்னா, நேத்து பண்ணோமே அந்த மாதிரி பண்ணலாமா?” என வருண் சொல்ல
“எந்த மாதிரி டா?”
“அதான் அண்ணா முக்கியமான கேள்விங்க, பரீட்சைக்கு முக்கியமான கேள்விங்கன்னு குறிச்சு கொடுத்து அதுக்கு காசு வாங்குவோம்” என வருண் ஒரு ஐடியா சொல்ல
“இதுவும் நல்லா ஐடியா தான்” என விஷ்ணு சொல்ல
“போலீஸ் டா யாரோ மாட்ட போறாங்க போலயே” என சிரித்துக்கொண்டே யசோதா வந்தாள்.
“அடேய் அம்மா வர்ராங்க, இதை பத்தி அம்மாட்ட சொல்ல வேணாம் சரியா” என விஷ்ணு இருவருக்கும் சிக்னல் கொடுத்தான்.
“என்னடா ரொம்ப தீவிரமாக பேசிட்டு இருக்கேங்க” என யசோதா கையில் சாப்பாட்டு தட்டுடன் வர
“அது ஒன்னும் இல்லை அம்மா, நம்ம வருண் கதை எழுதுறானாம், அதுக்குத்தான் பேசிட்டு இருக்கோம்” என பொய் சொல்ல
சாதத்தை பிசைந்து கொண்டே, “வருணே நீ கதை எல்லாம் எழுதுவயா டா?” என கேட்க
“அதான் மாசம் ஒரு வாட்டி பரீட்சைன்ற பேருல 3 மணிநேரம் இதைத்தான பண்றேன் மாதாஜி” என சொல்லி சிரிக்க
“அடப்பாவி இரு உங்கப்பாட்ட சொல்லி தர்ரேன்” என சிரித்து பேசிக்கொண்டு இருக்க
ஒவ்வொருவருக்கும் சாதத்தை ஒரு வாய் ஊட்டினாள் யசோதா.
“சரி கதைல என்னாதான் சந்தேகம் சொல்லு, எனக்குத் தெரிஞ்சத சொல்லுறேன்”
“அதுவா மாதாஜி, ஒருத்தனால வருங்காலத்தை முன்கூட்டியே கணிக்க முடியும், அவன் கணிக்குறது எல்லாம் சரியா இல்லைனாலும் சிலது சரியாக இருக்கும், இப்போ அவன் என்ன வழில பணம் சம்பாதிக்கலாம்னு யோசிக்குறோம்”
“சரி உங்க மனசுல என்ன இருக்குது சொல்லுங்க” என சொல்லிக்கொண்டு ஊட்ட
“பரீட்சைக்கு முக்கியமான கேள்விகளை குறிச்சு கொடுத்து காசு வாங்கலாம்ல”
“முட்டாப்பயலாட நீங்க எல்லாம்”
“ஏன் மாதாஜி?”
“ஸ்கூல் பயங்ககிட்ட எவ்வளவு வாங்க முடியும் ஒரு 200 ரூபாய் வாங்கலாம், ஒரு ஸ்கூல்ல இருந்து 12 பேரு குறைஞ்சது வருவாங்க, மொத்தம் இருக்குறது 10 ஸ்கூல்லு, அப்போ 120 பேருக்கு 200 ரூபாய் 24000 ஒரு பரீட்சைக்கு வரும், ஆனா இவனுங்க சும்மா இல்லாம தண்டோரா அடிப்பானுங்க அப்போ போலீஸ் தொரத்தி வரும், இதுல அந்த கேள்வி கண்டிப்பா வருமானு தெரியாது அப்படி வரலைன்னா காசை திருப்பி கொடுக்கணும் இப்படி நிறையா இருக்குது டா”
“அப்போ என்னதான் பண்ணலாம்?”
“சேர் மார்க்கெட் தெரியும்ல”
“ஆமா”
“அதுல போடலாம், இவனுக்குத் தான் வருங்காலத்தை கணிக்க முடியும்ல அப்பறம் என்ன, நல்ல சேரை வாங்கி போட்டு நியாயமா காசு சம்பாதிக்கலாம்ல” என ஒரு யோசனையை சொல்ல
“நல்ல ஐடியா” என மூவரும் யோசிக்க
தொடரும்….
அத்தியாயம் 13 : முடிவு
“அப்பறம் என்ன ஆச்சு சேர் மார்கெட் ல இன்வஸ்ட் பண்ணீங்களா?” என டாக்டர் ஆர்வமாக கேட்க
“எங்ககிட்ட அப்பேல அந்த அளவு காசு இல்லை, அதுனால கந்துவட்டிக்கு கடன் வாங்குனோம், அதை வச்சு சேர் மார்க்கெட் ல சேர்ஸ வாங்கி போட்டோம் ” என அனந்த் மேலும் சொல்லத் தொடங்கினான்.
ஆரம்பத்துல சேர் மார்க்கெட் எங்களுக்கு நல்ல லாபத்தை கொடுத்தது ஆனா ஒரு நாள் அந்த ஒரு நாள் அதை எல்லாத்தையும் மாத்திபோட்டுருச்சு.
“விஷ்ணு அண்ணா இன்னைக்கு பெட்ரோல் கம்பெனியோட சேர் விலை எல்லாம் குறையும் அது குறையுறதே பெருசு அதுனால இன்னைக்கு எவ்வளவு முடியுமோ அவ்வளவையும் வாங்கிரு”
“சரிடா” என விஷ்ணு கிளம்பினான்.
“இதுல என்ன இருக்குது? பெட்ரோல் எப்பயுமே டிமாண்ட் அதிகமாகும் ஒன்றுதான், அப்பறம் என்ன?” என கம்பவுண்டர் கேட்க
டீ கடையில் இருந்த டீவியில் ஒரு பாட்டு ஓடியது.
“எடக்கு மொடக்கா லைப்ஃயே திருப்பி வச்சான்…
லெப்ட் ஹேண்டில் ஃபேட்டயே எழுதி வச்சான்…”
அந்த பாட்டைக் கேட்ட அனந்த் “ஏன்?” என கையை உயர்த்திக் காட்ட
“அவன் போடுறான் பா” என அவரது வேலையை பார்க்கத் தொடங்கினான்.
மீண்டும் அந்த வரிகள் வர…
“கொரோனா வந்து லாக்டவுண் போட்டுட்டானுங்க சார், எங்க கைல இருந்த காசும் செலவு ஆகிடுச்சு, ஒரு பைசா இல்லை கைல, ரொம்ப கஷ்டமா போச்சு, தெரிஞ்சோ தெரியாமலோ மொத்த காசும் சேர் மார்க்கெட் ல சேர்ஸ்ஸா மாட்டிக்கிச்சு, சேர் மார்க்கெட் ல ஒன்னு சொல்லுவாங்க முடவாத்துனு அந்த நிலைமைல தான் நாங்க இருந்தோம், எங்களுக்கு இருந்த வாய்ப்பு பெட்ரோல் விலை ஏறனும் அப்போ மட்டும்தான் தப்பிப்போம்”
“சரி அப்பறம் என்னதான் ஆச்சு?” என்கிறது போல் டாக்டரும் கம்பவுண்டரும் பார்த்துக்கொண்டு இருக்க
“ஆனா அங்கயோ பெட்ரோல் கம்பெனி விலை இன்னும் இறங்குச்சு, ஒரு கட்டத்துக்கு மேல் கந்தவட்டிக்காரன் வீட்ல வந்து கேட்டு பிரச்சனை செய்ய ஆரம்பிச்சான்”
விஷ்ணுவும், அனந்த்தும் கந்துவட்டிக்காரனின் வீட்டில் கட்டி வைக்கப்பட்டு இருந்தனர்.
“அண்ணா விட்டுருங்க அண்ணா” என விஷ்ணு சொல்ல
“நான் உங்ககிட்ட கொடுக்கும் போதே என்ன சொல்லி காசை கொடுத்தேன், ஒழுங்கா மாசம் மாசம் வட்டி வரணும்னு சொன்னேன்ல இந்த மாச வட்டி எங்க?” என கேட்டு கண் அசைக்க
ஒருவன் நாற்காலியில் கட்டி வைத்து இருந்த விஷ்ணுவின் முகத்தில் குத்தினான்.
அடித்த அடியில் விஷ்ணுவின் கண்களின் அருகில் காயம் ஏற்பட்டு ரத்தம் கெட்டத்தொடங்கியது.
“அண்ணா இந்த லாக்டவுண் போட்டதுனால தான் அண்ணா இப்படி போன மாசம் எல்லாம் கரெக்ட்டா கொடுத்துட்டோம் அண்ணா” என சொல்ல
“போன மாசம் கொடுத்துட்டா ஆனா இந்த மாசம் கொடுக்கலையே கண்ணா” என மறுபடியும் கண்ணை காட்ட
இன்னொரு அடி விழுந்தது விஷ்ணுவிற்கு…
விஷ்ணுவை பார்த்து அனந்த் பதற…
*டேய் தம்பி கவலைபடாத சாக மாட்டான், நான் ஒன்னும் படத்துல வர்ர மாதிரி கொலைகார வில்லன் எல்லாம் இல்லை, ஜஸ்ட் சுயநலவாதி அவ்வளவுதான்” என சொல்லி கண்ணை காட்ட
அனந்த்திற்கு ஒரு அடி விழுந்தது.
திரை கருப்பு ஆகியது.
கண்களை முழிக்கும்போது யசோதா அனந்த்தின் முன் இருந்தாள், கண்களில் கண்ணீருடன், அவனை பார்த்து அழுத்துக் கொண்டு காயத்திற்கு மருந்து போட்டாள்.
“சரியான அடியா?” என கம்பவுண்டர் கேட்க
“செம்ம அடி” என சொல்லி டீயை குடித்தான் அனந்த்.
“அப்பறம் என்ன ஆச்சு?” என டாக்டர் கேட்க
“அப்பறம் என்ன சித்தி வேற ஒரு காரணத்துக்காக செலவுக்கு வச்சு இருந்த காசை எல்லாம் எடுத்து செலவு பண்ணி எங்க கடனை அடைச்சது” என சொல்லும்போதே சற்று கவலை குரலில் எட்டிப்பார்க்க
“சரி விடுடா” என அவனின் தோல் மீது கையை போட்டு பேசினார் டாக்டர்.
“ஆனா இப்போ வரை நீங்க திருடனா எல்லாம் மாறலேயே?” என கம்பவுண்டர் கேள்வி கேட்க
அனந்த் அவனை பார்த்து சிரிக்க
அனந்த்தும் விஷ்ணுவும் மாடியில் படுத்துக்கொண்டு இருந்தனர்.
“ஏதாவது பண்ணனும்” என விஷ்ணு உலர
“கண்டிப்பா பண்ணனும்”
“நம்ம மேலயே கை வச்சுட்டான்ல, அவன தூங்கவிடாம பண்ணனும்” என விஷ்ணு கோவத்துடன் சொல்ல
“அவனோட மண்டைய பிச்சுக்கணும்”
“ஆனா என்ன பண்றது?”
“அதுதான் தெரியலை”
“நம்மால ஒன்னும் பண்ண முடியாது” என சொல்லி விஷ்ணு நட்சத்திரங்களை பார்க்க
அங்கிருந்த அமைதியை அனந்த்தும் உணர
திடீரென இருவரும் ஒரே போல் எழுந்தனர்.
ஒருவரை ஒருவர் பார்த்தனர்.
“நாம வேண்முனா அவன் வீட்டுல திருடுவோமா?” என ஒரே நேரத்தில் கத்த
இருவரும் மாறி மாறி அவர்களது வாயை மூடிக்கொண்டனர்.
விஷ்ணு எழுந்து கீழே பார்க்க யசோதா தூங்கிக்கொண்டு தான் இருந்தாள்.
“திருடுவோமா?” என விஷ்ணு கேட்க
“பண்ணலாமா” என இருவரும் சிரித்து திட்டத்தை போட்டனர்.
“அப்போ இப்படித்தான் நீங்க திருட போனேங்களா?” என டாக்டர் கேட்டார்.
“ஆமா சார், ஆனா நாங்க ரெண்டு விசயத்துல உறுதியா இருந்தோம், திருடுனா எங்களுக்காக மட்டும்தான் திருடனும், அப்பறம் அளவுக்கு அதிகமா திருட கூடாது அப்படின்னு முடிவு பண்ணி திருட ஆரம்பிச்சோம்” என அனந்த் சொல்லி முடித்தான்.
கள்வனின் பிறப்பு….
“அப்பறம் என்ன ஆச்சு சேர் மார்கெட் ல இன்வஸ்ட் பண்ணீங்களா?” என டாக்டர் ஆர்வமாக கேட்க
“எங்ககிட்ட அப்பேல அந்த அளவு காசு இல்லை, அதுனால கந்துவட்டிக்கு கடன் வாங்குனோம், அதை வச்சு சேர் மார்க்கெட் ல சேர்ஸ வாங்கி போட்டோம் ” என அனந்த் மேலும் சொல்லத் தொடங்கினான்.
ஆரம்பத்துல சேர் மார்க்கெட் எங்களுக்கு நல்ல லாபத்தை கொடுத்தது ஆனா ஒரு நாள் அந்த ஒரு நாள் அதை எல்லாத்தையும் மாத்திபோட்டுருச்சு.
“விஷ்ணு அண்ணா இன்னைக்கு பெட்ரோல் கம்பெனியோட சேர் விலை எல்லாம் குறையும் அது குறையுறதே பெருசு அதுனால இன்னைக்கு எவ்வளவு முடியுமோ அவ்வளவையும் வாங்கிரு”
“சரிடா” என விஷ்ணு கிளம்பினான்.
“இதுல என்ன இருக்குது? பெட்ரோல் எப்பயுமே டிமாண்ட் அதிகமாகும் ஒன்றுதான், அப்பறம் என்ன?” என கம்பவுண்டர் கேட்க
டீ கடையில் இருந்த டீவியில் ஒரு பாட்டு ஓடியது.
“எடக்கு மொடக்கா லைப்ஃயே திருப்பி வச்சான்…
லெப்ட் ஹேண்டில் ஃபேட்டயே எழுதி வச்சான்…”
அந்த பாட்டைக் கேட்ட அனந்த் “ஏன்?” என கையை உயர்த்திக் காட்ட
“அவன் போடுறான் பா” என அவரது வேலையை பார்க்கத் தொடங்கினான்.
மீண்டும் அந்த வரிகள் வர…
“கொரோனா வந்து லாக்டவுண் போட்டுட்டானுங்க சார், எங்க கைல இருந்த காசும் செலவு ஆகிடுச்சு, ஒரு பைசா இல்லை கைல, ரொம்ப கஷ்டமா போச்சு, தெரிஞ்சோ தெரியாமலோ மொத்த காசும் சேர் மார்க்கெட் ல சேர்ஸ்ஸா மாட்டிக்கிச்சு, சேர் மார்க்கெட் ல ஒன்னு சொல்லுவாங்க முடவாத்துனு அந்த நிலைமைல தான் நாங்க இருந்தோம், எங்களுக்கு இருந்த வாய்ப்பு பெட்ரோல் விலை ஏறனும் அப்போ மட்டும்தான் தப்பிப்போம்”
“சரி அப்பறம் என்னதான் ஆச்சு?” என்கிறது போல் டாக்டரும் கம்பவுண்டரும் பார்த்துக்கொண்டு இருக்க
“ஆனா அங்கயோ பெட்ரோல் கம்பெனி விலை இன்னும் இறங்குச்சு, ஒரு கட்டத்துக்கு மேல் கந்தவட்டிக்காரன் வீட்ல வந்து கேட்டு பிரச்சனை செய்ய ஆரம்பிச்சான்”
விஷ்ணுவும், அனந்த்தும் கந்துவட்டிக்காரனின் வீட்டில் கட்டி வைக்கப்பட்டு இருந்தனர்.
“அண்ணா விட்டுருங்க அண்ணா” என விஷ்ணு சொல்ல
“நான் உங்ககிட்ட கொடுக்கும் போதே என்ன சொல்லி காசை கொடுத்தேன், ஒழுங்கா மாசம் மாசம் வட்டி வரணும்னு சொன்னேன்ல இந்த மாச வட்டி எங்க?” என கேட்டு கண் அசைக்க
ஒருவன் நாற்காலியில் கட்டி வைத்து இருந்த விஷ்ணுவின் முகத்தில் குத்தினான்.
அடித்த அடியில் விஷ்ணுவின் கண்களின் அருகில் காயம் ஏற்பட்டு ரத்தம் கெட்டத்தொடங்கியது.
“அண்ணா இந்த லாக்டவுண் போட்டதுனால தான் அண்ணா இப்படி போன மாசம் எல்லாம் கரெக்ட்டா கொடுத்துட்டோம் அண்ணா” என சொல்ல
“போன மாசம் கொடுத்துட்டா ஆனா இந்த மாசம் கொடுக்கலையே கண்ணா” என மறுபடியும் கண்ணை காட்ட
இன்னொரு அடி விழுந்தது விஷ்ணுவிற்கு…
விஷ்ணுவை பார்த்து அனந்த் பதற…
*டேய் தம்பி கவலைபடாத சாக மாட்டான், நான் ஒன்னும் படத்துல வர்ர மாதிரி கொலைகார வில்லன் எல்லாம் இல்லை, ஜஸ்ட் சுயநலவாதி அவ்வளவுதான்” என சொல்லி கண்ணை காட்ட
அனந்த்திற்கு ஒரு அடி விழுந்தது.
திரை கருப்பு ஆகியது.
கண்களை முழிக்கும்போது யசோதா அனந்த்தின் முன் இருந்தாள், கண்களில் கண்ணீருடன், அவனை பார்த்து அழுத்துக் கொண்டு காயத்திற்கு மருந்து போட்டாள்.
“சரியான அடியா?” என கம்பவுண்டர் கேட்க
“செம்ம அடி” என சொல்லி டீயை குடித்தான் அனந்த்.
“அப்பறம் என்ன ஆச்சு?” என டாக்டர் கேட்க
“அப்பறம் என்ன சித்தி வேற ஒரு காரணத்துக்காக செலவுக்கு வச்சு இருந்த காசை எல்லாம் எடுத்து செலவு பண்ணி எங்க கடனை அடைச்சது” என சொல்லும்போதே சற்று கவலை குரலில் எட்டிப்பார்க்க
“சரி விடுடா” என அவனின் தோல் மீது கையை போட்டு பேசினார் டாக்டர்.
“ஆனா இப்போ வரை நீங்க திருடனா எல்லாம் மாறலேயே?” என கம்பவுண்டர் கேள்வி கேட்க
அனந்த் அவனை பார்த்து சிரிக்க
அனந்த்தும் விஷ்ணுவும் மாடியில் படுத்துக்கொண்டு இருந்தனர்.
“ஏதாவது பண்ணனும்” என விஷ்ணு உலர
“கண்டிப்பா பண்ணனும்”
“நம்ம மேலயே கை வச்சுட்டான்ல, அவன தூங்கவிடாம பண்ணனும்” என விஷ்ணு கோவத்துடன் சொல்ல
“அவனோட மண்டைய பிச்சுக்கணும்”
“ஆனா என்ன பண்றது?”
“அதுதான் தெரியலை”
“நம்மால ஒன்னும் பண்ண முடியாது” என சொல்லி விஷ்ணு நட்சத்திரங்களை பார்க்க
அங்கிருந்த அமைதியை அனந்த்தும் உணர
திடீரென இருவரும் ஒரே போல் எழுந்தனர்.
ஒருவரை ஒருவர் பார்த்தனர்.
“நாம வேண்முனா அவன் வீட்டுல திருடுவோமா?” என ஒரே நேரத்தில் கத்த
இருவரும் மாறி மாறி அவர்களது வாயை மூடிக்கொண்டனர்.
விஷ்ணு எழுந்து கீழே பார்க்க யசோதா தூங்கிக்கொண்டு தான் இருந்தாள்.
“திருடுவோமா?” என விஷ்ணு கேட்க
“பண்ணலாமா” என இருவரும் சிரித்து திட்டத்தை போட்டனர்.
“அப்போ இப்படித்தான் நீங்க திருட போனேங்களா?” என டாக்டர் கேட்டார்.
“ஆமா சார், ஆனா நாங்க ரெண்டு விசயத்துல உறுதியா இருந்தோம், திருடுனா எங்களுக்காக மட்டும்தான் திருடனும், அப்பறம் அளவுக்கு அதிகமா திருட கூடாது அப்படின்னு முடிவு பண்ணி திருட ஆரம்பிச்சோம்” என அனந்த் சொல்லி முடித்தான்.
கள்வனின் பிறப்பு….
அத்தியாயம் 14 : களவும் காதலும்
“அனந்த்…. விஷ்ணு…. எங்க இருக்கேங்க?” என கேட்டுக்கொண்டே யசோதா மாடிக்கு வர
வருண் அங்கே உட்கார்ந்து படித்துக்கொண்டு இருந்தான்.
“வருண்… படிக்குறயா?” என யசோதா அவனை தொட
இருண்ட ஒரு விட்டினுள் இருவர் கருப்பு ஆடையை அணிந்து நடந்துக்கொண்டு இருந்தனர்.
“பார்த்து வா” என அனந்த் ஒரு கருப்பு பையை எடுத்துக்கொண்டு முன்னே செல்ல பின்னே விஷ்ணுவும் அதே மாதிரி பையை எடுத்துக்கொண்டு வந்தான்.
“ஆமா மாதாஜீ” என வருண் சொல்ல
“சரி விஷ்ணு அனந்த்தை பார்த்தாயா?” என யசோதா வினாவினாள்.
(அய்யய்யோ அண்ணனுங்க ரெண்டு பேரும் திருட போய் இருக்கானுங்களே இதை மட்டும் சொன்னோம் அவ்வளவுதான்) என மனதில் நினைத்துக் கொண்டு “இல்லை மாதாஜீ நான் பார்க்கலை, ஆனா ஏதோ சேர்மார்க்கெட் விசயமா பேசபோகனும்னு சொன்னாங்க, ஏன் மாதாஜீ கேக்குறேங்க” என பொய் சொல்லி சமாளிக்க
“அது ஒன்னுமில்லை பசங்க முகமே மூனு நாளாக சரியில்லை, அந்த கந்துவட்டிக்காரனாள வந்தது எல்லாம், என் புள்ளைங்க மூஞ்சியே வாடிபோச்சு, அவன் கை ஒடஞ்சு போக, காலு வராம நொண்டி போக” என அவளது ஆத்திரத்தை கொட்ட
இருட்டிய வீட்டினுள் ஒரு இருமல் சத்தம்…
தூங்கிக்கொண்டு இருந்த கந்துவட்டிக்காரன் எழுந்தான்.
அந்த ரூமே அதிரும் அளவு இருமல் சத்தம் இருக்க, அவனது மனைவி தூக்கத்திலேயே அவனது தலையை தட்டிக்கொடுத்து, தண்ணி குடிங்க என சொல்லி மீண்டும் தூங்கினாள்.
கந்து வட்டிக்காரன் அவனது தலையில் அடித்துக்கொண்டு தண்ணீர் பாட்டிலை எடுக்க அதில் இருத்த தண்ணீர் காலியானதே தவிர அவனது இருமல் அடங்கவில்லை.
“என் புள்ளைங்க மேலயா கைய வைக்கான், அவன் தூக்கம் எல்லாம் போய் ராத்திரில பேய் மாதிரி சுத்தப்போரான் பாரு” என யசோதா அவளது குமுறலை தொடர்ந்துகொண்டு இருந்தாள்.
கந்துவட்டிக்காரன் எழுந்து தண்ணீர் பிடிக்கலாம் என சென்றான்.
“மாதாஜீ போதும் போதும் பாவம்” என வருண் யசோதாவை சமாதானம் செய்ய
“அப்பறம் என்ன வருண், நானே என் பையங்கள அடிச்சது இல்லை அவன் யாரு அடிக்க” என கேட்டு கண்ணீர் வந்து நிற்க
“இந்து ரூம்க்கு தான போகணும்” என விஷ்ணு ஒரு ரூமை திறக்க அருகில் செல்ல
“இங்க ஏதோ ஒன்னு நடந்ததே” என கண்களை மூடி யோசித்தான் அனந்த்.
சட்டென தெளிவு வந்தவனாய் விஷ்ணுவை பிடித்து இழுத்து அங்கிருந்த சோபாவின் பின்னே சென்று ஒழிய
உள்ளே இருந்து கந்துவட்டிக்காரன் வெளியே வந்தான்.
"இவன் என்னடா நைட்ல பேய் மாதிரி அலையுறான்" என சொல்லி அவனை பார்க்க
“ம்ம்” என திரும்பி பார்த்தான் கந்துவட்டிக்காரன்.
