Fa.Shafana
Moderator
பரபரப்பு அடங்கிய காலை வேளை. கணவன் மாமனார் இருவரும் காலை உணவை முடித்துக் கொண்டு கடைக்குச் சென்றதும் தன் அறையில் சென்று கட்டிலில் சற்றே சாய்ந்து கொண்டாள் மீனா.
"மீனா.. மீனா" என்ற மாமியாரின் குரல் அடுத்த ஐந்தாவது நிமிடமே அவளை வந்தடைய எழுந்து வெளியே வந்தாள்.
முகம் வாடியிருந்ததைக் கவனித்துவிட்டு,
"உள்ள என்ன பண்ற?" என்றார்.
"எனக்கு பீரியட்ஸ் வந்திருக்கு அத்த. தலையும் வயிறும் ரொம்ப வலிக்கிது. உடம்பு ரொம்ப அசதியா இருக்கு அதான் கொஞ்சம் தூங்கலாம்னு.."
என்றவள் குரலோ அவளை விட சோர்ந்திருந்தது.
"மாசா மாசம் வாரது தானே? உனக்கு மட்டுமா வருது? பொண்ணுங்கன்னா இதெல்லாம் பொறுத்து போக தான் வேணும், அதுக்குன்னு இப்படி நேரம் காலம் இல்லாம தூங்கினா வீட்டுல மத்த வேலை எல்லாம் யாரு பார்க்குறதாம்?
வலின்னு நாம நினைச்சா தான் ரொம்ப வலிக்கும். அதை மனசுக்கு எடுக்காம அடுத்த வேலைய பார்த்தா அதுவும் வந்த வலி தெரியாம போய்டும். போய் மதியத்துக்கு சமையல ஆரம்பிச்சிடு. இன்னைல இருந்து கடைல வேலை செய்ற பசங்களுக்கும் மதியம் சமைக்கணும்" என்றார்.
அவர் கூறியதைக் கேட்டு மறு வார்த்தை பேச முடியாது வாடிய முகமாக சமையலறையை நோக்கிச் சென்றாள்.
சில மாதங்கள் கழிந்த ஒருநாள். காலை நேர சமையல் முடித்து இன்ன பிற வேலைகளையும் முடித்துவிட்டு அசதியாக இருக்கவே சற்று நேரம் ஓய்வெடுக்க அமர்ந்தவளைப் பார்த்து
"காலைல சமையல் முடிஞ்சதோட மத்த வேலைகள பார்த்தா தானே மதியத்துக்கு நேரமே சமைக்க முடியும்? அதில்லாம தேமேன்னு உட்கார்ந்திருந்தா எப்படி டைமுக்கு கடைக்கு சாப்பாடு அனுப்புறதாம்?"
என்று கேட்ட அத்தையின் குரலில் அவ்விடம் விட்டு எழுந்துவிட்டாள் மீனா.
கணவர் மகேந்திரன் பலசரக்கு கடை ஒன்றையும் மாமனார் மரக்கறி கடையும் வைத்திருந்தனர். ஒவ்வொரு கடையிலும் ஒவ்வொருவர் உதவிக்கென இருந்தனர். அவர்களுக்கும் சேர்த்து மதிய உணவு வீட்டில் இருந்து தான் சமைத்துக் கொடுக்க வேண்டும்.
கடையில் வாங்கிக் கொடுப்பதை விட இது இலாபம் என்றே இந்த ஏற்பாடு, மீனா திருமணம் முடித்து இங்கே வந்த அடுத்த வாரம் முதல் இதோ இந்த எட்டு மாதங்களாக வழமையானது.
முன்னெல்லாம் சுறுசுறுப்பாக இருந்தவள் இப்போது ஆறு மாத கருவை சுமந்து கொண்டிருப்பதால் அடுத்தடுத்து ஓய்வில்லாமல் இயந்திரமாக சுழல முடிவதில்லை.
"கொஞ்ச நேரத்துல சமைக்கலாம்னு இருந்தேன் அத்த" என்றாள் மெல்லிய குரலில்.
