கருவறைக் காதல் - கதைத்திரி
- Thread starter Habi
- Start date
- Status
Habi
Moderator
அத்தியாயம் - 01
என் முதல் தாயாக நீயும் உன் முதல் சேயாக நானும் இருக்க என்றும் உன் அன்பில், அணைப்பில் உருகி கரையும் உன் கருவறைக் காதலி நானடா.
வெண்பனி போர்த்திய மலைகளைப் போல் எங்கும் வெண்மை நிறைந்து இருக்க புகை மண்டலம் சூழ்ந்து அந்த ரம்யமான அழகிய காட்சியை கண்களில் தாங்கி அதில் தன் மொத்த ரசனைகளையும் செலுத்தி லயித்திருந்தாள் அவள் வெண்ணிலவின் தோழி வெண்மதியாள்..
அந்த வெண்மதிக்கு போட்டியாய் பிறந்தாளோ பெண்ணவள் பூமுகமும் மென்மையான அழகை பிரதிபலித்திட அவள் கண்களில் நிறைந்த பூரிப்பு மேலும் அவளை அழகூட்ட கைவிரித்து இயற்கையோடு ஒன்றிற்கும் முனைப்போடு இயற்கை அன்னை அள்ளித்தந்த அற்புதமான ரசனையில் தன்னை மறந்து லயித்திருந்தவளின் காதுகளில் நாரசமாய் ஒலித்தது அவள் சிற்றன்னை கஸ்தூரியின் கத்தல் குரல்..
"ஏய் எழுந்திரிடி எவ்வளவு நேரமா கத்திக்கிட்டு இருக்கேன்" என்று மீண்டும் அதே குரல் ஒலித்திட..திடுக்கிட்டு பதறி எழுந்தவளின் இனிய கனவோ கலைந்து தான் போனது..
முதலில் திருதிருவென விழித்தவளுக்கோ சற்று முன் கண்ட காட்சிகள் கனவு என்பது புரியவே சற்று நேரம் எடுத்திருக்க அதற்கிடையில் மீண்டும் தன் ஒலிபெருக்கியை ஒலிக்கவிட்டிருந்தார் கஸ்தூரி..
அதில் அவசரமாய் கண்களை கசக்கிவிட்டு எழுந்தவள் அவிழ்ந்து கிடந்த கூந்தலை அள்ளிமுடிந்திட்ட சமயம் அறைக்குள் நுழைந்த அவள் சித்தியோ மீண்டும் தன் கத்தலை தொடங்கினாள்..
"எவ்வளவு நேரமாடி எழுப்புறேன்..மகாராணிக்கு தூக்கம் கேக்குதோ?? எழும்பி வேலையை பாருடி" என்ற காலை நேர அர்ச்சனையை அவரிடம் வாங்கிக் கொண்டே அன்றைய நாளை துவங்கிக் கொண்டாள் வெண்மதி..
வெண்மதி பெயருக்கேற்றது போலவே அந்த வானத்து வெண்ணிலாவின் அழகை கொண்டு பிரகாசிக்கும் அழகைக் கொண்டவள்..மெல்லிய உடல்வாகு பால்வண்ண வட்ட முகம் அதில் உருளும் மீன்விழிகள்..திருஷ்டி பொட்டாய் அவ்விழிகளில் இழையோடும் சிறுசோகம், இப்போது தான் பன்னிரெண்டாம் வகுப்பை முடித்து வாழ்க்கையின் அடுத்த கட்டத்திற்கு அடியெடுத்து வைக்க இருக்கும் ஆசைகளை அதிகம் நெஞ்சில் சுமந்து கொண்டிருக்கும் கிராமத்து எழில் கொஞ்சும் அழகிய அமைதியான மங்கையவள்.
சிற்றன்னையின் கத்தலில் அவசரமாய் எழுந்து கொண்டு குளியறை நுழைந்தவளின் அன்றைய நாளுக்கான ஓட்டம் தொடங்கியது.
சிறிது நேரம் தான் சென்றிருக்கும் மீண்டும் சித்தியின் குரல்
"அடியேய் இன்னும் என்னடி பண்ற வந்து வேலையைக் கவனிடி"எனக் கூறிய மறு நிமிடம் மின்னலென தன் காலைக்கடன்களை முடித்துக் கொண்டு சமையலறை நுழைந்தாள்..
அதே நேரம் வீட்டு வாசலிலோ
"என்ன கஸ்தூரி காலையிலே ஒரே சத்தமா இருக்கு" எனக் கேட்டபடி உள் நுழைந்தனர் அந்த தம்பதியினர்.
அவர்களை கண்ட கஸ்தூரியோ புன்னகையுடன்
"அடடே வாங்க அண்ணா வாங்க அண்ணி" என அவர்களை உள்ளே அழைத்து அமரவைத்தார்..
"என்ன கஸ்தூரி ரொம்ப சத்தமா இருக்கு" என்ற தன் அண்ணி வசந்தாவை பார்த்த கஸ்தூரியோ தன் புலம்பழுக்கான காரணத்தை கூறினார்..
"அந்தக் கழுதையைத் தான் எழுப்பிக்கிட்டு இருந்தேன் அண்ணி அதான் சத்தம்" என சலிப்புடன் மொழிந்தார்..
அவர் முகத்தின் சிடுசிடுப்பை பார்த்த வசந்தாவோ எப்போதும் போல "ம்ம் வாழ வேண்டிய வயசுல உனக்கு இப்பிடி ஒரு பாரம் வந்து ஏறி இப்போ வாழ்க்கை பூரா தொடருது" எனக் கூறி பெருமூச்சு விட அவருடைய இந்த போலியான வருத்தத்தில் எரிச்சலடைந்தவருக்கோ இது ஒன்றும் புதிதல்ல கடந்து வந்த பதினெட்டு வருடங்களாக நிகழும் நிகழ்வுதான்.. இவ்வாறான அவருடைய போலியான வருத்தத்தில் எரிச்சலடையும் கஸ்தூரியின் கோபத்திற்கு உள்ளாவது என்னவோ அந்த அழகுப் பாவையே..
மூர்த்திக்கோ மனைவியின் பேச்சும் தங்கையின் எரிச்சலும் நிலமையை உணர்த்த பேச்சை முடிக்கும் பொருட்டு "சரி சரி விடுங்க முடிஞ்ச கதையெல்லாம் பேசிக்கிட்டு" எனக் கூறி அதற்கு முற்றுப் புள்ளி வைத்தார் அந்த மென்னுள்ளம் கொண்ட மனிதர்..
அண்ணனின் வார்த்தையில் அதைவிடுத்தவர் அவர்களிடம்
"என்ன அண்ணி வீட்டு பக்கம் வந்து இருக்கிங்க ஏதும் விசேஷமா???" என்றார்..
அவரின் கேள்வியில் வந்த விடயம் நினைவு வந்தவராக வசந்தாவோ "ஆமா கஸ்தூரி நம்ம சாந்திக்கு நல்ல வரன் ஒன்னு அமைஞ்சு இருக்கு அதான் அத சொல்லிட்டு போலாம்னு வந்தேன்.." என்றார்..
"என்ன அண்ணி சொல்றிங்க நம்ம சாந்திக்கு கல்யாணம் பண்ண போறிங்களா?? அவளுக்கு இப்போ தானே பதினெட்டு வயசு அதுக்குள்ள கல்யாணத்துக்கு என்ன அவசரம்.." என அதங்கமாய் தன் கேள்வியை முன்வைத்தார்..
அவரோ ஒரு பெருமூச்சுடன் "ம்ம் இப்போ காலம் ரொம்ப கெட்டு போய்க்கிடக்கு கஸ்தூரி..இதெல்லாம் காதல் கத்தரிக்கானு அலையுற வயசு அதான் அவசரமா இந்த முடிவு.." என்றவரின் பார்வையோ கஸ்தூரியை அர்த்தமாய் பார்த்து வைத்தது..
தன் அண்ணியின் பேச்சில் முகம் சுருக்கியவர் "என்ன அண்ணி இப்பிடி சொல்றிங்க நம்ம சாந்தி அப்பிடி எல்லாம் செய்றவள் இல்லை.."என்று தன்விருப்பமின்மையை வெளிப்படுத்தினார்..
வசந்தாவோ அப்போதும் விடாதவராய் "நான் சாந்திய சொல்ல இல்லை பொதுவா இந்த காலத்து பசங்கள சொன்னேன்" என அங்கே காபி கொண்டு வந்த வெண்மதியை பார்த்து ஜாடையாக பேசினார்..
அவரின் ஜாடை பேச்சு கஸ்தூரி வெண்மதி இருவருக்கும் புரிந்தது.
கஸ்தூரிக்கு அவரின் ஜாடை பேச்சு கோபத்தை தந்த போதிலும் வீடு தேடிவந்தவரிடம் முகம் திருப்பக்கூடாது என்பதற்காக அவரின் பேச்சை ஆமோதிப்பவராய்
"நீங்க சொல்றதும் சரி தான் அண்ணி." என அவர் முடிவுக்கு ஒத்து ஊதி அமைதியாகினார் கஸ்தூரி..
மதிக்கோ சிற்றன்னையின் பேச்சில் முகம் சுருங்கிட அமைதியாய் நின்றிருந்தாள்..அவளை பொறுத்தவரை அவள் இலட்சியம் கனவு எல்லாம் வேறு அல்லவா?? ஆனால் அதற்கு தடையாக இந்த திருமணப் பேச்சு அமைந்துவிடுமோ என்றெண்ணியவள் மனமோ..சித்தியை மீறி உன்னால் எதுவும் செய்ய முடியாது என்று எடுத்துரைக்க அமைதியாய் நின்று கொண்டாள்..
வசந்தாவோ கஸ்தூரியின் ஒப்புதலில் மேலும் அவரைத் தூண்டியவராய்.."ஏன் கஸ்தூரி மதிக்கும் சாந்திட வயசு தானே" என தூண்டில் போட.. கஸ்தூரியோ "ஆமா அண்ணி" என்றார்..
வசந்தாவோ தற்போது பார்வையை வெண்மதி புறம் திருப்பியவர்..
"ம்ம் என்னமா மதி பரீட்சை எல்லாம் நல்லா எழுதி இருக்கியா??"என்றார் அவளிடம்..
அவர் கேள்வியில் திடுக்கிட்டவள் நிமிர்ந்து "ஆமா அத்தை ரெம்ப நல்லா எழுதியிருக்கேன்" என அமைதியான குரலில் கூறினாளும் அந்தக் குரலில் இருந்த துள்ளல் சந்தோஷத்தைக் கண்ட வசந்தாவிற்கு எரிச்சல் வந்தது.
தன் பிள்ளையை விட அழகிலும் அறிவிலும் உயர்ந்த வெண்மதியின் மீது எப்போதும் மிகுந்த எரிச்சலே அவருக்கு..
முகத்தை கோணியவர்..
"என்னத்த படிச்சு என்னத்த செய்ற.. வயசு பொண்ணுங்களுக்கு அந்தெந்த வயசுல கல்யாணம் பண்ணி வெச்சிடனும் இல்லைனா நமக்குதான் ஆபத்து" எனக் குத்தலாக மொழிந்திட கஸ்தூரியின் முகம் யோசனையில் ஆழ்ந்தது.
கஸ்தூரியின் யோசனை முகத்தைக் கண்டவர் தான் வந்த வேலை சிறப்பாக முடிந்த சந்தோஷத்தில் அங்கிருந்து விடை பெற்றவர்..
திரும்பி வந்து கஸ்தூரியிடம் எதையோ முனுமுனுத்து விட்டுச் செல்ல..
அவரின் பேச்சும் நடவடிக்கையும் வழமையே என்பது போல் சுவர் ஓரம் நின்று பார்த்துக் கொண்டிருந்த வெண்மதியின் பார்வையோ சுவற்றில் தொங்கிக் கொண்டிருந்த புகைப்படச் சட்டத்தில் புன்னகையுடன் வீற்றிருந்த தன் பெற்றோர் முகத்திலே நிலைத்திருந்தது..
கிராமத்தில் நல்ல வசதி படைத்த கேசவன்.. மற்றும் பிறந்த வீட்டு உறவுகளின்றி தன் காதலனையும் காதலையும் நம்பி வந்த பூமாதேவி இருவரின் காதலின் சாட்சியாகாப் பிறந்தவளே அவர்களின் செல்லச் சீமாட்டி வெண்மதி.
குழந்தை பிறந்த பின் பிரசவத்தின் பின் ஏற்பட்ட ஒரு சில உடல் உபாதைகளால் கைக்குழந்தையும் தன் காதல் கணவனையும் விட்டு விண்ணுலகம் எய்தினார் பூமாதேவி
காதல் மனைவியின் இழப்பு ஒருபக்கம் வேதனை தர மறுபக்கம் பிறந்தவுடனே தாயின் அரவணைப்பை இழந்த பச்சிளம் குழந்தையின் ஏக்கம் என கேசவனை வாட்டி வதைக்க ஓய்ந்து தான் போனார்..
தன் நண்பன் படும் கஷ்டத்தை பார்த்த மூர்த்தியோ மனமுவந்து தன் தங்கையை திருமணம் செய்யுமாறு கேட்டிட முற்றாய் மறுத்துவிட்டார் கேசவன்..
மூர்த்தியோ விடாது அவரிடம் பேசியவர் தன் தங்கையின் நிலைமையையும் எடுத்துக் கூறினார்..திருமணம் முடித்தும் குழந்தையின்மையினால் வாழாவெட்டியாய் தன் வீட்டில் இருக்கும் தங்கைக்கு ஒரு வாழ்க்கை கொடுக்குமாறு நண்பனிடம் கேட்டவர் அதோடு உன் பிள்ளைக்கு ஒரு தாயாகவும் இருப்பாள் என அவரை பேசிப் பேசியயே திருமணத்திற்காக சம்மதிக்க வைத்திருந்தார்..
காலம் அழகாக நகர்ந்தது கஸ்தூரியின் வாழ்க்கையும் சந்தோஷமாகவே இருந்தது...ஒரு கணவன் மனைவியாய் இருவருக்குமே அந்நியொன்னியம் இல்லாதுவிடினும் ஒரு நல்ல பாதுகாவலனாய் நல்ல தந்தையாய் தன் குடும்பத்தை காத்து நின்றார் கேசவன்..
கஸ்தூரியோ தாய்க்கு நிகராய் இல்லாவிடினும் தன்னால் இயன்றவரை மதியை நன்றாகவே கவனித்து வந்தார்.
மகிழ்ச்சி மட்டுமே நிலைத்திருந்த அவர்களின் அழகிய கூட்டில் திடீர் இடியாய் வந்து வீழ்ந்தது என்னவோ கேசவனின் இறப்புச் செய்தியே..
வீட்டின் ஆணிவேராய் தாங்கி நின்றவர் முற்றாய் சாய்ந்திட..இத்தனை காலமும் அவர் பாதுகாப்பில் இருந்த கஸ்தூரியின் மனமோ அவர் இழப்பை ஏற்றுக்கொள்ள முடியாது தவிக்க அதனால் உண்டான கோபம் கவலை அனைத்தும் வெண்மதி மீதே இறங்கியது..
பருவ வயதையும் எட்டாத அச்சிறு பாவைக்கோ தந்தையை இழந்த வலி ஒருபுறம் என்றாள் தன்னை இத்தனை நாளாய் காத்து நின்ற சிற்றன்னையின் திடீர் வெறுப்பு ஒருபுறம் சேர்ந்து கொள்ள மொத்தமாய் நொடிந்து போனாள்..
இத்தனை நாள் அன்பை கொட்டியவர் இன்று மாறிப் போனதை சிறு பெண்ணவளால் ஏற்றுக் கொள்ள முடியாதுவிடினும் காலம் அழகாய் கற்றுக் கொடுத்தது அவளுக்கான பக்குவத்தை..
வாழ்க்கையின் மீது விரக்தி கொண்டே தன் மீது கோபத்தை காட்டுகிறார் என்று மெல்ல மெல்ல நிதர்சனத்தை உணரத் தொடங்கியவள் அன்று முதல் இன்று வரை தன் சித்தியிற்காக மௌனம் காத்து நின்றாள் பாவையவள்...
என் முதல் தாயாக நீயும் உன் முதல் சேயாக நானும் இருக்க என்றும் உன் அன்பில், அணைப்பில் உருகி கரையும் உன் கருவறைக் காதலி நானடா.
வெண்பனி போர்த்திய மலைகளைப் போல் எங்கும் வெண்மை நிறைந்து இருக்க புகை மண்டலம் சூழ்ந்து அந்த ரம்யமான அழகிய காட்சியை கண்களில் தாங்கி அதில் தன் மொத்த ரசனைகளையும் செலுத்தி லயித்திருந்தாள் அவள் வெண்ணிலவின் தோழி வெண்மதியாள்..
அந்த வெண்மதிக்கு போட்டியாய் பிறந்தாளோ பெண்ணவள் பூமுகமும் மென்மையான அழகை பிரதிபலித்திட அவள் கண்களில் நிறைந்த பூரிப்பு மேலும் அவளை அழகூட்ட கைவிரித்து இயற்கையோடு ஒன்றிற்கும் முனைப்போடு இயற்கை அன்னை அள்ளித்தந்த அற்புதமான ரசனையில் தன்னை மறந்து லயித்திருந்தவளின் காதுகளில் நாரசமாய் ஒலித்தது அவள் சிற்றன்னை கஸ்தூரியின் கத்தல் குரல்..
"ஏய் எழுந்திரிடி எவ்வளவு நேரமா கத்திக்கிட்டு இருக்கேன்" என்று மீண்டும் அதே குரல் ஒலித்திட..திடுக்கிட்டு பதறி எழுந்தவளின் இனிய கனவோ கலைந்து தான் போனது..
முதலில் திருதிருவென விழித்தவளுக்கோ சற்று முன் கண்ட காட்சிகள் கனவு என்பது புரியவே சற்று நேரம் எடுத்திருக்க அதற்கிடையில் மீண்டும் தன் ஒலிபெருக்கியை ஒலிக்கவிட்டிருந்தார் கஸ்தூரி..
அதில் அவசரமாய் கண்களை கசக்கிவிட்டு எழுந்தவள் அவிழ்ந்து கிடந்த கூந்தலை அள்ளிமுடிந்திட்ட சமயம் அறைக்குள் நுழைந்த அவள் சித்தியோ மீண்டும் தன் கத்தலை தொடங்கினாள்..
"எவ்வளவு நேரமாடி எழுப்புறேன்..மகாராணிக்கு தூக்கம் கேக்குதோ?? எழும்பி வேலையை பாருடி" என்ற காலை நேர அர்ச்சனையை அவரிடம் வாங்கிக் கொண்டே அன்றைய நாளை துவங்கிக் கொண்டாள் வெண்மதி..
வெண்மதி பெயருக்கேற்றது போலவே அந்த வானத்து வெண்ணிலாவின் அழகை கொண்டு பிரகாசிக்கும் அழகைக் கொண்டவள்..மெல்லிய உடல்வாகு பால்வண்ண வட்ட முகம் அதில் உருளும் மீன்விழிகள்..திருஷ்டி பொட்டாய் அவ்விழிகளில் இழையோடும் சிறுசோகம், இப்போது தான் பன்னிரெண்டாம் வகுப்பை முடித்து வாழ்க்கையின் அடுத்த கட்டத்திற்கு அடியெடுத்து வைக்க இருக்கும் ஆசைகளை அதிகம் நெஞ்சில் சுமந்து கொண்டிருக்கும் கிராமத்து எழில் கொஞ்சும் அழகிய அமைதியான மங்கையவள்.
சிற்றன்னையின் கத்தலில் அவசரமாய் எழுந்து கொண்டு குளியறை நுழைந்தவளின் அன்றைய நாளுக்கான ஓட்டம் தொடங்கியது.
சிறிது நேரம் தான் சென்றிருக்கும் மீண்டும் சித்தியின் குரல்
"அடியேய் இன்னும் என்னடி பண்ற வந்து வேலையைக் கவனிடி"எனக் கூறிய மறு நிமிடம் மின்னலென தன் காலைக்கடன்களை முடித்துக் கொண்டு சமையலறை நுழைந்தாள்..
அதே நேரம் வீட்டு வாசலிலோ
"என்ன கஸ்தூரி காலையிலே ஒரே சத்தமா இருக்கு" எனக் கேட்டபடி உள் நுழைந்தனர் அந்த தம்பதியினர்.
அவர்களை கண்ட கஸ்தூரியோ புன்னகையுடன்
"அடடே வாங்க அண்ணா வாங்க அண்ணி" என அவர்களை உள்ளே அழைத்து அமரவைத்தார்..
"என்ன கஸ்தூரி ரொம்ப சத்தமா இருக்கு" என்ற தன் அண்ணி வசந்தாவை பார்த்த கஸ்தூரியோ தன் புலம்பழுக்கான காரணத்தை கூறினார்..
"அந்தக் கழுதையைத் தான் எழுப்பிக்கிட்டு இருந்தேன் அண்ணி அதான் சத்தம்" என சலிப்புடன் மொழிந்தார்..
அவர் முகத்தின் சிடுசிடுப்பை பார்த்த வசந்தாவோ எப்போதும் போல "ம்ம் வாழ வேண்டிய வயசுல உனக்கு இப்பிடி ஒரு பாரம் வந்து ஏறி இப்போ வாழ்க்கை பூரா தொடருது" எனக் கூறி பெருமூச்சு விட அவருடைய இந்த போலியான வருத்தத்தில் எரிச்சலடைந்தவருக்கோ இது ஒன்றும் புதிதல்ல கடந்து வந்த பதினெட்டு வருடங்களாக நிகழும் நிகழ்வுதான்.. இவ்வாறான அவருடைய போலியான வருத்தத்தில் எரிச்சலடையும் கஸ்தூரியின் கோபத்திற்கு உள்ளாவது என்னவோ அந்த அழகுப் பாவையே..
மூர்த்திக்கோ மனைவியின் பேச்சும் தங்கையின் எரிச்சலும் நிலமையை உணர்த்த பேச்சை முடிக்கும் பொருட்டு "சரி சரி விடுங்க முடிஞ்ச கதையெல்லாம் பேசிக்கிட்டு" எனக் கூறி அதற்கு முற்றுப் புள்ளி வைத்தார் அந்த மென்னுள்ளம் கொண்ட மனிதர்..
அண்ணனின் வார்த்தையில் அதைவிடுத்தவர் அவர்களிடம்
"என்ன அண்ணி வீட்டு பக்கம் வந்து இருக்கிங்க ஏதும் விசேஷமா???" என்றார்..
அவரின் கேள்வியில் வந்த விடயம் நினைவு வந்தவராக வசந்தாவோ "ஆமா கஸ்தூரி நம்ம சாந்திக்கு நல்ல வரன் ஒன்னு அமைஞ்சு இருக்கு அதான் அத சொல்லிட்டு போலாம்னு வந்தேன்.." என்றார்..
"என்ன அண்ணி சொல்றிங்க நம்ம சாந்திக்கு கல்யாணம் பண்ண போறிங்களா?? அவளுக்கு இப்போ தானே பதினெட்டு வயசு அதுக்குள்ள கல்யாணத்துக்கு என்ன அவசரம்.." என அதங்கமாய் தன் கேள்வியை முன்வைத்தார்..
அவரோ ஒரு பெருமூச்சுடன் "ம்ம் இப்போ காலம் ரொம்ப கெட்டு போய்க்கிடக்கு கஸ்தூரி..இதெல்லாம் காதல் கத்தரிக்கானு அலையுற வயசு அதான் அவசரமா இந்த முடிவு.." என்றவரின் பார்வையோ கஸ்தூரியை அர்த்தமாய் பார்த்து வைத்தது..
தன் அண்ணியின் பேச்சில் முகம் சுருக்கியவர் "என்ன அண்ணி இப்பிடி சொல்றிங்க நம்ம சாந்தி அப்பிடி எல்லாம் செய்றவள் இல்லை.."என்று தன்விருப்பமின்மையை வெளிப்படுத்தினார்..
வசந்தாவோ அப்போதும் விடாதவராய் "நான் சாந்திய சொல்ல இல்லை பொதுவா இந்த காலத்து பசங்கள சொன்னேன்" என அங்கே காபி கொண்டு வந்த வெண்மதியை பார்த்து ஜாடையாக பேசினார்..
அவரின் ஜாடை பேச்சு கஸ்தூரி வெண்மதி இருவருக்கும் புரிந்தது.
கஸ்தூரிக்கு அவரின் ஜாடை பேச்சு கோபத்தை தந்த போதிலும் வீடு தேடிவந்தவரிடம் முகம் திருப்பக்கூடாது என்பதற்காக அவரின் பேச்சை ஆமோதிப்பவராய்
"நீங்க சொல்றதும் சரி தான் அண்ணி." என அவர் முடிவுக்கு ஒத்து ஊதி அமைதியாகினார் கஸ்தூரி..
மதிக்கோ சிற்றன்னையின் பேச்சில் முகம் சுருங்கிட அமைதியாய் நின்றிருந்தாள்..அவளை பொறுத்தவரை அவள் இலட்சியம் கனவு எல்லாம் வேறு அல்லவா?? ஆனால் அதற்கு தடையாக இந்த திருமணப் பேச்சு அமைந்துவிடுமோ என்றெண்ணியவள் மனமோ..சித்தியை மீறி உன்னால் எதுவும் செய்ய முடியாது என்று எடுத்துரைக்க அமைதியாய் நின்று கொண்டாள்..
வசந்தாவோ கஸ்தூரியின் ஒப்புதலில் மேலும் அவரைத் தூண்டியவராய்.."ஏன் கஸ்தூரி மதிக்கும் சாந்திட வயசு தானே" என தூண்டில் போட.. கஸ்தூரியோ "ஆமா அண்ணி" என்றார்..
வசந்தாவோ தற்போது பார்வையை வெண்மதி புறம் திருப்பியவர்..
"ம்ம் என்னமா மதி பரீட்சை எல்லாம் நல்லா எழுதி இருக்கியா??"என்றார் அவளிடம்..
அவர் கேள்வியில் திடுக்கிட்டவள் நிமிர்ந்து "ஆமா அத்தை ரெம்ப நல்லா எழுதியிருக்கேன்" என அமைதியான குரலில் கூறினாளும் அந்தக் குரலில் இருந்த துள்ளல் சந்தோஷத்தைக் கண்ட வசந்தாவிற்கு எரிச்சல் வந்தது.
தன் பிள்ளையை விட அழகிலும் அறிவிலும் உயர்ந்த வெண்மதியின் மீது எப்போதும் மிகுந்த எரிச்சலே அவருக்கு..
முகத்தை கோணியவர்..
"என்னத்த படிச்சு என்னத்த செய்ற.. வயசு பொண்ணுங்களுக்கு அந்தெந்த வயசுல கல்யாணம் பண்ணி வெச்சிடனும் இல்லைனா நமக்குதான் ஆபத்து" எனக் குத்தலாக மொழிந்திட கஸ்தூரியின் முகம் யோசனையில் ஆழ்ந்தது.
கஸ்தூரியின் யோசனை முகத்தைக் கண்டவர் தான் வந்த வேலை சிறப்பாக முடிந்த சந்தோஷத்தில் அங்கிருந்து விடை பெற்றவர்..
திரும்பி வந்து கஸ்தூரியிடம் எதையோ முனுமுனுத்து விட்டுச் செல்ல..
அவரின் பேச்சும் நடவடிக்கையும் வழமையே என்பது போல் சுவர் ஓரம் நின்று பார்த்துக் கொண்டிருந்த வெண்மதியின் பார்வையோ சுவற்றில் தொங்கிக் கொண்டிருந்த புகைப்படச் சட்டத்தில் புன்னகையுடன் வீற்றிருந்த தன் பெற்றோர் முகத்திலே நிலைத்திருந்தது..
கிராமத்தில் நல்ல வசதி படைத்த கேசவன்.. மற்றும் பிறந்த வீட்டு உறவுகளின்றி தன் காதலனையும் காதலையும் நம்பி வந்த பூமாதேவி இருவரின் காதலின் சாட்சியாகாப் பிறந்தவளே அவர்களின் செல்லச் சீமாட்டி வெண்மதி.
குழந்தை பிறந்த பின் பிரசவத்தின் பின் ஏற்பட்ட ஒரு சில உடல் உபாதைகளால் கைக்குழந்தையும் தன் காதல் கணவனையும் விட்டு விண்ணுலகம் எய்தினார் பூமாதேவி
காதல் மனைவியின் இழப்பு ஒருபக்கம் வேதனை தர மறுபக்கம் பிறந்தவுடனே தாயின் அரவணைப்பை இழந்த பச்சிளம் குழந்தையின் ஏக்கம் என கேசவனை வாட்டி வதைக்க ஓய்ந்து தான் போனார்..
தன் நண்பன் படும் கஷ்டத்தை பார்த்த மூர்த்தியோ மனமுவந்து தன் தங்கையை திருமணம் செய்யுமாறு கேட்டிட முற்றாய் மறுத்துவிட்டார் கேசவன்..
மூர்த்தியோ விடாது அவரிடம் பேசியவர் தன் தங்கையின் நிலைமையையும் எடுத்துக் கூறினார்..திருமணம் முடித்தும் குழந்தையின்மையினால் வாழாவெட்டியாய் தன் வீட்டில் இருக்கும் தங்கைக்கு ஒரு வாழ்க்கை கொடுக்குமாறு நண்பனிடம் கேட்டவர் அதோடு உன் பிள்ளைக்கு ஒரு தாயாகவும் இருப்பாள் என அவரை பேசிப் பேசியயே திருமணத்திற்காக சம்மதிக்க வைத்திருந்தார்..
காலம் அழகாக நகர்ந்தது கஸ்தூரியின் வாழ்க்கையும் சந்தோஷமாகவே இருந்தது...ஒரு கணவன் மனைவியாய் இருவருக்குமே அந்நியொன்னியம் இல்லாதுவிடினும் ஒரு நல்ல பாதுகாவலனாய் நல்ல தந்தையாய் தன் குடும்பத்தை காத்து நின்றார் கேசவன்..
கஸ்தூரியோ தாய்க்கு நிகராய் இல்லாவிடினும் தன்னால் இயன்றவரை மதியை நன்றாகவே கவனித்து வந்தார்.
மகிழ்ச்சி மட்டுமே நிலைத்திருந்த அவர்களின் அழகிய கூட்டில் திடீர் இடியாய் வந்து வீழ்ந்தது என்னவோ கேசவனின் இறப்புச் செய்தியே..
வீட்டின் ஆணிவேராய் தாங்கி நின்றவர் முற்றாய் சாய்ந்திட..இத்தனை காலமும் அவர் பாதுகாப்பில் இருந்த கஸ்தூரியின் மனமோ அவர் இழப்பை ஏற்றுக்கொள்ள முடியாது தவிக்க அதனால் உண்டான கோபம் கவலை அனைத்தும் வெண்மதி மீதே இறங்கியது..
பருவ வயதையும் எட்டாத அச்சிறு பாவைக்கோ தந்தையை இழந்த வலி ஒருபுறம் என்றாள் தன்னை இத்தனை நாளாய் காத்து நின்ற சிற்றன்னையின் திடீர் வெறுப்பு ஒருபுறம் சேர்ந்து கொள்ள மொத்தமாய் நொடிந்து போனாள்..
இத்தனை நாள் அன்பை கொட்டியவர் இன்று மாறிப் போனதை சிறு பெண்ணவளால் ஏற்றுக் கொள்ள முடியாதுவிடினும் காலம் அழகாய் கற்றுக் கொடுத்தது அவளுக்கான பக்குவத்தை..
வாழ்க்கையின் மீது விரக்தி கொண்டே தன் மீது கோபத்தை காட்டுகிறார் என்று மெல்ல மெல்ல நிதர்சனத்தை உணரத் தொடங்கியவள் அன்று முதல் இன்று வரை தன் சித்தியிற்காக மௌனம் காத்து நின்றாள் பாவையவள்...
Last edited:
Habi
Moderator
அத்தியாயம் -02
அன்றைய வசந்தாவின் வருகையின் பின் கஸ்தூரியின் மனம் முழுவதும் யோசனையிலே ஆழ்ந்து போனது..
எதை எதையோ யோசித்தவராய் இருதினங்களாய் அமைதியாய் வலம் வந்த சிற்றன்னையை கண்ட வெண்மதிக்கோ அவர் எண்ணவோட்டம் புரியாமல் இல்லை..அன்றைய அத்தையின் போதனை தான் காரணம் என்றதை உணர்ந்தவளோ சிற்றன்னையின் முடிவு அடுத்து இதுவாகத்தான் இருக்கும் என ஊகித்திருக்க அவளின் எண்ணத்தை பொய்யாக்காது அடுத்து வந்த நாட்களில் கைநிறைந்த போட்டோக்களுடனும் ஜாதகங்களுடனும் வந்து சேர்ந்தார் கஸ்தூரி..
வீட்டினுள் நுழைந்தவர் தன் கையிலிருந்த பையை அவளை நோக்கி நீட்டியவராய் .."இதுல சில போட்டோஸ் இருக்கு இதுல உனக்கு பிடிச்சத பார்த்து சொல்லு மதி" என கூறிவிட்டு அவள் முகம் பார்த்தார்..
அவரின் பேச்சில் ஓர் நொடி அதிர்ந்தவளின் மனம் முழுவதும் அவளின் லட்சிய கனவு மின்னி மறைந்திட கண்ணில் நிறைந்த
தவிப்புடன் அவரை நிமிர்ந்து பார்த்தாள்..
பெண்ணவள் விழிகள் கூறிய செய்தியே அவளின் மறுப்பை உணர்த்திட ஒரு கணம் கண்மூடித் திறந்தவர் ஒரு பெருமூச்சுடன் அவளருகில் அமர்ந்து அவள் கரத்தை பற்றிக் கொள்ள.. அவர் என்ன கூறுவாரோ என்ற தவிப்புடன் அவரையே பார்த்து இருந்தாள் வெண்மதி..
சில நொடி மௌனம் காத்தவர் பின் மௌனம் களைந்தவராய் தன் மனதில் உள்ளதை கூறத் தொடங்கினார்..
"இங்கப் பாரு மதி..நான் சொல்றத கவனமா கேட்டுக்கோ.. நான் சொல்றது உனக்கு புரியுமான்னு தெரியல ஆனா இத நான் இப்போ சொல்லித் தான் ஆகனும் .. கொஞ்ச நாளா நம்மள சுத்தி ஏதோ தப்பாவே நடக்குற போல ஒரு எண்ணம் என் மனச குடைஞ்சிக்கிட்டே இருக்குது..ஏதோ மனசுக்குள்ள ஒரு பயமாவே இருக்கு என்றவருக்கோ நிஜமாகவே ஏதோ ஒரு பயம் ஆட்டிக் கொண்டிருந்தது..
அதே பயத்தோடு இருந்தவருக்கு அன்று வசந்தாவின் வருகையும் அவர் பேச்சும் ஒரு யோசனையை கொடுத்திருக்க அதையே நிறைவேற்றவும் செய்திருந்தார்..
"என்னோட பயம் தேவையில்லாததா இல்ல நிஜமான தான்னு எனக்கு தெரியல ஆனா ஒரு அம்மாவா எனக்கு சில கடமைகள் இருக்கு அதை நான் பண்ணணும் அதுக்கு தான் இந்த கல்யாண ஏற்பாடு..உனக்குன்னு ஒரு துணையை தேடி தந்துட்டேன்னா அப்புறம் நான் நிம்மதியா இருந்திடுவேன்..உனக்கு என் மேல நம்பிக்கை இருந்தா இதுல உனக்கு பிடிச்ச மாப்பிள்ளை போட்டோவ பார்த்து சொல்லு " என்றவர் அவள் தலை வருடிவிட்டு அங்கிருந்து அகன்றார்..
நீண்ட நாட்களுக்கு பின்னான சித்தியின் இந்த மென்மையான பேச்சில் சற்றே ஆச்சர்யத்துடன் அவரை பார்த்து இருந்தவளுக்கோ அவரின் குரலில் இருந்த மாற்றம் புரிந்தாலும் அவர் கூறிச் சென்ற சில விடயங்கள் புரியாதவளாய் குழம்பிப் போய் அமர்ந்திருந்தவள் கையிலிருந்த பையை பார்த்தாள்..
அவர் கூறிச் சென்றது போல அவர் மேல் கொண்ட நம்பிக்கைக்காக அதை பிரித்து பார்க்க எண்ணியவளாய் அறைக்குள் நுழைந்தாள்..
மனமே இன்றி சித்தியின் ஒற்றைச் சொல்லுக்காக பையிலிருந்த போட்டோக்களை வெளியிலடுத்தவள் பார்வை வீழ்ந்தது என்னவோ அந்த ஒரு புகைப்படத்திலே..
இமைக்காது புகைப்படத்தில் பார்வையை வைத்திருந்தவளுக்கோ அதில் இருந்தவனின் விழிகளின் கூர்மை ஏதோ செய்திட தன்னிலை மறந்து அதை ரசித்துக் கொண்டிருந்தாள்..
முதல் பார்வையிலே அவளறியாது அந்த ஆடவன் மீது சிறு ஈர்ப்புத் தோன்றினாலும் அதை மறைத்துக் கொண்டவள் மனமோ நிலையில்லாது தவித்தது..
அவள் கனவுப் பாதை ஒரு புறம் இருக்க சிற்றனையின் இந்த திடீர் திருமண ஏற்பாடு என இரண்டுக்குமிடையே குழம்பியவளாய் தடுமாறியவள் ஓர் நிலையான முடிவின்றி குழப்பத்துடனே தூங்கிப் போனாள்..
......
அடுத்த நாள் காலையில் தூக்கம் களைந்தவள் காதில் வந்து வீழ்ந்த சத்ததில் அடித்துபிடித்து எழுந்து கொண்டவளுக்கோ மனமோ படபடவென அடித்துக் கொண்டது..
வெளியில் கேட்ட சத்திலே வந்திருப்பது யார் என்று புரிந்தவளுக்கு உடல் நடுங்கியது..
அது வேறு யாருமல்ல கஸ்தூரியின் தம்பி தாஸ் என்பவனே..
பருவம் எய்திய நாளிலிருந்தே தன் மீது விழும் அவனின் வக்கிரப் பார்வை கண்டு எத்தனை நாட்கள் ஓடி ஒழிந்திருப்பாள்..அப்போது எல்லாம் அவளுக்கென்று ஒற்றைக் காவலாய் இருந்தது என்னவோ கஸ்தூரியே..அவரை தாண்டி அவனாலும் அவளை நெருங்க முடியாது விட அதுவே இத்தனை காலமும் வெண்மதிக்கு மிகுந்த நிம்மதியை கொடுத்திருக்க..இன்றோ வீட்டிற்குள்ளே கேட்ட குரலில் சற்று மிரண்டு தான் போனாள் பெண்ணவள்...
பயத்தில் படபடக்கும் இதயத்துடன் வெளியே அக்கா தம்பி இருவருக்குமிடையேயான பேச்சில் தன் கவனத்தைச் செலுத்தி கேட்டிருந்தாள் வெண்மதி..
"அக்கா என்னக்கா திடீர்ன்னு மதிக்கு வரன் பார்க்க ஆரம்பிச்சிட்டியாம் அந்த தரகர் சொன்னான்.." என்றவன் கேள்வி அமைதியாய் வந்த போதிலும் அவன் பார்வை தன் அக்காவை இப்போதே கடித்துக் குதறி விடும் அளவிற்கு ஆத்திரத்தில் சிவந்திருந்தது..
கஸ்தூரியோ அவன் பார்வையை காணதவர் அவன் கேட்ட கேள்விக்கு பதிலாய் "ஆமாடா அண்ணி நம்ம சாந்தியோட கல்யாணம் பத்தி பேசிட்டு போகும் போது தான் சொன்னாங்க மதிக்கும் ஒரு நல்ல வரன பார்த்து முடிச்சிவிடுன்னு சொன்னாங்க அதுதான் நம்ம தரகர்ட சொல்லிவெச்சேன்.. அவரும் நல்ல மாப்பிள்ளைங்க போட்டோ கொடுத்துவிட்டாரு..கொடைக்கானல்ல ஒரு மாப்பிள்ளை இருக்காராம்னு போட்டோ கொடுத்தாரு நல்ல வேலை நல்ல பையன் அதோட நம்ம மதிக்கும் ரொம்ப பொறுத்தமானவனா இருக்கான்..மதிக்கு பிடிச்சிதுனா அடுத்த முகூர்த்தத்துலயே பேசி முடிச்சிடலாம்னு இருக்கேன்" என தன் போக்கில் பேசியவரை கோபமாய் இடை மறித்தான்..
"அக்கா நீ ஏன் வெளியூர்ல இப்போ மாப்பிள்ளை தேடுற..கண்ணு முன்னாடி தாய் மாமனா குத்துக்கல்லாட்டம் நான் இருக்கும் போது நீ எப்பிடி இப்பிடி பண்ணலாம்..இங்க பாருக்கா மதி புள்ளைய எனக்கே கட்டி வைச்சிடு உன் கண்முன்னாடி அவள ராணி மாதிரி நான் பார்த்துக்குறேன்.." என தமைக்கையிடம் நயமாய் பேசியவன் பேச்சில் அதிர்ந்தே போனாள் வெண்மதி..
"அம்மா" என சத்தமில்லாது முணங்கியவள் இதயத்தின் படபடப்பு அதிகரிக்க நடுங்கி நின்றவள் மனதில் பால் வார்ப்பது போலவே அடுத்து பேசிய கஸ்தூரியின் வார்த்தைகள் வந்து வீழ்ந்தன..
கஸ்தூரிக்கோ தம்பியின் பேச்சு கடுப்பைக் கிளப்பியது..என்ன தான் சொந்த தம்பியாய் இருந்தாலும் அவருக்கும் தெரியுமல்லவா தன் தம்பியின் சீத்துவம்..அதனாலே சற்று கோபமாய் "டேய் என்னடா பேசுற உனக்கும் அவளுக்கும் எப்பிடி பொருந்தும்..சும்மா வாய்க்கு வந்தத உளறாம போ.." என விரட்டாத குறையாய் அவனிடம் கூறினார்...
அவனுக்கோ அவரது பேச்சு ஆத்திரத்தை உண்டுபண்ண இத்தனை நேரமும் அமைதியெனும் போர்வையில் பேசியவன் அதைவிடுத்து ஆக்ரோஷமாய் கத்தத் தொடங்கினான்..
"இங்கப் பாருக்கா ஒழுங்கு மரியாதையா அவள எனக்கு கட்டிக் குடுக்க சம்மதிச்சன்னா ஊர்மெச்ச கல்யாணம் நடக்கும் இல்லையா தூக்கிட்டு போய் தாலி கட்டிடுவேன் இதுக்கு குறுக்க யாரு வந்தாலும் கொலை பண்ணக் கூட தயங்க மாட்டேன்" என உறைத்துவிட்டு வெளியேறினான்.
ஆக்ரோஷமாய் உறுமிவிட்டுச் சென்றவனின் பேச்சில் கஸ்தூரியே சற்று மிரண்டு தான் போனார்..இருந்தும் தன்னை மீறி எதையும் நடந்துவிடாது என நம்பிக்கை கொண்டவராய் அடுத்த வேலையை கவனிக்கச் சென்றார்..
அனைத்தையும் கேட்டிருந்த மதிக்கோ தாஸை எண்ணி பெரும் அச்சம் சூழ்ந்திட உடல் நடுங்க அமர்ந்திருந்தாள்..
திருமணம் ஹென்பதையே தற்போது ஏற்றுக்கொள்ள முடியாத நிலையில் இருந்தவளுக்கு அடுத்த இடியாய் இவன் ரூபத்தில் வந்திருக்க அடுத்து என்னாகுமோ என்ற அச்சத்திலே அடுத்து வந்த நாட்களை நகர்த்தினாள்..
.....
கஸ்தூரியோ தன் தம்பியை முழுதாய் அறிந்தவராய் நிச்சயம் மதியின் வாழ்க்கையில் இவனின் குறுக்கீடு வரும் என ஊகித்தவர் மறைமுகமாகவே அவளுக்கான திருமண ஏற்பாடுகளை ஆரம்பித்திருந்தார்..
என்ன தான் ஒழித்து மறைக்க முயன்றாலும் ஒருகட்டத்தில் அது அவன் காதை சென்றடைய அதன்பின் அவன் தொல்லைகள் அத்துமீறத் தொடங்கின..
அவனின் அத்துமீறல் ஒருபுறம் தொடர அதற்கு மேலும் தூபம் போடுபவராய் தினம் தினம் அவனிடம் ஏற்றிவிட்டார் வசந்தா..
"கொழுந்தனாரே நீங்க இன்னமும் பொறுமையா இருந்தீங்கன்னா உங்க அக்கா மதிய கல்யாணம் பண்ணி புருஷன் வீட்டுக்கே அனுப்பி வெச்சிடுவா" என அவனை தூண்டிவிட..
அவனோ"அண்ணி நான் எவ்வளவோ செய்துட்டேன்.. மிரட்டி கூடப் பார்த்துட்டேன் எங்க அக்கா எதுக்குமே அசரமாட்டேங்குறா..அந்த மதிய கட்டிக்கிட்டு சொத்து சுகத்தோட சுகமா வாழலாம்னு பார்த்தா என் கூட பிறந்ததே எனக்கு எதிரா நின்னு சதி செய்து" என கோபமாய் எரிந்து வீழ்ந்தான்..
"கொழுந்தனாரே புள்ள பூச்சி இருக்கும் போது நீங்க புயல் கிட்ட மோதாதிங்க..உங்க அக்கா கண்டிப்பா இந்த கல்யாணத்துக்கு ஒத்துக்க போறது இல்ல அதனால நீங்க என்ன பண்றீங்கன்னா முதல்ல அவள உங்க குழந்தைக்கு அம்மாவாவா ஆக்கிட்டிங்கன்னா உங்க அக்கா உங்களுக்கே அவளை கட்டி வெச்சிடுவா என கேவலமான ஒரு யோசனையை அவனுக்கு கூறியவர்..தானும் ஓர் பெண்ணுக்கு தாய் என்பதை மறந்து தான் போனார் அக்கணம்..
தாஸுக்கோ பணம் மீது கொண்ட மோகமும் பெண்ணவள் அழகில் கொண்ட காமமும் இவரின் யோசனைக்கு தலையாட்டிட வைக்க அடுத்து எவ்வாறு அவளை அடையலாம் என யோசிக்க ஆரம்பித்தான்..
தாயினது பேச்சை மறைவில் நின்று கேட்டிருந்த சாந்திக்கோ தாயை எண்ணி அருவெறுப்புத் தோன்றினாலும் தன்னால் இவர்களை தடுக்க முடியாது என எண்ணியவள் தன் அத்தையின் காதுக்கே செய்தியை ரகசியமாய் கொண்டு சேர்த்திருந்தாள்..
சாந்தி மூலம் அடுத்து நடக்கப் போவதை அறிந்த கஸ்தூரிக்கோ அத்தனை நாள் இருந்த நம்பிக்கை ஆட்டம் காணத் தொடங்கியது..தாஸ் மட்டும் என்றாலாவது கஸ்தூரி எப்பாடு பட்டாவது அவனிடம் இருந்து மதியை காப்பாற்றி இருப்பார் ..ஆனால் சில நாட்களாய் அவனோடு சுற்றும் புது மனிதர்களை கண்டவருக்கோ அத்தனை சுலபமாய் தன்னால் மட்டும் அவனைத் தடுத்திட முடியாது என்பதை உணர்ந்தவர் இதற்கு வேறு மாற்றுவழியை யோசிக்கத் தொடங்க அவருக்கோ அவ்வொரு வழியை தவிர வேறேதுமே தோன்றாதுவிட அதையே செய்யவும் முடிவெடுத்துவிட்டார்..
....
நள்ளிரவு ஆழ்ந்த உறக்கத்தில் இருந்த மதிக்கோ யாரோ தன்னை உலுக்குவது போல் தோன்ற பட்டென கண்விழித்தவள் தன்னெதிரே பதட்டத்தோடு நின்றிருந்த சிற்றன்னையை கண்டவள் "என்ன சித்தி.. என்னாச்சு" என்ற கேள்வியோடு கண்ணைக் கசக்கிக் கொண்டு எழுந்தாள்..
அவரோ அவள் கேள்விக்கு பதிலளிக்காதவராய் "மதி எழுந்துரு சீக்கிரம் ரெடியாகு" என்றவர் அவள் மறு கேள்வி கேட்காதவாறு அவசரமாய் அவளை கிளப்பினார்..
அவளுக்கோ நடப்பது எதுவுமே புரியாதவளாய் அவசர அவசரமாய் தாயாராகி அவர் முன் வந்து நின்றிட அவரோ "மதிமா இந்தா இதுல உன் துணிமணி கொஞ்சம் பணம் இருக்கு அதோட உன்னோட செர்ட்டிபிகேட் பேப்பர்ஸும் எல்லாம் இருக்கு இதை பத்திரமா வெச்சுக்கோ.." என்றவர் அவளை அழைத்துக் கொண்டு சாமியறை நுழைந்தவர் சாமி படத்திற்கு பின்புறமிருந்து இரு கவரை எடுத்து அவள் முன் நீட்டினார்..
"இந்தா வாங்கிக்கோ மதிமா..உன்னோட அப்பா உனக்கு ஒரு கல்யாணத்தை பண்ணிட்டு இத உன்கிட்ட கொடுக்க சொல்லி தந்தது..ஆனா இப்போ இதை உன்கிட்ட கொடுத்தாக வேண்டிய கட்டாயத்துல இருக்கேன்மா ..இதுல ஒன்னு உனக்கானது ..இன்னொன்னு உன்னோட அம்மாவுக்கு வேண்டபட்டவங்களுக்கானது" என்றவரை குழப்பத்தோடு நிமிர்ந்து பார்த்தாள்..
"யாரு சித்தி அவங்க..எனக்கு அப்பிடி யாரையும் தெரியாதே..நான் எப்பிடி இத அவங்ககிட்ட கொண்டு சேர்ப்பேன்" என பாவமாய் முழித்து நின்றவளை கண்டவருக்கோ மனம் கனத்துப் போனது..
"இங்கப் பாரு மதி சொல்றத கவனமா கேளுடா..இன்னைக்கு இப்போவே நீ இந்த ஊரவிட்டு கிளம்பிப் போ ..இதோ இந்த லெட்டர்ல இருக்குற அட்ரெஸ் ..இதுல தான் நிச்சயம் இது போய் சேரவேண்டியவங்க இருப்பாங்க..இந்த லெட்டர் உன் மூலமா அவங்க கைக்கு போகனுங்குறது தான் உங்க அப்பாவோட எண்ணமே அதனால தான் இத்தனை வருசம் இத உன்கிட்ட கொடுக்காம வெச்சியிருந்தாரு ..அதனால எப்பிடியாச்சும் அவங்ககிட்ட போய் சேர்ந்திடுமா..நிச்சயம் அங்க உனக்கு பாதுகாப்பு கிடைக்கும்" என்றவர் கலங்கிய விழியோடு அவளை பார்த்து நின்றாள்..
மதிக்கோ எதுவுமே புரியாத நிலை என்ன நடக்கின்றது..என்ன சொல்கிறார் என புரியாது அவரைப் பார்த்தவளுக்கு அவர் இங்கிருந்து போய்விடு என்றதும் பயம் பிடித்துக் கொண்டது..
இத்தனை நாளும் தாய்ப் பறவையின் சிறகுக்குள் பாதுகாப்பாய் இருந்த அச் சிறுபெண்ணிற்கு வெளியுலகம் பற்றிய பயம் மனதை அச்சுறுத்த தன் சித்தியை மிரண்ட பார்வை பார்த்தாள்..
"சித்தி நா..நான் எங்க போவேன் சித்தி எனக்கு பயமாயிருக்கே நா..நான் எப்பிடி இங்க போய் சேருவேன்" என பயந்த குரலில் பேசியவளைப் பார்த்தவர் முதன்முறையாக தன் வளர்ப்பை எண்ணி நொந்து கொண்டார்..
இருந்தும் தன் மனதை வெளிக்காட்டாதவர் அவளுக்கு தைரியம் கூறுபவராய் "இங்கப் பாரு மதிமா ..நீ ஒன்னும் சின்ன குழந்தை இல்லை உனக்கு இப்போவே பதினெட்டு வயசாக போகுது..நீ தைரியமான பொண்ணா இருக்கனும் ..உன்னோட லட்சியம் என்னென்னு எனக்குத் தெரியும் உன்னோட லட்சியத்தை அடைய நீ இப்பிடி பயந்துட்டு இருக்க முடியுமா?? யோசிச்சு பாருடா" என்றவரின் பேச்சில் இருந்த உண்மை புரிய நிமிர்ந்து அவரைப் பார்த்தாள்..
"ஆனா பயமா இருக்கு சித்தி என்னால தனியா போக முடியுமான்னு தெரியலையே" என்றவளை அணைத்துக் கொண்டவர்..
"இந்த சித்திய மன்னிச்சுடு மதிமா தேவையில்லாத என்னோட விரக்தியினால உன்னவிட்டு ஒதுங்கியே இருந்துட்டேன்..உன் மேல அளவில்லா பாசம் இருந்தும் அதை வெளி காட்டமுடியாத சூழ்நிலையில் இருந்திட்டேன்டா..என்ன மன்னிச்சுடு மதிமா.. என வேதனையோடு கூறியவரை தவிப்புடன் ஏறிட்டாள்..
"என் அண்ணி பேச்சை கேட்கும் போது எனக்கே ஒரு விரக்தி வரும் அந்தா விரக்தியில உன்ன நான் காயபடுத்திடுவேன்..எல்லாத்துக்கும் இந்த சித்திய மன்னிச்சுடுடா..என்ன தான் திட்டினாலும் நீ என்னோட குழந்தைடா ..அம்மாவா நினைச்சி என்ன மன்னிச்சுடுமா" என கையெடுத்துக் கும்பிட அவரைத் தாவி அணைத்துக் கொண்டாள்...
"அம்மா ஏன்மா இப்பிடியெல்லாம் பேசுறீங்க எனக்கு உங்க மேல எந்த கோபமோ வருத்தமோ இல்லமா" என கேவிக்கேவி அழுதவள் முதுகைவருடிவிட்டு அவளை சமாதானம் செய்தவர் அவர் கன்னம் துடைத்து
" மதிமா இங்கப் பாரு இது அழ வேண்டிய நேரம் இல்லை இப்போ நீ இங்க இருந்து போய் ஆகணும் கிளம்பு" என்றவர் ..அவசரமாய் அவளை அழைத்துக் கொண்டு ஊரின் எல்லையிலிருந்த பேருந்து தரிப்பிடம் நோக்கி புறப்பட்டார்..
இருவரும் வரும் வழியிலே யாரோ தங்களை பின் தொடர்வது போல் தோன்றிட பயந்து போனார் கஸ்தூரி..
"மதிமா யாரோ பின்னாடி வரமாதிரி இருக்குடா..நீ எப்பிடியாவது பஸ் ஸ்டாப் போயிடு இன்னும் கொஞ்ச நேரத்துல
டவுன் பஸ் வரும் அதுல ஏறி கொடைக்கானல்க்கு டிக்கட் எடு சரியா பார்த்து போடா என்றவர் மனமேயின்றி அவளை மாற்றுவழியில் அனுப்பி வைத்தவர் தானும் வேறோரு வழியில் வீடு நோக்கிச் சென்றார்..
அவர் நினைத்தது போலவே தாஸின் கூட்டாளி ஒருவனே அவர்களை பின் தொடர்ந்திருந்தான்..எப்படியோ அவன் கண்ணிலிருந்து தப்பி இருவருமே மறைந்திருந்தனர்..
.....
அந்த நள்ளிரவு நேரத்தில் நெஞ்சில் பயத்துடன் பாதையோரம் நடந்து கொண்டிருந்தவள் கண்களும் கலங்கித் தான் போனது..
"அம்மா அப்பா எந்த ஆபத்தும் இல்லாம நான் போக வேண்டிய இடத்துக்கு என்ன கொண்டு சேர்ந்திடுங்க" என தன் பெற்றோரிடம் வேண்டிக் கொண்டவள் தூரத்தில் ஏதோ பஸ் நிற்பதை கண்டு சற்று தைரியம் வரபெற்றவளாய் அவசரமாய் அதை நோக்கி ஓடினாள்..
பெண்ணவளின் அதிஸ்டமோ துரதிஸ்டமோ அந்த பேருந்தை நெருங்கு முன்னே அதுவே கிளம்பியிருந்தது..
மூச்சு வாங்க ஓடிவந்தவளுக்கோ பேருந்தை தவறவிட்டதில் கண்ணீர் உடைப்பெடுக்க நின்றிருந்தாள்..
அதே நேரம் பெண்ணவளை மேலும் சோதிக்கவெனவே அவ்வழி வந்து சேர்ந்தனர் மூன்று குடிமகன்கள்..
"டேய் மச்சி அங்கப் பாருங்கடா பொண்ணு" என்றவன் குரலில் மற்றைய இருவரும் திரும்பி அவளைப் பார்த்தனர்..
"அட சரக்குக்கு நல்ல சைடீஸ் கிடைச்சியிருக்கு இன்னைக்கு நல்ல விருந்து தான் என்றவனோ மற்றையவர்களிடம்
"டேய் நீங்க பட்சியைப் பிடிங்க நான் வண்டி கொண்டு வாறேன் ஊருக்கு எல்லையில உள்ள மலைல வெச்சி இந்த பட்சியைக் கொண்டாடுவோம்" என்றவன் கிளம்பிட.. மற்ற இருவரும் பெண்ணவளை நெருங்கினர்..
அழுதவிழியோடு தன்நிலையை எண்ணி நொந்தவாறு நின்றிருந்தவளுக்கோ தன் அருகில் அசைவு தெரிய நிமிர்ந்து பார்த்தவள் சுதாகரிக்கும் முன்னே அவள் வாய் பொத்தி அவளை தூக்கி இருந்தனர்..
அந்த ஆள் அரவமற்ற சாலையிலே உதவிக்கு யாருமின்றி அந்த கயவர்களின் பிடியில் சிக்கிக் கொண்டாள் மதியவள்..
அன்றைய வசந்தாவின் வருகையின் பின் கஸ்தூரியின் மனம் முழுவதும் யோசனையிலே ஆழ்ந்து போனது..
எதை எதையோ யோசித்தவராய் இருதினங்களாய் அமைதியாய் வலம் வந்த சிற்றன்னையை கண்ட வெண்மதிக்கோ அவர் எண்ணவோட்டம் புரியாமல் இல்லை..அன்றைய அத்தையின் போதனை தான் காரணம் என்றதை உணர்ந்தவளோ சிற்றன்னையின் முடிவு அடுத்து இதுவாகத்தான் இருக்கும் என ஊகித்திருக்க அவளின் எண்ணத்தை பொய்யாக்காது அடுத்து வந்த நாட்களில் கைநிறைந்த போட்டோக்களுடனும் ஜாதகங்களுடனும் வந்து சேர்ந்தார் கஸ்தூரி..
வீட்டினுள் நுழைந்தவர் தன் கையிலிருந்த பையை அவளை நோக்கி நீட்டியவராய் .."இதுல சில போட்டோஸ் இருக்கு இதுல உனக்கு பிடிச்சத பார்த்து சொல்லு மதி" என கூறிவிட்டு அவள் முகம் பார்த்தார்..
அவரின் பேச்சில் ஓர் நொடி அதிர்ந்தவளின் மனம் முழுவதும் அவளின் லட்சிய கனவு மின்னி மறைந்திட கண்ணில் நிறைந்த
தவிப்புடன் அவரை நிமிர்ந்து பார்த்தாள்..
பெண்ணவள் விழிகள் கூறிய செய்தியே அவளின் மறுப்பை உணர்த்திட ஒரு கணம் கண்மூடித் திறந்தவர் ஒரு பெருமூச்சுடன் அவளருகில் அமர்ந்து அவள் கரத்தை பற்றிக் கொள்ள.. அவர் என்ன கூறுவாரோ என்ற தவிப்புடன் அவரையே பார்த்து இருந்தாள் வெண்மதி..
சில நொடி மௌனம் காத்தவர் பின் மௌனம் களைந்தவராய் தன் மனதில் உள்ளதை கூறத் தொடங்கினார்..
"இங்கப் பாரு மதி..நான் சொல்றத கவனமா கேட்டுக்கோ.. நான் சொல்றது உனக்கு புரியுமான்னு தெரியல ஆனா இத நான் இப்போ சொல்லித் தான் ஆகனும் .. கொஞ்ச நாளா நம்மள சுத்தி ஏதோ தப்பாவே நடக்குற போல ஒரு எண்ணம் என் மனச குடைஞ்சிக்கிட்டே இருக்குது..ஏதோ மனசுக்குள்ள ஒரு பயமாவே இருக்கு என்றவருக்கோ நிஜமாகவே ஏதோ ஒரு பயம் ஆட்டிக் கொண்டிருந்தது..
அதே பயத்தோடு இருந்தவருக்கு அன்று வசந்தாவின் வருகையும் அவர் பேச்சும் ஒரு யோசனையை கொடுத்திருக்க அதையே நிறைவேற்றவும் செய்திருந்தார்..
"என்னோட பயம் தேவையில்லாததா இல்ல நிஜமான தான்னு எனக்கு தெரியல ஆனா ஒரு அம்மாவா எனக்கு சில கடமைகள் இருக்கு அதை நான் பண்ணணும் அதுக்கு தான் இந்த கல்யாண ஏற்பாடு..உனக்குன்னு ஒரு துணையை தேடி தந்துட்டேன்னா அப்புறம் நான் நிம்மதியா இருந்திடுவேன்..உனக்கு என் மேல நம்பிக்கை இருந்தா இதுல உனக்கு பிடிச்ச மாப்பிள்ளை போட்டோவ பார்த்து சொல்லு " என்றவர் அவள் தலை வருடிவிட்டு அங்கிருந்து அகன்றார்..
நீண்ட நாட்களுக்கு பின்னான சித்தியின் இந்த மென்மையான பேச்சில் சற்றே ஆச்சர்யத்துடன் அவரை பார்த்து இருந்தவளுக்கோ அவரின் குரலில் இருந்த மாற்றம் புரிந்தாலும் அவர் கூறிச் சென்ற சில விடயங்கள் புரியாதவளாய் குழம்பிப் போய் அமர்ந்திருந்தவள் கையிலிருந்த பையை பார்த்தாள்..
அவர் கூறிச் சென்றது போல அவர் மேல் கொண்ட நம்பிக்கைக்காக அதை பிரித்து பார்க்க எண்ணியவளாய் அறைக்குள் நுழைந்தாள்..
மனமே இன்றி சித்தியின் ஒற்றைச் சொல்லுக்காக பையிலிருந்த போட்டோக்களை வெளியிலடுத்தவள் பார்வை வீழ்ந்தது என்னவோ அந்த ஒரு புகைப்படத்திலே..
இமைக்காது புகைப்படத்தில் பார்வையை வைத்திருந்தவளுக்கோ அதில் இருந்தவனின் விழிகளின் கூர்மை ஏதோ செய்திட தன்னிலை மறந்து அதை ரசித்துக் கொண்டிருந்தாள்..
முதல் பார்வையிலே அவளறியாது அந்த ஆடவன் மீது சிறு ஈர்ப்புத் தோன்றினாலும் அதை மறைத்துக் கொண்டவள் மனமோ நிலையில்லாது தவித்தது..
அவள் கனவுப் பாதை ஒரு புறம் இருக்க சிற்றனையின் இந்த திடீர் திருமண ஏற்பாடு என இரண்டுக்குமிடையே குழம்பியவளாய் தடுமாறியவள் ஓர் நிலையான முடிவின்றி குழப்பத்துடனே தூங்கிப் போனாள்..
......
அடுத்த நாள் காலையில் தூக்கம் களைந்தவள் காதில் வந்து வீழ்ந்த சத்ததில் அடித்துபிடித்து எழுந்து கொண்டவளுக்கோ மனமோ படபடவென அடித்துக் கொண்டது..
வெளியில் கேட்ட சத்திலே வந்திருப்பது யார் என்று புரிந்தவளுக்கு உடல் நடுங்கியது..
அது வேறு யாருமல்ல கஸ்தூரியின் தம்பி தாஸ் என்பவனே..
பருவம் எய்திய நாளிலிருந்தே தன் மீது விழும் அவனின் வக்கிரப் பார்வை கண்டு எத்தனை நாட்கள் ஓடி ஒழிந்திருப்பாள்..அப்போது எல்லாம் அவளுக்கென்று ஒற்றைக் காவலாய் இருந்தது என்னவோ கஸ்தூரியே..அவரை தாண்டி அவனாலும் அவளை நெருங்க முடியாது விட அதுவே இத்தனை காலமும் வெண்மதிக்கு மிகுந்த நிம்மதியை கொடுத்திருக்க..இன்றோ வீட்டிற்குள்ளே கேட்ட குரலில் சற்று மிரண்டு தான் போனாள் பெண்ணவள்...
பயத்தில் படபடக்கும் இதயத்துடன் வெளியே அக்கா தம்பி இருவருக்குமிடையேயான பேச்சில் தன் கவனத்தைச் செலுத்தி கேட்டிருந்தாள் வெண்மதி..
"அக்கா என்னக்கா திடீர்ன்னு மதிக்கு வரன் பார்க்க ஆரம்பிச்சிட்டியாம் அந்த தரகர் சொன்னான்.." என்றவன் கேள்வி அமைதியாய் வந்த போதிலும் அவன் பார்வை தன் அக்காவை இப்போதே கடித்துக் குதறி விடும் அளவிற்கு ஆத்திரத்தில் சிவந்திருந்தது..
கஸ்தூரியோ அவன் பார்வையை காணதவர் அவன் கேட்ட கேள்விக்கு பதிலாய் "ஆமாடா அண்ணி நம்ம சாந்தியோட கல்யாணம் பத்தி பேசிட்டு போகும் போது தான் சொன்னாங்க மதிக்கும் ஒரு நல்ல வரன பார்த்து முடிச்சிவிடுன்னு சொன்னாங்க அதுதான் நம்ம தரகர்ட சொல்லிவெச்சேன்.. அவரும் நல்ல மாப்பிள்ளைங்க போட்டோ கொடுத்துவிட்டாரு..கொடைக்கானல்ல ஒரு மாப்பிள்ளை இருக்காராம்னு போட்டோ கொடுத்தாரு நல்ல வேலை நல்ல பையன் அதோட நம்ம மதிக்கும் ரொம்ப பொறுத்தமானவனா இருக்கான்..மதிக்கு பிடிச்சிதுனா அடுத்த முகூர்த்தத்துலயே பேசி முடிச்சிடலாம்னு இருக்கேன்" என தன் போக்கில் பேசியவரை கோபமாய் இடை மறித்தான்..
"அக்கா நீ ஏன் வெளியூர்ல இப்போ மாப்பிள்ளை தேடுற..கண்ணு முன்னாடி தாய் மாமனா குத்துக்கல்லாட்டம் நான் இருக்கும் போது நீ எப்பிடி இப்பிடி பண்ணலாம்..இங்க பாருக்கா மதி புள்ளைய எனக்கே கட்டி வைச்சிடு உன் கண்முன்னாடி அவள ராணி மாதிரி நான் பார்த்துக்குறேன்.." என தமைக்கையிடம் நயமாய் பேசியவன் பேச்சில் அதிர்ந்தே போனாள் வெண்மதி..
"அம்மா" என சத்தமில்லாது முணங்கியவள் இதயத்தின் படபடப்பு அதிகரிக்க நடுங்கி நின்றவள் மனதில் பால் வார்ப்பது போலவே அடுத்து பேசிய கஸ்தூரியின் வார்த்தைகள் வந்து வீழ்ந்தன..
கஸ்தூரிக்கோ தம்பியின் பேச்சு கடுப்பைக் கிளப்பியது..என்ன தான் சொந்த தம்பியாய் இருந்தாலும் அவருக்கும் தெரியுமல்லவா தன் தம்பியின் சீத்துவம்..அதனாலே சற்று கோபமாய் "டேய் என்னடா பேசுற உனக்கும் அவளுக்கும் எப்பிடி பொருந்தும்..சும்மா வாய்க்கு வந்தத உளறாம போ.." என விரட்டாத குறையாய் அவனிடம் கூறினார்...
அவனுக்கோ அவரது பேச்சு ஆத்திரத்தை உண்டுபண்ண இத்தனை நேரமும் அமைதியெனும் போர்வையில் பேசியவன் அதைவிடுத்து ஆக்ரோஷமாய் கத்தத் தொடங்கினான்..
"இங்கப் பாருக்கா ஒழுங்கு மரியாதையா அவள எனக்கு கட்டிக் குடுக்க சம்மதிச்சன்னா ஊர்மெச்ச கல்யாணம் நடக்கும் இல்லையா தூக்கிட்டு போய் தாலி கட்டிடுவேன் இதுக்கு குறுக்க யாரு வந்தாலும் கொலை பண்ணக் கூட தயங்க மாட்டேன்" என உறைத்துவிட்டு வெளியேறினான்.
ஆக்ரோஷமாய் உறுமிவிட்டுச் சென்றவனின் பேச்சில் கஸ்தூரியே சற்று மிரண்டு தான் போனார்..இருந்தும் தன்னை மீறி எதையும் நடந்துவிடாது என நம்பிக்கை கொண்டவராய் அடுத்த வேலையை கவனிக்கச் சென்றார்..
அனைத்தையும் கேட்டிருந்த மதிக்கோ தாஸை எண்ணி பெரும் அச்சம் சூழ்ந்திட உடல் நடுங்க அமர்ந்திருந்தாள்..
திருமணம் ஹென்பதையே தற்போது ஏற்றுக்கொள்ள முடியாத நிலையில் இருந்தவளுக்கு அடுத்த இடியாய் இவன் ரூபத்தில் வந்திருக்க அடுத்து என்னாகுமோ என்ற அச்சத்திலே அடுத்து வந்த நாட்களை நகர்த்தினாள்..
.....
கஸ்தூரியோ தன் தம்பியை முழுதாய் அறிந்தவராய் நிச்சயம் மதியின் வாழ்க்கையில் இவனின் குறுக்கீடு வரும் என ஊகித்தவர் மறைமுகமாகவே அவளுக்கான திருமண ஏற்பாடுகளை ஆரம்பித்திருந்தார்..
என்ன தான் ஒழித்து மறைக்க முயன்றாலும் ஒருகட்டத்தில் அது அவன் காதை சென்றடைய அதன்பின் அவன் தொல்லைகள் அத்துமீறத் தொடங்கின..
அவனின் அத்துமீறல் ஒருபுறம் தொடர அதற்கு மேலும் தூபம் போடுபவராய் தினம் தினம் அவனிடம் ஏற்றிவிட்டார் வசந்தா..
"கொழுந்தனாரே நீங்க இன்னமும் பொறுமையா இருந்தீங்கன்னா உங்க அக்கா மதிய கல்யாணம் பண்ணி புருஷன் வீட்டுக்கே அனுப்பி வெச்சிடுவா" என அவனை தூண்டிவிட..
அவனோ"அண்ணி நான் எவ்வளவோ செய்துட்டேன்.. மிரட்டி கூடப் பார்த்துட்டேன் எங்க அக்கா எதுக்குமே அசரமாட்டேங்குறா..அந்த மதிய கட்டிக்கிட்டு சொத்து சுகத்தோட சுகமா வாழலாம்னு பார்த்தா என் கூட பிறந்ததே எனக்கு எதிரா நின்னு சதி செய்து" என கோபமாய் எரிந்து வீழ்ந்தான்..
"கொழுந்தனாரே புள்ள பூச்சி இருக்கும் போது நீங்க புயல் கிட்ட மோதாதிங்க..உங்க அக்கா கண்டிப்பா இந்த கல்யாணத்துக்கு ஒத்துக்க போறது இல்ல அதனால நீங்க என்ன பண்றீங்கன்னா முதல்ல அவள உங்க குழந்தைக்கு அம்மாவாவா ஆக்கிட்டிங்கன்னா உங்க அக்கா உங்களுக்கே அவளை கட்டி வெச்சிடுவா என கேவலமான ஒரு யோசனையை அவனுக்கு கூறியவர்..தானும் ஓர் பெண்ணுக்கு தாய் என்பதை மறந்து தான் போனார் அக்கணம்..
தாஸுக்கோ பணம் மீது கொண்ட மோகமும் பெண்ணவள் அழகில் கொண்ட காமமும் இவரின் யோசனைக்கு தலையாட்டிட வைக்க அடுத்து எவ்வாறு அவளை அடையலாம் என யோசிக்க ஆரம்பித்தான்..
தாயினது பேச்சை மறைவில் நின்று கேட்டிருந்த சாந்திக்கோ தாயை எண்ணி அருவெறுப்புத் தோன்றினாலும் தன்னால் இவர்களை தடுக்க முடியாது என எண்ணியவள் தன் அத்தையின் காதுக்கே செய்தியை ரகசியமாய் கொண்டு சேர்த்திருந்தாள்..
சாந்தி மூலம் அடுத்து நடக்கப் போவதை அறிந்த கஸ்தூரிக்கோ அத்தனை நாள் இருந்த நம்பிக்கை ஆட்டம் காணத் தொடங்கியது..தாஸ் மட்டும் என்றாலாவது கஸ்தூரி எப்பாடு பட்டாவது அவனிடம் இருந்து மதியை காப்பாற்றி இருப்பார் ..ஆனால் சில நாட்களாய் அவனோடு சுற்றும் புது மனிதர்களை கண்டவருக்கோ அத்தனை சுலபமாய் தன்னால் மட்டும் அவனைத் தடுத்திட முடியாது என்பதை உணர்ந்தவர் இதற்கு வேறு மாற்றுவழியை யோசிக்கத் தொடங்க அவருக்கோ அவ்வொரு வழியை தவிர வேறேதுமே தோன்றாதுவிட அதையே செய்யவும் முடிவெடுத்துவிட்டார்..
....
நள்ளிரவு ஆழ்ந்த உறக்கத்தில் இருந்த மதிக்கோ யாரோ தன்னை உலுக்குவது போல் தோன்ற பட்டென கண்விழித்தவள் தன்னெதிரே பதட்டத்தோடு நின்றிருந்த சிற்றன்னையை கண்டவள் "என்ன சித்தி.. என்னாச்சு" என்ற கேள்வியோடு கண்ணைக் கசக்கிக் கொண்டு எழுந்தாள்..
அவரோ அவள் கேள்விக்கு பதிலளிக்காதவராய் "மதி எழுந்துரு சீக்கிரம் ரெடியாகு" என்றவர் அவள் மறு கேள்வி கேட்காதவாறு அவசரமாய் அவளை கிளப்பினார்..
அவளுக்கோ நடப்பது எதுவுமே புரியாதவளாய் அவசர அவசரமாய் தாயாராகி அவர் முன் வந்து நின்றிட அவரோ "மதிமா இந்தா இதுல உன் துணிமணி கொஞ்சம் பணம் இருக்கு அதோட உன்னோட செர்ட்டிபிகேட் பேப்பர்ஸும் எல்லாம் இருக்கு இதை பத்திரமா வெச்சுக்கோ.." என்றவர் அவளை அழைத்துக் கொண்டு சாமியறை நுழைந்தவர் சாமி படத்திற்கு பின்புறமிருந்து இரு கவரை எடுத்து அவள் முன் நீட்டினார்..
"இந்தா வாங்கிக்கோ மதிமா..உன்னோட அப்பா உனக்கு ஒரு கல்யாணத்தை பண்ணிட்டு இத உன்கிட்ட கொடுக்க சொல்லி தந்தது..ஆனா இப்போ இதை உன்கிட்ட கொடுத்தாக வேண்டிய கட்டாயத்துல இருக்கேன்மா ..இதுல ஒன்னு உனக்கானது ..இன்னொன்னு உன்னோட அம்மாவுக்கு வேண்டபட்டவங்களுக்கானது" என்றவரை குழப்பத்தோடு நிமிர்ந்து பார்த்தாள்..
"யாரு சித்தி அவங்க..எனக்கு அப்பிடி யாரையும் தெரியாதே..நான் எப்பிடி இத அவங்ககிட்ட கொண்டு சேர்ப்பேன்" என பாவமாய் முழித்து நின்றவளை கண்டவருக்கோ மனம் கனத்துப் போனது..
"இங்கப் பாரு மதி சொல்றத கவனமா கேளுடா..இன்னைக்கு இப்போவே நீ இந்த ஊரவிட்டு கிளம்பிப் போ ..இதோ இந்த லெட்டர்ல இருக்குற அட்ரெஸ் ..இதுல தான் நிச்சயம் இது போய் சேரவேண்டியவங்க இருப்பாங்க..இந்த லெட்டர் உன் மூலமா அவங்க கைக்கு போகனுங்குறது தான் உங்க அப்பாவோட எண்ணமே அதனால தான் இத்தனை வருசம் இத உன்கிட்ட கொடுக்காம வெச்சியிருந்தாரு ..அதனால எப்பிடியாச்சும் அவங்ககிட்ட போய் சேர்ந்திடுமா..நிச்சயம் அங்க உனக்கு பாதுகாப்பு கிடைக்கும்" என்றவர் கலங்கிய விழியோடு அவளை பார்த்து நின்றாள்..
மதிக்கோ எதுவுமே புரியாத நிலை என்ன நடக்கின்றது..என்ன சொல்கிறார் என புரியாது அவரைப் பார்த்தவளுக்கு அவர் இங்கிருந்து போய்விடு என்றதும் பயம் பிடித்துக் கொண்டது..
இத்தனை நாளும் தாய்ப் பறவையின் சிறகுக்குள் பாதுகாப்பாய் இருந்த அச் சிறுபெண்ணிற்கு வெளியுலகம் பற்றிய பயம் மனதை அச்சுறுத்த தன் சித்தியை மிரண்ட பார்வை பார்த்தாள்..
"சித்தி நா..நான் எங்க போவேன் சித்தி எனக்கு பயமாயிருக்கே நா..நான் எப்பிடி இங்க போய் சேருவேன்" என பயந்த குரலில் பேசியவளைப் பார்த்தவர் முதன்முறையாக தன் வளர்ப்பை எண்ணி நொந்து கொண்டார்..
இருந்தும் தன் மனதை வெளிக்காட்டாதவர் அவளுக்கு தைரியம் கூறுபவராய் "இங்கப் பாரு மதிமா ..நீ ஒன்னும் சின்ன குழந்தை இல்லை உனக்கு இப்போவே பதினெட்டு வயசாக போகுது..நீ தைரியமான பொண்ணா இருக்கனும் ..உன்னோட லட்சியம் என்னென்னு எனக்குத் தெரியும் உன்னோட லட்சியத்தை அடைய நீ இப்பிடி பயந்துட்டு இருக்க முடியுமா?? யோசிச்சு பாருடா" என்றவரின் பேச்சில் இருந்த உண்மை புரிய நிமிர்ந்து அவரைப் பார்த்தாள்..
"ஆனா பயமா இருக்கு சித்தி என்னால தனியா போக முடியுமான்னு தெரியலையே" என்றவளை அணைத்துக் கொண்டவர்..
"இந்த சித்திய மன்னிச்சுடு மதிமா தேவையில்லாத என்னோட விரக்தியினால உன்னவிட்டு ஒதுங்கியே இருந்துட்டேன்..உன் மேல அளவில்லா பாசம் இருந்தும் அதை வெளி காட்டமுடியாத சூழ்நிலையில் இருந்திட்டேன்டா..என்ன மன்னிச்சுடு மதிமா.. என வேதனையோடு கூறியவரை தவிப்புடன் ஏறிட்டாள்..
"என் அண்ணி பேச்சை கேட்கும் போது எனக்கே ஒரு விரக்தி வரும் அந்தா விரக்தியில உன்ன நான் காயபடுத்திடுவேன்..எல்லாத்துக்கும் இந்த சித்திய மன்னிச்சுடுடா..என்ன தான் திட்டினாலும் நீ என்னோட குழந்தைடா ..அம்மாவா நினைச்சி என்ன மன்னிச்சுடுமா" என கையெடுத்துக் கும்பிட அவரைத் தாவி அணைத்துக் கொண்டாள்...
"அம்மா ஏன்மா இப்பிடியெல்லாம் பேசுறீங்க எனக்கு உங்க மேல எந்த கோபமோ வருத்தமோ இல்லமா" என கேவிக்கேவி அழுதவள் முதுகைவருடிவிட்டு அவளை சமாதானம் செய்தவர் அவர் கன்னம் துடைத்து
" மதிமா இங்கப் பாரு இது அழ வேண்டிய நேரம் இல்லை இப்போ நீ இங்க இருந்து போய் ஆகணும் கிளம்பு" என்றவர் ..அவசரமாய் அவளை அழைத்துக் கொண்டு ஊரின் எல்லையிலிருந்த பேருந்து தரிப்பிடம் நோக்கி புறப்பட்டார்..
இருவரும் வரும் வழியிலே யாரோ தங்களை பின் தொடர்வது போல் தோன்றிட பயந்து போனார் கஸ்தூரி..
"மதிமா யாரோ பின்னாடி வரமாதிரி இருக்குடா..நீ எப்பிடியாவது பஸ் ஸ்டாப் போயிடு இன்னும் கொஞ்ச நேரத்துல
டவுன் பஸ் வரும் அதுல ஏறி கொடைக்கானல்க்கு டிக்கட் எடு சரியா பார்த்து போடா என்றவர் மனமேயின்றி அவளை மாற்றுவழியில் அனுப்பி வைத்தவர் தானும் வேறோரு வழியில் வீடு நோக்கிச் சென்றார்..
அவர் நினைத்தது போலவே தாஸின் கூட்டாளி ஒருவனே அவர்களை பின் தொடர்ந்திருந்தான்..எப்படியோ அவன் கண்ணிலிருந்து தப்பி இருவருமே மறைந்திருந்தனர்..
.....
அந்த நள்ளிரவு நேரத்தில் நெஞ்சில் பயத்துடன் பாதையோரம் நடந்து கொண்டிருந்தவள் கண்களும் கலங்கித் தான் போனது..
"அம்மா அப்பா எந்த ஆபத்தும் இல்லாம நான் போக வேண்டிய இடத்துக்கு என்ன கொண்டு சேர்ந்திடுங்க" என தன் பெற்றோரிடம் வேண்டிக் கொண்டவள் தூரத்தில் ஏதோ பஸ் நிற்பதை கண்டு சற்று தைரியம் வரபெற்றவளாய் அவசரமாய் அதை நோக்கி ஓடினாள்..
பெண்ணவளின் அதிஸ்டமோ துரதிஸ்டமோ அந்த பேருந்தை நெருங்கு முன்னே அதுவே கிளம்பியிருந்தது..
மூச்சு வாங்க ஓடிவந்தவளுக்கோ பேருந்தை தவறவிட்டதில் கண்ணீர் உடைப்பெடுக்க நின்றிருந்தாள்..
அதே நேரம் பெண்ணவளை மேலும் சோதிக்கவெனவே அவ்வழி வந்து சேர்ந்தனர் மூன்று குடிமகன்கள்..
"டேய் மச்சி அங்கப் பாருங்கடா பொண்ணு" என்றவன் குரலில் மற்றைய இருவரும் திரும்பி அவளைப் பார்த்தனர்..
"அட சரக்குக்கு நல்ல சைடீஸ் கிடைச்சியிருக்கு இன்னைக்கு நல்ல விருந்து தான் என்றவனோ மற்றையவர்களிடம்
"டேய் நீங்க பட்சியைப் பிடிங்க நான் வண்டி கொண்டு வாறேன் ஊருக்கு எல்லையில உள்ள மலைல வெச்சி இந்த பட்சியைக் கொண்டாடுவோம்" என்றவன் கிளம்பிட.. மற்ற இருவரும் பெண்ணவளை நெருங்கினர்..
அழுதவிழியோடு தன்நிலையை எண்ணி நொந்தவாறு நின்றிருந்தவளுக்கோ தன் அருகில் அசைவு தெரிய நிமிர்ந்து பார்த்தவள் சுதாகரிக்கும் முன்னே அவள் வாய் பொத்தி அவளை தூக்கி இருந்தனர்..
அந்த ஆள் அரவமற்ற சாலையிலே உதவிக்கு யாருமின்றி அந்த கயவர்களின் பிடியில் சிக்கிக் கொண்டாள் மதியவள்..
Last edited:
S. Sivagnanalakshmi
Well-known member
பாவம் வெண்மதி. அண்ணி பேய். கஸ்தூரி சூப்பர்
Habi
Moderator
அத்தியாயம் - 03
இத்தனை வருடம் பாதுகாப்பாய் தன் கூட்டிலிருந்து இன்றோ சந்தர்ப்ப சூழ்நிலையால் விரட்டப்பட்டு தன் கூட்டைவிட்டு வெளியேறிய சிறு பறவையொன்று கழுகுகளுக்கு இரையானது போன்ற நிலையில் மாட்டிக் கொண்டாள் பெண்ணவள்..
எத்தனை முயன்றும் அந்தக் கயவர்களின் பிடியிலிருந்து தப்பிக்க முயன்று தோற்றவளுக்கோ தன்நிலையை எண்ணி கண்ணீர் உடைப்பெடுத்தது..
"கடவுளே ஏன் எனக்கு இந்த நிலமை..ஒரு ஆபத்துல இருந்து தப்பிச்சு என்ன இன்னுமோர் ஆபத்துல சிக்கவெச்சிட்டியே " என மானசீகமாய் கடவுளிடம் முறையிட மட்டுமே முடிந்தது பெண்ணவளால்..
போதையில் தட்டுத் தடுமாறி வண்டியைச் செலுத்தியவர்களோ ஒரு வழியாக அந்த மலைப்பாங்கான இடத்தை வந்தடைந்தனர்..
"டேய் இறக்குடா அந்தக் குட்டிய" என்றவனின் குரலில் பயந்தவள் நெஞ்சோடு இறுக்கிய பையுடன் உடலை குறுக்கி அமர்ந்திருக்க.. அவர்களோ அலேக்காக அவளை தூக்கி இறக்கிவிட்டனர்..
தப்பிக்க ஏதாவது வழி கிடைக்குமா என சந்தர்ப்பத்தை காத்திருந்தவளோ அவர்கள் அசந்த நேரமாய் தன் பலம் மொத்தமும் சேர்த்து அவர்களை தள்ளிவிட்டவள் அடுத்த நொடி அங்கிருந்து ஓடத் தொடங்கினாள்..
எங்கும் கும்மிருட்டு சூழ்ந்த அந்த மலைப்பகுதியில் தட்டுத் தடுமாறி ஓடியவளை பிடித்துவிடும் வேகத்தில்
அவனுகளும் விடாமல் துரத்தினர்...
ஒரு கட்டத்தில் மலையின் உச்சியை அடைந்தவளுக்கோ போக இனி வழி இல்லை என்பது புரிந்து திரும்பிட அவளை நெருங்கியிருந்தனர் அக்கயவர்கள்..
"ஏய் எங்க ஓடுற மாட்னீயா..மவளே இன்னைக்கு செத்தடி" என்றவன் அவளை நெருங்க .. பயத்தில் பின்னே நகர்ந்தவளுக்கோ அக்கணம் தோன்றியது எல்லாம் ஒன்றே இவர்கள் கையில் சிக்கினால் மானமிழந்து உயிர் போகும் அதைவிட தானே மாய்த்துக் கொள்ளலாம் என்ற முட்டாள்தனமான எண்ணம் நொடியில் தோன்றிட கண்களை இறுக மூடியவள் அடுத்த அடி எடுத்து வைக்கத் தயாரான சமயம் கேட்டது ஒரு துப்பாக்கி சத்தம்..
அதில் மேலும் பயந்தவள் காதுகளை இறுகமூடியவளாய் தரையோடு மண்டியிட்டாள் என்றால் மற்ற மூவரும் கேட்ட சத்ததில் அதிர்ந்தவர்கள் எங்கு பொலீஸ் வந்துவிட்டார்களோ என்று பயந்து அவ்விடம் விட்டே தலைதெறிக்க ஓடினர்..
கண்களை இறுகமூடி குனிந்திருந்தவர்களுக்கோ பயத்தில் உதறத் தொடங்க கடவுள் பெயரை முணுமுணுத்தவளாய் சில நிமிடம் அமர்ந்திருந்தவள் எந்த அரவமும் இல்லாதிருப்பதை உணர்ந்து மெல்லமாய் கண்திறந்தவளுக்கோ அந்த காரிருளில் எதுவும் தென்படாதுவிட மெல்ல மெல்ல எழுந்து கொண்டவள்..
பார்வையை இருளுக்கு பழக்கப்படுத்திக் கொண்டவள் மெதுவாய் அவ்விடம்விட்டு நகர்ந்துவிடும் நோக்குடன் அடுத்த எட்டு வைத்திட மோதி நின்றது என்னவோ ஓர் உருவம் மீதே..
அதில் திடுக்கிட்டவள் அதிர்ந்து கத்தும் முன்னே அவள் வாயை தன் கை கொண்டு அடைந்திருந்தது அவ்வுருவம்..
அதில் விழிகள் மிரள முகம் தெரியாத அவ்வுருவத்தை பார்த்தவளுக்கோ அது ஓர் ஆண் என்பது புரிந்திட மேலும் பயம் தொற்றிக் கொண்டது..மறுபடியும் அடுத்த ஒரு கயவனிடம் மாட்டிக் கொண்டோமோ என்று எண்ணியவள் வேகமாய் அவன் பிடியிலிருந்து விலக முயல அவளின் முயற்சியை தடுத்தவன் தன்னையே விழிகள் மிரள பார்த்தவளின் விழிகளை அவ்விருளிலும் ஆழ்ந்து நோக்கினான் அவன்..
அவன் பிடித்திருந்த பிடியிலே அவளின் நடுக்கம் அப்பட்டமாய் தெரிய அவள் பயம் போக்க எண்ணினானோ என்னவோ மெதுவாய் அவள் புறம் குனிந்தவன் "ஹேய் ஏஞ்சல் கேர்ள் டோன்ட் பேனிக்.. ஐ.. ஐ வில் ஹெல்ப் யூ.. ஓகே" என சில வார்த்தைகள் தடுமாறினாலும் திடமாய் கூறிக் கொண்டவன் பிடியை தளர்த்தி அவளை விடுவித்தான்..
அதில் சற்றே பயம் நீங்கி ஆசுவாசமானவள் அவனை நிமிர்ந்து பார்ப்பதற்குள் அவனோ தொப்பென்று வீழ்ந்திருந்தான்..
"அய்யோ" என பதறியவளாய் அவனைப் பார்க்க..அந்த இருளில் அவன் முகம் அத்தனை தெளிவாய் தோன்றாது அவன் வரிவடிவமே புலப்பட்டது..
கீழே வீழ்ந்தவனோ மூச்சிப் பேச்சின்றி சில நிமிடத்தை கடந்திருக்க இவளுக்கோ நெஞ்சில் பயம் கவ்விக் கொண்டது..
"அய்யோ என்னாச்சு ...ஏன் சத்தமே இல்லாம இருக்காரு" என எண்ணியவளுக்கு ஒருவேளை இறந்துவிட்டானோ என்ற எண்ணம் மனதை ஆக்கிரமிக்க நடுங்கும் விரலோடு அவன் மூச்சுக்காற்றை சோதிக்க குனிந்தவளோ ""ஹேய் ஏஞ்சல் கேர்ள்..என்ன பண்ற" என திடீரென்று கேட்ட அவன் குரலில் திடுக்கிட்டு அவனைப் பார்த்தாள்..
அவனோ சாவகாசமாய் இவளைப் பார்த்தவாறே படுத்திருந்தான்..
"அ..அது ..நீ..நீங்க" என வார்த்தை வராது திக்கியவளைக் கண்டவனோ அவளை ஆழ்ந்து பார்த்தவாறே..
"நீ ஏன் இந்த நேரத்துல தனியே வந்த உங்க வீட்ல உன்னைத் தேடமாட்டாங்களா?? வீட்ல ஏதாச்சும் பிரச்சனையா?? அதான் வீட்ட விட்டு வந்திட்டியா?? என்று கேள்வி மேல் கேள்வி கேட்டான்..
அவன் கேள்விகளில்
இத்தனை நேரமும் மறந்திருந்த தன்நிலை நியாபகம் எழ கண்கலங்கியவளோ பொங்கிய அழுகையோடு விசும்பினாள்.
அவளின் விசும்பல் ஒலியில் மெதுவாய் எழுந்தமர்ந்தவனோ தன் கர்ச்சீப்பை எடுத்து நீட்டியவனாய்
"ஹேய் ஏஞ்சல் கேர்ள் அழாத கூல்" என்றவன் தானே அவள் கண்ணீரை துடைத்துவிட்டவன் "சரி உன் பெயராச்சும் அழாம சொல்றீயா??" என்றதுமே அழுகையை நிறுத்தியவள்..
"வெ..வெண்மதி" என்றாள்..
"வாவ் நைஸ் நேம் அந்த மூன் போல அழகா ஏஞ்சல் போல தான் இருக்க நீ..ஆனா என்ன குட்டியா இருக்க" என்றவன் கரமோ அவள் தலையை களைத்துவிட..இவளோ பயத்தில் சற்றே விலகினாள்..
அவனோ"சரி என்னோட பெயர் கேளு ஏஞ்சல்" என சிறு குழந்தை போல் தன் முகம் பார்த்து கேட்டவனைப் பார்த்தவளோ "உங்க பெயர் என்ன??" எனக் கேட்டிட அடுத்த கணம் தன் முழு உயரத்திற்கும் எழுந்து நின்றவன் நெஞ்சை நிமிர்த்தியவனாய்
"ஐ ம் கௌசிக் நாராயண கிருஷ்ணா" என்றவனின் குரல் அந்த மலையுச்சி முழுவதும் எதிரொலித்தது..
அவன் குரலின் தொனியில் இவளோ மிரண்டு அவனைப் பார்த்திட அவனுக்கோ அவள் மிரண்ட விழி சிரிப்பை தர சிரித்தவன்.
"ஹஹா என்ன ஏஞ்சல் பயந்துட்டியா?? என்க நாலா பக்கமும் தலையசைத்து வைத்தாள்..
"சரி ஏஞ்சல் நீ இங்கயிருந்து தனியே போய்டுவியா.. ஏன்னா எனக்கு லேட் ஆகுது..எனக்குனு சில முடிவுகள் எடுக்க வேண்டியிருக்கு அதுதான் கேக்குறேன்.." என பேசியபடியே நடந்து சென்றவனை பின் தொடர்ந்தாள் அவள்..
ஏனெனில் இப்போதைக்கு இவன் ஒருவனை தவிர தன்னை காக்க வேறொருவரும் இல்லை என்பதால் அவனிடம் உதவி கேட்க எண்ணியவளாய் அவனை பின்தொடர்ந்தாள்..
அவனோ புதர் போன்ற ஒன்றினுள் புகுந்திட தானும் அதற்குள் நுழைந்தவள் சிறு டார்ச்லைட் வெளிச்சத்தில் மின்னிய அவ்விடத்தை கண்ணுற்றாள்..
அவனோ தள்ளாடும் நடையோடு அவ்விடம் சென்றவன் கரமோ அங்கிருந்த பையொன்றை துலாவி ஒரு கோக் போத்தலை எடுத்துக் கொண்டது..
அதை கையில் ஏந்தியவனோ அதையே வெறித்திருக்க இவளுக்கோ அவன் வெறித்த பார்வை ஏதோபோல் இருக்க அவனை எப்படி அழைப்பது என தடுமாறி நின்றிருந்தாள்..
அவனோ சிலநொடி அதே நிலையில் நின்றவன் பின் ஒரு பெருமூச்சுடன் அதை உடைத்தவன் பின் மீண்டும் எதையோ தேடத் தொடங்கினான்.."ம்ம் எங்கவெச்சேன் ...காணுமே" என புலம்பியபடி தேடியவனை கண்டவள்
"ஸார்..என்னாச்சு ஏதாச்சும் தேடுறீங்களா??" என்றிட நிமிர்ந்து அவளைப் பார்த்தவன் "ஆமா ஏஞ்சல் என்னோட டேப்ளெட்ஸ்அ காணல அதான் தேடிட்டு இருக்கேன்" என பதிலளித்துவிட்டு மீண்டும் தேடியவன் கண்ணில் சிக்கிக் கொண்டது..
"ஹாங் இதோ இருக்கு" என்றவன் அந்த போத்தல் முழுவதுமே அந்த கோக் போத்தலினுள் கொட்டிட அவன் செய்கைகளை பார்த்திருந்தவளுக்கோ பக்கென்றானது..
"அய்யோ ஸார் எதுக்கு மொத்தமா கொட்டுறீங்க" என கேட்டவளுக்கு பதிலாய் " ஐ நீட் டீப் சிலீப் ஏஞ்சல்..நான் நல்லா தூங்கி ரொம்ப நாளாச்சு ..இனி வர நாட்களும் அந்த நல்ல தூக்கம் கிடைக்குமான்னு தெரியலை அதுதான் மொத்தமா சிலீப்பிங் டேப்ளெட்ஸ் போட்டு இன்னைக்கே மொத்த தூக்கத்தையும் தூங்க போறேன்.." என விளக்கம் கொடுத்தவன் அதைகுடிக்க முயல..
அவன் விளக்கத்தில் அதிர்ந்து நின்றவளுக்கு இவன் என்ன லூசா என்றே தோன்றியது..அவன் அதை குடிக்க முயன்றதை கண்டவள் அவனைத் தடுத்தாள்..
"ஸார் குடிக்காதீங்க இப்பிடி மொத்தமா சாப்டிங்கன்னா உங்க உயிரே போயிடும்" என்றவளின் வார்த்தையில் நிறுத்தி அவள் முகம் பார்த்தவன்
"அப்படி சரி இந்த நரகத்துல இருந்து விடுதலை கிடைக்குமே எனக்கு" என்றவன் குரலில் அத்தனை விரக்தி நிரம்பியிருந்தது..
அவளுக்கோ அவன் பேச்சிலிருந்த விரக்தி புரிய மெதுவாய் அவனருகே சென்றாள்..
"இப்பிடி பண்ணாதீங்க ஸார் ..எவ்வளவு கஷ்டம் வந்தாலும் நம்மளால தாங்கவே முடியாத அளவுக்கு கடவுள் கஷ்டத்த தர போறதில்ல ..என்னால முடியும் இதையும் கடந்து வருவேன் அப்படிங்குற ஒரு நம்பிக்கை நமக்குள்ள உருவாகி எதையும் சாதிக்கலாம்ங்குற தைரியம் உள்ளவங்கள மாறனும்னு தான் இந்த கஷ்டங்கள் எல்லாம்.." என தான் இருக்கும் நிலையையும் மறந்து அவனுக்கு ஆறுதலாய் பேசியவளை இமைக்காது பார்த்தான் கௌசிக் ..
அவன் பார்வை உணர்ந்தவளோ "எ..என்ன ஸார்" என தடுமாறி கேட்டாள்..
"என் வாழ்க்கை ரொம்ப ரொம்ப அழகா போய்ட்டு இருந்துச்சு ஆனா அது இப்போ நரகமா மாறிடுச்சு ..என்னால முடியல..நான் நம்பிக்கை வெச்சியிருந்த உறவுங்க பொய்த்துப் போயிடுச்சு எனும் போதே அவன் உடல் இறுகிப் போனது..
"நாளைக்கு என் குடும்பத்த சந்திக்கனும் ஆனா என்னால முடியாது நான் சொல்லிட்டு வந்த வார்த்தையை என்னால காப்பாத்த முடியல..அத முடிப்பேனானும் தெரியல" என ஏதேதோ உளறியவனாய் தலையை கைகளில் தாங்கியவனுக்கு தலைசுற்றி கண்கள் இருட்டத் தொடங்கியது..
மதிக்கு அவன் பேசுவது எதுவும் புரியவில்லை.. ஏதோ குடித்துவிட்டு மன. கஷ்டத்தில் உளறுகிறான் என எண்ணியவள் அவனை நெருங்கவும் பயந்தவளாய் தள்ளி நின்றவாறே அவனை ஆறுதல் படுத்த முயன்றாள்..
"ஸார் எல்லாம் ஒரு நாள் சரியாகும் ..இந்த கஷ்டம் எதுவுமே இங்க நிரந்தரம் இல்லை நம்பிக்கை வைங்க..நாளைக்கே போய் உங்க குடும்பத்த பார்த்தா போதும் இந்த கஷ்டம் எல்லாமே மறந்து போயிடும்.." என்றவளின் பேச்சில் தன் குடும்ப உறவுகளின் எண்ணம் தோன்றிட இதழ்கடையோரம் மெலிதாய் புன்னகைத்தவன் நிமிர்ந்து அவளைப் பார்த்தான்..
"ஆமா நிச்சயம் என் குடும்பத்தை பார்த்தா என் கஷ்டம் எல்லாம் மறந்திடுவேன்" என்றவனோ தன் அழைப்பேசியை உயிர்ப்பித்து அதிலிருந்த தன் குடும்ப புகைப்படத்தை பார்த்திருந்தான் இதழில் உரைந்த புன்னகையோடு ..
அவளும் அவன் முகம் காட்டிய சந்தோஷத்தில் மெல்ல அவனருகில் சென்று தானும் பார்க்க..அவனோ அவளுக்கு ஒவ்வொருவராய் அறிமுகம் செய்தான்..
யார் எவரென்று அறியாமலே ஓர் இக்கட்டான நிலையில் சந்தித்துக் கொண்டவர்கள் அக்கணம் அடுத்தவரின் வலிக்கு ஆறுதலாய் மாறிப் போயினர்..
எத்தனை நேரம் அப்படியே இருந்தாளோ திடீரென்று கேட்ட சலசலப்பில் அதிர்ந்தவள் அவனை பார்க்க ..அவனோ தலையை உலுக்கிக் கொண்டிருந்தான்..
கண்கள் இருள்வது போல இருக்க கண்ணை கசக்கிக் கொண்டவன் காதுகளிலும் சத்தம் கேட்டிட நிமிர்ந்தவனின் தோளை உரசி பின்னிருந்த மரத்தை துளைத்துச் சென்றது ஓர் தோட்டா..
திடீர் துப்பாக்கி தாக்குதலில் பெண்ணவளோ அதிந்து கத்தினாள்..என்றால் அவனோ "ப்ச் என்ற சலிப்புடன் தலையை உலுக்கி தன்னை நிதானபடுத்த முயன்றான்..
அதே நேரம் தோட்டா வந்த திசையிலிருந்தோ "டேய் பொண்ணு சத்தம் கேக்குதுடா..என்ன செய்வோம் அவனோட சேர்த்து அந்த பொண்ணையும் போட்டுடுவோமா??" என கட்டை ஆண்குரல் கேட்க அதுக்கு சம்மதமாய் ஒலித்தது மற்றையவனின் குரல்..
அனைத்தையும் கேட்டவளுக்கோ உடல் உதறிட பயந்து போய் அசையாது நின்றவளை உலுக்கியது என்னவோ அவனே..
"ஹேய் வா..என அவள் கரத்தை பற்றியிழுத்தவன் அடுத்த கணம் தடுமாற்றத்துடன் புதருக்குள் நுழைந்து அங்கு மறைவாய் நிறுத்தி வைக்கப்பட்டிருந்த தன் வண்டியில் அவளை ஏற்றியவன் தானும் ஏறிக் கொண்டவனாய் வண்டியைக் கிளப்பினான்..
கண்கள் இருண்டிட வண்டியோ அவன் கைகளில் தடுமாறிட மேலும் பயந்து போனாள் மதி..
அவளுக்கோ நடப்பது எதுவும் புரியவில்லை..திரும்ப திரும்ப தான் சிக்கலில் மாட்டிக் கொள்ளவதை எண்ணி தன் விதியை நொந்து கொண்டவள் கண்ணீர் வழிய பயத்தோடு அமர்ந்திருந்தாள்..
ஏற்கனவே பயத்தோடு ஒன்றி அமர்ந்திருந்தவளின் பயத்தை கூட்டவென பின்னே தொடர்ந்தது சில வண்டிகள்..அதோடு துப்பாக்கியினால் தாக்கவும் செய்திட பயத்தின் உச்சத்தில் மயங்கித் தான் போனாள் வெண்மதி..
கௌசிக்கோ நிலைமையின் தீவிரம் உணர்ந்தாலும் இதிலிருந்து தப்பிக்க அவன் உடலும் மூளையும் ஒத்துழைக்காது விடவே தடுமாறித்தான் போனான்..
முடிந்த வரையிலும் தன்னை பின்தொடர்ந்தவர்கள் பார்வையில் மண்ணைத் தூவி விட்டு ஒருவழியாய் அவர்களிடமிருந்து தப்பித்து சென்னையின் ஹைவேயில் தன் வண்டியை செலுத்தத் தொடங்கினான்..
நீண்ட நேர பயணத்தின் பின்னே தான் தங்கியிருக்கும் அந்த அடுக்குமாடிக் குடியிருப்பில் நுழைந்திருந்தான் கௌசிக் ..
உடலோ காற்றில் மிதப்பது போல தோன்ற கண்களோ மங்கலாய்த் தோன்ற தலையை உலுக்கி சரிசெய்ய முயன்று தோற்றுத் தான் போனான்..
தட்டுத் தடுமாறியவன் பார்வையோ அருகிலிருந்தவளை பார்த்திட அவளோ மயக்கமா தூக்கமா என அறியாத நிலையில் கண்மூடி இருந்தாள்..
குழந்தையென தூங்கும் பெண்ணவள் முகத்தை உற்று நோக்கியவன் விழிகள் மங்க முயன்று தன் தலையை உலுக்கிவிட்டவன் அவளை தன்கரத்தில் தூக்கியபடி தன் வீடு நோக்கிச் சென்றான்..
பாதி இரவு தாண்டி மொத்த குடியிருப்பும் அடங்கிய அவ்வேளையிலும் இவனை எதிர்பார்த்து காத்திருந்தவன் போல நின்றிருந்த அவ்வொருவனின் பார்வையோ தடுமாற்றத்துடன் கையில் ஓர் பெண்ணை சுமந்து செல்பவனையே வன்மம் கக்கும் விழியோடு நோக்கியது..
எதையோ யோசித்தவனாய் தன் கரத்திலிருந்த மொபைலில் அவன் செல்வதை தெளிவாய் படம்பிடித்தவன் இதழோ "சிக்கினடா மவனே" என முணுமுணுக்க போகும் அவனையே கோபமாய் பார்த்து நின்றான்..
.....
தன் வீட்டினுள் நுழைந்த கௌசிக்கோ தன் அறைக் கட்டிலில் கிடத்தியவன் அவளை விட்டு விலகிட முனைய அவள் கரங்களோ அவன் சட்டையை கெட்டியாய் பிடித்துக் கொண்டிருந்தது..
அதைவிடுவிக்க முனைந்தவனுக்கோ இத்தனை நேரமும் ஒத்துழைத்த உடலோ இதற்கு மேல் தன்னால் முடியாது என்பது போல் காற்றோடு பறக்க தொப்பென்று அவளருகே வீழ்ந்திருந்தான்..
இருவரும் தங்களை மறந்து மொத்தமாய் மயங்கிய நிலையில் அடுத்தவரின் அருகாமையில் தூங்கிப் போயினர்..
.....
அடுத்த நாள் பொழுது புலர்ந்திட விடாது ஒலித்த அழைப்பேசியின் சத்தம் ஒருபுறம் வீட்டின் மணியோசை ஒருபுறம் என காதை அடைக்க தூக்கத்திலிருந்து விழித்துக் கொண்டான் கௌசிக் கிருஷ்ணா ..
மெதுவாக கண்விழித்தவனின் கண்களோ தீயாய் எரிந்திட தலையோ பாராங்கல்லாய் கணத்திட தலையை பிடித்துக் கொண்டே எழுந்து கொள்ள முயன்றவன் தன் மீது மெலிதாய் ஓர் அழுத்தம் இருப்பதை உணர்ந்து பார்வையை தாழ்த்திட அவன் விழிகளில் சிக்கினாள் ஆழ்ந்த தூக்கத்தில் இருந்த பெண்ணவள்..
தன் மீது தூங்கும் பெண்ணை அதிர்ந்து பார்த்தவனுக்கோ இது கனவோ என்ற எண்ணம் தோன்ற மீண்டும் கண்களை தேய்த்துவிட்டு பார்த்தவனுக்கு இது கனவல்ல நிஜம் என்ற உண்மை புரிந்திட அதிர்ச்சி நீங்கியவன் கண்களில் கோபம் குடியேற உடல் இறுகி தன் மீது தூங்கியவளை ஒரே உதறலில் உதறிட கீழே வீழ்ந்திருந்தாள் வெண்மதி..
கீழே வீழ்ந்ததில் தூக்கம் கலைந்து பதறி எழுந்தவள் முதலில் தான் எங்கியிருக்கோம் என புரியாதவளாய் தடுமாற்றத்துடன் முழித்து நின்றவள் பார்வையோ கட்டிலில் அமர்ந்து தன்னையே முறைத்திருந்தவனை கண்டு நேற்றைய நிகழ்வுகள் மனதில் தோன்ற தான் பாதுகாப்பாக இருக்கிறோம் என நினைத்து பெருமூச்சுவிட்டிட அந்த நொடி நேர நிம்மதியை குழி தோண்டி புதைத்திருந்தது அடுத்து அவன் கேட்ட கேள்வி..
இத்தனை வருடம் பாதுகாப்பாய் தன் கூட்டிலிருந்து இன்றோ சந்தர்ப்ப சூழ்நிலையால் விரட்டப்பட்டு தன் கூட்டைவிட்டு வெளியேறிய சிறு பறவையொன்று கழுகுகளுக்கு இரையானது போன்ற நிலையில் மாட்டிக் கொண்டாள் பெண்ணவள்..
எத்தனை முயன்றும் அந்தக் கயவர்களின் பிடியிலிருந்து தப்பிக்க முயன்று தோற்றவளுக்கோ தன்நிலையை எண்ணி கண்ணீர் உடைப்பெடுத்தது..
"கடவுளே ஏன் எனக்கு இந்த நிலமை..ஒரு ஆபத்துல இருந்து தப்பிச்சு என்ன இன்னுமோர் ஆபத்துல சிக்கவெச்சிட்டியே " என மானசீகமாய் கடவுளிடம் முறையிட மட்டுமே முடிந்தது பெண்ணவளால்..
போதையில் தட்டுத் தடுமாறி வண்டியைச் செலுத்தியவர்களோ ஒரு வழியாக அந்த மலைப்பாங்கான இடத்தை வந்தடைந்தனர்..
"டேய் இறக்குடா அந்தக் குட்டிய" என்றவனின் குரலில் பயந்தவள் நெஞ்சோடு இறுக்கிய பையுடன் உடலை குறுக்கி அமர்ந்திருக்க.. அவர்களோ அலேக்காக அவளை தூக்கி இறக்கிவிட்டனர்..
தப்பிக்க ஏதாவது வழி கிடைக்குமா என சந்தர்ப்பத்தை காத்திருந்தவளோ அவர்கள் அசந்த நேரமாய் தன் பலம் மொத்தமும் சேர்த்து அவர்களை தள்ளிவிட்டவள் அடுத்த நொடி அங்கிருந்து ஓடத் தொடங்கினாள்..
எங்கும் கும்மிருட்டு சூழ்ந்த அந்த மலைப்பகுதியில் தட்டுத் தடுமாறி ஓடியவளை பிடித்துவிடும் வேகத்தில்
அவனுகளும் விடாமல் துரத்தினர்...
ஒரு கட்டத்தில் மலையின் உச்சியை அடைந்தவளுக்கோ போக இனி வழி இல்லை என்பது புரிந்து திரும்பிட அவளை நெருங்கியிருந்தனர் அக்கயவர்கள்..
"ஏய் எங்க ஓடுற மாட்னீயா..மவளே இன்னைக்கு செத்தடி" என்றவன் அவளை நெருங்க .. பயத்தில் பின்னே நகர்ந்தவளுக்கோ அக்கணம் தோன்றியது எல்லாம் ஒன்றே இவர்கள் கையில் சிக்கினால் மானமிழந்து உயிர் போகும் அதைவிட தானே மாய்த்துக் கொள்ளலாம் என்ற முட்டாள்தனமான எண்ணம் நொடியில் தோன்றிட கண்களை இறுக மூடியவள் அடுத்த அடி எடுத்து வைக்கத் தயாரான சமயம் கேட்டது ஒரு துப்பாக்கி சத்தம்..
அதில் மேலும் பயந்தவள் காதுகளை இறுகமூடியவளாய் தரையோடு மண்டியிட்டாள் என்றால் மற்ற மூவரும் கேட்ட சத்ததில் அதிர்ந்தவர்கள் எங்கு பொலீஸ் வந்துவிட்டார்களோ என்று பயந்து அவ்விடம் விட்டே தலைதெறிக்க ஓடினர்..
கண்களை இறுகமூடி குனிந்திருந்தவர்களுக்கோ பயத்தில் உதறத் தொடங்க கடவுள் பெயரை முணுமுணுத்தவளாய் சில நிமிடம் அமர்ந்திருந்தவள் எந்த அரவமும் இல்லாதிருப்பதை உணர்ந்து மெல்லமாய் கண்திறந்தவளுக்கோ அந்த காரிருளில் எதுவும் தென்படாதுவிட மெல்ல மெல்ல எழுந்து கொண்டவள்..
பார்வையை இருளுக்கு பழக்கப்படுத்திக் கொண்டவள் மெதுவாய் அவ்விடம்விட்டு நகர்ந்துவிடும் நோக்குடன் அடுத்த எட்டு வைத்திட மோதி நின்றது என்னவோ ஓர் உருவம் மீதே..
அதில் திடுக்கிட்டவள் அதிர்ந்து கத்தும் முன்னே அவள் வாயை தன் கை கொண்டு அடைந்திருந்தது அவ்வுருவம்..
அதில் விழிகள் மிரள முகம் தெரியாத அவ்வுருவத்தை பார்த்தவளுக்கோ அது ஓர் ஆண் என்பது புரிந்திட மேலும் பயம் தொற்றிக் கொண்டது..மறுபடியும் அடுத்த ஒரு கயவனிடம் மாட்டிக் கொண்டோமோ என்று எண்ணியவள் வேகமாய் அவன் பிடியிலிருந்து விலக முயல அவளின் முயற்சியை தடுத்தவன் தன்னையே விழிகள் மிரள பார்த்தவளின் விழிகளை அவ்விருளிலும் ஆழ்ந்து நோக்கினான் அவன்..
அவன் பிடித்திருந்த பிடியிலே அவளின் நடுக்கம் அப்பட்டமாய் தெரிய அவள் பயம் போக்க எண்ணினானோ என்னவோ மெதுவாய் அவள் புறம் குனிந்தவன் "ஹேய் ஏஞ்சல் கேர்ள் டோன்ட் பேனிக்.. ஐ.. ஐ வில் ஹெல்ப் யூ.. ஓகே" என சில வார்த்தைகள் தடுமாறினாலும் திடமாய் கூறிக் கொண்டவன் பிடியை தளர்த்தி அவளை விடுவித்தான்..
அதில் சற்றே பயம் நீங்கி ஆசுவாசமானவள் அவனை நிமிர்ந்து பார்ப்பதற்குள் அவனோ தொப்பென்று வீழ்ந்திருந்தான்..
"அய்யோ" என பதறியவளாய் அவனைப் பார்க்க..அந்த இருளில் அவன் முகம் அத்தனை தெளிவாய் தோன்றாது அவன் வரிவடிவமே புலப்பட்டது..
கீழே வீழ்ந்தவனோ மூச்சிப் பேச்சின்றி சில நிமிடத்தை கடந்திருக்க இவளுக்கோ நெஞ்சில் பயம் கவ்விக் கொண்டது..
"அய்யோ என்னாச்சு ...ஏன் சத்தமே இல்லாம இருக்காரு" என எண்ணியவளுக்கு ஒருவேளை இறந்துவிட்டானோ என்ற எண்ணம் மனதை ஆக்கிரமிக்க நடுங்கும் விரலோடு அவன் மூச்சுக்காற்றை சோதிக்க குனிந்தவளோ ""ஹேய் ஏஞ்சல் கேர்ள்..என்ன பண்ற" என திடீரென்று கேட்ட அவன் குரலில் திடுக்கிட்டு அவனைப் பார்த்தாள்..
அவனோ சாவகாசமாய் இவளைப் பார்த்தவாறே படுத்திருந்தான்..
"அ..அது ..நீ..நீங்க" என வார்த்தை வராது திக்கியவளைக் கண்டவனோ அவளை ஆழ்ந்து பார்த்தவாறே..
"நீ ஏன் இந்த நேரத்துல தனியே வந்த உங்க வீட்ல உன்னைத் தேடமாட்டாங்களா?? வீட்ல ஏதாச்சும் பிரச்சனையா?? அதான் வீட்ட விட்டு வந்திட்டியா?? என்று கேள்வி மேல் கேள்வி கேட்டான்..
அவன் கேள்விகளில்
இத்தனை நேரமும் மறந்திருந்த தன்நிலை நியாபகம் எழ கண்கலங்கியவளோ பொங்கிய அழுகையோடு விசும்பினாள்.
அவளின் விசும்பல் ஒலியில் மெதுவாய் எழுந்தமர்ந்தவனோ தன் கர்ச்சீப்பை எடுத்து நீட்டியவனாய்
"ஹேய் ஏஞ்சல் கேர்ள் அழாத கூல்" என்றவன் தானே அவள் கண்ணீரை துடைத்துவிட்டவன் "சரி உன் பெயராச்சும் அழாம சொல்றீயா??" என்றதுமே அழுகையை நிறுத்தியவள்..
"வெ..வெண்மதி" என்றாள்..
"வாவ் நைஸ் நேம் அந்த மூன் போல அழகா ஏஞ்சல் போல தான் இருக்க நீ..ஆனா என்ன குட்டியா இருக்க" என்றவன் கரமோ அவள் தலையை களைத்துவிட..இவளோ பயத்தில் சற்றே விலகினாள்..
அவனோ"சரி என்னோட பெயர் கேளு ஏஞ்சல்" என சிறு குழந்தை போல் தன் முகம் பார்த்து கேட்டவனைப் பார்த்தவளோ "உங்க பெயர் என்ன??" எனக் கேட்டிட அடுத்த கணம் தன் முழு உயரத்திற்கும் எழுந்து நின்றவன் நெஞ்சை நிமிர்த்தியவனாய்
"ஐ ம் கௌசிக் நாராயண கிருஷ்ணா" என்றவனின் குரல் அந்த மலையுச்சி முழுவதும் எதிரொலித்தது..
அவன் குரலின் தொனியில் இவளோ மிரண்டு அவனைப் பார்த்திட அவனுக்கோ அவள் மிரண்ட விழி சிரிப்பை தர சிரித்தவன்.
"ஹஹா என்ன ஏஞ்சல் பயந்துட்டியா?? என்க நாலா பக்கமும் தலையசைத்து வைத்தாள்..
"சரி ஏஞ்சல் நீ இங்கயிருந்து தனியே போய்டுவியா.. ஏன்னா எனக்கு லேட் ஆகுது..எனக்குனு சில முடிவுகள் எடுக்க வேண்டியிருக்கு அதுதான் கேக்குறேன்.." என பேசியபடியே நடந்து சென்றவனை பின் தொடர்ந்தாள் அவள்..
ஏனெனில் இப்போதைக்கு இவன் ஒருவனை தவிர தன்னை காக்க வேறொருவரும் இல்லை என்பதால் அவனிடம் உதவி கேட்க எண்ணியவளாய் அவனை பின்தொடர்ந்தாள்..
அவனோ புதர் போன்ற ஒன்றினுள் புகுந்திட தானும் அதற்குள் நுழைந்தவள் சிறு டார்ச்லைட் வெளிச்சத்தில் மின்னிய அவ்விடத்தை கண்ணுற்றாள்..
அவனோ தள்ளாடும் நடையோடு அவ்விடம் சென்றவன் கரமோ அங்கிருந்த பையொன்றை துலாவி ஒரு கோக் போத்தலை எடுத்துக் கொண்டது..
அதை கையில் ஏந்தியவனோ அதையே வெறித்திருக்க இவளுக்கோ அவன் வெறித்த பார்வை ஏதோபோல் இருக்க அவனை எப்படி அழைப்பது என தடுமாறி நின்றிருந்தாள்..
அவனோ சிலநொடி அதே நிலையில் நின்றவன் பின் ஒரு பெருமூச்சுடன் அதை உடைத்தவன் பின் மீண்டும் எதையோ தேடத் தொடங்கினான்.."ம்ம் எங்கவெச்சேன் ...காணுமே" என புலம்பியபடி தேடியவனை கண்டவள்
"ஸார்..என்னாச்சு ஏதாச்சும் தேடுறீங்களா??" என்றிட நிமிர்ந்து அவளைப் பார்த்தவன் "ஆமா ஏஞ்சல் என்னோட டேப்ளெட்ஸ்அ காணல அதான் தேடிட்டு இருக்கேன்" என பதிலளித்துவிட்டு மீண்டும் தேடியவன் கண்ணில் சிக்கிக் கொண்டது..
"ஹாங் இதோ இருக்கு" என்றவன் அந்த போத்தல் முழுவதுமே அந்த கோக் போத்தலினுள் கொட்டிட அவன் செய்கைகளை பார்த்திருந்தவளுக்கோ பக்கென்றானது..
"அய்யோ ஸார் எதுக்கு மொத்தமா கொட்டுறீங்க" என கேட்டவளுக்கு பதிலாய் " ஐ நீட் டீப் சிலீப் ஏஞ்சல்..நான் நல்லா தூங்கி ரொம்ப நாளாச்சு ..இனி வர நாட்களும் அந்த நல்ல தூக்கம் கிடைக்குமான்னு தெரியலை அதுதான் மொத்தமா சிலீப்பிங் டேப்ளெட்ஸ் போட்டு இன்னைக்கே மொத்த தூக்கத்தையும் தூங்க போறேன்.." என விளக்கம் கொடுத்தவன் அதைகுடிக்க முயல..
அவன் விளக்கத்தில் அதிர்ந்து நின்றவளுக்கு இவன் என்ன லூசா என்றே தோன்றியது..அவன் அதை குடிக்க முயன்றதை கண்டவள் அவனைத் தடுத்தாள்..
"ஸார் குடிக்காதீங்க இப்பிடி மொத்தமா சாப்டிங்கன்னா உங்க உயிரே போயிடும்" என்றவளின் வார்த்தையில் நிறுத்தி அவள் முகம் பார்த்தவன்
"அப்படி சரி இந்த நரகத்துல இருந்து விடுதலை கிடைக்குமே எனக்கு" என்றவன் குரலில் அத்தனை விரக்தி நிரம்பியிருந்தது..
அவளுக்கோ அவன் பேச்சிலிருந்த விரக்தி புரிய மெதுவாய் அவனருகே சென்றாள்..
"இப்பிடி பண்ணாதீங்க ஸார் ..எவ்வளவு கஷ்டம் வந்தாலும் நம்மளால தாங்கவே முடியாத அளவுக்கு கடவுள் கஷ்டத்த தர போறதில்ல ..என்னால முடியும் இதையும் கடந்து வருவேன் அப்படிங்குற ஒரு நம்பிக்கை நமக்குள்ள உருவாகி எதையும் சாதிக்கலாம்ங்குற தைரியம் உள்ளவங்கள மாறனும்னு தான் இந்த கஷ்டங்கள் எல்லாம்.." என தான் இருக்கும் நிலையையும் மறந்து அவனுக்கு ஆறுதலாய் பேசியவளை இமைக்காது பார்த்தான் கௌசிக் ..
அவன் பார்வை உணர்ந்தவளோ "எ..என்ன ஸார்" என தடுமாறி கேட்டாள்..
"என் வாழ்க்கை ரொம்ப ரொம்ப அழகா போய்ட்டு இருந்துச்சு ஆனா அது இப்போ நரகமா மாறிடுச்சு ..என்னால முடியல..நான் நம்பிக்கை வெச்சியிருந்த உறவுங்க பொய்த்துப் போயிடுச்சு எனும் போதே அவன் உடல் இறுகிப் போனது..
"நாளைக்கு என் குடும்பத்த சந்திக்கனும் ஆனா என்னால முடியாது நான் சொல்லிட்டு வந்த வார்த்தையை என்னால காப்பாத்த முடியல..அத முடிப்பேனானும் தெரியல" என ஏதேதோ உளறியவனாய் தலையை கைகளில் தாங்கியவனுக்கு தலைசுற்றி கண்கள் இருட்டத் தொடங்கியது..
மதிக்கு அவன் பேசுவது எதுவும் புரியவில்லை.. ஏதோ குடித்துவிட்டு மன. கஷ்டத்தில் உளறுகிறான் என எண்ணியவள் அவனை நெருங்கவும் பயந்தவளாய் தள்ளி நின்றவாறே அவனை ஆறுதல் படுத்த முயன்றாள்..
"ஸார் எல்லாம் ஒரு நாள் சரியாகும் ..இந்த கஷ்டம் எதுவுமே இங்க நிரந்தரம் இல்லை நம்பிக்கை வைங்க..நாளைக்கே போய் உங்க குடும்பத்த பார்த்தா போதும் இந்த கஷ்டம் எல்லாமே மறந்து போயிடும்.." என்றவளின் பேச்சில் தன் குடும்ப உறவுகளின் எண்ணம் தோன்றிட இதழ்கடையோரம் மெலிதாய் புன்னகைத்தவன் நிமிர்ந்து அவளைப் பார்த்தான்..
"ஆமா நிச்சயம் என் குடும்பத்தை பார்த்தா என் கஷ்டம் எல்லாம் மறந்திடுவேன்" என்றவனோ தன் அழைப்பேசியை உயிர்ப்பித்து அதிலிருந்த தன் குடும்ப புகைப்படத்தை பார்த்திருந்தான் இதழில் உரைந்த புன்னகையோடு ..
அவளும் அவன் முகம் காட்டிய சந்தோஷத்தில் மெல்ல அவனருகில் சென்று தானும் பார்க்க..அவனோ அவளுக்கு ஒவ்வொருவராய் அறிமுகம் செய்தான்..
யார் எவரென்று அறியாமலே ஓர் இக்கட்டான நிலையில் சந்தித்துக் கொண்டவர்கள் அக்கணம் அடுத்தவரின் வலிக்கு ஆறுதலாய் மாறிப் போயினர்..
எத்தனை நேரம் அப்படியே இருந்தாளோ திடீரென்று கேட்ட சலசலப்பில் அதிர்ந்தவள் அவனை பார்க்க ..அவனோ தலையை உலுக்கிக் கொண்டிருந்தான்..
கண்கள் இருள்வது போல இருக்க கண்ணை கசக்கிக் கொண்டவன் காதுகளிலும் சத்தம் கேட்டிட நிமிர்ந்தவனின் தோளை உரசி பின்னிருந்த மரத்தை துளைத்துச் சென்றது ஓர் தோட்டா..
திடீர் துப்பாக்கி தாக்குதலில் பெண்ணவளோ அதிந்து கத்தினாள்..என்றால் அவனோ "ப்ச் என்ற சலிப்புடன் தலையை உலுக்கி தன்னை நிதானபடுத்த முயன்றான்..
அதே நேரம் தோட்டா வந்த திசையிலிருந்தோ "டேய் பொண்ணு சத்தம் கேக்குதுடா..என்ன செய்வோம் அவனோட சேர்த்து அந்த பொண்ணையும் போட்டுடுவோமா??" என கட்டை ஆண்குரல் கேட்க அதுக்கு சம்மதமாய் ஒலித்தது மற்றையவனின் குரல்..
அனைத்தையும் கேட்டவளுக்கோ உடல் உதறிட பயந்து போய் அசையாது நின்றவளை உலுக்கியது என்னவோ அவனே..
"ஹேய் வா..என அவள் கரத்தை பற்றியிழுத்தவன் அடுத்த கணம் தடுமாற்றத்துடன் புதருக்குள் நுழைந்து அங்கு மறைவாய் நிறுத்தி வைக்கப்பட்டிருந்த தன் வண்டியில் அவளை ஏற்றியவன் தானும் ஏறிக் கொண்டவனாய் வண்டியைக் கிளப்பினான்..
கண்கள் இருண்டிட வண்டியோ அவன் கைகளில் தடுமாறிட மேலும் பயந்து போனாள் மதி..
அவளுக்கோ நடப்பது எதுவும் புரியவில்லை..திரும்ப திரும்ப தான் சிக்கலில் மாட்டிக் கொள்ளவதை எண்ணி தன் விதியை நொந்து கொண்டவள் கண்ணீர் வழிய பயத்தோடு அமர்ந்திருந்தாள்..
ஏற்கனவே பயத்தோடு ஒன்றி அமர்ந்திருந்தவளின் பயத்தை கூட்டவென பின்னே தொடர்ந்தது சில வண்டிகள்..அதோடு துப்பாக்கியினால் தாக்கவும் செய்திட பயத்தின் உச்சத்தில் மயங்கித் தான் போனாள் வெண்மதி..
கௌசிக்கோ நிலைமையின் தீவிரம் உணர்ந்தாலும் இதிலிருந்து தப்பிக்க அவன் உடலும் மூளையும் ஒத்துழைக்காது விடவே தடுமாறித்தான் போனான்..
முடிந்த வரையிலும் தன்னை பின்தொடர்ந்தவர்கள் பார்வையில் மண்ணைத் தூவி விட்டு ஒருவழியாய் அவர்களிடமிருந்து தப்பித்து சென்னையின் ஹைவேயில் தன் வண்டியை செலுத்தத் தொடங்கினான்..
நீண்ட நேர பயணத்தின் பின்னே தான் தங்கியிருக்கும் அந்த அடுக்குமாடிக் குடியிருப்பில் நுழைந்திருந்தான் கௌசிக் ..
உடலோ காற்றில் மிதப்பது போல தோன்ற கண்களோ மங்கலாய்த் தோன்ற தலையை உலுக்கி சரிசெய்ய முயன்று தோற்றுத் தான் போனான்..
தட்டுத் தடுமாறியவன் பார்வையோ அருகிலிருந்தவளை பார்த்திட அவளோ மயக்கமா தூக்கமா என அறியாத நிலையில் கண்மூடி இருந்தாள்..
குழந்தையென தூங்கும் பெண்ணவள் முகத்தை உற்று நோக்கியவன் விழிகள் மங்க முயன்று தன் தலையை உலுக்கிவிட்டவன் அவளை தன்கரத்தில் தூக்கியபடி தன் வீடு நோக்கிச் சென்றான்..
பாதி இரவு தாண்டி மொத்த குடியிருப்பும் அடங்கிய அவ்வேளையிலும் இவனை எதிர்பார்த்து காத்திருந்தவன் போல நின்றிருந்த அவ்வொருவனின் பார்வையோ தடுமாற்றத்துடன் கையில் ஓர் பெண்ணை சுமந்து செல்பவனையே வன்மம் கக்கும் விழியோடு நோக்கியது..
எதையோ யோசித்தவனாய் தன் கரத்திலிருந்த மொபைலில் அவன் செல்வதை தெளிவாய் படம்பிடித்தவன் இதழோ "சிக்கினடா மவனே" என முணுமுணுக்க போகும் அவனையே கோபமாய் பார்த்து நின்றான்..
.....
தன் வீட்டினுள் நுழைந்த கௌசிக்கோ தன் அறைக் கட்டிலில் கிடத்தியவன் அவளை விட்டு விலகிட முனைய அவள் கரங்களோ அவன் சட்டையை கெட்டியாய் பிடித்துக் கொண்டிருந்தது..
அதைவிடுவிக்க முனைந்தவனுக்கோ இத்தனை நேரமும் ஒத்துழைத்த உடலோ இதற்கு மேல் தன்னால் முடியாது என்பது போல் காற்றோடு பறக்க தொப்பென்று அவளருகே வீழ்ந்திருந்தான்..
இருவரும் தங்களை மறந்து மொத்தமாய் மயங்கிய நிலையில் அடுத்தவரின் அருகாமையில் தூங்கிப் போயினர்..
.....
அடுத்த நாள் பொழுது புலர்ந்திட விடாது ஒலித்த அழைப்பேசியின் சத்தம் ஒருபுறம் வீட்டின் மணியோசை ஒருபுறம் என காதை அடைக்க தூக்கத்திலிருந்து விழித்துக் கொண்டான் கௌசிக் கிருஷ்ணா ..
மெதுவாக கண்விழித்தவனின் கண்களோ தீயாய் எரிந்திட தலையோ பாராங்கல்லாய் கணத்திட தலையை பிடித்துக் கொண்டே எழுந்து கொள்ள முயன்றவன் தன் மீது மெலிதாய் ஓர் அழுத்தம் இருப்பதை உணர்ந்து பார்வையை தாழ்த்திட அவன் விழிகளில் சிக்கினாள் ஆழ்ந்த தூக்கத்தில் இருந்த பெண்ணவள்..
தன் மீது தூங்கும் பெண்ணை அதிர்ந்து பார்த்தவனுக்கோ இது கனவோ என்ற எண்ணம் தோன்ற மீண்டும் கண்களை தேய்த்துவிட்டு பார்த்தவனுக்கு இது கனவல்ல நிஜம் என்ற உண்மை புரிந்திட அதிர்ச்சி நீங்கியவன் கண்களில் கோபம் குடியேற உடல் இறுகி தன் மீது தூங்கியவளை ஒரே உதறலில் உதறிட கீழே வீழ்ந்திருந்தாள் வெண்மதி..
கீழே வீழ்ந்ததில் தூக்கம் கலைந்து பதறி எழுந்தவள் முதலில் தான் எங்கியிருக்கோம் என புரியாதவளாய் தடுமாற்றத்துடன் முழித்து நின்றவள் பார்வையோ கட்டிலில் அமர்ந்து தன்னையே முறைத்திருந்தவனை கண்டு நேற்றைய நிகழ்வுகள் மனதில் தோன்ற தான் பாதுகாப்பாக இருக்கிறோம் என நினைத்து பெருமூச்சுவிட்டிட அந்த நொடி நேர நிம்மதியை குழி தோண்டி புதைத்திருந்தது அடுத்து அவன் கேட்ட கேள்வி..
Last edited:
Habi
Moderator
அத்தியாயம் - 04
பாதுகாப்பாகத் தான் உள்ளேன் என எண்ணி பெருமூச்சுவிட்டவள் அடுத்தடுத்த அவன் கேள்விகளில் அதிர்ந்து போய் அவனைப் பார்த்தாள்..
"ஹேய் யார் நீ??? நீ எப்பிடி உள்ளே வந்த? ??யாரு உன்னை அனுப்பினா?? அனல் கக்கும் விழியோடு தன்னிடம் கேள்விக்கணைகளை தொடுத்தவனை அதிர்ந்த விழியோடு நோக்கியவளுக்கோ வார்த்தைகளோ தந்தியடித்தது..
"நா..நான் ..நீ..ங்க " என என்ன சொல்வது என தடுமாறியவளை முறைத்துப் பார்த்தவன் ..
"ஹேய் உனக்கு என்ன திக்குவாயா இல்ல நடிக்கிறியா?? யார் நீ எப்பிடி உள்ள வந்த??" என மீண்டும் அதட்டலாய் வந்த அவன் குரலில் பெண்ணவளுக்கோ கண்கள் லேசாக கலங்க ஆரம்பித்தது..
அவள் கலங்கிய விழி பார்த்தவன் தன் கோபத்தை முயன்று கட்டுப்படுத்தியவனாய் கண்மூடி நேற்று நிகழ்ந்த நிகழ்வுகளை மீட்டியவனுக்கு தலை தான் வலித்ததே ஒழிய எதுவும் நியாபகத்தில் வரவில்லை..
"ப்ச்ச் நேத்து நைட் என்ன கருமத்தை குடிச்சேன் இப்பிடி தலைவலிக்குது" என சலித்துக் கொண்டவன் தலையை அழுந்தக் கோதி நின்றிருக்க அவன் வீட்டின் மணியோசை மீண்டும் அடித்தது..அதில் நிமிர்ந்து அவளை பார்த்தவன் எதுவும் பேசாது அறைவிட்டு வெளியேறிச் சென்றான்..
போகும் அவனையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தவள் சற்று அரண்டு தான் போனாள்..
நேற்றிரவு அத்தனை அமைதியுடன் இருந்தவனா இவன் என்ற கேள்வி நெஞ்சில் எழ அதே நேரம் தன்னை விரட்டி அடித்துவிடுவானோ?? அப்படி நடந்தாள் அடுத்து எங்கே செல்வது?? எப்படி செல்வது?? என அனைத்தையும் எண்ணியவளுக்கோ பயத்தில் உடல் நடுங்க அப்படியே சுவற்றில் சாய்ந்தபடியே மடிந்து அமர்ந்தவளுக்கோ அடுத்து என்ன என தன் நிலையை எண்ணி அவளால் அழ மட்டுமே முடிந்தது.. என்ன தான் மனதில் தைரியத்தை வரவழைத்திட முயன்றாலும் இத்தனை நாள் ஓர் கூட்டிற்குள் அடைபட்டு வளர்ந்தவளால் அத்தனை எளிதில் தன் மனதை ஆக்கிரமிக்கும் பயத்தை தூக்கி எறிந்த முடியவில்லை..
சத்தமின்றி அழுதவள் மனமோ அடுத்து என்னாகுமோ என எண்ணியே பயத்தில் துடித்தது...
கௌசிக்கோ வீட்டின் முன்னறைக்குள் செல்வதற்குள்ளாகவே விடாது ஒலித்த வீட்டின் மணியோசையில் பொங்கிய எரிச்சலோடு வேகமாகக் கதவைத் திறந்தவன் முன்னே நின்றிருந்தவனைக் கண்டும் மேலும் எரிச்சல் அதிகரிக்க அதை முகத்தில் காட்டியவனாய் "வாட்" என்றான்..
அவன் எரிச்சல் எல்லாம் மற்றையவனை பாதிக்கவில்லை போலும் நக்கல் சிரிப்புடன் இவனைப் பார்த்து நின்றவன் "என்ன கௌசிக் ஸார் தப்பான டைமிங்ல வந்து தொந்தரவு பண்ணிட்டேனா என்ன..இந்தளவு சூடா இருக்கிங்க" என்றவன் கேலியில் புருவம் சுருக்கி அவனைப் பார்த்தவன்..
"மிஸ்டர் தேவன் இப்போ எதுக்கு இங்க வந்து சம்மந்தமே இல்லம உளறிட்டு இருக்கிங்க..இதுக்கு முன்னாடி வாங்கினது பத்தலையா இல்ல இன்னும் வேணுமா" என்றவன் ஓர் அடி முன்வைக்க தன்னிச்சையாய் பின்நகர்ந்தான் அவன்..
இருந்தும் அப்போதும் அடங்காதவனாய் "ஹலோ கௌசிக் ஸார் கொஞ்சம் பொறுங்க நான் வந்த விசயத்தை சொல்லிடுறேன்" என்றவன் நக்கல் சிரிப்புடன் தன் போனை எடுத்து அதில் ஓடிக் கொண்டிருந்த செய்தியை படித்துக் காட்டினான்..
"நேற்றிரவு பொலீஸ் துறை அதிகாரி கௌசிக் நாராயண கிருஷ்ணன் நள்ளிரவு வேளையில் வலுக்கட்டாயமா ஒரு பெண்ணைத் தூக்கிச் செல்லும் காட்சி சமூகத் தளங்களில் வைரலாகும் வீடியோ இதோ" என கூறி அதை அவன் முன்னே காட்டியவன்..
"என்ன கௌசிக் ஸார் ..தெ க்ரேட் ஐபி எஸ் அதிகாரி நீங்க போய் இப்படி ஒரு வேலை பார்த்திருக்கிறீங்க" என எள்ளி நகையாடும் குரலில் கூறியவனை அழுத்தமாய் பார்த்தவனோ தாடையை தடவியபடி ஓர் கணம் வீடியோவை உற்று நோக்கியவன் பின் நிமிர்ந்து தன்னெதிரே நின்றவனை பார்த்தவன் ஒற்றைப் பார்வையே "இது உன் வேலை தானே" என்ற கேள்வியை தேக்கி நிற்க பயந்து தான் போனான் தேவன்..
ஆம் இது அவன் வேலை தானே நேற்றிரவு தன் போனில் அதை வீடியோ எடுத்தவனும் அவனே அதை சில எடிட் செய்து சமூகவளையத் தளங்களில் பதிவிட்டவனும் அவன் தானே..
காரணம் அவன் மீது கொண்ட வன்மம் ..
கௌசிக் நாராயண கிருஷ்ணன் இளம் வயதிலே அத்தனை திறமையோடு பொலீஸ் துறைய கலக்கும் ஓர் இளம் ஐபி எஸ் அதிகாரி...ஆளுமையும் கம்பீரமும் கொண்ட ஆணவன் அவன் பதவிக்கு வந்த சில நாட்களிலே சட்ட விரோதமான பல தவறுகளை கண்டுபிடித்து தண்டனை வாங்கிக் கொடுத்து இன்றைய இளம் சமூதாயத்தினர் மத்தியில் நாயகனாய் திகழ்பவன்...எதிரிகளுக்கு சிம்ம சொற்பனமாய் விளங்குபவன் அவனைச் சார்ந்த சில சக அதிகாரிகளுக்கு வில்லனாகவும் மாறிப் போனான்..
தங்களைவிட வயதில் குறைந்த ஒருவன் உயர் பதவியில் வகிப்பது மட்டுமல்லாது மக்கள் மத்தியிலும் நற்பெயர் கொண்டு இருப்பது கண்டு அவர்கள் டிப்பார்ட்மெண்டில்லே அவனுக்கு எதிராக சிலர் வயிறெரிவதுண்டு..அது மட்டுமல்லாது அவன் இருக்கும் இடத்தில் எந்த தப்பு நடந்தாலும் அதற்கான தண்டனையை கொடுப்பவன் அதிரடிக்கு பயந்தே பலரால் தங்கள் விருப்பப்படி அதிகாரத்தை பயன்படுத்திட முடியாது போய்விட அவனை எதிரியாய் பாவித்து பலர் இருக்க அதில் தேவனும் ஒருவன்..
கௌசிக்கின் திறமை அவனுக்குக் கிடைக்கும் மரியாதை என அவன் மீது பொறாமை ஒருபக்கம் இருக்க சில நாட்கள் முன் நடந்த சில உட்பூசல்களும் அவனுக்கு அவன் மீது வன்மத்தை விதைத்திருக்க.. அவனை எப்படியாவது வீழ்த்திட வேண்டும் என்ற வைராக்கியத்தில் இருந்தவனுக்கு இது நல்ல வாய்ப்பாக அமைந்திட அதை பயன்படுத்தியும் கொண்டான்..
ஆனாலும் இத்தனை வேலை செய்தும்
பார்த்த நொடியிலே தன்னைக் கண்டு கொண்டவனின் திறமையை கண்டு அச்சம் எழுந்தாலும் அதை மறைத்துக் கொண்டவனாய் அவனை நக்கலாய் பார்த்து நின்றான் தேவன்..
கௌசிக்கோ அதைவிட நக்கல் பாவனையோடு "ம்ம் ஓகே தேவன் படம் சூப்பரா இருக்கு..வெல்டன் டிப்பார்ட்மெண்ட்ல சொல்லி இதுக்குன்னே உங்களுக்கு அவார்ட் கொடுக்க சொல்றேன் ஓகேவா" என நக்கலோடு கூறியவன் அடுத்த கணமே கதவை அறைந்து சாத்தினான்..
அவனின் அந்த நக்கல் பேச்சிலும் முகத்தில் அறைந்தது போன்ற அவன் செயலிலும் மேலும் கோபம் அதிகரிக்க அவனை திட்டித் தீர்த்தான் தேவன்..
"இருடா இன்னும் கொஞ்ச நேரத்துல இந்த மொத்த அப்பார்ட்மெண்ட் ஆட்கள் முன்னாடி உன்ன அவமானபடுத்துறேன்" என வன்மமாய் எண்ணிக் கொண்டவன் யாரோ ஒருவரின் வருகைக்காக காத்திருக்க..அடுத்த பத்துநிமிடத்தில் அங்கு வந்து சேர்ந்தார் கமிஷ்னர் சங்கர்..
"குட் மோர்னிங் ஸார்" என காலை நேர வணக்கத்துடன் சல்யூட் அடித்த தேவனை எரிச்சலாய் பார்த்தார் சங்கர்..
"என்ன தேவன் என்ன இதெல்லாம்" என அங்கே குழுமியிருந்த கூட்டத்தையும் அவர்கள் கையிலிருந்த போனையும் பார்த்து எரிச்சலாய் கேட்டார்..
அந்த அப்பார்ட்மெண்டில் வசிக்கும் ஒரு சிலரோடு மேலும் சிலர் கையில் போனுடன் அங்கே நடப்பதை லைவ்வாக சமூக வலையளத்தளங்களில் பதிவிட்டுக் கொண்டிருந்தனர்..
தேவனோ அவர் கேள்வியில் "எல்லாமே என்னோட ஏற்பாடு தான்" என மனதில் எண்ணிக் கொண்டாலும் வெளியிலோ எதுவும் தெரியாதவன் போன்று
"ஸார் எல்லாருமே யங்ஸ்டர்ஸ்ஆ இருக்காங்க நாம ஏதாவது பண்ணப் போய் அது இன்னுமொரு பிரச்சனைல முடிஞ்சிடக் கூடாதே அதான் என்னால எதுவுமே பண்ண முடியல.." என்றவனை எரிச்சலாய் பார்த்தவர் எதுவும் பேசாது வீட்டின் மணியோசையை அழுத்தினார்..
தேவனிடம் பேசிவிட்டு ஹால் சோபாவில் அமர்ந்தவனுக்கோ ஏற்கனவே இருந்த குழப்பத்தோடு தேவன் கூறிய செய்தியும் சேர்ந்து கொள்ள.. அதிகரித்த தலை வலியில் தலையை அழுந்தப் பற்றியபடி அமர்ந்திருந்தவன் மூளையோ மீண்டும் மீண்டும் நேற்றைய நிகழ்வை மீட்டிட முயன்று தோற்றுத் தான் போனது..
"ப்ச்ச்" என்று சலிப்புடன் கண்மூடி அமர்ந்திருந்தவன் மீண்டும் ஒலித்த மணியோசையில் கோபம் பொங்க விருட்டென்று எழுந்தவனோ பட்டென்று கதவைத் திறந்து ஏதோ கூற வாயெடுத்தவன் அங்கு நின்றவரைக் கண்டு அமைதியாகினான்..
அங்கே வந்திருந்த உயர் அதிகாரியும் அத்துடன் குழுமியிருந்த கூட்டமும் அவர்கள் கையிலிருந்த போனும் நிலைமையின் வீரியத்தை உணர்த்திட தலையை அழுந்தக் கோதியவன் அடுத்து என்ன என்னபது போல் பார்த்து நின்றான்..
தேவனோ இந்த சூழ்நிலையிலும் பதட்டப்படாது அமைதியாய் நின்றிருந்தவனைக் கண்டு பல்லைக் கடித்தவன் அவனை அவமானப்படுத்த எண்ணி வேண்டுமென்றே அவனைச் சீண்டத் தொடங்கினான்..
"என்ன கௌசிக் ஸார் ஒரு உயர் அதிகாரி கண்டு ஒரு சல்யூட் கூட பண்ணாம இப்படி மரியாதை இல்லாம நிற்குறிங்க.. இது தான் உங்க ட்ரெய்னிங்ல சொல்லித் தந்தாங்களா??" என மேலும் ஏதோ பேச முயன்றவனின் அடுத்த வார்த்தை வாய்க்குள் அமிழ்ந்து போனது எதிரிலிருந்தவன் பார்த்த ஒற்றைப் பார்வையில் ..
தேவனின் கேள்வியில் அவனை பார்த்தவன்.. தன் ஒற்றைப் பார்வைக்கே அவன் அமைதியானதைக் கண்டு இதழோ வளைந்திட நக்கல் தொனியோடு " ஏன் தேவன் ஸார் விடியற் காலையிலே எல்லோரும் என் சல்யூட் பார்க்கத்தான் என் வீட்டு வாசல்ல வந்து நிற்கிறிங்களா??.. ம்ம் அது தான்னா உங்களுக்காக சல்யூட் அடிச்சிட்டா போச்சு" என்றவன் தன் உயர் அதிகாரியைப் பார்த்து சல்யூட் வைத்தான்..
தேவனுக்கோ அவன் செயலும் பேச்சும் மேலும் மேலும் கோபத்தை தூண்டிவிட்டாலும் வெளியில் எதையும் கூற தைரியமற்றவனாய் வாய்க்குளே முனுமுனுத்துக் கொண்டான்...
கௌசிக்கோ தன் பார்வையை கமிஷ்னர் புறம் திருப்பியவன் "ஸார் ஐ வில் எக்ஸ்ப்ளைன்" என்று ஒற்றை வார்த்தையில் கூறியவனுக்கும் தெரியும் இவரே வீடு தேடி இத்தனை தூரம் வந்திருக்கிறார் என்றால் நிலமை தீவிரம் பெரிது என்று..
இருந்தும் தற்போது இருக்கும் நிலையில் எதையும் தன்னால் தெளிவாய் கூறிட முடியாது என்பது தோன்றவே ஒற்றை வார்த்தையில் அவரிடம் அனுமதி கேட்டு நின்றான்..
அவருக்கும் அவனைப் பற்றி தெரிந்தாலும் தற்போது இருக்கும் சூழ்நிலை சிக்கலாய் இருப்பதால் அவராலும் எது செய்ய முடியாது அவனைப் பார்த்தவர் .."கௌசிக் ஐ ம் ஸாரி.. உங்க வீடியோ மக்கள் மத்தியில வைரலாகிட்டதுனால என்னால ஒன்னும் பண்ண முடியாது.. அன்ட் நேத்து நீங்க தூக்கிட்டு வந்த பொண்ணு உயிரோட இருக்காளா?? இல்லையான்னு??? மீடியா எல்லாம் கேள்வி மேல கேள்வி கேட்டு குடையுது.." என தன்நிலை எடுத்துக் கூறி அவனைப் பார்த்திட..
அவனோ உடல் இறுகிப் போய் நின்றிருந்தான்..நேற்றைய ஒரு இரவு எத்தனை பிரச்சனைகளை இழுத்துவிட்டது என எண்ணியவனுக்கோ இது அனைத்துமே ஏதோ தனக்கு பின்னப்பட்ட சதி வலை என்பதை உணர்ந்தே இருந்தான்..
அவன் அமைதியாய் நிற்பதைக் கண்ட தேவனோ அந்த சந்தப்பத்தை பயன்படுத்திக் கொண்டவனாய்..
"ஸார் நேரம் போய்ட்டே இருக்கு இன்னும் கூட்டம் சேருவதற்குள்ள உள்ள போய் செக் பண்ணிடலாமே" என்றவன் உள்ளே நுழைந்திட முயல அவன் நெஞ்சில் கைவைத்துத் தடுத்தான் கௌசிக்..
கமிஷ்னரோ "கௌசிக் ஐ க்னோ உங்க மேல தப்பு இருக்காது ஆனா இப்போ நிலமைல இத நாங்க செய்து தான் ஆகனும் ப்ளீஸ்.. என்றவரை நிமிர்ந்து பார்த்தவன் அவர் பார்வை காட்டிய திசையை பார்க்க அங்கே அனைத்தையும் படம் பிடித்து நின்றவர்களைக் கண்டு தன்னைக் கட்டுப்படுத்தியவனாய் தன்கையை நீக்கினான்.....
அவன் வாய் மூடிய மௌன நிலை கண்ட தேவனோ எள்ளல் சிரிப்புடன் உள்ளே நுழைந்தான்..
அறைக்குள் நுழைந்த தேவன் கண்களோ அங்கே சுவரோடு சாய்ந்து அழுது கொண்டிருந்தவளைக் கண்டு விரிந்து கொண்டது..
கொஞ்சும் அழகுடன் சிறு பெண்ணாய் அமர்ந்திருந்தவள் அழகு அவனை மயக்கத் தான் செய்தது..
"ப்பாஹ் இவனுக்கு மட்டும் எப்பிடித் தான் அமையிதோ" என்றவன் தான் சில மாதங்கள் முன் இதே போன்று ஒரு பெண்ணிடம் அத்துமீறிய செயலுக்காக கௌசிக்கிடம் வசமாய் சிக்கி தக்க சன்மானமும் வாங்கிக் கொண்டது..
அதே போல இன்று அவனைச் சிக்க வைத்த மிதப்பில் அவளை நெருங்கியவன் அவள் கைச் சந்தைப் பிடித்து தூக்கிட..இந்த திடீர் செயலில் அதிர்ந்து தான் போனாள் வெண்மதி..
புது ஆடவன் ஒருவன் சட்டென்று இழுத்ததில் பயத்தில் அலறியவள் அவனிடமிருந்து விடுபட முயல அவனோ"ஹேய் வாடி ஓவரா சீன் போடாத" என்று அவளை இழுத்துக் கொண்டு முன்னறைக்குள் சென்றான்....
அவனின் முரட்டுப் பிடியில் கைகள் வலித்திட கண்களும் கலங்கிட அவனிடமிருந்து விலகத் துடித்து அவள் போராடியவாறே அவனோடு இழுத்து வரப்பட்டவளைக் கண்ட கௌசிக்கோ தேவனின் அநாகரீகச் செயல் கோபத்தை கொடுக்க வேகமாய் அவர்களை நெருங்கியவன் ஒற்றை இழுப்பில் அவளை தன் புறம் கொண்டு வந்திருந்தான்..
கௌசிக்கின் செயலை அங்கிருந்த அனைவரும் கவனித்தபடி நின்றிருந்தனர்..
அவனோ அதையெல்லாம் சட்டை செய்யாதவனாய் கமிஷ்னர் புறம் திரும்பியவன் "ஸார் நீங்க சொன்ன மாதிரி இங்க எதுவும் நடக்கல இங்க எந்த பொண்ணும் சாகவும் இல்ல வலுக்கட்டாயமா இழுத்துட்டும் வரவும் இல்ல " என அழுத்தம் திருத்தமாய் கூறியவன் பார்வையோ தேவனை சுட்டெரித்தது..
தேவனுக்கு அவன் பார்வை புரிந்தாலும் கமிஷ்னர் இருக்கும் தைரியத்தில் பேச்சை வளர்த்தான்..
"அப்போ வலுக்கட்டாயமா இழுத்து வரலன்னா உல்லாசமா இருக்க அழைச்சிட்டு வந்தீங்களா ஸார்...இப்போலாம் ஹோட்டலுக்கு போனா மாட்டிடுவோம்னு பயந்து வீட்டையே யூஸ் பண்ண ஆரம்பிச்சிட்டிங்களோ" என வார்த்தையை விஷமமாய் கொட்டிட ..துடித்துப் போனாள் பெண்ணவள்...
என்ன பேச்சு இது...இங்கு என்ன தான் நடந்து கொண்டிருக்கிறது.?? யார் இவர்கள் எல்லாம்? ? என பல கேள்விகள் மண்டையை குடைந்தாலும் புது மனிதர்களை காண அஞ்சியவளாய் தலையை குனிந்து நின்றிருந்தவளுக்கு உடல் பயந்தில் நடுங்கி அழுகையில் குலுங்கியது..
கௌசிக்கோ தேவனை கொல்லும் வெறியே உண்டாகிய போதிலும் இருக்கும் நிலை உணர்ந்து அமைதி காத்தவனின் பொறுமையை மேலும் சோதிக்கவென்றே பேசினான் தேவன்..
"ஏய் பொண்ணு அழுது சீன் போடாத இந்த மாதிரித் தொழில் பண்ணுற நீங்க பொலீஸ்ல சிக்கக் கூடாதுங்குறதுக்காவே பொலீஸ்ஸே வளைச்சு போடூறிங்க" என கூர்தீட்டியாய் வார்த்தைகளை அவளை நோக்கி பாய்ச்சிட.. மேலும் உடைந்து போனாள்..
தேவனின் பேச்சு எல்லை மீறுவதை உணர்ந்த கௌசிக்கோ கமிஷ்னரை பார்க்க அவரும் அதை தடுத்திடாது அமைதியாவே நின்றிருப்தை பார்த்தவனுக்கோ இதற்கு மேல் பொறுமை நிற்பேனா என அடம்பிடிக்க அதை உடைத்தெறிந்தது அடுத்த தேவனின் செயல்..
அழுது கொண்டிருந்தவளை நெருங்கியவனோ "பார்க்க சின்ன பொண்ணா இருந்துட்டு என்ன வேலையெல்லாம் இந்த தொழில் பண்றீயா..அப்படி எதை காட்டி இவன மயக்கின" என அவனுக்கும் அவளுக்கும் கேட்கும் குரலில் முனுமுனுத்தவனின் செவிப்பறை கிழியும் அளவில் ஓங்கி அறைந்திருந்தான் கௌசிக் ..
அடித்த வேகத்தில் தேவனோ தரையோடு வீழ்ந்திருக்க அவன் அவதாரம் கண்டு அதிர்ந்து நின்றனர் மற்றைய அனைவரும்..
கூட்டத்திலோ சலசலப்பு எழுந்திட கமிஷ்னரோ கௌசிக்கை அதட்டினார் "கௌசிக் என்ன காரியம் பண்றீங்க" என்றிட அவரை முறைத்துப் பார்த்தவன் கூட்டத்தில் சலசலத்தவர்கள் புறம் திரும்பினான்..
"இப்போ என்ன தெரியனும்னு எல்லாரும் கூடியிருக்கிங்க...ஆமா நான் ஒரு பொண்ண கூட்டிடு வந்தேன் தான் அதுக்கு இப்போ என்ன செய்யனும்..ஏன் ஒரு பொண்ண அழைச்சிட்டு வந்தா அது தொழில் பண்ற பொண்ணா தான் இருக்கனுமா?? ஏன் சொந்தத்து பொண்ணுல அக்காவோ தங்கையோ அத்த பொண்ணாவோ யாரோ வேணா இருக்கலாமே ஏன் அப்படி எதுவுமே உங்க மண்டைக்கு நினைக்கத் தோணாதா??" என சாராமாரியாய் கேள்வி தொடுத்திட அதிர்ந்து நின்றிருந்தனர் அனைவரும்..
கூட்டத்தில் நின்றிருந்த தேவன் ஏற்பாடு செய்திருந்த ஆட்களில் ஒருத்தனோ "என்ன ஸார் மாட்டிக்கிட்டதும் ப்ளேட்ட திருப்பி போடுறீங்களா?? நாங்க எப்பிடி நம்புறது நீங்க சொல்றது எல்லாம் உண்மைனு" என்றவனை தலையை சரித்து பார்த்தவன்..
"நீங்க எதுக்கு நம்பனும்?? இட் ஸ்மை பேர்சனல் யாருக்கும் விளக்கம் சொல்லனும்னு எனக்கு அவசியம் .இல்லை ..சோ ஆல் ஆர் ஹெட் அவுட் ப்ரொம் ஹியர்" என அடிக்குரலில் சீறிட அதிர்ந்து களைந்து போனது கூட்டம்..
தேவனோ வலித்த கன்னத்தை பற்றிக் கொண்டு எழுந்தவன் "ஸார் என்ன பார்த்துட்டு இருக்கீங்க..பப்ளிக் முன்னாடி ஒரு பொலீஸ் ஆபிஸர்னும் பார்க்காம கை நீட்டுறாரு இதெல்லாம் கேக்கமாட்டீங்களா?? " என கத்தினான்..
"கௌசிக் வாட் இஸ் திஸ் ..இத உங்ககிட்ட இருந்து நான் எக்ஸ்பெக்ட் பண்ணல" என சற்றே கோபமாய் பேசியவர் பின் நிதானமாய் "கௌசிக் இது இப்போ ரொம்ப பெரிய பிரச்சனையா போகக் கூடாதுன்னு தான் நானே உங்கள நேர்ல மீட் பண்ணலாம்னு வந்தேன் ஆனா அதுவே இப்போ வேற திசை மாறி போயிடுச்சு என்றவர் பார்வையோ அப்போதும் அங்கே நின்ற சிலரில் படிந்து மீண்டது..