(ஏதோ சத்தம் வந்த மாதிரி இருந்ததே…) என யோசித்து கந்துவட்டிக்காரன் உற்று பார்க்க
மியாவ் மியாவ் பூனை….
மீசை இல்லா பூனை…
திருடி திங்க நினைக்குறயா?
திம்சு கட்டை மீனை… என காது கிழியும் அளவு பாட்டின் சத்தம் ஒரு வீட்டில் கேட்க
அங்கே….
“ஸ்ரூதி… அடுத்த பாட்டு என்ன போடலாம்?” என அவளை பிடித்தவாறே ஆடிக்கொண்டு கேட்க
“அதை அடுத்து பாப்போம் மூடினு ஆடுடி” என ஆனந்தத்தில் ஆடிக்கொண்டு இருந்தாள் ஸ்ரூதி.
“ஓஓஓ பூனையா” என கந்துவட்டிக்காரன் தண்ணீரை எடுத்து சென்றான்.
அவளது வீட்டின் அறைகள் மொத்தம் சவுண்ட் ஃபுரூஃப் அறைகள் ஒரு அறையில் ஏற்படும் சத்தம் அந்த அறையை விட்டு வெளியே வராது.
அவன் ரூமின் உள்ளே சென்றவுடன் விஷ்ணுவும் அனந்த்தும் பெருமூச்சுவிட்டு, வெளியே வந்தனர்.
இருவரும் நேராக சமையல் அறைக்கு செல்ல…
“நல்ல வந்து வாச்சு இருக்கானுங்க பாரு, திருட வந்த இடத்துலயும் போய் சாப்பாடா?” என கம்பவுண்டர் கரித்துக்கொட்ட
“அட எண்ணெய் எடுக்க போனோம் பா” என அனந்த் சொல்லி கதையை தொடர்ந்தான்.
சமையல் அறையில் எடுத்து வந்த எண்ணெய்யை மாடி படியில் ஏறிவிட்டு கீழே தரையில் ஊற்றினர்.
“இரு இரு எனக்கு சந்தேகம் இதுக்கு முன்னால நீ திருடவே இல்லை அப்பறம் எப்படி பயம் இல்லாமல் போன?” என டாக்டர் கேட்க
“ஓ அதுவா டாக்டர் அதுக்குத்தான் மூனு நாளா உட்கார்ந்து திருடனுங்க படமா போட்டு பார்த்தேன், மனி ஹேய்ஸ்ட் அப்படி இப்படின்னு நிறையா படம் பார்த்தேன் அப்படி வந்ததது தான் அந்த தைரியம்” என சொல்ல
“அட்ரா சக்க, அப்படியா கதை சரி மேல சொல்லு” என டாக்டர் கேட்க
“மாதாஜீ அவன திட்டுனது போதும் நீங்க விஷ்ணு அனந்த் அண்ணன் எல்லாரும் எப்படி இந்த ஊருக்கு வந்தேங்க, ரொம்ப நாளா சொல்லுறேன் சொல்லுறேன்னு சொல்லவே இல்லை சொல்லுங்க, அனந்த் அண்ணன் எப்படிபட்ட ஆளு?” என வருண் கேட்க
யசோதா பழைய விசயங்களை நினைத்து சிரித்துக்கொண்டே, அவளது மனதில் இருந்த ரகசியங்களை வருணிடம் உடைக்க தயாரானாள்.
“உனக்குத் தெரியுமா வருண் நான் இப்போதான் டீச்சர், எங்க ஊருல நாங்க திருடங்க”
“என்ன சொல்லுறேங்க மாதாஜீ”
“ஆமா வருண், நானும் விஷ்ணுவும் திருடிதான் வாழ்ந்தோம், அப்படி ஒருநாள் திருடிட்டு வரும்போதுதான் அனந்த் எங்க கைல கிடைச்சான்” என யசோதா இங்கே சொல்ல
அனந்த்தும் விஷ்ணுவும் கந்துவட்டிக்காரனின் லாக்கரை திறந்துக்கொண்டு இருந்தனர்.
“உனக்கு ஒன்னு தெரியுமா, அப்போது அனந்த் ரொம்ப சின்ன பையன், ஆனா அவன் பேசுற பேச்சு அப்படி இருக்கவே இருக்காது, ஒரு அஞ்சு இல்லை ஆறுதான் படிப்பான், அப்போவே என்ட்ட வந்து திருடுறேங்களே இது தப்பில்லையானு கேப்பான்” என சொல்லி சிரிக்க
அனந்த் இங்கே லாக்கரை திறந்தான்.
“நான் திருட்ட விட்டதுக்கு ஒரு முக்கிய காரணம் அனந்த் தான்” என யசோதா பெருமையுடன் அவனை நினைக்க
விஷ்ணு அங்கிருந்த பணத்தை கண்டு ஆசைவயப்பட்டான்.
அனைத்தையும் எடுத்துக்கொள்ள வேண்டும் என்று அவன் மனம் கூக்குரலிட்டது.
பெண்ணையும் பொன்னையும் கண்டு மயங்கா மானிடன் உண்டோ என்று அவன் மனம் அவனை வசியம் செய்ய
இவை அனைத்தையும் அறிந்து இருந்த அனந்த், விஷ்ணுவின் மனதை கட்டுப்படுத்தாமல் அது உளாவட்டும் என்பதுபோல் அவனை தொட்டு எடுத்துக்கொள் என சைகை காட்டினான்.
விஷ்ணு அவனுக்கு வேண்டியவற்றை எடுக்க, அனந்த் யசோதாவின் பணத்தை மட்டும் எடுத்து வைத்தான். அனந்த்தின் மனம் தெளிவாக இருந்தது அவன் திருடுவது யசோதாவிற்க்காக மட்டுமே என்பது…
“அவன் திருடவே மாட்டான் பாரு” என யசோதா இங்கே வருணிடம் பெருமையாக கூற
அங்கோ அனந்த் அங்கிருந்த பணத்தை எடுத்துக்கொண்டு கிளம்பினான்.
ரூமைவிட்டு வெளியேறும்போது மீண்டும் அனந்த்திற்கு ஏதோ ஒன்று தோன்றியது.
மீண்டும் கண்களை மூடி யோசிக்க…
“விஷ்ணு போனை சைலண்ட்ல போடு” என சொல்ல
விஷ்ணுவும் நினைவு வந்தவனாய் அதை எடுத்து சைலண்ட்டில் போட்டான்.
கதைகளை சொல்லிக்கொண்டு இருந்த யசோதாவிற்கு மீண்டும் மகன்களைதேட ஆரம்பிக்க
யசோதா விஷ்ணுவிற்கு கால் செய்ய…
கச்சேரி கச்சேரி கல கட்டுதடி…
என்னதான் நீயும் பார்த்தா…
“எப்படி பாட்டு” என துண்டை இரண்டு கைகளில் பிடித்துக்கொண்டு ஆடிக்கொண்டு இருந்தாள் ஸ்ருதி.
“எப்படியோடி எக்ஸாம்ம கேன்சல் பண்ணிட்டாங்க, நான் கூட பயந்துட்டேன், சைன்ஸ், சோசியல், இங்கிலிஷ் எப்பா நினைச்சாலே தலை சுத்துது டி” என சொல்லிக்கொண்டு அவளது தோழியும் ஆடிக்கொண்டு இருந்தாள்.
திடீரென அந்த இடம் அமைதியாகி ஒரு நொடி லைட் ஆஃப் ஆகி ஆன் ஆனது.
ஜன்னலை பார்த்த அனந்த்தை பார்த்து, விஷ்ணு பேசத் தொடங்கினான்.
“என்ன ஆச்சு?”
“கரண்ட் போய்ருச்சு” என சொல்லிக்கொண்டே, “நமக்கு டைம் இல்லை சீக்கிரம் போ, அந்த படிக்கு கீழே எண்ணெய் இருக்குது அதுனால அங்க நான் சொன்ன மாதிரி எகிறி குதிச்சு போ” என விஷ்ணுவை அவசரப்படுத்தினான்.
விஷ்ணுவும் புரிந்துக்கொண்டு வேகமாக படியில் இறங்கி, எகிறி குதித்து போக
தூக்கம் இல்லாத கந்துவட்டிக்காரன் ரூமைவிட்டு வெளியே சரியாக இருந்தது.
“ஏய் யார்ரா நீ?” என விஷ்ணுவை பிடிக்க ஓடிவர, அனந்த் நினைத்து போல் எண்ணெய்யில் வழுக்கி விழுந்தான்.
அனந்த் ஓடிவந்து அவனை தாண்டி எண்ணெய் கால் வைத்து சரியாக அதை பயன்படுத்தி வழுக்கிக்கொண்டு கதவை வேகமாக வந்து அடைந்தான்.
கந்துவட்டிக்காரன் கத்தும் சத்தம் அறையில் இருந்த அவனது மனைவிக்கு கேட்கவில்லை.
ஆனால் இடம் அமைதியாக இருந்ததால் அருகில் இருந்த ஒரு வீட்டிற்கு கேட்டது.
“அய்யோ கரண்ட் போய்ருச்சா, இவனுங்களை வச்சுக்கிட்டு” என ஸ்ருதியின் தோழிகள் சோர்ந்து உட்கார்ந்தனர்.
ஸ்ருதியும் அவர்கள் அருகே உட்கார்ந்து கதை பேச…
யாரோ ஒருவன் கத்தும் சத்தம் கேட்டது.
ஜன்னல் வழியே ஸ்ருதி பார்க்க, ஒரு திருடன் ஓடிக்கொண்டு இருந்தான்.
அவன் வந்த வழியை நோட்டமிட…
“என்னடி ஆச்சு! என்ன சத்தம்?” என அவளது தோழிகள் கேள்வி கேட்க
“இங்கேயே இருங்க வராதேங்க, நான் கீழ போய்ட்டு வர்ரேன்” என ஸ்ருதி மட்டும் எழுந்து கீழே சென்றாள்.
“எதுக்கு டி கீழ போற” என அவர்கள் கேட்க கேட்க இவள் அதைக் கண்டுகொள்ளாமல் சென்றாள்.
கீழே வந்தவள் அந்த திருடன் போன திசையை பார்த்துக்கொண்டு இருக்க…
சரியாக அனந்த் அப்போதுதான் கந்துவட்டிக்காரன் வீட்டில் இருந்து வந்தான்.
ஒரு பக்கம் அனந்த், மற்றொரு பக்கம் ஸ்ருதி, இவர்களுக்கு இடையில் ஸ்ருதி வீட்டின் வெளிச்சம், சுற்றிலும் இருட்டு சூழ்ந்து இருக்க…
அனந்த் ஒரு நொடி ஆச்சர்யமாக இருந்தான்.
அடுத்த நொடியே அவளை நோக்கி ஓடி வர...
ஸ்ருதி எந்த கலக்கமும் இல்லாமல் அவன் முன்னே நின்றுக்கொண்டு இருந்தாள்.
இன்னும் அருகில் ஓடி வந்தான் அனந்த்.
ஸ்ருதி சரியான வாய்ப்புக்கு காத்திருந்ததுபோல், அவன் அருகில் வந்ததும் சற்று குனிந்து அவளது கைகளை மடக்கி அனந்த்தின் வயிற்றில் குத்த…
ஒரு நொடியில் அனந்த்திற்கு அதுவரை சாப்பிட்டது எல்லாம் தொண்டை வரை வந்து நின்றது.
ஸ்ருதி இடைவிடாது அவனது பேக்கை பிடித்துக்கொண்டு…
“ஒழுங்கா பேக்கை கொடுத்துட்டு போய்ரு” என அனந்த்தை மிரட்ட
“ஏய் குள்ள கத்திரிக்கா பேக்கை விடுடி” என அனந்த் சொல்ல
“யார பாத்துடா குள்ள கத்திரிக்கானு சொன்ன” என சொல்லிக்கொண்டே அவனை இழுத்து ஒரு குத்து விடும் நோக்கில் இழுக்க
ஆனால் அங்கு நடந்தது என்னவோ….
அனந்த் பேலன்ஸ் தடுமாறி அவளது மேல் போய் விழ, அவளும் அவனும் தரையில் உருள…
இரண்டு பேரின் கண்களும் ஒரு இடத்தில் சந்தித்தது.
இனம் புரியாத மாற்றம், இனம் புரியாத சந்தோஷம், இனம் புரியாத வெட்கம் எல்லாம் அங்கே ஒருவரின் கண்களில் இருந்து மற்றொருவரின் கண்களுக்கு பரிமாற
சட்டென அங்கிருந்த தெரு விளக்குகள் எறிய ஆரம்பித்தது.
தூரத்தில் இருந்து “டேய் வாடா” என்ற குரல் மட்டும் கேட்டது.
அனந்த் சுதாரித்தான் எழுந்தான்… ஓடினான்…
ஆனால் ஸ்ருதிக்கு அது தெளியவில்லை….
காதல் தொடரும்…
“அனந்த்…. விஷ்ணு…. எங்க இருக்கேங்க?” என கேட்டுக்கொண்டே யசோதா மாடிக்கு வர
வருண் அங்கே உட்கார்ந்து படித்துக்கொண்டு இருந்தான்.
“வருண்… படிக்குறயா?” என யசோதா அவனை தொட
இருண்ட ஒரு விட்டினுள் இருவர் கருப்பு ஆடையை அணிந்து நடந்துக்கொண்டு இருந்தனர்.
“பார்த்து வா” என அனந்த் ஒரு கருப்பு பையை எடுத்துக்கொண்டு முன்னே செல்ல பின்னே விஷ்ணுவும் அதே மாதிரி பையை எடுத்துக்கொண்டு வந்தான்.
“ஆமா மாதாஜீ” என வருண் சொல்ல
“சரி விஷ்ணு அனந்த்தை பார்த்தாயா?” என யசோதா வினாவினாள்.
(அய்யய்யோ அண்ணனுங்க ரெண்டு பேரும் திருட போய் இருக்கானுங்களே இதை மட்டும் சொன்னோம் அவ்வளவுதான்) என மனதில் நினைத்துக் கொண்டு “இல்லை மாதாஜீ நான் பார்க்கலை, ஆனா ஏதோ சேர்மார்க்கெட் விசயமா பேசபோகனும்னு சொன்னாங்க, ஏன் மாதாஜீ கேக்குறேங்க” என பொய் சொல்லி சமாளிக்க
“அது ஒன்னுமில்லை பசங்க முகமே மூனு நாளாக சரியில்லை, அந்த கந்துவட்டிக்காரனாள வந்தது எல்லாம், என் புள்ளைங்க மூஞ்சியே வாடிபோச்சு, அவன் கை ஒடஞ்சு போக, காலு வராம நொண்டி போக” என அவளது ஆத்திரத்தை கொட்ட
இருட்டிய வீட்டினுள் ஒரு இருமல் சத்தம்…
தூங்கிக்கொண்டு இருந்த கந்துவட்டிக்காரன் எழுந்தான்.
அந்த ரூமே அதிரும் அளவு இருமல் சத்தம் இருக்க, அவனது மனைவி தூக்கத்திலேயே அவனது தலையை தட்டிக்கொடுத்து, தண்ணி குடிங்க என சொல்லி மீண்டும் தூங்கினாள்.
கந்து வட்டிக்காரன் அவனது தலையில் அடித்துக்கொண்டு தண்ணீர் பாட்டிலை எடுக்க அதில் இருத்த தண்ணீர் காலியானதே தவிர அவனது இருமல் அடங்கவில்லை.
“என் புள்ளைங்க மேலயா கைய வைக்கான், அவன் தூக்கம் எல்லாம் போய் ராத்திரில பேய் மாதிரி சுத்தப்போரான் பாரு” என யசோதா அவளது குமுறலை தொடர்ந்துகொண்டு இருந்தாள்.
கந்துவட்டிக்காரன் எழுந்து தண்ணீர் பிடிக்கலாம் என சென்றான்.
“மாதாஜீ போதும் போதும் பாவம்” என வருண் யசோதாவை சமாதானம் செய்ய
“அப்பறம் என்ன வருண், நானே என் பையங்கள அடிச்சது இல்லை அவன் யாரு அடிக்க” என கேட்டு கண்ணீர் வந்து நிற்க
“இந்து ரூம்க்கு தான போகணும்” என விஷ்ணு ஒரு ரூமை திறக்க அருகில் செல்ல
“இங்க ஏதோ ஒன்னு நடந்ததே” என கண்களை மூடி யோசித்தான் அனந்த்.
சட்டென தெளிவு வந்தவனாய் விஷ்ணுவை பிடித்து இழுத்து அங்கிருந்த சோபாவின் பின்னே சென்று ஒழிய
உள்ளே இருந்து கந்துவட்டிக்காரன் வெளியே வந்தான்.
"இவன் என்னடா நைட்ல பேய் மாதிரி அலையுறான்" என சொல்லி அவனை பார்க்க
“ம்ம்” என திரும்பி பார்த்தான் கந்துவட்டிக்காரன்.
(ஏதோ சத்தம் வந்த மாதிரி இருந்ததே…) என யோசித்து கந்துவட்டிக்காரன் உற்று பார்க்க
மியாவ் மியாவ் பூனை….
மீசை இல்லா பூனை…
திருடி திங்க நினைக்குறயா?
திம்சு கட்டை மீனை… என காது கிழியும் அளவு பாட்டின் சத்தம் ஒரு வீட்டில் கேட்க
அங்கே….
“ஸ்ரூதி… அடுத்த பாட்டு என்ன போடலாம்?” என அவளை பிடித்தவாறே ஆடிக்கொண்டு கேட்க
“அதை அடுத்து பாப்போம் மூடினு ஆடுடி” என ஆனந்தத்தில் ஆடிக்கொண்டு இருந்தாள் ஸ்ரூதி.
“ஓஓஓ பூனையா” என கந்துவட்டிக்காரன் தண்ணீரை எடுத்து சென்றான்.
அவளது வீட்டின் அறைகள் மொத்தம் சவுண்ட் ஃபுரூஃப் அறைகள் ஒரு அறையில் ஏற்படும் சத்தம் அந்த அறையை விட்டு வெளியே வராது.
அவன் ரூமின் உள்ளே சென்றவுடன் விஷ்ணுவும் அனந்த்தும் பெருமூச்சுவிட்டு, வெளியே வந்தனர்.
இருவரும் நேராக சமையல் அறைக்கு செல்ல…
“நல்ல வந்து வாச்சு இருக்கானுங்க பாரு, திருட வந்த இடத்துலயும் போய் சாப்பாடா?” என கம்பவுண்டர் கரித்துக்கொட்ட
“அட எண்ணெய் எடுக்க போனோம் பா” என அனந்த் சொல்லி கதையை தொடர்ந்தான்.
சமையல் அறையில் எடுத்து வந்த எண்ணெய்யை மாடி படியில் ஏறிவிட்டு கீழே தரையில் ஊற்றினர்.
“இரு இரு எனக்கு சந்தேகம் இதுக்கு முன்னால நீ திருடவே இல்லை அப்பறம் எப்படி பயம் இல்லாமல் போன?” என டாக்டர் கேட்க
“ஓ அதுவா டாக்டர் அதுக்குத்தான் மூனு நாளா உட்கார்ந்து திருடனுங்க படமா போட்டு பார்த்தேன், மனி ஹேய்ஸ்ட் அப்படி இப்படின்னு நிறையா படம் பார்த்தேன் அப்படி வந்ததது தான் அந்த தைரியம்” என சொல்ல
“அட்ரா சக்க, அப்படியா கதை சரி மேல சொல்லு” என டாக்டர் கேட்க
“மாதாஜீ அவன திட்டுனது போதும் நீங்க விஷ்ணு அனந்த் அண்ணன் எல்லாரும் எப்படி இந்த ஊருக்கு வந்தேங்க, ரொம்ப நாளா சொல்லுறேன் சொல்லுறேன்னு சொல்லவே இல்லை சொல்லுங்க, அனந்த் அண்ணன் எப்படிபட்ட ஆளு?” என வருண் கேட்க
யசோதா பழைய விசயங்களை நினைத்து சிரித்துக்கொண்டே, அவளது மனதில் இருந்த ரகசியங்களை வருணிடம் உடைக்க தயாரானாள்.
“உனக்குத் தெரியுமா வருண் நான் இப்போதான் டீச்சர், எங்க ஊருல நாங்க திருடங்க”
“என்ன சொல்லுறேங்க மாதாஜீ”
“ஆமா வருண், நானும் விஷ்ணுவும் திருடிதான் வாழ்ந்தோம், அப்படி ஒருநாள் திருடிட்டு வரும்போதுதான் அனந்த் எங்க கைல கிடைச்சான்” என யசோதா இங்கே சொல்ல
அனந்த்தும் விஷ்ணுவும் கந்துவட்டிக்காரனின் லாக்கரை திறந்துக்கொண்டு இருந்தனர்.
“உனக்கு ஒன்னு தெரியுமா, அப்போது அனந்த் ரொம்ப சின்ன பையன், ஆனா அவன் பேசுற பேச்சு அப்படி இருக்கவே இருக்காது, ஒரு அஞ்சு இல்லை ஆறுதான் படிப்பான், அப்போவே என்ட்ட வந்து திருடுறேங்களே இது தப்பில்லையானு கேப்பான்” என சொல்லி சிரிக்க
அனந்த் இங்கே லாக்கரை திறந்தான்.
“நான் திருட்ட விட்டதுக்கு ஒரு முக்கிய காரணம் அனந்த் தான்” என யசோதா பெருமையுடன் அவனை நினைக்க
விஷ்ணு அங்கிருந்த பணத்தை கண்டு ஆசைவயப்பட்டான்.
அனைத்தையும் எடுத்துக்கொள்ள வேண்டும் என்று அவன் மனம் கூக்குரலிட்டது.
பெண்ணையும் பொன்னையும் கண்டு மயங்கா மானிடன் உண்டோ என்று அவன் மனம் அவனை வசியம் செய்ய
இவை அனைத்தையும் அறிந்து இருந்த அனந்த், விஷ்ணுவின் மனதை கட்டுப்படுத்தாமல் அது உளாவட்டும் என்பதுபோல் அவனை தொட்டு எடுத்துக்கொள் என சைகை காட்டினான்.
விஷ்ணு அவனுக்கு வேண்டியவற்றை எடுக்க, அனந்த் யசோதாவின் பணத்தை மட்டும் எடுத்து வைத்தான். அனந்த்தின் மனம் தெளிவாக இருந்தது அவன் திருடுவது யசோதாவிற்க்காக மட்டுமே என்பது…
“அவன் திருடவே மாட்டான் பாரு” என யசோதா இங்கே வருணிடம் பெருமையாக கூற
அங்கோ அனந்த் அங்கிருந்த பணத்தை எடுத்துக்கொண்டு கிளம்பினான்.
ரூமைவிட்டு வெளியேறும்போது மீண்டும் அனந்த்திற்கு ஏதோ ஒன்று தோன்றியது.
மீண்டும் கண்களை மூடி யோசிக்க…
“விஷ்ணு போனை சைலண்ட்ல போடு” என சொல்ல
விஷ்ணுவும் நினைவு வந்தவனாய் அதை எடுத்து சைலண்ட்டில் போட்டான்.
கதைகளை சொல்லிக்கொண்டு இருந்த யசோதாவிற்கு மீண்டும் மகன்களைதேட ஆரம்பிக்க
யசோதா விஷ்ணுவிற்கு கால் செய்ய…
கச்சேரி கச்சேரி கல கட்டுதடி…
என்னதான் நீயும் பார்த்தா…
“எப்படி பாட்டு” என துண்டை இரண்டு கைகளில் பிடித்துக்கொண்டு ஆடிக்கொண்டு இருந்தாள் ஸ்ருதி.
“எப்படியோடி எக்ஸாம்ம கேன்சல் பண்ணிட்டாங்க, நான் கூட பயந்துட்டேன், சைன்ஸ், சோசியல், இங்கிலிஷ் எப்பா நினைச்சாலே தலை சுத்துது டி” என சொல்லிக்கொண்டு அவளது தோழியும் ஆடிக்கொண்டு இருந்தாள்.
திடீரென அந்த இடம் அமைதியாகி ஒரு நொடி லைட் ஆஃப் ஆகி ஆன் ஆனது.
ஜன்னலை பார்த்த அனந்த்தை பார்த்து, விஷ்ணு பேசத் தொடங்கினான்.
“என்ன ஆச்சு?”
“கரண்ட் போய்ருச்சு” என சொல்லிக்கொண்டே, “நமக்கு டைம் இல்லை சீக்கிரம் போ, அந்த படிக்கு கீழே எண்ணெய் இருக்குது அதுனால அங்க நான் சொன்ன மாதிரி எகிறி குதிச்சு போ” என விஷ்ணுவை அவசரப்படுத்தினான்.