"நீ ஆற அமர ரெஸ்ட் எடுத்துட்டு சமையல ஆரம்பிச்சா பாதி சமைக்கும் போதே சாப்பாடு எடுத்துட்டு போக கடை பையன் வந்துடுவான்" என்றவர்,
"நாங்கெல்லாம் அந்த காலம் ஓடியாடி வேலை செய்வோம். இப்போ இருக்கிற பிள்ளைங்களுக்கு ஒரு வேலை செஞ்சிட்டு அடுத்த வேலை செய்ய ஒரு மணி நேரம் ரெஸ்ட் தேவைப்படுது" என்று முனுமுனுத்துக் கொண்டே தன் அறையை நோக்கிச் சென்றார்.
வழமையான பேச்சுக்கள் தானே என்ற நினைப்புடன் சமையலை ஆரம்பித்து விட்டாள்.
நாட்கள் ஓடி வருடங்களாகின.
அன்று மகேந்திரன் வீட்டிற்கு வரும் போது அவள் அறையில் புத்தகம் வாசித்துக் கொண்டிருந்தாள்.
"அப்படி என்ன தான் இருக்கோ அதுல? எப்போ பாரு ஒரு புக்கோட தான் இருக்க. என்னவோ கதை படிச்சா பணம் கிடைக்குற மாதிரி ஓயாம படிக்குற. வீட்டுல வேற வேலையே இல்லையா உனக்கு?"
"வேலை எல்லாம் முடிச்சிட்டு தான் படிக்கிறேன். அதை தான் நீங்க பார்க்கறீங்க. வாசிப்புல எனக்கு ஒரு ஆத்ம திருப்தி இருக்கு. பணம் தான் எல்லாம்னு இல்லைங்க" என்றாள்.
"பணம் தான் எல்லாம்னு இல்லையா? அப்போ நீ சாப்பிட, உடுத்த எல்லாம் உங்க அப்பா வீட்டுல இருந்தா வருது? பணம் கொடுத்தா தான் எல்லாம் வரும்" என்று கடுமை காட்டியவன் குளியலறைக்குள் சென்றான்.
சட்டென்று கண்ணில் துளிர்த்த கண்ணீர்த்துளியை துடைத்துவிட்டு பாரமேறிய மனதுடன் வெளியே சென்று அவனுக்கான இரவுணவை எடுத்து வைத்தாள்.
"குழந்தை தெருவுல சைக்கிளோட நிற்கிறான் வண்டிக்காரன் ஹாரன் அடிச்சுட்டே இருக்கான் உனக்கு கேட்கல்லையா மீனா?" என்ற மாமனாரின் குரலில் அடித்துப்பிடித்து வாசலுக்கு வந்தாள்.
"குழந்தைய பார்க்காம உள்ள அப்படி என்ன வெட்டி முறிக்கிற வேலை உனக்கு?" என்றவரிடம் இருந்து குழந்தையை வாங்கிக் கொண்டே,
"கேட் மூடித் தான் இருந்தது மாமா. நான் பின் பக்கம் காயப் போட்ட துணி எல்லாம் எடுக்கப் போய் இருந்தேன்" என்றவள் ஊகித்திருந்தாள் அடுத்த வீட்டுக்குச் சென்று வந்த அத்தை தான் நுழைவாயிலைத் திறந்தபடியே வைத்துவிட்டு வந்திருக்க வேண்டும் என்று.
"ஆமா இந்த ஒத்த பிள்ளைய கவனிக்காம இத்தனை சாட்டு சொல்றா மத்தப் பிள்ளையும் வந்தா என்ன பண்ணப் போறாளோ?"
என்றபடி அவளின் மேடிட்டிருந்த வயிற்றை ஒரு பார்வை பார்த்து விட்டு அமர்ந்து தொலைக்காட்சியில் மூழ்கினார் அவளின் அத்தையானவர்.
தனக்கு ஒரே ஒரு மகன் மட்டும் இருக்கு இரண்டாவது முறையாக கர்ப்பமடைந்தவளை ஏதோ ஒரு பொறாமை கண் கொண்டு தான் பார்க்க ஆரம்பித்தார் அவர். அத்தையை அடிபட்ட பார்வை பார்த்துவிட்டு தன் மகனுடன் சமையலறைக்குள் சென்று பெரியவர்களுக்கான தேநீரை தயாரித்தாள் மீனா.
