வணக்கம் நண்பர்களே,
என்னோட அடுத்த கதையின் டீஸரோட வந்து இருக்கேன்.
டைட்டில் - பாதை நீ பதாரம் நான்
#title_reserving
டீஸர்
வாளி நிறைய தோய்த்த உடைகளை எடுத்துக்கொண்டு ஷர்மிளா மொட்டை மாடிக்கு செல்ல, அவளைத் தொடர்ந்து அனைவரும் மொட்டை மாடிக்கு வந்தனர்.
கொடியில் அவள் உடையை காய போட, உமா கீர்த்தனாவின் தலைக்கு எண்ணெய் தேய்த்து விட்டுக் கொண்டிருந்தார்.
கீர்த்தனா மற்றும் கதிரின் நடுவில் அன்பு அமர்ந்திருக்க, கதிரோ ஹெட்போனின் மூலம் அலைபேசியில் பாட்டு கேட்டுக் கொண்டிருந்தான்.
“அன்பு, உங்க அண்ணாக்கு பாட்டு கேக்கற பழக்கம் இருக்கா? இது பத்தி எல்லாம் என்கிட்ட சொன்னதே இல்லையே. நான் கேட்கும் போதெல்லாம் அவன் ஒரு ரசனை இல்லாதவன். எப்ப பாத்தாலும் பிசினஸ், பணம், பேங்க் அப்படியே சுத்திக்கிட்டு இருப்பான் தானே சொன்னீங்க" என்று அவனிடம் கேட்டாள்.
மூத்தவனைப் பற்றி இளையவன் இப்படி மனைவியிடம் கூறியிருக்கிறான் என்று தெரிந்ததும் மகனை முறைத்துப் பார்த்தார் உமா.
“ஐயோ அம்மா. நான் அப்படியெல்லாம் சொல்லல இவ எக்ஸ்ட்ரா பிட்டிங் போட்டு சொல்றாமா” என்றவன் மனைவியிடம் திரும்பி, “ஏன்டி உன்கிட்ட என்ன சொன்னேன். எங்க அண்ணன் பிசினஸ்ன்னு சுத்திகிட்டு இருப்பாரு யாருகிட்டயும் அவ்வளோ பெருசா சிரிச்சு பேச மாட்டாருன்னு மட்டும் தானே சொன்னேன்“ என்று அப்பாவியாக கேட்டான்.
குலுங்கி சிரித்த கீர்த்தனா, ”அத்தான் என்ன பாட்டு கேக்குறாரா இருக்கும். உங்களுக்கு தெரியுமா அத்தை?“ என்று உமாவிடம் கேட்க,
”தெரியலையே" என்றவர் ஆடைகளை காய போட்டுக் கொண்டிருக்கும் ஷர்மிளாவை பார்த்து, ”ஷர்மிளா உனக்கு தெரியுமா?“ என்று கேட்கவும்.
”எனக்கும் தெரியல அத்தை“ என்று கூறிவிட்டு உடைகளை காய போடுவதில் கவனத்தை வைத்திருந்தாலும் கணவனை பற்றி இவர்கள் பேசுவதை காதை தீட்டி வைத்து கேட்டுக் கொண்டு இருந்தவள் திரும்பி கதிர் இருந்த இடத்தை பார்த்தாள்.
தரையில் அமர்ந்து நீட்டி இருந்த காலையாட்டிக் கொண்டு கண்ணை மூடி பாட்டை ரசித்து அவன் கேட்டுக் கொண்டிருக்க, என்ன பாடலாக இருக்கும் என்று தெரிந்துக்கொள்ளும் ஆர்வம் அவளுக்கும் பிறந்தது.
அருகில் இருந்த கணவனின் கையை சுரண்டிய கீர்த்தனா. சைகையிலேயே அவனிடம் அன்பு அலைபேசியில் மாட்டி இருந்த ஹெட்போனை கழட்ட சொல்ல அவனோ முடியாது என்று தலையாட்ட, “போயா” என்றவள் தானே எட்டி அலைபேசியில் இருந்து ஹெட்போனை கழட்ட கதிருக்கு மட்டும் கேட்டுக் கொண்டிருந்த பாடல் இப்பொழுது அனைவருக்கும் கேட்டது.
பௌர்ணமி நேரம் பாவை ஒருத்தி
மின்னல் போல முன்னால் போனாள்
பின்னல் கண்டு பின்னால் சென்றேன்
பொண்ணு ஊருக்கு புதுசா என்றேன்
காலில் உள்ளது புதுசு என்றால் ஓ…….மேலே…….கேட்காதே…….
பாட்டைக் கேட்டதும் கீர்த்தனா மற்றும் அன்பு விழுந்து விழுந்து சிரிக்க தொடங்கினர்.
அவ்வளவு ஏன் ஷர்மிளாவே பொங்கி வந்த சிரிப்பை அடக்க முடியாமல் கீழே அறைக்கு ஓடிவிட்டாள்.
ஹெட்போனை கழட்டியது தம்பி என்று நினைத்து அவனின் புஜத்தில் அழுத்தமாக கதிர் கிள்ளி விட,
“ஆஹ்” என்று வலியில் கத்தியவன் நான் இல்லை என்று செய்கை செய்து மனைவியை கை காட்டினான்.
தன்னை கணவன் மாட்டி விடுவான் என்று எதிர்பார்க்காத கீர்த்தனா கதிர் முறைத்து பார்க்கவும் பயந்து அவளும் ஓடிட,
“ஏய் கீர்த்தனா மசாஜ் பண்ணனும்னு சொன்ன”என்று பாதியில் எழுந்து சென்ற மருமகளை அழைத்தார் உமா.
“ஐயோ அத்தை எனக்கு வேணாம் உங்க மகன் ரெண்டு பேருக்கும் வச்சு விடுங்க.” விட்டால் போதும் என்று படியில் இறங்கிக் கொண்டே குரல் கொடுத்தாள்.
அறைக்கு வந்ததும் வாளியை எடுக்க மறந்தது நினைவு வரவும் வாளி எடுக்க ஷர்மிளா அறையின் வாசலுக்கு வர எதிரில் வந்த கதிர் மனைவியிடம் வாளியை கொடுத்துவிட்டு அறைக்குள் நுழைந்தான்.
வாசலில் நின்று கொண்டு கணவனை திரும்பிப் பார்த்தவள், “உங்களுக்கு அந்த பாட்டு கேட்கும் போது நம்ம செகண்ட் டைம் மீட் பண்ணது ஞாபகம் வந்துச்சா?“ என்று கேட்டு கணவனுக்கு ஆனந்த அதிர்ச்சி கொடுத்தாள்.
அவள் ஞாபாகம் வைத்திருக்கிறாள் என்று தெரிந்ததும் அவனையும் அறியாமல் இதழ் ஓரம் சிறு புன்னகை உதிக்க ஆம் என்று கூறினான்.
------------------------------------------------
கதை ஜூலை 15 ஸ்டார்ட் பண்ணுறேன்.
கதையில் காமெடி பேமிலி ட்ராமா லவ் இப்படி எல்லாம் கலந்து இருக்கும்.
இனிமையான காலை வேளையில் கூடத்தை ஒட்டியிருக்கும் பூஜை அறையின் வாசலில் அமர்ந்து முருகனை மனதில் நிறுத்தி பயபக்தியோடு கந்த சஷ்டி கவசம் பாடிக்கொண்டிருந்தார் உமாதேவி.
எல்லா அன்னைகளையும் போல் அவரும் தன் பிள்ளைகளுக்காகவே வாழ்வை அர்ப்பணித்தவர். அவரின் உலகம் கணவர் பிள்ளைகள் என்று ஒரு சிறிய வட்டத்திற்குள் அடக்கம்.
தினமும் காலையில் முருகனுக்கு கந்த சஷ்டி சொல்லாமல் அவரின் நாள் நகர்ந்ததே இல்லை. முருகனின் தீவிர பக்தை. அதனாலேயே அவரின் மூத்த புதல்வனுக்கு கதிர்வேல் என்று பெயரிட்டார்.
காலை நடையை முடித்துவிட்டு வீட்டு வாசலில் கிடந்த செய்தித்தாளை எடுத்துக்கொண்டு வீட்டுக்குள் நுழைந்தார் ராகவன்.
பூஜை அறையை நெருங்கியதும் அதைக் கடந்து கூடத்தில் இருக்கும் சோபாவில் அமர்ந்து செய்தித்தாளை வாசிக்க தொடங்கி விட்டார்.
அவருக்கும் கடவுளுக்கும் நடுவில் இருக்கும் இணைப்பு புள்ளி அவர் மனைவி மட்டுமே. திருமணமான புதிதில் கணவரை மாற்ற முயற்சித்தவர் தான் உமா பின் நாட்களில் அவரின் விருப்பு வெறுப்புகளுக்கு மதிப்பு கொடுத்து விலகிவிட்டார்.
பூஜையை முடித்துக் கொண்டு சமையலறைக்குள் நுழைந்தவர் காப்பி மற்றும் காலை சிற்றுண்டியை தயார்படுத்தினார்.
வீட்டில் மொத்தமாக மூன்று படுக்கை அறைகள். ராகவரின் அப்பா காலத்து வீடு என்பதால் கொஞ்சம் பழமை தன்மை சேர்ந்து இருந்தது.
வீட்டு அறைகளின் வாசல் கூடத்தை ஒட்டியே இருந்தது.
பூஜை அறையின் எதிரில் இருக்கும் அறையின் கட்டிலில் இரண்டு ஆண் மகன்கள் குப்புற படுத்து உறக்கத்தில் இருந்தனர்.