கௌசிக்கோ நிதானமாய் தலையை கோதிக் கொண்டவன் அடுத்து என்ன செய்வது என யோசிக்கும் போதே அவன் அழைப்பேசி ஒலித்திட அதை எடுத்து அழைப்பை ஏற்றவன் "ஹலோ" என்றிட மறுபுறமோ
"ஸார் நீங்க கேட்ட டீடெய்ல்ஸ் அன்ட் அட்ரெஸ் எல்லாமே கிடைச்சிட்டு ...உங்க மொபைலுக்கு வாட்ஸப் பண்ணியிருக்கேன் செக் பண்ணுங்க" என்ற குரலில் கண்கள் மின்ன அவசரமாய் தனக்கு வந்திருந்த செய்தியை கண்டவன் கண்களும் விரிந்து கொள்ள இதழோரம் சிறு புன்னகையும் தோன்றி மறைந்தது..
மீண்டும் ஒரு முறை அந்த செய்தியை படித்தவனோ நிம்மதிப் பெருமூச்சுடன் நிமிர்ந்து கமிஷ்னரை பார்க்க அவரோ இந்த பிரச்சனையை எப்படி தீர்க்கப் போகிறாய்" என்ற கேள்வியோடு அவனைப் பார்த்து நின்றார்..
அவனோ தன் பார்வையை பெண்ணவள் புறம் திருப்பிட அவளோ யாரையும் நிமிர்ந்து பார்க்காது தலையை குனிந்து அழுது கொண்டிருந்தாள்..
அனைவரையும் ஒரு பார்வை பார்த்தவனோ ஓர் முடிவுடன் "இப்போ என்ன இந்த பிரச்சனைக்கு பதில் சொல்லனும் இல்லையா?? " எனக் கேட்டுவிட்டு விறுவிறுவென உள்ளறைக்குள் நுழைந்தவன் வெளியே வரும் போது அவன் கையில் அழகாய் வீற்றிருந்தது தங்கச் சாலி சரடு..
வேகமாய் அவள் முன்னே வந்து நின்றவனோ தன்னையே அதிர்ந்து பார்த்த அனைவரையும் அழுத்தமாய் பார்த்தவாறே "இப்போ இந்த நொடி இவ என்னோட மனைவி" என்று விட்டு திரும்பியவன் தன்னையே விழிகள் விரிய அதிர்ந்து நோக்கியவளின் விழியோடு விழி கலந்தவாறே அவள் கழுத்தில் அணிவித்தான்..
மங்கள நாதஸ்வர முழக்கம் இல்லை ஐய்யர் மந்திரம் இல்லை உறவுகளின் ஆசிர்வாதம் இல்லை எதுவுமே இல்லாமலே சத்தமின்றி நடந்தேறியது ஓர் திருமண பந்தம்..
அவன் இப்படி செய்வான் என எதிர்பாராது அனைவரும் அதிர்ச்சியில் இருக்க மதிக்கோ கண்கள் இருட்டி தலை சுற்றிக் கொண்டு வந்தது..
எதற்கு பயந்திருந்தாளோ அதே திருமணம் அவள் அனுமதியே இன்றி நடந்து விட்டதே அதுவும் பார்த்து ஒரு நாளே ஆன ஒருவனுடன்..
தலைசுற்றல் அதிகரிக்க தடுமாறி நின்றவளைக் கண்டவனோ சட்டென்று அவளை தாங்கி தன் மேல் சரித்து நின்றவன் பார்வையோ அதிர்ந்து போய் தங்களைப் பார்த்து நின்றவர்கள் பக்கம் திரும்பியது..
தேவனுக்கோ கட்டுக்கடங்காத ஆத்திரம் கிளம்பியது..தான் நினைத்து வந்தது என்ன இங்கு நடந்து கொண்டிருப்பது என்ன என நினைத்தவன்
"என்ன தாலிய கட்டிட்டா நீங்க பண்ண தப்பு இல்லன்னு ஆகிடுமா ..ஸார் என்ன நீங்க பார்த்துட்டு எதுவும் பேசாம இருக்கிங்க " என குதித்தவனை முறைத்தவன்..
"ஒழுங்கு மரியாதையா இப்போ நீ வாய மூடல என் கை பேசுறதுக்கு பதிலா என் கன் பேசும் எப்பிடி வசதி ..??" என்றவனின் குரல் அமைதியாய் இருந்த போதிலும் அதில் இருந்த அழுத்தம் அவனை வாய்மூடச் செய்தது..
கமிஷ்னரோ ஏதோ பேச வாயெடுக்க அவரைத் தடுத்தவன் "இந்த பிரச்சனையை நானே பார்த்துக்குறேன் ஸார்..நீங்க கிளம்பலாம் " என்றிட அமைதியாய் வெளியேறினார்..
தேவனோ முறைப்புடன் அவனைத் தாண்டி செல்ல முயல அவனை கை நீட்டித் தடுத்தவனோ "இன்னைக்கு ரொம்ப ஆடிட்ட அதுக்கு எல்லாம் மொத்தமா சேர்த்து செக்மேட் வைக்கிறேன் வைட் அன்ட் சீ மிஸ்டர் தேவன் ஸார்" என்றவனின் பேச்சில் பயந்தாலும் அவனை முறைத்துவிட்டு அவ்விடம் விட்டு நகர்ந்தான்..
கௌசிக்கோ இன்னுமே போனும் கையுமாக நின்றிருந்த சிலரை நோக்கி " இவ இப்போ என் பொண்டாட்டி என் பொண்டாட்டி என் கூடவே இருக்குறது இப்போ யாருக்கெல்லாம் தப்பா படுவுதோ அவங்க இங்க நில்லுங்க அவங்களுக்கு நல்ல பதிலா சொல்றேன்" என தன் கையை முறுக்கியபடி கூறியவன் தோற்றத்தைக் கண்டு பயந்து அனைவரும் களைந்து போனர்..
கூட்டம் அனைத்தும் சலசலப்புடனே அங்கிருந்து வெளியேற கதவை அறைந்து சாத்தியவன் முகமோ பாறையென இறுகிப் போனது..
தன்மீது அரைமயக்கத்தில் சாய்திருந்தவளை குனிந்து பார்த்தவன் கண்களோ அவள் கழுத்தில் உறவாடிய மாங்கல்யத்தை வெறித்தது..
ஏதேதோ பல நினைவுகள் எழுந்திட கண்களை அழுந்த மூடித் திறந்தவன் உடல் இறுக.. முயன்று தன்னைக் கட்டுப்படுத்தியவனோ கைத்தாங்கலாய் அவளை தூக்கி வந்து சோபாவில் கிடத்தியவனோ அவளையே ஆராய்ச்சியாய் பார்த்து இருந்தான்..
தான் அணிவித்த மாங்கல்யம் மின்ன அழுது வீங்கிய முகத்தோடு கண்மூடி கிடந்தவள் மாசு மறுவற்ற குழந்தைத் தனமான பால் நிலா போன்ற முகத்திலே அவளின் வெகுளித்தனம் அப்பட்டமாய் தெரிந்தது ... பார்க்கும் போதே அவள் நகரத்துக்கு புதியவள் என அவள் தோற்றமும் பயந்த சுபாவமும் காட்டிக் கொடுத்திட ..இப்படி பட்டவள் எப்படி அர்த்த ராத்திரியில் என்னிடம் வந்தாள்.. என எண்ணியவனின் கேள்விக்கான பதிலை அவள் தான் கூற வேண்டும் என நினைத்தவன் அவள் கண்விழிக்கும் நேரத்திற்காக காத்திருந்தான்..
பாதுகாப்பாகத் தான் உள்ளேன் என எண்ணி பெருமூச்சுவிட்டவள் அடுத்தடுத்த அவன் கேள்விகளில் அதிர்ந்து போய் அவனைப் பார்த்தாள்..
"ஹேய் யார் நீ??? நீ எப்பிடி உள்ளே வந்த? ??யாரு உன்னை அனுப்பினா?? அனல் கக்கும் விழியோடு தன்னிடம் கேள்விக்கணைகளை தொடுத்தவனை அதிர்ந்த விழியோடு நோக்கியவளுக்கோ வார்த்தைகளோ தந்தியடித்தது..
"நா..நான் ..நீ..ங்க " என என்ன சொல்வது என தடுமாறியவளை முறைத்துப் பார்த்தவன் ..
"ஹேய் உனக்கு என்ன திக்குவாயா இல்ல நடிக்கிறியா?? யார் நீ எப்பிடி உள்ள வந்த??" என மீண்டும் அதட்டலாய் வந்த அவன் குரலில் பெண்ணவளுக்கோ கண்கள் லேசாக கலங்க ஆரம்பித்தது..
அவள் கலங்கிய விழி பார்த்தவன் தன் கோபத்தை முயன்று கட்டுப்படுத்தியவனாய் கண்மூடி நேற்று நிகழ்ந்த நிகழ்வுகளை மீட்டியவனுக்கு தலை தான் வலித்ததே ஒழிய எதுவும் நியாபகத்தில் வரவில்லை..
"ப்ச்ச் நேத்து நைட் என்ன கருமத்தை குடிச்சேன் இப்பிடி தலைவலிக்குது" என சலித்துக் கொண்டவன் தலையை அழுந்தக் கோதி நின்றிருக்க அவன் வீட்டின் மணியோசை மீண்டும் அடித்தது..அதில் நிமிர்ந்து அவளை பார்த்தவன் எதுவும் பேசாது அறைவிட்டு வெளியேறிச் சென்றான்..
போகும் அவனையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தவள் சற்று அரண்டு தான் போனாள்..
நேற்றிரவு அத்தனை அமைதியுடன் இருந்தவனா இவன் என்ற கேள்வி நெஞ்சில் எழ அதே நேரம் தன்னை விரட்டி அடித்துவிடுவானோ?? அப்படி நடந்தாள் அடுத்து எங்கே செல்வது?? எப்படி செல்வது?? என அனைத்தையும் எண்ணியவளுக்கோ பயத்தில் உடல் நடுங்க அப்படியே சுவற்றில் சாய்ந்தபடியே மடிந்து அமர்ந்தவளுக்கோ அடுத்து என்ன என தன் நிலையை எண்ணி அவளால் அழ மட்டுமே முடிந்தது.. என்ன தான் மனதில் தைரியத்தை வரவழைத்திட முயன்றாலும் இத்தனை நாள் ஓர் கூட்டிற்குள் அடைபட்டு வளர்ந்தவளால் அத்தனை எளிதில் தன் மனதை ஆக்கிரமிக்கும் பயத்தை தூக்கி எறிந்த முடியவில்லை..
சத்தமின்றி அழுதவள் மனமோ அடுத்து என்னாகுமோ என எண்ணியே பயத்தில் துடித்தது...
கௌசிக்கோ வீட்டின் முன்னறைக்குள் செல்வதற்குள்ளாகவே விடாது ஒலித்த வீட்டின் மணியோசையில் பொங்கிய எரிச்சலோடு வேகமாகக் கதவைத் திறந்தவன் முன்னே நின்றிருந்தவனைக் கண்டும் மேலும் எரிச்சல் அதிகரிக்க அதை முகத்தில் காட்டியவனாய் "வாட்" என்றான்..
அவன் எரிச்சல் எல்லாம் மற்றையவனை பாதிக்கவில்லை போலும் நக்கல் சிரிப்புடன் இவனைப் பார்த்து நின்றவன் "என்ன கௌசிக் ஸார் தப்பான டைமிங்ல வந்து தொந்தரவு பண்ணிட்டேனா என்ன..இந்தளவு சூடா இருக்கிங்க" என்றவன் கேலியில் புருவம் சுருக்கி அவனைப் பார்த்தவன்..
"மிஸ்டர் தேவன் இப்போ எதுக்கு இங்க வந்து சம்மந்தமே இல்லம உளறிட்டு இருக்கிங்க..இதுக்கு முன்னாடி வாங்கினது பத்தலையா இல்ல இன்னும் வேணுமா" என்றவன் ஓர் அடி முன்வைக்க தன்னிச்சையாய் பின்நகர்ந்தான் அவன்..
இருந்தும் அப்போதும் அடங்காதவனாய் "ஹலோ கௌசிக் ஸார் கொஞ்சம் பொறுங்க நான் வந்த விசயத்தை சொல்லிடுறேன்" என்றவன் நக்கல் சிரிப்புடன் தன் போனை எடுத்து அதில் ஓடிக் கொண்டிருந்த செய்தியை படித்துக் காட்டினான்..
"நேற்றிரவு பொலீஸ் துறை அதிகாரி கௌசிக் நாராயண கிருஷ்ணன் நள்ளிரவு வேளையில் வலுக்கட்டாயமா ஒரு பெண்ணைத் தூக்கிச் செல்லும் காட்சி சமூகத் தளங்களில் வைரலாகும் வீடியோ இதோ" என கூறி அதை அவன் முன்னே காட்டியவன்..
"என்ன கௌசிக் ஸார் ..தெ க்ரேட் ஐபி எஸ் அதிகாரி நீங்க போய் இப்படி ஒரு வேலை பார்த்திருக்கிறீங்க" என எள்ளி நகையாடும் குரலில் கூறியவனை அழுத்தமாய் பார்த்தவனோ தாடையை தடவியபடி ஓர் கணம் வீடியோவை உற்று நோக்கியவன் பின் நிமிர்ந்து தன்னெதிரே நின்றவனை பார்த்தவன் ஒற்றைப் பார்வையே "இது உன் வேலை தானே" என்ற கேள்வியை தேக்கி நிற்க பயந்து தான் போனான் தேவன்..
ஆம் இது அவன் வேலை தானே நேற்றிரவு தன் போனில் அதை வீடியோ எடுத்தவனும் அவனே அதை சில எடிட் செய்து சமூகவளையத் தளங்களில் பதிவிட்டவனும் அவன் தானே..
காரணம் அவன் மீது கொண்ட வன்மம் ..
கௌசிக் நாராயண கிருஷ்ணன் இளம் வயதிலே அத்தனை திறமையோடு பொலீஸ் துறைய கலக்கும் ஓர் இளம் ஐபி எஸ் அதிகாரி...ஆளுமையும் கம்பீரமும் கொண்ட ஆணவன் அவன் பதவிக்கு வந்த சில நாட்களிலே சட்ட விரோதமான பல தவறுகளை கண்டுபிடித்து தண்டனை வாங்கிக் கொடுத்து இன்றைய இளம் சமூதாயத்தினர் மத்தியில் நாயகனாய் திகழ்பவன்...எதிரிகளுக்கு சிம்ம சொற்பனமாய் விளங்குபவன் அவனைச் சார்ந்த சில சக அதிகாரிகளுக்கு வில்லனாகவும் மாறிப் போனான்..
தங்களைவிட வயதில் குறைந்த ஒருவன் உயர் பதவியில் வகிப்பது மட்டுமல்லாது மக்கள் மத்தியிலும் நற்பெயர் கொண்டு இருப்பது கண்டு அவர்கள் டிப்பார்ட்மெண்டில்லே அவனுக்கு எதிராக சிலர் வயிறெரிவதுண்டு..அது மட்டுமல்லாது அவன் இருக்கும் இடத்தில் எந்த தப்பு நடந்தாலும் அதற்கான தண்டனையை கொடுப்பவன் அதிரடிக்கு பயந்தே பலரால் தங்கள் விருப்பப்படி அதிகாரத்தை பயன்படுத்திட முடியாது போய்விட அவனை எதிரியாய் பாவித்து பலர் இருக்க அதில் தேவனும் ஒருவன்..
கௌசிக்கின் திறமை அவனுக்குக் கிடைக்கும் மரியாதை என அவன் மீது பொறாமை ஒருபக்கம் இருக்க சில நாட்கள் முன் நடந்த சில உட்பூசல்களும் அவனுக்கு அவன் மீது வன்மத்தை விதைத்திருக்க.. அவனை எப்படியாவது வீழ்த்திட வேண்டும் என்ற வைராக்கியத்தில் இருந்தவனுக்கு இது நல்ல வாய்ப்பாக அமைந்திட அதை பயன்படுத்தியும் கொண்டான்..
ஆனாலும் இத்தனை வேலை செய்தும்
பார்த்த நொடியிலே தன்னைக் கண்டு கொண்டவனின் திறமையை கண்டு அச்சம் எழுந்தாலும் அதை மறைத்துக் கொண்டவனாய் அவனை நக்கலாய் பார்த்து நின்றான் தேவன்..
கௌசிக்கோ அதைவிட நக்கல் பாவனையோடு "ம்ம் ஓகே தேவன் படம் சூப்பரா இருக்கு..வெல்டன் டிப்பார்ட்மெண்ட்ல சொல்லி இதுக்குன்னே உங்களுக்கு அவார்ட் கொடுக்க சொல்றேன் ஓகேவா" என நக்கலோடு கூறியவன் அடுத்த கணமே கதவை அறைந்து சாத்தினான்..
அவனின் அந்த நக்கல் பேச்சிலும் முகத்தில் அறைந்தது போன்ற அவன் செயலிலும் மேலும் கோபம் அதிகரிக்க அவனை திட்டித் தீர்த்தான் தேவன்..
"இருடா இன்னும் கொஞ்ச நேரத்துல இந்த மொத்த அப்பார்ட்மெண்ட் ஆட்கள் முன்னாடி உன்ன அவமானபடுத்துறேன்" என வன்மமாய் எண்ணிக் கொண்டவன் யாரோ ஒருவரின் வருகைக்காக காத்திருக்க..அடுத்த பத்துநிமிடத்தில் அங்கு வந்து சேர்ந்தார் கமிஷ்னர் சங்கர்..
"குட் மோர்னிங் ஸார்" என காலை நேர வணக்கத்துடன் சல்யூட் அடித்த தேவனை எரிச்சலாய் பார்த்தார் சங்கர்..
"என்ன தேவன் என்ன இதெல்லாம்" என அங்கே குழுமியிருந்த கூட்டத்தையும் அவர்கள் கையிலிருந்த போனையும் பார்த்து எரிச்சலாய் கேட்டார்..
அந்த அப்பார்ட்மெண்டில் வசிக்கும் ஒரு சிலரோடு மேலும் சிலர் கையில் போனுடன் அங்கே நடப்பதை லைவ்வாக சமூக வலையளத்தளங்களில் பதிவிட்டுக் கொண்டிருந்தனர்..
தேவனோ அவர் கேள்வியில் "எல்லாமே என்னோட ஏற்பாடு தான்" என மனதில் எண்ணிக் கொண்டாலும் வெளியிலோ எதுவும் தெரியாதவன் போன்று
"ஸார் எல்லாருமே யங்ஸ்டர்ஸ்ஆ இருக்காங்க நாம ஏதாவது பண்ணப் போய் அது இன்னுமொரு பிரச்சனைல முடிஞ்சிடக் கூடாதே அதான் என்னால எதுவுமே பண்ண முடியல.." என்றவனை எரிச்சலாய் பார்த்தவர் எதுவும் பேசாது வீட்டின் மணியோசையை அழுத்தினார்..
தேவனிடம் பேசிவிட்டு ஹால் சோபாவில் அமர்ந்தவனுக்கோ ஏற்கனவே இருந்த குழப்பத்தோடு தேவன் கூறிய செய்தியும் சேர்ந்து கொள்ள.. அதிகரித்த தலை வலியில் தலையை அழுந்தப் பற்றியபடி அமர்ந்திருந்தவன் மூளையோ மீண்டும் மீண்டும் நேற்றைய நிகழ்வை மீட்டிட முயன்று தோற்றுத் தான் போனது..
"ப்ச்ச்" என்று சலிப்புடன் கண்மூடி அமர்ந்திருந்தவன் மீண்டும் ஒலித்த மணியோசையில் கோபம் பொங்க விருட்டென்று எழுந்தவனோ பட்டென்று கதவைத் திறந்து ஏதோ கூற வாயெடுத்தவன் அங்கு நின்றவரைக் கண்டு அமைதியாகினான்..
அங்கே வந்திருந்த உயர் அதிகாரியும் அத்துடன் குழுமியிருந்த கூட்டமும் அவர்கள் கையிலிருந்த போனும் நிலைமையின் வீரியத்தை உணர்த்திட தலையை அழுந்தக் கோதியவன் அடுத்து என்ன என்னபது போல் பார்த்து நின்றான்..
தேவனோ இந்த சூழ்நிலையிலும் பதட்டப்படாது அமைதியாய் நின்றிருந்தவனைக் கண்டு பல்லைக் கடித்தவன் அவனை அவமானப்படுத்த எண்ணி வேண்டுமென்றே அவனைச் சீண்டத் தொடங்கினான்..
"என்ன கௌசிக் ஸார் ஒரு உயர் அதிகாரி கண்டு ஒரு சல்யூட் கூட பண்ணாம இப்படி மரியாதை இல்லாம நிற்குறிங்க.. இது தான் உங்க ட்ரெய்னிங்ல சொல்லித் தந்தாங்களா??" என மேலும் ஏதோ பேச முயன்றவனின் அடுத்த வார்த்தை வாய்க்குள் அமிழ்ந்து போனது எதிரிலிருந்தவன் பார்த்த ஒற்றைப் பார்வையில் ..
தேவனின் கேள்வியில் அவனை பார்த்தவன்.. தன் ஒற்றைப் பார்வைக்கே அவன் அமைதியானதைக் கண்டு இதழோ வளைந்திட நக்கல் தொனியோடு " ஏன் தேவன் ஸார் விடியற் காலையிலே எல்லோரும் என் சல்யூட் பார்க்கத்தான் என் வீட்டு வாசல்ல வந்து நிற்கிறிங்களா??.. ம்ம் அது தான்னா உங்களுக்காக சல்யூட் அடிச்சிட்டா போச்சு" என்றவன் தன் உயர் அதிகாரியைப் பார்த்து சல்யூட் வைத்தான்..
தேவனுக்கோ அவன் செயலும் பேச்சும் மேலும் மேலும் கோபத்தை தூண்டிவிட்டாலும் வெளியில் எதையும் கூற தைரியமற்றவனாய் வாய்க்குளே முனுமுனுத்துக் கொண்டான்...
கௌசிக்கோ தன் பார்வையை கமிஷ்னர் புறம் திருப்பியவன் "ஸார் ஐ வில் எக்ஸ்ப்ளைன்" என்று ஒற்றை வார்த்தையில் கூறியவனுக்கும் தெரியும் இவரே வீடு தேடி இத்தனை தூரம் வந்திருக்கிறார் என்றால் நிலமை தீவிரம் பெரிது என்று..
இருந்தும் தற்போது இருக்கும் நிலையில் எதையும் தன்னால் தெளிவாய் கூறிட முடியாது என்பது தோன்றவே ஒற்றை வார்த்தையில் அவரிடம் அனுமதி கேட்டு நின்றான்..
அவருக்கும் அவனைப் பற்றி தெரிந்தாலும் தற்போது இருக்கும் சூழ்நிலை சிக்கலாய் இருப்பதால் அவராலும் எது செய்ய முடியாது அவனைப் பார்த்தவர் .."கௌசிக் ஐ ம் ஸாரி.. உங்க வீடியோ மக்கள் மத்தியில வைரலாகிட்டதுனால என்னால ஒன்னும் பண்ண முடியாது.. அன்ட் நேத்து நீங்க தூக்கிட்டு வந்த பொண்ணு உயிரோட இருக்காளா?? இல்லையான்னு??? மீடியா எல்லாம் கேள்வி மேல கேள்வி கேட்டு குடையுது.." என தன்நிலை எடுத்துக் கூறி அவனைப் பார்த்திட..
அவனோ உடல் இறுகிப் போய் நின்றிருந்தான்..நேற்றைய ஒரு இரவு எத்தனை பிரச்சனைகளை இழுத்துவிட்டது என எண்ணியவனுக்கோ இது அனைத்துமே ஏதோ தனக்கு பின்னப்பட்ட சதி வலை என்பதை உணர்ந்தே இருந்தான்..
அவன் அமைதியாய் நிற்பதைக் கண்ட தேவனோ அந்த சந்தப்பத்தை பயன்படுத்திக் கொண்டவனாய்..
"ஸார் நேரம் போய்ட்டே இருக்கு இன்னும் கூட்டம் சேருவதற்குள்ள உள்ள போய் செக் பண்ணிடலாமே" என்றவன் உள்ளே நுழைந்திட முயல அவன் நெஞ்சில் கைவைத்துத் தடுத்தான் கௌசிக்..
கமிஷ்னரோ "கௌசிக் ஐ க்னோ உங்க மேல தப்பு இருக்காது ஆனா இப்போ நிலமைல இத நாங்க செய்து தான் ஆகனும் ப்ளீஸ்.. என்றவரை நிமிர்ந்து பார்த்தவன் அவர் பார்வை காட்டிய திசையை பார்க்க அங்கே அனைத்தையும் படம் பிடித்து நின்றவர்களைக் கண்டு தன்னைக் கட்டுப்படுத்தியவனாய் தன்கையை நீக்கினான்.....
அவன் வாய் மூடிய மௌன நிலை கண்ட தேவனோ எள்ளல் சிரிப்புடன் உள்ளே நுழைந்தான்..
அறைக்குள் நுழைந்த தேவன் கண்களோ அங்கே சுவரோடு சாய்ந்து அழுது கொண்டிருந்தவளைக் கண்டு விரிந்து கொண்டது..
கொஞ்சும் அழகுடன் சிறு பெண்ணாய் அமர்ந்திருந்தவள் அழகு அவனை மயக்கத் தான் செய்தது..
"ப்பாஹ் இவனுக்கு மட்டும் எப்பிடித் தான் அமையிதோ" என்றவன் தான் சில மாதங்கள் முன் இதே போன்று ஒரு பெண்ணிடம் அத்துமீறிய செயலுக்காக கௌசிக்கிடம் வசமாய் சிக்கி தக்க சன்மானமும் வாங்கிக் கொண்டது..
அதே போல இன்று அவனைச் சிக்க வைத்த மிதப்பில் அவளை நெருங்கியவன் அவள் கைச் சந்தைப் பிடித்து தூக்கிட..இந்த திடீர் செயலில் அதிர்ந்து தான் போனாள் வெண்மதி..
புது ஆடவன் ஒருவன் சட்டென்று இழுத்ததில் பயத்தில் அலறியவள் அவனிடமிருந்து விடுபட முயல அவனோ"ஹேய் வாடி ஓவரா சீன் போடாத" என்று அவளை இழுத்துக் கொண்டு முன்னறைக்குள் சென்றான்....
அவனின் முரட்டுப் பிடியில் கைகள் வலித்திட கண்களும் கலங்கிட அவனிடமிருந்து விலகத் துடித்து அவள் போராடியவாறே அவனோடு இழுத்து வரப்பட்டவளைக் கண்ட கௌசிக்கோ தேவனின் அநாகரீகச் செயல் கோபத்தை கொடுக்க வேகமாய் அவர்களை நெருங்கியவன் ஒற்றை இழுப்பில் அவளை தன் புறம் கொண்டு வந்திருந்தான்..
கௌசிக்கின் செயலை அங்கிருந்த அனைவரும் கவனித்தபடி நின்றிருந்தனர்..
அவனோ அதையெல்லாம் சட்டை செய்யாதவனாய் கமிஷ்னர் புறம் திரும்பியவன் "ஸார் நீங்க சொன்ன மாதிரி இங்க எதுவும் நடக்கல இங்க எந்த பொண்ணும் சாகவும் இல்ல வலுக்கட்டாயமா இழுத்துட்டும் வரவும் இல்ல " என அழுத்தம் திருத்தமாய் கூறியவன் பார்வையோ தேவனை சுட்டெரித்தது..
தேவனுக்கு அவன் பார்வை புரிந்தாலும் கமிஷ்னர் இருக்கும் தைரியத்தில் பேச்சை வளர்த்தான்..
"அப்போ வலுக்கட்டாயமா இழுத்து வரலன்னா உல்லாசமா இருக்க அழைச்சிட்டு வந்தீங்களா ஸார்...இப்போலாம் ஹோட்டலுக்கு போனா மாட்டிடுவோம்னு பயந்து வீட்டையே யூஸ் பண்ண ஆரம்பிச்சிட்டிங்களோ" என வார்த்தையை விஷமமாய் கொட்டிட ..துடித்துப் போனாள் பெண்ணவள்...
என்ன பேச்சு இது...இங்கு என்ன தான் நடந்து கொண்டிருக்கிறது.?? யார் இவர்கள் எல்லாம்? ? என பல கேள்விகள் மண்டையை குடைந்தாலும் புது மனிதர்களை காண அஞ்சியவளாய் தலையை குனிந்து நின்றிருந்தவளுக்கு உடல் பயந்தில் நடுங்கி அழுகையில் குலுங்கியது..
கௌசிக்கோ தேவனை கொல்லும் வெறியே உண்டாகிய போதிலும் இருக்கும் நிலை உணர்ந்து அமைதி காத்தவனின் பொறுமையை மேலும் சோதிக்கவென்றே பேசினான் தேவன்..
"ஏய் பொண்ணு அழுது சீன் போடாத இந்த மாதிரித் தொழில் பண்ணுற நீங்க பொலீஸ்ல சிக்கக் கூடாதுங்குறதுக்காவே பொலீஸ்ஸே வளைச்சு போடூறிங்க" என கூர்தீட்டியாய் வார்த்தைகளை அவளை நோக்கி பாய்ச்சிட.. மேலும் உடைந்து போனாள்..
தேவனின் பேச்சு எல்லை மீறுவதை உணர்ந்த கௌசிக்கோ கமிஷ்னரை பார்க்க அவரும் அதை தடுத்திடாது அமைதியாவே நின்றிருப்தை பார்த்தவனுக்கோ இதற்கு மேல் பொறுமை நிற்பேனா என அடம்பிடிக்க அதை உடைத்தெறிந்தது அடுத்த தேவனின் செயல்..
அழுது கொண்டிருந்தவளை நெருங்கியவனோ "பார்க்க சின்ன பொண்ணா இருந்துட்டு என்ன வேலையெல்லாம் இந்த தொழில் பண்றீயா..அப்படி எதை காட்டி இவன மயக்கின" என அவனுக்கும் அவளுக்கும் கேட்கும் குரலில் முனுமுனுத்தவனின் செவிப்பறை கிழியும் அளவில் ஓங்கி அறைந்திருந்தான் கௌசிக் ..
அடித்த வேகத்தில் தேவனோ தரையோடு வீழ்ந்திருக்க அவன் அவதாரம் கண்டு அதிர்ந்து நின்றனர் மற்றைய அனைவரும்..
கூட்டத்திலோ சலசலப்பு எழுந்திட கமிஷ்னரோ கௌசிக்கை அதட்டினார் "கௌசிக் என்ன காரியம் பண்றீங்க" என்றிட அவரை முறைத்துப் பார்த்தவன் கூட்டத்தில் சலசலத்தவர்கள் புறம் திரும்பினான்..
"இப்போ என்ன தெரியனும்னு எல்லாரும் கூடியிருக்கிங்க...ஆமா நான் ஒரு பொண்ண கூட்டிடு வந்தேன் தான் அதுக்கு இப்போ என்ன செய்யனும்..ஏன் ஒரு பொண்ண அழைச்சிட்டு வந்தா அது தொழில் பண்ற பொண்ணா தான் இருக்கனுமா?? ஏன் சொந்தத்து பொண்ணுல அக்காவோ தங்கையோ அத்த பொண்ணாவோ யாரோ வேணா இருக்கலாமே ஏன் அப்படி எதுவுமே உங்க மண்டைக்கு நினைக்கத் தோணாதா??" என சாராமாரியாய் கேள்வி தொடுத்திட அதிர்ந்து நின்றிருந்தனர் அனைவரும்..
கூட்டத்தில் நின்றிருந்த தேவன் ஏற்பாடு செய்திருந்த ஆட்களில் ஒருத்தனோ "என்ன ஸார் மாட்டிக்கிட்டதும் ப்ளேட்ட திருப்பி போடுறீங்களா?? நாங்க எப்பிடி நம்புறது நீங்க சொல்றது எல்லாம் உண்மைனு" என்றவனை தலையை சரித்து பார்த்தவன்..
"நீங்க எதுக்கு நம்பனும்?? இட் ஸ்மை பேர்சனல் யாருக்கும் விளக்கம் சொல்லனும்னு எனக்கு அவசியம் .இல்லை ..சோ ஆல் ஆர் ஹெட் அவுட் ப்ரொம் ஹியர்" என அடிக்குரலில் சீறிட அதிர்ந்து களைந்து போனது கூட்டம்..
தேவனோ வலித்த கன்னத்தை பற்றிக் கொண்டு எழுந்தவன் "ஸார் என்ன பார்த்துட்டு இருக்கீங்க..பப்ளிக் முன்னாடி ஒரு பொலீஸ் ஆபிஸர்னும் பார்க்காம கை நீட்டுறாரு இதெல்லாம் கேக்கமாட்டீங்களா?? " என கத்தினான்..
"கௌசிக் வாட் இஸ் திஸ் ..இத உங்ககிட்ட இருந்து நான் எக்ஸ்பெக்ட் பண்ணல" என சற்றே கோபமாய் பேசியவர் பின் நிதானமாய் "கௌசிக் இது இப்போ ரொம்ப பெரிய பிரச்சனையா போகக் கூடாதுன்னு தான் நானே உங்கள நேர்ல மீட் பண்ணலாம்னு வந்தேன் ஆனா அதுவே இப்போ வேற திசை மாறி போயிடுச்சு என்றவர் பார்வையோ அப்போதும் அங்கே நின்ற சிலரில் படிந்து மீண்டது..
கௌசிக்கோ நிதானமாய் தலையை கோதிக் கொண்டவன் அடுத்து என்ன செய்வது என யோசிக்கும் போதே அவன் அழைப்பேசி ஒலித்திட அதை எடுத்து அழைப்பை ஏற்றவன் "ஹலோ" என்றிட மறுபுறமோ
"ஸார் நீங்க கேட்ட டீடெய்ல்ஸ் அன்ட் அட்ரெஸ் எல்லாமே கிடைச்சிட்டு ...உங்க மொபைலுக்கு வாட்ஸப் பண்ணியிருக்கேன் செக் பண்ணுங்க" என்ற குரலில் கண்கள் மின்ன அவசரமாய் தனக்கு வந்திருந்த செய்தியை கண்டவன் கண்களும் விரிந்து கொள்ள இதழோரம் சிறு புன்னகையும் தோன்றி மறைந்தது..
மீண்டும் ஒரு முறை அந்த செய்தியை படித்தவனோ நிம்மதிப் பெருமூச்சுடன் நிமிர்ந்து கமிஷ்னரை பார்க்க அவரோ இந்த பிரச்சனையை எப்படி தீர்க்கப் போகிறாய்" என்ற கேள்வியோடு அவனைப் பார்த்து நின்றார்..
அவனோ தன் பார்வையை பெண்ணவள் புறம் திருப்பிட அவளோ யாரையும் நிமிர்ந்து பார்க்காது தலையை குனிந்து அழுது கொண்டிருந்தாள்..
அனைவரையும் ஒரு பார்வை பார்த்தவனோ ஓர் முடிவுடன் "இப்போ என்ன இந்த பிரச்சனைக்கு பதில் சொல்லனும் இல்லையா?? " எனக் கேட்டுவிட்டு விறுவிறுவென உள்ளறைக்குள் நுழைந்தவன் வெளியே வரும் போது அவன் கையில் அழகாய் வீற்றிருந்தது தங்கச் சாலி சரடு..
வேகமாய் அவள் முன்னே வந்து நின்றவனோ தன்னையே அதிர்ந்து பார்த்த அனைவரையும் அழுத்தமாய் பார்த்தவாறே "இப்போ இந்த நொடி இவ என்னோட மனைவி" என்று விட்டு திரும்பியவன் தன்னையே விழிகள் விரிய அதிர்ந்து நோக்கியவளின் விழியோடு விழி கலந்தவாறே அவள் கழுத்தில் அணிவித்தான்..
மங்கள நாதஸ்வர முழக்கம் இல்லை ஐய்யர் மந்திரம் இல்லை உறவுகளின் ஆசிர்வாதம் இல்லை எதுவுமே இல்லாமலே சத்தமின்றி நடந்தேறியது ஓர் திருமண பந்தம்..
அவன் இப்படி செய்வான் என எதிர்பாராது அனைவரும் அதிர்ச்சியில் இருக்க மதிக்கோ கண்கள் இருட்டி தலை சுற்றிக் கொண்டு வந்தது..
எதற்கு பயந்திருந்தாளோ அதே திருமணம் அவள் அனுமதியே இன்றி நடந்து விட்டதே அதுவும் பார்த்து ஒரு நாளே ஆன ஒருவனுடன்..
தலைசுற்றல் அதிகரிக்க தடுமாறி நின்றவளைக் கண்டவனோ சட்டென்று அவளை தாங்கி தன் மேல் சரித்து நின்றவன் பார்வையோ அதிர்ந்து போய் தங்களைப் பார்த்து நின்றவர்கள் பக்கம் திரும்பியது..
தேவனுக்கோ கட்டுக்கடங்காத ஆத்திரம் கிளம்பியது..தான் நினைத்து வந்தது என்ன இங்கு நடந்து கொண்டிருப்பது என்ன என நினைத்தவன்
"என்ன தாலிய கட்டிட்டா நீங்க பண்ண தப்பு இல்லன்னு ஆகிடுமா ..ஸார் என்ன நீங்க பார்த்துட்டு எதுவும் பேசாம இருக்கிங்க " என குதித்தவனை முறைத்தவன்..
"ஒழுங்கு மரியாதையா இப்போ நீ வாய மூடல என் கை பேசுறதுக்கு பதிலா என் கன் பேசும் எப்பிடி வசதி ..??" என்றவனின் குரல் அமைதியாய் இருந்த போதிலும் அதில் இருந்த அழுத்தம் அவனை வாய்மூடச் செய்தது..
கமிஷ்னரோ ஏதோ பேச வாயெடுக்க அவரைத் தடுத்தவன் "இந்த பிரச்சனையை நானே பார்த்துக்குறேன் ஸார்..நீங்க கிளம்பலாம் " என்றிட அமைதியாய் வெளியேறினார்..
தேவனோ முறைப்புடன் அவனைத் தாண்டி செல்ல முயல அவனை கை நீட்டித் தடுத்தவனோ "இன்னைக்கு ரொம்ப ஆடிட்ட அதுக்கு எல்லாம் மொத்தமா சேர்த்து செக்மேட் வைக்கிறேன் வைட் அன்ட் சீ மிஸ்டர் தேவன் ஸார்" என்றவனின் பேச்சில் பயந்தாலும் அவனை முறைத்துவிட்டு அவ்விடம் விட்டு நகர்ந்தான்..
கௌசிக்கோ இன்னுமே போனும் கையுமாக நின்றிருந்த சிலரை நோக்கி " இவ இப்போ என் பொண்டாட்டி என் பொண்டாட்டி என் கூடவே இருக்குறது இப்போ யாருக்கெல்லாம் தப்பா படுவுதோ அவங்க இங்க நில்லுங்க அவங்களுக்கு நல்ல பதிலா சொல்றேன்" என தன் கையை முறுக்கியபடி கூறியவன் தோற்றத்தைக் கண்டு பயந்து அனைவரும் களைந்து போனர்..
கூட்டம் அனைத்தும் சலசலப்புடனே அங்கிருந்து வெளியேற கதவை அறைந்து சாத்தியவன் முகமோ பாறையென இறுகிப் போனது..
தன்மீது அரைமயக்கத்தில் சாய்திருந்தவளை குனிந்து பார்த்தவன் கண்களோ அவள் கழுத்தில் உறவாடிய மாங்கல்யத்தை வெறித்தது..
ஏதேதோ பல நினைவுகள் எழுந்திட கண்களை அழுந்த மூடித் திறந்தவன் உடல் இறுக.. முயன்று தன்னைக் கட்டுப்படுத்தியவனோ கைத்தாங்கலாய் அவளை தூக்கி வந்து சோபாவில் கிடத்தியவனோ அவளையே ஆராய்ச்சியாய் பார்த்து இருந்தான்..
தான் அணிவித்த மாங்கல்யம் மின்ன அழுது வீங்கிய முகத்தோடு கண்மூடி கிடந்தவள் மாசு மறுவற்ற குழந்தைத் தனமான பால் நிலா போன்ற முகத்திலே அவளின் வெகுளித்தனம் அப்பட்டமாய் தெரிந்தது ... பார்க்கும் போதே அவள் நகரத்துக்கு புதியவள் என அவள் தோற்றமும் பயந்த சுபாவமும் காட்டிக் கொடுத்திட ..இப்படி பட்டவள் எப்படி அர்த்த ராத்திரியில் என்னிடம் வந்தாள்.. என எண்ணியவனின் கேள்விக்கான பதிலை அவள் தான் கூற வேண்டும் என நினைத்தவன் அவள் கண்விழிக்கும் நேரத்திற்காக காத்திருந்தான்..
Last edited:
Habi
Moderator
அத்தியாயம் - 05
பெண்ணவள் கண்விழிக்க எடுத்துக் கொண்ட நேரத்திற்குள்ளே காட்டுத்தீ போல தன்னைப்பற்றி பரவிய செய்திகளுக்கு முற்றுப் புள்ளி வைக்க சில வேலைகளை செய்தவன் தன் உதவியாளர்கள் மூலம் அதை செய்து முடிக்க கட்டளையிட்டான் கௌசிக்..
அவன் நினைத்தது போலவே அடுத்த ஒரு மணிநேரத்திலே அவன் பற்றி வெளியாகிய செய்தி முற்று முழுதாய் நீக்கப்பட்டிருந்தது..
அந்த செய்தியும் போன் அழைப்பின் மூலம் அவனை வந்தடைய மெலிதாய் சிரித்துக் கொண்டவன் சோம்பலாய் தன் உடலை முறுக்கி தான் இருந்த இருக்கையை விட்டு எழுந்தான்..
அடுத்து அவன் முடிக்க வேண்டிய வேலைகள் பல மூளையில் எழுந்தாலும் அதையனைத்தையும் ஒதுக்கி வைத்தவன் மனமோ சற்று முன் ஒற்றை தாலிச் சரத்தில் தன் சரிபாதியாய் ஏற்றுக் கொண்ட பெண்ணவளிலே நிலைத்து நின்றது..
தலையை கோதிக் கொண்டே அவளிருக்கும் அறைக்குள் நுழைந்தவன் ..கட்டிலில் அநாதரவற்ற குழந்தையாய் உடலை குறுக்கி கண்மூடிக்கிடந்தவள் மீது பார்வையை பதித்தான்..
சற்று நேரம் அவளையே பார்த்திருந்தவனுக்கோ அவளிடம் அசைவு தெரிய மார்பிற்குக் குறுக்கே கைகட்டி அவள் கண்விழிக்க காத்து நின்றான்..
நேற்றைய ஓட்டத்தில் உண்டான உடல் களைப்பும் இன்றைய அளவுக்கு மீறிய அதிர்ச்சிகளிலும் துவண்டு போனவளுக்கோ மெல்ல மயக்கம் தெளிந்திட மெதுவாய் விழி திறந்தாள்..
கண்கள் மங்கலாய் தெரிந்திட கண்களை கசக்கிவிட்டவள் விழிகளோ தன் முன்னே நின்று தன்னையே பார்த்து நின்றவன் அதிர்ச்சியில் விரிந்திட படக்கென்று எழுந்தவளுக்கோ அந்த வேகத்தில் மீண்டும் தலை கிறுகிறுக்க தலையை தாங்கி குனிந்து கொண்டாள்..
அவள் நிலை உணர்ந்தவனோ அவளருகே நெருங்கி மேசையிலிருந்த க்ளாஸில் நீரை நிரப்பி அவள் புறம் நீட்டினான்..
குனிந்திருந்தவளுக்கோ தன் முன் நீட்டிருந்த வலிமை மிகுந்த கரங்களை கண்டு ஒரு வித அச்சத்தோடு நிமிர்ந்து அவனைப் பார்த்தவள் அவன் விழி சொன்ன செய்தியில் தன்னிச்சையாய் க்ளாஸைப் பற்றி அருந்தினாள்..
கைகள் நடுங்க நீரை அருந்தியவள் நிதானத்திற்கு வருவதற்காக சில நிமிடம் அமைதியாய் அவளையே பார்த்திருந்தவன் அவள் தன்னை பார்ப்பதை உணர்ந்து தன் கேள்வியை ஆரம்பித்தான் கௌசிக்..
"நீ யாரு?? உன் பெயர் என்ன?? என அவள் விழியோடு விழி கலந்து வந்து வீழ்ந்த அவன் கேள்வியில் பதிலின்றி மௌனமாய் தலைகவிழ்ந்தாள் வெண்மதி..
அவளுக்கோ ஒரு வார்த்தை பேசிடவே மனது திக்கென்றிருக்க அமைதியாய் அமர்ந்திருந்தாள்..
கௌசிக்கோ அவளது மௌனம் அவளின் பயத்தை உணர்த்திட முயன்று தன் குரலில் மென்மையை கொண்டு வந்தவன் .."ஹேய் இங்கப் பாரு நீ யாரு என்னன்னு சொன்னா தான் என்னால உனக்கு ஹெல்ப் பண்ண முடியும்..சோ பயப்படாம உன்ன பத்தி சொல்லு " என்றவன் குரலிலிருந்த மென்மையில் தன் தயக்கத்தை துறந்தவள் நிமிர்ந்து அவன் முகம் பார்த்தாள்..
"ம்ம் சொல்லு" என அவளை உந்திட மெல்ல வாய் திறந்தாள் ..
" எ....என்டோ பெயர் வெண்மதி" என திக்கலோடு தன்னைப் பற்றியும் நேற்று நடந்த அனைத்தையும் கூறிமுடித்து அவன் முகம் பார்க்க..
அதுவோ கற்பாறையென இறுகி போயிருந்தது..அதில் பயந்தவளோ அவனை அச்சம் சுமந்த விழியோடு நோக்கினாள்..
அவனுக்கோ அது எதுவுமே கருத்தில் பதியவில்லை அவள் கூறிய நேற்றைய இரவின் நினைவிலே மனது நிலைத்திட உடல் இறுக அமர்ந்திருந்தவனுக்கோ ஒன்று மட்டும் தெளிவாய் தெரிந்து போனது..நேற்று தனக்கு மிகப்பெரிய சதி பின்னப்பட்டிருப்பது..அது யாரென்றும் ஊகித்தவனுக்கோ உள்ளத்தில் கோபத் தீ கனன்றாலும் முயன்று தன்னை கட்டுப்படுத்தியவன் அடுத்து என்ன செய்வது என்று சிந்தனையில் ஆழ்ந்தான்..
வெண்மதியோ அவன் முக இறுக்கம் கண்டு பயந்து ஒடுங்கியவள் அவன் தன்னை ஏதும் திட்டிவிடுவானோ என மேலும் பயந்து நடுங்கியவள் தடதடக்கும் நெஞ்சை அழுத்த அவள் கரத்தில் தைத்த உணர்வில் தன் பார்வையை தாழ்த்தியவள்..சற்று முன்னே அவன் அணிவித்த தங்கத் தாலியை கண்டு அதிர்ந்து விழி விரித்தாள்..
"இதை எப்படி மறந்தேன்.." என தனக்குள்ளே கேட்டுக் கொண்டவள் கைகள் நடுங்கிட அதை தொட்டு தன் கைகளில் ஏந்தியவள் மனமோ ஊமையாய் அழுதது..
எத்தனை முயன்றும் வெளிவந்த விம்மலை அடக்க முடியாது கேவியவள் சத்ததில் இத்தனை நேரம் தன் சனையில் உழன்றவன் சட்டென்று அவள் புறம் பார்வையை திருப்பினான்..
கைகளில் ஏந்திய தாலியை பார்த்து கண்ணீர் வடித்தவளின் நிலை கண்டவனுக்கோ உள் மனம் உறுத்திட அவளை நெருங்கினான்..
"இப்போ எதுக்கு அழற...அழாத" என்றவனை நிமிர்ந்து பார்த்தாள்..
விழி நீர் நிறைந்த சிவந்த விழியோடு தன்னைப் பார்த்தவளின் பார்வை அவன் மனதை ஏதோ செய்திட அவன் கரமோ தன்னிச்சையாய் எழுந்து அவள் கண்ணீரைத் துடைத்தது..
ஆணவன் தொடுகையில் அவளோ ஸ்தம்பித்து அவனைப் பார்த்தாள்..
அழுத்தமாய் அவள் கண்ணீரைத் துடைத்தவன் "அழாத உன்னோட பாதுகாப்புக்கு நான் பொறுப்பு ..இனி நீ எத பத்தியும் கவலைப்படாத சரியா??" என்றவன் குரலில் இருந்த உறுதியில் அவளோ தலையாட்டி வைத்தாள்..
அவளையே பார்த்திருந்தவன் "எனக்கொரு கப் காபி கிடைக்குமா??? " என கேட்டவன் கேள்வியில் பே வென முழித்தவளை கண்டவன்
"காபி போட தெரியாதா?? என்ற அடுத்த கேள்வியில் மறுப்பாய் தலையசைத்தவள் வேகமாய் எழுந்திட
அவனோ "கிச்சன் அந்த பக்கம் " என கை காட்டிட விறுவிறுவென்று அவன் காட்டிய திசையில் சென்றாள்.
அவளின் வேகத்தை பார்த்தவனுக்கோ இதழ்கடையோரம் ஒரு சிரிப்பு தோன்றிட உதட்டை மடித்துச் சிரித்துக் கொண்டான்.
.....
கிச்சனில் அவசரமாக நுழைந்தவள் பார்வையை சுழலவிட்டாள்..
அனைத்துப் பொருட்களும் நேர்த்தியாக அடுக்கப்பட்டிருந்தது..
அதில் தேவையானதை அவசரமாக எடுத்து அவன் கேட்ட காபியை தயாரித்தவள் மனதில் குழப்பங்கள் இருந்தாலும் அவன் கூறிய வார்த்தைகள் அவளில் சிறு நிம்மதியை பரவச் செய்தது என்பது உண்மையே..
இருந்தும் தன் கழுத்தில் தொங்கிடும் தாலிக்கு இன்னுமே அவன் விளக்கம் தராததில் மனம் சோர்ந்தவள் அந்த யோசனையோடே காபியை கலந்து அவன் முன் கொண்டு நீட்டினாள்..
அவளை நிமிர்ந்து பார்த்தவன் அதை வாங்கிபடி "உனக்கு" என்றிட அவளோ மறுப்பாய் தலையசைத்தவள் அவன் முகம் பாராது குனிந்திருந்தாள்.
அவனோ "சரி உட்காரு" என்றுவிட்டு காபியை குடித்து முடிக்கு வரை அவளோ குனிந்த தலை நிமிரவே இல்லை..
அதை கண்டவனோ ஓர் சலிப்புடன் "ப்ப்ச் இப்போ எதுக்கு இப்பிடி இருக்க இங்கப் பாரு" என்ற அதட்டல் குரலில் பட்டென்று நிமிர்ந்து அவனை மிரண்ட பார்வை பார்த்தாள்..
"ப்ச்ச் மறுபடியுமா?? இங்கப் பாரு வெண்நிலா" என்றவனை இடைமறித்தவள்.."வெண்மதி" என தன் பெயரை திருத்திட..
அதில் அவனோ எழுந்த சிரிப்பை மறைத்துக் கொண்டவன்"ஓகே ஓகே வெண்மதி என்ன பார்த்தே இப்பிடி பயப்படுற நீ எப்பிடி தைரியமா அந்த நடு ராத்திரி வீட்ட விட்டு வெளியேறின" என்றிட அவளுக்கோ வீட்டு நினைவில் கண்கலங்கியது..
அவள் கலங்கிய விழிகளை பார்த்தவன் சிறு கோபத்துடன்" ஹேய் இப்போ எதுக்கு கண்ணு கலங்குது ..இனி ஒருவாட்டி கண்ணு கலங்கிச்சு "என ஒருவிரல் நீட்டி அதட்ட..அதில் மலங்க விழித்து அவனைப் பார்த்தாள்..
"சொல்லு என்ன தைரியத்துல இப்பிடி வயசுப் பொண்ண வீட்ட விட்டு அனுப்பினாங்க?? என்றவனுக்கு சிறு பிள்ளையாய் தன் முன்னே அமர்ந்திருந்தவளைக் கண்டு அவளது வயதை தெரிந்து கொள்ளும் முனைப்பில்..
"உன் வயசு என்ன??" என்க..
"பதினெட்டு" என்றவள் பதிலில் அவன் முகம் சற்று சோர்ந்து தான் போனது...
தன் மீட்டுக் கொண்டவன் "சரி சொல்லு ஒரு நடு ராத்திரில இப்பிடி பயந்த பொண்ண வெளில விட எப்பிடி முடிஞ்சது உன் வீட்டாளுங்களால என்றவனுக்கு அவள் முன் கூறிய சித்தி என்பதில் அவரால் தான் ஏதோ பிரச்சனையாய் இருக்குமோ என்ற எண்ணத்தில் கேட்டான்..
அவளோ அவன் முதலில் அவன் கேள்வியில் தயங்கியவள் பின் தன்குண்டான பிரச்சனையையும் தான் போகவேண்டிய இடத்தையும் தெளிவாய் அவனிடம் விளக்கி கூறிட அனைத்தையும் கேட்டிருந்தவன் முகத்தில் ஓர் வித வெற்றிப் புன்னகை தவழ்ந்திட அவளைப் பார்த்தான்
"ம்ம் சரி இனி உனக்கு எந்த பிரச்சனையும் வராது.. நீ சொன்ன இடத்துக்கே உன்ன கொண்டு போய் பத்திரமா சேர்த்திடுறேன்..என்றவன் பார்வை அவள் கழுத்தில் படிந்திட எதோயோ யோசித்தவனாய்..
"அப்புறம் இது " என தாலியை சுட்டிக் காட்டியவன்..
"அந்ந நேரத்துல அந்த பிரச்சனையை முடிச்சு வைக்க தான் இதை உன் கழுத்துல மாட்டிவிட்டேன்.. இனி இது உனக்கு தேவையில்லை சோ அதை கழட்டிடு" என்றவன் வார்த்தையில் விழிகள் விரிய அதிர்ந்து போனாள்..
அவனோ அவள் அதிர்ச்சியை கண்டு கொள்ளாதவனாய் " இப்போ மீடியாவால எந்த பிரச்சனையும் வராது சோ நீ நிம்மதியா இருக்கலாம்..இனி இந்த செய்ன் தேவைப்படாது" என்றவன் அவள் முன் கரம் நீட்டிட அவளோ தன் நெஞ்சோடு இறுக்கியவள்..
திணறிபயடி "இ....இது தாலி தி..திருப்பி கழற்றக் கூடாது" என கூறி மிரட்சியாய் அவனைப் பார்த்தாள்..
அவனோ "ப்ச் இந்த செண்டிமென்டெல்லாம் தூக்கிப் போடு அது ஜஸ்ட் செய்ன் அத கழட்டிடு" என்றவனுக்கு மறுப்பாய் தலையசைத்தாள் பெண்ணவள்..
அதில் இத்தனை நேரமிருந்த மென்மையை தொலைத்தவனாய் முகம் இறுக "முட்டாள் போல நடந்துக்காம கழட்டித் தா " என அவளை நெருங்கியவனை விட்டு விலகியவள் கையெடுத்து இரு கரம் கூப்பியவளாய் ..
"ப்ளீஸ்" என்றாள்..
அவள் ஒற்றை வார்த்தையில் அவளை விட்டு விலகி நின்றவன் முகம் இறுகியிருந்தாலும் அவன் விழியிலோ ஒரு மின்னல் மின்னி மறைந்தது எதனால் என்பது அவன் மாத்திரமே அறிந்த ரகசியம் அல்லவா??
பெண்ணவள் கண்விழிக்க எடுத்துக் கொண்ட நேரத்திற்குள்ளே காட்டுத்தீ போல தன்னைப்பற்றி பரவிய செய்திகளுக்கு முற்றுப் புள்ளி வைக்க சில வேலைகளை செய்தவன் தன் உதவியாளர்கள் மூலம் அதை செய்து முடிக்க கட்டளையிட்டான் கௌசிக்..
அவன் நினைத்தது போலவே அடுத்த ஒரு மணிநேரத்திலே அவன் பற்றி வெளியாகிய செய்தி முற்று முழுதாய் நீக்கப்பட்டிருந்தது..
அந்த செய்தியும் போன் அழைப்பின் மூலம் அவனை வந்தடைய மெலிதாய் சிரித்துக் கொண்டவன் சோம்பலாய் தன் உடலை முறுக்கி தான் இருந்த இருக்கையை விட்டு எழுந்தான்..
அடுத்து அவன் முடிக்க வேண்டிய வேலைகள் பல மூளையில் எழுந்தாலும் அதையனைத்தையும் ஒதுக்கி வைத்தவன் மனமோ சற்று முன் ஒற்றை தாலிச் சரத்தில் தன் சரிபாதியாய் ஏற்றுக் கொண்ட பெண்ணவளிலே நிலைத்து நின்றது..
தலையை கோதிக் கொண்டே அவளிருக்கும் அறைக்குள் நுழைந்தவன் ..கட்டிலில் அநாதரவற்ற குழந்தையாய் உடலை குறுக்கி கண்மூடிக்கிடந்தவள் மீது பார்வையை பதித்தான்..
சற்று நேரம் அவளையே பார்த்திருந்தவனுக்கோ அவளிடம் அசைவு தெரிய மார்பிற்குக் குறுக்கே கைகட்டி அவள் கண்விழிக்க காத்து நின்றான்..
நேற்றைய ஓட்டத்தில் உண்டான உடல் களைப்பும் இன்றைய அளவுக்கு மீறிய அதிர்ச்சிகளிலும் துவண்டு போனவளுக்கோ மெல்ல மயக்கம் தெளிந்திட மெதுவாய் விழி திறந்தாள்..
கண்கள் மங்கலாய் தெரிந்திட கண்களை கசக்கிவிட்டவள் விழிகளோ தன் முன்னே நின்று தன்னையே பார்த்து நின்றவன் அதிர்ச்சியில் விரிந்திட படக்கென்று எழுந்தவளுக்கோ அந்த வேகத்தில் மீண்டும் தலை கிறுகிறுக்க தலையை தாங்கி குனிந்து கொண்டாள்..
அவள் நிலை உணர்ந்தவனோ அவளருகே நெருங்கி மேசையிலிருந்த க்ளாஸில் நீரை நிரப்பி அவள் புறம் நீட்டினான்..
குனிந்திருந்தவளுக்கோ தன் முன் நீட்டிருந்த வலிமை மிகுந்த கரங்களை கண்டு ஒரு வித அச்சத்தோடு நிமிர்ந்து அவனைப் பார்த்தவள் அவன் விழி சொன்ன செய்தியில் தன்னிச்சையாய் க்ளாஸைப் பற்றி அருந்தினாள்..
கைகள் நடுங்க நீரை அருந்தியவள் நிதானத்திற்கு வருவதற்காக சில நிமிடம் அமைதியாய் அவளையே பார்த்திருந்தவன் அவள் தன்னை பார்ப்பதை உணர்ந்து தன் கேள்வியை ஆரம்பித்தான் கௌசிக்..
"நீ யாரு?? உன் பெயர் என்ன?? என அவள் விழியோடு விழி கலந்து வந்து வீழ்ந்த அவன் கேள்வியில் பதிலின்றி மௌனமாய் தலைகவிழ்ந்தாள் வெண்மதி..
அவளுக்கோ ஒரு வார்த்தை பேசிடவே மனது திக்கென்றிருக்க அமைதியாய் அமர்ந்திருந்தாள்..
கௌசிக்கோ அவளது மௌனம் அவளின் பயத்தை உணர்த்திட முயன்று தன் குரலில் மென்மையை கொண்டு வந்தவன் .."ஹேய் இங்கப் பாரு நீ யாரு என்னன்னு சொன்னா தான் என்னால உனக்கு ஹெல்ப் பண்ண முடியும்..சோ பயப்படாம உன்ன பத்தி சொல்லு " என்றவன் குரலிலிருந்த மென்மையில் தன் தயக்கத்தை துறந்தவள் நிமிர்ந்து அவன் முகம் பார்த்தாள்..
"ம்ம் சொல்லு" என அவளை உந்திட மெல்ல வாய் திறந்தாள் ..
" எ....என்டோ பெயர் வெண்மதி" என திக்கலோடு தன்னைப் பற்றியும் நேற்று நடந்த அனைத்தையும் கூறிமுடித்து அவன் முகம் பார்க்க..
அதுவோ கற்பாறையென இறுகி போயிருந்தது..அதில் பயந்தவளோ அவனை அச்சம் சுமந்த விழியோடு நோக்கினாள்..
அவனுக்கோ அது எதுவுமே கருத்தில் பதியவில்லை அவள் கூறிய நேற்றைய இரவின் நினைவிலே மனது நிலைத்திட உடல் இறுக அமர்ந்திருந்தவனுக்கோ ஒன்று மட்டும் தெளிவாய் தெரிந்து போனது..நேற்று தனக்கு மிகப்பெரிய சதி பின்னப்பட்டிருப்பது..அது யாரென்றும் ஊகித்தவனுக்கோ உள்ளத்தில் கோபத் தீ கனன்றாலும் முயன்று தன்னை கட்டுப்படுத்தியவன் அடுத்து என்ன செய்வது என்று சிந்தனையில் ஆழ்ந்தான்..
வெண்மதியோ அவன் முக இறுக்கம் கண்டு பயந்து ஒடுங்கியவள் அவன் தன்னை ஏதும் திட்டிவிடுவானோ என மேலும் பயந்து நடுங்கியவள் தடதடக்கும் நெஞ்சை அழுத்த அவள் கரத்தில் தைத்த உணர்வில் தன் பார்வையை தாழ்த்தியவள்..சற்று முன்னே அவன் அணிவித்த தங்கத் தாலியை கண்டு அதிர்ந்து விழி விரித்தாள்..
"இதை எப்படி மறந்தேன்.." என தனக்குள்ளே கேட்டுக் கொண்டவள் கைகள் நடுங்கிட அதை தொட்டு தன் கைகளில் ஏந்தியவள் மனமோ ஊமையாய் அழுதது..
எத்தனை முயன்றும் வெளிவந்த விம்மலை அடக்க முடியாது கேவியவள் சத்ததில் இத்தனை நேரம் தன் சனையில் உழன்றவன் சட்டென்று அவள் புறம் பார்வையை திருப்பினான்..
கைகளில் ஏந்திய தாலியை பார்த்து கண்ணீர் வடித்தவளின் நிலை கண்டவனுக்கோ உள் மனம் உறுத்திட அவளை நெருங்கினான்..
"இப்போ எதுக்கு அழற...அழாத" என்றவனை நிமிர்ந்து பார்த்தாள்..
விழி நீர் நிறைந்த சிவந்த விழியோடு தன்னைப் பார்த்தவளின் பார்வை அவன் மனதை ஏதோ செய்திட அவன் கரமோ தன்னிச்சையாய் எழுந்து அவள் கண்ணீரைத் துடைத்தது..
ஆணவன் தொடுகையில் அவளோ ஸ்தம்பித்து அவனைப் பார்த்தாள்..
அழுத்தமாய் அவள் கண்ணீரைத் துடைத்தவன் "அழாத உன்னோட பாதுகாப்புக்கு நான் பொறுப்பு ..இனி நீ எத பத்தியும் கவலைப்படாத சரியா??" என்றவன் குரலில் இருந்த உறுதியில் அவளோ தலையாட்டி வைத்தாள்..
அவளையே பார்த்திருந்தவன் "எனக்கொரு கப் காபி கிடைக்குமா??? " என கேட்டவன் கேள்வியில் பே வென முழித்தவளை கண்டவன்
"காபி போட தெரியாதா?? என்ற அடுத்த கேள்வியில் மறுப்பாய் தலையசைத்தவள் வேகமாய் எழுந்திட
அவனோ "கிச்சன் அந்த பக்கம் " என கை காட்டிட விறுவிறுவென்று அவன் காட்டிய திசையில் சென்றாள்.
அவளின் வேகத்தை பார்த்தவனுக்கோ இதழ்கடையோரம் ஒரு சிரிப்பு தோன்றிட உதட்டை மடித்துச் சிரித்துக் கொண்டான்.
.....
கிச்சனில் அவசரமாக நுழைந்தவள் பார்வையை சுழலவிட்டாள்..
அனைத்துப் பொருட்களும் நேர்த்தியாக அடுக்கப்பட்டிருந்தது..
அதில் தேவையானதை அவசரமாக எடுத்து அவன் கேட்ட காபியை தயாரித்தவள் மனதில் குழப்பங்கள் இருந்தாலும் அவன் கூறிய வார்த்தைகள் அவளில் சிறு நிம்மதியை பரவச் செய்தது என்பது உண்மையே..
இருந்தும் தன் கழுத்தில் தொங்கிடும் தாலிக்கு இன்னுமே அவன் விளக்கம் தராததில் மனம் சோர்ந்தவள் அந்த யோசனையோடே காபியை கலந்து அவன் முன் கொண்டு நீட்டினாள்..
அவளை நிமிர்ந்து பார்த்தவன் அதை வாங்கிபடி "உனக்கு" என்றிட அவளோ மறுப்பாய் தலையசைத்தவள் அவன் முகம் பாராது குனிந்திருந்தாள்.
அவனோ "சரி உட்காரு" என்றுவிட்டு காபியை குடித்து முடிக்கு வரை அவளோ குனிந்த தலை நிமிரவே இல்லை..
அதை கண்டவனோ ஓர் சலிப்புடன் "ப்ப்ச் இப்போ எதுக்கு இப்பிடி இருக்க இங்கப் பாரு" என்ற அதட்டல் குரலில் பட்டென்று நிமிர்ந்து அவனை மிரண்ட பார்வை பார்த்தாள்..
"ப்ச்ச் மறுபடியுமா?? இங்கப் பாரு வெண்நிலா" என்றவனை இடைமறித்தவள்.."வெண்மதி" என தன் பெயரை திருத்திட..
அதில் அவனோ எழுந்த சிரிப்பை மறைத்துக் கொண்டவன்"ஓகே ஓகே வெண்மதி என்ன பார்த்தே இப்பிடி பயப்படுற நீ எப்பிடி தைரியமா அந்த நடு ராத்திரி வீட்ட விட்டு வெளியேறின" என்றிட அவளுக்கோ வீட்டு நினைவில் கண்கலங்கியது..
அவள் கலங்கிய விழிகளை பார்த்தவன் சிறு கோபத்துடன்" ஹேய் இப்போ எதுக்கு கண்ணு கலங்குது ..இனி ஒருவாட்டி கண்ணு கலங்கிச்சு "என ஒருவிரல் நீட்டி அதட்ட..அதில் மலங்க விழித்து அவனைப் பார்த்தாள்..
"சொல்லு என்ன தைரியத்துல இப்பிடி வயசுப் பொண்ண வீட்ட விட்டு அனுப்பினாங்க?? என்றவனுக்கு சிறு பிள்ளையாய் தன் முன்னே அமர்ந்திருந்தவளைக் கண்டு அவளது வயதை தெரிந்து கொள்ளும் முனைப்பில்..
"உன் வயசு என்ன??" என்க..
"பதினெட்டு" என்றவள் பதிலில் அவன் முகம் சற்று சோர்ந்து தான் போனது...
தன் மீட்டுக் கொண்டவன் "சரி சொல்லு ஒரு நடு ராத்திரில இப்பிடி பயந்த பொண்ண வெளில விட எப்பிடி முடிஞ்சது உன் வீட்டாளுங்களால என்றவனுக்கு அவள் முன் கூறிய சித்தி என்பதில் அவரால் தான் ஏதோ பிரச்சனையாய் இருக்குமோ என்ற எண்ணத்தில் கேட்டான்..
அவளோ அவன் முதலில் அவன் கேள்வியில் தயங்கியவள் பின் தன்குண்டான பிரச்சனையையும் தான் போகவேண்டிய இடத்தையும் தெளிவாய் அவனிடம் விளக்கி கூறிட அனைத்தையும் கேட்டிருந்தவன் முகத்தில் ஓர் வித வெற்றிப் புன்னகை தவழ்ந்திட அவளைப் பார்த்தான்
"ம்ம் சரி இனி உனக்கு எந்த பிரச்சனையும் வராது.. நீ சொன்ன இடத்துக்கே உன்ன கொண்டு போய் பத்திரமா சேர்த்திடுறேன்..என்றவன் பார்வை அவள் கழுத்தில் படிந்திட எதோயோ யோசித்தவனாய்..
"அப்புறம் இது " என தாலியை சுட்டிக் காட்டியவன்..
"அந்ந நேரத்துல அந்த பிரச்சனையை முடிச்சு வைக்க தான் இதை உன் கழுத்துல மாட்டிவிட்டேன்.. இனி இது உனக்கு தேவையில்லை சோ அதை கழட்டிடு" என்றவன் வார்த்தையில் விழிகள் விரிய அதிர்ந்து போனாள்..
அவனோ அவள் அதிர்ச்சியை கண்டு கொள்ளாதவனாய் " இப்போ மீடியாவால எந்த பிரச்சனையும் வராது சோ நீ நிம்மதியா இருக்கலாம்..இனி இந்த செய்ன் தேவைப்படாது" என்றவன் அவள் முன் கரம் நீட்டிட அவளோ தன் நெஞ்சோடு இறுக்கியவள்..
திணறிபயடி "இ....இது தாலி தி..திருப்பி கழற்றக் கூடாது" என கூறி மிரட்சியாய் அவனைப் பார்த்தாள்..
அவனோ "ப்ச் இந்த செண்டிமென்டெல்லாம் தூக்கிப் போடு அது ஜஸ்ட் செய்ன் அத கழட்டிடு" என்றவனுக்கு மறுப்பாய் தலையசைத்தாள் பெண்ணவள்..
அதில் இத்தனை நேரமிருந்த மென்மையை தொலைத்தவனாய் முகம் இறுக "முட்டாள் போல நடந்துக்காம கழட்டித் தா " என அவளை நெருங்கியவனை விட்டு விலகியவள் கையெடுத்து இரு கரம் கூப்பியவளாய் ..
"ப்ளீஸ்" என்றாள்..
அவள் ஒற்றை வார்த்தையில் அவளை விட்டு விலகி நின்றவன் முகம் இறுகியிருந்தாலும் அவன் விழியிலோ ஒரு மின்னல் மின்னி மறைந்தது எதனால் என்பது அவன் மாத்திரமே அறிந்த ரகசியம் அல்லவா??
Last edited:
Habi
Moderator
அத்தியாயம் - 06
இருகரம் கூப்பி கலங்கிய கண்ணில் தேங்கி நின்ற கண்ணீரோடு இரைஞ்சும் பார்வை பார்த்து நின்றவளிடம் மேலும் நெருங்க முடியாது அவளையே பார்த்து நின்றான் கௌசிக் ..
வெண்மதியோ எங்கு அவன் தன்னிலிருந்து தாலியை பிரித்துவிடுவானோ என அஞ்சியவளாய் பின்நகர்ந்தவள் நடுங்கும் இதழ்களோடு "வே...வேணாம் ஸார்.. கழட்ட வேணாமே ப்ளீஸ்" என்ற அழுகுரலோடு கெஞ்சினாள்..
அவளையே பார்த்து நின்றவன் அவளிடம் ஏதோ பேச முயன்ற நேரம் இடையூறாய் ஒலித்தது வீட்டின் மணியோசை..
அதில் பேச வந்ததை விடுத்து கதவைத் திறக்கவென நகர்ந்து சென்றான்..
பெண்ணவள் பற்றிய சிந்தனையோடு கதவைத் திறந்தவனோ தன் மீது வாரி விழுந்துடும் வேகத்தில் மோதவந்தவளை நொடிப் பொழுதில் கண்டுகொண்டு தன்னில் வீழாது சட்டென்று விலகியவன் தன்னெதிரே நின்றிருந்தவளை முறைத்து நின்றான்..
அவளோ அவன் முறைப்பை எல்லாம் கண்டு கொள்ளாதவளாய்
"ஹாய் கௌசிக் " என்று குழைந்திடும் குரலோடு அவனை நெருங்கிட முயல, எட்டி நின்றவன் முகத்தில் எள்ளும் கொள்ளும் வெடிக்க முகத்தை கோணலாக்கி அவளைப் பார்த்தான்..
அவளோ அவனை மயக்கும் பார்வை பார்த்தவள் "என்ன கௌசிக் பேபி உங்க பேஸ் டல்லா இருக்கு வாட் ஹெப்பன்ட்" என மீண்டும் அவனை நெருங்கினாள் அந்த நவநாகரீக மங்கை..
குழைந்திடும் குரலும் மயக்கும் பார்வையுமாய் தன்னை நெருங்கியவளை கண்டு எரிச்சல் மேலிட "ஹேய் றியா ஜஸ்ட் ஸ்டாப்பிட்" என வீடே அதிரும் வண்ணம் கர்ஜித்தான் கௌசிக்..
அவனது கர்ஜனையில் பயந்தவளோ இரண்டடி தள்ளி நின்று அவனை பார்த்தாள் என்றாள் வீட்டினுள்ளே இருந்த மதிக்கோ என்னவோ ஏதோ என பயந்தடித்து வெளியே வந்தவள் அவ்விருவரையும் பார்த்து முழித்து நின்றாள்..
அவன் கோபமுகம் கண்டு ஒர் நொடி பயந்து நின்றாலும் எப்போதும் போல அதை தூக்கி வீசிய றியா பாவமாய் "என்னாச்சு பே.. என அழைக்க வந்தவள் அவனின் தீயென்ற முறைப்பில் சொல்ல வந்ததை வாய்க்குள் முழுங்கிவிட்டு "என்னாச்சு கௌசிக் ஏன் இந்தக் கோபம்" என்றாள்.
கௌசிக்கோ அவள் கேள்வி காதிலே விழாதவன் போன்று "நீ எதுக்கு இங்க வந்த" என்றான் குரலில் கடுமையுடன்.
"உங்களைப் பார்க்கத்தான் வந்தேன் கௌசிக் ஐம் ஸாரி நேற்று பார்ட்டியில நடந்ததுக்கு வெரி ஸாரி" என கெஞ்சலாய் கூறியவளை முகம் இறுக பார்த்தவன் அழுத்தம் நிறைந்த குரலில்..
"ஜஸ்ட் ஸ்டாப்பிட் .. லுக் றியா நான் நிறைய வாட்டி சொல்லிட்டேன் என் லைன்ல குறுக்க வராதேன்னு ஆனாலும் நீ அடங்க மாட்டேங்குற..உன் இடத்துல இதே ஒரு ஆம்பள இருந்தான்னா நடக்குறதே வேற .." என எச்சரித்தவன் சைகையாலே அவளை வெளியறுமாறு கட்டளையிட்டான்..
அவன் பேச்சில் முகம் சுருக்கியவள் "கௌசிக் ஐ ரியலி லவ் யூ ப்ளீஸ் என் காதல புரிஞ்சிக்கங்க" என உருகலான குரலோடு பேசியவள் அவனை நெருங்க அடுத்த கணம் அவன் கைபட்டு சிதறியது அருகே இருந்த கண்ணாடி பூச்சாடியொன்று..
அது உடைந்த வேகத்திலும் சத்ததிலும் இத்தனை நேரம் அனைத்தையும் பார்வையாளராய் பார்த்து நின்ற மதியோ அதிர்ந்தவள் "அம்மா" என்ற சிறு கூச்சலுடன் கண்ணை இறுக மூடி நின்றாள்..
அந்த சத்ததிலே அவள் புறம் திரும்பிய றியாவின் பார்வையோ வெள்ளை நிற சுடிதாரில் செயற்கை ஒப்பனையின்றி கழுத்தில் தங்கத் தாலிச் சரம் தொங்க கண்மூடி நின்றிருந்தவள் மீது அழுத்தமாய் வீழ்ந்தது..
சட்டென்று நிகழ்ந்ததில் கண்மூடி கூச்சலிட்டவள் மெதுவாய் கண்திறந்து அவர்களை பார்த்தாள்..
இருவரின் பார்வையும் தன்னிலே நிலைத்திருப்பதை கண்டவளோ பயத்துடன் அவர்களை பார்க்க அவளை நெருங்கினாள் றியா..
"ஹேய் ஹு ஆர் யூ" என கேட்டவள் பார்வை அந்தத் தாலியை கூர்ந்தவள் பின் அவள் இன்னுமே பதில் கூறாது நிற்பதைக் கண்டு ..
"ஹேய் உன்ன தான் யார் நீ " என மீண்டும் கேட்டிட ..அவள் கேள்விக்கு பதிலோ அவனிடமிருந்து வந்தது..
"சீ இஸ் மை வைப்.." என்றான் அழுத்தத்தோடு..
அதில் அதிர்ந்து போய் அவன் புறம் திரும்பியது இரு பெண்களுமே..
மதிக்கோ சற்றுமுன் தாலியை கழட்டிக் கேட்டவனா இவன்? ? என்ற அதிர்வென்றாள் றியாக்கோ "மனைவியா??" என்ற அதிர்வு தாக்கியது..
எல்லாம் ஒரு கணமே அடுத்த நிமிடம் கோபமாய் அவள் புறம் திரும்பியவள்
"நோ.. நோ ..நான் இருக்கும் போது இவ எப்பிடி உன் மனைவியா வரலாம்" என்றவளாய் அவள் தாலியை இழுக்க அதிர்ந்தவள் தன் நெஞ்சோடு அணைத்துக் கொண்டாள் வெண்மதி..
கௌசிக்கோ றியாவின் செய்கை கோபத்தை கொடுத்தாலும் அவளை தடுக்காது கைககட்டி பார்த்து நின்றவன் பார்வை முழுவதும் மதியின் மீதே..
"அவள் என்ன செய்யபே போகிறாள் " என அவளையே பார்த்து நின்றவனுக்கோ அவளது கண்ணீர் சிறு சலிப்பை தோற்றுவித்தது "இவளுக்கு அழ மட்டும் தான் தெரியுமா?? என எண்ணியபடி நின்றிருந்தான்..
றியாவோ பொங்கிய கோபத்தோடு "ஹேய் விடுடி" என தன்
கூரிய நகத்தால் அவள் கழுத்தில் கீறிட அது தந்த வலியில் "ஸ்ஸ்" என்ற முனங்கியவள் அவள் கரத்தை விலக்கிட முயன்றாள்..
இவ்வளவு நேரமும் அமைதியாய் வேடிக்கை பார்த்தவனுக்கோ இந்த செயல் ஆத்திரத்தை மூட்ட
"றியா! என கத்தியவன் அவள் பிடியிலிருந்த மதியை இழுத்து தன் கைவளைவில் நிறுத்தினான்..
இரு பெண்களும் அவன் கத்தலில் மிரண்டு அவனை பார்த்தனர்..
றியாவோ அப்போதும் அடங்காதவளாய் கோபத்தோடு அவளை முறைத்தாள் ..
மதியோ மீண்டும் தன்னைச் சுற்றி நடக்கும் களபேரத்தில் மனமுடைந்தவளாய் விசும்பிட..
தன் கைவளைவில் நின்றவளை விலக்கியவன்
சற்றே கோபத்துடன் "உஷ்ஷ்.. ஹேய் ஸ்டாப் அழாத " என வாயில் விரல் வைத்து அதட்டினான்..
அதில் கப்பென்று வாயை மூடி அவனைப் பார்த்தாள்..
"இன்னொருவாட்டி அழுத மவளே கன்னம் பழுத்துடும் பார்த்துக்கோ " என மிரட்டிட விழிகள் விரிய அதிர்ந்து அவனைப் பார்த்தாள்..
கௌசிக்கின் அதட்டலைக் கண்ட றியா மனமோ குத்தாட்டம் ஆடியது..
தன்னை அதிர்ந்து பார்த்தவளை ஒரு பார்வை பார்த்தவன் அவள் கழுத்துக் காயத்தை ஆராய்ந்தான்...
காயம் கொஞ்சம் ஆழமா தான் இருக்கு வலிக்கல ?? என கேட்டவன் கேள்வியில் ஆமென தலையசைத்தவளை கூர்ந்தவன்..
" நிஜமாலுமே உனக்கு இந்த தாலி அவ்வளவு முக்கியமா தேவைனா தைரியமா அவ உன்ன காயப்படுத்தினதுக்கு பதிலடி கொடு..
அப்பிடி இல்ல அந்த தாலி வேணாம்னா அத கழட்டி என் கைல கொடு என தன் கையை நீட்டினான்..
அவன் கூறியதைக் கேட்டு திருதிருவென முழித்தவளுக்கோ றியாவை பார்க்க அவளோ குதறிவிடும் நோக்கில் அவளை பார்த்தாள்..
அதில் சற்றே பயந்தவள் "நா...நான் அவங்கள அடிக்கனுமா என்னாலே முடியாதே" என உள்ளூரே தோன்றிய பீதியோடு விழிகளாலே அவனிடம் மறுப்பை காட்டிட..அது புரிந்தாலும் அமைதியாய் கை நீட்டியபடி நின்றிருந்தான்..
றியாவோ" இவ என்ன அடிச்சிடுவாளா" என்ற ஏளனத்தோடு அவளைப் பார்த்தாள்..
"என்ன கழட்டித் தாறியா?? இல்ல?? என கேள்வியாய் இழுத்திட மறுப்பாய் தலையசைத்தவள் தாலியை இறுக்கியபடி இல்லையென தலையசைத்தாள்..
றியாவுக்கோ ஆத்திரம் தலைக்கேற "ஹேய் என்னடி ரொம்ப சீன் போடுற...நீ என்ன கழட்டுறது நானே கழட்டுறேன் " எனக் கூறி அவளை நெருங்க கௌசிக்கோ விலகி நின்று வேடிக்கை பார்த்தான்..
மதியோ அவனைப் பார்த்தவள் அவனிடம் தனக்கு உதவி கிடைக்காது என்பது புரிய தன்னை நெருங்கி தாலியில் கைவைத்து இழுக்க முயன்றவள் கன்னத்தில் பட்டென்று ஓர் அறையை விட்டு விலகி நின்றாள்..
அவள் தன்னை அடித்திட மாட்டாள் என்ற வேகத்தில் சென்ற றியாவின் கன்னமோ சுள்ளென்று எழுந்த வலியில் அதிர்ச்சியும் கோபமும் கலந்து அவளை முறைத்தாள்..
"ஏய் என்னையே அடிச்சிட்ட இல்ல உன்னை விட மாட்டேன்டி" என அவள் தன்னை அடித்த அவமானமும் கோபமும் சேர அவளை அடிக்க நெருங்க அவளை மறைத்து நின்றான் கௌசிக் ..
"இனாஃப் ..இதுக்கு மேல ஒரு நிமிசம் நீ இங்க இருந்தேன்னு வை உன் அப்பனோட சேர்த்து உன்னையும் களி தின்ன வெச்சிடுவேன் ஒழுங்கா இடத்த காலி பண்ணிடு " என அடிக்குரலில் அழுத்தமாய் மிரட்டியவன் வார்த்தையில் விலகி நின்று அவனை முறைத்தவள் இனி அவனை மீறி அவளிடம் நெருங்க முடியாது என்பது புரிய வேகமாய் அங்கிருந்து வெளியேறினாள்..
அவள் அங்கிருந்து சென்றதுமே வெண்மதிக்கோ ஏதோ பெரிய புயல் அடித்து ஓய்ந்தது போல் இருந்தது..
நேற்றிலிருந்து எத்தனை அலைச்சல் ஓட்டம் என அனைத்தையும் எண்ணி பெருமூச்சுவிட்டவள் அப்பொழுதுதான் உணர்ந்தாள் இன்னமும் தான் அவனை ஒட்டி நிற்பதை..அடுத்த நொடி பதறி விலகி நின்றவள் அவனைப் பார்த்தாள்..
அவள் விலகளில் அவளைப் பார்த்தவன் மெல்ல அவளை நெருங்கினான்..
அவன் தன்னை நெருங்குவதை உணர்ந்தவளுக்கோ திகில் சூழ அவன் ஒவ்வொரு அடிக்கும் பின்னால் நகர்ந்திட ஓர் கட்டத்தில் சுவற்றில் மோதி நின்றவளோ இனி தப்பிக்க வழியின்றி அவனை மிரண்டு பார்த்தாள்..
அதில் அவன் இதழ்கடையோரம் சிறு புன்னகை தோன்றிட அவளை மேலும் நெருங்கியவன் அவள் இருபுறமும் தன் கைகளை ஊன்றி அவளைப் பார்த்தான்..
மார்பளவே இருந்த அந்த குட்டி உருவத்தை அளவிடும் பார்வை பார்த்து நின்றவனுக்கோ தன் அருகாமை தந்த பயத்தில் வெளிப்படையாய் நடுங்கிய உடலோடும் தாழ்த்திய பார்வையோடும் நின்றவளை கண்டு சுவாரஷ்யம் கூடிட அவளை மீண்டும் சீண்ட எண்ணியவனாய் மேலும் அவளை நெருங்கி நின்றவன் கரமோ அவள் கழுத்தின் கீழ் நோக்கிப் பயணிக்க அவன் கரம் செல்லும் திசை கண்டு அதிர்ச்சியில் படக்கென்று நிமிர்ந்து அவனைப் பார்த்தாள் வெண்மதி..
இத்தனை நேரம் கவிழ்ந்திருந்தவள் தற்போது தன்னை அதிர்ந்து பார்த்த விதம் சிரிப்பை தர சிரித்துக் கொண்டவன் அப்போதும் தன் கரத்தை அவள் கழுத்திலிருந்து கீழிறக்க
பதறியவள் தன் கரம் கொண்டு அவன் கரத்தை தடுக்க முயல அவன் கைகளோ அவள் தாலிக் கொடியை பற்றிக் கொண்டது..அதில் அதிர்ந்து மீண்டும் முழித்தவளைக் கண்டவன்..
"ஹேய் ரிலாக்ஸ் " என அமைதியாய் கூறியவன் அவள் விழி பார்த்து "என்ன நம்பிக்கையில இந்த தாலிக்கு இவ்வளவு மதிப்புக் கொடுக்குற" என கேள்வியாக அவள் முகம் நோக்கினான்..
அவளோ அவன் கேள்வி புரியாதவளாய் அவனைப் பார்த்தாள்..
"நேற்று ஒரு இரவு உன்ன காப்பாத்திட்டேங்குறதுக்காகவும் இந்த தாலிய உன் கழுத்துல கட்டிடேங்குறதுக்காகவும் முன்ன பின்ன தெரியாத என்ன ஏத்துக்க துணிஞ்சிட்டியா?? நான் நல்லவனா? ? கெட்டவனா?? எதுவுமே தெரியாம எப்பிடி இந்த தாலிக்கு இவ்வளவு மதிப்பு கொடுக்குற?? " என்றவன் கேள்விக்கு என்ன பதில் சொல்வது என தெரியாது தடுமாறி நின்றாள்..
"நான் கெட்டவனா இருந்தா என்ன பண்ணி இருப்ப அப்போவும் இதே போல தாலி கட்டிடானேனு சகிச்சிக்கிட்டு இருந்துருப்பியா??" என்றவன் கேள்வியிலுக்கு பதில் கூற முடியாது தடுமாறி நின்றாள்..
"இந்த தாலிக்கு அத்தனை முக்கியமா நினைக்குற நீ இந்த தாலியால நமக்குள்ள உருவாகியுள்ள கணவன் மனைவி என்கிற உறவையும் ஏற்றுக்கொள்ள தயாரா இருக்குறீயா?? என்றவன் கேள்வியில் சிறு திடுக்கிடலோடு அவனைப் பார்த்தாள்..
இதை எபடி மறந்தாள் ..தாலியை ஏற்றுக்கொள்ள முடிந்த என்னால கணவன் என்ற பந்தத்தையும் ஏற்றுக்கொள்ள முடியுமா?? என்ற மனதின் கேள்விக்கு பதில் தெரியாது நிமிர்ந்தாள்..
அவனோ அவள் முகம் பார்த்தே அவள் மனதினோட்டம் புரிந்தவன் அவளை விட்டு நகர்ந்து இருக்கையில் அமர்ந்தவன் அவளையும் அமருமாறு கூறிட மௌனமாய் அமர்ந்து கொண்டாள்..
"என்ன பத்தி எதுவுமே தெரியாம நீ இந்த தாலிக்கு முக்கியத்துவம் கொடுக்குறது முட்டாள் தனமா தெரியுது.. என்றவன் அவள் முகம் காட்டிய பாவனையில் பெருமூச்சைவிட்டான்..
"இங்கப் பாரு நான் உன்ன போல இல்ல இந்த தாலி செண்டிமென்ட்ல நம்பிக்கையில்லை" என்றவனின் மனதில் ஒரு சில நிகழ்வுகள் நிழலாட முயன்று அதை ஒதுக்கினான்..
" உன்னோட நம்பிக்கையை பார்க்கும் போது என்னை நீ உன் லைப்ல ஏத்துக்க தயாரா இருக்கன்னு தானே அர்த்தம்...என்று கூறி சிறு இடைவெளிவிட்டவன்..
"என்னோட வாழ்க்கைல நீ நுழையிறதுக்கு முன்னாடி என்ன பத்தி நீ முழுசா தெரிஞ்சிக்கனும் " என்றவன் அவனைப் பற்றி கூறத் தொடங்கினான்..
தன்னைப் பற்றியும் தன் வேலையை பற்றியும் கூறியவன் தன் குடும்பத்தை பற்றி கூறும் போது அவள் முகத்தில் ஆர்வம் படிவதைக் குறித்துக் கொண்டான்..
பெண்ணவளுக்கோ அவனைப் பற்றியோ வேலையோ பற்றியோ எந்த எண்ணமுமில்லை அவன் கூறிய குடும்பத்தை பற்றிய எண்ணமே..தாத்தா பாட்டி அத்தை மாமா என நீண்டு கொண்டே சென்ற அவன் குடும்ப உறவுகளைக் கேட்டதில் தானும் இனி அந்தக் கூட்டில் ஒருத்தியாகிவிடுவோம் என்ற எண்ணமே ஓடியது..
உறவுகளின்றி ஒற்றையாய் வளர்ந்தவளுக்கு இது பெரும் வரமாகவே தோன்றியது..
அவள் முகத்தை ஆராய்ச்சியாய் பார்த்தவன்
"நீ சொன்ன போல நீ யாரை தேடி வந்தியோ அவங்ககிட்ட உன்ன ஒப்படைப்பேன் " என்றவன் குரலில் இருந்த உள்ளர்த்தம் புரியாதவளாய் மெதுவாய் தலையாட்டினாள்...
"அவங்கள கண்டுபிடிச்சதும் உனக்கு இந்த வாழ்க்கையில இருந்து போகனும்னு தோணினாலும் நீ தாராளமா போகலாம் ..நான் தடுக்க மாட்டேன் " என்றவன் எழுந்து தன்னறைக்குள் நுழைந்திட ..அவன் கூறிச் சென்ற வார்த்தையை தனக்குள் உள்வாங்கிக் கொண்டவளுக்கு ஒன்று மட்டும் புரிந்து போனது..அவனைப் பொறுத்தவரையில் இது வெறும் தங்கச் சங்கிலியே.. தான் விருப்பமில்லையென்றாலும் அவனுக்கு சம்மதமே.."
ஆனால் கிராமத்திலே வளர்ந்த அவளால் அப்படி நினைக்க முடியவில்லை.. சந்தர்ப்ப வசத்தால் தாலி ஏறினாலும் இனி அவனே தன் துணைவன் என மனதில் உறுதிகொண்டாள்..
...
அறைக்குள் வந்த கௌசிக்கின் மனமோ பல யோசனைகளில் உழன்றது..
நேற்றைய நிகழ்வுகள் எதுவும் எத்தனை முயன்றும் அவன் நினைவடுக்கில் எழாமல் விட குழம்பித் தான் போனான்..
"எனக்கென்ன ஆச்சு ஏன் எனக்கு எதுவும் நியாபகம் இல்லை..ட்ரிங் பண்ணியிருந்தாலும் நேத்து நடந்த ஒன்னு கூடவா நியாபகம் இல்லாம விடும்" என தனக்குள்ளே கேள்விகளை கேட்டுக் கொண்டவனுக்கு விடை தான் தெரியவில்லை..
மீண்டும் யோசித்தவனுக்கு பெண்ணவளின் நினைவு தோன்ற
இனி இவளை என்ன செய்வது என யோசிக்க ஆரம்பித்தான்..
அவனைப் பொறுத்தவரை தாலி என்பது பெரிய விசயமல்ல ..இருந்து அவளின் உணர்வுகளுக்கு மதிப்பளித்தவன் அவளிடமே முடிவெடுக்கும் உரிமையும் வழங்கிவிட்டான்.. இனி முடிவு பெண்ணவள் கையில் அவள் எதை தேர்ந்தெடுத்தாலும் சம்மதமே..
அவள் கூறியதில் நேற்று நடந்தவைகள் இது தான் என யூகித்தவனுக்கு நேற்றைய இரவு அவன் சென்ற அந்த விழாவிலே ஏதோ தனக்கு நிகழ்ந்துள்ளது என்பது மட்டும் தெளிவாய் உறுதியானது..
" சோ நேத்து அந்த பார்ட்டில நடந்தது மட்டும் தான் எனக்கு நியாபகம் இருக்கு அப்போ அங்க தான் எனக்கு ஏதோ நடந்து இருக்கு" என யோசிக்கத் தொடங்கியவனுக்கு பொறி தட்டியது என்னவோ அவ்வொருவனின் நினைவுகளே ..
"நான் நினைக்கிறது சரின்னா இது எல்லாமே உன் வேலையாதான் இருக்கும்" என எண்ணிக் கொண்டவன் முகத்தில் இகழ்ச்சிப் புன்னகை..
"நீ உன்னோட ஆட்டத்தை ஆரம்பிச்சு வெச்சிட்ட இனி என்னோட ஆட்டத்தை பார்க்க ரெடியா இரு ..லெட் சீ மை கேம்.." என மானசீகமாய் எண்ணிக் கொண்டான்..
.....
அந்த பளிங்குத் தரை அதிரும் வண்ணம் கோபத்தோடு வீடு நுழைந்தவள் அடுத்த கணம் அந்த வீடே அதிரும் வண்ணம் அழைந்தது என்னவோ அவள் தந்தையே..
மகளின் காட்டுக் கத்தல் காதில் வீழ்ந்தாலும் இது தான் முன்னமே எதிர்பார்த்தது தான் என்பது போல் எவ்வித ஆர்பாட்டமின்றி இறங்கி வந்தார்
றியாவின் தந்தை சுந்தரம்..
தான் இத்தனை கோபமாய் கத்தியும் எவ்வித அலட்டலுமின்றி இறங்கி வந்தவரை மேல் மூச்சு கீழ் மூச்சு வாங்க முறைத்துக் கொண்டிருந்தாள்..
சுந்தரமோ தன் மிடுக்கான நடையுடன் சோபாவில் வந்தமர்ந்தவர் மகளை ஒரு பார்வை பார்க்க..அதற்காகவே காத்திருந்தவள் போல கத்தத் தொடங்கினாள்..
" அப்பா அந்த ராஸ்கல் வேறொருத்திய கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டான்" என அகங்காரமாய் கத்திய மகளை நோக்கியவர் ..
"எனக்குத் தெரியும் றியா" என்றார் ..
"என்ன! தெரியுமா?? எப்பிடி எப்பிடித் தெரியும்.. தெரிஞ்சும் எப்பிடி விட்டிங்க உங்களுக்குத் தெரியும் இல்ல நான் அவன லவ் பண்றது அப்புறம் எப்பிடி இத நடக்க விட்டிங்க" என தந்தையை உலுக்கினாள்..
அவரோ சற்றே எரிச்சல் மேலிட "றியா நிறுத்து கத்தாத .. அவன் யாருன்னு தெரிஞ்சும் எப்பிடி அவன லவ் பண்ற நீ..உன்னோட அப்பாவோட மொத்த பிஷ்னெஷ்ஷையும் குழி தோண்டி புதைக்க வந்தவன் மேல காதல் வெச்சியிருக்க ..இத எப்பிடி நான் அனுமதிப்பேன்..அதுக்கு முதல்ல நீ பண்றது ஒன்னும் காதல் இல்ல வெறும் அட்ராக்ஸன் றியா அத முதல்ல புரிஞ்சிக்கோ..
உனக்கு இவன விட பெட்டரா நல்ல மாப்பிள்ளையை பார்த்து நான் கல்யாணம் பண்ணி வைக்குறேன்..நீ அவன மறந்துடு.. அவன் தேவையில்லாம பல பேரோட லைன்ல க்ரோஸ் ஆகுறான் நிச்சயமா இன்னும் கொஞ்ச நாளைல அவன் ஆட்டமே க்ளோஸாகிடும் ...அப்பிடி பட்டவன கல்யாணம் பண்ணிட்டு விதவையாவா இருக்க போற" என்ற தந்தையின் கேள்வியில் இத்தனை நேரம் ஆக்ரோஷமாய் கத்திக் கொண்டிருந்தவள் சற்று நிதானித்தாள்..
தந்தை சொல்வது அனைத்தும் உண்மை தானே..தந்தையின் தொழில் உள்ள குழறுபடியை பற்றி விசாரிக்க வந்தவனின் ஆளுமையில் வீழ்ந்தவளோ தந்தையின் தொழிலை அவனிடமிருந்து காப்பாற்றவும் அவன் மீது கொண்ட ஈர்ப்பிலும் அவனை காதலெனும் வலையில் சிக்கவைக்க திட்டமிட்டாள்..
வலையில் சிக்க நான் மானல்ல சிறுத்தை என்பதை உணர்த்துபவனாய் பல முறை தன்னை நெருங்க முயன்றவளை எட்டி நிறுத்தியவன் இறுதி வரை அவள் எண்ணம் நிறைவேற விடவில்லை ..இதோ இன்றும் அப்படியே அவளை மொத்தமாய் அவன் வாழ்வை விட்டு அகற்றியுள்ளானே..
அனைத்தையும் புரிந்து கொண்டாலும் அவள் ஈகோவோ அதை ஏற்க மறுத்தது..
"நோ நோ நான் அவன சும்மாவிடமாட்டேன் ..என்ன வேணாம்னு சொல்லிட்டு எப்பிடி அவன் அவளோட வாழுறானு நானும் பார்க்குகிறேன்" என கோபமாய் கத்திவிட்டு சென்றவளை எரிச்சலாய் பார்த்து நின்றார் சுந்தரம்..
அதே நேரம் அவர் அழைபேசி ஒலித்திட எடுத்து காதில் வைத்தவர் மறுமுனையில் என்ன சொல்லப்பட்டதோ ..
"என்ன என்ன பண்ண சொல்ற நேத்து நைட்டே அவனை போட்டுத் தள்ளலாம்னு முடிவு பண்னேன் ஆனா எப்படியோ தப்பிச்சிட்டான்.. இந் நேரம் அவன் கண்டுபிடாச்சு இருப்பான் .. இனி என்னாலா அவனோட மோத. முடியாது நீயே பார்த்துக்கோ ..இருக்குற தொழிலயாச்சும் நான் காப்பாத்திக்க பார்க்குறேன் என்றவர் பட்டென்று அழைப்பைத் துண்டித்தார்..
.......
சோபாவில் கால்களைக் கட்டிக் கொண்டு சோகமே உருவாக தன் வாழ்க்கையை எண்ணியபடி அமர்ந்திருந்தாள் வெண்மதி..
அவள் மனமுழுவதும் தன் சித்தியைப் பற்றியும் அவர் சொன்ன செய்தியும் மனதில் உலா வர யோசனையோடு அமர்ந்திருந்தவளுக்கோ எதிரில் ஒருவன் தன்னையே பார்த்திருப்பது கூட உரைக்கவில்லை..
காலையிலிருந்து எதுவும் உண்ணாததில் பசியெடுத்தவனுக்குகி அப்போது தான் அவளும் காலையிலிருந்து எதுவும் உண்ணவில்லை என்பது நினைவில் வர அறையை விட்டு வெளியே வந்தவன் கண்டதோ சோகப் பதுமையாய் அமர்ந்திருந்தவளையே..
தான் வந்தது கூடத் தெரியாது அமர்ந்திருந்தவளை கலைக்கும் விதமாக
தொண்டையைச் செருமிட அப்போதும் அவள் நினைவு கலையாமல் இருக்க மெல்ல அவள் அவளருகே அமர்ந்தவன் அவள் தோள் தொட்டுக் உலுக்கினான்..
அவன் உலுக்கலில் நினைவுக்கு வந்தவள் அவன் தன்னைருகே அமர்ந்திருப்பதை உணர்ந்து வேகமாக எழ முயற்சிக்க அவளை இருக்க வைக்க எண்ணி கையை பிடித்தவன் பிடியில் க தடுமாறியவள் அவன் மீதே விழுந்து வைத்தாள்..
"ஹேய் பார்த்து" என அவள் சோபாவில் இடித்துட விடாமல் இருக்க அவள் இடுப்பில் கைகளைக் கோர்த்து பிடித்துக் கொண்டான்..
சட்டென்று அவன் கரம் பதிந்ததில் அதிர்ந்து அவன் முகம் பார்த்திட அதுவோ எவ்வித சலனமின்றி சாதாரணமாகவே இருந்தது..
ஆணவனின் தொடுகையில் உடல் நெளிந்திட அவனைவிட்டு அவசரமாய் எழ முயன்றவளைத் தடுத்தவன்..
"ஹேய் ரிலாக்ஸ்" என்றவன் அவள் இடுப்பில் கைகோர்த்து அவளைத் தூக்கி நிறுத்தினான்..
"எதுக்கு இந்த பதட்டம் என்ன பார்த்தா பூதம் போலவா இருக்கு .." என அவள் பதட்டம் நீங்க பேச்சுக் கொடுத்தான்..
அவளுக்கோ அவன் அப்படி கேட்டதும் வேகவேகமாய் மறுப்பாய் தலையசைக்க அவளின் செய்கையில் சிரித்தவன் ..
"அப்போ எதுக்கு இந்த பயம் ..அர்த்த ராத்திரில பேய்க்கு கூட பயமில்லாம வீட்ட விட்டு வெளிய வந்த ஜான்சி ராணிக்கு எதுக்கு என்ன கண்டா மட்டும் பயம்" என கேலியாய் கேட்டவன் கேள்வியில் வீட்டு நியாபகம் மீண்டும் எழ கண்கள் கலங்கத் தொடங்கியது..
அதைக் கண்டவனும் "ப்ப்ச் போச்சுடா ஆரம்பிச்சிட்டியா.. உன்ன பார்த்து ஒரு நாள் கூட முழுசா ஆகல ஆனா இந்த கண்ணுல இருந்து லீட்டர் கணக்குல தண்ணிய பார்த்துட்டேன்" என சலித்தவன் பாவமாய் தன்னையே பார்த்திருந்தவளை நோக்கி அவள் முன் முட்டி போட்டு அமர்ந்து அவள் கைகளைப் பிடித்துக் கொண்டான்..
" எனக்கு அழுறதெல்லாம் சுத்தமா பிடிக்காது..பொண்ணுங்களோட பலாவீனமா கண்ணீர் இருக்கக் கூடாது சோ எதுக்கெடுத்தாலும் அழுகுறது நிறுத்து.. யாரோடா துணையும் இல்லாம இனி நீ உன் வாழ்க்கையை தைரியமா எதிர்கொள்ளத் தயாராகனும்" என்றவனின் ஒவ்வொரு வார்த்தையிலும் ஓர் அழுத்தம் நிறைந்திருந்தது..
அது புரிந்தும் புரியாதவளாய் தலையாட்டி வைத்தவளைக் கண்டவனுக்கு மனம் கனத்தது..இருந்தும் தன் உணர்வுகளை மறைத்தவன் அவளுக்கு என்றும் அரணாய் நானிருப்பேன் என உறுதியாய் எண்ணிக் கொண்டான்..
இருகரம் கூப்பி கலங்கிய கண்ணில் தேங்கி நின்ற கண்ணீரோடு இரைஞ்சும் பார்வை பார்த்து நின்றவளிடம் மேலும் நெருங்க முடியாது அவளையே பார்த்து நின்றான் கௌசிக் ..
வெண்மதியோ எங்கு அவன் தன்னிலிருந்து தாலியை பிரித்துவிடுவானோ என அஞ்சியவளாய் பின்நகர்ந்தவள் நடுங்கும் இதழ்களோடு "வே...வேணாம் ஸார்.. கழட்ட வேணாமே ப்ளீஸ்" என்ற அழுகுரலோடு கெஞ்சினாள்..
அவளையே பார்த்து நின்றவன் அவளிடம் ஏதோ பேச முயன்ற நேரம் இடையூறாய் ஒலித்தது வீட்டின் மணியோசை..
அதில் பேச வந்ததை விடுத்து கதவைத் திறக்கவென நகர்ந்து சென்றான்..
பெண்ணவள் பற்றிய சிந்தனையோடு கதவைத் திறந்தவனோ தன் மீது வாரி விழுந்துடும் வேகத்தில் மோதவந்தவளை நொடிப் பொழுதில் கண்டுகொண்டு தன்னில் வீழாது சட்டென்று விலகியவன் தன்னெதிரே நின்றிருந்தவளை முறைத்து நின்றான்..
அவளோ அவன் முறைப்பை எல்லாம் கண்டு கொள்ளாதவளாய்
"ஹாய் கௌசிக் " என்று குழைந்திடும் குரலோடு அவனை நெருங்கிட முயல, எட்டி நின்றவன் முகத்தில் எள்ளும் கொள்ளும் வெடிக்க முகத்தை கோணலாக்கி அவளைப் பார்த்தான்..
அவளோ அவனை மயக்கும் பார்வை பார்த்தவள் "என்ன கௌசிக் பேபி உங்க பேஸ் டல்லா இருக்கு வாட் ஹெப்பன்ட்" என மீண்டும் அவனை நெருங்கினாள் அந்த நவநாகரீக மங்கை..
குழைந்திடும் குரலும் மயக்கும் பார்வையுமாய் தன்னை நெருங்கியவளை கண்டு எரிச்சல் மேலிட "ஹேய் றியா ஜஸ்ட் ஸ்டாப்பிட்" என வீடே அதிரும் வண்ணம் கர்ஜித்தான் கௌசிக்..
அவனது கர்ஜனையில் பயந்தவளோ இரண்டடி தள்ளி நின்று அவனை பார்த்தாள் என்றாள் வீட்டினுள்ளே இருந்த மதிக்கோ என்னவோ ஏதோ என பயந்தடித்து வெளியே வந்தவள் அவ்விருவரையும் பார்த்து முழித்து நின்றாள்..
அவன் கோபமுகம் கண்டு ஒர் நொடி பயந்து நின்றாலும் எப்போதும் போல அதை தூக்கி வீசிய றியா பாவமாய் "என்னாச்சு பே.. என அழைக்க வந்தவள் அவனின் தீயென்ற முறைப்பில் சொல்ல வந்ததை வாய்க்குள் முழுங்கிவிட்டு "என்னாச்சு கௌசிக் ஏன் இந்தக் கோபம்" என்றாள்.
கௌசிக்கோ அவள் கேள்வி காதிலே விழாதவன் போன்று "நீ எதுக்கு இங்க வந்த" என்றான் குரலில் கடுமையுடன்.
"உங்களைப் பார்க்கத்தான் வந்தேன் கௌசிக் ஐம் ஸாரி நேற்று பார்ட்டியில நடந்ததுக்கு வெரி ஸாரி" என கெஞ்சலாய் கூறியவளை முகம் இறுக பார்த்தவன் அழுத்தம் நிறைந்த குரலில்..
"ஜஸ்ட் ஸ்டாப்பிட் .. லுக் றியா நான் நிறைய வாட்டி சொல்லிட்டேன் என் லைன்ல குறுக்க வராதேன்னு ஆனாலும் நீ அடங்க மாட்டேங்குற..உன் இடத்துல இதே ஒரு ஆம்பள இருந்தான்னா நடக்குறதே வேற .." என எச்சரித்தவன் சைகையாலே அவளை வெளியறுமாறு கட்டளையிட்டான்..
அவன் பேச்சில் முகம் சுருக்கியவள் "கௌசிக் ஐ ரியலி லவ் யூ ப்ளீஸ் என் காதல புரிஞ்சிக்கங்க" என உருகலான குரலோடு பேசியவள் அவனை நெருங்க அடுத்த கணம் அவன் கைபட்டு சிதறியது அருகே இருந்த கண்ணாடி பூச்சாடியொன்று..
அது உடைந்த வேகத்திலும் சத்ததிலும் இத்தனை நேரம் அனைத்தையும் பார்வையாளராய் பார்த்து நின்ற மதியோ அதிர்ந்தவள் "அம்மா" என்ற சிறு கூச்சலுடன் கண்ணை இறுக மூடி நின்றாள்..
அந்த சத்ததிலே அவள் புறம் திரும்பிய றியாவின் பார்வையோ வெள்ளை நிற சுடிதாரில் செயற்கை ஒப்பனையின்றி கழுத்தில் தங்கத் தாலிச் சரம் தொங்க கண்மூடி நின்றிருந்தவள் மீது அழுத்தமாய் வீழ்ந்தது..
சட்டென்று நிகழ்ந்ததில் கண்மூடி கூச்சலிட்டவள் மெதுவாய் கண்திறந்து அவர்களை பார்த்தாள்..
இருவரின் பார்வையும் தன்னிலே நிலைத்திருப்பதை கண்டவளோ பயத்துடன் அவர்களை பார்க்க அவளை நெருங்கினாள் றியா..
"ஹேய் ஹு ஆர் யூ" என கேட்டவள் பார்வை அந்தத் தாலியை கூர்ந்தவள் பின் அவள் இன்னுமே பதில் கூறாது நிற்பதைக் கண்டு ..
"ஹேய் உன்ன தான் யார் நீ " என மீண்டும் கேட்டிட ..அவள் கேள்விக்கு பதிலோ அவனிடமிருந்து வந்தது..
"சீ இஸ் மை வைப்.." என்றான் அழுத்தத்தோடு..
அதில் அதிர்ந்து போய் அவன் புறம் திரும்பியது இரு பெண்களுமே..
மதிக்கோ சற்றுமுன் தாலியை கழட்டிக் கேட்டவனா இவன்? ? என்ற அதிர்வென்றாள் றியாக்கோ "மனைவியா??" என்ற அதிர்வு தாக்கியது..
எல்லாம் ஒரு கணமே அடுத்த நிமிடம் கோபமாய் அவள் புறம் திரும்பியவள்
"நோ.. நோ ..நான் இருக்கும் போது இவ எப்பிடி உன் மனைவியா வரலாம்" என்றவளாய் அவள் தாலியை இழுக்க அதிர்ந்தவள் தன் நெஞ்சோடு அணைத்துக் கொண்டாள் வெண்மதி..
கௌசிக்கோ றியாவின் செய்கை கோபத்தை கொடுத்தாலும் அவளை தடுக்காது கைககட்டி பார்த்து நின்றவன் பார்வை முழுவதும் மதியின் மீதே..
"அவள் என்ன செய்யபே போகிறாள் " என அவளையே பார்த்து நின்றவனுக்கோ அவளது கண்ணீர் சிறு சலிப்பை தோற்றுவித்தது "இவளுக்கு அழ மட்டும் தான் தெரியுமா?? என எண்ணியபடி நின்றிருந்தான்..
றியாவோ பொங்கிய கோபத்தோடு "ஹேய் விடுடி" என தன்
கூரிய நகத்தால் அவள் கழுத்தில் கீறிட அது தந்த வலியில் "ஸ்ஸ்" என்ற முனங்கியவள் அவள் கரத்தை விலக்கிட முயன்றாள்..
இவ்வளவு நேரமும் அமைதியாய் வேடிக்கை பார்த்தவனுக்கோ இந்த செயல் ஆத்திரத்தை மூட்ட
"றியா! என கத்தியவன் அவள் பிடியிலிருந்த மதியை இழுத்து தன் கைவளைவில் நிறுத்தினான்..
இரு பெண்களும் அவன் கத்தலில் மிரண்டு அவனை பார்த்தனர்..
றியாவோ அப்போதும் அடங்காதவளாய் கோபத்தோடு அவளை முறைத்தாள் ..
மதியோ மீண்டும் தன்னைச் சுற்றி நடக்கும் களபேரத்தில் மனமுடைந்தவளாய் விசும்பிட..
தன் கைவளைவில் நின்றவளை விலக்கியவன்
சற்றே கோபத்துடன் "உஷ்ஷ்.. ஹேய் ஸ்டாப் அழாத " என வாயில் விரல் வைத்து அதட்டினான்..
அதில் கப்பென்று வாயை மூடி அவனைப் பார்த்தாள்..
"இன்னொருவாட்டி அழுத மவளே கன்னம் பழுத்துடும் பார்த்துக்கோ " என மிரட்டிட விழிகள் விரிய அதிர்ந்து அவனைப் பார்த்தாள்..
கௌசிக்கின் அதட்டலைக் கண்ட றியா மனமோ குத்தாட்டம் ஆடியது..
தன்னை அதிர்ந்து பார்த்தவளை ஒரு பார்வை பார்த்தவன் அவள் கழுத்துக் காயத்தை ஆராய்ந்தான்...
காயம் கொஞ்சம் ஆழமா தான் இருக்கு வலிக்கல ?? என கேட்டவன் கேள்வியில் ஆமென தலையசைத்தவளை கூர்ந்தவன்..
" நிஜமாலுமே உனக்கு இந்த தாலி அவ்வளவு முக்கியமா தேவைனா தைரியமா அவ உன்ன காயப்படுத்தினதுக்கு பதிலடி கொடு..
அப்பிடி இல்ல அந்த தாலி வேணாம்னா அத கழட்டி என் கைல கொடு என தன் கையை நீட்டினான்..
அவன் கூறியதைக் கேட்டு திருதிருவென முழித்தவளுக்கோ றியாவை பார்க்க அவளோ குதறிவிடும் நோக்கில் அவளை பார்த்தாள்..
அதில் சற்றே பயந்தவள் "நா...நான் அவங்கள அடிக்கனுமா என்னாலே முடியாதே" என உள்ளூரே தோன்றிய பீதியோடு விழிகளாலே அவனிடம் மறுப்பை காட்டிட..அது புரிந்தாலும் அமைதியாய் கை நீட்டியபடி நின்றிருந்தான்..
றியாவோ" இவ என்ன அடிச்சிடுவாளா" என்ற ஏளனத்தோடு அவளைப் பார்த்தாள்..
"என்ன கழட்டித் தாறியா?? இல்ல?? என கேள்வியாய் இழுத்திட மறுப்பாய் தலையசைத்தவள் தாலியை இறுக்கியபடி இல்லையென தலையசைத்தாள்..
றியாவுக்கோ ஆத்திரம் தலைக்கேற "ஹேய் என்னடி ரொம்ப சீன் போடுற...நீ என்ன கழட்டுறது நானே கழட்டுறேன் " எனக் கூறி அவளை நெருங்க கௌசிக்கோ விலகி நின்று வேடிக்கை பார்த்தான்..
மதியோ அவனைப் பார்த்தவள் அவனிடம் தனக்கு உதவி கிடைக்காது என்பது புரிய தன்னை நெருங்கி தாலியில் கைவைத்து இழுக்க முயன்றவள் கன்னத்தில் பட்டென்று ஓர் அறையை விட்டு விலகி நின்றாள்..
அவள் தன்னை அடித்திட மாட்டாள் என்ற வேகத்தில் சென்ற றியாவின் கன்னமோ சுள்ளென்று எழுந்த வலியில் அதிர்ச்சியும் கோபமும் கலந்து அவளை முறைத்தாள்..
"ஏய் என்னையே அடிச்சிட்ட இல்ல உன்னை விட மாட்டேன்டி" என அவள் தன்னை அடித்த அவமானமும் கோபமும் சேர அவளை அடிக்க நெருங்க அவளை மறைத்து நின்றான் கௌசிக் ..
"இனாஃப் ..இதுக்கு மேல ஒரு நிமிசம் நீ இங்க இருந்தேன்னு வை உன் அப்பனோட சேர்த்து உன்னையும் களி தின்ன வெச்சிடுவேன் ஒழுங்கா இடத்த காலி பண்ணிடு " என அடிக்குரலில் அழுத்தமாய் மிரட்டியவன் வார்த்தையில் விலகி நின்று அவனை முறைத்தவள் இனி அவனை மீறி அவளிடம் நெருங்க முடியாது என்பது புரிய வேகமாய் அங்கிருந்து வெளியேறினாள்..
அவள் அங்கிருந்து சென்றதுமே வெண்மதிக்கோ ஏதோ பெரிய புயல் அடித்து ஓய்ந்தது போல் இருந்தது..
நேற்றிலிருந்து எத்தனை அலைச்சல் ஓட்டம் என அனைத்தையும் எண்ணி பெருமூச்சுவிட்டவள் அப்பொழுதுதான் உணர்ந்தாள் இன்னமும் தான் அவனை ஒட்டி நிற்பதை..அடுத்த நொடி பதறி விலகி நின்றவள் அவனைப் பார்த்தாள்..
அவள் விலகளில் அவளைப் பார்த்தவன் மெல்ல அவளை நெருங்கினான்..
அவன் தன்னை நெருங்குவதை உணர்ந்தவளுக்கோ திகில் சூழ அவன் ஒவ்வொரு அடிக்கும் பின்னால் நகர்ந்திட ஓர் கட்டத்தில் சுவற்றில் மோதி நின்றவளோ இனி தப்பிக்க வழியின்றி அவனை மிரண்டு பார்த்தாள்..
அதில் அவன் இதழ்கடையோரம் சிறு புன்னகை தோன்றிட அவளை மேலும் நெருங்கியவன் அவள் இருபுறமும் தன் கைகளை ஊன்றி அவளைப் பார்த்தான்..
மார்பளவே இருந்த அந்த குட்டி உருவத்தை அளவிடும் பார்வை பார்த்து நின்றவனுக்கோ தன் அருகாமை தந்த பயத்தில் வெளிப்படையாய் நடுங்கிய உடலோடும் தாழ்த்திய பார்வையோடும் நின்றவளை கண்டு சுவாரஷ்யம் கூடிட அவளை மீண்டும் சீண்ட எண்ணியவனாய் மேலும் அவளை நெருங்கி நின்றவன் கரமோ அவள் கழுத்தின் கீழ் நோக்கிப் பயணிக்க அவன் கரம் செல்லும் திசை கண்டு அதிர்ச்சியில் படக்கென்று நிமிர்ந்து அவனைப் பார்த்தாள் வெண்மதி..
இத்தனை நேரம் கவிழ்ந்திருந்தவள் தற்போது தன்னை அதிர்ந்து பார்த்த விதம் சிரிப்பை தர சிரித்துக் கொண்டவன் அப்போதும் தன் கரத்தை அவள் கழுத்திலிருந்து கீழிறக்க
பதறியவள் தன் கரம் கொண்டு அவன் கரத்தை தடுக்க முயல அவன் கைகளோ அவள் தாலிக் கொடியை பற்றிக் கொண்டது..அதில் அதிர்ந்து மீண்டும் முழித்தவளைக் கண்டவன்..
"ஹேய் ரிலாக்ஸ் " என அமைதியாய் கூறியவன் அவள் விழி பார்த்து "என்ன நம்பிக்கையில இந்த தாலிக்கு இவ்வளவு மதிப்புக் கொடுக்குற" என கேள்வியாக அவள் முகம் நோக்கினான்..
அவளோ அவன் கேள்வி புரியாதவளாய் அவனைப் பார்த்தாள்..
"நேற்று ஒரு இரவு உன்ன காப்பாத்திட்டேங்குறதுக்காகவும் இந்த தாலிய உன் கழுத்துல கட்டிடேங்குறதுக்காகவும் முன்ன பின்ன தெரியாத என்ன ஏத்துக்க துணிஞ்சிட்டியா?? நான் நல்லவனா? ? கெட்டவனா?? எதுவுமே தெரியாம எப்பிடி இந்த தாலிக்கு இவ்வளவு மதிப்பு கொடுக்குற?? " என்றவன் கேள்விக்கு என்ன பதில் சொல்வது என தெரியாது தடுமாறி நின்றாள்..
"நான் கெட்டவனா இருந்தா என்ன பண்ணி இருப்ப அப்போவும் இதே போல தாலி கட்டிடானேனு சகிச்சிக்கிட்டு இருந்துருப்பியா??" என்றவன் கேள்வியிலுக்கு பதில் கூற முடியாது தடுமாறி நின்றாள்..
"இந்த தாலிக்கு அத்தனை முக்கியமா நினைக்குற நீ இந்த தாலியால நமக்குள்ள உருவாகியுள்ள கணவன் மனைவி என்கிற உறவையும் ஏற்றுக்கொள்ள தயாரா இருக்குறீயா?? என்றவன் கேள்வியில் சிறு திடுக்கிடலோடு அவனைப் பார்த்தாள்..
இதை எபடி மறந்தாள் ..தாலியை ஏற்றுக்கொள்ள முடிந்த என்னால கணவன் என்ற பந்தத்தையும் ஏற்றுக்கொள்ள முடியுமா?? என்ற மனதின் கேள்விக்கு பதில் தெரியாது நிமிர்ந்தாள்..
அவனோ அவள் முகம் பார்த்தே அவள் மனதினோட்டம் புரிந்தவன் அவளை விட்டு நகர்ந்து இருக்கையில் அமர்ந்தவன் அவளையும் அமருமாறு கூறிட மௌனமாய் அமர்ந்து கொண்டாள்..
"என்ன பத்தி எதுவுமே தெரியாம நீ இந்த தாலிக்கு முக்கியத்துவம் கொடுக்குறது முட்டாள் தனமா தெரியுது.. என்றவன் அவள் முகம் காட்டிய பாவனையில் பெருமூச்சைவிட்டான்..
"இங்கப் பாரு நான் உன்ன போல இல்ல இந்த தாலி செண்டிமென்ட்ல நம்பிக்கையில்லை" என்றவனின் மனதில் ஒரு சில நிகழ்வுகள் நிழலாட முயன்று அதை ஒதுக்கினான்..
" உன்னோட நம்பிக்கையை பார்க்கும் போது என்னை நீ உன் லைப்ல ஏத்துக்க தயாரா இருக்கன்னு தானே அர்த்தம்...என்று கூறி சிறு இடைவெளிவிட்டவன்..
"என்னோட வாழ்க்கைல நீ நுழையிறதுக்கு முன்னாடி என்ன பத்தி நீ முழுசா தெரிஞ்சிக்கனும் " என்றவன் அவனைப் பற்றி கூறத் தொடங்கினான்..
தன்னைப் பற்றியும் தன் வேலையை பற்றியும் கூறியவன் தன் குடும்பத்தை பற்றி கூறும் போது அவள் முகத்தில் ஆர்வம் படிவதைக் குறித்துக் கொண்டான்..
பெண்ணவளுக்கோ அவனைப் பற்றியோ வேலையோ பற்றியோ எந்த எண்ணமுமில்லை அவன் கூறிய குடும்பத்தை பற்றிய எண்ணமே..தாத்தா பாட்டி அத்தை மாமா என நீண்டு கொண்டே சென்ற அவன் குடும்ப உறவுகளைக் கேட்டதில் தானும் இனி அந்தக் கூட்டில் ஒருத்தியாகிவிடுவோம் என்ற எண்ணமே ஓடியது..
உறவுகளின்றி ஒற்றையாய் வளர்ந்தவளுக்கு இது பெரும் வரமாகவே தோன்றியது..
அவள் முகத்தை ஆராய்ச்சியாய் பார்த்தவன்
"நீ சொன்ன போல நீ யாரை தேடி வந்தியோ அவங்ககிட்ட உன்ன ஒப்படைப்பேன் " என்றவன் குரலில் இருந்த உள்ளர்த்தம் புரியாதவளாய் மெதுவாய் தலையாட்டினாள்...
"அவங்கள கண்டுபிடிச்சதும் உனக்கு இந்த வாழ்க்கையில இருந்து போகனும்னு தோணினாலும் நீ தாராளமா போகலாம் ..நான் தடுக்க மாட்டேன் " என்றவன் எழுந்து தன்னறைக்குள் நுழைந்திட ..அவன் கூறிச் சென்ற வார்த்தையை தனக்குள் உள்வாங்கிக் கொண்டவளுக்கு ஒன்று மட்டும் புரிந்து போனது..அவனைப் பொறுத்தவரையில் இது வெறும் தங்கச் சங்கிலியே.. தான் விருப்பமில்லையென்றாலும் அவனுக்கு சம்மதமே.."
ஆனால் கிராமத்திலே வளர்ந்த அவளால் அப்படி நினைக்க முடியவில்லை.. சந்தர்ப்ப வசத்தால் தாலி ஏறினாலும் இனி அவனே தன் துணைவன் என மனதில் உறுதிகொண்டாள்..
...
அறைக்குள் வந்த கௌசிக்கின் மனமோ பல யோசனைகளில் உழன்றது..
நேற்றைய நிகழ்வுகள் எதுவும் எத்தனை முயன்றும் அவன் நினைவடுக்கில் எழாமல் விட குழம்பித் தான் போனான்..
"எனக்கென்ன ஆச்சு ஏன் எனக்கு எதுவும் நியாபகம் இல்லை..ட்ரிங் பண்ணியிருந்தாலும் நேத்து நடந்த ஒன்னு கூடவா நியாபகம் இல்லாம விடும்" என தனக்குள்ளே கேள்விகளை கேட்டுக் கொண்டவனுக்கு விடை தான் தெரியவில்லை..
மீண்டும் யோசித்தவனுக்கு பெண்ணவளின் நினைவு தோன்ற
இனி இவளை என்ன செய்வது என யோசிக்க ஆரம்பித்தான்..
அவனைப் பொறுத்தவரை தாலி என்பது பெரிய விசயமல்ல ..இருந்து அவளின் உணர்வுகளுக்கு மதிப்பளித்தவன் அவளிடமே முடிவெடுக்கும் உரிமையும் வழங்கிவிட்டான்.. இனி முடிவு பெண்ணவள் கையில் அவள் எதை தேர்ந்தெடுத்தாலும் சம்மதமே..
அவள் கூறியதில் நேற்று நடந்தவைகள் இது தான் என யூகித்தவனுக்கு நேற்றைய இரவு அவன் சென்ற அந்த விழாவிலே ஏதோ தனக்கு நிகழ்ந்துள்ளது என்பது மட்டும் தெளிவாய் உறுதியானது..
" சோ நேத்து அந்த பார்ட்டில நடந்தது மட்டும் தான் எனக்கு நியாபகம் இருக்கு அப்போ அங்க தான் எனக்கு ஏதோ நடந்து இருக்கு" என யோசிக்கத் தொடங்கியவனுக்கு பொறி தட்டியது என்னவோ அவ்வொருவனின் நினைவுகளே ..
"நான் நினைக்கிறது சரின்னா இது எல்லாமே உன் வேலையாதான் இருக்கும்" என எண்ணிக் கொண்டவன் முகத்தில் இகழ்ச்சிப் புன்னகை..
"நீ உன்னோட ஆட்டத்தை ஆரம்பிச்சு வெச்சிட்ட இனி என்னோட ஆட்டத்தை பார்க்க ரெடியா இரு ..லெட் சீ மை கேம்.." என மானசீகமாய் எண்ணிக் கொண்டான்..
.....
அந்த பளிங்குத் தரை அதிரும் வண்ணம் கோபத்தோடு வீடு நுழைந்தவள் அடுத்த கணம் அந்த வீடே அதிரும் வண்ணம் அழைந்தது என்னவோ அவள் தந்தையே..
மகளின் காட்டுக் கத்தல் காதில் வீழ்ந்தாலும் இது தான் முன்னமே எதிர்பார்த்தது தான் என்பது போல் எவ்வித ஆர்பாட்டமின்றி இறங்கி வந்தார்
றியாவின் தந்தை சுந்தரம்..
தான் இத்தனை கோபமாய் கத்தியும் எவ்வித அலட்டலுமின்றி இறங்கி வந்தவரை மேல் மூச்சு கீழ் மூச்சு வாங்க முறைத்துக் கொண்டிருந்தாள்..
சுந்தரமோ தன் மிடுக்கான நடையுடன் சோபாவில் வந்தமர்ந்தவர் மகளை ஒரு பார்வை பார்க்க..அதற்காகவே காத்திருந்தவள் போல கத்தத் தொடங்கினாள்..
" அப்பா அந்த ராஸ்கல் வேறொருத்திய கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டான்" என அகங்காரமாய் கத்திய மகளை நோக்கியவர் ..
"எனக்குத் தெரியும் றியா" என்றார் ..
"என்ன! தெரியுமா?? எப்பிடி எப்பிடித் தெரியும்.. தெரிஞ்சும் எப்பிடி விட்டிங்க உங்களுக்குத் தெரியும் இல்ல நான் அவன லவ் பண்றது அப்புறம் எப்பிடி இத நடக்க விட்டிங்க" என தந்தையை உலுக்கினாள்..
அவரோ சற்றே எரிச்சல் மேலிட "றியா நிறுத்து கத்தாத .. அவன் யாருன்னு தெரிஞ்சும் எப்பிடி அவன லவ் பண்ற நீ..உன்னோட அப்பாவோட மொத்த பிஷ்னெஷ்ஷையும் குழி தோண்டி புதைக்க வந்தவன் மேல காதல் வெச்சியிருக்க ..இத எப்பிடி நான் அனுமதிப்பேன்..அதுக்கு முதல்ல நீ பண்றது ஒன்னும் காதல் இல்ல வெறும் அட்ராக்ஸன் றியா அத முதல்ல புரிஞ்சிக்கோ..
உனக்கு இவன விட பெட்டரா நல்ல மாப்பிள்ளையை பார்த்து நான் கல்யாணம் பண்ணி வைக்குறேன்..நீ அவன மறந்துடு.. அவன் தேவையில்லாம பல பேரோட லைன்ல க்ரோஸ் ஆகுறான் நிச்சயமா இன்னும் கொஞ்ச நாளைல அவன் ஆட்டமே க்ளோஸாகிடும் ...அப்பிடி பட்டவன கல்யாணம் பண்ணிட்டு விதவையாவா இருக்க போற" என்ற தந்தையின் கேள்வியில் இத்தனை நேரம் ஆக்ரோஷமாய் கத்திக் கொண்டிருந்தவள் சற்று நிதானித்தாள்..
தந்தை சொல்வது அனைத்தும் உண்மை தானே..தந்தையின் தொழில் உள்ள குழறுபடியை பற்றி விசாரிக்க வந்தவனின் ஆளுமையில் வீழ்ந்தவளோ தந்தையின் தொழிலை அவனிடமிருந்து காப்பாற்றவும் அவன் மீது கொண்ட ஈர்ப்பிலும் அவனை காதலெனும் வலையில் சிக்கவைக்க திட்டமிட்டாள்..
வலையில் சிக்க நான் மானல்ல சிறுத்தை என்பதை உணர்த்துபவனாய் பல முறை தன்னை நெருங்க முயன்றவளை எட்டி நிறுத்தியவன் இறுதி வரை அவள் எண்ணம் நிறைவேற விடவில்லை ..இதோ இன்றும் அப்படியே அவளை மொத்தமாய் அவன் வாழ்வை விட்டு அகற்றியுள்ளானே..
அனைத்தையும் புரிந்து கொண்டாலும் அவள் ஈகோவோ அதை ஏற்க மறுத்தது..
"நோ நோ நான் அவன சும்மாவிடமாட்டேன் ..என்ன வேணாம்னு சொல்லிட்டு எப்பிடி அவன் அவளோட வாழுறானு நானும் பார்க்குகிறேன்" என கோபமாய் கத்திவிட்டு சென்றவளை எரிச்சலாய் பார்த்து நின்றார் சுந்தரம்..
அதே நேரம் அவர் அழைபேசி ஒலித்திட எடுத்து காதில் வைத்தவர் மறுமுனையில் என்ன சொல்லப்பட்டதோ ..
"என்ன என்ன பண்ண சொல்ற நேத்து நைட்டே அவனை போட்டுத் தள்ளலாம்னு முடிவு பண்னேன் ஆனா எப்படியோ தப்பிச்சிட்டான்.. இந் நேரம் அவன் கண்டுபிடாச்சு இருப்பான் .. இனி என்னாலா அவனோட மோத. முடியாது நீயே பார்த்துக்கோ ..இருக்குற தொழிலயாச்சும் நான் காப்பாத்திக்க பார்க்குறேன் என்றவர் பட்டென்று அழைப்பைத் துண்டித்தார்..
.......
சோபாவில் கால்களைக் கட்டிக் கொண்டு சோகமே உருவாக தன் வாழ்க்கையை எண்ணியபடி அமர்ந்திருந்தாள் வெண்மதி..
அவள் மனமுழுவதும் தன் சித்தியைப் பற்றியும் அவர் சொன்ன செய்தியும் மனதில் உலா வர யோசனையோடு அமர்ந்திருந்தவளுக்கோ எதிரில் ஒருவன் தன்னையே பார்த்திருப்பது கூட உரைக்கவில்லை..
காலையிலிருந்து எதுவும் உண்ணாததில் பசியெடுத்தவனுக்குகி அப்போது தான் அவளும் காலையிலிருந்து எதுவும் உண்ணவில்லை என்பது நினைவில் வர அறையை விட்டு வெளியே வந்தவன் கண்டதோ சோகப் பதுமையாய் அமர்ந்திருந்தவளையே..
தான் வந்தது கூடத் தெரியாது அமர்ந்திருந்தவளை கலைக்கும் விதமாக
தொண்டையைச் செருமிட அப்போதும் அவள் நினைவு கலையாமல் இருக்க மெல்ல அவள் அவளருகே அமர்ந்தவன் அவள் தோள் தொட்டுக் உலுக்கினான்..
அவன் உலுக்கலில் நினைவுக்கு வந்தவள் அவன் தன்னைருகே அமர்ந்திருப்பதை உணர்ந்து வேகமாக எழ முயற்சிக்க அவளை இருக்க வைக்க எண்ணி கையை பிடித்தவன் பிடியில் க தடுமாறியவள் அவன் மீதே விழுந்து வைத்தாள்..
"ஹேய் பார்த்து" என அவள் சோபாவில் இடித்துட விடாமல் இருக்க அவள் இடுப்பில் கைகளைக் கோர்த்து பிடித்துக் கொண்டான்..
சட்டென்று அவன் கரம் பதிந்ததில் அதிர்ந்து அவன் முகம் பார்த்திட அதுவோ எவ்வித சலனமின்றி சாதாரணமாகவே இருந்தது..
ஆணவனின் தொடுகையில் உடல் நெளிந்திட அவனைவிட்டு அவசரமாய் எழ முயன்றவளைத் தடுத்தவன்..
"ஹேய் ரிலாக்ஸ்" என்றவன் அவள் இடுப்பில் கைகோர்த்து அவளைத் தூக்கி நிறுத்தினான்..
"எதுக்கு இந்த பதட்டம் என்ன பார்த்தா பூதம் போலவா இருக்கு .." என அவள் பதட்டம் நீங்க பேச்சுக் கொடுத்தான்..
அவளுக்கோ அவன் அப்படி கேட்டதும் வேகவேகமாய் மறுப்பாய் தலையசைக்க அவளின் செய்கையில் சிரித்தவன் ..
"அப்போ எதுக்கு இந்த பயம் ..அர்த்த ராத்திரில பேய்க்கு கூட பயமில்லாம வீட்ட விட்டு வெளிய வந்த ஜான்சி ராணிக்கு எதுக்கு என்ன கண்டா மட்டும் பயம்" என கேலியாய் கேட்டவன் கேள்வியில் வீட்டு நியாபகம் மீண்டும் எழ கண்கள் கலங்கத் தொடங்கியது..
அதைக் கண்டவனும் "ப்ப்ச் போச்சுடா ஆரம்பிச்சிட்டியா.. உன்ன பார்த்து ஒரு நாள் கூட முழுசா ஆகல ஆனா இந்த கண்ணுல இருந்து லீட்டர் கணக்குல தண்ணிய பார்த்துட்டேன்" என சலித்தவன் பாவமாய் தன்னையே பார்த்திருந்தவளை நோக்கி அவள் முன் முட்டி போட்டு அமர்ந்து அவள் கைகளைப் பிடித்துக் கொண்டான்..
" எனக்கு அழுறதெல்லாம் சுத்தமா பிடிக்காது..பொண்ணுங்களோட பலாவீனமா கண்ணீர் இருக்கக் கூடாது சோ எதுக்கெடுத்தாலும் அழுகுறது நிறுத்து.. யாரோடா துணையும் இல்லாம இனி நீ உன் வாழ்க்கையை தைரியமா எதிர்கொள்ளத் தயாராகனும்" என்றவனின் ஒவ்வொரு வார்த்தையிலும் ஓர் அழுத்தம் நிறைந்திருந்தது..
அது புரிந்தும் புரியாதவளாய் தலையாட்டி வைத்தவளைக் கண்டவனுக்கு மனம் கனத்தது..இருந்தும் தன் உணர்வுகளை மறைத்தவன் அவளுக்கு என்றும் அரணாய் நானிருப்பேன் என உறுதியாய் எண்ணிக் கொண்டான்..
Last edited:
Habi
Moderator
அத்தியாயம் - 07
பெண்ணவளுக்கு தன் வார்த்தைகளாலே தைரியமளித்தவன் அவள் முகம் காட்டிய தெளிவில் சிறு நிம்மதியோடு எழுந்து கொண்டவன் சத்தமிடும் வயிற்றின் பசி போக்க உணவை தயார் செய்ய சமையலறை நுழைந்து கொண்டான் கௌசிக் ..
அவன் சமையலறையில் வேலை செய்வதை விழி விரித்து பார்த்தவளுக்கோ "இவருக்கு இதெல்லாம் கூட செய்யத் தெரியுமா??" என்றே நினைக்கத் தோன்றியது..
அடுத்த பத்து நிமிடத்தில் காலை உணவை தயார் செய்தவன் அவளை அழைத்து இருவருக்குமான உணவை பரிமாறினான்..
மௌனமாய் தங்கள் காலையுணவை முடித்துக் கொண்டு எழும்பியவன் அறைக்குள் நுழைந்து குளித்து தயாராகி வெளியேறி அவளிடம் "எனக்கு கொஞ்சம் வெளில வேலை இருக்கு நீ பயப்படாம இரு ஓகே வா?" என்றுவிட்டு அவளின் சரியென்ற தலையாட்டலை பெற்ற பின்பே வீட்டை விட்டு வெளியேறிச் சென்றான் கௌசிக் ..
...
வீட்டை விட்டு வெளியேறியவன் சென்றது என்னவோ அவன் ஆருயிர் நண்பன் ப்ருத்வியின் வீடு நோக்கியே..
நேற்றைய பொழுது தன்னோடு இருந்த நண்பனுக்கு நேற்று தனக்கு என்னானது என்று தெரிந்திருக்க வாய்ப்பிருக்கும் என எண்ணிக் கொண்டே அவனைத் தேடி வந்திருந்தான் கௌசிக்..
தன் வீட்டு வாசல் போர்டிகோவில் வந்து நின்ற நண்பனின் வண்டியைக் கண்டவனோ வேகமாய் அவனை நோக்கிச் சென்றான் ப்ருத்வி..
" ஹேய் மச்சான்..வாடா" என நண்பனை அழைத்தவன் இருவருமாய் உள் நுழைந்தனர்..
"என்ன மச்சான் நேத்து எங்கடா அவ்வளவு அவசரமா போன.. நான் வாரதுக்குள்ளாவே போய்ட்ட" என்றவன் கேள்வியில் நெற்றியை வருடியவன் யோசனையாய்..
"டேய் எனக்கு நேத்து நடந்த எதுவுமே நியாபகம் இல்லடா" என்றவன் நேற்று நடந்ததை தான் அறிந்து கொண்டதை அனைத்தையும் நண்பனிடம் கூறி முடித்திட அவனை அதிர்ந்து பார்த்தான் ப்ருத்வி..
"என்ன மச்சான் சொல்ற இவ்வளவு நடந்திருக்கா?? யாருடா உன்ன கொல்ல வந்தா அத பத்தி ஏதும் தெரிஞ்சுதா?? என்றவனுக்கு சன்னச் சிரிப்புடன்..
"ஒருத்தன் ரெண்டு பேருன்னா சொல்லலாம் பூரா பேரும் என்ன போட்டுத் தள்ளத்தான் சுத்துறானுங்க இதுல யாருன்னு சொல்றது" என்றவனை சற்றே முறைத்தான் ப்ருத்வி..
"டேய் சிரிக்காதடா நேத்து நீ நிதானத்துலயே இல்ல அந்த பொண்ணு மட்டும் இல்லன்னா உனக்கு என்னாகியிருக்கும்" எனும் போதே ஒரு நண்பனாய் அவன் உள்ளம் பதறியது..
"சரிவிடு.. எப்பிடியும் என் யூகம் படி இது அந்த சுந்தரம் இல்லன்னா அந்த மினிஸ்டரோட வேலையா தான் இருக்கும்னு தோணுது..ஏன்னா கொஞ்ச நாளாவே அவனுங்க லைன்ல தான் ஓவரா க்ரோஸாகிட்டே இருக்கேன்ல" என தன் சந்தேகத்தை நண்பனிடம் ஒப்புவித்தான் கௌசிக் ..
"அப்போ அந்த சுந்தரம் ப்ளான் பண்ணித் தான் உன்ன வரவெச்சியிருக்கான்ல" என பல்லைக் கடித்தபடி கேட்ட நண்பனுக்கு ஆமென்று தலையசைத்தவன் யோசனையோடு தலையை சோபாவில் சாய்த்து கண்மூடி அமர்ந்தான் ..
அவன் நினைவுகளோ நேற்று தான் சென்ற பார்ட்டியில் நிலைத்தது..
அது வளர்ந்து வரும் தொழிலதிபர்களுக்காக வைக்கப்பட்டிருந்த வெற்றி விழா அதில் ப்ருத்வியும் அவன் தொழில் சார்பாக விருந்தினராக அழைக்கப்பட்டிருக்க அத்தோடு கௌசிக்கும் அவ்விழாவிற்கான அழைப்பை விடுத்திருந்தார் சுந்தரம்..
அவரின் அழைப்பு அவனுக்குள் பல சந்தேகங்களை விதைத்திருந்தது..ஏனெனில் கடந்த சில தினங்களாக அவரின் தொழிலில் உள்ள தவறுகளை கண்டுபிடித்து அவருக்கு தொல்லைகளை கொடுத்த தனக்கு சம்மந்தமே இல்லாத இந்த தொழில் சார்ந்த விழா அழைப்பு எதற்கு என யோசித்தாலும்..இந்த வாய்ப்பை பயன்படுத்தி மேலும் ஏதாவது தகவல்களை பெற்றிடலாம் என்ற திட்டத்தோடே அதில் கலந்து கொள்ள முடிவு செய்தவனுக்கு ..அங்கு சென்ற போதே ஏன் வந்தோம் என்றானது ரியா என்ற ஒருத்தியினால்..
அவள் தந்தைக்கு இவன் தொல்லை கொடுத்த நாள் தொடங்கி அவனுக்கு காதல் எனும் பெயரில் தொல்லையாய் வந்து சேர்ந்தவளிடம் எத்தனை கடுமை காட்டிய போதிலும் பெண் என்ற ஒற்றைக் காரணத்திற்காக சற்றே ஒதுங்கி இருந்தவனுக்கோ நேற்று அந்த விழாவில் அவளின் அதிகப்படியான ஒட்டுதலிலும் உரசலிலும் கடுப்பாகித் தான் போனான் கௌசிக் ..
அவளிடமிருந்து தப்பவே விலகி வந்தவனுக்கு அடுத்து என்னானது என்ற நினைவே நினைவடுக்கில் இல்லாது அழிந்து தான் போனது..
கண்மூடி யோசனையில் ஆழ்ந்திருந்த நண்பனை கண்ட ப்ருத்விக்கோ அவனைச் சுற்றி சூழ்ந்திருக்கும் பிரச்சனைகள் அனைத்தும் தெரியுமாதலால் அவன் கரத்தை அழுந்தப் பற்றினான்..
அதில் கண்விழித்து நண்பனை பார்த்தான் கௌசிக் ..
"இப்போ என்னடா செய்யப் போற..அந்த பொண்ணு ??" என்று இழுத்த நண்பனின் எண்ணம் உணர்ந்தவன் சிரிப்புடன்..
"அந்த பொண்ணு இல்ல மச்சி உன்னோட தங்கச்சினு சொல்லு" என்றிட விழிவிரித்து நண்பனைப் பார்த்தான் ப்ருத்வி..
"என்னடா சொல்ற அப்போ நீ.." என கூற வந்த நண்பனின் தோள் தட்டியவன் சிரித்துக் கொண்டே எழுந்தான்..
"எல்லா பிரச்சனையும் முடியட்டும் மச்சி ஆறுதலா பேசலாம் " என்றவன் நண்பனின் விடைபெற்று கிளம்பிச் சென்றான்..
நண்பனிடம் பேசிவிட்டு சற்றே தெளிந்த மனதுடன் கிளம்பிய கௌசிக்கோ அடுத்து சென்றது என்னவோ மருத்துவமனை ஒன்றிற்கே..
அவன் மனதில் தோன்றிய சந்தேகத்தை தீர்த்துக் கொள்ளவே அங்கு சென்று தன் இரத்த மாதிரியை பரிசோதனைக்குக் கொடுத்தவன்..பரிசோதனை முடிவிற்காக காத்திருந்தான்.
சிறிது நேரம் கழித்து வைத்தியர் அறைக்குள் அழைத்திட அறைக்குள் நுழைந்தவனை வரவேற்று அமர வைத்தார் வைத்தியர்..
தன் கையிலிருந்த ரிப்போர்ட்டை ஒரு முறை படித்தவர் நிமிர்ந்து அவனைப் பார்த்திட அவனும் அவரையே பார்த்திருந்தான்..
"கௌசிக் உங்களோட ரிப்போர்ட் வந்துடுச்சி..நீங்க நினைச்சது கரெக்ட் தான் நீங்க போதைக்குட்படுத்தப்பட்டிருக்கிங்க.. என்றிட தான் சந்தேகித்தது உண்மை தான் என உறுதியாகித் தான் போனது..
ஆம் ஆரம்பத்திலிருந்தே நேற்றைய நிகழ்வுகள் எதுவும் நியாபகத்தில் இல்லை என்பதை உணர்ந்தவனுக்கோ ஒருவேளை தான் போதைக்குள்ளாக்கப்பட்டிருப்போமோ என்ற சந்தேகம் எழவே மருத்துவனையை நாடியிருந்தான்..
தலையைக் கோதி வைத்தியரை பார்த்தவன் அவர் அடுத்து என்ன கூறுவார் என கவனிக்கத் தொடங்கினான்..
"நீங்க போதைக்குட்படுத்தப்பட்டதனால உங்களுக்கு நேத்து நடந்த நிகழ்வுகள் எதுவுமே உங்க மூளையில பதியவில்லை அதுனால தான் இந்த மறதி" என்றவரிடம் தனக்குத் தோன்றிய சில சந்தேகங்களை முன்வைக்கத் தொடங்கினான் கௌசிக் ..
"டாக்டர் ஒருத்தங்க போதைக்குட்படுத்தப்பட்டா அது தெளிந்தவுடனே அந்த இடைப்பட்ட நேர நினைவுகள் நியாபகம் இல்லாதது ஓகே..ஆனா போதைக்குட்பட்ட நிலையில ஒருத்தர் சூஸைட் பண்ண கூட தயங்கமாட்டாங்களா??" என்றிட..
அவரோ" ஆமா கௌசிக் ..ஒருத்தன் நல்ல மனவுளைச்சல் இருக்கும் போது குடிச்சான்னா நிச்சயம் அந்த மனவுளைச்சளால தற்கொலை செய்யக் கூட துணிஞ்சிடுவான்..அது போல தான் போதையும் ..நாம எவ்வளவு தான் திடமான மனக்கட்டுப்பாட்டோட இருந்தாலும் நம்மளோட ஆழ்மனசுல புதைஞ்சு இருக்குற மனவுளைச்சல் ஏதோ ஒரு விதத்துல நம்மள தப்பான வழிக்குத் தூண்டிவிட்ரும் அது உயிர எடுக்கறதாவும் இருக்கலாம் உயிர விடுறதாகவும் இருக்கலாம்..
போதை உள்ள போனா அவங்க அவங்களாவே இருக்கமாட்டாங்க இதுல எங்க இருந்து அவங்க செய்வது சரியா தவறானு தோன்றும்..
உங்களோட வேலை ப்ரஸர்னால உங்களுக்கு செலுத்தப்பட்ட இந்த போதைக் கூட உங்கள தப்பான வழிக்குத் தூண்டியிருக்க வாய்ப்பிருக்கு" என தன் கருத்தை முன்வைத்தார்..
கௌசிக்கோ அவர் கூறுவதும் சரியென்றே தோன்றியது..எத்தனை தான் உறுதியானவனாய் இருந்தாலும் அவன் ஆழ்மனதில் மறைக்கப்பட்ட பல ரகசியங்களால் அவன் தினம் தினம் ரணப்படுவது அவன் மட்டுமே அறிந்த ஒன்று..
"உங்க ரத்த மாதிரில கலந்து இருக்குற போதை வீரியம் குறைஞ்சது தான் கௌசிக் இதனால உங்களுக்கு வேற எந்த உடல் பாதிப்பும் வராது.." என அவன் உடல் நிலை குறித்து கூறினார்..
டாக்டரிடம் நன்றி கூறி விடைபெற்றவன் யோசனையோடு அங்கிருந்து வெளியேறினான்..
டாக்டர் கூறியதை அசைபோட்டபடி நடந்து சென்றவனோ யாரோ அழைக்கும் குரலில் சட்டென தன் நடை நிறுத்தி குரல் வந்த திசைபக்கம் பார்க்க..
அவனை விட்டு சற்றே தள்ளி நின்று ஒரு ஆடவனோடு சிரித்துப் பேசியபடி நின்றிருந்தவளைக் கண்டு உடல் விறைத்தான்..
அது அவளே தான் ..நேஹா.. அவனின் அழகிய வாழ்க்கையயை அடியோடு புரட்டிப் போட்டு திசைமாற்றியவளே தான்..
அவள் தான் என உறுதிப்படுத்திய அவன் விழிகளோ அவளை வெறித்திருந்தது..
தன்னை ஒருத்தன் பார்த்திருக்கிறான் என்பது கூட தெரியாது தான் வந்த ஆடவனுடன் கைகோர்த்து சிரித்தபடி அங்கிருந்து நகர்ந்தவளை வெறித்திருந்தவன் நினைவுகளில்
தன் வாழ்க்கையில் நிகழ்ந்த கசப்பான நிகழ்வுகள் அவன் கண்முன்னே விரியலானது..
தன் வாழ்க்கை தடம் மாறிய நிலையை எண்ணிப் பார்த்தவன் உடல் விரைத்தது..
அந்த எண்ணத்திலே உழன்றவன் மனதில் சொல்லொண்ணாத் துயரம் எழ கண்களை இறுக்க மூடியவன் முயன்று தன்னை நிலைப்படுத்தி அவ்விடம் விட்டுக் கிளம்பிச் சென்றான்.
இத்தனை நேரமும் அவனையே நோட்டமிட்ட ஒருவனோ அழைப்பில் யாரோயோ அழைத்திட மறுபுறம் அழைப்பு ஏற்றதும் "ஐய்யா அவன் இப்போ தான் ஹாஸ்பிடல் விட்டு கிளம்பினான்..அவனுக்கு எல்லா உண்மையும் தெரிய வந்திருக்கும் போல தான் இருக்கு" என கூறிட மறுபுறம் என்ன கூறப்பட்டது சரியென்று தலையசைத்துவிட்டு அழைப்பை துண்டித்தான்..
.....
தன் பிளாட்டை வந்தடைந்த கௌசிக்கோ தன் வீடு இருக்கும் தளத்தை நோக்கி செல்ல அவன் வீட்டை அடைந்த நேரம் அவன் முன் வந்து நின்றான் தேவன்..
தேவனும் அதே பிளாட்டில் உள்ள வேறொரு தளத்தில் வசிப்பதால் தான் கௌசிக்கை தினமும் நோட்டம் விட்டுக் கொண்டிருக்கிறான்..
தன் முன் நின்றவனை எரிச்சலாய் பார்த்த கௌசிக்கோ இருந்த மனநிலையில் இவன் ஏதாவது பேசினால் நிச்சயம் இன்று இவனுக்கு சமாதி தான் என மனம் எடுத்துரைத்ததுக்கு ஏற்ற போலவே தன் வாயை திறந்தான் தேவன்..
"என்ன கௌசிக் ஸார் பொண்டாட்டி வந்து கொஞ்ச நேரமும் ஆகல அதுக்குள்ள வீட்டுக்கு வெளியே நிக்குறீங்க ..என்ன சின்ன பொண்ணுக்கு விவரம் பத்தலையோ" என சீண்டலாய் வந்து வீழ்ந்தவனின் வார்த்தையில் செந்தணலாய் சிவந்தது கௌசிக்கின் முகம்..
அவனின் முகத்தை குரூரமாய் பார்த்தவாறே "என்ன அவமானபடுத்தினப் போலவே உன்ன அவமானப்படுத்த நினைச்சா தாலிய கட்டி பொண்டாட்டியா ஆக்கிட்டியா?.. அதுவும் நல்லது தான் உன்ன போட்டுத் தள்ளனும்னு சுத்துறவங்க கண்ணுல உங்குடும்பத்த கண்ல காட்டாம மறைச்சிவெச்சியிருக்கல்ல..இனி இவள எப்பிடி மறைக்கிறேன்னு பார்க்குறேன்" என்றவன் வேகமாய் அங்கிருந்து நகர முற்பட ..அவனைச் சொடக்கிட்டு நிறுத்தினான் கௌசிக்..
அதில் நின்று திரும்பியவனின் முன்னே தன் முழு உயரத்திற்கும் நிமிர்ந்து நின்றவன்.."இப்போவும் எப்போவும் சரி என்னைச் சார்ந்தவங்களோட ஹெயார கூட பிடுங்க முடியாதுனு போய் சொல்லு அந்தாளுக்கிட்ட" என செய்கையில் செய்தவனை முறைத்தவனின் கன்னம் தட்டி..
"தேவன் ஸார் போடுற யூனிபோர்ம்க்கு தான் உண்மையா இருக்குறீங்க இல்ல அதனால எழும்ப தூக்கி வீசுற அந்த பொறம்போக்கு முதலாளிக்கு சரி உண்மையா இருங்க சரியா" என நக்கலுடன் கூறியவன் தன் வீட்டை நோக்கி நடைபோட்டான்..
போகும் அவனை முறைத்து நின்ற தேவனோ அவன் சொன்னது போலவே அவன் கூறிய செய்தியை உரிய இடத்தில் கொண்டு சேர்த்திருந்தான்..
....
பணச் செழுமை நிறைந்திருந்த அந்த வீட்டின் முற்றத்தில் வெள்ளை வேட்டி சட்டை சகிதம் அமர்ந்திருந்தார் தொழில் துறை அமைச்சர் மணிகண்டன் ..அவர் அருகே அவர் தொகுதி எம்.எல்.ஏ ஈஸ்வரியும் அமர்ந்திருக்க அவர்கள் முன்னே கோபத்துடன் அமர்ந்திருந்தான் தேவன்..
"என்ன அமைச்சரே அவன போட்டுத் தள்ளுறேன்னு சொன்னீங்க அவன் என்னடான்னா ஒருத்திய கூட்டிட்டு வந்து போதாததா குறைக்கு அவள தாலி கட்டி குடும்பம் நடத்துறான்..நீங்களும் பார்த்துட்டு அமைதியா இருக்கிங்க" என்றான் கோபம் பொங்க..
"என்ன என்னைய்யா பண்ண சொல்ற எந்த பக்கம் ஸ்கெட்ச் போட்டாலும் பய துள்ளிகிட்டு வெளிய வாரான்..அந்த சுந்தரத்த வெச்சு அவன கவுத்திடலாம்னு பார்த்தா எஸ்ஸாகிட்டான்..இப்போ அந்த சுந்தரம் என்னடான்னா இதுக்கு மேல உங்க கூட கூட்டு சேர முடியாதுனு சொல்லி ஒதுங்கிட்டான்" என்றார் அவரும் கோபத்தோடு..
"அவன சாதாரணமா எடை போட்டுட்டிங்க ..அவன சீண்டாத வர அவன் அமைதியா இருந்து இருப்பான் இப்போ ரொம்பவே சீண்டிவிட்டோம் போதாக்குறைக்கு அவன கொல்ல போட்டத் திட்டத்தையும் இன்னேரம் கண்டுபிடிச்சியிருப்பான்.." என்றவன் கூடுதலாக அவன் சொன்ன செய்தியையும் கூறினான்..
"ம்ம்..அந்த பயலுக்கு ரொம்பத் தான் திமிருலே ..அடங்கவே மாட்டேங்குறான்ல ..ம்ம் என்ன சொன்னான் அவன மீறி எதுவும் செய்ய முடியாதா?? இதுக்காகவாச்சும் அவன வெச்சு செய்யனும்லே..என கோபத்தோடு பொறிந்தவர் பின் தன் அடியாள் ஒருவனிடம் " ஏலே சேகரு நம்ம சரக்கு கொண்டு போக ஒன்னு குறையுதுனு சொன்னேல அதுக்கு பதிலா அவனோட சுத்துவான்ல அந்த இன்ஸ்பெக்டரு அவனோட பொண்டாட்டிய தூக்கிடு" என கட்டளையாய் கூறினார்..
தேவனோ" என்ன ஸார் இப்போ எதுக்கு அவன் பொண்டாட்டிய தூக்க சொல்றீங்க.. அவனுங்க கஷ்டடியில தான் இன்னுமே உங்க ஆளு இருக்கான் இந்த நேரத்துல இதையும் செய்து மாட்டிக்காதிங்க.." என்று எச்சரித்தவனையை அசட்டையாய் பார்த்தவர்..
"எனக்கு எல்லாம் தெரியும்லே.. அந்த பய இந்த கேஸ்ஸ முடிக்கனும்னு தானே என் ஆள தூக்கினான்..அவனால ஒன்னுமே பண்ண முடியாது..அவன கோர்ட்ல ஒப்படைச்சாலும் ஒரு வார்த்தை பேசமாட்டான்.." என அத்தனை நம்பிக்கையாய் உரைத்தவரின் எண்ணத்திற்கு மாறாக வேறொரு திட்டத்தை வகுத்திருந்தான் கௌசிக் கிருஷ்ணா..
.....
வீடு வந்ததிலிருந்தே ஒரு வார்த்தை பேசாது அமைதியாய் இருந்தவனையே பார்த்திருந்தவளுக்கோ அவனிடம் பேசவும் முடியாது தயக்கம் ஒட்டிக் கொள்ள மௌனமாய் அமர்ந்திருந்தவள்..
அந்த நிசப்தமான அமைதியில் கண்கள் சுழ தன்னையறியாமலே தூங்கிப் போனாள் வெண்மதி..
நீண்ட நேரமாய் யோசனையோடு இருந்தவனும் யோசித்தது போதுமென்று எண்ணினானோ என்னவோ சுவர்க் கடிகாரம் புறம் பார்வையை திருப்பிட அதுவோ மதிய நேரத்தை தாண்டி காட்டிட எழுந்து கொண்டவன் அப்போது தான் கவனித்தான் ஒற்றைச் சோபாவில் கைகால்களைக் குறுக்கி தூங்கிக் கொண்டிருந்தவளை..
"இப்பிடியே தூங்கிட்டாளா?? எழுப்புவோமா?? " என நினைத்துக் கொண்டு அவளை நெருங்கியவன் பின் என்ன நினைத்தானோ அவளை விட்டு விலகி சமையலறை நுழைந்தவன் இருக்கும் பொருட்களை வைத்து சிறிய சமையலை செய்து முடித்தான்..
நேரம் மூன்றை தொட்டிருக்க மெல்ல அவளை எழுப்பியவன் குரலில் அடித்துப் பிடித்து எழுந்தவள் மிரட்சியாய் அவனைப் பார்த்தாள்..
