sanjana sakthi
Moderator
இது எனது மூன்றாவது கதை நண்பர்களே உங்கள் ஆதரவை தருமாறு கேட்டுக்கொள்கிறேன்....
என் வினோதனே - கதை திரி
- Thread starter sanjana sakthi
- Start date
sanjana sakthi
Moderator
என் வினோதனே
அத்தியாயம் 1
சென்னை மாநகரம்….
ஒரு மழை நேரம் காலை 6 மணி மழையும் காற்றும் வெளுத்து வாங்கி கொண்டு இருந்தது இன்னும் சரியாக கூட விடியவில்லை மழை நேரம் என்பதால் வானம் இருட்டியே இருந்தது.
கல் குவாரி ஒன்றில் நேற்று நடந்த வேலைகள் அனைத்தும் சரியாக முடிந்ததா என்று சரி பார்த்து கொண்டிருந்தான் பிரபல ரவுடி தங்கவேலு அவனை சுற்றி
அவனது அடியாட்கள் நின்று கொண்டு இருந்தனர்
எப்போதும் ஒரு பத்து பதினைந்து அடியாட்களாவது அவனுடன் இருப்பார்கள்.
அப்போது காற்றை கிழித்து கொண்டு அந்த இடத்திற்க்கு கருப்பு நிற ஆடி கார் ஒன்று வந்து நின்றது காரிலிருந்து குடையை பிடித்து கொண்டே ஒருவன் ஓடி வந்து கதவை திறக்க காரில் இருந்து இறங்கினான் ருத்ரபிரபு.
ருத்ரன் வயது 28
பிரபல தேசிய கட்சியின் ****** மாநில தலைவன்
ரவுடிசம் கட்டப்பஞ்சாயத்து என பல தொழில்கள் செய்பவன்
அந்த சென்னை மாநகரத்தில் அவனை பற்றி தெரியாதவர்கள் யாரும் இருக்க முடியாது.
கருப்பு நிற சட்டை நீல நிற ஜீன்ஸ் அணிந்து ஆறடி உயரத்தில் பறந்து விரிந்து அகன்ற மார்புடன் கட்டுக்கடங்காத காளையை போன்று
மானை வேட்டையாட போகும் சிங்கத்தை போன்ற பார்வையுடன் இறங்கினான்.
அவனை பார்த்த தங்கவேலு ஒரு கணம் அதிர்ந்தாலும் தன்னை சுற்றி ஆட்கள் இருப்பதால் அசராமல் நின்றிருந்தான்.
அவன் அருகில் ருத்ரன் நடந்து வர வர தங்கவேலுவின் இதய துடிப்பின் வேகம் அதிகரிக்க ஆரம்பித்தது அந்த மழை நேரத்திலும் முத்து முத்தாக வியர்க்க ஆரம்பித்தது.
ருத்ரன் அவன் அருகில் நிற்க அவன் உயரத்துக்கு அவனை நிமிர்ந்து பார்த்தான் தங்கவேலு
ஆறடி மூன்று அங்குல உயரத்தில் ஒரு ராட்சஷனை போன்று தன் எதிரே நிற்பவனை பார்த்தாள் யாருக்கு தான் பயம் இருக்காது.
“என்ன தங்கவேலு குவாரி கான்ட்ராக்ட் உனக்கு வந்துருச்சு போல” என்று கூறிக் கொண்டே சிகரெட்டை எடுத்து வாயில் வைத்து லைட்டரால் பற்ற வைத்தான் ருத்ரன்.
“ருத்ரா நான் நியாயமா தொழில் பண்ணிட்டு இருக்கேன்
உனக்கு என்ன வரனுமோ அது உன் வீடு வந்து சேரும்” என்று பயத்துடன் கூறினான்.
“என்ன டா நீ எனக்கு பிச்சை போட்றியா
இது எனக்கு வர வேண்டிய கான்ட்ரக்ட்” என்று ருத்ரன் கோபத்துடன் கேட்டான் ருத்ரன்.
“ருத்ரா நான் இந்த குவாரிக்காக எவ்வளவு கஷ்டப்பட்டுருக்கேன் தெரியுமா” என்று தங்கவேலு கோபத்துடன் கூறினான்.
‘“சரி இப்போ அதுக்கு என்ன பண்ணனும்” என்று கேட்டு கொண்டே சிகரெட்டை உள் இழுத்து அவன் முகத்தில் ருத்ரன் புகையை விட
“இது என் இடம் டா உன்னால இங்க இருந்து உயிரோட போக முடியாது” என்று கடைசியாக தங்கவேலு அவனை மிரட்ட ஆரம்பித்தான்.
“என்ன பண்ணுவ டா” என்று மிரட்டும் தோணியில் ருத்ரன் கேட்டான்
“டேய் என்ன டா பார்த்துட்டு நிக்குறிங்க இவனை போடுங்க டா” என்று தங்கவேலு தன் அடியாட்களை ஏவ
அதில் ஒருவர் கூட முன் வராமல் அப்படியே நின்றிருந்தனர்.
அதிலேயே தங்கவேலு கங்கு அனைத்தும் புரிந்துவிட்டது.
ருத்ரன் சத்தமாக சிரிக்க ஆரம்பித்தான்
தஙகவேலுக்கு உள்ளுக்குள் பயம் வர ஆரம்பித்தது
கை கால் எல்லாம் நடுங்க ஆரம்பித்தது
“என்ன தங்கவேலு உன்னை எவ்வளோ பெரிய ரவுடின்னு நினைச்சேன் இன்னும் விளையாட்டு பிள்ளையாவே இருக்கியே” என்று கூறினான்
ருத்ரன்.
தங்கவேலு பயத்துடன் தன் இடுப்பில் இருந்த கத்தியை எடுத்து ருத்ரனை குத்த கையை ஓங்கி கொண்டு வர
எங்கிருந்தோ வந்த தோட்டா
அவன் நெற்றியை பதம் பார்த்தது.
அதில் தங்கவேலு அப்படியே கீழே விழுந்து இறந்துவிட
தங்கவேலு இறந்து கிடந்ததை திருப்தியாக ஒரு பார்வை பார்த்தவன் அங்கிருந்து திரும்பி சென்றான்.
அப்போது ருத்ரன் பின்னே துப்பாக்கியுடன் வேதா நடந்து வந்தான் அவன் தான் தூரத்தில் இருந்து தங்கவேலுவை சுட்டவன்.
ருத்ரனின் பாதுகாப்பு கவசமே வேதா தான்.
வேதா ருத்ரனின் மெய்காப்பாளன் அடியாள் உடன் பிறவா சகோதரனை போன்றவன் ருத்ரனின் வலது கை
ருத்ரன் ஒன்றை மனதில் நினைத்தால் போதும் அவன் வாயை திறந்து கூறும் முன்னே அதை செய்து முடிப்பவன்.
ருத்ரன் தன் எதிரியை கூட விட்டு வைப்பான் ஆனால் தனக்கு துரோகம் செய்பவனை ஒரு போதும் விட்டுவைக்க மாட்டான்.
****************************************
இரவு 7 மணி GPN பேலஸ்
அந்த பெரிய மஹாலில் திருமண வரவேற்பு நடைபெற்று கொண்டிருந்தது.
பெரிய பெரிய வி.ஐ.பிக்கள் அரசியல் பிரமுகர்கள் நடிகர் நடிகைகள் என அனைவரும் காரில் சாரை சாரையாக வந்து கொண்டிருந்தனர்.
வாசலில் இருந்து மஹாலின் உள்ளே வரை என எல்லா இடங்களிலும்
பாதுகாவலர்களும் பவுன்சர்களும் அனைத்தையும் நின்று வழிநடத்தி கொண்டிருந்தனர்
நூற்றுக்கணக்கான பாதுகாவலர்கள் பணியில் நின்று கொண்டு இருந்தனர்.
அந்த மஹாலே விளக்கு வெளிச்சத்தில் ஜொலித்து கொண்டிருந்தது
அதுமட்டுமில்லாமல் சாதாரண மக்களும் வாழ்த்து தெரிவிக்க வந்த வண்ணம் இருந்தனர்.
சுமார் 1000 முதல் 1500 பேர் ஒரே இடத்தில் கூடி இருந்தனர்
வெளியே இருந்த பெயர் பலகையில் ருத்ரபிரபு வெட்ஸ் பிருந்தா என்ற பெயர் பொறிக்கப்பட்டு இருந்தது.
ஆம் ருத்ரனுக்கு தான் இன்று திருமணம் வரவேற்பு
நாளை அதிகாலை திருமணம்.
ருத்ரனின் தாய் பிறக்கும் போதே இறந்துவிட தந்தை
வீரவேலுவின் வளர்ப்பில் வளர்ந்தவன் தந்தையும் போன வருடம் தான் இறந்து போனார்.
அந்த **** தேசிய கட்சியின் முன்னாள் தலைவரும் அவனின் தந்தை தான் அவர் இறந்த பிறகு பொறுப்புகள் அனைத்தும் ருத்ரனின் கையில் வந்தது.
தன்னை சுற்றி இருந்த ஆபத்துகளை எண்ணி தனக்கு திருமணம் வேண்டாம் குழந்தைகளே வேண்டாம் என்று இருந்தான்
அவன் தந்தை இறக்கும் போது அவரின் கடைசி ஆசையாக ருத்ரன் திருமணம் செய்ய வேண்டும் என்று கேட்டுக் கொண்டதால் இந்த வருடம் திருமணம் செய்யப் போகிறான்.
ருத்ரன் நிறைய பெண்களை பார்த்தும் யாரையும் பிடிக்காமல் போக ஒரு நாள் தன் காரில் அமர்ந்து இருக்கும் போது எதார்த்தமாக பிருந்தவை பார்க்க அவளை பிடித்து போக
அவளின் வீட்டில் பெண் கேட்டு
ஒரு வாரத்தில் திருமணத்திற்க்கு தேதி குறித்தான்.
அவனை சுற்றி நிறைய ஆபத்துகள் இருப்பதால்
எப்போது என்ன நடக்கும் என்று அவனுக்கே தெரியாது என்பதால் உடனடியாக திருமணத்தை ஏற்பாடு செய்திருந்தான்.
ருத்ரனுக்கு பாதுக்காப்பு இல்லை என்பதால் எப்போதும் அவனை சுற்றி ஒரு நான்கு அடியாட்கள் உடன் இருந்து கொண்டே இருப்பார்கள் அதுமட்டுமின்றி அவனுக்கென்று லைசன்ஸ் உடன் ஒரு தூப்பாக்கியும் வைத்திருக்கிறான்.