மாமியாரின் கூற்று காதுக்குள் இன்னும் கேட்டது அவளுக்கு. இதயத்தை கிழித்து ரணப்படுத்தும் சுடு சொற்கள் தான் ஆனாலும் அதை எதிர்த்துப் பேசவோ கண்ணீர் விட்டு அழவோ முடியாதே அவளுக்கு. ஆறுதல் தேட தாய் மடி கூட இல்லாத துர்ப்பாக்கியசாலி!
ஐந்து வயதில் தாயை இழந்தவளுக்காக தந்தை மறுமணம் செய்து கொண்ட சிற்றன்னை, அவர் ஈன்ற குழந்தைகளுக்கு மட்டுமே பாசம் காட்டி அவளை தூர நிறுத்தி இருந்தார்.
தந்தை இறந்து அடுத்த சில மாதங்களில் திருமணம் முடித்துக் கொடுத்துவிட்டு, இது தான் உன் குடும்பம் என அவளை ஒதுக்கியும் வைத்து விட்டார்.
சுடு சொற்களைக் கேட்டு, புறக்கணிப்புகளைக் கண்டு பழகியவள் தானே! தன் வலியை தனக்குள்ளே புதைத்துக் கொண்டாள்.
ஏதோ தாங்க முடியாமல் கண்ணீர் விட்டு ஒருநாள் அழுது கொண்டிருந்த போது அவளின் கெட்ட நேரம் மகேந்திரனும் அன்று நேரத்துடன் வீட்டிற்கு வந்துவிட்டான்.
அறையில் கண்ணீரோடு இருந்தவளைக் கண்டு அருகில் வந்தவன்,
"எதுக்கு இப்போ அழுதுட்டு இருக்க?" என்றான்.
உன் தாயின் சுடு சொற்களின் கனம் தாங்காது அழுது கொண்டிருக்கிறேன் என்று கூறவா முடியும்? கண்களைத் துடைத்துக் கொண்டு இடவலமாக தலையசைத்து ஒன்றும் இல்லை என்றாள்.
"வீட்டுல இருக்குற உனக்கு வெளியே எனக்கு இருக்குற கஷ்டம் தெரியாது. கடைல வேலை செய்துட்டு அசதியா வரும்போது சிரிச்ச முகமா இருப்பியா? அதை விட்டுட்டு இப்படி அழுது வடிஞ்சிட்டு இருப்ப இல்லைன்னா முகத்த தூக்கி வெச்சிட்டு இருப்ப. நானும் மனுஷன் தான் என் பொறுமைக்கும் எல்லை இருக்கு. ஒருநாள் இல்லை ஒருநாள் என் கிட்ட வாங்கிக் கட்டிக்க தான் போற" என்றான்.
திரும்பி நின்று உடை மாற்றிக் கொண்டிருந்தவனைப் பார்த்து சன்னமாகப் புன்னகைத்துக் கொண்டாள்.
இதுவே அவளாக எதுவும் ஆர்வமாக, ஆசையாக பேசச் சென்றால்,
"அசதியா வந்தவன கொஞ்சம் அமைதியா இருக்க விடு மீனா. அப்புறம் பேசலாம்" என்ற தருணங்களும் உண்டு.
அப்படி அவன் தட்டிக் கழித்ததை மறுபடியும் அதே ஆர்வத்துடன் கூற முடியாது விட்டுவிடுவாள் அல்லது மறந்துவிடுவாள்.
நாளாக நாளாக பிள்ளைகள் வளர, அவளின் வேலைப்பளு அதிகரிக்க கூடவே மாமியாரின் நச்சரிப்பும் அதிகரித்தது.
அவள் தன் பிள்ளைகளுக்கு ஏதாவது அறிவுரை கூறினால் கூட தன்னை குத்திக் காண்பிப்பதாக நினைத்து சண்டை போட ஆரம்பித்தார்.
அல்லது,
"இந்த வயசுல இதெல்லாம் சொல்லிக் கொடுக்கணுமா? பெரியவங்களானா தானா தெரிஞ்சிக்குவாங்க" என்றோ,
"அதெல்லாம் ஒன்னும் இல்லை உங்கம்மா வாய வெச்சிட்டு சும்மா இருக்காம ஏதாவது சொல்லிட்டு இருக்கா நீங்க கண்டுக்காதீங்க" என்றோ கூறி ஏட்டிக்குப் போட்டியாகவே இருந்தார்.