"ஹேய் ரிலாக்ஸ் ..நான் தான்..ரிலாக்ஸ்" என அவனின் சமாதானத்திலே சற்று நிதானமடைந்தாள் வெண்மதி..
"எதுக்கு இப்போவும் இந்த பயம் ஹாங்" என கேட்டவனிடம் என்ன சொல்வது என தெரியாது அமைதியாய் இருந்தாள்..
அவள் அமைதியை பார்த்தவனுக்கோ அவளை சீண்டும் எண்ணம் தோன்றிட வேண்டுமென்றே
" புருஷன் வீட்டுக்கு வந்தா ஒழுங்கான பொண்டாட்டியா சமைச்சி போடனும் உங்க வீட்ல சொல்லித் தரலையா? இப்பிடி தூங்கி கொறட்டை விடனும்னா சொல்லித் தந்தாங்க" என இதழ்கடையோரம் மறைத்து நின்ற சிரிப்புடன் கேட்டவனை பார்த்து திருதிருவென விழித்தாள் மதி..
"அ..அது..நா..நான்" என வார்த்தைகள் தந்தியடிக்க பேசியவளைக் கண்டு மேலும் சுவாரஷ்யமானவன்..
"என்ன..அ..ஆ னு சொல்ற சமைச்சி வெச்சியிருக்கியா?? இல்லையா?? இப்போவே நேரம் மூனு தாண்டிட்டு செம்ம பசியில இருக்கேன்.." என வயிற்றை தடவிவிட்டு நின்றவனை பாவமாய் பார்த்து வைத்தாள்..
"என்னையே மன்னிச்சிடுங்க..நா..நான் சமைக்கல" என உதடுபிதுக்கி கூறியவளை கண்டு பொங்கி வந்த சிரிப்பை அடக்கியவன் கோபம் போல..
"வாட் சமைக்கலையா?? சமைக்காம தான் அம்மணி நல்லா தூங்கிட்டு இருந்திங்களோ " என முறைப்பாய் கேட்டவன்.. "போ போய் ஐஞ்சு நிமிசத்துல எனக்கு லன்ஜ் ரெடி பண்ணு போ" என அதட்டலிட வேக வேகமாய் எழுந்து கிச்சன் பக்கம் ஓடியவளை சிரிப்புடன் பின் தொடர்ந்தான் கௌசிக் ..
வேகமாய் பாத்திரத்தை எடுக்க முயன்றவள் அதில் இருந்த மெல்லிய சூட்டில் பட்டென கையெடுத்தவள் சந்தேகத்தோடு அதை திறந்திட மதிய உணவு இருந்ததைக் கண்டு விழிவிரித்தவள் தன் பின்னே நின்றவனைப் பார்த்தாள்..
அவனோ "என்ன " எனும் விதமாய் பார்வையால் கேட்டவன் இதழ்கள் சிரித்திட "அம்மணி இப்படியே பார்த்துட்டே இருக்கப் போறீங்களா?? இல்ல சாப்பாடு போடுவீங்களா? ?" எனக் கேட்டிட மெல்லிதாய் தன் தலையை கொட்டிக் கொண்டு அவனுக்கான உணவை எடுத்துப் பரிமாறினாள்..
தன்னோடு அவளையும் அமர வைத்தவன் அவளுக்கும் சேர்த்தே உணவைப் பரிமாறிட அவளுக்கோ என்னவோ போல் ஆனது..காலை மதியம் என இருவேளையிலும் அவனே உணவு சமைத்து பரிமாறியதில்..
சிறு தயக்கத்துடன் அவனைப் பார்த்தவள் "ஸாரி இனி நானே டைம்க்கு சமைச்சிடுறேன்" என கூறிட அவளை ஆச்சர்யமாய் பார்த்தவன்..
"பரவாயில்லையே திக்காம ஒரு முழு வசனம் பேசிட்ட ..ம்ம் குட் கேர்ள்" என கேலி போல் கூறிட அதில் வெட்கம் மேலிட சிரித்துக் கொண்டாள் வெண்மதி..
சாப்பிட்டு முடிந்து எழுந்தவனோ அவளிடம் " ட்ரெஸ் சேன்ஜ் பண்ணலையா?? என அவள் இன்னுமே ஒரே ஆடையுடன் இருப்பது கண்டு கேட்டிட..
அதில் சற்றே தயங்கியவள் "எ..என்னோட பேக் அது எங்க போச்சுனு தெரியலை" என்றவள் அவனைப் பார்த்தாள்..
"ம்ம்" என்றவன் உள்ளே சென்று சிறு பையை எடுத்து வந்து அவளிடம் நீட்டிட குழப்பத்தோடு அதை வாங்கிக் கொண்டவள் கேள்வியாய் அவனைப் பார்த்தாள்..
"இது என்னோட தங்கச்சிக்காக வாங்கினது நீ போட்டுக்கோ நாளைக்கு உனக்குத் தேவையான ட்ரெஸ் வாங்கிக்கலாம் " என்றிட சரியென்று தலையசைத்தாள்..
"அப்புறம் அதோ அந்த ரூம்ல தங்கிக்கோ சரியா??" என்றவனை நிம்மதியாய் பார்த்தாள்..
அவளுக்கோ எங்கு அவனோடு ஒரே அறையில் தங்க வேண்டுமோ என்ற பயம் உள்ளரித்துக் கொண்டிருக்க அதை இல்லாமல் செய்திருந்தான்..
சரியென்று அவனிடம் தலையசைத்து அவன் காட்டிய அறைக்குள் நுழைந்து கொண்டாள் வெண்மதி..
......
கண்ணீர் மல்க கைகூப்பி தன் முன்னே தொங்கிய இருவரின் புகைப்படத்தை வெறித்து நின்ற கஸ்தூரியின் மனமுழுவதும் அவள் பற்றிய கவலையே அரித்துக் கொண்டிருந்தது..
"கடவுளா நின்னு உங்க பொண்ண நீங்க தான் காப்பாத்தனும் " என மதியின் பெற்றோரிடம் வேண்டுதல் வைத்தவரின் நினைவில் அழையாத விருந்தாளியாய் காலையில் வந்து கத்திச் சென்ற தம்பியின் எண்ணம் ஊசலாடியது..
மதி ஊரைவிட்டே சென்றுவிட்டாள் என்பதை எப்படியோ தன் கூட்டாளி மூலம் அறிந்து கொண்ட தாஸோ விடியலில் வீட்டு வாசலில் ருத்ர மூர்த்தியாய் வந்து நின்றான்..
"ஏய் கதவத் திற" என காட்டுக் கத்தலிட்டவனின் கத்தலில் அதிர்ந்த மனதை முயன்று கட்டுப்படுத்திய கஸ்தூரியோ திடத்துடன் கதவைத் திறந்திட புயலென உள் நுழைந்தவன் அடுத்த கணம் வீட்டையே ரணகளப்படுத்தியிருந்தான்..வீட்டில் ஒரு இடம் விடாது தேடியவன் அவள் இல்லை என்பதை கண்டு நேரே கஸ்தூரி முன் நின்று அவர் கழுத்தை நெறித்தான்.
"எங்க அவ...ராத்திரியோட ராத்திரியா அவள ஊரவிட்டே அனுப்பிட்டியா??" என தன் கூடப்பிறந்தவள் என்றும் பாராது கஸ்தூரியின் கழுத்தை நெறித்தான்..
கண்கள் சொருக நின்றிருந்தவர் முன்னரே தன் புடவை மடிப்பில் சொருகி வைத்திருந்த குறுங்கத்தியை எடுத்து அவன் கையில் கீறிட வலியில் கையை உதறியவன் சீறலாய் அவரை நெருங்க முதலே கத்தியை அவன் முன் நீட்டினாள்..
"டேய் ஒரு அடி முன்னவெச்சே கைல போட்ட கோடு கழுத்துல விழும் பார்த்துக்கோ" என சீறிய அக்காளின் சீற்றத்தில் ஓரடி பின் நகர்ந்தான் தாஸ்..
"பொறுக்கி நாய உன்கிட்ட இருந்து அவள காப்பாத்த தான் அவள ஊரவிட்டு அனுப்பி வைச்சேன் ..முடிஞ்சா அவள கண்டுபிடிச்சுக்கோ இப்போ வீட்டை விட்டு வெளியே போடா" என கத்தியவரை முறைத்தான்..
"என்கிட்ட இருந்து வேணா நீ அவள காப்பாத்தியிருக்கலாம் ஆனா அவன் கிட்ட இருந்து உன்னால காப்பாத்த முடியாது..எப்பிடியிருந்தாலும் அவன் அவள தேடி கண்டுபிடிக்கத் தான் போறான்" என கூறியவன் விறுவிறுவென வீட்டை விட்டு நகர..இவரோ அவன் கூறியது புரியாது அதிர்ந்து நின்றார்..
இப்போது அதை எண்ணியவருக்கு தாஸ் கூறிச் சென்ற அவன் யாராக இருக்கும்..?? மதிக்கு அவனால் எந்த ஆபத்தும் வரக் கூடாது என கடவுளிடம் மானசீகமாய் வேண்டி நின்றார் கஸ்தூரி..
பெண்ணவளுக்கு தன் வார்த்தைகளாலே தைரியமளித்தவன் அவள் முகம் காட்டிய தெளிவில் சிறு நிம்மதியோடு எழுந்து கொண்டவன் சத்தமிடும் வயிற்றின் பசி போக்க உணவை தயார் செய்ய சமையலறை நுழைந்து கொண்டான் கௌசிக் ..
அவன் சமையலறையில் வேலை செய்வதை விழி விரித்து பார்த்தவளுக்கோ "இவருக்கு இதெல்லாம் கூட செய்யத் தெரியுமா??" என்றே நினைக்கத் தோன்றியது..
அடுத்த பத்து நிமிடத்தில் காலை உணவை தயார் செய்தவன் அவளை அழைத்து இருவருக்குமான உணவை பரிமாறினான்..
மௌனமாய் தங்கள் காலையுணவை முடித்துக் கொண்டு எழும்பியவன் அறைக்குள் நுழைந்து குளித்து தயாராகி வெளியேறி அவளிடம் "எனக்கு கொஞ்சம் வெளில வேலை இருக்கு நீ பயப்படாம இரு ஓகே வா?" என்றுவிட்டு அவளின் சரியென்ற தலையாட்டலை பெற்ற பின்பே வீட்டை விட்டு வெளியேறிச் சென்றான் கௌசிக் ..
...
வீட்டை விட்டு வெளியேறியவன் சென்றது என்னவோ அவன் ஆருயிர் நண்பன் ப்ருத்வியின் வீடு நோக்கியே..
நேற்றைய பொழுது தன்னோடு இருந்த நண்பனுக்கு நேற்று தனக்கு என்னானது என்று தெரிந்திருக்க வாய்ப்பிருக்கும் என எண்ணிக் கொண்டே அவனைத் தேடி வந்திருந்தான் கௌசிக்..
தன் வீட்டு வாசல் போர்டிகோவில் வந்து நின்ற நண்பனின் வண்டியைக் கண்டவனோ வேகமாய் அவனை நோக்கிச் சென்றான் ப்ருத்வி..
" ஹேய் மச்சான்..வாடா" என நண்பனை அழைத்தவன் இருவருமாய் உள் நுழைந்தனர்..
"என்ன மச்சான் நேத்து எங்கடா அவ்வளவு அவசரமா போன.. நான் வாரதுக்குள்ளாவே போய்ட்ட" என்றவன் கேள்வியில் நெற்றியை வருடியவன் யோசனையாய்..
"டேய் எனக்கு நேத்து நடந்த எதுவுமே நியாபகம் இல்லடா" என்றவன் நேற்று நடந்ததை தான் அறிந்து கொண்டதை அனைத்தையும் நண்பனிடம் கூறி முடித்திட அவனை அதிர்ந்து பார்த்தான் ப்ருத்வி..
"என்ன மச்சான் சொல்ற இவ்வளவு நடந்திருக்கா?? யாருடா உன்ன கொல்ல வந்தா அத பத்தி ஏதும் தெரிஞ்சுதா?? என்றவனுக்கு சன்னச் சிரிப்புடன்..
"ஒருத்தன் ரெண்டு பேருன்னா சொல்லலாம் பூரா பேரும் என்ன போட்டுத் தள்ளத்தான் சுத்துறானுங்க இதுல யாருன்னு சொல்றது" என்றவனை சற்றே முறைத்தான் ப்ருத்வி..
"டேய் சிரிக்காதடா நேத்து நீ நிதானத்துலயே இல்ல அந்த பொண்ணு மட்டும் இல்லன்னா உனக்கு என்னாகியிருக்கும்" எனும் போதே ஒரு நண்பனாய் அவன் உள்ளம் பதறியது..
"சரிவிடு.. எப்பிடியும் என் யூகம் படி இது அந்த சுந்தரம் இல்லன்னா அந்த மினிஸ்டரோட வேலையா தான் இருக்கும்னு தோணுது..ஏன்னா கொஞ்ச நாளாவே அவனுங்க லைன்ல தான் ஓவரா க்ரோஸாகிட்டே இருக்கேன்ல" என தன் சந்தேகத்தை நண்பனிடம் ஒப்புவித்தான் கௌசிக் ..
"அப்போ அந்த சுந்தரம் ப்ளான் பண்ணித் தான் உன்ன வரவெச்சியிருக்கான்ல" என பல்லைக் கடித்தபடி கேட்ட நண்பனுக்கு ஆமென்று தலையசைத்தவன் யோசனையோடு தலையை சோபாவில் சாய்த்து கண்மூடி அமர்ந்தான் ..
அவன் நினைவுகளோ நேற்று தான் சென்ற பார்ட்டியில் நிலைத்தது..
அது வளர்ந்து வரும் தொழிலதிபர்களுக்காக வைக்கப்பட்டிருந்த வெற்றி விழா அதில் ப்ருத்வியும் அவன் தொழில் சார்பாக விருந்தினராக அழைக்கப்பட்டிருக்க அத்தோடு கௌசிக்கும் அவ்விழாவிற்கான அழைப்பை விடுத்திருந்தார் சுந்தரம்..
அவரின் அழைப்பு அவனுக்குள் பல சந்தேகங்களை விதைத்திருந்தது..ஏனெனில் கடந்த சில தினங்களாக அவரின் தொழிலில் உள்ள தவறுகளை கண்டுபிடித்து அவருக்கு தொல்லைகளை கொடுத்த தனக்கு சம்மந்தமே இல்லாத இந்த தொழில் சார்ந்த விழா அழைப்பு எதற்கு என யோசித்தாலும்..இந்த வாய்ப்பை பயன்படுத்தி மேலும் ஏதாவது தகவல்களை பெற்றிடலாம் என்ற திட்டத்தோடே அதில் கலந்து கொள்ள முடிவு செய்தவனுக்கு ..அங்கு சென்ற போதே ஏன் வந்தோம் என்றானது ரியா என்ற ஒருத்தியினால்..
அவள் தந்தைக்கு இவன் தொல்லை கொடுத்த நாள் தொடங்கி அவனுக்கு காதல் எனும் பெயரில் தொல்லையாய் வந்து சேர்ந்தவளிடம் எத்தனை கடுமை காட்டிய போதிலும் பெண் என்ற ஒற்றைக் காரணத்திற்காக சற்றே ஒதுங்கி இருந்தவனுக்கோ நேற்று அந்த விழாவில் அவளின் அதிகப்படியான ஒட்டுதலிலும் உரசலிலும் கடுப்பாகித் தான் போனான் கௌசிக் ..
அவளிடமிருந்து தப்பவே விலகி வந்தவனுக்கு அடுத்து என்னானது என்ற நினைவே நினைவடுக்கில் இல்லாது அழிந்து தான் போனது..
கண்மூடி யோசனையில் ஆழ்ந்திருந்த நண்பனை கண்ட ப்ருத்விக்கோ அவனைச் சுற்றி சூழ்ந்திருக்கும் பிரச்சனைகள் அனைத்தும் தெரியுமாதலால் அவன் கரத்தை அழுந்தப் பற்றினான்..
அதில் கண்விழித்து நண்பனை பார்த்தான் கௌசிக் ..
"இப்போ என்னடா செய்யப் போற..அந்த பொண்ணு ??" என்று இழுத்த நண்பனின் எண்ணம் உணர்ந்தவன் சிரிப்புடன்..
"அந்த பொண்ணு இல்ல மச்சி உன்னோட தங்கச்சினு சொல்லு" என்றிட விழிவிரித்து நண்பனைப் பார்த்தான் ப்ருத்வி..
"என்னடா சொல்ற அப்போ நீ.." என கூற வந்த நண்பனின் தோள் தட்டியவன் சிரித்துக் கொண்டே எழுந்தான்..
"எல்லா பிரச்சனையும் முடியட்டும் மச்சி ஆறுதலா பேசலாம் " என்றவன் நண்பனின் விடைபெற்று கிளம்பிச் சென்றான்..
நண்பனிடம் பேசிவிட்டு சற்றே தெளிந்த மனதுடன் கிளம்பிய கௌசிக்கோ அடுத்து சென்றது என்னவோ மருத்துவமனை ஒன்றிற்கே..
அவன் மனதில் தோன்றிய சந்தேகத்தை தீர்த்துக் கொள்ளவே அங்கு சென்று தன் இரத்த மாதிரியை பரிசோதனைக்குக் கொடுத்தவன்..பரிசோதனை முடிவிற்காக காத்திருந்தான்.
சிறிது நேரம் கழித்து வைத்தியர் அறைக்குள் அழைத்திட அறைக்குள் நுழைந்தவனை வரவேற்று அமர வைத்தார் வைத்தியர்..
தன் கையிலிருந்த ரிப்போர்ட்டை ஒரு முறை படித்தவர் நிமிர்ந்து அவனைப் பார்த்திட அவனும் அவரையே பார்த்திருந்தான்..
"கௌசிக் உங்களோட ரிப்போர்ட் வந்துடுச்சி..நீங்க நினைச்சது கரெக்ட் தான் நீங்க போதைக்குட்படுத்தப்பட்டிருக்கிங்க.. என்றிட தான் சந்தேகித்தது உண்மை தான் என உறுதியாகித் தான் போனது..
ஆம் ஆரம்பத்திலிருந்தே நேற்றைய நிகழ்வுகள் எதுவும் நியாபகத்தில் இல்லை என்பதை உணர்ந்தவனுக்கோ ஒருவேளை தான் போதைக்குள்ளாக்கப்பட்டிருப்போமோ என்ற சந்தேகம் எழவே மருத்துவனையை நாடியிருந்தான்..
தலையைக் கோதி வைத்தியரை பார்த்தவன் அவர் அடுத்து என்ன கூறுவார் என கவனிக்கத் தொடங்கினான்..
"நீங்க போதைக்குட்படுத்தப்பட்டதனால உங்களுக்கு நேத்து நடந்த நிகழ்வுகள் எதுவுமே உங்க மூளையில பதியவில்லை அதுனால தான் இந்த மறதி" என்றவரிடம் தனக்குத் தோன்றிய சில சந்தேகங்களை முன்வைக்கத் தொடங்கினான் கௌசிக் ..
"டாக்டர் ஒருத்தங்க போதைக்குட்படுத்தப்பட்டா அது தெளிந்தவுடனே அந்த இடைப்பட்ட நேர நினைவுகள் நியாபகம் இல்லாதது ஓகே..ஆனா போதைக்குட்பட்ட நிலையில ஒருத்தர் சூஸைட் பண்ண கூட தயங்கமாட்டாங்களா??" என்றிட..
அவரோ" ஆமா கௌசிக் ..ஒருத்தன் நல்ல மனவுளைச்சல் இருக்கும் போது குடிச்சான்னா நிச்சயம் அந்த மனவுளைச்சளால தற்கொலை செய்யக் கூட துணிஞ்சிடுவான்..அது போல தான் போதையும் ..நாம எவ்வளவு தான் திடமான மனக்கட்டுப்பாட்டோட இருந்தாலும் நம்மளோட ஆழ்மனசுல புதைஞ்சு இருக்குற மனவுளைச்சல் ஏதோ ஒரு விதத்துல நம்மள தப்பான வழிக்குத் தூண்டிவிட்ரும் அது உயிர எடுக்கறதாவும் இருக்கலாம் உயிர விடுறதாகவும் இருக்கலாம்..
போதை உள்ள போனா அவங்க அவங்களாவே இருக்கமாட்டாங்க இதுல எங்க இருந்து அவங்க செய்வது சரியா தவறானு தோன்றும்..
உங்களோட வேலை ப்ரஸர்னால உங்களுக்கு செலுத்தப்பட்ட இந்த போதைக் கூட உங்கள தப்பான வழிக்குத் தூண்டியிருக்க வாய்ப்பிருக்கு" என தன் கருத்தை முன்வைத்தார்..
கௌசிக்கோ அவர் கூறுவதும் சரியென்றே தோன்றியது..எத்தனை தான் உறுதியானவனாய் இருந்தாலும் அவன் ஆழ்மனதில் மறைக்கப்பட்ட பல ரகசியங்களால் அவன் தினம் தினம் ரணப்படுவது அவன் மட்டுமே அறிந்த ஒன்று..
"உங்க ரத்த மாதிரில கலந்து இருக்குற போதை வீரியம் குறைஞ்சது தான் கௌசிக் இதனால உங்களுக்கு வேற எந்த உடல் பாதிப்பும் வராது.." என அவன் உடல் நிலை குறித்து கூறினார்..
டாக்டரிடம் நன்றி கூறி விடைபெற்றவன் யோசனையோடு அங்கிருந்து வெளியேறினான்..
டாக்டர் கூறியதை அசைபோட்டபடி நடந்து சென்றவனோ யாரோ அழைக்கும் குரலில் சட்டென தன் நடை நிறுத்தி குரல் வந்த திசைபக்கம் பார்க்க..
அவனை விட்டு சற்றே தள்ளி நின்று ஒரு ஆடவனோடு சிரித்துப் பேசியபடி நின்றிருந்தவளைக் கண்டு உடல் விறைத்தான்..
அது அவளே தான் ..நேஹா.. அவனின் அழகிய வாழ்க்கையயை அடியோடு புரட்டிப் போட்டு திசைமாற்றியவளே தான்..
அவள் தான் என உறுதிப்படுத்திய அவன் விழிகளோ அவளை வெறித்திருந்தது..
தன்னை ஒருத்தன் பார்த்திருக்கிறான் என்பது கூட தெரியாது தான் வந்த ஆடவனுடன் கைகோர்த்து சிரித்தபடி அங்கிருந்து நகர்ந்தவளை வெறித்திருந்தவன் நினைவுகளில்
தன் வாழ்க்கையில் நிகழ்ந்த கசப்பான நிகழ்வுகள் அவன் கண்முன்னே விரியலானது..
தன் வாழ்க்கை தடம் மாறிய நிலையை எண்ணிப் பார்த்தவன் உடல் விரைத்தது..
அந்த எண்ணத்திலே உழன்றவன் மனதில் சொல்லொண்ணாத் துயரம் எழ கண்களை இறுக்க மூடியவன் முயன்று தன்னை நிலைப்படுத்தி அவ்விடம் விட்டுக் கிளம்பிச் சென்றான்.
இத்தனை நேரமும் அவனையே நோட்டமிட்ட ஒருவனோ அழைப்பில் யாரோயோ அழைத்திட மறுபுறம் அழைப்பு ஏற்றதும் "ஐய்யா அவன் இப்போ தான் ஹாஸ்பிடல் விட்டு கிளம்பினான்..அவனுக்கு எல்லா உண்மையும் தெரிய வந்திருக்கும் போல தான் இருக்கு" என கூறிட மறுபுறம் என்ன கூறப்பட்டது சரியென்று தலையசைத்துவிட்டு அழைப்பை துண்டித்தான்..
.....
தன் பிளாட்டை வந்தடைந்த கௌசிக்கோ தன் வீடு இருக்கும் தளத்தை நோக்கி செல்ல அவன் வீட்டை அடைந்த நேரம் அவன் முன் வந்து நின்றான் தேவன்..
தேவனும் அதே பிளாட்டில் உள்ள வேறொரு தளத்தில் வசிப்பதால் தான் கௌசிக்கை தினமும் நோட்டம் விட்டுக் கொண்டிருக்கிறான்..
தன் முன் நின்றவனை எரிச்சலாய் பார்த்த கௌசிக்கோ இருந்த மனநிலையில் இவன் ஏதாவது பேசினால் நிச்சயம் இன்று இவனுக்கு சமாதி தான் என மனம் எடுத்துரைத்ததுக்கு ஏற்ற போலவே தன் வாயை திறந்தான் தேவன்..
"என்ன கௌசிக் ஸார் பொண்டாட்டி வந்து கொஞ்ச நேரமும் ஆகல அதுக்குள்ள வீட்டுக்கு வெளியே நிக்குறீங்க ..என்ன சின்ன பொண்ணுக்கு விவரம் பத்தலையோ" என சீண்டலாய் வந்து வீழ்ந்தவனின் வார்த்தையில் செந்தணலாய் சிவந்தது கௌசிக்கின் முகம்..
அவனின் முகத்தை குரூரமாய் பார்த்தவாறே "என்ன அவமானபடுத்தினப் போலவே உன்ன அவமானப்படுத்த நினைச்சா தாலிய கட்டி பொண்டாட்டியா ஆக்கிட்டியா?.. அதுவும் நல்லது தான் உன்ன போட்டுத் தள்ளனும்னு சுத்துறவங்க கண்ணுல உங்குடும்பத்த கண்ல காட்டாம மறைச்சிவெச்சியிருக்கல்ல..இனி இவள எப்பிடி மறைக்கிறேன்னு பார்க்குறேன்" என்றவன் வேகமாய் அங்கிருந்து நகர முற்பட ..அவனைச் சொடக்கிட்டு நிறுத்தினான் கௌசிக்..
அதில் நின்று திரும்பியவனின் முன்னே தன் முழு உயரத்திற்கும் நிமிர்ந்து நின்றவன்.."இப்போவும் எப்போவும் சரி என்னைச் சார்ந்தவங்களோட ஹெயார கூட பிடுங்க முடியாதுனு போய் சொல்லு அந்தாளுக்கிட்ட" என செய்கையில் செய்தவனை முறைத்தவனின் கன்னம் தட்டி..
"தேவன் ஸார் போடுற யூனிபோர்ம்க்கு தான் உண்மையா இருக்குறீங்க இல்ல அதனால எழும்ப தூக்கி வீசுற அந்த பொறம்போக்கு முதலாளிக்கு சரி உண்மையா இருங்க சரியா" என நக்கலுடன் கூறியவன் தன் வீட்டை நோக்கி நடைபோட்டான்..
போகும் அவனை முறைத்து நின்ற தேவனோ அவன் சொன்னது போலவே அவன் கூறிய செய்தியை உரிய இடத்தில் கொண்டு சேர்த்திருந்தான்..
....
பணச் செழுமை நிறைந்திருந்த அந்த வீட்டின் முற்றத்தில் வெள்ளை வேட்டி சட்டை சகிதம் அமர்ந்திருந்தார் தொழில் துறை அமைச்சர் மணிகண்டன் ..அவர் அருகே அவர் தொகுதி எம்.எல்.ஏ ஈஸ்வரியும் அமர்ந்திருக்க அவர்கள் முன்னே கோபத்துடன் அமர்ந்திருந்தான் தேவன்..
"என்ன அமைச்சரே அவன போட்டுத் தள்ளுறேன்னு சொன்னீங்க அவன் என்னடான்னா ஒருத்திய கூட்டிட்டு வந்து போதாததா குறைக்கு அவள தாலி கட்டி குடும்பம் நடத்துறான்..நீங்களும் பார்த்துட்டு அமைதியா இருக்கிங்க" என்றான் கோபம் பொங்க..
"என்ன என்னைய்யா பண்ண சொல்ற எந்த பக்கம் ஸ்கெட்ச் போட்டாலும் பய துள்ளிகிட்டு வெளிய வாரான்..அந்த சுந்தரத்த வெச்சு அவன கவுத்திடலாம்னு பார்த்தா எஸ்ஸாகிட்டான்..இப்போ அந்த சுந்தரம் என்னடான்னா இதுக்கு மேல உங்க கூட கூட்டு சேர முடியாதுனு சொல்லி ஒதுங்கிட்டான்" என்றார் அவரும் கோபத்தோடு..
"அவன சாதாரணமா எடை போட்டுட்டிங்க ..அவன சீண்டாத வர அவன் அமைதியா இருந்து இருப்பான் இப்போ ரொம்பவே சீண்டிவிட்டோம் போதாக்குறைக்கு அவன கொல்ல போட்டத் திட்டத்தையும் இன்னேரம் கண்டுபிடிச்சியிருப்பான்.." என்றவன் கூடுதலாக அவன் சொன்ன செய்தியையும் கூறினான்..
"ம்ம்..அந்த பயலுக்கு ரொம்பத் தான் திமிருலே ..அடங்கவே மாட்டேங்குறான்ல ..ம்ம் என்ன சொன்னான் அவன மீறி எதுவும் செய்ய முடியாதா?? இதுக்காகவாச்சும் அவன வெச்சு செய்யனும்லே..என கோபத்தோடு பொறிந்தவர் பின் தன் அடியாள் ஒருவனிடம் " ஏலே சேகரு நம்ம சரக்கு கொண்டு போக ஒன்னு குறையுதுனு சொன்னேல அதுக்கு பதிலா அவனோட சுத்துவான்ல அந்த இன்ஸ்பெக்டரு அவனோட பொண்டாட்டிய தூக்கிடு" என கட்டளையாய் கூறினார்..
தேவனோ" என்ன ஸார் இப்போ எதுக்கு அவன் பொண்டாட்டிய தூக்க சொல்றீங்க.. அவனுங்க கஷ்டடியில தான் இன்னுமே உங்க ஆளு இருக்கான் இந்த நேரத்துல இதையும் செய்து மாட்டிக்காதிங்க.." என்று எச்சரித்தவனையை அசட்டையாய் பார்த்தவர்..
"எனக்கு எல்லாம் தெரியும்லே.. அந்த பய இந்த கேஸ்ஸ முடிக்கனும்னு தானே என் ஆள தூக்கினான்..அவனால ஒன்னுமே பண்ண முடியாது..அவன கோர்ட்ல ஒப்படைச்சாலும் ஒரு வார்த்தை பேசமாட்டான்.." என அத்தனை நம்பிக்கையாய் உரைத்தவரின் எண்ணத்திற்கு மாறாக வேறொரு திட்டத்தை வகுத்திருந்தான் கௌசிக் கிருஷ்ணா..
.....
வீடு வந்ததிலிருந்தே ஒரு வார்த்தை பேசாது அமைதியாய் இருந்தவனையே பார்த்திருந்தவளுக்கோ அவனிடம் பேசவும் முடியாது தயக்கம் ஒட்டிக் கொள்ள மௌனமாய் அமர்ந்திருந்தவள்..
அந்த நிசப்தமான அமைதியில் கண்கள் சுழ தன்னையறியாமலே தூங்கிப் போனாள் வெண்மதி..
நீண்ட நேரமாய் யோசனையோடு இருந்தவனும் யோசித்தது போதுமென்று எண்ணினானோ என்னவோ சுவர்க் கடிகாரம் புறம் பார்வையை திருப்பிட அதுவோ மதிய நேரத்தை தாண்டி காட்டிட எழுந்து கொண்டவன் அப்போது தான் கவனித்தான் ஒற்றைச் சோபாவில் கைகால்களைக் குறுக்கி தூங்கிக் கொண்டிருந்தவளை..
"இப்பிடியே தூங்கிட்டாளா?? எழுப்புவோமா?? " என நினைத்துக் கொண்டு அவளை நெருங்கியவன் பின் என்ன நினைத்தானோ அவளை விட்டு விலகி சமையலறை நுழைந்தவன் இருக்கும் பொருட்களை வைத்து சிறிய சமையலை செய்து முடித்தான்..
நேரம் மூன்றை தொட்டிருக்க மெல்ல அவளை எழுப்பியவன் குரலில் அடித்துப் பிடித்து எழுந்தவள் மிரட்சியாய் அவனைப் பார்த்தாள்..
"ஹேய் ரிலாக்ஸ் ..நான் தான்..ரிலாக்ஸ்" என அவனின் சமாதானத்திலே சற்று நிதானமடைந்தாள் வெண்மதி..
"எதுக்கு இப்போவும் இந்த பயம் ஹாங்" என கேட்டவனிடம் என்ன சொல்வது என தெரியாது அமைதியாய் இருந்தாள்..
அவள் அமைதியை பார்த்தவனுக்கோ அவளை சீண்டும் எண்ணம் தோன்றிட வேண்டுமென்றே
" புருஷன் வீட்டுக்கு வந்தா ஒழுங்கான பொண்டாட்டியா சமைச்சி போடனும் உங்க வீட்ல சொல்லித் தரலையா? இப்பிடி தூங்கி கொறட்டை விடனும்னா சொல்லித் தந்தாங்க" என இதழ்கடையோரம் மறைத்து நின்ற சிரிப்புடன் கேட்டவனை பார்த்து திருதிருவென விழித்தாள் மதி..
"அ..அது..நா..நான்" என வார்த்தைகள் தந்தியடிக்க பேசியவளைக் கண்டு மேலும் சுவாரஷ்யமானவன்..
"என்ன..அ..ஆ னு சொல்ற சமைச்சி வெச்சியிருக்கியா?? இல்லையா?? இப்போவே நேரம் மூனு தாண்டிட்டு செம்ம பசியில இருக்கேன்.." என வயிற்றை தடவிவிட்டு நின்றவனை பாவமாய் பார்த்து வைத்தாள்..
"என்னையே மன்னிச்சிடுங்க..நா..நான் சமைக்கல" என உதடுபிதுக்கி கூறியவளை கண்டு பொங்கி வந்த சிரிப்பை அடக்கியவன் கோபம் போல..
"வாட் சமைக்கலையா?? சமைக்காம தான் அம்மணி நல்லா தூங்கிட்டு இருந்திங்களோ " என முறைப்பாய் கேட்டவன்.. "போ போய் ஐஞ்சு நிமிசத்துல எனக்கு லன்ஜ் ரெடி பண்ணு போ" என அதட்டலிட வேக வேகமாய் எழுந்து கிச்சன் பக்கம் ஓடியவளை சிரிப்புடன் பின் தொடர்ந்தான் கௌசிக் ..
வேகமாய் பாத்திரத்தை எடுக்க முயன்றவள் அதில் இருந்த மெல்லிய சூட்டில் பட்டென கையெடுத்தவள் சந்தேகத்தோடு அதை திறந்திட மதிய உணவு இருந்ததைக் கண்டு விழிவிரித்தவள் தன் பின்னே நின்றவனைப் பார்த்தாள்..
அவனோ "என்ன " எனும் விதமாய் பார்வையால் கேட்டவன் இதழ்கள் சிரித்திட "அம்மணி இப்படியே பார்த்துட்டே இருக்கப் போறீங்களா?? இல்ல சாப்பாடு போடுவீங்களா? ?" எனக் கேட்டிட மெல்லிதாய் தன் தலையை கொட்டிக் கொண்டு அவனுக்கான உணவை எடுத்துப் பரிமாறினாள்..
தன்னோடு அவளையும் அமர வைத்தவன் அவளுக்கும் சேர்த்தே உணவைப் பரிமாறிட அவளுக்கோ என்னவோ போல் ஆனது..காலை மதியம் என இருவேளையிலும் அவனே உணவு சமைத்து பரிமாறியதில்..
சிறு தயக்கத்துடன் அவனைப் பார்த்தவள் "ஸாரி இனி நானே டைம்க்கு சமைச்சிடுறேன்" என கூறிட அவளை ஆச்சர்யமாய் பார்த்தவன்..
"பரவாயில்லையே திக்காம ஒரு முழு வசனம் பேசிட்ட ..ம்ம் குட் கேர்ள்" என கேலி போல் கூறிட அதில் வெட்கம் மேலிட சிரித்துக் கொண்டாள் வெண்மதி..
சாப்பிட்டு முடிந்து எழுந்தவனோ அவளிடம் " ட்ரெஸ் சேன்ஜ் பண்ணலையா?? என அவள் இன்னுமே ஒரே ஆடையுடன் இருப்பது கண்டு கேட்டிட..
அதில் சற்றே தயங்கியவள் "எ..என்னோட பேக் அது எங்க போச்சுனு தெரியலை" என்றவள் அவனைப் பார்த்தாள்..
"ம்ம்" என்றவன் உள்ளே சென்று சிறு பையை எடுத்து வந்து அவளிடம் நீட்டிட குழப்பத்தோடு அதை வாங்கிக் கொண்டவள் கேள்வியாய் அவனைப் பார்த்தாள்..
"இது என்னோட தங்கச்சிக்காக வாங்கினது நீ போட்டுக்கோ நாளைக்கு உனக்குத் தேவையான ட்ரெஸ் வாங்கிக்கலாம் " என்றிட சரியென்று தலையசைத்தாள்..
"அப்புறம் அதோ அந்த ரூம்ல தங்கிக்கோ சரியா??" என்றவனை நிம்மதியாய் பார்த்தாள்..
அவளுக்கோ எங்கு அவனோடு ஒரே அறையில் தங்க வேண்டுமோ என்ற பயம் உள்ளரித்துக் கொண்டிருக்க அதை இல்லாமல் செய்திருந்தான்..
சரியென்று அவனிடம் தலையசைத்து அவன் காட்டிய அறைக்குள் நுழைந்து கொண்டாள் வெண்மதி..
......
கண்ணீர் மல்க கைகூப்பி தன் முன்னே தொங்கிய இருவரின் புகைப்படத்தை வெறித்து நின்ற கஸ்தூரியின் மனமுழுவதும் அவள் பற்றிய கவலையே அரித்துக் கொண்டிருந்தது..
"கடவுளா நின்னு உங்க பொண்ண நீங்க தான் காப்பாத்தனும் " என மதியின் பெற்றோரிடம் வேண்டுதல் வைத்தவரின் நினைவில் அழையாத விருந்தாளியாய் காலையில் வந்து கத்திச் சென்ற தம்பியின் எண்ணம் ஊசலாடியது..
மதி ஊரைவிட்டே சென்றுவிட்டாள் என்பதை எப்படியோ தன் கூட்டாளி மூலம் அறிந்து கொண்ட தாஸோ விடியலில் வீட்டு வாசலில் ருத்ர மூர்த்தியாய் வந்து நின்றான்..
"ஏய் கதவத் திற" என காட்டுக் கத்தலிட்டவனின் கத்தலில் அதிர்ந்த மனதை முயன்று கட்டுப்படுத்திய கஸ்தூரியோ திடத்துடன் கதவைத் திறந்திட புயலென உள் நுழைந்தவன் அடுத்த கணம் வீட்டையே ரணகளப்படுத்தியிருந்தான்..வீட்டில் ஒரு இடம் விடாது தேடியவன் அவள் இல்லை என்பதை கண்டு நேரே கஸ்தூரி முன் நின்று அவர் கழுத்தை நெறித்தான்.
"எங்க அவ...ராத்திரியோட ராத்திரியா அவள ஊரவிட்டே அனுப்பிட்டியா??" என தன் கூடப்பிறந்தவள் என்றும் பாராது கஸ்தூரியின் கழுத்தை நெறித்தான்..
கண்கள் சொருக நின்றிருந்தவர் முன்னரே தன் புடவை மடிப்பில் சொருகி வைத்திருந்த குறுங்கத்தியை எடுத்து அவன் கையில் கீறிட வலியில் கையை உதறியவன் சீறலாய் அவரை நெருங்க முதலே கத்தியை அவன் முன் நீட்டினாள்..
"டேய் ஒரு அடி முன்னவெச்சே கைல போட்ட கோடு கழுத்துல விழும் பார்த்துக்கோ" என சீறிய அக்காளின் சீற்றத்தில் ஓரடி பின் நகர்ந்தான் தாஸ்..
"பொறுக்கி நாய உன்கிட்ட இருந்து அவள காப்பாத்த தான் அவள ஊரவிட்டு அனுப்பி வைச்சேன் ..முடிஞ்சா அவள கண்டுபிடிச்சுக்கோ இப்போ வீட்டை விட்டு வெளியே போடா" என கத்தியவரை முறைத்தான்..
"என்கிட்ட இருந்து வேணா நீ அவள காப்பாத்தியிருக்கலாம் ஆனா அவன் கிட்ட இருந்து உன்னால காப்பாத்த முடியாது..எப்பிடியிருந்தாலும் அவன் அவள தேடி கண்டுபிடிக்கத் தான் போறான்" என கூறியவன் விறுவிறுவென வீட்டை விட்டு நகர..இவரோ அவன் கூறியது புரியாது அதிர்ந்து நின்றார்..
இப்போது அதை எண்ணியவருக்கு தாஸ் கூறிச் சென்ற அவன் யாராக இருக்கும்..?? மதிக்கு அவனால் எந்த ஆபத்தும் வரக் கூடாது என கடவுளிடம் மானசீகமாய் வேண்டி நின்றார் கஸ்தூரி..
Last edited:
Habi
Moderator
அத்தியாயம் - 08
அடுத்த நாள் விடியல் அழகாய் புலர்ந்திட கிழக்கின் சூரியனும் மெல்ல மேலெழுந்தான்..
அந்த காலைப் பொழுதினில் தன் தூக்கம் களைந்தெழுந்த மதிக்கோ எப்போதும் கேட்கும் சித்தியின் திட்டல் குரல் இல்லாது மந்தமாய் இருக்க அவரது எண்ணங்களும் எழுந்து அவளை கவலையுறச் செய்தது.
முயன்று தன் கவலையை ஒதுக்கியவள் படுக்கையைவிட்டெழுந்து தன் காலைக்கடன்களை முடித்து நேற்று தந்த பையிலிருந்த ஆடைகளில் ஒன்றை அணிந்து அறையை விட்டு வெளியேறியவளுக்கு நேற்றிருந்த தயக்கம் இன்று இல்லை போலும் சாதாரணமாய் சமையலறை நுழைந்து கொண்டாள்.
நேற்றைய அனுபவத்தில் காபிக்கான பொருட்களை எடுத்து காபியை போட்டு முடித்தவளுக்கு அடுத்ததாய் அழையா விருந்தாளியாய் பெரிதும் வந்து ஒட்டிக் கொண்டது தயக்கம்.
கையிலிருந்த காபியை பார்த்தவள் இதை எப்படி அவனிடம் கொடுப்பது என்ற ஆராய்ச்சியில் மூழ்கியிருந்த நேரத்திற்குள்ளே அவனது அறைக் கதவு திறக்கப்பட அந்த சத்ததில் அவசரமாய் வெளியே வந்தவள் கண்டது என்னவோ காக்கிச் சண்டையில் கம்பீரமாய் நின்றவனையே.
இறுக்கிபிடித்த காக்கிச் சட்டையில் ஒரு படி கூடிய கம்பீரத்தோடு நின்றவனை வாய்பிளந்தபடி பார்த்து நின்றவளுக்கோ கையிலிருக்கும் காபியை அவனிடம் கொடுக்க வேண்டும் என்ற எண்ணமும் அக்கணம் மறந்து தான் போனது.
அவனும் அவள் ஒருத்தி நிற்பது கூட தெரியாதவன் போல முகத்தில் டன் கணக்கில் கொட்டிக் கிடந்த எரிச்சலோடு வீட்டை விட்டு வெளியேறியவன் எண்ணம் முழுவதும் விடியலில் தனக்கு வந்த அழைப்பிலே நிலைத்திருந்தது.
அந்த அழைப்பின் விளைவே இந்த கோபமும் எரிச்சலும்.
நேற்றைய அளைச்சலில் ஆழ்ந்த தூக்கத்திலிருந்தவனுக்கோ எங்கோ மூலையில் ஒலித்த அலைபேசி ஒலி கேட்டிட புரண்டு படுத்தவன் கரமோ தட்டுத்தடுமாறி மேசையின் மீதிருந்த தொலைபேசியை உயிர்ப்பித்து காதில் வைத்து "ஹலோ" எனும் முன்பே மறுபுறத்தில் நக்கலாய் வந்து வீழ்ந்தது அந்தக் குரல்.
"என்னப்பா கௌசிக் நல்லா இருக்கியா?" என்றதில் தூக்கம் பறந்தோட பட்டென எழுந்தமர்ந்தவன் புருவ முடிச்சுடன் அழைபேசியை எடுத்து திரையில் தெரிந்த இலக்கத்தை கண்டவன் ஒரு பெருமூச்சுடன் மீண்டும் காதில் வைத்துக் கொண்டான்.
"என்னப்பா சத்தமே இல்லே? மாப்பிள்ளைக்கு மாமன அடையாளம் தெரியலையா? இல்ல மாமன் மேல பயம் வந்துடிச்சா?" என்றவரின் பேச்சில் எரிச்சல் மண்டிட பல்லைக் கடித்தான்.
"இப்போ என்ன வேணும் எதுக்கு இப்போ கூப்டிங்க" என இழுத்து வைத்த பொறுமையுடன் பேசியவனை மேலும் சீண்ட எண்ணியவராய் தன் வாய் திறந்தார் கௌசிக்கின் மாமா
"என்னப்பா இப்பிடி கேட்டுட்ட மாமங்காரன் மாப்பிள்ளையோட பேச ஏதாச்சும் காரணம் இருக்கனுமா என்ன? ம்ம் அது சரி நீ என்ன என்ன மாமாவா பார்க்குற வில்லனா தானே பார்க்குற" என பொய்யாய் சலித்துக் கொண்டார்.
அதில் முயன்று தன்னை கட்டுப்படுத்தியவன் "என்ன விஷயம்னு நேரடியா சொல்லுங்க?" என வெட்டிப் பேசினான் கௌசிக்.
"ம்ம்.. சரி சரி கோபப்படாத மாப்ள.. எப்பிடி இருக்கா உன் புதுப் பொண்டாட்டி? ம்ம்.. பொண்டாட்டியா? இல்ல கூ...?" என வார்த்தையை முடிக்கும் முன்னே "ஏய்!" எனக் கோபமாகக் கத்தியிருந்தான் கௌசிக்.
அதில் மறுபுறமோ சத்தமான சிரிப்பொலி கேட்டிட இங்கு இவனோ அழுத்தமாய் விழி மூடித் திறந்தான்.
மனதினுள்ளோ ஆயிரமாம் முறையாய் பொறுமை என ஜபம் போல் முணுமுணுத்தவன் நொடியில் தன்னை மீட்டெடுத்தான்.
"என்ன மாப்ள இவ்ளவு சூடாகுற அப்போ நைட் ஒன்னுமே நடக்கலையா? அய்யோ மாப்ள நீ ரொம்ப பாவம்டா உனக்கும் அதுக்கும் ராசியே இல்லை" என கேலி பண்ணிச் சிரித்திட அதில் அருவெறுப்பாய் முகத்தைச் சுளித்தவன்.
"வயசுக்கு தகுந்த மாதிரி எப்போ தான் நடந்துக்க போறீங்க.. வாய் நிறைய மாப்ளன்னு சொல்லிக் கூப்பிட்டுடு மகள் ஸ்தானத்துல இருக்குற பொண்ண இப்பிடி கேவலப்படுத்துறீங்க என்ன மனுஷன் நீங்க" வெறுப்பை உமிழ்ந்து வெளியேறியது அவனது வார்த்தைகள்.
அதில் மறுபுறமோ அமைதி நிலவிட இவனோ அழைப்பைத் துண்டித்தான்.
அவர் பேச்சிலே அங்கு மதியை அழைத்துச் சென்றாள் என்னாகும் என்பதை உணர்ந்தவனுக்கோ அங்கு போகவும் வேண்டுமா? என்ற கேள்வியெழுந்து அலைமோதியது.. இருந்தும் தான் முடிக்க வேண்டிய வேலையை முன்நிறுத்திக் கொண்டவனாய் அவர் பேச்சில் உண்டான கோபத்தைக் கட்டுப்படுத்த முடியாமல் குளியலறைக்குள் புகுந்து கொண்டவன் குளித்துத் தயாராகி கிளம்பியிருந்தான்.
தன்னை கண்டு கொள்ளாது அமைதியாய் வெளியேறிச் சென்றவனைப் பார்த்தவளுக்கோ எதுவும் புரியாது நின்றிருந்தாள்.
....
வேகவேக எட்டுக்களுடன் நிமிர்ந்த அந்த அறையினுள் நுழைந்தவனை எதிர் கொண்டான் அவனது உயிர் நண்பனும் இன்ஸ்பெக்டருமான மாதவ்.
"குட்மார்னிங்" என நண்பனாய் இருந்தாலும் போட்டிருக்கும் காக்கிச் சட்டைக்குரிய மரியாதையாய் தன் வணக்கத்தை வைத்தான் மாதவ்.
அவனுக்கு பதிலளித்த கௌசிக்கின் விழிகளோ கேள்வியாய் அவனை நோக்கிட அது புரிந்தவனாய் "உள்ள தான் இருக்கான் ஆனா வாய திறக்கமாட்டேங்குறான்" என்றான்.
ஒரு தலையாட்டலுடன் அந்த அறைக்குள் நுழைந்தான் கௌசிக்.
கைகள் கால்கள் இறுக்கையோடு கட்டப்பட்டு அங்காங்கே சிறு காயத்துடன் தலை தொங்க அமர்ந்திருந்தவன் முன்னே இருக்கையொன்றை இழுத்து அமர்ந்தவன் பார்வையோ அவன் மீதே படிந்திருந்தது.
"என்ன குமார் சௌக்கியமா?" என்றவனின் குரலில் இத்தனை நேரமும் யாரோ என்று மௌனமாய் இருந்தவனுக்கு திக்கென்றிட திடுக்கிட்டு நிமிர்ந்தான் குமார் என்கிற குமரேசன்.
விழிகள் மிரண்டிட மிரட்சியாய் தன்னைப் பார்த்தவனை பார்த்து சிரித்தான் கௌசிக்.
"என்ன குமரேசா என்ன அடையாளம் தெரியுதா? இல்ல யாருன்னு சொல்லனுமா?" என்றதில் அவன் இதழ்களோ "கிருஷ்..கிருஷ்ணா" என தட்டுத்தடுமாறி அவன் பெயரை உச்சரித்தது.
அதில் சிறு சத்தத்தோடு சிரித்தவன் "பரவாயில்லையே இன்னும் என் பெயரை நியாபகம் வெச்சியிருக்க" கேலி போல் உரைத்தவன் அவனை மேலும் நெருங்கி "நமக்குள்ள விட்ட குறை தொட்ட குறை ஒன்னு பாக்கி இருக்குல்ல" என நாடியை நீவிவிட்டவாறே அவனை ஆழமாய் பார்த்தவன் பார்வையில் எதிரிலிருந்தவன் நெஞ்சுக் கூடு காலியானது பயத்தில்.
"எ..என்னை விட்டுடு நா..நான் அது வேணும்னு பண்ணல" பயத்தில் உளறியவனை எள்ளலாய் பார்த்தான் கௌசிக்.
"சரி நீ வேணும்னு பண்ணல உன்ன யாரோ சொல்லித் தான் என்னை கொல்ல முயற்சி பண்ண இல்லையா? அந்த யாரோ யாருனு இப்போ நீ எனக்கு சொல்லிட்டீயென்னா உன்ன நான் எந்த சேதாரமும் இல்லாம விட்டுறேன். டீல் ஓகே வா?" என்றதில் அவன் உடலும் வெளிப்படையாய் நடுங்கத் தொடங்கியது.
"இல்ல நா..நான் சொல்லமாட்டேன்" என உறுதியாய் கூறியவனுக்கோ உண்மையை கூறி அவனின் கையில் சாவதைவிட உண்மை சொல்லாது அடி உதைகளோடு ஜெயிலுக்குள்ளே செல்வது மேல் என்றே தோன்றிட உறுதியாய் மறுத்தான் குமரேசன்.
அவன் பதிலில் அழுத்தமாய் தலைக் கோதிக் கொண்டவனோ "அப்போ உண்மைய சொல்லமாட்ட இல்ல" என்றதில் பயந்தாலும் உறுதியாய் இருந்தவனை சலிப்பாய் பார்த்தான் கௌசிக்.
"சரிவிடு இப்போ அடுத்த விசயத்துக்கு வருவோம்.. கடந்த சில மாசமா சிட்டில இருக்குற பல பொண்ணுங்க காணாம போறாங்கல்ல அத பத்தி உனக்கு தெரிஞ்சத சொல்லு" என அமைதியாகவே விசாரித்த நண்பனை ஆச்சர்யமும் குழப்பமும் ஒருசேர பார்த்து வைத்தான் மாதவ்.
"என்னடா இவ்வளவு சிம்பிளா விசாரிக்குறான்.. என்னாச்சு நம்மாளுக்கு" என எண்ணிக் கொண்டவன் அதே பாவனையோடு அவனை பார்த்திருந்தான்.
கௌசிக்கோ சட்டென்று அவன் புறம் திரும்பியவன் ஒற்றைக் கண்சிமிட்டி சிறு இதழ் புன்னகையோடு திரும்பிக் கொள்ள.. அதில் நண்பனின் விளையாட்டுப் புரிந்தவனாய் தலையாட்டிச் சிரித்தவன் அடுத்து நடக்கப் போவதை வேடிக்கை பார்த்தான்.
கௌசிக்கின் அமைதியான விசாரிப்பில் தைரியம் வரப்பெற்ற குமரேசனோ இவனால் தன்னை ஒன்றும் செய்துவிட முடியாது என்ற மிதப்பில் "எனக்குத் தெரியாது" என்றான்.
"ஆஹாங் அப்போ உனக்குத் தெரியாது இல்லையா?" அழுத்தமாய் மீண்டும் கேட்டு வைத்தவன் பின் "உன்ன தூக்கினது நோ யூஸ்..சோ செத்து போயிடு" சாதாரணமாய் உரைத்தவன் நொடியில் அவன் நெஞ்சில் குறிவைத்து சுட்டிருக்க.. எதிரிலிருந்தவன் என்ன ஏது என சுதாகரிக்கும் முன்னரே அவன் உயிர் உடலை விட்டுப் பிரிந்திருந்தது.
உயிரற்ற உடலை வெறித்தபடி கையில் கனக்கச்சிதமாய் வீற்றிருந்த துப்பாக்கியை சுழற்றி இடுப்பில் சொருகியவன் நண்பன் புறம் திரும்பினான்.
மாதவ் "கொல்லனும்னு முடிவு பண்ணிட்டு அப்புறம் எதுக்கு இந்த கொஷ்டீன் எல்லாம்" என்க. ஒற்றை கண்சிமிட்டியவன் "டைம் பாஸ்" என இதழோடு ஒட்டி நின்ற புன்னகையோடு கூறினான்.
அதில் வாய்பிளந்து நண்பனை பார்த்தவன்
"அடப்பாவி என்னையோ டைம் பாஸ்க்கு லவ் பண்றவன் மாதிரியே சொல்றியேடா" என்றதில் அவன் தோளில் தட்டினான் கௌசிக்.
"இப்போ அடுத்து என்னடா பண்ணப்போற இப்போ நம்மகிட்ட இருந்த ஒரே ஆதாரம் இவன் தான் இப்போ இவனையும் போட்டாச்சு நெக்ஸ்ட் என்ன?" என நண்பன் அடுத்து ஏதாவது ஓர் திட்டம் வைத்திருப்பான் என்ற நம்பிக்கையில் கேட்டான் மாதவ்.
"ம்ம்.. இவன தூக்கினது இவன்கிட்ட இருந்து உண்மையை வாங்க இல்லடா.. இவன் அந்த அமைச்சரோட பினாமி சோ இவன தூக்கினா நிச்சயமா அவனே நம்ம வலையில சிக்குவான்னு தான் தூக்கினேன்.. ஆனா இவன் அப்ரூவரா மாறினாலும் இவன உயிரோட விடுற எண்ணமெல்லாம் எனக்கில்லை. இவனால எத்தனையோ அப்பாவி பெண்கள் பாதிக்கப்பட்டு இருக்காங்க இவன ஜெயில்ல போட்டாலும் நிச்சயம் வெளிய வந்துடுவான்.. அப்புறம் இன்னும் பல அப்பாவி பொண்ணுங்க தான் பலியாகுவாங்க அதுக்கு இவன கொல்றது மேல்" அடிக்குரலில் அழுத்தமாய் வந்து வீழ்ந்தது அவன் குரல்.
அவன் செல்வதில் உள்ள உண்மை புரிந்தவனாய் தலையசைத்தவன் "எல்லாம் சரி தான்டா ஆனா இவன் எப்பிடிடா இந்த அமைச்சர் கூட லிங் ஆனான்? கொடைக்கானல்ல இருந்தவன் இங்க சென்னையில ஒரு அமைச்சருக்கு பினாமியா வந்து இருக்கான்னா இதுல ஏதோ இருக்கும்னு தோணுதுடா?" சந்தேகமாய் கூறிய நண்பனை மெச்சுதலாய் பார்த்தான் கௌசிக்.
ஆம், அவன் சந்தேகிப்பது போலவே சில வருடங்கள் முன் கொடைக்கானலில் சாதாரண அடிதடி ரௌடீஸம் என செய்து வந்தவனே இந்த குமரேசன்.
சாதாரண ரௌடியாய் வலம் வந்தவன் இன்று பல கோடி சொத்துக்களுக்கு பினாமியாய் மட்டுமல்லாது பல இல்லீகல் தொழில்களிலும் செய்பவனாய் மாறிப் போயிருந்தான்.
"இவனுங்க எல்லாமே ஒரு புள்ளில தான் கனெக்ட் ஆகுறாங்க அது இந்த பொண்ணுங்க கடத்தல். என் கெஸ்ஸிங்படி இவனுக்கும் சரி அந்த பொறம்போக்குக்கும் சரி இதுல தான் கான்டெக்ட் கிடைச்சியிருக்கும் அவனோட அரசியல் செல்வாக்கவெச்சி இவன் வளர்ந்து இருப்பான் அவ்வளவும் தான். இப்போ நாம சின்ன மீனுக்கு தூண்டில் போட்டுத் தான் பெரிய மீன பிடிக்கனும்.. இதோ சின்ன மீன தூக்கியாச்சு பெரிய மீனும் தானா நம்ம வலையில சிக்கிடும்" என உறுதியாய் கூறினான் கௌசிக்.
இருவரும் பேசியவாறே அந்த இடம்விட்டு வெளியே வந்தனர்.
"மாதவ் நீ பாடிய டிஸ்போஸ் பண்ணிட்டு ஸ்டேஷன் போயிடு நான் கமிஷ்னெர் ஆபிஸ் போய்ட்டு வரேன்" என்றவன் வண்டியில் ஏற அவனிடம் வந்த மாதவ்வோ கரம் நீட்டினான்.
"என்னடா" என புரியாத பாவனையாய் அவனைப் பார்த்தவன் நண்பனின் முகத்திலிருந்த சிரிப்பைக் கண்டு புரிந்தவனாய் தானும் சிரித்தான்.
"கங்கிராட்ஸ் மச்சி.. தங்கச்சிய கூட்டிட்டு வீட்டுக்கு வா உன்னோட தங்கச்சி ரொம்ப ஆசையா இருக்கா" என தன் வாழ்த்தோடு தன் மனைவியின் விருப்பத்தையும் கூறினான் மாதவ்.
"டேய் அதுக்குள்ள அந்த நாதாரி சொல்லிட்டானா? " சிரித்துக் கொண்டே நண்பனின் கரத்தை பற்றிக் கொண்டவன் "ம்ம் சீக்கிரம் கூட்டிட்டு வரேன்டா.. நீ அஸ்வினிய நல்லா பார்த்துக்கோ" என கர்ப்பமாய் இருக்கும் தன் கூடப் பிறவா சகோதரியின் நலன் குறித்து அக்கறையாய் கூறியவன் நண்பனிடம் விடைபெற்று கிளம்பிச் சென்றான்.
...
காலையில் தன்னைக் கண்டும் காணமல் போன கணவனை நினைத்து மனம் சுருங்கினாலும் தற்போதைய நிலையை எண்ணி தன் மனதை தெளியப்படுத்திய மதியோ தன் மனதை திசைதிருப்ப எண்ணியவளாய் வீட்டை சுத்தப்படுத்தத் தொடங்கினாள்.
வீட்டை துப்பரவு செய்து காலையுணவையும் தயாரித்து பசித்த வயிற்றுக்கு கொஞ்சமாய் கொறித்துவிட்டு சோர்வாய் இருக்கையில் அமர்ந்தவள் எண்ணம் முழுவதும் மீண்டும் அவள் மணாளனிடமே தஞ்சமடைந்தது.
"காலையில ஒரு வார்த்தை கூட பேசாம போய்ட்டாங்க. என்ன அவசரமோ தெரியலையே? காபி கூட குடிக்கல.. இன்னேரம் சாப்பிட்டு இருப்பாங்களா?" என தனக்குள்ளாறே பல கேள்விகளைக் கேட்டவளுக்கு பதில் தான் இல்லை.
"இனி எப்போ வருவாங்க மதியத்துக்கு வருவாங்களா?" என்றவள் திடீரென ஒலித்த தொலைபேசி சத்ததில் திடுக்கிட்டவளாய் அதன் புறம் பார்வையை திருப்பியவளுக்கு எடுத்து பேசுவதா? இல்லையா? என்ற கேள்வி எழ அமைதியாய் இருந்தாள்.
தொடர்ந்த அழைப்பில் ஏதும் அவசரமாக இருக்குமோ என எண்ணியவள் ரிசீவரை எடுத்து காதில் வைத்திட மறுபுறம் ஒலித்தது அவள் எண்ணத்தின் நாயகன் குரல்.
"ஹலோ மதி.. ஆர் யூ தேர்" என்றவன் குரலிலே சிறு பதற்றம் இருந்ததோ எனத் தோன்ற அவசரமாய் பதிலளித்தாள்.
"ம்ம் இருக்கேன்.. சொல்லுங்க" என்றாள்.
"ம்ம்..ஸாரிடா மோர்னிங் ஏதோ அவசரத்துல உன்கிட்ட சொல்லாம வந்துட்டேன்.." என்றவனின் பேச்சில் மனம் குளிர்ந்தவள்.
"பரவாயில்லை" என்றாள் சிறு முறுவலோடு.
"ம்ம்.. சாப்பிட்டியா?" என்றதற்கும் "ம்ம்" என ஒற்றை வார்த்தையில் பதிலளித்தாள்.
மேலும் அவளிடம் பேசுவதற்கு முடியாததால் "ம்ம் சரி மதி.. நான் மதியம் வருவேன் அப்புறம் பேசிக்கலாம் ஓகே" என அழைப்பை துண்டித்தான்.
அவனது அழைப்பும் அக்கறையான பேச்சும் காலையில் உண்டான மனசுணக்கத்தை இல்லாது செய்திருக்க மகிழ்வோடு மதிய உணவை தயாரிக்க சென்றாள்.
.......
நண்பனின் விசாரிப்பிலே மதியின் எண்ணம் எழ காலையில் அவளுடன் ஒரு வார்த்தையும் பேசாது வந்த தன் மடத்தனத்தை எண்ணி நொந்தவனாய் அவளை அழைப்பில் அழைத்து பேசியவன் கமிஷ்னர் அலுவலகத்தில் வண்டியை நிறுத்தினான்.
நேரே கமிஷ்னர் அறையின் முன் நின்றவன் அனுமதி கேட்டு உள்நுழைந்து சல்யூட் வைத்திட ஒரு தலையசைப்பை கொடுத்து அவனை அமர வைத்தார் கமிஷ்னர் சங்கர்.
"அந்த கடத்தல் கேஷ் பத்தி ஏதும் தகவல் தெரிஞ்சிதா? கௌசிக்.. மேலீடத்துல இருந்து ரொம்பவே ப்ரஷர் பண்றாங்க.. கடத்தப்பட்ட பொண்ணுங்களோட ரிலேடீவ்ஸ் பத்திரிகை காரங்கன்னு ஒன்னு சேர்ந்து மொத்த டிப்பார்ட்மெண்டையும் குதறி எடுக்குறாங்க..போதாதற்கு உங்களோட பெர்சனல் நியூஸை போட்டும் பிரச்சனை பண்றாங்க" என சிறு எரிச்சலுடன் கூறிமுடித்தார்.
"என்னோட பெர்சனல் இதுல எந்த விதத்துலயும் கனெக்ட் பண்ணணும்னு அவசியம் இல்ல ஸார் .. அப்புறம் கேஷ்ல முக்கியமான ஆதாரம் எல்லாமே கிடைச்சிட்டு குற்றவாளிங்கள நெருங்கிட்டோம். இன்னும் இரண்டு நாள் டைம் கொடுங்க மொத்தக் கூட்டத்தையும் பிடிச்சிரலாம்" என்றவனின் பேச்சில் தெரிந்த உறுதியில் நம்பிக்கை கொண்டவர்.
"ஓகே கௌசிக் எனக்கு உங்க மேல நம்பிக்கை இருக்கு.. அப்புறம் இந்த கேஸ்ல உங்களுக்கு சப்போர்ட்டா நான் ஒருத்தர ரெக்கமெண்ட் பண்றேன்" என்றவர் அழைப்பின் மூலம் யாரோயோ அழைத்திட அறைக்குள் நுழைந்தான் அவன்.
"கௌசிக் இவர் சிவா.. சிவா இது தான் கௌசிக் நீங்க இவர் கூட தான் வேலை செய்யப் போறிங்க." இருவரையும் அறிமுகம் செய்திட.. கௌசிக்கின் பார்வையோ மற்றையவனின் மேல் அழுத்தமாய் பதிந்தது.
"ஹலோ ஸார் ஐ ம் சிவா இன்ஸ்பெடர் ஆப் பொலீஸ்" என கைகுலுக்க கரம் நீட்டியவனின் கரத்தை அழுந்தப் பற்றிவிடுவிக்க சிறு முனங்களோடு கையை உருவிக் கொண்டான் சிவா.
"ஓகே சிவா நீங்க கௌசிக் கூட போங்க அவர் உங்களுக்கு எல்லாத்தையும் எக்ஸ்ப்ளைன் பண்ணுவாரு" என்றிட இருவரும் அவரிடம் விடைபெற்று வெளியேறிச் சென்றனர்.
.....
தன்னையே முறைப்பாய் பார்த்து நின்றவனை கண்டு சன்னமாய் சிரித்தவன் "என்ன ஸார் இப்பிடி குறுகுறுன்னு பார்க்குறீங்க எனக்கு வெக்கம் வெக்கமா வருது" என தரையில் கோலமிட்டு நகத்தை கடித்து வெட்கப்பட்டவனை நோக்கி கைகளை முறுக்கிக் கொண்டு அடிக்கப் பாய்ந்தான் கௌசிக்.
அவன் கழுத்தை வளைத்துப் பிடித்தவன் கிடுக்குப்பிடி போட சிவாவோ அலறினான்.
"டேய் அண்ணா விட்டுடா.. பாவிப்பயலே விடுடா" என்று கத்தியவன் நடு உச்சியில் கொட்டியவன்
"ஒரு சீனியர் ஆபிஸர இப்பிடித் தான் டேய்னு சொல்லுவீங்களா மிஸ்டர் சிவக்கிருஷ்ணா.. இது தப்பாச்சே" என்றவன் அவன் கழுத்தை வளைத்து இறுக்கினான்.
"அய்யோ டேய் விடுடா கொலைகாரா?" என திமிறியவனை சிறு சிரிப்புடன் விலக்கியவன் அவனை இறுக அணைத்துக் கொண்டான்.
"எப்பிடிடா இருக்க?" என்றவன் விழிகளோ தன் உடன் பிறந்த சகோதரனை பாசமாய் தழுவியது.
"நான் நல்லா இருக்கேன் அண்ணா நீ எப்பிடி இருக்க? அப்புறம் என் அண்ணியார் எப்பிடி இருக்காங்க?" என கண்சிமிட்டி சிரித்தவனின் தலையில் தட்டினான் கௌசிக்.
"ஒருத்தன் விடாம எல்லாருக்கும் சொல்லிட்டானா?" என ப்ருத்வியை போலியாய் திட்டிக் கொண்டான்.
"அதெல்லாம் அப்புறமா சொல்றேன்.. நீ எதுக்கு இப்போ சென்னைக்கு வந்த" என முறைப்பாய் அவனைப் பார்த்தான்.
அண்ணனின் முறைப்பில் அவனைப் பார்த்தவன் "டேய் அண்ணா நீ எதுக்கு இப்போ முறைக்குற.. நான் இங்க வரதுக்கு காரணமே மாதர்குல மங்கைகள் தான் போ போய் உன் மாதர்குலத்துக்கிட்ட பேசிக்கோ" என்றவன் யாரை கூறுகிறான் என்பது புரிந்தவனாய் சிரித்துக் கொண்டான்.
"எல்லாரும் எப்பிடியிருக்காங்க சிவா..நான் உங்கள எல்லாம் ரொம்ப மிஸ் பண்ணேன்" என்றதிலே அவன் தவிப்பை புரிந்து கொண்ட சிவாவோ அவனை தோளோடு அணைத்துக் கொண்டான்.
"அதான் அண்ணா இப்போ தான் நான் வந்துட்டேன்ல இனி யாரையும் மிஸ் பண்ணமாட்டாயே" என்று சிரித்தபடி கூறியவன் கூற்று உண்மை தான்.
கலகலப்பிற்கு பெயரெடுத்தவன் அவன். தான் இருக்கும் வேலைக்கு சம்பந்தமே இல்லாதவன் எப்பொழுதுமே தன்னைச் சுற்றி கலகலப்புடனே வைத்திருப்பான்.
தம்பியின் கூற்றில் ஆமோதிப்பாய் தலையாட்டி சிரித்தவன் அவனையும் அழைத்துக் கொண்டு வீடு நோக்கிப் புறப்பட்டான்.
அடுத்த நாள் விடியல் அழகாய் புலர்ந்திட கிழக்கின் சூரியனும் மெல்ல மேலெழுந்தான்..
அந்த காலைப் பொழுதினில் தன் தூக்கம் களைந்தெழுந்த மதிக்கோ எப்போதும் கேட்கும் சித்தியின் திட்டல் குரல் இல்லாது மந்தமாய் இருக்க அவரது எண்ணங்களும் எழுந்து அவளை கவலையுறச் செய்தது.
முயன்று தன் கவலையை ஒதுக்கியவள் படுக்கையைவிட்டெழுந்து தன் காலைக்கடன்களை முடித்து நேற்று தந்த பையிலிருந்த ஆடைகளில் ஒன்றை அணிந்து அறையை விட்டு வெளியேறியவளுக்கு நேற்றிருந்த தயக்கம் இன்று இல்லை போலும் சாதாரணமாய் சமையலறை நுழைந்து கொண்டாள்.
நேற்றைய அனுபவத்தில் காபிக்கான பொருட்களை எடுத்து காபியை போட்டு முடித்தவளுக்கு அடுத்ததாய் அழையா விருந்தாளியாய் பெரிதும் வந்து ஒட்டிக் கொண்டது தயக்கம்.
கையிலிருந்த காபியை பார்த்தவள் இதை எப்படி அவனிடம் கொடுப்பது என்ற ஆராய்ச்சியில் மூழ்கியிருந்த நேரத்திற்குள்ளே அவனது அறைக் கதவு திறக்கப்பட அந்த சத்ததில் அவசரமாய் வெளியே வந்தவள் கண்டது என்னவோ காக்கிச் சண்டையில் கம்பீரமாய் நின்றவனையே.
இறுக்கிபிடித்த காக்கிச் சட்டையில் ஒரு படி கூடிய கம்பீரத்தோடு நின்றவனை வாய்பிளந்தபடி பார்த்து நின்றவளுக்கோ கையிலிருக்கும் காபியை அவனிடம் கொடுக்க வேண்டும் என்ற எண்ணமும் அக்கணம் மறந்து தான் போனது.
அவனும் அவள் ஒருத்தி நிற்பது கூட தெரியாதவன் போல முகத்தில் டன் கணக்கில் கொட்டிக் கிடந்த எரிச்சலோடு வீட்டை விட்டு வெளியேறியவன் எண்ணம் முழுவதும் விடியலில் தனக்கு வந்த அழைப்பிலே நிலைத்திருந்தது.
அந்த அழைப்பின் விளைவே இந்த கோபமும் எரிச்சலும்.
நேற்றைய அளைச்சலில் ஆழ்ந்த தூக்கத்திலிருந்தவனுக்கோ எங்கோ மூலையில் ஒலித்த அலைபேசி ஒலி கேட்டிட புரண்டு படுத்தவன் கரமோ தட்டுத்தடுமாறி மேசையின் மீதிருந்த தொலைபேசியை உயிர்ப்பித்து காதில் வைத்து "ஹலோ" எனும் முன்பே மறுபுறத்தில் நக்கலாய் வந்து வீழ்ந்தது அந்தக் குரல்.
"என்னப்பா கௌசிக் நல்லா இருக்கியா?" என்றதில் தூக்கம் பறந்தோட பட்டென எழுந்தமர்ந்தவன் புருவ முடிச்சுடன் அழைபேசியை எடுத்து திரையில் தெரிந்த இலக்கத்தை கண்டவன் ஒரு பெருமூச்சுடன் மீண்டும் காதில் வைத்துக் கொண்டான்.
"என்னப்பா சத்தமே இல்லே? மாப்பிள்ளைக்கு மாமன அடையாளம் தெரியலையா? இல்ல மாமன் மேல பயம் வந்துடிச்சா?" என்றவரின் பேச்சில் எரிச்சல் மண்டிட பல்லைக் கடித்தான்.
"இப்போ என்ன வேணும் எதுக்கு இப்போ கூப்டிங்க" என இழுத்து வைத்த பொறுமையுடன் பேசியவனை மேலும் சீண்ட எண்ணியவராய் தன் வாய் திறந்தார் கௌசிக்கின் மாமா
"என்னப்பா இப்பிடி கேட்டுட்ட மாமங்காரன் மாப்பிள்ளையோட பேச ஏதாச்சும் காரணம் இருக்கனுமா என்ன? ம்ம் அது சரி நீ என்ன என்ன மாமாவா பார்க்குற வில்லனா தானே பார்க்குற" என பொய்யாய் சலித்துக் கொண்டார்.
அதில் முயன்று தன்னை கட்டுப்படுத்தியவன் "என்ன விஷயம்னு நேரடியா சொல்லுங்க?" என வெட்டிப் பேசினான் கௌசிக்.
"ம்ம்.. சரி சரி கோபப்படாத மாப்ள.. எப்பிடி இருக்கா உன் புதுப் பொண்டாட்டி? ம்ம்.. பொண்டாட்டியா? இல்ல கூ...?" என வார்த்தையை முடிக்கும் முன்னே "ஏய்!" எனக் கோபமாகக் கத்தியிருந்தான் கௌசிக்.
அதில் மறுபுறமோ சத்தமான சிரிப்பொலி கேட்டிட இங்கு இவனோ அழுத்தமாய் விழி மூடித் திறந்தான்.
மனதினுள்ளோ ஆயிரமாம் முறையாய் பொறுமை என ஜபம் போல் முணுமுணுத்தவன் நொடியில் தன்னை மீட்டெடுத்தான்.
"என்ன மாப்ள இவ்ளவு சூடாகுற அப்போ நைட் ஒன்னுமே நடக்கலையா? அய்யோ மாப்ள நீ ரொம்ப பாவம்டா உனக்கும் அதுக்கும் ராசியே இல்லை" என கேலி பண்ணிச் சிரித்திட அதில் அருவெறுப்பாய் முகத்தைச் சுளித்தவன்.
"வயசுக்கு தகுந்த மாதிரி எப்போ தான் நடந்துக்க போறீங்க.. வாய் நிறைய மாப்ளன்னு சொல்லிக் கூப்பிட்டுடு மகள் ஸ்தானத்துல இருக்குற பொண்ண இப்பிடி கேவலப்படுத்துறீங்க என்ன மனுஷன் நீங்க" வெறுப்பை உமிழ்ந்து வெளியேறியது அவனது வார்த்தைகள்.
அதில் மறுபுறமோ அமைதி நிலவிட இவனோ அழைப்பைத் துண்டித்தான்.
அவர் பேச்சிலே அங்கு மதியை அழைத்துச் சென்றாள் என்னாகும் என்பதை உணர்ந்தவனுக்கோ அங்கு போகவும் வேண்டுமா? என்ற கேள்வியெழுந்து அலைமோதியது.. இருந்தும் தான் முடிக்க வேண்டிய வேலையை முன்நிறுத்திக் கொண்டவனாய் அவர் பேச்சில் உண்டான கோபத்தைக் கட்டுப்படுத்த முடியாமல் குளியலறைக்குள் புகுந்து கொண்டவன் குளித்துத் தயாராகி கிளம்பியிருந்தான்.
தன்னை கண்டு கொள்ளாது அமைதியாய் வெளியேறிச் சென்றவனைப் பார்த்தவளுக்கோ எதுவும் புரியாது நின்றிருந்தாள்.
....
வேகவேக எட்டுக்களுடன் நிமிர்ந்த அந்த அறையினுள் நுழைந்தவனை எதிர் கொண்டான் அவனது உயிர் நண்பனும் இன்ஸ்பெக்டருமான மாதவ்.
"குட்மார்னிங்" என நண்பனாய் இருந்தாலும் போட்டிருக்கும் காக்கிச் சட்டைக்குரிய மரியாதையாய் தன் வணக்கத்தை வைத்தான் மாதவ்.
அவனுக்கு பதிலளித்த கௌசிக்கின் விழிகளோ கேள்வியாய் அவனை நோக்கிட அது புரிந்தவனாய் "உள்ள தான் இருக்கான் ஆனா வாய திறக்கமாட்டேங்குறான்" என்றான்.
ஒரு தலையாட்டலுடன் அந்த அறைக்குள் நுழைந்தான் கௌசிக்.
கைகள் கால்கள் இறுக்கையோடு கட்டப்பட்டு அங்காங்கே சிறு காயத்துடன் தலை தொங்க அமர்ந்திருந்தவன் முன்னே இருக்கையொன்றை இழுத்து அமர்ந்தவன் பார்வையோ அவன் மீதே படிந்திருந்தது.
"என்ன குமார் சௌக்கியமா?" என்றவனின் குரலில் இத்தனை நேரமும் யாரோ என்று மௌனமாய் இருந்தவனுக்கு திக்கென்றிட திடுக்கிட்டு நிமிர்ந்தான் குமார் என்கிற குமரேசன்.
விழிகள் மிரண்டிட மிரட்சியாய் தன்னைப் பார்த்தவனை பார்த்து சிரித்தான் கௌசிக்.
"என்ன குமரேசா என்ன அடையாளம் தெரியுதா? இல்ல யாருன்னு சொல்லனுமா?" என்றதில் அவன் இதழ்களோ "கிருஷ்..கிருஷ்ணா" என தட்டுத்தடுமாறி அவன் பெயரை உச்சரித்தது.
அதில் சிறு சத்தத்தோடு சிரித்தவன் "பரவாயில்லையே இன்னும் என் பெயரை நியாபகம் வெச்சியிருக்க" கேலி போல் உரைத்தவன் அவனை மேலும் நெருங்கி "நமக்குள்ள விட்ட குறை தொட்ட குறை ஒன்னு பாக்கி இருக்குல்ல" என நாடியை நீவிவிட்டவாறே அவனை ஆழமாய் பார்த்தவன் பார்வையில் எதிரிலிருந்தவன் நெஞ்சுக் கூடு காலியானது பயத்தில்.
"எ..என்னை விட்டுடு நா..நான் அது வேணும்னு பண்ணல" பயத்தில் உளறியவனை எள்ளலாய் பார்த்தான் கௌசிக்.
"சரி நீ வேணும்னு பண்ணல உன்ன யாரோ சொல்லித் தான் என்னை கொல்ல முயற்சி பண்ண இல்லையா? அந்த யாரோ யாருனு இப்போ நீ எனக்கு சொல்லிட்டீயென்னா உன்ன நான் எந்த சேதாரமும் இல்லாம விட்டுறேன். டீல் ஓகே வா?" என்றதில் அவன் உடலும் வெளிப்படையாய் நடுங்கத் தொடங்கியது.
"இல்ல நா..நான் சொல்லமாட்டேன்" என உறுதியாய் கூறியவனுக்கோ உண்மையை கூறி அவனின் கையில் சாவதைவிட உண்மை சொல்லாது அடி உதைகளோடு ஜெயிலுக்குள்ளே செல்வது மேல் என்றே தோன்றிட உறுதியாய் மறுத்தான் குமரேசன்.
அவன் பதிலில் அழுத்தமாய் தலைக் கோதிக் கொண்டவனோ "அப்போ உண்மைய சொல்லமாட்ட இல்ல" என்றதில் பயந்தாலும் உறுதியாய் இருந்தவனை சலிப்பாய் பார்த்தான் கௌசிக்.
"சரிவிடு இப்போ அடுத்த விசயத்துக்கு வருவோம்.. கடந்த சில மாசமா சிட்டில இருக்குற பல பொண்ணுங்க காணாம போறாங்கல்ல அத பத்தி உனக்கு தெரிஞ்சத சொல்லு" என அமைதியாகவே விசாரித்த நண்பனை ஆச்சர்யமும் குழப்பமும் ஒருசேர பார்த்து வைத்தான் மாதவ்.
"என்னடா இவ்வளவு சிம்பிளா விசாரிக்குறான்.. என்னாச்சு நம்மாளுக்கு" என எண்ணிக் கொண்டவன் அதே பாவனையோடு அவனை பார்த்திருந்தான்.
கௌசிக்கோ சட்டென்று அவன் புறம் திரும்பியவன் ஒற்றைக் கண்சிமிட்டி சிறு இதழ் புன்னகையோடு திரும்பிக் கொள்ள.. அதில் நண்பனின் விளையாட்டுப் புரிந்தவனாய் தலையாட்டிச் சிரித்தவன் அடுத்து நடக்கப் போவதை வேடிக்கை பார்த்தான்.
கௌசிக்கின் அமைதியான விசாரிப்பில் தைரியம் வரப்பெற்ற குமரேசனோ இவனால் தன்னை ஒன்றும் செய்துவிட முடியாது என்ற மிதப்பில் "எனக்குத் தெரியாது" என்றான்.
"ஆஹாங் அப்போ உனக்குத் தெரியாது இல்லையா?" அழுத்தமாய் மீண்டும் கேட்டு வைத்தவன் பின் "உன்ன தூக்கினது நோ யூஸ்..சோ செத்து போயிடு" சாதாரணமாய் உரைத்தவன் நொடியில் அவன் நெஞ்சில் குறிவைத்து சுட்டிருக்க.. எதிரிலிருந்தவன் என்ன ஏது என சுதாகரிக்கும் முன்னரே அவன் உயிர் உடலை விட்டுப் பிரிந்திருந்தது.
உயிரற்ற உடலை வெறித்தபடி கையில் கனக்கச்சிதமாய் வீற்றிருந்த துப்பாக்கியை சுழற்றி இடுப்பில் சொருகியவன் நண்பன் புறம் திரும்பினான்.
மாதவ் "கொல்லனும்னு முடிவு பண்ணிட்டு அப்புறம் எதுக்கு இந்த கொஷ்டீன் எல்லாம்" என்க. ஒற்றை கண்சிமிட்டியவன் "டைம் பாஸ்" என இதழோடு ஒட்டி நின்ற புன்னகையோடு கூறினான்.
அதில் வாய்பிளந்து நண்பனை பார்த்தவன்
"அடப்பாவி என்னையோ டைம் பாஸ்க்கு லவ் பண்றவன் மாதிரியே சொல்றியேடா" என்றதில் அவன் தோளில் தட்டினான் கௌசிக்.
"இப்போ அடுத்து என்னடா பண்ணப்போற இப்போ நம்மகிட்ட இருந்த ஒரே ஆதாரம் இவன் தான் இப்போ இவனையும் போட்டாச்சு நெக்ஸ்ட் என்ன?" என நண்பன் அடுத்து ஏதாவது ஓர் திட்டம் வைத்திருப்பான் என்ற நம்பிக்கையில் கேட்டான் மாதவ்.
"ம்ம்.. இவன தூக்கினது இவன்கிட்ட இருந்து உண்மையை வாங்க இல்லடா.. இவன் அந்த அமைச்சரோட பினாமி சோ இவன தூக்கினா நிச்சயமா அவனே நம்ம வலையில சிக்குவான்னு தான் தூக்கினேன்.. ஆனா இவன் அப்ரூவரா மாறினாலும் இவன உயிரோட விடுற எண்ணமெல்லாம் எனக்கில்லை. இவனால எத்தனையோ அப்பாவி பெண்கள் பாதிக்கப்பட்டு இருக்காங்க இவன ஜெயில்ல போட்டாலும் நிச்சயம் வெளிய வந்துடுவான்.. அப்புறம் இன்னும் பல அப்பாவி பொண்ணுங்க தான் பலியாகுவாங்க அதுக்கு இவன கொல்றது மேல்" அடிக்குரலில் அழுத்தமாய் வந்து வீழ்ந்தது அவன் குரல்.
அவன் செல்வதில் உள்ள உண்மை புரிந்தவனாய் தலையசைத்தவன் "எல்லாம் சரி தான்டா ஆனா இவன் எப்பிடிடா இந்த அமைச்சர் கூட லிங் ஆனான்? கொடைக்கானல்ல இருந்தவன் இங்க சென்னையில ஒரு அமைச்சருக்கு பினாமியா வந்து இருக்கான்னா இதுல ஏதோ இருக்கும்னு தோணுதுடா?" சந்தேகமாய் கூறிய நண்பனை மெச்சுதலாய் பார்த்தான் கௌசிக்.
ஆம், அவன் சந்தேகிப்பது போலவே சில வருடங்கள் முன் கொடைக்கானலில் சாதாரண அடிதடி ரௌடீஸம் என செய்து வந்தவனே இந்த குமரேசன்.
சாதாரண ரௌடியாய் வலம் வந்தவன் இன்று பல கோடி சொத்துக்களுக்கு பினாமியாய் மட்டுமல்லாது பல இல்லீகல் தொழில்களிலும் செய்பவனாய் மாறிப் போயிருந்தான்.
"இவனுங்க எல்லாமே ஒரு புள்ளில தான் கனெக்ட் ஆகுறாங்க அது இந்த பொண்ணுங்க கடத்தல். என் கெஸ்ஸிங்படி இவனுக்கும் சரி அந்த பொறம்போக்குக்கும் சரி இதுல தான் கான்டெக்ட் கிடைச்சியிருக்கும் அவனோட அரசியல் செல்வாக்கவெச்சி இவன் வளர்ந்து இருப்பான் அவ்வளவும் தான். இப்போ நாம சின்ன மீனுக்கு தூண்டில் போட்டுத் தான் பெரிய மீன பிடிக்கனும்.. இதோ சின்ன மீன தூக்கியாச்சு பெரிய மீனும் தானா நம்ம வலையில சிக்கிடும்" என உறுதியாய் கூறினான் கௌசிக்.
இருவரும் பேசியவாறே அந்த இடம்விட்டு வெளியே வந்தனர்.
"மாதவ் நீ பாடிய டிஸ்போஸ் பண்ணிட்டு ஸ்டேஷன் போயிடு நான் கமிஷ்னெர் ஆபிஸ் போய்ட்டு வரேன்" என்றவன் வண்டியில் ஏற அவனிடம் வந்த மாதவ்வோ கரம் நீட்டினான்.
"என்னடா" என புரியாத பாவனையாய் அவனைப் பார்த்தவன் நண்பனின் முகத்திலிருந்த சிரிப்பைக் கண்டு புரிந்தவனாய் தானும் சிரித்தான்.
"கங்கிராட்ஸ் மச்சி.. தங்கச்சிய கூட்டிட்டு வீட்டுக்கு வா உன்னோட தங்கச்சி ரொம்ப ஆசையா இருக்கா" என தன் வாழ்த்தோடு தன் மனைவியின் விருப்பத்தையும் கூறினான் மாதவ்.
"டேய் அதுக்குள்ள அந்த நாதாரி சொல்லிட்டானா? " சிரித்துக் கொண்டே நண்பனின் கரத்தை பற்றிக் கொண்டவன் "ம்ம் சீக்கிரம் கூட்டிட்டு வரேன்டா.. நீ அஸ்வினிய நல்லா பார்த்துக்கோ" என கர்ப்பமாய் இருக்கும் தன் கூடப் பிறவா சகோதரியின் நலன் குறித்து அக்கறையாய் கூறியவன் நண்பனிடம் விடைபெற்று கிளம்பிச் சென்றான்.
...
காலையில் தன்னைக் கண்டும் காணமல் போன கணவனை நினைத்து மனம் சுருங்கினாலும் தற்போதைய நிலையை எண்ணி தன் மனதை தெளியப்படுத்திய மதியோ தன் மனதை திசைதிருப்ப எண்ணியவளாய் வீட்டை சுத்தப்படுத்தத் தொடங்கினாள்.
வீட்டை துப்பரவு செய்து காலையுணவையும் தயாரித்து பசித்த வயிற்றுக்கு கொஞ்சமாய் கொறித்துவிட்டு சோர்வாய் இருக்கையில் அமர்ந்தவள் எண்ணம் முழுவதும் மீண்டும் அவள் மணாளனிடமே தஞ்சமடைந்தது.
"காலையில ஒரு வார்த்தை கூட பேசாம போய்ட்டாங்க. என்ன அவசரமோ தெரியலையே? காபி கூட குடிக்கல.. இன்னேரம் சாப்பிட்டு இருப்பாங்களா?" என தனக்குள்ளாறே பல கேள்விகளைக் கேட்டவளுக்கு பதில் தான் இல்லை.
"இனி எப்போ வருவாங்க மதியத்துக்கு வருவாங்களா?" என்றவள் திடீரென ஒலித்த தொலைபேசி சத்ததில் திடுக்கிட்டவளாய் அதன் புறம் பார்வையை திருப்பியவளுக்கு எடுத்து பேசுவதா? இல்லையா? என்ற கேள்வி எழ அமைதியாய் இருந்தாள்.
தொடர்ந்த அழைப்பில் ஏதும் அவசரமாக இருக்குமோ என எண்ணியவள் ரிசீவரை எடுத்து காதில் வைத்திட மறுபுறம் ஒலித்தது அவள் எண்ணத்தின் நாயகன் குரல்.
"ஹலோ மதி.. ஆர் யூ தேர்" என்றவன் குரலிலே சிறு பதற்றம் இருந்ததோ எனத் தோன்ற அவசரமாய் பதிலளித்தாள்.
"ம்ம் இருக்கேன்.. சொல்லுங்க" என்றாள்.
"ம்ம்..ஸாரிடா மோர்னிங் ஏதோ அவசரத்துல உன்கிட்ட சொல்லாம வந்துட்டேன்.." என்றவனின் பேச்சில் மனம் குளிர்ந்தவள்.
"பரவாயில்லை" என்றாள் சிறு முறுவலோடு.
"ம்ம்.. சாப்பிட்டியா?" என்றதற்கும் "ம்ம்" என ஒற்றை வார்த்தையில் பதிலளித்தாள்.
மேலும் அவளிடம் பேசுவதற்கு முடியாததால் "ம்ம் சரி மதி.. நான் மதியம் வருவேன் அப்புறம் பேசிக்கலாம் ஓகே" என அழைப்பை துண்டித்தான்.
அவனது அழைப்பும் அக்கறையான பேச்சும் காலையில் உண்டான மனசுணக்கத்தை இல்லாது செய்திருக்க மகிழ்வோடு மதிய உணவை தயாரிக்க சென்றாள்.
.......
நண்பனின் விசாரிப்பிலே மதியின் எண்ணம் எழ காலையில் அவளுடன் ஒரு வார்த்தையும் பேசாது வந்த தன் மடத்தனத்தை எண்ணி நொந்தவனாய் அவளை அழைப்பில் அழைத்து பேசியவன் கமிஷ்னர் அலுவலகத்தில் வண்டியை நிறுத்தினான்.
நேரே கமிஷ்னர் அறையின் முன் நின்றவன் அனுமதி கேட்டு உள்நுழைந்து சல்யூட் வைத்திட ஒரு தலையசைப்பை கொடுத்து அவனை அமர வைத்தார் கமிஷ்னர் சங்கர்.
"அந்த கடத்தல் கேஷ் பத்தி ஏதும் தகவல் தெரிஞ்சிதா? கௌசிக்.. மேலீடத்துல இருந்து ரொம்பவே ப்ரஷர் பண்றாங்க.. கடத்தப்பட்ட பொண்ணுங்களோட ரிலேடீவ்ஸ் பத்திரிகை காரங்கன்னு ஒன்னு சேர்ந்து மொத்த டிப்பார்ட்மெண்டையும் குதறி எடுக்குறாங்க..போதாதற்கு உங்களோட பெர்சனல் நியூஸை போட்டும் பிரச்சனை பண்றாங்க" என சிறு எரிச்சலுடன் கூறிமுடித்தார்.
"என்னோட பெர்சனல் இதுல எந்த விதத்துலயும் கனெக்ட் பண்ணணும்னு அவசியம் இல்ல ஸார் .. அப்புறம் கேஷ்ல முக்கியமான ஆதாரம் எல்லாமே கிடைச்சிட்டு குற்றவாளிங்கள நெருங்கிட்டோம். இன்னும் இரண்டு நாள் டைம் கொடுங்க மொத்தக் கூட்டத்தையும் பிடிச்சிரலாம்" என்றவனின் பேச்சில் தெரிந்த உறுதியில் நம்பிக்கை கொண்டவர்.
"ஓகே கௌசிக் எனக்கு உங்க மேல நம்பிக்கை இருக்கு.. அப்புறம் இந்த கேஸ்ல உங்களுக்கு சப்போர்ட்டா நான் ஒருத்தர ரெக்கமெண்ட் பண்றேன்" என்றவர் அழைப்பின் மூலம் யாரோயோ அழைத்திட அறைக்குள் நுழைந்தான் அவன்.
"கௌசிக் இவர் சிவா.. சிவா இது தான் கௌசிக் நீங்க இவர் கூட தான் வேலை செய்யப் போறிங்க." இருவரையும் அறிமுகம் செய்திட.. கௌசிக்கின் பார்வையோ மற்றையவனின் மேல் அழுத்தமாய் பதிந்தது.
"ஹலோ ஸார் ஐ ம் சிவா இன்ஸ்பெடர் ஆப் பொலீஸ்" என கைகுலுக்க கரம் நீட்டியவனின் கரத்தை அழுந்தப் பற்றிவிடுவிக்க சிறு முனங்களோடு கையை உருவிக் கொண்டான் சிவா.
"ஓகே சிவா நீங்க கௌசிக் கூட போங்க அவர் உங்களுக்கு எல்லாத்தையும் எக்ஸ்ப்ளைன் பண்ணுவாரு" என்றிட இருவரும் அவரிடம் விடைபெற்று வெளியேறிச் சென்றனர்.
.....
தன்னையே முறைப்பாய் பார்த்து நின்றவனை கண்டு சன்னமாய் சிரித்தவன் "என்ன ஸார் இப்பிடி குறுகுறுன்னு பார்க்குறீங்க எனக்கு வெக்கம் வெக்கமா வருது" என தரையில் கோலமிட்டு நகத்தை கடித்து வெட்கப்பட்டவனை நோக்கி கைகளை முறுக்கிக் கொண்டு அடிக்கப் பாய்ந்தான் கௌசிக்.
அவன் கழுத்தை வளைத்துப் பிடித்தவன் கிடுக்குப்பிடி போட சிவாவோ அலறினான்.
"டேய் அண்ணா விட்டுடா.. பாவிப்பயலே விடுடா" என்று கத்தியவன் நடு உச்சியில் கொட்டியவன்
"ஒரு சீனியர் ஆபிஸர இப்பிடித் தான் டேய்னு சொல்லுவீங்களா மிஸ்டர் சிவக்கிருஷ்ணா.. இது தப்பாச்சே" என்றவன் அவன் கழுத்தை வளைத்து இறுக்கினான்.
"அய்யோ டேய் விடுடா கொலைகாரா?" என திமிறியவனை சிறு சிரிப்புடன் விலக்கியவன் அவனை இறுக அணைத்துக் கொண்டான்.
"எப்பிடிடா இருக்க?" என்றவன் விழிகளோ தன் உடன் பிறந்த சகோதரனை பாசமாய் தழுவியது.
"நான் நல்லா இருக்கேன் அண்ணா நீ எப்பிடி இருக்க? அப்புறம் என் அண்ணியார் எப்பிடி இருக்காங்க?" என கண்சிமிட்டி சிரித்தவனின் தலையில் தட்டினான் கௌசிக்.
"ஒருத்தன் விடாம எல்லாருக்கும் சொல்லிட்டானா?" என ப்ருத்வியை போலியாய் திட்டிக் கொண்டான்.
"அதெல்லாம் அப்புறமா சொல்றேன்.. நீ எதுக்கு இப்போ சென்னைக்கு வந்த" என முறைப்பாய் அவனைப் பார்த்தான்.
அண்ணனின் முறைப்பில் அவனைப் பார்த்தவன் "டேய் அண்ணா நீ எதுக்கு இப்போ முறைக்குற.. நான் இங்க வரதுக்கு காரணமே மாதர்குல மங்கைகள் தான் போ போய் உன் மாதர்குலத்துக்கிட்ட பேசிக்கோ" என்றவன் யாரை கூறுகிறான் என்பது புரிந்தவனாய் சிரித்துக் கொண்டான்.
"எல்லாரும் எப்பிடியிருக்காங்க சிவா..நான் உங்கள எல்லாம் ரொம்ப மிஸ் பண்ணேன்" என்றதிலே அவன் தவிப்பை புரிந்து கொண்ட சிவாவோ அவனை தோளோடு அணைத்துக் கொண்டான்.
"அதான் அண்ணா இப்போ தான் நான் வந்துட்டேன்ல இனி யாரையும் மிஸ் பண்ணமாட்டாயே" என்று சிரித்தபடி கூறியவன் கூற்று உண்மை தான்.
கலகலப்பிற்கு பெயரெடுத்தவன் அவன். தான் இருக்கும் வேலைக்கு சம்பந்தமே இல்லாதவன் எப்பொழுதுமே தன்னைச் சுற்றி கலகலப்புடனே வைத்திருப்பான்.
தம்பியின் கூற்றில் ஆமோதிப்பாய் தலையாட்டி சிரித்தவன் அவனையும் அழைத்துக் கொண்டு வீடு நோக்கிப் புறப்பட்டான்.
Last edited:
Habi
Moderator
அத்தியாயம் - 09
இருவரும் வண்டியில் ஏறிட தன் பையை பின்புறம் இருக்கையில் வைத்த சிவாவோ கீழே கிடந்த பையை கண்டு
யோசனையுடன் அதை எடுத்தவன் கௌசிக்கிடம் கேட்க அப்போது தான் கௌசிக்கும் அதைக் கவனித்தான்.
"இது.. அவ பேக்ஆ இருக்குமோ?" என எண்ணியவனுக்கோ அன்றைய இரவின் பதற்றத்தில் தன் கையோடு கொண்டு வந்திருந்த பையை காரில் தான் தவறவிட்டிருக்கிறாள் என்பது புரிய அதையே சிவாவிடமும் கூறினான்.
"இது மதியோட பேக்ஆ தான் இருக்கும்.
ஆனா நேத்துலயிருந்து வண்டில தானே சுத்திட்டு இருக்கேன் என் கண்ல படவே இல்லையே" என்றான்.
"ம்க்கும் பட்டுடாலும்.. நீ தான் வண்டியை ஓட்ட ஆரம்பிச்சா அதுல மட்டும் தானே கவனமா இருப்ப ரோபோ மேன் போல" என்று கேலி பேசிவனை முறைக்க முயன்று முடியாதவன் தம்பியின் கேலியில் சிரித்தான்.
இருவரும் சிறு கிண்டலுடன் பேசியவாறே வீடு நோக்கிச் செல்ல..
போகும் வழியிலே சிவாவோ தான் தெரிந்து கொள்ள வேண்டிய அனைத்தையும் கௌசிக் மூலம் தெரிந்து கொண்டவனுக்கு அதிர்ச்சியோடு இத்தனை பெரிய ஆபத்தில் சிக்கி மீண்ட தன் அண்ணன் மீது கோபமும் எழ அவனிடம் கத்தத் தொடங்கினான்.
"இந்தளவுக்கு நடந்திருக்கு ஒரு வார்த்தை என் கிட்ட சொல்லணும்னு தோணலையா உனக்கு? எது நடந்தாலும் உன்னோட போகட்டும்னு நினைச்சிட்டியா? இல்ல மொத்தமா எங்கள ஒதுக்கிவெச்சிட்டியா?" என்று தன் ஆதங்கத்தை வெளிப்படுத்தியவன் கோபமாய் முகத்தை திருப்பிக் கொண்டான்.
கௌசிக்கோ தம்பியின் கோபத்தில் இதழில் பூத்த புன்னகையோடு தன்னருகே அமர்ந்திருந்தவன் தோளில் கை போட வேகமாய் தட்டிவிட்டவன் அவனை முறைத்தான்.
"டேய் சிவா.. நீ நினைக்கிற போல எல்லாம் இல்லடா? இவனுங்க இந்தளவு இறங்குவானுங்கன்னும் நானும் நினைக்கல" என்ற போதும் மாறா முறைப்புடன் அண்ணனை முறைத்தவன்.
"நீ தெரிஞ்சியிருந்தாலும் சொல்லிட்டு தான் மறு வேலை பார்ப்ப.. எல்லா பிரச்சனையும் கஷ்டமும் உன் தலைல சுமத்திட்டு எங்கள ஒதுக்கி வைக்குற நீ.. ஏன் தம்பியா நான் உனக்கு துணையா இருக்கக் கூடாதா?" எனும் போதே அவன் குரல் கலங்கியது.
அவன் குரலில் தெரிந்த வேதனையை கண்டுகொண்டவன் வண்டியை ஓரமாய் நிறுத்தி அவனை தன்புறம் திருப்பிட அவனோ அப்போதும் உர்ரென்று இருந்தான்.
"சிவா.. நம்ம அப்பாவ இழந்தது போல இன்னொரு இழப்பு வரக்கூடாதுடாதுனு தான் எல்லா பிரச்சனையும் என்னோட போகட்டும்னு இருக்கிறேன்டா.."
என்றவனை இடைமறித்து ஏதோ பேச முயன்றவனை தடுத்தவன் மேலும் பேசினான்.
"எல்லாமே கொஞ்ச நாளைக்கு தான் சிவா.. இந்த கேஷ் முடிச்சிட்டு ஊருக்கு கிளம்புவோம் அங்க வெச்சு இத்தனை நாள் நம்ம மேல வீண்பழி சுமத்தினவங்களுக்கு பதிலடி கொடுத்திடலாம்.
சீக்கிரமாவே நம்ம அப்பாவுக்கு கொடுத்த வாக்கையும் காப்பாத்திடலாம்" என்றவன் உறுதியில் அண்ணனை நிமிர்ந்து பார்த்தவன் முகத்தில் அத்தனை எதிர்பார்ப்புக்கள்.
"அண்ணா நிஜமா தான் சொல்றியா? அப்போ அத்தை மாமா கிடைச்சிட்டாங்களா?" என்றவன் கேள்விக்கு புன்னகைத்தவனை தாவியணைத்துக் கொண்டான் சிவா.
"அண்ணா எப்பிடிடா கண்டுபிடிச்ச இப்போ அவங்க எங்க இருக்காங்க? என கேள்வியாய் தொடர்ந்தவனை நிறுத்தியவன்.. "உன் கேள்விக்கு பதில் சீக்கிரமா சொல்றேன்டா இப்போ வா கிளம்பலாம்" என வண்டியை கிளப்பினான்.
பழைய ரணங்களின் தாக்கமோ? தந்தையின் நினைவுகளோ? இருவருக்குமிடையே சில நிமிடம் மௌனத்தை நிலவிடச் செய்ய..
அந்த மௌனத்தை களைத்தவனாய் பேசினான் சிவா.
"அந்த நைட் அண்ணி வரலன்னா நிச்சயம் உன் உயிருக்கு ஆபத்தா முடிஞ்சியிருக்கும்ல" என்றவனுக்கு ஆமோதிப்பாய் தலையசைத்தான் கௌசிக்.
அவள் மட்டும் இல்லையென்றால் நிச்சயம் தன்னை தானே மாய்த்து இருப்பேன்.. இல்லை எதிரிகளின் துப்பாக்கிக்கு இரையாகியிருப்பேன் என்ற உண்மை உரைக்க தலையை அழுத்திக் கொண்டவன் மனக்கண்ணில்
பெண்ணவளின் பால் முகம் மின்னிட அவன் முகத்தில் அழகாய் குடியேறியது சிறு புன்னகை.
அண்ணணில் சிரிப்பில் சிவாவோ " டேய் அண்ணா.. வெட்கப்படுறியா என்ன?" குறும்பு கூத்தாடும் குரலில் கூற.. அவன் தலையில் தட்டி அவனை அடக்கிட முயல அவனோ உன்னை விடுவேனா? என்பது போல் அவனை வம்பிழுக்கத் தொடங்கினான்.
"எனக்கு என்னமோ நீ வெட்கப்படுறதா பார்த்தா சந்தேகமா இருக்கு.. அண்ணியா உன்கிட்ட வந்தாங்களா இல்ல நீ காதல் பண்ணி கடத்திட்டு வந்து கட்டிக்கிட்டியாடா? உண்மையைச் சொல்லு" என்றவனுக்கு அந்தக் காதல் என்ற வார்த்தை கசப்பாய் இறங்கியது அவனுள்.
இந்தக் காதல் என்ற வார்த்தை தானே எத்தனை எத்தனை அவமானங்களை அனுபவிக்க வைத்தது.
ஒரு ஆணாக மானம் இழந்து அவமதிக்கப்பட்டது எல்லாம் இந்தக் காதலால் தானே என நினைத்தவன் முகமோ உணர்வுகளை தொலைத்து இறுகித் தான் போனது.
தன் அண்ணணின் முகம் காட்டிய பாவனையில் அவன் மனநிலை உணர்ந்தவனாய் பேச்சை மாற்றினான் சிவா.
"சரி சொல்லு அண்ணி என்ன படிச்சியிருக்காங்க? அவங்கள பத்தி ஏதும் தகவல் வெச்சியிருக்கியா? என அடுத்தடுத்த கேள்விக்குத் தாவினான்.
தம்பியின் கேள்வியில் தன் மனநிலை மாற்றியவன்
"நீ அண்ணின்னு சொல்ற அளவுக்கு அவ இல்லைடா.. அவளுக்கு இப்போ தான் பதினெட்டு வயசு" என்றவன் மதி பற்றி சில தகவல்களை அவனிடம் கூறினான்.
அனைத்தையும் தெளிவாய் கேட்ட சிவாவிற்கோ ஏதோ புரிவது போலிருக்க அதை அவனிடமும் கேட்க அதற்கு பதிலாக புன்னகைத்தானே தவிர வாய் வார்த்தையாய் பதிலேதும் சொல்லாது வண்டியை கிளப்பினான் கௌசிக்.
மதிய உணவை சமைத்துவிட்டு அவனது வருகைக்காக காத்திருந்தவளுக்கோ நேரம் செல்ல செல்ல அந்த அமைதியான வீட்டின் சூழல் அச்சத்தை கொடுத்திட எழுந்து கொண்டவள் விழிகளோ அவன் அறைக் கதவில் நிலைத்திருந்தது.
காலையில் வீடு முழுவதும் சுத்தம் செய்தவளுக்கோ அவன் அறை நுழைந்திட உண்டான தயக்கத்தில் அதைத் தவிர்த்திருந்தாள்.
இப்போதோ சும்மா இருக்கத் தோன்றாதவளாய் அவ்வறையையும் சுத்தபடுத்தினால் என்ன? என்று தோன்றிட தனது தயக்கத்தை விடுத்து அவனது அறைக்குள் நுழைந்து கொண்டாள்.
அலங்கலோமாய் இருந்த அறையை சுத்தப்படுத்தியவள் கரமோ அங்கிருந்த மேசையிலிருந்த கண்ணாடி சட்டத்தை பட கீழே வீழ்ந்து முன் கண்ணாடி சிதறியிருந்தது கண்டு சற்று பதட்டமாகினாள்.
"அச்சச்சோ உடைஞ்சிடுச்சே அவங்க திட்டுவாங்களோ?" என பயந்தவாறே அந்த கண்ணாடித் துண்டுகளை அகற்றிட முயல அதுவோ அவள் கரங்களில் கீறிட சிறு கீறலில் இருந்து ரத்தம் துளிர்த்தது. அதை ஒதுக்கியவள் உடைந்த துண்டுகளை மெதுவாக அப்புறப்படுத்தி அனைத்தையும் சுத்தம் செய்தாள்.
அவள் சுத்தம் செய்து முடியவும் வீட்டு மணி அலறவும் சரியாக இருக்க அந்தப் புகைப்படத்தை கையில் எடுத்தவாறே பயத்துடனே கதவைத் திறந்தாள் வெண்மதி.
கதவைத் திறந்திட முகத்தில் பூத்த புன்னகையுடன் நின்ற புதியவனைக் கண்டு சற்று பயந்து தான் போனாள் வெண்மதி.
சிவாவுக்கோ அவள் முகம் காட்டிய பாவனையில் மேலும் புன்னகை விரிந்திட "ஹாய் அண்ணி" என்றான் உரிமையாய்.
அதில் பெண்ணவளோ மேலும் திகைத்து அவனை விழி விரித்து நோக்கிட ..அவள் முன் தோன்றினான் அவளவன்.
"என்னடா என்ன சொல்றா? உன் அண்ணி" என்றவாறே அவன் தோள் தட்டி உள்ளே அழைத்து வந்தான் கௌசிக்.
"ஏதோ பேய பார்த்த மாதிரி முழிக்கிறாங்கடா அண்ணா ..அவ்வளவு கேவலமாவா இருக்கு நம்ம பெர்சனாலிட்டீ" என பாவம் கேட்டவனை பார்த்து சிரித்தவன் தங்களை விழிவிரித்து பார்த்து நின்றவளிடம் "மதி இது என் தம்பி சிவா" என அறிமுகப்படுத்தினான்.
அதில் அவளோ புன்னகைத்தவள் "வணக்கம்" எனும் விதமாய் கைகூப்பிட அப்போது தான் கண்டனர் அவள் கையிலிருந்த புகைப்படம் மற்றும் அவள் காயத்தை.
கௌசிக்கோ "ஹேய் என்னாச்சு ரத்தம் வருது" என்று அவள் கையைப் பிடித்தான்.
அவன் திட்டப் போகிறான் என்றெண்ணி பயந்தவளுக்கோ அவன் அக்கறை கண்டு அவனைப் பார்த்தாள்.
சிவாவோ அங்கிருந்த பெர்ஸ்ட் எய்ட்டை எடுத்து வர கௌசிக்கோ அதில் மருந்தை தடவிவிட்டான்.
சிறு காயத்திற்கூட அக்கறையான அவர்களின் சிறு செய்கையும் அவளிற்கு பெரிதாகவே தோன்றிட அவர்களின் அன்பில் நெகிழ்ந்து போனாள் அந்த அன்பிற்கு ஏங்கும் பேதை.
கைக்கு மருந்திட்டவனோ தன்னையே பார்த்திருந்தவளை நோக்கி "எதுக்கு இப்போ இந்த தேவையில்லாத வேல.. இப்போ பார்த்தியா கைய கீறி வெச்சியிருக்க" உரிமையான அதட்டலோடு அவளை கடிந்து கொண்டான் கௌசிக்.
சிவா அண்ணணின் உரிமையில் புன்னகைக்க மதியோ விழிகள் விரிந்திட அவனைப் பார்த்தவள் என்ன சொல்வது என முழித்தாள்.
"அ..அது.. தெரியாம.. உடைஞ்சு போச்சு ஸாரி"
குழந்தை போல் கண்களை சுருக்கி பயத்துடன் மன்னிப்பைக் கேட்டவளை கண்டவன் தலையாட்டி "இனிமே கவனமா செய்" என்றுவிட்டு தங்களையே பார்த்து நின்ற சிவாவின் புறம் திரும்பினான்.
"டேய் நீயென்னடா வா.. வந்து உட்காரு என்றவன் அவனருகே தானும் அமர்ந்து கொண்டான்.
மதியோ இருவரையும் மாறி மாறி பார்த்து நிற்க அவளிடம் பேச ஆரம்பித்தான் சிவா.
"ஹாய் அண்ணி என்ன எங்களையே பார்த்துட்டு இருக்கிங்க.. முத முதலா உங்க கொழுந்தனார பார்க்குறீங்க..ஒரு டீ காபி..பஜ்ஜி சொஜ்ஜி கொடுத்து உபசரிக்காம இப்பிடியே நிக்குறீங்க" என அவளிடம் வம்பிலுக்க அதில் திருதிருத்தவள் பாவமாய் அவனைப் பார்த்தாள்.
"என்ன அண்ணி சாப்பாடு தான் தரமாட்டீங்கன்னு பார்த்தா ஒன்னுமே பேசமாட்டேங்குறிங்க.. இருங்க உங்கத்தைக்கு போன் போட்டு அவங்க மருமகளோட லட்சணத்தை சொல்றேன்" என்றவன் பேசிக் கொண்டே அழைப்பேசியை எடுத்திட பயந்தே போனாள் வெண்மதி..
அவளோ அழுதுவிடுவேன் எனும் விதமாய் கௌசிக்கை பார்க்க அவனோ தம்பின் அலட்டலைக் கண்டு சிரித்தவன் அவள் முகம் காட்டிய பாவனையில் தனருகே இருந்தவன் தலை தட்டி
"டேய் போதும் நிறுத்துடா.. அங்க பாரு உன் அண்ணி விட்டா அழுதுடுவா போலயிருக்கு" என மதியை காட்டினான்.
"அய்யோ அண்ணி அழுதுடாதிங்க நான் சும்மா சொன்னேன்..கூல் " என்ற போதும் அவளோ பாவமாய் நின்றிருந்தாள்.
"டேய் சிவா.. அவ உன்னை விட சின்ன பொண்ணு தான் அவள பெயர் சொல்லியே கூப்பிடு.."
"இல்லை இல்லை இப்போவே அண்ணி பேசுறாங்க இல்ல இதுல நான் அப்பிடி கூப்பிட்டு அண்ணி கோவிச்சிட்டாங்கனா?" என ஓரவிழியாய் மதியை பார்க்க அவளோ அவன் தன்னை தவறாக எண்ணிவிட்டானோ? என்ற பயத்தில் அவசரமாக மறுத்தாள்.
"இல்லை இல்லை நான் கோவிச்சுக்க மாட்டேன் நீங்க பெயர் சொல்லியே கூப்பிட்டுங்க" என மெல்லிய குரலில் கூறியவளைக் கண்டு இருவரும் சிரித்துக் கொண்டனர்.
"அப்பாடா உங்களுக்கு பேசத் தெரியும்னு நிரூபிச்சிட்டிங்க இப்போ தான் நிம்மதியா இருக்கு" என்றவன்..
"ரொம்ப பயப்படாதிங்க மதி.. இனி இது உங்க வீடு நாங்க உங்க உறவு தயக்கமில்லாம பேசுங்க சரியா?" என அவளுக்கு ஆறுதலாய் பேசிட
அவளோ தன் தயக்கம் அகன்று நட்புடன் அவனை நோக்கினாள்.
சிறிது நேரத்தில் தன் பேச்சு திறமையால் அவளையும் பேச வைத்தவன் அவன் தயக்கத்தை தகர்த்தான் சிவா..
மூவருமாய் பேசியபடியே மதிய உணவை உண்டு முடித்தனர்.
கௌசிக்கோ அடுத்து வேலையிருக்க மதியிடம் பத்திரமாய் இருக்கும்படி கூறியவன் சிவாவை அழைத்துக் கொண்டு கிளம்பிச் சென்றான்.
இருவரும் வண்டியில் ஏறிட தன் பையை பின்புறம் இருக்கையில் வைத்த சிவாவோ கீழே கிடந்த பையை கண்டு
யோசனையுடன் அதை எடுத்தவன் கௌசிக்கிடம் கேட்க அப்போது தான் கௌசிக்கும் அதைக் கவனித்தான்.
"இது.. அவ பேக்ஆ இருக்குமோ?" என எண்ணியவனுக்கோ அன்றைய இரவின் பதற்றத்தில் தன் கையோடு கொண்டு வந்திருந்த பையை காரில் தான் தவறவிட்டிருக்கிறாள் என்பது புரிய அதையே சிவாவிடமும் கூறினான்.
"இது மதியோட பேக்ஆ தான் இருக்கும்.
ஆனா நேத்துலயிருந்து வண்டில தானே சுத்திட்டு இருக்கேன் என் கண்ல படவே இல்லையே" என்றான்.
"ம்க்கும் பட்டுடாலும்.. நீ தான் வண்டியை ஓட்ட ஆரம்பிச்சா அதுல மட்டும் தானே கவனமா இருப்ப ரோபோ மேன் போல" என்று கேலி பேசிவனை முறைக்க முயன்று முடியாதவன் தம்பியின் கேலியில் சிரித்தான்.
இருவரும் சிறு கிண்டலுடன் பேசியவாறே வீடு நோக்கிச் செல்ல..
போகும் வழியிலே சிவாவோ தான் தெரிந்து கொள்ள வேண்டிய அனைத்தையும் கௌசிக் மூலம் தெரிந்து கொண்டவனுக்கு அதிர்ச்சியோடு இத்தனை பெரிய ஆபத்தில் சிக்கி மீண்ட தன் அண்ணன் மீது கோபமும் எழ அவனிடம் கத்தத் தொடங்கினான்.
"இந்தளவுக்கு நடந்திருக்கு ஒரு வார்த்தை என் கிட்ட சொல்லணும்னு தோணலையா உனக்கு? எது நடந்தாலும் உன்னோட போகட்டும்னு நினைச்சிட்டியா? இல்ல மொத்தமா எங்கள ஒதுக்கிவெச்சிட்டியா?" என்று தன் ஆதங்கத்தை வெளிப்படுத்தியவன் கோபமாய் முகத்தை திருப்பிக் கொண்டான்.
கௌசிக்கோ தம்பியின் கோபத்தில் இதழில் பூத்த புன்னகையோடு தன்னருகே அமர்ந்திருந்தவன் தோளில் கை போட வேகமாய் தட்டிவிட்டவன் அவனை முறைத்தான்.
"டேய் சிவா.. நீ நினைக்கிற போல எல்லாம் இல்லடா? இவனுங்க இந்தளவு இறங்குவானுங்கன்னும் நானும் நினைக்கல" என்ற போதும் மாறா முறைப்புடன் அண்ணனை முறைத்தவன்.
"நீ தெரிஞ்சியிருந்தாலும் சொல்லிட்டு தான் மறு வேலை பார்ப்ப.. எல்லா பிரச்சனையும் கஷ்டமும் உன் தலைல சுமத்திட்டு எங்கள ஒதுக்கி வைக்குற நீ.. ஏன் தம்பியா நான் உனக்கு துணையா இருக்கக் கூடாதா?" எனும் போதே அவன் குரல் கலங்கியது.
அவன் குரலில் தெரிந்த வேதனையை கண்டுகொண்டவன் வண்டியை ஓரமாய் நிறுத்தி அவனை தன்புறம் திருப்பிட அவனோ அப்போதும் உர்ரென்று இருந்தான்.
"சிவா.. நம்ம அப்பாவ இழந்தது போல இன்னொரு இழப்பு வரக்கூடாதுடாதுனு தான் எல்லா பிரச்சனையும் என்னோட போகட்டும்னு இருக்கிறேன்டா.."
என்றவனை இடைமறித்து ஏதோ பேச முயன்றவனை தடுத்தவன் மேலும் பேசினான்.
"எல்லாமே கொஞ்ச நாளைக்கு தான் சிவா.. இந்த கேஷ் முடிச்சிட்டு ஊருக்கு கிளம்புவோம் அங்க வெச்சு இத்தனை நாள் நம்ம மேல வீண்பழி சுமத்தினவங்களுக்கு பதிலடி கொடுத்திடலாம்.
சீக்கிரமாவே நம்ம அப்பாவுக்கு கொடுத்த வாக்கையும் காப்பாத்திடலாம்" என்றவன் உறுதியில் அண்ணனை நிமிர்ந்து பார்த்தவன் முகத்தில் அத்தனை எதிர்பார்ப்புக்கள்.
"அண்ணா நிஜமா தான் சொல்றியா? அப்போ அத்தை மாமா கிடைச்சிட்டாங்களா?" என்றவன் கேள்விக்கு புன்னகைத்தவனை தாவியணைத்துக் கொண்டான் சிவா.
"அண்ணா எப்பிடிடா கண்டுபிடிச்ச இப்போ அவங்க எங்க இருக்காங்க? என கேள்வியாய் தொடர்ந்தவனை நிறுத்தியவன்.. "உன் கேள்விக்கு பதில் சீக்கிரமா சொல்றேன்டா இப்போ வா கிளம்பலாம்" என வண்டியை கிளப்பினான்.
பழைய ரணங்களின் தாக்கமோ? தந்தையின் நினைவுகளோ? இருவருக்குமிடையே சில நிமிடம் மௌனத்தை நிலவிடச் செய்ய..
அந்த மௌனத்தை களைத்தவனாய் பேசினான் சிவா.
"அந்த நைட் அண்ணி வரலன்னா நிச்சயம் உன் உயிருக்கு ஆபத்தா முடிஞ்சியிருக்கும்ல" என்றவனுக்கு ஆமோதிப்பாய் தலையசைத்தான் கௌசிக்.
அவள் மட்டும் இல்லையென்றால் நிச்சயம் தன்னை தானே மாய்த்து இருப்பேன்.. இல்லை எதிரிகளின் துப்பாக்கிக்கு இரையாகியிருப்பேன் என்ற உண்மை உரைக்க தலையை அழுத்திக் கொண்டவன் மனக்கண்ணில்
பெண்ணவளின் பால் முகம் மின்னிட அவன் முகத்தில் அழகாய் குடியேறியது சிறு புன்னகை.
அண்ணணில் சிரிப்பில் சிவாவோ " டேய் அண்ணா.. வெட்கப்படுறியா என்ன?" குறும்பு கூத்தாடும் குரலில் கூற.. அவன் தலையில் தட்டி அவனை அடக்கிட முயல அவனோ உன்னை விடுவேனா? என்பது போல் அவனை வம்பிழுக்கத் தொடங்கினான்.
"எனக்கு என்னமோ நீ வெட்கப்படுறதா பார்த்தா சந்தேகமா இருக்கு.. அண்ணியா உன்கிட்ட வந்தாங்களா இல்ல நீ காதல் பண்ணி கடத்திட்டு வந்து கட்டிக்கிட்டியாடா? உண்மையைச் சொல்லு" என்றவனுக்கு அந்தக் காதல் என்ற வார்த்தை கசப்பாய் இறங்கியது அவனுள்.
இந்தக் காதல் என்ற வார்த்தை தானே எத்தனை எத்தனை அவமானங்களை அனுபவிக்க வைத்தது.
ஒரு ஆணாக மானம் இழந்து அவமதிக்கப்பட்டது எல்லாம் இந்தக் காதலால் தானே என நினைத்தவன் முகமோ உணர்வுகளை தொலைத்து இறுகித் தான் போனது.
தன் அண்ணணின் முகம் காட்டிய பாவனையில் அவன் மனநிலை உணர்ந்தவனாய் பேச்சை மாற்றினான் சிவா.
"சரி சொல்லு அண்ணி என்ன படிச்சியிருக்காங்க? அவங்கள பத்தி ஏதும் தகவல் வெச்சியிருக்கியா? என அடுத்தடுத்த கேள்விக்குத் தாவினான்.
தம்பியின் கேள்வியில் தன் மனநிலை மாற்றியவன்
"நீ அண்ணின்னு சொல்ற அளவுக்கு அவ இல்லைடா.. அவளுக்கு இப்போ தான் பதினெட்டு வயசு" என்றவன் மதி பற்றி சில தகவல்களை அவனிடம் கூறினான்.
அனைத்தையும் தெளிவாய் கேட்ட சிவாவிற்கோ ஏதோ புரிவது போலிருக்க அதை அவனிடமும் கேட்க அதற்கு பதிலாக புன்னகைத்தானே தவிர வாய் வார்த்தையாய் பதிலேதும் சொல்லாது வண்டியை கிளப்பினான் கௌசிக்.
மதிய உணவை சமைத்துவிட்டு அவனது வருகைக்காக காத்திருந்தவளுக்கோ நேரம் செல்ல செல்ல அந்த அமைதியான வீட்டின் சூழல் அச்சத்தை கொடுத்திட எழுந்து கொண்டவள் விழிகளோ அவன் அறைக் கதவில் நிலைத்திருந்தது.
காலையில் வீடு முழுவதும் சுத்தம் செய்தவளுக்கோ அவன் அறை நுழைந்திட உண்டான தயக்கத்தில் அதைத் தவிர்த்திருந்தாள்.
இப்போதோ சும்மா இருக்கத் தோன்றாதவளாய் அவ்வறையையும் சுத்தபடுத்தினால் என்ன? என்று தோன்றிட தனது தயக்கத்தை விடுத்து அவனது அறைக்குள் நுழைந்து கொண்டாள்.
அலங்கலோமாய் இருந்த அறையை சுத்தப்படுத்தியவள் கரமோ அங்கிருந்த மேசையிலிருந்த கண்ணாடி சட்டத்தை பட கீழே வீழ்ந்து முன் கண்ணாடி சிதறியிருந்தது கண்டு சற்று பதட்டமாகினாள்.
"அச்சச்சோ உடைஞ்சிடுச்சே அவங்க திட்டுவாங்களோ?" என பயந்தவாறே அந்த கண்ணாடித் துண்டுகளை அகற்றிட முயல அதுவோ அவள் கரங்களில் கீறிட சிறு கீறலில் இருந்து ரத்தம் துளிர்த்தது. அதை ஒதுக்கியவள் உடைந்த துண்டுகளை மெதுவாக அப்புறப்படுத்தி அனைத்தையும் சுத்தம் செய்தாள்.
அவள் சுத்தம் செய்து முடியவும் வீட்டு மணி அலறவும் சரியாக இருக்க அந்தப் புகைப்படத்தை கையில் எடுத்தவாறே பயத்துடனே கதவைத் திறந்தாள் வெண்மதி.
கதவைத் திறந்திட முகத்தில் பூத்த புன்னகையுடன் நின்ற புதியவனைக் கண்டு சற்று பயந்து தான் போனாள் வெண்மதி.
சிவாவுக்கோ அவள் முகம் காட்டிய பாவனையில் மேலும் புன்னகை விரிந்திட "ஹாய் அண்ணி" என்றான் உரிமையாய்.
அதில் பெண்ணவளோ மேலும் திகைத்து அவனை விழி விரித்து நோக்கிட ..அவள் முன் தோன்றினான் அவளவன்.
"என்னடா என்ன சொல்றா? உன் அண்ணி" என்றவாறே அவன் தோள் தட்டி உள்ளே அழைத்து வந்தான் கௌசிக்.
"ஏதோ பேய பார்த்த மாதிரி முழிக்கிறாங்கடா அண்ணா ..அவ்வளவு கேவலமாவா இருக்கு நம்ம பெர்சனாலிட்டீ" என பாவம் கேட்டவனை பார்த்து சிரித்தவன் தங்களை விழிவிரித்து பார்த்து நின்றவளிடம் "மதி இது என் தம்பி சிவா" என அறிமுகப்படுத்தினான்.
அதில் அவளோ புன்னகைத்தவள் "வணக்கம்" எனும் விதமாய் கைகூப்பிட அப்போது தான் கண்டனர் அவள் கையிலிருந்த புகைப்படம் மற்றும் அவள் காயத்தை.
கௌசிக்கோ "ஹேய் என்னாச்சு ரத்தம் வருது" என்று அவள் கையைப் பிடித்தான்.
அவன் திட்டப் போகிறான் என்றெண்ணி பயந்தவளுக்கோ அவன் அக்கறை கண்டு அவனைப் பார்த்தாள்.
சிவாவோ அங்கிருந்த பெர்ஸ்ட் எய்ட்டை எடுத்து வர கௌசிக்கோ அதில் மருந்தை தடவிவிட்டான்.
சிறு காயத்திற்கூட அக்கறையான அவர்களின் சிறு செய்கையும் அவளிற்கு பெரிதாகவே தோன்றிட அவர்களின் அன்பில் நெகிழ்ந்து போனாள் அந்த அன்பிற்கு ஏங்கும் பேதை.
கைக்கு மருந்திட்டவனோ தன்னையே பார்த்திருந்தவளை நோக்கி "எதுக்கு இப்போ இந்த தேவையில்லாத வேல.. இப்போ பார்த்தியா கைய கீறி வெச்சியிருக்க" உரிமையான அதட்டலோடு அவளை கடிந்து கொண்டான் கௌசிக்.
சிவா அண்ணணின் உரிமையில் புன்னகைக்க மதியோ விழிகள் விரிந்திட அவனைப் பார்த்தவள் என்ன சொல்வது என முழித்தாள்.
"அ..அது.. தெரியாம.. உடைஞ்சு போச்சு ஸாரி"
குழந்தை போல் கண்களை சுருக்கி பயத்துடன் மன்னிப்பைக் கேட்டவளை கண்டவன் தலையாட்டி "இனிமே கவனமா செய்" என்றுவிட்டு தங்களையே பார்த்து நின்ற சிவாவின் புறம் திரும்பினான்.
"டேய் நீயென்னடா வா.. வந்து உட்காரு என்றவன் அவனருகே தானும் அமர்ந்து கொண்டான்.
மதியோ இருவரையும் மாறி மாறி பார்த்து நிற்க அவளிடம் பேச ஆரம்பித்தான் சிவா.
"ஹாய் அண்ணி என்ன எங்களையே பார்த்துட்டு இருக்கிங்க.. முத முதலா உங்க கொழுந்தனார பார்க்குறீங்க..ஒரு டீ காபி..பஜ்ஜி சொஜ்ஜி கொடுத்து உபசரிக்காம இப்பிடியே நிக்குறீங்க" என அவளிடம் வம்பிலுக்க அதில் திருதிருத்தவள் பாவமாய் அவனைப் பார்த்தாள்.
"என்ன அண்ணி சாப்பாடு தான் தரமாட்டீங்கன்னு பார்த்தா ஒன்னுமே பேசமாட்டேங்குறிங்க.. இருங்க உங்கத்தைக்கு போன் போட்டு அவங்க மருமகளோட லட்சணத்தை சொல்றேன்" என்றவன் பேசிக் கொண்டே அழைப்பேசியை எடுத்திட பயந்தே போனாள் வெண்மதி..
அவளோ அழுதுவிடுவேன் எனும் விதமாய் கௌசிக்கை பார்க்க அவனோ தம்பின் அலட்டலைக் கண்டு சிரித்தவன் அவள் முகம் காட்டிய பாவனையில் தனருகே இருந்தவன் தலை தட்டி
"டேய் போதும் நிறுத்துடா.. அங்க பாரு உன் அண்ணி விட்டா அழுதுடுவா போலயிருக்கு" என மதியை காட்டினான்.
"அய்யோ அண்ணி அழுதுடாதிங்க நான் சும்மா சொன்னேன்..கூல் " என்ற போதும் அவளோ பாவமாய் நின்றிருந்தாள்.
"டேய் சிவா.. அவ உன்னை விட சின்ன பொண்ணு தான் அவள பெயர் சொல்லியே கூப்பிடு.."
"இல்லை இல்லை இப்போவே அண்ணி பேசுறாங்க இல்ல இதுல நான் அப்பிடி கூப்பிட்டு அண்ணி கோவிச்சிட்டாங்கனா?" என ஓரவிழியாய் மதியை பார்க்க அவளோ அவன் தன்னை தவறாக எண்ணிவிட்டானோ? என்ற பயத்தில் அவசரமாக மறுத்தாள்.
"இல்லை இல்லை நான் கோவிச்சுக்க மாட்டேன் நீங்க பெயர் சொல்லியே கூப்பிட்டுங்க" என மெல்லிய குரலில் கூறியவளைக் கண்டு இருவரும் சிரித்துக் கொண்டனர்.
"அப்பாடா உங்களுக்கு பேசத் தெரியும்னு நிரூபிச்சிட்டிங்க இப்போ தான் நிம்மதியா இருக்கு" என்றவன்..
"ரொம்ப பயப்படாதிங்க மதி.. இனி இது உங்க வீடு நாங்க உங்க உறவு தயக்கமில்லாம பேசுங்க சரியா?" என அவளுக்கு ஆறுதலாய் பேசிட
அவளோ தன் தயக்கம் அகன்று நட்புடன் அவனை நோக்கினாள்.
சிறிது நேரத்தில் தன் பேச்சு திறமையால் அவளையும் பேச வைத்தவன் அவன் தயக்கத்தை தகர்த்தான் சிவா..
மூவருமாய் பேசியபடியே மதிய உணவை உண்டு முடித்தனர்.
கௌசிக்கோ அடுத்து வேலையிருக்க மதியிடம் பத்திரமாய் இருக்கும்படி கூறியவன் சிவாவை அழைத்துக் கொண்டு கிளம்பிச் சென்றான்.
Last edited:
Habi
Moderator
அத்தியாயம் - 10
கௌசிக் சிவா இருவருமே ஸ்டேஷனை வந்தடைய அவர்களுக்காகவே காத்திருந்த மாதவ்வோ சிவாவைக் கண்டவன் புன்னகையோடு அவனை அணைத்துக் கொண்டான்.
சிலபல நலவிசாரிப்புக்களை முடித்துக் கொண்டு மூவருமாய் தனியறைக்குள் நுழைந்து கொண்டனர்.
கேஷ் பற்றி தாங்கள் திரட்டிய ஆதாரங்களை பற்றி பேசியவர்கள் அடுத்து செய்ய வேண்டிய வேலைகளையும் திட்டமிட்டுக் கொண்டிருந்த வேளையில் அனுமதியே இன்றி அவ்வறையினுள் நுழைந்தான் தேவன்..
அவனைக் கண்ட மூவருக்குமே கோபம் வந்தாலும் அமைதியாய் அவனை முறைத்திருக்க.. அவனோ எவ்வித அலட்டலுமின்றி அவர்களைப் பார்த்தவன் பார்வை கௌசிக்கில் நிலைத்தது.
"கௌசிக் ஸார் உங்கக் கூட மினிஸ்டர் தனியா பேசனுமாம் சோ இன்னைக்கு ஈவ்னிங் அவரோட பீச் ஹவுஸ்ல அவர மீட் பண்ண வந்துடுங்க" என்றவன் தன் வேலை முடிந்தது என்பது போல அறையை விட்டு வெளியேறிவிட கௌசிக் தவிர மற்ற இருவருக்குமே அவன் கூறியது கோபத்தைக் கொடுக்க கத்தத் தொடங்கினர்.
"எவ்வளவு தைரியம் இருந்தா இவன் இப்பிடி தெனாவட்டா வந்து பேசுவான்" என கோபமாய் கத்திய இருவரையும் அமைதியாய் இருக்கும்படி செய்கை செய்தான் கௌசிக்.
சிவாவுக்கும் தேவன் பற்றி அனைத்தும் தெரிந்திருக்க அவனும் கோபமாய் எகிறினான்.
"அண்ணா இப்போ எதுக்கு எங்கள அமைதியா இருக்க சொல்ற.. போட்டிருக்குற யூனிபோர்ம்க்கு உண்மையா இல்லாம யாரோ ஒரு பொறம்போக்குக்கு கூலி வேல பார்க்குற இவன போல இருக்குறவனுங்களால தான் மொத்த டிப்பார்ட்மெண்ட்டும் கேவலமா போயிடுச்சு" என தன் ஆதங்கத்தை வார்த்தையில் வடித்தவனை அமைதியாய் பார்த்திருந்தான்.
"ஆமாடா எத்தனை நாளைக்கு நமக்குள்ளவே இந்த கருப்பாட வெச்சிக்கிட்டு அந்த மினிஸ்டர்க்கு எதிரா நம்மளால வேலை பண்ண முடியும்..நாம இங்க ஒரடி அவனுக்கு எதிரா செய்யப் போறோம்னு யோசிச்ச அடுத்த செக்கனே அவனுக்கு தகவல் போயிடுது. இப்பிடி இருந்தா நம்மளால எத்தனை ப்ளான் போட்டாலும் அந்த மினிஸ்டர சிக்க வைக்க முடியாது" என்றவனை இடைமறித்து "ஏன் முடியாது?" என்றவனை சிவா மாதவ் இருவருமே புரியாது பார்த்து வைத்தனர்.
அவர்கள் பார்வையில் உணர்ந்த கேள்விக்கு பதிலளிப்பவனாய் தன் இருக்கையை விட்டெழுந்தவன் "ஒரு கல்லுல இரண்டு மாங்கா அடிக்கலாம் தெரியும்ல" என்றவன் சிரிப்புடன்..
"சிவா நீ என் கூட வா.. போய் தொழிலமைச்சர் மணிகண்டன் ஸார பார்த்துட்டு வந்துடலாம்" என்றவன் வேக எட்டுக்களுடன் அறைவிட்டு வெளியேற குழப்பத்துடனே அவன் பின்னே சென்றான் சிவா.
....
கரை தொட்டுச் செல்லும் கடலலைகளின் அமைதியான அலைப்புறுதலை பார்த்து நின்றவனையே குழப்பம் சுமந்த முகத்தோடு பார்த்து நின்றான் சிவா.
அமைச்சரை சந்திக்கலாம் என்று அழைத்து வந்துவிட்டு கடலலைகளை வெறித்து பார்த்து நின்றவனை கண்டு ஏதோ ஒன்று உள்ளது என யூகித்தவனாய் அவனே சொல்லட்டும் என்று பார்த்திருந்தவனிடம்
"இன்னும் எத்தனை நேரத்துக்குடா என்னையே சைட் அடிக்கப் போற" என்ற கௌசிக்கின் குரல் அவன் மௌனத்தை களைத்திட.. அவன் முன் சென்று நின்றவன் "இப்போ எதுக்கு இங்க வந்திருக்கோம்?" என்றவனுக்கு அவன் யோசனை நிறைந்த முகம் எதோ பிரச்சனை என்பதை உணர்த்திட அவனை கேள்வியாய் பார்த்திருந்தான்..
கௌசிக்கோ எதுவும் பேசாது அமைதியாய் கடலலைகளை வெறித்து நிற்க சிவாவிற்கோ பொறுமையிழந்து போனது.
"டேய் அண்ணா உன் மனசுல என்ன தான்டா ஓடுது. சத்தியமா எனக்கு புரியல" என்றவன் புறம் பார்வையை பதித்தவன்.
"ஏதோ ஒன்னு தப்பா இருக்குடா?" என்றவனை புரியாது பார்த்தான் சிவா.
"என்னாச்சு.. என்ன தப்பாயிருக்கு?"
"சம்திங், ஏதோ ஒன்னு தப்பாயிருக்கு.. என்றவன் நிறுத்தி "என்னோட கெஸ்ஸிங் கரெக்ட்னா நிச்சயமா இந்த பிரச்சனை அந்த மணிகண்டனோட முடிஞ்சிடும்னு எனக்குத் தோணல.. அவனுக்கு பின்னாடியும் வேற யாரோ இருக்கான்னு தோணுது" என்றவனை கேள்வியாய் பார்த்தான் சிவா.
"வேற யாரு இருக்கா அப்படி?" என்றவனை அழுத்தமாய் பார்த்தவன்.
"ஈஸ்வர்" என்ற பதிலில் அதிர்ந்தவன் "வாட்" எனக் கத்தியிருந்தான்.
"அவனா? அவன் எப்பிடி? அப்போ தப்பிச்சிட்டானா?? ஹவ் இஸ் பாசிபிள்? அவனால எப்பிடி தப்பிக்க முடிஞ்சது? என்னால நம்ப முடியல?" என. அடுக்கடுக்காய் அதிர்ச்சி மாறாக் குரலில் கேள்வியைத் தொடுத்தவன் கௌசிக்கை பார்க்க.
அவனோ "ஐ டோன்ட் நோ.. எப்பிடி தப்பிச்சான்னு தெரியல பட் அவனோட அடுத்த டார்கெட் நம்ம மேல தான் இருக்கும்னு என்னால ஹண்ட்ரெட் பேர்சன்ட் சொல்ல முடியும்" என்றவனை பரிதவிப்பாய் பார்த்த சிவாவோ "நான் அவசரப்பட்டுடேண்ணா நான் ஊர்லயே இருந்து இருக்கனும்..அவங்கள எல்லாம் விட்டுடு வந்திருக்கக் கூடாது" என்க.
அவனை ஆறுதலாய் அணைத்துக் கொண்டவனோ "டேய் இப்போ எதுக்கு பீல் பண்ற..விடு பார்த்துக்கலாம்..எப்போவும் எந்த நேரத்துலயும் நம்மளோட நிதானத்தை இழக்கக் கூடாது.." என்றவன் அவன் தோள் தட்டி தைரியப்படுத்திட அதில் நிமிர்ந்தவன்.
"சோ இந்த கேஷுக்கும் அவனுக்கும் சம்பந்தம் இருக்குன்னு நினைக்குறியா?" என்றவனுக்கு ஆமோதிப்பாய் தலையசைத்தவன்.
"எதிரிக்கு எதிரி நண்பன்.. அப்போ நான் யாருக்கெல்லாம் எதிரியோ அவங்க எல்லாம் கூட்டு சேர வாய்ப்பு இருக்குல்ல" என்றவனின் வார்த்தையில் உள்ள உண்மை புரிந்தவனாய்.. "அப்போ அந்த அமைச்சருக்கு பின்னால ஈஸ்வர் இருக்கான்" என்றான்.
"இருக்கலாம்.. இல்லாமலும் இருக்கலாம்" என்றவன் தன்னை முறைப்பவனின் பார்வையை கண்டு கொள்ளாதவனாய் யாருக்கோ அழைப்பை விடுத்தவன் கூறிய செய்தியில் அருகிலிருந்தவன் விழிகளோ விரிந்திட அண்ணனை பார்த்தான்.
"டேய் அண்ணா உன் பிளான் தான் என்னடா?" என்றவனுக்கு ஒற்றைக் கண்சிமிட்டியவன் "வில்லனுங்க வில்லத் தனம் பண்ணும் போது பொலீஸ்காரன் நாமளும் கொஞ்சம் வில்லத் தனம் பண்றது தப்பு இல்ல தம்பி" என்றவன் அவனை அழைத்துக் கொண்டு மினிஷ்டரின் இல்லம் நோக்கிச் சென்றான்.
.....
அந்த பெரிய பங்களாவின் உள்ளே நுழைந்த வண்டியோ போர்டிகோவில் நிறுத்தி கௌசிக் சிவா இருவரும் கீழிறங்க அவர்களை மறித்து நின்றனர் இரு தடியர்கள்.
"செக் பண்ணணும்" என்றவர்கள் இருவரையும் தொட முன்னே அவர்களை தடுத்த கௌசிக்கோ தன் இடுப்பிலிருந்த துப்பாக்கியை எடுத்து வண்டியில் வைத்தவன் சிவா நீட்டிய துப்பாக்கியையும் வைத்துவிட்டு தன் முன்னே நின்றவர்களை பார்க்க. அவன் பார்வையின் அழுத்ததிலே இருவரும் விலகிட வீட்டினுள் நுழைந்தனர் இருவரும்..
"அடடே வா..வா.. பொலீஸு எப்பிடியிருக்க?" என்ற எகத்தாளமான குரலோடு கையில் ஓர் மதுக் கோப்பையுடன் ஹாலில் அமர்ந்து வரவேற்றார் தொழில் துறை அமைச்சர் மணிகண்டன்.
அவரருகே அமர்ந்திருந்த ஈஸ்வரியும் இளக்காரமான பார்வையோடு "அடடே ஒருத்தன் வருவான்னு பார்த்தா கூடவே இன்னொரு அல்லக்கை பொலிஸும் வந்து இருக்கான் போலேயே" எனக் கூறிச் சிரித்தவளோடு இணைந்து பெருத்த உடல் குலுங்க சிரித்தார் மணிகண்டன்.
சிவாவிற்கோ அவர்களது சிரிப்பில் கோபம் வர பல்லைக் கடித்து அருகில் நின்றவன் புறம் பார்வையை திருப்பிட விழிகளாலே அவனை அமைதிப்படுத்தி எதிரிலிருந்தவர்கள் மீது அழுத்தமாய் பார்வை பதித்தான் கௌசிக்.
எவ்வித பயமுமின்றி நிமிர்வாய் நின்றவனின் நிமிர்ந்த தோரணையில் உள்ளுக்குள் எரிச்சல் உண்டாகிட சிரிப்பு மறைந்து முறைப்புடன் அவனைப் பார்த்தவர்.
"என்ன பொலீஸூ ரொம்பத் தான் என் லைன்ல குறுக்க வர.. நான் யாருன்னு தெரியும்ல.. நான் நினைச்சா உன்னை தண்ணி இல்லாத காட்டுக்கு தூக்கி போட முடியும்" என நேரடியாகவே தன் மிரட்டலை விடுக்க..
அப்போதும் எந்தவித பாவனையுமின்றி அவரையே அழுத்தமாய் பார்த்து நின்றான்..
"பசங்க சொன்னானுங்க.. எனக்கெதிரா ஏதோ ஆதாரம் எல்லாம் வெச்சியிருக்கியாம்ல.. நீ என்ன பண்ற அந்த ஆதாரத்தெல்லாம் தூக்கி என்கிட்ட கொடுத்துட்டு அமைதியா இருந்தீயன்னா உனக்கு எந்த பிரச்சனையும் இல்லாம மாசத்துக்கு ஒரு லம்பா பணத்த உன் வீட்டுக்கே அனுப்பிவெச்சிடுறேன்.. நீ என்ன சொல்ற" என பேரம் பேசியவரை வெறித்துப் பார்த்தானே ஒழிய ஒருவார்த்தை பேசவில்லை.
அவன் அமைதி தன்னை உதாசீனப்படுத்துவதாய் எண்ணியவருக்கோ கோபம் எகிற.. "ஏய் பொலீஸூ என்ன? நீ அமைதியா இருக்குறத பார்த்தா இதுக்கெல்லாம் சரிபட்டு வரமாட்ட போலயிருக்கீயே" என எகிறியவர்.
"இங்கப் பாரு பொலீஸூ நீ என் ஆளு குமார பிடிச்சி வெச்சியிருக்கேன்னு நல்லாவே தெரியும். ஆனா அவன் செத்தாலும் எனக்கெதிரா உண்மையை சொல்லமாட்டான்..அதனால நீ ஒழுங்கா அவன விட்டுடு உன்கிட்ட இருக்குற எல்லா ஆதாரத்தையும் என்கிட்ட கொடுத்துடு இல்லன்னா உன் நண்பனோட மனைவி பிணமா தான் வீடு திரும்புவா?" என மிரட்டியவரை புரியாது பார்த்தான்.
"என்ன பொலீஸூ புரியலையா..? உன் கூட்டாளி அதான் அந்த இன்ஸ்பெக்டரோட பொஞ்சாதி இப்போ என் ஆளுங்க கைல" என்ற அதே நேரம் கௌசிக்கின் போனும் ஒலி எழுப்பியது.
"எடுத்து பேசு ..உன் கூட்டாளியா தான் இருக்கும் பொண்டாட்டிய காணோம்னு பதறிட்டு போன் போட்டு இருக்க போறான்" என்க அழைப்பை ஏற்று காதில் வைத்தவனுக்கு மறுபுறம் மாதவ்வின் பதற்றம் நிறைந்த குரலே கேட்க அவனிடம் பேசிவிட்டு அழைப்பைத் துண்டித்தவன் தன்னெதிரே இருந்தவரை பார்த்தான்.
"என்ன சொல்றான் உன் கூட்டாளி..மாசமா இருக்குற பொண்டாட்டி செக்கப்புக்கு போனவ வீடு திரும்பலன்னு சொல்றானா?" என்று கேட்டு இடிச்சிரிப்பு சிரிக்க ..சிவாவோ கோபம் எகிற "ஏய்" என அவரை நெருங்க முயன்றவனைத் தடுத்தான் கௌசிக்.
"ஏய் தம்பி பொறுப்பா அதான் பெரியவங்க பேசிட்டு இருக்கோம்ல" என்றவர் கௌசிக்கிடம் திரும்பியவர் "என்னப்பா நான் சொன்ன டீலுக்கு ஓகேவா? இல்ல ?" என்றவரை அமர்த்தலான பார்வை பார்த்தவன்.
"ம்ம் வெல் பிளான் மினிஷ்டர் ஸார் பட் டூ லேட் உங்க பினாமி எப்போவோ பரலோகத்துக்கு பார்சல் அனுப்பிட்டேனே.. அப்புறம் எப்பிடி அவன உங்ககிட்ட ஒப்படைக்கிறது?" என பாவம் போல் கூறிவனை அதிர்வாய் பார்த்தனர் மற்ற இருவரும்.
சிவாவிற்கோ அவனின் பதிலும் அவர்கள் முகம் காட்டிய அதிர்வும் சிரிப்பை தர சிரித்துக் கொண்டே நடப்பதை வேடிக்கை பார்த்தான்.
அவனுக்குத் தான் தெரியுமே அடுத்து தன் அண்ணனின் ஆட்டம் என்ன என்பது.
"ஹேய் என்னடா இவ்வளவு சொல்லியும் திமிறா பதில் சொல்ற..ஒழுங்கு மரியாதையா எல்லா ஆதாரத்தையும் ஒப்படைச்சிடு இல்லையா.. அந்த பொலீஸ்காரன் பொண்டாட்டி மாசமா வேற இருக்கால்ல..இப்போவே அவளுக்கு பிரசவம் பார்க்குற மாதிரி பண்ணிடுவோம் பார்த்துக்கோ" என கோபமாய் மிரட்டிய ஈஸ்வரியை முறைத்தனர் அண்ணன் தம்பி இருவரும்.
"என்னங்கடா என் இடத்துக்கே வந்து என்னையே எதிர்க்குறீங்களா? இங்கப் பாரு பொலீஸூ இன்னைக்கு நைட் கடத்தப்பட்ட பொண்ணுங்க எல்லாம் இந்த ஊரவிட்டே காலி பண்ணப் போறேன்..அதுல ஒருத்தியா அந்த பொலீஸ்கார பொண்டாட்டியும் இருப்பா? உன்னால முடிஞ்சத பார்த்துக்கோ" என கத்தினார்.
"அய்யோ மினிஸ்டர் ஸார் ரொம்ப கத்தாதிங்க நீங்க வேற ஆனா ஊன்னா ஹார்ட் அட்டாக்னு சொல்லி ஹாஸ்பிடல்ல போயி படுத்துக்குறீங்க இந்த வாட்டி நிஜமாலுமே ஹார்ட் அட்டாக் வந்து பொட்டுனு போய்டப் போறிங்க" என்று சிரித்துக் கொண்டே கூறியவன் அவர் அருகில் சென்று அவர் நெஞ்சை நீவி விட்டு பணிவாக நிற்க அவனை தள்ளிவிட்டவர்.
"டேய் என்னங்கடா விளையாட்டா காட்டுறீங்க.. என் இடத்துலயே வந்து என்னையே நக்கல் பண்றீங்களா " என கத்தியதில் அவர் அடியாட்களோ அங்கு வந்து சேர்ந்தனர்.
"ஏய் இன்னைக்கு நைட்டுக்குள்ள ஆதாரம் எல்லாம் என் கைக்கு வந்தா அந்த பொண்ணு உயிரோட திரும்புவா இல்லன்னா?" என கை நீட்டி எச்சரித்திட
கௌசிக் சிவா இருவரும் அமைதியாய் பார்த்தவர்கள் "ஏன் மினிஸ்டர் ஸார் உங்க இடத்துக்கே வந்து உங்ககிட்டே இவ்வளவு அமைதியா பேசிட்டு இருக்கோம்னா? பிளான் இல்லாமலா வந்து இருப்போம்.." என்றவனோ அங்கிருந்து வெளியேறிட போகும் அவர்களை குழப்பமாய் பார்த்தவருக்கு சந்தேகம் தோன்ற
"டேய் நம்மாளுக்கு போன போட்டு அங்க எல்லாம் கரெக்ட்டா இருக்கானு கேளுங்கடா" என்றவர் தன் அடியாட்களுக்கு அழைத்தும் அழைப்பு ஏற்காது விட பதறியவர் தானே உறுதிபடுத்த எண்ணியவராய் அவ்விடம் நோக்கி கிளம்பிச் சென்றார்.
......
மாலை மங்கி இருள் கவிழ்ந்த நேரம் அந்த சற்றே ஒதுக்குப்புறமாக அமைந்திருந்த பாழடைந்த குடோனிலோ சிறு வெளிச்சத்திற்கு மத்தியில் அங்குமிங்கும் சற்றே முரட்டுத் தோற்றத்தோடு நடமாடியவர்களோ அங்கே நிறுத்தப்பட்டிருந்த லாறியில் மூட்டை போல சுமந்து வந்து பெண்களை போட்டுக் கொண்டிருக்க அந்த நிசப்தத்தை கிழித்துக் கொண்டு வந்து நின்ற வண்டியிலிருந்து இறங்கினர் மணிகண்டனும் ஈஸ்வரியும்.
தங்கள் முதலாளியைக் கண்டவர்களோ பணிவாய் அவரைப் பார்த்திருக்க. மணிகண்டனின் பார்வையோ அங்கே நின்றிருந்த தன் அடியாள் சேகர் மீது படிய அவரை நோக்கி வந்தான்.
"என்னடா சேகரு எல்லாம் சரியா நடக்குதா? ஏதும் பிரச்சனையா? " என்க.
"அய்யா அதெல்லாம் ஒரு பிரச்சனையும் இல்ல எல்லாம் பக்காவா தயாரா இருக்கு" என்றான் பணிவோடு.
"ம்ம் எங்க அந்த பொலீஸ்காரன் பொஞ்சாதி.. " என்றவரை அங்கிருந்த ஓர் அறை நோக்கி அழத்துச் சென்றான் சேகர்.
மையிருட்டாய் இருந்த அறைக்குள் நுழைந்தவர்
"ஏலேய் அந்த லைட்ட போடுடா அதான் இருட்டா இருக்குதுல்ல" என்க அவர் குரலைத் தொடர்ந்து கேட்ட குரலில் வெடவெடத்து போனவராய் அதிர்ந்து நின்றவரின் பார்வையோ வெளிச்சம் பரவிய அவ்வறையின் நடுவிலே சட்டமாய் கால் காலிட்டு அமர்ந்திருந்தவனைக் கண்டு மேலும் அதிகரிக்க ஆணியடித்தாற் போல விறைத்து நின்றார்..
அவனை அங்கு எதிர்பாரதவர் அதிர்வோடு "ஏய்...நீ...நீ எப்பிடி இங்க.." திணறலோடு கேட்டவரின் பின்னே..
"அத நான் சொல்லவா சாரே" என்றபடி முன்னே வந்து நின்றான் சிவா.
"டேய் நீங்க எப்பிடிடா என்னோட இடத்துக்கு வந்தீங்க" என்று கோபமும் அதிர்வோடும் கேட்டவர் தன் அடியாள் புறம் பார்வையை திருப்ப அவனோ தலைகுனிந்து ஒதுங்கி நின்றதிலே புரிந்து கொண்டவர்.
"துரோகி..எனக்கே துரோகம் பண்ணிட்டல்ல" என அவன் மீது பாய முயன்றவரை தடுத்தது கௌசிக்கின் ஓங்கி ஒலித்த குரல்.
"மினிஸ்டர் ஸார் பொறுமை.." என்ற கௌசிக்கோ எழுந்து அவர்களை நோக்கிச் வர..உள்ளுக்குள் பயந்தாலும் வெளியே முறைத்தவர் "என்னடா பொலீஸூ என்ன அரெஸ்ட் பண்ண போறியா..? அரெஸ்ட் பண்ணாலும் இரண்டே நாள்ல இந்த கேஷூக்கும் எனக்கும் சம்பந்தமே இல்லன்னு என்னால வெளிவர முடியும் பார்க்குறீயா?" என எகிறியவரை அமர்த்தலாய் பார்த்தவன் சிறு சிரிப்புடன்..
" தெரியும் மினிஸ்டர் ஸார் அதான் நான் மட்டும் தனியா வராம மொத்தப் பேரையும் கூட்டி வந்து இருக்கேன்" என்றவன் கண்ணசைக்க மின்னல் வெட்டியது போல் வெளிச்சம் வர அந்த அறைக்குள் நுழைந்தனர் மீடியாக்காரர்கள் மற்றும் பொலீஸ் அதிகாரிகள்.
திடீரென உள் நுழைந்தவர்களைக் கண்டு தன் குட்டு வெளிப்பட்டதை எண்ணி திகைத்து நின்றனர் மணிகண்டன் ஈஸ்வரி இருவரும்.
கமிஷ்னரோ "பெண்களை கடத்திய குற்றத்துக்காக உங்கள கைது பண்றோம்" என்றவர் செய்கை செய்ய இருவருக்கும் கைவிலங்கிடப்பட்டு வெளியில் இழுத்துச் செல்லப்பட மொத்த கேமராக்களும் அதை உள்வாங்கிக் கொண்டன.
ஒரே நொடியில் தன் மொத்த சாம்ராஜ்ஜியமும் சரிந்ததை ஏற்றுக்கொள்ள முடியாதவராய் தன்னை இந்நிலைக்கு கொண்டு வந்தவனை முறைத்தவர் கோபத்தோடு "டேய் எப்பிடிடா எப்பிடிடா கண்டுபிடிச்ச" என ஆற்றாமையில் கத்தியவருக்கு அப்போது தான் அங்கு சுற்றியிருந்த அடியாட்களை கவனிக்க அனைத்துமே புதுமுகங்களாய் தோன்ற குழப்பமாய் அவனைப் பார்த்தார்.
"எல்லாமே பொலீஸ்..மப்டில இருக்காங்க.. கடத்தப்பட்ட பொண்ணுங்க எல்லாரும் சேப்.. அந்த பொண்ணுங்க கூட செட்டப் தான்.. என்றவன் வண்டியில் மயக்கத்திலிருப்பது போல நடித்திருந்த பெண் காவல் அதிகாரிகளையும் காட்டிட அத்தனை அதிர்ச்சி.
அதோடு இவன் எப்படி கண்டுபிடித்தான் என்ற கேள்வியும் உண்டாக அவனைப் பார்த்தவரின் பார்வையின் கேள்வியுணர்ந்து சிரித்தவன்.
"சிம்பிள், நீ எப்பிடி என் ஆள கடத்த பிளான் பண்ணியோ அதே ஆள வெச்சே உன்ன பிடிக்க பிளான் பண்ணிட்டேன்..சொன்னேன்ல உன் இடத்துக்கு வரும் போதே பிளானோட தான் வந்தேன்னு..இது தான் என்பிளான்" என்க இடைபுகுந்த சிவாவோ "மாஸ்டர் பிளான்" என்றான் கண்சிமிட்டி.
மணிகண்டன் ஈஸ்வரி இருவருக்குமே தலையில் இடி விழுந்தால் போல அதிர்வுடன் நின்றிருக்க..அடுத்த சில மணிநேரத்தில் இருவரும் சிறைக்கு அழைத்துச் செல்லப்பட்டனர்.
கௌசிக்கை நெருங்கிய கமிஷ்னரோ "வெல்டன் கௌசிக் சொன்ன மாதிரியே இந்த கேஷ சக்ஸஸா முடிச்சிட்டிங்க கங்கிராட்ஸ்" என வாழ்த்தியவர் சக அதிகாரிகளுக்கும் வாழ்த்தைக் கூறிவிட்டு அங்கிருந்து சென்றார்.
சில மணிநேரத்தில் அந்த இடமே அமளித்துமளியாக அனைவரையும் அப்புறப்படுத்தி கிளம்பும் நேரம் அங்கு வந்து சேர்ந்தான் மாதவ்.
"டேய் வாடா..அஸ்வினி ஓகே வா?" என்க நண்பனை முறைத்தான்.
"ஏன் எருமைங்களா இவ்வளவு பெரிய மேட்டர் நடந்து இருக்கு என்கிட்ட ஒரு வார்த்தை சொல்லாம முடிச்சிட்டீங்களடா" என்றவனை பார்த்து சிரித்தவர்கள் ஆளுக்கொரு பக்கமாய் அவனை அணைத்துப் பிடித்துக் கொண்டு..