மணமேடயில் ருத்ரன் நின்றிருக்க அவன் பின்னே
வேதா கருப்பு நிற ஷர்ட் மற்றும் பேண்ட் அணிந்து காதில் ப்ளு டூத்தை மாட்டிக் கொண்டு அனைவரையும் வழி நடத்தி கொண்டு இருந்தான்.
மணமேடயில் நின்றிருந்த ருத்ரன் அடர் நீல நிற கோட் அணிந்து அதற்க்கு ஏற்றார் போன்று நீல நிற ஜீன்ஸ் மற்றும் வெள்ளை ஷர்ட் அணிந்து கழுத்தில் மாலை அணிந்து அனைவரையும் வரவேற்று கொண்டு இருந்தான்.
அவன் பக்கத்தில் இருந்த பிருந்தா பிங்க் நிற லேகங்கா ஒன்றை அணிந்து அழகு தேவைதை என நின்றிருந்தாள்
என்ன தான் அழகாக தயார் ஆகி நின்றிருந்தாளும் அவள் முகத்தில் ஏதோ இனம்புரியாத சோகம் ஒன்று தெரிந்தது கண்கள் விட்டால் அழுது விடுவேன் என்பது போல் நின்றிருந்தாள்.
பிருந்தாவிற்க்கு சுத்தமாக இந்த திருமணத்தில் விருப்பமே இல்லை அவள் எவ்வளவு மறுத்தும் அவள் தந்தை கேட்காமல் திருமணத்திற்க்கு ஏற்பாடு செய்திருந்தார்.
ருத்ரனை போன்று இல்லாமல் பிருந்தா ஒரு சாதாரண குடும்பத்தை சேர்ந்தவள் ஒரு நாள் அவள் வேலை முடித்து வரும் போது தான் ருத்ரன் அவளை வீடு தேடி வந்து பெண் கேட்டான்
பெரிய இடம் என்பதால் அவள் தந்தையும் மறுக்காமல் சம்மதம்
கூறிவிட்டார்.
பிருந்தா தன் உடன் படித்த சங்கரை காதலித்து கொண்டிருக்கிறாள் மூன்று வருட காதல் அனைத்தும் இந்த ஒரு வாரத்தில் அழிந்து போக போகிறதே என்ற மன வருத்தத்தில் நின்றிருந்தாள்.
திருமணத்திற்கு அவளின் சொந்தபந்தங்கள் அனைவரும் வந்திருந்தனர்.
வரவேற்பு முடிந்து மணமக்கள் சாப்பிட அமர்ந்தனர் பிருந்தா
அப்போதும் அமைதியாக இருக்க அவளின் தந்தையை அழைத்து என்னவென்று விசாரித்தான் ருத்ரன்.
“அது ஒன்னும் இல்லை மாப்பிள்ளை கல்யாணம் முடிஞ்சா அம்மா வீட்டுக்கு வர முடியாதுல்ல அந்த வருத்தம் என் பொண்ணுக்கு” என்று சமாளித்தார் ராஜாராம் அதாவது பிருந்தாவின் தந்தை.
இரவு புகைப்படங்கள் எடுத்து முடிய அனைவரும் உறங்க சென்றனர்.
பிருந்தா தன் அறைக்கு சென்று கதவடைத்தாள் நேரத்தை பார்க்க மணி இரண்டு எனக் காட்டியது
அப்படியே அழுது கொண்டே அமர்ந்து இருக்க திடீரென யாரோ கதவை திறக்கும் சத்தம் கேட்டு திரும்பினாள்.
சங்கர் தான் வந்திருந்தான் கதவை அடைத்து விட்டு உள்ளே வந்தான்
அவனை பார்த்த பிருந்தா ஓடிச் சென்று அவனை கட்டிக்கொண்டு அழ ஆரம்பித்தாள்.
அவனும் அவளை அணைத்து ஆறுதல் கூறியவன் “பிருந்தா நான் உனக்காக தான் இங்கே வந்தேன் வா நாம இப்போவே கிளம்பனும் மும்பை டிரெயின் 3 மணிக்கு இருக்கு” என்க
“ருத்ரனுக்கு தெரிஞ்சா நம்மள கொன்னுடுவான் சங்கர்” என்றாள்.
“பிருந்தா நமக்கு பேச நேரம் இல்லை கிளம்பு” என்றவன் தன் பேக்கில் இருந்த புர்காவை எடுத்து “இதை போட்டுக்கோ” என்றான்.
அதை கையில் வாங்கிய பிருந்தா தன் நகைகளை கழட்டி வைத்தவள் தன் புடவை மேலே புர்காவை போட்டு கொண்டாள்.
“பிருந்தா முன்னாடி வாசல்ல எல்லாரும் இருக்காங்க பின் வாசல்ல யாரும் இல்லை அந்த பக்கமா போலாம்” என்றவன் அவளின் கைப்பிடித்து அழைத்து சென்றான்.
இருவரும் பின் வாசல் வழியே வெளியே வந்து சேரந்தனர்.
நேரே சென்ட்ரலுக்கு சென்றவர்கள் ரயிலில் ஏறி மும்பைக்கு பயணப்பட்டனர்.
மறுநாள் காலை ஐந்து மணி மணமகள் அறைக்கு வந்தார் பிருந்தாவின் தாய் சாந்தி
உள்ளே பார்க்க நகைகள் அனைத்தும் இருக்க பெண்ணை காணவில்லை என்றவுடன் அதிர்ந்துவிட்டார்.
நேரே ராஜாராமிடம் ஓடியவர்
“என்னங்க நம்ம பொண்ண காணும்ங்க” என்று அழுது கொண்டே கூற
“என்ன சொல்ற சாந்தி” என்றவர் மண்டபம் முழுக்க தேட ஆரம்பித்தார்.
வேதா இவர்கள் வித்தியாசமாக நடந்து கொள்வதை பார்த்து என்ன நடந்தது என்று விசாரிக்க
பிருந்தாவை காணவில்லை என்றவுடன் அதிர்ந்து விட்டான்.
அந்த நேரம் மங்கல வாத்தியங்கள் முழங்க ஆரம்பித்தது
ருத்ரன் கிளம்பி மணமேடைக்கு வந்து அமர்ந்தான் ஐயர் மந்திரங்களை ஓதிக் கொண்டே “பொண்ணை அழைச்சிட்டு வாங்கோ” என்று குரல் கொடுக்க பிருந்தாவின் பெற்றோர் அதிர்ந்து போய் நின்றிருந்தனர்.
தொடரும்….
அத்தியாயம் 1
சென்னை மாநகரம்….
ஒரு மழை நேரம் காலை 6 மணி மழையும் காற்றும் வெளுத்து வாங்கி கொண்டு இருந்தது இன்னும் சரியாக கூட விடியவில்லை மழை நேரம் என்பதால் வானம் இருட்டியே இருந்தது.
கல் குவாரி ஒன்றில் நேற்று நடந்த வேலைகள் அனைத்தும் சரியாக முடிந்ததா என்று சரி பார்த்து கொண்டிருந்தான் பிரபல ரவுடி தங்கவேலு அவனை சுற்றி
அவனது அடியாட்கள் நின்று கொண்டு இருந்தனர்
எப்போதும் ஒரு பத்து பதினைந்து அடியாட்களாவது அவனுடன் இருப்பார்கள்.
அப்போது காற்றை கிழித்து கொண்டு அந்த இடத்திற்க்கு கருப்பு நிற ஆடி கார் ஒன்று வந்து நின்றது காரிலிருந்து குடையை பிடித்து கொண்டே ஒருவன் ஓடி வந்து கதவை திறக்க காரில் இருந்து இறங்கினான் ருத்ரபிரபு.
ருத்ரன் வயது 28
பிரபல தேசிய கட்சியின் ****** மாநில தலைவன்
ரவுடிசம் கட்டப்பஞ்சாயத்து என பல தொழில்கள் செய்பவன்
அந்த சென்னை மாநகரத்தில் அவனை பற்றி தெரியாதவர்கள் யாரும் இருக்க முடியாது.
கருப்பு நிற சட்டை நீல நிற ஜீன்ஸ் அணிந்து ஆறடி உயரத்தில் பறந்து விரிந்து அகன்ற மார்புடன் கட்டுக்கடங்காத காளையை போன்று
மானை வேட்டையாட போகும் சிங்கத்தை போன்ற பார்வையுடன் இறங்கினான்.
அவனை பார்த்த தங்கவேலு ஒரு கணம் அதிர்ந்தாலும் தன்னை சுற்றி ஆட்கள் இருப்பதால் அசராமல் நின்றிருந்தான்.
அவன் அருகில் ருத்ரன் நடந்து வர வர தங்கவேலுவின் இதய துடிப்பின் வேகம் அதிகரிக்க ஆரம்பித்தது அந்த மழை நேரத்திலும் முத்து முத்தாக வியர்க்க ஆரம்பித்தது.
ருத்ரன் அவன் அருகில் நிற்க அவன் உயரத்துக்கு அவனை நிமிர்ந்து பார்த்தான் தங்கவேலு
ஆறடி மூன்று அங்குல உயரத்தில் ஒரு ராட்சஷனை போன்று தன் எதிரே நிற்பவனை பார்த்தாள் யாருக்கு தான் பயம் இருக்காது.
“என்ன தங்கவேலு குவாரி கான்ட்ராக்ட் உனக்கு வந்துருச்சு போல” என்று கூறிக் கொண்டே சிகரெட்டை எடுத்து வாயில் வைத்து லைட்டரால் பற்ற வைத்தான் ருத்ரன்.
“ருத்ரா நான் நியாயமா தொழில் பண்ணிட்டு இருக்கேன்
உனக்கு என்ன வரனுமோ அது உன் வீடு வந்து சேரும்” என்று பயத்துடன் கூறினான்.
“என்ன டா நீ எனக்கு பிச்சை போட்றியா
இது எனக்கு வர வேண்டிய கான்ட்ரக்ட்” என்று ருத்ரன் கோபத்துடன் கேட்டான் ருத்ரன்.
“ருத்ரா நான் இந்த குவாரிக்காக எவ்வளவு கஷ்டப்பட்டுருக்கேன் தெரியுமா” என்று தங்கவேலு கோபத்துடன் கூறினான்.
‘“சரி இப்போ அதுக்கு என்ன பண்ணனும்” என்று கேட்டு கொண்டே சிகரெட்டை உள் இழுத்து அவன் முகத்தில் ருத்ரன் புகையை விட
“இது என் இடம் டா உன்னால இங்க இருந்து உயிரோட போக முடியாது” என்று கடைசியாக தங்கவேலு அவனை மிரட்ட ஆரம்பித்தான்.