விஷ்ணுவும் புரிந்துக்கொண்டு வேகமாக படியில் இறங்கி, எகிறி குதித்து போக
தூக்கம் இல்லாத கந்துவட்டிக்காரன் ரூமைவிட்டு வெளியே சரியாக இருந்தது.
“ஏய் யார்ரா நீ?” என விஷ்ணுவை பிடிக்க ஓடிவர, அனந்த் நினைத்து போல் எண்ணெய்யில் வழுக்கி விழுந்தான்.
அனந்த் ஓடிவந்து அவனை தாண்டி எண்ணெய் கால் வைத்து சரியாக அதை பயன்படுத்தி வழுக்கிக்கொண்டு கதவை வேகமாக வந்து அடைந்தான்.
கந்துவட்டிக்காரன் கத்தும் சத்தம் அறையில் இருந்த அவனது மனைவிக்கு கேட்கவில்லை.
ஆனால் இடம் அமைதியாக இருந்ததால் அருகில் இருந்த ஒரு வீட்டிற்கு கேட்டது.
“அய்யோ கரண்ட் போய்ருச்சா, இவனுங்களை வச்சுக்கிட்டு” என ஸ்ருதியின் தோழிகள் சோர்ந்து உட்கார்ந்தனர்.
ஸ்ருதியும் அவர்கள் அருகே உட்கார்ந்து கதை பேச…
யாரோ ஒருவன் கத்தும் சத்தம் கேட்டது.
ஜன்னல் வழியே ஸ்ருதி பார்க்க, ஒரு திருடன் ஓடிக்கொண்டு இருந்தான்.
அவன் வந்த வழியை நோட்டமிட…
“என்னடி ஆச்சு! என்ன சத்தம்?” என அவளது தோழிகள் கேள்வி கேட்க
“இங்கேயே இருங்க வராதேங்க, நான் கீழ போய்ட்டு வர்ரேன்” என ஸ்ருதி மட்டும் எழுந்து கீழே சென்றாள்.
“எதுக்கு டி கீழ போற” என அவர்கள் கேட்க கேட்க இவள் அதைக் கண்டுகொள்ளாமல் சென்றாள்.
கீழே வந்தவள் அந்த திருடன் போன திசையை பார்த்துக்கொண்டு இருக்க…
சரியாக அனந்த் அப்போதுதான் கந்துவட்டிக்காரன் வீட்டில் இருந்து வந்தான்.
ஒரு பக்கம் அனந்த், மற்றொரு பக்கம் ஸ்ருதி, இவர்களுக்கு இடையில் ஸ்ருதி வீட்டின் வெளிச்சம், சுற்றிலும் இருட்டு சூழ்ந்து இருக்க…
அனந்த் ஒரு நொடி ஆச்சர்யமாக இருந்தான்.
அடுத்த நொடியே அவளை நோக்கி ஓடி வர...
ஸ்ருதி எந்த கலக்கமும் இல்லாமல் அவன் முன்னே நின்றுக்கொண்டு இருந்தாள்.
இன்னும் அருகில் ஓடி வந்தான் அனந்த்.
ஸ்ருதி சரியான வாய்ப்புக்கு காத்திருந்ததுபோல், அவன் அருகில் வந்ததும் சற்று குனிந்து அவளது கைகளை மடக்கி அனந்த்தின் வயிற்றில் குத்த…
ஒரு நொடியில் அனந்த்திற்கு அதுவரை சாப்பிட்டது எல்லாம் தொண்டை வரை வந்து நின்றது.
ஸ்ருதி இடைவிடாது அவனது பேக்கை பிடித்துக்கொண்டு…
“ஒழுங்கா பேக்கை கொடுத்துட்டு போய்ரு” என அனந்த்தை மிரட்ட
“ஏய் குள்ள கத்திரிக்கா பேக்கை விடுடி” என அனந்த் சொல்ல
“யார பாத்துடா குள்ள கத்திரிக்கானு சொன்ன” என சொல்லிக்கொண்டே அவனை இழுத்து ஒரு குத்து விடும் நோக்கில் இழுக்க
ஆனால் அங்கு நடந்தது என்னவோ….
அனந்த் பேலன்ஸ் தடுமாறி அவளது மேல் போய் விழ, அவளும் அவனும் தரையில் உருள…
இரண்டு பேரின் கண்களும் ஒரு இடத்தில் சந்தித்தது.
இனம் புரியாத மாற்றம், இனம் புரியாத சந்தோஷம், இனம் புரியாத வெட்கம் எல்லாம் அங்கே ஒருவரின் கண்களில் இருந்து மற்றொருவரின் கண்களுக்கு பரிமாற
சட்டென அங்கிருந்த தெரு விளக்குகள் எறிய ஆரம்பித்தது.
தூரத்தில் இருந்து “டேய் வாடா” என்ற குரல் மட்டும் கேட்டது.
அனந்த் சுதாரித்தான் எழுந்தான்… ஓடினான்…
ஆனால் ஸ்ருதிக்கு அது தெளியவில்லை….
காதல் தொடரும்…
அத்தியாயம் 15 : வருகை
அன்புள்ள டைரிக்கு ஸ்ருதி எழுதுவது…
நாள் 15.02.2023
இன்னைக்கு என் பிறந்த நாள், ஆனா அதை கொண்டாட என் பக்கத்துல யாரும் இல்லை.
ரெண்டு வருஷத்துக்கு முன்னாடி என் வாழ்க்கை எப்படி இருந்ததுன்னு உனக்கே தெரியும்.
ஒரு காலத்துல உன் வெள்ளை காகிதங்களுக்கு நான்தான் அழகு கொடுக்குறேன்னு சொல்லி சுத்திட்டு இருந்தேன், ஆனா இப்போ நீ என்ன பார்த்து சொல்லுற, பார்த்தாயா என் வெற்று காகிதம்போலத்தான் உன் வாழ்க்கையும்னு…
ஒரு கவிதை வருதுல இதே வச்சே
உன் வெற்று வெள்ளை காகிதங்களுக்கு அழகு சேர்த்தது என் வாழ்க்கையின் வார்த்தைகள்
ஆனால் இப்போது உன் வெற்று காகிதங்கள் போல் வெறுமையாக ஆகிவிட்டது என் வாழ்க்கையும்…
நல்லா இருக்குதுல கவிதை.
நல்லா இல்லைனாலும் அதை சொல்ல உன்னையும் என்னையும் தவிர இங்க வேற ஆள் இல்லை.
இந்த கொரோனா வந்து என் நிம்மதி, என் சந்தோசம், என் அம்மா, என் அப்பா எல்லாத்தையும் என்கிட்ட இருந்து பறிச்சுருச்சு.
இப்போ என்னால நிம்மதியா தூங்க கூட முடியலை பயமா இருக்குது, யாரும் இல்லைன்னு தோணிகிட்டே இருக்குது, அம்மா அப்பாவோட பிரிவு என் வாழ்க்கைய ரொம்ப மாத்திருச்சு.
என்னால யாரையும் நம்ப முடியலை டைரி, ஒரு ஆள நம்பி என் எதிர்பார்ப்பை அவங்க பூர்த்தி பண்ணலனா ரொம்ப கஷ்டப்படுறேன், இதுனாலயே நான் யாரு கூடவும் சேரவில்லை.
இப்போ எனக்கு ஃப்ரண்ட்ஸ் இல்லை, ஃபேமிலி இல்லை, நான் யாருன்னு எனக்கே தெரியலை டைரி.
கூட்டத்தில் ஒரு கல்லாக இருந்தேன்
கவலையை அறியாமல்
நீரில் தூக்கி எறிந்த பின்புதான்
தெரிகிறது
தனிமையின் கொடுமை…
இதுதான் என் வாழ்க்கையா?
இப்படியே இது கடந்து போய்ருமா…
“அப்பறம் என்னடா கதை முடிஞ்சிதா? நீயும் திருடன் ஆகிட்ட, உன் வாழ்க்கை உன்ன திருடனா மாத்திருச்சு அவ்வளவுதான கதை?” என டாக்டர் சொல்ல
“அப்படித்தான்னு நினைக்கறேன் டாக்டர் பாருங்க எங்கயோ திருடிட்டு அடி வாங்கிட்டு வந்து இருக்கான்”
“அட அரை போதை நாய்களா” என மனதில் நினைத்துக்கொண்டு
“ஆஹான் சார், அது என்னோட பிரச்சனையே இல்லை, நீங்களே யோசிங்க இப்படி ஒரு சக்திய வச்சு இருக்குற ஒருவன், ஒருவன்(என அழுத்தி அவனை கை காட்டி சொல்ல), கனவு கண்டாலும் மாட்டமாட்டான், கனவு காணவில்லை என்றாலும் மாட்டமாட்டான்” என சிரித்துக்கொண்டே பேச
“அப்பறம் என்ன வெங்காயம் தான்டா உனக்கு பிரச்சனை?” என கம்பவுண்டர் கேட்க
“உங்களுக்கு சொன்னேன்ல அந்த திருட்டு அப்போ ஒருத்தி வந்தா அடிச்சான்னு”
“ஆமா சொன்ன”
“அது என் கனவுல வரல”
“ஏன் அதுக்குள்ள கனவு கலைஞ்சு போச்சா?” என கேட்க
“இல்லை சார், அந்த இடத்துல என்ன ஆகி இருக்கனும்னா, நாங்க ரெண்டு பேரும் தப்பிச்சு ஓடிட்டோம் அதுதான் நடந்து இருக்கனும் ஆனா அது நடக்கலை, அங்க அந்த பொண்ணு வந்தது ஒரு மர்மம்” என அனந்த் சொல்ல
“ஏய் எப்புர்ரா?” என இருவரும் அனந்த்தை பார்த்துக்கொண்டு இருந்தனர்.
“யாருடா அந்த குள்ள கத்திரிக்கா?” என டாக்டர் கேட்க
“ஸ்ருதி சார்”
"இரு இந்த புள்ள லைஃப்ல தான நீ குறுக்க போனேன்னு சொன்ன" என டாக்டர் கேட்டார்.
"ஆமா சார் அந்த பொண்ணுதான்" என சொல்லிக் கொண்டு இருக்கும்போதே
“அடேய் அப்போ ஸ்கூல் புள்ளயவா லவ் பண்ண? இருடா உன்னய போக்சோல புடிச்சு கொடுக்குறேன்” என கம்பவுண்டர் ஒரு மாடுலேசனில் கலாய்க்க
“அய்யோ அண்ணா, நான் லவ் பண்ணும்போது அவ காலேஜ்ல சேர்ந்துட்டா அண்ணா”
“அப்படி என்னதான் ஆச்சு?” என இருவரும் கேட்க
“நாங்க முதல்ல அந்த கந்துவட்டிகாரனுக்கு பாடம் சொல்லி கொடுக்க தான் திருட ஆரம்பிச்சோம் ஆனா நாள்போக்குல அதுவே எங்களோட பழக்கம் ஆகிடுச்சு, அம்மா சொன்னமாதிரி எங்களோட தேவைக்கு மட்டும் திருடுனோம் அவ்வளவுதான், பட் திருடுன காசுல பைக், போன்னு எல்லாம் வாங்கிபோட்டோம் இல்லைன்னு எல்லாம் சொல்லல”
“ஏய் இரு இரு, நியாயப்படி பார்த்தா நீ திருடி ஏழை மக்களுக்கு உதவில செய்யனும், இதான காலம் காலமாக தமிழ் சினிமால நடக்குற எழுதப்படாத விதி” என டாக்டர் கேட்க
“போங்க சார், நான் கஷ்டப்பட்டு உயிர பிணையம் வச்சு திருடி, யாரு என்னன்னு தெரியாத ஒரு ஆளுக்கு செலவு பண்ணனுமா, அதெல்லாம் சினிமா சார், எனக்கு கிடைச்ச பவர் இது இதைவச்சு என் பசி தீர்ந்தா எனக்கு போதும், நீங்களே யோசிங்க, நான் நிறையா சம்பாதிச்சு இவனுங்களுக்கு தானம் பண்ணாலும் என்னய திருடினாத்தான் பார்க்க போறாங்க, அதுக்கு நான் எதுக்கு அப்படி பண்ணனும் இப்படியே எனக்கு புடிச்சத பண்ணலாமே” என அனந்த் அவனது நியாயத்தை எடுத்து சொல்ல
“நீ சொல்லுறதும் சரிதான், நாங்க சும்மா கேட்டோம் நீ மேல சொல்லு” என டாக்டர் கேட்க தொடங்கினார்.
அந்தா இந்தானு மூணு வருஷம் ஓடிப்போச்சு, அப்போதான் நாங்க எதிர்பார்க்காத ஒன்னு எங்க லைஃப்ல நடந்துச்சு”
விஷ்ணுவும், அனந்த்தும் பைக்கில் ஒரு பஸ்டாப்பை கடந்து சென்றனர்.
“டேய் நிறுத்து நிறுத்து” என விஷ்ணு அனந்த்தின் தோலை தட்டினான்.
அனந்த் பதறிப்போய் சடன் ப்ரேக் போட்டு “என்ன அண்ணா என்ன ஆச்சு” என பதற்றமாக கேட்க
“வண்டிய திருப்பு வண்டிய திருப்பு அந்த பஸ்டாப் போ” என அவசரப்படுத்தினான்.
“ஏன்?”
“கேள்வி கேட்காம போடா” என வண்டியை திருப்பி அந்த பஸ்டாப் அருகே செல்ல
“அங்க ஒரு பொண்ணு, சிவப்பு கலர் சுடி, நெத்தில ஒரு சின்ன பொட்டு, காதுல ஒரு சின்ன தொடோட இருக்கா பாரு” என விஷ்ணு கைகாட்ட
“ஆமா அவளுக்கு என்ன?”
“அவ யாருன்னு தெரியலையா உனக்கு?”
“யாருண்ணே அது?”
“டேய் வேனிடா” என சந்தோசத்துடன் விஷ்ணு சொல்ல
“எங்க?” என அந்த பொண்ணை பார்த்தான் அனந்த்.
“இந்த 2023ல சார் நான் நிறையா பொண்ணுங்க கிட்ட பேசுவேன், நானா போய் கூட பேசமாட்டேன் அவங்களாவே வந்து பேசுவாங்க, ஆனா விஷ்ணு பொண்ணு பக்கம் திரும்பி நான் பார்த்தது இல்லை, அவன் மனசுல வேனி இருந்துட்டே இருந்தா, அந்த சின்ன வயசு காதல் அவன் மனசை விட்டு போகவே இல்லை” என அனந்த் விஷ்ணுவின் காதலை பற்றி சொல்ல
“விஷ்ணு போய் அவகிட்ட பேசுனானா?” என கம்பவுண்டர் ஆர்வமாக கேட்டான்.
விஷ்ணுவின் மனம் இரண்டும் கெட்டான் ஆக இருந்தது.
ஒரு பக்கம் பேச சொன்னது, இன்னொரு பக்கம் வேனியின் வார்த்தைகள் அவனது மனதை தைத்து இருந்தது.
இருப்பது ஒரு வாய்ப்பு பயன்படுத்தவா வேணாமா என்ற குழப்பம் அவனிடம்…
ஒரு கால் முன் செல் என்கிறது மற்றொன்று பின் செல் என்கிறது…
அவன் காது கொடுத்து கேட்டது என்னவோ பின்செல் என்று சொன்ன காலைத்தான்.
“வாடா கிளம்பு வோம்” என அனந்த்திடம் சொல்ல
“அண்ணா கிறுக்குத்தனமா பண்ணாத, இங்க பாரு அந்த கடவுளே உனக்கு இரண்டாவது வாய்ப்பு கொடுக்காரு, ஒழுங்கா யூஸ் பண்ணிக்க பாரு” என அனந்த் விஷ்ணுவை சமாதானம் செய்ய
குழப்பத்தில் இருந்த விஷ்ணு இன்னும் சற்று யோசித்து குழப்பிக் கொண்டு இருக்க . . .
“நீ விஷ்ணு தான?” என ஒரு பெண்ணின் குரல்…
இருவரும் திரும்பி பார்த்தனர்.
அங்கே வேனி நின்றுக்கொண்டு இருந்தாள்.
“பின்னாடி வேனிய பார்த்ததும் விஷ்ணு வோட முகத்தை பார்க்கணுமே அப்படியே ஆடி போய் இருந்தான்."
“நீ விஷ்ணு தான?” என மீண்டும் வேனி கேட்க
“ஆம்… இல்லை இல்லை நான் விஷ்ணு இல்லை” என விஷ்ணு பொய் சொல்ல…
“பொய் சொல்லுறான்ங்க விஷ்ணுவே தான்” என அனந்த் விஷ்ணுவை போட்டுக் கொடுக்க…
“ஏன் ப்ரோ” என்பது போல் அவனை ஒரு பார்வை விட்டான் விஷ்ணு.
“ஏய் விஷ்ணு எப்படி டா இருக்க, நல்லா இருக்கியா?” என அவனை பார்த்து சிரித்து பேச
அதுவரை அவனுக்குள் ஓடிக்கொண்டு இருந்த அனைத்து கேள்விகளும் சிதறிப் போனது.
“நான் நல்லா இருக்கேன் வேனி நீ எப்படி இருக்குற? ஊருல எல்லாரும் நல்லா இருக்காங்களா? நீ என்ன இங்க?” என சகஜமாக பேசத் தொடங்கினான்.
அதைப் பார்த்துக்கொண்டு இருந்த அனந்த்திற்கு ஒரு பக்கம் சந்தோஷம் தாங்கவில்லை.
ஏனெனில் அதுவரை விஷ்ணு வேறு எந்த பெண்ணிடமும் பேசவும் இல்லை, பேசினாலும் சகஜம் என்ற ஒன்று வரவேயில்லை.
“டேய் கொஞ்சம் மெதுவா நானும் பதில் சொல்லனும்ல, சரி நீ ஏதும் வேலையா போறியா?” என வேனி கேட்க
“அதெல்லாம் இல்லை, சும்மா தான் ஊரை சுத்துறோம் அப்படித்தான அனந்த்” என அனந்தத்தை கூப்பிட்டு சைகை கொடுக்க
“நீங்க சொன்ன கரெக்ட்டு தான் அண்ணா” என அவனும் ஒத்திசைவு பாடினான்.
“சூப்பர், எனக்கு அர்ஜெண்ட்டா ஒரு இடத்துக்கு போகனும், பஸ் வேற காணும், சோ கேன் யூ ட்ராப் மீ?” என அவள் கேட்க
மீண்டும் முதல் காதல்…
அன்புள்ள டைரிக்கு ஸ்ருதி எழுதுவது…
நாள் 15.02.2023
இன்னைக்கு என் பிறந்த நாள், ஆனா அதை கொண்டாட என் பக்கத்துல யாரும் இல்லை.
ரெண்டு வருஷத்துக்கு முன்னாடி என் வாழ்க்கை எப்படி இருந்ததுன்னு உனக்கே தெரியும்.
ஒரு காலத்துல உன் வெள்ளை காகிதங்களுக்கு நான்தான் அழகு கொடுக்குறேன்னு சொல்லி சுத்திட்டு இருந்தேன், ஆனா இப்போ நீ என்ன பார்த்து சொல்லுற, பார்த்தாயா என் வெற்று காகிதம்போலத்தான் உன் வாழ்க்கையும்னு…
ஒரு கவிதை வருதுல இதே வச்சே
உன் வெற்று வெள்ளை காகிதங்களுக்கு அழகு சேர்த்தது என் வாழ்க்கையின் வார்த்தைகள்
ஆனால் இப்போது உன் வெற்று காகிதங்கள் போல் வெறுமையாக ஆகிவிட்டது என் வாழ்க்கையும்…
நல்லா இருக்குதுல கவிதை.
நல்லா இல்லைனாலும் அதை சொல்ல உன்னையும் என்னையும் தவிர இங்க வேற ஆள் இல்லை.
இந்த கொரோனா வந்து என் நிம்மதி, என் சந்தோசம், என் அம்மா, என் அப்பா எல்லாத்தையும் என்கிட்ட இருந்து பறிச்சுருச்சு.
இப்போ என்னால நிம்மதியா தூங்க கூட முடியலை பயமா இருக்குது, யாரும் இல்லைன்னு தோணிகிட்டே இருக்குது, அம்மா அப்பாவோட பிரிவு என் வாழ்க்கைய ரொம்ப மாத்திருச்சு.
என்னால யாரையும் நம்ப முடியலை டைரி, ஒரு ஆள நம்பி என் எதிர்பார்ப்பை அவங்க பூர்த்தி பண்ணலனா ரொம்ப கஷ்டப்படுறேன், இதுனாலயே நான் யாரு கூடவும் சேரவில்லை.
இப்போ எனக்கு ஃப்ரண்ட்ஸ் இல்லை, ஃபேமிலி இல்லை, நான் யாருன்னு எனக்கே தெரியலை டைரி.
கூட்டத்தில் ஒரு கல்லாக இருந்தேன்
கவலையை அறியாமல்
நீரில் தூக்கி எறிந்த பின்புதான்
தெரிகிறது
தனிமையின் கொடுமை…
இதுதான் என் வாழ்க்கையா?
இப்படியே இது கடந்து போய்ருமா…
“அப்பறம் என்னடா கதை முடிஞ்சிதா? நீயும் திருடன் ஆகிட்ட, உன் வாழ்க்கை உன்ன திருடனா மாத்திருச்சு அவ்வளவுதான கதை?” என டாக்டர் சொல்ல
“அப்படித்தான்னு நினைக்கறேன் டாக்டர் பாருங்க எங்கயோ திருடிட்டு அடி வாங்கிட்டு வந்து இருக்கான்”
“அட அரை போதை நாய்களா” என மனதில் நினைத்துக்கொண்டு
“ஆஹான் சார், அது என்னோட பிரச்சனையே இல்லை, நீங்களே யோசிங்க இப்படி ஒரு சக்திய வச்சு இருக்குற ஒருவன், ஒருவன்(என அழுத்தி அவனை கை காட்டி சொல்ல), கனவு கண்டாலும் மாட்டமாட்டான், கனவு காணவில்லை என்றாலும் மாட்டமாட்டான்” என சிரித்துக்கொண்டே பேச
“அப்பறம் என்ன வெங்காயம் தான்டா உனக்கு பிரச்சனை?” என கம்பவுண்டர் கேட்க
“உங்களுக்கு சொன்னேன்ல அந்த திருட்டு அப்போ ஒருத்தி வந்தா அடிச்சான்னு”
“ஆமா சொன்ன”
“அது என் கனவுல வரல”
“ஏன் அதுக்குள்ள கனவு கலைஞ்சு போச்சா?” என கேட்க
“இல்லை சார், அந்த இடத்துல என்ன ஆகி இருக்கனும்னா, நாங்க ரெண்டு பேரும் தப்பிச்சு ஓடிட்டோம் அதுதான் நடந்து இருக்கனும் ஆனா அது நடக்கலை, அங்க அந்த பொண்ணு வந்தது ஒரு மர்மம்” என அனந்த் சொல்ல
“ஏய் எப்புர்ரா?” என இருவரும் அனந்த்தை பார்த்துக்கொண்டு இருந்தனர்.
“யாருடா அந்த குள்ள கத்திரிக்கா?” என டாக்டர் கேட்க
“ஸ்ருதி சார்”
"இரு இந்த புள்ள லைஃப்ல தான நீ குறுக்க போனேன்னு சொன்ன" என டாக்டர் கேட்டார்.
"ஆமா சார் அந்த பொண்ணுதான்" என சொல்லிக் கொண்டு இருக்கும்போதே
“அடேய் அப்போ ஸ்கூல் புள்ளயவா லவ் பண்ண? இருடா உன்னய போக்சோல புடிச்சு கொடுக்குறேன்” என கம்பவுண்டர் ஒரு மாடுலேசனில் கலாய்க்க
“அய்யோ அண்ணா, நான் லவ் பண்ணும்போது அவ காலேஜ்ல சேர்ந்துட்டா அண்ணா”
“அப்படி என்னதான் ஆச்சு?” என இருவரும் கேட்க
“நாங்க முதல்ல அந்த கந்துவட்டிகாரனுக்கு பாடம் சொல்லி கொடுக்க தான் திருட ஆரம்பிச்சோம் ஆனா நாள்போக்குல அதுவே எங்களோட பழக்கம் ஆகிடுச்சு, அம்மா சொன்னமாதிரி எங்களோட தேவைக்கு மட்டும் திருடுனோம் அவ்வளவுதான், பட் திருடுன காசுல பைக், போன்னு எல்லாம் வாங்கிபோட்டோம் இல்லைன்னு எல்லாம் சொல்லல”
“ஏய் இரு இரு, நியாயப்படி பார்த்தா நீ திருடி ஏழை மக்களுக்கு உதவில செய்யனும், இதான காலம் காலமாக தமிழ் சினிமால நடக்குற எழுதப்படாத விதி” என டாக்டர் கேட்க
“போங்க சார், நான் கஷ்டப்பட்டு உயிர பிணையம் வச்சு திருடி, யாரு என்னன்னு தெரியாத ஒரு ஆளுக்கு செலவு பண்ணனுமா, அதெல்லாம் சினிமா சார், எனக்கு கிடைச்ச பவர் இது இதைவச்சு என் பசி தீர்ந்தா எனக்கு போதும், நீங்களே யோசிங்க, நான் நிறையா சம்பாதிச்சு இவனுங்களுக்கு தானம் பண்ணாலும் என்னய திருடினாத்தான் பார்க்க போறாங்க, அதுக்கு நான் எதுக்கு அப்படி பண்ணனும் இப்படியே எனக்கு புடிச்சத பண்ணலாமே” என அனந்த் அவனது நியாயத்தை எடுத்து சொல்ல
“நீ சொல்லுறதும் சரிதான், நாங்க சும்மா கேட்டோம் நீ மேல சொல்லு” என டாக்டர் கேட்க தொடங்கினார்.