"ட்ரெஸ் எல்லாம் மடிச்சு வெச்சிட்டேன் சுதன், சுனிதா ரெண்டு பேரும் வந்து எடுத்து வைங்க" என்று குரல் கொடுக்க
பிள்ளைகள் வரும் முன்பு மாமியாரின் குரல் தான் வந்தது.
"ஏன் உனக்கு என்ன வேலை இருக்கு? அதை நீயே எடுத்து வைக்குறது தானே? பசங்களே தான் எடுத்து வைக்கணுமா?" என்றார்.
அவருக்கு பதில் கூறாமல் பெரியவர்களின் உடைகளை அவர்களின் நிலைப்பேழையில் வைத்துவிட்டு வெளியே வர,
பிள்ளைகள் தங்கள் உடைகளை கையில் எடுத்திருந்தனர்.
"அம்மா பக்கத்துல இல்லாத காலம் வரும் ஏன் இல்லாமலே கூட போய்டுவேன். அப்போ நீங்க அடிப்படையான சில வேலைகளையாவது செய்து கொள்ள தெரிஞ்சுக்கணும். எங்க காலம் வாஷிங் மெஷின்ல கழுவிப்போம்னு நினைப்பீங்க. மெஷின் கழுவிக் கொடுக்கும் ஆனா மடிச்சு பீரோல வைக்காது, அதை நீங்க தான் செய்யணும். அது போல தான் நான் உங்களை ஏவுற சின்ன சின்ன வேலைகள் எல்லாம். வேலைக்கு ஆள் வெச்சா கூட குறிப்பிட்ட சில வேலைகள நீங்களே செய்யணும். அம்மாவுக்கு உங்க வேலைகள செய்து தர முடியாம இல்லை நீங்களும் பழகிக்கணும்னு தான் சொல்றேன் புரியும்னு நினைக்கிறேன்" என்றாள்.
"புரியுதும்மா" என்ற சுனிதாவிற்கு ஏதாவது அவசரமான, அவசியமான நேரத்தில் உதவும் என்று சிறிது சமையலைக் கூட பழக்கி இருந்தாள் மீனா.
"மீனா.. மீனா" என்ற மாமியாரின் குரல் அடுத்த ஐந்தாவது நிமிடமே அவளை வந்தடைய எழுந்து வெளியே வந்தாள்.
முகம் வாடியிருந்ததைக் கவனித்துவிட்டு,
"உள்ள என்ன பண்ற?" என்றார்.
"எனக்கு பீரியட்ஸ் வந்திருக்கு அத்த. தலையும் வயிறும் ரொம்ப வலிக்கிது. உடம்பு ரொம்ப அசதியா இருக்கு அதான் கொஞ்சம் தூங்கலாம்னு.."
என்றவள் குரலோ அவளை விட சோர்ந்திருந்தது.
"மாசா மாசம் வாரது தானே? உனக்கு மட்டுமா வருது? பொண்ணுங்கன்னா இதெல்லாம் பொறுத்து போக தான் வேணும், அதுக்குன்னு இப்படி நேரம் காலம் இல்லாம தூங்கினா வீட்டுல மத்த வேலை எல்லாம் யாரு பார்க்குறதாம்?
வலின்னு நாம நினைச்சா தான் ரொம்ப வலிக்கும். அதை மனசுக்கு எடுக்காம அடுத்த வேலைய பார்த்தா அதுவும் வந்த வலி தெரியாம போய்டும். போய் மதியத்துக்கு சமையல ஆரம்பிச்சிடு. இன்னைல இருந்து கடைல வேலை செய்ற பசங்களுக்கும் மதியம் சமைக்கணும்" என்றார்.
அவர் கூறியதைக் கேட்டு மறு வார்த்தை பேச முடியாது வாடிய முகமாக சமையலறையை நோக்கிச் சென்றாள்.