"டேய் மச்சி இங்க இருக்குறத விட நீ அஸ்வினி பக்கத்துல இருக்குறது தான் சரி..அதனால தான் அவ கூடவே உன்ன இருக்க சொன்னேன்..அந்த நிலமையில நமக்கு அவ பாதுகாப்பு தான் ரொம்ப முக்கியம் அதுதான்" என்ற நண்பனின் கூற்றிலிருந்த உண்மை புரியத் தான் செய்தது.
"அஸ்வினி கடத்தப்படப் போகிறாள்"
என அழைப்பில் மூலம் அவன் சொன்ன நொடியிலிருந்தே மனைவியை எண்ணி துடுத்தவன் அவளைக் காணும் வரை உயிரை கையில் பிடித்து அல்லவா பதறிக் கொண்டிருந்தான்..
"அதெல்லாம் சரிடா அஷ்வினிய தூக்கப் போறானுங்கன்னு உனக்கு எப்பிடி தெரிய வந்திச்சு..? அப்புறம் அந்த சேகரு அவன் எப்பிடி அப்ரூவரா மாறினான்" என தன் சந்தேகத்தை முன்வைத்தான் மாதவ்.
"இந்த கேஷ் ஆரம்பிச்சு கிட்டத்தட்ட இரண்டு மாசமா ஆகுது.. இதோட சம்பந்தப்பட்ட ஒவ்வொருத்தன பத்தியும் அக்குவேர் ஆணிவேரா டீடெய்ல்ஸ் எடுத்து இருக்கோம்..இதுல ஒவ்வொருத்தனுக்கும் ஒவ்வொரு வீக்னெஷ் இருக்கு.. அதுல இவனோட வீக்னெஷ் நமக்கு சாதகமா பயன்படுத்திக்கிட்டேன்.. அவன் அப்ரூவரா மாறிட்டான்..
இந்த மணிகண்டனுக்கு எதிரா நிறைய ஆதாரங்கள எடுக்க உதவி பண்ணதும் கூட சேகர் தான். அஸ்வினிய கடத்த சொன்னத பத்தி தகவல் சொன்னதும் அவன் தான். அந்த மணிகண்டன் என்ன போலவ் பண்ண ஒருத்தன அனுப்பியிருந்தான்.. அதான் அவன போலவே அவன் கைய வெச்சே அவன் கண்ண குத்திட்டேன்" என்றவனை விழிவிரித்து பார்த்தான் மாதவ்.
"டேய் உன்னோட தானே நானும் சுத்தினேன்..இதெல்லாம் எனக்குத் தெரியாம எப்போடா பண்ணிண" என்றவனை பார்த்து கண்சிமிட்டி சிரித்தவன்.
"சில விசயங்கள் ரகசியமா இருக்குறதும் நன்மை தான்டா" என்றவனை இருவரும் முறைத்தனர்.
"எல்லா சுமையையும் நீயே சுமக்கனும்னு சொல்லு அதானே" என முறுக்கி நின்றவர்களை மலையிறக்கி சமாதானம் செய்து வைத்தவன். " சரிடா நீ அஸ்வினிய பார்த்துக்கோ நாங்க நாளைக்கு வந்து பார்க்குறோம்" என நண்பனிடம் விடைபெற..
சிவாவோ "ஆமா ஆமா நீ உன் பொண்டாட்டியை பார்த்துக்கோ எங்கண்ணா அவ பொண்டாட்டிய பார்க்க போறான்.. ம்ம்ஹும் நமக்கு தான் ஒன்னும் மாட்ட மாட்டேங்குது சிங்கிளாவே சுத்துறேன்" என்று பெருமூச்சு விட்டவனின் முதுகில் தட்டிய கௌசிக்கோ "டேய் போதும் வாடா" என அவனை இழுத்துக் கொண்டு தன் வீடு நோக்கிச் சென்றான்.
......
இத்தனை நாட்களாக அழுத்திய ஒரு பிரச்சனையில் இருந்து வெற்றி பெற்ற மகிழ்வுடன் வீடு வந்தவனோ கதவைத் திறந்த மதியின் சோர்ந்த முகம் கண்டு புருவம் சுருங்க அவளைப் பார்க்க.. சிவாவோ அது அறியாதவன் அவளிடம் சிரித்து பேசிவிட்டு அறைக்குள் நுழைந்து கொள்ள..கௌசிக்கோ அவளையே பார்த்து இருந்தான்.
சிவாவுடன் இணைந்து சிரித்தவளுக்கு மீண்டும் கவலை குடிகொள்ள சோகமாய் இருந்தவள் அப்போது தான் தன்னவன் பார்வை தன்னில் நிலைத்திருப்பது புரிய சிறு மிரட்சியோடு அவனைப் பார்த்தாள்.
"இங்கே வா" என்றழைத்தவன் அழைப்பின் அழுத்தத்தில் பயந்தவள் மிரட்சியோடு அவனருகே வர பட்டென்று அவள் கரம் பற்றி தன்னருகே அமரவைத்தவனை விழிகள் தெறித்திவிடுவது போல விரித்து பார்த்தாள் வெண்மதி.
"ஹேய் பார்த்து கண்ணு கீழ விழுந்திடப் போகுது" என கேலி பண்ணிட அதில் இமைகள் படபடக்க அவனைப் பார்த்தவளின் பாவனையில் சிரித்தவன் ஆறுதலாய் அவள் கரம் பற்றி "என்னாச்சு மதிக்கு ஏன் டல்லா இருக்கே" என மென்மையாய் வினவிட அவனை ஆச்சர்யமாய் பார்த்தவள்.
"உங்களுக்கு எப்பிடித் தெரியும்" என்றாள் ஆர்வமாய்.. அதில் அவள் தலையில் வலிக்காது கொட்டியவன் "இந்த சின்ன பேஸ்ல அது நல்லாவே தெரியுதே.. " என அவள் முகத்தை வட்டமிட்டு காட்டிட அதில் மெலிதாய் சிரித்தாள் பெண்ணவள்.
"ம்ம் சரி சொல்லு என்ன பிரச்சனை" என்றவன் கேள்வியில் முகம் வாடிட "அ..அது.. நாளைக்கு ப்ளஸ் டூ ரிசல்ட் வறப் போகுதுல அது தான் கொஞ்சம் கவலையா இருக்குது" என தன் வாட்டத்திற்கான காரணத்தை கூறியவளை பார்த்து தலையாட்டியவன்.
"இதுக்கு தானா? இப்போ என்ன ரிசல்ட் தானே வருது வரட்டுமே.. நல்லா எழுதியிருக்கீயா?" என்றவனிடம் வேகமாய் தலையாட்டிட. அவனும், "அப்போ எதுக்கு இந்த கவலை.." என்றவன் எழுந்து கொள்ள வேகமாய் அவன் கரத்தை பற்றிக் கொண்டவள் தயக்கத்துடன் "எ...என்.. என்ன மேல படிக்க வைக்குறீங்ளா??" என தன் மனதின் ஆசையை ஏக்கத்தை வார்த்தைகளால் வடித்தவள் விழியிலிருந்த ஏக்கத்தை கண்டு கொண்டவன் அவள் தலை மேல் கை பதித்தவன் "உனக்கு என்ன படிக்க விருப்பமோ படிக்க வைக்குறேன்.. சொல்லு உன் ஆசை என்ன?? என்ன படிக்கப் போற?" என்றதும் இத்தனை நேரமிருந்த கவலை துளியும் அற்றவளாய் முகம் விகாசிக்க..இதழ்கள் விரிந்திட "எனக்கு டாக்டருக்கு படிக்கனும்னு ரொம்ப ஆசை.. சின்ன வயசுல இருந்தே டாக்டராகனும்னு கனவோட இருக்கேன்..ஆனா.. ஆனா அது படிக்க நிறைய செலவாகும்னு சொல்றாங்க.." என ஏதோ ஒரு வேகத்தில் தன் ஆசையை கூறியவள் பணம் என்ற சொல்லில் நிதானித்தவளாய் அவனை நிமிர்ந்து பார்த்தாள்.
அதில் அவள் தயக்கம் புரிந்தவன் அவள் உயரத்துக்கு மண்டியிட்டு அமர்ந்து அவள் கழுத்தோடு உறவாடியா தாலிச் சரடை தூக்கி காமித்து "இதுக்கு இன்னுமே முழுமையான அர்த்தம் உணரலையா?? டாக்டர் பாப்பா" என்றவனின் "டாக்டர் பாப்பா" என்றழைப்பில் விழிகள் மின்னிட அவனை பார்த்தவள் இதழ்களும் புன்னகைத்தது.
"என்ன டாக்டர் பாப்பா.. உங்க ஊர்ல தாலி கட்டின பொண்டாட்டிக்கு புருஷன் செலவு பண்ணாம வேற யாரும் பண்றாங்காளா? ஹாங்" என கேட்டவனிடம் மறுப்பாய் தலையசைத்தவளின் மூக்கை பிடித்து ஆட்டியவன் சிறு சிரிப்புடன் "அப்போ நீங்க எதுக்கு அத பத்தி கவலைப்படுறீங்க.. இந்த பொலீஸ்காரன் பொண்டாட்டிய டாக்டர் ஆக்குறது தான் என்னோட வேலை.. ஓகே வா.. இனி நீங்க டாக்டர் ஆகுறதுக்கு நல்லா படிக்குற வேலையை பாருங்க சரியா?" என்க விழிகள் ஆனந்தமாய் கலங்கிட இதழ்களோ புன்னகையில் விரிந்திட தலையாட்டி வைத்தவளைக் கண்டு தானும் புன்னகைத்தவனாய் நிமிர்ந்தவன் அறைக்கதவில் சாய்ந்து நின்ற சிவாவைக் கண்டு தலையை கோதிக் கொண்டு அவனைத் தாண்டிச் செல்ல.
சிவா அவனைச் சீண்ட எண்ணியவனாய்
"ப்ப்பா டேய் அண்ணா எப்போலயிருந்துடா இப்பிடி ரொமாண்டிக் மன்னனான?? என்னையே மிஞ்சுடுவ போலயே" என்க..
அவனோ அசராதவனாய் "உனக்கு அண்ணன்டா நானு" என கண்ணடித்து கூறி அறைக்குள் நுழைந்திட அண்ணனின் அவதாரத்தில் வாய்பிளந்து அவனைப் பார்த்தவன் அவன் மாற்றம் கண்டு தனக்குள் சிரித்துக் கொண்டான்..
கௌசிக் சிவா இருவருமே ஸ்டேஷனை வந்தடைய அவர்களுக்காகவே காத்திருந்த மாதவ்வோ சிவாவைக் கண்டவன் புன்னகையோடு அவனை அணைத்துக் கொண்டான்.
சிலபல நலவிசாரிப்புக்களை முடித்துக் கொண்டு மூவருமாய் தனியறைக்குள் நுழைந்து கொண்டனர்.
கேஷ் பற்றி தாங்கள் திரட்டிய ஆதாரங்களை பற்றி பேசியவர்கள் அடுத்து செய்ய வேண்டிய வேலைகளையும் திட்டமிட்டுக் கொண்டிருந்த வேளையில் அனுமதியே இன்றி அவ்வறையினுள் நுழைந்தான் தேவன்..
அவனைக் கண்ட மூவருக்குமே கோபம் வந்தாலும் அமைதியாய் அவனை முறைத்திருக்க.. அவனோ எவ்வித அலட்டலுமின்றி அவர்களைப் பார்த்தவன் பார்வை கௌசிக்கில் நிலைத்தது.
"கௌசிக் ஸார் உங்கக் கூட மினிஸ்டர் தனியா பேசனுமாம் சோ இன்னைக்கு ஈவ்னிங் அவரோட பீச் ஹவுஸ்ல அவர மீட் பண்ண வந்துடுங்க" என்றவன் தன் வேலை முடிந்தது என்பது போல அறையை விட்டு வெளியேறிவிட கௌசிக் தவிர மற்ற இருவருக்குமே அவன் கூறியது கோபத்தைக் கொடுக்க கத்தத் தொடங்கினர்.
"எவ்வளவு தைரியம் இருந்தா இவன் இப்பிடி தெனாவட்டா வந்து பேசுவான்" என கோபமாய் கத்திய இருவரையும் அமைதியாய் இருக்கும்படி செய்கை செய்தான் கௌசிக்.
சிவாவுக்கும் தேவன் பற்றி அனைத்தும் தெரிந்திருக்க அவனும் கோபமாய் எகிறினான்.
"அண்ணா இப்போ எதுக்கு எங்கள அமைதியா இருக்க சொல்ற.. போட்டிருக்குற யூனிபோர்ம்க்கு உண்மையா இல்லாம யாரோ ஒரு பொறம்போக்குக்கு கூலி வேல பார்க்குற இவன போல இருக்குறவனுங்களால தான் மொத்த டிப்பார்ட்மெண்ட்டும் கேவலமா போயிடுச்சு" என தன் ஆதங்கத்தை வார்த்தையில் வடித்தவனை அமைதியாய் பார்த்திருந்தான்.
"ஆமாடா எத்தனை நாளைக்கு நமக்குள்ளவே இந்த கருப்பாட வெச்சிக்கிட்டு அந்த மினிஸ்டர்க்கு எதிரா நம்மளால வேலை பண்ண முடியும்..நாம இங்க ஒரடி அவனுக்கு எதிரா செய்யப் போறோம்னு யோசிச்ச அடுத்த செக்கனே அவனுக்கு தகவல் போயிடுது. இப்பிடி இருந்தா நம்மளால எத்தனை ப்ளான் போட்டாலும் அந்த மினிஸ்டர சிக்க வைக்க முடியாது" என்றவனை இடைமறித்து "ஏன் முடியாது?" என்றவனை சிவா மாதவ் இருவருமே புரியாது பார்த்து வைத்தனர்.
அவர்கள் பார்வையில் உணர்ந்த கேள்விக்கு பதிலளிப்பவனாய் தன் இருக்கையை விட்டெழுந்தவன் "ஒரு கல்லுல இரண்டு மாங்கா அடிக்கலாம் தெரியும்ல" என்றவன் சிரிப்புடன்..
"சிவா நீ என் கூட வா.. போய் தொழிலமைச்சர் மணிகண்டன் ஸார பார்த்துட்டு வந்துடலாம்" என்றவன் வேக எட்டுக்களுடன் அறைவிட்டு வெளியேற குழப்பத்துடனே அவன் பின்னே சென்றான் சிவா.
....
கரை தொட்டுச் செல்லும் கடலலைகளின் அமைதியான அலைப்புறுதலை பார்த்து நின்றவனையே குழப்பம் சுமந்த முகத்தோடு பார்த்து நின்றான் சிவா.
அமைச்சரை சந்திக்கலாம் என்று அழைத்து வந்துவிட்டு கடலலைகளை வெறித்து பார்த்து நின்றவனை கண்டு ஏதோ ஒன்று உள்ளது என யூகித்தவனாய் அவனே சொல்லட்டும் என்று பார்த்திருந்தவனிடம்
"இன்னும் எத்தனை நேரத்துக்குடா என்னையே சைட் அடிக்கப் போற" என்ற கௌசிக்கின் குரல் அவன் மௌனத்தை களைத்திட.. அவன் முன் சென்று நின்றவன் "இப்போ எதுக்கு இங்க வந்திருக்கோம்?" என்றவனுக்கு அவன் யோசனை நிறைந்த முகம் எதோ பிரச்சனை என்பதை உணர்த்திட அவனை கேள்வியாய் பார்த்திருந்தான்..
கௌசிக்கோ எதுவும் பேசாது அமைதியாய் கடலலைகளை வெறித்து நிற்க சிவாவிற்கோ பொறுமையிழந்து போனது.
"டேய் அண்ணா உன் மனசுல என்ன தான்டா ஓடுது. சத்தியமா எனக்கு புரியல" என்றவன் புறம் பார்வையை பதித்தவன்.
"ஏதோ ஒன்னு தப்பா இருக்குடா?" என்றவனை புரியாது பார்த்தான் சிவா.
"என்னாச்சு.. என்ன தப்பாயிருக்கு?"
"சம்திங், ஏதோ ஒன்னு தப்பாயிருக்கு.. என்றவன் நிறுத்தி "என்னோட கெஸ்ஸிங் கரெக்ட்னா நிச்சயமா இந்த பிரச்சனை அந்த மணிகண்டனோட முடிஞ்சிடும்னு எனக்குத் தோணல.. அவனுக்கு பின்னாடியும் வேற யாரோ இருக்கான்னு தோணுது" என்றவனை கேள்வியாய் பார்த்தான் சிவா.
"வேற யாரு இருக்கா அப்படி?" என்றவனை அழுத்தமாய் பார்த்தவன்.
"ஈஸ்வர்" என்ற பதிலில் அதிர்ந்தவன் "வாட்" எனக் கத்தியிருந்தான்.
"அவனா? அவன் எப்பிடி? அப்போ தப்பிச்சிட்டானா?? ஹவ் இஸ் பாசிபிள்? அவனால எப்பிடி தப்பிக்க முடிஞ்சது? என்னால நம்ப முடியல?" என. அடுக்கடுக்காய் அதிர்ச்சி மாறாக் குரலில் கேள்வியைத் தொடுத்தவன் கௌசிக்கை பார்க்க.
அவனோ "ஐ டோன்ட் நோ.. எப்பிடி தப்பிச்சான்னு தெரியல பட் அவனோட அடுத்த டார்கெட் நம்ம மேல தான் இருக்கும்னு என்னால ஹண்ட்ரெட் பேர்சன்ட் சொல்ல முடியும்" என்றவனை பரிதவிப்பாய் பார்த்த சிவாவோ "நான் அவசரப்பட்டுடேண்ணா நான் ஊர்லயே இருந்து இருக்கனும்..அவங்கள எல்லாம் விட்டுடு வந்திருக்கக் கூடாது" என்க.
அவனை ஆறுதலாய் அணைத்துக் கொண்டவனோ "டேய் இப்போ எதுக்கு பீல் பண்ற..விடு பார்த்துக்கலாம்..எப்போவும் எந்த நேரத்துலயும் நம்மளோட நிதானத்தை இழக்கக் கூடாது.." என்றவன் அவன் தோள் தட்டி தைரியப்படுத்திட அதில் நிமிர்ந்தவன்.
"சோ இந்த கேஷுக்கும் அவனுக்கும் சம்பந்தம் இருக்குன்னு நினைக்குறியா?" என்றவனுக்கு ஆமோதிப்பாய் தலையசைத்தவன்.
"எதிரிக்கு எதிரி நண்பன்.. அப்போ நான் யாருக்கெல்லாம் எதிரியோ அவங்க எல்லாம் கூட்டு சேர வாய்ப்பு இருக்குல்ல" என்றவனின் வார்த்தையில் உள்ள உண்மை புரிந்தவனாய்.. "அப்போ அந்த அமைச்சருக்கு பின்னால ஈஸ்வர் இருக்கான்" என்றான்.
"இருக்கலாம்.. இல்லாமலும் இருக்கலாம்" என்றவன் தன்னை முறைப்பவனின் பார்வையை கண்டு கொள்ளாதவனாய் யாருக்கோ அழைப்பை விடுத்தவன் கூறிய செய்தியில் அருகிலிருந்தவன் விழிகளோ விரிந்திட அண்ணனை பார்த்தான்.
"டேய் அண்ணா உன் பிளான் தான் என்னடா?" என்றவனுக்கு ஒற்றைக் கண்சிமிட்டியவன் "வில்லனுங்க வில்லத் தனம் பண்ணும் போது பொலீஸ்காரன் நாமளும் கொஞ்சம் வில்லத் தனம் பண்றது தப்பு இல்ல தம்பி" என்றவன் அவனை அழைத்துக் கொண்டு மினிஷ்டரின் இல்லம் நோக்கிச் சென்றான்.
.....
அந்த பெரிய பங்களாவின் உள்ளே நுழைந்த வண்டியோ போர்டிகோவில் நிறுத்தி கௌசிக் சிவா இருவரும் கீழிறங்க அவர்களை மறித்து நின்றனர் இரு தடியர்கள்.
"செக் பண்ணணும்" என்றவர்கள் இருவரையும் தொட முன்னே அவர்களை தடுத்த கௌசிக்கோ தன் இடுப்பிலிருந்த துப்பாக்கியை எடுத்து வண்டியில் வைத்தவன் சிவா நீட்டிய துப்பாக்கியையும் வைத்துவிட்டு தன் முன்னே நின்றவர்களை பார்க்க. அவன் பார்வையின் அழுத்ததிலே இருவரும் விலகிட வீட்டினுள் நுழைந்தனர் இருவரும்..
"அடடே வா..வா.. பொலீஸு எப்பிடியிருக்க?" என்ற எகத்தாளமான குரலோடு கையில் ஓர் மதுக் கோப்பையுடன் ஹாலில் அமர்ந்து வரவேற்றார் தொழில் துறை அமைச்சர் மணிகண்டன்.
அவரருகே அமர்ந்திருந்த ஈஸ்வரியும் இளக்காரமான பார்வையோடு "அடடே ஒருத்தன் வருவான்னு பார்த்தா கூடவே இன்னொரு அல்லக்கை பொலிஸும் வந்து இருக்கான் போலேயே" எனக் கூறிச் சிரித்தவளோடு இணைந்து பெருத்த உடல் குலுங்க சிரித்தார் மணிகண்டன்.
சிவாவிற்கோ அவர்களது சிரிப்பில் கோபம் வர பல்லைக் கடித்து அருகில் நின்றவன் புறம் பார்வையை திருப்பிட விழிகளாலே அவனை அமைதிப்படுத்தி எதிரிலிருந்தவர்கள் மீது அழுத்தமாய் பார்வை பதித்தான் கௌசிக்.
எவ்வித பயமுமின்றி நிமிர்வாய் நின்றவனின் நிமிர்ந்த தோரணையில் உள்ளுக்குள் எரிச்சல் உண்டாகிட சிரிப்பு மறைந்து முறைப்புடன் அவனைப் பார்த்தவர்.
"என்ன பொலீஸூ ரொம்பத் தான் என் லைன்ல குறுக்க வர.. நான் யாருன்னு தெரியும்ல.. நான் நினைச்சா உன்னை தண்ணி இல்லாத காட்டுக்கு தூக்கி போட முடியும்" என நேரடியாகவே தன் மிரட்டலை விடுக்க..
அப்போதும் எந்தவித பாவனையுமின்றி அவரையே அழுத்தமாய் பார்த்து நின்றான்..
"பசங்க சொன்னானுங்க.. எனக்கெதிரா ஏதோ ஆதாரம் எல்லாம் வெச்சியிருக்கியாம்ல.. நீ என்ன பண்ற அந்த ஆதாரத்தெல்லாம் தூக்கி என்கிட்ட கொடுத்துட்டு அமைதியா இருந்தீயன்னா உனக்கு எந்த பிரச்சனையும் இல்லாம மாசத்துக்கு ஒரு லம்பா பணத்த உன் வீட்டுக்கே அனுப்பிவெச்சிடுறேன்.. நீ என்ன சொல்ற" என பேரம் பேசியவரை வெறித்துப் பார்த்தானே ஒழிய ஒருவார்த்தை பேசவில்லை.
அவன் அமைதி தன்னை உதாசீனப்படுத்துவதாய் எண்ணியவருக்கோ கோபம் எகிற.. "ஏய் பொலீஸூ என்ன? நீ அமைதியா இருக்குறத பார்த்தா இதுக்கெல்லாம் சரிபட்டு வரமாட்ட போலயிருக்கீயே" என எகிறியவர்.
"இங்கப் பாரு பொலீஸூ நீ என் ஆளு குமார பிடிச்சி வெச்சியிருக்கேன்னு நல்லாவே தெரியும். ஆனா அவன் செத்தாலும் எனக்கெதிரா உண்மையை சொல்லமாட்டான்..அதனால நீ ஒழுங்கா அவன விட்டுடு உன்கிட்ட இருக்குற எல்லா ஆதாரத்தையும் என்கிட்ட கொடுத்துடு இல்லன்னா உன் நண்பனோட மனைவி பிணமா தான் வீடு திரும்புவா?" என மிரட்டியவரை புரியாது பார்த்தான்.
"என்ன பொலீஸூ புரியலையா..? உன் கூட்டாளி அதான் அந்த இன்ஸ்பெக்டரோட பொஞ்சாதி இப்போ என் ஆளுங்க கைல" என்ற அதே நேரம் கௌசிக்கின் போனும் ஒலி எழுப்பியது.
"எடுத்து பேசு ..உன் கூட்டாளியா தான் இருக்கும் பொண்டாட்டிய காணோம்னு பதறிட்டு போன் போட்டு இருக்க போறான்" என்க அழைப்பை ஏற்று காதில் வைத்தவனுக்கு மறுபுறம் மாதவ்வின் பதற்றம் நிறைந்த குரலே கேட்க அவனிடம் பேசிவிட்டு அழைப்பைத் துண்டித்தவன் தன்னெதிரே இருந்தவரை பார்த்தான்.
"என்ன சொல்றான் உன் கூட்டாளி..மாசமா இருக்குற பொண்டாட்டி செக்கப்புக்கு போனவ வீடு திரும்பலன்னு சொல்றானா?" என்று கேட்டு இடிச்சிரிப்பு சிரிக்க ..சிவாவோ கோபம் எகிற "ஏய்" என அவரை நெருங்க முயன்றவனைத் தடுத்தான் கௌசிக்.
"ஏய் தம்பி பொறுப்பா அதான் பெரியவங்க பேசிட்டு இருக்கோம்ல" என்றவர் கௌசிக்கிடம் திரும்பியவர் "என்னப்பா நான் சொன்ன டீலுக்கு ஓகேவா? இல்ல ?" என்றவரை அமர்த்தலான பார்வை பார்த்தவன்.
"ம்ம் வெல் பிளான் மினிஷ்டர் ஸார் பட் டூ லேட் உங்க பினாமி எப்போவோ பரலோகத்துக்கு பார்சல் அனுப்பிட்டேனே.. அப்புறம் எப்பிடி அவன உங்ககிட்ட ஒப்படைக்கிறது?" என பாவம் போல் கூறிவனை அதிர்வாய் பார்த்தனர் மற்ற இருவரும்.
சிவாவிற்கோ அவனின் பதிலும் அவர்கள் முகம் காட்டிய அதிர்வும் சிரிப்பை தர சிரித்துக் கொண்டே நடப்பதை வேடிக்கை பார்த்தான்.
அவனுக்குத் தான் தெரியுமே அடுத்து தன் அண்ணனின் ஆட்டம் என்ன என்பது.
"ஹேய் என்னடா இவ்வளவு சொல்லியும் திமிறா பதில் சொல்ற..ஒழுங்கு மரியாதையா எல்லா ஆதாரத்தையும் ஒப்படைச்சிடு இல்லையா.. அந்த பொலீஸ்காரன் பொண்டாட்டி மாசமா வேற இருக்கால்ல..இப்போவே அவளுக்கு பிரசவம் பார்க்குற மாதிரி பண்ணிடுவோம் பார்த்துக்கோ" என கோபமாய் மிரட்டிய ஈஸ்வரியை முறைத்தனர் அண்ணன் தம்பி இருவரும்.
"என்னங்கடா என் இடத்துக்கே வந்து என்னையே எதிர்க்குறீங்களா? இங்கப் பாரு பொலீஸூ இன்னைக்கு நைட் கடத்தப்பட்ட பொண்ணுங்க எல்லாம் இந்த ஊரவிட்டே காலி பண்ணப் போறேன்..அதுல ஒருத்தியா அந்த பொலீஸ்கார பொண்டாட்டியும் இருப்பா? உன்னால முடிஞ்சத பார்த்துக்கோ" என கத்தினார்.
"அய்யோ மினிஸ்டர் ஸார் ரொம்ப கத்தாதிங்க நீங்க வேற ஆனா ஊன்னா ஹார்ட் அட்டாக்னு சொல்லி ஹாஸ்பிடல்ல போயி படுத்துக்குறீங்க இந்த வாட்டி நிஜமாலுமே ஹார்ட் அட்டாக் வந்து பொட்டுனு போய்டப் போறிங்க" என்று சிரித்துக் கொண்டே கூறியவன் அவர் அருகில் சென்று அவர் நெஞ்சை நீவி விட்டு பணிவாக நிற்க அவனை தள்ளிவிட்டவர்.
"டேய் என்னங்கடா விளையாட்டா காட்டுறீங்க.. என் இடத்துலயே வந்து என்னையே நக்கல் பண்றீங்களா " என கத்தியதில் அவர் அடியாட்களோ அங்கு வந்து சேர்ந்தனர்.
"ஏய் இன்னைக்கு நைட்டுக்குள்ள ஆதாரம் எல்லாம் என் கைக்கு வந்தா அந்த பொண்ணு உயிரோட திரும்புவா இல்லன்னா?" என கை நீட்டி எச்சரித்திட
கௌசிக் சிவா இருவரும் அமைதியாய் பார்த்தவர்கள் "ஏன் மினிஸ்டர் ஸார் உங்க இடத்துக்கே வந்து உங்ககிட்டே இவ்வளவு அமைதியா பேசிட்டு இருக்கோம்னா? பிளான் இல்லாமலா வந்து இருப்போம்.." என்றவனோ அங்கிருந்து வெளியேறிட போகும் அவர்களை குழப்பமாய் பார்த்தவருக்கு சந்தேகம் தோன்ற
"டேய் நம்மாளுக்கு போன போட்டு அங்க எல்லாம் கரெக்ட்டா இருக்கானு கேளுங்கடா" என்றவர் தன் அடியாட்களுக்கு அழைத்தும் அழைப்பு ஏற்காது விட பதறியவர் தானே உறுதிபடுத்த எண்ணியவராய் அவ்விடம் நோக்கி கிளம்பிச் சென்றார்.
......
மாலை மங்கி இருள் கவிழ்ந்த நேரம் அந்த சற்றே ஒதுக்குப்புறமாக அமைந்திருந்த பாழடைந்த குடோனிலோ சிறு வெளிச்சத்திற்கு மத்தியில் அங்குமிங்கும் சற்றே முரட்டுத் தோற்றத்தோடு நடமாடியவர்களோ அங்கே நிறுத்தப்பட்டிருந்த லாறியில் மூட்டை போல சுமந்து வந்து பெண்களை போட்டுக் கொண்டிருக்க அந்த நிசப்தத்தை கிழித்துக் கொண்டு வந்து நின்ற வண்டியிலிருந்து இறங்கினர் மணிகண்டனும் ஈஸ்வரியும்.
தங்கள் முதலாளியைக் கண்டவர்களோ பணிவாய் அவரைப் பார்த்திருக்க. மணிகண்டனின் பார்வையோ அங்கே நின்றிருந்த தன் அடியாள் சேகர் மீது படிய அவரை நோக்கி வந்தான்.
"என்னடா சேகரு எல்லாம் சரியா நடக்குதா? ஏதும் பிரச்சனையா? " என்க.
"அய்யா அதெல்லாம் ஒரு பிரச்சனையும் இல்ல எல்லாம் பக்காவா தயாரா இருக்கு" என்றான் பணிவோடு.
"ம்ம் எங்க அந்த பொலீஸ்காரன் பொஞ்சாதி.. " என்றவரை அங்கிருந்த ஓர் அறை நோக்கி அழத்துச் சென்றான் சேகர்.
மையிருட்டாய் இருந்த அறைக்குள் நுழைந்தவர்
"ஏலேய் அந்த லைட்ட போடுடா அதான் இருட்டா இருக்குதுல்ல" என்க அவர் குரலைத் தொடர்ந்து கேட்ட குரலில் வெடவெடத்து போனவராய் அதிர்ந்து நின்றவரின் பார்வையோ வெளிச்சம் பரவிய அவ்வறையின் நடுவிலே சட்டமாய் கால் காலிட்டு அமர்ந்திருந்தவனைக் கண்டு மேலும் அதிகரிக்க ஆணியடித்தாற் போல விறைத்து நின்றார்..
அவனை அங்கு எதிர்பாரதவர் அதிர்வோடு "ஏய்...நீ...நீ எப்பிடி இங்க.." திணறலோடு கேட்டவரின் பின்னே..
"அத நான் சொல்லவா சாரே" என்றபடி முன்னே வந்து நின்றான் சிவா.
"டேய் நீங்க எப்பிடிடா என்னோட இடத்துக்கு வந்தீங்க" என்று கோபமும் அதிர்வோடும் கேட்டவர் தன் அடியாள் புறம் பார்வையை திருப்ப அவனோ தலைகுனிந்து ஒதுங்கி நின்றதிலே புரிந்து கொண்டவர்.
"துரோகி..எனக்கே துரோகம் பண்ணிட்டல்ல" என அவன் மீது பாய முயன்றவரை தடுத்தது கௌசிக்கின் ஓங்கி ஒலித்த குரல்.
"மினிஸ்டர் ஸார் பொறுமை.." என்ற கௌசிக்கோ எழுந்து அவர்களை நோக்கிச் வர..உள்ளுக்குள் பயந்தாலும் வெளியே முறைத்தவர் "என்னடா பொலீஸூ என்ன அரெஸ்ட் பண்ண போறியா..? அரெஸ்ட் பண்ணாலும் இரண்டே நாள்ல இந்த கேஷூக்கும் எனக்கும் சம்பந்தமே இல்லன்னு என்னால வெளிவர முடியும் பார்க்குறீயா?" என எகிறியவரை அமர்த்தலாய் பார்த்தவன் சிறு சிரிப்புடன்..
" தெரியும் மினிஸ்டர் ஸார் அதான் நான் மட்டும் தனியா வராம மொத்தப் பேரையும் கூட்டி வந்து இருக்கேன்" என்றவன் கண்ணசைக்க மின்னல் வெட்டியது போல் வெளிச்சம் வர அந்த அறைக்குள் நுழைந்தனர் மீடியாக்காரர்கள் மற்றும் பொலீஸ் அதிகாரிகள்.
திடீரென உள் நுழைந்தவர்களைக் கண்டு தன் குட்டு வெளிப்பட்டதை எண்ணி திகைத்து நின்றனர் மணிகண்டன் ஈஸ்வரி இருவரும்.
கமிஷ்னரோ "பெண்களை கடத்திய குற்றத்துக்காக உங்கள கைது பண்றோம்" என்றவர் செய்கை செய்ய இருவருக்கும் கைவிலங்கிடப்பட்டு வெளியில் இழுத்துச் செல்லப்பட மொத்த கேமராக்களும் அதை உள்வாங்கிக் கொண்டன.
ஒரே நொடியில் தன் மொத்த சாம்ராஜ்ஜியமும் சரிந்ததை ஏற்றுக்கொள்ள முடியாதவராய் தன்னை இந்நிலைக்கு கொண்டு வந்தவனை முறைத்தவர் கோபத்தோடு "டேய் எப்பிடிடா எப்பிடிடா கண்டுபிடிச்ச" என ஆற்றாமையில் கத்தியவருக்கு அப்போது தான் அங்கு சுற்றியிருந்த அடியாட்களை கவனிக்க அனைத்துமே புதுமுகங்களாய் தோன்ற குழப்பமாய் அவனைப் பார்த்தார்.
"எல்லாமே பொலீஸ்..மப்டில இருக்காங்க.. கடத்தப்பட்ட பொண்ணுங்க எல்லாரும் சேப்.. அந்த பொண்ணுங்க கூட செட்டப் தான்.. என்றவன் வண்டியில் மயக்கத்திலிருப்பது போல நடித்திருந்த பெண் காவல் அதிகாரிகளையும் காட்டிட அத்தனை அதிர்ச்சி.
அதோடு இவன் எப்படி கண்டுபிடித்தான் என்ற கேள்வியும் உண்டாக அவனைப் பார்த்தவரின் பார்வையின் கேள்வியுணர்ந்து சிரித்தவன்.
"சிம்பிள், நீ எப்பிடி என் ஆள கடத்த பிளான் பண்ணியோ அதே ஆள வெச்சே உன்ன பிடிக்க பிளான் பண்ணிட்டேன்..சொன்னேன்ல உன் இடத்துக்கு வரும் போதே பிளானோட தான் வந்தேன்னு..இது தான் என்பிளான்" என்க இடைபுகுந்த சிவாவோ "மாஸ்டர் பிளான்" என்றான் கண்சிமிட்டி.
மணிகண்டன் ஈஸ்வரி இருவருக்குமே தலையில் இடி விழுந்தால் போல அதிர்வுடன் நின்றிருக்க..அடுத்த சில மணிநேரத்தில் இருவரும் சிறைக்கு அழைத்துச் செல்லப்பட்டனர்.
கௌசிக்கை நெருங்கிய கமிஷ்னரோ "வெல்டன் கௌசிக் சொன்ன மாதிரியே இந்த கேஷ சக்ஸஸா முடிச்சிட்டிங்க கங்கிராட்ஸ்" என வாழ்த்தியவர் சக அதிகாரிகளுக்கும் வாழ்த்தைக் கூறிவிட்டு அங்கிருந்து சென்றார்.
சில மணிநேரத்தில் அந்த இடமே அமளித்துமளியாக அனைவரையும் அப்புறப்படுத்தி கிளம்பும் நேரம் அங்கு வந்து சேர்ந்தான் மாதவ்.
"டேய் வாடா..அஸ்வினி ஓகே வா?" என்க நண்பனை முறைத்தான்.
"ஏன் எருமைங்களா இவ்வளவு பெரிய மேட்டர் நடந்து இருக்கு என்கிட்ட ஒரு வார்த்தை சொல்லாம முடிச்சிட்டீங்களடா" என்றவனை பார்த்து சிரித்தவர்கள் ஆளுக்கொரு பக்கமாய் அவனை அணைத்துப் பிடித்துக் கொண்டு..
"டேய் மச்சி இங்க இருக்குறத விட நீ அஸ்வினி பக்கத்துல இருக்குறது தான் சரி..அதனால தான் அவ கூடவே உன்ன இருக்க சொன்னேன்..அந்த நிலமையில நமக்கு அவ பாதுகாப்பு தான் ரொம்ப முக்கியம் அதுதான்" என்ற நண்பனின் கூற்றிலிருந்த உண்மை புரியத் தான் செய்தது.
"அஸ்வினி கடத்தப்படப் போகிறாள்"
என அழைப்பில் மூலம் அவன் சொன்ன நொடியிலிருந்தே மனைவியை எண்ணி துடுத்தவன் அவளைக் காணும் வரை உயிரை கையில் பிடித்து அல்லவா பதறிக் கொண்டிருந்தான்..
"அதெல்லாம் சரிடா அஷ்வினிய தூக்கப் போறானுங்கன்னு உனக்கு எப்பிடி தெரிய வந்திச்சு..? அப்புறம் அந்த சேகரு அவன் எப்பிடி அப்ரூவரா மாறினான்" என தன் சந்தேகத்தை முன்வைத்தான் மாதவ்.
"இந்த கேஷ் ஆரம்பிச்சு கிட்டத்தட்ட இரண்டு மாசமா ஆகுது.. இதோட சம்பந்தப்பட்ட ஒவ்வொருத்தன பத்தியும் அக்குவேர் ஆணிவேரா டீடெய்ல்ஸ் எடுத்து இருக்கோம்..இதுல ஒவ்வொருத்தனுக்கும் ஒவ்வொரு வீக்னெஷ் இருக்கு.. அதுல இவனோட வீக்னெஷ் நமக்கு சாதகமா பயன்படுத்திக்கிட்டேன்.. அவன் அப்ரூவரா மாறிட்டான்..
இந்த மணிகண்டனுக்கு எதிரா நிறைய ஆதாரங்கள எடுக்க உதவி பண்ணதும் கூட சேகர் தான். அஸ்வினிய கடத்த சொன்னத பத்தி தகவல் சொன்னதும் அவன் தான். அந்த மணிகண்டன் என்ன போலவ் பண்ண ஒருத்தன அனுப்பியிருந்தான்.. அதான் அவன போலவே அவன் கைய வெச்சே அவன் கண்ண குத்திட்டேன்" என்றவனை விழிவிரித்து பார்த்தான் மாதவ்.
"டேய் உன்னோட தானே நானும் சுத்தினேன்..இதெல்லாம் எனக்குத் தெரியாம எப்போடா பண்ணிண" என்றவனை பார்த்து கண்சிமிட்டி சிரித்தவன்.
"சில விசயங்கள் ரகசியமா இருக்குறதும் நன்மை தான்டா" என்றவனை இருவரும் முறைத்தனர்.
"எல்லா சுமையையும் நீயே சுமக்கனும்னு சொல்லு அதானே" என முறுக்கி நின்றவர்களை மலையிறக்கி சமாதானம் செய்து வைத்தவன். " சரிடா நீ அஸ்வினிய பார்த்துக்கோ நாங்க நாளைக்கு வந்து பார்க்குறோம்" என நண்பனிடம் விடைபெற..
சிவாவோ "ஆமா ஆமா நீ உன் பொண்டாட்டியை பார்த்துக்கோ எங்கண்ணா அவ பொண்டாட்டிய பார்க்க போறான்.. ம்ம்ஹும் நமக்கு தான் ஒன்னும் மாட்ட மாட்டேங்குது சிங்கிளாவே சுத்துறேன்" என்று பெருமூச்சு விட்டவனின் முதுகில் தட்டிய கௌசிக்கோ "டேய் போதும் வாடா" என அவனை இழுத்துக் கொண்டு தன் வீடு நோக்கிச் சென்றான்.
......
இத்தனை நாட்களாக அழுத்திய ஒரு பிரச்சனையில் இருந்து வெற்றி பெற்ற மகிழ்வுடன் வீடு வந்தவனோ கதவைத் திறந்த மதியின் சோர்ந்த முகம் கண்டு புருவம் சுருங்க அவளைப் பார்க்க.. சிவாவோ அது அறியாதவன் அவளிடம் சிரித்து பேசிவிட்டு அறைக்குள் நுழைந்து கொள்ள..கௌசிக்கோ அவளையே பார்த்து இருந்தான்.
சிவாவுடன் இணைந்து சிரித்தவளுக்கு மீண்டும் கவலை குடிகொள்ள சோகமாய் இருந்தவள் அப்போது தான் தன்னவன் பார்வை தன்னில் நிலைத்திருப்பது புரிய சிறு மிரட்சியோடு அவனைப் பார்த்தாள்.
"இங்கே வா" என்றழைத்தவன் அழைப்பின் அழுத்தத்தில் பயந்தவள் மிரட்சியோடு அவனருகே வர பட்டென்று அவள் கரம் பற்றி தன்னருகே அமரவைத்தவனை விழிகள் தெறித்திவிடுவது போல விரித்து பார்த்தாள் வெண்மதி.
"ஹேய் பார்த்து கண்ணு கீழ விழுந்திடப் போகுது" என கேலி பண்ணிட அதில் இமைகள் படபடக்க அவனைப் பார்த்தவளின் பாவனையில் சிரித்தவன் ஆறுதலாய் அவள் கரம் பற்றி "என்னாச்சு மதிக்கு ஏன் டல்லா இருக்கே" என மென்மையாய் வினவிட அவனை ஆச்சர்யமாய் பார்த்தவள்.
"உங்களுக்கு எப்பிடித் தெரியும்" என்றாள் ஆர்வமாய்.. அதில் அவள் தலையில் வலிக்காது கொட்டியவன் "இந்த சின்ன பேஸ்ல அது நல்லாவே தெரியுதே.. " என அவள் முகத்தை வட்டமிட்டு காட்டிட அதில் மெலிதாய் சிரித்தாள் பெண்ணவள்.
"ம்ம் சரி சொல்லு என்ன பிரச்சனை" என்றவன் கேள்வியில் முகம் வாடிட "அ..அது.. நாளைக்கு ப்ளஸ் டூ ரிசல்ட் வறப் போகுதுல அது தான் கொஞ்சம் கவலையா இருக்குது" என தன் வாட்டத்திற்கான காரணத்தை கூறியவளை பார்த்து தலையாட்டியவன்.
"இதுக்கு தானா? இப்போ என்ன ரிசல்ட் தானே வருது வரட்டுமே.. நல்லா எழுதியிருக்கீயா?" என்றவனிடம் வேகமாய் தலையாட்டிட. அவனும், "அப்போ எதுக்கு இந்த கவலை.." என்றவன் எழுந்து கொள்ள வேகமாய் அவன் கரத்தை பற்றிக் கொண்டவள் தயக்கத்துடன் "எ...என்.. என்ன மேல படிக்க வைக்குறீங்ளா??" என தன் மனதின் ஆசையை ஏக்கத்தை வார்த்தைகளால் வடித்தவள் விழியிலிருந்த ஏக்கத்தை கண்டு கொண்டவன் அவள் தலை மேல் கை பதித்தவன் "உனக்கு என்ன படிக்க விருப்பமோ படிக்க வைக்குறேன்.. சொல்லு உன் ஆசை என்ன?? என்ன படிக்கப் போற?" என்றதும் இத்தனை நேரமிருந்த கவலை துளியும் அற்றவளாய் முகம் விகாசிக்க..இதழ்கள் விரிந்திட "எனக்கு டாக்டருக்கு படிக்கனும்னு ரொம்ப ஆசை.. சின்ன வயசுல இருந்தே டாக்டராகனும்னு கனவோட இருக்கேன்..ஆனா.. ஆனா அது படிக்க நிறைய செலவாகும்னு சொல்றாங்க.." என ஏதோ ஒரு வேகத்தில் தன் ஆசையை கூறியவள் பணம் என்ற சொல்லில் நிதானித்தவளாய் அவனை நிமிர்ந்து பார்த்தாள்.
அதில் அவள் தயக்கம் புரிந்தவன் அவள் உயரத்துக்கு மண்டியிட்டு அமர்ந்து அவள் கழுத்தோடு உறவாடியா தாலிச் சரடை தூக்கி காமித்து "இதுக்கு இன்னுமே முழுமையான அர்த்தம் உணரலையா?? டாக்டர் பாப்பா" என்றவனின் "டாக்டர் பாப்பா" என்றழைப்பில் விழிகள் மின்னிட அவனை பார்த்தவள் இதழ்களும் புன்னகைத்தது.
"என்ன டாக்டர் பாப்பா.. உங்க ஊர்ல தாலி கட்டின பொண்டாட்டிக்கு புருஷன் செலவு பண்ணாம வேற யாரும் பண்றாங்காளா? ஹாங்" என கேட்டவனிடம் மறுப்பாய் தலையசைத்தவளின் மூக்கை பிடித்து ஆட்டியவன் சிறு சிரிப்புடன் "அப்போ நீங்க எதுக்கு அத பத்தி கவலைப்படுறீங்க.. இந்த பொலீஸ்காரன் பொண்டாட்டிய டாக்டர் ஆக்குறது தான் என்னோட வேலை.. ஓகே வா.. இனி நீங்க டாக்டர் ஆகுறதுக்கு நல்லா படிக்குற வேலையை பாருங்க சரியா?" என்க விழிகள் ஆனந்தமாய் கலங்கிட இதழ்களோ புன்னகையில் விரிந்திட தலையாட்டி வைத்தவளைக் கண்டு தானும் புன்னகைத்தவனாய் நிமிர்ந்தவன் அறைக்கதவில் சாய்ந்து நின்ற சிவாவைக் கண்டு தலையை கோதிக் கொண்டு அவனைத் தாண்டிச் செல்ல.
சிவா அவனைச் சீண்ட எண்ணியவனாய்
"ப்ப்பா டேய் அண்ணா எப்போலயிருந்துடா இப்பிடி ரொமாண்டிக் மன்னனான?? என்னையே மிஞ்சுடுவ போலயே" என்க..
அவனோ அசராதவனாய் "உனக்கு அண்ணன்டா நானு" என கண்ணடித்து கூறி அறைக்குள் நுழைந்திட அண்ணனின் அவதாரத்தில் வாய்பிளந்து அவனைப் பார்த்தவன் அவன் மாற்றம் கண்டு தனக்குள் சிரித்துக் கொண்டான்..
Last edited:
Habi
Moderator
வழமையான கதிரவன் தன் வேலையிலிருந்து விடுமுறை வாங்கிக் கொள்ள பூமித் தாயின் தாகம் தீர்க்க வந்து சேர்ந்தான் வருணன்.
காற்றோடு சேர்ந்து சொட்டிய மழைத்துளிகளோடு இடியும் மின்னலும் இணைந்து இன்னும் இன்னும் உற்சாகம் தர தாயைக் கண்ட சேயைப் போல ஆர்வத்துடன் ஆசையாய் தழுவியது பூமித் தாயை.
ரம்மியமான குளிர்ந்த காலைப் பொழுதில் இயற்கையின் அலாரமாய் கேட்ட இடிச் சத்தத்தில் மெதுவாய் கண்விழித்தான் கௌசிக்.
தன் மீதே கைகால்களை பரப்பியபடி தூங்கும் தன் உடன் பிறப்பை புன்னகையுடன் நோக்கியவன் அவன் தூக்கம் கலையாதவாறு அவனை விலக்கி எழுந்து குளியறைக்குள் புகுந்து தன் காலைக்கடன்களை முடித்து வந்தவன் தன் போனை எடுத்துக் கொண்டு ஹால் சோபாவில் வந்தமர்ந்து கொண்டான்.
தன் போனை உயிர்ப்பித்து இன்று வெளியாகிய ப்ளஸ்டூ பரீட்சைக்கான முடிவுகளை பார்க்க எண்ணியவன் நேற்றிரவு மதியிடமிருந்து பெற்ற அவள் பரீட்சை இலக்கத்தை கொடுத்து அவளுடைய பரீட்சை முடிவை பார்த்திட
அனைத்துப் பாடங்களிலும் உயர் தேர்ச்சி பெற்றிருந்தாள் வெண்மதி.
ஆச்சரியத்துடன் விழி விரித்து புன்னகையோடு அனைத்தையும் பார்வையிட்டவன் இந்த மகிழ்ச்சியை அவளிடம் பகிர்வதற்காக அவளை எதிர்பார்த்து அவளது அறைக் கதவை பார்க்க அதுவோ திறக்கப்படாமலே இருந்தது.
தூங்கி எழுந்து வரட்டும் என எண்ணிக் கொண்டவன் சமையலறை புகுந்து தனக்கென காபியை கலந்து வந்து பால்கனி வழியே பெய்யும் மழையை ரசித்தவாறே அருந்திக் கொண்டிருக்க சோம்பலோடு அங்கு வந்து சேர்ந்தான் சிவா.
"குட்மார்னிங் ண்ணா" என்றவன் அவன் கையிலிருந்த காபி கப்பை பறித்து தான் அருந்த அவன் தலையில் கொட்டி சிரித்துக் கொண்டே மழையை ரசித்தான் கௌசிக்.
"ப்பாஆ செம்ம மழைல.. சும்மா ஜில்லுன்னு இருக்கு" காபியை அருந்திக் கொண்டே பேசியவனை பார்த்தவன் தலையசைத்து கொண்டே மதியின் அறைபக்கம் பார்வையை பதிக்க..அதைக் கண்டுகொண்ட சிவாவோ..
"ம்க்கும் என்ன ஸார் பார்வை எல்லாம் பலமா இருக்கு" என்று கேலியாய் கேட்டிட அதில் அவன் புறம் திரும்பியவன் தன் கையிலிருந்த மொபைலை அவன் புறம் காட்டினான்.
அதில் பார்வையை பதித்த சிவாவோ விழிகள் விரிந்திட "ஹேய் வாவ் சூப்பர்.. க்ரேட்" என்றான் சந்தோஷமாய்.
"நல்ல மார்க் எடுத்திருக்கா நிச்சயம் அவளுக்கு பிடிச்ச போல டாக்டர் துறை அவளுக்கு ஏத்தது தான்" என்றான்.
"ம்ம்.. அதுக்கேத்த எல்லா குவாலிபிகேஷனும் அவளுக்கு இருக்கு" என்றான் கௌசிக்.
"அவ இன்னும் எழுந்துக்கல போல இருக்கே..இத பார்த்தா ரொம்ப சந்தோஷபடுவா"
"அவ வர டைம் வரட்டும் இப்போ வா ப்ரெக்பாஸ்ட் ரெடி பண்ணுவோம்" என்றவன் கையோடு அவனை அழைத்துச் செல்ல இருவருமாய் இணைந்து காலை நேர உணவை செய்து முடித்த நேரம் அறைக்கதவை திறந்து அவசரமாய் வெளியே வந்தாள் வெண்மதி.
அவள் முகம் காட்டிய பதட்டமே அவள் மனநிலையை உணர்த்திட அவளை சீண்ட எண்ணிய சிவாவோ "என்ன அண்ணி இது தான் குடும்ப பொண்ணு எழுந்துக்குற நேரமா..ஹாங்..இப்பிடி உங்கள போல பொண்ணுங்க இருந்தா எங்கள போல நாட்டுக்கு வேலை செய்ற ஆபிஸர்ஸ் எல்லாம் இப்பிடி சமையல் கட்டுல தான் நிற்க வேண்டி வரும்.." என்றவன் பெருமூச்சுடன் "கன்ன பிடிக்க வேண்டிய எங்கண்ணன் கைல இப்பிடி கரண்டிய பிடிக்க வெச்சிட்டீங்களே.. அய்யோஹோ.. இந்த கொடுமையை கேக்க யாருமில்லையா?" என பொய்யாய் அலறியவனின் அலறலில் இதோ அதோ அழுதுவிடுவேன் என்ற பாவனையில் உதடுபிதுங்க நின்றிருந்தாள் வெண்மதி.
தம்பியின் கலாட்டாவைக் கண்டு கைகட்டி பார்த்து நின்ற கௌசிக்கோ மதியின் பாவனை மேலும் சிரிப்பூட்ட தலையாட்டிச் சிரித்தவன் சிவாவின் தோள் தட்டி அவனை அடக்கிவிட்டு மதியருகே செல்ல அவளோ பயந்து விழித்தாள்.
தாமதமாய் எழுந்ததுக்கு தன்னை திட்டிவிடுவானோ என்ற பயத்தில் கலங்கிய விழியோடு "அ..அது..நா..நான்" என திக்கித் திணறி வார்த்தைகள் வெளிவர சண்டித் தனம் பண்ண அப்பாவியாய் விழித்து நின்றவளை பார்த்து அவள் உயரத்திற்கு குனிந்தவன் "இது தான் எழுந்துக்குற நேரமா?" என கேட்டதில் வேகவேகமாய் மறுப்பாய் தலையசைத்தவள்.
"நல்ல மழை பெஞ்சிதா அது தான் தூங்கிட்டேன்..ஸாரி இனி லேட்ஆ எழுந்துக்க மாட்டேன்" என கெஞ்சும் குரலில் கேட்டிட அதில் சிரித்துக் கொண்டவன்.
"சரி போய் கிளம்பி ரெடியாகி வா..வெளில போகலாம்" என்றதில் கண்கள் பளிச்சிட ஆர்வமானவள் "எங்கே போறோம்" என்க..
சிவாவோ"அது சர்ப்ரைஸ்.." என்றான்.
"ஆமா சர்ப்ரைஸ் தான் போய் கிளம்பி வா" என்றவனிடம் வேகமாய் தலையசைத்து அறைக்குள் நுழைந்தவள் அடுத்த சில நிமிடங்களில் தயாராகி வர ..மூவருமாய் சேர்ந்து காலையுணவை முடித்துக் கொண்டு கிளம்பிச் சென்றனர்.
வண்டியின் ஜன்னல் வழியே வெளித் தெரிந்த காட்சியை ஆர்வமாய் பார்த்திருந்த வெண்மதியின் முகம் முழுவதும் புன்னகை நிறைந்திருந்தது.
கடந்த சில நாட்களாய் அவள் மனதளவில் அழுத்திய பாரங்கள் யாவும் ஜன்னல் வழி வீசிய குளிர்ந்த காற்றில் மாயமாய் மறைந்திருக்க விரும்பியே அந்த பயணத்தை ரசித்திருந்தாள் பெண்ணவள்.
தூறலாய் தூறிய மழைத் துளிகளை ரசித்தவள் "ரொம்ப நல்லாயிருக்குல" என தன்னை மறந்து இயற்கையை ரசித்துக் கூறிட அதில் கௌசிக் சிவா இருவரும் ஒரு சேர அவளைத் திரும்பி பார்த்தனர்.
இருவரின் பார்வையும் தன்மீது பதிந்ததில் சற்றே பயந்தவள்..
"அ...அது இந்த க்ளைமெட் நல்லா இருக்குனு சொன்னேன்" என தயங்கிட..
அதில் சிரித்த சிவாவோ "சில் மதி நீ திடீர்னு பேசவும் வேற யாரோ கார்ல ஏறிட்டாங்களோனு நினைச்சி பயந்திட்டோம் அது தான் டக்குனு திரும்பி பார்த்துட்டோம் இல்லடாண்ணா" என கௌசிக்கை பார்த்து கண்சிமிட்டிட அவனும் சிரித்தான்.
மதியோ அவன் கேலி புரியாதவள் "இல்ல இல்ல வேற யாரும் இல்லை நான் தான்" என அவசரமாய் மறுக்க சிவாவோ "கொடுமைடா குழந்தைப் பிள்ளை வெச்சிகிட்டு காமெடி பண்ணது என் தப்பு தான்" தலையிலடித்துக் கொள்ள கௌசிக்கோ சத்தமாய் சிரித்தே விட்டான்.
ஒரு வாவழியாய் மூவரும் அந்த மிகப் பெரிய மாலிற்கு வந்து சேர்ந்தனர்.
சிவாவோ வண்டியை நிறுத்த பார்க்கிங் செல்ல கௌசிக் மதியை அழைத்துக் கொண்டு உள்நுழைந்தான்.
விழிகள் விரிய ஆச்சரியத்துடன் அனைத்தையும் வாய்பிளந்து பார்வையிட்டவாறே அவனோடு இணைந்து வந்தவள் விழிகளோ
ஒவ்வொரு கடைகளையும் நோட்டமிட்டன.
"உனக்கு என்ன ரொம்ப பிடிக்கும்" என்றவன் குரலில் களைந்தவள் அவன் புறம் திரும்பினாள்.
"எனக்கு ஐஸ்கிரீம்னா ரொம்ப பிடிக்கும் இங்க ஐஸ்கிரீம் கிடைக்குமா?" என சுற்றி முற்றி பார்வையால் அலசிட அவனோ "இங்க உனக்கு தேவையான எல்லாமே கிடைக்கும் என்ன வேணுமோ எடுத்துக்கோ" என்க. அவளோ தலையாட்டி மறுத்தவள்.
"இல்ல எனக்கு வேறெதுவும் வேணாம்.. ஐஸ்கிரீம் போதும் வாங்கித் தாறிங்களா?" என கேட்க அவளை அழைத்துக் கொண்டு அங்கிருந்த கடைக்குள் நுழைந்தவன் அவள் கேட்டதை வாங்கி கொடுக்க விழிகள் பளிச்சிட ஆசையாய் வாங்கி உண்ண ஆரம்பித்தாள்.
தானும் ஒன்றை வாங்கி சாப்பிட்டுக் கொண்டே விழிகளை அவள் மேல் பதித்திருந்தான் கௌசிக்.
தன்னை பார்த்திருந்தவனை நோக்கியவள் பின் விழிகளால் சுற்று முற்று தேடியபடி "சிவா அத்தான் எங்கே?" என்று கேட்டிட அவளின் அத்தான் என்ற விழிப்பில் கேள்வியாய் அவளை நோக்கியவனோ "அத்தானா?" என்றான்.
அவளோ "ம்ம் அது அவங்க முறைக்கு எனக்கு அத்தான் தானே" என்றவளை தலைசரித்து நோக்கியவன் குரலில் சிறு துள்ளலோடு "ஆஹாங்..ம்ம் ஆமா அப்போ நான் யாரு உனக்கு?" என்று கேட்க திருதிருவென முழித்தாள்.
என்ன சொல்வாள்..? தயக்கமின்றி சிவாவை அத்தான் என உறவாய் உரிமையாய் அழைக்க முடிந்தவளால் உரிமைப்பட்டவனை அழைக்க கூச்சம் தடுக்க தயங்கியல்லவா இருக்கின்றாள்.
அவள் முகம் பார்த்தே அவளை புரிந்து கொண்டவனாய் சிறு புன்னகையோடு
"சரி விடு அத்தான் பொத்தான் உறவுமுறையெல்லாம் இப்போதைக்கு வேணாம் இப்போதுலயிருந்து நாம ப்ரெண்ட்ஸ்ஆ இருப்போம் போகப்போக அத்தான் பொத்தான் ஆ மாறுவோம் சரியா?" என அவளை இலகுவாக்கிட வேகமாய் தலையசைத்தாள் வெண்மதி.
"சரி வேற ஏதாச்சும் வேணுமா?" எனக் கேட்க அவளோ "இன்னோரு ஐஸ்கிரீம் வேணும்" என கேட்டாள்.
"இன்னொன்னா..? நோ.. மழை நேரத்துல நிறைய சாப்டா கோல்ட் வரும்" என்றவனிடம் மறுப்பாய் தலையசைத்தவள் "எனக்கு கோல்ட் வரவே வராது ப்ளீஸ் வாங்கி தாங்களேன்" என்க.. அதை மறுக்க முடியாதவனாய் எழுந்து சென்றான்.
அவன் செல்ல சிவாவும் இவர்களை தேடி வந்திட மதியின் அருகே அமர்ந்தான்.
"வந்துட்டிங்களா சிவா அத்தான்" என்றவளின் அழைப்பில் முளித்தவன் பின் ஆச்சர்யத்துடன்
"அடப்பாருடா அத்தான் எல்லாம் சொல்றாங்க" என சிரித்தபடி கேட்க கௌசிக்கிடம் கூறியதையே இவனிடமும் கூற சிரித்தபடி தலையாட்டி வைத்தான்.
இருவரும் பேசிக் கொண்டிருக்கும் போதே கௌசிக்கும் வந்து சேர மூவருமாய் கடையை சுற்றினர்.
ஆண்கள் இருவரும் அவள் மறுக்க மறுக்க அவளுக்கென நிறைய பொருட்களை வாங்கி குவித்தவர்கள் மேலும் சில ஆடைகளை வாங்கிக் கொண்டு பர்சஸை முடிக்கும் போதே மதிய நேரமாகிட அங்கேயே மதிய உணவு உண்ண கடைக்குள் நுழைந்தனர்.
தங்களுக்குள் பேசி சிரித்தபடி அவளையும் தங்கள் பேச்சில் இணைத்து கொண்டு மூவருமாய் உணவை உண்ண கௌசிக்கிற்கோ ஏதோ உள்ளுணர்வு உந்த திரும்பியவன் பார்வை வட்டத்தில் வீழ்ந்தாள் அவள்.. நேஹா.
வெறுப்பைச் சுமந்த விழிகளோடு பொசுக்கும் பார்வை பார்த்து நின்றவளை அலட்சியமான பாவனையோடு நோக்கியவன் தன் பார்வையை விலத்திக் கொள்ள.. அதே நேரம் அவனிடம் ஏதோ பேச திரும்பிய சிவாவின் பார்வையும் அவளின் மீது வீழ இத்தனை நேரமிருந்த மகிழ்ச்சி மறைந்தவனாய் கோபம் குடியேற அவளை முறைத்தான் சிவா.
அண்ணன் தம்பி இருவரின் பார்வையையும் சளைக்காது எதிர் கொண்டவளோ வேகமாய் அவ்விடம் விட்டு நகர்ந்து செல்ல போகும் அவளை வாய்க்குள் திட்டிக் கொண்டவனாய் தன் உணவில் கவனமானான் சிவா.
நேரம் கடக்க மூவருமாய் வீடு திரும்பினர்..
வீட்டினுள் நுழைந்ததுமே சோபாவில் தொப்பென்று அமர்ந்த சிவாவின் அருகில் கௌசிக்கும் அமர மதியும் அங்கிருந்த ஒற்றை இருக்கையில் அமர்ந்தாள்.
அவள் பார்வையோ நிறைந்து இருந்த பைகளிலே நிலைத்தது.
வேண்டாம் வேண்டாம் என்ற போதும் இத்தனை பொருட்களை வாங்கி குவித்திருந்த இருவரையும் பார்த்தவளுக்கோ தேவையில்லாது அவர்களுக்கு செலவை வைத்துவிட்டோமோ என்ற குறுகுறுப் உண்டாக தயக்கத்தோடு "எதுக்கு இப்போ இதெல்லாம் வாங்கினீங்க.." என்க.
"உனக்குத் தான் எங்களுடைய சின்ன கிப்ட்" என்றான் கௌசிக்.
எதற்கு கிப்ட் என்ற கேள்வி உதித்தாலும் அதை கேட்கத் தயங்கி அவளிருக்க கௌசிக்கோ தன் போனை அவளிடம் நீட்டினான்.
அவனைப் புரியாது பார்த்தவாறே அதை வாங்கியவள் விழிகளோ மகிழ்ச்சியில் மலர்ந்திட ஆனந்தமாய் இருவரையும் பார்த்தாள்.
"ம்ம் ..இதுக்கு தான் எங்களோட சின்ன சர்ப்ரைஸ் கிப்ட்..ஹெப்பி?" என்ற சிவாவிற்கு ஆனந்தமாய் தலையசைத்தவள் புன்னகையோடு "தைங்யூ" என்றாள் உள்ளார்ந்த மகிழ்வோடு.
அவள் மனம் விரும்பிய கனவு நிறைவேறுவதற்கான முதல் வெற்றியல்லவா இது..மனம் நிறைந்த மகிழ்வோடு அந்த நாள் முழுவதும் சந்தோஷமாய் கழிந்தது.
......
வேக எட்டுக்களுடன் அந்த நீதிமன்ற அறையை விட்டு வெளியேறிய விஷ்வாவின் முகத்திலோ சற்று முன் நடந்த வழக்கில் வெற்றியீட்டியதன் பலனாக சிறு வெற்றிப் புன்னகை குடிகொண்டிருக்க நிமிர்ந்த நடையுடன் அங்கிருந்து வெளியேறியவனிடம் எதிர்ப்பட்ட "கங்கிராட்ஸ் விஷ்வா எப்போவும் போல இப்போவும் திறமையா வாதாடினீங்க" என தங்கள் வாழ்த்தை தெரிவித்த அனைவருக்கும் தலையசைத்து நன்றியை தெரிந்தவனாய் தன் காரை நோக்கி சென்றவன்.. காரில் ஏறி அமரவும் அவன் அழைபேசி அடிக்கவும் சரியாக இருந்தது..
போன் திரையில் தெரிந்த தங்கையின் பெயரில் அவன் புன்னகை மேலும் விரிய அழைப்பை ஏற்றவன் பேசும் முன்னே அவனை இடையிட்டு கோபமாய் ஒலித்தது மறுபுறம்.
"அண்ணா..என்ன பண்ணிட்டு இருக்க..இங்க என்னெல்லாமோ நடக்குது ..நீயென்னடாண்ணா அத பத்தி கவலையே இல்லாம இருக்க" என தலை வால் புரியாது காட்டுக் கத்தலாய் கத்தியவளின் கத்தலில் கண்களை மூடித் திறந்தவன் தங்கையின் பதற்றம் எதனால் என அறியாது அதை அறிந்து கொள்ள எண்ணியவனாய்.
"ஹேய் நேஹா ரிலாக்ஸ்.. இப்போ என்னாச்சு? எதுக்கு இந்த கோபம்? முதல்ல அத சொல்லு" என அவளை அடக்கியவன் அவள் கோபத்திற்கான காரணத்தை கேட்க..
அதில் மேலும் கோபம் ஏறியவளாய்.
"என்ன ஆச்சா நாம யாரை அவமானப்படுத்தி அழிக்க நினைச்சோமோ அவன் இங்க ஒருத்தி கூட கும்மாளம் போட்டுக்கிட்டு இருக்கான் கூடவே அவன் தம்பி வேற அண்ணணும் தம்பி அவ்வளவு சந்தோஷமா இருக்கானுங்க." என பொறாமையில் பொங்கி விழுந்த அவள் வார்த்தைகளை உள்வாங்கியவன் அவள் யாரை கூறுகின்றாள் என்பது புரிந்த நொடி முகம் இறுக..
"என்ன சொல்ற? என்ன நடந்ததுனு தெளிவா சொல்லு?" என அழுத்தமாய் கேட்டதும் அனைத்தையும் அவனிடம் ஒப்புவித்தாள்.
"ம்ம் இப்போ என்ன பண்ண சொல்ற..அது தான் அவனுக்கும் நமக்குமான கணக்கு தீர்ந்திடுச்சே இன்னும் இன்னும் எதுக்கு அவன சீண்டனும்" அழுத்தமாய் மிக மிக அழுத்தமாய் வந்த அவன் வார்த்தைகளில் மறுபுறமோ மேல் மூச்சு கீழ் மூச்சு இழுக்க கோபத்தில் நின்றாள் நேஹா.
அவள் கோபம் புரிந்தாலும் அதை கண்டு கொள்ளாதவன்.
"இங்கப் பாரு நேஹா ..அவங்க சேப்டர் எப்போவோ முடிஞ்சிது இனி நமக்கும் அந்த குடும்பத்துக்கும் எந்த சம்பந்தமும் இல்ல.. இத முதல்ல உன் மனசுல பதிய வெச்சிக்கோ இனி தேவையில்லாம அவங்க லைப் பத்தி நீ யோசிக்க தேவையில்லை.." என கண்டிப்பாய் ஒலித்தவன் குரலில் சில நொடி மௌனம் காத்தவள் பின் அவனை விட அழுத்தத்தோடு ..
"அப்போ அந்த குடும்பத்துக்கும் நமக்கும் சம்பந்தம் இல்லயாண்ணா ..அப்போ எதுக்கு அந்த வீட்டு பொண்ணோட உறவ முறிச்சிக்காம இருக்க..அத்துவிட வேண்டியது தானே" என்றதில் ஓர் நொடி அதிர்ந்தவன் கணநொடியில் தன்னை மீட்டுக் கொண்டவனாய் "தட்ஸ் மை பெர்சனல்.." என ஒற்றை வார்த்தையில் அவளை எட்டி நிறுத்திட ..இங்கு இவள் இதழ்களோ இகழ்ச்சியாய் வளைந்தது.
"நீ மாறிட்டண்ணா.. நீ முன்ன மாதிரி இல்ல..உனக்கு உயிர் கொடுத்த அப்பா ..கூடப்பிறந்த தங்கச்சிய விட உன் காதல் பெருசா போகிடுச்சுல.. சரி நீ உன் வாழ்க்கையை பாரு நானே தனியா என் அப்பாக்காக போராடுறேன்" என கலங்கிய குரலில் கோபமாய் உரைத்தவள் அழைப்பைத் துண்டித்திருந்தாள்.
தங்கையின் குற்றச்சாட்டில் அழுத்தமாய் கண்மூடிக் கொண்டவன் மனதின் அடியாழத்தில் புதைந்திருந்த காதல் வடுக்கள் கிளறிவிட்டிருக்க.. சொல்லொண்ணாத் துயரம் மனதை அழுத்த அவன் மூடிய விழிகளுக்குள் கண்ணீர் கரையோடும் விழியோடு வெறுப்பை சுமந்து தன்னை பார்த்து நின்ற பெண்ணவளின் தோற்றம் தோன்றி மறைந்திட பட்டென்று விழி திறந்தவன் கண்களோ கோவைப்பழமாய் சிவந்து அவன் மனதின் வெம்மை எடுத்துக் காட்டியது.
புதைக்கப்பட்ட அவன் காதலோடு பல ரகசியங்கள் வெளிகொண்டு வரவே அடுத்த இரு தினங்களில் தன் சொந்த ஊர் நோக்கி மதையும் சிவாவையும் அழைத்துக் கொண்டு புறப்பட்டிருந்தான் கௌசிக் கிருஷ்ணா.
காற்றோடு சேர்ந்து சொட்டிய மழைத்துளிகளோடு இடியும் மின்னலும் இணைந்து இன்னும் இன்னும் உற்சாகம் தர தாயைக் கண்ட சேயைப் போல ஆர்வத்துடன் ஆசையாய் தழுவியது பூமித் தாயை.
ரம்மியமான குளிர்ந்த காலைப் பொழுதில் இயற்கையின் அலாரமாய் கேட்ட இடிச் சத்தத்தில் மெதுவாய் கண்விழித்தான் கௌசிக்.
தன் மீதே கைகால்களை பரப்பியபடி தூங்கும் தன் உடன் பிறப்பை புன்னகையுடன் நோக்கியவன் அவன் தூக்கம் கலையாதவாறு அவனை விலக்கி எழுந்து குளியறைக்குள் புகுந்து தன் காலைக்கடன்களை முடித்து வந்தவன் தன் போனை எடுத்துக் கொண்டு ஹால் சோபாவில் வந்தமர்ந்து கொண்டான்.
தன் போனை உயிர்ப்பித்து இன்று வெளியாகிய ப்ளஸ்டூ பரீட்சைக்கான முடிவுகளை பார்க்க எண்ணியவன் நேற்றிரவு மதியிடமிருந்து பெற்ற அவள் பரீட்சை இலக்கத்தை கொடுத்து அவளுடைய பரீட்சை முடிவை பார்த்திட
அனைத்துப் பாடங்களிலும் உயர் தேர்ச்சி பெற்றிருந்தாள் வெண்மதி.
ஆச்சரியத்துடன் விழி விரித்து புன்னகையோடு அனைத்தையும் பார்வையிட்டவன் இந்த மகிழ்ச்சியை அவளிடம் பகிர்வதற்காக அவளை எதிர்பார்த்து அவளது அறைக் கதவை பார்க்க அதுவோ திறக்கப்படாமலே இருந்தது.
தூங்கி எழுந்து வரட்டும் என எண்ணிக் கொண்டவன் சமையலறை புகுந்து தனக்கென காபியை கலந்து வந்து பால்கனி வழியே பெய்யும் மழையை ரசித்தவாறே அருந்திக் கொண்டிருக்க சோம்பலோடு அங்கு வந்து சேர்ந்தான் சிவா.
"குட்மார்னிங் ண்ணா" என்றவன் அவன் கையிலிருந்த காபி கப்பை பறித்து தான் அருந்த அவன் தலையில் கொட்டி சிரித்துக் கொண்டே மழையை ரசித்தான் கௌசிக்.
"ப்பாஆ செம்ம மழைல.. சும்மா ஜில்லுன்னு இருக்கு" காபியை அருந்திக் கொண்டே பேசியவனை பார்த்தவன் தலையசைத்து கொண்டே மதியின் அறைபக்கம் பார்வையை பதிக்க..அதைக் கண்டுகொண்ட சிவாவோ..
"ம்க்கும் என்ன ஸார் பார்வை எல்லாம் பலமா இருக்கு" என்று கேலியாய் கேட்டிட அதில் அவன் புறம் திரும்பியவன் தன் கையிலிருந்த மொபைலை அவன் புறம் காட்டினான்.
அதில் பார்வையை பதித்த சிவாவோ விழிகள் விரிந்திட "ஹேய் வாவ் சூப்பர்.. க்ரேட்" என்றான் சந்தோஷமாய்.
"நல்ல மார்க் எடுத்திருக்கா நிச்சயம் அவளுக்கு பிடிச்ச போல டாக்டர் துறை அவளுக்கு ஏத்தது தான்" என்றான்.
"ம்ம்.. அதுக்கேத்த எல்லா குவாலிபிகேஷனும் அவளுக்கு இருக்கு" என்றான் கௌசிக்.
"அவ இன்னும் எழுந்துக்கல போல இருக்கே..இத பார்த்தா ரொம்ப சந்தோஷபடுவா"
"அவ வர டைம் வரட்டும் இப்போ வா ப்ரெக்பாஸ்ட் ரெடி பண்ணுவோம்" என்றவன் கையோடு அவனை அழைத்துச் செல்ல இருவருமாய் இணைந்து காலை நேர உணவை செய்து முடித்த நேரம் அறைக்கதவை திறந்து அவசரமாய் வெளியே வந்தாள் வெண்மதி.
அவள் முகம் காட்டிய பதட்டமே அவள் மனநிலையை உணர்த்திட அவளை சீண்ட எண்ணிய சிவாவோ "என்ன அண்ணி இது தான் குடும்ப பொண்ணு எழுந்துக்குற நேரமா..ஹாங்..இப்பிடி உங்கள போல பொண்ணுங்க இருந்தா எங்கள போல நாட்டுக்கு வேலை செய்ற ஆபிஸர்ஸ் எல்லாம் இப்பிடி சமையல் கட்டுல தான் நிற்க வேண்டி வரும்.." என்றவன் பெருமூச்சுடன் "கன்ன பிடிக்க வேண்டிய எங்கண்ணன் கைல இப்பிடி கரண்டிய பிடிக்க வெச்சிட்டீங்களே.. அய்யோஹோ.. இந்த கொடுமையை கேக்க யாருமில்லையா?" என பொய்யாய் அலறியவனின் அலறலில் இதோ அதோ அழுதுவிடுவேன் என்ற பாவனையில் உதடுபிதுங்க நின்றிருந்தாள் வெண்மதி.
தம்பியின் கலாட்டாவைக் கண்டு கைகட்டி பார்த்து நின்ற கௌசிக்கோ மதியின் பாவனை மேலும் சிரிப்பூட்ட தலையாட்டிச் சிரித்தவன் சிவாவின் தோள் தட்டி அவனை அடக்கிவிட்டு மதியருகே செல்ல அவளோ பயந்து விழித்தாள்.
தாமதமாய் எழுந்ததுக்கு தன்னை திட்டிவிடுவானோ என்ற பயத்தில் கலங்கிய விழியோடு "அ..அது..நா..நான்" என திக்கித் திணறி வார்த்தைகள் வெளிவர சண்டித் தனம் பண்ண அப்பாவியாய் விழித்து நின்றவளை பார்த்து அவள் உயரத்திற்கு குனிந்தவன் "இது தான் எழுந்துக்குற நேரமா?" என கேட்டதில் வேகவேகமாய் மறுப்பாய் தலையசைத்தவள்.
"நல்ல மழை பெஞ்சிதா அது தான் தூங்கிட்டேன்..ஸாரி இனி லேட்ஆ எழுந்துக்க மாட்டேன்" என கெஞ்சும் குரலில் கேட்டிட அதில் சிரித்துக் கொண்டவன்.
"சரி போய் கிளம்பி ரெடியாகி வா..வெளில போகலாம்" என்றதில் கண்கள் பளிச்சிட ஆர்வமானவள் "எங்கே போறோம்" என்க..
சிவாவோ"அது சர்ப்ரைஸ்.." என்றான்.
"ஆமா சர்ப்ரைஸ் தான் போய் கிளம்பி வா" என்றவனிடம் வேகமாய் தலையசைத்து அறைக்குள் நுழைந்தவள் அடுத்த சில நிமிடங்களில் தயாராகி வர ..மூவருமாய் சேர்ந்து காலையுணவை முடித்துக் கொண்டு கிளம்பிச் சென்றனர்.
வண்டியின் ஜன்னல் வழியே வெளித் தெரிந்த காட்சியை ஆர்வமாய் பார்த்திருந்த வெண்மதியின் முகம் முழுவதும் புன்னகை நிறைந்திருந்தது.
கடந்த சில நாட்களாய் அவள் மனதளவில் அழுத்திய பாரங்கள் யாவும் ஜன்னல் வழி வீசிய குளிர்ந்த காற்றில் மாயமாய் மறைந்திருக்க விரும்பியே அந்த பயணத்தை ரசித்திருந்தாள் பெண்ணவள்.
தூறலாய் தூறிய மழைத் துளிகளை ரசித்தவள் "ரொம்ப நல்லாயிருக்குல" என தன்னை மறந்து இயற்கையை ரசித்துக் கூறிட அதில் கௌசிக் சிவா இருவரும் ஒரு சேர அவளைத் திரும்பி பார்த்தனர்.
இருவரின் பார்வையும் தன்மீது பதிந்ததில் சற்றே பயந்தவள்..
"அ...அது இந்த க்ளைமெட் நல்லா இருக்குனு சொன்னேன்" என தயங்கிட..
அதில் சிரித்த சிவாவோ "சில் மதி நீ திடீர்னு பேசவும் வேற யாரோ கார்ல ஏறிட்டாங்களோனு நினைச்சி பயந்திட்டோம் அது தான் டக்குனு திரும்பி பார்த்துட்டோம் இல்லடாண்ணா" என கௌசிக்கை பார்த்து கண்சிமிட்டிட அவனும் சிரித்தான்.
மதியோ அவன் கேலி புரியாதவள் "இல்ல இல்ல வேற யாரும் இல்லை நான் தான்" என அவசரமாய் மறுக்க சிவாவோ "கொடுமைடா குழந்தைப் பிள்ளை வெச்சிகிட்டு காமெடி பண்ணது என் தப்பு தான்" தலையிலடித்துக் கொள்ள கௌசிக்கோ சத்தமாய் சிரித்தே விட்டான்.
ஒரு வாவழியாய் மூவரும் அந்த மிகப் பெரிய மாலிற்கு வந்து சேர்ந்தனர்.
சிவாவோ வண்டியை நிறுத்த பார்க்கிங் செல்ல கௌசிக் மதியை அழைத்துக் கொண்டு உள்நுழைந்தான்.
விழிகள் விரிய ஆச்சரியத்துடன் அனைத்தையும் வாய்பிளந்து பார்வையிட்டவாறே அவனோடு இணைந்து வந்தவள் விழிகளோ
ஒவ்வொரு கடைகளையும் நோட்டமிட்டன.
"உனக்கு என்ன ரொம்ப பிடிக்கும்" என்றவன் குரலில் களைந்தவள் அவன் புறம் திரும்பினாள்.
"எனக்கு ஐஸ்கிரீம்னா ரொம்ப பிடிக்கும் இங்க ஐஸ்கிரீம் கிடைக்குமா?" என சுற்றி முற்றி பார்வையால் அலசிட அவனோ "இங்க உனக்கு தேவையான எல்லாமே கிடைக்கும் என்ன வேணுமோ எடுத்துக்கோ" என்க. அவளோ தலையாட்டி மறுத்தவள்.
"இல்ல எனக்கு வேறெதுவும் வேணாம்.. ஐஸ்கிரீம் போதும் வாங்கித் தாறிங்களா?" என கேட்க அவளை அழைத்துக் கொண்டு அங்கிருந்த கடைக்குள் நுழைந்தவன் அவள் கேட்டதை வாங்கி கொடுக்க விழிகள் பளிச்சிட ஆசையாய் வாங்கி உண்ண ஆரம்பித்தாள்.
தானும் ஒன்றை வாங்கி சாப்பிட்டுக் கொண்டே விழிகளை அவள் மேல் பதித்திருந்தான் கௌசிக்.
தன்னை பார்த்திருந்தவனை நோக்கியவள் பின் விழிகளால் சுற்று முற்று தேடியபடி "சிவா அத்தான் எங்கே?" என்று கேட்டிட அவளின் அத்தான் என்ற விழிப்பில் கேள்வியாய் அவளை நோக்கியவனோ "அத்தானா?" என்றான்.
அவளோ "ம்ம் அது அவங்க முறைக்கு எனக்கு அத்தான் தானே" என்றவளை தலைசரித்து நோக்கியவன் குரலில் சிறு துள்ளலோடு "ஆஹாங்..ம்ம் ஆமா அப்போ நான் யாரு உனக்கு?" என்று கேட்க திருதிருவென முழித்தாள்.
என்ன சொல்வாள்..? தயக்கமின்றி சிவாவை அத்தான் என உறவாய் உரிமையாய் அழைக்க முடிந்தவளால் உரிமைப்பட்டவனை அழைக்க கூச்சம் தடுக்க தயங்கியல்லவா இருக்கின்றாள்.
அவள் முகம் பார்த்தே அவளை புரிந்து கொண்டவனாய் சிறு புன்னகையோடு
"சரி விடு அத்தான் பொத்தான் உறவுமுறையெல்லாம் இப்போதைக்கு வேணாம் இப்போதுலயிருந்து நாம ப்ரெண்ட்ஸ்ஆ இருப்போம் போகப்போக அத்தான் பொத்தான் ஆ மாறுவோம் சரியா?" என அவளை இலகுவாக்கிட வேகமாய் தலையசைத்தாள் வெண்மதி.
"சரி வேற ஏதாச்சும் வேணுமா?" எனக் கேட்க அவளோ "இன்னோரு ஐஸ்கிரீம் வேணும்" என கேட்டாள்.
"இன்னொன்னா..? நோ.. மழை நேரத்துல நிறைய சாப்டா கோல்ட் வரும்" என்றவனிடம் மறுப்பாய் தலையசைத்தவள் "எனக்கு கோல்ட் வரவே வராது ப்ளீஸ் வாங்கி தாங்களேன்" என்க.. அதை மறுக்க முடியாதவனாய் எழுந்து சென்றான்.
அவன் செல்ல சிவாவும் இவர்களை தேடி வந்திட மதியின் அருகே அமர்ந்தான்.
"வந்துட்டிங்களா சிவா அத்தான்" என்றவளின் அழைப்பில் முளித்தவன் பின் ஆச்சர்யத்துடன்
"அடப்பாருடா அத்தான் எல்லாம் சொல்றாங்க" என சிரித்தபடி கேட்க கௌசிக்கிடம் கூறியதையே இவனிடமும் கூற சிரித்தபடி தலையாட்டி வைத்தான்.
இருவரும் பேசிக் கொண்டிருக்கும் போதே கௌசிக்கும் வந்து சேர மூவருமாய் கடையை சுற்றினர்.
ஆண்கள் இருவரும் அவள் மறுக்க மறுக்க அவளுக்கென நிறைய பொருட்களை வாங்கி குவித்தவர்கள் மேலும் சில ஆடைகளை வாங்கிக் கொண்டு பர்சஸை முடிக்கும் போதே மதிய நேரமாகிட அங்கேயே மதிய உணவு உண்ண கடைக்குள் நுழைந்தனர்.
தங்களுக்குள் பேசி சிரித்தபடி அவளையும் தங்கள் பேச்சில் இணைத்து கொண்டு மூவருமாய் உணவை உண்ண கௌசிக்கிற்கோ ஏதோ உள்ளுணர்வு உந்த திரும்பியவன் பார்வை வட்டத்தில் வீழ்ந்தாள் அவள்.. நேஹா.
வெறுப்பைச் சுமந்த விழிகளோடு பொசுக்கும் பார்வை பார்த்து நின்றவளை அலட்சியமான பாவனையோடு நோக்கியவன் தன் பார்வையை விலத்திக் கொள்ள.. அதே நேரம் அவனிடம் ஏதோ பேச திரும்பிய சிவாவின் பார்வையும் அவளின் மீது வீழ இத்தனை நேரமிருந்த மகிழ்ச்சி மறைந்தவனாய் கோபம் குடியேற அவளை முறைத்தான் சிவா.
அண்ணன் தம்பி இருவரின் பார்வையையும் சளைக்காது எதிர் கொண்டவளோ வேகமாய் அவ்விடம் விட்டு நகர்ந்து செல்ல போகும் அவளை வாய்க்குள் திட்டிக் கொண்டவனாய் தன் உணவில் கவனமானான் சிவா.
நேரம் கடக்க மூவருமாய் வீடு திரும்பினர்..
வீட்டினுள் நுழைந்ததுமே சோபாவில் தொப்பென்று அமர்ந்த சிவாவின் அருகில் கௌசிக்கும் அமர மதியும் அங்கிருந்த ஒற்றை இருக்கையில் அமர்ந்தாள்.
அவள் பார்வையோ நிறைந்து இருந்த பைகளிலே நிலைத்தது.
வேண்டாம் வேண்டாம் என்ற போதும் இத்தனை பொருட்களை வாங்கி குவித்திருந்த இருவரையும் பார்த்தவளுக்கோ தேவையில்லாது அவர்களுக்கு செலவை வைத்துவிட்டோமோ என்ற குறுகுறுப் உண்டாக தயக்கத்தோடு "எதுக்கு இப்போ இதெல்லாம் வாங்கினீங்க.." என்க.
"உனக்குத் தான் எங்களுடைய சின்ன கிப்ட்" என்றான் கௌசிக்.
எதற்கு கிப்ட் என்ற கேள்வி உதித்தாலும் அதை கேட்கத் தயங்கி அவளிருக்க கௌசிக்கோ தன் போனை அவளிடம் நீட்டினான்.
அவனைப் புரியாது பார்த்தவாறே அதை வாங்கியவள் விழிகளோ மகிழ்ச்சியில் மலர்ந்திட ஆனந்தமாய் இருவரையும் பார்த்தாள்.
"ம்ம் ..இதுக்கு தான் எங்களோட சின்ன சர்ப்ரைஸ் கிப்ட்..ஹெப்பி?" என்ற சிவாவிற்கு ஆனந்தமாய் தலையசைத்தவள் புன்னகையோடு "தைங்யூ" என்றாள் உள்ளார்ந்த மகிழ்வோடு.
அவள் மனம் விரும்பிய கனவு நிறைவேறுவதற்கான முதல் வெற்றியல்லவா இது..மனம் நிறைந்த மகிழ்வோடு அந்த நாள் முழுவதும் சந்தோஷமாய் கழிந்தது.
......
வேக எட்டுக்களுடன் அந்த நீதிமன்ற அறையை விட்டு வெளியேறிய விஷ்வாவின் முகத்திலோ சற்று முன் நடந்த வழக்கில் வெற்றியீட்டியதன் பலனாக சிறு வெற்றிப் புன்னகை குடிகொண்டிருக்க நிமிர்ந்த நடையுடன் அங்கிருந்து வெளியேறியவனிடம் எதிர்ப்பட்ட "கங்கிராட்ஸ் விஷ்வா எப்போவும் போல இப்போவும் திறமையா வாதாடினீங்க" என தங்கள் வாழ்த்தை தெரிவித்த அனைவருக்கும் தலையசைத்து நன்றியை தெரிந்தவனாய் தன் காரை நோக்கி சென்றவன்.. காரில் ஏறி அமரவும் அவன் அழைபேசி அடிக்கவும் சரியாக இருந்தது..
போன் திரையில் தெரிந்த தங்கையின் பெயரில் அவன் புன்னகை மேலும் விரிய அழைப்பை ஏற்றவன் பேசும் முன்னே அவனை இடையிட்டு கோபமாய் ஒலித்தது மறுபுறம்.
"அண்ணா..என்ன பண்ணிட்டு இருக்க..இங்க என்னெல்லாமோ நடக்குது ..நீயென்னடாண்ணா அத பத்தி கவலையே இல்லாம இருக்க" என தலை வால் புரியாது காட்டுக் கத்தலாய் கத்தியவளின் கத்தலில் கண்களை மூடித் திறந்தவன் தங்கையின் பதற்றம் எதனால் என அறியாது அதை அறிந்து கொள்ள எண்ணியவனாய்.
"ஹேய் நேஹா ரிலாக்ஸ்.. இப்போ என்னாச்சு? எதுக்கு இந்த கோபம்? முதல்ல அத சொல்லு" என அவளை அடக்கியவன் அவள் கோபத்திற்கான காரணத்தை கேட்க..
அதில் மேலும் கோபம் ஏறியவளாய்.
"என்ன ஆச்சா நாம யாரை அவமானப்படுத்தி அழிக்க நினைச்சோமோ அவன் இங்க ஒருத்தி கூட கும்மாளம் போட்டுக்கிட்டு இருக்கான் கூடவே அவன் தம்பி வேற அண்ணணும் தம்பி அவ்வளவு சந்தோஷமா இருக்கானுங்க." என பொறாமையில் பொங்கி விழுந்த அவள் வார்த்தைகளை உள்வாங்கியவன் அவள் யாரை கூறுகின்றாள் என்பது புரிந்த நொடி முகம் இறுக..
"என்ன சொல்ற? என்ன நடந்ததுனு தெளிவா சொல்லு?" என அழுத்தமாய் கேட்டதும் அனைத்தையும் அவனிடம் ஒப்புவித்தாள்.
"ம்ம் இப்போ என்ன பண்ண சொல்ற..அது தான் அவனுக்கும் நமக்குமான கணக்கு தீர்ந்திடுச்சே இன்னும் இன்னும் எதுக்கு அவன சீண்டனும்" அழுத்தமாய் மிக மிக அழுத்தமாய் வந்த அவன் வார்த்தைகளில் மறுபுறமோ மேல் மூச்சு கீழ் மூச்சு இழுக்க கோபத்தில் நின்றாள் நேஹா.
அவள் கோபம் புரிந்தாலும் அதை கண்டு கொள்ளாதவன்.
"இங்கப் பாரு நேஹா ..அவங்க சேப்டர் எப்போவோ முடிஞ்சிது இனி நமக்கும் அந்த குடும்பத்துக்கும் எந்த சம்பந்தமும் இல்ல.. இத முதல்ல உன் மனசுல பதிய வெச்சிக்கோ இனி தேவையில்லாம அவங்க லைப் பத்தி நீ யோசிக்க தேவையில்லை.." என கண்டிப்பாய் ஒலித்தவன் குரலில் சில நொடி மௌனம் காத்தவள் பின் அவனை விட அழுத்தத்தோடு ..
"அப்போ அந்த குடும்பத்துக்கும் நமக்கும் சம்பந்தம் இல்லயாண்ணா ..அப்போ எதுக்கு அந்த வீட்டு பொண்ணோட உறவ முறிச்சிக்காம இருக்க..அத்துவிட வேண்டியது தானே" என்றதில் ஓர் நொடி அதிர்ந்தவன் கணநொடியில் தன்னை மீட்டுக் கொண்டவனாய் "தட்ஸ் மை பெர்சனல்.." என ஒற்றை வார்த்தையில் அவளை எட்டி நிறுத்திட ..இங்கு இவள் இதழ்களோ இகழ்ச்சியாய் வளைந்தது.
"நீ மாறிட்டண்ணா.. நீ முன்ன மாதிரி இல்ல..உனக்கு உயிர் கொடுத்த அப்பா ..கூடப்பிறந்த தங்கச்சிய விட உன் காதல் பெருசா போகிடுச்சுல.. சரி நீ உன் வாழ்க்கையை பாரு நானே தனியா என் அப்பாக்காக போராடுறேன்" என கலங்கிய குரலில் கோபமாய் உரைத்தவள் அழைப்பைத் துண்டித்திருந்தாள்.
தங்கையின் குற்றச்சாட்டில் அழுத்தமாய் கண்மூடிக் கொண்டவன் மனதின் அடியாழத்தில் புதைந்திருந்த காதல் வடுக்கள் கிளறிவிட்டிருக்க.. சொல்லொண்ணாத் துயரம் மனதை அழுத்த அவன் மூடிய விழிகளுக்குள் கண்ணீர் கரையோடும் விழியோடு வெறுப்பை சுமந்து தன்னை பார்த்து நின்ற பெண்ணவளின் தோற்றம் தோன்றி மறைந்திட பட்டென்று விழி திறந்தவன் கண்களோ கோவைப்பழமாய் சிவந்து அவன் மனதின் வெம்மை எடுத்துக் காட்டியது.
புதைக்கப்பட்ட அவன் காதலோடு பல ரகசியங்கள் வெளிகொண்டு வரவே அடுத்த இரு தினங்களில் தன் சொந்த ஊர் நோக்கி மதையும் சிவாவையும் அழைத்துக் கொண்டு புறப்பட்டிருந்தான் கௌசிக் கிருஷ்ணா.
Habi
Moderator
அத்தியாயம் - 11
வழமையான கதிரவன் தன் வேலையிலிருந்து விடுமுறை வாங்கிக் கொள்ள பூமித் தாயின் தாகம் தீர்க்க வந்து சேர்ந்தான் வருணன்.
காற்றோடு சேர்ந்து சொட்டிய மழைத்துளிகளோடு இடியும் மின்னலும் இணைந்து இன்னும் இன்னும் உற்சாகம் தர தாயைக் கண்ட சேயைப் போல ஆர்வத்துடன் ஆசையாய் தழுவியது பூமித் தாயை.
ரம்மியமான குளிர்ந்த காலைப் பொழுதில் இயற்கையின் அலாரமாய் கேட்ட இடிச் சத்தத்தில் மெதுவாய் கண்விழித்தான் கௌசிக்.
தன் மீதே கைகால்களை பரப்பியபடி தூங்கும் தன் உடன் பிறப்பை புன்னகையுடன் நோக்கியவன் அவன் தூக்கம் கலையாதவாறு அவனை விலக்கி எழுந்து குளியறைக்குள் புகுந்து தன் காலைக்கடன்களை முடித்து வந்தவன் தன் போனை எடுத்துக் கொண்டு ஹால் சோபாவில் வந்தமர்ந்து கொண்டான்.
தன் போனை உயிர்ப்பித்து இன்று வெளியாகிய ப்ளஸ்டூ பரீட்சைக்கான முடிவுகளை பார்க்க எண்ணியவன் நேற்றிரவு மதியிடமிருந்து பெற்ற அவள் பரீட்சை இலக்கத்தை கொடுத்து அவளுடைய பரீட்சை முடிவை பார்த்திட
அனைத்துப் பாடங்களிலும் உயர் தேர்ச்சி பெற்றிருந்தாள் வெண்மதி.
ஆச்சரியத்துடன் விழி விரித்து புன்னகையோடு அனைத்தையும் பார்வையிட்டவன் இந்த மகிழ்ச்சியை அவளிடம் பகிர்வதற்காக அவளை எதிர்பார்த்து அவளது அறைக் கதவை பார்க்க அதுவோ திறக்கப்படாமலே இருந்தது.
தூங்கி எழுந்து வரட்டும் என எண்ணிக் கொண்டவன் சமையலறை புகுந்து தனக்கென காபியை கலந்து வந்து பால்கனி வழியே பெய்யும் மழையை ரசித்தவாறே அருந்திக் கொண்டிருக்க சோம்பலோடு அங்கு வந்து சேர்ந்தான் சிவா.
"குட்மார்னிங் ண்ணா" என்றவன் அவன் கையிலிருந்த காபி கப்பை பறித்து தான் அருந்த அவன் தலையில் கொட்டி சிரித்துக் கொண்டே மழையை ரசித்தான் கௌசிக்.
"ப்பாஆ செம்ம மழைல.. சும்மா ஜில்லுன்னு இருக்கு" காபியை அருந்திக் கொண்டே பேசியவனை பார்த்தவன் தலையசைத்து கொண்டே மதியின் அறைபக்கம் பார்வையை பதிக்க..அதைக் கண்டுகொண்ட சிவாவோ..
"ம்க்கும் என்ன ஸார் பார்வை எல்லாம் பலமா இருக்கு" என்று கேலியாய் கேட்டிட அதில் அவன் புறம் திரும்பியவன் தன் கையிலிருந்த மொபைலை அவன் புறம் காட்டினான்.
அதில் பார்வையை பதித்த சிவாவோ விழிகள் விரிந்திட "ஹேய் வாவ் சூப்பர்.. க்ரேட்" என்றான் சந்தோஷமாய்.
"நல்ல மார்க் எடுத்திருக்கா நிச்சயம் அவளுக்கு பிடிச்ச போல டாக்டர் துறை அவளுக்கு ஏத்தது தான்" என்றான்.
"ம்ம்.. அதுக்கேத்த எல்லா குவாலிபிகேஷனும் அவளுக்கு இருக்கு" என்றான் கௌசிக்.
"அவ இன்னும் எழுந்துக்கல போல இருக்கே..இத பார்த்தா ரொம்ப சந்தோஷபடுவா"
"அவ வர டைம் வரட்டும் இப்போ வா ப்ரெக்பாஸ்ட் ரெடி பண்ணுவோம்" என்றவன் கையோடு அவனை அழைத்துச் செல்ல இருவருமாய் இணைந்து காலை நேர உணவை செய்து முடித்த நேரம் அறைக்கதவை திறந்து அவசரமாய் வெளியே வந்தாள் வெண்மதி.
அவள் முகம் காட்டிய பதட்டமே அவள் மனநிலையை உணர்த்திட அவளை சீண்ட எண்ணிய சிவாவோ "என்ன அண்ணி இது தான் குடும்ப பொண்ணு எழுந்துக்குற நேரமா..ஹாங்..இப்பிடி உங்கள போல பொண்ணுங்க இருந்தா எங்கள போல நாட்டுக்கு வேலை செய்ற ஆபிஸர்ஸ் எல்லாம் இப்பிடி சமையல் கட்டுல தான் நிற்க வேண்டி வரும்.." என்றவன் பெருமூச்சுடன் "கன்ன பிடிக்க வேண்டிய எங்கண்ணன் கைல இப்பிடி கரண்டிய பிடிக்க வெச்சிட்டீங்களே.. அய்யோஹோ.. இந்த கொடுமையை கேக்க யாருமில்லையா?" என பொய்யாய் அலறியவனின் அலறலில் இதோ அதோ அழுதுவிடுவேன் என்ற பாவனையில் உதடுபிதுங்க நின்றிருந்தாள் வெண்மதி.
தம்பியின் கலாட்டாவைக் கண்டு கைகட்டி பார்த்து நின்ற கௌசிக்கோ மதியின் பாவனை மேலும் சிரிப்பூட்ட தலையாட்டிச் சிரித்தவன் சிவாவின் தோள் தட்டி அவனை அடக்கிவிட்டு மதியருகே செல்ல அவளோ பயந்து விழித்தாள்.
தாமதமாய் எழுந்ததுக்கு தன்னை திட்டிவிடுவானோ என்ற பயத்தில் கலங்கிய விழியோடு "அ..அது..நா..நான்" என திக்கித் திணறி வார்த்தைகள் வெளிவர சண்டித் தனம் பண்ண அப்பாவியாய் விழித்து நின்றவளை பார்த்து அவள் உயரத்திற்கு குனிந்தவன் "இது தான் எழுந்துக்குற நேரமா?" என கேட்டதில் வேகவேகமாய் மறுப்பாய் தலையசைத்தவள்.
"நல்ல மழை பெஞ்சிதா அது தான் தூங்கிட்டேன்..ஸாரி இனி லேட்ஆ எழுந்துக்க மாட்டேன்" என கெஞ்சும் குரலில் கேட்டிட அதில் சிரித்துக் கொண்டவன்.
"சரி போய் கிளம்பி ரெடியாகி வா..வெளில போகலாம்" என்றதில் கண்கள் பளிச்சிட ஆர்வமானவள் "எங்கே போறோம்" என்க..
சிவாவோ"அது சர்ப்ரைஸ்.." என்றான்.
"ஆமா சர்ப்ரைஸ் தான் போய் கிளம்பி வா" என்றவனிடம் வேகமாய் தலையசைத்து அறைக்குள் நுழைந்தவள் அடுத்த சில நிமிடங்களில் தயாராகி வர ..மூவருமாய் சேர்ந்து காலையுணவை முடித்துக் கொண்டு கிளம்பிச் சென்றனர்.
வண்டியின் ஜன்னல் வழியே வெளித் தெரிந்த காட்சியை ஆர்வமாய் பார்த்திருந்த வெண்மதியின் முகம் முழுவதும் புன்னகை நிறைந்திருந்தது.
கடந்த சில நாட்களாய் அவள் மனதளவில் அழுத்திய பாரங்கள் யாவும் ஜன்னல் வழி வீசிய குளிர்ந்த காற்றில் மாயமாய் மறைந்திருக்க விரும்பியே அந்த பயணத்தை ரசித்திருந்தாள் பெண்ணவள்.
தூறலாய் தூறிய மழைத் துளிகளை ரசித்தவள் "ரொம்ப நல்லாயிருக்குல" என தன்னை மறந்து இயற்கையை ரசித்துக் கூறிட அதில் கௌசிக் சிவா இருவரும் ஒரு சேர அவளைத் திரும்பி பார்த்தனர்.
இருவரின் பார்வையும் தன்மீது பதிந்ததில் சற்றே பயந்தவள்..
"அ...அது இந்த க்ளைமெட் நல்லா இருக்குனு சொன்னேன்" என தயங்கிட..
அதில் சிரித்த சிவாவோ "சில் மதி நீ திடீர்னு பேசவும் வேற யாரோ கார்ல ஏறிட்டாங்களோனு நினைச்சி பயந்திட்டோம் அது தான் டக்குனு திரும்பி பார்த்துட்டோம் இல்லடாண்ணா" என கௌசிக்கை பார்த்து கண்சிமிட்டிட அவனும் சிரித்தான்.
மதியோ அவன் கேலி புரியாதவள் "இல்ல இல்ல வேற யாரும் இல்லை நான் தான்" என அவசரமாய் மறுக்க சிவாவோ "கொடுமைடா குழந்தைப் பிள்ளை வெச்சிகிட்டு காமெடி பண்ணது என் தப்பு தான்" தலையிலடித்துக் கொள்ள கௌசிக்கோ சத்தமாய் சிரித்தே விட்டான்.
ஒரு வாவழியாய் மூவரும் அந்த மிகப் பெரிய மாலிற்கு வந்து சேர்ந்தனர்.
சிவாவோ வண்டியை நிறுத்த பார்க்கிங் செல்ல கௌசிக் மதியை அழைத்துக் கொண்டு உள்நுழைந்தான்.
விழிகள் விரிய ஆச்சரியத்துடன் அனைத்தையும் வாய்பிளந்து பார்வையிட்டவாறே அவனோடு இணைந்து வந்தவள் விழிகளோ
ஒவ்வொரு கடைகளையும் நோட்டமிட்டன.
"உனக்கு என்ன ரொம்ப பிடிக்கும்" என்றவன் குரலில் களைந்தவள் அவன் புறம் திரும்பினாள்.
"எனக்கு ஐஸ்கிரீம்னா ரொம்ப பிடிக்கும் இங்க ஐஸ்கிரீம் கிடைக்குமா?" என சுற்றி முற்றி பார்வையால் அலசிட அவனோ "இங்க உனக்கு தேவையான எல்லாமே கிடைக்கும் என்ன வேணுமோ எடுத்துக்கோ" என்க. அவளோ தலையாட்டி மறுத்தவள்.
"இல்ல எனக்கு வேறெதுவும் வேணாம்.. ஐஸ்கிரீம் போதும் வாங்கித் தாறிங்களா?" என கேட்க அவளை அழைத்துக் கொண்டு அங்கிருந்த கடைக்குள் நுழைந்தவன் அவள் கேட்டதை வாங்கி கொடுக்க விழிகள் பளிச்சிட ஆசையாய் வாங்கி உண்ண ஆரம்பித்தாள்.
தானும் ஒன்றை வாங்கி சாப்பிட்டுக் கொண்டே விழிகளை அவள் மேல் பதித்திருந்தான் கௌசிக்.
தன்னை பார்த்திருந்தவனை நோக்கியவள் பின் விழிகளால் சுற்று முற்று தேடியபடி "சிவா அத்தான் எங்கே?" என்று கேட்டிட அவளின் அத்தான் என்ற விழிப்பில் கேள்வியாய் அவளை நோக்கியவனோ "அத்தானா?" என்றான்.
அவளோ "ம்ம் அது அவங்க முறைக்கு எனக்கு அத்தான் தானே" என்றவளை தலைசரித்து நோக்கியவன் குரலில் சிறு துள்ளலோடு "ஆஹாங்..ம்ம் ஆமா அப்போ நான் யாரு உனக்கு?" என்று கேட்க திருதிருவென முழித்தாள்.
என்ன சொல்வாள்..? தயக்கமின்றி சிவாவை அத்தான் என உறவாய் உரிமையாய் அழைக்க முடிந்தவளால் உரிமைப்பட்டவனை அழைக்க கூச்சம் தடுக்க தயங்கியல்லவா இருக்கின்றாள்.
அவள் முகம் பார்த்தே அவளை புரிந்து கொண்டவனாய் சிறு புன்னகையோடு
"சரி விடு அத்தான் பொத்தான் உறவுமுறையெல்லாம் இப்போதைக்கு வேணாம் இப்போதுலயிருந்து நாம ப்ரெண்ட்ஸ்ஆ இருப்போம் போகப்போக அத்தான் பொத்தான் ஆ மாறுவோம் சரியா?" என அவளை இலகுவாக்கிட வேகமாய் தலையசைத்தாள் வெண்மதி.
"சரி வேற ஏதாச்சும் வேணுமா?" எனக் கேட்க அவளோ "இன்னோரு ஐஸ்கிரீம் வேணும்" என கேட்டாள்.
"இன்னொன்னா..? நோ.. மழை நேரத்துல நிறைய சாப்டா கோல்ட் வரும்" என்றவனிடம் மறுப்பாய் தலையசைத்தவள் "எனக்கு கோல்ட் வரவே வராது ப்ளீஸ் வாங்கி தாங்களேன்" என்க.. அதை மறுக்க முடியாதவனாய் எழுந்து சென்றான்.
அவன் செல்ல சிவாவும் இவர்களை தேடி வந்திட மதியின் அருகே அமர்ந்தான்.
"வந்துட்டிங்களா சிவா அத்தான்" என்றவளின் அழைப்பில் முளித்தவன் பின் ஆச்சர்யத்துடன்
"அடப்பாருடா அத்தான் எல்லாம் சொல்றாங்க" என சிரித்தபடி கேட்க கௌசிக்கிடம் கூறியதையே இவனிடமும் கூற சிரித்தபடி தலையாட்டி வைத்தான்.
இருவரும் பேசிக் கொண்டிருக்கும் போதே கௌசிக்கும் வந்து சேர மூவருமாய் கடையை சுற்றினர்.
ஆண்கள் இருவரும் அவள் மறுக்க மறுக்க அவளுக்கென நிறைய பொருட்களை வாங்கி குவித்தவர்கள் மேலும் சில ஆடைகளை வாங்கிக் கொண்டு பர்சஸை முடிக்கும் போதே மதிய நேரமாகிட அங்கேயே மதிய உணவு உண்ண கடைக்குள் நுழைந்தனர்.
தங்களுக்குள் பேசி சிரித்தபடி அவளையும் தங்கள் பேச்சில் இணைத்து கொண்டு மூவருமாய் உணவை உண்ண கௌசிக்கிற்கோ ஏதோ உள்ளுணர்வு உந்த திரும்பியவன் பார்வை வட்டத்தில் வீழ்ந்தாள் அவள்.. நேஹா.
வெறுப்பைச் சுமந்த விழிகளோடு பொசுக்கும் பார்வை பார்த்து நின்றவளை அலட்சியமான பாவனையோடு நோக்கியவன் தன் பார்வையை விலத்திக் கொள்ள.. அதே நேரம் அவனிடம் ஏதோ பேச திரும்பிய சிவாவின் பார்வையும் அவளின் மீது வீழ இத்தனை நேரமிருந்த மகிழ்ச்சி மறைந்தவனாய் கோபம் குடியேற அவளை முறைத்தான் சிவா.
அண்ணன் தம்பி இருவரின் பார்வையையும் சளைக்காது எதிர் கொண்டவளோ வேகமாய் அவ்விடம் விட்டு நகர்ந்து செல்ல போகும் அவளை வாய்க்குள் திட்டிக் கொண்டவனாய் தன் உணவில் கவனமானான் சிவா.
நேரம் கடக்க மூவருமாய் வீடு திரும்பினர்..
வீட்டினுள் நுழைந்ததுமே சோபாவில் தொப்பென்று அமர்ந்த சிவாவின் அருகில் கௌசிக்கும் அமர மதியும் அங்கிருந்த ஒற்றை இருக்கையில் அமர்ந்தாள்.
அவள் பார்வையோ நிறைந்து இருந்த பைகளிலே நிலைத்தது.
வேண்டாம் வேண்டாம் என்ற போதும் இத்தனை பொருட்களை வாங்கி குவித்திருந்த இருவரையும் பார்த்தவளுக்கோ தேவையில்லாது அவர்களுக்கு செலவை வைத்துவிட்டோமோ என்ற குறுகுறுப் உண்டாக தயக்கத்தோடு "எதுக்கு இப்போ இதெல்லாம் வாங்கினீங்க.." என்க.
"உனக்குத் தான் எங்களுடைய சின்ன கிப்ட்" என்றான் கௌசிக்.
எதற்கு கிப்ட் என்ற கேள்வி உதித்தாலும் அதை கேட்கத் தயங்கி அவளிருக்க கௌசிக்கோ தன் போனை அவளிடம் நீட்டினான்.
அவனைப் புரியாது பார்த்தவாறே அதை வாங்கியவள் விழிகளோ மகிழ்ச்சியில் மலர்ந்திட ஆனந்தமாய் இருவரையும் பார்த்தாள்.
"ம்ம் ..இதுக்கு தான் எங்களோட சின்ன சர்ப்ரைஸ் கிப்ட்..ஹெப்பி?" என்ற சிவாவிற்கு ஆனந்தமாய் தலையசைத்தவள் புன்னகையோடு "தைங்யூ" என்றாள் உள்ளார்ந்த மகிழ்வோடு.
அவள் மனம் விரும்பிய கனவு நிறைவேறுவதற்கான முதல் வெற்றியல்லவா இது..மனம் நிறைந்த மகிழ்வோடு அந்த நாள் முழுவதும் சந்தோஷமாய் கழிந்தது.
......
வேக எட்டுக்களுடன் அந்த நீதிமன்ற அறையை விட்டு வெளியேறிய விஷ்வாவின் முகத்திலோ சற்று முன் நடந்த வழக்கில் வெற்றியீட்டியதன் பலனாக சிறு வெற்றிப் புன்னகை குடிகொண்டிருக்க நிமிர்ந்த நடையுடன் அங்கிருந்து வெளியேறியவனிடம் எதிர்ப்பட்ட "கங்கிராட்ஸ் விஷ்வா எப்போவும் போல இப்போவும் திறமையா வாதாடினீங்க" என தங்கள் வாழ்த்தை தெரிவித்த அனைவருக்கும் தலையசைத்து நன்றியை தெரிந்தவனாய் தன் காரை நோக்கி சென்றவன்.. காரில் ஏறி அமரவும் அவன் அழைபேசி அடிக்கவும் சரியாக இருந்தது..
போன் திரையில் தெரிந்த தங்கையின் பெயரில் அவன் புன்னகை மேலும் விரிய அழைப்பை ஏற்றவன் பேசும் முன்னே அவனை இடையிட்டு கோபமாய் ஒலித்தது மறுபுறம்.
"அண்ணா..என்ன பண்ணிட்டு இருக்க..இங்க என்னெல்லாமோ நடக்குது ..நீயென்னடாண்ணா அத பத்தி கவலையே இல்லாம இருக்க" என தலை வால் புரியாது காட்டுக் கத்தலாய் கத்தியவளின் கத்தலில் கண்களை மூடித் திறந்தவன் தங்கையின் பதற்றம் எதனால் என அறியாது அதை அறிந்து கொள்ள எண்ணியவனாய்.
"ஹேய் நேஹா ரிலாக்ஸ்.. இப்போ என்னாச்சு? எதுக்கு இந்த கோபம்? முதல்ல அத சொல்லு" என அவளை அடக்கியவன் அவள் கோபத்திற்கான காரணத்தை கேட்க..
அதில் மேலும் கோபம் ஏறியவளாய்.
"என்ன ஆச்சா நாம யாரை அவமானப்படுத்தி அழிக்க நினைச்சோமோ அவன் இங்க ஒருத்தி கூட கும்மாளம் போட்டுக்கிட்டு இருக்கான் கூடவே அவன் தம்பி வேற அண்ணணும் தம்பி அவ்வளவு சந்தோஷமா இருக்கானுங்க." என பொறாமையில் பொங்கி விழுந்த அவள் வார்த்தைகளை உள்வாங்கியவன் அவள் யாரை கூறுகின்றாள் என்பது புரிந்த நொடி முகம் இறுக..
"என்ன சொல்ற? என்ன நடந்ததுனு தெளிவா சொல்லு?" என அழுத்தமாய் கேட்டதும் அனைத்தையும் அவனிடம் ஒப்புவித்தாள்.
"ம்ம் இப்போ என்ன பண்ண சொல்ற..அது தான் அவனுக்கும் நமக்குமான கணக்கு தீர்ந்திடுச்சே இன்னும் இன்னும் எதுக்கு அவன சீண்டனும்" அழுத்தமாய் மிக மிக அழுத்தமாய் வந்த அவன் வார்த்தைகளில் மறுபுறமோ மேல் மூச்சு கீழ் மூச்சு இழுக்க கோபத்தில் நின்றாள் நேஹா.
அவள் கோபம் புரிந்தாலும் அதை கண்டு கொள்ளாதவன்.
"இங்கப் பாரு நேஹா ..அவங்க சேப்டர் எப்போவோ முடிஞ்சிது இனி நமக்கும் அந்த குடும்பத்துக்கும் எந்த சம்பந்தமும் இல்ல.. இத முதல்ல உன் மனசுல பதிய வெச்சிக்கோ இனி தேவையில்லாம அவங்க லைப் பத்தி நீ யோசிக்க தேவையில்லை.." என கண்டிப்பாய் ஒலித்தவன் குரலில் சில நொடி மௌனம் காத்தவள் பின் அவனை விட அழுத்தத்தோடு ..
"அப்போ அந்த குடும்பத்துக்கும் நமக்கும் சம்பந்தம் இல்லயாண்ணா ..அப்போ எதுக்கு அந்த வீட்டு பொண்ணோட உறவ முறிச்சிக்காம இருக்க..அத்துவிட வேண்டியது தானே" என்றதில் ஓர் நொடி அதிர்ந்தவன் கணநொடியில் தன்னை மீட்டுக் கொண்டவனாய் "தட்ஸ் மை பெர்சனல்.." என ஒற்றை வார்த்தையில் அவளை எட்டி நிறுத்திட ..இங்கு இவள் இதழ்களோ இகழ்ச்சியாய் வளைந்தது.
"நீ மாறிட்டண்ணா.. நீ முன்ன மாதிரி இல்ல..உனக்கு உயிர் கொடுத்த அப்பா ..கூடப்பிறந்த தங்கச்சிய விட உன் காதல் பெருசா போகிடுச்சுல.. சரி நீ உன் வாழ்க்கையை பாரு நானே தனியா என் அப்பாக்காக போராடுறேன்" என கலங்கிய குரலில் கோபமாய் உரைத்தவள் அழைப்பைத் துண்டித்திருந்தாள்.
தங்கையின் குற்றச்சாட்டில் அழுத்தமாய் கண்மூடிக் கொண்டவன் மனதின் அடியாழத்தில் புதைந்திருந்த காதல் வடுக்கள் கிளறிவிட்டிருக்க.. சொல்லொண்ணாத் துயரம் மனதை அழுத்த அவன் மூடிய விழிகளுக்குள் கண்ணீர் கரையோடும் விழியோடு வெறுப்பை சுமந்து தன்னை பார்த்து நின்ற பெண்ணவளின் தோற்றம் தோன்றி மறைந்திட பட்டென்று விழி திறந்தவன் கண்களோ கோவைப்பழமாய் சிவந்து அவன் மனதின் வெம்மை எடுத்துக் காட்டியது.
புதைக்கப்பட்ட அவன் காதலோடு பல ரகசியங்கள் வெளிகொண்டு வரவே அடுத்த இரு தினங்களில் தன் சொந்த ஊர் நோக்கி மதியையும் சிவாவையும் அழைத்துக் கொண்டு புறப்பட்டிருந்தான் கௌசிக் கிருஷ்ணா.
வழமையான கதிரவன் தன் வேலையிலிருந்து விடுமுறை வாங்கிக் கொள்ள பூமித் தாயின் தாகம் தீர்க்க வந்து சேர்ந்தான் வருணன்.
காற்றோடு சேர்ந்து சொட்டிய மழைத்துளிகளோடு இடியும் மின்னலும் இணைந்து இன்னும் இன்னும் உற்சாகம் தர தாயைக் கண்ட சேயைப் போல ஆர்வத்துடன் ஆசையாய் தழுவியது பூமித் தாயை.
ரம்மியமான குளிர்ந்த காலைப் பொழுதில் இயற்கையின் அலாரமாய் கேட்ட இடிச் சத்தத்தில் மெதுவாய் கண்விழித்தான் கௌசிக்.
தன் மீதே கைகால்களை பரப்பியபடி தூங்கும் தன் உடன் பிறப்பை புன்னகையுடன் நோக்கியவன் அவன் தூக்கம் கலையாதவாறு அவனை விலக்கி எழுந்து குளியறைக்குள் புகுந்து தன் காலைக்கடன்களை முடித்து வந்தவன் தன் போனை எடுத்துக் கொண்டு ஹால் சோபாவில் வந்தமர்ந்து கொண்டான்.
தன் போனை உயிர்ப்பித்து இன்று வெளியாகிய ப்ளஸ்டூ பரீட்சைக்கான முடிவுகளை பார்க்க எண்ணியவன் நேற்றிரவு மதியிடமிருந்து பெற்ற அவள் பரீட்சை இலக்கத்தை கொடுத்து அவளுடைய பரீட்சை முடிவை பார்த்திட
அனைத்துப் பாடங்களிலும் உயர் தேர்ச்சி பெற்றிருந்தாள் வெண்மதி.
ஆச்சரியத்துடன் விழி விரித்து புன்னகையோடு அனைத்தையும் பார்வையிட்டவன் இந்த மகிழ்ச்சியை அவளிடம் பகிர்வதற்காக அவளை எதிர்பார்த்து அவளது அறைக் கதவை பார்க்க அதுவோ திறக்கப்படாமலே இருந்தது.
தூங்கி எழுந்து வரட்டும் என எண்ணிக் கொண்டவன் சமையலறை புகுந்து தனக்கென காபியை கலந்து வந்து பால்கனி வழியே பெய்யும் மழையை ரசித்தவாறே அருந்திக் கொண்டிருக்க சோம்பலோடு அங்கு வந்து சேர்ந்தான் சிவா.
"குட்மார்னிங் ண்ணா" என்றவன் அவன் கையிலிருந்த காபி கப்பை பறித்து தான் அருந்த அவன் தலையில் கொட்டி சிரித்துக் கொண்டே மழையை ரசித்தான் கௌசிக்.
"ப்பாஆ செம்ம மழைல.. சும்மா ஜில்லுன்னு இருக்கு" காபியை அருந்திக் கொண்டே பேசியவனை பார்த்தவன் தலையசைத்து கொண்டே மதியின் அறைபக்கம் பார்வையை பதிக்க..அதைக் கண்டுகொண்ட சிவாவோ..
"ம்க்கும் என்ன ஸார் பார்வை எல்லாம் பலமா இருக்கு" என்று கேலியாய் கேட்டிட அதில் அவன் புறம் திரும்பியவன் தன் கையிலிருந்த மொபைலை அவன் புறம் காட்டினான்.
அதில் பார்வையை பதித்த சிவாவோ விழிகள் விரிந்திட "ஹேய் வாவ் சூப்பர்.. க்ரேட்" என்றான் சந்தோஷமாய்.
"நல்ல மார்க் எடுத்திருக்கா நிச்சயம் அவளுக்கு பிடிச்ச போல டாக்டர் துறை அவளுக்கு ஏத்தது தான்" என்றான்.
"ம்ம்.. அதுக்கேத்த எல்லா குவாலிபிகேஷனும் அவளுக்கு இருக்கு" என்றான் கௌசிக்.
"அவ இன்னும் எழுந்துக்கல போல இருக்கே..இத பார்த்தா ரொம்ப சந்தோஷபடுவா"
"அவ வர டைம் வரட்டும் இப்போ வா ப்ரெக்பாஸ்ட் ரெடி பண்ணுவோம்" என்றவன் கையோடு அவனை அழைத்துச் செல்ல இருவருமாய் இணைந்து காலை நேர உணவை செய்து முடித்த நேரம் அறைக்கதவை திறந்து அவசரமாய் வெளியே வந்தாள் வெண்மதி.
அவள் முகம் காட்டிய பதட்டமே அவள் மனநிலையை உணர்த்திட அவளை சீண்ட எண்ணிய சிவாவோ "என்ன அண்ணி இது தான் குடும்ப பொண்ணு எழுந்துக்குற நேரமா..ஹாங்..இப்பிடி உங்கள போல பொண்ணுங்க இருந்தா எங்கள போல நாட்டுக்கு வேலை செய்ற ஆபிஸர்ஸ் எல்லாம் இப்பிடி சமையல் கட்டுல தான் நிற்க வேண்டி வரும்.." என்றவன் பெருமூச்சுடன் "கன்ன பிடிக்க வேண்டிய எங்கண்ணன் கைல இப்பிடி கரண்டிய பிடிக்க வெச்சிட்டீங்களே.. அய்யோஹோ.. இந்த கொடுமையை கேக்க யாருமில்லையா?" என பொய்யாய் அலறியவனின் அலறலில் இதோ அதோ அழுதுவிடுவேன் என்ற பாவனையில் உதடுபிதுங்க நின்றிருந்தாள் வெண்மதி.
தம்பியின் கலாட்டாவைக் கண்டு கைகட்டி பார்த்து நின்ற கௌசிக்கோ மதியின் பாவனை மேலும் சிரிப்பூட்ட தலையாட்டிச் சிரித்தவன் சிவாவின் தோள் தட்டி அவனை அடக்கிவிட்டு மதியருகே செல்ல அவளோ பயந்து விழித்தாள்.
தாமதமாய் எழுந்ததுக்கு தன்னை திட்டிவிடுவானோ என்ற பயத்தில் கலங்கிய விழியோடு "அ..அது..நா..நான்" என திக்கித் திணறி வார்த்தைகள் வெளிவர சண்டித் தனம் பண்ண அப்பாவியாய் விழித்து நின்றவளை பார்த்து அவள் உயரத்திற்கு குனிந்தவன் "இது தான் எழுந்துக்குற நேரமா?" என கேட்டதில் வேகவேகமாய் மறுப்பாய் தலையசைத்தவள்.
"நல்ல மழை பெஞ்சிதா அது தான் தூங்கிட்டேன்..ஸாரி இனி லேட்ஆ எழுந்துக்க மாட்டேன்" என கெஞ்சும் குரலில் கேட்டிட அதில் சிரித்துக் கொண்டவன்.
"சரி போய் கிளம்பி ரெடியாகி வா..வெளில போகலாம்" என்றதில் கண்கள் பளிச்சிட ஆர்வமானவள் "எங்கே போறோம்" என்க..
சிவாவோ"அது சர்ப்ரைஸ்.." என்றான்.
"ஆமா சர்ப்ரைஸ் தான் போய் கிளம்பி வா" என்றவனிடம் வேகமாய் தலையசைத்து அறைக்குள் நுழைந்தவள் அடுத்த சில நிமிடங்களில் தயாராகி வர ..மூவருமாய் சேர்ந்து காலையுணவை முடித்துக் கொண்டு கிளம்பிச் சென்றனர்.
வண்டியின் ஜன்னல் வழியே வெளித் தெரிந்த காட்சியை ஆர்வமாய் பார்த்திருந்த வெண்மதியின் முகம் முழுவதும் புன்னகை நிறைந்திருந்தது.
கடந்த சில நாட்களாய் அவள் மனதளவில் அழுத்திய பாரங்கள் யாவும் ஜன்னல் வழி வீசிய குளிர்ந்த காற்றில் மாயமாய் மறைந்திருக்க விரும்பியே அந்த பயணத்தை ரசித்திருந்தாள் பெண்ணவள்.
தூறலாய் தூறிய மழைத் துளிகளை ரசித்தவள் "ரொம்ப நல்லாயிருக்குல" என தன்னை மறந்து இயற்கையை ரசித்துக் கூறிட அதில் கௌசிக் சிவா இருவரும் ஒரு சேர அவளைத் திரும்பி பார்த்தனர்.
இருவரின் பார்வையும் தன்மீது பதிந்ததில் சற்றே பயந்தவள்..
"அ...அது இந்த க்ளைமெட் நல்லா இருக்குனு சொன்னேன்" என தயங்கிட..
அதில் சிரித்த சிவாவோ "சில் மதி நீ திடீர்னு பேசவும் வேற யாரோ கார்ல ஏறிட்டாங்களோனு நினைச்சி பயந்திட்டோம் அது தான் டக்குனு திரும்பி பார்த்துட்டோம் இல்லடாண்ணா" என கௌசிக்கை பார்த்து கண்சிமிட்டிட அவனும் சிரித்தான்.
மதியோ அவன் கேலி புரியாதவள் "இல்ல இல்ல வேற யாரும் இல்லை நான் தான்" என அவசரமாய் மறுக்க சிவாவோ "கொடுமைடா குழந்தைப் பிள்ளை வெச்சிகிட்டு காமெடி பண்ணது என் தப்பு தான்" தலையிலடித்துக் கொள்ள கௌசிக்கோ சத்தமாய் சிரித்தே விட்டான்.
ஒரு வாவழியாய் மூவரும் அந்த மிகப் பெரிய மாலிற்கு வந்து சேர்ந்தனர்.
சிவாவோ வண்டியை நிறுத்த பார்க்கிங் செல்ல கௌசிக் மதியை அழைத்துக் கொண்டு உள்நுழைந்தான்.
விழிகள் விரிய ஆச்சரியத்துடன் அனைத்தையும் வாய்பிளந்து பார்வையிட்டவாறே அவனோடு இணைந்து வந்தவள் விழிகளோ
ஒவ்வொரு கடைகளையும் நோட்டமிட்டன.
"உனக்கு என்ன ரொம்ப பிடிக்கும்" என்றவன் குரலில் களைந்தவள் அவன் புறம் திரும்பினாள்.
"எனக்கு ஐஸ்கிரீம்னா ரொம்ப பிடிக்கும் இங்க ஐஸ்கிரீம் கிடைக்குமா?" என சுற்றி முற்றி பார்வையால் அலசிட அவனோ "இங்க உனக்கு தேவையான எல்லாமே கிடைக்கும் என்ன வேணுமோ எடுத்துக்கோ" என்க. அவளோ தலையாட்டி மறுத்தவள்.
"இல்ல எனக்கு வேறெதுவும் வேணாம்.. ஐஸ்கிரீம் போதும் வாங்கித் தாறிங்களா?" என கேட்க அவளை அழைத்துக் கொண்டு அங்கிருந்த கடைக்குள் நுழைந்தவன் அவள் கேட்டதை வாங்கி கொடுக்க விழிகள் பளிச்சிட ஆசையாய் வாங்கி உண்ண ஆரம்பித்தாள்.
தானும் ஒன்றை வாங்கி சாப்பிட்டுக் கொண்டே விழிகளை அவள் மேல் பதித்திருந்தான் கௌசிக்.
தன்னை பார்த்திருந்தவனை நோக்கியவள் பின் விழிகளால் சுற்று முற்று தேடியபடி "சிவா அத்தான் எங்கே?" என்று கேட்டிட அவளின் அத்தான் என்ற விழிப்பில் கேள்வியாய் அவளை நோக்கியவனோ "அத்தானா?" என்றான்.
அவளோ "ம்ம் அது அவங்க முறைக்கு எனக்கு அத்தான் தானே" என்றவளை தலைசரித்து நோக்கியவன் குரலில் சிறு துள்ளலோடு "ஆஹாங்..ம்ம் ஆமா அப்போ நான் யாரு உனக்கு?" என்று கேட்க திருதிருவென முழித்தாள்.
என்ன சொல்வாள்..? தயக்கமின்றி சிவாவை அத்தான் என உறவாய் உரிமையாய் அழைக்க முடிந்தவளால் உரிமைப்பட்டவனை அழைக்க கூச்சம் தடுக்க தயங்கியல்லவா இருக்கின்றாள்.
அவள் முகம் பார்த்தே அவளை புரிந்து கொண்டவனாய் சிறு புன்னகையோடு
"சரி விடு அத்தான் பொத்தான் உறவுமுறையெல்லாம் இப்போதைக்கு வேணாம் இப்போதுலயிருந்து நாம ப்ரெண்ட்ஸ்ஆ இருப்போம் போகப்போக அத்தான் பொத்தான் ஆ மாறுவோம் சரியா?" என அவளை இலகுவாக்கிட வேகமாய் தலையசைத்தாள் வெண்மதி.
"சரி வேற ஏதாச்சும் வேணுமா?" எனக் கேட்க அவளோ "இன்னோரு ஐஸ்கிரீம் வேணும்" என கேட்டாள்.
"இன்னொன்னா..? நோ.. மழை நேரத்துல நிறைய சாப்டா கோல்ட் வரும்" என்றவனிடம் மறுப்பாய் தலையசைத்தவள் "எனக்கு கோல்ட் வரவே வராது ப்ளீஸ் வாங்கி தாங்களேன்" என்க.. அதை மறுக்க முடியாதவனாய் எழுந்து சென்றான்.
அவன் செல்ல சிவாவும் இவர்களை தேடி வந்திட மதியின் அருகே அமர்ந்தான்.
"வந்துட்டிங்களா சிவா அத்தான்" என்றவளின் அழைப்பில் முளித்தவன் பின் ஆச்சர்யத்துடன்
"அடப்பாருடா அத்தான் எல்லாம் சொல்றாங்க" என சிரித்தபடி கேட்க கௌசிக்கிடம் கூறியதையே இவனிடமும் கூற சிரித்தபடி தலையாட்டி வைத்தான்.
இருவரும் பேசிக் கொண்டிருக்கும் போதே கௌசிக்கும் வந்து சேர மூவருமாய் கடையை சுற்றினர்.
ஆண்கள் இருவரும் அவள் மறுக்க மறுக்க அவளுக்கென நிறைய பொருட்களை வாங்கி குவித்தவர்கள் மேலும் சில ஆடைகளை வாங்கிக் கொண்டு பர்சஸை முடிக்கும் போதே மதிய நேரமாகிட அங்கேயே மதிய உணவு உண்ண கடைக்குள் நுழைந்தனர்.
தங்களுக்குள் பேசி சிரித்தபடி அவளையும் தங்கள் பேச்சில் இணைத்து கொண்டு மூவருமாய் உணவை உண்ண கௌசிக்கிற்கோ ஏதோ உள்ளுணர்வு உந்த திரும்பியவன் பார்வை வட்டத்தில் வீழ்ந்தாள் அவள்.. நேஹா.
வெறுப்பைச் சுமந்த விழிகளோடு பொசுக்கும் பார்வை பார்த்து நின்றவளை அலட்சியமான பாவனையோடு நோக்கியவன் தன் பார்வையை விலத்திக் கொள்ள.. அதே நேரம் அவனிடம் ஏதோ பேச திரும்பிய சிவாவின் பார்வையும் அவளின் மீது வீழ இத்தனை நேரமிருந்த மகிழ்ச்சி மறைந்தவனாய் கோபம் குடியேற அவளை முறைத்தான் சிவா.
அண்ணன் தம்பி இருவரின் பார்வையையும் சளைக்காது எதிர் கொண்டவளோ வேகமாய் அவ்விடம் விட்டு நகர்ந்து செல்ல போகும் அவளை வாய்க்குள் திட்டிக் கொண்டவனாய் தன் உணவில் கவனமானான் சிவா.
நேரம் கடக்க மூவருமாய் வீடு திரும்பினர்..
வீட்டினுள் நுழைந்ததுமே சோபாவில் தொப்பென்று அமர்ந்த சிவாவின் அருகில் கௌசிக்கும் அமர மதியும் அங்கிருந்த ஒற்றை இருக்கையில் அமர்ந்தாள்.
அவள் பார்வையோ நிறைந்து இருந்த பைகளிலே நிலைத்தது.
வேண்டாம் வேண்டாம் என்ற போதும் இத்தனை பொருட்களை வாங்கி குவித்திருந்த இருவரையும் பார்த்தவளுக்கோ தேவையில்லாது அவர்களுக்கு செலவை வைத்துவிட்டோமோ என்ற குறுகுறுப் உண்டாக தயக்கத்தோடு "எதுக்கு இப்போ இதெல்லாம் வாங்கினீங்க.." என்க.
"உனக்குத் தான் எங்களுடைய சின்ன கிப்ட்" என்றான் கௌசிக்.
எதற்கு கிப்ட் என்ற கேள்வி உதித்தாலும் அதை கேட்கத் தயங்கி அவளிருக்க கௌசிக்கோ தன் போனை அவளிடம் நீட்டினான்.
அவனைப் புரியாது பார்த்தவாறே அதை வாங்கியவள் விழிகளோ மகிழ்ச்சியில் மலர்ந்திட ஆனந்தமாய் இருவரையும் பார்த்தாள்.
"ம்ம் ..இதுக்கு தான் எங்களோட சின்ன சர்ப்ரைஸ் கிப்ட்..ஹெப்பி?" என்ற சிவாவிற்கு ஆனந்தமாய் தலையசைத்தவள் புன்னகையோடு "தைங்யூ" என்றாள் உள்ளார்ந்த மகிழ்வோடு.
அவள் மனம் விரும்பிய கனவு நிறைவேறுவதற்கான முதல் வெற்றியல்லவா இது..மனம் நிறைந்த மகிழ்வோடு அந்த நாள் முழுவதும் சந்தோஷமாய் கழிந்தது.
......
வேக எட்டுக்களுடன் அந்த நீதிமன்ற அறையை விட்டு வெளியேறிய விஷ்வாவின் முகத்திலோ சற்று முன் நடந்த வழக்கில் வெற்றியீட்டியதன் பலனாக சிறு வெற்றிப் புன்னகை குடிகொண்டிருக்க நிமிர்ந்த நடையுடன் அங்கிருந்து வெளியேறியவனிடம் எதிர்ப்பட்ட "கங்கிராட்ஸ் விஷ்வா எப்போவும் போல இப்போவும் திறமையா வாதாடினீங்க" என தங்கள் வாழ்த்தை தெரிவித்த அனைவருக்கும் தலையசைத்து நன்றியை தெரிந்தவனாய் தன் காரை நோக்கி சென்றவன்.. காரில் ஏறி அமரவும் அவன் அழைபேசி அடிக்கவும் சரியாக இருந்தது..
போன் திரையில் தெரிந்த தங்கையின் பெயரில் அவன் புன்னகை மேலும் விரிய அழைப்பை ஏற்றவன் பேசும் முன்னே அவனை இடையிட்டு கோபமாய் ஒலித்தது மறுபுறம்.
"அண்ணா..என்ன பண்ணிட்டு இருக்க..இங்க என்னெல்லாமோ நடக்குது ..நீயென்னடாண்ணா அத பத்தி கவலையே இல்லாம இருக்க" என தலை வால் புரியாது காட்டுக் கத்தலாய் கத்தியவளின் கத்தலில் கண்களை மூடித் திறந்தவன் தங்கையின் பதற்றம் எதனால் என அறியாது அதை அறிந்து கொள்ள எண்ணியவனாய்.
"ஹேய் நேஹா ரிலாக்ஸ்.. இப்போ என்னாச்சு? எதுக்கு இந்த கோபம்? முதல்ல அத சொல்லு" என அவளை அடக்கியவன் அவள் கோபத்திற்கான காரணத்தை கேட்க..
அதில் மேலும் கோபம் ஏறியவளாய்.
"என்ன ஆச்சா நாம யாரை அவமானப்படுத்தி அழிக்க நினைச்சோமோ அவன் இங்க ஒருத்தி கூட கும்மாளம் போட்டுக்கிட்டு இருக்கான் கூடவே அவன் தம்பி வேற அண்ணணும் தம்பி அவ்வளவு சந்தோஷமா இருக்கானுங்க." என பொறாமையில் பொங்கி விழுந்த அவள் வார்த்தைகளை உள்வாங்கியவன் அவள் யாரை கூறுகின்றாள் என்பது புரிந்த நொடி முகம் இறுக..
"என்ன சொல்ற? என்ன நடந்ததுனு தெளிவா சொல்லு?" என அழுத்தமாய் கேட்டதும் அனைத்தையும் அவனிடம் ஒப்புவித்தாள்.
"ம்ம் இப்போ என்ன பண்ண சொல்ற..அது தான் அவனுக்கும் நமக்குமான கணக்கு தீர்ந்திடுச்சே இன்னும் இன்னும் எதுக்கு அவன சீண்டனும்" அழுத்தமாய் மிக மிக அழுத்தமாய் வந்த அவன் வார்த்தைகளில் மறுபுறமோ மேல் மூச்சு கீழ் மூச்சு இழுக்க கோபத்தில் நின்றாள் நேஹா.
அவள் கோபம் புரிந்தாலும் அதை கண்டு கொள்ளாதவன்.
"இங்கப் பாரு நேஹா ..அவங்க சேப்டர் எப்போவோ முடிஞ்சிது இனி நமக்கும் அந்த குடும்பத்துக்கும் எந்த சம்பந்தமும் இல்ல.. இத முதல்ல உன் மனசுல பதிய வெச்சிக்கோ இனி தேவையில்லாம அவங்க லைப் பத்தி நீ யோசிக்க தேவையில்லை.." என கண்டிப்பாய் ஒலித்தவன் குரலில் சில நொடி மௌனம் காத்தவள் பின் அவனை விட அழுத்தத்தோடு ..
"அப்போ அந்த குடும்பத்துக்கும் நமக்கும் சம்பந்தம் இல்லயாண்ணா ..அப்போ எதுக்கு அந்த வீட்டு பொண்ணோட உறவ முறிச்சிக்காம இருக்க..அத்துவிட வேண்டியது தானே" என்றதில் ஓர் நொடி அதிர்ந்தவன் கணநொடியில் தன்னை மீட்டுக் கொண்டவனாய் "தட்ஸ் மை பெர்சனல்.." என ஒற்றை வார்த்தையில் அவளை எட்டி நிறுத்திட ..இங்கு இவள் இதழ்களோ இகழ்ச்சியாய் வளைந்தது.
"நீ மாறிட்டண்ணா.. நீ முன்ன மாதிரி இல்ல..உனக்கு உயிர் கொடுத்த அப்பா ..கூடப்பிறந்த தங்கச்சிய விட உன் காதல் பெருசா போகிடுச்சுல.. சரி நீ உன் வாழ்க்கையை பாரு நானே தனியா என் அப்பாக்காக போராடுறேன்" என கலங்கிய குரலில் கோபமாய் உரைத்தவள் அழைப்பைத் துண்டித்திருந்தாள்.
தங்கையின் குற்றச்சாட்டில் அழுத்தமாய் கண்மூடிக் கொண்டவன் மனதின் அடியாழத்தில் புதைந்திருந்த காதல் வடுக்கள் கிளறிவிட்டிருக்க.. சொல்லொண்ணாத் துயரம் மனதை அழுத்த அவன் மூடிய விழிகளுக்குள் கண்ணீர் கரையோடும் விழியோடு வெறுப்பை சுமந்து தன்னை பார்த்து நின்ற பெண்ணவளின் தோற்றம் தோன்றி மறைந்திட பட்டென்று விழி திறந்தவன் கண்களோ கோவைப்பழமாய் சிவந்து அவன் மனதின் வெம்மை எடுத்துக் காட்டியது.
புதைக்கப்பட்ட அவன் காதலோடு பல ரகசியங்கள் வெளிகொண்டு வரவே அடுத்த இரு தினங்களில் தன் சொந்த ஊர் நோக்கி மதியையும் சிவாவையும் அழைத்துக் கொண்டு புறப்பட்டிருந்தான் கௌசிக் கிருஷ்ணா.
Last edited:
Habi
Moderator
அத்தியாயம் - 12
பனி மூட்டம் சூழ்ந்த ரம்யமான காலை நேர வேளையில் கொடைக்கானல் பயணித்த வண்டியின் ஜன்னலோரமாய் வெளியே தெரிந்த அழகிய காட்சிகளை தன்விழிகளுக்குள் நிரப்பிக் கொண்டு அந்த நேர இனிமையினை ஆழ்ந்து ரசித்தாள் வெண்மதி.
தன் முகத்தில் வந்து மோதிய குளிர்ந்த எதிர்காற்றினால் சிவந்திருந்த கன்னத்தில் கைகளை தேய்த்து சூடேற்றி வைத்துக் கொண்டவளுக்கோ இந்த இனிமையான பயணம் முடிவடையவே கூடாது என்றெண்ணம் உதித்திட
அந்த இனிமையை ரசித்துக் கொண்டே இருந்தவளுக்கோ அவர்களது வண்டி அரண்மனை போன்றமைப்பிலிருந்த வீட்டினுள் நுழைவதைக் கண்டு விழிகள் விரிந்திட பார்த்திருந்தாள்.
வண்டியோ வீட்டின் முன் போர்டிகோவில் நிற்க அதிலிருந்து கௌசிக் சிவா இருவரும் முதலில் இறங்க அவர்களைத் தொடர்ந்து தயக்கத்தோடு இறங்கியவள் அவ்வீட்டின் தோற்றத்தைக் கண்டு அச்சம் மேலிட தன்னருகே நின்றவனை ஒட்டி நின்றாள்.
தன்னை நெருங்கி நின்றவள் புறம் திரும்பிய கௌசிக்கின் பார்வையோ அவள் முகத்தில் தெரிந்த பயத்தைக் கண்டு கொள்ள..ஆறுதலாய் அவள் கரத்தை அழுந்தப் பற்றிக் கொண்டவனாய் அவளை அழைத்துக் கொண்டு முன்னே நடந்தான்.
பொம்மை போல அவன் இழுக்கும் திசை நகர்ந்தவளுக்கோ ஆள் அரவம் இல்லாது அமைதியாய் இருந்தது கண்டு ஏதோ பேய் பங்களாவைப் பார்ப்பதைப் போன்ற ஒரு பயம் தொற்றிக் கொள்ள தன்பிடியில் அவளறியாமலே இறுக்கத்தைக் கூட்டினாள்.
தன் கையில் உணர்ந்த இறுக்கத்தில் அவளை நிமிர்ந்து பார்த்தவன்.. விழிகள் அங்கும் இங்கும் அலைபாய நின்றிருந்தவளை நெருங்கி "ஹேய் ரிலாக்ஸ் இப்போ எதுக்கு இந்த பதட்டம் ம்ம்?" என ஆறுதலாய் கூறிட..அதற்கு என்ன சொல்வது என தெரியாது அமைதியாய் நின்றிருந்தவளை இயல்பாக்கும் பொருட்டு சிவாவோ
"மதி நீ பயப்படுற அளவுக்கு இங்க பேயோ பிசாசோ இல்லமா..அதுக்கும் மேல ரத்தத்தை ஸ்ட்ரோ போட்டு உறிஞ்சுற ரத்தக் காட்டேறிங்க தான் இருக்காங்க" என சிரிப்போடு கூறியவனை கௌசிக்கோ கண்டிப்பான பார்வை பார்த்து வைக்க கப்பென்று வாயை மூடிக் கொண்டான் சிவா.
"இங்கப் பாரு மதி இங்க இருக்குற எல்லாருமே..உன் சொந்தங்க தான் அத மனசுல ஏத்துக்கிட்டு தயக்கம் இல்லாம உள்ளே வா" என்றவனின் அழுத்தமான வார்த்தைகளில் இருந்த கொஞ்ச நஞ்ச தயக்கமும் பறந்தோடிட அவனோடு இணைந்து வீட்டினுள் நுழைய அவர்களை தடுத்தது ஒரு குரல்.
அந்தக் குரலில் ஆண்கள் இருவரும் புன்சிரிப்புடன் குரல் வந்த திசை நோக்க மதியும் திரும்ப அங்கோ
ஐம்பது வயது மதிக்கத்தக்க ஓர் பெண்மணியோடு ஓர் இளம் பெண்ணும் முகம் கொள்ளா மகிழ்ச்சியோடு கையில் ஏந்திய ஆரத்தித் தட்டுடன் இவர்களை நோக்கி வந்தனர்.
"அடடே அண்ணா இங்க பாரு நம்ம வீட்டு வானரத்துக்கு இன்னிக்கு கால் முளைச்சு நடந்து வருது" என தாயோடு இணைந்து அமைதியாய் தங்களை நோக்கி வந்த தன் செல்லத் தங்கையை சீண்டிவிட்ட சிவாவோ அவளை பார்த்து பழிப்புக் காட்டிட.. அண்ணணின் சீண்டலில் பொங்கியெழுந்தாள் திவ்யா..
"அண்ணா..இங்கப் பாரு இவன " என சிணுங்கிக் கொண்டே கௌசிக்கிடம் முறையிட அஅவனோ சிரிப்போடு தங்கையை அணைத்துக் கொண்டவன் புன்னகையோடு "எப்பிடியிருக்கடா திவி குட்டி" என்றான் கனிவு மீதுற.
"நான் ரொம்ப நல்லா இருக்கேன்ண்ணா..உன் மேல கோபமாவும் இருக்கேன்" என்றவளின் தலையை வருடியவன் "என்ன திவி என் மேல கோபப்படமாட்டா" என்று பாசத்தோடு கூறிட அவளும் தலையாட்டி அவனோடு ஒட்டிக் கொண்டாள்.
தன் பிள்ளைகளின் ஒட்டுதலை முகம் கனிய பார்த்து நின்ற கமலமோ தன் மூத்தபிள்ளையின் அருகே சிறுபிள்ளையாய் மிரண்டு பார்த்திருந்த தன் மருமகளையும் கனிவோடு நோக்கியவர்.. இருவரையும் நிற்க வைத்து ஆரத்தியை சுற்றி நெற்றியில் திலகமிட்டு வாஞ்சையாய் பெண்ணவள் முகம் வருடி "மகாலஷ்மி மாதிரி இருக்கடாமா" என்றார்.
"ஆமா அண்ணி ரொம்ப அழகா இருக்கிங்க" என தாயோடு இணைந்து கூறிய திவ்யாவும் மதியின் கையை பற்றிக் கொள்ள ..அவ்விருவரின் அன்பிலுல் இத்தனை நேரமிருந்த புது இடம் புது மனிதர்கள் என்ற ஒதுக்கம் அகன்றவளாய் புன்னகைத்தாள் வெண்மதி.
பெண்கள் மூவரின் முகம் காட்டிய புன்னகையை ரசித்துப் பார்த்த கௌசிக்கின் பார்வையோ இன்னும் யாரோ ஒருவரை எதிர்பார்த்து வீட்டினை அளந்து பின் தாய்யிடம் தன் பார்வையை திருப்பியவனாய் அவரை அணைத்து விடுவித்தவன்.
"எப்பிடிமா இருக்கிங்க" என்க.
மகனின் கேள்வியில் அவன் தலை கோதியவர் "எனக்கு என்ன கண்ணா நல்லா இருக்கேன்" என்றவரின் வார்த்தையில் இருந்த உண்மை அவர் கண்ணில் இல்லாதிருப்பதைக் கண்டு கொண்டவன் ஆறுதலாய் அன்னையை அணைத்து "இனி எல்லாமே சரியாகிடும்மா" என மனதோடு கூறிக் கொண்டான்.
மகன் மருமகள் இருவரையும் உள்ளே அழைத்துச் சென்ற கமலமோ சாமியறையில் மதியை விளக்கேற்றச் சொல்ல அவளும் அமைதியாய் சாமியை வணங்கி விளக்கேற்றி முடித்து தம்பதி சகிதமாய் அவர் காலில் வீழ்ந்து ஆசி வாங்கிட இருவரையும் மனம் நிறைந்து வாழ்த்தினார்.
அனைவரும் ஹாலிற்கு வந்து சேர அங்கோ தங்களைத் தவிர யாருமே இல்லாதிருப்பதைக் கண்ட கௌசிக்கின் இதழ்களோ கேலியாய் சிரித்துக் கொண்டது.
"கௌசிக் கண்ணா முதல்ல சாப்டுடு அப்புறம் மதிமாவ அழைச்சிட்டு ரூமுக்கு போப்பா" என்றவர் மற்ற இருவரிடமும் "எல்லாரும் ஒன்னா இருந்து சாப்டலாம் வாங்க" என அழைத்துவிட்டு திரும்பியவர் பார்வையோ மாடிப்படியில் மார்பிற்குக் குறுக்கே கைகட்டி நின்றவரின் தோரணை கண்டு சற்றே தேங்கி பின் தன் மகன் புறம் பார்வையை திருப்பினார்.
தாயின் பார்வையை உணர்ந்த கௌசிக்கோ சற்றே தன் பார்வையை உயர்த்தியவன் மேலிருந்து தன்னையே உறுத்து பார்த்து நின்றவரைக் கண்டு இதழ்கள் இரகசியமாய் புன்னகைத்திட.. தங்கையோடு பேசிக் கொண்டிருந்த மதியின் தோள்வழியே கையிட்டு அணைத்துக் கொண்டவன் அவரை நோக்கி மாடியேறினான்.
திடீரென அவன் கையிட்டு அழைத்து சென்றதில் மதியோ சற்றே தடுமாறியவள் தன்னை சுதாகரித்துக் கொண்டு அவனோடு குனிந்த தலையோடு மேலேறிச் சென்றவள் கணவனின் "ஹலோ ஸ்வீட் ஹார்ட்" என்றழைப்பில் விழுக்கென்று நிமிர்ந்து அவனை பார்த்தாள்.
அவனோ கண்ணில் கூத்தாடும் குறும்புப் புன்னகையோடு எதிரே பார்வையை பதித்திருக்க அப்போது தான் தானும் எதிரே பார்வையை பதித்தவள் அங்கே நின்றிருந்தவரின் தோற்றத்தில் உள்ளம் அதிர விழிகள் தெரித்திட அதிர்ச்சியாய் பார்த்தாள்.
தான் காண்பது கனவா நனாவா இது உண்மை தானா என அதிர்ந்து நின்றவளுக்கோ தலை சுற்றுவது போலிருக்க பற்றுகோலாய் தன்னருகே நின்றவனின் கைசந்தை பற்றிக் கொண்டாள்.
அவளைத் தாங்கலாய் அணைத்துக் கொண்டவன் பார்வை அப்பொழுதும் அகலாது அவரிலிலே பதிந்திருந்தது.
சிறு புன்னகையோடு அவரை நோக்கிச் சென்றவன் "ஹலோ ஸ்வீட் ஹார்ட் .. மீட் மை வைப் மிஸிஸ் வெண்மதி கௌசிக் கிருஷ்ணா" என ஒவ்வொறு வார்த்தைகளையும் அழுத்தமாய் கூறிட அவனைப் பார்த்து நின்றவரின் முகத்திலோ கோபம் எகிறியது.
அவர் முகம் காட்டும் கோபத்தை சிரிப்புடன் பார்த்தவன் பின் தன்னருகே தன்னை அணைத்தவாறே அதிர்வும் திகைப்புமாய் விழிகள் கலங்க தன்னெதிரே நின்றவர் மீது பார்வையை பதித்திருந்தவள் முகத்தை தன்னை நோக்கி திருப்பியவன் "மதி இவங்க என்னோட அத்தை பூரணிம்மா.. உனக்கு அம்மா" என்ற வார்த்தையில் சட்டென ஒரு துளி விழி நீர் அவள் கன்னத்தை நனைத்திட அவனை அதிர்ந்து பார்த்தாள்.
"அ..அம்மா" என அதிர்வோடு இதழ் நடுங்க கேட்டவளிடம் "ஆம்" என தலையசைத்தவன் தங்களையே புருவம் சுருங்க பார்த்து நின்றவர் புறம் திரும்பியவனாய் "என்ன அத்தம்மா உங்க பொண்ணு மாப்பிளையோட கல்யாணம் பண்ணி வந்திருக்கா..ஆசிர்வாதம் பண்ண மாட்டிங்களா?" என கேட்டதும் இல்லாமல் மதியோடு அவர் காலைத் தொட்டு எழுந்தவனை முடிந்த மட்டும் முறைத்தவர் அடுத்த கணம் தன் கழுத்தில் தொங்கிய முத்துக்கள் பதித்த மாலையை பெண்ணவள் கழுத்தில் போட்டுவிட்டவர் அவள் தலை வருடி "நல்லா இரு" என்றுவிட்டு வேகமாய் அங்கிருந்து விலகிச் செல்ல..
அவரது செய்கையில் மனநிறைவோடு புன்னகைத்தனர் அனைவரும்.
மதிக்கோ கண்முன்னே இருக்கும் உறவை நம்பவும் முடியாது நம்பாமல் இருக்கவும் முடியாது குழப்பம் சூழ உடல் தளர்ந்து நின்றாள்.
தன் அணைப்பிலே அவளை உணர்ந்தவன் ஆறுதலாய் அவள் தோள் தட்டிட அவனை கலங்கிய விழியோடு நோக்கியவள் "அ..அவங்க" என ஏதோ சொல்ல முயல அவள் உதட்டில் விரல் வைத்து அவளைத் தடுத்தவன்.
"எத பத்தியும் இப்போ பேச வேணாம் மதி..பிறகு பேசலாம்.. இப்போ வா" என அவளை அழைத்துக் கொண்டு கீழிறங்கிச் சென்றான்.
அனைவரும் சாப்பிட்டு முடிக்க கௌசிக் சிவா வெளியில் செல்ல கமலம் மதியை கௌசிக்கின் அறையில் தூங்குமாறு திவ்யாவுடன் அனுப்பி வைத்தார்.
திவ்யாவுடன் அமைதியாய் கௌசிக்கின் அறைக்குள் நுழைந்தவளுக்கோ எதிலுமே கவனைத்தை பதித்திட முடியவில்லை.. தன்னருகே பேசிக் கொண்டிருந்த திவ்யாவின் பேச்சுக்கு மட்டும் தலையசைத்து புன்னகைத்தவள் மனதிலோ ஆயிரம் கேள்விகளும் குழப்பங்களும் படை சூழ பொம்மையென அமர்ந்திருந்தாள்.
சிறிது நேரம் அவளோடு பேசிய திவ்யாவும் அவளை ஓய்வெடுக்குமாறு கூறிவிட்டு அறையை விட்டு வெளியேறிட இத்தனை நேரம் அடக்கி வைத்திருந்த கண்ணீரோ கன்னம் தாண்டி வழிந்தோடியது..
"அம்மா.. அம்மா.." என்ற வார்த்தையே ஜெபம் போல அவள் மனது அரற்ற நிஜம் எது நிழல் எது என புரியாத மனநிலையில் சிக்கிக் கொண்டாள் பெண்ணவள்.
......
"இப்போ தானே அண்ணா வந்து இருக்கோம் அதுக்குள்ள இவ்வளவு அவசரமா எங்கே போறோம்.. என்ன வேலை" என வந்ததுமே தன்னை அழைத்துக் கொண்டு எங்கோ அழைத்துச் செல்லும் அண்ணணின் நடவடிக்கை புரியாதவனாய் கேள்வியால் அவனை துளைத்தான் சிவா.
அவனது கேள்விகளுக்கு பதிலெதும் கூறாதவனாய் இதழ் குவித்து விசிலடித்தவாறே தன் கைகளில் வண்டியை பறக்கவிட்டவனின் செய்கையில் குழம்பியவன் மீண்டும் தன் கேள்வியை தொணதொணக்க அவன் தொல்லை தாங்காதவனோ
"டேய் சிவா கொஞ்சம் நேரம் உன் திரு வாய மூடிக்கிட்டு வாடா" என அலுப்போடு கூறினான் கௌசிக்.
"ம்க்கும் ரொம்பத் தான் போடா.." என அவன் அலுப்பில் முறுக்கிக் கொண்டவன் பாதையில் கவனத்தை பதிக்க அது போகும் திசையை அறிந்தவன் விழிகளோ தெறித்து விழும் அளவிற்கு விரிந்தது.
"டேய் இப்போ எதுக்கு இந்த வழில போற..ஒழுங்கா வண்டிய திருப்புடாண்ணா.." என தன்னை முறைத்துக் கூறியவனை பார்த்து சிரித்தான் கௌசிக்.
அண்ணணின் சிரிப்பின் அர்த்தம் அறிந்தவன் பல்லைக் கடித்தவாறே "வேணாண்ணா அவகிட்ட சிக்கினேன் அப்புறம் உன் தம்பிக்கு நீ மலர் மாலை தான் போடனும்" என விளையாட்டாய் கூற அவன் தலையில் தட்டியவன் முறைப்புடன் "வாய மூடு" என தம்பியை கடிந்து கொண்டான்.
"அதான் மஞ்ச தண்ணி தெளிச்சு பழி கொடுக்க கூட்டி வந்தாச்சுல அப்புறம் என்ன பாசம் வேண்டி கிடக்கு. நீ நடத்து ராசா நடத்து" என சிரித்தவாறே கூறியவனின் கன்னம் கிள்ளி
"தட்ஸ் மை போய்" என்றான் கௌசிக்.