அந்தா இந்தானு மூணு வருஷம் ஓடிப்போச்சு, அப்போதான் நாங்க எதிர்பார்க்காத ஒன்னு எங்க லைஃப்ல நடந்துச்சு”
விஷ்ணுவும், அனந்த்தும் பைக்கில் ஒரு பஸ்டாப்பை கடந்து சென்றனர்.
“டேய் நிறுத்து நிறுத்து” என விஷ்ணு அனந்த்தின் தோலை தட்டினான்.
அனந்த் பதறிப்போய் சடன் ப்ரேக் போட்டு “என்ன அண்ணா என்ன ஆச்சு” என பதற்றமாக கேட்க
“வண்டிய திருப்பு வண்டிய திருப்பு அந்த பஸ்டாப் போ” என அவசரப்படுத்தினான்.
“ஏன்?”
“கேள்வி கேட்காம போடா” என வண்டியை திருப்பி அந்த பஸ்டாப் அருகே செல்ல
“அங்க ஒரு பொண்ணு, சிவப்பு கலர் சுடி, நெத்தில ஒரு சின்ன பொட்டு, காதுல ஒரு சின்ன தொடோட இருக்கா பாரு” என விஷ்ணு கைகாட்ட
“ஆமா அவளுக்கு என்ன?”
“அவ யாருன்னு தெரியலையா உனக்கு?”
“யாருண்ணே அது?”
“டேய் வேனிடா” என சந்தோசத்துடன் விஷ்ணு சொல்ல
“எங்க?” என அந்த பொண்ணை பார்த்தான் அனந்த்.
“இந்த 2023ல சார் நான் நிறையா பொண்ணுங்க கிட்ட பேசுவேன், நானா போய் கூட பேசமாட்டேன் அவங்களாவே வந்து பேசுவாங்க, ஆனா விஷ்ணு பொண்ணு பக்கம் திரும்பி நான் பார்த்தது இல்லை, அவன் மனசுல வேனி இருந்துட்டே இருந்தா, அந்த சின்ன வயசு காதல் அவன் மனசை விட்டு போகவே இல்லை” என அனந்த் விஷ்ணுவின் காதலை பற்றி சொல்ல
“விஷ்ணு போய் அவகிட்ட பேசுனானா?” என கம்பவுண்டர் ஆர்வமாக கேட்டான்.
விஷ்ணுவின் மனம் இரண்டும் கெட்டான் ஆக இருந்தது.
ஒரு பக்கம் பேச சொன்னது, இன்னொரு பக்கம் வேனியின் வார்த்தைகள் அவனது மனதை தைத்து இருந்தது.
இருப்பது ஒரு வாய்ப்பு பயன்படுத்தவா வேணாமா என்ற குழப்பம் அவனிடம்…
ஒரு கால் முன் செல் என்கிறது மற்றொன்று பின் செல் என்கிறது…
அவன் காது கொடுத்து கேட்டது என்னவோ பின்செல் என்று சொன்ன காலைத்தான்.
“வாடா கிளம்பு வோம்” என அனந்த்திடம் சொல்ல
“அண்ணா கிறுக்குத்தனமா பண்ணாத, இங்க பாரு அந்த கடவுளே உனக்கு இரண்டாவது வாய்ப்பு கொடுக்காரு, ஒழுங்கா யூஸ் பண்ணிக்க பாரு” என அனந்த் விஷ்ணுவை சமாதானம் செய்ய
குழப்பத்தில் இருந்த விஷ்ணு இன்னும் சற்று யோசித்து குழப்பிக் கொண்டு இருக்க . . .
“நீ விஷ்ணு தான?” என ஒரு பெண்ணின் குரல்…
இருவரும் திரும்பி பார்த்தனர்.
அங்கே வேனி நின்றுக்கொண்டு இருந்தாள்.
“பின்னாடி வேனிய பார்த்ததும் விஷ்ணு வோட முகத்தை பார்க்கணுமே அப்படியே ஆடி போய் இருந்தான்."
“நீ விஷ்ணு தான?” என மீண்டும் வேனி கேட்க
“ஆம்… இல்லை இல்லை நான் விஷ்ணு இல்லை” என விஷ்ணு பொய் சொல்ல…
“பொய் சொல்லுறான்ங்க விஷ்ணுவே தான்” என அனந்த் விஷ்ணுவை போட்டுக் கொடுக்க…
“ஏன் ப்ரோ” என்பது போல் அவனை ஒரு பார்வை விட்டான் விஷ்ணு.
“ஏய் விஷ்ணு எப்படி டா இருக்க, நல்லா இருக்கியா?” என அவனை பார்த்து சிரித்து பேச
அதுவரை அவனுக்குள் ஓடிக்கொண்டு இருந்த அனைத்து கேள்விகளும் சிதறிப் போனது.
“நான் நல்லா இருக்கேன் வேனி நீ எப்படி இருக்குற? ஊருல எல்லாரும் நல்லா இருக்காங்களா? நீ என்ன இங்க?” என சகஜமாக பேசத் தொடங்கினான்.
அதைப் பார்த்துக்கொண்டு இருந்த அனந்த்திற்கு ஒரு பக்கம் சந்தோஷம் தாங்கவில்லை.
ஏனெனில் அதுவரை விஷ்ணு வேறு எந்த பெண்ணிடமும் பேசவும் இல்லை, பேசினாலும் சகஜம் என்ற ஒன்று வரவேயில்லை.
“டேய் கொஞ்சம் மெதுவா நானும் பதில் சொல்லனும்ல, சரி நீ ஏதும் வேலையா போறியா?” என வேனி கேட்க
“அதெல்லாம் இல்லை, சும்மா தான் ஊரை சுத்துறோம் அப்படித்தான அனந்த்” என அனந்தத்தை கூப்பிட்டு சைகை கொடுக்க
“நீங்க சொன்ன கரெக்ட்டு தான் அண்ணா” என அவனும் ஒத்திசைவு பாடினான்.
“சூப்பர், எனக்கு அர்ஜெண்ட்டா ஒரு இடத்துக்கு போகனும், பஸ் வேற காணும், சோ கேன் யூ ட்ராப் மீ?” என அவள் கேட்க
மீண்டும் முதல் காதல்…
அத்தியாயம் 16 : பார்வை
"ஹலோ அண்ணா எங்க இருக்கேங்க?”
“வருண் இங்க பஸ்டாப்ல டா”
“அங்க என்ன அண்ணா பண்றேங்க?”
“விஷ்ணு பைக் எடுத்துட்டு போய் இருக்கான், நீ இங்க கொஞ்சம் வர்ரயா”
“சரி இரு அண்ணா வர்ரேன்” என வருண் போனை வைத்தான்.
போனை வைத்தவுடன் இன்னொரு கால் வந்தது அனந்த்திற்கு…
“ஹலோ சொல்லு ஸ்ரேயா”
“டேய் நிறுத்து யாரு இந்த ஸ்ரேயா?” என டாக்டர் கேட்க
“கதைக்கு முக்கியமில்லாத கதாபாத்திரம் சார், என்னன்னா அந்த கொரோனா டைம்க்கு முன்னாடில இருந்தே நான் நிறையா பொண்ணுங்க கிட்ட பேசுவேன், அப்பேல அது ஒரு என்டர்டெயின்மென்ட், பட் காதல்னு சொல்லி டிஸ்டர்ப் பண்ண மாட்டேன், அவங்களா வந்தாலும் நான் விலகி போய்ருவேன்”
“ஓகோ இவரு பெரிய மன்மதன் இவரை தேடி தேடி பொண்ணுங்க வர்ராங்க” என சொல்லி வாயை மூடும் முன்…
“ஏய் அனந்த்” என ஒரு பெண் அவனை பார்த்து வந்தாள்.
டாக்டர் அருகில் கம்பவுண்டர் வந்து, “சார் ஒருவேளை இவன் உண்மையிலேயே மன்மதன் தான் போல சார்” என சொல்ல
டாக்டர் அமைதியாக இருந்தார்.
கம்பவுண்டர் திரும்பி டாக்டரை பார்த்து…
“சார் எதுக்கு சார் நீங்க சோகமா முகத்தை வச்சு இருக்கேங்க?” என சந்தேகமாக கேட்க
“அது என் பொண்ணுயா” என பாவம் போல் சொன்னார் டாக்டர்.
டீ கடையில் இருந்த ரெடியோவில்…
“இதோ உங்களுக்காக லவ் டுடேயில் இருந்து…
(மாமா மர்கயா…
குற்றால அருவியில குளிச்சதுபோல் இருக்குதா…
குற்றால அருவியில குளிச்சதுபோல் இருக்குதா…)
என பாட்டு ஒரு பக்கம் ஓட
அனந்த்தும் சாருவும் பேசியது எதுவும் இவர்களது காதில் விழவில்லை அவ்வளவு அதிர்ச்சி.
பாட்டும் முடிந்தது, இவர்களது பேச்சும் முடிந்தது.
சாரு டாக்டரின் அருகில் வர…
“சாரு உனக்கு இவனை தெரியுமா?” என டாக்டர் கேட்டார்.
“அப்பா இவனை தெரியாதா? நான் என் ஃப்ரண்ட் ஃப்ரண்ட்னு சொல்லிக்கிட்டே இருப்பேன்ல, நீங்க கூட மீட் பண்றேன்னு சொன்னேங்களே அது இவன்தான்”
அனந்த் சாருவின் வாயில் இருந்து வந்த அப்பா என்ற வார்த்தையை கேட்டவுடன்…
“என்னாது அப்பாவா” என மனதில் நினைத்துக்கொண்டு அவரை பார்க்க
டாக்டர் அந்த பாவமான முகத்தை வைத்து மகள் பேசுவதை கவனிக்காமல் “என்னடா இது?” என முகபாவனையுடன் பார்த்தார்.
“சரிப்பா நான் கிளம்புறேன்” என சாரு கிளம்பினாள்.
“டேய் எப்படிடா என் பொண்ணு” என டாக்டர் பார்க்க
“அதெல்லாம் அப்படித்தான் சார்”
டாக்டருக்கு மண்டை சூடாகி கையை ஓங்க…
“தெய்வமே கூல் கூல் இவ்வளவு கோவப்பட்டா ப்ரசர் ஏறிரும்” என அவனது கையை பிடிக்க
“மேல சொல்லு” என கையை உயர்த்தியவாறே கேட்டார் டாக்டர்.
“எதுல விட்டேன்”
“ஆஆஆ டேய் ஸ்ரேயா டா” என கடுப்பான குரலில் டாக்டர் சொல்ல
“ஆ… ஓகே சார்” என கதையைத் தொடர்ந்தான்.
நான் ஸ்ரேயாட்டா பேசிக்கிட்டு இருக்கும்போது ஒரு பொண்ணு என்னய க்ராஸ் பண்ணா…
டக்குனு ஒரு நிமிஷம் சார் உலகமே நின்னது போல் இருந்தது…
அந்த தேவதை வந்து பூமில நின்னா எப்படி இருக்கும் அப்படி இருந்தது.
“டேய்… டேய்…” என ஸ்ரேயா கத்த
“அப்பறம் பேசுறேன்” என காலை கட் செய்தான் அனந்த்.
“அவ்வளவு அழகா டா” என கம்பவுண்டர் கேட்க
“அழகுக்கு இலக்கணம் மாதிரி இருந்தா சார்”
“அன்னைக்கு நான் பார்த்த அந்த ஸ்ருதி, அன்னைக்கு நடந்த அந்த சம்பவம் இப்போ வரை என் கண்ணுல இருக்குது”
சூரியனை மேகங்கள் சூழ்ந்து குளிரை பூமிக்கு பரப்ப…
மரங்கள் காற்றில் அசைந்து அவளது வருகைக்கு இசைப்பாட…
பூக்கள் அவளது பாதையை அலங்கரிக்க…
“ஏய் இரு, சூரியன் மறையுது அது சாயங்காலம் ஓகே, காற்று இருந்தா மரம் ஆடும் ஓகே, அந்த பூ எங்க இருந்து வந்தது?” என கம்பவுண்டர் கேட்க
“அண்ணே ப்ளீஸ் ஒரு கோர்வையாக வருது, சொல்லி முடிச்சுக்குறேன்”
“சரி சொல்லு…”
மலர்கள் நிறைந்த பாதையில் மலர் போன்ற பெண்ணொருத்தி நடந்து என்னை கடந்தாள்.
அலங்காரம் இல்லாத அழகு சார் அவளோடது, ஒன்னுமில்லை நெத்தில ஒரு சின்ன பொட்டு, காதுல சின்ன தோடு, மூக்குல ஒரு வளையம் மாதிரி மூக்குத்தி, முடிய பின்னி முன்னாடி போட்டு இருந்தா, கைல கைக்கு அடக்கமா ரெண்டு புக்ஸ்ஸ இருக்கி புடிச்சுட்டு இருந்தா, ஒரு இடத்துல நிக்காத காலு, எப்பயும் எதையும் யோசிச்சுட்டே இருக்கற முகம்…
“கொன்னுட்டா சார்” என அவளது அழகை இப்போது கூட கண்களை மூடி ரசித்தான் அனந்த்.
அனந்த்தின் காதலை புரிந்துக்கொண்ட டாக்டர் சற்று சாந்தம் ஆனார்.
வெள்ளை கலர் சுடி அதுக்கு ஏத்த ஒரு ரோஸ் கலர் ஷால், அப்படியே பஸ் வருதானு திரும்பி பார்க்க என் பக்கம் ஒரு லுக் விட்டா பாருங்க அவ்வளவுதான் சார் மயங்கிட்டேன்.
மீன்... கொத்திய போல…
நீ கொத்துற ஆள…
“என்ன டீக்கடை உன் ரெடியோ இன்னைக்கு மட்டும் நல்ல பாட்டை கரெக்ட்டா போடுது” என டாக்டர் அதே சிடுசிடு குரலில் பேச
அனந்த் அந்த பாட்டை கண்களை மூடி ரசித்துக்கொண்டு இருந்தான்.
“சரி அந்த பூ எப்படித்தான் டா வந்துச்சு?” என கம்பவுண்டர் கேட்க
“அதுவா அண்ணே அங்குட்டு போய்கிட்டு இருந்த பாட்டி பூவை தட்டிவிட்டுடாங்க, அதுதான் அவ வர்ர பாதைல பூ வர காரணம் ஆகிடுச்சு, அவ அதை பார்க்காம அதுல ஏறி மிதிச்சு வர, அந்த பாட்டி புடிச்சு திட்டுனதை பார்க்கணுமே” என நினைத்து நினைத்து சிரித்தான்.
அங்குள்ள அனைவரும் சிரிக்க...
நினைவுகள் மலரும்…
"ஹலோ அண்ணா எங்க இருக்கேங்க?”
“வருண் இங்க பஸ்டாப்ல டா”
“அங்க என்ன அண்ணா பண்றேங்க?”
“விஷ்ணு பைக் எடுத்துட்டு போய் இருக்கான், நீ இங்க கொஞ்சம் வர்ரயா”
“சரி இரு அண்ணா வர்ரேன்” என வருண் போனை வைத்தான்.
போனை வைத்தவுடன் இன்னொரு கால் வந்தது அனந்த்திற்கு…
“ஹலோ சொல்லு ஸ்ரேயா”
“டேய் நிறுத்து யாரு இந்த ஸ்ரேயா?” என டாக்டர் கேட்க
“கதைக்கு முக்கியமில்லாத கதாபாத்திரம் சார், என்னன்னா அந்த கொரோனா டைம்க்கு முன்னாடில இருந்தே நான் நிறையா பொண்ணுங்க கிட்ட பேசுவேன், அப்பேல அது ஒரு என்டர்டெயின்மென்ட், பட் காதல்னு சொல்லி டிஸ்டர்ப் பண்ண மாட்டேன், அவங்களா வந்தாலும் நான் விலகி போய்ருவேன்”
“ஓகோ இவரு பெரிய மன்மதன் இவரை தேடி தேடி பொண்ணுங்க வர்ராங்க” என சொல்லி வாயை மூடும் முன்…
“ஏய் அனந்த்” என ஒரு பெண் அவனை பார்த்து வந்தாள்.
டாக்டர் அருகில் கம்பவுண்டர் வந்து, “சார் ஒருவேளை இவன் உண்மையிலேயே மன்மதன் தான் போல சார்” என சொல்ல
டாக்டர் அமைதியாக இருந்தார்.
கம்பவுண்டர் திரும்பி டாக்டரை பார்த்து…
“சார் எதுக்கு சார் நீங்க சோகமா முகத்தை வச்சு இருக்கேங்க?” என சந்தேகமாக கேட்க
“அது என் பொண்ணுயா” என பாவம் போல் சொன்னார் டாக்டர்.
டீ கடையில் இருந்த ரெடியோவில்…
“இதோ உங்களுக்காக லவ் டுடேயில் இருந்து…
(மாமா மர்கயா…
குற்றால அருவியில குளிச்சதுபோல் இருக்குதா…
குற்றால அருவியில குளிச்சதுபோல் இருக்குதா…)
என பாட்டு ஒரு பக்கம் ஓட
அனந்த்தும் சாருவும் பேசியது எதுவும் இவர்களது காதில் விழவில்லை அவ்வளவு அதிர்ச்சி.
பாட்டும் முடிந்தது, இவர்களது பேச்சும் முடிந்தது.
சாரு டாக்டரின் அருகில் வர…
“சாரு உனக்கு இவனை தெரியுமா?” என டாக்டர் கேட்டார்.
“அப்பா இவனை தெரியாதா? நான் என் ஃப்ரண்ட் ஃப்ரண்ட்னு சொல்லிக்கிட்டே இருப்பேன்ல, நீங்க கூட மீட் பண்றேன்னு சொன்னேங்களே அது இவன்தான்”
அனந்த் சாருவின் வாயில் இருந்து வந்த அப்பா என்ற வார்த்தையை கேட்டவுடன்…
“என்னாது அப்பாவா” என மனதில் நினைத்துக்கொண்டு அவரை பார்க்க
டாக்டர் அந்த பாவமான முகத்தை வைத்து மகள் பேசுவதை கவனிக்காமல் “என்னடா இது?” என முகபாவனையுடன் பார்த்தார்.
“சரிப்பா நான் கிளம்புறேன்” என சாரு கிளம்பினாள்.
“டேய் எப்படிடா என் பொண்ணு” என டாக்டர் பார்க்க
“அதெல்லாம் அப்படித்தான் சார்”
டாக்டருக்கு மண்டை சூடாகி கையை ஓங்க…
“தெய்வமே கூல் கூல் இவ்வளவு கோவப்பட்டா ப்ரசர் ஏறிரும்” என அவனது கையை பிடிக்க
“மேல சொல்லு” என கையை உயர்த்தியவாறே கேட்டார் டாக்டர்.
“எதுல விட்டேன்”
“ஆஆஆ டேய் ஸ்ரேயா டா” என கடுப்பான குரலில் டாக்டர் சொல்ல
“ஆ… ஓகே சார்” என கதையைத் தொடர்ந்தான்.
நான் ஸ்ரேயாட்டா பேசிக்கிட்டு இருக்கும்போது ஒரு பொண்ணு என்னய க்ராஸ் பண்ணா…
டக்குனு ஒரு நிமிஷம் சார் உலகமே நின்னது போல் இருந்தது…
அந்த தேவதை வந்து பூமில நின்னா எப்படி இருக்கும் அப்படி இருந்தது.
“டேய்… டேய்…” என ஸ்ரேயா கத்த
“அப்பறம் பேசுறேன்” என காலை கட் செய்தான் அனந்த்.
“அவ்வளவு அழகா டா” என கம்பவுண்டர் கேட்க
“அழகுக்கு இலக்கணம் மாதிரி இருந்தா சார்”
“அன்னைக்கு நான் பார்த்த அந்த ஸ்ருதி, அன்னைக்கு நடந்த அந்த சம்பவம் இப்போ வரை என் கண்ணுல இருக்குது”
சூரியனை மேகங்கள் சூழ்ந்து குளிரை பூமிக்கு பரப்ப…
மரங்கள் காற்றில் அசைந்து அவளது வருகைக்கு இசைப்பாட…
பூக்கள் அவளது பாதையை அலங்கரிக்க…
“ஏய் இரு, சூரியன் மறையுது அது சாயங்காலம் ஓகே, காற்று இருந்தா மரம் ஆடும் ஓகே, அந்த பூ எங்க இருந்து வந்தது?” என கம்பவுண்டர் கேட்க
“அண்ணே ப்ளீஸ் ஒரு கோர்வையாக வருது, சொல்லி முடிச்சுக்குறேன்”
“சரி சொல்லு…”
மலர்கள் நிறைந்த பாதையில் மலர் போன்ற பெண்ணொருத்தி நடந்து என்னை கடந்தாள்.
அலங்காரம் இல்லாத அழகு சார் அவளோடது, ஒன்னுமில்லை நெத்தில ஒரு சின்ன பொட்டு, காதுல சின்ன தோடு, மூக்குல ஒரு வளையம் மாதிரி மூக்குத்தி, முடிய பின்னி முன்னாடி போட்டு இருந்தா, கைல கைக்கு அடக்கமா ரெண்டு புக்ஸ்ஸ இருக்கி புடிச்சுட்டு இருந்தா, ஒரு இடத்துல நிக்காத காலு, எப்பயும் எதையும் யோசிச்சுட்டே இருக்கற முகம்…
“கொன்னுட்டா சார்” என அவளது அழகை இப்போது கூட கண்களை மூடி ரசித்தான் அனந்த்.
அனந்த்தின் காதலை புரிந்துக்கொண்ட டாக்டர் சற்று சாந்தம் ஆனார்.
வெள்ளை கலர் சுடி அதுக்கு ஏத்த ஒரு ரோஸ் கலர் ஷால், அப்படியே பஸ் வருதானு திரும்பி பார்க்க என் பக்கம் ஒரு லுக் விட்டா பாருங்க அவ்வளவுதான் சார் மயங்கிட்டேன்.
மீன்... கொத்திய போல…
நீ கொத்துற ஆள…
“என்ன டீக்கடை உன் ரெடியோ இன்னைக்கு மட்டும் நல்ல பாட்டை கரெக்ட்டா போடுது” என டாக்டர் அதே சிடுசிடு குரலில் பேச
அனந்த் அந்த பாட்டை கண்களை மூடி ரசித்துக்கொண்டு இருந்தான்.
“சரி அந்த பூ எப்படித்தான் டா வந்துச்சு?” என கம்பவுண்டர் கேட்க
“அதுவா அண்ணே அங்குட்டு போய்கிட்டு இருந்த பாட்டி பூவை தட்டிவிட்டுடாங்க, அதுதான் அவ வர்ர பாதைல பூ வர காரணம் ஆகிடுச்சு, அவ அதை பார்க்காம அதுல ஏறி மிதிச்சு வர, அந்த பாட்டி புடிச்சு திட்டுனதை பார்க்கணுமே” என நினைத்து நினைத்து சிரித்தான்.
அங்குள்ள அனைவரும் சிரிக்க...
நினைவுகள் மலரும்…
அத்தியாயம் 17 : காதலும் ஆசையும்
“விஷ்ணு விஷ்ணு இங்க தான் நிப்பாட்டு” என தோளில் கை வைத்து இருந்த வேனி சொல்ல
விஷ்ணு நிறுத்தினான்.
வேனி இறங்கி அவனை பார்த்தாள்.
விஷ்ணு பைக்கையை பார்த்துக்கொண்டு இருந்தான்.