அவர்கள் வேறு யாருமில்லை உமா ராகவன் தம்பதியரின் புதல்வர்கள், கதிர்வேல் மற்றும் அன்பு செல்வன்.
கதிர்வேல் 30 வயது கடந்தும் திருமணத்தை தள்ளி போட்டுக்கொண்டு இருப்பதால் இளையவன் அன்புக்கும் இன்னும் வரன் ஏதும் அமையவில்லை.
கதிர்வேல் கல்லூரி முடித்ததும் ஒரு தனியார் கம்பெனியில் ஐந்து வருடங்கள் பணிபுரிந்தான். அதில் வந்த சம்பளத்தை சேர்த்து வைத்து தொழில் தொடங்க போவதாக வீட்டில் சொன்னதும் ராகவன் அதை கடுமையாக எதிர்த்தார்.
அப்பாவின் பேச்சை தட்ட முடியாமல் அவன் அல்லாாடிக் கொண்டிருந்த வேளையில் அவன் சேர்த்து வைத்திருந்த பணத்தைக் கொண்டு அவனுடைய பெயரில் நிலத்தை வாங்கி போட்டிருந்தார் ராகவன்.
தந்தையின் செயலில் கோபம் வந்தாலும் ஒன்றுமே செய்ய முடியாத நிலைமையில் இருந்தவன் பண உதவிக்காக வங்கிகளை நாட தொடங்கினான்.
வங்கிக் கடன் வாங்க லோ லோ என்று அலைந்து கஷ்டப்பட்டவன் எப்படியோ ஒரு தொழில் தொடங்கினான். அதில் இவனோடு இணைந்து நடத்திய இவனின் நண்பன் காசை ஏமாற்றி எடுத்துக்கொண்டு ஓடிவிட்டான்.
மறுபடியும் பூஜ்ஜியத்தில் வந்து நின்றவனுக்கு அடுத்து என்ன செய்வதென்றே புரியவில்லை. வேலைக்கு செல்லவும் அவன் மனம் அவனுக்கு இடம் கொடுக்கவில்லை. முதல் செய்த தொழிலில் பார்த்த லாபம் அவனை திறமையானவன் என்று சொல்வதற்கு சான்றாக இருக்க பண உதவி இல்லாமல் ஒன்றும் செய்ய முடியாது தவித்தான்.
மூன்று வருடமாக மறுபடியும் வங்கியில் கடன் வாங்க முயற்சிப்பவனுக்கு உதவி செய்யத்தான் ஆள் இல்லை.
ராகவனும் உமா தேவியும் மத்திய வகுப்பினர் அரச பள்ளியில் ஆசிரியராக இருவரும் பணிபுரிந்தனர். மகன் படும் கஷ்டங்களை பார்த்து உதவ நினைத்தாலும் அவனின் வருங்காலத்தை கணக்கில் கொண்டு பணரீதியாக எந்த உதவியும் செய்யவில்லை.
ஐந்து வருடங்களாக கதிர் சேர்த்து வைத்திருந்த காசில் வீட்டு செலவுக்கு கூட இருவரும் எடுத்ததில்லை. அவனின் மொத்த உழைப்பையும் தொழிலில் போட்டு நஷ்ட பட கூடாது என்றே அந்தப் பணத்தை அவனிடம் கொடுக்க மறுத்தனர்.
அதற்கேற்றார் போல் கதிரின் நண்பனும் அவனை ஏமாற்றி இருக்க அவர்களின் முடிவில் இன்னும் உறுதியோடு இருந்தனர்.
தொழில் செய்ய வேண்டும் முன்னேற வேண்டும் என்று தினமும் முயற்சி செய்து கொண்டிருப்பவனுக்கு எங்கிருந்து காதல் கல்யாணம் செய்ய நேரம் இருக்கும்.
ஒரு வாரத்துக்கு முன் கதிரிடம் அவனுக்கு திருமணம் செய்ய பெண் பார்ப்பதாக கூறவும் வீட்டினரோடு சண்டை போடத் தொடங்கி விட்டான்.
“இப்போ எனக்கு கல்யாணம் அவசியமா? இன்னும் நான் செட்டில் ஆகவே இல்லை. போன பிசினஸ்ல வாங்கின லோனையே போன வருஷம் தான் கட்டி முடிச்சேன். இப்போ மறுபடியும் லோன்னு போய் நிக்கிறப்போ எவனும் உதவி பண்ண மாட்டேங்குறான். நீங்களும் என்னை நம்பி பணம் தர மாட்டீங்க. வெளியிலேயேயும் லோன் தர மாட்டான்னா நான் என்னதான் பண்றது. இதுல எனக்கு கல்யாணம் தான் ஒரு கேடு” என்று கூறி திருமண பேச்சை ஒரேடியாக நிறுத்தி விட்டான்.
இதில் பெரிதும் பாதிக்கப்பட்டது அன்புதான். அன்புச்செல்வன் கல்லூரி முடித்ததும் ஒரு தனியார் கம்பெனியில் வேலைக்கு சேர்ந்தவன் கை நிறைய சம்பாதித்து வீட்டிற்கு கொடுத்தான். அவன் அண்ணன் போல் தொழில் செய்ய வேண்டும் அதிக அளவு லாபம் ஈட்ட வேண்டும் என்றெல்லாம் ஆசை இல்லாதவன். கதிரை காரணம் காட்டி அவனுக்கு திருமணம் தள்ளி போக “அண்ணன் 32 வயது ஆகியும் திருமணம் செய்யாமல் இருக்கிறான். அவனுக்கு திருமணம் செய்ய வேண்டும் என்று அக்கறை உங்களுக்கு இல்லையா?” என்று அவன் சொன்னதை கேட்டு தான் இந்தத் திருமண பேச்சை ஆரம்பித்தனர்.
ஆனால் எதிர்பாராத விதமாக கதிரே தனக்கு திருமணம் வேண்டாம் எனக் கூறுவான் என்று அன்பு கனவிலும் யோசிக்கவில்லை.
அந்தக் காட்சி கனவில் வந்து போக எரிச்சலோடு கட்டிலில் எழுந்து அமர்ந்தான் அன்பு.
அருகில் படுத்து இருந்த அண்ணனை பார்த்து, “நீ எல்லாம் மனுஷனே இல்ல தெரியுமா? 32 வயசாகியும் நீயும் கல்யாணம் பண்ற இல்ல, என்னையும் கல்யாணம் பண்ண விட மாட்டேங்குற. இந்த வருஷம் எனக்கு 30 ஆக போகுது. அதுக்குள்ள உனக்கு கல்யாணம் பண்ணனும்னு பார்த்தா இந்த ஜென்மத்துல பண்ண மாட்ட போல. ஒருவேளை ரட்டன் டாட்டா மாதிரி வரணும்னு நினைக்கிறயோ... டேய் அண்ணா அப்படி ஏதாவது ஐடியா இருந்தா இப்பவே குழி தோண்டி புதைச்சுடுடா. உனக்கு கல்யாணம் பண்ணா தான் எனக்கு கல்யாணம் நடக்கும். அந்த ஒரு காரணத்துக்காக தயவு செஞ்சு கல்யாணம் பண்ணிக்கோடா” என்று தூக்கத்தில் இருக்கும் அண்ணனிடம் கெஞ்சியவன் வேலைக்கு செல்ல தயாராகும் பொருட்டு குளியலறைகுள் புகுந்து கொண்டான்.
அன்பு குளித்து முடித்து வெளியில் வரவும் கதிர் தூக்கத்திலிருந்து எழுந்து கொள்ளவும் சரியாக இருந்தது.
இருவரும் தயாராகி கூடத்துக்கு வர சாப்பாட்டு மேசையில் சிற்றுண்டி எடுத்து வைத்துக் கொண்டிருந்தார் உமா.
மகன்கள் இருவரும் அமர்ந்ததும் கணவரிடம் வந்தவர், “நீங்களும் வந்து சாப்பிடுங்க” என்று அழைத்தார்.
மகன்கள் இருவரையும் ஒரு பார்வை பார்த்துவிட்டு, “இல்ல பிள்ளைகளுக்கு கொடு. நான் அப்புறமா சாப்பிடுறேன்” என்று கூறி அறைக்குள் நுழைந்து கொண்டார்.
கதிர் அன்று சண்டை போட்டதற்குப் பின் வீட்டில் யாரும் சரியாக பேசிக் கொள்ளவில்லை. ஒரு வாரம் ஆகியும் தந்தை தன்னிடம் ஒழுங்காக பேசவில்லை என்று தெரிந்தும் தெரியாதது போல் இருந்தான்.
தனக்கென்ன வந்தது என்று சாப்பாட்டில் கவனமாக இருந்த கதிரைக் கண்டு கோபம் அடைந்த உமா, “கதிர் நீ பண்றது எல்லாம் சரியே இல்லை. உன் நல்லதுக்காக தானே அப்பா எல்லாம் பண்றாரு. பாவம் ஒரு வாரமா அவரோட மூஞ்சியே சரியில்ல. ஒரு வார்த்தை அவர்கிட்ட போய் பேசி புரிய வச்சா தான் என்ன. உன் நல்லதுக்காக தானே கல்யாணம் பண்ண சொன்னாரு” என்று அவர் பேசிக்கொண்டே செல்ல இடை மறித்தவன், “நீங்க சொல்றதுக்கு எல்லாம் இதுவரை நான் ஆமா சாமி போட்டுகிட்டு தான் இருக்கேன். ஆனா கல்யாணம் அந்த மாதிரி விஷயம் இல்லம்மா. என்னோட பிசினஸ் லோன் முதல் ரெடி ஆகட்டும். அதுக்கப்புறம் பொண்ணு பாக்க ஆரம்பிங்க. நான் ஒன்னும் சன்னியாசியா போக போறேன்னு உங்க யார்கிட்டயும் சொல்லலையே. எனக்கும் கல்யாணம் பண்ணனும் குழந்தை குட்டி பெத்துக்கணும்னு ஆசை இருக்குதான். கொஞ்சம் டைம் கொடுங்க” என்று தம்பியையும் அன்னையையும் பார்த்து கூறியவன் கையை கழுவிக்கொண்டு வெளியே செல்ல ஆயத்தமானான்.