“என்ன பண்ணுவ டா” என்று மிரட்டும் தோணியில் ருத்ரன் கேட்டான்
“டேய் என்ன டா பார்த்துட்டு நிக்குறிங்க இவனை போடுங்க டா” என்று தங்கவேலு தன் அடியாட்களை ஏவ
அதில் ஒருவர் கூட முன் வராமல் அப்படியே நின்றிருந்தனர்.
அதிலேயே தங்கவேலு கங்கு அனைத்தும் புரிந்துவிட்டது.
ருத்ரன் சத்தமாக சிரிக்க ஆரம்பித்தான்
தஙகவேலுக்கு உள்ளுக்குள் பயம் வர ஆரம்பித்தது
கை கால் எல்லாம் நடுங்க ஆரம்பித்தது
“என்ன தங்கவேலு உன்னை எவ்வளோ பெரிய ரவுடின்னு நினைச்சேன் இன்னும் விளையாட்டு பிள்ளையாவே இருக்கியே” என்று கூறினான்
ருத்ரன்.
தங்கவேலு பயத்துடன் தன் இடுப்பில் இருந்த கத்தியை எடுத்து ருத்ரனை குத்த கையை ஓங்கி கொண்டு வர
எங்கிருந்தோ வந்த தோட்டா
அவன் நெற்றியை பதம் பார்த்தது.
அதில் தங்கவேலு அப்படியே கீழே விழுந்து இறந்துவிட
தங்கவேலு இறந்து கிடந்ததை திருப்தியாக ஒரு பார்வை பார்த்தவன் அங்கிருந்து திரும்பி சென்றான்.
அப்போது ருத்ரன் பின்னே துப்பாக்கியுடன் வேதா நடந்து வந்தான் அவன் தான் தூரத்தில் இருந்து தங்கவேலுவை சுட்டவன்.
ருத்ரனின் பாதுகாப்பு கவசமே வேதா தான்.
வேதா ருத்ரனின் மெய்காப்பாளன் அடியாள் உடன் பிறவா சகோதரனை போன்றவன் ருத்ரனின் வலது கை
ருத்ரன் ஒன்றை மனதில் நினைத்தால் போதும் அவன் வாயை திறந்து கூறும் முன்னே அதை செய்து முடிப்பவன்.
ருத்ரன் தன் எதிரியை கூட விட்டு வைப்பான் ஆனால் தனக்கு துரோகம் செய்பவனை ஒரு போதும் விட்டுவைக்க மாட்டான்.
****************************************
இரவு 7 மணி GPN பேலஸ்
அந்த பெரிய மஹாலில் திருமண வரவேற்பு நடைபெற்று கொண்டிருந்தது.
பெரிய பெரிய வி.ஐ.பிக்கள் அரசியல் பிரமுகர்கள் நடிகர் நடிகைகள் என அனைவரும் காரில் சாரை சாரையாக வந்து கொண்டிருந்தனர்.
வாசலில் இருந்து மஹாலின் உள்ளே வரை என எல்லா இடங்களிலும்
பாதுகாவலர்களும் பவுன்சர்களும் அனைத்தையும் நின்று வழிநடத்தி கொண்டிருந்தனர்
நூற்றுக்கணக்கான பாதுகாவலர்கள் பணியில் நின்று கொண்டு இருந்தனர்.
அந்த மஹாலே விளக்கு வெளிச்சத்தில் ஜொலித்து கொண்டிருந்தது
அதுமட்டுமில்லாமல் சாதாரண மக்களும் வாழ்த்து தெரிவிக்க வந்த வண்ணம் இருந்தனர்.
சுமார் 1000 முதல் 1500 பேர் ஒரே இடத்தில் கூடி இருந்தனர்
வெளியே இருந்த பெயர் பலகையில் ருத்ரபிரபு வெட்ஸ் பிருந்தா என்ற பெயர் பொறிக்கப்பட்டு இருந்தது.
ஆம் ருத்ரனுக்கு தான் இன்று திருமணம் வரவேற்பு
நாளை அதிகாலை திருமணம்.
ருத்ரனின் தாய் பிறக்கும் போதே இறந்துவிட தந்தை
வீரவேலுவின் வளர்ப்பில் வளர்ந்தவன் தந்தையும் போன வருடம் தான் இறந்து போனார்.
அந்த **** தேசிய கட்சியின் முன்னாள் தலைவரும் அவனின் தந்தை தான் அவர் இறந்த பிறகு பொறுப்புகள் அனைத்தும் ருத்ரனின் கையில் வந்தது.
தன்னை சுற்றி இருந்த ஆபத்துகளை எண்ணி தனக்கு திருமணம் வேண்டாம் குழந்தைகளே வேண்டாம் என்று இருந்தான்
அவன் தந்தை இறக்கும் போது அவரின் கடைசி ஆசையாக ருத்ரன் திருமணம் செய்ய வேண்டும் என்று கேட்டுக் கொண்டதால் இந்த வருடம் திருமணம் செய்யப் போகிறான்.
ருத்ரன் நிறைய பெண்களை பார்த்தும் யாரையும் பிடிக்காமல் போக ஒரு நாள் தன் காரில் அமர்ந்து இருக்கும் போது எதார்த்தமாக பிருந்தவை பார்க்க அவளை பிடித்து போக
அவளின் வீட்டில் பெண் கேட்டு
ஒரு வாரத்தில் திருமணத்திற்க்கு தேதி குறித்தான்.
அவனை சுற்றி நிறைய ஆபத்துகள் இருப்பதால்
எப்போது என்ன நடக்கும் என்று அவனுக்கே தெரியாது என்பதால் உடனடியாக திருமணத்தை ஏற்பாடு செய்திருந்தான்.
ருத்ரனுக்கு பாதுக்காப்பு இல்லை என்பதால் எப்போதும் அவனை சுற்றி ஒரு நான்கு அடியாட்கள் உடன் இருந்து கொண்டே இருப்பார்கள் அதுமட்டுமின்றி அவனுக்கென்று லைசன்ஸ் உடன் ஒரு தூப்பாக்கியும் வைத்திருக்கிறான்.
மணமேடயில் ருத்ரன் நின்றிருக்க அவன் பின்னே
வேதா கருப்பு நிற ஷர்ட் மற்றும் பேண்ட் அணிந்து காதில் ப்ளு டூத்தை மாட்டிக் கொண்டு அனைவரையும் வழி நடத்தி கொண்டு இருந்தான்.
மணமேடயில் நின்றிருந்த ருத்ரன் அடர் நீல நிற கோட் அணிந்து அதற்க்கு ஏற்றார் போன்று நீல நிற ஜீன்ஸ் மற்றும் வெள்ளை ஷர்ட் அணிந்து கழுத்தில் மாலை அணிந்து அனைவரையும் வரவேற்று கொண்டு இருந்தான்.
அவன் பக்கத்தில் இருந்த பிருந்தா பிங்க் நிற லேகங்கா ஒன்றை அணிந்து அழகு தேவைதை என நின்றிருந்தாள்
என்ன தான் அழகாக தயார் ஆகி நின்றிருந்தாளும் அவள் முகத்தில் ஏதோ இனம்புரியாத சோகம் ஒன்று தெரிந்தது கண்கள் விட்டால் அழுது விடுவேன் என்பது போல் நின்றிருந்தாள்.
பிருந்தாவிற்க்கு சுத்தமாக இந்த திருமணத்தில் விருப்பமே இல்லை அவள் எவ்வளவு மறுத்தும் அவள் தந்தை கேட்காமல் திருமணத்திற்க்கு ஏற்பாடு செய்திருந்தார்.
ருத்ரனை போன்று இல்லாமல் பிருந்தா ஒரு சாதாரண குடும்பத்தை சேர்ந்தவள் ஒரு நாள் அவள் வேலை முடித்து வரும் போது தான் ருத்ரன் அவளை வீடு தேடி வந்து பெண் கேட்டான்
பெரிய இடம் என்பதால் அவள் தந்தையும் மறுக்காமல் சம்மதம்
கூறிவிட்டார்.
பிருந்தா தன் உடன் படித்த சங்கரை காதலித்து கொண்டிருக்கிறாள் மூன்று வருட காதல் அனைத்தும் இந்த ஒரு வாரத்தில் அழிந்து போக போகிறதே என்ற மன வருத்தத்தில் நின்றிருந்தாள்.
திருமணத்திற்கு அவளின் சொந்தபந்தங்கள் அனைவரும் வந்திருந்தனர்.
வரவேற்பு முடிந்து மணமக்கள் சாப்பிட அமர்ந்தனர் பிருந்தா
அப்போதும் அமைதியாக இருக்க அவளின் தந்தையை அழைத்து என்னவென்று விசாரித்தான் ருத்ரன்.
“அது ஒன்னும் இல்லை மாப்பிள்ளை கல்யாணம் முடிஞ்சா அம்மா வீட்டுக்கு வர முடியாதுல்ல அந்த வருத்தம் என் பொண்ணுக்கு” என்று சமாளித்தார் ராஜாராம் அதாவது பிருந்தாவின் தந்தை.
இரவு புகைப்படங்கள் எடுத்து முடிய அனைவரும் உறங்க சென்றனர்.
பிருந்தா தன் அறைக்கு சென்று கதவடைத்தாள் நேரத்தை பார்க்க மணி இரண்டு எனக் காட்டியது
அப்படியே அழுது கொண்டே அமர்ந்து இருக்க திடீரென யாரோ கதவை திறக்கும் சத்தம் கேட்டு திரும்பினாள்.
சங்கர் தான் வந்திருந்தான் கதவை அடைத்து விட்டு உள்ளே வந்தான்
அவனை பார்த்த பிருந்தா ஓடிச் சென்று அவனை கட்டிக்கொண்டு அழ ஆரம்பித்தாள்.
அவனும் அவளை அணைத்து ஆறுதல் கூறியவன் “பிருந்தா நான் உனக்காக தான் இங்கே வந்தேன் வா நாம இப்போவே கிளம்பனும் மும்பை டிரெயின் 3 மணிக்கு இருக்கு” என்க
“ருத்ரனுக்கு தெரிஞ்சா நம்மள கொன்னுடுவான் சங்கர்” என்றாள்.
“பிருந்தா நமக்கு பேச நேரம் இல்லை கிளம்பு” என்றவன் தன் பேக்கில் இருந்த புர்காவை எடுத்து “இதை போட்டுக்கோ” என்றான்.
அதை கையில் வாங்கிய பிருந்தா தன் நகைகளை கழட்டி வைத்தவள் தன் புடவை மேலே புர்காவை போட்டு கொண்டாள்.