வேனிக்கு புரிந்தது. அவளே பேச்சை தொடங்கினாள்.
“அப்பறம் விஷ்ணு இப்போ எந்த சுவர் ஏறி குதிச்சு, எந்த பொண்ணுகிட்ட பேசிக்கிட்டு இருக்க?” என சிரித்துக்கொண்டே கேட்க
அவளது கள்ள சிரிப்பை கண்ட விஷ்ணு.
“ஊருல இருந்து வந்த அப்பறம் எந்த வீட்டுலயும் ஏறி குதிக்கல, ஆனா இனிமே போகணும்னு நினைக்கறேன்” என சிரித்துக்கொண்டே சொல்ல
“ஆஹான் குதிப்ப குதிப்ப” என சொல்லிக்கொண்டே சிரித்துக்கொண்டு இருக்க
இருவரும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்தனர்.
கண்கள் சந்திக்க…
இதயம் படபடக்க…
கைகள் கண்ணத்தில் ஊருடுவ…
இதழ்கள் நெருங்க…
காதல் கனிரசம் பரிமாறப்பட்டது…
தனித்து விடப்பட்டனர் இருவரும்...
விஷ்ணுவிற்கு அவனதுமேலேயே ஒரு கோவம், "ச்சீ இவ்வளவு கேவலமானவனா நானு" என அவனையே திட்டிக்கொண்டு இருக்க
எல்லாம் புரிந்த வேனி, அந்த உணர்வை மாற்ற...
“உண்மையாகவே இதுவரை எந்த சுவரும் ஏறி குதிக்கலையா?”
“ஏன் அப்படி கேட்க?”
“உதட்டுல காயமே இல்லையே, உண்மைய சொல்லுடா எத்தனை பேரு வச்சு இருக்குற எனக்குத் தெரியாம” என சிரித்துக்கொண்டே ஒரு புருவத்தை மட்டும் உயர்த்தி மிரட்டும் தோணியில் கேட்க
"அய்யோ சத்தியமா நான் யாரையும் வச்சு இருக்கல" என அடித்து சத்தியம் செய்தான் விஷ்ணு.
“சரி சரி லேட் ஆச்சு நான் கிளம்புறேன், அதோ இருக்கே அதான் வீடு, குதிக்கணும்னா அங்க குதி, இங்க குதிச்சு அடி வாங்கிறாத, அப்பறம் இன்னைக்கு பார்த்த அதே இடம் அதே நேரம் நாளைக்கு வந்துரு” என சிரித்துக்கொண்டே நடந்து சென்றாள்.
அவளை பார்த்துக்கொண்டே இருந்தான் விஷ்ணு.
அவளது கருங்கூந்தலை ரசித்த கண்கள் அவளது இடை அழகையும் பின்னழகையும் ரசிக்கத் தொடங்கியது.
அவளது நடையும் ஒரு அழகுதான் என அவன் அவளை பார்த்துக்கொண்டே இருக்க…
விஷ்ணுவின் உள்ளே மீண்டும் அதே சந்தேகம், அவன் சிறுவயதில் வந்த அதே சந்தேகம், அப்போது அவனுக்கு விவரம் தெரியவில்லை ஆனால் இப்போது அப்படி இல்லை.
அவனுக்குத் தோன்றியது “இது காதலா ? இல்லை காமமா?” என்பது தான்.
“அண்ணா! அண்ணா….!” என அனந்த்தின் தோலை பிடித்து உழுக்க
“ஹான்” என நினைவு வந்து அங்கே பார்க்க, அந்த பெண்ணை காணவில்லை.
“அய்யய்யோ” என பதறி போய் கத்த
“என்ன என்ன?” என்று வருணும் பதறினான்.
“அங்க இருந்த பொண்ணை காணோம்” என கைகாட்ட
“அடச்சீ இவ்வளவுதானாக்கும், வா அண்ணா உனக்கு வேற வேலை இல்லை” என அனந்த்தை பங்கம் செய்துவிட்டு போனான் வருண்.
அனந்த்தும் அவனது கனவை நம்பி வருணுடன் பைக்கில் சென்றான்.
“அன்புள்ள டைரிக்கு உன்னவள் எழுதுவது…
இன்னைக்கு பஸ் ஸ்டாப்ல ஒரு பையன பார்த்தேன், அவன்கிட்ட ஏதோ ஒரு ஈர்ப்பு எனக்கு…
அவனை இதுவரை நான் பார்த்தது இல்லை, ஆனாலும் எங்கேயோ பார்த்த மாதிரி இருக்குது…
ஆனா அவன்கூட மெர்ஜ் ஆகிருவேனோனு பயமா இருக்குது, மெர்ஜ் ஆகி அவனும் என்னய விட்டுட்டு போய்ருவானோ? அதுனால் தான் எனக்கு எதுக்கு வம்பு அப்படின்னு போற ஏதோ ஒரு பஸ்ல ஏறி வந்துட்டேன்
யார் அந்த கள்வன்...” என எழுதிவிட்டு அப்படியே அந்த டைரியை மூடி அவள் நெஞ்சோடு அணைத்துக்கொண்டு கண்களை மூடினாள்.
“என்ன அண்ணா ரொம்ப யோசிச்சுட்டு இருக்க? பார்த்து மண்டைல இருக்குற மூளை வெளில வந்து விழுந்துவிடும்” என விஷ்ணுவை பார்த்து வருண் சிரிக்க
அனந்த் தூங்கி தூங்கி எழுந்துக்கொண்டு இருந்தான்.
வருண் இருவரையும் மாறிமாறி பார்த்துவிட்டு யசோதாவிடம் சென்றான்.
“மாதாஜீ உங்க புள்ளைங்களுக்கு பைத்தியம் முத்தி போச்சா என்னா?” என கேட்க
“ஏன்டா அப்படி கேட்க?” என சொல்ல
“இங்க வாங்க” என யசோதாவை இழுத்துச் சென்றான்.
விஷ்ணு சாப்பாட்டு தட்டை வட்டமிட்டுக்கொண்டு பார்த்துக்கொண்டு இருந்தான்.
அனந்த் புரண்டு புரண்டு படுத்துக்கொண்டு இருந்தான்.
“உண்மையாவே இவங்களுக்கு பைத்தியம் தான் புடிச்சு போச்சு போலடா” என விஷ்ணுவின் பக்கம் சென்று நிக்க
அவனுக்கு யசோதா வந்ததுக்கூட தெரியாமல் சாப்பாட்டை வட்டமிட்டுக்கொண்டே இருந்தான்.
“ராசா என் கண்ணு” என தட்டி பார்க்க
அவனிடம் எந்த பதிலும் இல்லை.
வருணும் யசோதாவும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்து சைகை காட்டினர்.
“அடிங்கொப்பன் தாமரபரணில தலைமுழுக” என ஒரு உதை விஷ்ணுவை…
“அம்மே….” என கட்டிலில் இருந்து கவுந்து அடித்து விழுக
சாப்பாட்டு தட்டு தலையின் மேல் தொப்பி போல் உட்கார்ந்தது.
“என்றா கண்ணு எந்துச்சுட்டயா” என விஷ்ணுவை பார்த்து சிரித்துக்கொண்டே கேட்க
“அம்மா என்னம்மா இது?”
“அப்பறம் என்னடா? அவன் என்னடான்னா புரண்டு புரண்டு படுக்குறான், நீ என்னடான்னா இப்படி வந்தது கூட தெரியாம யோசிச்சுட்டு இருக்குற?”என கேட்க
விஷ்ணு சற்று யோசித்து விட்டு...
“அம்மா இங்க உட்காரேன்” என விஷ்ணுவும் கட்டிலில் ஏறி அமர்ந்தான்.
விஷ்ணுவின் தலையில் இருந்த சாப்பாட்டு தட்டை எடுத்துவிட்டு தலையில் இருந்த சோத்து பருக்கையை எடுத்துக்கொண்டு இருந்தாள் யசோதா.
“அம்மா இன்னைக்கு நம்ம ஊருகார பொண்ண பார்த்தேன் மா, வேனி இங்ததான் பக்கத்துல இருக்குற” என சொல்ல
பையனின் மனதில் உள்ளதை கண்டுக்கொண்டாள் யசோதா. அவனை பார்த்துக்கொண்டே கேட்கத் தொடங்கினாள்.
“ரொம்ப அழகா இருந்தாம்மா, அப்படியே சின்ன வயசுல நான் பார்த்த மாதிரியே, ஆனா அப்போதுல இருந்து இப்போ வரை எனக்கு ஒரு தயக்கம்மா?”
“என்னடா?” என கண்ணத்தில் கை வைத்து கேட்க
“நான் அவளை காதலிக்கிறேன்னா? இல்லைன்னா அவளோட அழகை பார்த்து எனக்கு வர்ர ஆசையான்னு” என கொஞ்சம் தயக்கத்துடன் சொல்ல
யசோதா அவனுடைய பிரச்சனையை புரிந்துக்கொண்டாள்.
“இங்க பாரு தம்பி, உன்னயபத்தி எனக்கு சின்ன வயசுல இருந்து தெரியும், நீ அப்பயும் சரி இப்பயும் சரி ஒரு பொண்ணுகிட்ட ஆசைக்காக பழக மாட்ட, அப்படி பழகி இருந்தன்னா எப்பயோ அவ வேணாம்னு சொல்லும்போது அவ வீடு ஏறி குதிச்சு அவட்ட பேசணும்னு போய் இருக்க மாட்ட” என சொல்ல
விஷ்ணுவிற்கு அதிர்ச்சி, ஏனெனில் அவன் வேனியை காதலித்து, அன்றைக்கு அவளை பார்க்கத்தான் வீட்டிற்கு போனான் என்பதை விஷ்ணு ஒருபோதும் யசோதாவிடம் சொன்னதில்லை. யசோதாவும் அதைப்பற்றி கேட்டதில்லை.
“அம்மா அப்போ உங்களுக்கு…” என இழுக்க
*தெரியும் விஷ்ணு எல்லாம், நீ அவளை காதலிச்சதும் தெரியும், இங்க வந்ததுல இருந்து பார்க்க எனக்குத் தெரியாம போனதும் தெரியும், அதுனாலத்தான் சொல்லுறேன் உனக்கு இருக்குறது ஆசை இல்லை அன்பு தான், என்ன கொஞ்சம் அதிகமா உரிமை எடுத்து அவளை ரசிக்குற இதுல ஒன்னும் தப்பில்லை, உனக்காவதான நீ ரசிக்காம யாரு ரசிப்பா” என சொல்லி சிரிக்க
அவனுடைய காதலுக்கு அவனுடைய அம்மா சம்மதம் தெரிவித்ததை உணர்ந்து அவனும் சந்தோஷத்தில் சிரிக்கத் தொடங்கினான்.
“டாக்டர் டாக்டர்… சீக்கிரம் வாங்க இந்த பேசண்ட் ஓட பல்ஸ் எல்லாம் ஏறுது பாருங்க, கை எல்லாம் அசைக்குறாங்க” என ஒருவள் கத்த
கண்களை திறந்தான்…
தொடரும்…
“விஷ்ணு விஷ்ணு இங்க தான் நிப்பாட்டு” என தோளில் கை வைத்து இருந்த வேனி சொல்ல
விஷ்ணு நிறுத்தினான்.
வேனி இறங்கி அவனை பார்த்தாள்.
விஷ்ணு பைக்கையை பார்த்துக்கொண்டு இருந்தான்.
வேனிக்கு புரிந்தது. அவளே பேச்சை தொடங்கினாள்.
“அப்பறம் விஷ்ணு இப்போ எந்த சுவர் ஏறி குதிச்சு, எந்த பொண்ணுகிட்ட பேசிக்கிட்டு இருக்க?” என சிரித்துக்கொண்டே கேட்க
அவளது கள்ள சிரிப்பை கண்ட விஷ்ணு.
“ஊருல இருந்து வந்த அப்பறம் எந்த வீட்டுலயும் ஏறி குதிக்கல, ஆனா இனிமே போகணும்னு நினைக்கறேன்” என சிரித்துக்கொண்டே சொல்ல
“ஆஹான் குதிப்ப குதிப்ப” என சொல்லிக்கொண்டே சிரித்துக்கொண்டு இருக்க
இருவரும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்தனர்.
கண்கள் சந்திக்க…
இதயம் படபடக்க…
கைகள் கண்ணத்தில் ஊருடுவ…
இதழ்கள் நெருங்க…
காதல் கனிரசம் பரிமாறப்பட்டது…
தனித்து விடப்பட்டனர் இருவரும்...
விஷ்ணுவிற்கு அவனதுமேலேயே ஒரு கோவம், "ச்சீ இவ்வளவு கேவலமானவனா நானு" என அவனையே திட்டிக்கொண்டு இருக்க
எல்லாம் புரிந்த வேனி, அந்த உணர்வை மாற்ற...
“உண்மையாகவே இதுவரை எந்த சுவரும் ஏறி குதிக்கலையா?”
“ஏன் அப்படி கேட்க?”
“உதட்டுல காயமே இல்லையே, உண்மைய சொல்லுடா எத்தனை பேரு வச்சு இருக்குற எனக்குத் தெரியாம” என சிரித்துக்கொண்டே ஒரு புருவத்தை மட்டும் உயர்த்தி மிரட்டும் தோணியில் கேட்க
"அய்யோ சத்தியமா நான் யாரையும் வச்சு இருக்கல" என அடித்து சத்தியம் செய்தான் விஷ்ணு.
“சரி சரி லேட் ஆச்சு நான் கிளம்புறேன், அதோ இருக்கே அதான் வீடு, குதிக்கணும்னா அங்க குதி, இங்க குதிச்சு அடி வாங்கிறாத, அப்பறம் இன்னைக்கு பார்த்த அதே இடம் அதே நேரம் நாளைக்கு வந்துரு” என சிரித்துக்கொண்டே நடந்து சென்றாள்.
அவளை பார்த்துக்கொண்டே இருந்தான் விஷ்ணு.
அவளது கருங்கூந்தலை ரசித்த கண்கள் அவளது இடை அழகையும் பின்னழகையும் ரசிக்கத் தொடங்கியது.
அவளது நடையும் ஒரு அழகுதான் என அவன் அவளை பார்த்துக்கொண்டே இருக்க…
விஷ்ணுவின் உள்ளே மீண்டும் அதே சந்தேகம், அவன் சிறுவயதில் வந்த அதே சந்தேகம், அப்போது அவனுக்கு விவரம் தெரியவில்லை ஆனால் இப்போது அப்படி இல்லை.
அவனுக்குத் தோன்றியது “இது காதலா ? இல்லை காமமா?” என்பது தான்.
“அண்ணா! அண்ணா….!” என அனந்த்தின் தோலை பிடித்து உழுக்க
“ஹான்” என நினைவு வந்து அங்கே பார்க்க, அந்த பெண்ணை காணவில்லை.
“அய்யய்யோ” என பதறி போய் கத்த
“என்ன என்ன?” என்று வருணும் பதறினான்.
“அங்க இருந்த பொண்ணை காணோம்” என கைகாட்ட
“அடச்சீ இவ்வளவுதானாக்கும், வா அண்ணா உனக்கு வேற வேலை இல்லை” என அனந்த்தை பங்கம் செய்துவிட்டு போனான் வருண்.
அனந்த்தும் அவனது கனவை நம்பி வருணுடன் பைக்கில் சென்றான்.
“அன்புள்ள டைரிக்கு உன்னவள் எழுதுவது…
இன்னைக்கு பஸ் ஸ்டாப்ல ஒரு பையன பார்த்தேன், அவன்கிட்ட ஏதோ ஒரு ஈர்ப்பு எனக்கு…
அவனை இதுவரை நான் பார்த்தது இல்லை, ஆனாலும் எங்கேயோ பார்த்த மாதிரி இருக்குது…
ஆனா அவன்கூட மெர்ஜ் ஆகிருவேனோனு பயமா இருக்குது, மெர்ஜ் ஆகி அவனும் என்னய விட்டுட்டு போய்ருவானோ? அதுனால் தான் எனக்கு எதுக்கு வம்பு அப்படின்னு போற ஏதோ ஒரு பஸ்ல ஏறி வந்துட்டேன்
யார் அந்த கள்வன்...” என எழுதிவிட்டு அப்படியே அந்த டைரியை மூடி அவள் நெஞ்சோடு அணைத்துக்கொண்டு கண்களை மூடினாள்.
“என்ன அண்ணா ரொம்ப யோசிச்சுட்டு இருக்க? பார்த்து மண்டைல இருக்குற மூளை வெளில வந்து விழுந்துவிடும்” என விஷ்ணுவை பார்த்து வருண் சிரிக்க
அனந்த் தூங்கி தூங்கி எழுந்துக்கொண்டு இருந்தான்.
வருண் இருவரையும் மாறிமாறி பார்த்துவிட்டு யசோதாவிடம் சென்றான்.
“மாதாஜீ உங்க புள்ளைங்களுக்கு பைத்தியம் முத்தி போச்சா என்னா?” என கேட்க
“ஏன்டா அப்படி கேட்க?” என சொல்ல
“இங்க வாங்க” என யசோதாவை இழுத்துச் சென்றான்.
விஷ்ணு சாப்பாட்டு தட்டை வட்டமிட்டுக்கொண்டு பார்த்துக்கொண்டு இருந்தான்.
அனந்த் புரண்டு புரண்டு படுத்துக்கொண்டு இருந்தான்.
“உண்மையாவே இவங்களுக்கு பைத்தியம் தான் புடிச்சு போச்சு போலடா” என விஷ்ணுவின் பக்கம் சென்று நிக்க
அவனுக்கு யசோதா வந்ததுக்கூட தெரியாமல் சாப்பாட்டை வட்டமிட்டுக்கொண்டே இருந்தான்.
“ராசா என் கண்ணு” என தட்டி பார்க்க
அவனிடம் எந்த பதிலும் இல்லை.
வருணும் யசோதாவும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்து சைகை காட்டினர்.
“அடிங்கொப்பன் தாமரபரணில தலைமுழுக” என ஒரு உதை விஷ்ணுவை…
“அம்மே….” என கட்டிலில் இருந்து கவுந்து அடித்து விழுக
சாப்பாட்டு தட்டு தலையின் மேல் தொப்பி போல் உட்கார்ந்தது.
“என்றா கண்ணு எந்துச்சுட்டயா” என விஷ்ணுவை பார்த்து சிரித்துக்கொண்டே கேட்க
“அம்மா என்னம்மா இது?”
“அப்பறம் என்னடா? அவன் என்னடான்னா புரண்டு புரண்டு படுக்குறான், நீ என்னடான்னா இப்படி வந்தது கூட தெரியாம யோசிச்சுட்டு இருக்குற?”என கேட்க
விஷ்ணு சற்று யோசித்து விட்டு...
“அம்மா இங்க உட்காரேன்” என விஷ்ணுவும் கட்டிலில் ஏறி அமர்ந்தான்.
விஷ்ணுவின் தலையில் இருந்த சாப்பாட்டு தட்டை எடுத்துவிட்டு தலையில் இருந்த சோத்து பருக்கையை எடுத்துக்கொண்டு இருந்தாள் யசோதா.
“அம்மா இன்னைக்கு நம்ம ஊருகார பொண்ண பார்த்தேன் மா, வேனி இங்ததான் பக்கத்துல இருக்குற” என சொல்ல
பையனின் மனதில் உள்ளதை கண்டுக்கொண்டாள் யசோதா. அவனை பார்த்துக்கொண்டே கேட்கத் தொடங்கினாள்.
“ரொம்ப அழகா இருந்தாம்மா, அப்படியே சின்ன வயசுல நான் பார்த்த மாதிரியே, ஆனா அப்போதுல இருந்து இப்போ வரை எனக்கு ஒரு தயக்கம்மா?”
“என்னடா?” என கண்ணத்தில் கை வைத்து கேட்க
“நான் அவளை காதலிக்கிறேன்னா? இல்லைன்னா அவளோட அழகை பார்த்து எனக்கு வர்ர ஆசையான்னு” என கொஞ்சம் தயக்கத்துடன் சொல்ல
யசோதா அவனுடைய பிரச்சனையை புரிந்துக்கொண்டாள்.
“இங்க பாரு தம்பி, உன்னயபத்தி எனக்கு சின்ன வயசுல இருந்து தெரியும், நீ அப்பயும் சரி இப்பயும் சரி ஒரு பொண்ணுகிட்ட ஆசைக்காக பழக மாட்ட, அப்படி பழகி இருந்தன்னா எப்பயோ அவ வேணாம்னு சொல்லும்போது அவ வீடு ஏறி குதிச்சு அவட்ட பேசணும்னு போய் இருக்க மாட்ட” என சொல்ல
விஷ்ணுவிற்கு அதிர்ச்சி, ஏனெனில் அவன் வேனியை காதலித்து, அன்றைக்கு அவளை பார்க்கத்தான் வீட்டிற்கு போனான் என்பதை விஷ்ணு ஒருபோதும் யசோதாவிடம் சொன்னதில்லை. யசோதாவும் அதைப்பற்றி கேட்டதில்லை.
“அம்மா அப்போ உங்களுக்கு…” என இழுக்க
*தெரியும் விஷ்ணு எல்லாம், நீ அவளை காதலிச்சதும் தெரியும், இங்க வந்ததுல இருந்து பார்க்க எனக்குத் தெரியாம போனதும் தெரியும், அதுனாலத்தான் சொல்லுறேன் உனக்கு இருக்குறது ஆசை இல்லை அன்பு தான், என்ன கொஞ்சம் அதிகமா உரிமை எடுத்து அவளை ரசிக்குற இதுல ஒன்னும் தப்பில்லை, உனக்காவதான நீ ரசிக்காம யாரு ரசிப்பா” என சொல்லி சிரிக்க
அவனுடைய காதலுக்கு அவனுடைய அம்மா சம்மதம் தெரிவித்ததை உணர்ந்து அவனும் சந்தோஷத்தில் சிரிக்கத் தொடங்கினான்.
“டாக்டர் டாக்டர்… சீக்கிரம் வாங்க இந்த பேசண்ட் ஓட பல்ஸ் எல்லாம் ஏறுது பாருங்க, கை எல்லாம் அசைக்குறாங்க” என ஒருவள் கத்த
கண்களை திறந்தான்…
தொடரும்…
அத்தியாயம் 18 : மாயமான இருவர்
இரவில் வேனியின் வீட்டில் வேனி எதையோ நினைத்து அவளும் புரண்டு புரண்டு படுத்துக்கொண்டு இருந்தாள்.
விஷ்ணுவிற்கு முத்தம் கொடுத்தது அவளது மனதில் வந்து வந்து சென்றது.
அவசரப்பட்டு விட்டோமோ என்ற நினைப்பு அவளுக்கு…
அவளது அறையின் உள்ளே இது நடித்துக்கொண்டு இருக்க…
அவளது வீட்டு பால்கனியின் வழியே ஒருவன் எகிறி குதித்து உள்ளே வந்தான்.
அவன் வருவது கூடத் தெரியாமல் வேனி விஷ்ணுவை நினைத்துக்கொண்டு இருந்தாள்.
ரூமின் உள்ளே நுழைந்தது விஷ்ணு தான். வேனியின் அருகில் சென்று, “என்னயத்தான நினைச்சுட்டு இருக்க” என காதோரமாக சொல்ல
அவள் மட்டும் இருந்த அறையில் திடீரென மற்றொரு குரலை கேட்டதும் பயந்து படுக்கையின் ஓரத்திற்கு செல்ல
“பயப்படாத நான்தான் விஷ்ணு” என அருகில் வந்தான்.
அது விஷ்ணு என்று தெரிந்த பின்பு தான் அவள் அமைதியாகி நிதானம் ஆனாள்.
“நீதானா, லூசு நாயே பயந்துட்டேன் டா” என அவனது மண்டையில் செல்லமாக கொட்டினாள் வேனி.
“ஆஆஆ… வலிக்குது டி” என விஷ்ணு கத்த
‘“ஷ்ஷ்ஷ்” என்று அவனது வாயை பொத்தி, அவனது அருகில் வந்து “சித்தி சித்தப்பா கீழ தூங்குறாங்க” என சொல்ல
மீண்டும் கண்கள் இரண்டும் சந்தித்தது.
வேனி அவளது கையை எடுக்க…
விஷ்ணு அருகில் வர…
இந்த முறை வேனி சுதாரித்துக் கொண்டாள்.
அவன் முத்தம் கொடுக்க வரும்போது பார்த்து அவளது கையை வைத்து வாயை மூடிக்கொண்டாள்.
“என்ன லவ் டுடே படம் பார்த்தயா” என விஷ்ணு கேட்க
“ம்ம்” என வாயில் கையை வைத்துக்கொண்டே தலையாட்டினாள்.