சில மாதங்கள் கழிந்த ஒருநாள். காலை நேர சமையல் முடித்து இன்ன பிற வேலைகளையும் முடித்துவிட்டு அசதியாக இருக்கவே சற்று நேரம் ஓய்வெடுக்க அமர்ந்தவளைப் பார்த்து
"காலைல சமையல் முடிஞ்சதோட மத்த வேலைகள பார்த்தா தானே மதியத்துக்கு நேரமே சமைக்க முடியும்? அதில்லாம தேமேன்னு உட்கார்ந்திருந்தா எப்படி டைமுக்கு கடைக்கு சாப்பாடு அனுப்புறதாம்?"
என்று கேட்ட அத்தையின் குரலில் அவ்விடம் விட்டு எழுந்துவிட்டாள் மீனா.
கணவர் மகேந்திரன் பலசரக்கு கடை ஒன்றையும் மாமனார் மரக்கறி கடையும் வைத்திருந்தனர். ஒவ்வொரு கடையிலும் ஒவ்வொருவர் உதவிக்கென இருந்தனர். அவர்களுக்கும் சேர்த்து மதிய உணவு வீட்டில் இருந்து தான் சமைத்துக் கொடுக்க வேண்டும்.
கடையில் வாங்கிக் கொடுப்பதை விட இது இலாபம் என்றே இந்த ஏற்பாடு, மீனா திருமணம் முடித்து இங்கே வந்த அடுத்த வாரம் முதல் இதோ இந்த எட்டு மாதங்களாக வழமையானது.
முன்னெல்லாம் சுறுசுறுப்பாக இருந்தவள் இப்போது ஆறு மாத கருவை சுமந்து கொண்டிருப்பதால் அடுத்தடுத்து ஓய்வில்லாமல் இயந்திரமாக சுழல முடிவதில்லை.
"கொஞ்ச நேரத்துல சமைக்கலாம்னு இருந்தேன் அத்த" என்றாள் மெல்லிய குரலில்.
"நீ ஆற அமர ரெஸ்ட் எடுத்துட்டு சமையல ஆரம்பிச்சா பாதி சமைக்கும் போதே சாப்பாடு எடுத்துட்டு போக கடை பையன் வந்துடுவான்" என்றவர்,
"நாங்கெல்லாம் அந்த காலம் ஓடியாடி வேலை செய்வோம். இப்போ இருக்கிற பிள்ளைங்களுக்கு ஒரு வேலை செஞ்சிட்டு அடுத்த வேலை செய்ய ஒரு மணி நேரம் ரெஸ்ட் தேவைப்படுது" என்று முனுமுனுத்துக் கொண்டே தன் அறையை நோக்கிச் சென்றார்.
வழமையான பேச்சுக்கள் தானே என்ற நினைப்புடன் சமையலை ஆரம்பித்து விட்டாள்.
நாட்கள் ஓடி வருடங்களாகின.
அன்று மகேந்திரன் வீட்டிற்கு வரும் போது அவள் அறையில் புத்தகம் வாசித்துக் கொண்டிருந்தாள்.
"அப்படி என்ன தான் இருக்கோ அதுல? எப்போ பாரு ஒரு புக்கோட தான் இருக்க. என்னவோ கதை படிச்சா பணம் கிடைக்குற மாதிரி ஓயாம படிக்குற. வீட்டுல வேற வேலையே இல்லையா உனக்கு?"
"வேலை எல்லாம் முடிச்சிட்டு தான் படிக்கிறேன். அதை தான் நீங்க பார்க்கறீங்க. வாசிப்புல எனக்கு ஒரு ஆத்ம திருப்தி இருக்கு. பணம் தான் எல்லாம்னு இல்லைங்க" என்றாள்.
"பணம் தான் எல்லாம்னு இல்லையா? அப்போ நீ சாப்பிட, உடுத்த எல்லாம் உங்க அப்பா வீட்டுல இருந்தா வருது? பணம் கொடுத்தா தான் எல்லாம் வரும்" என்று கடுமை காட்டியவன் குளியலறைக்குள் சென்றான்.
சட்டென்று கண்ணில் துளிர்த்த கண்ணீர்த்துளியை துடைத்துவிட்டு பாரமேறிய மனதுடன் வெளியே சென்று அவனுக்கான இரவுணவை எடுத்து வைத்தாள்.