“பிருந்தா முன்னாடி வாசல்ல எல்லாரும் இருக்காங்க பின் வாசல்ல யாரும் இல்லை அந்த பக்கமா போலாம்” என்றவன் அவளின் கைப்பிடித்து அழைத்து சென்றான்.
இருவரும் பின் வாசல் வழியே வெளியே வந்து சேரந்தனர்.
நேரே சென்ட்ரலுக்கு சென்றவர்கள் ரயிலில் ஏறி மும்பைக்கு பயணப்பட்டனர்.
மறுநாள் காலை ஐந்து மணி மணமகள் அறைக்கு வந்தார் பிருந்தாவின் தாய் சாந்தி
உள்ளே பார்க்க நகைகள் அனைத்தும் இருக்க பெண்ணை காணவில்லை என்றவுடன் அதிர்ந்துவிட்டார்.
நேரே ராஜாராமிடம் ஓடியவர்
“என்னங்க நம்ம பொண்ண காணும்ங்க” என்று அழுது கொண்டே கூற
“என்ன சொல்ற சாந்தி” என்றவர் மண்டபம் முழுக்க தேட ஆரம்பித்தார்.
வேதா இவர்கள் வித்தியாசமாக நடந்து கொள்வதை பார்த்து என்ன நடந்தது என்று விசாரிக்க
பிருந்தாவை காணவில்லை என்றவுடன் அதிர்ந்து விட்டான்.
அந்த நேரம் மங்கல வாத்தியங்கள் முழங்க ஆரம்பித்தது
ருத்ரன் கிளம்பி மணமேடைக்கு வந்து அமர்ந்தான் ஐயர் மந்திரங்களை ஓதிக் கொண்டே “பொண்ணை அழைச்சிட்டு வாங்கோ” என்று குரல் கொடுக்க பிருந்தாவின் பெற்றோர் அதிர்ந்து போய் நின்றிருந்தனர்.
தொடரும்….
Last edited:
sanjana sakthi
Moderator
அத்தியாயம் 2
“பொண்ணை அழைச்சிட்டு வாங்கோ” என்று மீண்டும் ஐயர் கத்த அப்போதும் பிருந்தா அங்கே வரவில்லை என்றவுடன் ருத்ரனுக்கு கோபம் வந்துவிட்டது.
ருத்ரனுக்கு பொறுமை என்பது ஒரு துளி அளவு கூட கிடையாது
கோபத்துடன் எழுந்து நிற்க
“ருத்ரன் சார் மனையில் உட்கார்ந்துட்டா பிறகு எழுந்தக்கப்படாது” என்று ஐயர் கூற அவரை திரும்பி ஒரு பார்வை தான் பார்த்தான் அதிலேயே அவர் அடங்கி விட்டார்.
மாலையை கழட்டி கீழே போட்டவன் நேரே மணமகள் அறைக்கு சென்றான் கதவை திறந்து உள்ளே செல்ல பிருந்தா அங்கே இல்லை என்றவுடன் அவனுக்கு ஏதோ தப்பாக பட
“வேதா” என்று கத்த அடுத்த நிமிடம் அங்கே வந்து நின்றான்
வேதா.
“பிருந்தா எங்கே?” என்று கேட்க
“அண்ணா அது அந்த பொண்ணு அவன் லவ்வர் கூட ஓடி போய்ட்டா
காலையில் மூணு மணி டிரெயினில் மும்பை போய்ருக்கா இப்போ தான் விசாரிச்சேன்” என்றான்.
அவன் கூறி முடிக்கும் முன் ருத்ரன் அவனை பளார் என்று ஒரு அறை விட அதை வாங்கி கொண்டு அவன் அமைதியாக நின்று கொண்டான்
வேதாவுக்கு இந்த அடி ஒன்றும் புதிதல்ல எப்போதும் வாங்குவது தான்.
ருத்ரன் வேதா பின்னே நின்றிருந்த ராஜாராம் மற்றும் சாந்தியை பார்த்தவனுக்கு அவர்களை
கொன்று விடும் அளவுக்கு ஆத்திரம் வந்தது.
அவர்களிடம் சென்றவன்
“உன் பொண்ணு லவ் பண்ணாலா?” என்று ராஜாராமிடம் கேட்க
அவர் ஆமாம் என்பது போல் தலையை ஆட்ட அவர் கன்னத்தில் ஓங்கி ஒரு அறை விட்டான் “என்ன பார்த்தா லூசு **** மாதிரி தெரியுதா டா நான் பார்க்க தான் டா டிசன்டா இருப்பேன் என் கிட்ட உன் வேலையை காட்டனும்ன்னு நினைச்ச தோலை உருச்சிருவேன்” என்று கோபத்தோடு கத்திக்கொண்டே இருந்தான்.
அவன் அடித்ததில் ராஜாராமின் உதடு கிழிந்து ரத்தம் வர ஆரம்பித்தது கன்னத்தில் கை வைத்து கொண்டவர்
“உண்மையாவே அவள் எங்கே போனான்னு எனக்கு தெரியாதுங்க நானும் உங்களை மாதிரி தான் வந்து ரூமில் பார்த்தேன்” என்றார்
“ஏய் வாயை மூடு எதாச்சும் பேசுன என்று விரல் நீட்டி எச்சரித்தான்.
“இப்போ என்ன அண்ணா பண்றது வெளியே வி.ஐ.பி எல்லாரும் வெயிட் பண்ணிட்டு இருக்காங்க” என்று சேது கேட்டான்.
“என்ன பண்ண சொல்ற எல்லாத்துக்கும் காரணம் இந்த பரதேசி தான்” என்றவன் ராஜாராமின் இன்னொரு கன்னத்திலும் ஓங்கி ஒரு அறைவிட்டான்.
அப்போது அந்த அறையின் உள்ளே வந்த ராஜாராமின் தம்பி ஈஸ்வரன் “யாரடா அடிக்குற என் அண்ணன் மேலையே கை வைக்குறியா” என்று கேட்டுக் கொண்டே ருத்ரன் கன்னத்தில் ஓங்கி அறைந்தார்.
ராஜாராமின் உடன்பிறந்த தம்பி ஈஸ்வரன் மதுரையில் உள்ள ஒரு சிறு கிராமத்தில் வாழ்ந்து வருகிறார்
தன் அண்ணன் மகளின் திருமணத்திற்க்காக சென்னை
வந்திருந்தார் அவருக்கு ருத்ரனை பற்றி சரியாக தெரியாது அறையின் உள்ளே நுழைந்தவர் தன் அண்ணனை ஒருவன் அடித்துவிட்டான் என்ற கோபத்தில் ருத்ரனை அடித்துவிட்டார்.
ருத்ரன் கையின் நரம்புகள் புடைத்து கண்கள் இரண்டும் சிவக்க ஆரம்பித்தது தன் இடுப்பில் சொருகி இருந்த துப்பாக்கியை வெளியே எடுத்தவன் “நீ யாரு டா கோமாளி என்னையே அடிக்குற பரதேசி” என்றவன் தூப்பாக்கியின் அடி முனையால் நெற்றியில் குத்த அவரின் தலையில் இருந்து ரத்தம் வடிய ஆரம்பித்தது.
தன் முன்னே ருத்ரமூர்த்தியை போன்று ஆக்ரோஷத்துடன் நின்றிருந்த ருத்ரனை பார்த்து ஈஸ்வரன் பயந்தேவிட்டார்.
“என்னையே அடிக்குறியா உன்னை கொல்லாம விட மாட்டேன் டா” என்று கூறிக் கொண்டே துப்பாக்கியால் அவரை சுட போக
கதவை திறந்து கொண்டு உள்ளே வந்தாள் ஈஸ்வரனின் மகள் அன்புசெல்வி.
தன் தந்தையை ஒருவன் சுட போக அதை பார்த்தவள் ஓடி வந்து அவனை தடுத்தாள்
“சார் எங்க அப்பாவை ஒன்னும் பண்ணிடாதிங்க சார்” என்று கெஞ்ச ருத்ரன் தூப்பாக்கியை கீழே இறக்கினான்.
“அப்பா என்னாச்சு பா” என்று கொண்டே கண்கள் கலங்க ஈஸ்வரனின் நெற்றியில் இருந்த ரத்தத்தை துடைத்து கொண்டு இருந்தாள்.
ருத்ரனின் பார்வை அவள் மீது
படிய ஆர்மபித்தது
குங்குமம் நிற பட்டு தாவணியில் பால் வண்ண நிறத்தில் தலைநிறைய பூ வைத்து தன் முன்னே அழகு தேவைதையென என நின்றிருந்தவளை வைத்த கண் வாங்காமல் பார்த்து கொண்டு இருந்தான்.
வேதாவும் அவன் பார்வையை கவனித்துக் கொண்டு தான் இருந்தான் ஏதோ புரிந்தவனை போன்று அமைதியாக இருந்தான்.
“இது யாரு?” என்று அன்புசெல்வியை பார்த்து கை நீட்டி கேட்டான் ருத்ரன்
“என் தம்பி பொண்ணு அன்பு” என்றார் பயத்துடன் ராஜாராம்.
“எனக்கு இந்த பொண்ணை பிடிச்சிருக்க ரெடி பண்ணி மணமேடைக்கு கூட்டிட்டு வா” என்று கூற.
ஈஸ்வரன் அதிர்ந்தேவிட்டார்
“தம்பி என் பொண்ணு ரொம்ப பாவம் சின்ன பொண்ணு பா அவளுக்கு ஒன்னும் தெரியாது நான் தெரியாம உன்னை அடிச்சிடேன் என்னை மன்னிச்சிடு பா” என்று அவர் கெஞ்ச ஆரம்பித்தார்.
அன்புசெல்விக்கு அங்கே என்ன நடக்கிறது என்று கூட புரியாமல் நின்றிருந்தாள்.
“இந்தா பொண்ணு உனக்கு அப்பான்னா ரொம்ப பிடிக்குமா” என்று ருத்ரன் கேட்டான்
அவளும் பதிலுக்கு ஆமாம் என்று தலையை ஆட்ட
“அப்போ சீக்கிரமா கல்யாண பொண்ணா கிளம்பி வா
இல்லைன்னா நான் உங்க அப்பனை போட்ருவேன் புரிஞ்சிதா” என்றவன்
“வேதா” என்று குரல் கொடுத்தான்.
ஈஸ்வரனின் அருகில் வந்த வேதா அவர் நெற்றி பொட்டில் தூப்பாக்கியை வைத்தான்.
“என்ன என்னை கல்யாணம் பண்ணிக்க உனக்கு சம்மதமா” என்று கேட்க
“அம்மாடி சரின்னு சொல்லிடாதம்மா நான் செத்தாலும் பரவாயில்லை” என்று ஈஸ்வரன் கதற.