அண்ணன் செல்வதை கண்டதும் பாதி சாப்பாட்டில் கையை கழுவிக்கொண்டு அரக்க பறக்க அவன் பின்னே ஓடினான் அன்பு.
கதிர் பைக்கில் அமர சென்ற சமயம், “அண்ணா நேத்து பைக் டயர் பஞ்சர் ஆயிடுச்சு. பஞ்சர் போடுறவர் நேத்து இல்லன்னு சொல்லி பைக் அங்கயே வச்சுட்டு வந்துட்டேன். இன்னிக்கு ஒரு நாள் பைக் கொடுண்ணா ப்ளீஸ்” என்று கேட்டான்.
சாவியை அன்பிடம் கொடுத்தவன் அவனை முறைத்து பார்த்து விட்டு, “இனிமே தூங்கிட்டு இருக்கும்போது பக்கத்துல வந்து பேசி புலம்பிட்டு இருந்தேனா எதைக் கொண்டு அடிப்பேன்னு எனக்கே தெரியாது” என்று ஒற்றை விரல நீட்டி எச்சரித்தவன் கையில் கோப்போடு நடந்து செல்ல தொடங்கினான்.
“நம்ம சொன்னதெல்லாம் கேட்டு டென்ஷன் ஆகி இருப்பானோ. சரி ஈவினிங் வரும்போது பாத்துக்கலாம். இன்னும் அஞ்சு நிமிஷத்துல நான் கிளம்பல இன்னைக்கு நான் டெட் பாடி” என்று புலம்பிக்கொண்டு பைக்கை உயிர்பித்தான் அன்பு.
வீட்டிக்கு அருகில் இருக்கும் பஸ் ஸ்டாப்பில் வந்து நின்ற கதிர் காத்துக்கொண்டிருக்க, அவன் எற வேண்டிய பஸ்ஸும் கூட்டம் நிரம்பி வழிய வந்து நின்றது. அதில் கஷ்டப்பட்டு ஏறினான்.
கூட்டத்தில் கஷ்டப்பட்டு நசியாமல் கோப்பினை காப்பாற்ற தனக்கு அருகில் அமர்ந்திருந்த பெண்ணிடம் அதை வைத்திருக்கும் படி கூறினான்.
அதே நேரம் அவன் அலைபேசி அழைக்க எடுத்துப் பார்த்தான். கதிருடைய பள்ளி நண்பன் அசோக் அழைத்துக் கொண்டிருந்தான். அசோக் வங்கியில் பணிபுரிகின்றான் நீண்ட நாள் கழித்து கதிரை அவன் சந்திக்கவும் கதிரும் தனக்கு வங்கி கடன் கிடைக்கவில்லை என்று புலம்ப உதவி செய்ய முன் வந்தான். கிட்டத்தட்ட இன்று வங்கி கடன் உறுதி ஆகிவிடும் என்ற நிலையில் கூறியிருக்கின்றான். அவன் அழைக்கின்றான் என்றதும் தாமதிக்காமல் அழைப்பை எற்றான்.
“சொல்லுடா. இன்னும் ஹாஃப் அன் அவர்ல அங்கு வந்துருவேன்” என்று கதிர் உற்சாகமாக கூற,
“மச்சான் வெரி சாரி டா. மேனேஜர் திடீர்னு அந்த லோனை அவருக்கு தெரிஞ்ச யாருக்கோ கொடுக்கணும்னு பேசிகிட்டு இருக்காருடா. நான் என்ன சொன்னாலும் இனிமேல் அவர் கேட்க மாட்டாருன்னு நினைக்கிறேன். நெக்ஸ்ட் டைம் கண்டிப்பா ஹெல்ப் பண்றேன் டா மச்சான்” என்று அசோக் கூறவும் ஒரு வார்த்தையும் பதில் அளிக்காமல் அலைபேசி இணைப்பை துண்டித்தவன் ஓடும் பஸ்ஸிலிருந்து இறங்கினான்.
பஸ்ஸிலிருந்து இறங்கியவனுக்கு கோபம், ஏமாற்றம், இயலாமை எல்லாம் சேர்ந்து அவனை சிந்திக்க விடாமல் செய்தது.
சாலையோரத்தில் ஒரு பெட்டிக்கடை தெரியவும் அங்கே சென்றான்.
“அண்ணே ஒரு ***” என்று சிகரெட்டின் பிராண்டை சொல்லி வாங்கியவன் பணத்தை கொடுத்தான். (புகை பிடிப்பது உடல் நலத்திற்கு கேடு)
சிகரெட் ரெண்டு இழு இழுத்ததும் புகையை ஊதி தள்ளியவனின் உணர்வுகள் அவன் கட்டுக்குள் திரும்பி வந்தது.
நிதானமாக சிகரெட்டை புகைக்க தொடங்கினான்.
சிறிது நேரம் கழித்து அவன் முன் ஒரு பெண் வேர்க்க விறுவிறுக்க வந்து நின்றாள்.
பளிச்சென்று முகம் மை தீட்டிய கண்கள் இடுப்புக்கு மேல் இருந்த கூந்தலை கிளிப்ல் அடக்கி இருந்தாள். மெரூன் நிற சுடிதாரில் இருந்தவள் துப்பட்டாவை மடித்து ஒரு பக்கமாக அணிந்து, தோளில் பேஜ் நிற ஹேண்ட் பேக் மாட்டி இருந்தாள். முகத்தில் அங்கங்கே வியர்வை துளிகள் பூத்திருந்தன.
அவள் கதிரை முறைத்து பார்க்க யார் இது என்று யோசித்துக் கொண்டிருந்தவனுக்கு அவளின் கையில் இருந்த கோப்பை கண்டதும் தான் செய்த காரியத்தை நினைத்து தலையில் அடித்துக் கொண்டான்.
பஸ்ஸில் கதிர் கோப்பை கொடுக்கவும் வாங்கி வைத்தவள் இறங்கும்போது தன்னிடம் மறக்காமல் எடுத்துக் கொள்வான் என்ற நம்பிக்கையில் தனது வேலையில் மூழ்கி போனாள்.
கதிர் ஓடும் பஸ்ஸிலிருந்து இறங்கியதும் கண்டக்டர், “யார்ரா இவன் சாவு கிராக்கி காலங்காத்தால” என்று எரிச்சலோடு சத்தமிட திரும்பிக் கதிர் நின்ற இடத்தை பார்த்தவளுக்கு அவன் அங்கு இல்லை என்றதும் பதட்டமாகி அவசரமாக கோப்பை பார்வையிட்டாள்.
கோப்பின் உள்ளே கதிர் அவனின் தொழில் சம்பந்தமான யோசனைகளும் அதில் எவ்வாறு லாபம் ஈட்டலாம் என்றும் எழுதி இருந்தது. கூடவே கதிரின் புகைப்படம் மற்றும் அவனின் சில ஆவணங்களும் இருந்தன.
அவன் வங்கி கடனுக்காக எழுதி இருந்த கடிதத்தையும் மேலோட்டமாக பார்த்தவள் உடனே எழுந்து கண்டக்டரிடம் வண்டியை நிறுத்த சொல்லி இறங்கி நடக்கத் தொடங்கினாள்.
அவள் ஆவணங்களை பார்வையிட்டதில் சிறிது தூரம் பஸ் அவன் இறங்கிய இடத்திலிருந்து பயணப்பட்டு விட்டதால் அவன் இறங்கிய இடத்துக்கு மூச்சிரைக்க வேகமாக நடந்து வந்தாள்.
அந்த இடத்தில் அவன் இல்லை என்றதும் வேறு எங்கேயாவது அருகில் தென்படுகிறானா என்று விழியை சுழற்றி தேடியவளின் பார்வையில் விழுந்தான் கதிர்.
அவன் நிதானமாக புகைத்துக் கொண்டிருப்பதை கண்டதும் அவளுக்கு சினம் எழ முறைத்து பார்த்துக் கொண்டு அவன் முன்னே சென்று நின்றாள்.
அவளின் முறைப்பை கண்டதும் வாயிலிருந்து சிகரெட்டை கைக்கு மாற்றியவன் அவள் கடுமையாக முறைக்கவும் புகையை தரையைப் பார்த்து ஊதி விட்டு சிகரெட்டை காலில் போட்டு மிதித்தான்.