அவள் சிரிப்பது விஷ்ணுவிற்கு நன்றாக தெரிந்தது.
சற்று விலகினர் இருவரும்…
“சரி எதுக்கு வந்த?” என வேனி கேட்க
“எதுக்கு என்னய கிஸ் பண்ணன்னு கேட்டு போக வந்தேன், அதான் உனக்கு என்னய பிடிக்காது ல” என விஷ்ணு கேட்க
“உன்னய எனக்கு ரொம்ப பிடிக்கும் டா, சின்ன வயசுல இருந்து, அன்னைக்கு நான் ஏதோ ஒரு கோபத்துல இருந்தேன், அன்னைக்கு எனக்கு வயிறு வலி வேற, உனக்கு நினைவு இருக்கா, அன்னைக்கு நைட் நான் படுத்து இருந்த அப்போ நான் தூங்கிட்டேன்னு நினைச்சு பேசுனயே, அன்னைக்கு நான் தூங்கவே இல்லை, என்னால தூங்க முடியாம வயித்தை புடிச்சுட்டு புரண்டு படுத்து இருந்தேன், ஆனா அதுவும் ஒரு நல்லதுதான் போல அதுனால் தான் என்னய நீ அவ்வளவு லவ் பண்றன்னு எனக்கு புரிஞ்சுது” என சொல்ல
“அட கள்ளி அப்போ அன்னைக்கு எல்லாத்தையும் கேட்டுட்டே ஒன்னும் தெரியாத பாப்பா மாதிரி படுத்து இருந்து இருக்க” என செல்லமாக கோபித்துக் கொள்ள
“சரி சரி இதெல்லாம் நாளைக்கு பேசுவோம் இப்போ கிளம்பு” என அவனின் முதுகை பிடித்து தள்ளிக்கொண்டே பால்கனி பக்கம் போனாள்.
பால்கனியில் வைத்து சற்றுநேரம் இருவரது உரையாடலும் தொடர்ந்தது.
அடுத்த நாள் மூவரும் பஸ் டாப்பில் இருக்க…
“அண்ணே இந்நேரம் இங்க என்ன பண்ணுறோம்?” என வருண் அனந்த்திடம் கேட்க
“இருடா” என அங்கு பஸ் ஏற வந்த பெண்களை பார்த்துக்கொண்டு இருந்தான் அனந்த்.
வேனி அவர்களை பார்த்துக்கொண்டு போனாள்.
விஷ்ணுவும், வேனியும் வண்டியில் சென்றனர்.
வருணும், அனந்த்தும் அங்கேயே நின்றுக்கொண்டு இருந்தனர்.
“அண்ணா இப்போ என்னாச்சுன்னு சொல்லுறயா இல்லைய்யா?” என கோவமாக கேட்க
“டேய் நேத்து ஒரு பொண்ண பார்த்தேன்ல, அந்த பொண்ணதான்டா தேடுறேன்”
“அதான் கனவுட்ட கேட்ட பதில் சொல்லும்ல” என அவன் கேட்க
“நான் என்ன யோசிக்காமயா இருப்பேன் வரலடா கனவுல”
“என்ன சொல்லுற”
“ஆமா டா அவ யாரு எங்க இருக்கானு நினைச்சுட்டு தூங்கினேன் கனவு வரவே இல்லை”
“அதுனாலத்தான் நீ நேத்து புரண்டு புரண்டு படுத்தயா?”
“ஆமா டா”
“அப்போ அந்த பொண்ணு ஸ்ருதி உன் கனவுல வரலையா?” என டாக்டர் கேட்க
“வரவே இல்லை சார்” என பதில் சொன்னான் அனந்த்.
“அப்பறம் எப்படித்தான் டா அவள கண்டுபுடிச்ச?” என கேட்க
“நானும் அவளை ஒரு மாசமா எல்லா பஸ் டாப்லயும் எல்லா காலேஜ்லயும் தேடுனேன், அந்த ஒரு மாசத்துல தான் விஷ்ணுவும் வேனியும் இன்னும் நெருக்கமாக ஆரம்பிச்சாங்க, அப்படி அவங்க நெருக்கமாகும் போது தான் ஒருநாள்” என டாக்டரிம் அனந்த் கதை சொல்லும் அதே வேளையில் வேறொரு இடத்தில்…
ஒரு பிரகாசமான வெளிச்சம் வந்தது.
அந்த இடத்தை சுத்தியும் யாரும் இல்லை.
திடீரென அந்த வெளிச்சத்தில் இருந்து இருவர் வந்தனர்.
இருவரும் சண்டைபோட்டுக்கொண்டு இருந்தனர்.
ஒருவன் மற்றொருவனின் கை கடிகாரத்துக்காக சண்டை போட்டுக்கொண்டு இருந்தான்.
அப்போது அவர்களில் ஒருவனின் பையில் இருந்து ஒருவித கண்ணாடி குடுவை கீழே விழுந்து உடைந்தது.
அதை அவர்கள் இருவரும் கவனிக்கவில்லை.
மீண்டும் ஒரு வெளிச்சம் வந்தது இருவரும் மறைந்தனர்.
அந்த இடத்தில் யாரும் இல்லை. ஆனால் அந்த குடுவையில் இருந்து ஒரு வித புழுப் போல் இருக்கும் உயிரினம் ஊர்ந்து சென்றது.
“டேய் அனந்த் எங்க இருக்க?”
“இங்கதான்னா அந்த பொண்ண தேடிட்டு இருக்கேன்”
“டேய் எப்பயும் வேனிய ஏத்திட்டு போவேன்ல அந்த பஸ் டாப்க்கு கொஞ்சம் வாயேன்”
“ஏன் என்னாச்சு அண்ணா?”
“வண்டில பெட்ரோல் இல்லடா கொஞ்சம் வந்தன்னா இவள விட்டுட்டு கொண்டு வர்ரேன் வண்டிய, புரியுது நீ அந்த பொண்ண தேடுறன்னு பட்…” என இழுக்க
“இருண்ணே வர்ரேன்” என காலை கட் செய்து வண்டியை எடுத்துக் கொண்டு அங்கே புறப்பட்டான்.
“இரு இரு இங்க இருந்து நான் சொல்லுறேன்” என கம்பவுண்டர் வந்து…
“நீ அந்த பஸ் டாப் போய் இருப்ப, அங்க அதே பொண்ணு நின்றுக் கொண்டு இருந்து இருப்பா சரியா”
“எப்படி சார் அய்யோ கைய கொடுங்க, அது எப்படி சார் சரியா தப்பா சொல்லுறேங்க” என சீரியஸாக சொல்ல
அதைப்பார்த்து இருவருக்கும் சிரிப்பு வந்தது.
“சரி அவமானப்படுத்தாத மேல சொல்லு” என கம்பவுண்டர் சொல்ல
“நான் அங்க வண்டில போய்ட்டு இருந்தேன், அப்பேல ஒரு பஸ் க்ராஸ் ஆச்சு, அதுல அந்த பொண்ணு இருந்தா, ஜன்னல் சீட் ல ஏதோ வாழ்க்கைய தொலைச்ச மாதிரி போஸ் கொடுத்துக் கிட்டு இருந்தா” என சிரிக்க
“அப்பறம் என்ன? வண்டிய திருப்பிட்டயா?” என டாக்டர் கேட்க
“ஆனா அங்க என் அண்ணன் இருந்தானே, அதுனால வண்டிய திருப்பல நேர கிளம்பி போனேன்”
“நெடு நாட்களுக்கு பிறகு அவளை மீண்டும் சந்தித்தேன்” என்று பொன்னியின் செல்வன் வசனம் ரெடியோவில் படிக்க…
“ம்க்கும் சந்திச்சா மட்டும் போதுமா பேச கூட இல்லை” என கம்பவுண்டர் சொல்ல
“அண்ணனுக்காக லைஃப்ப துளைச்சிட்டயே டா” என்று டாக்டரும் சொல்ல
“அய்ய இருங்க, அவ போன பஸ்ஸ நோட் பண்ணி வச்சிட்டு தான் கிளம்பினேன், அது எந்த ஏரியா பஸ்னு பார்த்துட்டு தான் அங்க இருந்த நகரவே செஞ்சேன்” என சொல்லி சிரிக்க
“இந்த கேடி பயலுக்காகவா நாம ஃபீல் பண்ணோம் ச்சேய் ப்ளடி கேடி பைய” என டாக்டர் நினைத்துக் கொண்டார்.
அவளை பற்றிய தேடல் தொடரும்…
இரவில் வேனியின் வீட்டில் வேனி எதையோ நினைத்து அவளும் புரண்டு புரண்டு படுத்துக்கொண்டு இருந்தாள்.
விஷ்ணுவிற்கு முத்தம் கொடுத்தது அவளது மனதில் வந்து வந்து சென்றது.
அவசரப்பட்டு விட்டோமோ என்ற நினைப்பு அவளுக்கு…
அவளது அறையின் உள்ளே இது நடித்துக்கொண்டு இருக்க…
அவளது வீட்டு பால்கனியின் வழியே ஒருவன் எகிறி குதித்து உள்ளே வந்தான்.
அவன் வருவது கூடத் தெரியாமல் வேனி விஷ்ணுவை நினைத்துக்கொண்டு இருந்தாள்.
ரூமின் உள்ளே நுழைந்தது விஷ்ணு தான். வேனியின் அருகில் சென்று, “என்னயத்தான நினைச்சுட்டு இருக்க” என காதோரமாக சொல்ல
அவள் மட்டும் இருந்த அறையில் திடீரென மற்றொரு குரலை கேட்டதும் பயந்து படுக்கையின் ஓரத்திற்கு செல்ல
“பயப்படாத நான்தான் விஷ்ணு” என அருகில் வந்தான்.
அது விஷ்ணு என்று தெரிந்த பின்பு தான் அவள் அமைதியாகி நிதானம் ஆனாள்.
“நீதானா, லூசு நாயே பயந்துட்டேன் டா” என அவனது மண்டையில் செல்லமாக கொட்டினாள் வேனி.
“ஆஆஆ… வலிக்குது டி” என விஷ்ணு கத்த
‘“ஷ்ஷ்ஷ்” என்று அவனது வாயை பொத்தி, அவனது அருகில் வந்து “சித்தி சித்தப்பா கீழ தூங்குறாங்க” என சொல்ல
மீண்டும் கண்கள் இரண்டும் சந்தித்தது.
வேனி அவளது கையை எடுக்க…
விஷ்ணு அருகில் வர…
இந்த முறை வேனி சுதாரித்துக் கொண்டாள்.
அவன் முத்தம் கொடுக்க வரும்போது பார்த்து அவளது கையை வைத்து வாயை மூடிக்கொண்டாள்.
“என்ன லவ் டுடே படம் பார்த்தயா” என விஷ்ணு கேட்க
“ம்ம்” என வாயில் கையை வைத்துக்கொண்டே தலையாட்டினாள்.
அவள் சிரிப்பது விஷ்ணுவிற்கு நன்றாக தெரிந்தது.
சற்று விலகினர் இருவரும்…
“சரி எதுக்கு வந்த?” என வேனி கேட்க
“எதுக்கு என்னய கிஸ் பண்ணன்னு கேட்டு போக வந்தேன், அதான் உனக்கு என்னய பிடிக்காது ல” என விஷ்ணு கேட்க
“உன்னய எனக்கு ரொம்ப பிடிக்கும் டா, சின்ன வயசுல இருந்து, அன்னைக்கு நான் ஏதோ ஒரு கோபத்துல இருந்தேன், அன்னைக்கு எனக்கு வயிறு வலி வேற, உனக்கு நினைவு இருக்கா, அன்னைக்கு நைட் நான் படுத்து இருந்த அப்போ நான் தூங்கிட்டேன்னு நினைச்சு பேசுனயே, அன்னைக்கு நான் தூங்கவே இல்லை, என்னால தூங்க முடியாம வயித்தை புடிச்சுட்டு புரண்டு படுத்து இருந்தேன், ஆனா அதுவும் ஒரு நல்லதுதான் போல அதுனால் தான் என்னய நீ அவ்வளவு லவ் பண்றன்னு எனக்கு புரிஞ்சுது” என சொல்ல
“அட கள்ளி அப்போ அன்னைக்கு எல்லாத்தையும் கேட்டுட்டே ஒன்னும் தெரியாத பாப்பா மாதிரி படுத்து இருந்து இருக்க” என செல்லமாக கோபித்துக் கொள்ள
“சரி சரி இதெல்லாம் நாளைக்கு பேசுவோம் இப்போ கிளம்பு” என அவனின் முதுகை பிடித்து தள்ளிக்கொண்டே பால்கனி பக்கம் போனாள்.
பால்கனியில் வைத்து சற்றுநேரம் இருவரது உரையாடலும் தொடர்ந்தது.
அடுத்த நாள் மூவரும் பஸ் டாப்பில் இருக்க…
“அண்ணே இந்நேரம் இங்க என்ன பண்ணுறோம்?” என வருண் அனந்த்திடம் கேட்க
“இருடா” என அங்கு பஸ் ஏற வந்த பெண்களை பார்த்துக்கொண்டு இருந்தான் அனந்த்.
வேனி அவர்களை பார்த்துக்கொண்டு போனாள்.
விஷ்ணுவும், வேனியும் வண்டியில் சென்றனர்.
வருணும், அனந்த்தும் அங்கேயே நின்றுக்கொண்டு இருந்தனர்.
“அண்ணா இப்போ என்னாச்சுன்னு சொல்லுறயா இல்லைய்யா?” என கோவமாக கேட்க
“டேய் நேத்து ஒரு பொண்ண பார்த்தேன்ல, அந்த பொண்ணதான்டா தேடுறேன்”
“அதான் கனவுட்ட கேட்ட பதில் சொல்லும்ல” என அவன் கேட்க
“நான் என்ன யோசிக்காமயா இருப்பேன் வரலடா கனவுல”
“என்ன சொல்லுற”
“ஆமா டா அவ யாரு எங்க இருக்கானு நினைச்சுட்டு தூங்கினேன் கனவு வரவே இல்லை”
“அதுனாலத்தான் நீ நேத்து புரண்டு புரண்டு படுத்தயா?”
“ஆமா டா”
“அப்போ அந்த பொண்ணு ஸ்ருதி உன் கனவுல வரலையா?” என டாக்டர் கேட்க
“வரவே இல்லை சார்” என பதில் சொன்னான் அனந்த்.
“அப்பறம் எப்படித்தான் டா அவள கண்டுபுடிச்ச?” என கேட்க
“நானும் அவளை ஒரு மாசமா எல்லா பஸ் டாப்லயும் எல்லா காலேஜ்லயும் தேடுனேன், அந்த ஒரு மாசத்துல தான் விஷ்ணுவும் வேனியும் இன்னும் நெருக்கமாக ஆரம்பிச்சாங்க, அப்படி அவங்க நெருக்கமாகும் போது தான் ஒருநாள்” என டாக்டரிம் அனந்த் கதை சொல்லும் அதே வேளையில் வேறொரு இடத்தில்…
ஒரு பிரகாசமான வெளிச்சம் வந்தது.
அந்த இடத்தை சுத்தியும் யாரும் இல்லை.
திடீரென அந்த வெளிச்சத்தில் இருந்து இருவர் வந்தனர்.
இருவரும் சண்டைபோட்டுக்கொண்டு இருந்தனர்.
ஒருவன் மற்றொருவனின் கை கடிகாரத்துக்காக சண்டை போட்டுக்கொண்டு இருந்தான்.
அப்போது அவர்களில் ஒருவனின் பையில் இருந்து ஒருவித கண்ணாடி குடுவை கீழே விழுந்து உடைந்தது.
அதை அவர்கள் இருவரும் கவனிக்கவில்லை.
மீண்டும் ஒரு வெளிச்சம் வந்தது இருவரும் மறைந்தனர்.
அந்த இடத்தில் யாரும் இல்லை. ஆனால் அந்த குடுவையில் இருந்து ஒரு வித புழுப் போல் இருக்கும் உயிரினம் ஊர்ந்து சென்றது.
“டேய் அனந்த் எங்க இருக்க?”
“இங்கதான்னா அந்த பொண்ண தேடிட்டு இருக்கேன்”
“டேய் எப்பயும் வேனிய ஏத்திட்டு போவேன்ல அந்த பஸ் டாப்க்கு கொஞ்சம் வாயேன்”
“ஏன் என்னாச்சு அண்ணா?”
“வண்டில பெட்ரோல் இல்லடா கொஞ்சம் வந்தன்னா இவள விட்டுட்டு கொண்டு வர்ரேன் வண்டிய, புரியுது நீ அந்த பொண்ண தேடுறன்னு பட்…” என இழுக்க
“இருண்ணே வர்ரேன்” என காலை கட் செய்து வண்டியை எடுத்துக் கொண்டு அங்கே புறப்பட்டான்.
“இரு இரு இங்க இருந்து நான் சொல்லுறேன்” என கம்பவுண்டர் வந்து…
“நீ அந்த பஸ் டாப் போய் இருப்ப, அங்க அதே பொண்ணு நின்றுக் கொண்டு இருந்து இருப்பா சரியா”
“எப்படி சார் அய்யோ கைய கொடுங்க, அது எப்படி சார் சரியா தப்பா சொல்லுறேங்க” என சீரியஸாக சொல்ல
அதைப்பார்த்து இருவருக்கும் சிரிப்பு வந்தது.
“சரி அவமானப்படுத்தாத மேல சொல்லு” என கம்பவுண்டர் சொல்ல
“நான் அங்க வண்டில போய்ட்டு இருந்தேன், அப்பேல ஒரு பஸ் க்ராஸ் ஆச்சு, அதுல அந்த பொண்ணு இருந்தா, ஜன்னல் சீட் ல ஏதோ வாழ்க்கைய தொலைச்ச மாதிரி போஸ் கொடுத்துக் கிட்டு இருந்தா” என சிரிக்க
“அப்பறம் என்ன? வண்டிய திருப்பிட்டயா?” என டாக்டர் கேட்க
“ஆனா அங்க என் அண்ணன் இருந்தானே, அதுனால வண்டிய திருப்பல நேர கிளம்பி போனேன்”
“நெடு நாட்களுக்கு பிறகு அவளை மீண்டும் சந்தித்தேன்” என்று பொன்னியின் செல்வன் வசனம் ரெடியோவில் படிக்க…
“ம்க்கும் சந்திச்சா மட்டும் போதுமா பேச கூட இல்லை” என கம்பவுண்டர் சொல்ல
“அண்ணனுக்காக லைஃப்ப துளைச்சிட்டயே டா” என்று டாக்டரும் சொல்ல
“அய்ய இருங்க, அவ போன பஸ்ஸ நோட் பண்ணி வச்சிட்டு தான் கிளம்பினேன், அது எந்த ஏரியா பஸ்னு பார்த்துட்டு தான் அங்க இருந்த நகரவே செஞ்சேன்” என சொல்லி சிரிக்க
“இந்த கேடி பயலுக்காகவா நாம ஃபீல் பண்ணோம் ச்சேய் ப்ளடி கேடி பைய” என டாக்டர் நினைத்துக் கொண்டார்.
அவளை பற்றிய தேடல் தொடரும்…
அத்தியாயம் 19 : கவலைகள்
“எதுக்கு டா பஸ்ல கூட்டிட்டு போற, வேனி அங்க எனக்கு வெயிட் பண்ணுவா டா” என புலம்பிக் கொண்டே அனந்த் உடன் பஸ்ஸில் வந்தான் விஷ்ணு.
“அண்ணா கொஞ்சம் வெயிட் பண்ணு அண்ணா, அந்த பொண்ண இந்த பஸ்ல தான் பார்த்தேன்” என அவளை தேடிக்கொண்டு இருந்தான் அனந்த்.
மன்றம் வந்த தென்றலுக்கு
மஞ்சம் வர நெஞ்சம் இல்லையோ
அன்பே என் அன்பே பாட்டு ஓடிக்கொண்டு இருக்க…
அவனது அவள் அவன் முன்னே
வந்தாள்.
“அண்ணா அவதான் அண்ணா” என ஸ்ருதியை காட்டினான் அனந்த்.
அனந்த் அவளை பார்த்ததும் மீண்டும் மயங்கினான்.
அவனை அறியாமல் அவன் சிரிக்கத் தொடங்கினான்.
ஆனால் ஸ்ருதி அவனை கண்டுக்கொள்ளவில்லை.
அவள் எப்போதும் போல் ஒரு ஹெட்போனை காதில் மாட்டிக் கொண்டு, அவளது புத்தகங்களை இறுகப் பற்றிக் கொண்டு நடந்து சென்றாள்.
ஜன்னல் சீட்டில் உட்கார்ந்து இயற்கையை ரசித்துக்கொண்டு வந்தாள்.
“விண்ணோடுதான் உலாவும்…
வெள்ளி வண்ண நிலாவும்…
என்னோடு நீ வந்தால் என்ன வா…”
என்ற வரிகள் ஓட
அனந்த், ஸ்ருதியையும், பாட்டையும் ரசித்துக்கொண்டு வந்தான்.
"என்னடா பஸ் காரனுக்கு காசு ஏதும் கொடுத்துட்டயா உனக்கு ஏத்த பாட்டு போடுறான்" என அனந்த்திடம் சொல்லி சிரிக்க
"ஏன் அண்ணே நீ வேற" என சொல்லி ஆண்களுக்கு எப்போதாவது வரும் வெட்கத்துடன் தலைவன் தலைவியை ரசிக்க
அந்த பேருந்தில் அழகிய காதல் நாடகம் அரங்கேறியது.
தாமரை மேலே நீர்த்துளி போல்…
தலைவனும் தலைவியும் வாழ்வதென்ன…
“இங்க பாரு லைன பாரு, ஹீரோ ஹுரோயினை பிரிஞ்சு இருக்காராக்கும்” என விஷ்ணு அனந்த்தை வைத்து மேலும் கிண்டல் செய்து கொண்டு வர
ஸ்ருதியின் ஹெட்போனில் ஜார்ஜ் போனதால் ஹெட்போனை கலட்டினாள்.
அந்த நேரம் பார்த்து...
சொந்தங்களே இல்லாமல்…
பந்த பாசம் கொள்ளாமல்…
பூவே உன் வாழ்க்கை தான் என்ன சொல்…
இந்த வரிகள் அவளது மனதை சற்று காயப்படுத்தியது.
அவளுக்கு என்று சொந்தங்கள் இல்லை, நண்பர்களும் இல்லை என்பதை அவை நினைவு படுத்தியது.
அவளை அறியாமல் அவளது கண்களில் இருந்து கண்ணீர் வந்தது.
சரியாக அடுத்த ஸ்டாப்பில் வேனி அந்த பஸ்ஸில் ஏற…
“அய்யய்யோ செத்தேன் டா” என்று விஷ்ணு புலம்பினான்.
“ஏன் அண்ணே?” என்று அனந்த் கேட்க
“அங்க பாரு டா வேனி டா” என்று வேனியை கை காட்ட
“அதுக்கு என்ன அண்ணி தான?” என கேட்க
“அவகிட்ட முக்கியமான வேலை இருக்குதுன்னு சொல்லி இருக்கேன் டா” என்று சொல்லி முடிக்கும் முன் அவள் விஷ்ணுவை பார்த்துவிட்டாள்.
வேனி பார்த்ததை பார்த்த விஷ்ணு, சற்று பயந்தான்.
வேனி கண்களால் கேள்வி கேட்டாள்.
“இங்க என்ன பண்ற?”
“அனந்த் துக்கு ஒரு பொண்ணு புடிச்சு இருக்குது அதான் பார்க்க வந்தேன்” என்று பதில் சொன்னான் விஷ்ணு. (கண்களால்)
“யாரு?” என்று புருவத்தை உயர்த்தி கேட்க
“அதோ அந்த பொண்ணு” என்று சைகை காட்டினான் விஷ்ணு.
“ஓஹோ, உன்னய அப்பறம் பார்த்துக்குறேன் வா” என சொல்லி மிரட்டினாள்.
தரையில் ஊர்ந்து கொண்டு இருந்த அந்த புழுவை ஒரு கோழி வந்து கொத்தியது.
புழு நான் இரண்டு துண்டு ஆகியது.
ஒரு பாதி அந்த கோழியின் உள்ளே சென்றது.
மற்றொரு பாதி உயிரில்லாமல் தரையில் கிடந்தது.
அந்த கோழியை ஒருவன் பிடித்து கொண்டு போக…
தரையில் கிடந்த மற்றொரு பாதி திடீரென மெதுவாக நகரத் தொடங்கியது.
தானாகவே அதன் உடம்பு குணமாகிக்கொண்டு இருந்தது.