“வேதா” என்று ருத்ரன் மீண்டும் குரல் கொடுக்க வேதா ஈஸ்வரனின் கையில் சுட்டான்
அவரோ வலியில் துடிக்க ஆரம்பித்தார்.
அவரை பார்த்த அன்புசெல்வி அழுது கொண்டே அவர் அருகில் ஓட அவளின் கையை பிடித்து கொண்டான் ருத்ரன்
“உங்க அப்பன் கையில் பட்ட குண்டு இன்னும் கொஞ்ச நேரத்துல அவன் நெஞ்சில் படும்” என்று கூறினான்.
அன்புசெல்வி அழுது கொண்டே தன் தந்தையை பார்த்தவள்
ருத்ரனின் பக்கம் திரும்ப
“என்ன சம்மதமா” என்று கேட்க
அவளும் சம்மதம் என்று கலங்கிய கண்களுடன் அழுது கொண்டே தலையை ஆட்ட
அவளின் கன்னத்தை பிடித்து முகத்தை நிமிர்த்தியவன்
“வாயை திறந்து பதில் சொல்லு டி” என்றான்.
“சம்மதம்” என்றாள் கண்களில் இருந்து கண்ணீர் கரைபுரண்டு ஓட “குட் பேபி கிளம்பி வா” என்றவன் “சேது” என்று மீண்டும் குரல் கொடுத்தான்.
அவன் ஏதோ புரிந்தவனை போன்று ஈஸ்வரனை தூப்பாக்கி முனையில் வெளியே கூட்டி சென்றான்.
“நீ இப்போ கிளம்பி வரலன்னா பாவம் உங்க அப்பா சாமி கிட்ட போய்டுவாரு” என்று கூறிவிட்டு வெளியே சென்றான்.
அன்புச்செல்வி இடிந்து போய் நின்றிருக்க ராஜாராம் அவரின் மனைவியும் அழுது கொண்டே நின்றிருந்தனர்.
“பெரியப்பா இங்கே என்ன நடக்குது” என்று அன்பு கேட்க
நடந்தவை அனைத்தையும் கலங்கிய கண்களுடன் சாந்தி தான் கூறினார்.
“அந்த படுபாவி எங்களை ஏமாத்திட்டு போய்ட்டா அன்பு” என்று கூற
“எனக்கு அவரை பார்த்தாளே ரொம்ப பயமா இருக்கு பெரியம்மா” என்று அவள் அழுது கொண்டே கூறினாள்.
“அம்மாடி நீ எதுவும் பயப்படாத மா
எல்லாம் சரியாகிடும்
ஆனால் நீ இப்போ கிளம்பி வெளியே போகலன்னா உங்க அப்பா உயிர் போய்டும் மா அந்த ருத்ரன் இருக்கானே ரொம்ப மோசமானவன்” என்றார் ராஜாராம்.
“போலீஸில் கம்ப்ளைன்ட் கொடுக்கலாமா” என்று அவள் அப்பாவியாக கேட்டாள்
“அம்மாடி அவனே ஆளுங்கட்சியோட மாநில தலைவன் மா பெரிய ஆள் நம்மல மாறி ஆளுங்களால அவன் கிட்ட கூட நெருங்க முடியாது” என்றார்.
அப்போது கதவை யாரோ தட்ட
வெளியே சென்று சாந்தி தான் பார்த்தார் ருத்ரனின் அடியாள் ஒருவன் வந்தான் “நல்ல நேரம் முடிய இன்னும் பத்து நிமிஷம் தான் இருக்காம் அண்ணன் அண்ணியை சீக்கிரமா வர சொன்னாரு” என்று கூறிவிட்டு சென்றான்.
“அம்மாடி நீ கிளம்பு மா” என்று கூறிவிட்டு ராஜாராம் வெளியே சென்றுவிட்டார்.
சாந்தி அவளை உடன் இருந்து புடவை கட்டி கிளப்பி வெளியே கூட்டி வந்தார்.
மணமேடையில் அன்புச்செல்வி வந்து அமர பெண் மாறி இருப்பதை பார்த்து மண்டபத்தில் இருந்தவர்கள் தங்களுக்குள் கிசுகிசுக்க மண்டபமே ஓரே கூச்சலாக இருந்தது.
அந்த சத்தம் தாங்க முடியாமல்
ருத்ரன் “எல்லாரும் வாயை மூட போறிங்களா இல்லையா” என்று கத்த அந்த இடமே அமைதியாக மாறியது.
ருத்ரனை எதிர்த்து ஒரு வார்த்தை கூட யாராலும் பேச முடியாது பண பலம் ஆள் பலம் அனைத்தும் பெற்றவன் அது மட்டுமல்லாமல் தேசிய கட்சியின் மாநில தலைவன்
அதையும் மீறி அவனை எதிர்த்து யாராவது பேசினால் அவர்களின் உயிர் இருக்காது.
ஈஸ்வரன் கையில் கட்டுடன் வந்து தன் மகளை பார்த்து கொண்டே கண்கள் கலங்க மணமேடையில் நின்றிருந்தார்.
ஐயர் மந்திரங்களை ஓதிக்கொண்டு இருக்க
அன்புச்செல்வி அழுது கொண்டே அமர்ந்து இருந்தாள்
அவளை அனைவரும் பாவமாக பார்க்க.
ருத்ரன் சிரித்து கொண்டே அவளின் காதுமடல் அருகில் சென்றவன் “இதுக்கு மேல உன் கண்ணில் ஒரு சொட்டு கண்ணீர் வந்துச்சு உன்னை வெட்டி போட்ருவேன்” என்று சாதாரனமாக சிரித்து கொண்டே கூறினான்.
அவன் பேசியதை கேட்டு அன்பு அதிர்ச்சியில் உறைந்து போய் அமர்ந்துவிட்டாள்.
‘எனக்கு அழுக கூட சுதந்திரம் இல்லையா அம்மா நீ இருந்துருந்தா எனக்கு இப்படி ஒரு நிலை வருமா’ என்று மனதில் நினைத்து கொண்டே அமர்ந்து இருந்தாள்.
அன்புச்செல்விக்கு தந்தை மட்டுமே தாய் அவளுக்கு விவரம் தெரியும் போதே இறந்துவிட
தந்தை தான் தாய்க்கு தாயாக இருந்து வளர்த்தார்.
அதனால் தான் அன்புக்கு தந்தை என்றால் உயிர்
வீட்டிற்க்கு ஒரே பிள்ளை செல்ல பிள்ளையும் கூட பொத்தி பொத்தி வளர்த்த மகளை இன்று இந்த ராட்சஷன் கையில் கொடுக்க போவதை நினைத்து மனம் வருந்தி கொண்டிருந்தார் ஈஸ்வரன்.
ஐயர் மந்திரங்கள் ஓதி ருத்ரன் கையில் திருமாங்கல்யத்தை கொடுத்துவிட்டு “கெட்டிமேளம் கெட்டிமேளம்” என்று குரல் கொடுக்க ருத்ரன் அன்புச்செல்வியின் கழுத்தில் மூன்று முடிச்சிட்டு அவளை சரி பாதி ஆக்கி கொண்டான்.
அவள் கண்களில் இருந்து கண்ணீர் வழிந்து அவன் கையில் விழ ருத்ரன் அவளை திரும்பி ஒரு பார்வை பார்க்க அவ்வளவு தான் அவள் பயத்துடன் தன் கண்ணீரை துடைத்து கொண்டாள்.
இப்படி கூட திருமணம் நடக்குமா..?
தொடரும்…
“பொண்ணை அழைச்சிட்டு வாங்கோ” என்று மீண்டும் ஐயர் கத்த அப்போதும் பிருந்தா அங்கே வரவில்லை என்றவுடன் ருத்ரனுக்கு கோபம் வந்துவிட்டது.
ருத்ரனுக்கு பொறுமை என்பது ஒரு துளி அளவு கூட கிடையாது
கோபத்துடன் எழுந்து நிற்க
“ருத்ரன் சார் மனையில் உட்கார்ந்துட்டா பிறகு எழுந்தக்கப்படாது” என்று ஐயர் கூற அவரை திரும்பி ஒரு பார்வை தான் பார்த்தான் அதிலேயே அவர் அடங்கி விட்டார்.
மாலையை கழட்டி கீழே போட்டவன் நேரே மணமகள் அறைக்கு சென்றான் கதவை திறந்து உள்ளே செல்ல பிருந்தா அங்கே இல்லை என்றவுடன் அவனுக்கு ஏதோ தப்பாக பட
“வேதா” என்று கத்த அடுத்த நிமிடம் அங்கே வந்து நின்றான்
வேதா.
“பிருந்தா எங்கே?” என்று கேட்க
“அண்ணா அது அந்த பொண்ணு அவன் லவ்வர் கூட ஓடி போய்ட்டா
காலையில் மூணு மணி டிரெயினில் மும்பை போய்ருக்கா இப்போ தான் விசாரிச்சேன்” என்றான்.
அவன் கூறி முடிக்கும் முன் ருத்ரன் அவனை பளார் என்று ஒரு அறை விட அதை வாங்கி கொண்டு அவன் அமைதியாக நின்று கொண்டான்
வேதாவுக்கு இந்த அடி ஒன்றும் புதிதல்ல எப்போதும் வாங்குவது தான்.
ருத்ரன் வேதா பின்னே நின்றிருந்த ராஜாராம் மற்றும் சாந்தியை பார்த்தவனுக்கு அவர்களை
கொன்று விடும் அளவுக்கு ஆத்திரம் வந்தது.
அவர்களிடம் சென்றவன்
“உன் பொண்ணு லவ் பண்ணாலா?” என்று ராஜாராமிடம் கேட்க
அவர் ஆமாம் என்பது போல் தலையை ஆட்ட அவர் கன்னத்தில் ஓங்கி ஒரு அறை விட்டான் “என்ன பார்த்தா லூசு **** மாதிரி தெரியுதா டா நான் பார்க்க தான் டா டிசன்டா இருப்பேன் என் கிட்ட உன் வேலையை காட்டனும்ன்னு நினைச்ச தோலை உருச்சிருவேன்” என்று கோபத்தோடு கத்திக்கொண்டே இருந்தான்.
அவன் அடித்ததில் ராஜாராமின் உதடு கிழிந்து ரத்தம் வர ஆரம்பித்தது கன்னத்தில் கை வைத்து கொண்டவர்
“உண்மையாவே அவள் எங்கே போனான்னு எனக்கு தெரியாதுங்க நானும் உங்களை மாதிரி தான் வந்து ரூமில் பார்த்தேன்” என்றார்
“ஏய் வாயை மூடு எதாச்சும் பேசுன என்று விரல் நீட்டி எச்சரித்தான்.