அவன் செய்கையில் உதட்டை சுழித்தவன் வண்டி நின்ற இடம் கண்டு இத்தனை நேரமிருந்த முறைப்பு காணமல் போக கண்ணில் ஆர்வம் குடியேற விரைந்து காரை விட்டு இறங்கினான்.
இருவரும் இணைந்து அவ் வீட்டின் அழைப்பு மணியை அழுத்தி காத்திருந்தனர்.
கதவு திறக்கப்படும் சத்தத்தில் ஆர்வமாய் பார்த்த சிவாவிற்கோ புஷ்ஷென்றானது தன்னெதிரே நின்றவரைக் கண்டு.
முகம் விழுந்து சோகமாய் நின்றவனை பார்த்து சிரித்த கௌசிக்கோ
"சோ சேட் வட போச்சே பியூட்டி தரிசனம் எதிர்பார்த்த என் செல்லத்துக்கு பாட்டி தரிசனம் தான் கிடைச்சியிருக்கு" கேலியாய் தம்பியை சீண்டிட அதில் நிமிர்ந்தவன் அவனை முறைத்தான்.
வாசலில் நின்ற இரு ஆண்களையும் மாறி மாறி பார்த்த அந்த வயதான பாட்டியோ "தம்பிங்களா யாரு வேணும் உங்களுக்கு" என தன் கேள்வியை முன்வைத்திட.. அதில் பார்வையை அவர் பக்கம் திருப்பினர் இருவரும்.
"பாட்டி சிவாங்கி இருக்காங்கலா?"
"ஆமா தம்பி நீங்க யாரு? பாப்பாவோட தோஸ்துங்களா பாப்பாவையா பார்க்க வந்திங்களா?" என்றவரிடம் ஆமென்று தலையசைத்து கூறிட இருவரையும்
உள்ளே அழைத்து அமர வைத்தார்.
இருவரின் பார்வையும் அவளைத் தேடிட அதை உணர்ந்தவரும் "பாப்பா கோயிலுக்கு போய் இருக்கு தம்பி.. இனி வர்ற நேரம் தான்" என்றார்.
அதில் சிவாவோ விழிகள் விரிய "என்னது கோயிலுக்கு போய் இருக்காளா?" ஆச்சர்யமாய் கேட்டான்.
அவனின் அதிர்ச்சியில் அவன் புறம் குனிந்த கௌசிக்கோ கிசுகிசுப்பாய் "அதிசயம் ஆச்சர்யம்" என்றிட சிவாவும் ஆமோதிப்பாய் தலையசைத்தான்.
"என்ன தம்பிங்களா வந்ததுலயிருந்து உங்களுக்குளே பேசிக்கிறிங்க." என சந்தேகமாய் இருவரையும் பார்க்க அதில் சிவாவோ இளிப்புடன் "அதெல்லாம் ஒன்னுமில்லை பாட்டி சிவாங்கி கோயிலுக்கு போனதா சொன்னீங்கள்லா அதான் கொஞ்சம் ஸாக் ஆகிட்டோம்" என்றான்.
"அது உண்மதான் தம்பி நான் வேலைக்கு சேர்ந்ததுல இருந்து இந்த பாப்பா கோயிலுக்கு போயி பார்த்ததே இல்ல ஆனா இப்போ கொஞ்ச நாளா தான் கோயிலுக்கு போகுது. நானும் ஆச்சர்யபட்டேன் குழந்தைக்கு அந்த கடவுள் பக்தியே கொடுத்துட்டானு.. ஆனா அந்த பாப்பா அப்பிடியில்லைனு சொன்னிக்கே ஒரு பதில் அதை தான் என்னால தாங்க முடியலபா" என்றவரை இருவரும் கேள்வியாய் பார்க்க அவரோ அவள் கூறிய வார்த்தைகளை கூற ஆரம்பித்தார்.
"நான் நல்லது வேண்டிக்க போகல பாட்டி ஒருத்தன் நாசமா போகனும்னு வேண்டிக்கப் போறேன் அவன் மட்டும் என் கைல மாட்டாம காப்பத்திடு கடவுளே அப்பிடியில்லைனா நானே என் கையால அவனுக்கு சமாதி கட்டி.. நான் ஜெயிலுக்கு போற மாதிரி ஆகிடும் அதனால என்னை காப்பாத்துனு வேண்டிக்க போறேன்னு.. சொன்னிச்சு தம்பி" என பெருமூச்சோடு கூறியவரை பார்த்து சிவாவோ வாய்பிளக்க கௌசிக்கோ வாய்விட்டே சத்தமாய் சிரித்திருந்தான்.
"பாவம்பா அந்த பையன்.. கடவுள் தான் பாப்பா கண்ணுல படாம காப்பாத்தனும்" என் கடவுளிடம் வாய்விட்டு கோரிக்கை வைத்தார்.
பட்டென்று தன் இருக்கையிலிருந்து எழுந்த சிவாவோ தன்னை பார்த்து சிரித்தவனை நோக்கி முறைத்துவிட்டு பாட்டியிடம் திரும்பியவன் "பாட்டி எனக்கு முக்கியமா ஒரு வேலையிருக்கு.. நான் போய்ட்டு அப்புறமா வரேன்" என கூறி விறுவிறுவென வெளியேற அதே சமயம் உள்ளே வந்தவளோடு மோதி நின்றான்.
"அடடே இந்தா பாப்பாவே வந்திடுச்சே.. இருந்து பார்த்து பேசிட்டே போங்க தம்பி" என்றவர் சிவாங்கியிடம் "பாப்பா அப்போ நான் கிளம்புறேன்" என்றவர் அவளிடம் விடைபெற்று கிளம்பிச் சென்றார்.
புது மனிதர்களை பார்க்கும் பாவனையாய் தன் முன்நின்ற இருவரையும் பார்த்தவள் பார்வையோ அவன் ஒருத்தனை மட்டும் முறைத்தது போலிருக்க அவசரமாய் கௌசிக் அருகில் சென்று அமர்ந்து கொண்டான்.
"யாரு வேணும் உங்களுக்கு..?" என்றவளின் வார்த்தையிலிருந்த கோபம் புரிந்தவனாய் வேகமாய் அவளருகே சென்ற கௌசிக்கோ "ஸாரிடா" என மன்னிப்பை கேட்டவாறே அவள் தலையில் கரம் பதித்த அடுத்த கணம் அவனைக் கட்டிக் கொண்டு ஒரு மூச்சு அழுது தீர்த்தாள் பெண்ணவள்.
அவளின் அழுகை ஆண்மகன்கள் இருவரதும் மனதை கலங்கச் செய்தது. கௌசிக்கோ அவள் தலை வருடியவன் அவள் முகம் நிமிர்ந்தி "ஹேய் சிங்கி.. எதுக்கு இந்த அழுகை" என்றான்.
"ஏன் உங்களுக்கு தெரியாதா அத்து? எதுக்கு அழுறன்னு.. இரண்டு பேரும் என்ன தனியா தவிக்க விட்டுடு உங்க வேலைய பார்க்க போய்ட்டிங்கல்ல.. இப்போ மட்டும் எதுக்கு வந்திங்க" என சிலிர்த்துக் கொண்டவளின் வார்த்தையில் தெரிந்த ஏக்கத்தில் அவளை ஆறுதலாய் தட்டிக் கொடுத்தவன்
"உனக்குத் தான் தெரியும்லடா என் நிலைமை.. எல்லாமே தெரிஞ்ச நீயே இப்பிடி பேசலாமா" என்றதிலிருந்த உண்மை புரிந்தவளாய் மௌனித்தாள்.
இருவரை பார்த்து நின்ற சிவாவோ "ஹலோ பாசமலர்களே நானும் இங்க தான் இருக்கேன்.. என்னையும் கொஞ்சம் கவனிக்கலாம்ல" என தானே வாயைக் கொடுத்து சிக்கிக் கொள்ள அவன் புறம் திரும்பியவள் அனல் பார்வை பார்க்க அதில் கப்பென்று அடங்கினான் சிவா.
"இது உனக்குத் தேவையா" என்ற நக்கல் பார்வை பார்த்து வைத்த கௌசிக்கோ அவளோடு அமர்ந்து பேச்சினை ஆரம்பித்தான்.
பரஸ்பர நல விசாரிப்புக்கள் செல்ல சண்டைகள் சமாதானங்கள் அனைத்தும் முடிய கௌசிக் மதியை பற்றியும் நடந்த அனைத்தையும் கூறியவன் சிவாங்கி செய்ய வேண்டியவற்றையும் கூறி முடித்தான்.
"நீங்க கவலப்படாதிங்க அத்து நான் எல்லாத்தையும் பெர்பெக்ட் ஆ செய்து முடிச்சிடுவேன். சொன்ன டைம்க்கு நீங்க சொன்ன எல்லாமே உங்ககிட்ட வரும்" என்றவளின் தலையை வருடிவிட்டு எழுந்து கொண்டவன் அவளிடம் விடை பெற்று வெளியேற அவனோடு ஒட்டுண்ணியாய் வெளியேற முனைந்தவனின் சட்டைக் காலரை பின்னிருந்து பற்றியிழுத்திருந்தாள் சிவாங்கி..
"ரைட்டு நமக்கு சங்கு ரெடி" என முணுமுணுத்தவன் அவளை திரும்பி அப்பாவியாய் பார்த்து வைக்க அவளோ அவனை முறைத்தவள்
"அத்து எனக்கு ஒரு பழைய கணக்கு பாக்கி இருக்கு அதை முடிச்சுட்டு அனுப்புறேன்.. நீங்க போங்க" என கௌசிக்கிடம் கூறிட அவனும் தலையசைத்தவன்
"ஆல் தெ பெஸ்ட் தம்பி பையா" என அவனிடம் கூறிவிட்டு சிரிப்புடன் வெளியேறினான்.
"டேய் டேய் அண்ணா பாவி நில்லுடா? இப்பிடி தனியா கோர்த்துவிட்டு போறியடா" எனக் கத்தியவன் கத்தல்கள் அனைத்தும் காற்றோடு கரைந்து தான் போனது.
தன்னை சிக்க வைத்து சென்றவனை முடியும் மட்டும் மனதோடு திட்டிக் கொண்டவன் மெல்லமாய் தன் பார்வையை திருப்பி அவளை பார்த்திட.. சூலாயுதம் இல்லாத காளியாய் அவனை முறைத்து நின்றவள் தோற்றம் கண்டு மனதிற்குள் அலறினான் அவன்.
"அய்யெய்யோ டேய் சிவா செத்தடா மவனே" என்ற மனதின் அலறலோடு அவளை பார்த்து நின்றவனை வெறித்துப் பார்த்தவள் முகமோ நொடியில் கசங்கிட கலங்கிய கண்களை அவனுக்கு காட்ட பிடிக்காதவளாய் வேகமாய் அங்கிருந்து நகர்ந்தாள்.
நொடி நேரம் என்றாளும் தன்னவளின் கலங்கிய விழிகளை படம்பிடித்துக் கொண்டவனோ வேகமாய் அவள் பின்னே சென்று அவள் வழி மறித்து நின்று
"பப்பு ஸாரிடி" என்ற வார்த்தையை முடிக்கும் முன்பே பட்டென்று ஓங்கி அறைந்திருந்தாள்..
அதில் கன்னத்தை பொத்தி "ஸ்ஆ.. வலிக்குதுடி பப்பு" என பாவமாய் பார்த்தவனை தாவி அணைத்துக் கொள்ள ஆனந்தமாய் அவனும் அவளை இறுக்கியணைத்தான்.
நொடிக்கு நொடி கூடிய அவன் அணைப்பின் இறுக்கத்தில் திமிறியவள் "விடு.. விடுடா" என அவன் பிடியிலிருந்து நழுவ முயன்று தோற்றுத் தான் போனாள்.
"டேய் பொறுக்கி விடுடா" என்றவளாய் அழுத்தமாய் அவன் தோளில் பல்பதிய கடித்து வைத்தவள். வலியில் இளகிய நொடி நேரத்தில் அவன் அணைப்பிலிருந்து துள்ளி விலகியவள் அவனை முறைத்துப் பார்த்தாள்.
வலித்த கரத்தை தேய்த்துவிட்டு அவளை நிமிர்ந்து பார்த்தவன் விழிகளோ அவளிடம் மன்னிப்பை யாசித்திட அவளோ முகத்தை திருப்பிக் கொண்டு நகர அவளிடம் கெஞ்சலில் இறங்கினான் காக்கிச் சட்டை காவலன்.
"பப்பு சாரிடி என் செல்லம்ல"
" இல்ல"
"என் கன்னுல"
"இல்ல"
"என் சிங்கி குட்டில"
"இல்ல இல்ல" என அவன் கெஞ்சலையெல்லாம் தூசு போல் தட்டியவளைக் கண்டு சிறு கோபம் முளைத்திட வேகமாய் அவளை இழுத்தவன் தன்னை முறைத்தவள் கன்னம் தாங்கி "என்னடி ரொம்ப பண்ற.. இப்போ இல்லன்னு சொல்லுடி பார்ப்போம்" என்றவன் அவள் பதில் பேசும் முன்பே அவள் இதழ்களை தன்னிதழ் கொண்டு அடைத்திருந்தான்.
அவன் முத்தத்தில் தினறியவள் சிறிது நேரம் அடங்கிப் போனாள்.
சிறு நிமிடம் கழித்து அவளை விடுவித்தவன் அவள் கண்களில் வடிந்த நீரை துடைத்து விட்டவாறே அவள் ஈரம் சுமந்த விழிகளில் முத்தமிட்டு
"ஸாரி பப்பு" என்றான் மனம் வருந்தி..
அதில் அவனை அடிபட்ட பார்வை பார்த்தவளை கண்டு முகம் வாடியவன்.
"உன்னை வேணும்னே அவோய்ட் பண்ணலடி எங்கள சுத்தியிருக்குற எல்லா பிரச்சனையும் சரியாகனும்.. அந்த பிரச்சனையால நீ பாதிக்கப்படக் கூடான்னு தான் உன்ன விட்டு விலகியிருந்தேன்" என்றவனை முடிந்த மட்டும் தன்னை கைகளால் மொத்தியவள் அவனை முறைத்துக் கொண்டே "அப்போ நான் யாரோவாடா.. உன் பிரச்சனை என் பிரச்சனைனு பிரிச்சு பேசுற நான் யாரோவா அப்போ" என அடித்தவள் அடிகளை சிரித்துக் கொண்டே வாங்கிக் கொண்டவன்.
"நீ யாரோ இல்லடி என் பொண்டாட்டி ..என் பொண்டாட்டிக்கு ஆபத்து வராம காப்பாத்துறது புருஷனோட கடமைடி" என கொஞ்சலாய்க் கூறி அவளை அடக்கினான் அந்தக் கள்வன்.
சிறிது நேரம் தன்னணைப்பில் அடங்கி நின்றவள் காதோரம் குனிந்தவன்
"பப்பு.." என்க அவளும் "ம்ம்" என்றாள்.
"ரொம்ப நாளாச்சு ஒன்னே ஒன்னு" என்றவன் கிசுகிசுப்பில் பட்டென்று நிமிர்ந்து அவனைப் பார்த்தவள்
"என்னது" என கேள்வியாய் கேட்டிட.
அவனோ கண்களை சுருக்கி கெஞ்சலோடு "ஒன்னே ஒன்னு தாடி" என அவளை நெருங்க விழிகள் விரிய பின்னகர்ந்தாள்.
"டேய் வேணாம் சொல்லிட்டேன் ஒழுங்கா ஓடி போயிடு" விரல் நீட்டி எச்சரித்தவளை விஷமப் புன்னகையோடு மேலும் நெருங்கியவன் நெருக்கத்தில் பட்டென்று கண்களை மூடிக் கொண்டாள்.
கண்மூடி நின்றவள்ள் தவிப்பை நிதானமாய் ரசித்தவன் மூச்சுக் காற்று படும் தூரத்திற்கு நெருங்கி நுனி மூக்கு உரச காதோரம் குனிந்தவன் கிசுகிசுப்பாய் "ஒரு கப் சுடு தண்ணீ தாடி ..ரொம்ப நாளாச்சு உன்கையால குடிச்சு" என்றிட படக்கென்று விழி திறந்தவள் அதிர்ச்சியாய் "என்னது சுடு தண்ணீயா?" எனக் கேட்க..
அவனோ உதட்டுக்குள் சிரித்தவன் "ஆமா சுடு தண்ணீ தான்.. நீ தான் காபிங்குற பேர்ல சுடு தண்ணீ தருவியே அத தான் கேட்டேன்.. நீ என்ன நினைச்ச" என்றதிலே அவன் குறும்பு புரிந்தவள்.
"டேய் உன்ன.." என்ற கூவலோடு அவனிடம் பாய்ந்தவளின் பிடியில் சிக்காது சிரித்தவாறே ஓடினான் சிவா.
பனி மூட்டம் சூழ்ந்த ரம்யமான காலை நேர வேளையில் கொடைக்கானல் பயணித்த வண்டியின் ஜன்னலோரமாய் வெளியே தெரிந்த அழகிய காட்சிகளை தன்விழிகளுக்குள் நிரப்பிக் கொண்டு அந்த நேர இனிமையினை ஆழ்ந்து ரசித்தாள் வெண்மதி.
தன் முகத்தில் வந்து மோதிய குளிர்ந்த எதிர்காற்றினால் சிவந்திருந்த கன்னத்தில் கைகளை தேய்த்து சூடேற்றி வைத்துக் கொண்டவளுக்கோ இந்த இனிமையான பயணம் முடிவடையவே கூடாது என்றெண்ணம் உதித்திட
அந்த இனிமையை ரசித்துக் கொண்டே இருந்தவளுக்கோ அவர்களது வண்டி அரண்மனை போன்றமைப்பிலிருந்த வீட்டினுள் நுழைவதைக் கண்டு விழிகள் விரிந்திட பார்த்திருந்தாள்.
வண்டியோ வீட்டின் முன் போர்டிகோவில் நிற்க அதிலிருந்து கௌசிக் சிவா இருவரும் முதலில் இறங்க அவர்களைத் தொடர்ந்து தயக்கத்தோடு இறங்கியவள் அவ்வீட்டின் தோற்றத்தைக் கண்டு அச்சம் மேலிட தன்னருகே நின்றவனை ஒட்டி நின்றாள்.
தன்னை நெருங்கி நின்றவள் புறம் திரும்பிய கௌசிக்கின் பார்வையோ அவள் முகத்தில் தெரிந்த பயத்தைக் கண்டு கொள்ள..ஆறுதலாய் அவள் கரத்தை அழுந்தப் பற்றிக் கொண்டவனாய் அவளை அழைத்துக் கொண்டு முன்னே நடந்தான்.
பொம்மை போல அவன் இழுக்கும் திசை நகர்ந்தவளுக்கோ ஆள் அரவம் இல்லாது அமைதியாய் இருந்தது கண்டு ஏதோ பேய் பங்களாவைப் பார்ப்பதைப் போன்ற ஒரு பயம் தொற்றிக் கொள்ள தன்பிடியில் அவளறியாமலே இறுக்கத்தைக் கூட்டினாள்.
தன் கையில் உணர்ந்த இறுக்கத்தில் அவளை நிமிர்ந்து பார்த்தவன்.. விழிகள் அங்கும் இங்கும் அலைபாய நின்றிருந்தவளை நெருங்கி "ஹேய் ரிலாக்ஸ் இப்போ எதுக்கு இந்த பதட்டம் ம்ம்?" என ஆறுதலாய் கூறிட..அதற்கு என்ன சொல்வது என தெரியாது அமைதியாய் நின்றிருந்தவளை இயல்பாக்கும் பொருட்டு சிவாவோ
"மதி நீ பயப்படுற அளவுக்கு இங்க பேயோ பிசாசோ இல்லமா..அதுக்கும் மேல ரத்தத்தை ஸ்ட்ரோ போட்டு உறிஞ்சுற ரத்தக் காட்டேறிங்க தான் இருக்காங்க" என சிரிப்போடு கூறியவனை கௌசிக்கோ கண்டிப்பான பார்வை பார்த்து வைக்க கப்பென்று வாயை மூடிக் கொண்டான் சிவா.
"இங்கப் பாரு மதி இங்க இருக்குற எல்லாருமே..உன் சொந்தங்க தான் அத மனசுல ஏத்துக்கிட்டு தயக்கம் இல்லாம உள்ளே வா" என்றவனின் அழுத்தமான வார்த்தைகளில் இருந்த கொஞ்ச நஞ்ச தயக்கமும் பறந்தோடிட அவனோடு இணைந்து வீட்டினுள் நுழைய அவர்களை தடுத்தது ஒரு குரல்.
அந்தக் குரலில் ஆண்கள் இருவரும் புன்சிரிப்புடன் குரல் வந்த திசை நோக்க மதியும் திரும்ப அங்கோ
ஐம்பது வயது மதிக்கத்தக்க ஓர் பெண்மணியோடு ஓர் இளம் பெண்ணும் முகம் கொள்ளா மகிழ்ச்சியோடு கையில் ஏந்திய ஆரத்தித் தட்டுடன் இவர்களை நோக்கி வந்தனர்.
"அடடே அண்ணா இங்க பாரு நம்ம வீட்டு வானரத்துக்கு இன்னிக்கு கால் முளைச்சு நடந்து வருது" என தாயோடு இணைந்து அமைதியாய் தங்களை நோக்கி வந்த தன் செல்லத் தங்கையை சீண்டிவிட்ட சிவாவோ அவளை பார்த்து பழிப்புக் காட்டிட.. அண்ணணின் சீண்டலில் பொங்கியெழுந்தாள் திவ்யா..
"அண்ணா..இங்கப் பாரு இவன " என சிணுங்கிக் கொண்டே கௌசிக்கிடம் முறையிட அஅவனோ சிரிப்போடு தங்கையை அணைத்துக் கொண்டவன் புன்னகையோடு "எப்பிடியிருக்கடா திவி குட்டி" என்றான் கனிவு மீதுற.
"நான் ரொம்ப நல்லா இருக்கேன்ண்ணா..உன் மேல கோபமாவும் இருக்கேன்" என்றவளின் தலையை வருடியவன் "என்ன திவி என் மேல கோபப்படமாட்டா" என்று பாசத்தோடு கூறிட அவளும் தலையாட்டி அவனோடு ஒட்டிக் கொண்டாள்.
தன் பிள்ளைகளின் ஒட்டுதலை முகம் கனிய பார்த்து நின்ற கமலமோ தன் மூத்தபிள்ளையின் அருகே சிறுபிள்ளையாய் மிரண்டு பார்த்திருந்த தன் மருமகளையும் கனிவோடு நோக்கியவர்.. இருவரையும் நிற்க வைத்து ஆரத்தியை சுற்றி நெற்றியில் திலகமிட்டு வாஞ்சையாய் பெண்ணவள் முகம் வருடி "மகாலஷ்மி மாதிரி இருக்கடாமா" என்றார்.
"ஆமா அண்ணி ரொம்ப அழகா இருக்கிங்க" என தாயோடு இணைந்து கூறிய திவ்யாவும் மதியின் கையை பற்றிக் கொள்ள ..அவ்விருவரின் அன்பிலுல் இத்தனை நேரமிருந்த புது இடம் புது மனிதர்கள் என்ற ஒதுக்கம் அகன்றவளாய் புன்னகைத்தாள் வெண்மதி.
பெண்கள் மூவரின் முகம் காட்டிய புன்னகையை ரசித்துப் பார்த்த கௌசிக்கின் பார்வையோ இன்னும் யாரோ ஒருவரை எதிர்பார்த்து வீட்டினை அளந்து பின் தாய்யிடம் தன் பார்வையை திருப்பியவனாய் அவரை அணைத்து விடுவித்தவன்.
"எப்பிடிமா இருக்கிங்க" என்க.
மகனின் கேள்வியில் அவன் தலை கோதியவர் "எனக்கு என்ன கண்ணா நல்லா இருக்கேன்" என்றவரின் வார்த்தையில் இருந்த உண்மை அவர் கண்ணில் இல்லாதிருப்பதைக் கண்டு கொண்டவன் ஆறுதலாய் அன்னையை அணைத்து "இனி எல்லாமே சரியாகிடும்மா" என மனதோடு கூறிக் கொண்டான்.
மகன் மருமகள் இருவரையும் உள்ளே அழைத்துச் சென்ற கமலமோ சாமியறையில் மதியை விளக்கேற்றச் சொல்ல அவளும் அமைதியாய் சாமியை வணங்கி விளக்கேற்றி முடித்து தம்பதி சகிதமாய் அவர் காலில் வீழ்ந்து ஆசி வாங்கிட இருவரையும் மனம் நிறைந்து வாழ்த்தினார்.
அனைவரும் ஹாலிற்கு வந்து சேர அங்கோ தங்களைத் தவிர யாருமே இல்லாதிருப்பதைக் கண்ட கௌசிக்கின் இதழ்களோ கேலியாய் சிரித்துக் கொண்டது.
"கௌசிக் கண்ணா முதல்ல சாப்டுடு அப்புறம் மதிமாவ அழைச்சிட்டு ரூமுக்கு போப்பா" என்றவர் மற்ற இருவரிடமும் "எல்லாரும் ஒன்னா இருந்து சாப்டலாம் வாங்க" என அழைத்துவிட்டு திரும்பியவர் பார்வையோ மாடிப்படியில் மார்பிற்குக் குறுக்கே கைகட்டி நின்றவரின் தோரணை கண்டு சற்றே தேங்கி பின் தன் மகன் புறம் பார்வையை திருப்பினார்.
தாயின் பார்வையை உணர்ந்த கௌசிக்கோ சற்றே தன் பார்வையை உயர்த்தியவன் மேலிருந்து தன்னையே உறுத்து பார்த்து நின்றவரைக் கண்டு இதழ்கள் இரகசியமாய் புன்னகைத்திட.. தங்கையோடு பேசிக் கொண்டிருந்த மதியின் தோள்வழியே கையிட்டு அணைத்துக் கொண்டவன் அவரை நோக்கி மாடியேறினான்.
திடீரென அவன் கையிட்டு அழைத்து சென்றதில் மதியோ சற்றே தடுமாறியவள் தன்னை சுதாகரித்துக் கொண்டு அவனோடு குனிந்த தலையோடு மேலேறிச் சென்றவள் கணவனின் "ஹலோ ஸ்வீட் ஹார்ட்" என்றழைப்பில் விழுக்கென்று நிமிர்ந்து அவனை பார்த்தாள்.
அவனோ கண்ணில் கூத்தாடும் குறும்புப் புன்னகையோடு எதிரே பார்வையை பதித்திருக்க அப்போது தான் தானும் எதிரே பார்வையை பதித்தவள் அங்கே நின்றிருந்தவரின் தோற்றத்தில் உள்ளம் அதிர விழிகள் தெரித்திட அதிர்ச்சியாய் பார்த்தாள்.
தான் காண்பது கனவா நனாவா இது உண்மை தானா என அதிர்ந்து நின்றவளுக்கோ தலை சுற்றுவது போலிருக்க பற்றுகோலாய் தன்னருகே நின்றவனின் கைசந்தை பற்றிக் கொண்டாள்.
அவளைத் தாங்கலாய் அணைத்துக் கொண்டவன் பார்வை அப்பொழுதும் அகலாது அவரிலிலே பதிந்திருந்தது.
சிறு புன்னகையோடு அவரை நோக்கிச் சென்றவன் "ஹலோ ஸ்வீட் ஹார்ட் .. மீட் மை வைப் மிஸிஸ் வெண்மதி கௌசிக் கிருஷ்ணா" என ஒவ்வொறு வார்த்தைகளையும் அழுத்தமாய் கூறிட அவனைப் பார்த்து நின்றவரின் முகத்திலோ கோபம் எகிறியது.
அவர் முகம் காட்டும் கோபத்தை சிரிப்புடன் பார்த்தவன் பின் தன்னருகே தன்னை அணைத்தவாறே அதிர்வும் திகைப்புமாய் விழிகள் கலங்க தன்னெதிரே நின்றவர் மீது பார்வையை பதித்திருந்தவள் முகத்தை தன்னை நோக்கி திருப்பியவன் "மதி இவங்க என்னோட அத்தை பூரணிம்மா.. உனக்கு அம்மா" என்ற வார்த்தையில் சட்டென ஒரு துளி விழி நீர் அவள் கன்னத்தை நனைத்திட அவனை அதிர்ந்து பார்த்தாள்.
"அ..அம்மா" என அதிர்வோடு இதழ் நடுங்க கேட்டவளிடம் "ஆம்" என தலையசைத்தவன் தங்களையே புருவம் சுருங்க பார்த்து நின்றவர் புறம் திரும்பியவனாய் "என்ன அத்தம்மா உங்க பொண்ணு மாப்பிளையோட கல்யாணம் பண்ணி வந்திருக்கா..ஆசிர்வாதம் பண்ண மாட்டிங்களா?" என கேட்டதும் இல்லாமல் மதியோடு அவர் காலைத் தொட்டு எழுந்தவனை முடிந்த மட்டும் முறைத்தவர் அடுத்த கணம் தன் கழுத்தில் தொங்கிய முத்துக்கள் பதித்த மாலையை பெண்ணவள் கழுத்தில் போட்டுவிட்டவர் அவள் தலை வருடி "நல்லா இரு" என்றுவிட்டு வேகமாய் அங்கிருந்து விலகிச் செல்ல..
அவரது செய்கையில் மனநிறைவோடு புன்னகைத்தனர் அனைவரும்.
மதிக்கோ கண்முன்னே இருக்கும் உறவை நம்பவும் முடியாது நம்பாமல் இருக்கவும் முடியாது குழப்பம் சூழ உடல் தளர்ந்து நின்றாள்.
தன் அணைப்பிலே அவளை உணர்ந்தவன் ஆறுதலாய் அவள் தோள் தட்டிட அவனை கலங்கிய விழியோடு நோக்கியவள் "அ..அவங்க" என ஏதோ சொல்ல முயல அவள் உதட்டில் விரல் வைத்து அவளைத் தடுத்தவன்.
"எத பத்தியும் இப்போ பேச வேணாம் மதி..பிறகு பேசலாம்.. இப்போ வா" என அவளை அழைத்துக் கொண்டு கீழிறங்கிச் சென்றான்.
அனைவரும் சாப்பிட்டு முடிக்க கௌசிக் சிவா வெளியில் செல்ல கமலம் மதியை கௌசிக்கின் அறையில் தூங்குமாறு திவ்யாவுடன் அனுப்பி வைத்தார்.
திவ்யாவுடன் அமைதியாய் கௌசிக்கின் அறைக்குள் நுழைந்தவளுக்கோ எதிலுமே கவனைத்தை பதித்திட முடியவில்லை.. தன்னருகே பேசிக் கொண்டிருந்த திவ்யாவின் பேச்சுக்கு மட்டும் தலையசைத்து புன்னகைத்தவள் மனதிலோ ஆயிரம் கேள்விகளும் குழப்பங்களும் படை சூழ பொம்மையென அமர்ந்திருந்தாள்.
சிறிது நேரம் அவளோடு பேசிய திவ்யாவும் அவளை ஓய்வெடுக்குமாறு கூறிவிட்டு அறையை விட்டு வெளியேறிட இத்தனை நேரம் அடக்கி வைத்திருந்த கண்ணீரோ கன்னம் தாண்டி வழிந்தோடியது..
"அம்மா.. அம்மா.." என்ற வார்த்தையே ஜெபம் போல அவள் மனது அரற்ற நிஜம் எது நிழல் எது என புரியாத மனநிலையில் சிக்கிக் கொண்டாள் பெண்ணவள்.
......
"இப்போ தானே அண்ணா வந்து இருக்கோம் அதுக்குள்ள இவ்வளவு அவசரமா எங்கே போறோம்.. என்ன வேலை" என வந்ததுமே தன்னை அழைத்துக் கொண்டு எங்கோ அழைத்துச் செல்லும் அண்ணணின் நடவடிக்கை புரியாதவனாய் கேள்வியால் அவனை துளைத்தான் சிவா.
அவனது கேள்விகளுக்கு பதிலெதும் கூறாதவனாய் இதழ் குவித்து விசிலடித்தவாறே தன் கைகளில் வண்டியை பறக்கவிட்டவனின் செய்கையில் குழம்பியவன் மீண்டும் தன் கேள்வியை தொணதொணக்க அவன் தொல்லை தாங்காதவனோ
"டேய் சிவா கொஞ்சம் நேரம் உன் திரு வாய மூடிக்கிட்டு வாடா" என அலுப்போடு கூறினான் கௌசிக்.
"ம்க்கும் ரொம்பத் தான் போடா.." என அவன் அலுப்பில் முறுக்கிக் கொண்டவன் பாதையில் கவனத்தை பதிக்க அது போகும் திசையை அறிந்தவன் விழிகளோ தெறித்து விழும் அளவிற்கு விரிந்தது.
"டேய் இப்போ எதுக்கு இந்த வழில போற..ஒழுங்கா வண்டிய திருப்புடாண்ணா.." என தன்னை முறைத்துக் கூறியவனை பார்த்து சிரித்தான் கௌசிக்.
அண்ணணின் சிரிப்பின் அர்த்தம் அறிந்தவன் பல்லைக் கடித்தவாறே "வேணாண்ணா அவகிட்ட சிக்கினேன் அப்புறம் உன் தம்பிக்கு நீ மலர் மாலை தான் போடனும்" என விளையாட்டாய் கூற அவன் தலையில் தட்டியவன் முறைப்புடன் "வாய மூடு" என தம்பியை கடிந்து கொண்டான்.
"அதான் மஞ்ச தண்ணி தெளிச்சு பழி கொடுக்க கூட்டி வந்தாச்சுல அப்புறம் என்ன பாசம் வேண்டி கிடக்கு. நீ நடத்து ராசா நடத்து" என சிரித்தவாறே கூறியவனின் கன்னம் கிள்ளி
"தட்ஸ் மை போய்" என்றான் கௌசிக்.
அவன் செய்கையில் உதட்டை சுழித்தவன் வண்டி நின்ற இடம் கண்டு இத்தனை நேரமிருந்த முறைப்பு காணமல் போக கண்ணில் ஆர்வம் குடியேற விரைந்து காரை விட்டு இறங்கினான்.
இருவரும் இணைந்து அவ் வீட்டின் அழைப்பு மணியை அழுத்தி காத்திருந்தனர்.
கதவு திறக்கப்படும் சத்தத்தில் ஆர்வமாய் பார்த்த சிவாவிற்கோ புஷ்ஷென்றானது தன்னெதிரே நின்றவரைக் கண்டு.
முகம் விழுந்து சோகமாய் நின்றவனை பார்த்து சிரித்த கௌசிக்கோ
"சோ சேட் வட போச்சே பியூட்டி தரிசனம் எதிர்பார்த்த என் செல்லத்துக்கு பாட்டி தரிசனம் தான் கிடைச்சியிருக்கு" கேலியாய் தம்பியை சீண்டிட அதில் நிமிர்ந்தவன் அவனை முறைத்தான்.
வாசலில் நின்ற இரு ஆண்களையும் மாறி மாறி பார்த்த அந்த வயதான பாட்டியோ "தம்பிங்களா யாரு வேணும் உங்களுக்கு" என தன் கேள்வியை முன்வைத்திட.. அதில் பார்வையை அவர் பக்கம் திருப்பினர் இருவரும்.
"பாட்டி சிவாங்கி இருக்காங்கலா?"
"ஆமா தம்பி நீங்க யாரு? பாப்பாவோட தோஸ்துங்களா பாப்பாவையா பார்க்க வந்திங்களா?" என்றவரிடம் ஆமென்று தலையசைத்து கூறிட இருவரையும்
உள்ளே அழைத்து அமர வைத்தார்.
இருவரின் பார்வையும் அவளைத் தேடிட அதை உணர்ந்தவரும் "பாப்பா கோயிலுக்கு போய் இருக்கு தம்பி.. இனி வர்ற நேரம் தான்" என்றார்.
அதில் சிவாவோ விழிகள் விரிய "என்னது கோயிலுக்கு போய் இருக்காளா?" ஆச்சர்யமாய் கேட்டான்.
அவனின் அதிர்ச்சியில் அவன் புறம் குனிந்த கௌசிக்கோ கிசுகிசுப்பாய் "அதிசயம் ஆச்சர்யம்" என்றிட சிவாவும் ஆமோதிப்பாய் தலையசைத்தான்.
"என்ன தம்பிங்களா வந்ததுலயிருந்து உங்களுக்குளே பேசிக்கிறிங்க." என சந்தேகமாய் இருவரையும் பார்க்க அதில் சிவாவோ இளிப்புடன் "அதெல்லாம் ஒன்னுமில்லை பாட்டி சிவாங்கி கோயிலுக்கு போனதா சொன்னீங்கள்லா அதான் கொஞ்சம் ஸாக் ஆகிட்டோம்" என்றான்.
"அது உண்மதான் தம்பி நான் வேலைக்கு சேர்ந்ததுல இருந்து இந்த பாப்பா கோயிலுக்கு போயி பார்த்ததே இல்ல ஆனா இப்போ கொஞ்ச நாளா தான் கோயிலுக்கு போகுது. நானும் ஆச்சர்யபட்டேன் குழந்தைக்கு அந்த கடவுள் பக்தியே கொடுத்துட்டானு.. ஆனா அந்த பாப்பா அப்பிடியில்லைனு சொன்னிக்கே ஒரு பதில் அதை தான் என்னால தாங்க முடியலபா" என்றவரை இருவரும் கேள்வியாய் பார்க்க அவரோ அவள் கூறிய வார்த்தைகளை கூற ஆரம்பித்தார்.
"நான் நல்லது வேண்டிக்க போகல பாட்டி ஒருத்தன் நாசமா போகனும்னு வேண்டிக்கப் போறேன் அவன் மட்டும் என் கைல மாட்டாம காப்பத்திடு கடவுளே அப்பிடியில்லைனா நானே என் கையால அவனுக்கு சமாதி கட்டி.. நான் ஜெயிலுக்கு போற மாதிரி ஆகிடும் அதனால என்னை காப்பாத்துனு வேண்டிக்க போறேன்னு.. சொன்னிச்சு தம்பி" என பெருமூச்சோடு கூறியவரை பார்த்து சிவாவோ வாய்பிளக்க கௌசிக்கோ வாய்விட்டே சத்தமாய் சிரித்திருந்தான்.
"பாவம்பா அந்த பையன்.. கடவுள் தான் பாப்பா கண்ணுல படாம காப்பாத்தனும்" என் கடவுளிடம் வாய்விட்டு கோரிக்கை வைத்தார்.
பட்டென்று தன் இருக்கையிலிருந்து எழுந்த சிவாவோ தன்னை பார்த்து சிரித்தவனை நோக்கி முறைத்துவிட்டு பாட்டியிடம் திரும்பியவன் "பாட்டி எனக்கு முக்கியமா ஒரு வேலையிருக்கு.. நான் போய்ட்டு அப்புறமா வரேன்" என கூறி விறுவிறுவென வெளியேற அதே சமயம் உள்ளே வந்தவளோடு மோதி நின்றான்.
"அடடே இந்தா பாப்பாவே வந்திடுச்சே.. இருந்து பார்த்து பேசிட்டே போங்க தம்பி" என்றவர் சிவாங்கியிடம் "பாப்பா அப்போ நான் கிளம்புறேன்" என்றவர் அவளிடம் விடைபெற்று கிளம்பிச் சென்றார்.
புது மனிதர்களை பார்க்கும் பாவனையாய் தன் முன்நின்ற இருவரையும் பார்த்தவள் பார்வையோ அவன் ஒருத்தனை மட்டும் முறைத்தது போலிருக்க அவசரமாய் கௌசிக் அருகில் சென்று அமர்ந்து கொண்டான்.
"யாரு வேணும் உங்களுக்கு..?" என்றவளின் வார்த்தையிலிருந்த கோபம் புரிந்தவனாய் வேகமாய் அவளருகே சென்ற கௌசிக்கோ "ஸாரிடா" என மன்னிப்பை கேட்டவாறே அவள் தலையில் கரம் பதித்த அடுத்த கணம் அவனைக் கட்டிக் கொண்டு ஒரு மூச்சு அழுது தீர்த்தாள் பெண்ணவள்.
அவளின் அழுகை ஆண்மகன்கள் இருவரதும் மனதை கலங்கச் செய்தது. கௌசிக்கோ அவள் தலை வருடியவன் அவள் முகம் நிமிர்ந்தி "ஹேய் சிங்கி.. எதுக்கு இந்த அழுகை" என்றான்.
"ஏன் உங்களுக்கு தெரியாதா அத்து? எதுக்கு அழுறன்னு.. இரண்டு பேரும் என்ன தனியா தவிக்க விட்டுடு உங்க வேலைய பார்க்க போய்ட்டிங்கல்ல.. இப்போ மட்டும் எதுக்கு வந்திங்க" என சிலிர்த்துக் கொண்டவளின் வார்த்தையில் தெரிந்த ஏக்கத்தில் அவளை ஆறுதலாய் தட்டிக் கொடுத்தவன்
"உனக்குத் தான் தெரியும்லடா என் நிலைமை.. எல்லாமே தெரிஞ்ச நீயே இப்பிடி பேசலாமா" என்றதிலிருந்த உண்மை புரிந்தவளாய் மௌனித்தாள்.
இருவரை பார்த்து நின்ற சிவாவோ "ஹலோ பாசமலர்களே நானும் இங்க தான் இருக்கேன்.. என்னையும் கொஞ்சம் கவனிக்கலாம்ல" என தானே வாயைக் கொடுத்து சிக்கிக் கொள்ள அவன் புறம் திரும்பியவள் அனல் பார்வை பார்க்க அதில் கப்பென்று அடங்கினான் சிவா.
"இது உனக்குத் தேவையா" என்ற நக்கல் பார்வை பார்த்து வைத்த கௌசிக்கோ அவளோடு அமர்ந்து பேச்சினை ஆரம்பித்தான்.
பரஸ்பர நல விசாரிப்புக்கள் செல்ல சண்டைகள் சமாதானங்கள் அனைத்தும் முடிய கௌசிக் மதியை பற்றியும் நடந்த அனைத்தையும் கூறியவன் சிவாங்கி செய்ய வேண்டியவற்றையும் கூறி முடித்தான்.
"நீங்க கவலப்படாதிங்க அத்து நான் எல்லாத்தையும் பெர்பெக்ட் ஆ செய்து முடிச்சிடுவேன். சொன்ன டைம்க்கு நீங்க சொன்ன எல்லாமே உங்ககிட்ட வரும்" என்றவளின் தலையை வருடிவிட்டு எழுந்து கொண்டவன் அவளிடம் விடை பெற்று வெளியேற அவனோடு ஒட்டுண்ணியாய் வெளியேற முனைந்தவனின் சட்டைக் காலரை பின்னிருந்து பற்றியிழுத்திருந்தாள் சிவாங்கி..
"ரைட்டு நமக்கு சங்கு ரெடி" என முணுமுணுத்தவன் அவளை திரும்பி அப்பாவியாய் பார்த்து வைக்க அவளோ அவனை முறைத்தவள்
"அத்து எனக்கு ஒரு பழைய கணக்கு பாக்கி இருக்கு அதை முடிச்சுட்டு அனுப்புறேன்.. நீங்க போங்க" என கௌசிக்கிடம் கூறிட அவனும் தலையசைத்தவன்
"ஆல் தெ பெஸ்ட் தம்பி பையா" என அவனிடம் கூறிவிட்டு சிரிப்புடன் வெளியேறினான்.
"டேய் டேய் அண்ணா பாவி நில்லுடா? இப்பிடி தனியா கோர்த்துவிட்டு போறியடா" எனக் கத்தியவன் கத்தல்கள் அனைத்தும் காற்றோடு கரைந்து தான் போனது.
தன்னை சிக்க வைத்து சென்றவனை முடியும் மட்டும் மனதோடு திட்டிக் கொண்டவன் மெல்லமாய் தன் பார்வையை திருப்பி அவளை பார்த்திட.. சூலாயுதம் இல்லாத காளியாய் அவனை முறைத்து நின்றவள் தோற்றம் கண்டு மனதிற்குள் அலறினான் அவன்.
"அய்யெய்யோ டேய் சிவா செத்தடா மவனே" என்ற மனதின் அலறலோடு அவளை பார்த்து நின்றவனை வெறித்துப் பார்த்தவள் முகமோ நொடியில் கசங்கிட கலங்கிய கண்களை அவனுக்கு காட்ட பிடிக்காதவளாய் வேகமாய் அங்கிருந்து நகர்ந்தாள்.
நொடி நேரம் என்றாளும் தன்னவளின் கலங்கிய விழிகளை படம்பிடித்துக் கொண்டவனோ வேகமாய் அவள் பின்னே சென்று அவள் வழி மறித்து நின்று
"பப்பு ஸாரிடி" என்ற வார்த்தையை முடிக்கும் முன்பே பட்டென்று ஓங்கி அறைந்திருந்தாள்..
அதில் கன்னத்தை பொத்தி "ஸ்ஆ.. வலிக்குதுடி பப்பு" என பாவமாய் பார்த்தவனை தாவி அணைத்துக் கொள்ள ஆனந்தமாய் அவனும் அவளை இறுக்கியணைத்தான்.
நொடிக்கு நொடி கூடிய அவன் அணைப்பின் இறுக்கத்தில் திமிறியவள் "விடு.. விடுடா" என அவன் பிடியிலிருந்து நழுவ முயன்று தோற்றுத் தான் போனாள்.
"டேய் பொறுக்கி விடுடா" என்றவளாய் அழுத்தமாய் அவன் தோளில் பல்பதிய கடித்து வைத்தவள். வலியில் இளகிய நொடி நேரத்தில் அவன் அணைப்பிலிருந்து துள்ளி விலகியவள் அவனை முறைத்துப் பார்த்தாள்.
வலித்த கரத்தை தேய்த்துவிட்டு அவளை நிமிர்ந்து பார்த்தவன் விழிகளோ அவளிடம் மன்னிப்பை யாசித்திட அவளோ முகத்தை திருப்பிக் கொண்டு நகர அவளிடம் கெஞ்சலில் இறங்கினான் காக்கிச் சட்டை காவலன்.
"பப்பு சாரிடி என் செல்லம்ல"
" இல்ல"
"என் கன்னுல"
"இல்ல"
"என் சிங்கி குட்டில"
"இல்ல இல்ல" என அவன் கெஞ்சலையெல்லாம் தூசு போல் தட்டியவளைக் கண்டு சிறு கோபம் முளைத்திட வேகமாய் அவளை இழுத்தவன் தன்னை முறைத்தவள் கன்னம் தாங்கி "என்னடி ரொம்ப பண்ற.. இப்போ இல்லன்னு சொல்லுடி பார்ப்போம்" என்றவன் அவள் பதில் பேசும் முன்பே அவள் இதழ்களை தன்னிதழ் கொண்டு அடைத்திருந்தான்.
அவன் முத்தத்தில் தினறியவள் சிறிது நேரம் அடங்கிப் போனாள்.
சிறு நிமிடம் கழித்து அவளை விடுவித்தவன் அவள் கண்களில் வடிந்த நீரை துடைத்து விட்டவாறே அவள் ஈரம் சுமந்த விழிகளில் முத்தமிட்டு
"ஸாரி பப்பு" என்றான் மனம் வருந்தி..
அதில் அவனை அடிபட்ட பார்வை பார்த்தவளை கண்டு முகம் வாடியவன்.
"உன்னை வேணும்னே அவோய்ட் பண்ணலடி எங்கள சுத்தியிருக்குற எல்லா பிரச்சனையும் சரியாகனும்.. அந்த பிரச்சனையால நீ பாதிக்கப்படக் கூடான்னு தான் உன்ன விட்டு விலகியிருந்தேன்" என்றவனை முடிந்த மட்டும் தன்னை கைகளால் மொத்தியவள் அவனை முறைத்துக் கொண்டே "அப்போ நான் யாரோவாடா.. உன் பிரச்சனை என் பிரச்சனைனு பிரிச்சு பேசுற நான் யாரோவா அப்போ" என அடித்தவள் அடிகளை சிரித்துக் கொண்டே வாங்கிக் கொண்டவன்.
"நீ யாரோ இல்லடி என் பொண்டாட்டி ..என் பொண்டாட்டிக்கு ஆபத்து வராம காப்பாத்துறது புருஷனோட கடமைடி" என கொஞ்சலாய்க் கூறி அவளை அடக்கினான் அந்தக் கள்வன்.
சிறிது நேரம் தன்னணைப்பில் அடங்கி நின்றவள் காதோரம் குனிந்தவன்
"பப்பு.." என்க அவளும் "ம்ம்" என்றாள்.
"ரொம்ப நாளாச்சு ஒன்னே ஒன்னு" என்றவன் கிசுகிசுப்பில் பட்டென்று நிமிர்ந்து அவனைப் பார்த்தவள்
"என்னது" என கேள்வியாய் கேட்டிட.
அவனோ கண்களை சுருக்கி கெஞ்சலோடு "ஒன்னே ஒன்னு தாடி" என அவளை நெருங்க விழிகள் விரிய பின்னகர்ந்தாள்.
"டேய் வேணாம் சொல்லிட்டேன் ஒழுங்கா ஓடி போயிடு" விரல் நீட்டி எச்சரித்தவளை விஷமப் புன்னகையோடு மேலும் நெருங்கியவன் நெருக்கத்தில் பட்டென்று கண்களை மூடிக் கொண்டாள்.
கண்மூடி நின்றவள்ள் தவிப்பை நிதானமாய் ரசித்தவன் மூச்சுக் காற்று படும் தூரத்திற்கு நெருங்கி நுனி மூக்கு உரச காதோரம் குனிந்தவன் கிசுகிசுப்பாய் "ஒரு கப் சுடு தண்ணீ தாடி ..ரொம்ப நாளாச்சு உன்கையால குடிச்சு" என்றிட படக்கென்று விழி திறந்தவள் அதிர்ச்சியாய் "என்னது சுடு தண்ணீயா?" எனக் கேட்க..
அவனோ உதட்டுக்குள் சிரித்தவன் "ஆமா சுடு தண்ணீ தான்.. நீ தான் காபிங்குற பேர்ல சுடு தண்ணீ தருவியே அத தான் கேட்டேன்.. நீ என்ன நினைச்ச" என்றதிலே அவன் குறும்பு புரிந்தவள்.
"டேய் உன்ன.." என்ற கூவலோடு அவனிடம் பாய்ந்தவளின் பிடியில் சிக்காது சிரித்தவாறே ஓடினான் சிவா.
Last edited:
Habi
Moderator
அத்தியாயம் - 13
சிவாங்கியிடம் பேசிவிட்டு வீடு நோக்கி வண்டியை செலுத்தியவன் மனமுழுவதும் மதியை பற்றிய எண்ணங்களே வலம் வந்தது.
இன்று விழிகளில் அத்தனை தவிப்போடும் கலக்கத்தோடும் தன்னை நோக்கி நின்றவள் பூமுகமே மீண்டும் மீண்டும் அவன் கண்ணில் தோன்றி மறைந்தது.
"எல்லா பிரச்சனைக்கும் கூடிய சீக்கிரமே முடிவு கட்றேன்" என மனதோடு சொல்லிக் கொண்டே வண்டியின் வேகத்தை அதிகரித்தவன் அடுத்த சிலநிமிடங்களில் வீட்டை அடைந்திருந்தான்.
வீட்டினுள் நுழையும் போதே வாசலில் நின்ற வண்டிகளைக் கண்டு கொண்டவனுக்கு இதழோரம் வளைந்திட"வர வேண்டியவங்க எல்லோரும் வந்தாச்சு போல" என எண்ணிக் கொண்டே தன் வேக எட்டுக்களுடன் வீட்டினுள் நுழைந்தவனை வரவேற்றது என்னவோ ஹாலில் நிறைந்திருந்த அவனின் குடும்பத்தவர்களே.
அனைவரையும் உதட்டில் பூத்த புன்னகையோடு பார்த்தவன் நடுநாயகமா வீற்றிருந்த அவரொருவரை மாத்திரம் இதழ் வளைத்து நக்கலாய் பார்த்து வைத்தான்.
அவன் பார்வையில் தெரிந்த நக்கலை புரிந்து கொண்டவரும் பல்லைக்கடித்து தன் கோபத்தை அடக்கியவர் அவனை சீண்டிவிடும் வேலையை செவ்வனே ஆரம்பித்தார் அவ்வீட்டின் மூத்த மருமகனும் பூரணியின் கணவருமாகிய மோகன்ராஜ்.
"அடடே வாப்பா கௌசிக் என்ன திடீர்னு இந்த ஊர் பக்கம்.. நீ வந்துட்டன்னு தகவல் வந்ததும் செஞ்ச வேலையெல்லாம் அப்பிடியே போட்டுடு உனக்காக ஓடி வந்திருக்கேன்.. சொல்லுப்பா என்ன விஷயம்? என்றவர் யோசனை பாவனையோடு "ஆமா நீ தான் ரோஷக்காரனாச்சே நீ எப்பிடி ஊர் பக்கம் வந்தே.. உங்கப்பா செஞ்ச காரியத்துக்கு நீங்க எல்லாரும் குடும்பத்தோட நாண்டுகிட்டு செத்துயிருக்கனும்.. ஆனா நீ புத்தியுள்ள பய புழச்சிகிட்ட.. அப்பனாவது சொப்பனாவதுனு எல்லாத்தையும் தூக்கி போய்ட்டு போனவன்.. திடீர்னு இங்க வந்து இருக்கேன்னா ஏதாவது விசயம் இல்லாமலா இருக்கும்.. என்னடா பாரி நான் சொல்றது சரி தானே" என விஷம் தேய்ந்த வார்த்தைகளை கொட்டித் தீர்த்தவர் இறுதியில் தான் பெற்ற மகனையும் கூட்டு சேர்த்திட..அப்பனுக்கு தப்பாத பிள்ளையாய் அவரின் பேச்சுக்கு ஆமாம் சாமி போட்டவன் கௌசிக்கை எள்ளலாய் பார்த்து வைத்தான் மோகன்ராஜ் மற்றும் பூரணியின் மூத்த புதல்வன் பாரி.
அவரின் பேச்சில் அழுத்தமாய் விழிமூடித் திறந்த கௌசிக்கின் பார்வையோ அங்கே குழுமியிருந்த தன் குடும்பத்தினர் மீது அழுத்தமாய் படிந்து மீண்டது.
அதிலும் இந்த பேச்சனைத்தையும் கேட்டும் கேளாதவர் போல சோபாவில் அமர்ந்திருந்த தன் சித்தப்பாகிய கோகுலகிருஷ்ணாவின் மீது அதிகமாகவே படிந்து மீண்டது.
தாங்கள் இத்தனை பேசியும் பதில் பேசாது மௌனித்திருந்தவன் மௌனத்தை தங்களுக்கு சாதகமாய் பயன்படுத்த எண்ணியவர்கள் வார்த்தையை வளர்க்கத் தொடங்கினர்.
"ஏன் மாமா அவங்க அப்பா நம்ம குடும்பத்துக்கு எவ்வளவு பெரிய அவமானத்தை தேடி தந்து இருக்காரு.. இப்போ மகனும் அப்பாவ போல ஏதும் பண்ணதான் ஒருத்திய கூட்டிட்டு வந்திருக்கான் போல இருக்கு" என்றவளை..
"காவேரி வாய மூடு.. இப்ப எதுக்கு இந்த தேவையில்லாத பேச்சு" என அதட்டிய ஆனந்தியோ கௌசிக்கின் புறம் திரும்பியவர் கவலையாய் அவனைப் பார்த்தார்.
அவனோ காவேரியை அழுத்தமாய் பார்த்தானே ஒழிய ஒருவார்த்தை பேசாது அமைதியாகவே நின்றவன் தன்னை கவலையோடு பார்த்த தன் சித்தியினை நோக்கி மென்னகை புரிந்தான் கௌசிக்.
"ஏம்மா தங்கச்சி இப்போ எதுக்கு மருமவள அதட்டுற .. அவ கேட்டதுல என்ன தப்பு இருக்கு .. சரியா தானே கேக்குறா?" என்றவர் கௌசிக்கிடம் "என்னப்பா நீ யாரோ ஒருத்திய கூட்டிடு வந்திருக்கியாமே..யாரது? எங்க இருந்து பிடிச்சிட்டு வந்த" என்றவர் அங்கே இவையனைத்தையுமே கேட்டு இறுக்கத்தோடு அமர்ந்திருந்த தன் மருமகன் திருவிடம் "மாப்ள உங்க ப்ரெண்ட் பத்தி உங்களுக்கு நல்லா தெரியும் தானே.. நீங்களே கேட்டு சொல்லுங்க.. உங்களுக்காவது பதில் சொல்றானான்னு பார்க்கலாம்" என அவனை ஏற்றிவிட.. அவனை நிமிர்ந்து பார்த்த திருவோ தன்னை புன்னகையோடு பார்த்து நின்றவனை கோபக்கனலோடு நோக்கியவன் விருட்டென்று இருக்கையை விட்டெழுந்தவனாய் "மாமா ..எனக்கு இங்க யாரும் ப்ரெண்ட் இல்ல நான் இங்க உங்க மருமகன் மட்டும் தான்.." என்றவன் கோபத்தோடு அவ்விடம் விட்டு அகன்று சென்றான்.
கணவன் கோபமாய் எழுந்து சென்றதும் அவன் வீசிச் சென்ற வார்த்தைகளிலும் கலங்கி நின்ற நித்யாவோ மௌனப் புன்னகையோடு பார்த்து நின்ற தன் பாசத்துக்குரிய அத்தானை நோக்கி விழியிலே மன்னிப்பை யாசித்தாள்.
அதை உணர்ந்தவனாய் கண் மூடித் திறந்து அவளை சமாதானம் செய்தவன் மற்றவர்களிடம் திரும்பி தன் முழு உயரத்திற்கும் நிமிர்ந்து நின்றவாறே அழுத்தமாய் மிக அழுத்தமாய் தன் பிடரி முடியைக் கோதிக் கொண்டு அவர்களை நோக்கிச் சென்று ஒற்றையாய் வீற்றிருந்த இருக்கையில் கம்பீரமாய் கால் மேல் காலிட்டு அமர்ந்து அவர்களை நோக்கி அழுத்தமான பார்வை பதித்திட.. அவன் ஒற்றைப் பார்வையில் இத்தனை நேரமிருந்த தைரியம் மாயமாகிட அவனை பார்த்தனர்.
அவர்கள் கண்களில் மின்னிய பயத்தை திருப்தியாய் கண்டு ரசித்தவன் இதழ் வளைய "என்ன மாம்ஸ் வரபேற்பெல்லாம் படு பயங்கரமா இருக்கு.. ம்ம் பரவால்ல நான் எதிர் பார்த்ததை விட செம்ம தில்லு தான் உங்களுக்கு.. ஐ ம் வெரி இம்ப்ரெஸ்ட்" என்றவன் பார்வையோ பாரியின் மேல் விழ அவனோ அவனைப் பாராது பார்வையை திருப்பிக் கொண்டான்.
"பாருங்க எல்லாம் மாறினாலும் இங்க ஒரு சிலது மட்டும் மாறுதே இல்ல மாம்ஸ்.. உங்களுக்கு ஜால்ரா போடுற என் அருமை மச்சான்.. புருஷனுக்கும் மாமனாருக்கு ஜால்ரா போடுற காவேரி அக்கா.. இடியே விழுந்தாலும் நான் வாயவே திறக்கமாட்டேங்குற என் அன்பான சித்தப்பா.. இப்பிடி ஒரு சிலதுங்க இன்னுமே மாறாமலே இருக்குது.." என போலியாய் பெருமூச்சுவிட்டவனின் கேலியில் அவர்களோ அவனை முறைத்துப் பார்த்தனர்.
"அப்புறம் மாம்ஸ் என்னவோ கேட்டிங்கல்ல என்ன விஷயமா வந்துயிருக்கேன்னு.. சொல்றேன் சொல்றேன் எதுக்கு இந்த அவசரம் சொல்றதுக்காகத் தானே நானே வந்து இருக்கேன்..ஆனா அத முழுசா இப்போ சொல்ல முடியாதே.. சில விருந்தாளிங்க வரவேண்டியிருக்கு அவங்க எல்லாரும் வந்தப்புறம் படத்த ஓடவிடலாம் ரைட்டா மாம்ஸ்." என்றவனை வெட்டவா குத்தவா என்ற ரீதியில் பார்த்து வைத்தனர்.
"அப்புறம் இது என்னோட வீடு இங்க நான் எப்போ வேணா வரலாம் எப்போ வேணா போகலாம்.. அத கேட்க யாருக்குமே ரைட்ஸ் இல்ல.. அதிலயும் முக்கியமா நீங்க" என விரல் நீட்டி ராஜசேகரை சுட்டிக் காட்டி கோபத்தில் பொங்கியெழுந்தார்.
" என்னது நீ இந்த வீட்டுக்கு சொந்தக்காரனா? ஹா.. உங்கப்பா செஞ்ச காரியத்துக்கு உங்கள இந்த வீட்ல இருக்க வெச்சதே பெரிய விசயம் அதுல நீ வந்து உரிமை கொண்டாடுறீயா" எனச் சீறியவரை நக்கலாய் பார்த்தான்.
"மாமா கூல் இப்போ எதுக்கு கத்தி சும்மா பிபீய ஏத்திவிடுறீங்க காம்டவுன். எங்கப்பா தப்பே செய்தாலும் இது அவருக்கு சொந்தமான சொத்து.. என் தாத்தா வழில என் அப்பா உழைச்சு கட்டிக் காத்த சொத்து.. இதுல அவரு பெத்த பையன் எனக்கு இல்லாத உரிமையா.. வீட்டோட மாப்பிள்ளையா இங்க இருக்குற உங்களுக்கு கிடைச்சிடப் போகுது" நறுக்குத் தெறித்தாற் போல வந்து வீழ்ந்த அவன் வார்த்தைகளில் பொதிந்திருந்த நக்கலில் அவனை முறைத்தார்.
"என்னடா ரொம்பத் திமிறா பேசுற.. உங்கப்பா எப்போவோ இந்த சொத்துல பங்க எங்கம்மாக்கு எழுதி வெச்சிட்டாங்க .. அதெல்லாம் மறந்து போச்சா" என எகிறியவனை அமைதியாய் பார்த்தான்.
"சொத்துல பங்கு தானே மச்சான் கொடுத்திருக்கு.. என்னமோ முழு சொத்தையும் தூக்கி கொடுத்த போல பேசிட்டு இருக்க.." என்றான்.
"என்னப்பா கௌசிக் பொலீஸ்ஸா பெரிய பதவில இருக்குறோம்னு திமிறுல பேசுறீயா?" என்றவரை நோக்கி தலைசரித்து பார்த்தவன்.
"இது திமிறு இல்ல மாமா தைரியம் தன்னம்பிக்கை.. இதுக்கு பொலீஸ் பதவி தான் வேணும்னு இல்ல அது கூடவே பிறந்தது"
"உனக்கு பேசுறதுக்கு சொல்லியா தரனும்" என நொடித்துக் கொண்டவர் பார்வையோ மாடியிலிருந்து இறங்கி தன் மனைவியை கண்டு இத்தனை நேரமிருந்த கோபமுகத்தை மறைத்துக் கொண்டவர்.. சாந்தமான பாவனையோடு அவனை பார்த்து நின்றார்.
அவரின் முகமாற்றத்தை கண்டு கொண்டவனும் புரிந்து கொண்டவன் நக்கலான பார்வையோடு பார்த்திருந்தான்.
"வா பூரணி.. கௌசிக் வந்திருக்கானு நீ ஒரு வார்த்தை சொல்லலியே.. வேலைக்காரன் போன் போட்டு சொல்லித் தான் எங்களுக்கே தெரியும்.. அது தான் கோவிலுக்கு போன கோகுல் மாப்பிள்ளைக்கு தகவல் கொடுத்து எல்லாரையும் வரவழைச்சிட்டேன்" என்றவரின் பேச்சில் "நீ ஏன் என்னிடம் சொல்லவில்லை" என்ற மறைமுகமான குத்தலிருந்ததோ?
"சொல்ற அளவுக்கு இங்க யாரும் அவ்வளவு முக்கியமானவங்க வரலையே.." என்றவர் சளைக்காது அவருக்கு பதிலடி கொடுத்திட..
"ஆங் அது சரி தான்" என தலையசைத்து அசட்டு சிரிப்பை உதிர்த்தார் ராஜசேகர்.
"அம்மா இப்போ எதுக்கு இவன் இங்க வந்திருக்கான்.. அவன் வந்ததுமில்லாம கூட ஒருத்தியையும் கூட்டிட்டு வந்திருக்கான்.. ஏன் இதுக்கு முன்னாடி போன குடும்ப மானமெல்லாம் பத்தாதா ..இன்னும் இருக்குற கொஞ்ச நஞ்ச மானத்தையும் குழி தோண்டு புதைக்கப் போறானாமா? உங்க அண்ணன் பையன்" என காட்டுக் கத்தலாய் கத்திய பாரிக்கு பதிலுரைக்காதவர் பார்வையோ கௌசிக்கின் மீது அழுத்தமாய் பதிந்து "நீயே இதற்கான பதில் கூறு" என கட்டளை விதித்திட.. அதை உணர்ந்தவனும் அங்கே ஓரமாய் நின்றிருந்த தன் தங்கையை நோக்கி "திவி மதிய அழைச்சிட்டு வா" என்றதும் விரைந்து சென்றவள் மதியை அழைத்துக் கொண்டு கீழிறங்கினாள்.
ஏற்கனவே பல குழப்பத்துக்கு மத்தியில் தவித்திருந்த மதிக்கோ தற்போது அங்கே குழுமியிருந்தவர்களைக் கண்டு மேலும் மனதில் குழப்பங்கள் சூழ்ந்திட மிரண்ட விழியோடு தன்னருகே வந்த திவ்யாவின் கரங்களை அழுத்தமாய் பற்றிக் கொண்டு கீழிறங்கினாள்.
மிரண்ட பார்வையோடு இறங்கிய பெண்ணவளின் அமைதியான அழகில் அவளை பார்த்திருந்த ஆனந்தி நித்யா இருவரும் ஒருவரையொருவர் பார்த்து ரகசியமாய் புன்னகைத்தனர்.
தன்னருகே வந்து நின்ற மனைவியின் கரத்தை பற்றிக் கொண்டவன் தங்களை பார்த்து நின்றவர்களை நோக்கி "இவ என் மனைவி வெண்மதி கௌசிக் கிருஷ்ணா.. இந்த வீட்டோட மூத்த மருமகள்" என ஒவ்வொரு வார்த்தைகளையும் அழுத்தமாய் கூறினான்.
"மனைவியா? நல்ல கதையால்ல இருக்கு..? எந்த கோவில்ல எந்த மண்டபத்துல? எந்த ரெஜிஸ்டர் ஆபிஸ்ல வெச்சு உங்க கல்யாணம் நடந்திக்கு.. ஒரு தாலி செயினை கழுத்துல கட்டிட்டா அது கல்யாணமாகிடுமா?" என நக்கலோடு வந்து வீழ்ந்த வார்த்தைகளில் அவரிடம் திரும்பியவன் நிதானமாய்..
"ஏன் ஒரு உயிர காவு வாங்கினது போதாதா?" என்றதில் சற்றே அதிர்ந்து அவனைப் பார்த்தவர் "என்ன உளறல்" என்பது போல அவனைப் பார்த்தார்.
அவனோ "இங்க எல்லாருக்கும் பொதுவா சொல்றேன் கேட்டுகங்க.. இவ தான் என்னோட மனைவி.. இந்த வீட்டோட மூத்த மருமக.." உரக்க கூறியவன் அனைவரையும் அழுத்தமாய் ஒரு பார்வை பார்த்துவிட்டு மதியை அழைத்துக் கொண்டு அங்கிருந்து சென்றான்.
போகும் அவனைப் பார்த்திருந்த ஒவ்வொருவரின் மனமும் ஒவ்வொரு நிலையில் இருந்தது.
......
தன்னறைக்குள் வந்தவன் அவளை கட்டிலில் அமர வைத்து அவளுக்கு தண்ணீர் கொடுத்து சற்று அவளை ஆசுவாசப்படுத்தியவன் அவளையே பார்த்திருந்தான்.
அவள் முகத்திலிருந்தே அவள் பல குழப்பங்களில் சிக்கித் தவிக்கிறாள் என்பதை உணர்ந்தவன்.. எதுவென்றாலும் அவளே தன்னிடம் மனம் திறந்து கேட்கட்டும் என்றும் அமைதியாய் அமர்ந்திருந்தான்.
தண்ணீரைக் குடித்து முடித்தவள் தயக்கத்தோடு அவனை நிமிர்ந்து பார்க்க..அவன் பார்வை தன்னில் நிலைத்திருப்பது கண்டு கேட்கலாமா? இல்லையா? என தடுமாறியவள் பின் ஒரு முடிவோடு தன் குழப்பங்களுக்கான விடையை அவனிடம் அறிய முயன்றாள்.
"உ..உங்ககிட்ட நான் சில விசயங்கள் கேட்கலாமா?" என தயக்கமாய் கேட்க சம்மதமாய் தலையசைத்தவன் கேளு என்பது போல் பார்த்திருந்தான்.
"இவங்க எல்லாம் யாரு? இவங்களுக்கும் எனக்கும் என்ன சம்மந்தம்? அவங்க.. அவங்களுக்கும் எனக்கு என்ன உறவு? எனும் போதே அவள் கண்களோ கலங்கி கண்ணீரை வெளியேற்றியது.
அவள் கன்னம் தாங்கி தன் இரு பெருவிரல் கொண்டு அவள் கண்ணீரை துடைத்தவன் "உன்னோட எல்லா விதமான கேள்விகளுக்கும் இப்போதைக்கு நான் சொல்ற ஒரு பதில்.. என்று நிறுத்தியவன் அவள் விழிகளை ஆழ்ந்து பார்த்து "நீ சேர வேண்டிய இடத்துக்கு பத்திரமா வந்து சேர்ந்துட்ட" என்றவன் பதிலில் முதலில் புரியாது முழித்தவள் பின் புரிந்தவளாய் விழிகள் விரிந்திட ஆச்சர்யமாய் அவனைப் பார்த்தவள் நெற்றி முட்டி சிரித்தவன்.
"நிம்மதியா தூங்கு.. நாளைக்கு உன்னோட எல்லா கேள்விகளுக்குமான பதில சொல்றேன்" என்றவன் அறைவிட்டு வெளியேறிச் செல்ல. அவன் கூறியது போன்றே நிம்மதியாய் கண்ணசந்தாள் பெண்ணவள்.
.....
அறைக்குள் குறுக்கும் நெடுக்குமாய் சீற்றத்தோடு நடந்து கொண்டிருந்த மோகன்ராஜ்ஜிற்கோ சற்று முன் கௌசிக் பேசிய பேச்சுக்கள் அனைத்தும் மீண்டும் மீண்டும் எழுந்து அவர் சீற்றத்தை அதிகரிக்க செய்தது.
தந்தையை பார்த்திருந்த பாரியோ "இப்போ என்னப்பா செய்றது. இவன் இப்பிடி திடுதிடுப்புன்னு வந்து குதிச்சதும் இல்லாம ரொம்ப பேசுறான்" என்க.
அவரோ எரிச்சலோடு "என்னடா பண்ண சொல்ற.. அன்னைக்கு அவனுக்கு போன் பண்ணி வேண்டியமட்டும் அவன சீண்டிவிட்டேன்.. நிச்சயமாய் அந்த பொண்ண கூட்டிட்டு இந்த பக்கம் வரமாட்டான்னு நினைச்சி தான் பண்ணேன் .. ஆனா இவன் என்னடான்னா இப்பிடி வந்து நிற்கிறான்..
வந்ததுமில்லாம ஒரு மார்க்கமா வேற பேசுறான்.. எனக்கு தெரிஞ்சு இவன் ஏதோ திட்டத்தோட தான் வந்திருக்கான்னு தோணுது" என யோசனையாய் கூறியவர் கோபத்தோடு
"இவன அப்போவே வீட்ட விட்டு துரத்தியடிச்சியிருக்கனும்" என்றார்.
"ம்ம்.. அதான் நம்மளால முடியலையே.. போனத விடுங்க இப்போ என்ன பண்ணலாம்னு சொல்லுங்க" என்க.
சிறிது நேரம் தன் யோசனையில் மூழ்கியவர் பின் "இவன நாம தனியா சமாளிக்க முடியாது.. விஷ்வா நேஹா இரண்டு பேருக்கும் போன போட்டு உடனடியா கிளம்பி ஊருக்கு வர சொல்லு" என்றிட அடுத்து இருவருக்கும் அழைப்பை விடுத்திருந்தான் பாரி.
சிறிது நேரம் இருவரிடமும் பேசிவிட்டு அழைப்பைத் துண்டித்தவன் "நாளைக்கே இரண்டு பேரும் கிளம்பி வராங்க" என்க.
விஷமமாய் சிரித்துக் கொண்டார் மோகன்ராஜ்.
......
மதியிடம் பேசிவிட்டு அறை விட்டு வெளிவந்த கௌசிக்கின் கால்களோ தன்னிச்சயாய் தன் தந்தையின் அறை நோக்கி சென்றது.
மூடிய அறைக் கதவை சில நொடிகள் வெறித்திருந்தவன் விழிகள் கலங்கிட மெதுவாய் கதவின் பிடியை திறந்து உள்நுழைந்தவனை எதிர்பார்த்தது போல காத்திருந்தார் கமலம்.
தாயையும் தாயின் மடியில் தலை சாய்த்து படுத்திருந்த தங்கையையும் கண்டவனுக்கோ இதயம் கனக்க அவர்களை நோக்கிச் சென்றவன்.
தன்னை நோக்கி கைநீட்டி அழைத்திட்ட தாயின் மடியில் சிறு பிள்ளையாய் தஞ்சம் புகுந்திருந்தான் அவ் ஆண்மகனும்.
தன் பிள்ளைகளின் தலை கோதிவிட்டவர் விழிகளோ எதிரே சுவற்றில் மாலையிட்டு புகைப்படமாய் தொங்கிக் கொண்டிருந்த தன் கணவரின் கம்பீரமான ஆளுயர நிழல் விம்பத்தில் நிலைத்திருந்தது.
தாயின் வருடலில் தன் மனசுணக்கம் நீங்கியவனாய் எதிரில் வீற்றிருந்த தந்தையின் புகைப்படத்தில் பார்வையை பதித்தவன் மனமோ "நாளைய நாள் உங்க மேல சுமத்தின எல்லா பழியையும் நான் இல்லாம செய்யப் போற முக்கியமான ஒரு நாள் ப்பா.. உங்க ஒழுக்கத்த கேவலபடுத்திய அத்தனை பேருக்கும் பதிலடி கொடுக்கப் போற நாள்.. நிச்சயம் உங்க இறப்புக்கு அவங்க பதில் சொல்லியே ஆகனும்" என தந்தையிடம் மானசீகமாய் உரையாடிட விழிகள் மூடிக் கொண்டவனின் நினைவடுக்குகளில் இத்தனை நாள் அவன் மறக்க நினைத்திடும் அந்தக் கசப்பான நாட்களின் நிகழ்வுகள் அலையலையாய் எழுந்திட அதில் ஆழ்ந்து போனான் கௌசிக் கிருஷ்ணா.
சிவாங்கியிடம் பேசிவிட்டு வீடு நோக்கி வண்டியை செலுத்தியவன் மனமுழுவதும் மதியை பற்றிய எண்ணங்களே வலம் வந்தது.
இன்று விழிகளில் அத்தனை தவிப்போடும் கலக்கத்தோடும் தன்னை நோக்கி நின்றவள் பூமுகமே மீண்டும் மீண்டும் அவன் கண்ணில் தோன்றி மறைந்தது.
"எல்லா பிரச்சனைக்கும் கூடிய சீக்கிரமே முடிவு கட்றேன்" என மனதோடு சொல்லிக் கொண்டே வண்டியின் வேகத்தை அதிகரித்தவன் அடுத்த சிலநிமிடங்களில் வீட்டை அடைந்திருந்தான்.
வீட்டினுள் நுழையும் போதே வாசலில் நின்ற வண்டிகளைக் கண்டு கொண்டவனுக்கு இதழோரம் வளைந்திட"வர வேண்டியவங்க எல்லோரும் வந்தாச்சு போல" என எண்ணிக் கொண்டே தன் வேக எட்டுக்களுடன் வீட்டினுள் நுழைந்தவனை வரவேற்றது என்னவோ ஹாலில் நிறைந்திருந்த அவனின் குடும்பத்தவர்களே.
அனைவரையும் உதட்டில் பூத்த புன்னகையோடு பார்த்தவன் நடுநாயகமா வீற்றிருந்த அவரொருவரை மாத்திரம் இதழ் வளைத்து நக்கலாய் பார்த்து வைத்தான்.
அவன் பார்வையில் தெரிந்த நக்கலை புரிந்து கொண்டவரும் பல்லைக்கடித்து தன் கோபத்தை அடக்கியவர் அவனை சீண்டிவிடும் வேலையை செவ்வனே ஆரம்பித்தார் அவ்வீட்டின் மூத்த மருமகனும் பூரணியின் கணவருமாகிய மோகன்ராஜ்.
"அடடே வாப்பா கௌசிக் என்ன திடீர்னு இந்த ஊர் பக்கம்.. நீ வந்துட்டன்னு தகவல் வந்ததும் செஞ்ச வேலையெல்லாம் அப்பிடியே போட்டுடு உனக்காக ஓடி வந்திருக்கேன்.. சொல்லுப்பா என்ன விஷயம்? என்றவர் யோசனை பாவனையோடு "ஆமா நீ தான் ரோஷக்காரனாச்சே நீ எப்பிடி ஊர் பக்கம் வந்தே.. உங்கப்பா செஞ்ச காரியத்துக்கு நீங்க எல்லாரும் குடும்பத்தோட நாண்டுகிட்டு செத்துயிருக்கனும்.. ஆனா நீ புத்தியுள்ள பய புழச்சிகிட்ட.. அப்பனாவது சொப்பனாவதுனு எல்லாத்தையும் தூக்கி போய்ட்டு போனவன்.. திடீர்னு இங்க வந்து இருக்கேன்னா ஏதாவது விசயம் இல்லாமலா இருக்கும்.. என்னடா பாரி நான் சொல்றது சரி தானே" என விஷம் தேய்ந்த வார்த்தைகளை கொட்டித் தீர்த்தவர் இறுதியில் தான் பெற்ற மகனையும் கூட்டு சேர்த்திட..அப்பனுக்கு தப்பாத பிள்ளையாய் அவரின் பேச்சுக்கு ஆமாம் சாமி போட்டவன் கௌசிக்கை எள்ளலாய் பார்த்து வைத்தான் மோகன்ராஜ் மற்றும் பூரணியின் மூத்த புதல்வன் பாரி.
அவரின் பேச்சில் அழுத்தமாய் விழிமூடித் திறந்த கௌசிக்கின் பார்வையோ அங்கே குழுமியிருந்த தன் குடும்பத்தினர் மீது அழுத்தமாய் படிந்து மீண்டது.
அதிலும் இந்த பேச்சனைத்தையும் கேட்டும் கேளாதவர் போல சோபாவில் அமர்ந்திருந்த தன் சித்தப்பாகிய கோகுலகிருஷ்ணாவின் மீது அதிகமாகவே படிந்து மீண்டது.
தாங்கள் இத்தனை பேசியும் பதில் பேசாது மௌனித்திருந்தவன் மௌனத்தை தங்களுக்கு சாதகமாய் பயன்படுத்த எண்ணியவர்கள் வார்த்தையை வளர்க்கத் தொடங்கினர்.
"ஏன் மாமா அவங்க அப்பா நம்ம குடும்பத்துக்கு எவ்வளவு பெரிய அவமானத்தை தேடி தந்து இருக்காரு.. இப்போ மகனும் அப்பாவ போல ஏதும் பண்ணதான் ஒருத்திய கூட்டிட்டு வந்திருக்கான் போல இருக்கு" என்றவளை..
"காவேரி வாய மூடு.. இப்ப எதுக்கு இந்த தேவையில்லாத பேச்சு" என அதட்டிய ஆனந்தியோ கௌசிக்கின் புறம் திரும்பியவர் கவலையாய் அவனைப் பார்த்தார்.
அவனோ காவேரியை அழுத்தமாய் பார்த்தானே ஒழிய ஒருவார்த்தை பேசாது அமைதியாகவே நின்றவன் தன்னை கவலையோடு பார்த்த தன் சித்தியினை நோக்கி மென்னகை புரிந்தான் கௌசிக்.
"ஏம்மா தங்கச்சி இப்போ எதுக்கு மருமவள அதட்டுற .. அவ கேட்டதுல என்ன தப்பு இருக்கு .. சரியா தானே கேக்குறா?" என்றவர் கௌசிக்கிடம் "என்னப்பா நீ யாரோ ஒருத்திய கூட்டிடு வந்திருக்கியாமே..யாரது? எங்க இருந்து பிடிச்சிட்டு வந்த" என்றவர் அங்கே இவையனைத்தையுமே கேட்டு இறுக்கத்தோடு அமர்ந்திருந்த தன் மருமகன் திருவிடம் "மாப்ள உங்க ப்ரெண்ட் பத்தி உங்களுக்கு நல்லா தெரியும் தானே.. நீங்களே கேட்டு சொல்லுங்க.. உங்களுக்காவது பதில் சொல்றானான்னு பார்க்கலாம்" என அவனை ஏற்றிவிட.. அவனை நிமிர்ந்து பார்த்த திருவோ தன்னை புன்னகையோடு பார்த்து நின்றவனை கோபக்கனலோடு நோக்கியவன் விருட்டென்று இருக்கையை விட்டெழுந்தவனாய் "மாமா ..எனக்கு இங்க யாரும் ப்ரெண்ட் இல்ல நான் இங்க உங்க மருமகன் மட்டும் தான்.." என்றவன் கோபத்தோடு அவ்விடம் விட்டு அகன்று சென்றான்.
கணவன் கோபமாய் எழுந்து சென்றதும் அவன் வீசிச் சென்ற வார்த்தைகளிலும் கலங்கி நின்ற நித்யாவோ மௌனப் புன்னகையோடு பார்த்து நின்ற தன் பாசத்துக்குரிய அத்தானை நோக்கி விழியிலே மன்னிப்பை யாசித்தாள்.
அதை உணர்ந்தவனாய் கண் மூடித் திறந்து அவளை சமாதானம் செய்தவன் மற்றவர்களிடம் திரும்பி தன் முழு உயரத்திற்கும் நிமிர்ந்து நின்றவாறே அழுத்தமாய் மிக அழுத்தமாய் தன் பிடரி முடியைக் கோதிக் கொண்டு அவர்களை நோக்கிச் சென்று ஒற்றையாய் வீற்றிருந்த இருக்கையில் கம்பீரமாய் கால் மேல் காலிட்டு அமர்ந்து அவர்களை நோக்கி அழுத்தமான பார்வை பதித்திட.. அவன் ஒற்றைப் பார்வையில் இத்தனை நேரமிருந்த தைரியம் மாயமாகிட அவனை பார்த்தனர்.
அவர்கள் கண்களில் மின்னிய பயத்தை திருப்தியாய் கண்டு ரசித்தவன் இதழ் வளைய "என்ன மாம்ஸ் வரபேற்பெல்லாம் படு பயங்கரமா இருக்கு.. ம்ம் பரவால்ல நான் எதிர் பார்த்ததை விட செம்ம தில்லு தான் உங்களுக்கு.. ஐ ம் வெரி இம்ப்ரெஸ்ட்" என்றவன் பார்வையோ பாரியின் மேல் விழ அவனோ அவனைப் பாராது பார்வையை திருப்பிக் கொண்டான்.
"பாருங்க எல்லாம் மாறினாலும் இங்க ஒரு சிலது மட்டும் மாறுதே இல்ல மாம்ஸ்.. உங்களுக்கு ஜால்ரா போடுற என் அருமை மச்சான்.. புருஷனுக்கும் மாமனாருக்கு ஜால்ரா போடுற காவேரி அக்கா.. இடியே விழுந்தாலும் நான் வாயவே திறக்கமாட்டேங்குற என் அன்பான சித்தப்பா.. இப்பிடி ஒரு சிலதுங்க இன்னுமே மாறாமலே இருக்குது.." என போலியாய் பெருமூச்சுவிட்டவனின் கேலியில் அவர்களோ அவனை முறைத்துப் பார்த்தனர்.
"அப்புறம் மாம்ஸ் என்னவோ கேட்டிங்கல்ல என்ன விஷயமா வந்துயிருக்கேன்னு.. சொல்றேன் சொல்றேன் எதுக்கு இந்த அவசரம் சொல்றதுக்காகத் தானே நானே வந்து இருக்கேன்..ஆனா அத முழுசா இப்போ சொல்ல முடியாதே.. சில விருந்தாளிங்க வரவேண்டியிருக்கு அவங்க எல்லாரும் வந்தப்புறம் படத்த ஓடவிடலாம் ரைட்டா மாம்ஸ்." என்றவனை வெட்டவா குத்தவா என்ற ரீதியில் பார்த்து வைத்தனர்.
"அப்புறம் இது என்னோட வீடு இங்க நான் எப்போ வேணா வரலாம் எப்போ வேணா போகலாம்.. அத கேட்க யாருக்குமே ரைட்ஸ் இல்ல.. அதிலயும் முக்கியமா நீங்க" என விரல் நீட்டி ராஜசேகரை சுட்டிக் காட்டி கோபத்தில் பொங்கியெழுந்தார்.
" என்னது நீ இந்த வீட்டுக்கு சொந்தக்காரனா? ஹா.. உங்கப்பா செஞ்ச காரியத்துக்கு உங்கள இந்த வீட்ல இருக்க வெச்சதே பெரிய விசயம் அதுல நீ வந்து உரிமை கொண்டாடுறீயா" எனச் சீறியவரை நக்கலாய் பார்த்தான்.
"மாமா கூல் இப்போ எதுக்கு கத்தி சும்மா பிபீய ஏத்திவிடுறீங்க காம்டவுன். எங்கப்பா தப்பே செய்தாலும் இது அவருக்கு சொந்தமான சொத்து.. என் தாத்தா வழில என் அப்பா உழைச்சு கட்டிக் காத்த சொத்து.. இதுல அவரு பெத்த பையன் எனக்கு இல்லாத உரிமையா.. வீட்டோட மாப்பிள்ளையா இங்க இருக்குற உங்களுக்கு கிடைச்சிடப் போகுது" நறுக்குத் தெறித்தாற் போல வந்து வீழ்ந்த அவன் வார்த்தைகளில் பொதிந்திருந்த நக்கலில் அவனை முறைத்தார்.
"என்னடா ரொம்பத் திமிறா பேசுற.. உங்கப்பா எப்போவோ இந்த சொத்துல பங்க எங்கம்மாக்கு எழுதி வெச்சிட்டாங்க .. அதெல்லாம் மறந்து போச்சா" என எகிறியவனை அமைதியாய் பார்த்தான்.
"சொத்துல பங்கு தானே மச்சான் கொடுத்திருக்கு.. என்னமோ முழு சொத்தையும் தூக்கி கொடுத்த போல பேசிட்டு இருக்க.." என்றான்.
"என்னப்பா கௌசிக் பொலீஸ்ஸா பெரிய பதவில இருக்குறோம்னு திமிறுல பேசுறீயா?" என்றவரை நோக்கி தலைசரித்து பார்த்தவன்.
"இது திமிறு இல்ல மாமா தைரியம் தன்னம்பிக்கை.. இதுக்கு பொலீஸ் பதவி தான் வேணும்னு இல்ல அது கூடவே பிறந்தது"
"உனக்கு பேசுறதுக்கு சொல்லியா தரனும்" என நொடித்துக் கொண்டவர் பார்வையோ மாடியிலிருந்து இறங்கி தன் மனைவியை கண்டு இத்தனை நேரமிருந்த கோபமுகத்தை மறைத்துக் கொண்டவர்.. சாந்தமான பாவனையோடு அவனை பார்த்து நின்றார்.
அவரின் முகமாற்றத்தை கண்டு கொண்டவனும் புரிந்து கொண்டவன் நக்கலான பார்வையோடு பார்த்திருந்தான்.
"வா பூரணி.. கௌசிக் வந்திருக்கானு நீ ஒரு வார்த்தை சொல்லலியே.. வேலைக்காரன் போன் போட்டு சொல்லித் தான் எங்களுக்கே தெரியும்.. அது தான் கோவிலுக்கு போன கோகுல் மாப்பிள்ளைக்கு தகவல் கொடுத்து எல்லாரையும் வரவழைச்சிட்டேன்" என்றவரின் பேச்சில் "நீ ஏன் என்னிடம் சொல்லவில்லை" என்ற மறைமுகமான குத்தலிருந்ததோ?
"சொல்ற அளவுக்கு இங்க யாரும் அவ்வளவு முக்கியமானவங்க வரலையே.." என்றவர் சளைக்காது அவருக்கு பதிலடி கொடுத்திட..
"ஆங் அது சரி தான்" என தலையசைத்து அசட்டு சிரிப்பை உதிர்த்தார் ராஜசேகர்.
"அம்மா இப்போ எதுக்கு இவன் இங்க வந்திருக்கான்.. அவன் வந்ததுமில்லாம கூட ஒருத்தியையும் கூட்டிட்டு வந்திருக்கான்.. ஏன் இதுக்கு முன்னாடி போன குடும்ப மானமெல்லாம் பத்தாதா ..இன்னும் இருக்குற கொஞ்ச நஞ்ச மானத்தையும் குழி தோண்டு புதைக்கப் போறானாமா? உங்க அண்ணன் பையன்" என காட்டுக் கத்தலாய் கத்திய பாரிக்கு பதிலுரைக்காதவர் பார்வையோ கௌசிக்கின் மீது அழுத்தமாய் பதிந்து "நீயே இதற்கான பதில் கூறு" என கட்டளை விதித்திட.. அதை உணர்ந்தவனும் அங்கே ஓரமாய் நின்றிருந்த தன் தங்கையை நோக்கி "திவி மதிய அழைச்சிட்டு வா" என்றதும் விரைந்து சென்றவள் மதியை அழைத்துக் கொண்டு கீழிறங்கினாள்.
ஏற்கனவே பல குழப்பத்துக்கு மத்தியில் தவித்திருந்த மதிக்கோ தற்போது அங்கே குழுமியிருந்தவர்களைக் கண்டு மேலும் மனதில் குழப்பங்கள் சூழ்ந்திட மிரண்ட விழியோடு தன்னருகே வந்த திவ்யாவின் கரங்களை அழுத்தமாய் பற்றிக் கொண்டு கீழிறங்கினாள்.
மிரண்ட பார்வையோடு இறங்கிய பெண்ணவளின் அமைதியான அழகில் அவளை பார்த்திருந்த ஆனந்தி நித்யா இருவரும் ஒருவரையொருவர் பார்த்து ரகசியமாய் புன்னகைத்தனர்.
தன்னருகே வந்து நின்ற மனைவியின் கரத்தை பற்றிக் கொண்டவன் தங்களை பார்த்து நின்றவர்களை நோக்கி "இவ என் மனைவி வெண்மதி கௌசிக் கிருஷ்ணா.. இந்த வீட்டோட மூத்த மருமகள்" என ஒவ்வொரு வார்த்தைகளையும் அழுத்தமாய் கூறினான்.
"மனைவியா? நல்ல கதையால்ல இருக்கு..? எந்த கோவில்ல எந்த மண்டபத்துல? எந்த ரெஜிஸ்டர் ஆபிஸ்ல வெச்சு உங்க கல்யாணம் நடந்திக்கு.. ஒரு தாலி செயினை கழுத்துல கட்டிட்டா அது கல்யாணமாகிடுமா?" என நக்கலோடு வந்து வீழ்ந்த வார்த்தைகளில் அவரிடம் திரும்பியவன் நிதானமாய்..
"ஏன் ஒரு உயிர காவு வாங்கினது போதாதா?" என்றதில் சற்றே அதிர்ந்து அவனைப் பார்த்தவர் "என்ன உளறல்" என்பது போல அவனைப் பார்த்தார்.
அவனோ "இங்க எல்லாருக்கும் பொதுவா சொல்றேன் கேட்டுகங்க.. இவ தான் என்னோட மனைவி.. இந்த வீட்டோட மூத்த மருமக.." உரக்க கூறியவன் அனைவரையும் அழுத்தமாய் ஒரு பார்வை பார்த்துவிட்டு மதியை அழைத்துக் கொண்டு அங்கிருந்து சென்றான்.
போகும் அவனைப் பார்த்திருந்த ஒவ்வொருவரின் மனமும் ஒவ்வொரு நிலையில் இருந்தது.
......
தன்னறைக்குள் வந்தவன் அவளை கட்டிலில் அமர வைத்து அவளுக்கு தண்ணீர் கொடுத்து சற்று அவளை ஆசுவாசப்படுத்தியவன் அவளையே பார்த்திருந்தான்.
அவள் முகத்திலிருந்தே அவள் பல குழப்பங்களில் சிக்கித் தவிக்கிறாள் என்பதை உணர்ந்தவன்.. எதுவென்றாலும் அவளே தன்னிடம் மனம் திறந்து கேட்கட்டும் என்றும் அமைதியாய் அமர்ந்திருந்தான்.
தண்ணீரைக் குடித்து முடித்தவள் தயக்கத்தோடு அவனை நிமிர்ந்து பார்க்க..அவன் பார்வை தன்னில் நிலைத்திருப்பது கண்டு கேட்கலாமா? இல்லையா? என தடுமாறியவள் பின் ஒரு முடிவோடு தன் குழப்பங்களுக்கான விடையை அவனிடம் அறிய முயன்றாள்.
"உ..உங்ககிட்ட நான் சில விசயங்கள் கேட்கலாமா?" என தயக்கமாய் கேட்க சம்மதமாய் தலையசைத்தவன் கேளு என்பது போல் பார்த்திருந்தான்.
"இவங்க எல்லாம் யாரு? இவங்களுக்கும் எனக்கும் என்ன சம்மந்தம்? அவங்க.. அவங்களுக்கும் எனக்கு என்ன உறவு? எனும் போதே அவள் கண்களோ கலங்கி கண்ணீரை வெளியேற்றியது.
அவள் கன்னம் தாங்கி தன் இரு பெருவிரல் கொண்டு அவள் கண்ணீரை துடைத்தவன் "உன்னோட எல்லா விதமான கேள்விகளுக்கும் இப்போதைக்கு நான் சொல்ற ஒரு பதில்.. என்று நிறுத்தியவன் அவள் விழிகளை ஆழ்ந்து பார்த்து "நீ சேர வேண்டிய இடத்துக்கு பத்திரமா வந்து சேர்ந்துட்ட" என்றவன் பதிலில் முதலில் புரியாது முழித்தவள் பின் புரிந்தவளாய் விழிகள் விரிந்திட ஆச்சர்யமாய் அவனைப் பார்த்தவள் நெற்றி முட்டி சிரித்தவன்.
"நிம்மதியா தூங்கு.. நாளைக்கு உன்னோட எல்லா கேள்விகளுக்குமான பதில சொல்றேன்" என்றவன் அறைவிட்டு வெளியேறிச் செல்ல. அவன் கூறியது போன்றே நிம்மதியாய் கண்ணசந்தாள் பெண்ணவள்.
.....
அறைக்குள் குறுக்கும் நெடுக்குமாய் சீற்றத்தோடு நடந்து கொண்டிருந்த மோகன்ராஜ்ஜிற்கோ சற்று முன் கௌசிக் பேசிய பேச்சுக்கள் அனைத்தும் மீண்டும் மீண்டும் எழுந்து அவர் சீற்றத்தை அதிகரிக்க செய்தது.
தந்தையை பார்த்திருந்த பாரியோ "இப்போ என்னப்பா செய்றது. இவன் இப்பிடி திடுதிடுப்புன்னு வந்து குதிச்சதும் இல்லாம ரொம்ப பேசுறான்" என்க.
அவரோ எரிச்சலோடு "என்னடா பண்ண சொல்ற.. அன்னைக்கு அவனுக்கு போன் பண்ணி வேண்டியமட்டும் அவன சீண்டிவிட்டேன்.. நிச்சயமாய் அந்த பொண்ண கூட்டிட்டு இந்த பக்கம் வரமாட்டான்னு நினைச்சி தான் பண்ணேன் .. ஆனா இவன் என்னடான்னா இப்பிடி வந்து நிற்கிறான்..
வந்ததுமில்லாம ஒரு மார்க்கமா வேற பேசுறான்.. எனக்கு தெரிஞ்சு இவன் ஏதோ திட்டத்தோட தான் வந்திருக்கான்னு தோணுது" என யோசனையாய் கூறியவர் கோபத்தோடு
"இவன அப்போவே வீட்ட விட்டு துரத்தியடிச்சியிருக்கனும்" என்றார்.
"ம்ம்.. அதான் நம்மளால முடியலையே.. போனத விடுங்க இப்போ என்ன பண்ணலாம்னு சொல்லுங்க" என்க.
சிறிது நேரம் தன் யோசனையில் மூழ்கியவர் பின் "இவன நாம தனியா சமாளிக்க முடியாது.. விஷ்வா நேஹா இரண்டு பேருக்கும் போன போட்டு உடனடியா கிளம்பி ஊருக்கு வர சொல்லு" என்றிட அடுத்து இருவருக்கும் அழைப்பை விடுத்திருந்தான் பாரி.
சிறிது நேரம் இருவரிடமும் பேசிவிட்டு அழைப்பைத் துண்டித்தவன் "நாளைக்கே இரண்டு பேரும் கிளம்பி வராங்க" என்க.
விஷமமாய் சிரித்துக் கொண்டார் மோகன்ராஜ்.
......
மதியிடம் பேசிவிட்டு அறை விட்டு வெளிவந்த கௌசிக்கின் கால்களோ தன்னிச்சயாய் தன் தந்தையின் அறை நோக்கி சென்றது.
மூடிய அறைக் கதவை சில நொடிகள் வெறித்திருந்தவன் விழிகள் கலங்கிட மெதுவாய் கதவின் பிடியை திறந்து உள்நுழைந்தவனை எதிர்பார்த்தது போல காத்திருந்தார் கமலம்.
தாயையும் தாயின் மடியில் தலை சாய்த்து படுத்திருந்த தங்கையையும் கண்டவனுக்கோ இதயம் கனக்க அவர்களை நோக்கிச் சென்றவன்.
தன்னை நோக்கி கைநீட்டி அழைத்திட்ட தாயின் மடியில் சிறு பிள்ளையாய் தஞ்சம் புகுந்திருந்தான் அவ் ஆண்மகனும்.
தன் பிள்ளைகளின் தலை கோதிவிட்டவர் விழிகளோ எதிரே சுவற்றில் மாலையிட்டு புகைப்படமாய் தொங்கிக் கொண்டிருந்த தன் கணவரின் கம்பீரமான ஆளுயர நிழல் விம்பத்தில் நிலைத்திருந்தது.
தாயின் வருடலில் தன் மனசுணக்கம் நீங்கியவனாய் எதிரில் வீற்றிருந்த தந்தையின் புகைப்படத்தில் பார்வையை பதித்தவன் மனமோ "நாளைய நாள் உங்க மேல சுமத்தின எல்லா பழியையும் நான் இல்லாம செய்யப் போற முக்கியமான ஒரு நாள் ப்பா.. உங்க ஒழுக்கத்த கேவலபடுத்திய அத்தனை பேருக்கும் பதிலடி கொடுக்கப் போற நாள்.. நிச்சயம் உங்க இறப்புக்கு அவங்க பதில் சொல்லியே ஆகனும்" என தந்தையிடம் மானசீகமாய் உரையாடிட விழிகள் மூடிக் கொண்டவனின் நினைவடுக்குகளில் இத்தனை நாள் அவன் மறக்க நினைத்திடும் அந்தக் கசப்பான நாட்களின் நிகழ்வுகள் அலையலையாய் எழுந்திட அதில் ஆழ்ந்து போனான் கௌசிக் கிருஷ்ணா.
Last edited:
Habi
Moderator
அத்தியாயம் - 14
அவன் மட்டுமல்ல அவ்வீட்டிலிருந்த ஒவ்வொருவரின் மனமும் இன்றைய கௌசிக்கின் வருகையால் கடந்து வந்த அவர்களது அழகான நாட்களையும் அதை தொடர்ந்த அந்த கசப்பான நாட்களையும் அசைபோடத் தொடங்கியது..
(ஒவ்வொருத்தங்களும் அவங்க அவங்க பேசின நிகழ்வ நினைக்கிறாங்கன்னு கற்பனை பண்ணிக்கங்க மக்களே.. அப்போ தான் லாஜிக் கரெக்டா இருக்கும் ஹிஹிஹி.)
அந்த அரண்மனை வீடு முழுவதும் தோரணங்களாலும் பூக்களாலும் அலங்கரிக்கப்பட்டு அத்தனை அம்சமாய் ஜொலிக்க வீடு முழுவதும் சொந்த பந்தம் உற்றார் உறவினவர்கள் நண்பர்கள் என நிரம்பி வழிந்தனர்.
கொடைக்கானலின் மதிப்பிற்குரிய நாராயண கிருஷ்ணணின் வீட்டுத் திருமணம் என்றால் சாதாரணமாக இருக்குமா? என மக்கள் வியக்கும் அளவிற்கு அத்தனை தடபுடலாய் தங்கள் அரண்மனை வீட்டிலே தங்கள் வீட்டின் பெண்ணரசி பூரணியம்மாளின் செல்ல இளவரசி நித்யாவின் திருமணத்திற்கான நிச்சயதார்த்தை கோலகாலமாய் ஏற்பாடு செய்திருந்தார் நாராயண கிருஷ்ணண்.
நாளை திருமணம் இன்று முதல் நாளோ நிச்சயதார்த்தத்துடன் மேலும் சில சடங்குகளை செய்யவே இந்த நிகழ்வை கோலாகலமாய் ஏற்பாடு செய்திருந்தார்.
வீட்டின் நுழைவாயிலிலே வருவோரை வரவேற்று நாராயண கிருஷ்ணண் கமலம்
பூரணி மோகன்ராஜ் மற்றும் கோகுல கிருஷ்ணன் ஆனந்தி ஆகியோர் தம்பதி சகிதமாய் நின்றிருந்தனர்.
வீட்டின் வரவேற்பரையின் நடுநாயகமாய் திரு வெட்ஸ் நித்யா என மணமக்கள் பெயரை தாங்கி நின்ற அலங்கரிக்கப்பட்ட மேடையில் புன்னகை முகமாய் நின்றிருந்தினர் மணமக்கள்.
அவர்களைச் சூழ நின்று கேலி செய்தே ஒரு வழி செய்து கொண்டிருந்தனர் அவ்வீட்டின் இளவட்டங்கள்.
"புது மாப்பிள்ளைக்கு பப்பப்பரே
நல்ல யோகமடா பப்பப்பரே
அந்த மணமகள்தான் பப்பப்பரே
வந்த நேரமடா பப்பப்பரே"
என பாடிய சிவாவிற்கு பின்பாட்டாக திவ்யா மற்றும் அவ்வீட்டின் கடைக்குட்டிகள் தீரன் தீக்ஷி இருவரும் கோரஷ்பாட அவ்விடமே களைகட்டியது.
"மனசோ இப்போ தந்தியடிக்குது மாமன் நடைக்கு மத்தல டம் டம்
மத்தல டம் டம்... மத்தல டம் டம்... மத்தல டம் டம்
சிரிப்போ இல்ல மின்னலடிக்கிது ஆச பொண்ணுக்கு அட்சத டம் டம்
அட்சத டம் டம், அட்சத டம் டம், அட்சத டம் டம்
புதுசா ஒரு வெட்கம் மொளைக்கிது புடிச்சா ஒரு வெப்பமடிக்கிது
வேட்டி ஒண்ணு சேலையத்தான் கட்டி கிட்டு சிக்கி தவிக்கிது
மால டம் டம், மஞ்சர டம் டம்
மாத்து அடிக்க மங்கள டம் டம்
ஓல டம் டம், ஒதுக்கு டம் டம்
ஓங்கி தட்டிக்கும் ஒத்திக டம் டம் " என பாடியபடி திவ்யாவோ நித்யாவின் கன்னத்தை கிள்ள மணப்பெண்ணும் வெட்கத்தில் சிவந்து நின்றாள்.
இளம் சிவப்பு நிறத்தில் இடையை இறுக்கி பிடித்த லெஹெங்காவினூடு வெளித் தெரிந்தும் தெரியாதவாறு மின்னிய சிற்றிடையிலும் ஓர் ஆண்மகன் மனம் தடுமாறி நிற்பதை கண்டும் காணாது போல தன் போக்கில் விழாவை ரசித்துக் கொண்டிருந்தவளை ரசித்திருந்தான் விஷ்வா.
"ராட்சஷி கொஞ்சமாச்சும் திரும்பி பார்க்குறாளா பாரு" என வாய்க்குள் அர்ச்சித்தவன் அவள் தனியே சிக்கும் தருணத்திற்காய் காத்திருந்தான்.
அவன் எதிர்பார்த்தது போலவே அவளும் ஏதோ பொருளெடுக்க ஸ்டோர் ரூம் பக்கம் செல்ல அவளைத் தொடர்ந்து தானும் சென்றவனோ அவளை பின்னிருந்து வேகமாய் அணைத்திருந்தான்..
திடீரென்ற அணைப்பில் அரண்டு கத்த முயன்றவள் இதழ்களை வேகமாய் கரம் கொண்டு மூடியவன் அவள் காதோரமாய் "தியா பேபி நான் தான்" என கிசுகிசுப்பாய் கூறிட அதில் சற்றே பதற்றம் நீங்கியவள் ஒரு பெருமூச்சுடன் அவனை விட்டு விலகி இடுப்பில் கைகுற்றி அவனை முறைத்துப் பார்த்தாள்.
அவனோ சிரிப்புடன் அவளை மேலிருந்து கீழ் ரசித்தபடி "கோபப்பட்டாலும் ரொம்ப அழகா இருக்க தியா பேபி" என அவள் கன்னம் கிள்ள முயல அவன் கரத்தை தட்டிவிட்டவள் மாறா முறைப்புடன் "ஹலோ வக்கீல் ஸார் இந்த டச்சிங் டச்சிங் எல்லாம் என்கிட்ட வெச்சிக்கிடாதிங்க தெரியும்ல நான் பொலீஸ்காரன் தங்கச்சி.. என் அண்ணன் கிட்ட சொன்னேன்னு வெச்சிக்கொங்க அப்புறம் லாடம் தான்" என்றவளின் பேச்சில் கேலியாய் சிரித்தான் விஷ்வா.
"ஹலோ மிஸிஸ் விஷ்வா உங்க அண்ணன் இன்னும் பொலீஸ் ஆகல இப்பா தான் ஐபிஎஸ் எக்ஸாமே எழுதி முடிச்சியிருக்காரு.." என்றவனை உதட்டை சுழித்து பார்த்தவள்.
"எங்கண்ணன் தான் பெஸ்ட் லெவல்ல பாஸ் பண்ணுவான்" என சற்றே கர்வமாய் கூறியதில் எதிரே நின்றவனோ பல்லைக் கடித்தான்.
அவன் முகம் காட்டிய பாவனையில் இதழ்களுக்குள் சிரித்தவள் மனமோ "நான் வேணும் ஆனா என் அண்ணன் வேண்டாதவனா? " என எண்ணிக் கொண்டவளுக்கு மனதின் ஓரம் சிறு கவலை எழத் தான் செய்தது.
தன் மனதிற்கு பிடித்தவனுக்கு தன்னை உயிராய் நேசிப்பவனுக்கு ஏன் நான் உயிராய் மதிக்கும் தன் அண்ணணின் மீது இத்தனை கடுகடுப்பு.. தன் மீது கொண்ட அன்பால் உண்டான பொறாமையா? என சில நேரங்களில் எண்ணுபவளுக்கு பதில் என்னவோ இல்லை என்பதே..
விஷ்வாவின் இந்த கடுப்பும் கோபமும் இன்று நேற்று அல்லவே..
எப்போது தன் தங்கையுடன் இந்த வீட்டிற்கு முதல்முறை வந்தானோ அன்றிலிருந்து கௌசிக் சிவாவிடம் பேசுவதே இல்லை .. எந்த நேரமும் அவன் பெரியப்பாவுடனும் அவர் மகனோடும் மட்டுமே தன் நேரத்தை செலவிடுபவன்
சிலசில நேரங்களில் மட்டும் தன்னோடு சீண்டி விளையாடுபவனுக்கு எந்தப் புள்ளியில் தன் மீது காதல் தோன்றியது என இன்று வரை அவளுக்குத் தெரியவில்லை.
என்று அவன் மனம் கொண்ட காதலை ஒழிவு மறைவின்றி தைரியமாய் அவளிடம் கூறியனானோ அன்றே பெண்ணவள் மனம் அவனிடம் காதலில் தடுமாற ஆரம்பித்தது.
நாட்களின் போக்கில் ஒருத்தர் மீது ஒருத்தர் உயிராய் நேசிப்போம் என்பதை அவ்விருவருமே எதிர்பார்த்திருக்கவில்லை.
காதலால் அவ்விரு மனங்களும் இணைந்திருக்க அவர்களுக்கு குறுக்கே நின்றது என்பது என்னவோ விஷ்வாவின் மனதில் அமிழ்ந்து கிடக்கும் பழிவெறி என்பது அவன் மனமறிந்த ரகசியம்.
ஆம் பழிவெறியே, அவன் கொண்ட பழிவெறி ஒரு உயிரை மட்டுமல்ல தன் உயிர்க் காதலையும் காவு வாங்கப் போவதை அவன் அறிந்திருக்கவில்லை.
மௌனமாய் சில கணங்கள் அவனையே பார்த்திருந்தவள் அங்கிருந்து நகர முயல எட்டி அவள் கரத்தை பிடித்தவன் "சரி சொல்லு எப்போ கல்யாணம் பண்ணிக்கலாம்" என்க அவனைத் தலைசரித்துப் பார்த்தவள்..
"என் அண்ணன் ஓகேன்னு சொன்னா எனக்கும் டபுள் ஓகே வக்கீல் ஸார்" என்றவள் மான்குட்டியாய் துள்ளி ஓடிட அவள் பதிலில் பல்லைக்கடித்தது கோப பெருமூச்சுடன் நின்றிருந்தான் விஷ்வா.
சிறிது நேரம் வரை அங்கிருந்தவன் பின் வெளியேறி வர அவன் விழிகளோ அங்கே ஒரு ஓரமாய் நின்று நடக்கும் நிகழ்வுகளை வெறித்து நின்ற தங்கையில் பதிந்திட "இவளை எப்பிடி மறந்தேன்" என்ற மனதில் எழுந்த குறுகுறுப்போடு அவளை நெருங்கிச் சென்றவன் அவள் தோள் தொட்டான்.
அதில் தன் பார்வையை மாற்றாது அவனை பார்த்தவள் பார்வையிலிருந்த கேள்வியில் பதிலின்றி மௌனமாய் அவளைப் பார்த்தான் விஷ்வா.
அவன் மௌனத்தில் அவள் இதழ்களோ
கேலியாய் வளைய அவனை பார்த்தவள்
"என்ன அண்ணா.. உன் காதல் முன்னாடி பழி வெறியெல்லாம் மறந்து போயிடுமோ?" என நக்கலாய் கேட்டதில் விழுக்கென்று நிமிர்ந்து தங்கையை பார்த்தவன் அழுத்தமாய் இல்லையென தலையசைத்து "திவ்யா மேல நான் வெச்சுருக்க காதல் எப்பிடி மாறாதோ அத போல என்னோட குறிக்கோளும் மாறாது நேஹா" என்க.. அதில் நம்பாத பார்வை பார்த்தவள் தன் பார்வையை திருப்பிக் கொண்டாள்.
தங்கையின் நம்பாத பார்வையில் மனது அடிபட்டாலும்.. அவள் புரிந்து கொள்வாள் என எண்ணியவன் நிகழ்வுகளை பார்த்திருந்தான்.
நேரம் செல்ல வருகை தந்தவாறிருந்த விருந்தினர்கள் ஒவ்வொருவராய் வரவேற்று நின்ற நாராயணனின் விழிகளோ யாரையோ எதிர்பார்த்துக் காத்திருக்க அவர் எதிர்பார்ப்பை பூர்த்தி செய்வது போலவே அங்கே வந்து நின்ற வண்டியிலிருந்து இறங்கினார் அவரின் ஆருயிர் தோழன் குருநாத்.
நண்பனைக் கண்டதும் துள்ளளோடு ஓடிச் சென்று நண்பனை அணைத்துக் கொண்டவர்.
"டேய் வாடா.. எங்க நீ வராம போய்டுவியோன்னு நினைச்சேன்" என தன் சந்தோசத்தை வெளிப்படுத்தினார்.
தன்னை அணைத்திருந்த நண்பனை புன்னகை முகமாய் பார்த்த குருநாத் "என்னோட உயிர் நண்பனோட வீட்டுக் கல்யாணம் நான் வராமாலாடா?" என அவருக்கு சளைக்காத சந்தோஷத்தோடு நண்பனை அணைத்திருந்தார்.
நண்பர்கள் இருவரினதும் சந்தோஷத்தையும் கண்டு புன்னகையோடு அவர்களை பார்த்திருந்தனர் மற்றவர்கள்.
பார்ப்பவர்கள் அனைவரும் பொறாமை
கொள்ளும் அளவிற்கு நெருங்கிய
பால்யகால நட்பல்லவா இருவரதும்..
சிறுவயதிலிருந்து ஒன்றாய் படித்து வளர்ந்தவர்கள் இடையில் குருநாத்தின் தந்தையின் வேலையின் மாற்றல் காரணமாய் பிரிந்து சென்ற நட்போ மீண்டும் இதே கொடைக்கானலில் இணைந்து கொண்டது என்னவோ குருநாத்தின் காதல் வாழ்க்கையால் தான்.
ஆம் குருநாத் காதல் திருமணம் செய்து கொண்டு வந்து குடியேறியது என்னவோ அவரது சிறுவயதில் வாழ்ந்த கொடைக்கானலிலே..
மீண்டும் பழைய நட்பு புதிதாய் புதுப் பரிணாமத்தில் உருவாகி இரும்பென இறுகிட அதே போலவே அவர்களது குடும்பம் குழந்தைகளுக்குமிடையே அவர்களது நட்பும் பகிரப்பட்டு அவர்களிடையே ஒரு இணைபிரியா பந்தத்தை உருவாக்கியவர்கள் இதோ எத்தனை வயதானாலும் நாங்கள் இப்படித்தான் எங்கள் நட்பும் இப்படித்தான் என்பது போல நட்பின் ஆரம்புள்ளியிலிருந்து இதோ இன்றுவரை இருவரும் தங்கள் தோழமையில் அத்தனை உறுதியோடு ஒருத்தருக்கு ஒருத்தர் துணையாய் இருந்து வருகின்றனர்.
நண்பர்கள் இருவரும் தங்களுக்கு பேசிக் கொண்டிருக்க அவர்களுக்கு குறுக்கே வந்து குதித்து நின்ற பெண்ணவளோ சிறு முறைப்புடன் "மாமா உங்க ப்ரெண்ட்ட கண்டவுடனே என்ன மறந்திட்டிகளா?" என கேட்ட தன் நண்பனின் நகலை புன்னகையோடு அணைத்துக் கொண்டார் நாராயணன்.
"உன்ன மறப்பேனா சிவாங்கிமா? நீ என் செல்ல மருமகளாச்சே" என்றவர் அவள் தலை வருடி "எப்பிடிடா இருக்க.. இந்த ராஸ்கலால என் செல்ல மருமகளையும் பிரிஞ்சி நாங்க இருக்குற நிலமை" என மருமகளிடம் கொஞ்சி நண்பனிடம் கோபமாய் முடித்து வைத்தார் நாரயணன்.
குருநாத் ஒருவருடம் முன்பு வரை இதே கொடைக்கானலில் டிஎஸ்பி யாக இருந்தவர் கடந்த வருடம் பணி மாற்றலாக வேறொரு ஊருக்கு செல்ல வேண்டி ஏற்பட்ட தன்னோடு தனக்கு ஒரே துணையாய் இருந்த தன் மகளையும் அழைத்துச் செல்ல எண்ணியவர் அவளையும் அழைத்துச் சென்றிருந்தார்.
அதுவோ இத்தனை காலமாய் தங்களோடு ஒன்றியிருந்தவர்கள் வேலையை காட்டி தனியே சென்றதில் சிறு கோபத்தை நாராயணன் மனதில் விதைத்திருக்க..அதன் வெளிப்பாடே இது.
நண்பனின் கோபத்தில் சிரித்த குருநாத்தோ அவர் தோளோடு தோளணைத்து "டேய் எப்போ திரும்ப வந்தாலும் இதே சொல்லி சண்ட போடாதடா நாராயணா.. இன்னும் ஒருவருசம் தான் என் சிங்கக் குட்டி இந்த காவல்துறைக்குள கால் எடுத்து வெச்சிட்டா போதும் நான் ரிட்டெய்யர் ஆகிடுவேன்..அப்புறம் நீ ஆசப்பட்ட போலவே நாம எல்லாரும் ஒரே குடும்பமா ஒரே வீட்ல இருக்கலாம் சரியா?" என நண்பனை தாஜா செய்து சமாதானம் செய்தார்.
தந்தையின் பேச்சில் சிவாங்கியோ "டாடி நான் உங்க மகளா? இல்ல அத்து உங்க மகனானே எனக்கு டவுட்டா இருக்கு" என தாடையில் கைவைத்து யோசித்தவள் காதை செல்லமாய் திருகிவிட்டவர் "இதுல என்ன சந்தேகம் என் கௌசிக் கிருஷ்ணா தான் என் சிங்கக்குட்டி.. என்னோட ஆசைக்காகவே பொலீஸ் வேலைல சேர தயாரான என் ஆண் வாரிசு" எனும் போதே அவர் கண்ணில் பெருமை மின்னியது.
நண்பனின் கூற்றில் சிரித்த நாரயணன் "டேய் போதும்டா என் மருமகள வம்பு பண்ணாத.. நீயே உன் சிங்கக் குட்டியவெச்சிக்கோ.. பெத்தது என்னவோ நான் தான் ..அதுக்கப்புறம் அவன் வளர்ந்தது என்னவோ உன்ன பார்த்து தான்.. அதுதான் பையன் அவனோட பாசக்கார அத்தம்மா அழைச்சிக் கூட கல்யாணத்துக்கு வராம போயிட்டான்" என்க அவர் தோள் தட்டி நடந்த குருநாத்தோ "டேய் நாரயணா நீ இன்னும் என் கிருஷ்ணாவ சரியா புரிஞ்சிக்கலடா" என்றவர் தன்னை குழப்பமாய் பார்த்த நண்பனை அழைத்துக் கொண்டு உள்நுழைந்தார்.
இத்தனை நேரமும் யாரையும் கண்டு கொள்ளாது தங்களுக்குள்ளே பேசிக் கொண்டிருந்த இருவரையும் முறைத்து நின்ற பூரணியோ "ஹப்பா இப்போவாச்சும் இரண்டு பேரும் பேசிமுடிச்சிங்களே" என போலியாய் சலித்துக் கொள்ள அவரை பார்த்து சிரித்து வைத்தனர் நண்பர்கள் இருவரும்.
குருநாத்தோ அங்கிருந்த அனைவரிடம் நலம் விசாரித்தவர் பெயருக்கு சிரித்தபடி நின்ற மோகன்ராஜ்ஜின் தோளில் அழுத்தமாய் தட்டிக் கொடுத்து சிரித்துவிட்டு உள்நுழைந்தார்.
அவர் தட்டியதில் வலித்த தோளை வருடிவிட்ட மோகன்ராஜ்ஜின் மனமோ வன்மத்தில் புகைந்தது.
நாராயணண் குருநாத் இருவரினதும் இந்த நட்பில் அவருக்கு எப்போதுமே ஓர் புகைச்சல் உண்டு.
இந்த வீட்டிற்கு அவர் வந்த காலத்திலிருந்து அவ்வீட்டின் மருமகன் தன்னை விட குருநாத்திற்கு கிடைக்கும் மதிப்பும் மரியாதையும் அவருக்கு கோபத்தை உண்டாக்கினாலும் அதை வெளிக் கட்டும் அளவிற்கு தைரியமில்லாதவர் வெளிப் பார்வைக்கு போலியாய் நல்லவர் போல வாழ்ந்தவர் உள் மனமோ தன் வஞ்சத்தைக் கக்க சந்தர்ப்பத்தை எதிர்பார்த்துக் காத்திருந்தது.
தங்கையின் கணவனின் நயவஞ்சக குணத்தை அறிந்திருந்தாலும் நாராயணனோ தங்கையின் முகத்திற்காக அமைதியாய் அவரை பொறுத்துக் கொள்வார். ஆனால் குருநாத்தோ மறைமுகமாய் அவரை அதட்டி மிரட்டுபவர் அவரை அடக்கி வைத்திருந்தார்.
இருவருக்கும் பயந்தே தன் வாலைச்சுருட்டி தன் மனைவிக்கு நல்ல கணவனாய் தன் பிள்ளைகளுக்கு நல்ல தந்தையாய் அவ்வீட்டில் தன்வாழ்க்கையை ஓட்டிக் கொண்டிருக்கின்றார் மோகன்ராஜ்.
தந்தையோடு உள்நுழைந்த சிவாங்கியின் விழிகளோ மேடையில் நின்ற தன் இளவட்டங்களை நோக்கி பாய அடுத்த கணம் சிட்டாய் அங்கு பறந்திருந்தாள்.
கடல் நீல நிற லெகேங்ஹாவில் தேவதையென வந்து நின்ற தன்னவளைக் கண்டு விழிகள் விரிய பார்த்து நின்ற சிவாவோ தன் வாயில் உணர்ந்த தொடுகையில் குனிந்து பார்க்க அங்கோ கைக்குட்டையால் தன் வாயை துடைத்துவிட்ட மணமகன் திருவை முறைத்தான்.
அவனோ "ரொம்ப வழிஞ்சிதா அதான் துடைச்சிவிட்டேன்" என நக்கலாய் கூறிட அதில் அசட்டு சிரிப்பை உதிர்த்தான் சிவா.
அவன் சிரிப்பில் அவனை முறைத்தவன்
"டேய் சிவா உங்கண்ணன் வருவானா மாட்டானாடா.. அவனெல்லாம் ஒரு ப்ரெண்ட்டாடா.. நண்பனோட கல்யாணத்துக்கு கூட வராம அப்பிடி என்ன தான் வேல.. வரட்டும்" என தன் புலம்பலை ஆரம்பித்திட பாவமாய் பார்த்து வைத்தான் சிவா.
பின்னே திருமணம் முடிவாகிய தினத்திலிருந்து இவனின் அலுப்பே இல்லாத அனத்தலில் பழியாவது அவனல்லவா..
திரு கௌசிக்கின் சிறுவயது நண்பன்.. யாருமற்றவனுக்கு அனைத்துமாய் இருந்து கல்வி முதல் அனைத்தையும் அவனுக்கு வழங்கியது என்னவோ கௌசிக்கும் அவன் தந்தை நாராயணனுமே .. இருவரின் உதவில் படித்து நல்ல வேலையில் சேர்ந்தவனுக்கு தன் தங்கையின் மகளையே திருமணம் பேசி முடித்தவர் இதோ திருமணத்தையும் நடத்திக் கொண்டிருந்தார்.
தன் கேள்விக்கு பதில் பேசாது அமைதி நிலவியதை உணர்ந்து நிமிர்ந்த திருவோ அவ்விடம் சிவா இல்லாதிருப்பது கண்டு பார்வையால் தேட அவனோ எப்போதோ அவன் கண்ணை விட்டு மறைந்திருந்தான்.
இளசுகளின் சந்தோஷக் கூச்சலோடும் பெரியோர்களின் மகிழ்வோடும் திருமண வரவேற்பு நடந்து கொண்டிருந்தது.
அடுத்தடுத்த நிகழ்வுகளாய் நலங்கு வைத்து மணமக்களுக்கான திருமண ஆடைகளை கொடுத்து ஓய்வெடுக்குமாறு அவரவர் அறைக்குள் அறைக்குள் அனுப்பி வைக்கப்பட்டனர்.
நாளை அதிகாலை வேளை ஆறு மணிக்கு நல்ல முகூர்த்த வேளையில் திருமணம் வைத்திருந்தபடியால் மணமக்களுக்கு உணவை வழங்கி நேரமாகவே அவரவர் அறைக்குள் அனுப்பி வைக்கப்பட்டனர்.
கொண்டாட்டங்கள் முடிந்து இளையவர்கள் அனைவரும் ஓய்ந்து போய் தத்தமது அறைக்குள் முடங்கிட பெரியவர்களோ சற்று ஓய்வாய் ஒன்றாய் அமர்ந்திருந்தனர்.
அனைவரின் முகத்தில் நிறைவான புன்னகை நிறைந்திருந்தது.
"எல்லாம் ஒருவழியா நல்லபடியா முடிஞ்சுது ..நாளைக்கு கல்யாணமும் நல்லபடியா முடிஞ்சிதுன்னா சந்தோஷம் தான்" என்ற தங்கையை புன்னகையோடு பார்த்தவர்.
"கவலப்படாத பூரணிமா எல்லாமே நல்லபடியா நடக்கும்" என்றார்.
"பசங்க எல்லாரும் ரொம்ப சந்தோஷமா இருந்தாங்க ஆனா இந்த கிருஷ் பய தான் வராம ஏமாத்திட்டான்.. அதுதான் கொஞ்சம் கவலையா இருக்குண்ணா" என சற்றே வாடிய முகமாய் கூறினார் பூரணி.
குருநாத்தோ "நீ கவலப்டுற அளவுக்கு உன் மருமவன் நடந்துக்க மாட்டான்மா பூரணி.." என்றவர் வார்த்தையை முடிக்க வீட்டு வாசலில் வண்டியொன்று வந்து நிற்கவும் சரியாய் இருந்தது.
வண்டிச் சத்ததில் குருநாத்தோ புன்னகையுடன் "சொன்னேன்ல" என்றவர் புன்னகையோடு விரைந்து வெளியேறிச் செல்ல அவரை ஓடி வந்து அணைத்திருந்தான் கௌசிக்கிருஷ்ணா.
"குருப்பா .. எப்பிடி இருக்கிங்க" என்ற சந்தோஷக் கூச்சலிட்டவனை தானும் அணைத்துவிடுவித்தவர் "நான் ரொம்ப நல்லாயிருக்கேன் மை போய்.. நீ எப்பிடியிருக்க.." என்க.
"எனக்கென்ன டிசிபி ஸார் .. நான் ரொம்ப நல்லாயிருக்கேன்" என கண்சிமிட்டி சிரித்தவன் அங்கே வந்த தந்தையை கண்டு புன்னகையோடு அவரை அணைத்துக் கொண்டான்.
"எப்பிடிப்பா இருக்கிங்க.. " என தந்தையிடம் நலம் விசாரித்தவன் அருகே நின்ற தாயையும் அணைத்து அவரையும் நலம் விசாரித்து திரும்பியவன் பார்வையோ தன்னையே முறைத்தி நின்றவரைக் கண்டு மன்னிப்பை யாசிக்கும் பாவனையில் "ஸாரி ஸ்வீட் ஹார்ட்" என்றதில் அவர் முறைப்பும் இருந்த இடம் இல்லாது போய்விட புன்னகையோடு அவனை அணைத்துக் கொண்டார்..
அனைவரின் நல விசாரிப்புக்களுக்கும் புன்னகையோடு தலையசைத்தவன் அடுத்து தன் நண்பனைக் காணச் சென்றவனுக்கு அங்கும் நண்பனிடம் பல அர்ச்சனைகளை வாங்கிக் கட்டிக் கொண்டு நண்பனை சமாளித்து மலையிறக்கிய பின்னரே தன்னறைக்குள் புகுந்து கொண்டான் கௌசிக்.
அனைவரும் உறக்கத்திற்கு சென்றிருக்க நள்ளிரவு வேளையில் தன்னறையின் பால்கனி வழியே வானத்தை வெறித்திருந்தவளின் முகத்தில் அத்தனை கோபம் ஆக்ரோஷம் தாண்டவாட நின்றிருந்தாள் நேஹா.
சற்று முன்னர் தூக்கமின்றி தன்னறையை விட்டு வெளியே வந்தவளுக்கு கீழே தன் மகனோடு பாசமழை பொழிந்து நின்ற நாராயணன் குருநாத் இருவரின் முகம் காட்டிய சந்தோஷத்தைக் கண்டவளுக்கோ உள்ளம் பற்றியெறிய அங்கு நிற்க முடியாதவளாய் மீண்டும் தன்னறைக்குள் அடைந்து கொண்டவளுக்கு உடம்பெல்லாம் பற்றியெரியும் அளவவிற்கு ஆத்திரம் கொழுந்துவிட்டெரிந்தது.
அவள் மனமுழுவதும் "என் அப்பாவோட சந்தோஷ பறிச்சிட்டு நீங்க மட்டும் குடும்ப குழந்தை குட்டினு சந்தோஷமா இருக்கிங்களா?? விடமாட்டேன்.. எங்கப்பாவுக்காக உங்க எல்லோருடைய சந்தோஷத்தையும் குழி தோண்டி புதைக்காம விடமாட்டேன்" என்ற வஞ்சமே வேரூன்றி பரவியிருந்தது.
நிமிடங்களாய் வானத்தை வெறித்திருந்தவள் தோளில் உணர்ந்த தொடுகையில் திரும்பிட அங்கு நின்றிருந்தார் மோகன்ராஜ்.. அவளின் பெரியப்பா..
"என்ன நேஹாமா இன்னும் தூங்கலையா?" என்றவரை அழுத்தமாய் பார்த்தவள் ..
"எப்படி பெரியப்பா தூங்க சொல்றிங்க..இங்க நடக்குறதெல்லாம் பார்த்து நிம்மதியா எப்பிடி தூங்க சொல்றீங்க.. எங்கப்பாவோட நிம்மதிய சந்தோஷத்தை அழிச்ச அந்த நாராயணன் அவர் குடும்பத்தோட சந்தோஷமா இருக்குறத பார்த்துட்டு எப்பிடி நிம்மதியா தூங்க சொல்றீங்க?" என சீறலாய் வந்து வீழ்ந்தவளின் வார்த்தையில் அவளின் கோபம் உணர்ந்தவர் அவளை சமாதானம் செய்ய முயன்றார்.
"கோபப்படாத நேஹா.. பொறுமையா இரு.. இது எதுவுமே அந்த நாராயணனுக்கு நிலைக்காது.. கூடிய சீக்கிரமே இதுக்கு எல்லாம் முடிவு கட்டி என் தம்பியோட இழப்புக்கு நியாயம் செய்யலாம்.. நம்ம திட்டத்தை செயற்படுத்தனும்னா அதுக்கு உன்னோட இந்த கோபத்தையும் வேகத்தையும் பொறுமையோட கையாளனும்.. அவசரத்துல ஏதாச்சும் ஒரு தப்பு பண்ணி நாமளே அந்த குருநாத்தோட பார்வையில சிக்கிடக் கூடாது.. நண்பனுக்கு ஒன்னுனா அவன் கொலை பண்ணக்கூட தயங்கமாட்டான்" என எச்சரித்தவர் அவளை கூர்மையாய் பார்த்தபடி..
"இப்போ நம்மளோட துருப்புச்சீட்டு அந்த திவ்யாவும் அந்த கௌசிக்கும் தான் அவங்கள வெச்சு தான் நாம காய் நகர்த்தனும்" என்றவர் தன் திட்டத்தை கூறி முடித்திட இருவரும் வில்லத்தனமாய் சிரித்துக் கொண்டனர்.
என்றோ நிகழ்ந்த ஒரு தவறிற்கு பழிவாங்கும் ஆயுதமாய் நேஹா விஷ்வா என்ற இருவரின் பிஞ்சு வயதிலே தங்கள் நஞ்சை விதைத்து இதோ இந்தளவிற்கு அவர்கள் மனதை வன்மத்தால் நிரப்பியிருந்த மோகன்ராஜ்ஜிற்கு தன்னால் சாதிக்க முடியாததை தன் தம்பியின் பிள்ளைகளைக் கொண்டு சாதிக்க எண்ணியவராய் இதோ அவர்களை வஞ்சத்திலே வளர்த்துவிட்டிருந்தார்.
அவர் எதிர்பார்த்தது போலவே அவரின் போதனையிலும் வளர்ந்தவர்களின் குறிக்கோள் ஒன்றேயொன்று அது இந்தக் குடும்பத்தின் மூத்தவரின் கௌரவத்தை சுக்குநுறாய் உடைப்பது.. அதற்காகவே இன்றை வரை இந்தக் குடும்பத்தில் ஒருத்தராக வளர்ந்து சந்தர்ப்பத்தை எதிர்பார்த்து காத்திருக்கின்றனர்.
அதற்கான நாளும் வெகு அருகிலே அவர்களை நெருங்கியிருந்தது..
அவன் மட்டுமல்ல அவ்வீட்டிலிருந்த ஒவ்வொருவரின் மனமும் இன்றைய கௌசிக்கின் வருகையால் கடந்து வந்த அவர்களது அழகான நாட்களையும் அதை தொடர்ந்த அந்த கசப்பான நாட்களையும் அசைபோடத் தொடங்கியது..
(ஒவ்வொருத்தங்களும் அவங்க அவங்க பேசின நிகழ்வ நினைக்கிறாங்கன்னு கற்பனை பண்ணிக்கங்க மக்களே.. அப்போ தான் லாஜிக் கரெக்டா இருக்கும் ஹிஹிஹி.)
அந்த அரண்மனை வீடு முழுவதும் தோரணங்களாலும் பூக்களாலும் அலங்கரிக்கப்பட்டு அத்தனை அம்சமாய் ஜொலிக்க வீடு முழுவதும் சொந்த பந்தம் உற்றார் உறவினவர்கள் நண்பர்கள் என நிரம்பி வழிந்தனர்.
கொடைக்கானலின் மதிப்பிற்குரிய நாராயண கிருஷ்ணணின் வீட்டுத் திருமணம் என்றால் சாதாரணமாக இருக்குமா? என மக்கள் வியக்கும் அளவிற்கு அத்தனை தடபுடலாய் தங்கள் அரண்மனை வீட்டிலே தங்கள் வீட்டின் பெண்ணரசி பூரணியம்மாளின் செல்ல இளவரசி நித்யாவின் திருமணத்திற்கான நிச்சயதார்த்தை கோலகாலமாய் ஏற்பாடு செய்திருந்தார் நாராயண கிருஷ்ணண்.
நாளை திருமணம் இன்று முதல் நாளோ நிச்சயதார்த்தத்துடன் மேலும் சில சடங்குகளை செய்யவே இந்த நிகழ்வை கோலாகலமாய் ஏற்பாடு செய்திருந்தார்.
வீட்டின் நுழைவாயிலிலே வருவோரை வரவேற்று நாராயண கிருஷ்ணண் கமலம்
பூரணி மோகன்ராஜ் மற்றும் கோகுல கிருஷ்ணன் ஆனந்தி ஆகியோர் தம்பதி சகிதமாய் நின்றிருந்தனர்.
வீட்டின் வரவேற்பரையின் நடுநாயகமாய் திரு வெட்ஸ் நித்யா என மணமக்கள் பெயரை தாங்கி நின்ற அலங்கரிக்கப்பட்ட மேடையில் புன்னகை முகமாய் நின்றிருந்தினர் மணமக்கள்.
அவர்களைச் சூழ நின்று கேலி செய்தே ஒரு வழி செய்து கொண்டிருந்தனர் அவ்வீட்டின் இளவட்டங்கள்.
"புது மாப்பிள்ளைக்கு பப்பப்பரே
நல்ல யோகமடா பப்பப்பரே
அந்த மணமகள்தான் பப்பப்பரே
வந்த நேரமடா பப்பப்பரே"
என பாடிய சிவாவிற்கு பின்பாட்டாக திவ்யா மற்றும் அவ்வீட்டின் கடைக்குட்டிகள் தீரன் தீக்ஷி இருவரும் கோரஷ்பாட அவ்விடமே களைகட்டியது.
"மனசோ இப்போ தந்தியடிக்குது மாமன் நடைக்கு மத்தல டம் டம்
மத்தல டம் டம்... மத்தல டம் டம்... மத்தல டம் டம்
சிரிப்போ இல்ல மின்னலடிக்கிது ஆச பொண்ணுக்கு அட்சத டம் டம்
அட்சத டம் டம், அட்சத டம் டம், அட்சத டம் டம்
புதுசா ஒரு வெட்கம் மொளைக்கிது புடிச்சா ஒரு வெப்பமடிக்கிது
வேட்டி ஒண்ணு சேலையத்தான் கட்டி கிட்டு சிக்கி தவிக்கிது
மால டம் டம், மஞ்சர டம் டம்
மாத்து அடிக்க மங்கள டம் டம்
ஓல டம் டம், ஒதுக்கு டம் டம்
ஓங்கி தட்டிக்கும் ஒத்திக டம் டம் " என பாடியபடி திவ்யாவோ நித்யாவின் கன்னத்தை கிள்ள மணப்பெண்ணும் வெட்கத்தில் சிவந்து நின்றாள்.
இளம் சிவப்பு நிறத்தில் இடையை இறுக்கி பிடித்த லெஹெங்காவினூடு வெளித் தெரிந்தும் தெரியாதவாறு மின்னிய சிற்றிடையிலும் ஓர் ஆண்மகன் மனம் தடுமாறி நிற்பதை கண்டும் காணாது போல தன் போக்கில் விழாவை ரசித்துக் கொண்டிருந்தவளை ரசித்திருந்தான் விஷ்வா.
"ராட்சஷி கொஞ்சமாச்சும் திரும்பி பார்க்குறாளா பாரு" என வாய்க்குள் அர்ச்சித்தவன் அவள் தனியே சிக்கும் தருணத்திற்காய் காத்திருந்தான்.
அவன் எதிர்பார்த்தது போலவே அவளும் ஏதோ பொருளெடுக்க ஸ்டோர் ரூம் பக்கம் செல்ல அவளைத் தொடர்ந்து தானும் சென்றவனோ அவளை பின்னிருந்து வேகமாய் அணைத்திருந்தான்..
திடீரென்ற அணைப்பில் அரண்டு கத்த முயன்றவள் இதழ்களை வேகமாய் கரம் கொண்டு மூடியவன் அவள் காதோரமாய் "தியா பேபி நான் தான்" என கிசுகிசுப்பாய் கூறிட அதில் சற்றே பதற்றம் நீங்கியவள் ஒரு பெருமூச்சுடன் அவனை விட்டு விலகி இடுப்பில் கைகுற்றி அவனை முறைத்துப் பார்த்தாள்.
அவனோ சிரிப்புடன் அவளை மேலிருந்து கீழ் ரசித்தபடி "கோபப்பட்டாலும் ரொம்ப அழகா இருக்க தியா பேபி" என அவள் கன்னம் கிள்ள முயல அவன் கரத்தை தட்டிவிட்டவள் மாறா முறைப்புடன் "ஹலோ வக்கீல் ஸார் இந்த டச்சிங் டச்சிங் எல்லாம் என்கிட்ட வெச்சிக்கிடாதிங்க தெரியும்ல நான் பொலீஸ்காரன் தங்கச்சி.. என் அண்ணன் கிட்ட சொன்னேன்னு வெச்சிக்கொங்க அப்புறம் லாடம் தான்" என்றவளின் பேச்சில் கேலியாய் சிரித்தான் விஷ்வா.
"ஹலோ மிஸிஸ் விஷ்வா உங்க அண்ணன் இன்னும் பொலீஸ் ஆகல இப்பா தான் ஐபிஎஸ் எக்ஸாமே எழுதி முடிச்சியிருக்காரு.." என்றவனை உதட்டை சுழித்து பார்த்தவள்.
"எங்கண்ணன் தான் பெஸ்ட் லெவல்ல பாஸ் பண்ணுவான்" என சற்றே கர்வமாய் கூறியதில் எதிரே நின்றவனோ பல்லைக் கடித்தான்.
அவன் முகம் காட்டிய பாவனையில் இதழ்களுக்குள் சிரித்தவள் மனமோ "நான் வேணும் ஆனா என் அண்ணன் வேண்டாதவனா? " என எண்ணிக் கொண்டவளுக்கு மனதின் ஓரம் சிறு கவலை எழத் தான் செய்தது.
தன் மனதிற்கு பிடித்தவனுக்கு தன்னை உயிராய் நேசிப்பவனுக்கு ஏன் நான் உயிராய் மதிக்கும் தன் அண்ணணின் மீது இத்தனை கடுகடுப்பு.. தன் மீது கொண்ட அன்பால் உண்டான பொறாமையா? என சில நேரங்களில் எண்ணுபவளுக்கு பதில் என்னவோ இல்லை என்பதே..
விஷ்வாவின் இந்த கடுப்பும் கோபமும் இன்று நேற்று அல்லவே..
எப்போது தன் தங்கையுடன் இந்த வீட்டிற்கு முதல்முறை வந்தானோ அன்றிலிருந்து கௌசிக் சிவாவிடம் பேசுவதே இல்லை .. எந்த நேரமும் அவன் பெரியப்பாவுடனும் அவர் மகனோடும் மட்டுமே தன் நேரத்தை செலவிடுபவன்
சிலசில நேரங்களில் மட்டும் தன்னோடு சீண்டி விளையாடுபவனுக்கு எந்தப் புள்ளியில் தன் மீது காதல் தோன்றியது என இன்று வரை அவளுக்குத் தெரியவில்லை.
என்று அவன் மனம் கொண்ட காதலை ஒழிவு மறைவின்றி தைரியமாய் அவளிடம் கூறியனானோ அன்றே பெண்ணவள் மனம் அவனிடம் காதலில் தடுமாற ஆரம்பித்தது.
நாட்களின் போக்கில் ஒருத்தர் மீது ஒருத்தர் உயிராய் நேசிப்போம் என்பதை அவ்விருவருமே எதிர்பார்த்திருக்கவில்லை.
காதலால் அவ்விரு மனங்களும் இணைந்திருக்க அவர்களுக்கு குறுக்கே நின்றது என்பது என்னவோ விஷ்வாவின் மனதில் அமிழ்ந்து கிடக்கும் பழிவெறி என்பது அவன் மனமறிந்த ரகசியம்.
ஆம் பழிவெறியே, அவன் கொண்ட பழிவெறி ஒரு உயிரை மட்டுமல்ல தன் உயிர்க் காதலையும் காவு வாங்கப் போவதை அவன் அறிந்திருக்கவில்லை.
மௌனமாய் சில கணங்கள் அவனையே பார்த்திருந்தவள் அங்கிருந்து நகர முயல எட்டி அவள் கரத்தை பிடித்தவன் "சரி சொல்லு எப்போ கல்யாணம் பண்ணிக்கலாம்" என்க அவனைத் தலைசரித்துப் பார்த்தவள்..
"என் அண்ணன் ஓகேன்னு சொன்னா எனக்கும் டபுள் ஓகே வக்கீல் ஸார்" என்றவள் மான்குட்டியாய் துள்ளி ஓடிட அவள் பதிலில் பல்லைக்கடித்தது கோப பெருமூச்சுடன் நின்றிருந்தான் விஷ்வா.
சிறிது நேரம் வரை அங்கிருந்தவன் பின் வெளியேறி வர அவன் விழிகளோ அங்கே ஒரு ஓரமாய் நின்று நடக்கும் நிகழ்வுகளை வெறித்து நின்ற தங்கையில் பதிந்திட "இவளை எப்பிடி மறந்தேன்" என்ற மனதில் எழுந்த குறுகுறுப்போடு அவளை நெருங்கிச் சென்றவன் அவள் தோள் தொட்டான்.
அதில் தன் பார்வையை மாற்றாது அவனை பார்த்தவள் பார்வையிலிருந்த கேள்வியில் பதிலின்றி மௌனமாய் அவளைப் பார்த்தான் விஷ்வா.
அவன் மௌனத்தில் அவள் இதழ்களோ
கேலியாய் வளைய அவனை பார்த்தவள்
"என்ன அண்ணா.. உன் காதல் முன்னாடி பழி வெறியெல்லாம் மறந்து போயிடுமோ?" என நக்கலாய் கேட்டதில் விழுக்கென்று நிமிர்ந்து தங்கையை பார்த்தவன் அழுத்தமாய் இல்லையென தலையசைத்து "திவ்யா மேல நான் வெச்சுருக்க காதல் எப்பிடி மாறாதோ அத போல என்னோட குறிக்கோளும் மாறாது நேஹா" என்க.. அதில் நம்பாத பார்வை பார்த்தவள் தன் பார்வையை திருப்பிக் கொண்டாள்.
தங்கையின் நம்பாத பார்வையில் மனது அடிபட்டாலும்.. அவள் புரிந்து கொள்வாள் என எண்ணியவன் நிகழ்வுகளை பார்த்திருந்தான்.
நேரம் செல்ல வருகை தந்தவாறிருந்த விருந்தினர்கள் ஒவ்வொருவராய் வரவேற்று நின்ற நாராயணனின் விழிகளோ யாரையோ எதிர்பார்த்துக் காத்திருக்க அவர் எதிர்பார்ப்பை பூர்த்தி செய்வது போலவே அங்கே வந்து நின்ற வண்டியிலிருந்து இறங்கினார் அவரின் ஆருயிர் தோழன் குருநாத்.
நண்பனைக் கண்டதும் துள்ளளோடு ஓடிச் சென்று நண்பனை அணைத்துக் கொண்டவர்.
"டேய் வாடா.. எங்க நீ வராம போய்டுவியோன்னு நினைச்சேன்" என தன் சந்தோசத்தை வெளிப்படுத்தினார்.
தன்னை அணைத்திருந்த நண்பனை புன்னகை முகமாய் பார்த்த குருநாத் "என்னோட உயிர் நண்பனோட வீட்டுக் கல்யாணம் நான் வராமாலாடா?" என அவருக்கு சளைக்காத சந்தோஷத்தோடு நண்பனை அணைத்திருந்தார்.
நண்பர்கள் இருவரினதும் சந்தோஷத்தையும் கண்டு புன்னகையோடு அவர்களை பார்த்திருந்தனர் மற்றவர்கள்.
பார்ப்பவர்கள் அனைவரும் பொறாமை
கொள்ளும் அளவிற்கு நெருங்கிய
பால்யகால நட்பல்லவா இருவரதும்..
சிறுவயதிலிருந்து ஒன்றாய் படித்து வளர்ந்தவர்கள் இடையில் குருநாத்தின் தந்தையின் வேலையின் மாற்றல் காரணமாய் பிரிந்து சென்ற நட்போ மீண்டும் இதே கொடைக்கானலில் இணைந்து கொண்டது என்னவோ குருநாத்தின் காதல் வாழ்க்கையால் தான்.
ஆம் குருநாத் காதல் திருமணம் செய்து கொண்டு வந்து குடியேறியது என்னவோ அவரது சிறுவயதில் வாழ்ந்த கொடைக்கானலிலே..
மீண்டும் பழைய நட்பு புதிதாய் புதுப் பரிணாமத்தில் உருவாகி இரும்பென இறுகிட அதே போலவே அவர்களது குடும்பம் குழந்தைகளுக்குமிடையே அவர்களது நட்பும் பகிரப்பட்டு அவர்களிடையே ஒரு இணைபிரியா பந்தத்தை உருவாக்கியவர்கள் இதோ எத்தனை வயதானாலும் நாங்கள் இப்படித்தான் எங்கள் நட்பும் இப்படித்தான் என்பது போல நட்பின் ஆரம்புள்ளியிலிருந்து இதோ இன்றுவரை இருவரும் தங்கள் தோழமையில் அத்தனை உறுதியோடு ஒருத்தருக்கு ஒருத்தர் துணையாய் இருந்து வருகின்றனர்.
நண்பர்கள் இருவரும் தங்களுக்கு பேசிக் கொண்டிருக்க அவர்களுக்கு குறுக்கே வந்து குதித்து நின்ற பெண்ணவளோ சிறு முறைப்புடன் "மாமா உங்க ப்ரெண்ட்ட கண்டவுடனே என்ன மறந்திட்டிகளா?" என கேட்ட தன் நண்பனின் நகலை புன்னகையோடு அணைத்துக் கொண்டார் நாராயணன்.
"உன்ன மறப்பேனா சிவாங்கிமா? நீ என் செல்ல மருமகளாச்சே" என்றவர் அவள் தலை வருடி "எப்பிடிடா இருக்க.. இந்த ராஸ்கலால என் செல்ல மருமகளையும் பிரிஞ்சி நாங்க இருக்குற நிலமை" என மருமகளிடம் கொஞ்சி நண்பனிடம் கோபமாய் முடித்து வைத்தார் நாரயணன்.
குருநாத் ஒருவருடம் முன்பு வரை இதே கொடைக்கானலில் டிஎஸ்பி யாக இருந்தவர் கடந்த வருடம் பணி மாற்றலாக வேறொரு ஊருக்கு செல்ல வேண்டி ஏற்பட்ட தன்னோடு தனக்கு ஒரே துணையாய் இருந்த தன் மகளையும் அழைத்துச் செல்ல எண்ணியவர் அவளையும் அழைத்துச் சென்றிருந்தார்.
அதுவோ இத்தனை காலமாய் தங்களோடு ஒன்றியிருந்தவர்கள் வேலையை காட்டி தனியே சென்றதில் சிறு கோபத்தை நாராயணன் மனதில் விதைத்திருக்க..அதன் வெளிப்பாடே இது.
நண்பனின் கோபத்தில் சிரித்த குருநாத்தோ அவர் தோளோடு தோளணைத்து "டேய் எப்போ திரும்ப வந்தாலும் இதே சொல்லி சண்ட போடாதடா நாராயணா.. இன்னும் ஒருவருசம் தான் என் சிங்கக் குட்டி இந்த காவல்துறைக்குள கால் எடுத்து வெச்சிட்டா போதும் நான் ரிட்டெய்யர் ஆகிடுவேன்..அப்புறம் நீ ஆசப்பட்ட போலவே நாம எல்லாரும் ஒரே குடும்பமா ஒரே வீட்ல இருக்கலாம் சரியா?" என நண்பனை தாஜா செய்து சமாதானம் செய்தார்.
தந்தையின் பேச்சில் சிவாங்கியோ "டாடி நான் உங்க மகளா? இல்ல அத்து உங்க மகனானே எனக்கு டவுட்டா இருக்கு" என தாடையில் கைவைத்து யோசித்தவள் காதை செல்லமாய் திருகிவிட்டவர் "இதுல என்ன சந்தேகம் என் கௌசிக் கிருஷ்ணா தான் என் சிங்கக்குட்டி.. என்னோட ஆசைக்காகவே பொலீஸ் வேலைல சேர தயாரான என் ஆண் வாரிசு" எனும் போதே அவர் கண்ணில் பெருமை மின்னியது.
நண்பனின் கூற்றில் சிரித்த நாரயணன் "டேய் போதும்டா என் மருமகள வம்பு பண்ணாத.. நீயே உன் சிங்கக் குட்டியவெச்சிக்கோ.. பெத்தது என்னவோ நான் தான் ..அதுக்கப்புறம் அவன் வளர்ந்தது என்னவோ உன்ன பார்த்து தான்.. அதுதான் பையன் அவனோட பாசக்கார அத்தம்மா அழைச்சிக் கூட கல்யாணத்துக்கு வராம போயிட்டான்" என்க அவர் தோள் தட்டி நடந்த குருநாத்தோ "டேய் நாரயணா நீ இன்னும் என் கிருஷ்ணாவ சரியா புரிஞ்சிக்கலடா" என்றவர் தன்னை குழப்பமாய் பார்த்த நண்பனை அழைத்துக் கொண்டு உள்நுழைந்தார்.
இத்தனை நேரமும் யாரையும் கண்டு கொள்ளாது தங்களுக்குள்ளே பேசிக் கொண்டிருந்த இருவரையும் முறைத்து நின்ற பூரணியோ "ஹப்பா இப்போவாச்சும் இரண்டு பேரும் பேசிமுடிச்சிங்களே" என போலியாய் சலித்துக் கொள்ள அவரை பார்த்து சிரித்து வைத்தனர் நண்பர்கள் இருவரும்.
குருநாத்தோ அங்கிருந்த அனைவரிடம் நலம் விசாரித்தவர் பெயருக்கு சிரித்தபடி நின்ற மோகன்ராஜ்ஜின் தோளில் அழுத்தமாய் தட்டிக் கொடுத்து சிரித்துவிட்டு உள்நுழைந்தார்.
அவர் தட்டியதில் வலித்த தோளை வருடிவிட்ட மோகன்ராஜ்ஜின் மனமோ வன்மத்தில் புகைந்தது.
நாராயணண் குருநாத் இருவரினதும் இந்த நட்பில் அவருக்கு எப்போதுமே ஓர் புகைச்சல் உண்டு.
இந்த வீட்டிற்கு அவர் வந்த காலத்திலிருந்து அவ்வீட்டின் மருமகன் தன்னை விட குருநாத்திற்கு கிடைக்கும் மதிப்பும் மரியாதையும் அவருக்கு கோபத்தை உண்டாக்கினாலும் அதை வெளிக் கட்டும் அளவிற்கு தைரியமில்லாதவர் வெளிப் பார்வைக்கு போலியாய் நல்லவர் போல வாழ்ந்தவர் உள் மனமோ தன் வஞ்சத்தைக் கக்க சந்தர்ப்பத்தை எதிர்பார்த்துக் காத்திருந்தது.
தங்கையின் கணவனின் நயவஞ்சக குணத்தை அறிந்திருந்தாலும் நாராயணனோ தங்கையின் முகத்திற்காக அமைதியாய் அவரை பொறுத்துக் கொள்வார். ஆனால் குருநாத்தோ மறைமுகமாய் அவரை அதட்டி மிரட்டுபவர் அவரை அடக்கி வைத்திருந்தார்.
இருவருக்கும் பயந்தே தன் வாலைச்சுருட்டி தன் மனைவிக்கு நல்ல கணவனாய் தன் பிள்ளைகளுக்கு நல்ல தந்தையாய் அவ்வீட்டில் தன்வாழ்க்கையை ஓட்டிக் கொண்டிருக்கின்றார் மோகன்ராஜ்.
தந்தையோடு உள்நுழைந்த சிவாங்கியின் விழிகளோ மேடையில் நின்ற தன் இளவட்டங்களை நோக்கி பாய அடுத்த கணம் சிட்டாய் அங்கு பறந்திருந்தாள்.
கடல் நீல நிற லெகேங்ஹாவில் தேவதையென வந்து நின்ற தன்னவளைக் கண்டு விழிகள் விரிய பார்த்து நின்ற சிவாவோ தன் வாயில் உணர்ந்த தொடுகையில் குனிந்து பார்க்க அங்கோ கைக்குட்டையால் தன் வாயை துடைத்துவிட்ட மணமகன் திருவை முறைத்தான்.
அவனோ "ரொம்ப வழிஞ்சிதா அதான் துடைச்சிவிட்டேன்" என நக்கலாய் கூறிட அதில் அசட்டு சிரிப்பை உதிர்த்தான் சிவா.
அவன் சிரிப்பில் அவனை முறைத்தவன்
"டேய் சிவா உங்கண்ணன் வருவானா மாட்டானாடா.. அவனெல்லாம் ஒரு ப்ரெண்ட்டாடா.. நண்பனோட கல்யாணத்துக்கு கூட வராம அப்பிடி என்ன தான் வேல.. வரட்டும்" என தன் புலம்பலை ஆரம்பித்திட பாவமாய் பார்த்து வைத்தான் சிவா.
பின்னே திருமணம் முடிவாகிய தினத்திலிருந்து இவனின் அலுப்பே இல்லாத அனத்தலில் பழியாவது அவனல்லவா..
திரு கௌசிக்கின் சிறுவயது நண்பன்.. யாருமற்றவனுக்கு அனைத்துமாய் இருந்து கல்வி முதல் அனைத்தையும் அவனுக்கு வழங்கியது என்னவோ கௌசிக்கும் அவன் தந்தை நாராயணனுமே .. இருவரின் உதவில் படித்து நல்ல வேலையில் சேர்ந்தவனுக்கு தன் தங்கையின் மகளையே திருமணம் பேசி முடித்தவர் இதோ திருமணத்தையும் நடத்திக் கொண்டிருந்தார்.
தன் கேள்விக்கு பதில் பேசாது அமைதி நிலவியதை உணர்ந்து நிமிர்ந்த திருவோ அவ்விடம் சிவா இல்லாதிருப்பது கண்டு பார்வையால் தேட அவனோ எப்போதோ அவன் கண்ணை விட்டு மறைந்திருந்தான்.
இளசுகளின் சந்தோஷக் கூச்சலோடும் பெரியோர்களின் மகிழ்வோடும் திருமண வரவேற்பு நடந்து கொண்டிருந்தது.
அடுத்தடுத்த நிகழ்வுகளாய் நலங்கு வைத்து மணமக்களுக்கான திருமண ஆடைகளை கொடுத்து ஓய்வெடுக்குமாறு அவரவர் அறைக்குள் அறைக்குள் அனுப்பி வைக்கப்பட்டனர்.
நாளை அதிகாலை வேளை ஆறு மணிக்கு நல்ல முகூர்த்த வேளையில் திருமணம் வைத்திருந்தபடியால் மணமக்களுக்கு உணவை வழங்கி நேரமாகவே அவரவர் அறைக்குள் அனுப்பி வைக்கப்பட்டனர்.
கொண்டாட்டங்கள் முடிந்து இளையவர்கள் அனைவரும் ஓய்ந்து போய் தத்தமது அறைக்குள் முடங்கிட பெரியவர்களோ சற்று ஓய்வாய் ஒன்றாய் அமர்ந்திருந்தனர்.
அனைவரின் முகத்தில் நிறைவான புன்னகை நிறைந்திருந்தது.
"எல்லாம் ஒருவழியா நல்லபடியா முடிஞ்சுது ..நாளைக்கு கல்யாணமும் நல்லபடியா முடிஞ்சிதுன்னா சந்தோஷம் தான்" என்ற தங்கையை புன்னகையோடு பார்த்தவர்.
"கவலப்படாத பூரணிமா எல்லாமே நல்லபடியா நடக்கும்" என்றார்.
"பசங்க எல்லாரும் ரொம்ப சந்தோஷமா இருந்தாங்க ஆனா இந்த கிருஷ் பய தான் வராம ஏமாத்திட்டான்.. அதுதான் கொஞ்சம் கவலையா இருக்குண்ணா" என சற்றே வாடிய முகமாய் கூறினார் பூரணி.
குருநாத்தோ "நீ கவலப்டுற அளவுக்கு உன் மருமவன் நடந்துக்க மாட்டான்மா பூரணி.." என்றவர் வார்த்தையை முடிக்க வீட்டு வாசலில் வண்டியொன்று வந்து நிற்கவும் சரியாய் இருந்தது.
வண்டிச் சத்ததில் குருநாத்தோ புன்னகையுடன் "சொன்னேன்ல" என்றவர் புன்னகையோடு விரைந்து வெளியேறிச் செல்ல அவரை ஓடி வந்து அணைத்திருந்தான் கௌசிக்கிருஷ்ணா.
"குருப்பா .. எப்பிடி இருக்கிங்க" என்ற சந்தோஷக் கூச்சலிட்டவனை தானும் அணைத்துவிடுவித்தவர் "நான் ரொம்ப நல்லாயிருக்கேன் மை போய்.. நீ எப்பிடியிருக்க.." என்க.
"எனக்கென்ன டிசிபி ஸார் .. நான் ரொம்ப நல்லாயிருக்கேன்" என கண்சிமிட்டி சிரித்தவன் அங்கே வந்த தந்தையை கண்டு புன்னகையோடு அவரை அணைத்துக் கொண்டான்.
"எப்பிடிப்பா இருக்கிங்க.. " என தந்தையிடம் நலம் விசாரித்தவன் அருகே நின்ற தாயையும் அணைத்து அவரையும் நலம் விசாரித்து திரும்பியவன் பார்வையோ தன்னையே முறைத்தி நின்றவரைக் கண்டு மன்னிப்பை யாசிக்கும் பாவனையில் "ஸாரி ஸ்வீட் ஹார்ட்" என்றதில் அவர் முறைப்பும் இருந்த இடம் இல்லாது போய்விட புன்னகையோடு அவனை அணைத்துக் கொண்டார்..