“அப்பறம்டா எப்படியோ அவ பஸ்ஸ கண்டுபுடிச்சுட்ட, அப்படியே அவ பின்னாடியே போய் அவளோட வீட்டையும் கண்டுபுடிச்சு இருப்பயே?” என கம்பவுண்டர் கேட்க
“கண்டுபுடிக்காம இருப்பேனா சார், அதுதான என் வேலையே”
“பார்த்துட்டே இருந்தா போதுமா, பேசுனயா இல்லையா?” என்று டாக்டர் கேட்க
“ஈஈஈ இல்லை சார்” என சிரித்துக்கொண்டே பேச
“அப்பறம் என்ன தான் ஆச்சு?” என கம்பவுண்டர் கேட்க
“ஸ்ருதி ஆக்சுவலா வேனியோட ஜூனியர் தான், அதுனால எனக்கு வேண்டிய எல்லா டிடயல்ஸூம் ஈசியாவே கிடைச்சுருச்சு, அவளோட வீடு, அவ குடும்பம் பத்தி எல்லா டிடயல்ஸூம், அவ அம்மா அப்பா அவவிட்டு பிரிஞ்சதையும், அவளுக்கு ஃப்ரண்ட்ஸ் அவ்வளவா இல்லை அப்படின்றதையும்” என அனந்த் சொல்லிக்கொண்டு இருந்தான்.
“அன்புள்ள டைரிக்கு ஸ்ருதி எழுதுவது…
இன்னைக்கு அந்த பையனை மீண்டும் பார்த்தேன், அவனும் என்ன பார்த்தான்.
அவனை பார்க்கும்போது என்னோட இதயம் வேகமாக துடிக்குது, அவனுக்கும் எனக்கும் ஏதோ ஒரு உறவு இருக்குதுன்னு மட்டும் தெரியுது, ஆனா அது என்னன்னு எனக்குத் தெரியலை.
இன்னைக்கு மன்றம் வந்த தென்றலுக்கு பாட்டு ஓடியது அந்த லைன்ஸ் எல்லாம் என்னய ரொம்ப அழுக வச்சுருச்சு.
தொடரும்...
“எதுக்கு டா பஸ்ல கூட்டிட்டு போற, வேனி அங்க எனக்கு வெயிட் பண்ணுவா டா” என புலம்பிக் கொண்டே அனந்த் உடன் பஸ்ஸில் வந்தான் விஷ்ணு.
“அண்ணா கொஞ்சம் வெயிட் பண்ணு அண்ணா, அந்த பொண்ண இந்த பஸ்ல தான் பார்த்தேன்” என அவளை தேடிக்கொண்டு இருந்தான் அனந்த்.
மன்றம் வந்த தென்றலுக்கு
மஞ்சம் வர நெஞ்சம் இல்லையோ
அன்பே என் அன்பே பாட்டு ஓடிக்கொண்டு இருக்க…
அவனது அவள் அவன் முன்னே
வந்தாள்.
“அண்ணா அவதான் அண்ணா” என ஸ்ருதியை காட்டினான் அனந்த்.
அனந்த் அவளை பார்த்ததும் மீண்டும் மயங்கினான்.
அவனை அறியாமல் அவன் சிரிக்கத் தொடங்கினான்.
ஆனால் ஸ்ருதி அவனை கண்டுக்கொள்ளவில்லை.
அவள் எப்போதும் போல் ஒரு ஹெட்போனை காதில் மாட்டிக் கொண்டு, அவளது புத்தகங்களை இறுகப் பற்றிக் கொண்டு நடந்து சென்றாள்.
ஜன்னல் சீட்டில் உட்கார்ந்து இயற்கையை ரசித்துக்கொண்டு வந்தாள்.
“விண்ணோடுதான் உலாவும்…
வெள்ளி வண்ண நிலாவும்…
என்னோடு நீ வந்தால் என்ன வா…”
என்ற வரிகள் ஓட
அனந்த், ஸ்ருதியையும், பாட்டையும் ரசித்துக்கொண்டு வந்தான்.
"என்னடா பஸ் காரனுக்கு காசு ஏதும் கொடுத்துட்டயா உனக்கு ஏத்த பாட்டு போடுறான்" என அனந்த்திடம் சொல்லி சிரிக்க
"ஏன் அண்ணே நீ வேற" என சொல்லி ஆண்களுக்கு எப்போதாவது வரும் வெட்கத்துடன் தலைவன் தலைவியை ரசிக்க
அந்த பேருந்தில் அழகிய காதல் நாடகம் அரங்கேறியது.
தாமரை மேலே நீர்த்துளி போல்…
தலைவனும் தலைவியும் வாழ்வதென்ன…
“இங்க பாரு லைன பாரு, ஹீரோ ஹுரோயினை பிரிஞ்சு இருக்காராக்கும்” என விஷ்ணு அனந்த்தை வைத்து மேலும் கிண்டல் செய்து கொண்டு வர
ஸ்ருதியின் ஹெட்போனில் ஜார்ஜ் போனதால் ஹெட்போனை கலட்டினாள்.
அந்த நேரம் பார்த்து...
சொந்தங்களே இல்லாமல்…
பந்த பாசம் கொள்ளாமல்…
பூவே உன் வாழ்க்கை தான் என்ன சொல்…
இந்த வரிகள் அவளது மனதை சற்று காயப்படுத்தியது.
அவளுக்கு என்று சொந்தங்கள் இல்லை, நண்பர்களும் இல்லை என்பதை அவை நினைவு படுத்தியது.
அவளை அறியாமல் அவளது கண்களில் இருந்து கண்ணீர் வந்தது.
சரியாக அடுத்த ஸ்டாப்பில் வேனி அந்த பஸ்ஸில் ஏற…
“அய்யய்யோ செத்தேன் டா” என்று விஷ்ணு புலம்பினான்.
“ஏன் அண்ணே?” என்று அனந்த் கேட்க
“அங்க பாரு டா வேனி டா” என்று வேனியை கை காட்ட
“அதுக்கு என்ன அண்ணி தான?” என கேட்க
“அவகிட்ட முக்கியமான வேலை இருக்குதுன்னு சொல்லி இருக்கேன் டா” என்று சொல்லி முடிக்கும் முன் அவள் விஷ்ணுவை பார்த்துவிட்டாள்.
வேனி பார்த்ததை பார்த்த விஷ்ணு, சற்று பயந்தான்.
வேனி கண்களால் கேள்வி கேட்டாள்.
“இங்க என்ன பண்ற?”
“அனந்த் துக்கு ஒரு பொண்ணு புடிச்சு இருக்குது அதான் பார்க்க வந்தேன்” என்று பதில் சொன்னான் விஷ்ணு. (கண்களால்)
“யாரு?” என்று புருவத்தை உயர்த்தி கேட்க
“அதோ அந்த பொண்ணு” என்று சைகை காட்டினான் விஷ்ணு.
“ஓஹோ, உன்னய அப்பறம் பார்த்துக்குறேன் வா” என சொல்லி மிரட்டினாள்.
தரையில் ஊர்ந்து கொண்டு இருந்த அந்த புழுவை ஒரு கோழி வந்து கொத்தியது.
புழு நான் இரண்டு துண்டு ஆகியது.
ஒரு பாதி அந்த கோழியின் உள்ளே சென்றது.
மற்றொரு பாதி உயிரில்லாமல் தரையில் கிடந்தது.
அந்த கோழியை ஒருவன் பிடித்து கொண்டு போக…
தரையில் கிடந்த மற்றொரு பாதி திடீரென மெதுவாக நகரத் தொடங்கியது.
தானாகவே அதன் உடம்பு குணமாகிக்கொண்டு இருந்தது.
“அப்பறம்டா எப்படியோ அவ பஸ்ஸ கண்டுபுடிச்சுட்ட, அப்படியே அவ பின்னாடியே போய் அவளோட வீட்டையும் கண்டுபுடிச்சு இருப்பயே?” என கம்பவுண்டர் கேட்க
“கண்டுபுடிக்காம இருப்பேனா சார், அதுதான என் வேலையே”
“பார்த்துட்டே இருந்தா போதுமா, பேசுனயா இல்லையா?” என்று டாக்டர் கேட்க
“ஈஈஈ இல்லை சார்” என சிரித்துக்கொண்டே பேச
“அப்பறம் என்ன தான் ஆச்சு?” என கம்பவுண்டர் கேட்க
“ஸ்ருதி ஆக்சுவலா வேனியோட ஜூனியர் தான், அதுனால எனக்கு வேண்டிய எல்லா டிடயல்ஸூம் ஈசியாவே கிடைச்சுருச்சு, அவளோட வீடு, அவ குடும்பம் பத்தி எல்லா டிடயல்ஸூம், அவ அம்மா அப்பா அவவிட்டு பிரிஞ்சதையும், அவளுக்கு ஃப்ரண்ட்ஸ் அவ்வளவா இல்லை அப்படின்றதையும்” என அனந்த் சொல்லிக்கொண்டு இருந்தான்.
“அன்புள்ள டைரிக்கு ஸ்ருதி எழுதுவது…
இன்னைக்கு அந்த பையனை மீண்டும் பார்த்தேன், அவனும் என்ன பார்த்தான்.
அவனை பார்க்கும்போது என்னோட இதயம் வேகமாக துடிக்குது, அவனுக்கும் எனக்கும் ஏதோ ஒரு உறவு இருக்குதுன்னு மட்டும் தெரியுது, ஆனா அது என்னன்னு எனக்குத் தெரியலை.
இன்னைக்கு மன்றம் வந்த தென்றலுக்கு பாட்டு ஓடியது அந்த லைன்ஸ் எல்லாம் என்னய ரொம்ப அழுக வச்சுருச்சு.
தொடரும்...
அத்தியாயம் 20 : முடிவு
அந்த புழுவை தின்ற கோழி கசாப்புக்காரனிடம் சென்றது.
அங்கிருந்து அதன் உடல் இரண்டு நபர்களுக்கு கை மாறியது.
கசாப்புக் கடைகாரன் கோழியின் தலையை பிய்த்து, அதன் ஆட்டம் அடங்கும் வரை காத்திருக்கிறான்.
அதன் ஆட்டம் அடங்கியதும் அதை துண்டு துண்டாக வெட்டிக்கொண்டு இருக்கிறான்.
“அண்ணே அரை கிலோ சிக்கன் கறி” என்று ஒருவன் கூவுகிறான்.
“அண்ணே 1 கிலோ கறி” என மற்றொருவன் கூவுகிறான்.
இருவரது கைகளுக்கும் அந்த கறி பரிமாறப்படுகிறது.
மற்றொரு பாதி புழு நகர்ந்து நகர்ந்து ஒரு வீட்டின் அருகே செல்கிறது.
அங்கு விளையாடிக்கொண்டிருந்த குழந்தை அதைப் பார்க்கிறது.
அதை பார்த்த குழந்தை அந்த புழு வித்தியாசமாக உள்ளதை பார்த்து அவளது அப்பாவை ஓடி போய் கூப்பிடுகிறாள்.
கறியை வாங்கிய குடும்பம் அதை சமைத்து சாப்பிடுகிறது.
“இன்னைக்கு கறி நல்லா இருக்குதுல” என்று சாப்பிட்டுக்கொண்டு இருக்கிறார்கள்.
அந்த குடும்பத்தில் இருந்த சிறுவன் விளையாட வெளியே செல்கிறான்.
மற்ற சிறுவர்களுக்கு வெய்யிலின் தாக்கம் நன்றாக தெரிகிறது. ஆனால் அவனுக்கு அது அவ்வளவாக தெரியவில்லை.
மற்றவர்களை விட இவன் வேகமாகவும் இருக்கிறான்.
அவனது உடம்பில் அவனுக்குத் தெரியாமல் சில மாற்றங்கள் உண்டாகிறது.
ஆனால் அங்கு அவர்களுக்குத் தெரியாத மற்றொரு விசயம் நடந்துக்கொண்டு இருக்கிறது.
அவன் இரும்பும் போதும், தும்மும் போதும், அவனது உடம்பில் இருந்து ஒரு சிறிய புழு வெளியேறுகிறது.
கண்களுக்குத் தெரியாத சிறிய அளவில்…
இது இப்படியே அங்குள்ள எல்லா பசங்களுக்கும் பரவுகிறது.
பசங்க அனைவரும் விளையாடிய களைப்பில் ஒரு கடையில் வந்து அமர்ந்து ஜூஸ் குடிக்க…
அவர்களிடம் இருந்து வியர்வை மூலமாக தரையிலும், அவர்களது உமிழ் நீர் வழியாக அந்த கிளாஸ்ஸிலும் அந்த புழுக்கள் ஒட்டியது.
அங்குள்ள டீவியில் ஒரு செய்தி ஓடுகிறது.
தமிழ்நாட்டின் பணக்காரர்களில் ஒருவரான ரஜீத் சிங்கின் மகன் ஹரி சிங் அவரது புதிய அலுவலகத்தை இன்று திறக்க இருக்கிறார்.
அந்த அலுவகத்தை நோக்கி போனாள்.
ஹரியின் ரூமில்…
ஹரியின் மடியில் அவனது காதலியான ஸ்ரேயா அமர்ந்து இருவரும் அவர்களது அன்பை உதடுகளின் இணைப்பின் மூலம் பரிமாறிக் கொண்டு இருந்தனர்.
ஸ்ரேயா ஹரியை சற்று பின் தள்ளி, அவனது நெற்றியில் இருந்த ஒரு காயத்தை தடவிக் கொடுக்க…
“உனக்கு இது இருக்குறது ஒரு மாதிரி இருக்குதா?” என்று ஹரி கேட்டான்.
“ம்ம்” என்று ஸ்ரேயா தலையை ஆட்ட
ஹரி அவனது கழுத்தில் இருந்த ஒருவித வித்தியாசமான கல் பதித்த அவனது சங்கிலியை பிடித்து இழுக்க அது கையுடன் வந்தது.
தங்க சங்கிலியை கையால் பிய்த்தும் அவனது கழுத்தில் ஒரு கீறல் கூட விழவில்லை.
அவனது நெற்றியில் இருந்த காயம் சட்டென குணமாகத் தொடங்கியது.
ஒரு சில வினாடிகளில் அங்கு அப்படி ஒரு காயம் இருந்ததற்கான அடையாளமே தெரியாமல் மறைந்தது.
ஆனால் அவனது ரோமங்கள் மஞ்சளும் காப்பியும் சேர்ந்த ஒரு நிறத்தில் மாறத் தொடங்கியது.
மேலும் அவை வேகமாக வளர்ந்தன.
அதைப்பார்த்த ஸ்ரேயா அவளது காலில் கட்டியிருந்த கருப்புக்கயிரை பிய்த்து அந்த சிறிய கல்லை அதில் கோர்த்து அவனது கையில் கட்டினாள்.
ரோமங்களின் நிறமும் நீளமூம் மீண்டும் முன்புபோலவே வந்தது.
“ஹரி இனிமே இதை அவிழ்த்த நான் மனுஷியாவே இருக்கமாட்டேன் சொல்லிட்டேன், நீ இன்னும் உன்னோட சக்திய கட்டுப்பாட்டுக்கு கொண்டு வரலை தெரியும்ல” என்று கோபப்பட
மீண்டும் ஹரி, அவர்களின் இதழ்களின் யுத்தத்தை தொடங்கினான்.
போன் அடிக்கத் தொடங்கியது.
“ஹலோ, சொல்லுங்க வேனி அக்கா” என்று ஸ்ருதி பேசினாள்.
“உங்க ரெண்டு பேருக்கும் என்னடி ஆச்சு?” என்று வேனி கேட்க
கண்ணீர் கலந்த கவலையான குரலுடன், “அக்கா அனந்த்துக்கு என்னய புடிக்கலை அக்கா, அவன் மனசுல வேற யாரோ இருக்காங்க, நான் உன்ட்ட சொன்னேன்ல கிராண்டா ப்ரோப்போஸ் பண்ண போறேன்னு, ஆனா அவன் அதை கொஞ்சம்கூட கண்டுக்கவில்லை அக்கா, முகத்துல ஒரு சிரிப்பு கூட இல்லை” என்று சொல்ல
அதை ஸ்பீக்கரில் போட்டு கேட்டுக்கொண்டு இருந்தனர் விஷ்ணுவும் வேனியும்…
விஷ்ணு மொபைலை வாங்கினான்.
“ஸ்ருதி இங்க பாரு, நான் தான் விஷ்ணு அனந்த்தோட அண்ணன், நீ நினைக்குற மாதிரி அனந்த் யாரையும் லவ் பண்ணல, அவன் லவ் பண்ற ஒரே பொண்ணு நீதான், அவனுக்கு ஒரு பிரச்சனை இருக்குது” என்று அனந்த்தின் கனவை பற்றிய விசயங்களை சொல்லத் தொடங்கினான் விஷ்ணு.
“உன் கதை எல்லாம் இருக்கட்டும் இந்த அடி எல்லாம் எப்படி வந்தது?” என்று டாக்டர் கேட்க
“ஒரே அவசரம்” என்று அவரது கண்ணத்தில் கில்லிக்கொண்டு சொன்னான்.
“அந்த கந்துவட்டிக்காரன் இருக்கான்ல”
“ஆமா…”
“அவன் அன்னைக்கு ஏற்பட்ட அதிர்ச்சில கோமா போய்ட்டான், இப்போதான் கொஞ்ச மாசத்துக்கு முன்னாடி எந்துச்சான், எப்படியோ நாங்கதான் அவன் வீட்டுல திருடுனோம்னு கண்டுபுடிச்சுட்டான்” என்று சொல்ல
“அய்யோ அனந்த்துக்கு இப்படி ஒரு பிரச்சனை இருக்குதுன்னு தெரியாம கண்டதை பேசிட்டேனே” என்று ஸ்ருதி கவலைப் பட்டுக்கொண்டு இருக்க
“அதுமட்டுமில்லை மா, அனந்த் திருடுவது அம்மாக்கு தெரிஞ்சு போச்சு, அந்த கவலைல தான் உன்ன பார்க்க வந்தான்” என்று விஷ்ணு சொல்ல
“அவனை உடனே நான் பார்க்கணும் அண்ணா” என்று சொல்லிக் கொண்டு இருக்கும் போதே, அவளது அருகில் ஒரு வித்தியாசமான உயிரினம் அவளை நெருங்கி வந்துக்கொண்டு இருந்தது.
“சரி இப்போ அந்த கந்துவட்டிக் காரன்ட்ட இருந்து தான் தப்பிச்சு வர்ரயா?” என்று கேட்க
“அய்யோ ஆமா சார், இந்த துப்பாக்கி கூட அவனோடதுதான்” என்று சொல்லிக்கொண்டு இருக்கும் போதே ஒரு வித்தியாசமான காட்சி அங்கு நடந்தது.
ஹரியும் ஸ்ரேயாவும் ஒரு வீட்டில் இருந்தனர்.
“பெரியப்பா எதுக்கு இப்போ இங்க வர சொன்னேங்க?” என்று ஹரி கேட்க
“இளவரசே ஒரு பிரச்சனை வந்து இருக்குது”
“என்ன பிரச்சனை பெரியப்பா?” என்று கேட்டான் ஹரி.
“இதை கொஞ்சம் பாருங்க இளவரசே” என்று ஒரு கண்ணாடி பெட்டியை காமிக்க
அதில் அந்த புழு ஊர்ந்துக்கொண்டு இருந்தது.
“என்னது இது?” என்று ஸ்ரேயா கேட்க
“இது இன்னைக்கு காலைல வித்யா வெளியில விளையாடும் போது அவ கண்ணுல பட்டது, ஏதோ ஒரு புது உயிரினம் மாதிரி தெரியுது, ஆனா கண்டிப்பா இந்த உலகத்தை சேர்ந்தது இல்லை” என்று அந்த சைண்டிஸ்ட் சொல்ல
“என்ன பெரியப்பா சொல்லுறேங்க”
“ஆமா”
“வெயிட் வெயிட் இது இந்த உலகத்தை சேர்ந்தது இல்லை ஓகே, ஆனா இதுனால ஏதும் பிரச்சனை இருக்கா?” என்று ஸ்ரேயா கேட்க
“நல்ல கேள்வி ஒரு நிமிசம் இதை பாருங்க” என்று ஒரு பட்டனை அழுத்த
ஒரு லேசர் அந்த புழுவை இரண்டாக வெட்டியது.
ஆனாலும் அந்த புழு ஊர்ந்துக்கொண்டு இருக்க, ஒன்றாக இருந்த புழு இரண்டாக மாறியது.
“என்னது இது? இன்னொன்னு வந்து இருக்குது?”
“அதுமட்டுமில்லை இதை கொஞ்சம் பாருங்க”என்று அது ஊர்ந்து சென்ற பாதையை மைக்ரோஸ்கோப் வழியை பார்க்க
அது சென்ற பாதையில் எல்லாம் அதன் முட்டைகள் மிகச்சிறிய உருவத்தில் இருந்தது.
“இது மட்டும் மனித உடம்புக்குள்ள போனா?” என்று ஸ்ரேயா கேட்க
டீவியில்…
ஒரு மர்மமான நோயால் மனிதர்கள் தாக்கப்பட்டு வருகின்றனர், அவர்களின் உடம்பில் இருந்து ஒருவித வித்தியாசமான புழுக்கள் வந்து விழுகின்றது, அனைவரும் பாதுகாப்புடன் இருக்க சொல்லி காவல்துறை எச்சரிக்கிறது” என்ற செய்தி வரத் தொடங்கியது.
யசோதா வீட்டின் உள்ளே அழுதுக்கொண்டு இருக்க…
வருண் அவளது பின்னே வந்து நின்றான்.
“மாதாஜீ”
“வருண் உனக்கும் தெரியும்ல, நீயும் என்கிட்ட இருந்து மறைச்சுட்டேல” என்று யசோதா புலம்பிக் கொண்டு இருக்க
“மாதாஜீ, அனந்த் அண்ணனும் விஷ்ணு அண்ணனும் பண்ணது தப்புதான், ஆனா அவங்க அதை உஙகள சந்தோஷப்படுத்தனும்னு தான் பண்ணாங்க மாதாஜீ”
“நீ என்ன சொன்னாலும் என் ஆத்திரம் அடங்கள, அனந்த் என் பையனே இல்லை, நாளைக்கு அவன் அப்பா அம்மா என்ட்ட வந்து ஏன் என் பையன திருடனா மாத்துனன்னு என்ன பார்த்து கேட்ட நான் என்ன சொல்லுவேன்” என்று குமுறிக் கொண்டு இருந்தாள்.
விஷ்ணுவும் வேனியும் ஒரு உணவகத்தில் இருந்து ஸ்ருதியுடன் பேசிக்கொண்டு இருந்தனர்.
“ஸ்ருதி? ஸ்ருதி?” என்று கத்த
அங்கிருந்த ஒருவன் திடீரென தலையை ஒரு விதமாக அசைத்தான்.
அவனது கண்களில் இருந்து ரத்தம் வரத் தொடங்கியது.
அவனது கைகளில் எல்லாம் ஒருவித தோல் வியாதிபோல் வரத் தொடங்கியது.
அதைப்பார்த்து சிலர் ஓடத் துவங்கினர்.
இன்னும் சிலர் அவனை போலவே மாறத் தொடங்கினர்.
விஷ்ணுவும் வேனியும் பதறினார்கள்.
வேனியை விஷ்ணு அவனுக்கு பின்னே தள்ளினான்.
வித்தியாசமாக மாறிய மனிதர்களில் ஒருவன் ஓடிவர, அங்கிருந்த ரிமோட்டில் கால்பட்டு, டீவியில் செய்திகள் ஓடத் தொடங்கியது.
“இதுபோல் இருக்கும் மனிதர்களை தொட வேண்டாம் என்று கேட்டுக்கொள்கிறோம், அவர்களை தொடுவதன் மூலமாக இந்த தொற்று பரவுகிறது” என்று செய்தியாளர் வாசிக்க
“இவங்ககிட்ட சண்டை போடுவது நமக்குத்தான் ஆபத்து” என்பதை உணர்கிறான்.
அங்கிருந்த ஃபோர்க்கை தூக்கி அந்த வித்தியாசமான மனிதனின்மீது எறிந்து, வேனியை இழுத்துக்கொண்டு ஓடினான்.
ஸ்ருதியை அந்த வித்தியாசமான மனிதன் தொட வர…
ஸ்ருதியின் முன்னே இருந்த சிலர் அவளை திரும்ப சொல்லி கத்த
அதைக் கேட்டு அவள் சட்டென திரும்ப…
அனந்த் டீ கடையில் நிற்கும்போது அதன் வழியே சென்ற ஒரு பையனை பார்த்தான்.
அவனது சிரிப்பை பார்த்துக் கொண்டு இருக்க…
திடீரென அவனது நடை வித்தியாசமாக மாறியது.