“ஃபைல்...” என்று அவன் கை நீட்ட கோப்பை கொடுக்காமல், “சார் படிச்சவர் தானே நீங்க. இப்படி பப்ளிக் பிளேஸ்ல ஸ்மோக் பண்ணிட்டு இருக்கீங்க? சரி அத விடுங்க ஓடுற பஸ்ஸிலிருந்து இப்படித்தான் இறங்குவீங்களா? உங்களுக்கு ஏதாவது ஆகியிருந்தா பஸ்ஸில் இருந்த அத்தனை பேருடைய நேரமும் வேஸ்ட் ஆயிருக்கும். இந்த பீக் அவர்ஸ்ல வேற பஸ் கூட வராது சார். பைலையும் வாங்காமல் இறங்கிட்டீங்க.. உங்கள.. இப்ப பாருங்க உங்களால எனக்கு கிளாசுக்கு லேட் ஆகப்போகுது. மனுஷங்களோட டைமுக்கு கொஞ்சம் வேல்யூ குடுங்க சார்” என்று அவனுக்கு நீளமாக அறிவுரை கூறினாள்.
கதிருக்கு அறிவுரை கொடுத்து பழக்கமே தவிர யாரிடமும் அறிவுரை கேட்டு பழக்கம் இல்லை. அவன் அறிவுரை கூற தொடங்கினாலே அன்பு கையெடுத்து கும்பிட்டு ஓடிவிடுவான். இப்பொழுது தானே அந்த நிலைமையில் இருப்பதை நினைத்து பார்த்தவனுக்கு சிரிப்பு வந்திட அவன் உதட்டில் சிறுமுறுவல் பூத்தது.
அவன் சிரிப்பை கண்டதும், “என்ன சார் நான் உங்கள திட்டி கிட்டு இருக்கேன் சிரிக்கிறீங்க? பட், நீங்க ரொம்ப திறமையானவர் தான். உங்களோட பிசினஸ் ஐடியா ரொம்பவே நல்லா இருந்துச்சு கண்டிப்பா லோன் கிடைக்கும்” என்றாள் அவனை பாராட்டும் விதமாக,
விரக்தியின் உச்சத்தில் இருந்தவனிடம் ஆறுதலாக அவள் பேச தன் கஷ்டத்தை மறைக்காமல் கூற தொடங்கினான்.
“ஐடியா நல்லா இருந்து மட்டும் என்னங்க பிரயோஜனம். இங்க திறமைக்கு மதிப்பே இல்லங்க. லோன் கேட்டு போனா கேரண்டி இருக்கா? சொத்து இருக்கா? எப்பவும் இதே தான் கேக்குறாங்க. ஏங்க இங்க ஒரு மனுஷன் திறமையை மட்டும் முதலீடா போட்டு எதையுமே சாதிக்க முடியாதா?பணக்காரங்க லோன் வாங்குனா குடுத்துறாங்க நம்ம கிட்ட தான் இங்க போ, அங்க வா, அந்த பைலை கொண்டு வா, இந்த டாக்குமெண்ட் வேணும், அந்த டாக்குமெண்ட் வேணும்னு உயிரை வாங்குவாங்க. கடைசில எல்லாமே சரியா வந்து கிடைக்கப் போற நேரத்துல எவனாவது வந்து குழப்பி விட்டுறாங்க” என்றான் விரக்தியாக,
”எத்தனை வருஷமா லோனுக்கு ட்ரை பண்றீங்க சார்”அவனுக்கு ஆறுதல் கூறுவதற்கு பதிலாக சம்பந்தமே இல்லாம கேள்வி கேட்டாள்.
”நான் ப்ரீவியஸா பண்ண பிசினஸ்க்கு லோன் எடுத்தேன் மேடம். லாஸ்ட் இயர் தான் கட்டி முடிச்சேன். இப்போ ஒன் இயரா தான் மறுபடியும் ட்ரை பண்ணிட்டு இருக்கேன்” என்றான்.
தோளில் இருந்த கை பையை கழட்டி அதற்குள் இருந்த விசிட்டிங் கார்ட் ஒன்றை நீட்டினாள்.
அதை கையில் பெற்றுக் கொண்டவன் வாசிக்க அது ஒரு பேங்க் மேனேஜரின் விசிட்டிங் கார்ட் என அவனுக்கு புரிந்தது.
“ஷர்மிளா, அனுப்பினாங்கன்னு சொல்லி போய் மீட் பண்ணுங்க. கண்டிப்பா உங்களுக்கு ஹெல்ப் பண்ணுவாங்க” என்று கூறியவள்
அவன் அந்த கார்டை பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் போதே ரோட்டில் போகும் ஆட்டோவை நிறுத்தி ஏறிக் கொண்டாள்.
அவள் எங்கே செல்ல வேண்டும் என்று கூறியதும் உடனே ஓட்டுனரிடம் அண்ணா அங்க போக எவ்வளவு ஆகும் என்று கேட்டான் கதிர்.
அவர் விலையை சொன்னதும் அவனே பணத்தை எடுத்து ஓட்டுனரிடம் நீட்ட, “இது என்ன? என்னை வேலைக்கு லேட்டான பாவத்திற்கான பிராயச்சித்தமா? இல்ல உங்களுக்கு உதவினத்துக்கான சன்மானமா? என அவள் கேட்க சிரித்துக் கொண்டே , “எப்படி வேணாலும் எடுத்துக்கோங்க” என்று அவன் கூறியதும் ஆட்டோ நகர தொடங்கியது.
விசிட்டிங் கார்டை பார்த்துக்கொண்டே ஆட்டோவை பார்த்தவன், “தேங்க்ஸ் ஷர்மிளா”என்று அவள் பெயரை மென்மையாக உச்சரித்தான்.
*********
பைக்கை வாகன தரிப்பிடத்தில் நிறுத்திவிட்டு அவசரமாக அலுவலகத்துக்குள் நுழைந்தான் அன்பு.
அவனுக்கு ஒதுக்கப்பட்ட கேபினுக்குள் நுழைந்ததும் அவன் நண்பன் பிரகாஷ், “என்னடா இவ்வளவு சீக்கிரம் வந்துட்ட” என்று கடிகாரத்தை பார்த்துக் கொண்டு கேட்டான்.
“சீக்கிரமா…இதுவே லேட்டு டா கீர்த்து வண்டிய பாத்த?” என்றான் கேள்வியாய்.
“ஆமாண்டா, இன்னைக்கு ஆபீஸில் முதல் ஆளாவந்ததே அவ தானே” என்று கூறி அன்பின் தலையில் இடியை இருக்கினான் பிரகாஷ்.
“போச்சு போ” என்று தலையில் கை வைத்தவன், “மச்சான் எனக்கு ஒரு உதவி பண்றியா டா?” என்று பிரகாஷிடம் கேட்டான் அன்பு.
“சொல்லுடா”
“என் கூட கேண்டீன் வரைக்கும் வாடா. கீர்த்தனாவை பாத்துட்டு வந்துடலாம்”
“டேய் உன் ஆள பார்க்கிறதுக்கு என்னை ஏன் டா கூப்பிடுற?”
அன்பு வேலை செய்யும் அலுவலகத்தில் மூன்று வருடங்கள் முன் வந்து சேர்த்தாள் கீர்த்தனா. அன்புக்கு பார்த்ததுமே கீர்த்தனாவை பிடித்து விட அவனுடைய மனதை மறைக்க இயலாமல் அவளிடம் தன் காதலை கூறிவிட்டான். ஆரம்பத்தில் அன்பின் மேல் அவளுக்கு பெரிய அபிப்ராயம் இல்லை. ஒரு ப்ராஜெக்ட்டில்இருவரும் சேர்ந்து வேலை செய்யும் போது மெல்ல மெல்ல அவளின் மனம் அவன் பக்கம் சாய தொடங்கியது. ஒரு வருடம் அவனை அலைய விட்டு அதன் பின்பே காதலை கூறினாள்.
அன்பும் கீர்த்தனாவும் காதலிப்பது வீட்டினருக்கு தெரியாது. ஆனால், அலுவலகத்தில் உள்ள அனைவருக்குமே நன்றாக தெரியும்.
“டேய் என்ன நடந்துச்சுன்னு தெரியாம பேசாதடா. அவ வல்லவன் படத்தில் வார 10 ரீமாசென்க்கு சமம் டா”
“ஒரு மாசமாவே எங்க ரெண்டு பேருக்கும் சண்டை டா. அவ வீட்ல அவளுக்கு மாப்பிள்ளை பார்க்க ஆரம்பிச்சிட்டாங்களாம். என்னை எங்க வீட்ல சொல்ல சொல்லி ரொம்ப டார்ச்சர் பண்ணிட்டு இருந்தா. அண்ணா இருக்கும்போது நான் எப்படி பண்ண முடியும்னு சொல்லி சொன்னேன். அப்ப அவர் கல்யாணத்துக்கு சீக்கிரம் நடத்துற வழிய பாருன்னு சொன்னா. நானும் கஷ்டப்பட்டு அம்மா அப்பாவ கன்வின்ஸ் பண்ணி அவனுக்கு பொண்ணு பாக்கலாம்னு பிளான் பண்ணிட்டு இருக்கும் போது கல்யாணமே வேணான்னு என் தலையில் குண்டை போட்டுட்டான் டா அவன்.
இது தெரிஞ்சு இவ பத்ரகாளி மாதிரி ஆடிட்டா. எனக்கு அன்னைக்குன்னு பாத்து ரோஷம் வந்துடுச்சா… வீட்டுக்கு போனதுக்கு அப்புறம் இவ போனையே நான் ஆன்சர் பண்ணல. நைட்டு லைட்டாசரக்கு அடிச்சிட்டு இருந்தேன் டா அப்போ னு பாத்து மறுபடியும் கரெக்டா கால் பண்ணிட்டா. ரெண்டு பேரும் சண்டை போட்டுட்டு இருக்கும் போது ஒரு ப்லொவ்ல பிரேக்கப் பண்ணலாம்னு சொல்லிட்டு போனை வச்சுட்டேன் மச்சான்.