“இப்போ என்ன அண்ணா பண்றது வெளியே வி.ஐ.பி எல்லாரும் வெயிட் பண்ணிட்டு இருக்காங்க” என்று சேது கேட்டான்.
“என்ன பண்ண சொல்ற எல்லாத்துக்கும் காரணம் இந்த பரதேசி தான்” என்றவன் ராஜாராமின் இன்னொரு கன்னத்திலும் ஓங்கி ஒரு அறைவிட்டான்.
அப்போது அந்த அறையின் உள்ளே வந்த ராஜாராமின் தம்பி ஈஸ்வரன் “யாரடா அடிக்குற என் அண்ணன் மேலையே கை வைக்குறியா” என்று கேட்டுக் கொண்டே ருத்ரன் கன்னத்தில் ஓங்கி அறைந்தார்.
ராஜாராமின் உடன்பிறந்த தம்பி ஈஸ்வரன் மதுரையில் உள்ள ஒரு சிறு கிராமத்தில் வாழ்ந்து வருகிறார்
தன் அண்ணன் மகளின் திருமணத்திற்க்காக சென்னை
வந்திருந்தார் அவருக்கு ருத்ரனை பற்றி சரியாக தெரியாது அறையின் உள்ளே நுழைந்தவர் தன் அண்ணனை ஒருவன் அடித்துவிட்டான் என்ற கோபத்தில் ருத்ரனை அடித்துவிட்டார்.
ருத்ரன் கையின் நரம்புகள் புடைத்து கண்கள் இரண்டும் சிவக்க ஆரம்பித்தது தன் இடுப்பில் சொருகி இருந்த துப்பாக்கியை வெளியே எடுத்தவன் “நீ யாரு டா கோமாளி என்னையே அடிக்குற பரதேசி” என்றவன் தூப்பாக்கியின் அடி முனையால் நெற்றியில் குத்த அவரின் தலையில் இருந்து ரத்தம் வடிய ஆரம்பித்தது.
தன் முன்னே ருத்ரமூர்த்தியை போன்று ஆக்ரோஷத்துடன் நின்றிருந்த ருத்ரனை பார்த்து ஈஸ்வரன் பயந்தேவிட்டார்.
“என்னையே அடிக்குறியா உன்னை கொல்லாம விட மாட்டேன் டா” என்று கூறிக் கொண்டே துப்பாக்கியால் அவரை சுட போக
கதவை திறந்து கொண்டு உள்ளே வந்தாள் ஈஸ்வரனின் மகள் அன்புசெல்வி.
தன் தந்தையை ஒருவன் சுட போக அதை பார்த்தவள் ஓடி வந்து அவனை தடுத்தாள்
“சார் எங்க அப்பாவை ஒன்னும் பண்ணிடாதிங்க சார்” என்று கெஞ்ச ருத்ரன் தூப்பாக்கியை கீழே இறக்கினான்.
“அப்பா என்னாச்சு பா” என்று கொண்டே கண்கள் கலங்க ஈஸ்வரனின் நெற்றியில் இருந்த ரத்தத்தை துடைத்து கொண்டு இருந்தாள்.
ருத்ரனின் பார்வை அவள் மீது
படிய ஆர்மபித்தது
குங்குமம் நிற பட்டு தாவணியில் பால் வண்ண நிறத்தில் தலைநிறைய பூ வைத்து தன் முன்னே அழகு தேவைதையென என நின்றிருந்தவளை வைத்த கண் வாங்காமல் பார்த்து கொண்டு இருந்தான்.
வேதாவும் அவன் பார்வையை கவனித்துக் கொண்டு தான் இருந்தான் ஏதோ புரிந்தவனை போன்று அமைதியாக இருந்தான்.
“இது யாரு?” என்று அன்புசெல்வியை பார்த்து கை நீட்டி கேட்டான் ருத்ரன்
“என் தம்பி பொண்ணு அன்பு” என்றார் பயத்துடன் ராஜாராம்.
“எனக்கு இந்த பொண்ணை பிடிச்சிருக்க ரெடி பண்ணி மணமேடைக்கு கூட்டிட்டு வா” என்று கூற.
ஈஸ்வரன் அதிர்ந்தேவிட்டார்
“தம்பி என் பொண்ணு ரொம்ப பாவம் சின்ன பொண்ணு பா அவளுக்கு ஒன்னும் தெரியாது நான் தெரியாம உன்னை அடிச்சிடேன் என்னை மன்னிச்சிடு பா” என்று அவர் கெஞ்ச ஆரம்பித்தார்.
அன்புசெல்விக்கு அங்கே என்ன நடக்கிறது என்று கூட புரியாமல் நின்றிருந்தாள்.
“இந்தா பொண்ணு உனக்கு அப்பான்னா ரொம்ப பிடிக்குமா” என்று ருத்ரன் கேட்டான்
அவளும் பதிலுக்கு ஆமாம் என்று தலையை ஆட்ட
“அப்போ சீக்கிரமா கல்யாண பொண்ணா கிளம்பி வா
இல்லைன்னா நான் உங்க அப்பனை போட்ருவேன் புரிஞ்சிதா” என்றவன்
“வேதா” என்று குரல் கொடுத்தான்.
ஈஸ்வரனின் அருகில் வந்த வேதா அவர் நெற்றி பொட்டில் தூப்பாக்கியை வைத்தான்.
“என்ன என்னை கல்யாணம் பண்ணிக்க உனக்கு சம்மதமா” என்று கேட்க
“அம்மாடி சரின்னு சொல்லிடாதம்மா நான் செத்தாலும் பரவாயில்லை” என்று ஈஸ்வரன் கதற.
“வேதா” என்று ருத்ரன் மீண்டும் குரல் கொடுக்க வேதா ஈஸ்வரனின் கையில் சுட்டான்
அவரோ வலியில் துடிக்க ஆரம்பித்தார்.
அவரை பார்த்த அன்புசெல்வி அழுது கொண்டே அவர் அருகில் ஓட அவளின் கையை பிடித்து கொண்டான் ருத்ரன்
“உங்க அப்பன் கையில் பட்ட குண்டு இன்னும் கொஞ்ச நேரத்துல அவன் நெஞ்சில் படும்” என்று கூறினான்.
அன்புசெல்வி அழுது கொண்டே தன் தந்தையை பார்த்தவள்
ருத்ரனின் பக்கம் திரும்ப
“என்ன சம்மதமா” என்று கேட்க
அவளும் சம்மதம் என்று கலங்கிய கண்களுடன் அழுது கொண்டே தலையை ஆட்ட
அவளின் கன்னத்தை பிடித்து முகத்தை நிமிர்த்தியவன்
“வாயை திறந்து பதில் சொல்லு டி” என்றான்.
“சம்மதம்” என்றாள் கண்களில் இருந்து கண்ணீர் கரைபுரண்டு ஓட “குட் பேபி கிளம்பி வா” என்றவன் “சேது” என்று மீண்டும் குரல் கொடுத்தான்.
அவன் ஏதோ புரிந்தவனை போன்று ஈஸ்வரனை தூப்பாக்கி முனையில் வெளியே கூட்டி சென்றான்.
“நீ இப்போ கிளம்பி வரலன்னா பாவம் உங்க அப்பா சாமி கிட்ட போய்டுவாரு” என்று கூறிவிட்டு வெளியே சென்றான்.
அன்புச்செல்வி இடிந்து போய் நின்றிருக்க ராஜாராம் அவரின் மனைவியும் அழுது கொண்டே நின்றிருந்தனர்.
“பெரியப்பா இங்கே என்ன நடக்குது” என்று அன்பு கேட்க
நடந்தவை அனைத்தையும் கலங்கிய கண்களுடன் சாந்தி தான் கூறினார்.
“அந்த படுபாவி எங்களை ஏமாத்திட்டு போய்ட்டா அன்பு” என்று கூற
“எனக்கு அவரை பார்த்தாளே ரொம்ப பயமா இருக்கு பெரியம்மா” என்று அவள் அழுது கொண்டே கூறினாள்.
“அம்மாடி நீ எதுவும் பயப்படாத மா
எல்லாம் சரியாகிடும்
ஆனால் நீ இப்போ கிளம்பி வெளியே போகலன்னா உங்க அப்பா உயிர் போய்டும் மா அந்த ருத்ரன் இருக்கானே ரொம்ப மோசமானவன்” என்றார் ராஜாராம்.
“போலீஸில் கம்ப்ளைன்ட் கொடுக்கலாமா” என்று அவள் அப்பாவியாக கேட்டாள்
“அம்மாடி அவனே ஆளுங்கட்சியோட மாநில தலைவன் மா பெரிய ஆள் நம்மல மாறி ஆளுங்களால அவன் கிட்ட கூட நெருங்க முடியாது” என்றார்.
அப்போது கதவை யாரோ தட்ட
வெளியே சென்று சாந்தி தான் பார்த்தார் ருத்ரனின் அடியாள் ஒருவன் வந்தான் “நல்ல நேரம் முடிய இன்னும் பத்து நிமிஷம் தான் இருக்காம் அண்ணன் அண்ணியை சீக்கிரமா வர சொன்னாரு” என்று கூறிவிட்டு சென்றான்.
“அம்மாடி நீ கிளம்பு மா” என்று கூறிவிட்டு ராஜாராம் வெளியே சென்றுவிட்டார்.
சாந்தி அவளை உடன் இருந்து புடவை கட்டி கிளப்பி வெளியே கூட்டி வந்தார்.
மணமேடையில் அன்புச்செல்வி வந்து அமர பெண் மாறி இருப்பதை பார்த்து மண்டபத்தில் இருந்தவர்கள் தங்களுக்குள் கிசுகிசுக்க மண்டபமே ஓரே கூச்சலாக இருந்தது.
அந்த சத்தம் தாங்க முடியாமல்
ருத்ரன் “எல்லாரும் வாயை மூட போறிங்களா இல்லையா” என்று கத்த அந்த இடமே அமைதியாக மாறியது.
ருத்ரனை எதிர்த்து ஒரு வார்த்தை கூட யாராலும் பேச முடியாது பண பலம் ஆள் பலம் அனைத்தும் பெற்றவன் அது மட்டுமல்லாமல் தேசிய கட்சியின் மாநில தலைவன்
அதையும் மீறி அவனை எதிர்த்து யாராவது பேசினால் அவர்களின் உயிர் இருக்காது.
ஈஸ்வரன் கையில் கட்டுடன் வந்து தன் மகளை பார்த்து கொண்டே கண்கள் கலங்க மணமேடையில் நின்றிருந்தார்.