அனைவரின் நல விசாரிப்புக்களுக்கும் புன்னகையோடு தலையசைத்தவன் அடுத்து தன் நண்பனைக் காணச் சென்றவனுக்கு அங்கும் நண்பனிடம் பல அர்ச்சனைகளை வாங்கிக் கட்டிக் கொண்டு நண்பனை சமாளித்து மலையிறக்கிய பின்னரே தன்னறைக்குள் புகுந்து கொண்டான் கௌசிக்.
அனைவரும் உறக்கத்திற்கு சென்றிருக்க நள்ளிரவு வேளையில் தன்னறையின் பால்கனி வழியே வானத்தை வெறித்திருந்தவளின் முகத்தில் அத்தனை கோபம் ஆக்ரோஷம் தாண்டவாட நின்றிருந்தாள் நேஹா.
சற்று முன்னர் தூக்கமின்றி தன்னறையை விட்டு வெளியே வந்தவளுக்கு கீழே தன் மகனோடு பாசமழை பொழிந்து நின்ற நாராயணன் குருநாத் இருவரின் முகம் காட்டிய சந்தோஷத்தைக் கண்டவளுக்கோ உள்ளம் பற்றியெறிய அங்கு நிற்க முடியாதவளாய் மீண்டும் தன்னறைக்குள் அடைந்து கொண்டவளுக்கு உடம்பெல்லாம் பற்றியெரியும் அளவவிற்கு ஆத்திரம் கொழுந்துவிட்டெரிந்தது.
அவள் மனமுழுவதும் "என் அப்பாவோட சந்தோஷ பறிச்சிட்டு நீங்க மட்டும் குடும்ப குழந்தை குட்டினு சந்தோஷமா இருக்கிங்களா?? விடமாட்டேன்.. எங்கப்பாவுக்காக உங்க எல்லோருடைய சந்தோஷத்தையும் குழி தோண்டி புதைக்காம விடமாட்டேன்" என்ற வஞ்சமே வேரூன்றி பரவியிருந்தது.
நிமிடங்களாய் வானத்தை வெறித்திருந்தவள் தோளில் உணர்ந்த தொடுகையில் திரும்பிட அங்கு நின்றிருந்தார் மோகன்ராஜ்.. அவளின் பெரியப்பா..
"என்ன நேஹாமா இன்னும் தூங்கலையா?" என்றவரை அழுத்தமாய் பார்த்தவள் ..
"எப்படி பெரியப்பா தூங்க சொல்றிங்க..இங்க நடக்குறதெல்லாம் பார்த்து நிம்மதியா எப்பிடி தூங்க சொல்றீங்க.. எங்கப்பாவோட நிம்மதிய சந்தோஷத்தை அழிச்ச அந்த நாராயணன் அவர் குடும்பத்தோட சந்தோஷமா இருக்குறத பார்த்துட்டு எப்பிடி நிம்மதியா தூங்க சொல்றீங்க?" என சீறலாய் வந்து வீழ்ந்தவளின் வார்த்தையில் அவளின் கோபம் உணர்ந்தவர் அவளை சமாதானம் செய்ய முயன்றார்.
"கோபப்படாத நேஹா.. பொறுமையா இரு.. இது எதுவுமே அந்த நாராயணனுக்கு நிலைக்காது.. கூடிய சீக்கிரமே இதுக்கு எல்லாம் முடிவு கட்டி என் தம்பியோட இழப்புக்கு நியாயம் செய்யலாம்.. நம்ம திட்டத்தை செயற்படுத்தனும்னா அதுக்கு உன்னோட இந்த கோபத்தையும் வேகத்தையும் பொறுமையோட கையாளனும்.. அவசரத்துல ஏதாச்சும் ஒரு தப்பு பண்ணி நாமளே அந்த குருநாத்தோட பார்வையில சிக்கிடக் கூடாது.. நண்பனுக்கு ஒன்னுனா அவன் கொலை பண்ணக்கூட தயங்கமாட்டான்" என எச்சரித்தவர் அவளை கூர்மையாய் பார்த்தபடி..
"இப்போ நம்மளோட துருப்புச்சீட்டு அந்த திவ்யாவும் அந்த கௌசிக்கும் தான் அவங்கள வெச்சு தான் நாம காய் நகர்த்தனும்" என்றவர் தன் திட்டத்தை கூறி முடித்திட இருவரும் வில்லத்தனமாய் சிரித்துக் கொண்டனர்.
என்றோ நிகழ்ந்த ஒரு தவறிற்கு பழிவாங்கும் ஆயுதமாய் நேஹா விஷ்வா என்ற இருவரின் பிஞ்சு வயதிலே தங்கள் நஞ்சை விதைத்து இதோ இந்தளவிற்கு அவர்கள் மனதை வன்மத்தால் நிரப்பியிருந்த மோகன்ராஜ்ஜிற்கு தன்னால் சாதிக்க முடியாததை தன் தம்பியின் பிள்ளைகளைக் கொண்டு சாதிக்க எண்ணியவராய் இதோ அவர்களை வஞ்சத்திலே வளர்த்துவிட்டிருந்தார்.
அவர் எதிர்பார்த்தது போலவே அவரின் போதனையிலும் வளர்ந்தவர்களின் குறிக்கோள் ஒன்றேயொன்று அது இந்தக் குடும்பத்தின் மூத்தவரின் கௌரவத்தை சுக்குநுறாய் உடைப்பது.. அதற்காகவே இன்றை வரை இந்தக் குடும்பத்தில் ஒருத்தராக வளர்ந்து சந்தர்ப்பத்தை எதிர்பார்த்து காத்திருக்கின்றனர்.
அதற்கான நாளும் வெகு அருகிலே அவர்களை நெருங்கியிருந்தது..
Last edited:
Habi
Moderator
அத்தியாயம் - 15
அடுத்த நாள் விடியல் கல்யாண மேளதாளங்களோடு அமோகமாகவே விடிந்தது.
வீடு முழுவதும் பட்டுபுடவை சரசரக்க பெண்களும் பட்டுவேட்டி சட்டையில் ஆண்களும்.. அத்தனை அம்சமாய் வீட்டையே நிறைத்திருந்தனர்.
அரண்மனை போன்ற வீடிருக்க வீட்டிலே தங்கள் பிரம்மாண்டமான ஹால் நடுவிலே திருமண மேடையமைத்து மணமகன் இருக்கையில் திரு அமர்ந்து அய்யர் கூறிய மந்திரத்தை உச்ச்சரித்துக் கொண்டிருந்தான்.
அவனைச் சுற்றி சிவா கௌசிக் இருவரும் மாப்பிள்ளை தோழர்களாக அவனருகே நின்றிருந்தனர்.
முகூர்த்த நேரம் நெருங்க மணப்பெண் அழைத்து வரப்பட்டு மேடையில் அமர்ந்து மணப்பெண்ணும் அய்யர் கூறிய மந்திரங்களை கூறத் தொடங்கினாள்.
மந்திர உச்சரிப்புகள் முடிந்திட
அடுத்து மங்கள நாண் அனைவராலும் ஆசிர்வதிக்கப்பட்டு எடுத்து மேடைக்கு கொண்டு வர அய்யர் தந்த மாங்கல்யத்தை பெற்றவன் கெட்டிமேளம் முழங்க தன் சரிபாதியின் கழுத்தில் தாலியை முடித்து தன் மனைவியாக்கிக் கொண்டான்.
பெரியவர்கள் இளையவர்கள் என அனைவரும் மகிழ்ச்சியோடு அர்ச்சதை தூவி மணமக்களை வாழ்த்தி நின்றனர்.
அடுத்தடுத்து சாஸ்திரங்கள் சம்பிரதாயங்கள் எனஅடுக்கடுக்காய் வந்து குவிந்தவைகளை செய்து முடிவப்பதுக்குள்ளே மணமக்களை ஒருவழியாக்கியிருந்தனர்.
கேலி கிண்டல் மகிழ்ச்சியாய் ஆரவாரமாய் நேரங்கள் அழகாய் நகர்ந்திட வந்திருந்த விருந்தினர்கள் உறவினர்கள் ஒவ்வொருவராய் மணமக்களை வாழ்த்திவிட்டு விடைபெற்று கிளம்பிச் சென்றுவிட இறுதியில் வீட்டினர் மட்டுமே எஞ்சியிருந்தனர்.
அடுத்த நிகழ்வாய் மணமக்களுக்கான இரவு சடங்கிற்கான ஏற்பாடுகளை தடபுடலாய் இளையவர்கள் தலைமையில் செய்துமுடித்த பெரியவர்களோ இசுகள் மத்தியில் கேலியில் சிக்கித்தவித்த மணமக்களை காப்பாற்றி ஒருவழியாய் அவர்களை அனுப்பி வைத்து மற்றவர்களையும் அதட்டி உருட்டி அவர்களுக்கான இரவுணவையும் கொடுத்து அவரவர் அறைக்கு அனுப்பி வைத்து ஓய்வாய் தத்தமது அறைக்குள் அடைந்து கொண்டனர்.
தொடர்ந்த நாட்களாய் கல்யாண வேலையால் உண்டான அலைச்சலில் அவ்விரவு களைப்பு மீதுற கண்ணசந்து போயினர் அனைவரும்.
அடுத்தடுத்த நாட்களும் ரிசப்ஷன் கோவில் பூஜை என ஓடிட அந்த வாரம் முழுவதுமே அரண்மனை வீடு ஜெகஜோதியாய் மின்னிக் கொண்டிருந்தது.
இதோ திருமணம் முடிந்து ஒரு வாரம் முடிந்திருக்க திருமணத்திற்கென வந்திருந்த குருநாத்தும் நண்பனிடம் விடைபெற்று கிளம்பத் தயாராக நின்றார்.
"போய்ட்டு வரேன் நாராயண பத்திரமா இருந்துக்கோடா உடம்ப நல்லா பார்த்துக்கோ" என நண்பனுக்கு ஆயிரம் பத்திரம் கூறியவர் மனமோ ஏதோ போல அடித்துக் கொள்ள நண்பனின் கரங்களை இறுக பற்றிக் கொண்டு நின்றிருந்தார்.
நாராயணுக்கோ நண்பனின் சிறுபிள்ளைத் தனமான செய்கையில் உதட்டில் புன்னகை பூக்க தானும் அவர் கரங்களை அழுந்தப் பற்றிக் கொண்டவர் "டேய் நாதா ..என் குருநாதா நான் பத்திரமா இருந்துக்குறேன்டா.. நீ ரொம்ப பீல் பண்ணாம இரு" என சிரிப்புடன் கூறி நண்பனை அணைத்து விடுவித்தார்.
நண்பனின் வார்த்தையில் சிறு தெம்புடன் அவரிடமிருந்து விடைபெற்றவர்.
மனமோ என்னவோ போல் இருக்க கௌசிக்கை தனியே அழைத்து அனைவரையும் பத்திரமாய் பார்த்துக் கொள்ளுமாறு கூறி அவனிடமும் குடும்பத்தினரிடமும் விடைபெற்று மகளை அழைத்துக் கொண்டு கிளம்பிச் சென்றார்.
போகும் நண்பனை பார்த்திருந்த நாரயணனுக்கும் மனம் என்னவோ போலிருக்க எதுவும் பேசாது அமைதியாய் தன்னறைக்குள் அடைந்து கொண்டார்.
அடுத்தடுத்த நாட்களும் வேகமாய் நகர்ந்திட ஐ.பி.எஸ் தேர்வுக்கான முடிவுகளும் வெளியாகியிருந்தது.
அன்று திவ்யா சொன்னது போலவே முதலிடத்தில் தேர்வாகியிருந்தான் கௌசிக்.
வீட்டினர் அனைவரும் சந்தோஷமாய் அவனுக்கு வாழ்த்தை தெரிவிக்க மோகன்ராஜ் மற்றும் நேஹா இருவரினதும் முகங்களும் சுருங்கித் தான் போனது.. இருந்தும் தங்கள் மனதை மறைத்துக் கொண்டவர்கள் அவனுக்கு வாழ்த்தை தெரிவித்தனர்.
இன்னும் சில நாட்களில் பயிற்சிக்காக மும்பை செல்ல வேண்டியிருப்பதால் தன் குடும்பத்துடனே அதிகளவான நேரத்தை செலவளித்தான் கௌசிக்.
....
"என்ன பெரியப்பா செஞ்சிட்டு இருக்கிங்க பொறுமையா இரு இருன்னுஇன்னும் எத்தனை நாளைக்கு இப்பிடி அமைதியா இருக்க சொல்றீங்க" வானுக்கும் பூமிக்கும் குதித்தவளாய் கத்திக் கொண்டிருந்தவளை என்ன சொல்லி அமைதிபடுத்துவது என தெரியாது வாய்மூடி நின்றிருந்தார் மோகன்ராஜ்.
"பேசுங்க எதுக்கு இப்போ அமைதியா இருக்கிங்க.. என்ன தான் செய்து அந்த நாராயணண் குடும்பத்தை அவமானத்துறது அதுக்கான வழிய சொல்லுங்க." என்றவளுக்கு பதில் பேச வாய் திறந்த சமயம் அறைக்குள் நுழைந்தான் விஷ்வா.
அவன் முகமோ கோபத்தில் சிவந்திருக்க வேகமாய் நுழைந்தவன் பொத்தென்று படுக்கையில் அமர்ந்திட அவனையே குழப்பமாய் பார்த்திருந்தனர் மற்ற இருவரும்.
"என்னாச்சு விஷ்வா எதுக்கு கோபமா இருக்க" என்ற மோகன்ராஜ்ஜை நிமிர்ந்து பார்த்தவன்.
"பெரியப்பா எனக்கு திவ்யாவ கல்யாணம் பண்ணி கொடுங்க" என பட்டென்று கேட்டவனை அதிர்ந்து பார்த்தனர் இருரூவரும்.
"அண்ணா என்ன பேசிட்டு இருக்க நீ" என்ற நேஹாவை அழுத்தமாய் பார்த்தவனோ "நான் எல்லாமே தெரிஞ்சு தான் பேசுறேன் நேஹா.. எனக்கு திவ்யா வேணும்" என்றான் தெளிவாய் இது தான் என் முடிவு என்பது போல்.
அதில் சுறுசுறுவென கோபம் பொங்க அவனை நெருங்கியவள் "என்ன சொன்ன எல்லாம் தெரிஞ்சு தான் பேசுறியா" மூச்சிரைக்க கேட்டவள் கிண்டலாய் "அது சரி பொண்ணு மயக்கத்துல பேசுறியா பேசு" என்றவள் மோகன்ராஜிடம் திரும்பி "பெரியப்பா எங்கண்ணன் கேட்ட போலவே அவன் ஆசபட்ட பொண்ண கட்டி வைங்க அப்படியே அந்த கௌசிக்கும் எனக்கும் கல்யாணத்தை பேசுங்க" என்றவளை அதிர்ந்து நோக்கினர்.
"நேஹா என்ன பேசுற நீ" என அவளை தன்பக்கம் திருப்பி கோபமாய் கேட்டவனை நிதானமாய் ஏறிட்டாள் நேஹா.
"என்ன பேசுறேன்..சரியா தானே பேசுறேன்.. நீ உன் காதல பாரு நான் என் காரியத்தை பார்த்துக்குறேன்." என்றவள் மீண்டும் அவரிடம் "இரண்டு கல்யாணத்தையும் ஒரே மேடையிலே முடிச்சிக்கலாம்னு சொல்லி பேசுங்க பெரியப்பா" என்றவள் விஷ்வா அழைத்தும் பேசாது விறுவிறுவென வெளியேறிச் சென்றாள்.
விஷ்வாவோ போகும் தங்கையை அலுப்புடன் பார்த்தவன் அவரிடம் திரும்பி "என்ன பெரியப்பா இவ இப்பிடி பேசிட்டு போறா.. நானே ஏற்கனவே கடுப்புல இருக்கேன் இப்போ இவ வேற" என்று தலையை அழுந்தக் கோதி நின்றவன் தோள் தட்டியவர்.
"என்னாச்சு விஷ்வா எதுக்கு இந்த திடீர் முடிவு" என அவனிடம் கேட்க அவனோ "திவ்யாவுக்கு கல்யாணம் ஏற்பாடு பண்றதா அவ அப்பா யாரோடவோ போன்ல பேசிட்டு இருந்தாரு.." எனும் போதே அவன் முகம் கோபத்தில் சிவந்தது.
அவன் முகமாற்றத்திலே அவன் அவள் மீது கொண்ட விருப்பத்தின் அளவை புரிந்து கொண்ட மோகன்ராஜின் உள்ளமோ கனன்றது. இருந்தும் அதை வெளிக்காட்டாதவர்.
"சரிப்பா அதுக்குன்னு இப்படி திடுதிடுப்புனு கல்யாணம் பண்ண சொன்னா நேஹா என்ன நினைப்பா அவ உன் தங்கச்சி அவள பத்தி யோசிக்காம நீ இப்பிடி பேசுறது நல்லா இல்ல விஷ்வா" என சிறு கண்டிப்போடு கூறியவரை இயலாமையுடன் பார்த்தான் விஷ்வா.
"பெரியப்பா தப்பு தான் நான் அவசரப்பட்டு பேசினது.. எனக்கு அந்த விசயத்தை கேட்டதும் எங்க திவ்யா என் கை விட்டு போயிடுவாளோன்னு ஒரு பயத்துல பேசிட்டேன்" உள்ளே போன குரலோடு கூறியவனை தட்டிக் கொடுத்தவர்.
"சரி விடு இந்த விசயத்தை நான் பார்த்துக்குறேன்.. அப்புறம் நீ நேஹா கிட்ட இந்த விசயத்தை பத்தி பேசாத சரியா" என்றவர் அறையைவிட்டு வெளியேறி சற்றே தள்ளி யாருமற்ற ஒதுக்குபுறமாய் சென்று நின்றவர் போனில் அழைப்பை விடுத்து மறுமுனை எடுத்ததும் "சொன்ன வேலையை கரெக்ட்ஆ பண்ணிட்ட என் மகன்கிட்ட பணத்தை கொடுக்கிறேன் வாங்கிக்கோ .. அப்புறம் இந்த விசயம் வெளிய தெரிஞ்சுது உன் தரகர் தொழிலோட சேர்த்து உனக்கும் சமாதி கட்டிடுவேன் ஜாக்கிரதை" என மிரட்டிவிட்டு அழைப்பைத் துண்டித்தவர் இதழ்களில் ஓர் கேலிச் சிரிப்பு.
"நான் என் தம்பிக்காக போராடினா அவன் பெத்த பையன் நீ இந்த வீட்டு பொண்ண காதலா பண்ணித் திரியுற. இந்த காதலை வெச்சே உன் காதலுக்கும் இந்த குடும்பத்துக்கும் சேர்த்து சமாதி கட்றேன் விஷ்வா" என மனதோடு எண்ணிக் கொண்டவரின் திட்டமே.. திவ்யாவிற்கு வரம் பேசியதும் அதை விஷ்வா கேட்க வேண்டும் என்பதும். அவரின் திட்டப்படியே அவனும் திவ்யாவை திருமணம் செய்யக் கேட்டிருக்க.. அதை வைத்தே காய் நகர்த்த திட்டம் தீட்டிருந்தார்.
அடுத்த நாள் விடியல் கல்யாண மேளதாளங்களோடு அமோகமாகவே விடிந்தது.
வீடு முழுவதும் பட்டுபுடவை சரசரக்க பெண்களும் பட்டுவேட்டி சட்டையில் ஆண்களும்.. அத்தனை அம்சமாய் வீட்டையே நிறைத்திருந்தனர்.
அரண்மனை போன்ற வீடிருக்க வீட்டிலே தங்கள் பிரம்மாண்டமான ஹால் நடுவிலே திருமண மேடையமைத்து மணமகன் இருக்கையில் திரு அமர்ந்து அய்யர் கூறிய மந்திரத்தை உச்ச்சரித்துக் கொண்டிருந்தான்.
அவனைச் சுற்றி சிவா கௌசிக் இருவரும் மாப்பிள்ளை தோழர்களாக அவனருகே நின்றிருந்தனர்.
முகூர்த்த நேரம் நெருங்க மணப்பெண் அழைத்து வரப்பட்டு மேடையில் அமர்ந்து மணப்பெண்ணும் அய்யர் கூறிய மந்திரங்களை கூறத் தொடங்கினாள்.
மந்திர உச்சரிப்புகள் முடிந்திட
அடுத்து மங்கள நாண் அனைவராலும் ஆசிர்வதிக்கப்பட்டு எடுத்து மேடைக்கு கொண்டு வர அய்யர் தந்த மாங்கல்யத்தை பெற்றவன் கெட்டிமேளம் முழங்க தன் சரிபாதியின் கழுத்தில் தாலியை முடித்து தன் மனைவியாக்கிக் கொண்டான்.
பெரியவர்கள் இளையவர்கள் என அனைவரும் மகிழ்ச்சியோடு அர்ச்சதை தூவி மணமக்களை வாழ்த்தி நின்றனர்.
அடுத்தடுத்து சாஸ்திரங்கள் சம்பிரதாயங்கள் எனஅடுக்கடுக்காய் வந்து குவிந்தவைகளை செய்து முடிவப்பதுக்குள்ளே மணமக்களை ஒருவழியாக்கியிருந்தனர்.
கேலி கிண்டல் மகிழ்ச்சியாய் ஆரவாரமாய் நேரங்கள் அழகாய் நகர்ந்திட வந்திருந்த விருந்தினர்கள் உறவினர்கள் ஒவ்வொருவராய் மணமக்களை வாழ்த்திவிட்டு விடைபெற்று கிளம்பிச் சென்றுவிட இறுதியில் வீட்டினர் மட்டுமே எஞ்சியிருந்தனர்.
அடுத்த நிகழ்வாய் மணமக்களுக்கான இரவு சடங்கிற்கான ஏற்பாடுகளை தடபுடலாய் இளையவர்கள் தலைமையில் செய்துமுடித்த பெரியவர்களோ இசுகள் மத்தியில் கேலியில் சிக்கித்தவித்த மணமக்களை காப்பாற்றி ஒருவழியாய் அவர்களை அனுப்பி வைத்து மற்றவர்களையும் அதட்டி உருட்டி அவர்களுக்கான இரவுணவையும் கொடுத்து அவரவர் அறைக்கு அனுப்பி வைத்து ஓய்வாய் தத்தமது அறைக்குள் அடைந்து கொண்டனர்.
தொடர்ந்த நாட்களாய் கல்யாண வேலையால் உண்டான அலைச்சலில் அவ்விரவு களைப்பு மீதுற கண்ணசந்து போயினர் அனைவரும்.
அடுத்தடுத்த நாட்களும் ரிசப்ஷன் கோவில் பூஜை என ஓடிட அந்த வாரம் முழுவதுமே அரண்மனை வீடு ஜெகஜோதியாய் மின்னிக் கொண்டிருந்தது.
இதோ திருமணம் முடிந்து ஒரு வாரம் முடிந்திருக்க திருமணத்திற்கென வந்திருந்த குருநாத்தும் நண்பனிடம் விடைபெற்று கிளம்பத் தயாராக நின்றார்.
"போய்ட்டு வரேன் நாராயண பத்திரமா இருந்துக்கோடா உடம்ப நல்லா பார்த்துக்கோ" என நண்பனுக்கு ஆயிரம் பத்திரம் கூறியவர் மனமோ ஏதோ போல அடித்துக் கொள்ள நண்பனின் கரங்களை இறுக பற்றிக் கொண்டு நின்றிருந்தார்.
நாராயணுக்கோ நண்பனின் சிறுபிள்ளைத் தனமான செய்கையில் உதட்டில் புன்னகை பூக்க தானும் அவர் கரங்களை அழுந்தப் பற்றிக் கொண்டவர் "டேய் நாதா ..என் குருநாதா நான் பத்திரமா இருந்துக்குறேன்டா.. நீ ரொம்ப பீல் பண்ணாம இரு" என சிரிப்புடன் கூறி நண்பனை அணைத்து விடுவித்தார்.
நண்பனின் வார்த்தையில் சிறு தெம்புடன் அவரிடமிருந்து விடைபெற்றவர்.
மனமோ என்னவோ போல் இருக்க கௌசிக்கை தனியே அழைத்து அனைவரையும் பத்திரமாய் பார்த்துக் கொள்ளுமாறு கூறி அவனிடமும் குடும்பத்தினரிடமும் விடைபெற்று மகளை அழைத்துக் கொண்டு கிளம்பிச் சென்றார்.
போகும் நண்பனை பார்த்திருந்த நாரயணனுக்கும் மனம் என்னவோ போலிருக்க எதுவும் பேசாது அமைதியாய் தன்னறைக்குள் அடைந்து கொண்டார்.
அடுத்தடுத்த நாட்களும் வேகமாய் நகர்ந்திட ஐ.பி.எஸ் தேர்வுக்கான முடிவுகளும் வெளியாகியிருந்தது.
அன்று திவ்யா சொன்னது போலவே முதலிடத்தில் தேர்வாகியிருந்தான் கௌசிக்.
வீட்டினர் அனைவரும் சந்தோஷமாய் அவனுக்கு வாழ்த்தை தெரிவிக்க மோகன்ராஜ் மற்றும் நேஹா இருவரினதும் முகங்களும் சுருங்கித் தான் போனது.. இருந்தும் தங்கள் மனதை மறைத்துக் கொண்டவர்கள் அவனுக்கு வாழ்த்தை தெரிவித்தனர்.
இன்னும் சில நாட்களில் பயிற்சிக்காக மும்பை செல்ல வேண்டியிருப்பதால் தன் குடும்பத்துடனே அதிகளவான நேரத்தை செலவளித்தான் கௌசிக்.
....
"என்ன பெரியப்பா செஞ்சிட்டு இருக்கிங்க பொறுமையா இரு இருன்னுஇன்னும் எத்தனை நாளைக்கு இப்பிடி அமைதியா இருக்க சொல்றீங்க" வானுக்கும் பூமிக்கும் குதித்தவளாய் கத்திக் கொண்டிருந்தவளை என்ன சொல்லி அமைதிபடுத்துவது என தெரியாது வாய்மூடி நின்றிருந்தார் மோகன்ராஜ்.
"பேசுங்க எதுக்கு இப்போ அமைதியா இருக்கிங்க.. என்ன தான் செய்து அந்த நாராயணண் குடும்பத்தை அவமானத்துறது அதுக்கான வழிய சொல்லுங்க." என்றவளுக்கு பதில் பேச வாய் திறந்த சமயம் அறைக்குள் நுழைந்தான் விஷ்வா.
அவன் முகமோ கோபத்தில் சிவந்திருக்க வேகமாய் நுழைந்தவன் பொத்தென்று படுக்கையில் அமர்ந்திட அவனையே குழப்பமாய் பார்த்திருந்தனர் மற்ற இருவரும்.
"என்னாச்சு விஷ்வா எதுக்கு கோபமா இருக்க" என்ற மோகன்ராஜ்ஜை நிமிர்ந்து பார்த்தவன்.
"பெரியப்பா எனக்கு திவ்யாவ கல்யாணம் பண்ணி கொடுங்க" என பட்டென்று கேட்டவனை அதிர்ந்து பார்த்தனர் இருரூவரும்.
"அண்ணா என்ன பேசிட்டு இருக்க நீ" என்ற நேஹாவை அழுத்தமாய் பார்த்தவனோ "நான் எல்லாமே தெரிஞ்சு தான் பேசுறேன் நேஹா.. எனக்கு திவ்யா வேணும்" என்றான் தெளிவாய் இது தான் என் முடிவு என்பது போல்.
அதில் சுறுசுறுவென கோபம் பொங்க அவனை நெருங்கியவள் "என்ன சொன்ன எல்லாம் தெரிஞ்சு தான் பேசுறியா" மூச்சிரைக்க கேட்டவள் கிண்டலாய் "அது சரி பொண்ணு மயக்கத்துல பேசுறியா பேசு" என்றவள் மோகன்ராஜிடம் திரும்பி "பெரியப்பா எங்கண்ணன் கேட்ட போலவே அவன் ஆசபட்ட பொண்ண கட்டி வைங்க அப்படியே அந்த கௌசிக்கும் எனக்கும் கல்யாணத்தை பேசுங்க" என்றவளை அதிர்ந்து நோக்கினர்.
"நேஹா என்ன பேசுற நீ" என அவளை தன்பக்கம் திருப்பி கோபமாய் கேட்டவனை நிதானமாய் ஏறிட்டாள் நேஹா.
"என்ன பேசுறேன்..சரியா தானே பேசுறேன்.. நீ உன் காதல பாரு நான் என் காரியத்தை பார்த்துக்குறேன்." என்றவள் மீண்டும் அவரிடம் "இரண்டு கல்யாணத்தையும் ஒரே மேடையிலே முடிச்சிக்கலாம்னு சொல்லி பேசுங்க பெரியப்பா" என்றவள் விஷ்வா அழைத்தும் பேசாது விறுவிறுவென வெளியேறிச் சென்றாள்.
விஷ்வாவோ போகும் தங்கையை அலுப்புடன் பார்த்தவன் அவரிடம் திரும்பி "என்ன பெரியப்பா இவ இப்பிடி பேசிட்டு போறா.. நானே ஏற்கனவே கடுப்புல இருக்கேன் இப்போ இவ வேற" என்று தலையை அழுந்தக் கோதி நின்றவன் தோள் தட்டியவர்.
"என்னாச்சு விஷ்வா எதுக்கு இந்த திடீர் முடிவு" என அவனிடம் கேட்க அவனோ "திவ்யாவுக்கு கல்யாணம் ஏற்பாடு பண்றதா அவ அப்பா யாரோடவோ போன்ல பேசிட்டு இருந்தாரு.." எனும் போதே அவன் முகம் கோபத்தில் சிவந்தது.
அவன் முகமாற்றத்திலே அவன் அவள் மீது கொண்ட விருப்பத்தின் அளவை புரிந்து கொண்ட மோகன்ராஜின் உள்ளமோ கனன்றது. இருந்தும் அதை வெளிக்காட்டாதவர்.
"சரிப்பா அதுக்குன்னு இப்படி திடுதிடுப்புனு கல்யாணம் பண்ண சொன்னா நேஹா என்ன நினைப்பா அவ உன் தங்கச்சி அவள பத்தி யோசிக்காம நீ இப்பிடி பேசுறது நல்லா இல்ல விஷ்வா" என சிறு கண்டிப்போடு கூறியவரை இயலாமையுடன் பார்த்தான் விஷ்வா.
"பெரியப்பா தப்பு தான் நான் அவசரப்பட்டு பேசினது.. எனக்கு அந்த விசயத்தை கேட்டதும் எங்க திவ்யா என் கை விட்டு போயிடுவாளோன்னு ஒரு பயத்துல பேசிட்டேன்" உள்ளே போன குரலோடு கூறியவனை தட்டிக் கொடுத்தவர்.
"சரி விடு இந்த விசயத்தை நான் பார்த்துக்குறேன்.. அப்புறம் நீ நேஹா கிட்ட இந்த விசயத்தை பத்தி பேசாத சரியா" என்றவர் அறையைவிட்டு வெளியேறி சற்றே தள்ளி யாருமற்ற ஒதுக்குபுறமாய் சென்று நின்றவர் போனில் அழைப்பை விடுத்து மறுமுனை எடுத்ததும் "சொன்ன வேலையை கரெக்ட்ஆ பண்ணிட்ட என் மகன்கிட்ட பணத்தை கொடுக்கிறேன் வாங்கிக்கோ .. அப்புறம் இந்த விசயம் வெளிய தெரிஞ்சுது உன் தரகர் தொழிலோட சேர்த்து உனக்கும் சமாதி கட்டிடுவேன் ஜாக்கிரதை" என மிரட்டிவிட்டு அழைப்பைத் துண்டித்தவர் இதழ்களில் ஓர் கேலிச் சிரிப்பு.
"நான் என் தம்பிக்காக போராடினா அவன் பெத்த பையன் நீ இந்த வீட்டு பொண்ண காதலா பண்ணித் திரியுற. இந்த காதலை வெச்சே உன் காதலுக்கும் இந்த குடும்பத்துக்கும் சேர்த்து சமாதி கட்றேன் விஷ்வா" என மனதோடு எண்ணிக் கொண்டவரின் திட்டமே.. திவ்யாவிற்கு வரம் பேசியதும் அதை விஷ்வா கேட்க வேண்டும் என்பதும். அவரின் திட்டப்படியே அவனும் திவ்யாவை திருமணம் செய்யக் கேட்டிருக்க.. அதை வைத்தே காய் நகர்த்த திட்டம் தீட்டிருந்தார்.
Last edited:
Habi
Moderator
அத்தியாயம் - 16
தன்திட்டத்தை அமுல்படுத்த எண்ணிய மோகன்ராஜ்ஜோ தன்னை உயிராய் நேசித்து தன் மீது நம்பிக்கை வைத்திருக்கும் தன் மனைவி மூலமே காய் நகர்த்த எண்ணியவர் பூரணியிடம் பேசிவிடும் நோக்கத்தில் அடுத்த நாள் விடியலிலே மனைவியை எதிர் நோக்கிக் காத்திருந்தார்.
காலை வேளையில் குளித்து முடித்து வந்து மங்களகரமாய் தயாராகிய மனைவியை என்றும் போல் கண்ணில் ரசனை மின்ன பார்த்திருந்த மோகன்ராஜின் பார்வையை நிலைக் கண்ணாடியினூடே கண்டுகொண்ட பூரணியின் முகமும் வெட்கத்தை பூசிக் கொண்டது.
மனைவியின் வெட்கத்தை ரசித்தவாறே சந்தர்ப்பத்தை பயன்படுத்த எண்ணியவர் மெதுவாய் தன் பேச்சை ஆரம்பித்தார்.
"இன்னிக்கு ரொம்ப அழகா இருக்க பூரணிமா.. உன்ன முதல் வாட்டி பார்த்தப்போ எப்பிடி இருந்தியோ அப்படி இருக்க" என்ற கணவனின் வார்த்தையில் மேலும் வெட்கியவர்.
"ச்சூ.. என்ன பேச்சு" என செல்லமாய் கடிந்து கொண்டு சிரிப்புடன் "என்னங்க உங்க பொண்ணுக்கு கல்யாணமே முடிஞ்சுது ஆனா நீங்க என்னடான்னா புது மாப்பிள்ளையாட்டம் பேசிக்கிட்டு இருக்கிங்க" என்ற மனைவியின் கிண்டலில் தானும் சிரித்தவர்.
"நான் எப்போவும் இந்தப் பொண்ணுக்கு மாப்பிள்ளை தானே" என கண்சிமிட்டி சிரிக்க அவருடன் இணைந்து சிரித்தார் பூரணி.
மனைவியின் சிரிப்போடு தான் சொல்ல வந்த விசயத்தையும் சொல்லிட என மனதோடு எண்ணிக் கொண்டே வாய்திறந்தார் மோகன்ராஜ்.
"பூரணி எப்பிடியோ நம்ம நித்யா கல்யாணத்தை பண்ணி முடிச்சாச்சு.. நம்ம பொண்ணுக்கும் சரி பையனுக்கும் சரி அவங்களுக்கு பிடிச்ச போல எப்பிடி ஒரு துணையை தேடிக் கொடுத்தோமோ அப்படியே நம்ம விஷ்வா நேஹா கல்யாணத்தையும் நல்லபடியா செய்துட்டோம்னா நம்ம கடமையும் முடிஞ்சதாகிடும் இல்லையா?" என்றவரின் வார்த்தையில் அவரை திரும்பி பார்த்தார் பூரணி.
"கண்டிப்பா அவங்களுக்கும் நல்லபடியா செய்யலாம்ங்க ஆனா இப்போதைக்கு அவங்களுக்கு கல்யாணத்துக்கு அவசரம் இல்லையே.. அதுவும் விஷ்வாக்கு இப்போ என்ன அவசரம்" என்றார்.
மனைவியின் பேச்சின் கூர்மையிலே அவரிடம் மெதுவாய் பேசி தான் காரியம் சாதிக்க முடியும் என மனதினுள் கணக்கிட்டவர் தயக்கத்தோடு..
"இல்ல பூரணி..இந்த விசயத்தை உங்கிட்ட எப்பிடி சொல்றன்னு தெரியல" என தயங்க அவரை புரியாது பார்த்தார் பூரணி.
"நம்ம விஷ்வாக்கு நம்ம திவ்யா மேல விருப்பம் இருக்குது" என்றவர் நிமிர்ந்து பார்க்க.. கணவனின் கூற்றில் வியப்பும் சிறு மலர்ச்சியுமாய் பார்த்த பூரணியோ "என்னங்க சொல்றிங்க நிஜமாவா? நம்ம விஷ்வாக்கு திவ்யா மேல விருப்பமா?" என மீண்டும் அவர் சொன்னதை உறுதிப்படுத்திக் கொண்டவர் முகத்தில் புன்னகை ததும்பியது.
அவரை பொறுத்தவரை விஷ்வா தங்கமான பிள்ளை எந்தவித கொட்டபழக்கமும் இன்றி பொறுப்புடன் தன் படிப்பை நிறைவு செய்து நல்ல வேலையில் இருப்பவன்.. அவனுக்கு தன் மருமகள் மீதான விருப்பம் உள்ளுக்குள் சிறு மகிழ்ச்சியை தோற்றுவிக்க அதை முகத்தில் காட்டி கணவனை பார்த்தார்.
மனைவியின் முகம் காட்டிய பாவனையில் உள்ளுக்குள் பொங்கிய ஆர்வத்தை அடக்கி முயன்று தன்னை சாதாரணமாய் காட்டிக் கொண்டவர் "ஆமா பூரணி.. நேத்து மச்சான் தரகர்கிட்ட திவ்யாவோட கல்யாண விசயமா பேசினத கேட்டிருப்பான் போல அடுத்ததா என்கிட்டவே வந்து அவன் விருப்பத்த சொல்லிட்டான்.. எனக்கு என்ன பண்றதுன்னு தெரியல இந்த விசயத்துல என்ன முடிவெடுக்கனும்னு தெரியல அதான் உன்கிட்ட செல்லலாம்னு சொல்லிட்டேன்" என குரல் தாழ்த்தி கூறி மனைவியை பாவமாய் பார்த்தார்.
கணவனின் முகம் காட்டிய வாட்டத்தில் அவர் சங்கடப்படுகிறாரோ என தப்பாய் அர்த்தம் கொண்ட பூரணியோ அவர் அருகே அமர்ந்து "என்னங்க இப்போ நீங்க எதுக்கு இவ்வளவு தயங்குறிங்க.. விஷ்வா நல்ல பையன் நிச்சயம் அண்ணா திவ்யாவ விஷ்வாக்கு கொடுக்குறதுக்கு மனப்பூர்வமா சம்மதிப்பாங்க" என மறைமுகமாகவே தன் விருப்பத்தை கணவனிடம் ஒப்புவிக்க.. கண்கள் மின்ன மனைவியை பார்த்தார் மோகன்ராஜ்.
"அப்போ உனக்கும் சம்மதமா பூரணி" என்ற கணவனின் கேள்விக்கு புன்னகையோடு தலையசைத்தார்..
"இப்போ தான் எனக்கு நிம்மதியா இருக்கு பூரணி.. எங்க நீ தப்பா நினைச்சுக்குவியோன்னு பயந்துட்டேன்.. தாய் தகப்பன் இல்லாத பிள்ளைங்களுக்கு தகப்பன் ஸ்தானத்துல இருந்து அவங்க ஆசைபட்டத கொடுக்க முடியாத கடனாளியா போயிடுவேனோன்னு பயந்துட்டே இருந்தேன் தெரியுமா?" என அளவுக்கதிகமாகவே தன் நடிப்புத் திறனை வெளிப்படுத்தியதில் முற்றாய் உருகித் தான் போனார் பூரணி.
கணவனின் நரித் தந்திரம் புரியாது அவர் வார்த்தையில் நெகிழ்ந்தவர் "என்னங்க இப்பிடியெல்லாம் பேசுறிங்க.. அவங்களும் நமக்கு பாரி நித்யா மாதிரி பசங்க தான்.. என் வயித்துல சுமக்கலன்னாலும் அவங்க என் புள்ளைங்க தான்" என்றவரை கனிவுடன் பார்த்தார்.
என்ன தான் மோகன்ராஜ் வீட்டிற்கு எதிராய் சதி திட்டம் தீட்டினாலும் அவர் எப்போதும் அவர் மனைவியின் அன்புக்கு அடிமையே.. இன்றும் மனைவியின் தன்னலம் இல்லாத பேச்சில் மகிழ்ந்தவர் மனைவியை தோளோடு அணைத்துக் கொண்டார்.
சில நொடி மௌனத்தில் கழிய பின் மௌனம் களைத்தவர்.
"பூரணி நான் உன்கிட்ட பாதி விசயம் தான் இப்போ சொல்லியிருக்கேன் மீதியையும் சொன்ன அப்புறமா இது பத்தி நீ உன்னோட முடிவ சொல்லு" என்றவர் தன்னையே கேள்வியாய் பார்த்தவரை நோக்கி.
"விஷ்வாக்கு திவ்யா மேல ஆசையிருக்குற போல நம்ம நேஹாக்கும் நம்ம கௌசிக் மேல விருப்பம் இருக்கு" என்றதும் நிமிர்ந்து கணவனைப் பார்த்தார்.
அவர் பார்வையுணர்ந்தவரும்
"எனக்கே நேத்து தான் இந்த விசயமும் தெரிய வந்திச்சு.. நேஹாக்கு கௌசிக் மேல விருப்பம் இருக்கு ஆனா நமக்கு பயந்துட்டு அவ மனச மறைச்சி இருந்திருக்கா.. நேத்து விஷ்வா இந்த விசயத்தை சொன்னப்புறம் நான் விஷ்வாகிட்ட சத்தம் போட்டேன்.. நேஹாக்கு கல்யாணம் பண்ணாம உனக்கு பண்ண முடியாதுன்னு .. அப்போ தான் விஷ்வாவும் சொன்னான் நேஹாக்கு நல்ல இடத்துல வரன் தேடி அவளுக்கு முடிச்சிட்டு தான் என் வாழ்க்கை தொடங்கும்னு.. ஆனா நேஹா அதுக்கு மறுத்துட்டா.. அப்புறம் கொஞ்ச நேரம் இரண்டு பேருக்கும் வாக்குவாதம் போயி கடைசியில தான் அவ மனசுல இருந்தத சொன்னா.. கௌசிக் மேல விருப்பம் இருக்குறதா" என அச்சுபிசுகாமல் உண்மை போல் கூறி முடித்தவரை அசையாது பார்த்திருந்தார் பூரணி.
அவரின் அமைதி எங்கு தன் திட்டம் பலிக்காதோ என அச்சத்தை விளைவித்திட மனைவியின் கரங்களை அழுத்தமாய் பற்றிக் கொண்டவர் "எனக்கு இந்த விசயத்துல என்ன முடிவெடுக்குறதுன்னு தெரியல பூரணிமா.. எனக்கு நம்ம பசங்க விருப்பத்துல எந்த ஆட்சேபனையும் இல்ல ஆனா இது நான் மட்டுமே எடுக்க வேண்டிய முடிவு இல்லையே எல்லாருமா ஒன்னா சேர்ந்து எடுக்க வேண்டிய முடிவு ஆனா இத என்னால எப்பிடி எல்லார்கிட்டயும் சொல்ல முடியும். ஏற்கனவே நான் வீட்டோட மாப்பிள்ளையா இருக்கேன் இதுல என் தம்பி பசங்களையும் இங்கயே கட்டிக் கொடுக்க பேசினா இன்னுமே என்ன தப்பா தானே நினைப்பாங்க.." மனம் வருந்தி மெல்லிய குரலில் பேசியவர் பேச்சில் பதறித்தான் போனார் பூரணி.
"அய்யோ என்னங்க எதுக்கு இப்பிடியெல்லாம் யோசிக்கிறீங்க.. அப்பிடி உங்கள யாருமே தப்பா பேச மாட்டாங்க வீணா மனச போட்டு குழப்பிக்காதிங்க.. நீங்க சொன்ன விசயத்தை நானே அண்ணாகிட்ட பேசுறேன்.. அதோட நம்ம கிருஷ்ணாகிட்டயும் நானே பேசுறேன்.. நீங்க எத பத்தியும் கவலபடாம இருங்க" என கணவனுக்கு தன்னால் முடிந்தளவு நம்பிக்கையை கொடுத்தவர் இன்றே இதை அண்ணணுடன் பேசிவிடும் முடிவோடு அறைவிட்டு வெளியேறிச் சென்றார்.
போகும் மனைவியை பார்த்த மோகன்ராஜின் முகம் தன் திட்டம் நிறைவேறப் போகும் குரூர சிரிப்பில் பளபளத்தது.
அவர் அறிவார் நிச்சயம் தன் மனைவியிடம் கூறினாள் அவர் அதை முடித்துவிடுவார் என்ற நம்பிக்கையில் தானே இத்தனை பசப்பு வார்த்தைகளை அள்ளித் தெளித்தார். அவர் எண்ணியபடியே மனைவியும் கூறிவிட்டுச் சென்றதில் அத்தனை மகிழ்ச்சி பொங்க அடுத்து வரும் தருணத்திற்காக காத்திருந்தார்.
கணவனின் தந்திரம் அறியாது இன்றே தன் அண்ணணிடம் பேசி ஒரு நல்ல முடிவெடுக்க வேண்டும் என்ற முனைப்போடு அண்ணனை தேடிச் சென்றவர் வீட்டுத் தோட்டத்தில் சாய்வான நாற்காலியில் அமர்ந்து தோட்டத்தை ரசித்தவாறே காலை நேர தேநீரை பருகிக் கொண்டிருந்தவரை கண்டு அவரை நோக்கிச் சென்றார்.
தன் முன்னே மங்களகரமாய் வந்து நின்ற தங்கையை பார்த்து புன்னகைத்த நாரயணணோ "வா பூரணிமா.. காபி குடிச்சிட்டியாடா" பாசமாய் கேட்டவர் அவரை அமருமாறு சொல்ல அண்ணணின் கேள்விகளுக்கு சிறு புன்னகையோடு பதிலளித்துவிட்டு இருக்கையில் அமர்ந்து கொண்டார்.
"அண்ணா நான் ஒரு முக்கியமான விசயம் பேசனும்" என தயக்கமாய் ஆரம்பித்த தங்கையின் புறம் பார்வையை திருப்பியவரும் "ம்ம் சொல்லுடாமா.." என்க. அண்ணணின் அனுமதியில் பூரணியும் கணவன் கூறியதை அச்சுப்பிசுகாமல் அவரிடம் ஒப்புவித்து அண்ணணின் பதிலை எதிர்பார்த்து அவர் முகத்தை ஆவலாய் பார்க்க.. அங்கோ முகத்தில் யோசனை ரேகையாய் அமர்ந்திருந்தவரின் தோற்றத்தில் அவர் உற்சாகம் முழுவதும் வடிந்து தான் போனது.
மௌனமாய் யோசனையில் ஆழ்ந்திருந்தவரின் மௌனத்தை களைப்பவராய் "என்ன அண்ணா உங்களுக்கு இதுல விருப்பமில்லையா?? விஷ்வா நேஹா இரண்டு பேருமே நல்ல பசங்கண்ணா அவங்களுக்கு வெளியே வரன் தேடுறத விட அவங்களுக்கு பிடிச்ச வாழ்க்கையை அமைத்துக் கொடுத்தா நம்மளோடவே காலம் பூரா ஒன்னா இருந்துடுவாங்களே" என எங்கே அண்ணன் மறுத்துவிடுவாரோ என்ற பயத்தில் படபடப்பாய் பேசி முடித்து தன் முகத்தை பார்த்திருந்த தங்கையின் மனநிலை நாராயணனுக்குப் புரியாமலில்லை.
பெற்ற பிள்ளைகள் மேல் கொண்ட பாசத்திற்கு நிகராகவே மற்றவர்கள் மீதும் அன்பு கொண்ட தங்கை அவர்களின் வாழ்வு சிறக்க நெஞ்சம் முழுவதும் ஆசையை சுமந்து தன்னை பார்த்திருப்பதை அவர் ஏக்கம் நிறைந்த பார்வை வழியே உணர்ந்திருந்தவருக்கோ
தன் மௌனம் தான் அவரை படபடக்க வைத்துள்ளது என்பது புரிய சிறு புன்னகையுடன் தங்கையின் கரத்தை பற்றியவர் "நீ சொன்னதுல எனக்கும் விருப்பம் தான் பூரணிமா" எனும் போதே பூரணியின் முகமோ பிரகாசிக்க அடுத்து அவர் கூறியதில் முகமோ சற்றே யோசனையில் சுருங்கித் தான் போனது.
"நம்ம பசங்க நம்மளோடவே இருக்குறதுல எனக்கு மாற்றுக் கருத்து இல்ல பூரணிமா ஆனா ஒரு பக்க விருப்பத்தை மட்டும் வெச்சிகிட்டு நாம எந்த முடிவுமே எடுக்க முடியாதுமா.. இந்த விசயத்துல கிருஷ்ணா திவ்யா இவங்க இரண்டு பேரோட விருப்பம் முக்கியம்.. அவங்களுக்கு இதுல விருப்பம் இல்லாம இருந்துச்சுன்னா என்ன செய்றது.. யாரையும் கட்டாயத்துல வாழ வைக்க கூடாது.. நம்ம துணையோட நாம வாழ்ற வாழ்க்கையை பிடிச்சி வாழ்ந்தா தான் அந்த வாழ்வுக்கே ஒரு அர்த்தமே இருக்கும்" என்றவரின் கூற்றிலிருந்த உண்மை பூரணிக்கு புரிய நிதானமாய் நிமிர்ந்து கண்ணில் நிறைந்திருந்த குழப்பத்தோடு அண்ணனை பார்த்தார்.
"இந்த விசயத்தை பத்தி அவங்க ரெண்டு பேருக்கிட்டேயும் பேசுமா .. அவங்களுக்கு இதுல முழு சம்மதம்னா எனக்கும் மனப்பூர்வமான சம்மதம் தான் அதுக்கப்புறம் அடுத்த முகூர்த்ததுலே கல்யாணம் பண்ண சொன்னாலும் அண்ணன் நான் தயார் தான்" என தன் விருப்பத்தையும் சேர்த்தே சொல்லிட மகிழ்ச்சியுடன் அண்ணணின் கரங்களை பற்றிக் கொண்டார்.
"ரொம்ப சந்தோஷம் அண்ணா நானே அவங்ககிட்ட பேசி அவங்க விருப்பத்தை கேட்கிறேன்" என்றவர் அங்கிருந்து எழுந்து அடுத்து சென்றது என்னவோ கௌசிக்கின் அறை நோக்கியே.
பொழுது விடிந்தும் இன்னுமே அறைவிட்டு வெளியே வராதவனை தேடி அவன் அறைக்குள் நுழைந்தவர் கண்டது என்னவோ அறைக்கதவை பார்த்தவாறே கண்திறந்து படுத்திறந்தவனையே..
அவன் இருந்த கோலமே இப்பொழுதுதான் விழித்திருக்கிறான் என்பதை உணர்த்த புன்னகையோடு "என்ன கண்ணா எழுப்பிவிட்டுட்டேனா" என கேட்டவாறே அவனருகே கட்டிலில் சென்றமர அவனும் சிறு புன்னகையோடு எக்கி அவர் மடியில் தலை சாய்த்தவன் மீண்டும் கண்மூடி அத்தை மடி தந்த தாய்மையின் சுகத்தில் கண்மூடினான்.
அவன் செய்கையில் அவர் புன்னகை விரிய களைந்திருந்த அவன் தலை கோதிவிட்டவர் பேச வந்ததை மறந்து மௌனமாய் அவனை பார்த்திருந்தார்.
சில கணங்களாய் நிலவிய மௌனத்தை களைக்கும் விதமாய் "என்ன விசயம் அத்தம்மா? எதுக்கு ரொம்ப யோசனை?" என பட்டென்று ஒலித்த அவன் குரலில் தன் யோசனை களைந்தவர் அவனை பார்க்க அவனும் விழி திறந்து அவரை தான் பார்த்திருந்தான்.
அவன் கேள்வியில் நொடியில் தயங்கியவரின் தயக்கத்தை கண்டு கொண்டவன் எழுந்தமர்ந்து "என்னாச்சு என் ஸ்வீட் அத்தம்மா இன்னைக்கு என்கிட்டவே இந்த தயங்கு தயங்குறாங்க? அவ்வளவு பயமா என்ன இந்த ஐபிஎஸ் ஆபிஸர்கிட்ட" என சிறு சிரிப்புடன் அவரை இயல்பாக்கும் பொருட்டு பேசி வைத்தவனின் பேச்சில் சிரித்தவர்.
"ஹாங் எனக்கொன்னும் இந்த பொடிப்பயல பார்த்து பயமில்லையே.. நான் தூக்கி வளர்த்த என் கண்ணாகிட்ட எனக்கென்ன பயம்" என கெத்தாய் கூறியவரை பார்த்து சிரித்து
"அது.. " என்றவன் "சரி சொல்லுங்க என்ன விசயம்" என அவரிடம் கேட்டு வைக்க அவனை நிமிர்ந்து பார்த்தவர்
"நான் உன்கிட்ட பேசனும் கண்ணா நான் இப்போ சொல்லப் போறதுல உனக்கு இஷ்டமில்லன்னா நீ மறுத்து சொல்லிடனும் சரியா?" என ஆரம்பித்தவரின் பேச்சிலே ஏதோ பெரிய விசயம் பேசப் போகிறார் என புரிந்தவன் தலையை அசைத்து சரி என்க அதன்பிறகே தான் சொல்ல வந்ததை கூற ஆரம்பித்தார்.
முதலில் விஷ்வாவின் திவ்யா மீதான விருப்பத்தைக் கூறியவர் பின் நேஹா பற்றியும் கூறிட முதலில் விஷ்வாவின் காதலை கேட்டு முகத்தில் புன்னகை மின்ன இருந்தவனோ அடுத்து கூறியதில் முகம் சுருங்க சற்றே யோசனையாய் குழப்பம் சூழ அவரைப் பார்த்தான் கௌசிக்.
அவரோ அவன் குழப்பம் புரியாதவராய் பேசிமுடித்தவர் அவனிடம் "கண்ணா நேஹாவும் எனக்கு நித்யா போல எம் மக தான்.. அவ ரொம்ப நல்ல பொண்ணுப்பா.. உன் மேல விருப்பத்த வளர்த்துட்டு யார்கிட்டயும் சொல்லாம தவிச்சியிருக்கா" என பேசியவரை இடைமறித்தவன்.
"அத்தம்மா நான் முதல்ல நேஹாகிட்ட இத பத்தி பேசிட்டு என் முடிவ சொல்றேன்.. நீங்க திவ்யா விஷ்வா கல்யாணத்துக்கு ஏற்பாடு பண்ணுங்க" என்றவனை சற்று அதிர்வாய் பார்த்தார்.
"என்ன கண்ணா இப்பிடி சொல்ற எனக்கு உங்க நாழு பேர் கல்யாணத்தையும் ஒரே மேடையில தான் வைக்கனும்னு ஆசை.. ஆனா நீ இப்பிடி சொல்ற.. அதுவும் திவ்யா மனசுல என்ன இருக்குன்னு தெரிஞ்சிக்காமலே" என்றவர் தோளணைத்தவன்
"அதெல்லாம் உங்க மருமக ஓகே தான் சொல்லுவ.. ஏனா அங்கேயும் லவ்ஸ் தான் ஓடுது" என பெரியவர்கள் அறிந்திறாத காதல் நாடகத்தை தெள்ளத் தெளிவாய் தெரிந்து வைத்திருந்தவன் அவரிடமே போட்டுடைத்தான்..
அவன் கூறியதில் கண்கள் விரிய அவனை பார்த்தவர் உண்மையா என்பது போல் கேட்க ஆமென்று தலையசைத்து "விஷ்வா ரொம்ப நல்லவன் அத்தம்மா அவனவிட என் திவி குட்டிக்கு வேற யாரும் நல்லவன் கிடைக்கமாட்டான்.. அவன் அவள ரொம்ப நல்லாவே பார்த்துக்குவான்" என்றவன் பின் "ஆனா ஒன்னு நம்ம திவி குட்டிக்கிட்ட மாட்டிக்கிட்டு பயபுள்ள ரொம்ப கஷ்டப் போகுது" என தங்கையின் குணம் முழுமையாய் தெரிந்தவனாய் சொல்லிச் சிரிக்க அவனோடு இணைந்து சிரித்தார் பூரணி..
"விஷ்வாவ போல நேஹாவும் நல்ல பொண்ணு தான் கண்ணா" என நேஹா பற்றி அவன் முடிவு என்ன என அறிந்து கொள்ள மீண்டும் கேட்க.
அவனோ "ஐ நோ அத்தம்மா.. நல்ல பொண்ணு தான்.. எனக்கு பிடிக்கலன்னு இல்ல நம்ம குடும்பத்துல எல்லார பிடிக்குற போலவும் அவளையும் பிடிக்கும் ஆனா" என்றவன் நிறுத்தி அவரைப் பார்க்க அவரும் ஆவலாய் அவனையே பார்த்திருந்தார்..
"எனக்கு இப்போ இந்த கல்யாணத்துல எல்லாம் இன்ட்ரெஸ்ட் இல்ல அத்தம்மா.. முதல்ல ட்ரெய்னிங் முடிச்சிட்டு வேலையில ஜாயின் பண்ணுறது தான் இப்போ என் மூளை மனசு எல்லாத்தையும் ஆக்கிரமிச்சு இருக்கு.. இந்த நேரத்துல கல்யாணம் பண்ணி அந்த லைப்க்குள்ள என்னால முழு மனசோட நுழைய முடியும்னு தோணல.. அது தான் நேஹாகிடட் நானே இத பத்தி பேசிட்டு சொல்றேன்னு சொன்னேன்" என விளக்கமாய் அவன் மனநிலையை எடுத்துரைத்தான்.
அவன் கூறியதில் இருந்தே அவனுக்கு திருமணத்தில் மறுப்பு இல்லை என்பது புரிய மனதில் சிறு நிம்மதி பரவியது.
அவன் மறுப்பும் சொல்லவில்லை தான் ஆனாலும் அவன் விருப்பமும் கூறவில்லை என்பதை அவர் அக்கணம் உணரவில்லை.
"இது தான் உன் பிரச்சனையா கண்ணா.. நானும் வேற ஏதோன்னு பயந்திட்டேன்" என அவனை பார்த்து சிரித்து வைத்தவர்
"இதெல்லாம் பத்தி நீ கவலபடாத கண்ணா இப்போவே கல்யாணம் பண்ணி வாழ்க்கையை ஆரம்பிக்கனும்னு இல்ல உங்களுக்கு நேரமும் காலமும் நீண்டு இருக்கு நீங்க பொறுமையாவே உங்க வாழ்க்கையை தொடரலாம் அதுக்கு நல்ல புரிதலோடனான ஒரு உறவ உங்களுக்குள்ள உருவாக்கினாலே போதும் எத்தனை நாள் போனாலும் அந்த உறவு காத்திருக்கும்" என அவனுக்கு தெளிவாய் எடுத்துரைத்தவர் தொடர்ந்து "இங்கப் பாரு கண்ணா எனக்கு தெரியும் நீ இந்த வேலைக்குள்ள முழு மூச்சா இறங்கினா பிறகு எதை பத்தியும் யோசிக்க மாட்டேனு அதனால நீ வேலையில ஜொய்ன் பண்ண முன்னாடியே உங்களுக்கு கல்யாணத்த பண்ணி பார்க்கனும்னு ஆசையா இருக்குபா.. உனக்கு சரின்னா நீ ட்ரெய்னிங் போக முன்னாடி உங்க கல்யாணத்தையும் முடிச்சிடலாம் என்ன சொல்ற கண்ணா?" என ஆவலாய் தன் பதில் எதிர்பார்த்து கேட்டவரிடம் மறுத்து சொல்ல மனிமில்லாதவன் மௌனமாய் தலையாட்டலுடன் சிறு புன்னகை அளித்திட மனம் சந்தோசத்தில் துள்ள அவன் கன்னம் வழித்து முத்தமிட்டார்.
"ரொம்ப ரொம்ப சந்தோஷம் கண்ணா இப்போவே வீட்ல எல்லாருக்கிட்டயும் இத பத்தி பேசுறேன் கண்ணா.. அப்புறம் நேஹாகிட்டயும் நீ பேச வேண்டியத சேர்த்து நானே பேசுறேன்.. நீ ஜம்முனு கல்யாண மாப்பிள்ளையா ரெடியாகு அது போதும்" என்றவர் அறையை விட்டு வெளியேற சிறு புன்னகையோடு போகும் அவரை பார்த்திருந்தான் கௌசிக்.
அவனுக்கோ திருமணத்தில் அவ்வளவு ஈடுபாடு இல்லாவிடினும் தன் விருப்பத்துக்குரிய அத்தையின் முகம் காட்டிய மகிழ்ச்சிக்காவேனும் சம்மதமாய் தலையசைத்தவனுக்கு இப்போது நேஹா பற்றிய எண்ணங்கள் மனதில் எழுந்தது.
தன் மீது அவளுக்கு காதலா? என ஒரு பக்கம் கேள்வி எழுந்தாலும் இன்னொரு பக்கமோ திருமணம் என்ற பந்தத்திற்கு நான் தாயாரா?' என்ற கேள்வியும் எழாமலில்லை. எனினும் மனதின் கேள்விகளை ஒத்தி வைத்தவன் எது நடந்தாலும் நடக்கும் போது பார்த்துக் கொள்ளலாம் என்ற எண்ணத்தோடு அடுத்து இனி வரும் தன் பயிற்சிக்கான ஆயத்தங்களை தொடங்கினான்.
தன்திட்டத்தை அமுல்படுத்த எண்ணிய மோகன்ராஜ்ஜோ தன்னை உயிராய் நேசித்து தன் மீது நம்பிக்கை வைத்திருக்கும் தன் மனைவி மூலமே காய் நகர்த்த எண்ணியவர் பூரணியிடம் பேசிவிடும் நோக்கத்தில் அடுத்த நாள் விடியலிலே மனைவியை எதிர் நோக்கிக் காத்திருந்தார்.
காலை வேளையில் குளித்து முடித்து வந்து மங்களகரமாய் தயாராகிய மனைவியை என்றும் போல் கண்ணில் ரசனை மின்ன பார்த்திருந்த மோகன்ராஜின் பார்வையை நிலைக் கண்ணாடியினூடே கண்டுகொண்ட பூரணியின் முகமும் வெட்கத்தை பூசிக் கொண்டது.
மனைவியின் வெட்கத்தை ரசித்தவாறே சந்தர்ப்பத்தை பயன்படுத்த எண்ணியவர் மெதுவாய் தன் பேச்சை ஆரம்பித்தார்.
"இன்னிக்கு ரொம்ப அழகா இருக்க பூரணிமா.. உன்ன முதல் வாட்டி பார்த்தப்போ எப்பிடி இருந்தியோ அப்படி இருக்க" என்ற கணவனின் வார்த்தையில் மேலும் வெட்கியவர்.
"ச்சூ.. என்ன பேச்சு" என செல்லமாய் கடிந்து கொண்டு சிரிப்புடன் "என்னங்க உங்க பொண்ணுக்கு கல்யாணமே முடிஞ்சுது ஆனா நீங்க என்னடான்னா புது மாப்பிள்ளையாட்டம் பேசிக்கிட்டு இருக்கிங்க" என்ற மனைவியின் கிண்டலில் தானும் சிரித்தவர்.
"நான் எப்போவும் இந்தப் பொண்ணுக்கு மாப்பிள்ளை தானே" என கண்சிமிட்டி சிரிக்க அவருடன் இணைந்து சிரித்தார் பூரணி.
மனைவியின் சிரிப்போடு தான் சொல்ல வந்த விசயத்தையும் சொல்லிட என மனதோடு எண்ணிக் கொண்டே வாய்திறந்தார் மோகன்ராஜ்.
"பூரணி எப்பிடியோ நம்ம நித்யா கல்யாணத்தை பண்ணி முடிச்சாச்சு.. நம்ம பொண்ணுக்கும் சரி பையனுக்கும் சரி அவங்களுக்கு பிடிச்ச போல எப்பிடி ஒரு துணையை தேடிக் கொடுத்தோமோ அப்படியே நம்ம விஷ்வா நேஹா கல்யாணத்தையும் நல்லபடியா செய்துட்டோம்னா நம்ம கடமையும் முடிஞ்சதாகிடும் இல்லையா?" என்றவரின் வார்த்தையில் அவரை திரும்பி பார்த்தார் பூரணி.
"கண்டிப்பா அவங்களுக்கும் நல்லபடியா செய்யலாம்ங்க ஆனா இப்போதைக்கு அவங்களுக்கு கல்யாணத்துக்கு அவசரம் இல்லையே.. அதுவும் விஷ்வாக்கு இப்போ என்ன அவசரம்" என்றார்.
மனைவியின் பேச்சின் கூர்மையிலே அவரிடம் மெதுவாய் பேசி தான் காரியம் சாதிக்க முடியும் என மனதினுள் கணக்கிட்டவர் தயக்கத்தோடு..
"இல்ல பூரணி..இந்த விசயத்தை உங்கிட்ட எப்பிடி சொல்றன்னு தெரியல" என தயங்க அவரை புரியாது பார்த்தார் பூரணி.
"நம்ம விஷ்வாக்கு நம்ம திவ்யா மேல விருப்பம் இருக்குது" என்றவர் நிமிர்ந்து பார்க்க.. கணவனின் கூற்றில் வியப்பும் சிறு மலர்ச்சியுமாய் பார்த்த பூரணியோ "என்னங்க சொல்றிங்க நிஜமாவா? நம்ம விஷ்வாக்கு திவ்யா மேல விருப்பமா?" என மீண்டும் அவர் சொன்னதை உறுதிப்படுத்திக் கொண்டவர் முகத்தில் புன்னகை ததும்பியது.
அவரை பொறுத்தவரை விஷ்வா தங்கமான பிள்ளை எந்தவித கொட்டபழக்கமும் இன்றி பொறுப்புடன் தன் படிப்பை நிறைவு செய்து நல்ல வேலையில் இருப்பவன்.. அவனுக்கு தன் மருமகள் மீதான விருப்பம் உள்ளுக்குள் சிறு மகிழ்ச்சியை தோற்றுவிக்க அதை முகத்தில் காட்டி கணவனை பார்த்தார்.
மனைவியின் முகம் காட்டிய பாவனையில் உள்ளுக்குள் பொங்கிய ஆர்வத்தை அடக்கி முயன்று தன்னை சாதாரணமாய் காட்டிக் கொண்டவர் "ஆமா பூரணி.. நேத்து மச்சான் தரகர்கிட்ட திவ்யாவோட கல்யாண விசயமா பேசினத கேட்டிருப்பான் போல அடுத்ததா என்கிட்டவே வந்து அவன் விருப்பத்த சொல்லிட்டான்.. எனக்கு என்ன பண்றதுன்னு தெரியல இந்த விசயத்துல என்ன முடிவெடுக்கனும்னு தெரியல அதான் உன்கிட்ட செல்லலாம்னு சொல்லிட்டேன்" என குரல் தாழ்த்தி கூறி மனைவியை பாவமாய் பார்த்தார்.
கணவனின் முகம் காட்டிய வாட்டத்தில் அவர் சங்கடப்படுகிறாரோ என தப்பாய் அர்த்தம் கொண்ட பூரணியோ அவர் அருகே அமர்ந்து "என்னங்க இப்போ நீங்க எதுக்கு இவ்வளவு தயங்குறிங்க.. விஷ்வா நல்ல பையன் நிச்சயம் அண்ணா திவ்யாவ விஷ்வாக்கு கொடுக்குறதுக்கு மனப்பூர்வமா சம்மதிப்பாங்க" என மறைமுகமாகவே தன் விருப்பத்தை கணவனிடம் ஒப்புவிக்க.. கண்கள் மின்ன மனைவியை பார்த்தார் மோகன்ராஜ்.
"அப்போ உனக்கும் சம்மதமா பூரணி" என்ற கணவனின் கேள்விக்கு புன்னகையோடு தலையசைத்தார்..
"இப்போ தான் எனக்கு நிம்மதியா இருக்கு பூரணி.. எங்க நீ தப்பா நினைச்சுக்குவியோன்னு பயந்துட்டேன்.. தாய் தகப்பன் இல்லாத பிள்ளைங்களுக்கு தகப்பன் ஸ்தானத்துல இருந்து அவங்க ஆசைபட்டத கொடுக்க முடியாத கடனாளியா போயிடுவேனோன்னு பயந்துட்டே இருந்தேன் தெரியுமா?" என அளவுக்கதிகமாகவே தன் நடிப்புத் திறனை வெளிப்படுத்தியதில் முற்றாய் உருகித் தான் போனார் பூரணி.
கணவனின் நரித் தந்திரம் புரியாது அவர் வார்த்தையில் நெகிழ்ந்தவர் "என்னங்க இப்பிடியெல்லாம் பேசுறிங்க.. அவங்களும் நமக்கு பாரி நித்யா மாதிரி பசங்க தான்.. என் வயித்துல சுமக்கலன்னாலும் அவங்க என் புள்ளைங்க தான்" என்றவரை கனிவுடன் பார்த்தார்.
என்ன தான் மோகன்ராஜ் வீட்டிற்கு எதிராய் சதி திட்டம் தீட்டினாலும் அவர் எப்போதும் அவர் மனைவியின் அன்புக்கு அடிமையே.. இன்றும் மனைவியின் தன்னலம் இல்லாத பேச்சில் மகிழ்ந்தவர் மனைவியை தோளோடு அணைத்துக் கொண்டார்.
சில நொடி மௌனத்தில் கழிய பின் மௌனம் களைத்தவர்.
"பூரணி நான் உன்கிட்ட பாதி விசயம் தான் இப்போ சொல்லியிருக்கேன் மீதியையும் சொன்ன அப்புறமா இது பத்தி நீ உன்னோட முடிவ சொல்லு" என்றவர் தன்னையே கேள்வியாய் பார்த்தவரை நோக்கி.
"விஷ்வாக்கு திவ்யா மேல ஆசையிருக்குற போல நம்ம நேஹாக்கும் நம்ம கௌசிக் மேல விருப்பம் இருக்கு" என்றதும் நிமிர்ந்து கணவனைப் பார்த்தார்.
அவர் பார்வையுணர்ந்தவரும்
"எனக்கே நேத்து தான் இந்த விசயமும் தெரிய வந்திச்சு.. நேஹாக்கு கௌசிக் மேல விருப்பம் இருக்கு ஆனா நமக்கு பயந்துட்டு அவ மனச மறைச்சி இருந்திருக்கா.. நேத்து விஷ்வா இந்த விசயத்தை சொன்னப்புறம் நான் விஷ்வாகிட்ட சத்தம் போட்டேன்.. நேஹாக்கு கல்யாணம் பண்ணாம உனக்கு பண்ண முடியாதுன்னு .. அப்போ தான் விஷ்வாவும் சொன்னான் நேஹாக்கு நல்ல இடத்துல வரன் தேடி அவளுக்கு முடிச்சிட்டு தான் என் வாழ்க்கை தொடங்கும்னு.. ஆனா நேஹா அதுக்கு மறுத்துட்டா.. அப்புறம் கொஞ்ச நேரம் இரண்டு பேருக்கும் வாக்குவாதம் போயி கடைசியில தான் அவ மனசுல இருந்தத சொன்னா.. கௌசிக் மேல விருப்பம் இருக்குறதா" என அச்சுபிசுகாமல் உண்மை போல் கூறி முடித்தவரை அசையாது பார்த்திருந்தார் பூரணி.
அவரின் அமைதி எங்கு தன் திட்டம் பலிக்காதோ என அச்சத்தை விளைவித்திட மனைவியின் கரங்களை அழுத்தமாய் பற்றிக் கொண்டவர் "எனக்கு இந்த விசயத்துல என்ன முடிவெடுக்குறதுன்னு தெரியல பூரணிமா.. எனக்கு நம்ம பசங்க விருப்பத்துல எந்த ஆட்சேபனையும் இல்ல ஆனா இது நான் மட்டுமே எடுக்க வேண்டிய முடிவு இல்லையே எல்லாருமா ஒன்னா சேர்ந்து எடுக்க வேண்டிய முடிவு ஆனா இத என்னால எப்பிடி எல்லார்கிட்டயும் சொல்ல முடியும். ஏற்கனவே நான் வீட்டோட மாப்பிள்ளையா இருக்கேன் இதுல என் தம்பி பசங்களையும் இங்கயே கட்டிக் கொடுக்க பேசினா இன்னுமே என்ன தப்பா தானே நினைப்பாங்க.." மனம் வருந்தி மெல்லிய குரலில் பேசியவர் பேச்சில் பதறித்தான் போனார் பூரணி.
"அய்யோ என்னங்க எதுக்கு இப்பிடியெல்லாம் யோசிக்கிறீங்க.. அப்பிடி உங்கள யாருமே தப்பா பேச மாட்டாங்க வீணா மனச போட்டு குழப்பிக்காதிங்க.. நீங்க சொன்ன விசயத்தை நானே அண்ணாகிட்ட பேசுறேன்.. அதோட நம்ம கிருஷ்ணாகிட்டயும் நானே பேசுறேன்.. நீங்க எத பத்தியும் கவலபடாம இருங்க" என கணவனுக்கு தன்னால் முடிந்தளவு நம்பிக்கையை கொடுத்தவர் இன்றே இதை அண்ணணுடன் பேசிவிடும் முடிவோடு அறைவிட்டு வெளியேறிச் சென்றார்.
போகும் மனைவியை பார்த்த மோகன்ராஜின் முகம் தன் திட்டம் நிறைவேறப் போகும் குரூர சிரிப்பில் பளபளத்தது.
அவர் அறிவார் நிச்சயம் தன் மனைவியிடம் கூறினாள் அவர் அதை முடித்துவிடுவார் என்ற நம்பிக்கையில் தானே இத்தனை பசப்பு வார்த்தைகளை அள்ளித் தெளித்தார். அவர் எண்ணியபடியே மனைவியும் கூறிவிட்டுச் சென்றதில் அத்தனை மகிழ்ச்சி பொங்க அடுத்து வரும் தருணத்திற்காக காத்திருந்தார்.
கணவனின் தந்திரம் அறியாது இன்றே தன் அண்ணணிடம் பேசி ஒரு நல்ல முடிவெடுக்க வேண்டும் என்ற முனைப்போடு அண்ணனை தேடிச் சென்றவர் வீட்டுத் தோட்டத்தில் சாய்வான நாற்காலியில் அமர்ந்து தோட்டத்தை ரசித்தவாறே காலை நேர தேநீரை பருகிக் கொண்டிருந்தவரை கண்டு அவரை நோக்கிச் சென்றார்.
தன் முன்னே மங்களகரமாய் வந்து நின்ற தங்கையை பார்த்து புன்னகைத்த நாரயணணோ "வா பூரணிமா.. காபி குடிச்சிட்டியாடா" பாசமாய் கேட்டவர் அவரை அமருமாறு சொல்ல அண்ணணின் கேள்விகளுக்கு சிறு புன்னகையோடு பதிலளித்துவிட்டு இருக்கையில் அமர்ந்து கொண்டார்.
"அண்ணா நான் ஒரு முக்கியமான விசயம் பேசனும்" என தயக்கமாய் ஆரம்பித்த தங்கையின் புறம் பார்வையை திருப்பியவரும் "ம்ம் சொல்லுடாமா.." என்க. அண்ணணின் அனுமதியில் பூரணியும் கணவன் கூறியதை அச்சுப்பிசுகாமல் அவரிடம் ஒப்புவித்து அண்ணணின் பதிலை எதிர்பார்த்து அவர் முகத்தை ஆவலாய் பார்க்க.. அங்கோ முகத்தில் யோசனை ரேகையாய் அமர்ந்திருந்தவரின் தோற்றத்தில் அவர் உற்சாகம் முழுவதும் வடிந்து தான் போனது.
மௌனமாய் யோசனையில் ஆழ்ந்திருந்தவரின் மௌனத்தை களைப்பவராய் "என்ன அண்ணா உங்களுக்கு இதுல விருப்பமில்லையா?? விஷ்வா நேஹா இரண்டு பேருமே நல்ல பசங்கண்ணா அவங்களுக்கு வெளியே வரன் தேடுறத விட அவங்களுக்கு பிடிச்ச வாழ்க்கையை அமைத்துக் கொடுத்தா நம்மளோடவே காலம் பூரா ஒன்னா இருந்துடுவாங்களே" என எங்கே அண்ணன் மறுத்துவிடுவாரோ என்ற பயத்தில் படபடப்பாய் பேசி முடித்து தன் முகத்தை பார்த்திருந்த தங்கையின் மனநிலை நாராயணனுக்குப் புரியாமலில்லை.
பெற்ற பிள்ளைகள் மேல் கொண்ட பாசத்திற்கு நிகராகவே மற்றவர்கள் மீதும் அன்பு கொண்ட தங்கை அவர்களின் வாழ்வு சிறக்க நெஞ்சம் முழுவதும் ஆசையை சுமந்து தன்னை பார்த்திருப்பதை அவர் ஏக்கம் நிறைந்த பார்வை வழியே உணர்ந்திருந்தவருக்கோ
தன் மௌனம் தான் அவரை படபடக்க வைத்துள்ளது என்பது புரிய சிறு புன்னகையுடன் தங்கையின் கரத்தை பற்றியவர் "நீ சொன்னதுல எனக்கும் விருப்பம் தான் பூரணிமா" எனும் போதே பூரணியின் முகமோ பிரகாசிக்க அடுத்து அவர் கூறியதில் முகமோ சற்றே யோசனையில் சுருங்கித் தான் போனது.
"நம்ம பசங்க நம்மளோடவே இருக்குறதுல எனக்கு மாற்றுக் கருத்து இல்ல பூரணிமா ஆனா ஒரு பக்க விருப்பத்தை மட்டும் வெச்சிகிட்டு நாம எந்த முடிவுமே எடுக்க முடியாதுமா.. இந்த விசயத்துல கிருஷ்ணா திவ்யா இவங்க இரண்டு பேரோட விருப்பம் முக்கியம்.. அவங்களுக்கு இதுல விருப்பம் இல்லாம இருந்துச்சுன்னா என்ன செய்றது.. யாரையும் கட்டாயத்துல வாழ வைக்க கூடாது.. நம்ம துணையோட நாம வாழ்ற வாழ்க்கையை பிடிச்சி வாழ்ந்தா தான் அந்த வாழ்வுக்கே ஒரு அர்த்தமே இருக்கும்" என்றவரின் கூற்றிலிருந்த உண்மை பூரணிக்கு புரிய நிதானமாய் நிமிர்ந்து கண்ணில் நிறைந்திருந்த குழப்பத்தோடு அண்ணனை பார்த்தார்.
"இந்த விசயத்தை பத்தி அவங்க ரெண்டு பேருக்கிட்டேயும் பேசுமா .. அவங்களுக்கு இதுல முழு சம்மதம்னா எனக்கும் மனப்பூர்வமான சம்மதம் தான் அதுக்கப்புறம் அடுத்த முகூர்த்ததுலே கல்யாணம் பண்ண சொன்னாலும் அண்ணன் நான் தயார் தான்" என தன் விருப்பத்தையும் சேர்த்தே சொல்லிட மகிழ்ச்சியுடன் அண்ணணின் கரங்களை பற்றிக் கொண்டார்.
"ரொம்ப சந்தோஷம் அண்ணா நானே அவங்ககிட்ட பேசி அவங்க விருப்பத்தை கேட்கிறேன்" என்றவர் அங்கிருந்து எழுந்து அடுத்து சென்றது என்னவோ கௌசிக்கின் அறை நோக்கியே.
பொழுது விடிந்தும் இன்னுமே அறைவிட்டு வெளியே வராதவனை தேடி அவன் அறைக்குள் நுழைந்தவர் கண்டது என்னவோ அறைக்கதவை பார்த்தவாறே கண்திறந்து படுத்திறந்தவனையே..
அவன் இருந்த கோலமே இப்பொழுதுதான் விழித்திருக்கிறான் என்பதை உணர்த்த புன்னகையோடு "என்ன கண்ணா எழுப்பிவிட்டுட்டேனா" என கேட்டவாறே அவனருகே கட்டிலில் சென்றமர அவனும் சிறு புன்னகையோடு எக்கி அவர் மடியில் தலை சாய்த்தவன் மீண்டும் கண்மூடி அத்தை மடி தந்த தாய்மையின் சுகத்தில் கண்மூடினான்.
அவன் செய்கையில் அவர் புன்னகை விரிய களைந்திருந்த அவன் தலை கோதிவிட்டவர் பேச வந்ததை மறந்து மௌனமாய் அவனை பார்த்திருந்தார்.
சில கணங்களாய் நிலவிய மௌனத்தை களைக்கும் விதமாய் "என்ன விசயம் அத்தம்மா? எதுக்கு ரொம்ப யோசனை?" என பட்டென்று ஒலித்த அவன் குரலில் தன் யோசனை களைந்தவர் அவனை பார்க்க அவனும் விழி திறந்து அவரை தான் பார்த்திருந்தான்.
அவன் கேள்வியில் நொடியில் தயங்கியவரின் தயக்கத்தை கண்டு கொண்டவன் எழுந்தமர்ந்து "என்னாச்சு என் ஸ்வீட் அத்தம்மா இன்னைக்கு என்கிட்டவே இந்த தயங்கு தயங்குறாங்க? அவ்வளவு பயமா என்ன இந்த ஐபிஎஸ் ஆபிஸர்கிட்ட" என சிறு சிரிப்புடன் அவரை இயல்பாக்கும் பொருட்டு பேசி வைத்தவனின் பேச்சில் சிரித்தவர்.
"ஹாங் எனக்கொன்னும் இந்த பொடிப்பயல பார்த்து பயமில்லையே.. நான் தூக்கி வளர்த்த என் கண்ணாகிட்ட எனக்கென்ன பயம்" என கெத்தாய் கூறியவரை பார்த்து சிரித்து
"அது.. " என்றவன் "சரி சொல்லுங்க என்ன விசயம்" என அவரிடம் கேட்டு வைக்க அவனை நிமிர்ந்து பார்த்தவர்
"நான் உன்கிட்ட பேசனும் கண்ணா நான் இப்போ சொல்லப் போறதுல உனக்கு இஷ்டமில்லன்னா நீ மறுத்து சொல்லிடனும் சரியா?" என ஆரம்பித்தவரின் பேச்சிலே ஏதோ பெரிய விசயம் பேசப் போகிறார் என புரிந்தவன் தலையை அசைத்து சரி என்க அதன்பிறகே தான் சொல்ல வந்ததை கூற ஆரம்பித்தார்.
முதலில் விஷ்வாவின் திவ்யா மீதான விருப்பத்தைக் கூறியவர் பின் நேஹா பற்றியும் கூறிட முதலில் விஷ்வாவின் காதலை கேட்டு முகத்தில் புன்னகை மின்ன இருந்தவனோ அடுத்து கூறியதில் முகம் சுருங்க சற்றே யோசனையாய் குழப்பம் சூழ அவரைப் பார்த்தான் கௌசிக்.
அவரோ அவன் குழப்பம் புரியாதவராய் பேசிமுடித்தவர் அவனிடம் "கண்ணா நேஹாவும் எனக்கு நித்யா போல எம் மக தான்.. அவ ரொம்ப நல்ல பொண்ணுப்பா.. உன் மேல விருப்பத்த வளர்த்துட்டு யார்கிட்டயும் சொல்லாம தவிச்சியிருக்கா" என பேசியவரை இடைமறித்தவன்.
"அத்தம்மா நான் முதல்ல நேஹாகிட்ட இத பத்தி பேசிட்டு என் முடிவ சொல்றேன்.. நீங்க திவ்யா விஷ்வா கல்யாணத்துக்கு ஏற்பாடு பண்ணுங்க" என்றவனை சற்று அதிர்வாய் பார்த்தார்.
"என்ன கண்ணா இப்பிடி சொல்ற எனக்கு உங்க நாழு பேர் கல்யாணத்தையும் ஒரே மேடையில தான் வைக்கனும்னு ஆசை.. ஆனா நீ இப்பிடி சொல்ற.. அதுவும் திவ்யா மனசுல என்ன இருக்குன்னு தெரிஞ்சிக்காமலே" என்றவர் தோளணைத்தவன்
"அதெல்லாம் உங்க மருமக ஓகே தான் சொல்லுவ.. ஏனா அங்கேயும் லவ்ஸ் தான் ஓடுது" என பெரியவர்கள் அறிந்திறாத காதல் நாடகத்தை தெள்ளத் தெளிவாய் தெரிந்து வைத்திருந்தவன் அவரிடமே போட்டுடைத்தான்..
அவன் கூறியதில் கண்கள் விரிய அவனை பார்த்தவர் உண்மையா என்பது போல் கேட்க ஆமென்று தலையசைத்து "விஷ்வா ரொம்ப நல்லவன் அத்தம்மா அவனவிட என் திவி குட்டிக்கு வேற யாரும் நல்லவன் கிடைக்கமாட்டான்.. அவன் அவள ரொம்ப நல்லாவே பார்த்துக்குவான்" என்றவன் பின் "ஆனா ஒன்னு நம்ம திவி குட்டிக்கிட்ட மாட்டிக்கிட்டு பயபுள்ள ரொம்ப கஷ்டப் போகுது" என தங்கையின் குணம் முழுமையாய் தெரிந்தவனாய் சொல்லிச் சிரிக்க அவனோடு இணைந்து சிரித்தார் பூரணி..
"விஷ்வாவ போல நேஹாவும் நல்ல பொண்ணு தான் கண்ணா" என நேஹா பற்றி அவன் முடிவு என்ன என அறிந்து கொள்ள மீண்டும் கேட்க.
அவனோ "ஐ நோ அத்தம்மா.. நல்ல பொண்ணு தான்.. எனக்கு பிடிக்கலன்னு இல்ல நம்ம குடும்பத்துல எல்லார பிடிக்குற போலவும் அவளையும் பிடிக்கும் ஆனா" என்றவன் நிறுத்தி அவரைப் பார்க்க அவரும் ஆவலாய் அவனையே பார்த்திருந்தார்..
"எனக்கு இப்போ இந்த கல்யாணத்துல எல்லாம் இன்ட்ரெஸ்ட் இல்ல அத்தம்மா.. முதல்ல ட்ரெய்னிங் முடிச்சிட்டு வேலையில ஜாயின் பண்ணுறது தான் இப்போ என் மூளை மனசு எல்லாத்தையும் ஆக்கிரமிச்சு இருக்கு.. இந்த நேரத்துல கல்யாணம் பண்ணி அந்த லைப்க்குள்ள என்னால முழு மனசோட நுழைய முடியும்னு தோணல.. அது தான் நேஹாகிடட் நானே இத பத்தி பேசிட்டு சொல்றேன்னு சொன்னேன்" என விளக்கமாய் அவன் மனநிலையை எடுத்துரைத்தான்.
அவன் கூறியதில் இருந்தே அவனுக்கு திருமணத்தில் மறுப்பு இல்லை என்பது புரிய மனதில் சிறு நிம்மதி பரவியது.
அவன் மறுப்பும் சொல்லவில்லை தான் ஆனாலும் அவன் விருப்பமும் கூறவில்லை என்பதை அவர் அக்கணம் உணரவில்லை.
"இது தான் உன் பிரச்சனையா கண்ணா.. நானும் வேற ஏதோன்னு பயந்திட்டேன்" என அவனை பார்த்து சிரித்து வைத்தவர்
"இதெல்லாம் பத்தி நீ கவலபடாத கண்ணா இப்போவே கல்யாணம் பண்ணி வாழ்க்கையை ஆரம்பிக்கனும்னு இல்ல உங்களுக்கு நேரமும் காலமும் நீண்டு இருக்கு நீங்க பொறுமையாவே உங்க வாழ்க்கையை தொடரலாம் அதுக்கு நல்ல புரிதலோடனான ஒரு உறவ உங்களுக்குள்ள உருவாக்கினாலே போதும் எத்தனை நாள் போனாலும் அந்த உறவு காத்திருக்கும்" என அவனுக்கு தெளிவாய் எடுத்துரைத்தவர் தொடர்ந்து "இங்கப் பாரு கண்ணா எனக்கு தெரியும் நீ இந்த வேலைக்குள்ள முழு மூச்சா இறங்கினா பிறகு எதை பத்தியும் யோசிக்க மாட்டேனு அதனால நீ வேலையில ஜொய்ன் பண்ண முன்னாடியே உங்களுக்கு கல்யாணத்த பண்ணி பார்க்கனும்னு ஆசையா இருக்குபா.. உனக்கு சரின்னா நீ ட்ரெய்னிங் போக முன்னாடி உங்க கல்யாணத்தையும் முடிச்சிடலாம் என்ன சொல்ற கண்ணா?" என ஆவலாய் தன் பதில் எதிர்பார்த்து கேட்டவரிடம் மறுத்து சொல்ல மனிமில்லாதவன் மௌனமாய் தலையாட்டலுடன் சிறு புன்னகை அளித்திட மனம் சந்தோசத்தில் துள்ள அவன் கன்னம் வழித்து முத்தமிட்டார்.
"ரொம்ப ரொம்ப சந்தோஷம் கண்ணா இப்போவே வீட்ல எல்லாருக்கிட்டயும் இத பத்தி பேசுறேன் கண்ணா.. அப்புறம் நேஹாகிட்டயும் நீ பேச வேண்டியத சேர்த்து நானே பேசுறேன்.. நீ ஜம்முனு கல்யாண மாப்பிள்ளையா ரெடியாகு அது போதும்" என்றவர் அறையை விட்டு வெளியேற சிறு புன்னகையோடு போகும் அவரை பார்த்திருந்தான் கௌசிக்.
அவனுக்கோ திருமணத்தில் அவ்வளவு ஈடுபாடு இல்லாவிடினும் தன் விருப்பத்துக்குரிய அத்தையின் முகம் காட்டிய மகிழ்ச்சிக்காவேனும் சம்மதமாய் தலையசைத்தவனுக்கு இப்போது நேஹா பற்றிய எண்ணங்கள் மனதில் எழுந்தது.
தன் மீது அவளுக்கு காதலா? என ஒரு பக்கம் கேள்வி எழுந்தாலும் இன்னொரு பக்கமோ திருமணம் என்ற பந்தத்திற்கு நான் தாயாரா?' என்ற கேள்வியும் எழாமலில்லை. எனினும் மனதின் கேள்விகளை ஒத்தி வைத்தவன் எது நடந்தாலும் நடக்கும் போது பார்த்துக் கொள்ளலாம் என்ற எண்ணத்தோடு அடுத்து இனி வரும் தன் பயிற்சிக்கான ஆயத்தங்களை தொடங்கினான்.
Last edited:
Habi
Moderator
அத்தியாயம் - 17
"நல்ல நேரம் முடியுறதுக்குள்ள தாம்பூலம் மாத்திடலாமே" என்ற ஐயரின் குரலில் அனைவரின் பார்வையும் வாசலையே பார்த்திருந்த நாராயணின் மேலே பதிந்தது.
அவருக்கும் சூழ்நிலை புரிந்த போதிலும் தன் ஆருயிர் நண்பன் இல்லாது அதுவும் அவனின் மகன் போன்ற பாசத்துக்குரியவனின் வாழ்வில் நிகழவிருக்கும் சுபநிகழ்வுக்கு நண்பன் இல்லாமலா என்ற கவலை மனதை அரிக்க கலங்கிய உள்ளத்தை வெளிக்காட்டதவராய்.. எப்படியேனும் நண்பன் வந்துவிடமாட்டானா என்ற நப்பாசையில் வாசலையே பார்த்திருந்தார் நாராயணன்.
அங்கிருந்த குடும்பத்தவர்களுக்கோ அவரின் மனப் போராட்டம் புரிந்தாலும் அவர்களாலும் என்ன தான் செய்ய இயலும் அமைதியாய் பார்த்திருந்தனர்..
மௌனமாய் தந்தையை பார்த்திருந்த கௌசிக்கின் மனமும் தன் மனதுக்கு நெருக்கமான ஓர் உறவு இல்லாது நிகழும் இந்த நிகழ்வில் பெரிதும் விருப்பமேதும் இல்லாவிடினும் தன் மனதை வெளிப்படுத்தாதவனாய் தன் உணர்வுகளை மறைத்து அமர்ந்திருக்க ஒரே காரணம் அவன் அத்தையே.
ஆம் பூரணியே, என்று கௌசிக்கின் சம்மதத்தை பெற்றாரோ அன்றே குடும்பத்தினர் முன்னிலையில் திருமண பேச்சை எத்தி வைத்தவர் அனைவரின் சம்மதத்தையும் பெற்று இதோ அடுத்த வாரமே நல்ல முகூர்த்ததில் இரு ஜோடிகளுக்கான நிச்சயதார்த்த விழாவை சிறப்பாய் ஏற்பாடு செய்திருந்தார்.
பூரணியின் அவசரத்தினாலே அடுத்த வாரமே நிச்சயதார்த்தை வைக்க முடி செய்திருந்த நாராயணனோ இதைப் பற்றி நண்பனுக்கு அழைத்து கூறிட வேண்டும் என எண்ணி எத்தனை அழைத்தும் கூட நண்பனை தொடர்பு கொள்ள முடியாது போனது.
என்னாச்சோ என்ற கேள்வி மனதை குடைந்து அச்சுறுத்த சிவாங்கிக்கு அழைத்து அவளிடம் பேசியவருக்கு நண்பன் ஏதோ முக்கியமான கேஷ் விசயமாக பிஸியாக இருப்பது தெரியவர சிவாங்கியிடம் விடயத்தைக் கூறி அவளை அழைத்தவர் நண்பனையும் அழைத்து வருமாறு கூறி வைத்தார்.
ஆனால் நிச்சயதார்த்த விழாவிற்கு வந்தது என்னவோ சிவாங்கி மாத்திரமே.. அவளிடம் விசாரித்ததில் நண்பன் வேலை காரணமாக வெளியூர் சென்றிருப்பது தெரிய மனம் நெருடினாலும் கடைசி நிமிடமாவது நண்பன் வந்துவிடுவான் என்ற எதிர்பார்ப்போடு வாசலை பார்த்திருந்தவர் "அண்ணா" என்ற தங்கையின் அழைப்பில் அவர் புறம் திரும்பினார்.
"நல்ல நேரம் போகுதுண்ணா நிச்சயத்தை முடிச்சிடலாமே" என்ற தங்கையின் குரலிருந்த கெஞ்சலில் பெருமூச்சை இழுத்துவிட்டவர் தலையசைத்து சரியென்றிட நிச்சய விழா ஆரம்பமானது..
ஐயர் நிச்சயதார்த்த பத்திரிகை வாசித்து தட்டு மாற்றும் கடைசி நேரம் வரை நண்பனை எதிர்பார்த்து ஏமாந்து போனவர் மனதேயின்றி அந் நிகழ்வுகளை சிறப்பாய் நிறைவேற்றினார்.
கௌசிக்கிற்கும் மனம் ஒன்றாது போக சிறிது நேரம் அமர்ந்திருந்தவன் நிச்சயம் முடிந்த அடுத்த கணமே ஏதேதோ காரணத்தை கூறியவனாய் அங்கிருந்து எழுந்து சென்றான்.
அப்பா மகனின் மனநிலையை உணர்ந்த மோகன்ராஜ்ஜிற்கோ உள்ளுக்குள் இரட்டிப்பு மகிழ்ச்சி கூத்தாடியது.. தான் எண்ணப்படி திருமண ஏற்பாடு ஒருபக்கம் நடக்க இருவரினதும் பாசத்துக்குரியவரின் வருகை இல்லாது போனதும் அவருக்கு மேலும் மகிழ்ச்சியைக் கூட்ட சந்தோஷமாகவே அனைத்து வேலைகளையும் செய்தார்.
விஷ்வா திவ்யா காதல் கொண்ட இரு உள்ளங்களும் திருமணம் எனும் புதிய பந்தத்தின் ஆரம்ப நிகழ்வில் மனம் நிறைந்த எதிர்பார்ப்போடு காத்திருக்க.. நேஹாவோ அவர்களை பழிதீர்க்கும் நாளாய் தன் திருமண நாளை எதிர்பார்த்துக் காத்திருந்தாள்.
ஒவ்வொருவரும் ஒவ்வொரு மனநிலையில் திருமண நாளை எதிர்பார்த்துக் காத்திருக்க காலமும் நில்லாது அவர்கள் எதிர்பார்ப்பை பூர்த்தி செய்ய விரைந்தோடியது.
இதோ அனைவரும் எதிர்பார்த்த திருமண நாள் விடிந்தால் திருமணம் என்ற நிலையில் வீடே விழாக்கோலம் பூண்டிருந்தது.
தன்னறைக்குள் குறுக்கும் நெடுக்குமாய் நடந்த தந்தையின் முகத்தில் தெரிந்த குழப்பம் கண்டு புருவம் நெறிய அவரைப் பார்த்திருந்தான் கௌசிக்.
நீண்ட நேரம் தனக்குள் யோசித்தவர் அவனிடம் "கிருஷ்ணா எனக்கென்னமோ பயமாவே இருக்குப்பா நாதாவோட பேசி நாள்கணக்கா போயிடுச்சு அவன்கிட்ட இருந்து எந்தவொரு தகவலும் வரல என்னாச்சோ ஏதாச்சோனு ரொம்ப படபடப்பா இருக்குப்பா" தன் மனதிலுள்ள பயத்தை மகனிடம் ஒப்புவித்தவராய் மகனை பார்த்த பார்வையிலே ஏதாவது செய்யேன் என்ற கெஞ்சல் இருக்க அது புரிந்தவனும் எழுந்து தந்தையின் கரங்களை பற்றியவனாய் "அப்பா நீங்க கவலபடாதிங்க குருப்பா ஏதோ முக்கியமான கேஷ் விசயமா இருக்காங்க.. அது ரொம்ப கான்பிடன்ஸியலானதா இருக்குறதுனால யார்கிட்ட இருந்தும் என்னால விளக்கம் எடுக்க முடியல" என தான் முயற்சித்தும் பயனில்லை என்றவனுக்கும் மனதில் அவரை பற்றிய எண்ணங்களே.. இருந்தும் அவனுக்கு தெரிந்த குருவோடு வேலை செய்பவர்களிடம் விசாரித்த போது அவர்கள் அவனுக்கு அளித்த தகவல் நம்பகத் தன்மையுடையது என்பதினாலே அவனும் தன் குழப்பங்களையெல்லாம் ஒத்தி வைத்திருந்தான்.
மகனின் கூற்றில் சிறிது மனம் தெளிந்தாலும் ஆருயிர் நண்பன் இல்லாது மகனின் திருமணம் நடைபெறப் போகிறதே என்ற கவலையோடு சேர்த்து நண்பன் மீது சிறு கோபமும் துளிர்விட "பொல்லாத சீக்ரெட் வேலை.. இந்த வயசான காலத்துல ரிட்டெய்ர் ஆகுறத விட்டுடு பெரிய இளவயசு பையனாட்டாம் ஓவரா தான் ஆடுறான்.. வரட்டும் வரட்டும் இருக்கு அந்த பொலீஸ்காரனுக்கு கச்சேரி" என நண்பனை திட்டியவரை இதழில் பூத்த புன்னகையோடு பார்த்தான் கௌசிக்.
"இங்கப் பாரு கண்ணா அவன் உன் கல்யாணத்துக்கே வராமா விட்டிருக்கான் நீயும் நான் சொல்ற வர அவன் கூட பேசாத சரியா" என மகனுக்கு உத்தரவிட்டவர் வேகமாய் அறையை விட்டு வெளியேறிச் சென்றார்.
போகும் தந்தையை பார்த்தவனோ தலையாட்டி தனக்குள் சிரித்தவன் நாளைய திருமணத்தை எண்ணி மனதில் எழுந்த வெறுமையை தடுக்க முடியாதவனாய் கட்டிலில் கண்மூடி தூங்கிப் போனான்.
விடிந்தால் திருமணம் அதிகாலை சுபமுகூர்த்ததில் அவர்களது திருமணம் வைத்திருக்க வீட்டிலோ அதற்கான வேலைகள் தடபுடலாய் நடந்து கொண்டிருக்க அனைவரையும் ஏவியபடி வேலை வாங்கிக் கொண்டிருந்தார் நாராயணன்.
அதே சமயம் தங்கள் அறையில் அவரை வீழ்த்துவதற்கென்று பாரிய திட்டத்தை தீட்டிக் கொண்டிருந்தனர் அவ்விருவரும்.
"பெரியப்பா நீங்க சொன்ன மாதிரி எல்லாம் ரெடி பண்ணிடிங்களா?" என்ற நேஹாவிடம்
"ஆமாம்மா எல்லாம் தயார் நீ மட்டும் சொல்லிக் கொடுத்தது போல சரியா செய்திடு புரிஞ்சுதா" என்றவரை பார்த்தவள் கண்களில் கலக்கம் சூழ
"ஆனா பெரியப்பா இ..இது தப்பில்லையா? நாம இந்தளவுக்கு இதுல கீழிறங்கனுமா?" என கேட்கும் போதே தான் செய்யப் போகும் காரியத்தை எண்ணி உடல் கூசினாள்.
அவளின் பேச்சில் அவளை முறைத்தவர் "என்னம்மா நீயும் உன் அண்ணன போல கட்சி மாறுறியோ?" என காட்டமாய் கேட்க அதில் கோபத்தில் முகம் சிவக்க அவரைப் பார்த்தவள் அழுத்தமாய் "நான் ஒன்னும் கட்சி மாறல" என்றாள்.
அவள் கோபத்தில் புன்னகைத்தவர் "ம்ம் எனக்கு உன்ன பத்தி தெரியும் நேஹா.. நீ எதபத்தியும் யோசிக்காம சொன்ன வேலையை செய்து முடி" என்றார்.
இருந்தும் சற்றே தயங்கியவள் "அண்ணாகிட்ட ஒரு வார்த்தை சொல்லலாமே" என்றாள்.
"ப்ச் புரியாம பேசாத நேஹா அவன் இதுக்கு ஒத்துப்பானு எனக்கு நம்பிக்கையில்லை.. அப்புறம் நாம போட்ட ப்ளான் முழுவதும் கெட்டுடும்"
"ஆனா பெரியப்பா "
"இங்கப் பாரு நேஹா உன் அப்பாக்கு நடந்த கொடுமையைப் பற்றி நினைச்சுப்பாரு உன் அப்பா உன் கண் முன்னாடி எப்பிடி வேதனைபட்டு இறந்தாருனு..
நீ அவனுக்கு பண்ணின சத்தியம் எங்கே போச்சு இந்த நாராயண பழி தீர்த்து உன் அப்பன் பட்ட அதே அவமானத்தை அவனுக்கு கொடுக்கனும்னு நீ சொன்ன வார்த்தை எங்க போச்சு" என்க அவள் கண்கள் கலங்கி சிவப்பேறியது.
அதைக் கண்டு தனக்குள் புன்னகைத்தவர் அவளை பேசிப்பேசியே மேலும் உசுப்பேத்திவிட்டு தாங்கள் தீட்டிய கேவலமான திட்டத்தினை அன்றிரவே செயல்படுத்தத் தொடங்கினார்.
மோகன்ராஜ்ஜின் திட்டப்படி வேலைகளை ஏவி விட்டு சற்று ஆசுவாசமாய் அமர்ந்திருந்த நாராயணனுக்கு கொடுத்த காபியில் போதை கலந்து கொடுக்கப்பட்டது.
காபியை குடித்து சில விநாடிகள் கடந்திருக்க உட்சென்ற போதையோ தன் வேலையை காட்டத் தொடங்க தலை கிறுகிறுக்க தள்ளாட்ட நடையோடு எழுந்தவர் தன்னறை நோக்கிச் செல்ல முயல மறைவாய் நின்று அவரையே பார்த்திருந்த மோகன்ராஜோ அவரை திசைதிருப்பி நேஹாவின் அறைக்குள் அனுப்பிவிட்டார்.
குடிப்பழக்கமே இல்லாத நாராயணனுக்கு அவர் அறியாமல் உட் செலுத்தப்பட்ட போதையின் வீரியமும் அந்த சூழ்ச்சிக்காரனின் கேவலமான திட்டத்திற்கு சாதகமாய் அமைந்திட அவர் வலையில் சிக்கிக் கொண்டார் நாராயணன்.
நள்ளிரவைத் தொடும் நேரம் மற்றையவர்களோ தூக்கத்திற்கென தத்தமது அறைக்குள் அடைந்திருந்த நேரம் பார்த்தே மோகன்ராஜ்ஜோ திட்டத்தை அமுல்படுத்திருந்ததாலோ என்னவோ இத்தனை பெரிய பாதகமான செயலை தடுக்க அங்கு யாருமே இல்லாது தான் போனது.
அறைக்குள் தள்ளாட்டத்துடன் நுழைந்தவரைக் கண்ட நேஹாவின் கண்ணில் மின்னிய பழிவெறியில்
எந்தப் பெண்ணும் செய்யத் துணியாத காரியத்தை செய்யத் துணிந்தாள் அவள்.
அடுத்த நாள் காலை தனதறையில் கண்விழித்து எழுந்த நாராயணனுக்கு தலை வலிப்பது போல் இருக்க என்ன நடந்தது என்பதே தெரியாமல் யோசனையில் மூழ்கியவருக்கு எதுவும் புலப்படவில்லை அவர் மேலும் யோசிப்பதற்கு தடையாக இன்றைய கல்யாண வேலைகள் அவரை உள்ளிளுத்துக் கொள்ள தன் வேலையை கவனிக்கத் தொடங்கினார்.
அக்கணம் அவர் அறிந்திருக்கவில்லை செய்யாத தப்பிற்கு தண்டனையாக தன் மானத்தையும் உயிரையும் காணிக்கை வைக்கப்போகிறார் என்பதை.
அந்த அதிகாலை வேளை வீடே திருமணக் களையில் திளைத்திருக்க அனைவரின் முகத்திலும் அத்தனை மகிழ்ச்சியும் நிறைவும் நிறைந்து வழிந்தது.
வீட்டின் நடுவில் அழகுற அலங்கரிக்கப்பட்ட மணவறையில் கம்பீர தோரணையும் அமர்ந்திருந்தனர் மணமகன்கள் இருவரும்.
"நாழியாகிடுது பொண்ணுங்கள அழைஞ்சிண்டு வாங்கோ" என்ற ஐயரின் அழைப்பில் அழங்கரிப்பட்டு அழகு தேவதைகளென மணவறை நோக்கி வந்தனர் மணப்பெண்கள் இருவரும்.
சபை நோக்கி வணங்கிவிட்டு மணவறையில் அமர்ந்தவர்கள் ஐயர் கூறிய மந்திரங்களை உச்சரிக்கத் தொடங்கினர்.
மூகூர்த்த நேரம் நெருங்க பெரியவர்களால் ஆசிர்வதிக்கப்பட்ட மங்கள நாணோ கையில் ஏந்தினர் மணமகன்கள் இருவரும்.
ஐயர் மந்திரம் ஓத கெட்டிமேளம் முழங்க
முதலில் தன் மனம் நிறைந்தவள் கழுத்தில் அவசரமாய் மங்கல நாணை பூட்டிய விஷ்வாவோ அடுத்த கணம் வீறுகொண்டவனாய் எழுந்து நின்றவன்
தன்னருகே கையில் மங்கள நாணை வைத்து வெறித்த பார்ர்வையாய் அமர்ந்திருந்த கௌசிக்கின் கரங்களிலிருந்த மாங்கல்யத்தை தட்டிவிட்டவன் அவனருகே அமர்ந்திருந்த நேஹாவை மணமேடையிலிருந்து எழுப்பியிருந்தான்.
பொங்கிய மகிழ்ச்சியோடு அர்ச்சதை தூவிய அனைவருமே கணத்தில் நடந்த நிகழ்வில் அதிர்ந்து தான் போயினர்.
திருமணத்தில் அத்தனை ஈடுபாடு இல்லாது இருந்த கௌசிக்குமே தாலியை கரங்களில் ஏந்திய நொடி அலைப்புறும் மனதை அமைதிப்படுத்த எண்ணி விழி மூடி திறந்த அக்கணத்தில் நிகழ்ந்த விஷ்வாவின் ஆக்ரோஷத்தில் சற்றே அதிர்ந்தாலும் அதை வெளிக்காட்டாதவனாய் அவனையே புருவம் சுருங்க அழுத்தமாய் பார்த்தவாறு எழுந்து நின்றான்.
விஷ்வாவின் அதிரடியில் ஒட்டு மொத்த குடும்பத்தினரும் அதிர்ச்சியில் உறைந்து நின்றது என்னவோ சிலகணமே.
அதிர்விலிருந்து மீண்டவராய் பூரணியோ
"விஷ்வா" என்று அவனை அழைத்தவர்
அவனை முறைத்தபடி
"என்ன பண்ணிட்டு இருக்க நீ" என்றவரின் கோபம் நிறைந்த கேள்விக்கு பதிலாக நக்கலாய் ஓர் பார்வை கௌசிக்கை நோக்கிச் செலுத்தியவன்
"இந்த கல்யாணம் நடக்காது.. நடக்க விடமாட்டேன்" என்றான் அழுத்தமாய்.
"விஷ்வா என்ன உளறுற.. தாலி கட்டுற நேரத்துல இது என்ன விளையாட்டு" என்றவருக்கோ அவன் செய்கையில் அத்தனை கோபம் கிளர்ந்திருந்தது.
"நான் ஒன்னும் உளறள கல்யாணம் நடக்கும் ஆனா மாப்பிள்ளை இவன் இல்லை" என்றவன் பார்வையோ இப்போது நாராயணனின் மீது வன்மமாய் படிந்தது.
விஷ்வாவின் பேச்சும் பார்வையும் நாராயணனுக்கு எதுவோ தவறாய் நடக்கப் போவதை உணர்த்த அவரது விழிகளோ அங்கே மணமேடையில் புதுத் தாலி தொங்க கண்ணீர் மல்க நின்ற தன் செல்ல மகளையும் உணர்வுகள் துடைத்து வெறித்து நின்ற தன் மகனையும் தொட்டது.
விஷ்வின் பேச்சில் சிவாவுக்கோ கோபம் எல்லை மீற "டேய் என்னடா" என எகிறியவனாய் வர
விஷ்வாவோ "ஷ்ஷ்ஷ் சத்தம் வரக்கூடா.. இங்க இப்போ நான் நான் மட்டும் தான் பேசுவேன்" என அடிக் குரலில் சீறியவன் நாராயணனிடம் "நீங்க தான் பெரிய மனுசராச்சே.. காதலிச்ச ரெண்டு பேரை சேர்த்து வைக்கிறதுல தான் நீங்க ரொம்ப நல்லவராச்சே" எனும் போதே ஏகத்துக்கும் அவன் குரலில் நக்கல் தெறித்தது.
அவன் நக்கல் தொனியில் பொங்கியெழுந்த கோபத்தை கட்டுபடுத்தி அவன் பேசட்டும் என்று அமைதிகாத்து அவனை வெறித்து நின்றான் கௌசிக்.
அவன் உள்ளம் முழுவதும் எரிமலைக்குழம்பின் கொதிப்பில் கொதித்துக் கொண்டிருந்தது.
திவ்யாவிற்கோ நடக்கும் எதையுமே ஜீரணிக்க முடியாத நிலை.. மனதில் மணாளானை குடிகொண்டவன் தன்னை சரிபாதியாய் ஏற்று நொடியில் தன் உயிரானவர்களை வார்த்தையால் வதைப்பது கண்டு உறைந்து நிற்க அவள் விழிகளிலோ நில்லாமல் ஓடியது கண்ணீர்.
தன்னை நேசித்தவளின் மனதையும் தன்னை ஈன்றெடுக்காத தாயின் மனதையும் சுக்குநூறாய் உடைத்துக் கொண்டிருக்கிறோம் என்று தெரிந்தும் உள்ளத்தில் நிரம்பி வழிந்த பழிவெறிக்காக மேலும் வார்த்தைகளை சிதறவிட்டான் விஷ்வா.
"எல்லாரும் கேட்டுங்கங்க இதோ என் தங்கச்சியும் என்னோட நண்பன் ரோஹித்தும் தான் உயிருக்குயிரா விரும்புறாங்க" என்றவன் அங்கே ஓரமாய் நின்றவனை கைநீட்டி அழைத்து ததன்னருகே வைத்துக் கொண்டு கூறிட அவனை அதிர்ந்து பார்த்த பூரணியின் பார்வையோ அங்கே நின்றிருந்த தன் கணவனின் மீது படிய. மனைவியின் பார்வையை கண்டும் காணாதவராய் நின்றிருந்தார் மோகன்ராஜ்.
நாராயணனுக்கு அவன் கூற்றில் உள்ளம் துடிக்க மகன் முகம் நோக்கியவருக்கோ அவனது இறுகிய தோற்றமே அவன் மனநிலை உணர்ந்தவருக்கோ தற்போது விஷ்வாவின் மீது கோபம் எழ கோபத்துடன் "விஷ்வா உனக்கு இவங்க விரும்புறது தெரியும்னா எதுக்கு இந்த கல்யாணத்துக்கு சம்மதம் சொன்ன.." என இடையிட்டு ஒலித்த நாராயணனின் குரலில் திரும்பியவனோ எள்ளல் நிறைந்த பார்வையோடு
"எதுக்கா.. எல்லாமே உங்கள பழிவாங்கத்தான் இப்பிடியெல்லாம் பண்ணோம்.. எங்க அப்பாக்கு நீங்க செய்த அதே துரோகத்தை இப்போ இதோ இந்த மண்டபத்துல வெச்சு உங்க பையனுக்கு நாங்க பண்ணனும்ங்குறதுக்காக தான்" என ஆக்ரோஷமாய் கத்தியவன் கத்தலில் மொத்த பேருமே அதிர்ச்சியில் உறைந்து நின்றனர்.
"நல்ல நேரம் முடியுறதுக்குள்ள தாம்பூலம் மாத்திடலாமே" என்ற ஐயரின் குரலில் அனைவரின் பார்வையும் வாசலையே பார்த்திருந்த நாராயணின் மேலே பதிந்தது.
அவருக்கும் சூழ்நிலை புரிந்த போதிலும் தன் ஆருயிர் நண்பன் இல்லாது அதுவும் அவனின் மகன் போன்ற பாசத்துக்குரியவனின் வாழ்வில் நிகழவிருக்கும் சுபநிகழ்வுக்கு நண்பன் இல்லாமலா என்ற கவலை மனதை அரிக்க கலங்கிய உள்ளத்தை வெளிக்காட்டதவராய்.. எப்படியேனும் நண்பன் வந்துவிடமாட்டானா என்ற நப்பாசையில் வாசலையே பார்த்திருந்தார் நாராயணன்.
அங்கிருந்த குடும்பத்தவர்களுக்கோ அவரின் மனப் போராட்டம் புரிந்தாலும் அவர்களாலும் என்ன தான் செய்ய இயலும் அமைதியாய் பார்த்திருந்தனர்..
மௌனமாய் தந்தையை பார்த்திருந்த கௌசிக்கின் மனமும் தன் மனதுக்கு நெருக்கமான ஓர் உறவு இல்லாது நிகழும் இந்த நிகழ்வில் பெரிதும் விருப்பமேதும் இல்லாவிடினும் தன் மனதை வெளிப்படுத்தாதவனாய் தன் உணர்வுகளை மறைத்து அமர்ந்திருக்க ஒரே காரணம் அவன் அத்தையே.
ஆம் பூரணியே, என்று கௌசிக்கின் சம்மதத்தை பெற்றாரோ அன்றே குடும்பத்தினர் முன்னிலையில் திருமண பேச்சை எத்தி வைத்தவர் அனைவரின் சம்மதத்தையும் பெற்று இதோ அடுத்த வாரமே நல்ல முகூர்த்ததில் இரு ஜோடிகளுக்கான நிச்சயதார்த்த விழாவை சிறப்பாய் ஏற்பாடு செய்திருந்தார்.
பூரணியின் அவசரத்தினாலே அடுத்த வாரமே நிச்சயதார்த்தை வைக்க முடி செய்திருந்த நாராயணனோ இதைப் பற்றி நண்பனுக்கு அழைத்து கூறிட வேண்டும் என எண்ணி எத்தனை அழைத்தும் கூட நண்பனை தொடர்பு கொள்ள முடியாது போனது.
என்னாச்சோ என்ற கேள்வி மனதை குடைந்து அச்சுறுத்த சிவாங்கிக்கு அழைத்து அவளிடம் பேசியவருக்கு நண்பன் ஏதோ முக்கியமான கேஷ் விசயமாக பிஸியாக இருப்பது தெரியவர சிவாங்கியிடம் விடயத்தைக் கூறி அவளை அழைத்தவர் நண்பனையும் அழைத்து வருமாறு கூறி வைத்தார்.
ஆனால் நிச்சயதார்த்த விழாவிற்கு வந்தது என்னவோ சிவாங்கி மாத்திரமே.. அவளிடம் விசாரித்ததில் நண்பன் வேலை காரணமாக வெளியூர் சென்றிருப்பது தெரிய மனம் நெருடினாலும் கடைசி நிமிடமாவது நண்பன் வந்துவிடுவான் என்ற எதிர்பார்ப்போடு வாசலை பார்த்திருந்தவர் "அண்ணா" என்ற தங்கையின் அழைப்பில் அவர் புறம் திரும்பினார்.
"நல்ல நேரம் போகுதுண்ணா நிச்சயத்தை முடிச்சிடலாமே" என்ற தங்கையின் குரலிருந்த கெஞ்சலில் பெருமூச்சை இழுத்துவிட்டவர் தலையசைத்து சரியென்றிட நிச்சய விழா ஆரம்பமானது..
ஐயர் நிச்சயதார்த்த பத்திரிகை வாசித்து தட்டு மாற்றும் கடைசி நேரம் வரை நண்பனை எதிர்பார்த்து ஏமாந்து போனவர் மனதேயின்றி அந் நிகழ்வுகளை சிறப்பாய் நிறைவேற்றினார்.
கௌசிக்கிற்கும் மனம் ஒன்றாது போக சிறிது நேரம் அமர்ந்திருந்தவன் நிச்சயம் முடிந்த அடுத்த கணமே ஏதேதோ காரணத்தை கூறியவனாய் அங்கிருந்து எழுந்து சென்றான்.
அப்பா மகனின் மனநிலையை உணர்ந்த மோகன்ராஜ்ஜிற்கோ உள்ளுக்குள் இரட்டிப்பு மகிழ்ச்சி கூத்தாடியது.. தான் எண்ணப்படி திருமண ஏற்பாடு ஒருபக்கம் நடக்க இருவரினதும் பாசத்துக்குரியவரின் வருகை இல்லாது போனதும் அவருக்கு மேலும் மகிழ்ச்சியைக் கூட்ட சந்தோஷமாகவே அனைத்து வேலைகளையும் செய்தார்.
விஷ்வா திவ்யா காதல் கொண்ட இரு உள்ளங்களும் திருமணம் எனும் புதிய பந்தத்தின் ஆரம்ப நிகழ்வில் மனம் நிறைந்த எதிர்பார்ப்போடு காத்திருக்க.. நேஹாவோ அவர்களை பழிதீர்க்கும் நாளாய் தன் திருமண நாளை எதிர்பார்த்துக் காத்திருந்தாள்.
ஒவ்வொருவரும் ஒவ்வொரு மனநிலையில் திருமண நாளை எதிர்பார்த்துக் காத்திருக்க காலமும் நில்லாது அவர்கள் எதிர்பார்ப்பை பூர்த்தி செய்ய விரைந்தோடியது.
இதோ அனைவரும் எதிர்பார்த்த திருமண நாள் விடிந்தால் திருமணம் என்ற நிலையில் வீடே விழாக்கோலம் பூண்டிருந்தது.
தன்னறைக்குள் குறுக்கும் நெடுக்குமாய் நடந்த தந்தையின் முகத்தில் தெரிந்த குழப்பம் கண்டு புருவம் நெறிய அவரைப் பார்த்திருந்தான் கௌசிக்.
நீண்ட நேரம் தனக்குள் யோசித்தவர் அவனிடம் "கிருஷ்ணா எனக்கென்னமோ பயமாவே இருக்குப்பா நாதாவோட பேசி நாள்கணக்கா போயிடுச்சு அவன்கிட்ட இருந்து எந்தவொரு தகவலும் வரல என்னாச்சோ ஏதாச்சோனு ரொம்ப படபடப்பா இருக்குப்பா" தன் மனதிலுள்ள பயத்தை மகனிடம் ஒப்புவித்தவராய் மகனை பார்த்த பார்வையிலே ஏதாவது செய்யேன் என்ற கெஞ்சல் இருக்க அது புரிந்தவனும் எழுந்து தந்தையின் கரங்களை பற்றியவனாய் "அப்பா நீங்க கவலபடாதிங்க குருப்பா ஏதோ முக்கியமான கேஷ் விசயமா இருக்காங்க.. அது ரொம்ப கான்பிடன்ஸியலானதா இருக்குறதுனால யார்கிட்ட இருந்தும் என்னால விளக்கம் எடுக்க முடியல" என தான் முயற்சித்தும் பயனில்லை என்றவனுக்கும் மனதில் அவரை பற்றிய எண்ணங்களே.. இருந்தும் அவனுக்கு தெரிந்த குருவோடு வேலை செய்பவர்களிடம் விசாரித்த போது அவர்கள் அவனுக்கு அளித்த தகவல் நம்பகத் தன்மையுடையது என்பதினாலே அவனும் தன் குழப்பங்களையெல்லாம் ஒத்தி வைத்திருந்தான்.
மகனின் கூற்றில் சிறிது மனம் தெளிந்தாலும் ஆருயிர் நண்பன் இல்லாது மகனின் திருமணம் நடைபெறப் போகிறதே என்ற கவலையோடு சேர்த்து நண்பன் மீது சிறு கோபமும் துளிர்விட "பொல்லாத சீக்ரெட் வேலை.. இந்த வயசான காலத்துல ரிட்டெய்ர் ஆகுறத விட்டுடு பெரிய இளவயசு பையனாட்டாம் ஓவரா தான் ஆடுறான்.. வரட்டும் வரட்டும் இருக்கு அந்த பொலீஸ்காரனுக்கு கச்சேரி" என நண்பனை திட்டியவரை இதழில் பூத்த புன்னகையோடு பார்த்தான் கௌசிக்.
"இங்கப் பாரு கண்ணா அவன் உன் கல்யாணத்துக்கே வராமா விட்டிருக்கான் நீயும் நான் சொல்ற வர அவன் கூட பேசாத சரியா" என மகனுக்கு உத்தரவிட்டவர் வேகமாய் அறையை விட்டு வெளியேறிச் சென்றார்.
போகும் தந்தையை பார்த்தவனோ தலையாட்டி தனக்குள் சிரித்தவன் நாளைய திருமணத்தை எண்ணி மனதில் எழுந்த வெறுமையை தடுக்க முடியாதவனாய் கட்டிலில் கண்மூடி தூங்கிப் போனான்.
விடிந்தால் திருமணம் அதிகாலை சுபமுகூர்த்ததில் அவர்களது திருமணம் வைத்திருக்க வீட்டிலோ அதற்கான வேலைகள் தடபுடலாய் நடந்து கொண்டிருக்க அனைவரையும் ஏவியபடி வேலை வாங்கிக் கொண்டிருந்தார் நாராயணன்.
அதே சமயம் தங்கள் அறையில் அவரை வீழ்த்துவதற்கென்று பாரிய திட்டத்தை தீட்டிக் கொண்டிருந்தனர் அவ்விருவரும்.
"பெரியப்பா நீங்க சொன்ன மாதிரி எல்லாம் ரெடி பண்ணிடிங்களா?" என்ற நேஹாவிடம்
"ஆமாம்மா எல்லாம் தயார் நீ மட்டும் சொல்லிக் கொடுத்தது போல சரியா செய்திடு புரிஞ்சுதா" என்றவரை பார்த்தவள் கண்களில் கலக்கம் சூழ
"ஆனா பெரியப்பா இ..இது தப்பில்லையா? நாம இந்தளவுக்கு இதுல கீழிறங்கனுமா?" என கேட்கும் போதே தான் செய்யப் போகும் காரியத்தை எண்ணி உடல் கூசினாள்.
அவளின் பேச்சில் அவளை முறைத்தவர் "என்னம்மா நீயும் உன் அண்ணன போல கட்சி மாறுறியோ?" என காட்டமாய் கேட்க அதில் கோபத்தில் முகம் சிவக்க அவரைப் பார்த்தவள் அழுத்தமாய் "நான் ஒன்னும் கட்சி மாறல" என்றாள்.
அவள் கோபத்தில் புன்னகைத்தவர் "ம்ம் எனக்கு உன்ன பத்தி தெரியும் நேஹா.. நீ எதபத்தியும் யோசிக்காம சொன்ன வேலையை செய்து முடி" என்றார்.
இருந்தும் சற்றே தயங்கியவள் "அண்ணாகிட்ட ஒரு வார்த்தை சொல்லலாமே" என்றாள்.
"ப்ச் புரியாம பேசாத நேஹா அவன் இதுக்கு ஒத்துப்பானு எனக்கு நம்பிக்கையில்லை.. அப்புறம் நாம போட்ட ப்ளான் முழுவதும் கெட்டுடும்"
"ஆனா பெரியப்பா "
"இங்கப் பாரு நேஹா உன் அப்பாக்கு நடந்த கொடுமையைப் பற்றி நினைச்சுப்பாரு உன் அப்பா உன் கண் முன்னாடி எப்பிடி வேதனைபட்டு இறந்தாருனு..
நீ அவனுக்கு பண்ணின சத்தியம் எங்கே போச்சு இந்த நாராயண பழி தீர்த்து உன் அப்பன் பட்ட அதே அவமானத்தை அவனுக்கு கொடுக்கனும்னு நீ சொன்ன வார்த்தை எங்க போச்சு" என்க அவள் கண்கள் கலங்கி சிவப்பேறியது.
அதைக் கண்டு தனக்குள் புன்னகைத்தவர் அவளை பேசிப்பேசியே மேலும் உசுப்பேத்திவிட்டு தாங்கள் தீட்டிய கேவலமான திட்டத்தினை அன்றிரவே செயல்படுத்தத் தொடங்கினார்.
மோகன்ராஜ்ஜின் திட்டப்படி வேலைகளை ஏவி விட்டு சற்று ஆசுவாசமாய் அமர்ந்திருந்த நாராயணனுக்கு கொடுத்த காபியில் போதை கலந்து கொடுக்கப்பட்டது.
காபியை குடித்து சில விநாடிகள் கடந்திருக்க உட்சென்ற போதையோ தன் வேலையை காட்டத் தொடங்க தலை கிறுகிறுக்க தள்ளாட்ட நடையோடு எழுந்தவர் தன்னறை நோக்கிச் செல்ல முயல மறைவாய் நின்று அவரையே பார்த்திருந்த மோகன்ராஜோ அவரை திசைதிருப்பி நேஹாவின் அறைக்குள் அனுப்பிவிட்டார்.
குடிப்பழக்கமே இல்லாத நாராயணனுக்கு அவர் அறியாமல் உட் செலுத்தப்பட்ட போதையின் வீரியமும் அந்த சூழ்ச்சிக்காரனின் கேவலமான திட்டத்திற்கு சாதகமாய் அமைந்திட அவர் வலையில் சிக்கிக் கொண்டார் நாராயணன்.
நள்ளிரவைத் தொடும் நேரம் மற்றையவர்களோ தூக்கத்திற்கென தத்தமது அறைக்குள் அடைந்திருந்த நேரம் பார்த்தே மோகன்ராஜ்ஜோ திட்டத்தை அமுல்படுத்திருந்ததாலோ என்னவோ இத்தனை பெரிய பாதகமான செயலை தடுக்க அங்கு யாருமே இல்லாது தான் போனது.
அறைக்குள் தள்ளாட்டத்துடன் நுழைந்தவரைக் கண்ட நேஹாவின் கண்ணில் மின்னிய பழிவெறியில்
எந்தப் பெண்ணும் செய்யத் துணியாத காரியத்தை செய்யத் துணிந்தாள் அவள்.
அடுத்த நாள் காலை தனதறையில் கண்விழித்து எழுந்த நாராயணனுக்கு தலை வலிப்பது போல் இருக்க என்ன நடந்தது என்பதே தெரியாமல் யோசனையில் மூழ்கியவருக்கு எதுவும் புலப்படவில்லை அவர் மேலும் யோசிப்பதற்கு தடையாக இன்றைய கல்யாண வேலைகள் அவரை உள்ளிளுத்துக் கொள்ள தன் வேலையை கவனிக்கத் தொடங்கினார்.
அக்கணம் அவர் அறிந்திருக்கவில்லை செய்யாத தப்பிற்கு தண்டனையாக தன் மானத்தையும் உயிரையும் காணிக்கை வைக்கப்போகிறார் என்பதை.
அந்த அதிகாலை வேளை வீடே திருமணக் களையில் திளைத்திருக்க அனைவரின் முகத்திலும் அத்தனை மகிழ்ச்சியும் நிறைவும் நிறைந்து வழிந்தது.
வீட்டின் நடுவில் அழகுற அலங்கரிக்கப்பட்ட மணவறையில் கம்பீர தோரணையும் அமர்ந்திருந்தனர் மணமகன்கள் இருவரும்.
"நாழியாகிடுது பொண்ணுங்கள அழைஞ்சிண்டு வாங்கோ" என்ற ஐயரின் அழைப்பில் அழங்கரிப்பட்டு அழகு தேவதைகளென மணவறை நோக்கி வந்தனர் மணப்பெண்கள் இருவரும்.
சபை நோக்கி வணங்கிவிட்டு மணவறையில் அமர்ந்தவர்கள் ஐயர் கூறிய மந்திரங்களை உச்சரிக்கத் தொடங்கினர்.
மூகூர்த்த நேரம் நெருங்க பெரியவர்களால் ஆசிர்வதிக்கப்பட்ட மங்கள நாணோ கையில் ஏந்தினர் மணமகன்கள் இருவரும்.
ஐயர் மந்திரம் ஓத கெட்டிமேளம் முழங்க
முதலில் தன் மனம் நிறைந்தவள் கழுத்தில் அவசரமாய் மங்கல நாணை பூட்டிய விஷ்வாவோ அடுத்த கணம் வீறுகொண்டவனாய் எழுந்து நின்றவன்
தன்னருகே கையில் மங்கள நாணை வைத்து வெறித்த பார்ர்வையாய் அமர்ந்திருந்த கௌசிக்கின் கரங்களிலிருந்த மாங்கல்யத்தை தட்டிவிட்டவன் அவனருகே அமர்ந்திருந்த நேஹாவை மணமேடையிலிருந்து எழுப்பியிருந்தான்.
பொங்கிய மகிழ்ச்சியோடு அர்ச்சதை தூவிய அனைவருமே கணத்தில் நடந்த நிகழ்வில் அதிர்ந்து தான் போயினர்.
திருமணத்தில் அத்தனை ஈடுபாடு இல்லாது இருந்த கௌசிக்குமே தாலியை கரங்களில் ஏந்திய நொடி அலைப்புறும் மனதை அமைதிப்படுத்த எண்ணி விழி மூடி திறந்த அக்கணத்தில் நிகழ்ந்த விஷ்வாவின் ஆக்ரோஷத்தில் சற்றே அதிர்ந்தாலும் அதை வெளிக்காட்டாதவனாய் அவனையே புருவம் சுருங்க அழுத்தமாய் பார்த்தவாறு எழுந்து நின்றான்.
விஷ்வாவின் அதிரடியில் ஒட்டு மொத்த குடும்பத்தினரும் அதிர்ச்சியில் உறைந்து நின்றது என்னவோ சிலகணமே.
அதிர்விலிருந்து மீண்டவராய் பூரணியோ
"விஷ்வா" என்று அவனை அழைத்தவர்
அவனை முறைத்தபடி
"என்ன பண்ணிட்டு இருக்க நீ" என்றவரின் கோபம் நிறைந்த கேள்விக்கு பதிலாக நக்கலாய் ஓர் பார்வை கௌசிக்கை நோக்கிச் செலுத்தியவன்
"இந்த கல்யாணம் நடக்காது.. நடக்க விடமாட்டேன்" என்றான் அழுத்தமாய்.
"விஷ்வா என்ன உளறுற.. தாலி கட்டுற நேரத்துல இது என்ன விளையாட்டு" என்றவருக்கோ அவன் செய்கையில் அத்தனை கோபம் கிளர்ந்திருந்தது.
"நான் ஒன்னும் உளறள கல்யாணம் நடக்கும் ஆனா மாப்பிள்ளை இவன் இல்லை" என்றவன் பார்வையோ இப்போது நாராயணனின் மீது வன்மமாய் படிந்தது.
விஷ்வாவின் பேச்சும் பார்வையும் நாராயணனுக்கு எதுவோ தவறாய் நடக்கப் போவதை உணர்த்த அவரது விழிகளோ அங்கே மணமேடையில் புதுத் தாலி தொங்க கண்ணீர் மல்க நின்ற தன் செல்ல மகளையும் உணர்வுகள் துடைத்து வெறித்து நின்ற தன் மகனையும் தொட்டது.
விஷ்வின் பேச்சில் சிவாவுக்கோ கோபம் எல்லை மீற "டேய் என்னடா" என எகிறியவனாய் வர
விஷ்வாவோ "ஷ்ஷ்ஷ் சத்தம் வரக்கூடா.. இங்க இப்போ நான் நான் மட்டும் தான் பேசுவேன்" என அடிக் குரலில் சீறியவன் நாராயணனிடம் "நீங்க தான் பெரிய மனுசராச்சே.. காதலிச்ச ரெண்டு பேரை சேர்த்து வைக்கிறதுல தான் நீங்க ரொம்ப நல்லவராச்சே" எனும் போதே ஏகத்துக்கும் அவன் குரலில் நக்கல் தெறித்தது.
அவன் நக்கல் தொனியில் பொங்கியெழுந்த கோபத்தை கட்டுபடுத்தி அவன் பேசட்டும் என்று அமைதிகாத்து அவனை வெறித்து நின்றான் கௌசிக்.
அவன் உள்ளம் முழுவதும் எரிமலைக்குழம்பின் கொதிப்பில் கொதித்துக் கொண்டிருந்தது.
திவ்யாவிற்கோ நடக்கும் எதையுமே ஜீரணிக்க முடியாத நிலை.. மனதில் மணாளானை குடிகொண்டவன் தன்னை சரிபாதியாய் ஏற்று நொடியில் தன் உயிரானவர்களை வார்த்தையால் வதைப்பது கண்டு உறைந்து நிற்க அவள் விழிகளிலோ நில்லாமல் ஓடியது கண்ணீர்.
தன்னை நேசித்தவளின் மனதையும் தன்னை ஈன்றெடுக்காத தாயின் மனதையும் சுக்குநூறாய் உடைத்துக் கொண்டிருக்கிறோம் என்று தெரிந்தும் உள்ளத்தில் நிரம்பி வழிந்த பழிவெறிக்காக மேலும் வார்த்தைகளை சிதறவிட்டான் விஷ்வா.
"எல்லாரும் கேட்டுங்கங்க இதோ என் தங்கச்சியும் என்னோட நண்பன் ரோஹித்தும் தான் உயிருக்குயிரா விரும்புறாங்க" என்றவன் அங்கே ஓரமாய் நின்றவனை கைநீட்டி அழைத்து ததன்னருகே வைத்துக் கொண்டு கூறிட அவனை அதிர்ந்து பார்த்த பூரணியின் பார்வையோ அங்கே நின்றிருந்த தன் கணவனின் மீது படிய. மனைவியின் பார்வையை கண்டும் காணாதவராய் நின்றிருந்தார் மோகன்ராஜ்.
நாராயணனுக்கு அவன் கூற்றில் உள்ளம் துடிக்க மகன் முகம் நோக்கியவருக்கோ அவனது இறுகிய தோற்றமே அவன் மனநிலை உணர்ந்தவருக்கோ தற்போது விஷ்வாவின் மீது கோபம் எழ கோபத்துடன் "விஷ்வா உனக்கு இவங்க விரும்புறது தெரியும்னா எதுக்கு இந்த கல்யாணத்துக்கு சம்மதம் சொன்ன.." என இடையிட்டு ஒலித்த நாராயணனின் குரலில் திரும்பியவனோ எள்ளல் நிறைந்த பார்வையோடு
"எதுக்கா.. எல்லாமே உங்கள பழிவாங்கத்தான் இப்பிடியெல்லாம் பண்ணோம்.. எங்க அப்பாக்கு நீங்க செய்த அதே துரோகத்தை இப்போ இதோ இந்த மண்டபத்துல வெச்சு உங்க பையனுக்கு நாங்க பண்ணனும்ங்குறதுக்காக தான்" என ஆக்ரோஷமாய் கத்தியவன் கத்தலில் மொத்த பேருமே அதிர்ச்சியில் உறைந்து நின்றனர்.
Last edited:
Habi
Moderator
அத்தியாயம் - 18
விஷ்வாவின் ஆக்ரோஷத்தில் ஒட்டு மொத்த மண்டபமுமே அதிர்ச்சியில் உறைந்து நிற்க.
அவனோ "இதோ இந்தாள பழிவாங்க தான் எல்லாமே செய்தோம் ப்ளான் பண்ணி இந்த கலல்யாணத்த ஏற்பாடு பண்ணினோம் எல்லாமே இதோ இந்த பெரிய மனுசன்ட முகத்திரையை கிழிக்கத்தான்" கை நீட்டி கோபமாய் இரைந்தான்.
நாராயணணுக்கு விஷ்வாவின் இந்த அவதாரம் கண்டு பழைய நினைவுகள் மனக் கண்ணில் ஊர்வலம் வர மனதில் திடுக்கிட்டவர் பார்வையோ இப்போது அங்கே நின்ற மோகன்ராஜின் மீது விழுந்தது..
அவர் பார்வைக்காகவே காத்திருந்த மோகன்ராஜோ அவரைப் பார்த்து குரூரமாய் புன்னகைக்க
அதில் உள்ளம் அதிர நின்ற நாராயணணின் மனதிலோ அன்றைய
மோகன்ராஜினதும் அவன் தம்பியினதும் கொடூர முகம் மின்னி மறைந்தது.
ஒரு அய்யோக்கியனுக்காக தன்னை பழிவாங்க எண்ணி தன் பிள்ளைகளின் வாழ்க்கையில் விளையாடியவர்களை எண்ணி கோபம் கிளர்ந்தெழ மோகன்ராஜை தீப்பார்வை பார்த்தார் நாராயணன்.
அவருக்கு தெரியும் வார்த்தைகள் விஷ்வாவினுடையதாக இருந்தாலும் அதற்கான வித்திட்டவர் மோகன்ராஜ் மட்டுமே என்பது. அதனாலே கோபத்தில் உடல் இறுக நின்றிருந்தவர் அடுத்து விஷ்வா செய்த செயலில் பொங்கிவிட்டார்.
"ரோஹித் நீ உட்காரு நேஹா கழுத்துல நீ தாலியைக் கட்டு எவன் தடுக்கிறான்னு நானும் பார்க்குறேன்.." என்றவன் கௌசிக்கிடம் "உன் அப்பா செய்ததுக்கு இது தான் நான் கொடுக்குற தண்டனை காலம் பூரா இந்த அவமானம் உன் வாழ்க்கைல தொடரனும்" என வன்மமாய் உரைத்தவன் அவனை விலக்கிவிட்டு ரோஹித்தை அமர வைக்க விஷ்வாவின் செயலில் கோபம் எல்லையை கடந்தவராய் நாராயணனோ "விஷ்வா" என ஆத்திரமாய் அவன் சண்டையைப் பிடித்து உலுக்க
அடுத்த நொடியே அவரைப்பிடித்து தள்ளிவிட்டாள் நேஹா.
அதில் தடுமாறியவர் விழப்போக அவரை தாங்கிப்பிடித்த கௌசிக்கோ கோபத்துடன் நேஹாவை நெருங்கியவன் ஓங்கி அவள் கன்னத்தில் அறைந்து ஒற்றை விரல் நீட்டி " யார பிடிச்சு தள்ளிவிடுற கொன்னுடுவேன் பார்த்துக்கோ" என எச்சரித்தவனாய் ருத்ரமூர்த்தியாய் நின்றிருக்க.
உன் கோபம் என்னை ஒன்றும் செய்துவிடாது என்ற ரீதியில் அவனை பார்த்து இகழ்ச்சிப் புன்னகையை சிந்தியவள் அடுத்து கேட்ட கேள்வியில் மொத்த பேருமே ஆடித்தான் போனர்.
"என்னடா பெரிய ஆம்பிளை மாதிரி கோபப்படுற பொட்ட பைய தானடா நீ. அதனால தானே நைட் உன் அப்பன் உனக்கு கஷ்டம் தரக்கூடாதுன்னு சொல்லி என் ரூமுக்கு வந்து என்கிட்ட முறை கெட்டு நடந்துக்கிட்டான்" என்ற வார்த்தையை முடிக்கு முன்னலே
" நேஹா!" என வீடே அதிரும் வண்ணம் கத்தியிருந்தான் விஷ்வா.
அவன் கத்தலில் அழுது கொண்டே அவன் நெஞ்சில் சாய்ந்தவள் கதறியழுதவாறே தன் கதையை அள்ளித் தெளித்தாள்.
"ஆமா ண்ணா நேற்று இந்தாளு என்கிட்ட த..தப்பா நடந்துக்க பார்த்தாரு" என கேவியழுதவளை ஒட்டு மொத்த கூட்டமும் அதிர்ச்சியாய் பார்த்தனர்.
"நேஹா.. எவ்வளவு தைரியம் இருந்தா இப்பிடி அபாண்டமா பழி போடுவ.. நீ என்ன சொன்னாலும் நம்புவோம்னு நினைச்சியா" அண்ணனின் மீது வீழ்ந்த பழியில் காளியாய் சிலிர்த்தெழுந்த பூரணிக்கோ தான் தூக்கி வளர்த்த பிள்ளைகளென்ற பாசம் அந்நொடி முற்றாய் அழிந்து தான் போனது.
"பெரியம்மா எந்த பொண்ணும் இந்த விசயத்தில பொய் சொல்ல மாட்டாள்" என அழுது கொண்டு கதறியவளை அங்கு விஷ்வாவைத் தவிர யாருமே நம்பவில்லை.
"ஏம்மா பொண்ணு நீ சொல்றதெல்லாம் நம்ப நாங்க ஒன்னும் முட்டாள்கள் இல்லை பழிவாங்கத்தான் கல்யாண ஏற்பாடுனு சொன்னிங்க அப்போ இதுவும் பொய்யாகத்தான் இருக்கும் எங்க ஐயா அப்பிடி இல்லை" என்று கூட்டத்தில் உள்ளவர்கள் சலசலக்க ஆரம்பிக்க அவளோ மேலும் பெருங்குரலெடுத்து அழுதவள் "அண்ணா" என அவனை அணைத்துக் கதற..
தங்கையின் அழுகையில் ஏற்கனவே கோபத்தில் கொதித்த விஷ்வாவிற்கோ தங்கையை நம்பாது பேசிய கூட்டத்தைக் கண்டு இதற்கெல்லாம் காரணம் நாராயணன் தான் என்றும் கோபம் அதிகரிக்க சித்தம் கலங்கியவனாய் பாய்ந்து அவர் சட்டையை கொத்தாய் பற்றியவன் "யோவ் நீ...நீயெல்லாம் மனிசனாயா எங்க அப்பா வாழ்க்கைய தான் கெடுத்தேன்னு பார்த்தா சின்ன பொண்ணு அவ மேலயே கைவெச்சியிருக்க நீயெல்லாம் பெரிய மனுசன்னு இன்னமும் இந்தக் கூட்டம் நம்புது ச்சீதூ" என அவர் மீது காரிஉமிழ்ந்திட அதில் மொத்தமாய் நொருங்கிப் போனார் நாராயணன்.
நேஹாவின் வார்த்தையில் அதிர்ந்து நின்றவர்கள் விஷ்வாவின் இந்த செயலை எதிர்பார்க்கவில்லை.
அனைவரும் "விஷ்வா" என்று கத்த கௌசிக்கோ விஷ்வாவின் முகத்தில் ஓங்கி குத்தியவன் அவனை தாறுமாறாய் அடித்திட நொடியில் அங்கு கலவரம் மூண்டது.
கூட்டத்தில் இருந்தவர்களோ முயன்று இருவரையும் பிரித்திட ஒருத்தரையொருத்தர் முறைத்தவராய் நின்றிருக்கோ கௌசிக்கோ இப்போதே விஷ்வாவை அடித்துக் கொல்லும் ஆத்திரம் மேலோங்க தன்னை பிடித்திருந்தவர்களை உதறித் தள்ளியவன் அவனிடம் "இதுக்கு மேல அண்ணன் தங்கச்சி ரெண்டு பேரும் இங்க நின்னிங்க வெட்டி வீசிடுவேன் வீட்ட விட்டு வெளியே போடா" என அடைத்து வைத்த சீற்றம் கர்ஜனையாய் வெடிக்க கத்தினான்.
அவன் கத்தலுக்கு அசராதவன் அங்கிருந்தவர்களிடம் "நீங்க பெரிய மனுசன்னு தூக்கிவெச்சி கொண்டாடின இந்த மனுசன் செஞ்ச தப்புக்கு இப்போ என்ன பதில் சொல்லப் போறீங்க." என அங்கிருந்தவர்களிடம் நியாயம் கேட்க அவர்களில் ஒருவர் "ஏப்பா நீ சொல்றதெல்லாம் உண்மைனு நாங்க எப்பிடி நம்புறது" என கேள்வியெழுப்ப அதற்காகவே காத்திருந்தவர் போல சபை முன் வந்தார் மோகன்ராஜ்.
"நேஹா சொல்றது எல்லாமே உண்மை தான்.. அதுக்கு ஆதாரம் இதோ என்கிட்ட இருக்கு" என்றவர் கையில் வைத்திருந்த போனில் வீடியோ ஒன்றை ஓடவிட்டார்.
அதில் நாராயணன் தட்டுத்தடுமாறி நேஹாவின் அறைக்குள் நுழைவதும் சிறிது நேரத்தில் நேஹா ஆடை கிழிந்து அறையை விட்டு வெளியே வருவதும் போன்ற காட்சியும் ஓட அனைவரும் அதிர்ந்து போயினர்.
நாராயணனுக்கு நேற்றிரவு நடந்த எதுவுமே நினைவில் இல்லை. நேற்று இருக்கையில் அமர்ந்து காபி அருந்திய வரைக்குமே நியாபகம் இருக்க மற்றையவை அனைத்தும் களங்களாகவே நினைவடுக்கில் ஓடியது.
மீண்டும் மீண்டும் நேற்றைய நிகழ்வை ஓட்டிப் பார்த்தவர் முடியாது போக உடல் வழுவிழந்தவராய் தரையில் சரிய அவரை தாங்கினார் அவர் மனைவி கமலம். அவரை கலங்கிய விழி கொண்டு பார்த்த நாராயணனோ மனைவியின் கலங்கிய கண்களில் நான் உன்னை நம்புகிறேன் என்ற நம்பிக்கை தெரிந்ததில் மேலும் உடைந்து தான் போனார் மனிதர்.
"இது எல்லாமே பொய் பொய் நான் நம்ப மாட்டேன்" இத்தனை நேரமாய் அதிர்வில் மௌனமாய் கண்ணீர் வடித்து நின்ற திவ்யாவோ தந்தை மேல் சுமற்றப்பட்ட களங்கத்தில் வெறிவந்தவளாய் ஆக்ரோஷமாய் கத்தியவள் கழுத்திலிருந்த மாலையை பிய்த்தெறிந்துவிட்டு கீழே சரிந்த தந்தையை நோக்கி வேகமாய் ஓடிட முனைந்த கணம் அவள் கரத்தை இறுக்கிப் பிடித்து தடுத்திருந்தான் விஷ்வா.
சிவாவிற்கோ அவன் செய்கையில் ஆத்திரம் மேலோங்க "டேய் அவள விடுடா" என பாய்ந்து வர அவனோ இறுமாப்புடன் "இவ இப்போ என்னோட மனைவி" என்ற கணம் திவ்யாவின் மென்கரமோ இடியென அவன் கன்னத்தில் இறங்கியது.
அதில் அதிர்ந்து அவளைப் பார்த்தவனை
வெறுப்புமிழும் பார்வையால் எரித்தவள் அவன் பிடியிலிருந்து தன் கரத்தை உதறியவளாய் அடுத்த நொடி தன் கழுத்திலிருந்த தாலியை கழற்றி அவன் முகத்தில் வீசியெறிந்தாள்.
"என் குடும்பத்தை பழி தீர்க்க துடிக்கும் உன் கூட நான் வாழ்றதற்கு செத்துபோவதே மேல்.. உன் பழிவெறிக்கு என் உணர்வுகள பகடைக்காய பயன்படுத்திட்டல்ல.." ஆக்ரோஷமாய் ஆரம்பித்தவள் இறுதியில் அழுகையோடு முடித்திட.. பெண்ணவளின் அழுகையில் ஆணவன் நெஞ்சமும் கதறித் துடித்தது.
அவன் பழிவாங்க நினைத்தது எத்தனை உண்மையோ அதே அளவு அவன் அவளை உயிராய் நேசித்ததும் உண்மை அல்லவா!
அவனோ அவளிடம் ஏதோ கூற முயன்றவனாய் அவள் கரம் பற்ற முயல "ச்சீ" என்ற ஒற்றை சொல்லில் அவனை உயிரோடு வதைத்தவள் பெரும் கேவலோடு சிவாவின் நெஞ்சில் தஞ்சமடைந்து அழுது தீர்த்தாள் பெண்.
அவள் அழுகை அவன் மனதை வதைத்தாலும் மனதை இரும்பாக்கிக் கொண்டு நிமிர்ந்து நின்றவன் பார்வையில் மீண்டும் குடியேறியது பழிவெறி.
கண்கள் கலங்க தன் குடும்பத்தின் ஆணி வேர் அடியோடு சாய்ந்திருப்பதைக் கண்ட பூரணிக்கோ இத்திருமணம் நடக்க காரணமான கணவன் மீதும் தன் அவசரப் புத்தி மீதும் அத்தனை வெறுப்பு மேலிட நெஞ்சை நிமிர்த்து நின்றவன் அருகே நெருங்கியவர் அவனை கையெடுத்துக் கும்பிட்டவராய் "உங்கள வளர்த்துவிட்டதுக்கு நல்லாவே நன்றிக்கடன் பண்ணிடப்பா ரொம்ப சந்தோஷம்.. உன்ன என் சொந்தப் புள்ளையா நினைச்சதுக்கு உன்னோட கைம்மாறு ரொம்ப பெருசு." அடைத்த தொண்டையை முயன்று சரிபடுத்தியவராய் அவனை பார்த்தவர் பார்வையில் அவனது உள்ளம் நொடியில் களங்கிப் போக "பெரியம்மா" என அழைத்தவனை கைநீட்டித் தடுத்தவர் "இங்க இனி எந்த சொந்ததுக்கும் இடமில்லை .. என் அண்ணா மேல சுமத்தின குற்றத்துக்கும் அவர் மேல நீங்க கொண்ட பழிவெறிக்கும் இப்போ இந்த நொடியே என்ன காரணம்னு சொல்லனும்" என்றவரின் குரலில் இருந்த கட்டளை நீ சொல்லித் தான் ஆக வேண்டும் என்ற அழுத்தம் இருக்க விழி மூடி தன்னை கட்டுப்படுத்தியவன் அனைத்தையும் கூறத் தொடங்கினான்.
என்னோட அப்பாவுக்கு ரொம்ப பெரிய துரோகத்த பண்ணின இவர பழிவாங்கத் தான் நாங்க இந்த வீட்டுக்குள்ளவே நுழைஞ்சது.
என்னோட அப்பா வரதராஜ்ஜும் உங்க கூடப் பிறந்த தங்கையையும் ஒருத்தரை ஒருத்தர் காதலிச்சிருந்தாங்க ஆனா இவரு இவரோட பணத்திமிறுனாலயும் கௌரவத்தாலையும் காதலிச்ச அவங்க இரண்டு பேரையும் பிரிக்க முயற்சி செய்து கடைசியில அவங்க உயிரையும் பறிக்க துணிஞ்ச ஒரு கொலைகாரப் பாவி தான் இந்தாளு" என்றிட பூரணிக்கோ தலையில் இடி விழுந்த உணர்வு.
'என்ன சொல்கிறான் இவன் என் தங்கையும் வரதராஜும் காதலித்தார்களா? இது எப்போது நடந்தது' என மனதோடு எண்ணியவருக்கு தன் இரட்டை சகோதரியின் இறப்பு விபத்தென்று கூறிய அண்ணணின் மீது பார்வை படிந்தது.
முதல் பிரசவம் காரணமாக உடல் நிலை சரியில்லை என மாதக்கணக்கில் வைத்தியசாலையில் இருந்தவருக்கு திடீரென்று ஓர் நாள் தங்கை விபத்தில் இறந்துவிட்டதாக கண்கலங்க கூறி நின்ற தன் அண்ணனின் முகம் மனக்கண்ணில் தோன்ற அவரையே பார்த்தவர் பார்வையை சந்திக்காது தலைகுனிந்து அமர்ந்திருந்தார் நாராயணன்.
"அவங்க என்ன தப்பு பண்ணாங்க காதலிச்சது ஒரு குத்தமா அவங்க இரண்டு பேரையும் அநியாயமா பிரிச்சதுமில்லாம கர்ப்பமா இருந்த பொண்ணுன்னு கூட பார்க்காம அவங்கள வெட்டி கொன்ன பாவி தான் இந்தாளு.. இந்தாளத் தான் இத்தன வருசமா இந்த ஊரே தலை மேலே தூக்கி வெச்சு கொண்டாடுது" வெறுப்புடன் வந்து வீழ்ந்த அவனது வார்த்தைகளில் துடிதுடித்து போனார் பூரணி. அதிலும் அவன் சொன்ன தங்கையின் கர்ப்பம் அவரது நெஞ்சை உலுக்கியது.
" காதலிச்ச ஒரே பாவத்துக்காக வயித்துல குழந்தையோட செத்து போனாங்க அவங்க எங்க அப்பா ஒரு கையை இழந்து உயிர் இருந்தும் நடை பிணமா மாறிட்டாரு" என்றவன் கூறிய கதையில் ஒட்டு மொத்தப் பேரும் அதிர்ச்சியில் வாயடைத்து போயினர்.
அவன் கூறிய கதையில் வெகுண்டெழுந்த சிவாவோ "டேய் உன் அப்பன் உண்மையா காதலிச்சு இருந்தா நீயும் இவளும் எப்பிடிடா பொறந்திங்க.. பெருசா பழிவாங்க வந்தேன்னு சொல்ற.. காதலிச்சவங்க இறந்ததும் அடுத்த பொண்டாட்டி தேடி கல்யாணம் பண்ணி அதுல புள்ளகுட்டினு வாழ்ந்தவனுக்காக நீ பழிவாங்க வந்திருக்க.. கேக்கவே கேவலமா இருக்கு" என்றவனை அடிக்கப் பாய்ந்த விஷ்வாவை அங்கிருந்தவர்கள் தடுத்துப் பிடித்தனர்.
பூரணிக்கோ விஷ்வாவின் வார்த்தைகளில் அத்தனை நம்பிக்கையில்லையென்றாலும் ஒரு வார்த்தை தன் அண்ணன் உண்மையை கூறிவிடமாட்டாரா என கண்ணில் எதிர்பார்ப்பை தேக்கி அவரை நெருங்கியவர் "அண்ணா என்ன தான் நடந்திச்சுனு உண்மையை நீ சொல்லு.. இவங்க யாரையும் நான் நம்பமாட்டேன் உன்ன பத்தி எனக்கு நல்லாவே தெரியும் என்ன தான்ண்ணா நடந்திச்சு" கண்களில் உயிரை தேக்கி உண்மையை எதிர்பார்த்து நின்ற தங்கையை நிமிர்ந்து பார்த்தவருக்கோ என்றோ ஓர் நாள் தான் இட்ட சத்தியமே அவர் வாயைக் கட்டிப் போட்டிருக்க உண்மையை கூற முடியாதவராய் தங்கையின் கரத்தை பற்றிக் கொண்டவர் தன் கண்ணில் வைத்து மௌனமாய் கண்ணீர் வடித்தார்.
அண்ணணின் கண்ணீரில் ஏதோ மறைக்கப்பட்ட உண்மையை புரிந்தவருக்கும் கண்ணீர் நில்லாமல் வடிந்தோடியது.
"ஏன் ஏன் பதில் சொல்லாம இருக்க.. இன்னும் என்ன விசயத்தை சொல்லாம உனக்குள்ளே போட்டு மறைக்க போற சொல்லுண்ணா" அழுகையில் வெடித்தவரை பார்க்க முடியாதவராய் தன் மௌனம் களைந்தார்.
"அம்மாடி .. நம்ம பூ குட்டி அவ ஆசபட்ட வாழ்க்கை எங்கோ ஓர் மூலையில சந்தோஷமா வாழ்ந்துட்டு தான்மா இருக்கா" என்றவரை இடைமறித்து ஒலித்தது மோகன்ராஜின் குரல்
"அதான் எங்க இருக்கான்னு சொல்லுங்க உண்மையா பொய்யான்னு எல்லாரும் தெரிஞ்சுக்குறோம்" என்றார் நக்கலாய்.
அதில் கணவன் புறம் ஓர் வெட்டும் பார்வை பார்த்த பூரணியின் பார்வையில் மோகன்ராஜோ வாயை மூடிக் கொண்டார்.
விஷ்வாவோ அவர்களை எள்ளல் நிறைந்த பார்வை பார்த்தவன் தங்கையிடம் திரும்பி "நேஹா ரோஹித் நீங்க உட்காருங்க" என்றவன் அதே மேடையிலே இருவரின் திருமணத்தை நடத்தி முடித்து அவர்களிடம் "இதோ இந்த ஊர் முன்னாடி என் அப்பாக்கு செய்த துரோகத்துக்காக பெரிய அவமானத்தை கொடுத்துட்டோம் இது இவரோட பழைய கணக்கு ஆனா இப்போ என் தங்கைக்கு செய்ததுக்கு சீக்கிரமே அனுபவிப்பாரு.." என்றவன் நிறுத்தி அனைவரையும் ஒரு பார்வை பார்த்தவன் "இத்தோட இந்தக் குடும்பத்துக்கும் எங்களுக்குமான உறவு முடிஞ்சு போச்சு" என சொல்லும் போதே அவனது பார்வையோ அங்கு அழுது கொண்டு நின்ற தன் மனையாளின் மீது வேதனையாய் படிந்திட அவளோ அவனை வெறுப்பை சுமந்த பார்வை பார்த்து வைத்தாள்.
அடுத்த சில நிமிடத்தில் விஷ்வாவோ அவ்வீட்டை விட்டு வெளியேறிட பொலீஸ் ஜீப்பொன்றும் உள்நுழைந்தது.
பொலீஸ்க்கு அழைத்ததும் மோகன்ராஜின் திட்டமே.
உள்ளே நுழைந்த இன்ஸ்பெக்டரோ பலாத்கார வழக்கின் பேரில் நாராயணனை கைது செய்திட அனைவருக்கும் என்ன செய்வதென்று திகைத்து நின்றது என்னவோ ஒரு கணமே கௌசிக்கோ அவரிடம் தடுத்து பேசிட முனைய அதையெல்லாம் கேட்காது
நாராயணனை ஜீப்பில் ஏற்றிய நொடி ஏற்கனவே அடிக்கு மேல் அடி வாங்கிய அவர் இதயமோ ஜீப்பில் ஏறிய நொடி தன் துடிப்பை நிறுத்தியிருக்க உயிரற்ற மரமாய் சரிந்து வீழ்ந்தார் மனிதர்.