இப்போ அவளை எப்படி ஃபேஸ் பண்றது தெரியாம முழிச்சிட்டு இருக்கேன் டா” என்றான் ஒன்றுமே தெரியாத பிள்ளை போல்.
“என்ன டா இப்படி பண்ணிட்ட” என்று பிரகாஷ் கூறிட அவன் கையைப் பிடித்தவன், “மச்சான் நீ தாண்டா ஹெல்ப் பண்ணனும்” என்று கெஞ்ச தொடங்கி விட்டான்.
“சரி வா” என்று கூறி நண்பனை கேண்டினுக்கு அழைத்து செல்ல வாசலிலேயே இவர்களை கண்டுவிட்ட கீர்த்தனா தன் விழிகளாலேயே அன்பை எரிப்பது போல் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்.
அன்பு அவளைக் கண்டதும் பிரகாஷின் பின் ஒளிந்து கொள்ள, ”நான் பார்த்துக்கிறேன் டா பயப்படாம வா டா“ என்று தனக்கு பின்னால் இருந்த அன்புவிடம் கூறியவன் திரும்பி கீர்த்தனாவை பார்க்க, அவளோ பத்ரகாளி அவதாரத்தில் பிரகாஷின் கண்களுக்கு காட்சியளிக்க தொடங்கினாள்.
பயத்தில் கை கால் நடுங்க கையெடுத்து கும்பிட்டு, “ஐயோ ஆத்தா நான் இல்ல” என்று கூறி ஓடிவிட்டான் பிரகாஷ்.
கண்ணை மூடி பிரகாஷின் பின் ஒளிந்து கொண்டிருந்தவன் யாரோ ஓடும் சத்தம் கேட்டு கண்ணை திறந்து பார்க்க தனக்கு முன்னால் அவன் இல்லை என்றதும் பயத்தில் வேர்த்து வடிய தொடங்கியது அவனுக்கு.
எச்சிலைக் கூட்டி விழுங்கியவன். ஐந்து அடி தூரத்தில் நிற்கும் கீர்த்தனாவிடம் செல்ல இரண்டு நிமிடம் எடுத்துக்கொண்டான்.
ஆமையை விட பொறுமையாக அவள் முன் வந்து அமர்ந்தான். உதடுகள் ரெண்டையும் ஃபெவிக்கால் போட்டு ஒட்டியது போல் திறக்க முடியாமல் கஷ்டப்பட்டவன் ஒரு வழியாக, “சாரி”என்ற வார்த்தையை கஷ்டப்பட்டு வாயை திறந்து அவன் கூறிய மறு நொடி கீர்த்தனாவின் வாய் பேசுவதற்கு பதிலாக அவளின் கை பேசிவிட்டு இருந்தது.
மிஞ்சி மிஞ்சி போனால் கெட்ட வார்த்தையில் திட்டுவாள் என்று நினைத்திருந்தவன் அவள் கை நீட்டவும் மிரண்டு விட்டான்.
அவள் அடித்த ஒற்றை அறையில் அவனின் பன்னு கன்னம் வீங்கி சிவப்பாக காட்சியளித்தது.
அவனை அறியாமல் அவளுக்கு எதிரில் இருந்த நாற்காலியில் அமர்ந்து “சாரி” என்றான்.
அன்பின் இயல்பே இதுதான். அவன் குடும்பத்தினர் மற்றும் கீர்த்தனா என்று அவனுக்கு நெருக்கமாக இருப்பவர்களிடம் மன்னிப்பு கேட்க தயங்கவே மாட்டான். அவர்களின் மீது அவனின் பேருக்கு ஏற்றார் போல் அன்பு அதிகமாகவே வைத்திருப்பான்.
சிரித்த முகமாகவே இருக்கும் அன்பு தன் முன்னால் சோக சித்திரமாக அமர்ந்திருப்பதை காண விரும்பாத கீர்த்தனா, “இட்ஸ் ஓகே” என்று கூறி அவன் அருகே சென்று அமர்ந்து கொண்டாள்.
அவன் தோள் மேல் சாய்ந்து கொண்டு , “தயவு செஞ்சு நான் சொல்றத கொஞ்சம் சீரியஸா எடுத்துக்கோ அன்பு. வீட்ல ரொம்ப பிரஷர் பண்றாங்க கல்யாணம் பண்ணிக்க சொல்லி. நீ என்னடான்னா இன்னும்குழந்தை மாதிரி விளையாடிகிட்டு இருக்க. நமக்கு டைம் இல்ல. இன்னும் மூணு மாசம் தான் என்னால தாக்கு பிடிக்க முடியும் அதுக்கப்புறம் ரொம்ப கஷ்டம். சோ, நீ தயவு செஞ்சு உங்க அண்ணன் கல்யாணத்தைசீக்கிரம் முடிக்க வழியை பாரு” என்றாள் தன்மையாக.
அவள் கூறுவதற்கெல்லாம் ‘சரி சரி’ என்று தலையாட்டிக் கொண்டிருந்தவன் திடீரென, “ஆமா கோவம் வரும் போது எல்லாம் எத்தனை வாட்டி பிரேக் அப் பண்ணிக்கலாமுன்னு நீ சொல்லி இருக்க, இப்போ நான் ஒரு வாட்டி தெரியாம சொல்லிட்டேன். இந்த சின்ன விஷயத்துக்கா என்னை போட்டு அடிச்ச?” என்றான்.
சாந்தமாய் இருந்தவள் மறுபடியும் முறைத்து பார்க்க தொடங்கவும், “சத்தியமா எனக்கு தெரியல. ஏன் அடிச்சன்னு மட்டும் சொல்லு, ப்ளீஸ்” என்றான்.
“உன்னை யாருடா குடிச்சிட்டு எனக்கு கால் பண்ண சொன்னது. சரி எனக்கு கால் பண்ணது கூட பரவால்ல யாரு அந்த பக்கம் பேசுறாங்கன்னு கூட தெரியாமலா பேசுவ. அம்மா தான் ஃபோன ஆன்சர் பண்ணாங்க. நீ பேசின எல்லாத்தையும் அவங்க தான் கேட்டாங்க.
நல்லவேளை உன் மேல இருந்த கோவத்துல உன் நம்பர் டெலிட் பண்ணிட்டேன். வீட்ல நம்ம விஷயம் யாருக்கும் தெரியாது. உங்க அண்ணன் கல்யாணம் முடிஞ்சதும் சொல்லிக்கலாம்னு பொறுமையா இருந்தேன். நீ பேசுனது கேட்டுட்டு அம்மா வந்து என்கிட்ட பேசினாங்க “யாரோ ஒருத்தன் இப்படி கால் பண்ணி பேசுறான் நீ யாரைவது லவ் பண்ணுறியான்னு கேட்டாங்க. நீ குடிச்ச விஷயம் கூட அவங்களுக்கு தெரிஞ்சுருச்சு. அப்போ உன்ன பத்தி சொன்னா ரொம்ப தப்பா இருக்குமேன்னு ராங் நம்பர்னு சொல்லி சமாளிச்சுட்டேன்.
ஒரே ஒரு நல்ல விஷயம் நீ உன் பேரையும் என் பேரையும் மென்ஷன் பண்ணாம பேசினதால நம்ம ரெண்டு பேரும் தப்புச்சோம். இனிமே தயவு செஞ்சு குடிச்சிட்டு யாருக்கு போன் பண்ணி தொலைச்சுராத” என்று கூறினாள்.
தான் செய்த முட்டாள் தனமான செயலின் வீரியம் புரிந்ததும் மறுபடியும் மன்னிப்பு கேட்டான்.இருவரும் அலுவலக நேரம் ஆரம்பிக்கவும் அவரவர் இருக்கைக்கு சென்று வேலையை பார்க்க தொடங்கினர்.
மாலை ஆனதும் வீட்டுக்கு செல்ல தயாராகி கொண்டு இருந்தவளின் முன் வந்து நின்ற அன்பு, “வா, நானே உன்ன வீட்ல ட்ரோப் பண்றேன்” என்றான்.
லேப்டாப்பை மூடி பையில் வைத்துக் கொண்டு இருந்தவள், “உன் பைக் பஞ்சர் ஆச்சே அதுக்குள்ள சரி பண்ணிட்டியா என்ன?”என கேட்டாள்.
“அது அண்ணா..” என்று ஆரம்பித்தவன் சட்டென நிறுத்தி “ஏய் உனக்கு எப்படி தெரியும் என் பைக் பஞ்ச்ர் ஆயிடுச்சுன்னு?” என்று கேட்டான்.
நாக்கை கடித்துக் கொண்டவள், “அது…நான்தான் கோவத்துல உன் பைக் பஞ்சர் பண்ணிட்டேன்” என்றாள்.
அன்பும் கீர்த்தனாவும் ஒரே ஏரியாவில் அடுத்தடுத்த தெருவில் வசிக்கின்றனர். அன்பு கீர்த்தனாவின் எதிர் வீட்டில் வசிக்கும் அவன் நண்பனை ட்ராப் செய்ய வந்தபோது நண்பனின் அம்மா காபி குடிக்க அழைத்ததும் வீட்டுக்குள் சென்று விட்டான்.
வெளியில் இருந்து வீட்டுக்கு வந்து கொண்டு இருந்த கீர்த்தனா எதிர்வீட்டின் வாசலில் அன்பின் பைக்கை காணவும் அவன் மேல் இருந்த கோபத்தில் யாருக்கும் தெரியாமல் பைக்கை பஞ்சர் செய்துவிட்டு வீட்டுக்குள் ஓடி விட்டாள்.