அதைப் பார்த்துக்கொண்டு இருந்த அனந்த், அவனை சற்று உற்று பார்க்க…
அவளது அருகில் இருந்த பையனை அவன் கடிக்கப்பார்த்தான்.
அதைத் தடுக்க அவன் ஓடிப்போக…
அவன் இருந்த பக்கத்தை நோக்கி அந்த ஜாம்பி கூட்டமே ஓடி வந்தது.
“சார் சார் அங்க பாருங்க சார், ஓடுங்க சார்” என்று சொல்லி ஓடினான் அனந்த்.
அந்த வித்தியாசமான மனிதனிடம் இருந்து தப்பித்து விலகினாள் ஸ்ருதி.
அவளும் ஓடத் தொடங்கினாள்.
வருணும் யசோதாவும் பேசிக்கொண்டு இருக்க…
வெளியில் ஏதோ சத்தம் கேட்டது.
இருவரும் வெளியே வந்து பார்க்க…
ஒரு ஜாம்பி கூட்டம் தெருவில் ஓடி வந்துக்கொண்டு இருந்தது.
யசோதாவை பிடித்துக்கொண்டு வருணும் அவனது வண்டியை நோக்கி ஓடத் தொடங்கினான்.
ஸ்ருதியின் மனதிலும் அனந்த்தின் மனதிலும் ஒரே எண்ணமே ஓடியது.
இருவருக்கும் அவர்களை பார்க்க வேண்டும் அவ்வளவுதான்.
அனந்த் வேகமாக அவனால் முடிந்த வரை வேகமாக ஓடுகிறான்.
அவனிற்கு அவளை பார்க்க வேண்டும் என்ற எண்ணம் மட்டுமே…
அவளும் அவனை பார்க்க ஏக்கத்துடன் இருந்தாள்.
இருவரும் முதலில் சந்தித்த பஸ்டாப்பை நோக்கி ஓடினர்.
வருண் யசோதோவை அவனது வண்டியில் ஏற்றி, அவனும் ஏதோ ஒரு பக்கம் தப்பித்து ஓடினான்.
விஷ்ணுவும் வேனியை காப்பாற்ற அவனது வண்டியில் ஏற்றி போய்க்கொண்டு இருக்கிறான்.
ஒரு பக்கம் எப்படி பரவுகிறது, எதனால் பரவுகிறது என்று விடை தெரியாத புதிய புதிராக இருக்கும் வைரஸ்.
இன்னொரு பக்கம் காதலனை பார்த்து மன்னிப்புக் கேட்க வேண்டும் என்ற தவிப்பில் ஓடிக்கொண்டு இருக்கும் ஸ்ருதி.
காதலியை பார்த்தால் போதும் என்ற எண்ணத்தில் தைரியத்தை வர வைத்து ஓடும் அனந்த்.
அவளை நம்பி வந்தவளை காப்பாற்ற வேண்டும் என்ற நினைப்பில் எதிரில் வருபவரை பார்க்காமல் வண்டியை ஓட்டும் விஷ்ணு.
இதற்கு நடுவில் வித்தியாசமான சக்திகளை கொண்ட ஹரி.
திரை கருப்பாகிறது.
நான்கு சாலைகள் சந்திக்கும் இடம்…
வட துருவமும் தென் துருவமும் ஒன்று சேரந்து இருக்கிறது.
ஸ்ருதியும் அனந்த்தும் கட்டி அணைத்து உலகை மறந்து இறக்கத் தயாராக இருந்தனர்.
அவர்களை சுற்றி அந்த ஜாம்பி கூட்டம் ஓடி வந்துக்கொண்டு இருக்கிறது.
“சாரி ஸ்ருதி” என்று கண்களில் கண்ணீர் வடிய அவனது கடைசி நேரத்தை இனிமையாக்க முயற்சி செய்கிறான் அனந்த்.
அவளது கடைசி வினாடிகளில் அவனுடன் இருப்பதே மகிழ்ச்சி என்று தெரிந்த தலைவி.
கண்களில் கண்ணீர் வடிந்தும், வராத சிரிப்பை உதடுகளில் வர வைத்துக் கொண்டு பேசத் தொடங்கினாள் ஸ்ருதி.
“நீ என்கிட்ட ரொம்ப நாளா ஒன்னு எதிர்பார்த்தேல” என்று சொல்ல
அனந்த் சிந்திக்கும் முன்னேயே…
அவளது கால்களை சற்று ஏற்றி அவனது உதடுகளில் அவளது உதடுகளை பதிக்க…
அவனும் அவளை இறுகபற்றி தூக்கி அவளை முழுமையாக ஆட்கொள்ள
அவர்களை சுற்றி வளைத்தது ஜாம்பி கூட்டம்…
விடைத் தெரியாத மர்மங்களுடன் முடிகிறது கள்வனின் கனவுகள் பாகம் ஒன்று.
முற்றும்…
அந்த புழுவை தின்ற கோழி கசாப்புக்காரனிடம் சென்றது.
அங்கிருந்து அதன் உடல் இரண்டு நபர்களுக்கு கை மாறியது.
கசாப்புக் கடைகாரன் கோழியின் தலையை பிய்த்து, அதன் ஆட்டம் அடங்கும் வரை காத்திருக்கிறான்.
அதன் ஆட்டம் அடங்கியதும் அதை துண்டு துண்டாக வெட்டிக்கொண்டு இருக்கிறான்.
“அண்ணே அரை கிலோ சிக்கன் கறி” என்று ஒருவன் கூவுகிறான்.
“அண்ணே 1 கிலோ கறி” என மற்றொருவன் கூவுகிறான்.
இருவரது கைகளுக்கும் அந்த கறி பரிமாறப்படுகிறது.
மற்றொரு பாதி புழு நகர்ந்து நகர்ந்து ஒரு வீட்டின் அருகே செல்கிறது.
அங்கு விளையாடிக்கொண்டிருந்த குழந்தை அதைப் பார்க்கிறது.
அதை பார்த்த குழந்தை அந்த புழு வித்தியாசமாக உள்ளதை பார்த்து அவளது அப்பாவை ஓடி போய் கூப்பிடுகிறாள்.
கறியை வாங்கிய குடும்பம் அதை சமைத்து சாப்பிடுகிறது.
“இன்னைக்கு கறி நல்லா இருக்குதுல” என்று சாப்பிட்டுக்கொண்டு இருக்கிறார்கள்.
அந்த குடும்பத்தில் இருந்த சிறுவன் விளையாட வெளியே செல்கிறான்.
மற்ற சிறுவர்களுக்கு வெய்யிலின் தாக்கம் நன்றாக தெரிகிறது. ஆனால் அவனுக்கு அது அவ்வளவாக தெரியவில்லை.
மற்றவர்களை விட இவன் வேகமாகவும் இருக்கிறான்.
அவனது உடம்பில் அவனுக்குத் தெரியாமல் சில மாற்றங்கள் உண்டாகிறது.
ஆனால் அங்கு அவர்களுக்குத் தெரியாத மற்றொரு விசயம் நடந்துக்கொண்டு இருக்கிறது.
அவன் இரும்பும் போதும், தும்மும் போதும், அவனது உடம்பில் இருந்து ஒரு சிறிய புழு வெளியேறுகிறது.
கண்களுக்குத் தெரியாத சிறிய அளவில்…
இது இப்படியே அங்குள்ள எல்லா பசங்களுக்கும் பரவுகிறது.
பசங்க அனைவரும் விளையாடிய களைப்பில் ஒரு கடையில் வந்து அமர்ந்து ஜூஸ் குடிக்க…
அவர்களிடம் இருந்து வியர்வை மூலமாக தரையிலும், அவர்களது உமிழ் நீர் வழியாக அந்த கிளாஸ்ஸிலும் அந்த புழுக்கள் ஒட்டியது.
அங்குள்ள டீவியில் ஒரு செய்தி ஓடுகிறது.
தமிழ்நாட்டின் பணக்காரர்களில் ஒருவரான ரஜீத் சிங்கின் மகன் ஹரி சிங் அவரது புதிய அலுவலகத்தை இன்று திறக்க இருக்கிறார்.
அந்த அலுவகத்தை நோக்கி போனாள்.
ஹரியின் ரூமில்…
ஹரியின் மடியில் அவனது காதலியான ஸ்ரேயா அமர்ந்து இருவரும் அவர்களது அன்பை உதடுகளின் இணைப்பின் மூலம் பரிமாறிக் கொண்டு இருந்தனர்.
ஸ்ரேயா ஹரியை சற்று பின் தள்ளி, அவனது நெற்றியில் இருந்த ஒரு காயத்தை தடவிக் கொடுக்க…
“உனக்கு இது இருக்குறது ஒரு மாதிரி இருக்குதா?” என்று ஹரி கேட்டான்.
“ம்ம்” என்று ஸ்ரேயா தலையை ஆட்ட
ஹரி அவனது கழுத்தில் இருந்த ஒருவித வித்தியாசமான கல் பதித்த அவனது சங்கிலியை பிடித்து இழுக்க அது கையுடன் வந்தது.
தங்க சங்கிலியை கையால் பிய்த்தும் அவனது கழுத்தில் ஒரு கீறல் கூட விழவில்லை.
அவனது நெற்றியில் இருந்த காயம் சட்டென குணமாகத் தொடங்கியது.
ஒரு சில வினாடிகளில் அங்கு அப்படி ஒரு காயம் இருந்ததற்கான அடையாளமே தெரியாமல் மறைந்தது.
ஆனால் அவனது ரோமங்கள் மஞ்சளும் காப்பியும் சேர்ந்த ஒரு நிறத்தில் மாறத் தொடங்கியது.
மேலும் அவை வேகமாக வளர்ந்தன.
அதைப்பார்த்த ஸ்ரேயா அவளது காலில் கட்டியிருந்த கருப்புக்கயிரை பிய்த்து அந்த சிறிய கல்லை அதில் கோர்த்து அவனது கையில் கட்டினாள்.
ரோமங்களின் நிறமும் நீளமூம் மீண்டும் முன்புபோலவே வந்தது.
“ஹரி இனிமே இதை அவிழ்த்த நான் மனுஷியாவே இருக்கமாட்டேன் சொல்லிட்டேன், நீ இன்னும் உன்னோட சக்திய கட்டுப்பாட்டுக்கு கொண்டு வரலை தெரியும்ல” என்று கோபப்பட
மீண்டும் ஹரி, அவர்களின் இதழ்களின் யுத்தத்தை தொடங்கினான்.
போன் அடிக்கத் தொடங்கியது.
“ஹலோ, சொல்லுங்க வேனி அக்கா” என்று ஸ்ருதி பேசினாள்.
“உங்க ரெண்டு பேருக்கும் என்னடி ஆச்சு?” என்று வேனி கேட்க
கண்ணீர் கலந்த கவலையான குரலுடன், “அக்கா அனந்த்துக்கு என்னய புடிக்கலை அக்கா, அவன் மனசுல வேற யாரோ இருக்காங்க, நான் உன்ட்ட சொன்னேன்ல கிராண்டா ப்ரோப்போஸ் பண்ண போறேன்னு, ஆனா அவன் அதை கொஞ்சம்கூட கண்டுக்கவில்லை அக்கா, முகத்துல ஒரு சிரிப்பு கூட இல்லை” என்று சொல்ல
அதை ஸ்பீக்கரில் போட்டு கேட்டுக்கொண்டு இருந்தனர் விஷ்ணுவும் வேனியும்…
விஷ்ணு மொபைலை வாங்கினான்.
“ஸ்ருதி இங்க பாரு, நான் தான் விஷ்ணு அனந்த்தோட அண்ணன், நீ நினைக்குற மாதிரி அனந்த் யாரையும் லவ் பண்ணல, அவன் லவ் பண்ற ஒரே பொண்ணு நீதான், அவனுக்கு ஒரு பிரச்சனை இருக்குது” என்று அனந்த்தின் கனவை பற்றிய விசயங்களை சொல்லத் தொடங்கினான் விஷ்ணு.
“உன் கதை எல்லாம் இருக்கட்டும் இந்த அடி எல்லாம் எப்படி வந்தது?” என்று டாக்டர் கேட்க
“ஒரே அவசரம்” என்று அவரது கண்ணத்தில் கில்லிக்கொண்டு சொன்னான்.
“அந்த கந்துவட்டிக்காரன் இருக்கான்ல”
“ஆமா…”
“அவன் அன்னைக்கு ஏற்பட்ட அதிர்ச்சில கோமா போய்ட்டான், இப்போதான் கொஞ்ச மாசத்துக்கு முன்னாடி எந்துச்சான், எப்படியோ நாங்கதான் அவன் வீட்டுல திருடுனோம்னு கண்டுபுடிச்சுட்டான்” என்று சொல்ல
“அய்யோ அனந்த்துக்கு இப்படி ஒரு பிரச்சனை இருக்குதுன்னு தெரியாம கண்டதை பேசிட்டேனே” என்று ஸ்ருதி கவலைப் பட்டுக்கொண்டு இருக்க
“அதுமட்டுமில்லை மா, அனந்த் திருடுவது அம்மாக்கு தெரிஞ்சு போச்சு, அந்த கவலைல தான் உன்ன பார்க்க வந்தான்” என்று விஷ்ணு சொல்ல
“அவனை உடனே நான் பார்க்கணும் அண்ணா” என்று சொல்லிக் கொண்டு இருக்கும் போதே, அவளது அருகில் ஒரு வித்தியாசமான உயிரினம் அவளை நெருங்கி வந்துக்கொண்டு இருந்தது.
“சரி இப்போ அந்த கந்துவட்டிக் காரன்ட்ட இருந்து தான் தப்பிச்சு வர்ரயா?” என்று கேட்க
“அய்யோ ஆமா சார், இந்த துப்பாக்கி கூட அவனோடதுதான்” என்று சொல்லிக்கொண்டு இருக்கும் போதே ஒரு வித்தியாசமான காட்சி அங்கு நடந்தது.
ஹரியும் ஸ்ரேயாவும் ஒரு வீட்டில் இருந்தனர்.
“பெரியப்பா எதுக்கு இப்போ இங்க வர சொன்னேங்க?” என்று ஹரி கேட்க
“இளவரசே ஒரு பிரச்சனை வந்து இருக்குது”
“என்ன பிரச்சனை பெரியப்பா?” என்று கேட்டான் ஹரி.
“இதை கொஞ்சம் பாருங்க இளவரசே” என்று ஒரு கண்ணாடி பெட்டியை காமிக்க
அதில் அந்த புழு ஊர்ந்துக்கொண்டு இருந்தது.
“என்னது இது?” என்று ஸ்ரேயா கேட்க
“இது இன்னைக்கு காலைல வித்யா வெளியில விளையாடும் போது அவ கண்ணுல பட்டது, ஏதோ ஒரு புது உயிரினம் மாதிரி தெரியுது, ஆனா கண்டிப்பா இந்த உலகத்தை சேர்ந்தது இல்லை” என்று அந்த சைண்டிஸ்ட் சொல்ல
“என்ன பெரியப்பா சொல்லுறேங்க”
“ஆமா”
“வெயிட் வெயிட் இது இந்த உலகத்தை சேர்ந்தது இல்லை ஓகே, ஆனா இதுனால ஏதும் பிரச்சனை இருக்கா?” என்று ஸ்ரேயா கேட்க
“நல்ல கேள்வி ஒரு நிமிசம் இதை பாருங்க” என்று ஒரு பட்டனை அழுத்த
ஒரு லேசர் அந்த புழுவை இரண்டாக வெட்டியது.
ஆனாலும் அந்த புழு ஊர்ந்துக்கொண்டு இருக்க, ஒன்றாக இருந்த புழு இரண்டாக மாறியது.
“என்னது இது? இன்னொன்னு வந்து இருக்குது?”
“அதுமட்டுமில்லை இதை கொஞ்சம் பாருங்க”என்று அது ஊர்ந்து சென்ற பாதையை மைக்ரோஸ்கோப் வழியை பார்க்க
அது சென்ற பாதையில் எல்லாம் அதன் முட்டைகள் மிகச்சிறிய உருவத்தில் இருந்தது.
“இது மட்டும் மனித உடம்புக்குள்ள போனா?” என்று ஸ்ரேயா கேட்க
டீவியில்…
ஒரு மர்மமான நோயால் மனிதர்கள் தாக்கப்பட்டு வருகின்றனர், அவர்களின் உடம்பில் இருந்து ஒருவித வித்தியாசமான புழுக்கள் வந்து விழுகின்றது, அனைவரும் பாதுகாப்புடன் இருக்க சொல்லி காவல்துறை எச்சரிக்கிறது” என்ற செய்தி வரத் தொடங்கியது.
யசோதா வீட்டின் உள்ளே அழுதுக்கொண்டு இருக்க…
வருண் அவளது பின்னே வந்து நின்றான்.
“மாதாஜீ”
“வருண் உனக்கும் தெரியும்ல, நீயும் என்கிட்ட இருந்து மறைச்சுட்டேல” என்று யசோதா புலம்பிக் கொண்டு இருக்க
“மாதாஜீ, அனந்த் அண்ணனும் விஷ்ணு அண்ணனும் பண்ணது தப்புதான், ஆனா அவங்க அதை உஙகள சந்தோஷப்படுத்தனும்னு தான் பண்ணாங்க மாதாஜீ”
“நீ என்ன சொன்னாலும் என் ஆத்திரம் அடங்கள, அனந்த் என் பையனே இல்லை, நாளைக்கு அவன் அப்பா அம்மா என்ட்ட வந்து ஏன் என் பையன திருடனா மாத்துனன்னு என்ன பார்த்து கேட்ட நான் என்ன சொல்லுவேன்” என்று குமுறிக் கொண்டு இருந்தாள்.
விஷ்ணுவும் வேனியும் ஒரு உணவகத்தில் இருந்து ஸ்ருதியுடன் பேசிக்கொண்டு இருந்தனர்.
“ஸ்ருதி? ஸ்ருதி?” என்று கத்த
அங்கிருந்த ஒருவன் திடீரென தலையை ஒரு விதமாக அசைத்தான்.
அவனது கண்களில் இருந்து ரத்தம் வரத் தொடங்கியது.
அவனது கைகளில் எல்லாம் ஒருவித தோல் வியாதிபோல் வரத் தொடங்கியது.
அதைப்பார்த்து சிலர் ஓடத் துவங்கினர்.
இன்னும் சிலர் அவனை போலவே மாறத் தொடங்கினர்.
விஷ்ணுவும் வேனியும் பதறினார்கள்.
வேனியை விஷ்ணு அவனுக்கு பின்னே தள்ளினான்.
வித்தியாசமாக மாறிய மனிதர்களில் ஒருவன் ஓடிவர, அங்கிருந்த ரிமோட்டில் கால்பட்டு, டீவியில் செய்திகள் ஓடத் தொடங்கியது.
“இதுபோல் இருக்கும் மனிதர்களை தொட வேண்டாம் என்று கேட்டுக்கொள்கிறோம், அவர்களை தொடுவதன் மூலமாக இந்த தொற்று பரவுகிறது” என்று செய்தியாளர் வாசிக்க
“இவங்ககிட்ட சண்டை போடுவது நமக்குத்தான் ஆபத்து” என்பதை உணர்கிறான்.
அங்கிருந்த ஃபோர்க்கை தூக்கி அந்த வித்தியாசமான மனிதனின்மீது எறிந்து, வேனியை இழுத்துக்கொண்டு ஓடினான்.
ஸ்ருதியை அந்த வித்தியாசமான மனிதன் தொட வர…
ஸ்ருதியின் முன்னே இருந்த சிலர் அவளை திரும்ப சொல்லி கத்த
அதைக் கேட்டு அவள் சட்டென திரும்ப…
அனந்த் டீ கடையில் நிற்கும்போது அதன் வழியே சென்ற ஒரு பையனை பார்த்தான்.
அவனது சிரிப்பை பார்த்துக் கொண்டு இருக்க…
திடீரென அவனது நடை வித்தியாசமாக மாறியது.
அதைப் பார்த்துக்கொண்டு இருந்த அனந்த், அவனை சற்று உற்று பார்க்க…
அவளது அருகில் இருந்த பையனை அவன் கடிக்கப்பார்த்தான்.
அதைத் தடுக்க அவன் ஓடிப்போக…
அவன் இருந்த பக்கத்தை நோக்கி அந்த ஜாம்பி கூட்டமே ஓடி வந்தது.
“சார் சார் அங்க பாருங்க சார், ஓடுங்க சார்” என்று சொல்லி ஓடினான் அனந்த்.
அந்த வித்தியாசமான மனிதனிடம் இருந்து தப்பித்து விலகினாள் ஸ்ருதி.
அவளும் ஓடத் தொடங்கினாள்.
வருணும் யசோதாவும் பேசிக்கொண்டு இருக்க…
வெளியில் ஏதோ சத்தம் கேட்டது.
இருவரும் வெளியே வந்து பார்க்க…
ஒரு ஜாம்பி கூட்டம் தெருவில் ஓடி வந்துக்கொண்டு இருந்தது.
யசோதாவை பிடித்துக்கொண்டு வருணும் அவனது வண்டியை நோக்கி ஓடத் தொடங்கினான்.
ஸ்ருதியின் மனதிலும் அனந்த்தின் மனதிலும் ஒரே எண்ணமே ஓடியது.
இருவருக்கும் அவர்களை பார்க்க வேண்டும் அவ்வளவுதான்.
அனந்த் வேகமாக அவனால் முடிந்த வரை வேகமாக ஓடுகிறான்.
அவனிற்கு அவளை பார்க்க வேண்டும் என்ற எண்ணம் மட்டுமே…
அவளும் அவனை பார்க்க ஏக்கத்துடன் இருந்தாள்.
இருவரும் முதலில் சந்தித்த பஸ்டாப்பை நோக்கி ஓடினர்.
வருண் யசோதோவை அவனது வண்டியில் ஏற்றி, அவனும் ஏதோ ஒரு பக்கம் தப்பித்து ஓடினான்.
விஷ்ணுவும் வேனியை காப்பாற்ற அவனது வண்டியில் ஏற்றி போய்க்கொண்டு இருக்கிறான்.
ஒரு பக்கம் எப்படி பரவுகிறது, எதனால் பரவுகிறது என்று விடை தெரியாத புதிய புதிராக இருக்கும் வைரஸ்.
இன்னொரு பக்கம் காதலனை பார்த்து மன்னிப்புக் கேட்க வேண்டும் என்ற தவிப்பில் ஓடிக்கொண்டு இருக்கும் ஸ்ருதி.
காதலியை பார்த்தால் போதும் என்ற எண்ணத்தில் தைரியத்தை வர வைத்து ஓடும் அனந்த்.
அவளை நம்பி வந்தவளை காப்பாற்ற வேண்டும் என்ற நினைப்பில் எதிரில் வருபவரை பார்க்காமல் வண்டியை ஓட்டும் விஷ்ணு.
இதற்கு நடுவில் வித்தியாசமான சக்திகளை கொண்ட ஹரி.
திரை கருப்பாகிறது.
நான்கு சாலைகள் சந்திக்கும் இடம்…
வட துருவமும் தென் துருவமும் ஒன்று சேரந்து இருக்கிறது.
ஸ்ருதியும் அனந்த்தும் கட்டி அணைத்து உலகை மறந்து இறக்கத் தயாராக இருந்தனர்.
அவர்களை சுற்றி அந்த ஜாம்பி கூட்டம் ஓடி வந்துக்கொண்டு இருக்கிறது.
“சாரி ஸ்ருதி” என்று கண்களில் கண்ணீர் வடிய அவனது கடைசி நேரத்தை இனிமையாக்க முயற்சி செய்கிறான் அனந்த்.
அவளது கடைசி வினாடிகளில் அவனுடன் இருப்பதே மகிழ்ச்சி என்று தெரிந்த தலைவி.
கண்களில் கண்ணீர் வடிந்தும், வராத சிரிப்பை உதடுகளில் வர வைத்துக் கொண்டு பேசத் தொடங்கினாள் ஸ்ருதி.
“நீ என்கிட்ட ரொம்ப நாளா ஒன்னு எதிர்பார்த்தேல” என்று சொல்ல
அனந்த் சிந்திக்கும் முன்னேயே…
அவளது கால்களை சற்று ஏற்றி அவனது உதடுகளில் அவளது உதடுகளை பதிக்க…
அவனும் அவளை இறுகபற்றி தூக்கி அவளை முழுமையாக ஆட்கொள்ள
அவர்களை சுற்றி வளைத்தது ஜாம்பி கூட்டம்…
விடைத் தெரியாத மர்மங்களுடன் முடிகிறது கள்வனின் கனவுகள் பாகம் ஒன்று.
முற்றும்…
Last edited:
- Status