அதைக் கண்டு கொண்டவனோ அடுத்த நொடி வில்லிருந்து புறப்பட்ட அம்பாய் தந்தையின் உடலை தாங்கியவன் கண்களிலிருந்து அவனையுமறியாது கண்ணீர் வழிந்திட தந்தை முகம் பார்த்த கௌசிக் மனம் முற்றிலும் மரத்துப் போனது.
ஊரே போற்ற கம்பீரமாய் தலை நிமிர்ந்து நின்ற தந்தை இன்று உயிரற்ற உடலாய் தன் கையில் கிடப்பதைக் கண்டு அந்த ஆண்மகனும் உடைந்து தான் போனான்.
கணவனின் இறப்பில் கமலமோ முற்றாய் நொருங்கிட வாய்விட்டு கதறியழுதவரை தாங்கிய சிவாவின் கண்களும் தந்தையின் இறப்பில் கண்ணீரை வடித்தது.
சிவாங்கியோ திவ்யாவை தாங்கியிருக்க அவள் கண்ணிலும் நில்லாமல் வடிந்தது கண்ணீர்.
பூரணியின் மனமோ அண்ணனின் இறப்பில் மேலும் சுக்குநூறாய் உடைந்திட கதறியழுதார்.
ஒற்றை நாளில் அவர்களது மொத்த வாழ்க்கையை திருப்பி போட்டிருக்க துக்கம் மட்டுமே அவர்களை ஆட்சி செய்தது.
ஊரே போற்றிய மனிதர் தன் இறுதி நொடியில் ஊர் பார்வையில் தலைகுனிந்தவராய் தன் உயிரை துறந்திருக்க அவரது இறுதிச் சடங்குகளையும் யாரின் உதவியுமின்றி ஒற்றை ஆளாய் செய்து முடித்திருந்தான் கௌசிக்.
எப்படியோ ஆரம்பித்த அன்றைய தினமோ எப்படியோ முடிந்திருக்க அந்த அரண்மனை வீடே முற்றாய் களையிழந்து போயிருந்தது.
அறையில் அழுதழுது ஓய்ந்து போய் படுத்திருந்த திவ்யா கமலம் இருவருக்கும் துணையாய் சிவாங்கி நித்யா அமர்ந்திருக்க.. பூரணிக்கு துணையாய் அவர் அறையில் அமர்ந்திருந்தார் ஆனந்தி.
பெண்கள் அனைவரும் அறைக்குள் முடங்கியிருக்க ஆண்களோ வெளியே அமர்ந்திருந்தனர்.
அனைத்தையும் முடித்து இரவு கவிழும் நேரம் வீடு திரும்பிய கௌசிக் சிவா இருவரும் ஹாலில் அமர்ந்திருந்த மோகன்ராஜின் குரலில் நின்று அவரைப் பார்த்திட அவரோ தெனாவெட்டாய் "எப்போ இங்க இருந்து கிளம்பப் போறீங்க" என்றார்.
அதில் புருவம் நெருங்க அவரைப் பார்த்தவன் எதுவுமே பேசாது நின்றிருக்க சிவாவோ "நாங்க எதுக்கு போகனும்
இந்த வீட்டை விட்டு எங்களை வெளியேற்ற யாருக்கும் எந்த உரிமையும் இல்லை." என கோபம் தெறித்து வந்து வீழ்ந்தது அவன் வார்த்தைகள்.
"இங்கப் பாரு நீ வேணா உங்கப்பன் நல்லவன்னு நம்பலாம் ஆனா நாங்க நம்ப மாட்டோம் உங்கப்பன் அய்யோக்கியன்னு ஆதாரத்தோடு ஊருக்கே தெரியுமே.. உங்க அப்பாவால எங்களுக்கும் சேர்த்து தான் அவமானம்" என வார்த்தையை முடிக்கு முன்னே
"ஏய்!" என்று அந்த வீடே அதிரும்படி கத்திய கௌசிக்கின் கத்தலில் அறையிலிருந்த அனைவருமே பதறி வெளியே வந்திருந்தனர்.
"இனி ஒரு வார்த்தை எங்கப்பா பத்தி தப்பா வந்திச்சு அறுத்துடுவேன்" ஆக்ரோஷத்தில் கண்கள் சிவக்க மிரட்டியவன் மிரட்டலில் அனைவரும் அவனை அதிர்ந்து பார்த்தனர் அவனது புதிய பரிமாணத்தில்.
புன்னகை முகமாய் கன்னக்குழி சிரிப்புடன் பேசித் திரிந்தவன் மாயமாய் மறைந்திருக்க ருத்ரமூர்த்தியாய் நின்றவனைக் கண்டு சற்று பயந்து தான் போயினர்.
கோகுலோ "கிருஷ்ணா மரியாதையா பேசு அவர் இந்த வீட்டு மாப்ள." என அண்ணன் மகனை கண்டித்திட அவரை இடையிட்டு ஒலித்தது சிவாவின் சீற்றக் குரல்
"ச்சீ வாய மூடுங்க கூடப் பிறந்த உடன்பிறப்பை பற்றி கேவலமா பேசும் போது வாயை மூடிக்கிட்டு இருந்த நீங்க எல்லாம் பேசுறதுக்கு தகுதியே இல்லாத ஜென்மம்" என்றதில் முகம் கறுக்க அவனை பார்த்தவர்
"சிவா உங்க அப்பா தப்புனு ஆதாரம் இருக்கு" என்றவரை நக்கல் பொதிந்த பார்வை பார்த்தவன் "ஹாங் அப்படியா உங்களைக் கூட வேற யார் கூட வேணாலும் இருக்குற மாதிரி நான் வீடியோ இப்போ எடுத்து தரவா? இல்லை உங்க உண்மை முகத்த தான் எல்லாருக்கும் வெளிச்சம் போட்டு காட்டவா?" என்றதில் உடல் நடுங்க பார்த்தவரை கேவலமாய் பார்த்தவன் "ச்சேஹ் கூடபிறந்தவர் மேல இல்லாத நம்பிக்கை அந்த வீடீயோ மேலயும் அதை சொன்ன அந்த தருதலைங்க மேலேயும் வருது இல்ல ச்சேஹ்.. " என வெறுப்பை உமிழ்ந்தவன் கண்கலங்க "இங்க தப்பு செய்தவங்களே நெஞ்ச நிமிர்த்தி வாழுறாங்க ஆனா தப்பே செய்யாம என் அப்பாவ பழிகொடுத்துட்டு நிக்குறோம்" உடைந்த குரலில் கூறிட அவன் தோளை ஆறுதலாய் பிடித்துக் கொண்ட கௌசிக்கின் பார்வையோ அனைவரையும் துளைத்தது.
இனியொரு வார்த்தை பேசினால் கொலைகூட செய்ய தயங்கமாட்டேன் என்பது போல பார்வையாலே மிரட்டியவன் சிவாவை அழைத்துக் கொண்டு திரும்ப அவனை அழுத்தமாய் பார்த்து நின்றார் பூரணி.
அவர் பார்வையில் தயங்கி நின்றவன் அவரை கடந்து செல்ல முயல அவனை தடுத்தார் அவர்.
"நில்லு அவங்க சொன்னத தான் நானும் சொல்றேன் எப்போ இங்க இருந்து கிளம்பப் போற" என்றதில் ஓர் நொடி அதிர்ந்தாலும் தன்னை மீட்டவன் அழுத்ததுடன் "இது எனக்குரிமையான இடம் இங்க இருந்து என்னை போக சொல்ல யாருக்குமே உரிமையில்லை" என்க அதில் உள்ளம் வலித்தாலும் வெளிக்காட்டாதவராய்..
"உன்ன விட அதிக உரிமை எனக்குண்டு.. நீ இங்க இருக்கனும்னா முதல்ல என் அண்..." என சொல்ல வந்தவர் வார்த்தைகளை விழுங்கிக் கொண்டு "உன் அப்பா மேல வீசப்பட்ட களங்கத்தை போக்கிட்டு அவரோட மகனா இங்க உரிமையோட வா" என்று வார்த்தைகளை அழுத்தமாய் வீசிட அதில் பொதிந்திருந்த மறைமுக கட்டளையை புரிந்து கொண்டவன் அவரை அழுத்தமாய் பார்த்து நின்றான்.
அவரோ "எல்லாருக்கும் சொல்றேன் இனி யாருமே இந்த விசயத்தை பற்றி இந்த வீட்ல பேசக் கூடாது மீறி பேசினா அவங்களுக்கும் இந்த வீட்டுக்கும் எந்த சம்பந்தமுமில்லை" என கட்டளையாய் கூறியவர் பார்வை நிலைத்தது என்னவோ மோகன்ராஜின் மீதே.
மனைவியின் பார்வையில் உள்ளுக்குள் அதிர்ந்தாலும். இத்தனை தூரம் அவர் திட்டம் வெற்றி அடைந்ததில் உண்டான அகந்தையில் விட்டேற்றியாய் நின்றிருந்தார்.
இனி அவருக்கு கவலையில்லை நாராயணன் எனும் ஆலமரத்தையே அடியோடு வெட்டி சாய்த்தவருக்கு கௌசிக் எல்லாம் பொடிப் பயலாய் தெரிய அவனை சரிகட்டிடலாம் என மனதில் தப்புக் கணக்கிட்டவர் அது தவறோ என யோசிக்கும் நிலையில் இன்று அவரை நிறுத்தியிருந்தான் கௌசிக்.
அன்று சிறு களையாய் எண்ணி அவனை விட்டிருக்க இன்றோ பெரும் விருட்சமாய் வளர்ந்து நின்று அவரையே ஆட்டுவிக்க வந்திருந்தான் கௌசிக் நாராயண கிருஷ்ணன்.
விஷ்வாவின் ஆக்ரோஷத்தில் ஒட்டு மொத்த மண்டபமுமே அதிர்ச்சியில் உறைந்து நிற்க.
அவனோ "இதோ இந்தாள பழிவாங்க தான் எல்லாமே செய்தோம் ப்ளான் பண்ணி இந்த கலல்யாணத்த ஏற்பாடு பண்ணினோம் எல்லாமே இதோ இந்த பெரிய மனுசன்ட முகத்திரையை கிழிக்கத்தான்" கை நீட்டி கோபமாய் இரைந்தான்.
நாராயணணுக்கு விஷ்வாவின் இந்த அவதாரம் கண்டு பழைய நினைவுகள் மனக் கண்ணில் ஊர்வலம் வர மனதில் திடுக்கிட்டவர் பார்வையோ இப்போது அங்கே நின்ற மோகன்ராஜின் மீது விழுந்தது..
அவர் பார்வைக்காகவே காத்திருந்த மோகன்ராஜோ அவரைப் பார்த்து குரூரமாய் புன்னகைக்க
அதில் உள்ளம் அதிர நின்ற நாராயணணின் மனதிலோ அன்றைய
மோகன்ராஜினதும் அவன் தம்பியினதும் கொடூர முகம் மின்னி மறைந்தது.
ஒரு அய்யோக்கியனுக்காக தன்னை பழிவாங்க எண்ணி தன் பிள்ளைகளின் வாழ்க்கையில் விளையாடியவர்களை எண்ணி கோபம் கிளர்ந்தெழ மோகன்ராஜை தீப்பார்வை பார்த்தார் நாராயணன்.
அவருக்கு தெரியும் வார்த்தைகள் விஷ்வாவினுடையதாக இருந்தாலும் அதற்கான வித்திட்டவர் மோகன்ராஜ் மட்டுமே என்பது. அதனாலே கோபத்தில் உடல் இறுக நின்றிருந்தவர் அடுத்து விஷ்வா செய்த செயலில் பொங்கிவிட்டார்.
"ரோஹித் நீ உட்காரு நேஹா கழுத்துல நீ தாலியைக் கட்டு எவன் தடுக்கிறான்னு நானும் பார்க்குறேன்.." என்றவன் கௌசிக்கிடம் "உன் அப்பா செய்ததுக்கு இது தான் நான் கொடுக்குற தண்டனை காலம் பூரா இந்த அவமானம் உன் வாழ்க்கைல தொடரனும்" என வன்மமாய் உரைத்தவன் அவனை விலக்கிவிட்டு ரோஹித்தை அமர வைக்க விஷ்வாவின் செயலில் கோபம் எல்லையை கடந்தவராய் நாராயணனோ "விஷ்வா" என ஆத்திரமாய் அவன் சண்டையைப் பிடித்து உலுக்க
அடுத்த நொடியே அவரைப்பிடித்து தள்ளிவிட்டாள் நேஹா.
அதில் தடுமாறியவர் விழப்போக அவரை தாங்கிப்பிடித்த கௌசிக்கோ கோபத்துடன் நேஹாவை நெருங்கியவன் ஓங்கி அவள் கன்னத்தில் அறைந்து ஒற்றை விரல் நீட்டி " யார பிடிச்சு தள்ளிவிடுற கொன்னுடுவேன் பார்த்துக்கோ" என எச்சரித்தவனாய் ருத்ரமூர்த்தியாய் நின்றிருக்க.
உன் கோபம் என்னை ஒன்றும் செய்துவிடாது என்ற ரீதியில் அவனை பார்த்து இகழ்ச்சிப் புன்னகையை சிந்தியவள் அடுத்து கேட்ட கேள்வியில் மொத்த பேருமே ஆடித்தான் போனர்.
"என்னடா பெரிய ஆம்பிளை மாதிரி கோபப்படுற பொட்ட பைய தானடா நீ. அதனால தானே நைட் உன் அப்பன் உனக்கு கஷ்டம் தரக்கூடாதுன்னு சொல்லி என் ரூமுக்கு வந்து என்கிட்ட முறை கெட்டு நடந்துக்கிட்டான்" என்ற வார்த்தையை முடிக்கு முன்னலே
" நேஹா!" என வீடே அதிரும் வண்ணம் கத்தியிருந்தான் விஷ்வா.
அவன் கத்தலில் அழுது கொண்டே அவன் நெஞ்சில் சாய்ந்தவள் கதறியழுதவாறே தன் கதையை அள்ளித் தெளித்தாள்.
"ஆமா ண்ணா நேற்று இந்தாளு என்கிட்ட த..தப்பா நடந்துக்க பார்த்தாரு" என கேவியழுதவளை ஒட்டு மொத்த கூட்டமும் அதிர்ச்சியாய் பார்த்தனர்.
"நேஹா.. எவ்வளவு தைரியம் இருந்தா இப்பிடி அபாண்டமா பழி போடுவ.. நீ என்ன சொன்னாலும் நம்புவோம்னு நினைச்சியா" அண்ணனின் மீது வீழ்ந்த பழியில் காளியாய் சிலிர்த்தெழுந்த பூரணிக்கோ தான் தூக்கி வளர்த்த பிள்ளைகளென்ற பாசம் அந்நொடி முற்றாய் அழிந்து தான் போனது.
"பெரியம்மா எந்த பொண்ணும் இந்த விசயத்தில பொய் சொல்ல மாட்டாள்" என அழுது கொண்டு கதறியவளை அங்கு விஷ்வாவைத் தவிர யாருமே நம்பவில்லை.
"ஏம்மா பொண்ணு நீ சொல்றதெல்லாம் நம்ப நாங்க ஒன்னும் முட்டாள்கள் இல்லை பழிவாங்கத்தான் கல்யாண ஏற்பாடுனு சொன்னிங்க அப்போ இதுவும் பொய்யாகத்தான் இருக்கும் எங்க ஐயா அப்பிடி இல்லை" என்று கூட்டத்தில் உள்ளவர்கள் சலசலக்க ஆரம்பிக்க அவளோ மேலும் பெருங்குரலெடுத்து அழுதவள் "அண்ணா" என அவனை அணைத்துக் கதற..
தங்கையின் அழுகையில் ஏற்கனவே கோபத்தில் கொதித்த விஷ்வாவிற்கோ தங்கையை நம்பாது பேசிய கூட்டத்தைக் கண்டு இதற்கெல்லாம் காரணம் நாராயணன் தான் என்றும் கோபம் அதிகரிக்க சித்தம் கலங்கியவனாய் பாய்ந்து அவர் சட்டையை கொத்தாய் பற்றியவன் "யோவ் நீ...நீயெல்லாம் மனிசனாயா எங்க அப்பா வாழ்க்கைய தான் கெடுத்தேன்னு பார்த்தா சின்ன பொண்ணு அவ மேலயே கைவெச்சியிருக்க நீயெல்லாம் பெரிய மனுசன்னு இன்னமும் இந்தக் கூட்டம் நம்புது ச்சீதூ" என அவர் மீது காரிஉமிழ்ந்திட அதில் மொத்தமாய் நொருங்கிப் போனார் நாராயணன்.
நேஹாவின் வார்த்தையில் அதிர்ந்து நின்றவர்கள் விஷ்வாவின் இந்த செயலை எதிர்பார்க்கவில்லை.
அனைவரும் "விஷ்வா" என்று கத்த கௌசிக்கோ விஷ்வாவின் முகத்தில் ஓங்கி குத்தியவன் அவனை தாறுமாறாய் அடித்திட நொடியில் அங்கு கலவரம் மூண்டது.
கூட்டத்தில் இருந்தவர்களோ முயன்று இருவரையும் பிரித்திட ஒருத்தரையொருத்தர் முறைத்தவராய் நின்றிருக்கோ கௌசிக்கோ இப்போதே விஷ்வாவை அடித்துக் கொல்லும் ஆத்திரம் மேலோங்க தன்னை பிடித்திருந்தவர்களை உதறித் தள்ளியவன் அவனிடம் "இதுக்கு மேல அண்ணன் தங்கச்சி ரெண்டு பேரும் இங்க நின்னிங்க வெட்டி வீசிடுவேன் வீட்ட விட்டு வெளியே போடா" என அடைத்து வைத்த சீற்றம் கர்ஜனையாய் வெடிக்க கத்தினான்.
அவன் கத்தலுக்கு அசராதவன் அங்கிருந்தவர்களிடம் "நீங்க பெரிய மனுசன்னு தூக்கிவெச்சி கொண்டாடின இந்த மனுசன் செஞ்ச தப்புக்கு இப்போ என்ன பதில் சொல்லப் போறீங்க." என அங்கிருந்தவர்களிடம் நியாயம் கேட்க அவர்களில் ஒருவர் "ஏப்பா நீ சொல்றதெல்லாம் உண்மைனு நாங்க எப்பிடி நம்புறது" என கேள்வியெழுப்ப அதற்காகவே காத்திருந்தவர் போல சபை முன் வந்தார் மோகன்ராஜ்.
"நேஹா சொல்றது எல்லாமே உண்மை தான்.. அதுக்கு ஆதாரம் இதோ என்கிட்ட இருக்கு" என்றவர் கையில் வைத்திருந்த போனில் வீடியோ ஒன்றை ஓடவிட்டார்.
அதில் நாராயணன் தட்டுத்தடுமாறி நேஹாவின் அறைக்குள் நுழைவதும் சிறிது நேரத்தில் நேஹா ஆடை கிழிந்து அறையை விட்டு வெளியே வருவதும் போன்ற காட்சியும் ஓட அனைவரும் அதிர்ந்து போயினர்.
நாராயணனுக்கு நேற்றிரவு நடந்த எதுவுமே நினைவில் இல்லை. நேற்று இருக்கையில் அமர்ந்து காபி அருந்திய வரைக்குமே நியாபகம் இருக்க மற்றையவை அனைத்தும் களங்களாகவே நினைவடுக்கில் ஓடியது.
மீண்டும் மீண்டும் நேற்றைய நிகழ்வை ஓட்டிப் பார்த்தவர் முடியாது போக உடல் வழுவிழந்தவராய் தரையில் சரிய அவரை தாங்கினார் அவர் மனைவி கமலம். அவரை கலங்கிய விழி கொண்டு பார்த்த நாராயணனோ மனைவியின் கலங்கிய கண்களில் நான் உன்னை நம்புகிறேன் என்ற நம்பிக்கை தெரிந்ததில் மேலும் உடைந்து தான் போனார் மனிதர்.
"இது எல்லாமே பொய் பொய் நான் நம்ப மாட்டேன்" இத்தனை நேரமாய் அதிர்வில் மௌனமாய் கண்ணீர் வடித்து நின்ற திவ்யாவோ தந்தை மேல் சுமற்றப்பட்ட களங்கத்தில் வெறிவந்தவளாய் ஆக்ரோஷமாய் கத்தியவள் கழுத்திலிருந்த மாலையை பிய்த்தெறிந்துவிட்டு கீழே சரிந்த தந்தையை நோக்கி வேகமாய் ஓடிட முனைந்த கணம் அவள் கரத்தை இறுக்கிப் பிடித்து தடுத்திருந்தான் விஷ்வா.
சிவாவிற்கோ அவன் செய்கையில் ஆத்திரம் மேலோங்க "டேய் அவள விடுடா" என பாய்ந்து வர அவனோ இறுமாப்புடன் "இவ இப்போ என்னோட மனைவி" என்ற கணம் திவ்யாவின் மென்கரமோ இடியென அவன் கன்னத்தில் இறங்கியது.
அதில் அதிர்ந்து அவளைப் பார்த்தவனை
வெறுப்புமிழும் பார்வையால் எரித்தவள் அவன் பிடியிலிருந்து தன் கரத்தை உதறியவளாய் அடுத்த நொடி தன் கழுத்திலிருந்த தாலியை கழற்றி அவன் முகத்தில் வீசியெறிந்தாள்.
"என் குடும்பத்தை பழி தீர்க்க துடிக்கும் உன் கூட நான் வாழ்றதற்கு செத்துபோவதே மேல்.. உன் பழிவெறிக்கு என் உணர்வுகள பகடைக்காய பயன்படுத்திட்டல்ல.." ஆக்ரோஷமாய் ஆரம்பித்தவள் இறுதியில் அழுகையோடு முடித்திட.. பெண்ணவளின் அழுகையில் ஆணவன் நெஞ்சமும் கதறித் துடித்தது.
அவன் பழிவாங்க நினைத்தது எத்தனை உண்மையோ அதே அளவு அவன் அவளை உயிராய் நேசித்ததும் உண்மை அல்லவா!
அவனோ அவளிடம் ஏதோ கூற முயன்றவனாய் அவள் கரம் பற்ற முயல "ச்சீ" என்ற ஒற்றை சொல்லில் அவனை உயிரோடு வதைத்தவள் பெரும் கேவலோடு சிவாவின் நெஞ்சில் தஞ்சமடைந்து அழுது தீர்த்தாள் பெண்.
அவள் அழுகை அவன் மனதை வதைத்தாலும் மனதை இரும்பாக்கிக் கொண்டு நிமிர்ந்து நின்றவன் பார்வையில் மீண்டும் குடியேறியது பழிவெறி.
கண்கள் கலங்க தன் குடும்பத்தின் ஆணி வேர் அடியோடு சாய்ந்திருப்பதைக் கண்ட பூரணிக்கோ இத்திருமணம் நடக்க காரணமான கணவன் மீதும் தன் அவசரப் புத்தி மீதும் அத்தனை வெறுப்பு மேலிட நெஞ்சை நிமிர்த்து நின்றவன் அருகே நெருங்கியவர் அவனை கையெடுத்துக் கும்பிட்டவராய் "உங்கள வளர்த்துவிட்டதுக்கு நல்லாவே நன்றிக்கடன் பண்ணிடப்பா ரொம்ப சந்தோஷம்.. உன்ன என் சொந்தப் புள்ளையா நினைச்சதுக்கு உன்னோட கைம்மாறு ரொம்ப பெருசு." அடைத்த தொண்டையை முயன்று சரிபடுத்தியவராய் அவனை பார்த்தவர் பார்வையில் அவனது உள்ளம் நொடியில் களங்கிப் போக "பெரியம்மா" என அழைத்தவனை கைநீட்டித் தடுத்தவர் "இங்க இனி எந்த சொந்ததுக்கும் இடமில்லை .. என் அண்ணா மேல சுமத்தின குற்றத்துக்கும் அவர் மேல நீங்க கொண்ட பழிவெறிக்கும் இப்போ இந்த நொடியே என்ன காரணம்னு சொல்லனும்" என்றவரின் குரலில் இருந்த கட்டளை நீ சொல்லித் தான் ஆக வேண்டும் என்ற அழுத்தம் இருக்க விழி மூடி தன்னை கட்டுப்படுத்தியவன் அனைத்தையும் கூறத் தொடங்கினான்.
என்னோட அப்பாவுக்கு ரொம்ப பெரிய துரோகத்த பண்ணின இவர பழிவாங்கத் தான் நாங்க இந்த வீட்டுக்குள்ளவே நுழைஞ்சது.
என்னோட அப்பா வரதராஜ்ஜும் உங்க கூடப் பிறந்த தங்கையையும் ஒருத்தரை ஒருத்தர் காதலிச்சிருந்தாங்க ஆனா இவரு இவரோட பணத்திமிறுனாலயும் கௌரவத்தாலையும் காதலிச்ச அவங்க இரண்டு பேரையும் பிரிக்க முயற்சி செய்து கடைசியில அவங்க உயிரையும் பறிக்க துணிஞ்ச ஒரு கொலைகாரப் பாவி தான் இந்தாளு" என்றிட பூரணிக்கோ தலையில் இடி விழுந்த உணர்வு.
'என்ன சொல்கிறான் இவன் என் தங்கையும் வரதராஜும் காதலித்தார்களா? இது எப்போது நடந்தது' என மனதோடு எண்ணியவருக்கு தன் இரட்டை சகோதரியின் இறப்பு விபத்தென்று கூறிய அண்ணணின் மீது பார்வை படிந்தது.
முதல் பிரசவம் காரணமாக உடல் நிலை சரியில்லை என மாதக்கணக்கில் வைத்தியசாலையில் இருந்தவருக்கு திடீரென்று ஓர் நாள் தங்கை விபத்தில் இறந்துவிட்டதாக கண்கலங்க கூறி நின்ற தன் அண்ணனின் முகம் மனக்கண்ணில் தோன்ற அவரையே பார்த்தவர் பார்வையை சந்திக்காது தலைகுனிந்து அமர்ந்திருந்தார் நாராயணன்.
"அவங்க என்ன தப்பு பண்ணாங்க காதலிச்சது ஒரு குத்தமா அவங்க இரண்டு பேரையும் அநியாயமா பிரிச்சதுமில்லாம கர்ப்பமா இருந்த பொண்ணுன்னு கூட பார்க்காம அவங்கள வெட்டி கொன்ன பாவி தான் இந்தாளு.. இந்தாளத் தான் இத்தன வருசமா இந்த ஊரே தலை மேலே தூக்கி வெச்சு கொண்டாடுது" வெறுப்புடன் வந்து வீழ்ந்த அவனது வார்த்தைகளில் துடிதுடித்து போனார் பூரணி. அதிலும் அவன் சொன்ன தங்கையின் கர்ப்பம் அவரது நெஞ்சை உலுக்கியது.
" காதலிச்ச ஒரே பாவத்துக்காக வயித்துல குழந்தையோட செத்து போனாங்க அவங்க எங்க அப்பா ஒரு கையை இழந்து உயிர் இருந்தும் நடை பிணமா மாறிட்டாரு" என்றவன் கூறிய கதையில் ஒட்டு மொத்தப் பேரும் அதிர்ச்சியில் வாயடைத்து போயினர்.
அவன் கூறிய கதையில் வெகுண்டெழுந்த சிவாவோ "டேய் உன் அப்பன் உண்மையா காதலிச்சு இருந்தா நீயும் இவளும் எப்பிடிடா பொறந்திங்க.. பெருசா பழிவாங்க வந்தேன்னு சொல்ற.. காதலிச்சவங்க இறந்ததும் அடுத்த பொண்டாட்டி தேடி கல்யாணம் பண்ணி அதுல புள்ளகுட்டினு வாழ்ந்தவனுக்காக நீ பழிவாங்க வந்திருக்க.. கேக்கவே கேவலமா இருக்கு" என்றவனை அடிக்கப் பாய்ந்த விஷ்வாவை அங்கிருந்தவர்கள் தடுத்துப் பிடித்தனர்.
பூரணிக்கோ விஷ்வாவின் வார்த்தைகளில் அத்தனை நம்பிக்கையில்லையென்றாலும் ஒரு வார்த்தை தன் அண்ணன் உண்மையை கூறிவிடமாட்டாரா என கண்ணில் எதிர்பார்ப்பை தேக்கி அவரை நெருங்கியவர் "அண்ணா என்ன தான் நடந்திச்சுனு உண்மையை நீ சொல்லு.. இவங்க யாரையும் நான் நம்பமாட்டேன் உன்ன பத்தி எனக்கு நல்லாவே தெரியும் என்ன தான்ண்ணா நடந்திச்சு" கண்களில் உயிரை தேக்கி உண்மையை எதிர்பார்த்து நின்ற தங்கையை நிமிர்ந்து பார்த்தவருக்கோ என்றோ ஓர் நாள் தான் இட்ட சத்தியமே அவர் வாயைக் கட்டிப் போட்டிருக்க உண்மையை கூற முடியாதவராய் தங்கையின் கரத்தை பற்றிக் கொண்டவர் தன் கண்ணில் வைத்து மௌனமாய் கண்ணீர் வடித்தார்.
அண்ணணின் கண்ணீரில் ஏதோ மறைக்கப்பட்ட உண்மையை புரிந்தவருக்கும் கண்ணீர் நில்லாமல் வடிந்தோடியது.
"ஏன் ஏன் பதில் சொல்லாம இருக்க.. இன்னும் என்ன விசயத்தை சொல்லாம உனக்குள்ளே போட்டு மறைக்க போற சொல்லுண்ணா" அழுகையில் வெடித்தவரை பார்க்க முடியாதவராய் தன் மௌனம் களைந்தார்.
"அம்மாடி .. நம்ம பூ குட்டி அவ ஆசபட்ட வாழ்க்கை எங்கோ ஓர் மூலையில சந்தோஷமா வாழ்ந்துட்டு தான்மா இருக்கா" என்றவரை இடைமறித்து ஒலித்தது மோகன்ராஜின் குரல்
"அதான் எங்க இருக்கான்னு சொல்லுங்க உண்மையா பொய்யான்னு எல்லாரும் தெரிஞ்சுக்குறோம்" என்றார் நக்கலாய்.
அதில் கணவன் புறம் ஓர் வெட்டும் பார்வை பார்த்த பூரணியின் பார்வையில் மோகன்ராஜோ வாயை மூடிக் கொண்டார்.
விஷ்வாவோ அவர்களை எள்ளல் நிறைந்த பார்வை பார்த்தவன் தங்கையிடம் திரும்பி "நேஹா ரோஹித் நீங்க உட்காருங்க" என்றவன் அதே மேடையிலே இருவரின் திருமணத்தை நடத்தி முடித்து அவர்களிடம் "இதோ இந்த ஊர் முன்னாடி என் அப்பாக்கு செய்த துரோகத்துக்காக பெரிய அவமானத்தை கொடுத்துட்டோம் இது இவரோட பழைய கணக்கு ஆனா இப்போ என் தங்கைக்கு செய்ததுக்கு சீக்கிரமே அனுபவிப்பாரு.." என்றவன் நிறுத்தி அனைவரையும் ஒரு பார்வை பார்த்தவன் "இத்தோட இந்தக் குடும்பத்துக்கும் எங்களுக்குமான உறவு முடிஞ்சு போச்சு" என சொல்லும் போதே அவனது பார்வையோ அங்கு அழுது கொண்டு நின்ற தன் மனையாளின் மீது வேதனையாய் படிந்திட அவளோ அவனை வெறுப்பை சுமந்த பார்வை பார்த்து வைத்தாள்.
அடுத்த சில நிமிடத்தில் விஷ்வாவோ அவ்வீட்டை விட்டு வெளியேறிட பொலீஸ் ஜீப்பொன்றும் உள்நுழைந்தது.
பொலீஸ்க்கு அழைத்ததும் மோகன்ராஜின் திட்டமே.
உள்ளே நுழைந்த இன்ஸ்பெக்டரோ பலாத்கார வழக்கின் பேரில் நாராயணனை கைது செய்திட அனைவருக்கும் என்ன செய்வதென்று திகைத்து நின்றது என்னவோ ஒரு கணமே கௌசிக்கோ அவரிடம் தடுத்து பேசிட முனைய அதையெல்லாம் கேட்காது
நாராயணனை ஜீப்பில் ஏற்றிய நொடி ஏற்கனவே அடிக்கு மேல் அடி வாங்கிய அவர் இதயமோ ஜீப்பில் ஏறிய நொடி தன் துடிப்பை நிறுத்தியிருக்க உயிரற்ற மரமாய் சரிந்து வீழ்ந்தார் மனிதர்.
அதைக் கண்டு கொண்டவனோ அடுத்த நொடி வில்லிருந்து புறப்பட்ட அம்பாய் தந்தையின் உடலை தாங்கியவன் கண்களிலிருந்து அவனையுமறியாது கண்ணீர் வழிந்திட தந்தை முகம் பார்த்த கௌசிக் மனம் முற்றிலும் மரத்துப் போனது.
ஊரே போற்ற கம்பீரமாய் தலை நிமிர்ந்து நின்ற தந்தை இன்று உயிரற்ற உடலாய் தன் கையில் கிடப்பதைக் கண்டு அந்த ஆண்மகனும் உடைந்து தான் போனான்.
கணவனின் இறப்பில் கமலமோ முற்றாய் நொருங்கிட வாய்விட்டு கதறியழுதவரை தாங்கிய சிவாவின் கண்களும் தந்தையின் இறப்பில் கண்ணீரை வடித்தது.
சிவாங்கியோ திவ்யாவை தாங்கியிருக்க அவள் கண்ணிலும் நில்லாமல் வடிந்தது கண்ணீர்.
பூரணியின் மனமோ அண்ணனின் இறப்பில் மேலும் சுக்குநூறாய் உடைந்திட கதறியழுதார்.
ஒற்றை நாளில் அவர்களது மொத்த வாழ்க்கையை திருப்பி போட்டிருக்க துக்கம் மட்டுமே அவர்களை ஆட்சி செய்தது.
ஊரே போற்றிய மனிதர் தன் இறுதி நொடியில் ஊர் பார்வையில் தலைகுனிந்தவராய் தன் உயிரை துறந்திருக்க அவரது இறுதிச் சடங்குகளையும் யாரின் உதவியுமின்றி ஒற்றை ஆளாய் செய்து முடித்திருந்தான் கௌசிக்.
எப்படியோ ஆரம்பித்த அன்றைய தினமோ எப்படியோ முடிந்திருக்க அந்த அரண்மனை வீடே முற்றாய் களையிழந்து போயிருந்தது.
அறையில் அழுதழுது ஓய்ந்து போய் படுத்திருந்த திவ்யா கமலம் இருவருக்கும் துணையாய் சிவாங்கி நித்யா அமர்ந்திருக்க.. பூரணிக்கு துணையாய் அவர் அறையில் அமர்ந்திருந்தார் ஆனந்தி.
பெண்கள் அனைவரும் அறைக்குள் முடங்கியிருக்க ஆண்களோ வெளியே அமர்ந்திருந்தனர்.
அனைத்தையும் முடித்து இரவு கவிழும் நேரம் வீடு திரும்பிய கௌசிக் சிவா இருவரும் ஹாலில் அமர்ந்திருந்த மோகன்ராஜின் குரலில் நின்று அவரைப் பார்த்திட அவரோ தெனாவெட்டாய் "எப்போ இங்க இருந்து கிளம்பப் போறீங்க" என்றார்.
அதில் புருவம் நெருங்க அவரைப் பார்த்தவன் எதுவுமே பேசாது நின்றிருக்க சிவாவோ "நாங்க எதுக்கு போகனும்
இந்த வீட்டை விட்டு எங்களை வெளியேற்ற யாருக்கும் எந்த உரிமையும் இல்லை." என கோபம் தெறித்து வந்து வீழ்ந்தது அவன் வார்த்தைகள்.
"இங்கப் பாரு நீ வேணா உங்கப்பன் நல்லவன்னு நம்பலாம் ஆனா நாங்க நம்ப மாட்டோம் உங்கப்பன் அய்யோக்கியன்னு ஆதாரத்தோடு ஊருக்கே தெரியுமே.. உங்க அப்பாவால எங்களுக்கும் சேர்த்து தான் அவமானம்" என வார்த்தையை முடிக்கு முன்னே
"ஏய்!" என்று அந்த வீடே அதிரும்படி கத்திய கௌசிக்கின் கத்தலில் அறையிலிருந்த அனைவருமே பதறி வெளியே வந்திருந்தனர்.
"இனி ஒரு வார்த்தை எங்கப்பா பத்தி தப்பா வந்திச்சு அறுத்துடுவேன்" ஆக்ரோஷத்தில் கண்கள் சிவக்க மிரட்டியவன் மிரட்டலில் அனைவரும் அவனை அதிர்ந்து பார்த்தனர் அவனது புதிய பரிமாணத்தில்.
புன்னகை முகமாய் கன்னக்குழி சிரிப்புடன் பேசித் திரிந்தவன் மாயமாய் மறைந்திருக்க ருத்ரமூர்த்தியாய் நின்றவனைக் கண்டு சற்று பயந்து தான் போயினர்.
கோகுலோ "கிருஷ்ணா மரியாதையா பேசு அவர் இந்த வீட்டு மாப்ள." என அண்ணன் மகனை கண்டித்திட அவரை இடையிட்டு ஒலித்தது சிவாவின் சீற்றக் குரல்
"ச்சீ வாய மூடுங்க கூடப் பிறந்த உடன்பிறப்பை பற்றி கேவலமா பேசும் போது வாயை மூடிக்கிட்டு இருந்த நீங்க எல்லாம் பேசுறதுக்கு தகுதியே இல்லாத ஜென்மம்" என்றதில் முகம் கறுக்க அவனை பார்த்தவர்
"சிவா உங்க அப்பா தப்புனு ஆதாரம் இருக்கு" என்றவரை நக்கல் பொதிந்த பார்வை பார்த்தவன் "ஹாங் அப்படியா உங்களைக் கூட வேற யார் கூட வேணாலும் இருக்குற மாதிரி நான் வீடியோ இப்போ எடுத்து தரவா? இல்லை உங்க உண்மை முகத்த தான் எல்லாருக்கும் வெளிச்சம் போட்டு காட்டவா?" என்றதில் உடல் நடுங்க பார்த்தவரை கேவலமாய் பார்த்தவன் "ச்சேஹ் கூடபிறந்தவர் மேல இல்லாத நம்பிக்கை அந்த வீடீயோ மேலயும் அதை சொன்ன அந்த தருதலைங்க மேலேயும் வருது இல்ல ச்சேஹ்.. " என வெறுப்பை உமிழ்ந்தவன் கண்கலங்க "இங்க தப்பு செய்தவங்களே நெஞ்ச நிமிர்த்தி வாழுறாங்க ஆனா தப்பே செய்யாம என் அப்பாவ பழிகொடுத்துட்டு நிக்குறோம்" உடைந்த குரலில் கூறிட அவன் தோளை ஆறுதலாய் பிடித்துக் கொண்ட கௌசிக்கின் பார்வையோ அனைவரையும் துளைத்தது.
இனியொரு வார்த்தை பேசினால் கொலைகூட செய்ய தயங்கமாட்டேன் என்பது போல பார்வையாலே மிரட்டியவன் சிவாவை அழைத்துக் கொண்டு திரும்ப அவனை அழுத்தமாய் பார்த்து நின்றார் பூரணி.
அவர் பார்வையில் தயங்கி நின்றவன் அவரை கடந்து செல்ல முயல அவனை தடுத்தார் அவர்.
"நில்லு அவங்க சொன்னத தான் நானும் சொல்றேன் எப்போ இங்க இருந்து கிளம்பப் போற" என்றதில் ஓர் நொடி அதிர்ந்தாலும் தன்னை மீட்டவன் அழுத்ததுடன் "இது எனக்குரிமையான இடம் இங்க இருந்து என்னை போக சொல்ல யாருக்குமே உரிமையில்லை" என்க அதில் உள்ளம் வலித்தாலும் வெளிக்காட்டாதவராய்..
"உன்ன விட அதிக உரிமை எனக்குண்டு.. நீ இங்க இருக்கனும்னா முதல்ல என் அண்..." என சொல்ல வந்தவர் வார்த்தைகளை விழுங்கிக் கொண்டு "உன் அப்பா மேல வீசப்பட்ட களங்கத்தை போக்கிட்டு அவரோட மகனா இங்க உரிமையோட வா" என்று வார்த்தைகளை அழுத்தமாய் வீசிட அதில் பொதிந்திருந்த மறைமுக கட்டளையை புரிந்து கொண்டவன் அவரை அழுத்தமாய் பார்த்து நின்றான்.
அவரோ "எல்லாருக்கும் சொல்றேன் இனி யாருமே இந்த விசயத்தை பற்றி இந்த வீட்ல பேசக் கூடாது மீறி பேசினா அவங்களுக்கும் இந்த வீட்டுக்கும் எந்த சம்பந்தமுமில்லை" என கட்டளையாய் கூறியவர் பார்வை நிலைத்தது என்னவோ மோகன்ராஜின் மீதே.
மனைவியின் பார்வையில் உள்ளுக்குள் அதிர்ந்தாலும். இத்தனை தூரம் அவர் திட்டம் வெற்றி அடைந்ததில் உண்டான அகந்தையில் விட்டேற்றியாய் நின்றிருந்தார்.
இனி அவருக்கு கவலையில்லை நாராயணன் எனும் ஆலமரத்தையே அடியோடு வெட்டி சாய்த்தவருக்கு கௌசிக் எல்லாம் பொடிப் பயலாய் தெரிய அவனை சரிகட்டிடலாம் என மனதில் தப்புக் கணக்கிட்டவர் அது தவறோ என யோசிக்கும் நிலையில் இன்று அவரை நிறுத்தியிருந்தான் கௌசிக்.
அன்று சிறு களையாய் எண்ணி அவனை விட்டிருக்க இன்றோ பெரும் விருட்சமாய் வளர்ந்து நின்று அவரையே ஆட்டுவிக்க வந்திருந்தான் கௌசிக் நாராயண கிருஷ்ணன்.
Last edited:
Habi
Moderator
அத்தியாயம் - 19
பழைய எண்ணங்களின் சுழற்சியில் உழன்றவன் கண்விழித்திட அவன் தலை கோதிவிட்டவாறே தூக்கத்தில் அயன்றிருந்தார் கமலம்.
மெல்ல எழுந்து கொண்டவன் தாயை வாகாக படுக்க வைத்துவிட்டு தூங்கும் தங்கையின் தலை வருடிவிட்டு அறைவிட்டு வெளியேறினான்.
அறைவிட்டு வெளிவந்தவனின் மனம் முழுவதும் இனி அடுத்து செய்ய வேண்டிய வேலைகள் வரிசை கட்டி நிற்க அதற்கான ஏற்பாடுகளை செய்ய அழைப்பை ஏற்படுத்தியவன் என்ன செய்ய வேண்டும் என ஒவ்வொன்றாய் கட்டளையிட்ட பின்பே சிறு நிம்மதியோடு தன்னறை நோக்கிச் சென்றான்.
குடும்பத்தின் ஒதுக்கம் அவனுக்கு இருந்தாலும் அவன் தந்தையின் உண்மையான விசுவாசிகளினால் அவன் நினைத்ததை நடத்துவது அத்தனை சிரமமாக இருக்கவில்லை அவனுக்கு.
தன்னறைக்குள் நுழைந்தவன் அறையில் வெளிச்சம் இருப்பதை உணர்ந்து கட்டிலை பார்க்க, மடியில் தலையணை ஒன்றை வைத்து சம்மணமிட்டவளாய் தூங்காது முழித்துக் கொண்டிருந்தாள் வெண்மதி.
அவளை ஆச்சர்யமாய் பார்த்துக் கொண்டே உள்நுழைந்தவன் "ஹேய் நீ இன்னுமா தூங்கல" என்க. அவன் திடீர் குரலில் திடுக்கிட்டவளாய் அவன் புறம் திரும்பினாள் மதி.
"ஹேய் ரிலாக்ஸ் நான் தான்" என்றவன் அவளருகே சென்றமர்ந்து "என்னாச்சு தூங்கலையா?" என்றான் மெல்லிய குரலில் பரிவுடன்.
அவன் கேள்விக்கு மறுப்பாய் தலையசைத்தவள் "தூக்கம் வரல" என்றாள்.
"ஏன்? புது இடம்ங்குறதுனாலயே?" என்றவனிடம் இல்லையென்று தலையசைத்தவள் "அ..அது" வார்த்தைகளின்றி திணறியவள் என்ன சொல்வது என்று தெரியாது மௌனமாய் தலைகுனிந்தாள்.
அவள் தடுமாற்றத்திலே அவள் உள் மனப் போராட்டத்தை அறிந்து கொண்டவன் ஆறுதலாய் அவள் கரம் பற்றிட அதில் நிமிர்ந்து அவனைப் பார்த்தாள். அவள் கண்களில் தெரிந்த கலக்கம் அவன் மனதை இளக்கிட அவள் களைந்த கூந்தலை காதோரம் ஒதுக்கிவிட்டவன்.
"எத பத்தியும் யோசிக்காம நிம்மதியா தூங்கு மதி, நாளைய விடியல் நமக்கு ரொம்பவும் முக்கியமான ஒன்று" என்றவனை அவள் புரியாமல் பார்த்தாள்.
அதை கண்டு கொண்டவன் சிரித்துக் கொண்டே ரொம்ப யோசிக்க வேணாம் அத்.." என ஏதோ சொல்ல வந்தவன் இடைநிறுத்தி அவள் தலையை செல்லமாய் ஆட்டிவிட்டு "தூங்கு மதி" என்றவன் அவளை தூங்க வைத்திட அவளோ தூங்காது அவனைப் பார்த்திருந்தாள்.
"என்ன" அவன் பார்வையாலே அவளிடம் கேட்டிட அவளோ "அ..அது என் பை" என்றாள் தயங்கியவாறு.
அது புரிந்து கொண்டவன் "எல்லாம் பத்திரமா இருக்கு நீ தூங்கு" என்றவன் தன் அலைபேசியில் மூழ்கிட அவளும் சிறிது நேரத்தில் தூங்கியும் போனாள்.
அவள் தூங்கிவிட்டதை உணர்ந்து அழைபேசியியை அணைத்து வைத்தவன் சிறு கணம் அவள் முகத்தை ஆழ்ந்து நோக்கினான்.
கள்ளம் கபடமற்ற பால் முகம்.. அவள் மனதை காட்டிட அவளையே பார்த்திருந்தான்.
சற்றுமுன் அவள் கேட்க வந்தது நினைவு வந்தவன் எழுந்து தான் கொண்டு வந்த பையினுள் இருந்த அவ்விரு காகித உறைகளையும் எடுத்தவன் இதழ்களில் வெற்றிப் புன்னகை.
இது ஒன்றே போதும் அவனின் இத்தனை நாள் போராட்டத்திற்கு ஒரு முடிவை கண்டுவிடலாம் அல்லவா.
இது இரண்டும் அவன் கையில் கிடைத்த தினத்தை எண்ணிப் பார்த்தான். அன்று சிவாவின் வருகையின் போது வண்டியிலிருந்து அவள் பையை எடுக்கும் போதே அதை ஆராய்ந்தவன் அதிலிருந்து எடுத்துக் கொண்டவைகளை தன்னிடமே பத்திரமாக்கிக் கொண்டான்.
நீண்ட நாள் பின்னே தன் வீடு திரும்பினாலும் மனதில் ஏதோ ஓர் அலைக் கழிப்பு மனதை ஆக்கிரமிக்க தலையை அழுந்தக் கோதியவனாய் சாளரத்தின் வழியே வானை வெறித்திருந்தான்.
எத்தனை நாள் போராட்டம் அவனுடையது. அனைத்தும் நாளையோடு முற்றுப் புள்ளி வைத்துவிடலாம் என மனது சொல்லிக் கொள்ள பெருமூச்சுடன் வான்வெளியை பார்த்து நின்றவன் சிந்தையை களைத்தது அவன் அறைக்கதவு தட்டும் ஓசை.
அதில் சிந்தனை களைந்தவன் சென்று கதவை திறக்க அவன் முன்னே நின்றிருந்த இருவரையும் பார்த்து இதழ் பிரித்தவன் மார்புக்கு குறுக்கே கைகட்டி கதவுப்படியில் சாய்ந்து அவர்களை பார்த்தான்.
அவன் சிரிப்பில் ஒருவர் அவனை முறைக்க மற்றையவரோ அவனை வாஞ்சயாய் பார்த்திருந்தார்.
அவனோ இருவரின் பார்வையையும் சளைக்காமல் எதிர் கொண்டவன் "என்ன வேணும்" என அடக்கப்பட்ட புன்னகையுடன் கேட்டது தான் தாமதம் அவனை தாவியணைத்திருந்தான் திரு.
"மச்சான் எப்பிடிடா இருக்க? எவ்வளவு நாளாச்சு உன்ன பார்த்து" கண்கலங்க குரல் தழுதழுக்க தன்னை அணைத்திருந்த நண்பனின் அன்பில் நெகிழ்ந்து நின்றான் கௌசிக்.
எத்தனை கால பிரிவு சொந்தங்களை விட்டு எங்கோ ஊரில் எவ்வித தொடர்புமின்றி அநாதை போல அநாதரவ வாழ்வை வாழ்ந்தான். அவனுக்குமே அந்த பிரிவின் தாக்கத்தில் மனம் கலங்கினாலும் அதை மறைத்துக் கொண்டவனாய் நண்பனை தேற்றினான்.
"எனக்கென்ன மச்சி நான் ரொம்ப ஹெப்பியா இருக்கேன்.. உன் டார்ச்சர் இல்லாம ரொம்ப ஜாலியா இருந்தேன்" மயக்கும் கண்ணனாய் கண்சிமிட்டி சிரித்தவனை கண்டு திருவோ முறைக்க.
அவன் புன்னகை கண்டு மனம் நெகிழ நின்றிருந்தார் பூரணி.
எத்தனை நாட்களுக்குப் பின் இப்படி மனதார புன்னகைக்கிறான். என எண்ணியவருக்கு உள்ளம் கனத்தது பழைய எண்ணங்களின் தாக்கத்தில்.
அவரின் மன சுணக்கத்தை அறிந்தவன் போல அவரை நெருங்கியவன் அவர் தோளை ஆதரவாய் அணைத்துப் பிடித்திட அவன் தோள் சாய்ந்தவர் கண்ணீர் துளி அவன் சட்டையை நனைக்க அதில் பதறித் தான் போனான் அவன்.
"அத்தம்மா அழாதீங்க" என்றவனை நிமிர்ந்து பார்த்தவர் கண்ணீரைத் துடைத்துக் கொண்டே அவனைப் பார்த்து புன்னகைத்தார்.
"ப்ச் எதுக்கு இப்போ இந்த அழுகை.. நாளைக்கு எல்லாமே முடிஞ்சுடும் அத்தம்மா.. என் அப்பா தப்பானவர் இல்லைனு இந்த ஊருக்கே நிரூபனம் ஆகிடும்." என்றவரின் வார்த்தையில் இத்தனை நாட்களாய் அவர் மனதை அழுத்திய பாரம் சற்றே குறைவதாய் இருக்க அவனையே கனிவுடன் பார்த்திருந்தார்.
"ஸாரி மச்சான் அவங்க முன்னாடி உன்ன ரொம்பவே பேசிட்டேன்" காலையில் தான் நடந்து கொண்டதற்காக நண்பனிடம் மன்னிப்பை யாசித்தான் திரு.
"ப்ச் அதவிடுடா.. அவங்க முன்னாடி நீங்க இப்பிடித்தான் நடந்துக்கனும்னு நான் சொன்னத தானே செய்தீங்க" என்றான்.
ஆம் அனைத்தும் அவன் திட்டமே. என்று அவன் இந்த வீட்டை விட்டு வெளியேறினானோ அன்றே மற்றவர்கள் முன்னிலையில் தன்னை வெறுப்பது போல் நடந்து கொள்ள வேண்டும் என இருவரிடமுமே கூறியிருந்தான்.
ஏன் எதற்கு என்ற கேள்விகளை முன்வைத்தவர்களிடம் மோகன்ராஜ் மீதும் நேஹா மீதும் தனக்கிருக்கும் சந்தேகங்களை கூறியிருந்தான் கௌசிக்
இந்த திருமண ஏற்பாடே அவர்களது விருப்பத்தின் பேரில் தான் தொடங்கியிருக்க கடைசி நேரத்தில் தந்தையை பழிவாங்கவே இந்தச் செயலை செய்ததாக கூறியவர்கள் ஏன் அந்த வீண் பழியையும் சுமத்திருக்க முடியாது என தீவிரமாய் யோசித்தவனுக்கோ அவர்களது உண்மையான முகத் திரையை கிழிக்க தனக்கு ஆதரவாய் இருப்பவர்கள் அவர்கள் பக்கம் இருந்தால் மட்டுமே அவர்களிற்கு எதிராய் காய் நகர்த்த முடியும் என எண்ணியே இருவரிடமும் அவ்வாறு கூறியிருந்தான்.
அவர்களுக்கும் அது சரியென தோன்ற வெளிப்படையாய் அவனிடம் கோபம் போல் காட்டிக் கொண்டனர்.
இன்றும் அதற்கேற்றது போல அவர்கள் முன்னிலையில் வார்த்தையால் அவனை காயப்படுத்தியும் இருந்தனர்.
"கண்ணா.. அந்த பொண்ணு" என ஆரம்பித்த பூரணியை திரும்பி பார்த்தவன் "என் மனைவி.. உங்களுக்கு மகள்" உரிமையாய் உறவை நிலை நாட்டி கூறியதில் அவர் இதழ்கள் புன்னகைக்க.
"ம்ம் ஆமா என் பொண்ணு எங்க? தூங்கிட்டாளா?" எனகேட்க அவனோ அறைக்கதவை திறந்து காட்டினான்.
அவள் தூங்குவதைக் கண்டவர் சிரித்துக் கொண்டே "என் பொண்ணு மகாலக்ஷ்மியாட்டம் லட்சணமா இருக்கா கண்ணா" காலையில் சொல்ல முடியாததை தனிமையில் கூறிட அவன் மனமோ "அம்மாவ போல" என தன்னுள்ளே சொல்லிக் கொள்ள வெளியே புன்னகைத்தான்.
"மச்சான் நாளைக்கு என்ன பண்ண போற" என்ற திருவிற்கு புன்னகையை வழங்கியவன் "நாளைக்கு தெரிஞ்சும்டா.. எல்லாரோட முகத்திரையும் கிழிச்சிடலாம்" அழத்தத்தோடு வந்து வீழ்ந்தது அவன் வார்த்தைகள்.
அதில் இருவருமே அவன் மனநிலையை புரிந்தவர்களாக அவனிடம் பேசிவிட்டு கிளம்பிச் சென்றிட அறைக்குள் நுழைந்தவனோ மஞ்சத்தில் நிம்மதியாய் உறங்குபவளைள சில கணம் பார்த்து நின்றவன் பின் அவளருகே தானும் தூங்கிப் போனான்.
.....
அடுத்த நாள் விடியலில் ஒவ்வொரு மாற்றங்களை தர கதிரவன் கீழ் வானில் மெல்ல தன் கால் தடம் பதித்து பூமிக்கு ஒளியூட்டியது.
காலை வேளை தன்னறையில் கண்விழித்த மோகன்ராஜோ அருகில் மனைவியை தேடிட அவரிடம் வெற்றிடமாய் காட்சியளித்தது.
இது ஒன்றும் அவருக்கு புதிதல்ல என்று இவ் வீட்டில் நாராயணனின் மரணம் நிகழ்ந்ததோ அன்றிலிருந்து பூரணியோ முற்றிலும் இறுகித் தான் போனார். முன்பு போல் யாரிடமும் சிரித்து பேசுவதில்லை அனைத்திலும் ஓர் ஆளுமை அதிகாரம் கண்டிப்பு மாத்திரமே இருந்தது.
மற்றவர்களிடம் காட்டும் அதே இறுக்கத்தை கணவனிடமும் காட்டியவர் அவருடனான பேச்சையும் குறைத்திருந்தார். தேவைக்கு மட்டும் பேசுபவர் மற்ற நேரங்களில் அழுத்தமே உருவாய் நடமாடுவார்.
ஆரம்பத்தில் மனைவியின் மாற்றத்தை கண்டு கொள்ளாது தன் திட்டம் வெற்றி பெற்று விட்டது தன் எதிரியை அழித்துவிட்டேன் என இறுமாப்பில் சுற்றித் திரிந்த மோகன்ராஜ்ஜிற்கு நாட்கள் செல்ல மனைவியின் இறுக்கமும் ஒதுக்கமும்.. அவரை களங்கடித்தது உண்மை.
மனைவி தன்னிடம் மட்டும் இப்படியிருக்கிறாளோ தன் வேஷம் கண்டுபிடித்துவிட்டாளோ என அஞ்சியவர் அவரை நோட்டமிட்டதில் அவர் எல்லோரிடமும் அப்படி இருப்பது கண்டு நிம்மதி வந்தாலும் கணவனாய் அவர் மனம் பழைய காதல் மனைவிக்காக ஏங்கத் தொடங்கியது இருந்தும் மனதை அடக்கிக் கொண்டவர் தன் வெற்றிக்கு கிடைத்த சொத்துக்களை தன் போக்கில் ஆள முயல அதற்கும் தடைக்கல்லாய் வந்து நின்றார் பூரணி.
அனைத்துக்கும் கணக்கு வழக்கு காட்டச் சொல்லி கேட்கும் மனைவியிடம் தன் திருகுத் தளத்தை காட்ட முடியாதவராய் திண்டாடிப் போனார் மோகன்ராஜ்.
இதைத் தானே கௌசிக்கும் எதிர்பார்த்தது. அவர் எதிர்பார்த்த எந்த சொத்தும் அவர் கைக்கு போக கூடாது அவரின் உண்மையான முகத்திரையை கிழிக்க வேண்டும் என்பதற்காகவே அவர்கள் முன் வேஷமிடச் சொன்னதே.
மனைவி இல்லாததைக் கண்டு பெருமூச்சுடன் எழுந்து குளியறை புகுந்தவர் தன் காலைக்கடன்களை முடித்துக் கொண்டு அறையில் இருந்து வெளி வந்தவர் கீழே கேட்ட சலசலப்பில் என்னவோ என கீழே பார்க்க அங்கே கூடியிருந்தவர்களைக் கண்டு யோசனையுடன் நின்றிருந்தார்.
அந்த அரண்மனை வீட்டைச் சுற்றியிருந்தவர்களும் அந்த ஊரில் முக்கியத்துவம் வாய்ந்தவர்களுமே கீழே அமர்ந்திருந்தனர்.
அனைவருமே அன்றைய நாள் திருமணத்திற்காக வந்திருந்தவர்களே அனைவரையும் நினைவு வைத்து இரவோடு இரவாக விடியலிலே அத்தனை பேரையும் அழைத்திருந்தான் கௌசிக் கிருஷ்ணா.
அங்கே இருப்பவர்களை கண்டு அதிர்வுடன் பார்த்தவாறே கீழிறங்கி வந்தவர் விழிகளோ அதிர்ச்சியில் மேலும் விரிந்து கொண்டது அங்கே போடப்பட்ட சிறிய மணமேடையில் மணமகன் தோற்றத்தில் கம்பீரமாக அமர்ந்திருந்த கௌசிக்கை கண்டு.
"இங்க என்ன நடக்குது பாரி இவன் என்ன பண்ணிட்டு இருக்கான்" தன்னை நோக்கி வந்த மகனிடம் சீறியவர் பார்வை கௌசிக்கை முறைக்க அவனோ நக்கல் சிரிப்புடன்
"ஹலோ மாம்ஸ் என்ன அங்க நின்னு பாம்பாட்டம் சீறிக்கிட்டு இருக்கிங்க உங்களோட கேள்விக்கான பதில் அங்கே இல்லை இங்கே" என தன்னைத் தானே சுட்டிக் காட்டியவன் தன்னை முறைத்தவரை அலட்சியத்துடன் நோக்கியவாறு ஐயர் கூறிய மந்திரத்தை கூறத் தொடங்கினான்.
அவருக்கோ நடப்பதை எதையும் தடுக்க முடியாத நிலையில் கடுப்புடன் நின்றிருந்தவர் பார்வையை மனைவியை தேட அவரோ அங்கே போடப்பட்டிருந்த இருருக்கையில் இறுகிப் போய் அமர்ந்திருந்தார்.
"பொண்ணை அழைஞ்சிட்டு வாங்கோ" என்ற ஐயரின் கூற்றில் அறைக்குள் அலங்கரிக்கப்பட்டு இருந்த வெண்மதியை அழைத்து வந்தாள் திவ்யா.
சர்வ அலங்காரத்துடன் தலைகுனிந்து தயக்கத்துடனே நடந்து வந்தவள் மனமோ
இங்கு என்ன நடக்கின்றது என புரியாது குழம்பியிருக்க அவள் மனதிலோ சற்று நேரா முன் நிகழ்ந்த அதிரடி அலங்காரத்தை நினைத்துப் பார்த்தது.
அதிகாலையில் தூக்கம் களைந்து கண்விழித்தவள் கண்டது என்னவோ தன் முன்னே கையில் புது ஆடைகளுடன் நின்றிருந்த திவ்யாவையே.
அங்கே அவளை எதிர்பாராதவள் திரு திருவெனு முழித்தபடி குழப்பத்துடன் ஏதோ பேச வாய் திறந்திட அவளை பேசவே விடாதவளாய் அதிரடியாக அவளை அலங்கரிக்கத் தொடங்கியவள் அனைத்தையும் முடிக்கும் நேரம்
ஐயரின் அழைப்பும் வர அவளை அழைத்துக் கொண்டு வெளியேறியிருந்தாள் திவ்யா.
குனிந்த தலை நிமிராமல் தயங்கித் தயங்கி மறந்தும் அங்கிருந்தவர்களை நிமிர்ந்து பாராது மேடையேறியவள் அவனருகே அமைதியாய் அமர்ந்தாள்.
அவளுக்கோ ஒருவித பதட்டம் பயம் மனதை ஆக்கிரமிக்க அவள் உடலோ பயத்தில் நடுங்கியது.
அவளருகே அமர்ந்திருவனுக்கு அவள் நிலை புரிய அவள் கையை ஆதரவாகப் பற்றிக் கொண்டான்.
அவன் கை அழுத்தத்தில் நிமிர்ந்தவள் அவன் முகம் பார்க்க அவனும் விழி மூடித் திறந்து ஆறுதல் கூறியவன் ஐயர் கூறிய மந்திரத்தை அமைதியாய் கூற அவனோடு இணைந்து அவளும் உச்சரித்தாள்.
ஐயர் தாலியை நீட்டி கெட்டி மேளம் கூறிட மங்கள நாணை அவள் கழுத்தில் கட்டினான் கௌசிக்.
தன் கழுத்திலேறிய தாலியை கண்டவள் இது அவன் முதன் முதலில் தனக்கு கட்டிய தாலியே மீண்டும் தன் கழுத்தில் ஏறுவதைக் கண்டு கேள்வியாய் அவன் முகம் நோக்கியவள் புறம் சரிந்தவன் "நான் தான் நீ தூங்கும் போது தாலியைக் கழட்டினேன்" என்றதும் அதிர்ச்சியுடன் அவனைப் பார்த்தவளை நோக்கி கண்சிமிட்டி சிறு புன்னகை உதிர்த்தவன் அவள் கழுத்தில் மூன்று முடிச்சிட்டு தன் குடும்பத்தின் முன்னிலையில் கடவுள் சாட்சியாக சம்பிராதயப்படி மீண்டும் தன் மனைவியாக்கிக் கொண்டான்.
அதன்பின் அவள் கைபிடித்து அக்னியை சுற்றி வந்தவன் மேடையில் இருந்து இறங்கி தம்பதி சகிதமாய் அங்கே நடு ஹாலில் வைக்கப்பட்டிருந்த தன் தகப்பனின் படத்தை பார்த்து வணங்கியவன் மனதில் அத்தனை அமைதி.
அங்கே கண்ணீரோடு நின்ற தாயின் காலில் விழுந்து ஆசிர்வாதம் வாங்கிட அவர்களை மனமார வாழ்த்தினார் கமலம்.
அன்று தம்பதியாய் தன் பிள்ளைக்கு வாழ்த்த முடியாததை இன்று தனிமனிதியாய் வாழ்த்தியதில் அவர் கண்கள் கலங்கி கண்ணீரைச் சிந்தியது.
தாயின் கண்ணீரை துடைத்துவிட்டவன் இப்போது அங்கே நின்றிருந்த பூரணியின் புறம் திரும்பி, மதியை அழைத்துக் கொண்டு அவரை நோக்கிச் சென்றவன்
அவர் கால்கள் நோக்கிக் குனிய இருவரையும் மனம் நிறைய வாழ்த்தியவர் கண்ணீரோடு இருவரையும் அணைதுக் கொண்டார்.
மதிக்கோ அவர் அணைப்பிர் கண்ணீர் வழிய அவரை இறுக்கமாய் அணைத்துக் கொண்டாள். அவள் மனதிர் சொல்லெண்ணா மகிழ்ச்சி
அவரின் இந்தச் செயலில் அதிர்ந்து தான் போனார் மோகன்ராஜ்.
கௌசிக் பூரணி காலில் விழும் போதே பூரணி கண்டிப்பாக அவனை வார்த்தைகளால் காயப்படுத்துவார் என்று அலட்சியத்துடன் நின்றிருந்தவருக்கு அவரின் இந்த செயல் அதிர்ச்சியை தந்தது.
அவரின் அதிர்ச்சியை கண்ட கௌசிக்கின் இதழ்கள் கேலியாய் வளைய அழுத்தமான பார்வையுடன் அவரை நோக்கி நெருங்கினான்.
"என்ன மாமா அதிர்ச்சியா இருக்குதா?" என்றவன் கேள்வியில் முகம் சிடுசிடுவென மாற அவனையே முறைத்து நின்றிருந்தான்.
அவர் முறைப்பையெல்லாம் கண்டு கொள்ளாதவன் மதியிடம் திரும்பி "
"மதிம்மா" என்ற குரலில் நிமிர்ந்தவள் அவன் பின் பார்க்க அங்கோ கண்ணீரோடு நின்றிருந்த சிற்றன்னையை கண்டவள் இதழ்கள் புன்னகைக்க "சித்தி" என்ற கூவலுடன் அவரை அணைத்திருந்தாள்.
என்ன தான் வீடு நிறைந்த சொந்தங்கள் இருந்தாலும் ஏதோ ஓர் வெறுமையை உணர்ந்தவளுக்கு அவளை தூக்கி வளர்த்தவரின் வருகை அத்தனை நிறைவைத் தர அவரை அணைத்துக் கொண்டே கண்ணீர் சிந்தினாள்.
"அழாத மதி கல்யாணப் பொண்ணு அழலாமா" என்று கேட்டுக் கொண்டே அவள் கண்ணீரைத் துடைத்து விட்டவரை ஏறிட்டவள் குழப்பத்துடன் "சித்தி நீ....நீங்க எப்பிடி இங்க?" என்று கேட்டவள் அப்போது தான் கஸ்தூரியின் அருகே நின்ற அவர் அண்ணன் மூர்த்தியையும் கண்டவள்
"மாமா நீ..நீங்க எப்பிடி" என்று கேள்வியாய் கேட்க அவர்கள் இருவரின் பார்வையும் கௌசிக்கின் மீதே வீழ்ந்தது.
அவளும் அவனை கேள்வியாய் பார்க்க அவனோ அவள் கரம் பற்றி அனைவருக்கும் முன்னே வந்து நின்றவன் பார்வை அனைவரின் மீது அழுத்தமாய் படிந்தது.
அவன் அழுத்தமான பார்வையில் ஏதோ நடக்கப் போவதை உணர்ந்த மோகன்ராஜ்ஜோ திகில் படிந்த முகத்தோடு நின்றிருந்தார்.
அவர் எண்ணத்தை மெய்பிப்பவன் போலவே தன் பேச்சை ஆரம்பித்திருந்தான் கௌசிக்.
"என் திடீர் அழைப்பை ஏற்று இங்க வந்த எல்லாருக்கும் ரொம்ப நன்றி.. உங்கள்ல பெரும்பாலன பேர் அன்னைக்கு இதே வீட்ல ஒரு உயிர் போறப்போ இந்த இடத்துல கைகட்டி வாய் பொத்தி அமைதியா நின்னவங்க தான்" என்றவன் பார்வையோ தீர்க்கமாய் அங்கிருந்த அனைவரையும் துளைத்ததில் அனைவரும் மௌனமாய் தலைகுனிந்தனர்.
"அன்றைய நாள் இதே இடத்துல இதே ஊர் மக்கள் முன்னால எங்கப்பா மேலே சுமத்தப்பட்ட வீண்பழி.." என்றவன் பேச்சை தடுக்கும் முகமாய்
"வீண்பழியில்லை உண்மை தான்" என்ற கணீர் குரலில் அனைவரின் பார்வையும் வாசல் பக்கம் திரும்ப அங்கே மார்புக்கு குறுக்கே கைகட்டி முகத்தில் இறுக்கம் சூழ நின்றிருந்தான் விஸ்வா. அவனருகே கண்ணில் திமிருடன் கௌசிக்கை முறைத்தபடி நின்றிருந்தாள் நேஹா.
வாசலில் நின்ற இருவரையும் கண்ட கௌசிக்கின் இதழ்களோ விரிந்து கொண்டது.
அவன் எதிர்பார்த்த இருவரும் வந்துவிட்டார்கள் அல்லவா. இனி அவன் ஆட்டத்தை தொடங்கிவிடலாமே என எண்ணிக் கொண்டவன் சிரிப்புடன் "வெல்கம் பேக் மிஸ்டர் விஷ்வா வரதராஜ். ஒரு வழியா என்னோடா அழைப்பை ஏற்று என் கல்யாணத்துக்கு வந்திட்டிங்க போல. தைங்யூ" என்றவனின் நிதானத்தில் நேஹாக்கோ பற்றி எரிய விஷ்வாவோ அமைதியாய் அவனை பார்த்தான்.
அவனுக்கு தான் கௌசிக்கை பற்றி தெரியுமல்லவா. கடந்து வந்த சில காலத்தில் அவன் அடைந்த வெற்றிகளை அவனும் தான் அறிந்திருக்கிறானே.
அவனது நிதானம் அவன் அடைந்த வெற்றிகளாலே அவனுக்கு கிடைத்திருக்கும் என்பதை அவனும் இத்தனை காலத்தில் தன் அனுபவத்தில் உணர்ந்து கொண்டிருக்கிறானே.
காலத்தின் ஓட்டத்திலும் காதலின் பிரிவிலும் அவனுக்கோ அன்றிருந்த பழிவெறியும் கோபமும் இன்று இல்லை தான். ஆனாலும் கௌசிக் தங்கள் கூறியதை பொய்யொன்று கூறுவதை ஏற்றுக் கொள்ள முடியாது அவனை எதிர்த்து மீண்டும் அவன் முன் நின்றிருந்தான் விஷ்வா.
அதே நேரம் இங்கு இவனை கண்டதில் முதலில் அதிர்ச்சியும் பின் கண்ணீருமாய் அவனைப் பார்த்திருந்தவளுக்கு ஏதேதோ எண்ணங்கள் மனதை அழுத்த பட்டென்று தலை குனிந்து தன் மனவேதனையை அடக்க முயன்றாள் திவ்யா.
தங்கையின் வேதனையை உணர்ந்தானோ என்னவோ சிவாவோ அவளை நெருங்கி ஆதரவாய் அவளை அணைத்துக் கொண்டான்.
தம்பியின் செயலை பார்த்திருந்த கௌசிக்கின் இதழ்கள் விரிந்ததென்றால் விஷ்வாவிற்கோ தன்னவள் முகம் பார்க்காமலே அவள் வேதனை புரிய அவளை அணைத்து ஆறுதல்படுத்த முடியாத தன் நிலையை சபித்தவனாய் நின்றிருந்தான்.
அவர்களுக்கிடையேயான இந்தப் பிரிவு அவனின் காதலின் ஆழத்தை அதிகரித்ததே தவிர இம்மியும் குறைக்கவில்லை என்பதை இக்கணம் உணர்ந்து கொண்டான் விஷ்வா.
இறுகிய தோற்றத்தில் பார்வை வெறிக்க நின்றிருந்தவனைக் கண்ட கௌசிக்கிற்கு அவன் எண்ணவோட்டம் புரிய அவனையே ஆழமாய் பார்த்தவன்.
"என் அப்பா மேல சுமத்தினது வீண்பழி தான் அதுவும் எந்தப் பொண்ணுமே செய்யத் துணியாத காரியத்தை செய்து நாடகம் போட்டு சுமத்தின வீண்பழி" என கணீரென்ற அவன் குரலில் விஷ்வாவின் கவனத்தை தன்புறம் திருப்பினான்.
அதில் விஷ்வாவின் பார்வையோ அவனை சந்தேகமாய் ஊடுறுவியது.
அவன் பார்வையின் அர்த்தம் புரிந்தவனும் சன்னச் சிரிப்புடன்
"நான் பொலீஸ்காரன் வக்கீல் சார் ஆதாரம் இல்லாம எந்தக் காரியத்திலும் இறங்கமாட்டேன்" கண்சிமிட்டி கூறி மதியின் புறம் திரும்பி அவளை தோள் சுற்றி அணைத்தபடி அனைவரையும் பார்த்து
"எங்கப்பா யாரை அவங்க குழந்தையோட கொலை பண்ணிட்டாருன்னு சொல்லி அவருக்கு கொலையாளி பட்டம் சூட்டினிங்களோ.. அவங்களோட ஒரே பொண்ணு அவங்க வயித்துல வளர்ந்து பெற்றெடுத்த பொண்ணு.. வெண்மதி கேசவன் இப்போ மிஸிஸ் வெண்மதி கௌசிக் நாராயண கிருஷ்ணன். என்னோட மனைவி என்னோட அத்தை பூமாதேவியோட ஒரே பொண்ணு வெண்மதி" என கணீரென்று கூறியவன் குரலில் அத்தனை பேருமே அதிர்வாய் நின்றிருந்தனர்.
பழைய எண்ணங்களின் சுழற்சியில் உழன்றவன் கண்விழித்திட அவன் தலை கோதிவிட்டவாறே தூக்கத்தில் அயன்றிருந்தார் கமலம்.
மெல்ல எழுந்து கொண்டவன் தாயை வாகாக படுக்க வைத்துவிட்டு தூங்கும் தங்கையின் தலை வருடிவிட்டு அறைவிட்டு வெளியேறினான்.
அறைவிட்டு வெளிவந்தவனின் மனம் முழுவதும் இனி அடுத்து செய்ய வேண்டிய வேலைகள் வரிசை கட்டி நிற்க அதற்கான ஏற்பாடுகளை செய்ய அழைப்பை ஏற்படுத்தியவன் என்ன செய்ய வேண்டும் என ஒவ்வொன்றாய் கட்டளையிட்ட பின்பே சிறு நிம்மதியோடு தன்னறை நோக்கிச் சென்றான்.
குடும்பத்தின் ஒதுக்கம் அவனுக்கு இருந்தாலும் அவன் தந்தையின் உண்மையான விசுவாசிகளினால் அவன் நினைத்ததை நடத்துவது அத்தனை சிரமமாக இருக்கவில்லை அவனுக்கு.
தன்னறைக்குள் நுழைந்தவன் அறையில் வெளிச்சம் இருப்பதை உணர்ந்து கட்டிலை பார்க்க, மடியில் தலையணை ஒன்றை வைத்து சம்மணமிட்டவளாய் தூங்காது முழித்துக் கொண்டிருந்தாள் வெண்மதி.
அவளை ஆச்சர்யமாய் பார்த்துக் கொண்டே உள்நுழைந்தவன் "ஹேய் நீ இன்னுமா தூங்கல" என்க. அவன் திடீர் குரலில் திடுக்கிட்டவளாய் அவன் புறம் திரும்பினாள் மதி.
"ஹேய் ரிலாக்ஸ் நான் தான்" என்றவன் அவளருகே சென்றமர்ந்து "என்னாச்சு தூங்கலையா?" என்றான் மெல்லிய குரலில் பரிவுடன்.
அவன் கேள்விக்கு மறுப்பாய் தலையசைத்தவள் "தூக்கம் வரல" என்றாள்.
"ஏன்? புது இடம்ங்குறதுனாலயே?" என்றவனிடம் இல்லையென்று தலையசைத்தவள் "அ..அது" வார்த்தைகளின்றி திணறியவள் என்ன சொல்வது என்று தெரியாது மௌனமாய் தலைகுனிந்தாள்.
அவள் தடுமாற்றத்திலே அவள் உள் மனப் போராட்டத்தை அறிந்து கொண்டவன் ஆறுதலாய் அவள் கரம் பற்றிட அதில் நிமிர்ந்து அவனைப் பார்த்தாள். அவள் கண்களில் தெரிந்த கலக்கம் அவன் மனதை இளக்கிட அவள் களைந்த கூந்தலை காதோரம் ஒதுக்கிவிட்டவன்.
"எத பத்தியும் யோசிக்காம நிம்மதியா தூங்கு மதி, நாளைய விடியல் நமக்கு ரொம்பவும் முக்கியமான ஒன்று" என்றவனை அவள் புரியாமல் பார்த்தாள்.
அதை கண்டு கொண்டவன் சிரித்துக் கொண்டே ரொம்ப யோசிக்க வேணாம் அத்.." என ஏதோ சொல்ல வந்தவன் இடைநிறுத்தி அவள் தலையை செல்லமாய் ஆட்டிவிட்டு "தூங்கு மதி" என்றவன் அவளை தூங்க வைத்திட அவளோ தூங்காது அவனைப் பார்த்திருந்தாள்.
"என்ன" அவன் பார்வையாலே அவளிடம் கேட்டிட அவளோ "அ..அது என் பை" என்றாள் தயங்கியவாறு.
அது புரிந்து கொண்டவன் "எல்லாம் பத்திரமா இருக்கு நீ தூங்கு" என்றவன் தன் அலைபேசியில் மூழ்கிட அவளும் சிறிது நேரத்தில் தூங்கியும் போனாள்.
அவள் தூங்கிவிட்டதை உணர்ந்து அழைபேசியியை அணைத்து வைத்தவன் சிறு கணம் அவள் முகத்தை ஆழ்ந்து நோக்கினான்.
கள்ளம் கபடமற்ற பால் முகம்.. அவள் மனதை காட்டிட அவளையே பார்த்திருந்தான்.
சற்றுமுன் அவள் கேட்க வந்தது நினைவு வந்தவன் எழுந்து தான் கொண்டு வந்த பையினுள் இருந்த அவ்விரு காகித உறைகளையும் எடுத்தவன் இதழ்களில் வெற்றிப் புன்னகை.
இது ஒன்றே போதும் அவனின் இத்தனை நாள் போராட்டத்திற்கு ஒரு முடிவை கண்டுவிடலாம் அல்லவா.
இது இரண்டும் அவன் கையில் கிடைத்த தினத்தை எண்ணிப் பார்த்தான். அன்று சிவாவின் வருகையின் போது வண்டியிலிருந்து அவள் பையை எடுக்கும் போதே அதை ஆராய்ந்தவன் அதிலிருந்து எடுத்துக் கொண்டவைகளை தன்னிடமே பத்திரமாக்கிக் கொண்டான்.
நீண்ட நாள் பின்னே தன் வீடு திரும்பினாலும் மனதில் ஏதோ ஓர் அலைக் கழிப்பு மனதை ஆக்கிரமிக்க தலையை அழுந்தக் கோதியவனாய் சாளரத்தின் வழியே வானை வெறித்திருந்தான்.
எத்தனை நாள் போராட்டம் அவனுடையது. அனைத்தும் நாளையோடு முற்றுப் புள்ளி வைத்துவிடலாம் என மனது சொல்லிக் கொள்ள பெருமூச்சுடன் வான்வெளியை பார்த்து நின்றவன் சிந்தையை களைத்தது அவன் அறைக்கதவு தட்டும் ஓசை.
அதில் சிந்தனை களைந்தவன் சென்று கதவை திறக்க அவன் முன்னே நின்றிருந்த இருவரையும் பார்த்து இதழ் பிரித்தவன் மார்புக்கு குறுக்கே கைகட்டி கதவுப்படியில் சாய்ந்து அவர்களை பார்த்தான்.
அவன் சிரிப்பில் ஒருவர் அவனை முறைக்க மற்றையவரோ அவனை வாஞ்சயாய் பார்த்திருந்தார்.
அவனோ இருவரின் பார்வையையும் சளைக்காமல் எதிர் கொண்டவன் "என்ன வேணும்" என அடக்கப்பட்ட புன்னகையுடன் கேட்டது தான் தாமதம் அவனை தாவியணைத்திருந்தான் திரு.
"மச்சான் எப்பிடிடா இருக்க? எவ்வளவு நாளாச்சு உன்ன பார்த்து" கண்கலங்க குரல் தழுதழுக்க தன்னை அணைத்திருந்த நண்பனின் அன்பில் நெகிழ்ந்து நின்றான் கௌசிக்.
எத்தனை கால பிரிவு சொந்தங்களை விட்டு எங்கோ ஊரில் எவ்வித தொடர்புமின்றி அநாதை போல அநாதரவ வாழ்வை வாழ்ந்தான். அவனுக்குமே அந்த பிரிவின் தாக்கத்தில் மனம் கலங்கினாலும் அதை மறைத்துக் கொண்டவனாய் நண்பனை தேற்றினான்.
"எனக்கென்ன மச்சி நான் ரொம்ப ஹெப்பியா இருக்கேன்.. உன் டார்ச்சர் இல்லாம ரொம்ப ஜாலியா இருந்தேன்" மயக்கும் கண்ணனாய் கண்சிமிட்டி சிரித்தவனை கண்டு திருவோ முறைக்க.
அவன் புன்னகை கண்டு மனம் நெகிழ நின்றிருந்தார் பூரணி.
எத்தனை நாட்களுக்குப் பின் இப்படி மனதார புன்னகைக்கிறான். என எண்ணியவருக்கு உள்ளம் கனத்தது பழைய எண்ணங்களின் தாக்கத்தில்.
அவரின் மன சுணக்கத்தை அறிந்தவன் போல அவரை நெருங்கியவன் அவர் தோளை ஆதரவாய் அணைத்துப் பிடித்திட அவன் தோள் சாய்ந்தவர் கண்ணீர் துளி அவன் சட்டையை நனைக்க அதில் பதறித் தான் போனான் அவன்.
"அத்தம்மா அழாதீங்க" என்றவனை நிமிர்ந்து பார்த்தவர் கண்ணீரைத் துடைத்துக் கொண்டே அவனைப் பார்த்து புன்னகைத்தார்.
"ப்ச் எதுக்கு இப்போ இந்த அழுகை.. நாளைக்கு எல்லாமே முடிஞ்சுடும் அத்தம்மா.. என் அப்பா தப்பானவர் இல்லைனு இந்த ஊருக்கே நிரூபனம் ஆகிடும்." என்றவரின் வார்த்தையில் இத்தனை நாட்களாய் அவர் மனதை அழுத்திய பாரம் சற்றே குறைவதாய் இருக்க அவனையே கனிவுடன் பார்த்திருந்தார்.
"ஸாரி மச்சான் அவங்க முன்னாடி உன்ன ரொம்பவே பேசிட்டேன்" காலையில் தான் நடந்து கொண்டதற்காக நண்பனிடம் மன்னிப்பை யாசித்தான் திரு.
"ப்ச் அதவிடுடா.. அவங்க முன்னாடி நீங்க இப்பிடித்தான் நடந்துக்கனும்னு நான் சொன்னத தானே செய்தீங்க" என்றான்.
ஆம் அனைத்தும் அவன் திட்டமே. என்று அவன் இந்த வீட்டை விட்டு வெளியேறினானோ அன்றே மற்றவர்கள் முன்னிலையில் தன்னை வெறுப்பது போல் நடந்து கொள்ள வேண்டும் என இருவரிடமுமே கூறியிருந்தான்.
ஏன் எதற்கு என்ற கேள்விகளை முன்வைத்தவர்களிடம் மோகன்ராஜ் மீதும் நேஹா மீதும் தனக்கிருக்கும் சந்தேகங்களை கூறியிருந்தான் கௌசிக்
இந்த திருமண ஏற்பாடே அவர்களது விருப்பத்தின் பேரில் தான் தொடங்கியிருக்க கடைசி நேரத்தில் தந்தையை பழிவாங்கவே இந்தச் செயலை செய்ததாக கூறியவர்கள் ஏன் அந்த வீண் பழியையும் சுமத்திருக்க முடியாது என தீவிரமாய் யோசித்தவனுக்கோ அவர்களது உண்மையான முகத் திரையை கிழிக்க தனக்கு ஆதரவாய் இருப்பவர்கள் அவர்கள் பக்கம் இருந்தால் மட்டுமே அவர்களிற்கு எதிராய் காய் நகர்த்த முடியும் என எண்ணியே இருவரிடமும் அவ்வாறு கூறியிருந்தான்.
அவர்களுக்கும் அது சரியென தோன்ற வெளிப்படையாய் அவனிடம் கோபம் போல் காட்டிக் கொண்டனர்.
இன்றும் அதற்கேற்றது போல அவர்கள் முன்னிலையில் வார்த்தையால் அவனை காயப்படுத்தியும் இருந்தனர்.
"கண்ணா.. அந்த பொண்ணு" என ஆரம்பித்த பூரணியை திரும்பி பார்த்தவன் "என் மனைவி.. உங்களுக்கு மகள்" உரிமையாய் உறவை நிலை நாட்டி கூறியதில் அவர் இதழ்கள் புன்னகைக்க.
"ம்ம் ஆமா என் பொண்ணு எங்க? தூங்கிட்டாளா?" எனகேட்க அவனோ அறைக்கதவை திறந்து காட்டினான்.
அவள் தூங்குவதைக் கண்டவர் சிரித்துக் கொண்டே "என் பொண்ணு மகாலக்ஷ்மியாட்டம் லட்சணமா இருக்கா கண்ணா" காலையில் சொல்ல முடியாததை தனிமையில் கூறிட அவன் மனமோ "அம்மாவ போல" என தன்னுள்ளே சொல்லிக் கொள்ள வெளியே புன்னகைத்தான்.
"மச்சான் நாளைக்கு என்ன பண்ண போற" என்ற திருவிற்கு புன்னகையை வழங்கியவன் "நாளைக்கு தெரிஞ்சும்டா.. எல்லாரோட முகத்திரையும் கிழிச்சிடலாம்" அழத்தத்தோடு வந்து வீழ்ந்தது அவன் வார்த்தைகள்.
அதில் இருவருமே அவன் மனநிலையை புரிந்தவர்களாக அவனிடம் பேசிவிட்டு கிளம்பிச் சென்றிட அறைக்குள் நுழைந்தவனோ மஞ்சத்தில் நிம்மதியாய் உறங்குபவளைள சில கணம் பார்த்து நின்றவன் பின் அவளருகே தானும் தூங்கிப் போனான்.
.....
அடுத்த நாள் விடியலில் ஒவ்வொரு மாற்றங்களை தர கதிரவன் கீழ் வானில் மெல்ல தன் கால் தடம் பதித்து பூமிக்கு ஒளியூட்டியது.
காலை வேளை தன்னறையில் கண்விழித்த மோகன்ராஜோ அருகில் மனைவியை தேடிட அவரிடம் வெற்றிடமாய் காட்சியளித்தது.
இது ஒன்றும் அவருக்கு புதிதல்ல என்று இவ் வீட்டில் நாராயணனின் மரணம் நிகழ்ந்ததோ அன்றிலிருந்து பூரணியோ முற்றிலும் இறுகித் தான் போனார். முன்பு போல் யாரிடமும் சிரித்து பேசுவதில்லை அனைத்திலும் ஓர் ஆளுமை அதிகாரம் கண்டிப்பு மாத்திரமே இருந்தது.
மற்றவர்களிடம் காட்டும் அதே இறுக்கத்தை கணவனிடமும் காட்டியவர் அவருடனான பேச்சையும் குறைத்திருந்தார். தேவைக்கு மட்டும் பேசுபவர் மற்ற நேரங்களில் அழுத்தமே உருவாய் நடமாடுவார்.
ஆரம்பத்தில் மனைவியின் மாற்றத்தை கண்டு கொள்ளாது தன் திட்டம் வெற்றி பெற்று விட்டது தன் எதிரியை அழித்துவிட்டேன் என இறுமாப்பில் சுற்றித் திரிந்த மோகன்ராஜ்ஜிற்கு நாட்கள் செல்ல மனைவியின் இறுக்கமும் ஒதுக்கமும்.. அவரை களங்கடித்தது உண்மை.
மனைவி தன்னிடம் மட்டும் இப்படியிருக்கிறாளோ தன் வேஷம் கண்டுபிடித்துவிட்டாளோ என அஞ்சியவர் அவரை நோட்டமிட்டதில் அவர் எல்லோரிடமும் அப்படி இருப்பது கண்டு நிம்மதி வந்தாலும் கணவனாய் அவர் மனம் பழைய காதல் மனைவிக்காக ஏங்கத் தொடங்கியது இருந்தும் மனதை அடக்கிக் கொண்டவர் தன் வெற்றிக்கு கிடைத்த சொத்துக்களை தன் போக்கில் ஆள முயல அதற்கும் தடைக்கல்லாய் வந்து நின்றார் பூரணி.
அனைத்துக்கும் கணக்கு வழக்கு காட்டச் சொல்லி கேட்கும் மனைவியிடம் தன் திருகுத் தளத்தை காட்ட முடியாதவராய் திண்டாடிப் போனார் மோகன்ராஜ்.
இதைத் தானே கௌசிக்கும் எதிர்பார்த்தது. அவர் எதிர்பார்த்த எந்த சொத்தும் அவர் கைக்கு போக கூடாது அவரின் உண்மையான முகத்திரையை கிழிக்க வேண்டும் என்பதற்காகவே அவர்கள் முன் வேஷமிடச் சொன்னதே.
மனைவி இல்லாததைக் கண்டு பெருமூச்சுடன் எழுந்து குளியறை புகுந்தவர் தன் காலைக்கடன்களை முடித்துக் கொண்டு அறையில் இருந்து வெளி வந்தவர் கீழே கேட்ட சலசலப்பில் என்னவோ என கீழே பார்க்க அங்கே கூடியிருந்தவர்களைக் கண்டு யோசனையுடன் நின்றிருந்தார்.
அந்த அரண்மனை வீட்டைச் சுற்றியிருந்தவர்களும் அந்த ஊரில் முக்கியத்துவம் வாய்ந்தவர்களுமே கீழே அமர்ந்திருந்தனர்.
அனைவருமே அன்றைய நாள் திருமணத்திற்காக வந்திருந்தவர்களே அனைவரையும் நினைவு வைத்து இரவோடு இரவாக விடியலிலே அத்தனை பேரையும் அழைத்திருந்தான் கௌசிக் கிருஷ்ணா.
அங்கே இருப்பவர்களை கண்டு அதிர்வுடன் பார்த்தவாறே கீழிறங்கி வந்தவர் விழிகளோ அதிர்ச்சியில் மேலும் விரிந்து கொண்டது அங்கே போடப்பட்ட சிறிய மணமேடையில் மணமகன் தோற்றத்தில் கம்பீரமாக அமர்ந்திருந்த கௌசிக்கை கண்டு.
"இங்க என்ன நடக்குது பாரி இவன் என்ன பண்ணிட்டு இருக்கான்" தன்னை நோக்கி வந்த மகனிடம் சீறியவர் பார்வை கௌசிக்கை முறைக்க அவனோ நக்கல் சிரிப்புடன்
"ஹலோ மாம்ஸ் என்ன அங்க நின்னு பாம்பாட்டம் சீறிக்கிட்டு இருக்கிங்க உங்களோட கேள்விக்கான பதில் அங்கே இல்லை இங்கே" என தன்னைத் தானே சுட்டிக் காட்டியவன் தன்னை முறைத்தவரை அலட்சியத்துடன் நோக்கியவாறு ஐயர் கூறிய மந்திரத்தை கூறத் தொடங்கினான்.
அவருக்கோ நடப்பதை எதையும் தடுக்க முடியாத நிலையில் கடுப்புடன் நின்றிருந்தவர் பார்வையை மனைவியை தேட அவரோ அங்கே போடப்பட்டிருந்த இருருக்கையில் இறுகிப் போய் அமர்ந்திருந்தார்.
"பொண்ணை அழைஞ்சிட்டு வாங்கோ" என்ற ஐயரின் கூற்றில் அறைக்குள் அலங்கரிக்கப்பட்டு இருந்த வெண்மதியை அழைத்து வந்தாள் திவ்யா.
சர்வ அலங்காரத்துடன் தலைகுனிந்து தயக்கத்துடனே நடந்து வந்தவள் மனமோ
இங்கு என்ன நடக்கின்றது என புரியாது குழம்பியிருக்க அவள் மனதிலோ சற்று நேரா முன் நிகழ்ந்த அதிரடி அலங்காரத்தை நினைத்துப் பார்த்தது.
அதிகாலையில் தூக்கம் களைந்து கண்விழித்தவள் கண்டது என்னவோ தன் முன்னே கையில் புது ஆடைகளுடன் நின்றிருந்த திவ்யாவையே.
அங்கே அவளை எதிர்பாராதவள் திரு திருவெனு முழித்தபடி குழப்பத்துடன் ஏதோ பேச வாய் திறந்திட அவளை பேசவே விடாதவளாய் அதிரடியாக அவளை அலங்கரிக்கத் தொடங்கியவள் அனைத்தையும் முடிக்கும் நேரம்
ஐயரின் அழைப்பும் வர அவளை அழைத்துக் கொண்டு வெளியேறியிருந்தாள் திவ்யா.
குனிந்த தலை நிமிராமல் தயங்கித் தயங்கி மறந்தும் அங்கிருந்தவர்களை நிமிர்ந்து பாராது மேடையேறியவள் அவனருகே அமைதியாய் அமர்ந்தாள்.
அவளுக்கோ ஒருவித பதட்டம் பயம் மனதை ஆக்கிரமிக்க அவள் உடலோ பயத்தில் நடுங்கியது.
அவளருகே அமர்ந்திருவனுக்கு அவள் நிலை புரிய அவள் கையை ஆதரவாகப் பற்றிக் கொண்டான்.
அவன் கை அழுத்தத்தில் நிமிர்ந்தவள் அவன் முகம் பார்க்க அவனும் விழி மூடித் திறந்து ஆறுதல் கூறியவன் ஐயர் கூறிய மந்திரத்தை அமைதியாய் கூற அவனோடு இணைந்து அவளும் உச்சரித்தாள்.
ஐயர் தாலியை நீட்டி கெட்டி மேளம் கூறிட மங்கள நாணை அவள் கழுத்தில் கட்டினான் கௌசிக்.
தன் கழுத்திலேறிய தாலியை கண்டவள் இது அவன் முதன் முதலில் தனக்கு கட்டிய தாலியே மீண்டும் தன் கழுத்தில் ஏறுவதைக் கண்டு கேள்வியாய் அவன் முகம் நோக்கியவள் புறம் சரிந்தவன் "நான் தான் நீ தூங்கும் போது தாலியைக் கழட்டினேன்" என்றதும் அதிர்ச்சியுடன் அவனைப் பார்த்தவளை நோக்கி கண்சிமிட்டி சிறு புன்னகை உதிர்த்தவன் அவள் கழுத்தில் மூன்று முடிச்சிட்டு தன் குடும்பத்தின் முன்னிலையில் கடவுள் சாட்சியாக சம்பிராதயப்படி மீண்டும் தன் மனைவியாக்கிக் கொண்டான்.
அதன்பின் அவள் கைபிடித்து அக்னியை சுற்றி வந்தவன் மேடையில் இருந்து இறங்கி தம்பதி சகிதமாய் அங்கே நடு ஹாலில் வைக்கப்பட்டிருந்த தன் தகப்பனின் படத்தை பார்த்து வணங்கியவன் மனதில் அத்தனை அமைதி.
அங்கே கண்ணீரோடு நின்ற தாயின் காலில் விழுந்து ஆசிர்வாதம் வாங்கிட அவர்களை மனமார வாழ்த்தினார் கமலம்.
அன்று தம்பதியாய் தன் பிள்ளைக்கு வாழ்த்த முடியாததை இன்று தனிமனிதியாய் வாழ்த்தியதில் அவர் கண்கள் கலங்கி கண்ணீரைச் சிந்தியது.
தாயின் கண்ணீரை துடைத்துவிட்டவன் இப்போது அங்கே நின்றிருந்த பூரணியின் புறம் திரும்பி, மதியை அழைத்துக் கொண்டு அவரை நோக்கிச் சென்றவன்
அவர் கால்கள் நோக்கிக் குனிய இருவரையும் மனம் நிறைய வாழ்த்தியவர் கண்ணீரோடு இருவரையும் அணைதுக் கொண்டார்.
மதிக்கோ அவர் அணைப்பிர் கண்ணீர் வழிய அவரை இறுக்கமாய் அணைத்துக் கொண்டாள். அவள் மனதிர் சொல்லெண்ணா மகிழ்ச்சி
அவரின் இந்தச் செயலில் அதிர்ந்து தான் போனார் மோகன்ராஜ்.
கௌசிக் பூரணி காலில் விழும் போதே பூரணி கண்டிப்பாக அவனை வார்த்தைகளால் காயப்படுத்துவார் என்று அலட்சியத்துடன் நின்றிருந்தவருக்கு அவரின் இந்த செயல் அதிர்ச்சியை தந்தது.
அவரின் அதிர்ச்சியை கண்ட கௌசிக்கின் இதழ்கள் கேலியாய் வளைய அழுத்தமான பார்வையுடன் அவரை நோக்கி நெருங்கினான்.
"என்ன மாமா அதிர்ச்சியா இருக்குதா?" என்றவன் கேள்வியில் முகம் சிடுசிடுவென மாற அவனையே முறைத்து நின்றிருந்தான்.
அவர் முறைப்பையெல்லாம் கண்டு கொள்ளாதவன் மதியிடம் திரும்பி "
"மதிம்மா" என்ற குரலில் நிமிர்ந்தவள் அவன் பின் பார்க்க அங்கோ கண்ணீரோடு நின்றிருந்த சிற்றன்னையை கண்டவள் இதழ்கள் புன்னகைக்க "சித்தி" என்ற கூவலுடன் அவரை அணைத்திருந்தாள்.
என்ன தான் வீடு நிறைந்த சொந்தங்கள் இருந்தாலும் ஏதோ ஓர் வெறுமையை உணர்ந்தவளுக்கு அவளை தூக்கி வளர்த்தவரின் வருகை அத்தனை நிறைவைத் தர அவரை அணைத்துக் கொண்டே கண்ணீர் சிந்தினாள்.
"அழாத மதி கல்யாணப் பொண்ணு அழலாமா" என்று கேட்டுக் கொண்டே அவள் கண்ணீரைத் துடைத்து விட்டவரை ஏறிட்டவள் குழப்பத்துடன் "சித்தி நீ....நீங்க எப்பிடி இங்க?" என்று கேட்டவள் அப்போது தான் கஸ்தூரியின் அருகே நின்ற அவர் அண்ணன் மூர்த்தியையும் கண்டவள்
"மாமா நீ..நீங்க எப்பிடி" என்று கேள்வியாய் கேட்க அவர்கள் இருவரின் பார்வையும் கௌசிக்கின் மீதே வீழ்ந்தது.
அவளும் அவனை கேள்வியாய் பார்க்க அவனோ அவள் கரம் பற்றி அனைவருக்கும் முன்னே வந்து நின்றவன் பார்வை அனைவரின் மீது அழுத்தமாய் படிந்தது.
அவன் அழுத்தமான பார்வையில் ஏதோ நடக்கப் போவதை உணர்ந்த மோகன்ராஜ்ஜோ திகில் படிந்த முகத்தோடு நின்றிருந்தார்.
அவர் எண்ணத்தை மெய்பிப்பவன் போலவே தன் பேச்சை ஆரம்பித்திருந்தான் கௌசிக்.
"என் திடீர் அழைப்பை ஏற்று இங்க வந்த எல்லாருக்கும் ரொம்ப நன்றி.. உங்கள்ல பெரும்பாலன பேர் அன்னைக்கு இதே வீட்ல ஒரு உயிர் போறப்போ இந்த இடத்துல கைகட்டி வாய் பொத்தி அமைதியா நின்னவங்க தான்" என்றவன் பார்வையோ தீர்க்கமாய் அங்கிருந்த அனைவரையும் துளைத்ததில் அனைவரும் மௌனமாய் தலைகுனிந்தனர்.
"அன்றைய நாள் இதே இடத்துல இதே ஊர் மக்கள் முன்னால எங்கப்பா மேலே சுமத்தப்பட்ட வீண்பழி.." என்றவன் பேச்சை தடுக்கும் முகமாய்
"வீண்பழியில்லை உண்மை தான்" என்ற கணீர் குரலில் அனைவரின் பார்வையும் வாசல் பக்கம் திரும்ப அங்கே மார்புக்கு குறுக்கே கைகட்டி முகத்தில் இறுக்கம் சூழ நின்றிருந்தான் விஸ்வா. அவனருகே கண்ணில் திமிருடன் கௌசிக்கை முறைத்தபடி நின்றிருந்தாள் நேஹா.
வாசலில் நின்ற இருவரையும் கண்ட கௌசிக்கின் இதழ்களோ விரிந்து கொண்டது.
அவன் எதிர்பார்த்த இருவரும் வந்துவிட்டார்கள் அல்லவா. இனி அவன் ஆட்டத்தை தொடங்கிவிடலாமே என எண்ணிக் கொண்டவன் சிரிப்புடன் "வெல்கம் பேக் மிஸ்டர் விஷ்வா வரதராஜ். ஒரு வழியா என்னோடா அழைப்பை ஏற்று என் கல்யாணத்துக்கு வந்திட்டிங்க போல. தைங்யூ" என்றவனின் நிதானத்தில் நேஹாக்கோ பற்றி எரிய விஷ்வாவோ அமைதியாய் அவனை பார்த்தான்.
அவனுக்கு தான் கௌசிக்கை பற்றி தெரியுமல்லவா. கடந்து வந்த சில காலத்தில் அவன் அடைந்த வெற்றிகளை அவனும் தான் அறிந்திருக்கிறானே.
அவனது நிதானம் அவன் அடைந்த வெற்றிகளாலே அவனுக்கு கிடைத்திருக்கும் என்பதை அவனும் இத்தனை காலத்தில் தன் அனுபவத்தில் உணர்ந்து கொண்டிருக்கிறானே.
காலத்தின் ஓட்டத்திலும் காதலின் பிரிவிலும் அவனுக்கோ அன்றிருந்த பழிவெறியும் கோபமும் இன்று இல்லை தான். ஆனாலும் கௌசிக் தங்கள் கூறியதை பொய்யொன்று கூறுவதை ஏற்றுக் கொள்ள முடியாது அவனை எதிர்த்து மீண்டும் அவன் முன் நின்றிருந்தான் விஷ்வா.
அதே நேரம் இங்கு இவனை கண்டதில் முதலில் அதிர்ச்சியும் பின் கண்ணீருமாய் அவனைப் பார்த்திருந்தவளுக்கு ஏதேதோ எண்ணங்கள் மனதை அழுத்த பட்டென்று தலை குனிந்து தன் மனவேதனையை அடக்க முயன்றாள் திவ்யா.
தங்கையின் வேதனையை உணர்ந்தானோ என்னவோ சிவாவோ அவளை நெருங்கி ஆதரவாய் அவளை அணைத்துக் கொண்டான்.
தம்பியின் செயலை பார்த்திருந்த கௌசிக்கின் இதழ்கள் விரிந்ததென்றால் விஷ்வாவிற்கோ தன்னவள் முகம் பார்க்காமலே அவள் வேதனை புரிய அவளை அணைத்து ஆறுதல்படுத்த முடியாத தன் நிலையை சபித்தவனாய் நின்றிருந்தான்.
அவர்களுக்கிடையேயான இந்தப் பிரிவு அவனின் காதலின் ஆழத்தை அதிகரித்ததே தவிர இம்மியும் குறைக்கவில்லை என்பதை இக்கணம் உணர்ந்து கொண்டான் விஷ்வா.
இறுகிய தோற்றத்தில் பார்வை வெறிக்க நின்றிருந்தவனைக் கண்ட கௌசிக்கிற்கு அவன் எண்ணவோட்டம் புரிய அவனையே ஆழமாய் பார்த்தவன்.
"என் அப்பா மேல சுமத்தினது வீண்பழி தான் அதுவும் எந்தப் பொண்ணுமே செய்யத் துணியாத காரியத்தை செய்து நாடகம் போட்டு சுமத்தின வீண்பழி" என கணீரென்ற அவன் குரலில் விஷ்வாவின் கவனத்தை தன்புறம் திருப்பினான்.
அதில் விஷ்வாவின் பார்வையோ அவனை சந்தேகமாய் ஊடுறுவியது.
அவன் பார்வையின் அர்த்தம் புரிந்தவனும் சன்னச் சிரிப்புடன்
"நான் பொலீஸ்காரன் வக்கீல் சார் ஆதாரம் இல்லாம எந்தக் காரியத்திலும் இறங்கமாட்டேன்" கண்சிமிட்டி கூறி மதியின் புறம் திரும்பி அவளை தோள் சுற்றி அணைத்தபடி அனைவரையும் பார்த்து
"எங்கப்பா யாரை அவங்க குழந்தையோட கொலை பண்ணிட்டாருன்னு சொல்லி அவருக்கு கொலையாளி பட்டம் சூட்டினிங்களோ.. அவங்களோட ஒரே பொண்ணு அவங்க வயித்துல வளர்ந்து பெற்றெடுத்த பொண்ணு.. வெண்மதி கேசவன் இப்போ மிஸிஸ் வெண்மதி கௌசிக் நாராயண கிருஷ்ணன். என்னோட மனைவி என்னோட அத்தை பூமாதேவியோட ஒரே பொண்ணு வெண்மதி" என கணீரென்று கூறியவன் குரலில் அத்தனை பேருமே அதிர்வாய் நின்றிருந்தனர்.
Last edited:
Habi
Moderator
அத்தியாயம் - 20
கௌசிக்கின் வார்த்தைகளில் அங்கிருந்த அத்தனை பேருமே அதிர்ந்து தான் நின்றனர்.
நேற்று மதி பற்றிய தகவலை சேகரிக்கவும் அவளின் சித்தியை அழைக்கவும் மதியின் சொந்த ஊர் சென்ற சிவா சிவாங்கி இருவருக்கும் கூட இது அதிர்ச்சியே.
அவர்கள் அவளின் பிறப்பு உள்ளிட்ட அனைத்து தகவலை திரட்டினாலும் அதிலுள்ளவற்றை அந்தளவு ஆராய்ந்தும் பார்க்கவில்லை. அத்தோடு அவளின் சித்தியுடன் அழைப்பின் மூலம் பேசியதும் கூட கௌசிக்காகையால் அவர்கள் என்ன பேசினார்கள் என்பது கூட அவர்களுக்கு தெரிந்திருக்கவில்லை. அதிர்ச்சியோடு இருவரும் ஒருவர் முகம் ஒருவர் பார்த்து நின்றனர்.
பூரணிக்கோ அவன் வார்த்தையில் அத்தனை அதிர்ச்சி.
இன்று தன் அண்ணன் மீதான களங்கத்தை ஒரு மகனாய் அவன் நிரூபிக்கப் போகிறான் என எண்ணியிருந்தவருக்கு கூடுதல் சந்தோஷமாக தன் இரட்டையின் வாரிசை அறிமுகப்படுத்தியிருக்க அதிர்ச்சியில் வாயடைத்து நின்றவர் அவனை நெருங்கி
"க்ரிஷ் கண்ணா என்னப்பா சொல்ற? இது நம்ம தேவியோட பொண்ணா?" என குரல் நடுங்கக் கேட்டவருக்கு ஆமோதிப்பாய் தலையசைத்தவன்
"ஆமா இது தேவி அத்தை பொண்ணு தான். உங்க தங்கைப் பொண்ணு தான்" என்றான் உறுதியாய்.
அதில் கண்கலங்கியவர் விழிகளை அவனருகே நின்றவள் மீது பதித்து நடுங்கும் விரல் கொண்டு அவள் கன்னம் வருடிட அவளுக்குமே விழிகள் கலங்கிப் போனது.
முன் முதலாய் தாயின் உருவத்தில் தன்னெதிரே வந்து நின்றவரைக் கண்டு அதிர்ந்து நின்றவள் அந்நொடி "அம்மா" என்றழைக்கவும் முடியாத நிலையில் நின்றிருக்க. இப்போதோ நடப்பது எதுவும் புரியவில்லை என்றாலும் கணவனின் வார்த்தைகளில் இவர்கள் தன் தாய் வீட்டு சொந்தம் என்பது மட்டும் புரிந்திட அவள் கண்களோ தன் முன்னே தாயின் உருவாய் நின்ற தன் பெரியன்னையை கண்டு கண்ணீரைச் சிந்த இதழோ "அம்மா" என்றழைத்தது தான் தாமதம் அவளை தாவியணைத்திருந்தார் பூரணி.
"அம்மா தான்டா உன் அம்மா தான்" என்றவர் அவளை அணைத்துக் கொண்டு கண்ணீர் சிந்த அவரோடு இணைந்து அவளும் அழுதாள்.
இருவரின் அழுகை அங்கிருந்தவர்களுக்குமே கண்ணீரை வரவைத்தது.
கௌசிக்கோ அத்தையை நெருங்கியவன் "அத்தே அழாதிங்க ரிலாக்ஸ்" என ஆறுதல்படித்திட..
இத்தனை நேரமும் மௌனமாய் அனைத்தையும் வேடிக்கை பார்த்திருந்த விஷ்வாவோ அவர்களை இடையிட்டு "யாரோ ஒரு பொண்ண கூட்டி வந்து இவ தான் என் அத்தை பொண்ணுன்னு சொன்னா எப்பிடி நம்புறது" என நெஞ்சை நிமிர்த்தி நின்றவனை பார்த்து தலையாட்டிச் சிரித்தான் கௌசிக்.
"மறுபடியும் சொல்றேன் நான் பொலீஸ்காரன் ஆதாரம் இல்லாம எதுலயும் இறங்கமாட்டேன்" என்றவன்
சிவாவின் புறம் பார்வையை திருப்ப அந்த பார்வை புரிந்தவனாய் கையில் ஓர் பைலுடன் முன்னே வந்தவன் கௌசிக்கிடம் கொடுக்க அவனோ அதை விஷ்வாவின் புறம் நீட்டியிருந்தான்.
புருவம் சுருங்க அதை வாங்கியவன் அதிலுள்ள அனைத்தையும் நிதானமாய் ஏறிட்டதில் அவன் விழிகளும் அதிர்ச்சியில் விரிந்து கொண்டது.
அவன் அதிர்ச்சியைக் கண்ட கௌசிக்கின் இதழ்கள் வளைய அவனைப் பார்த்தவன்.
"என் அத்தைக்கும் அவர் மனசார விரும்பின கேசவன் மாமாக்கும் சட்டப் பூர்வமாக திருமணம் நடந்ததற்கான மேரேஜ் சர்ட்டிபிக்கேட்.. அதற்கு சாட்சி கையெழுத்தாக அத்தை சர்பாக எங்க அப்பாவும் மாமா சார்பாக அவருடைய நண்பர் மூர்த்தியும் கையெழுத்துப் போட்டியிருக்குற ஆதாரம். வெண்மதி தான் அவங்களோட குழந்தை என்றதற்கான ஆதாரமா மெடிகல் ரிப்போர்ட் அன்ட் மதியோட பேர்த் செர்ட்டிபிகேட்.. அது எல்லாத்துக்கும் மேல அவங்களோட கல்யாணத்தை பதிவு பண்ண நாள்ல அவங்க எடுத்துக் கொண்ட போட்டோ.. எல்லாமே எல்லாமே அதுல இருக்கு" என அவன் ஒவ்வொன்றாய் கூறக் கூற விஷ்வாவின் கரங்கள் அவற்றை எடுத்துப் பார்த்தன.
ஒரு வக்கீலாய் அவனால் இந்த ஆதாரங்களை மறுக்கவே முடியவில்லை
அதுவும் அதில் மாலையிலும் கழுத்துமாக நின்ற கேசவன் மற்றும் பூமாதேவியின் அருகே மூர்த்தி மற்றும் நாராயணன் நின்றிருந்த புகைப்படமும் நிறைமாத கர்ப்பிணியாய் கணவனருகே மங்களகரமாய் புன்னகையுடன் நின்றிருந்த பூமாதேவியின் புகைப்படமும் அவனை மேலும் அதிர்ச்சிக்குள்ளாக்க அதிர்ந்து போய் நின்றிருந்தான்.
"என்ன விஷ்வா அதிர்ச்சியா இருக்கா.. இல்ல இந்த ஆதாரம் போதாது இன்னும் வேணும்னாலும் கொடுக்க நான் ரெடி" என்றவன் பார்வையாலே அவனுக்கு சவால்விட்டு நின்றான்.
விஷ்வாவோ பதிலின்றி மௌனியாகி நின்றான்.
அந்த புகைப்படங்களே அவனுக்கு பல உண்மைகளை கூறினாலும் ஏனோ இன்றுமே தந்தை மரணப்படுக்கையில் கூறியவை காதில் அபஸ்வரமாய் ஒலித்திட நிமிர்ந்து கௌசிக்கை பார்த்தவன் பார்வையில் தெரிந்த நம்பாத் தன்மையில் தலையாட்டிக் கொண்ட கௌசிக்கின் பார்வையோ இப்போது அங்கிருந்த மோகன்ராஜின் மீது அழுத்தமாய் படிந்தது.
நடப்பதையெல்லாம் ஓர் அதிர்வோடு பார்த்திருந்தவருக்கு அவன் அழுத்தமான பார்வை நடுக்கத்தை கிளப்ப பயத்துடன் நின்றிருந்தார் மோகன்ராஜ்.
அவனோ அவரை நெருங்கியவன்
"என்ன மாமா இப்போவாச்சும் உங்க வாயாலே உண்மையை சொல்றீங்களா? இல்லை" அமைதியான குரல் தான் ஆனால் அதில் இருந்த அழுத்தம் அவரை கிலி பிடிக்கச் செய்திட முகத்தில் வியர்வை ஊற்றெடுக்க நின்றிருந்தார் மனிதர்.
அவர் நிலையை கண்டு அவன் இதழ்கள் கேலியாய் வளைந்தது. அவரை விடுத்து அவன் பார்வை விஷ்வாவின் புறம் திரும்பிட அவனோ என்ன சொல்லப் போகிறாய் என்ற கேள்வியை விழிகளில் தேக்கி நின்றிருந்தான்.
அவனையே அழுத்தமாய் பார்த்தவன்
"உன்னோட அப்பாவும் இதோ உண்ட வீட்டுக்கே துரோகம் பண்ண உன் பெரியப்பாவும் சேர்ந்து சொத்துக்காக சொந்த வீட்டு பொண்ணையே கட்டாய கல்யாணம் பண்ண முயற்சி செய்ததுனால தான் என்னோட அப்பா உன்னோட அப்பாவ வெட்டினார்" என்றவன் உண்மையை உரக்க அந்த சபை மத்தியில் போட்டுடைத்தான்.
அவரோ "இல்ல நான் எதுவும் பண்ணல" வேகமாய் மறுத்தவரை திரும்பி ஓர் பார்வை தான் பார்த்தான் கப்பென்று வாய் மூடிக் கொண்டார் மோகன்ராஜ்.
"இங்க இப்போ நான் தான் பேசுவேன் நான் மட்டும் தான் பேசுவேன் புரிஞ்சுதா" அடிக்குரலில் சீறியவன் கர்ஜனையில் நடுங்கித் தான் போனார்.
அவனோ அவரை பார்த்து "உங்களோட பணத்தாசை புத்திக்காக என்னோட அப்பாவோட உயிரை காவு வாங்கிட்டாங்கல்ல" ஆக்ரோஷமாய் சீறியவன் சீறலில் அவரோ விதிவிதிர்த்து நின்றார்.
ஆம் அவன் சொல்வது உண்மை தானே அவருடைய பணத்தாசையினால் உண்டான வன்மம் தானே நாராயணனின் உயிரைக் குடித்தது.
பூரணியை திருமணம் முடித்து வீட்டோடு மாப்பிளையாக வந்தவருக்கு அரண்மனை போன்ற வீடும் அந்த சொத்துக்களும் அவரின் பேராசைகளை தூண்டிவிட
பெரும் தொகையான பணத்தை சூதாட்டம் ரேஸ் போன்ற தவறான வேலைகளுக்கு பயன்படுத்த அதை கண்ட நாராயணனோ பல முறை அதை தடுத்து கண்டித்தார் ஆனால் அப்போதும் அவர் சிறுசிறு தப்புக்களை செய்து கொண்டிருக்க.. பண விசயத்தில் தப்பானவராக இருந்தாலும் தன் தங்கை மீது அன்பாக இருந்த ஒரே காரணத்திற்காக மட்டுமே தங்கைக்காக பொறுத்துக் கொண்டார் நாராயணன்.
இந்த நிலையில் தான் நாராயணின் மற்றைய தங்கை தன் அண்ணணிடம் கேசவனை விரும்புவதாக கூற அவரும் தங்கையின் விருப்பத்திற்கு சம்மதம் கூறியிருந்தார்.
ஆனால் மோகன்ராஜ்ஜின் தம்பி வரதராஜோ பூமாவின் அழகிலும் அவர் சொத்திலும் மோகம் கொண்டு அவரையே திருமணம் செய்யும் எண்ணத்தில் இருக்க.
பூமாதேவியின் காதல் விவகாரத்தை அறிந்து கொண்டவர் தன் அண்ணணிடம் தன் விருப்பத்தை சொல்ல மோகன்ராஜ்ஜும் சொத்து ஆசையில் தம்பியையும் வீட்டின் மருமகனாக்க முடிவு செய்தார்.
அந்த முடிவை நாராயணனிடம் கூறிட மது மாது என அனைத்து கெட்ட பழக்கங்களை கொண்ட வரதராஜ்ஜிற்கு தங்கையை கொடுக்க முற்றாக மறுத்துவிட்டார் அவர்.
நாராயணணின் மறுப்பில் அண்ணன் தம்பி இருவருமே குறுக்கு வழியில் திட்டம் தீட்டினர் அதன்படி பூமாவைக் கடத்தி வந்து கட்டாயத் தாலி கட்டினாள் நிச்சயம் இந்த திருமணத்தை மறுக்க முடியாது என எண்ணியே தங்கள் திட்டத்தை அமுல்படுத்த நினைத்து பூமாவையும் கடத்தியிருந்தவரோ அவர் மீது கொண்ட மோகத்தில் அவரை நாசமும் செய்திருந்தார் வரதராஜ்.
இதை கேள்வியுற்ற நாராயணன் எப்படியோ தங்கையை அந்த அய்யோக்கியன் பிடியிலிருந்து மீட்டெடுத்தவர் தங்கையின் கோலம் கண்டு அண்ணனாய் துடிதுடித்து தான் போனார்.
தங்கையின் இந் நிலைக்கு காரணமானவனை கண்டு எழுந்த கண்மண் தெரியாத கோபத்தில் அவரை வெட்டியிருந்தார்.
சீரழிக்கப்பட்டு உயிருக்காய் போராடிய தன் தங்கையை யாருக்கும் தெரியாது வெளியூர் மருத்துவமனையில் வைத்து சிகிச்சை அளித்தார்.
இந்நிலையில் தான் விசயம் கேள்விபட்டு ஓடி வந்தார் கேசவன்.
அங்கே தான் உயிருக்குயிராய் விரும்பியவள் வாடிய கொடியாய் வதங்கிக் கிடந்ததைப் பார்த்ததும் எதை பற்றியும் யோசிக்காமலே அதிரடியாக அவரை தன் மனைவியாக்க எண்ணிட அதற்கு முற்றாய் மறுத்தார் பூமாதேவி.
அவர் மறுப்புகளை எல்லாம் கண்டுகொள்ளாதவர் தன் காதலியின் கழுத்தில் தாலி கட்டி அவளை தன் மனைவியாக்கிக் கொண்டார்.
கேசவனை பொறுத்தவரையில் அவர் காதலி பரிசுத்தமானவளே என எண்ணியே அவரை தன்மனைவியாக்கிக் கொண்டவர் .தன் மனைவிக்கு நடந்த கொடூரம் இனி யாருக்கும் எக் காலத்திலும் தெரியக் கூடாது தங்களுக்குள்ளே ரகசியமாய் போகட்டும் என்றவர் இனி தாங்கள் எங்கள் ஊருக்கே போய்விடுவதாகவும் கூறி நாராயணனிடமிருந்து சத்தியம் வாங்கி கொண்டு அங்கிருந்து பூமாவுடன் தன் ஊருக்கே கிளம்பினார்.
இத்தனைக்கும் மௌன சாட்சியாக அவரோடு துணையாய் இருந்தது என்னவோ அவரின் ஆருயிர் நண்பன் மூர்த்தியே.
மோகன்ராஜ்ஜிற்கு உண்மை அனைத்தும் தெரிந்தாலும் நாரயணனுக்கு பயந்து வாயை இறுக மூடிக் கொண்டு நாட்களை கடத்தியவருக்கு உள்ளுக்குள் நாராயணனின் மீது அத்தனை வன்மம் நிறைந்திருந்தது.
அவரின் வன்மத்திற்கு வடிகாலாய் தம்பியின் வாரிசுகளும் வந்து சேர அதன் பின் அவரின் நஞ்சு வார்த்தைகளில் அந்த பிஞ்சுகளும் பழிதீர்க்கும் பாம்பாய் காத்திருந்து கடைசியில் நாராயணனின் உயிரையும் பறித்திருந்தனர்.
கௌசிக் நடத்த அனைத்தையும் கூறி முடித்திருந்தான் ஒன்றைத் தவிர.. அது அந்த அய்யோக்கியனால் தன் அத்தை சீரழிக்கப்பட்டதாகும் எந்த ரகசியத்தை தந்தை கட்டிக்காத்தாரோ அதை தானும் மறைத்தாவனாய் மற்றதை கூறி முடித்தான் கௌசிக்.
அவன் கூறியதை கேட்டு அங்கிருந்த அனைவரும் அதிர்ந்து நிற்க விஷ்வாவோ இறுகி போய் நின்றிருந்தான். தன் தந்தைக்கு எதிராய் ஆதாரத்துடன் அவன் அடுக்கிப் போகும் குற்றங்களை பொய்யென்று கூறுவதற்கு அவனிடம் எந்தவொரு ஆதாரமும் இல்லையே.
"இப்போ இந்த இடத்துல என் அப்பா கொலைகாரன் இல்லங்குறத ஆதாரப் பூர்வமா உங்க முன்னாடி நிரூபிச்சுட்டேன். இது உண்மையில்ல பொய்தான்னு உனக்கு தோணிச்சுன்னா உன் அப்பா சொன்னது தான் நிஜம்னு தோணிச்சுன்னா இப்போவே இந்த இடத்துலயே ஆதாரத்தோடு நிரூபி" என சட்டமாய் கூறியவன் மார்புக்குக் குறுக்கே கைகட்டி அவனை பார்த்து நின்றான் கௌசிக்.
அவனின் பார்வையை எதிர் கொள்ள முடியாதவனாய் அமைதியாய் நின்ற அண்ணனின் தோற்றம் கண்டு இத்தனை நேரம் நடப்பதை அமைதியாய் பார்த்து நின்ற நேஹா வாய் திறந்தாள்.
"வாவ் சூப்பர் நல்ல ட்ராம ஐ ம் இம்ரெஸ்ட்" என்றவள் பார்வை கேலியாக கௌசிக்கின் மீது படிந்தது.
அவள் பார்வைக்கு சளைக்காது அழுத்தமாய் கூர் பார்வை பார்த்தவன் இதழ்கள் கேலியாய் வளைந்தது.
நீ வாய்திறக்கும் சந்தர்ப்பத்திற்காகத் தானே காத்திருக்கிறேன் என்பது போல் அவன் சிரிப்பு இருந்தது.
இப்போது அவளும் வாய் திறந்திருக்க இனி அவள் மூக்குடைக்கும் தருணத்திற்காக அமைதியாய் அவளை பேசவிட்டு வேடிக்கை பார்த்தான் கௌசிக்.
அவளும் அதை அறியாதவளாய் எப்படியும் அவனை மண்ணைக் கவ்வ வைக்கும் நோக்கில் பேச ஆரம்பித்தாள்.
"என்ன பொலீஸ் ஸார் உங்களால எந்த அளவு உங்க பதவியைப் பயன்படுத்தி பொய் சாட்சியம் தயார் பண்ண முடியுமோ நல்லா பண்ணிட்டிங்க போல ம்ம்ம் ரொம்ப கெட்டிக்காரர் தான் நீங்க ஆனாலும் நீங்க ஒன்ன மிஸ் பண்ணிட்டிங்க உங்கப்பா செய்த இன்னொரு தப்பு. அதுதான் என் கிட்ட தப்பா நடந்துக்க முயற்சி பண்ணது அதுக்கு என்ன சொல்லப் போறீங்க" குரலில் அத்தன எகத்தாளம் தெறிக்க மிடுக்குடன் கேட்டாள்.
விஷ்வாவிற்கோ இத்தனை ஆதாரங்கள் காட்டியதிலே பல உண்மைகள் புரிந்திருக்க நாராயணன் குற்றமற்றவர் என அவன் வக்கீல் புத்தி உரைக்க நின்றிருந்தவனுக்கு தங்கையின் கேற்ள்வியில் நிச்சயம் அதிலும் அவர் தப்பு இருக்காது என மனது அடித்து சொல்ல மீண்டும் ஒரு முறை இந்த சபை முன்னிலையில் தங்கையின் மானம் கடைபரப்பப்படுவதை விரும்பாதவன் "நேஹா" என அவளை அதட்டு முன்பே கௌசிக் முந்திருந்தான்.
"கண்டிப்பா அதை எப்பிடி மறக்க முடியும் நிச்சயம் உங்களுக்கு நடந்த தப்புக்கு நியாயம் வாங்கியே தருவேன்" என நக்கலாய் கூறியவன் வார்த்தையில்
"என்ன கிரிமினலா யோசிச்சு இதுலயிருந்தும் உன் அப்பாவ காப்பாத்திடலாம்னு நினைப்பா" என்றாள்.
"ம்ஹூம் ஒரு பொலீஸா நான் கிரிமினலா யோசிக்குறத விட ஒரு பொண்ணா நீங்க செய்த கிரிமினல் வேலை தான் பெர்பெக்ட்.. மிஸிஸ் நேஹா" என்றதுமே
நேஹாவிற்கு உள்ளுக்குள் உதறத் தொடங்கியது இருந்தும் அதற்கு ஆதாரம் அவனிடம் இருக்காது என்ற திமிறுடன் நிமிர்ந்து நின்றவள்.
"நீ சொல்ற எதுவுமே உண்மையில்லை நீ இப்போ சொன்ன ஆதாரம் எல்லாம் பொய் உன் அப்பன் செய்ததை மறைக்க உன் அதிகாரத்தை பயன்படுத்தி நீ போலியா உருவாக்கின ஆதாரம் அதெல்லாம் காட்டினா மட்டும் உன் அப்பா எவ்வளவு கீழ்த்தரமானவன்னு இல்லன்னு ஆகிடுமா?" என வார்த்தைகளை விட்டவள் அக்கணம் ஒன்றை மறந்து போனாள்.
அவர்களின் அப்பா காலத்து உண்மைகளே தோண்டித்துருவி கண்டு பிடித்தவனுக்கு சில காலம் முன் அவன் வாழ்வில் நடந்த சூழ்ச்சியை கண்டுபிடிக்க அத்தனை கடினமாய் இருக்காது என்பது.
அவளின் வார்த்தைகளில் எழுந்த கோபத்தை கைமுஷ்டி இறுக்கி கட்டுபடுத்தியவன் நிதானமாய் நிமிர்ந்து அவளைப் பார்த்தான்.
அந்த ஒற்றைப் பார்வையில் அவள் முதுகுத் தண்டு சில்லிட்டது.
"வெல்.. இப்போ நான் சொன்னது எல்லாமே பொய்யாவே இருக்கட்டுமே ஆனா இப்போ நிஜத்த சொல்றதுக்காகவே நான் உங்களுக்காக ஸ்பெஷல் குறும்படம் காட்டுறேன் அதைப் பார்த்துட்டு உண்மையை நீங்களே தெரிஞ்சுக்கங்களே மிஸிஸ் நேஹா மேடம்" என அதி நக்கலாய் கூறியவன் பார்வை திருவைப் பார்க்க திரு அவனும் தலையசைத்து முன்னே வந்தவன் தான் ஏற்கனவே கையில் வைத்திருந்த டெப்பில் அந்த வீடியோவை ஓட வைத்தான்.
கௌசிக்கின் பார்வையில் முன்னே வந்து நின்ற திருவைக் கண்டு அனைவருக்கும் அதிர்ச்சி தான்.
நேற்று அத்தனை மோசமாய் அவனை திட்டியவன் இன்று அவன் கண்ணசைவிற்கு முன்னே வந்து நிற்கிறானென்றாள்.
"அப்போ இவனும் அவன் ஆளா துரோகி" என முனுமுனுத்த மோகன்ராஜிற்கோ இவன் எதற்காக தன் உயிர் நண்பனை விடுத்து தங்களோடு கூட்டு சேர்ந்தான் என்பதற்கு காரணம் அவன் ஓடவிட்ட வீடியோ மூலம் தெள்ளத் தெளிவாய் புரிந்திட அவரின் பார்வை திருவை முறைக்க அவனோ அவரை அற்பமாய் பார்த்து வைத்தான்.
தங்கள் முன் ஓடியே வீடியோவில் பார்வையை பதித்திருந்தவர்களுக்கோ அத்தனை அதிர்ச்சி.
அதில் மோகன்ராஜ் போதையில் தாங்கள் செய்த குற்றத்தை உளறிக் கொண்டிருக்க அத்தோடு நேஹாவிற்கு அழைத்து அவள் வாயாலும் அவள் செய்ததை கேட்டதும் அந்த வீடியோவில் பதிவாகிருந்தது.
அதைப் பார்த்து நேஹாவிற்கு அத்தனை அதிர்ச்சி தன் வார்த்தைகளாலே தன்னை மடக்கிவிட்டானே என்று அத்தனை கோபம் பொங்கிட அவனை முறைத்திருந்தவளுக்கு துளி கூட தான் செய்த குற்றத்தினால் குற்றவுணர்ச்சி எழவில்லை.
வீடியோவில் பார்த்ததை விஷ்வாவோ நம்ப முடியாது உறைந்து நின்றிருந்தான்.
தன் தங்கையா இத்தனை கீழ்த்தரமான செயலுக்கு ஒத்துக் கொண்டாள் என்பதை ஏற்க முடியாதவனாய் மனம் கூச நின்றவன் பார்வை தங்கையை வெறித்தது.
அண்ணனின் பார்வையில் படபடத்தவள்
"இல்ல இது.. இது பொய் இவன் சீட் பண்றான்" என்று உச்சத்தில் கத்திட அவள் சொல்வதை நம்புவதற்கு அங்கு யாரும் தயாராக இல்லை.
கௌசிக்கிற்கோ அவள் முகம் காட்டிய பதற்றத்தை பார்த்தவனுக்கு அன்று இதே இடத்தில் தன் தந்தையை அவமானப்படுத்தியவளுக்கு தக்க தண்டனை கொடுத்த நிம்மதி எழ அவளை நோக்கி கேலி புன்னகையுடன்
"என்ன மேடம் குறும்படம் எப்பிடி இருக்கு செம்ம ட்விஸ்ட்ல" கேட்டிட..
அதில் கோபம் அதி உச்சத்தில் ஏறியவள் "யூ ராஸ்கல்" என கத்திக் கொண்டே அவனை நெருங்கு முன்னே இடியென அவன் கன்னத்தில் அறைந்திருந்தான் விஷ்வா.
அதில் தொப்பென்று கீழே வீழ்ந்தவள் நிமிர்ந்து தன்னை அடித்த அண்ணனை அதிர்ச்சியாய் பார்க்க அவனோ ருத்ர மூர்த்தியாய் நின்றிருந்தான்.
"ஸ்ஸ் இனி ஒரு வார்த்தை பேசின உன்ன நானே கொன்னுடுவேன்" ஒற்றை விரல் நீட்டி அவளை எச்சரித்தவன் சபை நடுவே திரும்பியவனாய் அனைவரும் முன்னே கைகூப்பி "எல்லாரும் எங்கள மன்னிச்சிடுங்க.. தப்பெல்லாம் எங்க மேல தான் எங்களால ஒரு உயிர் இறந்துட்டு அதுக்கு நீங்க என்ன தண்டனை தந்தாலும் ஏத்துக்க நான் தயார்" என்றவனை அங்கிருந்த அனைவரும் திட்டத் தொடங்கினர்.
"செய்றதெல்லாம் செய்துட்டு மன்னிப்பு கேட்டா போன உயிர் வந்துடுமா"
"அப்பன போல தானே புள்ளைங்களும் இருப்பாங்க அதான் அந்த பொண்ணு வெக்கமே இல்லாம நடந்திருக்கு ச்சீ"
"வளர்த்தவரோட உயிரையே காவு வாங்கியிருக்குங்க இதுங்கள்லாம் என்ன ஜென்மமோ"
"உண்ட வீட்டுக்கு ரெண்டகம் பண்ணியிருக்குங்க இதெல்லாம் எங்க நல்லா வாழபோகுது நாசமாத்தான் போகும்" பல வசவு சொற்கள் வசைமாறிப் பொழிய கூனிக்குறுகி இறுகிப் போய் நின்றான் விஷ்வா.
தான் செய்த தவறுக்கு இதெல்லாம் பெரிதாகவே இல்லை என அவன் மனம் குற்றவுணர்ச்சியில் புழுங்கித் தவித்தது.
நேஹாவிற்கோ அண்ணன் அடித்த அடியோடு அவர்களின் வசவுச் சொற்களையும் கேட்க முடியாதவள் முகம் இறுக நின்றிருந்தாள்.
மோகன்ராஜிற்கோ நடப்பவை அனைத்தையும் பார்த்து வேற மாதிரியான பயம் தொற்றிக் கொண்டது.
எங்கு தான் செய்த தவறிற்கு தன்னை வீட்டை விட்டு விரட்டிவிடுவானோ என்ற பயத்துடன் நின்றிருந்தவர் பார்வை மனைவியின் புறம் திரும்ப அவர் இவரை பார்த்தாள் அல்லவா.
ஆதாரப் பூர்வமாய் உண்மைகள் நிரூபிக்கப்பட்டதில் தன் தவறை புரிந்து கொண்ட விஷ்வாவிற்கு இனி அங்கு நிற்க முடியாதவனாய் அங்கிருந்த குடும்பத்தினரிடம் திரும்பியவன்
"மன்னிச்சிடுங்க இந்த மன்னிப்பை கேட்க கூட தகுதியே இல்லாத இடத்துல நானிருக்கேன். ஆனா செய்தது தப்புன்னு உணர்ந்து என்னால மன்னிப்பு மட்டும் தான் கேக்க முடியும்" கைகூப்பி தலை கவிழ்ந்து மன்னிப்பை யாசித்தவன் கண்ணின் ஓரம் கசிந்தது.
ஆண்மகன் அவன் செய்த தப்பிற்காக அத்தனை பேர் முன்னிலையில் மன்னிப்பை யாசித்து நிற்க வீட்டுப் பெண்களின் முகத்திலோ கவலை சூழ்ந்தது.
என்ன தான் அவன் பழிவெறி கொண்டு இந்த வீட்டில் வளர்ந்திருந்து தவறு செய்தாலும் அவனை தங்கள் வீட்டுப் பிள்ளையாய் எண்ணி உண்மையான அன்பை வாரிவழங்கியவர்களுக்கு அவன் உடைந்து போய் நின்றிருந்த கோலம் அவர்களின் தாய்மை தட்டியெழுப்ப கவலையாய் அவனை பார்த்திருந்தனர்.
திவ்யாவிற்கோ அவன் மீது அத்தனை கோபமும் வெறுப்பும் மண்டிக்கிடந்தாலுமே அவள் காதல் கொண்ட மனமோ இத்தனை பேர் முன்னிலையில் அவன் கைகூப்பி நிற்பதை காண முடியாது விழிகளை இறுக மூடி கண்ணீர் சிந்தியது.
அனைவரிடமும் மன்னிப்பை யாசித்தவனோ கௌசிக்கை பார்க்க அவனோ இறுகிப் போய் நின்றிருந்தான் அவன் இறுக்கமே அவன் கோபத்தை காட்ட அவனிடம் எதுவும் பேசாது, தன்னையே விழிகலங்க பார்த்திருந்த திவ்யாவின் புறம் பார்வையை கூட திருப்பாது தன்னருகே இறுகி நின்ற
நேஹாவின் கரங்களை பற்றிக் கொண்டு வேகமாய் நகர முயன்றவனின் நடை தடைபட்டு நின்றது கௌசிக்கின் வார்த்தையில்.
கௌசிக்கின் வார்த்தைகளில் அங்கிருந்த அத்தனை பேருமே அதிர்ந்து தான் நின்றனர்.
நேற்று மதி பற்றிய தகவலை சேகரிக்கவும் அவளின் சித்தியை அழைக்கவும் மதியின் சொந்த ஊர் சென்ற சிவா சிவாங்கி இருவருக்கும் கூட இது அதிர்ச்சியே.
அவர்கள் அவளின் பிறப்பு உள்ளிட்ட அனைத்து தகவலை திரட்டினாலும் அதிலுள்ளவற்றை அந்தளவு ஆராய்ந்தும் பார்க்கவில்லை. அத்தோடு அவளின் சித்தியுடன் அழைப்பின் மூலம் பேசியதும் கூட கௌசிக்காகையால் அவர்கள் என்ன பேசினார்கள் என்பது கூட அவர்களுக்கு தெரிந்திருக்கவில்லை. அதிர்ச்சியோடு இருவரும் ஒருவர் முகம் ஒருவர் பார்த்து நின்றனர்.
பூரணிக்கோ அவன் வார்த்தையில் அத்தனை அதிர்ச்சி.
இன்று தன் அண்ணன் மீதான களங்கத்தை ஒரு மகனாய் அவன் நிரூபிக்கப் போகிறான் என எண்ணியிருந்தவருக்கு கூடுதல் சந்தோஷமாக தன் இரட்டையின் வாரிசை அறிமுகப்படுத்தியிருக்க அதிர்ச்சியில் வாயடைத்து நின்றவர் அவனை நெருங்கி
"க்ரிஷ் கண்ணா என்னப்பா சொல்ற? இது நம்ம தேவியோட பொண்ணா?" என குரல் நடுங்கக் கேட்டவருக்கு ஆமோதிப்பாய் தலையசைத்தவன்
"ஆமா இது தேவி அத்தை பொண்ணு தான். உங்க தங்கைப் பொண்ணு தான்" என்றான் உறுதியாய்.
அதில் கண்கலங்கியவர் விழிகளை அவனருகே நின்றவள் மீது பதித்து நடுங்கும் விரல் கொண்டு அவள் கன்னம் வருடிட அவளுக்குமே விழிகள் கலங்கிப் போனது.
முன் முதலாய் தாயின் உருவத்தில் தன்னெதிரே வந்து நின்றவரைக் கண்டு அதிர்ந்து நின்றவள் அந்நொடி "அம்மா" என்றழைக்கவும் முடியாத நிலையில் நின்றிருக்க. இப்போதோ நடப்பது எதுவும் புரியவில்லை என்றாலும் கணவனின் வார்த்தைகளில் இவர்கள் தன் தாய் வீட்டு சொந்தம் என்பது மட்டும் புரிந்திட அவள் கண்களோ தன் முன்னே தாயின் உருவாய் நின்ற தன் பெரியன்னையை கண்டு கண்ணீரைச் சிந்த இதழோ "அம்மா" என்றழைத்தது தான் தாமதம் அவளை தாவியணைத்திருந்தார் பூரணி.
"அம்மா தான்டா உன் அம்மா தான்" என்றவர் அவளை அணைத்துக் கொண்டு கண்ணீர் சிந்த அவரோடு இணைந்து அவளும் அழுதாள்.
இருவரின் அழுகை அங்கிருந்தவர்களுக்குமே கண்ணீரை வரவைத்தது.
கௌசிக்கோ அத்தையை நெருங்கியவன் "அத்தே அழாதிங்க ரிலாக்ஸ்" என ஆறுதல்படித்திட..
இத்தனை நேரமும் மௌனமாய் அனைத்தையும் வேடிக்கை பார்த்திருந்த விஷ்வாவோ அவர்களை இடையிட்டு "யாரோ ஒரு பொண்ண கூட்டி வந்து இவ தான் என் அத்தை பொண்ணுன்னு சொன்னா எப்பிடி நம்புறது" என நெஞ்சை நிமிர்த்தி நின்றவனை பார்த்து தலையாட்டிச் சிரித்தான் கௌசிக்.
"மறுபடியும் சொல்றேன் நான் பொலீஸ்காரன் ஆதாரம் இல்லாம எதுலயும் இறங்கமாட்டேன்" என்றவன்
சிவாவின் புறம் பார்வையை திருப்ப அந்த பார்வை புரிந்தவனாய் கையில் ஓர் பைலுடன் முன்னே வந்தவன் கௌசிக்கிடம் கொடுக்க அவனோ அதை விஷ்வாவின் புறம் நீட்டியிருந்தான்.
புருவம் சுருங்க அதை வாங்கியவன் அதிலுள்ள அனைத்தையும் நிதானமாய் ஏறிட்டதில் அவன் விழிகளும் அதிர்ச்சியில் விரிந்து கொண்டது.
அவன் அதிர்ச்சியைக் கண்ட கௌசிக்கின் இதழ்கள் வளைய அவனைப் பார்த்தவன்.
"என் அத்தைக்கும் அவர் மனசார விரும்பின கேசவன் மாமாக்கும் சட்டப் பூர்வமாக திருமணம் நடந்ததற்கான மேரேஜ் சர்ட்டிபிக்கேட்.. அதற்கு சாட்சி கையெழுத்தாக அத்தை சர்பாக எங்க அப்பாவும் மாமா சார்பாக அவருடைய நண்பர் மூர்த்தியும் கையெழுத்துப் போட்டியிருக்குற ஆதாரம். வெண்மதி தான் அவங்களோட குழந்தை என்றதற்கான ஆதாரமா மெடிகல் ரிப்போர்ட் அன்ட் மதியோட பேர்த் செர்ட்டிபிகேட்.. அது எல்லாத்துக்கும் மேல அவங்களோட கல்யாணத்தை பதிவு பண்ண நாள்ல அவங்க எடுத்துக் கொண்ட போட்டோ.. எல்லாமே எல்லாமே அதுல இருக்கு" என அவன் ஒவ்வொன்றாய் கூறக் கூற விஷ்வாவின் கரங்கள் அவற்றை எடுத்துப் பார்த்தன.
ஒரு வக்கீலாய் அவனால் இந்த ஆதாரங்களை மறுக்கவே முடியவில்லை
அதுவும் அதில் மாலையிலும் கழுத்துமாக நின்ற கேசவன் மற்றும் பூமாதேவியின் அருகே மூர்த்தி மற்றும் நாராயணன் நின்றிருந்த புகைப்படமும் நிறைமாத கர்ப்பிணியாய் கணவனருகே மங்களகரமாய் புன்னகையுடன் நின்றிருந்த பூமாதேவியின் புகைப்படமும் அவனை மேலும் அதிர்ச்சிக்குள்ளாக்க அதிர்ந்து போய் நின்றிருந்தான்.
"என்ன விஷ்வா அதிர்ச்சியா இருக்கா.. இல்ல இந்த ஆதாரம் போதாது இன்னும் வேணும்னாலும் கொடுக்க நான் ரெடி" என்றவன் பார்வையாலே அவனுக்கு சவால்விட்டு நின்றான்.
விஷ்வாவோ பதிலின்றி மௌனியாகி நின்றான்.
அந்த புகைப்படங்களே அவனுக்கு பல உண்மைகளை கூறினாலும் ஏனோ இன்றுமே தந்தை மரணப்படுக்கையில் கூறியவை காதில் அபஸ்வரமாய் ஒலித்திட நிமிர்ந்து கௌசிக்கை பார்த்தவன் பார்வையில் தெரிந்த நம்பாத் தன்மையில் தலையாட்டிக் கொண்ட கௌசிக்கின் பார்வையோ இப்போது அங்கிருந்த மோகன்ராஜின் மீது அழுத்தமாய் படிந்தது.
நடப்பதையெல்லாம் ஓர் அதிர்வோடு பார்த்திருந்தவருக்கு அவன் அழுத்தமான பார்வை நடுக்கத்தை கிளப்ப பயத்துடன் நின்றிருந்தார் மோகன்ராஜ்.
அவனோ அவரை நெருங்கியவன்
"என்ன மாமா இப்போவாச்சும் உங்க வாயாலே உண்மையை சொல்றீங்களா? இல்லை" அமைதியான குரல் தான் ஆனால் அதில் இருந்த அழுத்தம் அவரை கிலி பிடிக்கச் செய்திட முகத்தில் வியர்வை ஊற்றெடுக்க நின்றிருந்தார் மனிதர்.
அவர் நிலையை கண்டு அவன் இதழ்கள் கேலியாய் வளைந்தது. அவரை விடுத்து அவன் பார்வை விஷ்வாவின் புறம் திரும்பிட அவனோ என்ன சொல்லப் போகிறாய் என்ற கேள்வியை விழிகளில் தேக்கி நின்றிருந்தான்.
அவனையே அழுத்தமாய் பார்த்தவன்
"உன்னோட அப்பாவும் இதோ உண்ட வீட்டுக்கே துரோகம் பண்ண உன் பெரியப்பாவும் சேர்ந்து சொத்துக்காக சொந்த வீட்டு பொண்ணையே கட்டாய கல்யாணம் பண்ண முயற்சி செய்ததுனால தான் என்னோட அப்பா உன்னோட அப்பாவ வெட்டினார்" என்றவன் உண்மையை உரக்க அந்த சபை மத்தியில் போட்டுடைத்தான்.
அவரோ "இல்ல நான் எதுவும் பண்ணல" வேகமாய் மறுத்தவரை திரும்பி ஓர் பார்வை தான் பார்த்தான் கப்பென்று வாய் மூடிக் கொண்டார் மோகன்ராஜ்.
"இங்க இப்போ நான் தான் பேசுவேன் நான் மட்டும் தான் பேசுவேன் புரிஞ்சுதா" அடிக்குரலில் சீறியவன் கர்ஜனையில் நடுங்கித் தான் போனார்.
அவனோ அவரை பார்த்து "உங்களோட பணத்தாசை புத்திக்காக என்னோட அப்பாவோட உயிரை காவு வாங்கிட்டாங்கல்ல" ஆக்ரோஷமாய் சீறியவன் சீறலில் அவரோ விதிவிதிர்த்து நின்றார்.
ஆம் அவன் சொல்வது உண்மை தானே அவருடைய பணத்தாசையினால் உண்டான வன்மம் தானே நாராயணனின் உயிரைக் குடித்தது.
பூரணியை திருமணம் முடித்து வீட்டோடு மாப்பிளையாக வந்தவருக்கு அரண்மனை போன்ற வீடும் அந்த சொத்துக்களும் அவரின் பேராசைகளை தூண்டிவிட
பெரும் தொகையான பணத்தை சூதாட்டம் ரேஸ் போன்ற தவறான வேலைகளுக்கு பயன்படுத்த அதை கண்ட நாராயணனோ பல முறை அதை தடுத்து கண்டித்தார் ஆனால் அப்போதும் அவர் சிறுசிறு தப்புக்களை செய்து கொண்டிருக்க.. பண விசயத்தில் தப்பானவராக இருந்தாலும் தன் தங்கை மீது அன்பாக இருந்த ஒரே காரணத்திற்காக மட்டுமே தங்கைக்காக பொறுத்துக் கொண்டார் நாராயணன்.
இந்த நிலையில் தான் நாராயணின் மற்றைய தங்கை தன் அண்ணணிடம் கேசவனை விரும்புவதாக கூற அவரும் தங்கையின் விருப்பத்திற்கு சம்மதம் கூறியிருந்தார்.
ஆனால் மோகன்ராஜ்ஜின் தம்பி வரதராஜோ பூமாவின் அழகிலும் அவர் சொத்திலும் மோகம் கொண்டு அவரையே திருமணம் செய்யும் எண்ணத்தில் இருக்க.
பூமாதேவியின் காதல் விவகாரத்தை அறிந்து கொண்டவர் தன் அண்ணணிடம் தன் விருப்பத்தை சொல்ல மோகன்ராஜ்ஜும் சொத்து ஆசையில் தம்பியையும் வீட்டின் மருமகனாக்க முடிவு செய்தார்.
அந்த முடிவை நாராயணனிடம் கூறிட மது மாது என அனைத்து கெட்ட பழக்கங்களை கொண்ட வரதராஜ்ஜிற்கு தங்கையை கொடுக்க முற்றாக மறுத்துவிட்டார் அவர்.
நாராயணணின் மறுப்பில் அண்ணன் தம்பி இருவருமே குறுக்கு வழியில் திட்டம் தீட்டினர் அதன்படி பூமாவைக் கடத்தி வந்து கட்டாயத் தாலி கட்டினாள் நிச்சயம் இந்த திருமணத்தை மறுக்க முடியாது என எண்ணியே தங்கள் திட்டத்தை அமுல்படுத்த நினைத்து பூமாவையும் கடத்தியிருந்தவரோ அவர் மீது கொண்ட மோகத்தில் அவரை நாசமும் செய்திருந்தார் வரதராஜ்.
இதை கேள்வியுற்ற நாராயணன் எப்படியோ தங்கையை அந்த அய்யோக்கியன் பிடியிலிருந்து மீட்டெடுத்தவர் தங்கையின் கோலம் கண்டு அண்ணனாய் துடிதுடித்து தான் போனார்.
தங்கையின் இந் நிலைக்கு காரணமானவனை கண்டு எழுந்த கண்மண் தெரியாத கோபத்தில் அவரை வெட்டியிருந்தார்.
சீரழிக்கப்பட்டு உயிருக்காய் போராடிய தன் தங்கையை யாருக்கும் தெரியாது வெளியூர் மருத்துவமனையில் வைத்து சிகிச்சை அளித்தார்.
இந்நிலையில் தான் விசயம் கேள்விபட்டு ஓடி வந்தார் கேசவன்.
அங்கே தான் உயிருக்குயிராய் விரும்பியவள் வாடிய கொடியாய் வதங்கிக் கிடந்ததைப் பார்த்ததும் எதை பற்றியும் யோசிக்காமலே அதிரடியாக அவரை தன் மனைவியாக்க எண்ணிட அதற்கு முற்றாய் மறுத்தார் பூமாதேவி.
அவர் மறுப்புகளை எல்லாம் கண்டுகொள்ளாதவர் தன் காதலியின் கழுத்தில் தாலி கட்டி அவளை தன் மனைவியாக்கிக் கொண்டார்.
கேசவனை பொறுத்தவரையில் அவர் காதலி பரிசுத்தமானவளே என எண்ணியே அவரை தன்மனைவியாக்கிக் கொண்டவர் .தன் மனைவிக்கு நடந்த கொடூரம் இனி யாருக்கும் எக் காலத்திலும் தெரியக் கூடாது தங்களுக்குள்ளே ரகசியமாய் போகட்டும் என்றவர் இனி தாங்கள் எங்கள் ஊருக்கே போய்விடுவதாகவும் கூறி நாராயணனிடமிருந்து சத்தியம் வாங்கி கொண்டு அங்கிருந்து பூமாவுடன் தன் ஊருக்கே கிளம்பினார்.
இத்தனைக்கும் மௌன சாட்சியாக அவரோடு துணையாய் இருந்தது என்னவோ அவரின் ஆருயிர் நண்பன் மூர்த்தியே.
மோகன்ராஜ்ஜிற்கு உண்மை அனைத்தும் தெரிந்தாலும் நாரயணனுக்கு பயந்து வாயை இறுக மூடிக் கொண்டு நாட்களை கடத்தியவருக்கு உள்ளுக்குள் நாராயணனின் மீது அத்தனை வன்மம் நிறைந்திருந்தது.
அவரின் வன்மத்திற்கு வடிகாலாய் தம்பியின் வாரிசுகளும் வந்து சேர அதன் பின் அவரின் நஞ்சு வார்த்தைகளில் அந்த பிஞ்சுகளும் பழிதீர்க்கும் பாம்பாய் காத்திருந்து கடைசியில் நாராயணனின் உயிரையும் பறித்திருந்தனர்.
கௌசிக் நடத்த அனைத்தையும் கூறி முடித்திருந்தான் ஒன்றைத் தவிர.. அது அந்த அய்யோக்கியனால் தன் அத்தை சீரழிக்கப்பட்டதாகும் எந்த ரகசியத்தை தந்தை கட்டிக்காத்தாரோ அதை தானும் மறைத்தாவனாய் மற்றதை கூறி முடித்தான் கௌசிக்.
அவன் கூறியதை கேட்டு அங்கிருந்த அனைவரும் அதிர்ந்து நிற்க விஷ்வாவோ இறுகி போய் நின்றிருந்தான். தன் தந்தைக்கு எதிராய் ஆதாரத்துடன் அவன் அடுக்கிப் போகும் குற்றங்களை பொய்யென்று கூறுவதற்கு அவனிடம் எந்தவொரு ஆதாரமும் இல்லையே.
"இப்போ இந்த இடத்துல என் அப்பா கொலைகாரன் இல்லங்குறத ஆதாரப் பூர்வமா உங்க முன்னாடி நிரூபிச்சுட்டேன். இது உண்மையில்ல பொய்தான்னு உனக்கு தோணிச்சுன்னா உன் அப்பா சொன்னது தான் நிஜம்னு தோணிச்சுன்னா இப்போவே இந்த இடத்துலயே ஆதாரத்தோடு நிரூபி" என சட்டமாய் கூறியவன் மார்புக்குக் குறுக்கே கைகட்டி அவனை பார்த்து நின்றான் கௌசிக்.
அவனின் பார்வையை எதிர் கொள்ள முடியாதவனாய் அமைதியாய் நின்ற அண்ணனின் தோற்றம் கண்டு இத்தனை நேரம் நடப்பதை அமைதியாய் பார்த்து நின்ற நேஹா வாய் திறந்தாள்.
"வாவ் சூப்பர் நல்ல ட்ராம ஐ ம் இம்ரெஸ்ட்" என்றவள் பார்வை கேலியாக கௌசிக்கின் மீது படிந்தது.
அவள் பார்வைக்கு சளைக்காது அழுத்தமாய் கூர் பார்வை பார்த்தவன் இதழ்கள் கேலியாய் வளைந்தது.
நீ வாய்திறக்கும் சந்தர்ப்பத்திற்காகத் தானே காத்திருக்கிறேன் என்பது போல் அவன் சிரிப்பு இருந்தது.
இப்போது அவளும் வாய் திறந்திருக்க இனி அவள் மூக்குடைக்கும் தருணத்திற்காக அமைதியாய் அவளை பேசவிட்டு வேடிக்கை பார்த்தான் கௌசிக்.
அவளும் அதை அறியாதவளாய் எப்படியும் அவனை மண்ணைக் கவ்வ வைக்கும் நோக்கில் பேச ஆரம்பித்தாள்.
"என்ன பொலீஸ் ஸார் உங்களால எந்த அளவு உங்க பதவியைப் பயன்படுத்தி பொய் சாட்சியம் தயார் பண்ண முடியுமோ நல்லா பண்ணிட்டிங்க போல ம்ம்ம் ரொம்ப கெட்டிக்காரர் தான் நீங்க ஆனாலும் நீங்க ஒன்ன மிஸ் பண்ணிட்டிங்க உங்கப்பா செய்த இன்னொரு தப்பு. அதுதான் என் கிட்ட தப்பா நடந்துக்க முயற்சி பண்ணது அதுக்கு என்ன சொல்லப் போறீங்க" குரலில் அத்தன எகத்தாளம் தெறிக்க மிடுக்குடன் கேட்டாள்.
விஷ்வாவிற்கோ இத்தனை ஆதாரங்கள் காட்டியதிலே பல உண்மைகள் புரிந்திருக்க நாராயணன் குற்றமற்றவர் என அவன் வக்கீல் புத்தி உரைக்க நின்றிருந்தவனுக்கு தங்கையின் கேற்ள்வியில் நிச்சயம் அதிலும் அவர் தப்பு இருக்காது என மனது அடித்து சொல்ல மீண்டும் ஒரு முறை இந்த சபை முன்னிலையில் தங்கையின் மானம் கடைபரப்பப்படுவதை விரும்பாதவன் "நேஹா" என அவளை அதட்டு முன்பே கௌசிக் முந்திருந்தான்.
"கண்டிப்பா அதை எப்பிடி மறக்க முடியும் நிச்சயம் உங்களுக்கு நடந்த தப்புக்கு நியாயம் வாங்கியே தருவேன்" என நக்கலாய் கூறியவன் வார்த்தையில்
"என்ன கிரிமினலா யோசிச்சு இதுலயிருந்தும் உன் அப்பாவ காப்பாத்திடலாம்னு நினைப்பா" என்றாள்.
"ம்ஹூம் ஒரு பொலீஸா நான் கிரிமினலா யோசிக்குறத விட ஒரு பொண்ணா நீங்க செய்த கிரிமினல் வேலை தான் பெர்பெக்ட்.. மிஸிஸ் நேஹா" என்றதுமே
நேஹாவிற்கு உள்ளுக்குள் உதறத் தொடங்கியது இருந்தும் அதற்கு ஆதாரம் அவனிடம் இருக்காது என்ற திமிறுடன் நிமிர்ந்து நின்றவள்.
"நீ சொல்ற எதுவுமே உண்மையில்லை நீ இப்போ சொன்ன ஆதாரம் எல்லாம் பொய் உன் அப்பன் செய்ததை மறைக்க உன் அதிகாரத்தை பயன்படுத்தி நீ போலியா உருவாக்கின ஆதாரம் அதெல்லாம் காட்டினா மட்டும் உன் அப்பா எவ்வளவு கீழ்த்தரமானவன்னு இல்லன்னு ஆகிடுமா?" என வார்த்தைகளை விட்டவள் அக்கணம் ஒன்றை மறந்து போனாள்.
அவர்களின் அப்பா காலத்து உண்மைகளே தோண்டித்துருவி கண்டு பிடித்தவனுக்கு சில காலம் முன் அவன் வாழ்வில் நடந்த சூழ்ச்சியை கண்டுபிடிக்க அத்தனை கடினமாய் இருக்காது என்பது.
அவளின் வார்த்தைகளில் எழுந்த கோபத்தை கைமுஷ்டி இறுக்கி கட்டுபடுத்தியவன் நிதானமாய் நிமிர்ந்து அவளைப் பார்த்தான்.
அந்த ஒற்றைப் பார்வையில் அவள் முதுகுத் தண்டு சில்லிட்டது.
"வெல்.. இப்போ நான் சொன்னது எல்லாமே பொய்யாவே இருக்கட்டுமே ஆனா இப்போ நிஜத்த சொல்றதுக்காகவே நான் உங்களுக்காக ஸ்பெஷல் குறும்படம் காட்டுறேன் அதைப் பார்த்துட்டு உண்மையை நீங்களே தெரிஞ்சுக்கங்களே மிஸிஸ் நேஹா மேடம்" என அதி நக்கலாய் கூறியவன் பார்வை திருவைப் பார்க்க திரு அவனும் தலையசைத்து முன்னே வந்தவன் தான் ஏற்கனவே கையில் வைத்திருந்த டெப்பில் அந்த வீடியோவை ஓட வைத்தான்.
கௌசிக்கின் பார்வையில் முன்னே வந்து நின்ற திருவைக் கண்டு அனைவருக்கும் அதிர்ச்சி தான்.