நடந்ததை கீர்த்தனா தன் வாயாலேயே கூறிட, “அடிப்பாவி உன்ன சும்மா விடமாட்டேன்” என்று கூறி அவளை துரத்த தொடங்க ஆள் நடமாட்டம் இல்லாத காரணத்தால் அவனிடம் சிக்காமல் கேபினை சுத்தி சுத்தி ஓடிக்கொண்டிருந்தாள் கீர்த்தனா.
இருவருக்கும் சிறிது நேரத்திலே கலைத்து விட சிரித்துக் கொண்டே பைகளை எடுத்துக்கொண்டு வாகன இருப்பிடத்திலிருந்து பைக்கில் ஏறி வீட்டுக்கு பயணித்தனர்.
போகும் வழியில், “உங்க அண்ணனுக்கு இதுவரைக்கும் லவ்வே வந்ததில்லையா?” என்று தன் நீண்ட நாள் சந்தேகத்தை கேட்டாள்.
தன் தோளில் தாடையை வைத்து கேள்வி கேட்பவளைபார்த்து புன்னகைத்தவன், “ஏன் இல்ல வந்திருக்கே” என்றான்.
“எதே… உன் அண்ணன் லவ் பண்ணாங்களா? இதை இல்லையா நீ முதலில் சொல்லி இருக்கணும். அந்த பொண்ணு எங்க இருக்காங்க? ரெண்டு பேரும் பிரிஞ்சுட்டாங்களா?“ என்று ஆர்வமாய் கேட்டாள்.
”ஏய் ஏன் ரொம்ப அவசர படுற. அவனுக்கு லவ் வந்திருக்குன்னு தான் சொன்னேன் தவிர அவன் ஒரு பொண்ண லவ் பண்ணினானு உன்கிட்ட சொல்லல. அவனுடைய லவ் அவன் பிசினஸ்” என்று கூறியவன் சிக்னலில் சிவப்பு விழ வண்டியை நிறுத்தினான்.
குழப்பமாய் கீர்த்தனா அவனைக் காண, “அண்ணாக்கு சின்ன வயசுல இருந்து பெரிய பிசினஸ்மேன் ஆகணும்னு ஆசை. ஆசைன்னு சொல்றதை விட வெறின்னு கூட சொல்லலாம். நல்லா படிச்சான். அவனோட பிசினஸ் ஐடியாஸ் எல்லாம் கேட்டு நானே பிரம்மச்சு போயிருக்கேன். என்கிட்ட மட்டும் அவ்வளவு பணம் இருந்துச்சுன்னு வை அவன்கிட்ட கொடுத்து உனக்கு என்ன பிசினஸ் வேணுமோ பண்ணிக்கோன்னு விட்டுருவேன். ஆனா, நானே மாச சம்பளம், அம்மா அப்பாவும் ரிட்டயர்ட் ஆயிட்டாங்க. என்னோட சம்பளத்தில் தான் ஃபேமிலியை ரன் பண்ணிட்டு இருக்கோம். இப்படி ஒரு சிட்டுவேஷன்ல என்னால ஹெல்ப் பண்ண முடியலன்றது ரொம்ப வருத்தமா இருக்கு” என்றவன் சிக்னல் பச்சை நிறம் மாறவும் வண்டியை உயிர்பித்து செலுத்தினான்.
அன்பின் பேச்சிலேயே அவன் அண்ணன் மேல் அவன் வைத்திருக்கும் பாசத்தை புரிந்து கொண்டவள், “ஏன் அன்பு, உனக்கு உன் அண்ணன் மேல கோபமே இல்லையா? நீ மட்டும் சம்பாதிச்சு வீட்டுக்கு கொடுக்கிற அவர் பாட்டுக்கு பிசினஸ்ன்னு போயிட்டு இருக்காரு உனக்கு அவர் மேல வருத்தம் இல்லையா?” என்று கேட்டாள்.
“நீ நினைக்கிற மாதிரி இல்லை என் அண்ணா. அவன் ஒன்னும் பொறுப்பில்லாதவன் கிடையாது கீர்த்து. வாழ்க்கையில ஒரு லட்சியத்தை நோக்கி ஓடிக்கிட்டு இருக்கான். அவன் வேலைக்கு போயிட்டு இருந்த போது கூட அந்த பணத்தில் ஒரு பைசா எடுத்து செலவு பண்ண மாட்டான். ஆடம்பரம் அவனுக்கு சுத்தமா பிடிக்காது. தனக்குன்னு இருக்க ஒரு சின்ன ஆசைகள் கூட அவன் நிறைவேத்துனது கிடையாது.
நாளைக்கு அவன் பிசினஸ் கிளிக் ஆகி லட்ச லட்சமா, கோடி கோடியா சம்பாதிச்சா கூட எங்க கிட்ட கொடுத்து சந்தோஷப்படுவானே தவிர அவனுக்காக அவன் செலவு பண்ணிக்கவே மாட்டான். அதனால நீ அண்ணாவை அப்படி தப்பா நினைக்காதே” என்று கூறியவன் அவளின் தெருமுனையில் பைக்கை நிறுத்தினான்.
வண்டியிலிருந்து இறங்கியதும், “உங்க அம்மா உன்னையும் உங்க அண்ணனையும் ரொம்ப நல்லா வளர்த்து இருக்காங்க. இந்த காலத்துல இப்படி அன்பா பாசமா அண்ணன் தம்பிங்க இருந்து நான் பார்த்ததே இல்லை. சீக்கிரமே உங்க அண்ணன் பிசினஸ் ஸ்டார்ட் பண்ணி பெரிய ஆள் ஆகணும்னு நான் அந்த கடவுளை வேண்டிக்கிறேன்” என்றவள் அவனை பிரிய மனமே இல்லாமல் வீட்டை நோக்கி நடந்தாள் அவனின் இதய ராணி.
சூரியன் அன்றைய நாளின் பணியை முடித்து கிளம்பும் வேளையில் மொட்டை மாடியில் நின்று அதை ரசித்துக்கொண்டிருந்தான் கதிர்.
ஒற்றையடி பாதையில் பயணித்துக் கொண்டிருந்தவனுக்கு பல வருடங்கள் கழித்து அவன் பாதையில் வெளிச்சமும் பூக்களும் சேர்ந்தது போல் தோன்றியது.
ஷர்மிளா விசிட்டிங் கார்டில் இருந்த வங்கி விலாசத்திற்கு சென்றவன் மேனேஜரை சந்திக்க வேண்டும் என்று கூறினான். மேனேஜரிடம் ஷர்மிளா அனுப்பியதாக கூறியதும் அவனின் கோப்பை பார்வையிட்டு சீக்கிரமே லோனுக்கு ஏற்பாடு செய்வதாக வாக்குறுதி அளித்தார்.
மேனேஜர் அவனிடம் பேசிய விதத்திலேயே கண்டிப்பாக வங்கி கடன் கிடைக்க உதவுவார் என நம்பினான் கதிர்.
இத்தனை நாள் பட்ட கஷ்டத்துக்கு கடவுளாக பார்த்து தனக்கு உதவி செய்யவே ஷர்மிளாவை அனுப்பி இருக்கிறார் என்று யோசித்துக் கொண்டே வீட்டின் மொட்டை மாடிக்கு வந்தவன் சூரிய அஸ்தமனத்தை ரசித்து பார்த்துக் கொண்டிருந்தான்.
அவனைப் போலவே டி-ஷர்ட்டும் லுங்கியும் உடுத்தி கையில் காபி கப்புகளோடு அருகில் வந்து நின்றான் அன்பு.
அன்பு நீட்டிய கப்பை வாங்கிக் கொண்டவன், “பைக் போய் எடுத்துட்டியா” என்று கேட்டான் கதிர்.
காபியை ஒரு மிடறு பருகி விட்டு, “ஆமா போய் எடுத்துட்டு வந்துட்டேன்” என்றான்.
“யாரு டா அந்த பொண்ணு லவ்வரா?“ என்று கதிர் கேட்டதும்,
“அது…” என்று இழுத்து கூற வந்தவன் அண்ணனின் பார்வையை கண்டதும் “ஆமா” என்று தலையாட்டியபடி அமைதியாக காபியை குடிப்பதில் கவனமானான்.
காபி குடித்து முடித்ததும், “இன்னைக்கு போன இடத்தில் சக்சஸ் ஆச்சா” என்று ஆர்வமாக அன்பு கேட்க,
“ரொம்ப பாசிட்டிவா தான் பேசினாங்க. கண்டிப்பா கிடைக்கும்னு நம்புறேன். இதை இப்போதைக்கு வீட்டில யார்கிட்டயும் சொல்லாத. லோன் கிடைச்சதும் சொல்லிக்கலாம். எனக்கு ஒரு டூ மந்த்ஸ் டைம் கொடு அதுக்குள்ள கண்டிப்பா லோன் வந்துரும். உன் லவ் மேட்டர் வீட்டுல சொல்லி சீக்கிரமே கல்யாணத்துக்கு ஏற்பாடு பண்ணுறேன்” என்று கூறியவன் காபி குடித்து முடித்ததும் தம்பியின் கையில் இருந்த காலியான கப்பை சேர்த்து எடுத்துக்கொண்டு படியில் இறங்கி செல்ல அவன் சென்ற வழியை பார்த்துக்கொண்டு நின்றான் அன்பு.