ஐயர் மந்திரங்களை ஓதிக்கொண்டு இருக்க
அன்புச்செல்வி அழுது கொண்டே அமர்ந்து இருந்தாள்
அவளை அனைவரும் பாவமாக பார்க்க.
ருத்ரன் சிரித்து கொண்டே அவளின் காதுமடல் அருகில் சென்றவன் “இதுக்கு மேல உன் கண்ணில் ஒரு சொட்டு கண்ணீர் வந்துச்சு உன்னை வெட்டி போட்ருவேன்” என்று சாதாரனமாக சிரித்து கொண்டே கூறினான்.
அவன் பேசியதை கேட்டு அன்பு அதிர்ச்சியில் உறைந்து போய் அமர்ந்துவிட்டாள்.
‘எனக்கு அழுக கூட சுதந்திரம் இல்லையா அம்மா நீ இருந்துருந்தா எனக்கு இப்படி ஒரு நிலை வருமா’ என்று மனதில் நினைத்து கொண்டே அமர்ந்து இருந்தாள்.
அன்புச்செல்விக்கு தந்தை மட்டுமே தாய் அவளுக்கு விவரம் தெரியும் போதே இறந்துவிட
தந்தை தான் தாய்க்கு தாயாக இருந்து வளர்த்தார்.
அதனால் தான் அன்புக்கு தந்தை என்றால் உயிர்
வீட்டிற்க்கு ஒரே பிள்ளை செல்ல பிள்ளையும் கூட பொத்தி பொத்தி வளர்த்த மகளை இன்று இந்த ராட்சஷன் கையில் கொடுக்க போவதை நினைத்து மனம் வருந்தி கொண்டிருந்தார் ஈஸ்வரன்.
ஐயர் மந்திரங்கள் ஓதி ருத்ரன் கையில் திருமாங்கல்யத்தை கொடுத்துவிட்டு “கெட்டிமேளம் கெட்டிமேளம்” என்று குரல் கொடுக்க ருத்ரன் அன்புச்செல்வியின் கழுத்தில் மூன்று முடிச்சிட்டு அவளை சரி பாதி ஆக்கி கொண்டான்.
அவள் கண்களில் இருந்து கண்ணீர் வழிந்து அவன் கையில் விழ ருத்ரன் அவளை திரும்பி ஒரு பார்வை பார்க்க அவ்வளவு தான் அவள் பயத்துடன் தன் கண்ணீரை துடைத்து கொண்டாள்.
இப்படி கூட திருமணம் நடக்குமா..?
தொடரும்…
Last edited:
sanjana sakthi
Moderator
அத்தியாயம் 3
திருமணம் முடிந்து ருத்ரனும்-அன்புச்செல்வியும் மணக்கோலத்தில் நின்றிருந்தனர்.
ருத்ரன் ஆறடி உயரத்தில் நெஞ்சை நிமிர்த்தி கொண்டு திமிருடன் நின்றிருக்க அன்புச்செல்வியோ அவனுக்கு துளி கூட சம்மந்தம் இல்லாமல் ஐந்தே கால் அடியில்
வலையில் சிக்கிய எலியை போல முகத்தை வைத்து கொண்டே முழித்து கொண்டு நின்றிருந்தாள்.
மணமேடைக்கு வந்து ஒவ்வொருவராக தங்கள் வாழ்த்துகளையும் பரிசுகளையும் கொடுத்துவிட்டு சென்று கொண்டிருந்தனர்.
மணமேடையின் கீழே நின்றிருந்த இரு நபர்கள் யாருக்கும் கேட்கா வண்ணம்
பேசிக்கொண்டு இருந்தனர்
“பொண்ணு எப்படி மாறிச்சு?” என்று ஒருவன் கேட்க அவன் பக்கத்தில் இருந்தவன்
“அந்த பொண்ணு ஓடி போய்டுச்சு” என்று கூறினான்.
“ஏன் டா ஓடி போச்சு”
“இவன் உயிர எப்போ எடுக்கலாம்ன்னு ஒரு கூட்டமே சுத்திட்டு இருக்கு இவனுக்கு நண்பனை விட எதிரிங்க தான் அதிகம் இப்படி இருக்கவனை எந்த பொண்ணு தான் கட்டிப்பா நீயே சொல்லு அதான் ஓடி போய்ட்டா பாவம் இவள் இன்னும் எத்தனை நாள்ல தாலி அறுத்துட்டு நிக்க போறாளோ” என்று கூறிக் கொண்டிருந்தான்.
மண்டபத்தில் இருந்து ஒவ்வொருவராக கிளம்பி செல்ல ஆரம்பித்தனர் இறுதியாக ருத்ரனின் அடியாட்களும் அன்புச்செல்வியின் உறவினர்களும் தான் இருந்தனர்.
ருத்ரன் “வேதா” என்று குரல் கொடுக்க அவன் அருகில் ஓடி வந்தான் வேதா “சொல்லுங்க அண்ணா” என்று கேட்க
“எனக்கு டயர்டா இருக்கு நான் வீட்டுக்கு போறேன் நீ இங்க இருந்து எல்லாத்தையும் பார்த்துக்கோ” என்றான்.
“அண்ணா நீங்க எப்படி தனியா போவிங்க” என்று கேட்டான்
“சொன்னதை மட்டும் செய் குறுக்க பேசாத நான் தனியாவே போறேன்” என்று கூறிவிட்டு சென்றான்.
அவன் அன்புச்செல்வியின் கைபிடித்து வெளியே அழைத்து செல்ல ருத்ரனின் பின்னே ஈஸ்வரன் ஓடி வந்தார்
“தம்பி நானும் வரேன் அவளுக்கு ஒன்னும் தெரியாது அறியாபிள்ளை” என்று கூற
ருத்ரன் கோபத்துடன்
“என் பொண்டாட்டியை கூட்டிட்டு போக நான் உன் கிட்ட பர்மிஷன் கேட்கனுமா” என்றவன் கோபத்துடன் “வேதா” என்று கத்தினான்.
அங்கே ஓடிவந்த வேதா
“யோவ் உள்ளே போயா அண்ணன் பொருள் எடுத்து போட்ற போறாரு” என்று கூறிக் கொண்டே அவரை உள்ளே அழைத்து சென்றான்.
அன்புச்செல்வியோ விட்டால் அழுது விடுவேன் என்பதை போன்று முகத்தை வைத்திருந்தாள்
ஈஸ்வரன் அவளை பார்த்து கொண்டே உள்ளே சென்றார்.
அன்புச்செல்வியும் தன் தந்தையை பார்த்து கொண்டே காரில் ஏறினாள்.
ருத்ரன் காரை ஓட்டி கொண்டிருக்க அன்புச்செல்வி அவனை பார்த்து கொண்டே வந்து கொண்டு இருந்தாள்.
‘இன்று நடந்தவை அனைத்தும் ஒரு கனவாக இருக்க கூடாதா’ என்று மனதில் நினைத்து கொண்டே வந்து கொண்டிருந்தாள்.
மதுரையில் ஏதோ ஒரு மூலையில் இருந்த அன்புச்செல்வியையும்
சென்னையில் கட்டப்பஞ்சாயத்து செய்து கொண்டு இருக்கும் இந்த ருத்ரனையும் விதி இன்று ஒன்றினைத்துவிட்டது இனி என்ன நடக்குமோ.
கார் ஒரு ஆள் நடமாட்டம் அற்ற சுற்றிலும் செடிகள் மரங்களாக இருக்க கூடிய ஒரு ரோட்டில் பயணப்பட்டு கொண்டிருந்தது.
அப்போது அந்த ரோட்டில் செயற்கையாக கற்களால் ஏற்படுத்தப்பட்ட தடுப்பு ஒன்று நடு ரோட்டில் இருந்தது
பெரிய பெரிய கற்கள் வரிசையாக அடுக்கி வைக்கப்பட்டு இருந்தன.
அதை பார்த்த ருத்ரன் தன் காரை பொருமையாக நிறுத்த எங்கிருந்தோ ஓடி வந்த ஒரு பத்து பேர் கொண்ட கும்பல் காரின் முன்னே ஐந்து பேர் காரின் பின்னே ஐந்து பேராக பிரிந்து நின்றனர் கையில் கத்தி அருவாள் என பயங்கராமான ஆயுதங்களுடன் நின்றிருந்தனர்.
அவர்களை பார்த்த அன்புச்செல்விக்கு பயத்தில் கை,கால் எல்லாம் உதறல் எடுக்க ஆரம்பித்தது நடுங்கி கொண்டே அமர்ந்து இருந்தாள்.
“என்ன நடந்தாலும் வெளியே மட்டும் வராத” என்று ருத்ரன் கூறிவிட்டு காரின் கதவை திறந்து கொண்ட வெளியே வந்தான்.
அவன் இறங்குவதற்காகவே காத்திருந்த அந்த பத்து பேரும் ஆயுதங்களுடன் அவன் அருகில் ஓடி வந்தனர்.
ருத்ரன் தன் முதுகில் எப்போதும் வைத்திருக்கும் பெரிய வால் ஒன்றை எடுத்து கையில் வைத்து கொண்டான் .
‘நான் எதற்க்கும் தயார்’ என்பதை போன்று கண்களில் அவர்களை வெட்டி சாய்க்கும் வெறியுடன் நின்றிருந்தான்.
அந்த சமயம் எங்கிருந்தோ வந்த தோட்டா ருத்ரனின் பின்னே இருந்த ஐவரையும் துளைக்க ஆரம்பித்தது அவர்கள் அலறி கொண்டே ஒவ்வொருவராக கீழே விழுந்தனர்.
காரிலிருந்த அன்புச்செல்வி தூப்பாக்கி சுடும் சத்தம் கேட்டு
இரு காதையும் பொத்தி கொண்டு அலறி அழ ஆரம்பித்துவிட்டாள்.
அதை பார்த்த ருத்ரனின் முன்னே இருந்த ஐவரும் பயப்பட ஆரம்பித்தனர்.
அதில் ஒருவன் பயந்து கொண்டே கையில் கத்தியுடன் ருத்ரனின் முன்னே வந்து அவனை குத்த கையை ஓங்க
ருத்ரன் தன் கையில் வைத்திருந்த வாளால் அவன் கழுத்தில் வெட்ட ரத்தம் பீறிட்டு வெளியே வந்தது அவன் அலறி கொண்டே கீழே விழுந்தான்.
எஞ்சி இருந்த அந்த நால்வரும் இன்னும் கோபத்துடன் அவன் அருகில் நெருங்க ருத்ரன் அவர்களை வெட்டி வீச ஆரம்பித்தான்.