"குழந்தை தெருவுல சைக்கிளோட நிற்கிறான் வண்டிக்காரன் ஹாரன் அடிச்சுட்டே இருக்கான் உனக்கு கேட்கல்லையா மீனா?" என்ற மாமனாரின் குரலில் அடித்துப்பிடித்து வாசலுக்கு வந்தாள்.
"குழந்தைய பார்க்காம உள்ள அப்படி என்ன வெட்டி முறிக்கிற வேலை உனக்கு?" என்றவரிடம் இருந்து குழந்தையை வாங்கிக் கொண்டே,
"கேட் மூடித் தான் இருந்தது மாமா. நான் பின் பக்கம் காயப் போட்ட துணி எல்லாம் எடுக்கப் போய் இருந்தேன்" என்றவள் ஊகித்திருந்தாள் அடுத்த வீட்டுக்குச் சென்று வந்த அத்தை தான் நுழைவாயிலைத் திறந்தபடியே வைத்துவிட்டு வந்திருக்க வேண்டும் என்று.
"ஆமா இந்த ஒத்த பிள்ளைய கவனிக்காம இத்தனை சாட்டு சொல்றா மத்தப் பிள்ளையும் வந்தா என்ன பண்ணப் போறாளோ?"
என்றபடி அவளின் மேடிட்டிருந்த வயிற்றை ஒரு பார்வை பார்த்து விட்டு அமர்ந்து தொலைக்காட்சியில் மூழ்கினார் அவளின் அத்தையானவர்.
தனக்கு ஒரே ஒரு மகன் மட்டும் இருக்கு இரண்டாவது முறையாக கர்ப்பமடைந்தவளை ஏதோ ஒரு பொறாமை கண் கொண்டு தான் பார்க்க ஆரம்பித்தார் அவர். அத்தையை அடிபட்ட பார்வை பார்த்துவிட்டு தன் மகனுடன் சமையலறைக்குள் சென்று பெரியவர்களுக்கான தேநீரை தயாரித்தாள் மீனா.
மாமியாரின் கூற்று காதுக்குள் இன்னும் கேட்டது அவளுக்கு. இதயத்தை கிழித்து ரணப்படுத்தும் சுடு சொற்கள் தான் ஆனாலும் அதை எதிர்த்துப் பேசவோ கண்ணீர் விட்டு அழவோ முடியாதே அவளுக்கு. ஆறுதல் தேட தாய் மடி கூட இல்லாத துர்ப்பாக்கியசாலி!
ஐந்து வயதில் தாயை இழந்தவளுக்காக தந்தை மறுமணம் செய்து கொண்ட சிற்றன்னை, அவர் ஈன்ற குழந்தைகளுக்கு மட்டுமே பாசம் காட்டி அவளை தூர நிறுத்தி இருந்தார்.
தந்தை இறந்து அடுத்த சில மாதங்களில் திருமணம் முடித்துக் கொடுத்துவிட்டு, இது தான் உன் குடும்பம் என அவளை ஒதுக்கியும் வைத்து விட்டார்.
சுடு சொற்களைக் கேட்டு, புறக்கணிப்புகளைக் கண்டு பழகியவள் தானே! தன் வலியை தனக்குள்ளே புதைத்துக் கொண்டாள்.
ஏதோ தாங்க முடியாமல் கண்ணீர் விட்டு ஒருநாள் அழுது கொண்டிருந்த போது அவளின் கெட்ட நேரம் மகேந்திரனும் அன்று நேரத்துடன் வீட்டிற்கு வந்துவிட்டான்.
அறையில் கண்ணீரோடு இருந்தவளைக் கண்டு அருகில் வந்தவன்,
"எதுக்கு இப்போ அழுதுட்டு இருக்க?" என்றான்.
உன் தாயின் சுடு சொற்களின் கனம் தாங்காது அழுது கொண்டிருக்கிறேன் என்று கூறவா முடியும்? கண்களைத் துடைத்துக் கொண்டு இடவலமாக தலையசைத்து ஒன்றும் இல்லை என்றாள்.