வெளிப்படையாய் காட்டும் பாசத்தை விட ஒருவர் இன்னொருவருக்காக யோசித்து அவர்களின் நிலைமையை புரிந்து செயல்படுவதும் கூட ஒரு வித பாசம் தான்.
கரும்பலகையில் இடியம்ஸ் (idoms) என எழுதிவிட்டு தன் மாணவர்களை திரும்பிப் பார்த்தாள் ஷர்மிளா.
மற்றைய வகுப்புகளுக்கும் இவள் எடுக்கும் வகுப்புகளுக்கும் ஒரு வித்தியாசம் இருந்தது. இவள் வகுப்பில் 15 வயது முதல் 60 வயது வரை இருக்கக்கூடிய ஆங்கிலம் கற்க விரும்புவர்கள் இருந்தனர்.
ஒரு கையில் வெள்ளை நிற சாக் மறுக்கையில் டஸ்டர் வைத்துக்கொண்டு நின்றவள் மாணவர்களிடம், “இடியம்ஸ் னா என்ன?” என்று கேட்டாள்.
இதுவரை கேள்விப்பட்டதுமில்லை ஒரு அனுமானத்தில் அர்த்தம் கண்டுபிடித்து சொல்லும் அளவிற்கு அந்த சொல் புரியவுமில்லை.
மாணவர்கள் அனைவரும் ஒருவர் முகத்தை ஒருவர் மாறி மாறி பார்த்துக் கொண்டு பின் தெரியவில்லை என்று தலையசைத்ததும் அவளே, “இடியம்ஸ் னா தமிழ் ல மரபுசொற்தொடர்கள். இந்த இடியம்ஸ் வர்ட் பை வர்ட் டிக்ஷனரி பார்த்தாலும் மீனிங் புரியாது. நம்ம சாதாரணமா சொல்லுற விஷியத்தை இன்னொரு மாதிரி கூட சொல்லலாம். உதாரணத்துக்கு இப்போ ஒருத்தர் அவசரப்பட்டு ஒரு வேலையை செய்துகொண்டு இருக்காரு னா அவர பார்த்து நம்ம என்ன சொல்லுவோம்?” என்று கேட்டாள்.
மாணவர்கள் மத்தியில் பல கைகள் உயரவும் அதில் ஒருவரை தேர்வு செய்தவள், “நீங்க சொல்லுங்க?” என்று நாற்பது வயது ஆணிடம் கூறினாள்.
அவர் உற்சாகமாக எழுந்து, “காம் டவுன்னு சொல்லுவோம் ஷர்மிளா” என்றார்.
“எக்ஸாக்ட்லி. திலீப் சார் சொன்ன மாதிரி சொல்லுவோம். தேங்க்யூ திலிப் சார் நீங்க உட்காரலாம்.” என்று அவள் கூறியதும் புன்னகையோடு அமர்ந்தார்.
தொடர்ந்து அவளே, “காம் டவுன் னு சொல்றதுக்கு பதிலா ஹோல்டு யூர் ஹார்ஸஸ் (Hold yours horses) னும் சொல்லலாம்” என்று கூறியவள் அதைக் கரும்பலகையிலும் எழுதினாள்.
“நீங்க எல்லாரும் இப்ப அதிகமா இங்கிலீஷ் படம் பாக்குறீங்க. அதுல எல்லாம் இந்த இடியம்ஸ் அதிகமா வரும். ஒரே விஷயம் தான் ஆனா அதை சொல்ற விதங்கள் வேறுபடும். இப்படி நான் இன்னைக்கு பத்து இடியம்ஸ் உங்களுக்கு பத்து சொல்லி தர போறேன்”என்று கூறி வகுப்பை நாற்பது நிமிடங்கள் நடத்தி முடித்தாள்.
வகுப்பு முடிந்து மணி 5.40 ஆனதும் அனைவரும் வீட்டுக்கு கிளம்பி கொண்டிருந்தனர். அதில் சிலர் ஷர்மிளாவிடம் பாட சம்மந்தமான சந்தேகத்தை கேட்க முகம் சுளிக்காமல் நேரமெடுத்து அவர்களுக்கு கற்பித்து கொண்டிருந்தாள்.
“ஷர்மிளா, ஐ ஹவ் சம்திங் டு டெல் யூ னா ஐ ஹவ் எ ஃபிஷ் டு ஃப்ரை (I have fish to fry) தானே” என்று முப்பத்தைந்து வயது நிறைந்த இல்லத்தரசி விஜயா தன் சந்தேகத்தை கேட்டார்.
“கரெக்டா தான் சொல்றீங்க ஆனா அதுல ஒரு சின்ன மிஸ்டேக் இருக்கு. ஐ ஹவ் எ பிக் (Big) ஃபிஷ் டு ஃப்ரை. நீங்க ‘பிக்’ மிஸ் பண்ணிட்டீங்க விஜயா மேடம்” என்று அவள் கூறியதும் சின்ன பெண் போல் வெட்கப்பட்டவர், “நெக்ஸ்ட் டைம் இந்த மிஸ்டேக் விடாம பாத்துக்கிறேன்” என்று கூறி கிளம்பிவிட்டார்.
மாணவர்கள் அனைவரும் வகுப்பு விட்டு வெளியேறியதும் பையை எடுத்துக் கொண்டு இன்ஸ்டிட்யூட்டின் வாசலுக்கு வந்தாள் ஷர்மிளா.
ஏ என் எஸ் இன்ஸ்டிட்யூட்டில் (ANS institute) ஆங்கில ஆசிரியராக பணிபுரிபவள் தான் ஷர்மிளா. இங்கே பாடசாலை குழந்தைகளுக்கு மட்டும் வகுப்பு எடுத்துக் கொண்டிருந்தவள் குழந்தைகளின் பெற்றோரின் வேண்டுகோளுக்கிணங்க அவர்களுக்கும் ஸ்போக்கன் இங்கிலீஷ் கிளாஸ் எடுக்க தொடங்கினாள்.
மற்ற வகுப்புகளை விட அந்த வகுப்புக்கு மாணவர்கள் அதிகமாக வர தொடங்கினர்.
இன்ஸ்டிட்யூட்டின் உரிமையாளர் கூட்டத்தை கட்டுப்படுத்த எண்ணி மாணவர்களை இரண்டு மூன்று பிரிவுகளாக மாற்றி அனைத்து வகுப்புக்கும் ஷர்மிளாவையே ஆசிரியராக நியமித்தார்.
பெற்றோருக்கான காலையில் இரண்டு வகுப்புகளும் மாலையில் ஒரு வகுப்புமாக நடைபெறும்.
காலை வகுப்புகளில் பெரும்பாலும் இல்லத்தரசிகள் வருவார்கள். மாலையில் நடக்கும் வகுப்புகளுக்கு ஆண் பெண் கலந்து இருப்பார்கள். காலை வகுப்புகளுக்கு வர முடியாத இல்லத்தரசிகளும் இந்த வகுப்பில் கலந்துக்கொள்வார்கள்.
ஷர்மிளா முதுகலை கல்வி ஆங்கிலத்தில் முடித்து வேலையில்லாமல் இருந்தபோது அவள் வேலைக்கு சேர்ந்த இடம் இந்த இன்ஸ்டிடியூஷன் தான்.
இன்ஸ்டிட்யூஷனில் அவளை பிடிக்காத ஆட்களே இல்லை. அனைவருக்குமே உதவும் மனப்பான்மை கொண்ட அழகிய பெண். அவள் முகம் மட்டுமல்ல அவளின் அகமுமே அழகுதான்.
8 வருடங்களாக இதே இன்ஸ்டிட்யூஷனில் தான் பணிபுரிகிறார். பல இடங்களிலிருந்து அவளின் திறமைக்கும் உழைப்புக்கும் இப்போதும் கூட வேலை வாய்ப்புகள் வந்த வண்ணமே உள்ளன. இருந்தாலும் தன்னை நம்பி படிக்க வரும் ஒவ்வொருவருக்காகவும் தனக்கு கிடைக்கும் நல்ல வாய்ப்புகளை எல்லாம் தட்டிக் கழித்துக் கொண்டிருக்கின்றாள்.
வழமையாக அவளின் வகுப்பு தான் கடைசியாக முடியும். ஆறு மணிக்கு அவள் வெளியே வந்ததும் தான் செக்யூரிட்டி இன்ஸ்டிட்யூட்டின் கதவை அடைப்பார்.
அவள் வெளியே நிற்கவும் கதவை மூடிக்கொண்டு இருந்த செக்யூரிட்டி, “ டீச்சர், உங்க கிளாஸ் பார்த்து எனக்கு இங்கிலீஷ் கத்துக்கணும்னு ஆசையா இருக்குது. நானும் வரலாமா?” என்று கேட்டார்.
“கணபதி அண்ணா இது என்ன கேள்வி. கண்டிப்பா வாங்க உங்களுக்கு ஃப்ரீயாவே எடுத்திடறேன். உங்க ஷிப்ட் முடிஞ்சதுக்கு அப்புறம் எந்த பேட்ச் நடந்துட்டு இருக்குதோ அதுல நீங்களும் படிச்சுக்கோங்க”என்றாள்.
அவர் சிரித்த முகமாக, “நன்றி டீச்சர்” என்றார்.
இன்ஸ்டிட்யூட்டின் வாசலுக்கும் கேட்டுக்கும் பத்தடி தூரம் இருக்கும். வாசல் கதவை மூடுவதற்காக உள்ளே வந்த செக்யூரிட்டி இப்பொழுது கேட்டுக்கு செல்ல அவரின் பின்னால் வந்தாள் ஷர்மிளா.