நேற்று அத்தனை மோசமாய் அவனை திட்டியவன் இன்று அவன் கண்ணசைவிற்கு முன்னே வந்து நிற்கிறானென்றாள்.
"அப்போ இவனும் அவன் ஆளா துரோகி" என முனுமுனுத்த மோகன்ராஜிற்கோ இவன் எதற்காக தன் உயிர் நண்பனை விடுத்து தங்களோடு கூட்டு சேர்ந்தான் என்பதற்கு காரணம் அவன் ஓடவிட்ட வீடியோ மூலம் தெள்ளத் தெளிவாய் புரிந்திட அவரின் பார்வை திருவை முறைக்க அவனோ அவரை அற்பமாய் பார்த்து வைத்தான்.
தங்கள் முன் ஓடியே வீடியோவில் பார்வையை பதித்திருந்தவர்களுக்கோ அத்தனை அதிர்ச்சி.
அதில் மோகன்ராஜ் போதையில் தாங்கள் செய்த குற்றத்தை உளறிக் கொண்டிருக்க அத்தோடு நேஹாவிற்கு அழைத்து அவள் வாயாலும் அவள் செய்ததை கேட்டதும் அந்த வீடியோவில் பதிவாகிருந்தது.
அதைப் பார்த்து நேஹாவிற்கு அத்தனை அதிர்ச்சி தன் வார்த்தைகளாலே தன்னை மடக்கிவிட்டானே என்று அத்தனை கோபம் பொங்கிட அவனை முறைத்திருந்தவளுக்கு துளி கூட தான் செய்த குற்றத்தினால் குற்றவுணர்ச்சி எழவில்லை.
வீடியோவில் பார்த்ததை விஷ்வாவோ நம்ப முடியாது உறைந்து நின்றிருந்தான்.
தன் தங்கையா இத்தனை கீழ்த்தரமான செயலுக்கு ஒத்துக் கொண்டாள் என்பதை ஏற்க முடியாதவனாய் மனம் கூச நின்றவன் பார்வை தங்கையை வெறித்தது.
அண்ணனின் பார்வையில் படபடத்தவள்
"இல்ல இது.. இது பொய் இவன் சீட் பண்றான்" என்று உச்சத்தில் கத்திட அவள் சொல்வதை நம்புவதற்கு அங்கு யாரும் தயாராக இல்லை.
கௌசிக்கிற்கோ அவள் முகம் காட்டிய பதற்றத்தை பார்த்தவனுக்கு அன்று இதே இடத்தில் தன் தந்தையை அவமானப்படுத்தியவளுக்கு தக்க தண்டனை கொடுத்த நிம்மதி எழ அவளை நோக்கி கேலி புன்னகையுடன்
"என்ன மேடம் குறும்படம் எப்பிடி இருக்கு செம்ம ட்விஸ்ட்ல" கேட்டிட..
அதில் கோபம் அதி உச்சத்தில் ஏறியவள் "யூ ராஸ்கல்" என கத்திக் கொண்டே அவனை நெருங்கு முன்னே இடியென அவன் கன்னத்தில் அறைந்திருந்தான் விஷ்வா.
அதில் தொப்பென்று கீழே வீழ்ந்தவள் நிமிர்ந்து தன்னை அடித்த அண்ணனை அதிர்ச்சியாய் பார்க்க அவனோ ருத்ர மூர்த்தியாய் நின்றிருந்தான்.
"ஸ்ஸ் இனி ஒரு வார்த்தை பேசின உன்ன நானே கொன்னுடுவேன்" ஒற்றை விரல் நீட்டி அவளை எச்சரித்தவன் சபை நடுவே திரும்பியவனாய் அனைவரும் முன்னே கைகூப்பி "எல்லாரும் எங்கள மன்னிச்சிடுங்க.. தப்பெல்லாம் எங்க மேல தான் எங்களால ஒரு உயிர் இறந்துட்டு அதுக்கு நீங்க என்ன தண்டனை தந்தாலும் ஏத்துக்க நான் தயார்" என்றவனை அங்கிருந்த அனைவரும் திட்டத் தொடங்கினர்.
"செய்றதெல்லாம் செய்துட்டு மன்னிப்பு கேட்டா போன உயிர் வந்துடுமா"
"அப்பன போல தானே புள்ளைங்களும் இருப்பாங்க அதான் அந்த பொண்ணு வெக்கமே இல்லாம நடந்திருக்கு ச்சீ"
"வளர்த்தவரோட உயிரையே காவு வாங்கியிருக்குங்க இதுங்கள்லாம் என்ன ஜென்மமோ"
"உண்ட வீட்டுக்கு ரெண்டகம் பண்ணியிருக்குங்க இதெல்லாம் எங்க நல்லா வாழபோகுது நாசமாத்தான் போகும்" பல வசவு சொற்கள் வசைமாறிப் பொழிய கூனிக்குறுகி இறுகிப் போய் நின்றான் விஷ்வா.
தான் செய்த தவறுக்கு இதெல்லாம் பெரிதாகவே இல்லை என அவன் மனம் குற்றவுணர்ச்சியில் புழுங்கித் தவித்தது.
நேஹாவிற்கோ அண்ணன் அடித்த அடியோடு அவர்களின் வசவுச் சொற்களையும் கேட்க முடியாதவள் முகம் இறுக நின்றிருந்தாள்.
மோகன்ராஜிற்கோ நடப்பவை அனைத்தையும் பார்த்து வேற மாதிரியான பயம் தொற்றிக் கொண்டது.
எங்கு தான் செய்த தவறிற்கு தன்னை வீட்டை விட்டு விரட்டிவிடுவானோ என்ற பயத்துடன் நின்றிருந்தவர் பார்வை மனைவியின் புறம் திரும்ப அவர் இவரை பார்த்தாள் அல்லவா.
ஆதாரப் பூர்வமாய் உண்மைகள் நிரூபிக்கப்பட்டதில் தன் தவறை புரிந்து கொண்ட விஷ்வாவிற்கு இனி அங்கு நிற்க முடியாதவனாய் அங்கிருந்த குடும்பத்தினரிடம் திரும்பியவன்
"மன்னிச்சிடுங்க இந்த மன்னிப்பை கேட்க கூட தகுதியே இல்லாத இடத்துல நானிருக்கேன். ஆனா செய்தது தப்புன்னு உணர்ந்து என்னால மன்னிப்பு மட்டும் தான் கேக்க முடியும்" கைகூப்பி தலை கவிழ்ந்து மன்னிப்பை யாசித்தவன் கண்ணின் ஓரம் கசிந்தது.
ஆண்மகன் அவன் செய்த தப்பிற்காக அத்தனை பேர் முன்னிலையில் மன்னிப்பை யாசித்து நிற்க வீட்டுப் பெண்களின் முகத்திலோ கவலை சூழ்ந்தது.
என்ன தான் அவன் பழிவெறி கொண்டு இந்த வீட்டில் வளர்ந்திருந்து தவறு செய்தாலும் அவனை தங்கள் வீட்டுப் பிள்ளையாய் எண்ணி உண்மையான அன்பை வாரிவழங்கியவர்களுக்கு அவன் உடைந்து போய் நின்றிருந்த கோலம் அவர்களின் தாய்மை தட்டியெழுப்ப கவலையாய் அவனை பார்த்திருந்தனர்.
திவ்யாவிற்கோ அவன் மீது அத்தனை கோபமும் வெறுப்பும் மண்டிக்கிடந்தாலுமே அவள் காதல் கொண்ட மனமோ இத்தனை பேர் முன்னிலையில் அவன் கைகூப்பி நிற்பதை காண முடியாது விழிகளை இறுக மூடி கண்ணீர் சிந்தியது.
அனைவரிடமும் மன்னிப்பை யாசித்தவனோ கௌசிக்கை பார்க்க அவனோ இறுகிப் போய் நின்றிருந்தான் அவன் இறுக்கமே அவன் கோபத்தை காட்ட அவனிடம் எதுவும் பேசாது, தன்னையே விழிகலங்க பார்த்திருந்த திவ்யாவின் புறம் பார்வையை கூட திருப்பாது தன்னருகே இறுகி நின்ற
நேஹாவின் கரங்களை பற்றிக் கொண்டு வேகமாய் நகர முயன்றவனின் நடை தடைபட்டு நின்றது கௌசிக்கின் வார்த்தையில்.
Last edited:
Habi
Moderator
அத்தியாயம் - 21
"என்னோட தங்கையோட வாழ்க்கைக்கு நீ இன்னுமே பதில் சொல்லல விஷ்வா" என்ற கௌசிக்கின் வார்த்தையில் உடல் இறுக தன் நடையை நிறுத்தியவன் திரும்பி கௌசிக்கை பார்க்க அவனோ மார்பிற்கு குறுக்கே கரங்களை கட்டிக் கொண்டவனாய் அழுத்தமாய் நின்றிருந்தான்.
"என்னோட தங்கைக்கு காதல்ங்குற பெயர்ல நீ செய்த துரோகம் கல்யாணங்குற பேர்ல நீ செய்த அநியாயம் இதுக்கெல்லாம் மொத்தமா பதில் சொல்லிட்டு இந்த வீட்ட விட்டு நீ போகலாம்" என்றவனின் வார்த்தையின் அழுத்தம் எதிரிலிருந்தவனை குறி தவறாது தாக்கியது.
இத்தனை நேரம் செய்த தப்பிற்காக குற்றவுணர்ச்சியில் மன்னிப்பை யாசித்து அமைதியாய் விடைபெற்று கிளம்ப முயன்றவனின் அமைதியை சீண்டிப் பார்த்தது கௌசிக்கின் வார்த்தைகள்.
'துரோகமா? அதுவும் காதல் துரோகமா? இவனுக்கு என்ன தெரியும் என்னுடைய காதலை பற்றி' அவன் காதல் கொண்ட மனமோ அவன் வார்த்தையில் சிலிர்த்தெழுந்தது.
உண்மையாய் காதலித்தவனல்லவா.. அதனாலே தன் காதலை பொய்மை போன்று பேசிய அவன் வார்த்தைகளில் கோபம் கொப்பளித்தது அவனிற்கு.
அதில் முகம் இறுக கௌசிக்கை நிமிர்ந்து பார்த்த விஷ்வாவின் கனல் கக்கும் பார்வையை அலட்டலேயின்றி எதிர் கொண்டு நின்றிருந்தான் கௌசிக்.
"காதல்ங்குற பேர்ல நான் துரோகம் பண்ணல.. காதலிச்சு தான் மனம் விரும்பி தான் அவ கழுத்துல தாலியை கட்டினேன்.. பழிவாங்கனும்னு வெறி என் மனசுல ஆழ பதிஞ்சு இருந்தாலும் அதற்கு பகடையா ஒரு போதும் என் காதல பணயம் வைக்க நான் நினைச்சதில்ல.. என்ன நடந்தாலும் அவள விட்டுட கூடாதுங்குற உறுதியோட தான் அவ கழுத்துல தாலியை கட்டினேன் ஆனா அந்த காதலுக்கும் தாலிக்கும் அர்த்தமே இல்லாம போயிடுச்சு" கோபமாய் ஆரம்பித்தவன் குரல் இறுதியில் வலியை சுமந்து சோகமாய் முடித்திட முயன்று தன் உணர்வுகளை கட்டுப்படுத்தி நின்றான்.
அவன் வார்த்தையில் கௌசிக்கின் இதழ்கள் யாரும் அறியா வண்ணம் புன்னகைத்து மீண்டது.
அவனுக்கா அவர்கள் காதல் பற்றி தெரியாது. அவர்களது காதலை முதலில் கண்டு கொண்டு அவர்களது திருமணத்திற்கு வித்திட்டதற்கு முக்கிய காரணகர்த்தாவே அவனாக இருக்க எப்படி அவன் காதல் புரியாமல் போகும்.
விஷ்வாவின் வார்த்தைகளில் திவ்யாவின் காதல் மனமோ துடிதுடித்துப் போனது. என்ன தான் அவனை வேண்டாம் என தூக்கியெறிந்தாலும் இத்தனை நாள் பிரிவில் அவனை எண்ணி அவள் ஊமையாய் அழுத நாட்கள் எத்தனையோ அது அவள் மட்டுமே அறிந்த ரகசியமல்லவா.
"சரி இப்போ உன்னோட முடிவு என்ன? என் தங்கை வாழ்க்கைகாக உன்னோட முடிவு?"
என்றான்.
நடந்த முடிந்த ஒன்றிற்காக இனி வாழவேண்டிய தங்கையின் வாழ்க்கையை சிதைக்க அண்ணனாய் அவன் மனம் ஒப்பவில்லை.. தங்கையின் காதலை அறிந்தவனுக்கு நிச்சயம் தங்கை இன்னொருவனை தன் வாழ்க்கைத் துணையாய் ஏற்றுக் கொள்ள மாட்டாள் என தெள்ளத் தெளிவாய் அறிந்து வைத்தவன் அதனாலே ஒரு முடிவுக்கு வந்தவனாய் விஷ்வாவிடம் பேச்சை ஆரம்பித்திருந்தான்.
இருவரின் பேச்சையும் கேட்டிருந்த சிவாவிற்கோ அத்தனை ஆத்திரம் கிளர்ந்தது. தந்தையின் இறப்பிற்கு காரணமானவன் தங்கையின் வாழ்க்கையை சிதைக்க காரணமானவனிடமே தன் அண்ணன் அமைதியாய் பேசுவது பிடிக்காமல் தான் போனது.
"அண்ணா நீ எதுக்கு இவன் கிட்ட நின்னு பேசிட்டிருக்க போக சொல்லு" காட்டுக் கத்தலாய் கத்திய சிவாவின் புறம் பார்வையை திருப்பியவன் பார்வையாலே அவனை பேசாதே என்க.. "அண்ணா" என பேச வந்தவனின் பேச்சு தடைபட்டது கௌசிக்கின் "சிவா" என்ற அழுத்தமான குரலில். அதில் அடங்கிப் போனவன் கோபமாய் நின்றிருந்தான்.
"திவ்யாவோட வாழ்க்கைக்கு பதில் சொல்லிட்டு நீ இங்க இருந்து தாராளமா போகலாம்" என்றவன் நிறுத்தி "என் தங்கையோட வாழ்க்கையை சீர்படுத்துறது ஒரு அண்ணனா என்னோட கடமை உன்னோட அவ வாழ்க்கையை முடிஞ்சு போக நான் விடமாட்டேன். நிச்சயமா நான் அவளுக்கான வாழ்க்கையை தேடி கொடுப்பேன் இதெல்லாம் நடக்கனும்னா அதுக்கு முதல் உங்களுக்கு விவாகரத்து ஆகனும்"
அழுத்தமாய் கூறியவன் வார்த்தையில் அதிர்ந்து போனது என்னவோ விஷ்வா திவ்யா இருவருமே.
விஷ்வாவை அழுத்தமாய் பார்த்த கௌசிக்கோ "எனக்கு தெரியும் விஷ்வா உங்க கல்யாணத்துக்கு முன்னாடியே நீ சட்ட பூர்வமா திவ்யாவை உன்னோட மனைவியாக்கிக் கொண்டது" என்றதுமே தான் மறைவாய் செய்ததையும் அவன் கண்டு கொண்டான் என்பது புரிந்தது விஷ்வாவிற்கு.
ஆம் சம்பிராதயமாய் தன்னவள் கழுத்தில் தாலி கட்டும் முன்பே சட்ட ரீதியாய் அவளையே தன் துணையாக்கி கொண்டான் விஷ்வா.
வக்கீல் மூளையல்லவா அதனாலே முன்கூட்டியே அவளை சட்ட ரீதியாய் தன்னவளாக்கிக் கொண்டு தன்னிடம் தக்க வைக்க எண்ணிக் கொண்டவன் அதை திவ்யாவே அறியாத வண்ணம் செய்து முடித்திருந்தான்.
தங்கள் பழிவெறியினால் தன்னவள் தன்னை விட்டு கைநழுவி விடக்கூடாது என்பதற்காகவே அவன் அவ்வாறு திட்டமிட்டு செய்திருந்தவன் இந்த ஒற்றைப் பத்திரம் தங்கள் வாழ்க்கை பிணைத்துவிடும் என அக்கணம் அளாதி நம்பிக்கை வைத்திருக்க அவன் நம்பிக்கைகை முற்றாய் உடைத்தெறிந்தது திருமணமன்று திவ்யாவின் செயல்.
காதலே வேணாம் என்று அவள் தாலியை தூக்கி வீசிய பின் அந்த வெற்று காகிதம் மட்டும் அவர்கள் வாழ்க்கையை உயிர்ப்பித்து விடுமா? என்ற எண்ணத்திலே அதைபற்றி சிந்திக்காதவனாய் காலத்தை கடத்திருந்தான் விஷ்வா.
பிரிந்திருந்தாலும் அவன் காதல் மனதில் அவள் மனைவியாய் ஆட்சி செய்ய சட்ட ரீதியாய் நீ என் மனைவி நான் உன் கணவன் என்ற எண்ணத்தில் சிறு நிம்மதியோடு வாழ்ந்தவனுக்கு விவாகரத்து என்ற வார்த்தையில் அவன் கனவு வாழ்க்கையை சிதைந்து போய்விடுமோ என எண்ணி வலியோடு நின்றிருந்தான்.
திவ்யாவிற்கோ அண்ணனின் வார்த்தைகளில் தான் சட்ட ரீதியாய் அவன் மனைவியாய் இருக்கிறோமா என்ற எண்ணமே அவளறியாது உள்ளத்தில் ஓர் இதத்தை பரப்பிச் செல்ல அந்த இதத்தை அனுபவிக்க முடியாது தடுத்தது அவனின் விவாகரத்து என்ற ஒற்றை வார்த்தை.
இருவரும் அவர்கள் மனநிலையில் துடித்து நிற்க கௌசிக்கோ விஷ்வாவின் முடிவிற்காக காத்து நின்றான்.
கௌசிக்கின் முகம் பார்த்த விஷ்வாவிற்கு அவன் முகத்திலிருந்த தீவிரமே சொல்லாமல் சொல்லியது அவன் எதையும் செய்யத் தயாராக இருப்பதை.
சிறிது நேரம் கண்மூடி யோசித்த விஷ்வாவின் மனமோ இத்தனை நாள் முட்டாள் தனமாய் தன் காதலைத் தொலைத்ததை எண்ணி தன்னையே சபித்துக் கொள்ள அக்கணம் ஓர் முடிவெடுத்தவனாய் நிமிர்ந்தவன் பார்வை கௌசிக்கை தைரியமாய் எதிர்கொண்டது.
அந்த ஒற்றைப் பார்வையிலே புரிந்து கொண்ட கௌசிக்கின் பார்வையோ மணமேடையை சுட்டிகாட்ட அது புரிந்தவனாய் மணமேடையில் சென்று அமர்ந்து கொண்டான் விஷ்வா.
கௌசிக் அவன் செய்கையில் மெலிதாய் சிரித்தவன் தன் தாயின் புறம் பார்வை திருப்பினான் அவனுக்கு தாயின் சம்மதமும் முக்கியமல்லவா?
எங்கு தந்தையின் இறப்பிற்கு காரணமானவனை தன் மகளுக்கு கணவனாக ஏற்றுக் கொள்ள விரும்பமாட்டாரோ என்று அவனுக்கு மனதினோரம் ஓர் கேள்வியெழுந்தாலும் தாயை நன்கு அறிந்தவனாய் அவர் புறம் பார்க்க.
மகனின் பார்வையை அறியாததா தாயுள்ளம்.
என்ன தான் கணவனின் இழப்பு பெரும்மிழப்பாகவே இருந்தாலும் தன் பிள்ளைகளின் சந்தோஷமான எதிர்கால வாழ்க்கை அவருக்கு முக்கியமல்லவா.
அவனுக்கு புன்னகையுடன் கண்கலங்க தலையசைத்தவர் அங்கே நின்ற திவ்யாவிடம் "போய் உட்காருடா" என்க அவளோ அசைவின்றி விறைத்து நின்றாள்.
தங்கையின் செயலில் அவள் மனதை படித்தவனாய் அவளருகே நெருங்கியவன்
"திவி போய் உட்கார்" என்றான் அமர்த்தலான குரலில் அந்தக் குரலில் நிமிர்ந்த திவ்யாவின் வலி நிறைந்த பார்வையை சளைக்காது எதிர்கொண்டவன் "போய் உட்காரு அம்மு" என்றதும் அவள் கண்ணிலிருந்து ஒரு சொட்டுக் கண்ணீர் கன்னத்தை நனைக்க அவன் சொல்லுக்குக் கட்டுப்பட்டு கால்களோ மணமேடையில் இருந்த விஷ்வாவின் அருகில் சென்றமர்ந்தது.
அண்ணனின் செயலில் சிவாவிற்கு எல்லையில்லா கோபம் உண்டான போதிலும் தன் அண்ணனை எதிர்த்துப் பேசமுடியாதவனாய் கைமுஷ்டி இறுக கோபத்துடன் விறைத்து நின்றான்.
அண்ணனின் செயலில் அவனை தடுக்க முடியாதவளாய் கையாலாகாததனத்தோடு சில நொடி அங்கே வெறித்து நின்ற நேஹாவோ அதற்கு மேல் அங்கு நில்லாதவளாய் வேகமாய் அந்த வீட்டை விட்டு விறுவிறுவென கிளம்பிச் சென்றாள்.
மணமேடையிலிருந்து தங்கை போவதை வேதனையோடு பார்த்திருந்த விஷ்வாவோ அவளை தடுக்கத் தோன்றாது அப்படியே அமர்ந்திருந்தான்.
அன்று பழிவெறிக்காக காதலை தூக்கி வீசிச் சென்றவன் இம்முறை அவன் தன் காதலுக்காக சுயநலமாய் முடிவெடுத்துக் கொண்டான்.
மங்கள நாதம் முழங்க மீண்டும் அங்கே ஒரு காதல் கதைக்கான அச்சாரம் போடப்பட்டது.
மணித்துளிகள் கடக்க வந்திருந்த விருந்தினர் அனைவரும் வெளியேறியிருக்க அந்த ஹாலில் அமர்ந்திருந்த குடும்பத்தினரும் அனைவரிடம் ஓர் அசாத்திய அமைதி.
ஒவ்வொருவரும் ஒவ்வொரு மனநிலையில் இருக்க அங்கு பயத்தில் நின்றிருந்தது என்னவோ மோகன்ராஜ் மட்டுமே.
இனி தன் நிலை என்னாகுமோ என பயந்தவாறே எதுவுமே பேசாது நின்றிருந்தவர் பார்வை கௌசிக்கை பார்க்க அவன் பார்வை மொத்தமும்
மணமேடையிலிருந்து இறங்கியதிலிருந்தே யார் முகம் பாராது தலை குனிந்து நின்ற தங்கையின் மீதே நிலைத்திருந்தது.
அவன் அறிவான் நிச்சயம் தங்கை தன் மீது எத்தனை வருத்ததில் இருப்பாளென்று இருந்தும் அவன் அவள் வாழ்க்கையை காக்க வேண்டிய பொறுப்பில் இருந்ததால் அவள் மறுப்பையும் தாண்டி இந்த திருமணத்தை நடத்திவிட்டான்.
அவளை பார்த்தவாறே அவளருகே நெருங்கியவன் அவள் முகத்தை நிமிர்த்த அவளோ அவன் கரத்தை தட்டிவிட்டு அவனை நிமிர்ந்தும் பாராது அங்கிருந்து வேகமாய் விலகிச் செல்ல அவளைத் தொடர்ந்து அவனை முறைத்துவிட்டு அவள் பின்னே சென்றான் சிவா.
போகும் இருவரையும் பார்த்தவனுக்கு அவர்களது இந்தங் கோபம் சிரிப்பை தர தலையாட்டி சிரித்தவாறே விஷ்வாவின் புறம் திரும்ப அவனோ கைகட்டி இறுகி நின்றிருந்தான்.
அவன் மனநிலை புரிந்தவன் இப்போது அவனுக்கு சற்று அமைதி தேவை என்பதை உணர்ந்து திருவிடம் அவனை அழைத்துச் செல்லுமாறு கூறிட திருவும் விஷ்வாவை அழைத்து கொண்டு அங்கிருந்து நகர்ந்தான்.
இப்போது மிஞ்சியிருந்தவர்களிடம் திரும்பிய கௌசிக்கின் பார்வையோ அங்கே தன் அத்தையின் கைப்பிடியில் திக்குத் தெரியாத குழந்தை போல் முழித்துக் கொண்டிருந்த தன் மனையாள் மீதே படிந்தது.
அவளது நிலை கண்டு அவனுக்கு சிரிப்பு கூட எழுந்தது.
பூரணியோ சொல்லெண்ணா மகிழ்ச்சியில் தத்தளித்துக் கொண்டிருந்தார்..
தன்னருகே அமர்ந்திருந்தவள் கரத்தை வருடிக் கொண்டே மௌனமாய் அமர்ந்திருந்தவர் "அத்தம்மா" என்றவனின் குரலில் நிமிர்ந்து அவனைப் பார்க்க அவர் முன்னே கவரிடப்பட்ட ஒரு கடித உறையை நீட்டினான் கௌசிக்.
மதிக்கு அவன் கையிலிருந்ததை கண்டதும் இது தன்னுடையது தான் என்பது புரிய அவனைப் பார்த்தாள்.
அவள் தன்னை பார்ப்பதை கண்டவனும் ஒற்றைக் கண்சிமிட்டி சிரித்திட அதில் அதிர்ந்து விழித்தவள் தன் பார்வையை தளைத்துக் கொள்ள அவனோ சிரித்துக் கொண்டான்.
பூரணியோ தன் முன் நீட்டியிருந்த கடிதத்தை புரியாது பார்த்தவாறே வாங்கியவர் "என்னப்பா இது" என்றார்.
"அப்பாக்கு மதியோட அப்பா எழுதின கடிதம்..மதி இந்த வீட்டுக்கு வந்து சேரும் போது அவ தான் இந்த வீட்டு வாரிசு என்பதற்கான எழுத்து பூர்வமான ஆதாரம் தான் இந்த கடிதம்" என்றான்.
அந்த கடிதத்தை பிரித்து படித்தவருக்கு தங்கையின் வார்த்தைகளாய் எழுதப்பட்டிருந்த அவளின் ஆசைகளை படித்தவர் தங்கையின் நியாபகத்தில் கண்கலங்கினார்.
பெரியன்னையின் கண்ணீரை காண முடியாதவளாய் அவரை அணைத்து சமாதானம் செய்தாள் வெண்மதி.
அப்போதும் அவர் அழுகையை நிற்காது போக அவரின் மறுபுறம் அமர்ந்தவன் "அழாதிங்க அத்தை தேவி அத்தை ஆசபட்ட போலவே அவங்க மக அவங்க குடும்பத்துகிட்ட வந்து சேர்ந்திட்டா இனி அவங்க ஆசைப்படி அவள பார்த்துக்குறது உங்க பொறுப்பு.. இந்த அழுகையெல்லாம் விட்டுடு உங்க மக கூட சந்தோஷமா இருங்க" என ஆறுதலாய் பேசியவன் அவர் மனதை மாற்றும் விதமாய் குறும்புடன்.
"பட் வன் கண்டிஷன்.. என் பொண்டாட்டியே எப்பிடி தரேன்னோ அப்பிடியே என்கிட்ட சீக்கிரமா தந்திடுங்க.. எனக்கு இந்த பூனைக்குட்டி தான் வேணும்" என்றதும் அவரோ அவன் கூற்றில் வாய்விட்டு சிரித்தவர்.
"என் பொண்ணு உனக்கு பூனைகுட்டியாடா படுவா" என அவன் காதை திருக.
அவனோ "இல்லையா பின்ன எப்போ பாரு பாலை திருடி குடிச்ச கிட்டி(kitty) போல திருதிருனு முழிச்சிட்டு இருந்தா பூனைனு தானே சொல்லலாம்" என்க அவன் கூறிய பாவனையில் அங்கிருந்த அனைவரும் சிரித்துக் கொண்டனர்.
சிறு பிள்ளை போல தன் அத்தையோடு மல்லுகட்டும் அந்த காவலனை இமைக்காது பார்த்திருந்த பெண்ணவளுக்கோ அக்கணம் அவன் மீது ஓர் ஈர்ப்பு இழையோட இமை சிமிட்டாது அவனைப் பார்த்தாள்.
அவள் பார்வை தன் மீதே நிலைத்தது கண்டு இதழ் மடித்து சிரித்தவன் விழிகள் அவள் விழியோடு விழி கலந்து கண்சிமிட்டிட அவன் செயலில் முகம் சிவக்க குனிந்து கொண்டாள்.
அதில் மேலும் புன்னகை விரிந்தவனாய் அவளை பார்த்தவன் பின் தன் தாயிடம் பேசிவிட்டு திரும்ப அங்கே புன்னகையுடன் நின்ற தன் சித்தி மற்றும் தங்கை நித்யாவுடனும் பேசியவன் அங்கே அமர்ந்திருந்த கோகுல கிருஷ்ணாவிடம் பேசாது தவிர்த்தான்.
அவரும் அவனின் ஒதுக்கத்தை உணர்ந்து அமைதியாய் அவ்விடம் விட்டு நகர்ந்திருக்க அவரோடு பாரி காவேரி இருவரும் நழுவியிருந்தனர்.
மோகன்ராஜ்ஜிற்குமே எங்கு தான் இங்கு நின்றால் தன்னை வீட்டை விட்டு வெளியேறச் சொல்வானோ என பயந்தவராய் யாரும் அறியா வண்ணம் அங்கிருந்து நழுவி ஓடிட போகும் அவரை மர்மச் சிரிப்புடன் பார்த்தான் கௌசிக்.
அவருக்கான தண்டனையை அவன் எப்போதோ திர்மானித்திருக்க அதற்கான நேரம் இது இல்லை என்பதாலே அவரை போகவிட்டு அமைதியாய் நின்றவன் மதியின் சித்தி கஸ்தூரி மற்றும் மூர்த்தியை நெருங்கினான்.
"ரொம்ப நன்றி நீங்க இரண்டு பேரும் என்னோட அழைப்பை ஏற்று இங்க வர சம்மதிச்சதுக்கு" இருவரிடமும் கைகூப்பி வணங்கி நன்றியை கூறியவனை புன்னகையுடன் பார்த்தனர்.
"என் பொண்ண வீட்ட விட்டு அந்த அர்த்த ராத்திரில தனியே அனுப்பிட்டு இத்தனை நாளும் வயித்துல நெருப்ப கட்டிடு ராத்திரி பகல்னு பாராம அந்த கடவுள்கிட்ட நான் வேண்டின வேண்டுதல்களுக்கு எல்லாம் பலன் கிடச்சிட்டு தம்பி.. அதுவே எனக்கு ரொம்ப சந்தோஷம்.. அவ அப்பா அம்மா ஆசைபட்ட போலவே அவ குடும்பத்தோட சேர்ந்துட்டா இதுவே போதும்" கண்கலங்க கூறிய கஸ்தூரியின் பார்வையோ கமலம் பூரணி மத்தியில் அமர்ந்து புன்னகை முகமாய் அமர்ந்திருந்த வெண்மதி மீது நிறைவுடன் படிந்து மீண்டது.
அவர் வார்த்தையில் தன்னவளின் மீதான அவர் பாசத்தை புரிந்தவனாய் நிறைவுடன் புன்னகைத்தான்.
"சின்ன வயசுலயிருந்தே அவகிட்ட கடுமையா நடந்துகிட்டாலும் மனசளவுல அவள என் பொண்ணா தான் நினைச்சேன். எப்போ என் தம்பியினால அவளுக்கு ஆபத்துனு தெரிஞ்சுச்சோ அப்போவே அவசரமா அவளுக்கு கல்யாணம் பண்ணி அவ அப்பா சொன்ன மாதிரி அவ குடும்பத்த தேடி அவ புருசங்கூட அனுப்பி வெச்சிடலாம்னு நினைச்சேன் ஆனா அது தெரிஞ்சு என் தம்பி ஏதோ பெருசா எங்களுக்கு எதிரா பண்ண போறான்னு தெரிஞ்சுது அவன் மட்டுமே பிரச்சனை பண்ண துணிஞ்சவன்னா நான் தனியாளா நின்னு கூட என் பொண்ண காப்பாத்தியிருப்பேன் ஆனா அவனுங்க முன்னாடி ஒத்த பொம்புளையா என்னால சமாளிக்க முடியாதுங்குறதுனால தான் அவள தனியா அனுப்ப வேண்டிய சூழ்நிலைக் கைதியாகிப் போயிட்டேன்" என்றவர் கண்கள் கலங்கிப் போனது.
"ஆனா இனி அவங்களால என் பொண்ணுக்கு எந்த ஆபத்தும் வராது..அந்த நம்பிக்கையோட இனி நான் நிம்மதியாயிருப்பேன்" என்றவரை புருவம் சுருங்க பார்த்தவன் அவரிடம் அதைபற்றி கேட்க முதலே கஸ்தூரியை அழைத்திருந்தார் பூரணி.
அவர் அழைப்பில் கஸ்தூரியும் மூர்த்தியும் அவர்களை நோக்கிச் சென்றிட யோசனையாய் நின்றவனின் கரத்தை பற்றி கொண்டாள் சிவாங்கி
"அத்து சூப்பர் கலக்கிட்டிங்க இந்த ட்விஸ்ட்ட நான் எதிர்பார்க்கவே இல்ல" என தன்னை பாராட்டிய சிவாங்கியின் தலையை களைத்துவிட்டவன் சிரிப்புடன் "அவங்க இரண்டு பேரும் எம்மேல செம்ம காண்ட்ல இருக்குறாங்க சிங்கி.." என்றான்.
"ஹஹா.. அத்து அவங்கள சமாளிக்குறதெல்லாம் உங்களுக்கு ஒரு மேட்டரே இல்ல நீங்க போய் அந்த இரண்டு வானரத்தையும் மலையிறக்குங்க நான் போய் என் அத்துவோட பூனைக்குட்டி கூட பேசிட்டு வறேன்" கண்சிமிட்டி சிரித்தபடி மதியை நோக்கிச் சென்றாள்.
அவனும் சிரித்தபடி தன் உடன்பிறப்புக்களை மலையிறக்க அறை நோக்கிச் சென்றான்.
இங்கு அறையில் அழுகையில் கரைந்து கொண்டிருந்த திவ்யாவை சமாதானம் செய்து கொண்டிருந்தான் சிவா.
"ஹேய் திவி அழாதடா" தன் மடியில் தலைசாய்த்து கண்ணீர் வடிக்கும் தங்கையின் கண்ணீரை காண முடியாதவனாய் ஆறுதல்படுத்தினான் சிவா.
"ஏன் அண்ணா இப்பிடி பண்ணாங்க.. நம்ம அப்பா இறக்க காரணமானவன எப்பிடி திரும்பவும் என் வாழ்க்கைல கொண்டு வந்தாங்க.. அப்போ அவங்களுக்கு என் விருப்பம் முக்கியமே இல்லைல" இதழ்கள் அழுகையில் நடுங்க பேசியவளைக் கண்டு பாவமாய் பார்த்தான் சிவா.
"ஹேய் அப்பிடி இல்ல திவி.. நீ அழாதடா நான் எப்போவும் உன்கூடவே இருப்பேன் உனக்காக யாராயும் எதிர்த்து நிற்பேன்" விஷ்வாவை எண்ணியவனாய் அவன் கூறிட.
"நானாக இருந்தாலுமா?" என்ற கேள்வியோடு கதவில் சாய்ந்து கைகட்டி நின்றிருந்தான் கௌசிக்.
அவன் குரல் கேட்டு நிமிர்ந்த இருவரும் அவனைக் கண்டு முறைத்தவர்கள் ஒரு சேர தங்களது முகத்தை திருப்பிக் கொண்டனர்.
அவர்களின் செயல் அவனுக்கு குழந்தைகளின் பிடிவாதத்தை உணர்ந்த மெல்லிய புன் சிரிப்புடன் அவர்களை நெருங்கி இருவருக்கும் நடுவில் அமர்ந்து அவர்களை தன் இருகைகளால் அணைத்திருக்க அப்போதும் அசையாமல் முகத்தை பக்கவாட்டில் திருப்பியவாறே அமர்ந்திருந்தனர் இருவரும்.
"திவி அண்ணா மேல கோபமா" மென்மையாய் ஒலித்த அவன் குரலில் அவன் புறம் திரும்பியவள் முகத்தில் அத்தனை வலி.
அவனை வலி நிறைந்த பார்வை பார்த்தவள் " ஏன்ண்ணா இப்பிடி பண்ண" என அழுது கொண்டே அவன் மார்பில் சாய்ந்திட தங்கையை அணைத்துக் கொண்டவன் "உன் நல்லதுக்கு தான் பண்ணினேன்டா" என்றான் அமைதியாய்.
"இது எனக்குப் பிடிக்கலன்னா எதுவுமே பிடிக்கலை எனக்கு இந்த வாழ்க்கை வேணா காலம் பூரா நான் தனியாவே இருந்துக்குறேன்" கதறியழுதவள் தலை வருடியவன் அவளுக்கு புரிய வைத்திடும் நோக்கத்தில்
"விஷ்வா நல்லவன்டா.."
"எனக்கு வேணாம் அவன் எப்பிடி வேணா இருக்கட்டும் எனக்கு அவன் வேணாம்.. அவனோட சேர்ந்து வாழ சொல்லாத.. நான் செத்துடுவேன்" தன்னிலை மறந்து ஆவேசமாகக் கத்தியவள் கௌசிக்கின்
"திவ்யா" என்ற அதட்டலில் உடல் நடுங்க பயந்து அமைதியானாள்...
"இப்போ எதற்கு அவளுக்கு சத்தம் போடுற" என்று எகிறினான் சிவா..
"டேய் சிவா அவ என்ன பேசுறான்னு புரியுதா"
"அவ சரியா தான் பேசுறா நீ தான் புரியாம நடந்துக்குற.. எல்லாம் நல்லா தானே செய்த இப்போ மட்டும் என்னாச்சு எதுக்கு இப்படி பண்ண" அத்தனை கோபமாய் எகிறினான் அண்ணணிடம்.
விஷ்வாவின் மீதான கோபம் இவன் மீது பாய்ந்திருந்தது.
"சிவா நான் சொல்றத கொஞ்சம் அமைதியா கேளுடா" தம்பியை அமைதிபடுத்த முயன்றான் கௌசிக்.
அவனோ அடங்காதவனாய் "முடியாது.. உன்னப் போல இருக்க என்னால முடியாது
நம்ம அப்பா சாகுறதுக்கு காரணமானவனையே நீ திரும்ப இவளுக்கு கல்யாணம் பண்ணி வெச்சியிருக்க.. இதே இவ உன் கூட பிறந்தவளா இருந்தா இப்பிடி பண்ணியிருப்பியா?
நீ இவள தங்கையா நினைக்கலன்னா பரவால நான் அவளை என் தங்கையாத்தான் நினைக்குறேன் அவள் என் தங்கச்சி இத சரி பண்றது அண்ணனாய் என் கடமை" என கோபத்தில் எது பேசுகிறோம் என்றறியாமல் வார்த்தையை சிதறவிட்டான்.
"சிவாண்ணா என்ன பேசுற நீ" சிவாவின் பேச்சின் போக்கில் அதிர்ச்சியாய் கூவினாள் திவ்யா.
அதில் தன்னிலை திரும்பியவனும் அப்போது தான் தான் பேசிய பேச்சின் வீரியத்தை உணர்ந்து தவிப்புடன் நிமிர்ந்து அவனைப் பார்க்க.. அவனை அடிபட்ட பார்வை பார்த்தான் கௌசிக்.
அவன் பார்வையில் தன் வார்த்தை அவனை எந்தளவு காயபடுத்திருக்கும் என தன் தவறை உணர்ந்தவன் குற்றவுணர்வுடன் "அண்ணா நா..நான் ஏதோ" தவிப்பும் தடுமாற்றமுமாய் மன்னிப்பை யாசிக்கும் பார்வையோடு அவனை நெருங்கியவனைத் தடுத்தான் கௌசிக்.
"டேய் அண்ணா ப்ளீஸ் என்னை மன்னிச்சிடுடா ஏதோ தெரியாம கோபத்துல பேசிட்டேன்" கண்கலங்க அவன் கரம் பற்றி மன்னிப்பை யாசித்தவனை வெறுமையாய் ஓர் பார்த்தவன் மௌனமாய் அமர்ந்திருக்க.
அந்த மௌனமே கொல்லாமல் கொன்றது இருவரையும்.
"நான் எது பண்ணாலும் உங்க நல்லதுக்கு பண்ணுவேன்னு என் மேல உங்களுக்கு நம்பிக்கை இருக்கும்னு நினைச்சேன்.. ஆனா இப்போ நான் தப்பு பண்ணிட்டேன்னு தோணுது." என்றவன் இருவரையும் அந்நியமாய் பார்த்த பார்வையில் சிவாவோ குற்றவுணர்ச்சியில் தலை கவிழ திவ்யாவோ துடித்துப் போனாள்.
அவளுக்கு அவன் அண்ணனைப் பற்றி தெரியும் அல்லவா.. தங்களுக்காக என்றால் எதையும் செய்யத் துணிந்தவன் அப்படி பட்டவனை தங்கள் கோபத்தால் காயப்படுத்திவிட்டோமே என மனம் வருந்தியவளாய் அவன் கரத்தை பற்றிக் கொண்டவள்
"நீ எந்த தப்புமே பண்ணலண்ணா நீ எங்களுக்கு நல்லது தான் பண்ணுவ.. நாங்க தான் புரியாம ஏதோ கோபத்துல நடந்துகிட்டோம்" என்றவள் அவன் முகம் காட்டிய வெறுமையில் கண்ணீரோடு அவனைப் பார்த்தாள்.
"இந்த கல்யாணம் உன்னோட காதலுக்கானது திவிமா.. ஒரு அண்ணனா என் தங்கையோட காதல நான் மீட்டுக் கொடுத்திருக்கேன்.. விஷ்வா கெட்டவனா இருந்திருந்தா இந்த வாழ்க்கையே வேணாம்னு நானே உன்ன அவன்கிட்ட இருந்து பிரிச்சியிருப்பேன் ஆனா அவன் நல்லவன் நிச்சயம் அவன் காதல் உன் காயத்தை ஆற்றி உங்க வாழ்க்கையை வாழ வைக்கும்.." என்றவன் தன்னையே குற்றவுணர்வுடன் பார்த்திருந்த சிவாவின் புறம் பார்த்து
"அவ எனக்கும் தங்கை தான்டா.. எனக்கு நீ எப்பிடியோ அத போல தான் அவளும்.. இன்னொருவாட்டி என்ன பிரிச்சி பேசாத சிவா.." என்றவன் குரல் நலிந்து ஒலிக்க துடிதுடித்தவன் "அண்ணா" என்ற கூவலுடன் அவனை அணைத்திருந்தான்.
"ஸாரி நான் ஏதோ கோபத்துல பேசிட்டேன். .சத்தியமா மனசளவுல அப்பிடி நினைக்கல" தன்னை உணர்த்திவிடும் வேகத்தோடு பேசியவனை தன்னிலிருந்து பிரித்து விட்டு எழுந்து நின்றவன் "திவிக்கு எப்போவுமே நாம துணையாயிருந்து பாதுகாப்பு கொடுக்க முடியும்னு சொல்ல முடியாது சிவா.. நம்மள மீறி எதுவும் நடக்கலாம் .. அப்பிடி நடக்கக் கூடாதுங்குறதுக்காக அவ கூட எப்போவுமே துணையாயிருக்க அவளுக்கான வாழ்க்கைத் துணையாய் நான் விஷ்வாவ தேர்ந்தெடுத்தேன்.
நிச்சயம் விஷ்வா திவ்யாவுக்கு பாதுகாப்பு அரணா நிற்பான்" என்றவன் விறுவிறுவென வெளியேறிச் சென்றான்.
"என்னோட தங்கையோட வாழ்க்கைக்கு நீ இன்னுமே பதில் சொல்லல விஷ்வா" என்ற கௌசிக்கின் வார்த்தையில் உடல் இறுக தன் நடையை நிறுத்தியவன் திரும்பி கௌசிக்கை பார்க்க அவனோ மார்பிற்கு குறுக்கே கரங்களை கட்டிக் கொண்டவனாய் அழுத்தமாய் நின்றிருந்தான்.
"என்னோட தங்கைக்கு காதல்ங்குற பெயர்ல நீ செய்த துரோகம் கல்யாணங்குற பேர்ல நீ செய்த அநியாயம் இதுக்கெல்லாம் மொத்தமா பதில் சொல்லிட்டு இந்த வீட்ட விட்டு நீ போகலாம்" என்றவனின் வார்த்தையின் அழுத்தம் எதிரிலிருந்தவனை குறி தவறாது தாக்கியது.
இத்தனை நேரம் செய்த தப்பிற்காக குற்றவுணர்ச்சியில் மன்னிப்பை யாசித்து அமைதியாய் விடைபெற்று கிளம்ப முயன்றவனின் அமைதியை சீண்டிப் பார்த்தது கௌசிக்கின் வார்த்தைகள்.
'துரோகமா? அதுவும் காதல் துரோகமா? இவனுக்கு என்ன தெரியும் என்னுடைய காதலை பற்றி' அவன் காதல் கொண்ட மனமோ அவன் வார்த்தையில் சிலிர்த்தெழுந்தது.
உண்மையாய் காதலித்தவனல்லவா.. அதனாலே தன் காதலை பொய்மை போன்று பேசிய அவன் வார்த்தைகளில் கோபம் கொப்பளித்தது அவனிற்கு.
அதில் முகம் இறுக கௌசிக்கை நிமிர்ந்து பார்த்த விஷ்வாவின் கனல் கக்கும் பார்வையை அலட்டலேயின்றி எதிர் கொண்டு நின்றிருந்தான் கௌசிக்.
"காதல்ங்குற பேர்ல நான் துரோகம் பண்ணல.. காதலிச்சு தான் மனம் விரும்பி தான் அவ கழுத்துல தாலியை கட்டினேன்.. பழிவாங்கனும்னு வெறி என் மனசுல ஆழ பதிஞ்சு இருந்தாலும் அதற்கு பகடையா ஒரு போதும் என் காதல பணயம் வைக்க நான் நினைச்சதில்ல.. என்ன நடந்தாலும் அவள விட்டுட கூடாதுங்குற உறுதியோட தான் அவ கழுத்துல தாலியை கட்டினேன் ஆனா அந்த காதலுக்கும் தாலிக்கும் அர்த்தமே இல்லாம போயிடுச்சு" கோபமாய் ஆரம்பித்தவன் குரல் இறுதியில் வலியை சுமந்து சோகமாய் முடித்திட முயன்று தன் உணர்வுகளை கட்டுப்படுத்தி நின்றான்.
அவன் வார்த்தையில் கௌசிக்கின் இதழ்கள் யாரும் அறியா வண்ணம் புன்னகைத்து மீண்டது.
அவனுக்கா அவர்கள் காதல் பற்றி தெரியாது. அவர்களது காதலை முதலில் கண்டு கொண்டு அவர்களது திருமணத்திற்கு வித்திட்டதற்கு முக்கிய காரணகர்த்தாவே அவனாக இருக்க எப்படி அவன் காதல் புரியாமல் போகும்.
விஷ்வாவின் வார்த்தைகளில் திவ்யாவின் காதல் மனமோ துடிதுடித்துப் போனது. என்ன தான் அவனை வேண்டாம் என தூக்கியெறிந்தாலும் இத்தனை நாள் பிரிவில் அவனை எண்ணி அவள் ஊமையாய் அழுத நாட்கள் எத்தனையோ அது அவள் மட்டுமே அறிந்த ரகசியமல்லவா.
"சரி இப்போ உன்னோட முடிவு என்ன? என் தங்கை வாழ்க்கைகாக உன்னோட முடிவு?"
என்றான்.
நடந்த முடிந்த ஒன்றிற்காக இனி வாழவேண்டிய தங்கையின் வாழ்க்கையை சிதைக்க அண்ணனாய் அவன் மனம் ஒப்பவில்லை.. தங்கையின் காதலை அறிந்தவனுக்கு நிச்சயம் தங்கை இன்னொருவனை தன் வாழ்க்கைத் துணையாய் ஏற்றுக் கொள்ள மாட்டாள் என தெள்ளத் தெளிவாய் அறிந்து வைத்தவன் அதனாலே ஒரு முடிவுக்கு வந்தவனாய் விஷ்வாவிடம் பேச்சை ஆரம்பித்திருந்தான்.
இருவரின் பேச்சையும் கேட்டிருந்த சிவாவிற்கோ அத்தனை ஆத்திரம் கிளர்ந்தது. தந்தையின் இறப்பிற்கு காரணமானவன் தங்கையின் வாழ்க்கையை சிதைக்க காரணமானவனிடமே தன் அண்ணன் அமைதியாய் பேசுவது பிடிக்காமல் தான் போனது.
"அண்ணா நீ எதுக்கு இவன் கிட்ட நின்னு பேசிட்டிருக்க போக சொல்லு" காட்டுக் கத்தலாய் கத்திய சிவாவின் புறம் பார்வையை திருப்பியவன் பார்வையாலே அவனை பேசாதே என்க.. "அண்ணா" என பேச வந்தவனின் பேச்சு தடைபட்டது கௌசிக்கின் "சிவா" என்ற அழுத்தமான குரலில். அதில் அடங்கிப் போனவன் கோபமாய் நின்றிருந்தான்.
"திவ்யாவோட வாழ்க்கைக்கு பதில் சொல்லிட்டு நீ இங்க இருந்து தாராளமா போகலாம்" என்றவன் நிறுத்தி "என் தங்கையோட வாழ்க்கையை சீர்படுத்துறது ஒரு அண்ணனா என்னோட கடமை உன்னோட அவ வாழ்க்கையை முடிஞ்சு போக நான் விடமாட்டேன். நிச்சயமா நான் அவளுக்கான வாழ்க்கையை தேடி கொடுப்பேன் இதெல்லாம் நடக்கனும்னா அதுக்கு முதல் உங்களுக்கு விவாகரத்து ஆகனும்"
அழுத்தமாய் கூறியவன் வார்த்தையில் அதிர்ந்து போனது என்னவோ விஷ்வா திவ்யா இருவருமே.
விஷ்வாவை அழுத்தமாய் பார்த்த கௌசிக்கோ "எனக்கு தெரியும் விஷ்வா உங்க கல்யாணத்துக்கு முன்னாடியே நீ சட்ட பூர்வமா திவ்யாவை உன்னோட மனைவியாக்கிக் கொண்டது" என்றதுமே தான் மறைவாய் செய்ததையும் அவன் கண்டு கொண்டான் என்பது புரிந்தது விஷ்வாவிற்கு.
ஆம் சம்பிராதயமாய் தன்னவள் கழுத்தில் தாலி கட்டும் முன்பே சட்ட ரீதியாய் அவளையே தன் துணையாக்கி கொண்டான் விஷ்வா.
வக்கீல் மூளையல்லவா அதனாலே முன்கூட்டியே அவளை சட்ட ரீதியாய் தன்னவளாக்கிக் கொண்டு தன்னிடம் தக்க வைக்க எண்ணிக் கொண்டவன் அதை திவ்யாவே அறியாத வண்ணம் செய்து முடித்திருந்தான்.
தங்கள் பழிவெறியினால் தன்னவள் தன்னை விட்டு கைநழுவி விடக்கூடாது என்பதற்காகவே அவன் அவ்வாறு திட்டமிட்டு செய்திருந்தவன் இந்த ஒற்றைப் பத்திரம் தங்கள் வாழ்க்கை பிணைத்துவிடும் என அக்கணம் அளாதி நம்பிக்கை வைத்திருக்க அவன் நம்பிக்கைகை முற்றாய் உடைத்தெறிந்தது திருமணமன்று திவ்யாவின் செயல்.
காதலே வேணாம் என்று அவள் தாலியை தூக்கி வீசிய பின் அந்த வெற்று காகிதம் மட்டும் அவர்கள் வாழ்க்கையை உயிர்ப்பித்து விடுமா? என்ற எண்ணத்திலே அதைபற்றி சிந்திக்காதவனாய் காலத்தை கடத்திருந்தான் விஷ்வா.
பிரிந்திருந்தாலும் அவன் காதல் மனதில் அவள் மனைவியாய் ஆட்சி செய்ய சட்ட ரீதியாய் நீ என் மனைவி நான் உன் கணவன் என்ற எண்ணத்தில் சிறு நிம்மதியோடு வாழ்ந்தவனுக்கு விவாகரத்து என்ற வார்த்தையில் அவன் கனவு வாழ்க்கையை சிதைந்து போய்விடுமோ என எண்ணி வலியோடு நின்றிருந்தான்.
திவ்யாவிற்கோ அண்ணனின் வார்த்தைகளில் தான் சட்ட ரீதியாய் அவன் மனைவியாய் இருக்கிறோமா என்ற எண்ணமே அவளறியாது உள்ளத்தில் ஓர் இதத்தை பரப்பிச் செல்ல அந்த இதத்தை அனுபவிக்க முடியாது தடுத்தது அவனின் விவாகரத்து என்ற ஒற்றை வார்த்தை.
இருவரும் அவர்கள் மனநிலையில் துடித்து நிற்க கௌசிக்கோ விஷ்வாவின் முடிவிற்காக காத்து நின்றான்.
கௌசிக்கின் முகம் பார்த்த விஷ்வாவிற்கு அவன் முகத்திலிருந்த தீவிரமே சொல்லாமல் சொல்லியது அவன் எதையும் செய்யத் தயாராக இருப்பதை.
சிறிது நேரம் கண்மூடி யோசித்த விஷ்வாவின் மனமோ இத்தனை நாள் முட்டாள் தனமாய் தன் காதலைத் தொலைத்ததை எண்ணி தன்னையே சபித்துக் கொள்ள அக்கணம் ஓர் முடிவெடுத்தவனாய் நிமிர்ந்தவன் பார்வை கௌசிக்கை தைரியமாய் எதிர்கொண்டது.
அந்த ஒற்றைப் பார்வையிலே புரிந்து கொண்ட கௌசிக்கின் பார்வையோ மணமேடையை சுட்டிகாட்ட அது புரிந்தவனாய் மணமேடையில் சென்று அமர்ந்து கொண்டான் விஷ்வா.
கௌசிக் அவன் செய்கையில் மெலிதாய் சிரித்தவன் தன் தாயின் புறம் பார்வை திருப்பினான் அவனுக்கு தாயின் சம்மதமும் முக்கியமல்லவா?
எங்கு தந்தையின் இறப்பிற்கு காரணமானவனை தன் மகளுக்கு கணவனாக ஏற்றுக் கொள்ள விரும்பமாட்டாரோ என்று அவனுக்கு மனதினோரம் ஓர் கேள்வியெழுந்தாலும் தாயை நன்கு அறிந்தவனாய் அவர் புறம் பார்க்க.
மகனின் பார்வையை அறியாததா தாயுள்ளம்.
என்ன தான் கணவனின் இழப்பு பெரும்மிழப்பாகவே இருந்தாலும் தன் பிள்ளைகளின் சந்தோஷமான எதிர்கால வாழ்க்கை அவருக்கு முக்கியமல்லவா.
அவனுக்கு புன்னகையுடன் கண்கலங்க தலையசைத்தவர் அங்கே நின்ற திவ்யாவிடம் "போய் உட்காருடா" என்க அவளோ அசைவின்றி விறைத்து நின்றாள்.
தங்கையின் செயலில் அவள் மனதை படித்தவனாய் அவளருகே நெருங்கியவன்
"திவி போய் உட்கார்" என்றான் அமர்த்தலான குரலில் அந்தக் குரலில் நிமிர்ந்த திவ்யாவின் வலி நிறைந்த பார்வையை சளைக்காது எதிர்கொண்டவன் "போய் உட்காரு அம்மு" என்றதும் அவள் கண்ணிலிருந்து ஒரு சொட்டுக் கண்ணீர் கன்னத்தை நனைக்க அவன் சொல்லுக்குக் கட்டுப்பட்டு கால்களோ மணமேடையில் இருந்த விஷ்வாவின் அருகில் சென்றமர்ந்தது.
அண்ணனின் செயலில் சிவாவிற்கு எல்லையில்லா கோபம் உண்டான போதிலும் தன் அண்ணனை எதிர்த்துப் பேசமுடியாதவனாய் கைமுஷ்டி இறுக கோபத்துடன் விறைத்து நின்றான்.
அண்ணனின் செயலில் அவனை தடுக்க முடியாதவளாய் கையாலாகாததனத்தோடு சில நொடி அங்கே வெறித்து நின்ற நேஹாவோ அதற்கு மேல் அங்கு நில்லாதவளாய் வேகமாய் அந்த வீட்டை விட்டு விறுவிறுவென கிளம்பிச் சென்றாள்.
மணமேடையிலிருந்து தங்கை போவதை வேதனையோடு பார்த்திருந்த விஷ்வாவோ அவளை தடுக்கத் தோன்றாது அப்படியே அமர்ந்திருந்தான்.
அன்று பழிவெறிக்காக காதலை தூக்கி வீசிச் சென்றவன் இம்முறை அவன் தன் காதலுக்காக சுயநலமாய் முடிவெடுத்துக் கொண்டான்.
மங்கள நாதம் முழங்க மீண்டும் அங்கே ஒரு காதல் கதைக்கான அச்சாரம் போடப்பட்டது.
மணித்துளிகள் கடக்க வந்திருந்த விருந்தினர் அனைவரும் வெளியேறியிருக்க அந்த ஹாலில் அமர்ந்திருந்த குடும்பத்தினரும் அனைவரிடம் ஓர் அசாத்திய அமைதி.
ஒவ்வொருவரும் ஒவ்வொரு மனநிலையில் இருக்க அங்கு பயத்தில் நின்றிருந்தது என்னவோ மோகன்ராஜ் மட்டுமே.
இனி தன் நிலை என்னாகுமோ என பயந்தவாறே எதுவுமே பேசாது நின்றிருந்தவர் பார்வை கௌசிக்கை பார்க்க அவன் பார்வை மொத்தமும்
மணமேடையிலிருந்து இறங்கியதிலிருந்தே யார் முகம் பாராது தலை குனிந்து நின்ற தங்கையின் மீதே நிலைத்திருந்தது.
அவன் அறிவான் நிச்சயம் தங்கை தன் மீது எத்தனை வருத்ததில் இருப்பாளென்று இருந்தும் அவன் அவள் வாழ்க்கையை காக்க வேண்டிய பொறுப்பில் இருந்ததால் அவள் மறுப்பையும் தாண்டி இந்த திருமணத்தை நடத்திவிட்டான்.
அவளை பார்த்தவாறே அவளருகே நெருங்கியவன் அவள் முகத்தை நிமிர்த்த அவளோ அவன் கரத்தை தட்டிவிட்டு அவனை நிமிர்ந்தும் பாராது அங்கிருந்து வேகமாய் விலகிச் செல்ல அவளைத் தொடர்ந்து அவனை முறைத்துவிட்டு அவள் பின்னே சென்றான் சிவா.
போகும் இருவரையும் பார்த்தவனுக்கு அவர்களது இந்தங் கோபம் சிரிப்பை தர தலையாட்டி சிரித்தவாறே விஷ்வாவின் புறம் திரும்ப அவனோ கைகட்டி இறுகி நின்றிருந்தான்.
அவன் மனநிலை புரிந்தவன் இப்போது அவனுக்கு சற்று அமைதி தேவை என்பதை உணர்ந்து திருவிடம் அவனை அழைத்துச் செல்லுமாறு கூறிட திருவும் விஷ்வாவை அழைத்து கொண்டு அங்கிருந்து நகர்ந்தான்.
இப்போது மிஞ்சியிருந்தவர்களிடம் திரும்பிய கௌசிக்கின் பார்வையோ அங்கே தன் அத்தையின் கைப்பிடியில் திக்குத் தெரியாத குழந்தை போல் முழித்துக் கொண்டிருந்த தன் மனையாள் மீதே படிந்தது.
அவளது நிலை கண்டு அவனுக்கு சிரிப்பு கூட எழுந்தது.
பூரணியோ சொல்லெண்ணா மகிழ்ச்சியில் தத்தளித்துக் கொண்டிருந்தார்..
தன்னருகே அமர்ந்திருந்தவள் கரத்தை வருடிக் கொண்டே மௌனமாய் அமர்ந்திருந்தவர் "அத்தம்மா" என்றவனின் குரலில் நிமிர்ந்து அவனைப் பார்க்க அவர் முன்னே கவரிடப்பட்ட ஒரு கடித உறையை நீட்டினான் கௌசிக்.
மதிக்கு அவன் கையிலிருந்ததை கண்டதும் இது தன்னுடையது தான் என்பது புரிய அவனைப் பார்த்தாள்.
அவள் தன்னை பார்ப்பதை கண்டவனும் ஒற்றைக் கண்சிமிட்டி சிரித்திட அதில் அதிர்ந்து விழித்தவள் தன் பார்வையை தளைத்துக் கொள்ள அவனோ சிரித்துக் கொண்டான்.
பூரணியோ தன் முன் நீட்டியிருந்த கடிதத்தை புரியாது பார்த்தவாறே வாங்கியவர் "என்னப்பா இது" என்றார்.
"அப்பாக்கு மதியோட அப்பா எழுதின கடிதம்..மதி இந்த வீட்டுக்கு வந்து சேரும் போது அவ தான் இந்த வீட்டு வாரிசு என்பதற்கான எழுத்து பூர்வமான ஆதாரம் தான் இந்த கடிதம்" என்றான்.
அந்த கடிதத்தை பிரித்து படித்தவருக்கு தங்கையின் வார்த்தைகளாய் எழுதப்பட்டிருந்த அவளின் ஆசைகளை படித்தவர் தங்கையின் நியாபகத்தில் கண்கலங்கினார்.
பெரியன்னையின் கண்ணீரை காண முடியாதவளாய் அவரை அணைத்து சமாதானம் செய்தாள் வெண்மதி.
அப்போதும் அவர் அழுகையை நிற்காது போக அவரின் மறுபுறம் அமர்ந்தவன் "அழாதிங்க அத்தை தேவி அத்தை ஆசபட்ட போலவே அவங்க மக அவங்க குடும்பத்துகிட்ட வந்து சேர்ந்திட்டா இனி அவங்க ஆசைப்படி அவள பார்த்துக்குறது உங்க பொறுப்பு.. இந்த அழுகையெல்லாம் விட்டுடு உங்க மக கூட சந்தோஷமா இருங்க" என ஆறுதலாய் பேசியவன் அவர் மனதை மாற்றும் விதமாய் குறும்புடன்.
"பட் வன் கண்டிஷன்.. என் பொண்டாட்டியே எப்பிடி தரேன்னோ அப்பிடியே என்கிட்ட சீக்கிரமா தந்திடுங்க.. எனக்கு இந்த பூனைக்குட்டி தான் வேணும்" என்றதும் அவரோ அவன் கூற்றில் வாய்விட்டு சிரித்தவர்.
"என் பொண்ணு உனக்கு பூனைகுட்டியாடா படுவா" என அவன் காதை திருக.
அவனோ "இல்லையா பின்ன எப்போ பாரு பாலை திருடி குடிச்ச கிட்டி(kitty) போல திருதிருனு முழிச்சிட்டு இருந்தா பூனைனு தானே சொல்லலாம்" என்க அவன் கூறிய பாவனையில் அங்கிருந்த அனைவரும் சிரித்துக் கொண்டனர்.
சிறு பிள்ளை போல தன் அத்தையோடு மல்லுகட்டும் அந்த காவலனை இமைக்காது பார்த்திருந்த பெண்ணவளுக்கோ அக்கணம் அவன் மீது ஓர் ஈர்ப்பு இழையோட இமை சிமிட்டாது அவனைப் பார்த்தாள்.
அவள் பார்வை தன் மீதே நிலைத்தது கண்டு இதழ் மடித்து சிரித்தவன் விழிகள் அவள் விழியோடு விழி கலந்து கண்சிமிட்டிட அவன் செயலில் முகம் சிவக்க குனிந்து கொண்டாள்.
அதில் மேலும் புன்னகை விரிந்தவனாய் அவளை பார்த்தவன் பின் தன் தாயிடம் பேசிவிட்டு திரும்ப அங்கே புன்னகையுடன் நின்ற தன் சித்தி மற்றும் தங்கை நித்யாவுடனும் பேசியவன் அங்கே அமர்ந்திருந்த கோகுல கிருஷ்ணாவிடம் பேசாது தவிர்த்தான்.
அவரும் அவனின் ஒதுக்கத்தை உணர்ந்து அமைதியாய் அவ்விடம் விட்டு நகர்ந்திருக்க அவரோடு பாரி காவேரி இருவரும் நழுவியிருந்தனர்.
மோகன்ராஜ்ஜிற்குமே எங்கு தான் இங்கு நின்றால் தன்னை வீட்டை விட்டு வெளியேறச் சொல்வானோ என பயந்தவராய் யாரும் அறியா வண்ணம் அங்கிருந்து நழுவி ஓடிட போகும் அவரை மர்மச் சிரிப்புடன் பார்த்தான் கௌசிக்.
அவருக்கான தண்டனையை அவன் எப்போதோ திர்மானித்திருக்க அதற்கான நேரம் இது இல்லை என்பதாலே அவரை போகவிட்டு அமைதியாய் நின்றவன் மதியின் சித்தி கஸ்தூரி மற்றும் மூர்த்தியை நெருங்கினான்.
"ரொம்ப நன்றி நீங்க இரண்டு பேரும் என்னோட அழைப்பை ஏற்று இங்க வர சம்மதிச்சதுக்கு" இருவரிடமும் கைகூப்பி வணங்கி நன்றியை கூறியவனை புன்னகையுடன் பார்த்தனர்.
"என் பொண்ண வீட்ட விட்டு அந்த அர்த்த ராத்திரில தனியே அனுப்பிட்டு இத்தனை நாளும் வயித்துல நெருப்ப கட்டிடு ராத்திரி பகல்னு பாராம அந்த கடவுள்கிட்ட நான் வேண்டின வேண்டுதல்களுக்கு எல்லாம் பலன் கிடச்சிட்டு தம்பி.. அதுவே எனக்கு ரொம்ப சந்தோஷம்.. அவ அப்பா அம்மா ஆசைபட்ட போலவே அவ குடும்பத்தோட சேர்ந்துட்டா இதுவே போதும்" கண்கலங்க கூறிய கஸ்தூரியின் பார்வையோ கமலம் பூரணி மத்தியில் அமர்ந்து புன்னகை முகமாய் அமர்ந்திருந்த வெண்மதி மீது நிறைவுடன் படிந்து மீண்டது.
அவர் வார்த்தையில் தன்னவளின் மீதான அவர் பாசத்தை புரிந்தவனாய் நிறைவுடன் புன்னகைத்தான்.
"சின்ன வயசுலயிருந்தே அவகிட்ட கடுமையா நடந்துகிட்டாலும் மனசளவுல அவள என் பொண்ணா தான் நினைச்சேன். எப்போ என் தம்பியினால அவளுக்கு ஆபத்துனு தெரிஞ்சுச்சோ அப்போவே அவசரமா அவளுக்கு கல்யாணம் பண்ணி அவ அப்பா சொன்ன மாதிரி அவ குடும்பத்த தேடி அவ புருசங்கூட அனுப்பி வெச்சிடலாம்னு நினைச்சேன் ஆனா அது தெரிஞ்சு என் தம்பி ஏதோ பெருசா எங்களுக்கு எதிரா பண்ண போறான்னு தெரிஞ்சுது அவன் மட்டுமே பிரச்சனை பண்ண துணிஞ்சவன்னா நான் தனியாளா நின்னு கூட என் பொண்ண காப்பாத்தியிருப்பேன் ஆனா அவனுங்க முன்னாடி ஒத்த பொம்புளையா என்னால சமாளிக்க முடியாதுங்குறதுனால தான் அவள தனியா அனுப்ப வேண்டிய சூழ்நிலைக் கைதியாகிப் போயிட்டேன்" என்றவர் கண்கள் கலங்கிப் போனது.
"ஆனா இனி அவங்களால என் பொண்ணுக்கு எந்த ஆபத்தும் வராது..அந்த நம்பிக்கையோட இனி நான் நிம்மதியாயிருப்பேன்" என்றவரை புருவம் சுருங்க பார்த்தவன் அவரிடம் அதைபற்றி கேட்க முதலே கஸ்தூரியை அழைத்திருந்தார் பூரணி.
அவர் அழைப்பில் கஸ்தூரியும் மூர்த்தியும் அவர்களை நோக்கிச் சென்றிட யோசனையாய் நின்றவனின் கரத்தை பற்றி கொண்டாள் சிவாங்கி
"அத்து சூப்பர் கலக்கிட்டிங்க இந்த ட்விஸ்ட்ட நான் எதிர்பார்க்கவே இல்ல" என தன்னை பாராட்டிய சிவாங்கியின் தலையை களைத்துவிட்டவன் சிரிப்புடன் "அவங்க இரண்டு பேரும் எம்மேல செம்ம காண்ட்ல இருக்குறாங்க சிங்கி.." என்றான்.
"ஹஹா.. அத்து அவங்கள சமாளிக்குறதெல்லாம் உங்களுக்கு ஒரு மேட்டரே இல்ல நீங்க போய் அந்த இரண்டு வானரத்தையும் மலையிறக்குங்க நான் போய் என் அத்துவோட பூனைக்குட்டி கூட பேசிட்டு வறேன்" கண்சிமிட்டி சிரித்தபடி மதியை நோக்கிச் சென்றாள்.
அவனும் சிரித்தபடி தன் உடன்பிறப்புக்களை மலையிறக்க அறை நோக்கிச் சென்றான்.
இங்கு அறையில் அழுகையில் கரைந்து கொண்டிருந்த திவ்யாவை சமாதானம் செய்து கொண்டிருந்தான் சிவா.
"ஹேய் திவி அழாதடா" தன் மடியில் தலைசாய்த்து கண்ணீர் வடிக்கும் தங்கையின் கண்ணீரை காண முடியாதவனாய் ஆறுதல்படுத்தினான் சிவா.
"ஏன் அண்ணா இப்பிடி பண்ணாங்க.. நம்ம அப்பா இறக்க காரணமானவன எப்பிடி திரும்பவும் என் வாழ்க்கைல கொண்டு வந்தாங்க.. அப்போ அவங்களுக்கு என் விருப்பம் முக்கியமே இல்லைல" இதழ்கள் அழுகையில் நடுங்க பேசியவளைக் கண்டு பாவமாய் பார்த்தான் சிவா.
"ஹேய் அப்பிடி இல்ல திவி.. நீ அழாதடா நான் எப்போவும் உன்கூடவே இருப்பேன் உனக்காக யாராயும் எதிர்த்து நிற்பேன்" விஷ்வாவை எண்ணியவனாய் அவன் கூறிட.
"நானாக இருந்தாலுமா?" என்ற கேள்வியோடு கதவில் சாய்ந்து கைகட்டி நின்றிருந்தான் கௌசிக்.
அவன் குரல் கேட்டு நிமிர்ந்த இருவரும் அவனைக் கண்டு முறைத்தவர்கள் ஒரு சேர தங்களது முகத்தை திருப்பிக் கொண்டனர்.
அவர்களின் செயல் அவனுக்கு குழந்தைகளின் பிடிவாதத்தை உணர்ந்த மெல்லிய புன் சிரிப்புடன் அவர்களை நெருங்கி இருவருக்கும் நடுவில் அமர்ந்து அவர்களை தன் இருகைகளால் அணைத்திருக்க அப்போதும் அசையாமல் முகத்தை பக்கவாட்டில் திருப்பியவாறே அமர்ந்திருந்தனர் இருவரும்.
"திவி அண்ணா மேல கோபமா" மென்மையாய் ஒலித்த அவன் குரலில் அவன் புறம் திரும்பியவள் முகத்தில் அத்தனை வலி.
அவனை வலி நிறைந்த பார்வை பார்த்தவள் " ஏன்ண்ணா இப்பிடி பண்ண" என அழுது கொண்டே அவன் மார்பில் சாய்ந்திட தங்கையை அணைத்துக் கொண்டவன் "உன் நல்லதுக்கு தான் பண்ணினேன்டா" என்றான் அமைதியாய்.
"இது எனக்குப் பிடிக்கலன்னா எதுவுமே பிடிக்கலை எனக்கு இந்த வாழ்க்கை வேணா காலம் பூரா நான் தனியாவே இருந்துக்குறேன்" கதறியழுதவள் தலை வருடியவன் அவளுக்கு புரிய வைத்திடும் நோக்கத்தில்
"விஷ்வா நல்லவன்டா.."
"எனக்கு வேணாம் அவன் எப்பிடி வேணா இருக்கட்டும் எனக்கு அவன் வேணாம்.. அவனோட சேர்ந்து வாழ சொல்லாத.. நான் செத்துடுவேன்" தன்னிலை மறந்து ஆவேசமாகக் கத்தியவள் கௌசிக்கின்
"திவ்யா" என்ற அதட்டலில் உடல் நடுங்க பயந்து அமைதியானாள்...
"இப்போ எதற்கு அவளுக்கு சத்தம் போடுற" என்று எகிறினான் சிவா..
"டேய் சிவா அவ என்ன பேசுறான்னு புரியுதா"
"அவ சரியா தான் பேசுறா நீ தான் புரியாம நடந்துக்குற.. எல்லாம் நல்லா தானே செய்த இப்போ மட்டும் என்னாச்சு எதுக்கு இப்படி பண்ண" அத்தனை கோபமாய் எகிறினான் அண்ணணிடம்.
விஷ்வாவின் மீதான கோபம் இவன் மீது பாய்ந்திருந்தது.
"சிவா நான் சொல்றத கொஞ்சம் அமைதியா கேளுடா" தம்பியை அமைதிபடுத்த முயன்றான் கௌசிக்.
அவனோ அடங்காதவனாய் "முடியாது.. உன்னப் போல இருக்க என்னால முடியாது
நம்ம அப்பா சாகுறதுக்கு காரணமானவனையே நீ திரும்ப இவளுக்கு கல்யாணம் பண்ணி வெச்சியிருக்க.. இதே இவ உன் கூட பிறந்தவளா இருந்தா இப்பிடி பண்ணியிருப்பியா?
நீ இவள தங்கையா நினைக்கலன்னா பரவால நான் அவளை என் தங்கையாத்தான் நினைக்குறேன் அவள் என் தங்கச்சி இத சரி பண்றது அண்ணனாய் என் கடமை" என கோபத்தில் எது பேசுகிறோம் என்றறியாமல் வார்த்தையை சிதறவிட்டான்.
"சிவாண்ணா என்ன பேசுற நீ" சிவாவின் பேச்சின் போக்கில் அதிர்ச்சியாய் கூவினாள் திவ்யா.
அதில் தன்னிலை திரும்பியவனும் அப்போது தான் தான் பேசிய பேச்சின் வீரியத்தை உணர்ந்து தவிப்புடன் நிமிர்ந்து அவனைப் பார்க்க.. அவனை அடிபட்ட பார்வை பார்த்தான் கௌசிக்.
அவன் பார்வையில் தன் வார்த்தை அவனை எந்தளவு காயபடுத்திருக்கும் என தன் தவறை உணர்ந்தவன் குற்றவுணர்வுடன் "அண்ணா நா..நான் ஏதோ" தவிப்பும் தடுமாற்றமுமாய் மன்னிப்பை யாசிக்கும் பார்வையோடு அவனை நெருங்கியவனைத் தடுத்தான் கௌசிக்.
"டேய் அண்ணா ப்ளீஸ் என்னை மன்னிச்சிடுடா ஏதோ தெரியாம கோபத்துல பேசிட்டேன்" கண்கலங்க அவன் கரம் பற்றி மன்னிப்பை யாசித்தவனை வெறுமையாய் ஓர் பார்த்தவன் மௌனமாய் அமர்ந்திருக்க.
அந்த மௌனமே கொல்லாமல் கொன்றது இருவரையும்.
"நான் எது பண்ணாலும் உங்க நல்லதுக்கு பண்ணுவேன்னு என் மேல உங்களுக்கு நம்பிக்கை இருக்கும்னு நினைச்சேன்.. ஆனா இப்போ நான் தப்பு பண்ணிட்டேன்னு தோணுது." என்றவன் இருவரையும் அந்நியமாய் பார்த்த பார்வையில் சிவாவோ குற்றவுணர்ச்சியில் தலை கவிழ திவ்யாவோ துடித்துப் போனாள்.
அவளுக்கு அவன் அண்ணனைப் பற்றி தெரியும் அல்லவா.. தங்களுக்காக என்றால் எதையும் செய்யத் துணிந்தவன் அப்படி பட்டவனை தங்கள் கோபத்தால் காயப்படுத்திவிட்டோமே என மனம் வருந்தியவளாய் அவன் கரத்தை பற்றிக் கொண்டவள்
"நீ எந்த தப்புமே பண்ணலண்ணா நீ எங்களுக்கு நல்லது தான் பண்ணுவ.. நாங்க தான் புரியாம ஏதோ கோபத்துல நடந்துகிட்டோம்" என்றவள் அவன் முகம் காட்டிய வெறுமையில் கண்ணீரோடு அவனைப் பார்த்தாள்.
"இந்த கல்யாணம் உன்னோட காதலுக்கானது திவிமா.. ஒரு அண்ணனா என் தங்கையோட காதல நான் மீட்டுக் கொடுத்திருக்கேன்.. விஷ்வா கெட்டவனா இருந்திருந்தா இந்த வாழ்க்கையே வேணாம்னு நானே உன்ன அவன்கிட்ட இருந்து பிரிச்சியிருப்பேன் ஆனா அவன் நல்லவன் நிச்சயம் அவன் காதல் உன் காயத்தை ஆற்றி உங்க வாழ்க்கையை வாழ வைக்கும்.." என்றவன் தன்னையே குற்றவுணர்வுடன் பார்த்திருந்த சிவாவின் புறம் பார்த்து
"அவ எனக்கும் தங்கை தான்டா.. எனக்கு நீ எப்பிடியோ அத போல தான் அவளும்.. இன்னொருவாட்டி என்ன பிரிச்சி பேசாத சிவா.." என்றவன் குரல் நலிந்து ஒலிக்க துடிதுடித்தவன் "அண்ணா" என்ற கூவலுடன் அவனை அணைத்திருந்தான்.
"ஸாரி நான் ஏதோ கோபத்துல பேசிட்டேன். .சத்தியமா மனசளவுல அப்பிடி நினைக்கல" தன்னை உணர்த்திவிடும் வேகத்தோடு பேசியவனை தன்னிலிருந்து பிரித்து விட்டு எழுந்து நின்றவன் "திவிக்கு எப்போவுமே நாம துணையாயிருந்து பாதுகாப்பு கொடுக்க முடியும்னு சொல்ல முடியாது சிவா.. நம்மள மீறி எதுவும் நடக்கலாம் .. அப்பிடி நடக்கக் கூடாதுங்குறதுக்காக அவ கூட எப்போவுமே துணையாயிருக்க அவளுக்கான வாழ்க்கைத் துணையாய் நான் விஷ்வாவ தேர்ந்தெடுத்தேன்.
நிச்சயம் விஷ்வா திவ்யாவுக்கு பாதுகாப்பு அரணா நிற்பான்" என்றவன் விறுவிறுவென வெளியேறிச் சென்றான்.
Last edited:
Habi
Moderator
அத்தியாயம் - 22
அண்ணனின் உணர்வுகளற்ற வார்த்தைகளில் மனதளவில் துடித்து தான் போயினர் சிவா திவ்யா இருவரும்.
சிவாவிற்கோ கோபத்தில் தான் வார்த்தையை விட்டது எண்ணி தன்னை தானே சபித்துக் கொண்டவனுக்கு ஒரு கட்டத்தின் மேல் தாங்கமாட்டாதவனாய் தன் அண்ணனை தேடிச் சென்றான்.
யாருமற்ற மொட்டை மாடியில் மார்பிற்குக் குறுக்கே கரத்தை இறுகக் கட்டி வானத்தை வெறித்து நின்ற கௌசிக்கின் மனம் முழுவதும் இனி என்ன என்ற எண்ணவலைகள் படையெடுத்தது.
பல நாட்களாய் காத்திருந்து அடைந்த வெற்றியின் சந்தோஷத்தை மகிழ முடியாதவனாய் சிவாவின் வார்த்தைகள் ஊசி போல் அவனை துளைத்தது.
'நான் அப்படி நினைப்பவனா?' மனசாட்சியின் ஓலத்தில் கண்களை இறுக மூடி தன்னை சமப்படுத்த முயன்றவனாய் நின்றிருந்தான்.
அண்ணனை தேடி வந்த சிவாவிற்கோ யாருமற்ற தனிமையில் நின்றவனின் இறுகிய தோற்றம் கண்டு மனது கலங்கித் தான் போனது.
அவனது வார்த்தையின் வீரியம் அவனை எந்தளவு தாக்கியிருக்கும் என்பது அவனுக்குமே தெரியும்.
தன் மடமையினால் வார்த்தையை விட்டதை எண்ணி மீண்டும் தன்னையே திட்டிக் கொண்டவன் அவனை நெருங்கினான்.
"அண்ணா" என்றவன் கரம் அவன் தோளை தொட அதை உணர்ந்தாலும் அவன் புறம் திரும்பாது தன்னிலை மாறாது சிலையென நின்றிருந்தான் கௌசிக்.
அவனுக்குள் அத்தனை ஆற்றாமை பொங்கிக் கொண்டிருந்தது தம்பியின் வார்த்தைகளினால்.
தன் அழைப்பிற்கும் தொடுகைக்கும் உணர்வின்றி நின்றவனை அப்படிக் காண பிடிக்காதவன் அவன் கழுத்தோடு கையிட்டு அவன் முதுகில் சாய்ந்து வாய் ஓயாமல் மன்னிப்பை யாசிக்கத் தொடங்கினான் சிவா.
"ஸாரி ஸாரி நான் அப்பிடி பேசியிருக்கக் கூடாது ஸாரிடா. நான் பண்ண தப்புக்கு நாழு அடி வேணா அடி இப்பிடி பேசாம உனக்குள்ள இறுகி போய் நிற்காதண்ணா"
முதுகோடு தன்னை அணைத்துக் கொண்டே புலம்பும் தம்பியின் செயல் அவனின் சிறுபிரயாத்தை நினைவூட்ட கௌசிக்கின் இறுகிய இதழ்களிலும் கீற்றாய் ஓர் புன்னகை மின்னி மறைந்தது.
அப்போதும் இப்படித் தான் தவறு செய்து விட்டு தவறை உணர்ந்து தன்னை அணைத்துக் கொண்டே மன்னிப்பை யாசிக்கும் குட்டி சிவாவின் நினைவில் இறுக்கம் தளர்ந்தவனாய் அவன் புறம் திரும்பியவன் அவனை பார்க்க கலங்கிவிடட் கண்களோடு நிமிர்ந்து அவனை பார்த்தான் சிவா.
கௌசிக்கின் பார்வையோ அழுத்தமாய் அவன் முகத்தில் பதிந்தது.
அவன் பார்வையின் வீச்சில் கண்களில் கெஞ்சலோடு "ப்ளீஸ்ணா மன்னிச்சுடு" என இதழ்கள் முனுமுனுக்க தன்னை பார்த்து நின்றவனின் கன்னத்தில் சப்பென்று ஓர் அறையை வைத்திட இப்போது சிவாவின் இதழ்கள் புன்னகைக்க தாவி அவனை அணைத்திருந்தான்.
"தைங்ஸ்டாணா அன்ட் ஸாரி " என வாய் ஓயாது நன்றியும் மன்னிப்பையும் கேட்டுவிட்டு அழுத்தமாய் அவன் கன்னத்தில் முத்தம் வைக்க "அடேய்" என்ற கூச்சலோடு அவனை விட்டு தள்ளி நின்றவன் தம்பியை முறைக்க அவனோ வாய்விட்டு சிரித்தான்.
"என்னடா பண்ற" கன்னத்தை தேய்த்தபடி இதழ்கள் சிரிப்பில் துடிக்க கேட்ட அண்ணனின் முகம் கண்டு தானும் சிரித்தவன்
"என்னவோ புதுசு போல வெட்கப்படுற" என்றான் கிண்டலாய்.
"டேய் சத்தமா சொல்லாதடா கேட்குறவங்க ஒருமாதிரி நினைச்சிட போறாங்க" என்றவனை பொருட்படுத்தாது அவனை அணைத்துக் கொண்டவன்
"நினைக்கிறவன் நினைக்கட்டும் நீ என்னோட அண்ணா" என்றுவிட்டு அவனிடம் மீண்டும் "அண்ணா மன்னிச்சிடுடா" என்றான் குரலில் தவிப்புடன்.
அவனை தானும் தோளோடு சேர்த்து அணைத்துக் கொண்டவன் "ஹேய் போதும் விடுடா சிவா.." என்றவன் அவன் முகம் இன்னுமே தெளியாததைக் கண்டு
இதுவே முதலும் கடைசியுமா இருக்கட்டும் இனி இத போல உளறினன்னுவை நான் சிங்கிக்கிட்ட போட்டுக் கொடுத்துடுவேன்"
அவன் மனநிலை எதை சொன்னால் மாறும் என நன்கு புரிந்து வைத்தவனாய் பெண்ணவள் பெயரை இழுத்துவிட உடல் விறைத்து நிமிர்ந்து நின்றான் சிவா.
"அய்யோ சாமி உன்னைக் கையெடுத்துக் கும்பிடுறேன் அந்த தப்பை மட்டும் பண்ணிடாத உனக்கு கோடிப் புண்ணியம் கிடைக்கும்" என கையெடுத்துக் கும்பிட்டவன்
"உங்கிட்டே நான் இப்பிடி நடந்தது தெரிஞ்சுது பேய் ஆட்டம் ஆடுவாடாண்ணா ப்ளீஸ் உளறிடாதட" என்றவனைப் பார்த்து வாய்விட்டுச் சிரித்த கௌசிக்கின் பார்வையோ அவன் பின்புறம் எட்டி பார்க்க சிவாவும் புரியாதவனை பின்னே திரும்பியவன்
அங்கு சூலம் இல்லாத பத்ரகாகாளியாய் நின்றவளைக் கண்டு விழிகள் விரிய தொண்டைகுழி ஏறி இறங்க எச்சிலை விழுங்கி தன் அண்ணனை பார்க்க..
அவனோ பல்வரிசை தெரிய சிரித்தவன் "தவளை தன் வாயால் கெடும்" என்றுவிட்டு சிவாங்கியிடம் "ஓகே லவ் பேர்ட்ஸ் நீங்க லவ் பண்ணுங்க நான் போய் என் பொண்டாட்டியைப் பார்த்துட்டு வறேன்" என்று சிவாவை பார்த்து கண்சிமிட்டி அங்கிருந்து நகர்ந்தான்.
தன்னை சிக்கலில் மாட்டிவிட்டு செல்லும்அண்ணனை முறைக்க முடியாது முழித்து நின்ற சிவாவின் பார்வை தன்னையே முறைத்து நின்றவள் பக்கம் பதிந்தது.
அவள் நின்ற தோற்றம் அவள் கோபத்தை பறைசாற்ற அவளை சமாதானம் செய்ய அவளை நெருங்கியவனை கை நீட்டி தடுத்திருந்தாள் பெண்.
"பப்பு அது வந்து.. நான்"
"உன்னைப் பேச வேணான்னு சொன்னேன் உஷ்" ஒரு விரல் நீட்டி அவனை பேச வேண்டாம் என்றவள் அவனை கோபத்துடன் நோக்கி
"அப்பிடியொரு வார்த்தை பேச எப்பிடி மனசு வந்திச்சு உனக்கு?
அத்து எது பண்ணாலும் நல்லதற்குனு ஏன் உன்னால நினைக்கத் தோணலை..
அப்போ உன் அண்ணா மேல உனக்கு நம்பிக்கையே இல்லையா?" என்றவள் வார்த்தையில் பதறியவன்
"ஹேய் அப்பிடி இல்லடி பப்பு அது ஒரு கோபத்துல சொல்லிட்டேன்" என்றவனை நக்கலாய் பார்த்தவள்.
"ஓ கோபம் வந்தா எதுவேனா பேசுவ அப்படித்தானே" அவள் பார்வையில் இருந்த கேலியில் தன் பார்வையை திருப்பிக் கொண்டான் சிவா.
அவனையே பார்த்தவளுக்கு அவன் மீது அத்தனை கோபம் பொங்கியது. எப்படி இவனால் அப்படி பேச முடிந்தது என்று.
கௌசிக் இருவரையும் சமாதானம் செய்திருப்பான் என்ற எண்ணத்தோடு அவர்களைக் காண அறைக்குள் நுழைந்தவளுக்கு திவ்யாவின் அழுகையும் புலம்பலும் நடந்ததை தெள்ளத் தெளிவாய் விலக்கிட சிவாவின் மீது அத்தனை கோபம் உண்டாக அவனை
குதறிவிடும் நோக்கில் வந்தவளுக்கு சிவாவின் வார்த்தைகள் அவளுக்கு இன்னும் சூடேற்ற இதோ அவனை கேள்வியாய் கேட்டு குதறத் தொடங்கியிருந்தாள்.
"அண்ணன் தங்கச்சி நீங்க இரண்டு பேரும் வேணா அத்து மேல நம்பிக்கை இல்லாம இருக்கலாம் ஆனா எனக்கு நம்பிக்கை இருக்கு நிச்சயம் ஏதோ ஒரு காரணத்திற்காகை தான் திவ்யாவோட வாழ்க்கைல திரும்பவும் விஷ்வாவ கொண்டு வந்திருப்பாரு" அவளின் உறுதியான வார்த்தையில் தன் அண்ணன் மீதான அவள் அன்பில் எப்போதும் போல மனம் குளிர்ந்தது.
அவள் தந்தையை போலவே கௌசிக் என்றாள் அவளுக்கும் அத்தனை அன்பு.
அவள் தந்தையை இழந்த போதிலும் காதலனாய் தன்னிடம் அடைக்கலம் தேடிடாது ஒரு சகோதரனாய் கௌசிக்கிடம் தஞ்சம் புகுந்தவள் அவள். அவன் மீது எத்தனை காதல் உண்டோ அதற்கு சற்றும் குறையாத ஏன் அதற்கு ஒரு படி மேலே கூடுதலான அன்பை அவன் மீது வைத்திருப்பவளால் இதை தாங்கிக் கொள்ளவே முடியவில்லை.
தன்னை பாவமாய் பார்த்து நின்றவனை முறைப்பான பார்வை பார்த்தவள் அவனின் எவ்வித சமாதானத்தையும் காது கொடுத்துக் கோளாதவளாய் கோபத்துடன் அங்கிருந்து விலகிச் செல்ல தலையில் கைவைத்து சோகமாய் நின்றிருந்தான்.
தம்பியை மாட்டிவிட்டு முகத்தில் புன்னகையோடு கீழிறங்கியவன் ஹாலில் அமர்ந்திருந்த மனையாளைக் கண்டு மேலும் புன்னகை விரிய அவர்களை நோக்கிச் சென்றான்.
பல வருடக் கதையை இன்றே பேசி முடித்துவிடுவோம் என்பது போல அவளைச் சுற்றி அமர்ந்து கதை பேசிக் கொண்டிருந்தவர்களையும் அதற்கு சளிக்காது பதில் கூறிக் கொண்டிருந்தவளையும் சில கணம் பார்த்து நின்றவன் அவர்களை தொல்லை செய்யாது தோட்ட பக்கம் செல்ல அவனை பின் தொடர்ந்து சென்றார் கஸ்தூரி.
"தம்பி" என்றவர் அழைப்பில் திரும்பியவன் அங்கே நின்றவரைக் கண்டு "சொல்லுங்கத்தை" என்றான் உரிமையுடன்.
அவன் அத்தை என்ற அழைப்பில் அவருக்குள் இருந்த தயக்கம் அகன்றவராய் "மாப்ள உங்ககிட்ட கொஞ்சம் பேசனும்" என்றார்.
"ம்ம்" என்றவன் அவரை அழைத்துக் கொண்டு தோட்டம் பக்கம் சென்றவன் அவரை அங்கிருந்த இருக்கையில் அமரச் செய்து தானும் அமர்ந்து கொண்டான்.
"மாப்ள இத எப்பிடி சொல்றன்னு தெரியல" என ஒரு கணம் தயங்கி நிறுத்தியவரை யோசனையாய் பார்த்தவன் "எதுன்னாலும் தயங்காம சொல்லுங்கத்தை" என்றான்.
அவன் வார்த்தையில் நம்பிக்கை பெற்றவர் "மதிய ஊர விட்டு அனுப்ப முன்னாடி நான் மதிக்கு வரன் பார்த்திருந்தேன் மாப்ள.." என்றவர் தன் பையிலிருந்த ஒரு புகைப்படத்தை எடுத்து அவனிடம் நீட்டி "ஜோசியர் கொண்டு வந்த மாப்பிள்ளைங்க போட்டோவுல இந்த போட்டோவும் இருந்திச்சு" என்க அவனோ அதை புரியாது வாங்கியவன் அதில் பார்வையை பதித்த கணம் அவன் விழிகள் விரிந்து கொண்டது.
ஏனெனில் அதில் இருப்பது அவன் முகமல்லவா? இது எவ்வாறு சாத்தியம்
தன் படம் அதுவும் மதியிருக்கும் இடத்தில். ஒரு கணம் ஆச்சர்யமாய் விழி விரித்து பார்த்தவன் முகம் படத்தை உன்னிப்பாய் பார்த்து அடுத்த கணமே புருவம் சுருங்க யோசனையில் ஆழ்ந்தது.
அவனின் முகத்தையே பார்த்திருந்தவருக்கு அவன் முகம் காட்டிய யோசனையில் புரியாதவராய் "தம்பி இந்த போட்டோல இருக்குறது நீங்க தானே" என்றார்.
அவனோ அவர் கேள்வியில் நிமிர்ந்து "ம்ம்" என்றான் பட்டும் படாது.
"உங்க போட்டோ எப்பிடி தரகர் கொண்டு வந்ந்தாருன்னு தெரியல மாப்பிள்ளை.. ஆனா கடவுள் சித்தம் உங்க இரண்டு பேரையும் எப்பிடியோ சேர்த்திடலாம்னு பார்த்திருக்கு அது தான் நீங்களே மாப்பிள்ளைங்க போட்டோல ஒருத்தரா வந்திருக்கிங்க போல" சிறு புன்னகையோடு மகிழ்ந்து கூறியவரின் முகம் பார்த்தவன் தானும் சிறு புன்னகையுடன் அமைதியாய் நின்றிருந்தான்.
அவரும் அவனுடன் மதி பற்றிய சில விசயங்களை பேசியவர் மகளின் வாழ்க்கையில் இனி எவ்வித கஷ்டமும் நெருங்காது என்ற நிம்மதியோடு அங்கிருந்து சென்றிட.. அவர் சொல்லிச் சென்ற சில விசயங்களில் கௌசிக்கின் மூளையோ படுவேகமாய் எதையெதையோ முடிச்சிட்டு சிந்திக்கத் தொடங்கியது.
...
திவ்யா அழுதழுது ஓய்ந்து போய் அமர்ந்திருந்தாள்.
அறைக்கதவை மெதுவாகத் திறந்தபடி தயக்கத்துடன் உள்ளே நுழைந்தான் விஷ்வா.
யாரோ உள்ளே வரும் அரவம் கேட்டு கலங்கிய கண்களோடு நிமிர்ந்தவள் அங்கிருந்தவனைக் கண்டு இத்தனை நேரம் அடங்கி வைத்த கோபம் உடைப்பெடுக்க ஆக்ரோஷமாக "வெளியே போ" என்றாள்.
அவள் கத்தலில் விஷ்வாவின் நடை தடை பட அவளை பார்த்து நின்றான்.
அவளுக்கோ அவன் மீது வருடங்களாய் அடக்கி வைத்திருந்த கோபம் எரிமலையாய் பொங்கிட அதன் பிரதிலிபலிப்பாய் அவனை நெருங்கியவள் அழுது கொண்டே அவன் மார்பில் தன் கைகளால் குத்தினாள்.
"ஏன்டா ஏன் வாழ்க்கைல மறுபடியும் வந்த ஏன் என்னை மறுபடி மறுபடி கொல்லுற நான் என்ன பாவம் பண்ணேன்
உன்னை உயிருக்குயிரா நேசிச்சது தப்பா அதற்கு ஏன் இவ்வளவு வலியை எனக்கு கொடுத்த? உன் கேவலமான பழி வெறிக்கு என் தூய்மையான காதலை பலி கொடுத்திட்டியடா பாவி" என அழுதழுதே அவன் நெஞ்சில் தன் கரம் கொண்டு அடித்தவள் அடிகளை உணர்வே இல்லாது வாங்கிக் கொண்டவன் அவளின் கண்ணீரை தாங்க முடியாதவனாய் அவளை இறுக அணைத்துக் கொண்டு
"ஸாரி பேபி ஸாரி" என பிதற்ற
அவன் அணைப்பிலிருந்து திமிறி வெளிப்பட்டவள் "தொடாதே என்னைத் தொடாதே" என்றவளின் முகத்திலிருந்த கோபத்தை தாண்டிய வலியில் தன்பிடியை தளர்த்தி அவளை விடுவித்தவன் அவளையே முகம் கசங்க பார்த்து நின்றான்.
"என் அண்ணன் சொன்ன ஒரே காரணத்திற்காக மட்டும் தான் நீ இப்போ இங்க நிற்குற.. என் அண்ணனுக்காக மட்டும் தான் இந்த தாலி இந்த வாழ்க்கை எல்லாமே அத மீறி உனக்கும் என் மேல எந்த உரிமையும் இல்ல போ"
என கத்தியவள் கட்டிலில் தொப்பென்று வீழ்ந்து அழுதவள் அப்படியே சிறிது நேரத்தில் தூங்கியும் போனாள்.
அண்ணனின் உணர்வுகளற்ற வார்த்தைகளில் மனதளவில் துடித்து தான் போயினர் சிவா திவ்யா இருவரும்.
சிவாவிற்கோ கோபத்தில் தான் வார்த்தையை விட்டது எண்ணி தன்னை தானே சபித்துக் கொண்டவனுக்கு ஒரு கட்டத்தின் மேல் தாங்கமாட்டாதவனாய் தன் அண்ணனை தேடிச் சென்றான்.
யாருமற்ற மொட்டை மாடியில் மார்பிற்குக் குறுக்கே கரத்தை இறுகக் கட்டி வானத்தை வெறித்து நின்ற கௌசிக்கின் மனம் முழுவதும் இனி என்ன என்ற எண்ணவலைகள் படையெடுத்தது.
பல நாட்களாய் காத்திருந்து அடைந்த வெற்றியின் சந்தோஷத்தை மகிழ முடியாதவனாய் சிவாவின் வார்த்தைகள் ஊசி போல் அவனை துளைத்தது.
'நான் அப்படி நினைப்பவனா?' மனசாட்சியின் ஓலத்தில் கண்களை இறுக மூடி தன்னை சமப்படுத்த முயன்றவனாய் நின்றிருந்தான்.
அண்ணனை தேடி வந்த சிவாவிற்கோ யாருமற்ற தனிமையில் நின்றவனின் இறுகிய தோற்றம் கண்டு மனது கலங்கித் தான் போனது.
அவனது வார்த்தையின் வீரியம் அவனை எந்தளவு தாக்கியிருக்கும் என்பது அவனுக்குமே தெரியும்.
தன் மடமையினால் வார்த்தையை விட்டதை எண்ணி மீண்டும் தன்னையே திட்டிக் கொண்டவன் அவனை நெருங்கினான்.
"அண்ணா" என்றவன் கரம் அவன் தோளை தொட அதை உணர்ந்தாலும் அவன் புறம் திரும்பாது தன்னிலை மாறாது சிலையென நின்றிருந்தான் கௌசிக்.
அவனுக்குள் அத்தனை ஆற்றாமை பொங்கிக் கொண்டிருந்தது தம்பியின் வார்த்தைகளினால்.
தன் அழைப்பிற்கும் தொடுகைக்கும் உணர்வின்றி நின்றவனை அப்படிக் காண பிடிக்காதவன் அவன் கழுத்தோடு கையிட்டு அவன் முதுகில் சாய்ந்து வாய் ஓயாமல் மன்னிப்பை யாசிக்கத் தொடங்கினான் சிவா.
"ஸாரி ஸாரி நான் அப்பிடி பேசியிருக்கக் கூடாது ஸாரிடா. நான் பண்ண தப்புக்கு நாழு அடி வேணா அடி இப்பிடி பேசாம உனக்குள்ள இறுகி போய் நிற்காதண்ணா"
முதுகோடு தன்னை அணைத்துக் கொண்டே புலம்பும் தம்பியின் செயல் அவனின் சிறுபிரயாத்தை நினைவூட்ட கௌசிக்கின் இறுகிய இதழ்களிலும் கீற்றாய் ஓர் புன்னகை மின்னி மறைந்தது.
அப்போதும் இப்படித் தான் தவறு செய்து விட்டு தவறை உணர்ந்து தன்னை அணைத்துக் கொண்டே மன்னிப்பை யாசிக்கும் குட்டி சிவாவின் நினைவில் இறுக்கம் தளர்ந்தவனாய் அவன் புறம் திரும்பியவன் அவனை பார்க்க கலங்கிவிடட் கண்களோடு நிமிர்ந்து அவனை பார்த்தான் சிவா.
கௌசிக்கின் பார்வையோ அழுத்தமாய் அவன் முகத்தில் பதிந்தது.
அவன் பார்வையின் வீச்சில் கண்களில் கெஞ்சலோடு "ப்ளீஸ்ணா மன்னிச்சுடு" என இதழ்கள் முனுமுனுக்க தன்னை பார்த்து நின்றவனின் கன்னத்தில் சப்பென்று ஓர் அறையை வைத்திட இப்போது சிவாவின் இதழ்கள் புன்னகைக்க தாவி அவனை அணைத்திருந்தான்.
"தைங்ஸ்டாணா அன்ட் ஸாரி " என வாய் ஓயாது நன்றியும் மன்னிப்பையும் கேட்டுவிட்டு அழுத்தமாய் அவன் கன்னத்தில் முத்தம் வைக்க "அடேய்" என்ற கூச்சலோடு அவனை விட்டு தள்ளி நின்றவன் தம்பியை முறைக்க அவனோ வாய்விட்டு சிரித்தான்.
"என்னடா பண்ற" கன்னத்தை தேய்த்தபடி இதழ்கள் சிரிப்பில் துடிக்க கேட்ட அண்ணனின் முகம் கண்டு தானும் சிரித்தவன்
"என்னவோ புதுசு போல வெட்கப்படுற" என்றான் கிண்டலாய்.
"டேய் சத்தமா சொல்லாதடா கேட்குறவங்க ஒருமாதிரி நினைச்சிட போறாங்க" என்றவனை பொருட்படுத்தாது அவனை அணைத்துக் கொண்டவன்
"நினைக்கிறவன் நினைக்கட்டும் நீ என்னோட அண்ணா" என்றுவிட்டு அவனிடம் மீண்டும் "அண்ணா மன்னிச்சிடுடா" என்றான் குரலில் தவிப்புடன்.
அவனை தானும் தோளோடு சேர்த்து அணைத்துக் கொண்டவன் "ஹேய் போதும் விடுடா சிவா.." என்றவன் அவன் முகம் இன்னுமே தெளியாததைக் கண்டு
இதுவே முதலும் கடைசியுமா இருக்கட்டும் இனி இத போல உளறினன்னுவை நான் சிங்கிக்கிட்ட போட்டுக் கொடுத்துடுவேன்"
அவன் மனநிலை எதை சொன்னால் மாறும் என நன்கு புரிந்து வைத்தவனாய் பெண்ணவள் பெயரை இழுத்துவிட உடல் விறைத்து நிமிர்ந்து நின்றான் சிவா.
"அய்யோ சாமி உன்னைக் கையெடுத்துக் கும்பிடுறேன் அந்த தப்பை மட்டும் பண்ணிடாத உனக்கு கோடிப் புண்ணியம் கிடைக்கும்" என கையெடுத்துக் கும்பிட்டவன்
"உங்கிட்டே நான் இப்பிடி நடந்தது தெரிஞ்சுது பேய் ஆட்டம் ஆடுவாடாண்ணா ப்ளீஸ் உளறிடாதட" என்றவனைப் பார்த்து வாய்விட்டுச் சிரித்த கௌசிக்கின் பார்வையோ அவன் பின்புறம் எட்டி பார்க்க சிவாவும் புரியாதவனை பின்னே திரும்பியவன்
அங்கு சூலம் இல்லாத பத்ரகாகாளியாய் நின்றவளைக் கண்டு விழிகள் விரிய தொண்டைகுழி ஏறி இறங்க எச்சிலை விழுங்கி தன் அண்ணனை பார்க்க..
அவனோ பல்வரிசை தெரிய சிரித்தவன் "தவளை தன் வாயால் கெடும்" என்றுவிட்டு சிவாங்கியிடம் "ஓகே லவ் பேர்ட்ஸ் நீங்க லவ் பண்ணுங்க நான் போய் என் பொண்டாட்டியைப் பார்த்துட்டு வறேன்" என்று சிவாவை பார்த்து கண்சிமிட்டி அங்கிருந்து நகர்ந்தான்.
தன்னை சிக்கலில் மாட்டிவிட்டு செல்லும்அண்ணனை முறைக்க முடியாது முழித்து நின்ற சிவாவின் பார்வை தன்னையே முறைத்து நின்றவள் பக்கம் பதிந்தது.
அவள் நின்ற தோற்றம் அவள் கோபத்தை பறைசாற்ற அவளை சமாதானம் செய்ய அவளை நெருங்கியவனை கை நீட்டி தடுத்திருந்தாள் பெண்.
"பப்பு அது வந்து.. நான்"
"உன்னைப் பேச வேணான்னு சொன்னேன் உஷ்" ஒரு விரல் நீட்டி அவனை பேச வேண்டாம் என்றவள் அவனை கோபத்துடன் நோக்கி
"அப்பிடியொரு வார்த்தை பேச எப்பிடி மனசு வந்திச்சு உனக்கு?
அத்து எது பண்ணாலும் நல்லதற்குனு ஏன் உன்னால நினைக்கத் தோணலை..
அப்போ உன் அண்ணா மேல உனக்கு நம்பிக்கையே இல்லையா?" என்றவள் வார்த்தையில் பதறியவன்
"ஹேய் அப்பிடி இல்லடி பப்பு அது ஒரு கோபத்துல சொல்லிட்டேன்" என்றவனை நக்கலாய் பார்த்தவள்.
"ஓ கோபம் வந்தா எதுவேனா பேசுவ அப்படித்தானே" அவள் பார்வையில் இருந்த கேலியில் தன் பார்வையை திருப்பிக் கொண்டான் சிவா.
அவனையே பார்த்தவளுக்கு அவன் மீது அத்தனை கோபம் பொங்கியது. எப்படி இவனால் அப்படி பேச முடிந்தது என்று.
கௌசிக் இருவரையும் சமாதானம் செய்திருப்பான் என்ற எண்ணத்தோடு அவர்களைக் காண அறைக்குள் நுழைந்தவளுக்கு திவ்யாவின் அழுகையும் புலம்பலும் நடந்ததை தெள்ளத் தெளிவாய் விலக்கிட சிவாவின் மீது அத்தனை கோபம் உண்டாக அவனை
குதறிவிடும் நோக்கில் வந்தவளுக்கு சிவாவின் வார்த்தைகள் அவளுக்கு இன்னும் சூடேற்ற இதோ அவனை கேள்வியாய் கேட்டு குதறத் தொடங்கியிருந்தாள்.
"அண்ணன் தங்கச்சி நீங்க இரண்டு பேரும் வேணா அத்து மேல நம்பிக்கை இல்லாம இருக்கலாம் ஆனா எனக்கு நம்பிக்கை இருக்கு நிச்சயம் ஏதோ ஒரு காரணத்திற்காகை தான் திவ்யாவோட வாழ்க்கைல திரும்பவும் விஷ்வாவ கொண்டு வந்திருப்பாரு" அவளின் உறுதியான வார்த்தையில் தன் அண்ணன் மீதான அவள் அன்பில் எப்போதும் போல மனம் குளிர்ந்தது.
அவள் தந்தையை போலவே கௌசிக் என்றாள் அவளுக்கும் அத்தனை அன்பு.
அவள் தந்தையை இழந்த போதிலும் காதலனாய் தன்னிடம் அடைக்கலம் தேடிடாது ஒரு சகோதரனாய் கௌசிக்கிடம் தஞ்சம் புகுந்தவள் அவள். அவன் மீது எத்தனை காதல் உண்டோ அதற்கு சற்றும் குறையாத ஏன் அதற்கு ஒரு படி மேலே கூடுதலான அன்பை அவன் மீது வைத்திருப்பவளால் இதை தாங்கிக் கொள்ளவே முடியவில்லை.
தன்னை பாவமாய் பார்த்து நின்றவனை முறைப்பான பார்வை பார்த்தவள் அவனின் எவ்வித சமாதானத்தையும் காது கொடுத்துக் கோளாதவளாய் கோபத்துடன் அங்கிருந்து விலகிச் செல்ல தலையில் கைவைத்து சோகமாய் நின்றிருந்தான்.
தம்பியை மாட்டிவிட்டு முகத்தில் புன்னகையோடு கீழிறங்கியவன் ஹாலில் அமர்ந்திருந்த மனையாளைக் கண்டு மேலும் புன்னகை விரிய அவர்களை நோக்கிச் சென்றான்.
பல வருடக் கதையை இன்றே பேசி முடித்துவிடுவோம் என்பது போல அவளைச் சுற்றி அமர்ந்து கதை பேசிக் கொண்டிருந்தவர்களையும் அதற்கு சளிக்காது பதில் கூறிக் கொண்டிருந்தவளையும் சில கணம் பார்த்து நின்றவன் அவர்களை தொல்லை செய்யாது தோட்ட பக்கம் செல்ல அவனை பின் தொடர்ந்து சென்றார் கஸ்தூரி.
"தம்பி" என்றவர் அழைப்பில் திரும்பியவன் அங்கே நின்றவரைக் கண்டு "சொல்லுங்கத்தை" என்றான் உரிமையுடன்.
அவன் அத்தை என்ற அழைப்பில் அவருக்குள் இருந்த தயக்கம் அகன்றவராய் "மாப்ள உங்ககிட்ட கொஞ்சம் பேசனும்" என்றார்.
"ம்ம்" என்றவன் அவரை அழைத்துக் கொண்டு தோட்டம் பக்கம் சென்றவன் அவரை அங்கிருந்த இருக்கையில் அமரச் செய்து தானும் அமர்ந்து கொண்டான்.
"மாப்ள இத எப்பிடி சொல்றன்னு தெரியல" என ஒரு கணம் தயங்கி நிறுத்தியவரை யோசனையாய் பார்த்தவன் "எதுன்னாலும் தயங்காம சொல்லுங்கத்தை" என்றான்.
அவன் வார்த்தையில் நம்பிக்கை பெற்றவர் "மதிய ஊர விட்டு அனுப்ப முன்னாடி நான் மதிக்கு வரன் பார்த்திருந்தேன் மாப்ள.." என்றவர் தன் பையிலிருந்த ஒரு புகைப்படத்தை எடுத்து அவனிடம் நீட்டி "ஜோசியர் கொண்டு வந்த மாப்பிள்ளைங்க போட்டோவுல இந்த போட்டோவும் இருந்திச்சு" என்க அவனோ அதை புரியாது வாங்கியவன் அதில் பார்வையை பதித்த கணம் அவன் விழிகள் விரிந்து கொண்டது.
ஏனெனில் அதில் இருப்பது அவன் முகமல்லவா? இது எவ்வாறு சாத்தியம்
தன் படம் அதுவும் மதியிருக்கும் இடத்தில். ஒரு கணம் ஆச்சர்யமாய் விழி விரித்து பார்த்தவன் முகம் படத்தை உன்னிப்பாய் பார்த்து அடுத்த கணமே புருவம் சுருங்க யோசனையில் ஆழ்ந்தது.
அவனின் முகத்தையே பார்த்திருந்தவருக்கு அவன் முகம் காட்டிய யோசனையில் புரியாதவராய் "தம்பி இந்த போட்டோல இருக்குறது நீங்க தானே" என்றார்.
அவனோ அவர் கேள்வியில் நிமிர்ந்து "ம்ம்" என்றான் பட்டும் படாது.
"உங்க போட்டோ எப்பிடி தரகர் கொண்டு வந்ந்தாருன்னு தெரியல மாப்பிள்ளை.. ஆனா கடவுள் சித்தம் உங்க இரண்டு பேரையும் எப்பிடியோ சேர்த்திடலாம்னு பார்த்திருக்கு அது தான் நீங்களே மாப்பிள்ளைங்க போட்டோல ஒருத்தரா வந்திருக்கிங்க போல" சிறு புன்னகையோடு மகிழ்ந்து கூறியவரின் முகம் பார்த்தவன் தானும் சிறு புன்னகையுடன் அமைதியாய் நின்றிருந்தான்.
அவரும் அவனுடன் மதி பற்றிய சில விசயங்களை பேசியவர் மகளின் வாழ்க்கையில் இனி எவ்வித கஷ்டமும் நெருங்காது என்ற நிம்மதியோடு அங்கிருந்து சென்றிட.. அவர் சொல்லிச் சென்ற சில விசயங்களில் கௌசிக்கின் மூளையோ படுவேகமாய் எதையெதையோ முடிச்சிட்டு சிந்திக்கத் தொடங்கியது.
...
திவ்யா அழுதழுது ஓய்ந்து போய் அமர்ந்திருந்தாள்.
அறைக்கதவை மெதுவாகத் திறந்தபடி தயக்கத்துடன் உள்ளே நுழைந்தான் விஷ்வா.
யாரோ உள்ளே வரும் அரவம் கேட்டு கலங்கிய கண்களோடு நிமிர்ந்தவள் அங்கிருந்தவனைக் கண்டு இத்தனை நேரம் அடங்கி வைத்த கோபம் உடைப்பெடுக்க ஆக்ரோஷமாக "வெளியே போ" என்றாள்.
அவள் கத்தலில் விஷ்வாவின் நடை தடை பட அவளை பார்த்து நின்றான்.
அவளுக்கோ அவன் மீது வருடங்களாய் அடக்கி வைத்திருந்த கோபம் எரிமலையாய் பொங்கிட அதன் பிரதிலிபலிப்பாய் அவனை நெருங்கியவள் அழுது கொண்டே அவன் மார்பில் தன் கைகளால் குத்தினாள்.
"ஏன்டா ஏன் வாழ்க்கைல மறுபடியும் வந்த ஏன் என்னை மறுபடி மறுபடி கொல்லுற நான் என்ன பாவம் பண்ணேன்
உன்னை உயிருக்குயிரா நேசிச்சது தப்பா அதற்கு ஏன் இவ்வளவு வலியை எனக்கு கொடுத்த? உன் கேவலமான பழி வெறிக்கு என் தூய்மையான காதலை பலி கொடுத்திட்டியடா பாவி" என அழுதழுதே அவன் நெஞ்சில் தன் கரம் கொண்டு அடித்தவள் அடிகளை உணர்வே இல்லாது வாங்கிக் கொண்டவன் அவளின் கண்ணீரை தாங்க முடியாதவனாய் அவளை இறுக அணைத்துக் கொண்டு
"ஸாரி பேபி ஸாரி" என பிதற்ற
அவன் அணைப்பிலிருந்து திமிறி வெளிப்பட்டவள் "தொடாதே என்னைத் தொடாதே" என்றவளின் முகத்திலிருந்த கோபத்தை தாண்டிய வலியில் தன்பிடியை தளர்த்தி அவளை விடுவித்தவன் அவளையே முகம் கசங்க பார்த்து நின்றான்.
"என் அண்ணன் சொன்ன ஒரே காரணத்திற்காக மட்டும் தான் நீ இப்போ இங்க நிற்குற.. என் அண்ணனுக்காக மட்டும் தான் இந்த தாலி இந்த வாழ்க்கை எல்லாமே அத மீறி உனக்கும் என் மேல எந்த உரிமையும் இல்ல போ"
என கத்தியவள் கட்டிலில் தொப்பென்று வீழ்ந்து அழுதவள் அப்படியே சிறிது நேரத்தில் தூங்கியும் போனாள்.
Last edited:
Habi
Moderator
அத்தியாயம் - 23
கஷ்தூரி கூறிய அனைத்தையும் யோசித்த கௌசிக்கிற்கோ ஏதோ தவறாய் தோன்றிட மீண்டும் மீண்டும் அவர் கூறியதை தனக்குள்ளாகவே கிரகிக்க முயன்றவனுக்கு ஏதோ ஓர் தெளிவில்லாத மர்மமுடிச்சு மதியினைச் சுற்றியிருப்பதை மாத்திரம் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது.
"சம் திங் ரோங் என்னோட போட்டோ இவங்களுக்கு கிடைச்சிருக்குன்னா எப்பிடி? எங்கயோ இடிக்குது" என தாடையை தடவி யோசித்தவன் தன்கையிலிருந்த தன் புகைப்படத்தில் பார்வையை பதித்தான்.
அது அவன் தந்தையின் இறப்பின் முன் திரு நித்யவின் திருமணத்தன்று வேட்டி சட்டையில் எடுத்த புகைப்படம்.
அன்றைய அவன் தோற்றத்திற்கும் இன்றைய அவன் தோற்றத்திற்கும் நிறைய வித்தியாசங்கள் இருக்க இரண்டையும் ஒப்பிட்டு பார்த்தால் ஒழிய இருவரும் ஒரே நபர் என கண்டு கொள்வது சற்றே சிரமமே.
கஸ்தூரியோ கௌசிக்கின் புகைப்படத்தை நன்கு கவனித்திருக்க அவனது தோற்றத்தில் மாற்றம் இருந்தாலும் சட்டென்று அவன் தான் இவன் என அடையாளப்படுத்திக் கொண்டதினாலே அவனிடம் பேசிவிட்டுச் சென்றிருந்தார்.
"இது என் பெர்சனல் போட்டோ குடும்ப ஆல்பத்துல இருக்குற போட்டோ எப்பிடி ஜோசியர் கிட்ட போயிருக்கும்.. நிச்சயம் அம்மாவோ அத்தையோ என்கிட்ட கேட்காம இத பண்ணியிருக்க வாய்ப்பில்லை.. சோ வேற யாரோ இத பண்ணியிருக்கா யாரா இருக்கும்?"
என்ற யோசனையோடு தோட்டத்தில் நடை பயின்றவனையே ஒரு சோடி விழிகள் குரோதமாய் பார்த்து கொண்டிருந்தது.
நீண்ட நேரம் யோசித்தவாறே நடந்தவனுக்கு கால்வலியோடு சேர்ந்து தலைவலியும் உண்டாக தலை பிடித்துக் கொண்டு வீட்டினுள் நுழைந்தான்.
இன்னுமே மதியை சுற்றி கதை பேசிக் கொண்டிருந்தவர்களைக் கண்டு தலையாட்டி சிரித்துக் கொண்டவன் அவர்களை நெருங்கினான்.
"இன்னும் எவ்வளவு நேரத்துக்கு என் பொண்டாட்டிய டார்ச்சர் பண்ண போறீங்க எல்லாரும்" சிரிப்புடன் கேட்டவாறே இயல்பாய் மதியருகே சென்றமர்ந்து கொண்டான்.
"எது டார்ச்சர் பண்றோமா?" என சிறு முறைப்புடன் அவனை பார்த்தவர்களை கண்டு கண்சிமிட்டி சிரித்தவன்..
"போதும் போதும் உங்க பொண்ண கொஞ்சினது எல்லாம்.. இப்போ இந்த வீட்டு பையன கொஞ்சம் கவனிங்க.. ஸ்ட்ரோங்கா ஒரு காபி" என்றவன் தன்னருகே அமர்ந்திருந்தவளைச் சுற்றி கரத்தை போட்டு அவளோடு சாய்ந்து அமர அவன் நெருக்கத்தில் அவளுக்கு தான் அவஸ்தையாகிப் போனது.
"அய்யோ எதுக்கு இவ்வளவு கிட்ட இருக்காங்க" என எண்ணிக் கொண்டே அவனை பார்க்க அவனும் அவளை பார்த்தவன் என்ன என புருவம் உயர்த்தி கேட்டிட தன்னிச்சையாய் தலையசைத்தவள் தன் பார்வையை விலக்கிக் கொண்டாள்.
தம் வீட்டு பிள்ளைகள் இருவரதும் ஜோடி பொருத்தத்தையும் கண் கொண்டு ரசித்தவர்கள் இருவருக்கும் தனிமை கொடுக்கும் பொருட்டு "கண்ணா நீங்க ரெண்டு பேரும் போய் ஓய்வெடுங்க" என்ற பூரணியோ அவன் கேட்ட காபியை கொடுத்து இருவரையும் அவர்கள் அறைக்கு அனுப்பி விட்டவர் அதன் பின் பம்பரமாய்ச் சுழன்று புதுமணத் தம்பதிகளுக்கான மதிய உணவை தடபுடலாய் ஏற்பாடு செய்ய வேலையாட்களை ஏவிட மதிய விருந்தும் தயார் செய்யப்பட்டது.
மதியை அழைத்துக் கொண்டே அறை நுழைந்த கௌசிக்கோ அவளை அமரச் செய்து தானும் அவளருகே அமர்ந்து அவளையே ஆழ்ந்து பார்த்திருந்தான்.
அவன் பார்வை புரியாது அவளும் அவனை பார்த்தாள்.
"என்னை முன்னாடியே தெரியுமா மதி?" என திடீரென்று கேள்வியை முன்வைக்க குழப்பமாய் அவனைப் பார்த்தவள் இல்லையென தலையசைத்தாள்.
அவள் பதிலில் பெருமூச்சொன்றை வெளியிட்டவன் அவனது புகைப்படத்தை அவளிடம் நீட்டிட அதை பார்த்தவள் விழிகளோ சுருங்கிட சிறிது நேரம் அதையே உற்று நோக்கியவளுக்கு அந்த விழிகள் ஏதையோ நியாபகம் மூட்ட "இது.." என இழுத்தவாறே பார்வையை நிமிர்த்தியவள் "இது நீங்களா?" என்றாள் சிறு வியப்புடன்..
அவனோ ஆம்மென்று தலையசைத்தவன் "இதுக்கு முன்னாடி இந்த படத்தை பார்த்திருக்கியா?" என்க அவள் விழிகள் மீண்டும் அதில் படிந்தது.
சில நொடி எதையோ யோசித்தவள் நினைவு வந்தவளாய் "இ..இது சித்தி காட்டின போட்டோ" என அவள் சித்தி கொடுத்ததை அவனிடம் ஒப்புவித்தவள் விழிகள் ஆச்சர்யத்துடன் விரிந்து கொள்ள அவனைப் பார்த்தாள்.
தன்னை ஆச்சர்யமாய் பார்த்தவளிடம்
"அப்போ என்ன முன்னாடியே உனக்கு தெரியுமா மதி" சற்றே அழுத்தமாய் அவன் கேள்வியை கேட்க அவளோ பதறியவளாய் "இல்லங்க. சத்தியமா தெரியல. முதன் முதலா சித்தி என்கிட்ட கல்யாண பண்ணிக்க சொல்லி போட்டோஸ் காட்டினப்போ எனக்கு விருப்பமே இல்லாம கடமையேனு தான் பார்த்தேன் அப்போ தான் இந்த போட்டோ" என்றவள் அன்று எந்த மனநிலையில் தான் இருந்தோம் என்றும் அதன் பின் நடந்த திடீர் சம்பவங்களும் அவளுக்கு அந்த புகைப்படம் பற்றிய நினைவே பிற் தள்ளி போட்டிருக்க அதையே அவனிடம் கூறி முடித்தவள் அவனை பாவம் போல் பார்த்தாள்.
எங்கு தான் சொன்னவற்றை நம்பாது போய்விடுவானோ என்ற தவிப்பை கண்ணில் தேக்கி வைத்து அவனை பார்த்தவளைக் கண்டு மனம் இளக "ஹேய் ரிலாக்ஸ்" என அவளை அமைதிபடுத்தியவன் அவளிடம், "அப்போ உன்னோட பெஸ்ட் சொய்ஸ் நான் தான் இல்லையா?" என்று சிறு சிரிப்புடன் கேட்க அவளும் இதழ் விரித்து ஆமென்றாள்.
"ம்ம்.. யூ ஆர் லக்கி கேர்ள்..ஆசை பட்ட நானே ஹஸ்பெண்ட்ஆ கிடைச்சிட்டேன்ல" என இதழ் சிரிப்புடன் கூறியவனைக் கண்டு அவளுக்கு வெட்கம் முளைக்க சிரித்துக் கொண்டாள்.
அவளிடம் சிறிது நேரம் பேசியவன் அவளை ஓய்வெடுக்குமாறு கூறிவிட்டு எழ அவனிடம் "நான் ஒன்னு கேக்கவா?" என்றாள்.
"ம்ம்" என்று அனுமதி வழங்கி அவளை பார்க்க அவளும் "அது.. எப்பிடி எல்லாம் கண்டுபிடிச்சிங்க.. நா..நான் இந்த வீட்டு பொண்ணுன்னு எப்பிடி கண்டுபிடிச்சிங்க" என்றாள் தயக்கத்துடன்.
அவள் கேள்வியில் மீண்டும் இருக்கையில் அமர்ந்தவன் அவள் கேள்விகளுக்கு பதிலாய் தன் வாழ்வில் நடந்தவைகளை ஒவ்வொன்றாய் தெளிவுபடுத்திட கேட்டிருந்தவளுக்கோ கண்கலங்கிப் போனது தன்னவன் பட்ட துயர் கேட்டு..
அவள் முகம் கலங்கிய தோற்றம் கண்டு அவள் கண்ணீரை துடைத்துவிட்டவன்..
"அப்பாவோட இறப்புக்கு பின்னாடி அப்பா மேல சுமத்தின கலங்கத்த போக்கனும்னா பூமா அத்தையை கண்டுபிடிக்கனும்.. ஆனா அது அத்தனை சுலபமா முடியக் கூடிய காரியம் இல்லன்னு போக போக தான் புரிஞ்சிகிட்டேன்.
என்னோட வேலைக்கான பயிற்சி ஒரு பக்கம் அத்தையை தேடுறதுக்கான தேடல் ஒரு பக்கம்னு என்னால இரண்டுலயும் கான்சென்ரேட் பண்ண முடியல அதனால அத்தையை கண்டுபிடிக்குற வேலைக்காக நான் எனக்கு நம்பிக்கையான சில பேர ஏற்பாடு செய்திருந்தேன்.
அவங்களும் அத்தை பற்றி எத்தனை முயற்சி செய்தும் கண்டுபிடிக்க முடியாம தோல்வியில தான் முடிஞ்சுது." என்றவன் ஒரு பெருமூச்சுடன் "அதுக்கப்புறம் அத்தை பற்றி எந்த தகவலுமே கிடைக்கலன்னு இருந்தப் போது தான்.. நீ என்கிட்ட வந்து சேர்ந்த.. அது தற்செயலா இல்லை கடவுள் விதியா வட்எவர்.. அன்னைக்கு முதல் நாள் காலையிலயே உன்னை பத்தின மொத்த டிடெய்ல்ஸ்ஸும் என் கைக்கு வந்துடுச்சு" என்றவன் அன்று அவனுக்கு வந்த அழைப்பும் அதில் கிடைத்த செய்தியும் என ஒவ்வொன்றாய் விளக்க அவள் விழிகளோ ஆச்சர்யத்தில் விரிந்து கொண்டது..
அவள் விரிந்த விழிகளை பார்த்தவாறே
"அன்னைக்கு உன் கழுத்துல இந்த தாலிய கட்டினதே நீ என் அத்த பொண்ணுன்னு தெரிஞ்சு தான்" என்றான்.
அதில் அவள் கண்கள் மேலும் விரிந்திட அவன் இதழ்களோ அவள் விரிந்த விழி கண்டு சிரிப்பில் மலர்ந்தது.
"அப்போ தெரிஞ்சு தான் தாலி கட்டினீங்களா?" என்றவளிடம் "ம்ம்" என்று தலையசைத்தான்.
அவனையே பார்த்தவளுக்கு அன்றைய நாளில் அவன் கேட்ட தாலியை கழட்டிவிடு என்ற வார்த்தைகள் நாராசமாய் இப்போது ஒலித்திட முகம் சுருக்கியவள் "அப்போ ஏன் அப்படி சொன்னிங்க" என்றாள் மொட்டையாய்..
அவனுக்கு அவள் எதை சொல்கிறாள் என்று புரிந்திட தலையை அழுந்தக் கோதிக் கொண்டவன். "என்னோட சுயநலத்துக்காக உன் விருப்பமில்லாம நான் கட்டின தாலி.. அதை ஏத்துக்க உனக்கு விருப்பமில்லன்னா? அது தான் அப்பிடி பேசினேன்" என்றான் தன்னிலை விளக்கமாய்.
அவன் விளக்கத்தில் பொம்மையென தலையாட்டியவள் அமைதியாய் இருக்க அவனும் அமைதியாய் அவளை சிறிது நேரம் பார்த்தவன் பின் எழுந்து "நீ தூங்கி ரெஸ்ட் எடு நான் வெளியே போய்ட்டு வரேன்" என்றவன் அறை விட்டு வெளியேறிச் சென்றான்..
நேரம் நகர்ந்திட மதிய உணவுக்கு அவளை கீழே அழைத்து செல்ல வந்திருந்த நித்யாவுடன் கீழிறங்கிச் சென்றவள் உணவு மேசையில் அமர்ந்திருந்தவர்களைக் கண்டு புன்னகைத்தபடி அங்கே அமர்ந்து கொண்டாள்.
திவ்யா விஷ்வா இருவரையும் தவிர மற்ற அனைவருமே உணவு மேசையில் அமர்ந்திருந்தனர்.
கமலத்திற்கோ மகளின் எண்ணத்தில் முகம் வாடிட அவள் அறையை பார்த்தவாறு அமர்ந்திருந்தவர் கரம் பற்றினான் கௌசிக்.
"மா.. அவளுக்கு கொஞ்சம் ஸ்பேஸ் கொடுக்கலாம்.. நிச்சயம் எல்லாம் சரியாகும்" என்று ஆறுதலளித்தவன் பூரணியை பார்க்க அவரும் "அண்ணி நம்ம திவி வாழ்க்கை இனி தான் சரியாகும்.. நீங்க கவலைப்படாதிங்க நிச்சயம் விஷ்வா அவளை பழைய மாதிரி மீட்டெடுப்பான்" என தேற்றினார்.
அதன் பின் சகஜமான மனநிலைக்கு திரும்பியவர்கள் பேசியவாறே உணவை உண்ண..
அவர்களிடையே பார்வையாளர்களாய் இருந்த மோகன்ராஜ்க்கு கடுப்பாக இருந்தாலும் இனி தன் ஆட்டம் செல்லாது என்ற நினைப்பில் வாலைச் சுருட்டி அமைதியாய் அமர்ந்திருந்தார் மனிதர்.
அதன் பின் உணவு வேளை முடிந்திட அனைவரும் ஓய்வெடுக்க அறைக்குள் முடங்கிப் போயினர்.
விஷ்வா திவ்யா இருவருக்குமான உணவு அறைக்குள் கொடுக்கப்பட்டாலும் அதுவோ இருவராலும் தீண்டப்படாமலே மூடி வைக்கப்பட்டிருந்தது.
வீட்டிலிருந்தவர்களுக்கோ நடந்த சம்பவத்தினால் பழைய ரணங்கள் மீட்டப்பட்டிருந்தாலும் புதிய வரவு ரணங்களின் காயத்தை ஆற்றியிருக்க சந்தோஷ மனநிலையோடே நேரத்தை நெட்டித்தள்ளியவர்களுக்கு அன்றைய நாள் ஒருவித நிம்மதியோடு கழிந்தது.
தொடரும்...
கஷ்தூரி கூறிய அனைத்தையும் யோசித்த கௌசிக்கிற்கோ ஏதோ தவறாய் தோன்றிட மீண்டும் மீண்டும் அவர் கூறியதை தனக்குள்ளாகவே கிரகிக்க முயன்றவனுக்கு ஏதோ ஓர் தெளிவில்லாத மர்மமுடிச்சு மதியினைச் சுற்றியிருப்பதை மாத்திரம் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது.
"சம் திங் ரோங் என்னோட போட்டோ இவங்களுக்கு கிடைச்சிருக்குன்னா எப்பிடி? எங்கயோ இடிக்குது" என தாடையை தடவி யோசித்தவன் தன்கையிலிருந்த தன் புகைப்படத்தில் பார்வையை பதித்தான்.
அது அவன் தந்தையின் இறப்பின் முன் திரு நித்யவின் திருமணத்தன்று வேட்டி சட்டையில் எடுத்த புகைப்படம்.
அன்றைய அவன் தோற்றத்திற்கும் இன்றைய அவன் தோற்றத்திற்கும் நிறைய வித்தியாசங்கள் இருக்க இரண்டையும் ஒப்பிட்டு பார்த்தால் ஒழிய இருவரும் ஒரே நபர் என கண்டு கொள்வது சற்றே சிரமமே.
கஸ்தூரியோ கௌசிக்கின் புகைப்படத்தை நன்கு கவனித்திருக்க அவனது தோற்றத்தில் மாற்றம் இருந்தாலும் சட்டென்று அவன் தான் இவன் என அடையாளப்படுத்திக் கொண்டதினாலே அவனிடம் பேசிவிட்டுச் சென்றிருந்தார்.
"இது என் பெர்சனல் போட்டோ குடும்ப ஆல்பத்துல இருக்குற போட்டோ எப்பிடி ஜோசியர் கிட்ட போயிருக்கும்.. நிச்சயம் அம்மாவோ அத்தையோ என்கிட்ட கேட்காம இத பண்ணியிருக்க வாய்ப்பில்லை.. சோ வேற யாரோ இத பண்ணியிருக்கா யாரா இருக்கும்?"
என்ற யோசனையோடு தோட்டத்தில் நடை பயின்றவனையே ஒரு சோடி விழிகள் குரோதமாய் பார்த்து கொண்டிருந்தது.
நீண்ட நேரம் யோசித்தவாறே நடந்தவனுக்கு கால்வலியோடு சேர்ந்து தலைவலியும் உண்டாக தலை பிடித்துக் கொண்டு வீட்டினுள் நுழைந்தான்.
இன்னுமே மதியை சுற்றி கதை பேசிக் கொண்டிருந்தவர்களைக் கண்டு தலையாட்டி சிரித்துக் கொண்டவன் அவர்களை நெருங்கினான்.
"இன்னும் எவ்வளவு நேரத்துக்கு என் பொண்டாட்டிய டார்ச்சர் பண்ண போறீங்க எல்லாரும்" சிரிப்புடன் கேட்டவாறே இயல்பாய் மதியருகே சென்றமர்ந்து கொண்டான்.
"எது டார்ச்சர் பண்றோமா?" என சிறு முறைப்புடன் அவனை பார்த்தவர்களை கண்டு கண்சிமிட்டி சிரித்தவன்..
"போதும் போதும் உங்க பொண்ண கொஞ்சினது எல்லாம்.. இப்போ இந்த வீட்டு பையன கொஞ்சம் கவனிங்க.. ஸ்ட்ரோங்கா ஒரு காபி" என்றவன் தன்னருகே அமர்ந்திருந்தவளைச் சுற்றி கரத்தை போட்டு அவளோடு சாய்ந்து அமர அவன் நெருக்கத்தில் அவளுக்கு தான் அவஸ்தையாகிப் போனது.
"அய்யோ எதுக்கு இவ்வளவு கிட்ட இருக்காங்க" என எண்ணிக் கொண்டே அவனை பார்க்க அவனும் அவளை பார்த்தவன் என்ன என புருவம் உயர்த்தி கேட்டிட தன்னிச்சையாய் தலையசைத்தவள் தன் பார்வையை விலக்கிக் கொண்டாள்.
தம் வீட்டு பிள்ளைகள் இருவரதும் ஜோடி பொருத்தத்தையும் கண் கொண்டு ரசித்தவர்கள் இருவருக்கும் தனிமை கொடுக்கும் பொருட்டு "கண்ணா நீங்க ரெண்டு பேரும் போய் ஓய்வெடுங்க" என்ற பூரணியோ அவன் கேட்ட காபியை கொடுத்து இருவரையும் அவர்கள் அறைக்கு அனுப்பி விட்டவர் அதன் பின் பம்பரமாய்ச் சுழன்று புதுமணத் தம்பதிகளுக்கான மதிய உணவை தடபுடலாய் ஏற்பாடு செய்ய வேலையாட்களை ஏவிட மதிய விருந்தும் தயார் செய்யப்பட்டது.
மதியை அழைத்துக் கொண்டே அறை நுழைந்த கௌசிக்கோ அவளை அமரச் செய்து தானும் அவளருகே அமர்ந்து அவளையே ஆழ்ந்து பார்த்திருந்தான்.
அவன் பார்வை புரியாது அவளும் அவனை பார்த்தாள்.
"என்னை முன்னாடியே தெரியுமா மதி?" என திடீரென்று கேள்வியை முன்வைக்க குழப்பமாய் அவனைப் பார்த்தவள் இல்லையென தலையசைத்தாள்.
அவள் பதிலில் பெருமூச்சொன்றை வெளியிட்டவன் அவனது புகைப்படத்தை அவளிடம் நீட்டிட அதை பார்த்தவள் விழிகளோ சுருங்கிட சிறிது நேரம் அதையே உற்று நோக்கியவளுக்கு அந்த விழிகள் ஏதையோ நியாபகம் மூட்ட "இது.." என இழுத்தவாறே பார்வையை நிமிர்த்தியவள் "இது நீங்களா?" என்றாள் சிறு வியப்புடன்..
அவனோ ஆம்மென்று தலையசைத்தவன் "இதுக்கு முன்னாடி இந்த படத்தை பார்த்திருக்கியா?" என்க அவள் விழிகள் மீண்டும் அதில் படிந்தது.
சில நொடி எதையோ யோசித்தவள் நினைவு வந்தவளாய் "இ..இது சித்தி காட்டின போட்டோ" என அவள் சித்தி கொடுத்ததை அவனிடம் ஒப்புவித்தவள் விழிகள் ஆச்சர்யத்துடன் விரிந்து கொள்ள அவனைப் பார்த்தாள்.
தன்னை ஆச்சர்யமாய் பார்த்தவளிடம்
"அப்போ என்ன முன்னாடியே உனக்கு தெரியுமா மதி" சற்றே அழுத்தமாய் அவன் கேள்வியை கேட்க அவளோ பதறியவளாய் "இல்லங்க. சத்தியமா தெரியல. முதன் முதலா சித்தி என்கிட்ட கல்யாண பண்ணிக்க சொல்லி போட்டோஸ் காட்டினப்போ எனக்கு விருப்பமே இல்லாம கடமையேனு தான் பார்த்தேன் அப்போ தான் இந்த போட்டோ" என்றவள் அன்று எந்த மனநிலையில் தான் இருந்தோம் என்றும் அதன் பின் நடந்த திடீர் சம்பவங்களும் அவளுக்கு அந்த புகைப்படம் பற்றிய நினைவே பிற் தள்ளி போட்டிருக்க அதையே அவனிடம் கூறி முடித்தவள் அவனை பாவம் போல் பார்த்தாள்.
எங்கு தான் சொன்னவற்றை நம்பாது போய்விடுவானோ என்ற தவிப்பை கண்ணில் தேக்கி வைத்து அவனை பார்த்தவளைக் கண்டு மனம் இளக "ஹேய் ரிலாக்ஸ்" என அவளை அமைதிபடுத்தியவன் அவளிடம், "அப்போ உன்னோட பெஸ்ட் சொய்ஸ் நான் தான் இல்லையா?" என்று சிறு சிரிப்புடன் கேட்க அவளும் இதழ் விரித்து ஆமென்றாள்.
"ம்ம்.. யூ ஆர் லக்கி கேர்ள்..ஆசை பட்ட நானே ஹஸ்பெண்ட்ஆ கிடைச்சிட்டேன்ல" என இதழ் சிரிப்புடன் கூறியவனைக் கண்டு அவளுக்கு வெட்கம் முளைக்க சிரித்துக் கொண்டாள்.
அவளிடம் சிறிது நேரம் பேசியவன் அவளை ஓய்வெடுக்குமாறு கூறிவிட்டு எழ அவனிடம் "நான் ஒன்னு கேக்கவா?" என்றாள்.
"ம்ம்" என்று அனுமதி வழங்கி அவளை பார்க்க அவளும் "அது.. எப்பிடி எல்லாம் கண்டுபிடிச்சிங்க.. நா..நான் இந்த வீட்டு பொண்ணுன்னு எப்பிடி கண்டுபிடிச்சிங்க" என்றாள் தயக்கத்துடன்.
அவள் கேள்வியில் மீண்டும் இருக்கையில் அமர்ந்தவன் அவள் கேள்விகளுக்கு பதிலாய் தன் வாழ்வில் நடந்தவைகளை ஒவ்வொன்றாய் தெளிவுபடுத்திட கேட்டிருந்தவளுக்கோ கண்கலங்கிப் போனது தன்னவன் பட்ட துயர் கேட்டு..
அவள் முகம் கலங்கிய தோற்றம் கண்டு அவள் கண்ணீரை துடைத்துவிட்டவன்..
"அப்பாவோட இறப்புக்கு பின்னாடி அப்பா மேல சுமத்தின கலங்கத்த போக்கனும்னா பூமா அத்தையை கண்டுபிடிக்கனும்.. ஆனா அது அத்தனை சுலபமா முடியக் கூடிய காரியம் இல்லன்னு போக போக தான் புரிஞ்சிகிட்டேன்.
என்னோட வேலைக்கான பயிற்சி ஒரு பக்கம் அத்தையை தேடுறதுக்கான தேடல் ஒரு பக்கம்னு என்னால இரண்டுலயும் கான்சென்ரேட் பண்ண முடியல அதனால அத்தையை கண்டுபிடிக்குற வேலைக்காக நான் எனக்கு நம்பிக்கையான சில பேர ஏற்பாடு செய்திருந்தேன்.
அவங்களும் அத்தை பற்றி எத்தனை முயற்சி செய்தும் கண்டுபிடிக்க முடியாம தோல்வியில தான் முடிஞ்சுது." என்றவன் ஒரு பெருமூச்சுடன் "அதுக்கப்புறம் அத்தை பற்றி எந்த தகவலுமே கிடைக்கலன்னு இருந்தப் போது தான்.. நீ என்கிட்ட வந்து சேர்ந்த.. அது தற்செயலா இல்லை கடவுள் விதியா வட்எவர்.. அன்னைக்கு முதல் நாள் காலையிலயே உன்னை பத்தின மொத்த டிடெய்ல்ஸ்ஸும் என் கைக்கு வந்துடுச்சு" என்றவன் அன்று அவனுக்கு வந்த அழைப்பும் அதில் கிடைத்த செய்தியும் என ஒவ்வொன்றாய் விளக்க அவள் விழிகளோ ஆச்சர்யத்தில் விரிந்து கொண்டது..
அவள் விரிந்த விழிகளை பார்த்தவாறே
"அன்னைக்கு உன் கழுத்துல இந்த தாலிய கட்டினதே நீ என் அத்த பொண்ணுன்னு தெரிஞ்சு தான்" என்றான்.
அதில் அவள் கண்கள் மேலும் விரிந்திட அவன் இதழ்களோ அவள் விரிந்த விழி கண்டு சிரிப்பில் மலர்ந்தது.
"அப்போ தெரிஞ்சு தான் தாலி கட்டினீங்களா?" என்றவளிடம் "ம்ம்" என்று தலையசைத்தான்.
அவனையே பார்த்தவளுக்கு அன்றைய நாளில் அவன் கேட்ட தாலியை கழட்டிவிடு என்ற வார்த்தைகள் நாராசமாய் இப்போது ஒலித்திட முகம் சுருக்கியவள் "அப்போ ஏன் அப்படி சொன்னிங்க" என்றாள் மொட்டையாய்..
அவனுக்கு அவள் எதை சொல்கிறாள் என்று புரிந்திட தலையை அழுந்தக் கோதிக் கொண்டவன். "என்னோட சுயநலத்துக்காக உன் விருப்பமில்லாம நான் கட்டின தாலி.. அதை ஏத்துக்க உனக்கு விருப்பமில்லன்னா? அது தான் அப்பிடி பேசினேன்" என்றான் தன்னிலை விளக்கமாய்.
அவன் விளக்கத்தில் பொம்மையென தலையாட்டியவள் அமைதியாய் இருக்க அவனும் அமைதியாய் அவளை சிறிது நேரம் பார்த்தவன் பின் எழுந்து "நீ தூங்கி ரெஸ்ட் எடு நான் வெளியே போய்ட்டு வரேன்" என்றவன் அறை விட்டு வெளியேறிச் சென்றான்..
நேரம் நகர்ந்திட மதிய உணவுக்கு அவளை கீழே அழைத்து செல்ல வந்திருந்த நித்யாவுடன் கீழிறங்கிச் சென்றவள் உணவு மேசையில் அமர்ந்திருந்தவர்களைக் கண்டு புன்னகைத்தபடி அங்கே அமர்ந்து கொண்டாள்.
திவ்யா விஷ்வா இருவரையும் தவிர மற்ற அனைவருமே உணவு மேசையில் அமர்ந்திருந்தனர்.
கமலத்திற்கோ மகளின் எண்ணத்தில் முகம் வாடிட அவள் அறையை பார்த்தவாறு அமர்ந்திருந்தவர் கரம் பற்றினான் கௌசிக்.
"மா.. அவளுக்கு கொஞ்சம் ஸ்பேஸ் கொடுக்கலாம்.. நிச்சயம் எல்லாம் சரியாகும்" என்று ஆறுதலளித்தவன் பூரணியை பார்க்க அவரும் "அண்ணி நம்ம திவி வாழ்க்கை இனி தான் சரியாகும்.. நீங்க கவலைப்படாதிங்க நிச்சயம் விஷ்வா அவளை பழைய மாதிரி மீட்டெடுப்பான்" என தேற்றினார்.
அதன் பின் சகஜமான மனநிலைக்கு திரும்பியவர்கள் பேசியவாறே உணவை உண்ண..
அவர்களிடையே பார்வையாளர்களாய் இருந்த மோகன்ராஜ்க்கு கடுப்பாக இருந்தாலும் இனி தன் ஆட்டம் செல்லாது என்ற நினைப்பில் வாலைச் சுருட்டி அமைதியாய் அமர்ந்திருந்தார் மனிதர்.
அதன் பின் உணவு வேளை முடிந்திட அனைவரும் ஓய்வெடுக்க அறைக்குள் முடங்கிப் போயினர்.
விஷ்வா திவ்யா இருவருக்குமான உணவு அறைக்குள் கொடுக்கப்பட்டாலும் அதுவோ இருவராலும் தீண்டப்படாமலே மூடி வைக்கப்பட்டிருந்தது.
வீட்டிலிருந்தவர்களுக்கோ நடந்த சம்பவத்தினால் பழைய ரணங்கள் மீட்டப்பட்டிருந்தாலும் புதிய வரவு ரணங்களின் காயத்தை ஆற்றியிருக்க சந்தோஷ மனநிலையோடே நேரத்தை நெட்டித்தள்ளியவர்களுக்கு அன்றைய நாள் ஒருவித நிம்மதியோடு கழிந்தது.
தொடரும்...
Habi
Moderator
அத்தியாயம் -24
அடுத்த நாள் விடியலில் இருளை விரட்டி இளவரசனாய் வானத்தில் ஜொலி ஜொலித்தான் கதிரவன்.
நேற்றைய குளறுபடியில் ஒவ்வொருவரும் ஒவ்வொரு மனநிலையில் இரவைக் கடத்தி விடியலில் புதிய தொடக்கத்தோடு எழுந்து கொண்டனர் வீட்டினர்.
நேற்று முழு நாளும் உணவு உண்ணாததினாலும் அழுததினாலும் பசியோடு சேர்ந்து உண்டான தலைவலியோடு கண் விழித்தாள் திவ்யா.
உடலின் சோர்வோடு எழுந்தமர்ந்தவள் தீயாய் எரிந்த கண்களை கசக்கியவாறே கண்ணை விரித்து நேரத்தை பார்க்க அதுவோ காலை ஆறு மணியை தொட்டு நின்றது.
"மணி ஆறாச்சா.." என்ற முணுமுணுப்போடு எழுந்தவள் தன்னெதிரே போடப்பட்டிருந்த சோபாவில் ஏதோ அசைவை உணர்ந்து பார்வையை திருப்பிட அங்கு நிர்மலமான முகத்துடன் அமைதியாய் தூங்கிக் கொண்டிருந்தான் விஷ்வா.
அவனைக் கண்டதுமே நேற்றைய நாளின் நினைவுகள் வரிசையாய் வந்து சேர்ந்திட தன் கழுத்தை உறுத்திய தாலியை தன் நெஞ்சோடு அணைத்துக் கொண்டவள் கண்கள் லேசாய் கலங்கித் தான் போனது.
ஆசைபட்ட மணவாளன் கண்முன்னே இருந்தும் அவனோடு ஆசையாய் தங்கள் வாழ்க்கையை தொடங்க முடியாத நிலையை எண்ணி அவள் மனம் ஊமையாய் அழுதிட அவனையே அசையாது பார்த்து நின்றாள் பெண்.
அந்த சிறிய சோபாவில் தன் உயரமான உடலைக் குறுக்கி வைத்து கொண்டு தூங்கிக் கொண்டிருந்தவனைக் கண்டு அவளுக்கு பரிதாபம் எழுந்தாலும் நொடியில் தன் மனதை தட்டி அடக்கியவளுக்கு பழைய ரணங்களின் தாக்கத்தில் இத்தனை நேரமும் வேதனை கொண்ட மனம் அவன் மீதான கோபத்தை இழுத்துப் பிடித்துக் கொண்டது.
அவனின் பழைய செயல்கள் அனைத்தும் அவள் நினைவடுக்கில் வந்து போக கோபமாய் அவனை முறைத்தவள்
"என்னோட நிம்மதியை பறிச்சிட்டு நீ மட்டும் நிம்மதியா தூங்குறியா?" என்று ஆதங்கமாய் நினைத்தவள் அங்கிருந்த மேசையிலிருந்த தண்ணீர் மக்கை எடுத்துக் கொண்டு அவனை நெருங்கினாள்.
அவளின் நேரம் அவனை நெருங்கியவளின் கால் தடுக்கிவிட அவன் மீதே தொப்பென்று விழுந்த கணம் இருவரின் இதழ்களும் ஒட்டிக் கொள்ள அவள் கையிலிருந்த தண்ணீர் கவிழ்ந்து இருவரின் முகத்திலும் தெளித்தது.
முகத்தில் வீழ்ந்த தண்ணீரின் குளிர்மையில் பட்டென்று கண்விழித்தவனோ தன் மீது இதழ் உரச வீழ்ந்திருக்கும் பெண்ணவளைக் கண்டு விழிகள் இன்பமாய் விரிந்திட அவளையே பார்க்க அவளும் அவனை பார்க்க இருவர் பார்வையும் இணைந்து கொண்டது.
முதலில் சுதாகரித்த திவ்யாவோ அவனை விட்டு விலக முற்பட அவளை விடாது அவள் தலையை பிடித்து மேலும் தன்
மீது அழுத்தியதில் அவளோ விழிவிரித்து அவனைப் பார்த்தவள் அவனிடமிருந்து திமிறி வெளிவந்தாள்.
மேல் மூச்சு கீழ் மூச்சு வாங்க அவனைப் பார்த்து முறைத்தவளைப் பார்த்தவாறே எழுந்தவன் தன் உடலை முறுக்கி சோம்பல் முறித்துவிட்டு முகத்தில் வடிந்த நீரை தன் கைகளால் துடைத்தவன் நாவால் உதட்டை தடவிட அவன் செய்கையில் பெண்ணவள் திவ்யாவின் பிபி ஏகத்துக்கும் எகிறியது.
"யூ ராஸ்கல்" என அவன் மீது எறிந்து வீழ்ந்தவள் அவனை அடிக்க அவன் இதழ்களோ புன்னகைத்துக் கொண்டது.
"எவ்வளவு தைரியமிருந்தா இப்பிடி பண்ணுவ பொறுக்கி" திட்டியவாறே அவனை அடித்திட சிரித்துக் கொண்டவன்
"ஹேய் திவி நான் ஒன்னுமே பண்ணலடி" என அப்பாவியாய் கூற அவளுக்கோ அவன் உரிமையான அழைப்பும் சிரிப்பும் மேலும் கடுப்பேற்றியது.
"பொய் சொல்லாதே வேணும்னே பண்ண நீ" என்றாள்.
"சரி சொல்லு என்ன பண்ணேன்" என்றவன் பார்வை அழுத்தமாய் அவள் இதழை தீண்டிட அவளுக்கோ வார்த்தை சிக்கிக் கொண்டது.
"நீ..தான்... என்னையே" என திக்கித் திணறியவளை சுவாரஷ்யமாய் பார்த்தவன் "நான் உன்ன என்ன பண்ணேன்" என்றான் அவனும் கேள்வியாக.
"இன்னொரு வாட்டி என்ன தொட்ட.." என ஒற்றை விரல் நீட்டி எச்சரித்தவளை பாவமாய் பார்த்தவன்
"ஹேய் நான் உன்னை தொடவே இல்லை நான் என்பாட்ல தூங்கிட்டு இருந்தேன் நீயா தானே எம் மேல விழுந்து வாரின.. நீயா எல்லாம் பண்ணிட்டு என்ன தொடக் கூடாதுன்னு சொன்னா எப்பிடி? ஹாங்" அவன் தன் வாதத் திறமையால் அவளையே க
அடுத்த நாள் விடியலில் இருளை விரட்டி இளவரசனாய் வானத்தில் ஜொலி ஜொலித்தான் கதிரவன்.
நேற்றைய குளறுபடியில் ஒவ்வொருவரும் ஒவ்வொரு மனநிலையில் இரவைக் கடத்தி விடியலில் புதிய தொடக்கத்தோடு எழுந்து கொண்டனர் வீட்டினர்.
நேற்று முழு நாளும் உணவு உண்ணாததினாலும் அழுததினாலும் பசியோடு சேர்ந்து உண்டான தலைவலியோடு கண் விழித்தாள் திவ்யா.
உடலின் சோர்வோடு எழுந்தமர்ந்தவள் தீயாய் எரிந்த கண்களை கசக்கியவாறே கண்ணை விரித்து நேரத்தை பார்க்க அதுவோ காலை ஆறு மணியை தொட்டு நின்றது.
"மணி ஆறாச்சா.." என்ற முணுமுணுப்போடு எழுந்தவள் தன்னெதிரே போடப்பட்டிருந்த சோபாவில் ஏதோ அசைவை உணர்ந்து பார்வையை திருப்பிட அங்கு நிர்மலமான முகத்துடன் அமைதியாய் தூங்கிக் கொண்டிருந்தான் விஷ்வா.
அவனைக் கண்டதுமே நேற்றைய நாளின் நினைவுகள் வரிசையாய் வந்து சேர்ந்திட தன் கழுத்தை உறுத்திய தாலியை தன் நெஞ்சோடு அணைத்துக் கொண்டவள் கண்கள் லேசாய் கலங்கித் தான் போனது.
ஆசைபட்ட மணவாளன் கண்முன்னே இருந்தும் அவனோடு ஆசையாய் தங்கள் வாழ்க்கையை தொடங்க முடியாத நிலையை எண்ணி அவள் மனம் ஊமையாய் அழுதிட அவனையே அசையாது பார்த்து நின்றாள் பெண்.
அந்த சிறிய சோபாவில் தன் உயரமான உடலைக் குறுக்கி வைத்து கொண்டு தூங்கிக் கொண்டிருந்தவனைக் கண்டு அவளுக்கு பரிதாபம் எழுந்தாலும் நொடியில் தன் மனதை தட்டி அடக்கியவளுக்கு பழைய ரணங்களின் தாக்கத்தில் இத்தனை நேரமும் வேதனை கொண்ட மனம் அவன் மீதான கோபத்தை இழுத்துப் பிடித்துக் கொண்டது.
அவனின் பழைய செயல்கள் அனைத்தும் அவள் நினைவடுக்கில் வந்து போக கோபமாய் அவனை முறைத்தவள்
"என்னோட நிம்மதியை பறிச்சிட்டு நீ மட்டும் நிம்மதியா தூங்குறியா?" என்று ஆதங்கமாய் நினைத்தவள் அங்கிருந்த மேசையிலிருந்த தண்ணீர் மக்கை எடுத்துக் கொண்டு அவனை நெருங்கினாள்.
அவளின் நேரம் அவனை நெருங்கியவளின் கால் தடுக்கிவிட அவன் மீதே தொப்பென்று விழுந்த கணம் இருவரின் இதழ்களும் ஒட்டிக் கொள்ள அவள் கையிலிருந்த தண்ணீர் கவிழ்ந்து இருவரின் முகத்திலும் தெளித்தது.
முகத்தில் வீழ்ந்த தண்ணீரின் குளிர்மையில் பட்டென்று கண்விழித்தவனோ தன் மீது இதழ் உரச வீழ்ந்திருக்கும் பெண்ணவளைக் கண்டு விழிகள் இன்பமாய் விரிந்திட அவளையே பார்க்க அவளும் அவனை பார்க்க இருவர் பார்வையும் இணைந்து கொண்டது.
முதலில் சுதாகரித்த திவ்யாவோ அவனை விட்டு விலக முற்பட அவளை விடாது அவள் தலையை பிடித்து மேலும் தன்
மீது அழுத்தியதில் அவளோ விழிவிரித்து அவனைப் பார்த்தவள் அவனிடமிருந்து திமிறி வெளிவந்தாள்.
மேல் மூச்சு கீழ் மூச்சு வாங்க அவனைப் பார்த்து முறைத்தவளைப் பார்த்தவாறே எழுந்தவன் தன் உடலை முறுக்கி சோம்பல் முறித்துவிட்டு முகத்தில் வடிந்த நீரை தன் கைகளால் துடைத்தவன் நாவால் உதட்டை தடவிட அவன் செய்கையில் பெண்ணவள் திவ்யாவின் பிபி ஏகத்துக்கும் எகிறியது.
"யூ ராஸ்கல்" என அவன் மீது எறிந்து வீழ்ந்தவள் அவனை அடிக்க அவன் இதழ்களோ புன்னகைத்துக் கொண்டது.
"எவ்வளவு தைரியமிருந்தா இப்பிடி பண்ணுவ பொறுக்கி" திட்டியவாறே அவனை அடித்திட சிரித்துக் கொண்டவன்
"ஹேய் திவி நான் ஒன்னுமே பண்ணலடி" என அப்பாவியாய் கூற அவளுக்கோ அவன் உரிமையான அழைப்பும் சிரிப்பும் மேலும் கடுப்பேற்றியது.
"பொய் சொல்லாதே வேணும்னே பண்ண நீ" என்றாள்.
"சரி சொல்லு என்ன பண்ணேன்" என்றவன் பார்வை அழுத்தமாய் அவள் இதழை தீண்டிட அவளுக்கோ வார்த்தை சிக்கிக் கொண்டது.
"நீ..தான்... என்னையே" என திக்கித் திணறியவளை சுவாரஷ்யமாய் பார்த்தவன் "நான் உன்ன என்ன பண்ணேன்" என்றான் அவனும் கேள்வியாக.
"இன்னொரு வாட்டி என்ன தொட்ட.." என ஒற்றை விரல் நீட்டி எச்சரித்தவளை பாவமாய் பார்த்தவன்
"ஹேய் நான் உன்னை தொடவே இல்லை நான் என்பாட்ல தூங்கிட்டு இருந்தேன் நீயா தானே எம் மேல விழுந்து வாரின.. நீயா எல்லாம் பண்ணிட்டு என்ன தொடக் கூடாதுன்னு சொன்னா எப்பிடி? ஹாங்" அவன் தன் வாதத் திறமையால் அவளையே க