"வீட்டுல இருக்குற உனக்கு வெளியே எனக்கு இருக்குற கஷ்டம் தெரியாது. கடைல வேலை செய்துட்டு அசதியா வரும்போது சிரிச்ச முகமா இருப்பியா? அதை விட்டுட்டு இப்படி அழுது வடிஞ்சிட்டு இருப்ப இல்லைன்னா முகத்த தூக்கி வெச்சிட்டு இருப்ப. நானும் மனுஷன் தான் என் பொறுமைக்கும் எல்லை இருக்கு. ஒருநாள் இல்லை ஒருநாள் என் கிட்ட வாங்கிக் கட்டிக்க தான் போற" என்றான்.
திரும்பி நின்று உடை மாற்றிக் கொண்டிருந்தவனைப் பார்த்து சன்னமாகப் புன்னகைத்துக் கொண்டாள்.
இதுவே அவளாக எதுவும் ஆர்வமாக, ஆசையாக பேசச் சென்றால்,
"அசதியா வந்தவன கொஞ்சம் அமைதியா இருக்க விடு மீனா. அப்புறம் பேசலாம்" என்ற தருணங்களும் உண்டு.
அப்படி அவன் தட்டிக் கழித்ததை மறுபடியும் அதே ஆர்வத்துடன் கூற முடியாது விட்டுவிடுவாள் அல்லது மறந்துவிடுவாள்.
நாளாக நாளாக பிள்ளைகள் வளர, அவளின் வேலைப்பளு அதிகரிக்க கூடவே மாமியாரின் நச்சரிப்பும் அதிகரித்தது.
அவள் தன் பிள்ளைகளுக்கு ஏதாவது அறிவுரை கூறினால் கூட தன்னை குத்திக் காண்பிப்பதாக நினைத்து சண்டை போட ஆரம்பித்தார்.
அல்லது,
"இந்த வயசுல இதெல்லாம் சொல்லிக் கொடுக்கணுமா? பெரியவங்களானா தானா தெரிஞ்சிக்குவாங்க" என்றோ,
"அதெல்லாம் ஒன்னும் இல்லை உங்கம்மா வாய வெச்சிட்டு சும்மா இருக்காம ஏதாவது சொல்லிட்டு இருக்கா நீங்க கண்டுக்காதீங்க" என்றோ கூறி ஏட்டிக்குப் போட்டியாகவே இருந்தார்.
"ட்ரெஸ் எல்லாம் மடிச்சு வெச்சிட்டேன் சுதன், சுனிதா ரெண்டு பேரும் வந்து எடுத்து வைங்க" என்று குரல் கொடுக்க
பிள்ளைகள் வரும் முன்பு மாமியாரின் குரல் தான் வந்தது.
"ஏன் உனக்கு என்ன வேலை இருக்கு? அதை நீயே எடுத்து வைக்குறது தானே? பசங்களே தான் எடுத்து வைக்கணுமா?" என்றார்.
அவருக்கு பதில் கூறாமல் பெரியவர்களின் உடைகளை அவர்களின் நிலைப்பேழையில் வைத்துவிட்டு வெளியே வர,
பிள்ளைகள் தங்கள் உடைகளை கையில் எடுத்திருந்தனர்.
"அம்மா பக்கத்துல இல்லாத காலம் வரும் ஏன் இல்லாமலே கூட போய்டுவேன். அப்போ நீங்க அடிப்படையான சில வேலைகளையாவது செய்து கொள்ள தெரிஞ்சுக்கணும். எங்க காலம் வாஷிங் மெஷின்ல கழுவிப்போம்னு நினைப்பீங்க. மெஷின் கழுவிக் கொடுக்கும் ஆனா மடிச்சு பீரோல வைக்காது, அதை நீங்க தான் செய்யணும். அது போல தான் நான் உங்களை ஏவுற சின்ன சின்ன வேலைகள் எல்லாம். வேலைக்கு ஆள் வெச்சா கூட குறிப்பிட்ட சில வேலைகள நீங்களே செய்யணும். அம்மாவுக்கு உங்க வேலைகள செய்து தர முடியாம இல்லை நீங்களும் பழகிக்கணும்னு தான் சொல்றேன் புரியும்னு நினைக்கிறேன்" என்றாள்.
"புரியுதும்மா" என்ற சுனிதாவிற்கு ஏதாவது அவசரமான, அவசியமான நேரத்தில் உதவும் என்று சிறிது சமையலைக் கூட பழக்கி இருந்தாள் மீனா.