கேட்டின் அருகே பைக்கில் ஒருவன் நிற்க அவனைக் கடந்து சென்றாள்.
ஷர்மிளா பைக்கை கடந்து சென்றதும் அந்த பைக்காரனும் அவள் பின்னாலேயே வந்தான்.
பஸ் ஸ்டாப் வரை அவளைப் பின் தொடர்ந்து வந்தவன் பைக்கை ஓரமாக நிறுத்தி விட்டு அவள் முன் வந்து நின்றான்.
பார்ப்பதற்கு வாட்ட சாட்டமான ஆளாக தெரிந்தாலும் இப்படி பெண்கள் பின்னால் சுற்றுகிறானே என்று நினைத்த ஷர்மிளா அவனை கண்டுகொள்ளாமல் பஸ் வருவதற்காக காத்துக் கொண்டு நின்றாள்.
அவன் நெருங்கி வருவது போல் தெரிந்ததும் எச்சரிக்கை உணர்வாக அவனை முறைத்துப் பார்த்தவள் குனிந்து அவளின் காலில் இருந்த செருப்பை பார்த்து மறுபடியும் அவனை முறைத்து வைத்தாள்.
அவள் பார்வையில் அர்த்தம் ‘நீ இன்னும் ஒரு அடி என்னை நோக்கி எடுத்து வைத்தால் என் செருப்பாலேயே உன்னை அடிக்க தயங்க மாட்டேன்’ என்று இருந்தது.
அவளின் பார்வையின் அர்த்தம் புரிந்ததும் கலகலவென சிரிக்க தொடங்கினான் அந்த ஆண்.
மானத்துக்கு பய்ந்து ஓடிவிடுவான் என்று அவள் நினைத்திருக்க அவனின் சிரிப்பு அவளைக் குழப்பியது.
குழப்பத்தோடு அவனை பார்த்தாள்.
“ஹாய். நீங்க மறந்துட்டீங்க நினைக்கிறேன்.ரெண்டு மாசத்துக்கு முன்னாடி மீட் பண்ணொமே” என்று கூறி அவளுக்கு தன்னை நினைவுபடுத்த முயற்சித்தான் அந்த ஆண்.
மறுபடி அவள் அவனை புரியா பார்வை பார்க்க, “பஸ்ல உங்க கிட்ட பைல் கொடுத்தேனே. அதுல கூட விஷுவலி சேலஞ்ச் இருக்கிறவங்களுக்காக ஸ்பெஷல் கெஜட் ஐடியா இருந்துச்சு” என்று அவன் கூறிக் கொண்டிருக்கையில் இடைமறித்தவள்
“ஞாபகம் இருக்கு… கதிர் ரைட்?” என்று கூறினாள்.
அவளை வித்தியாசமாக பார்த்து வைத்தவன்,“ஏங்க எல்லாருக்கும் பேஸ் தான் ஞாபகம் இருக்கும். உங்களுக்கு மட்டும் எப்படிங்க என் ஃபேஸ் மறந்துடுச்சு பட் என் பிசினஸ் ஐடியா ஞாபகம் இருக்கு”என்று கேட்டான்.
”ரொம்ப நல்ல ஐடியா அண்ட் யூனிக்காவும் இருந்துச்சு. அதனாலதான் என் மைண்ட்ல அப்படியே இருக்கு. ஆமா நீங்க எங்க இங்க?“ என்று கேட்டாள்.
தன் தொழில் யோசனையை அவள் பெருமையாக சொல்வதை சந்தோஷமாக கேட்டவன் அவள் இங்கே எப்படி வந்தாய் என்று கேட்டதற்கு “உங்களை பார்க்க தான்” என்றான்.
“என்னையா?” என்று ஆச்சரியமாக கேட்டவள், “லோன் கிடைச்சிடுச்சா?”என்றாள்.
‘ஆம்’ என்று தலையாட்டியவன் பைக்கில் இருந்த ஸ்வீட் பாக்ஸை எடுத்து வந்து அவளின் முன் நீட்டினான்.
ஸ்வீட் பாக்ஸை திறந்து அவள் ஸ்வீட் எடுக்க போக, “ஏங்க ஃபுல் பாக்ஸ் உங்களுக்கு தான்”என்றான்.
“எனக்கு எதுக்குங்க ஃபுல் பாக்ஸ். எங்க வீட்ல நானும் என் தாத்தாவும் மட்டும்தான். அவர் சுகர் சாப்பிட மாட்டார். கிளாஸ் ஹவர்ஸ்ஸா இருந்தா ஸ்டுடென்ட்ஸுக்கு கொடுத்து இருப்பேன். அதுவும் இல்ல, அதனால ஒன்னு போதும்” என்று கூறி ஒரே ஒரு இனிப்பு துண்டை மட்டும் எடுத்துக்கொண்டாள்.
ஹேண்ட் பேக் பையில் பத்திரமாக இனிப்பை வைத்தவள். “இங்கு எப்படி வந்தீங்க?” என்று கேட்டாள்.
“பைக்ல தான்” என்று கதிர் கூறியதும் அவள் முறைத்துப் பார்க்க, “அன்னைக்கு ஆட்டோவில் ஏறும் போது இந்த பிளேஸ் தானே சொன்னீங்க. அது ஞாபகத்துல இருந்துச்சு அதான் இங்க வந்து உங்களுக்கு ஸ்வீட் கொடுத்துட்டு போலாமேன்னு வந்தேன்” என்றான்.
“எவ்ளோ நேரமா நிக்கிறீங்க?”
“ஒரு டூ ஹவர்ஸ்” என்றான் சாதாரணமாக.
”டூ ஹவர்ஸ்சா? உங்களுக்கு தான் என் பெயர் தெரியுமே உள்ள வந்து யாருகிட்டையாவது கேட்டு இருக்கலாமே”என்றாள்.-
“அதுல என்னங்க இருக்கு. எனக்கு லோனுக்கு ஹெல்ப் பண்ண உங்களுக்காக ஒரு டூ ஹவர்ஸ் வெயிட் பண்ண முடியாதா எனக்கு” என்று கூறியவன் அவளின் பஸ் வரவும் அவளிடமிருந்து விடைபெற்றான்.
பஸ்ஸில் ஏறி ஒரு வழியாக வீட்டுக்கு வந்து சேர்ந்தவள் முகம் கை, கால் கழுவிக்கொண்டு கூடத்துக்கு வந்தாள்.
சமையலறையில் இருந்து கையில் தேநீரோடு கூடத்துக்குள் நுழைந்தார் ஆல்பர்ட்.
“தாத்தா ஏன் இப்ப அவசரப்பட்டு டீ போட்டு வந்தீங்க. நானே போட்டு குடிச்சிருக்க மாட்டேனா?” என்று தாத்தாவை கடிந்தவள் அவர் கொண்டு வந்து கொடுத்த தேநீரை பருகினாள்.
அவள் அருகிலேயே அமர்ந்து ஆல்பர்ட், “இதுல என்னமா இருக்கு. நைட் நீதானே சமைக்க போற” என்று கூறினார்.
ஆல்பர்ட் அவர்கள் 83 வயது என்று சொல்ல முடியாத அளவுக்கு சுறுசுறுப்பானவர். இந்த வயதிலும் மற்றவர்களுக்கு கஷ்டம் கொடுக்காமல் தன் வேலையை தானே செய்ய வேண்டும் என்று நினைப்பவர்.
ஆல்பர்ட் ரோஸி என்பவரை திருமணம் முடித்து அவருக்கு இரண்டு குழந்தைகள் பிறந்தனர். முதலில் ஒரு ஆண் குழந்தையும் ஒரு வருடம் கழித்து இன்னொரு பெண் குழந்தையும் பிறந்தது.
ஆண் குழந்தைக்கு ரிச்சர்ட் என்றும் பெண் குழந்தைக்கு புளோரா என்றும் பெயரிட்டார்.
ரிச்சர்ட் 25 வயதில் தன் காதலியான நான்சியை திருமணம் முடித்து அவருக்குப் பிறந்த குழந்தைதான் ஷர்மிளா.
ஷர்மிளாவுக்கு ஐந்து வயது இருக்கும் போது ஒரு ஆக்சிடென்டில் ரிச்சர்ட் இறந்துவிட நான்சி தான் குழந்தையை தனியாக வளர்த்து வந்தார்.
கணவர் இறந்த சோகத்தில் உடல் நிலையை சரியாக கவனிக்காத காரணத்தினால் ரிச்சர்ட் இறந்த இரண்டாவது வருடமே அவரும் உயிரிழந்தார்.
நான்சியின் பெற்றோர் குழந்தையை சரியாக கவனிக்காததால் அவர்களோடு சண்டையிட்டு ஷர்மிளாவை தங்களோடு கூட்டிக் கொண்டு வந்தனர் ஆல்பர்ட்டும் ரோஸியும்.
மகனின் மகளுக்கு அவர்களே எல்லாமாக ஆகினர்.
ஷர்மிளா காலேஜ் படித்துக் கொண்டிருக்கும் போது அவளின் பாட்டி ரோஸியும் இறந்துவிட இப்பொழுது அவளுக்கென்று இருப்பது அவளின் தாத்தா ஆல்பர்ட் மட்டும்தான்.
இருவரும் இரவு உணவாக உப்புமா செய்து சாப்பிட்டவர்கள் அடுத்த நாள் ஆலயத்துக்கு காலையிலேயே செல்ல வேண்டுமென்று நேரத்திற்கே சென்று உறங்கினர்.