ருத்ரன் ஒவ்வொருவராக வெட்டி சாய்ப்பதை பார்த்த அன்புச்செல்வி அவனை பயத்துடன் பார்த்து கொண்டே கைகள் நடுங்க அமர்ந்திருந்தாள்.
அந்த நால்வரும் ரத்த வெள்ளத்தில் கீழே விழுந்து கிடக்க அப்போது அங்கே ஓடிவந்தான் வேதா அவன் தான் பின்னிருந்து அந்த ஐவரையும் சுட்டு தள்ளியது.
“அண்ணா எனக்கு போன்ல நியூஸ் வந்துச்சு உங்களை போட வந்திருக்காங்கன்னு அதான் வந்தேன்” என்று மூச்சிறைக்க
வேதா கூறினான்.
“ம்ம்” என்று கூறிவிட்டு காரில் ஏற வேதா ஓடிச்சென்று எதிரில் இருந்த கற்களை எடுத்து நகர்த்தினான்.
ருத்ரன் காரின் உள்ளே வந்து டிரைவர் சீட்டில் அமர
அன்புச்செல்வி பயத்துடன் திரும்பி பார்த்தாள்.
அவன் வெள்ளை பட்டு சட்டை முழுக்க ரத்த கரையாக இருக்க அதை பார்த்தவள்
“இது ரத்தம் தானே” என்று கூறிக் கொண்டே இருந்தவளுக்கு மேல் மூச்சு கீழ் மூச்சு வாங்க ஆரம்பித்தது.
“ஏய் என்னடி ஆச்சு” என்று ருத்ரன் அவளின் கை பிடிக்கும் போதே அன்புச்செல்வி அவன் மேலேயே மயங்கி சரிந்தாள்.
அதை பார்த்த வேதாவும் “அண்ணா அண்ணிக்கு என்னாச்சு” என்று கேட்க
“தெரியலை டா உடனே ஹாஸ்பிட்டல் போகனும்” என்று ருத்ரன் கூற இருவருமாக அவளை மருத்துவமனைக்கு அழைத்து சென்றனர்.
ருத்ரன் ரத்த கரையுடன் ஹாஸ்பிட்டல் உள்ளே நுழைய
அங்கிருந்தவர்கள் அவனை வித்தியாசமாக பார்த்தனர்
அதை எதையும் கண்டு கொள்ளாமல் தன் மனைவியை தூக்கி சென்று அனுமதித்தான்.
அவசர சிகிச்சை பிரிவில் மருத்துவர்கள் அவளை பரிசோதித்து கொண்டு இருந்தனர்.
ருத்ரன் வெளியே பதட்டத்துடன் நின்றிருந்தான்
அவனுடன் வேதாவும் கையை கட்டிக் கொண்டே நின்றிருந்தான்.
அறையின் உள்ளே இருந்து மருத்துவர் வெளியே வர
அவர் அருகில் ருத்ரன் சென்றான்
“பேஷன்ட்க்கு நீங்க என்ன வேணும்” என்று கேட்டார்
“என் மனைவி டாக்டர்” என்றான்.
“அவங்க பெயர் என்ன”
“அன்புச்செல்வி” என்றான் ருத்ரன்
“இதுக்கு முன்னாடி அவங்களுக்கு வீசிங் வந்துருக்கா” என்று கேட்டார்
“தெரியலை டாக்டர்” என்றான்.
“என்ன மிஸ்டர் அசால்ட்டா தெரியலைன்னு சொல்றிங்க
உங்க டிரஸ் எல்லாம் ஏன் ரத்த கரையா இருக்கு” என்று கத்த ருத்ரனுக்கு கோபம் வந்துவிட்டது அதை பார்த்த வேதா
“ஒரு நிமிஷம் டாக்டர் இங்கே வாங்க” என்று அவரை தனியாக அழைத்து சென்றான்.
“அண்ணனுக்கு இன்னைக்கு தான் கல்யாணம் ஆகிருக்கு அவங்க அப்பாவை வர சொல்றேன் டாக்டர்” என்று பொருமையாக பேசி அனுப்பி வைத்தான்.
ஈஸ்வரனுக்கு அலைபேசியில் அழைத்து வேதா விஷயத்தை கூறினான்.
அடுத்த அரை மணி நேரத்தில்
ஈஸ்வரன் அலறி அடித்து கொண்டு அங்கே ஓடி வந்தார்
“என் புள்ளையை என்ன டா பண்ணுன பாவி” என்று கத்தி அழ சத்தம் கேட்டு மருத்துவர் வெளியே வந்தார்.
“மேடம் என் பொண்ணு எப்படி இருக்கா அவளுக்கு என்ன ஆச்சி” என்று மருத்துவரிடம் ஓடி ஈஸ்வரன் கேட்டார்.
“நீங்க தான் பேஷன்ட் ஓட அப்பாவா உங்க பொண்ணு வயசு என்ன இதுக்கு முன்னாடி அவளுக்கு வீசிங் வந்துருக்கா” என்று கேட்டார்.
“18 வயசு ஆகுது டாக்டர் முன்னாடியே அவளுக்கு வீசிங் வந்திருக்கு அவள் இப்போ எப்படி இருக்கா” என்றார் பதட்டத்துடனே.
“சார் வீசிங் தான் வந்திருக்கு இப்போ நல்லா இருக்காங்க போய் பாருங்க” என்று கூறிவிட்டு செல்ல போக
“ரொம்ப நன்றி டாக்டர்” என்றார்.
ஈஸ்வரன் அறையின் உள்ளே தன் மகளை பார்க்க சென்றார்.
ருத்ரன் தான் அணிந்திருந்த சட்டையை கழட்டியவன் கீழே போட்டவன் பனியனுடன் வேட்டியை மடித்து கட்டி கொண்டு உள்ளே அன்புச்செல்வியை பார்க்க சென்றான்.
தன் தந்தையின் கையை பிடித்து அழுது கொண்டிருந்த அன்பு
ருத்ரனை பார்த்ததும் பயப்பட ஆரம்பித்தாள்.
அவள் நன்றாக இருப்பதை பார்த்தவன் அங்கிருந்த மருத்துவரிடம் “டாக்டர் எப்போ டிஸ்சார்ஜ் பண்ணுவிங்க” என்று கேட்டான்.
அன்புச்செல்வியின் மனதில் ‘கடவுளே இன்னும் ரெண்டு மூணு நாள் இங்கேயே இருக்கனும்’ என்று வேண்டி கொண்டிருந்தாள்.
“இன்னும் ஒரு மணி நேரத்தில் பண்ணிக்கலாம் சார் அவங்களுக்கு சாதாரண மயக்கம் தான் இப்போ நல்லா இருக்காங்க” என்றாள்.
கடவுளும் அன்புச்செல்வியை கைவிட்டு விட்டார்.
அதை கேட்ட அன்பு தன் தந்தையின் கையை இன்னும் கெட்டியாக பிடித்து கொண்டாள்.
அடுத்த ஒரு மணி நேரத்தில் அனைத்து பரிசோதனைகளையும் முடித்து அன்புச்செல்வி டிஸ்சார்ஜ் செய்யப்பட்டாள்.
மருத்துவமனை வாசல்….
காரில் ருத்ரன் அமர்ந்திருக்க
அன்புச்செல்வி தன் தந்தையின் கையை பிடித்து கொண்டே நின்றிருந்தாள்.
ருத்ரன் எரிச்சலுடன் காரின் ஹாரனை அழுத்த பயத்துடன் திரும்பியவள் காரில் ஏறி அமர்ந்து கொண்டாள்.
“வரேன் பா” என்று அழுது கொண்டே அவரை பார்க்க
“பத்திரமா இரு பாப்பா” என்று பதிலுக்கு கூறினார் அவளின் தந்தை.
ருத்ரன் காரை இயக்கி வேகமாக செல்ல ஈஸ்வரன் தன்னை தாண்டி செல்லும் காரை ஏக்கத்துடன் பார்த்து கொண்டே நின்றிருந்தார்.
புதுமண தம்பதிகள் வீட்டிற்க்கு வரும் போதே மாலை ஆகி இருந்தது.
கார் நேராக சென்று ஒரு பங்களாவின் வாசலில் நின்றது
இருவரும் கீழே இறங்கி வர அந்த வீட்டின் வேலைக்கார பெண்மணி
கனகா வந்து ஆரத்தி எடுத்து முடித்தாள் இருவரின் நெற்றியில் பொட்டை வைத்து விட்டு அவள் ஆலத்தை வெளியே எடுத்து சென்றாள்.
ருத்ரன் அன்புச்செல்வியின் கைப்பிடித்து தன் வசந்த மாளிகைக்குள் அழைத்து சென்றான்.
தொடரும்….
திருமணம் முடிந்து ருத்ரனும்-அன்புச்செல்வியும் மணக்கோலத்தில் நின்றிருந்தனர்.
ருத்ரன் ஆறடி உயரத்தில் நெஞ்சை நிமிர்த்தி கொண்டு திமிருடன் நின்றிருக்க அன்புச்செல்வியோ அவனுக்கு துளி கூட சம்மந்தம் இல்லாமல் ஐந்தே கால் அடியில்
வலையில் சிக்கிய எலியை போல முகத்தை வைத்து கொண்டே முழித்து கொண்டு நின்றிருந்தாள்.
மணமேடைக்கு வந்து ஒவ்வொருவராக தங்கள் வாழ்த்துகளையும் பரிசுகளையும் கொடுத்துவிட்டு சென்று கொண்டிருந்தனர்.
மணமேடையின் கீழே நின்றிருந்த இரு நபர்கள் யாருக்கும் கேட்கா வண்ணம்
பேசிக்கொண்டு இருந்தனர்
“பொண்ணு எப்படி மாறிச்சு?” என்று ஒருவன் கேட்க அவன் பக்கத்தில் இருந்தவன்
“அந்த பொண்ணு ஓடி போய்டுச்சு” என்று கூறினான்.
“ஏன் டா ஓடி போச்சு”
“இவன் உயிர எப்போ எடுக்கலாம்ன்னு ஒரு கூட்டமே சுத்திட்டு இருக்கு இவனுக்கு நண்பனை விட எதிரிங்க தான் அதிகம் இப்படி இருக்கவனை எந்த பொண்ணு தான் கட்டிப்பா நீயே சொல்லு அதான் ஓடி போய்ட்டா பாவம் இவள் இன்னும் எத்தனை நாள்ல தாலி அறுத்துட்டு நிக்க போறாளோ” என்று கூறிக் கொண்டிருந்தான்.
மண்டபத்தில் இருந்து ஒவ்வொருவராக கிளம்பி செல்ல ஆரம்பித்தனர் இறுதியாக ருத்ரனின் அடியாட்களும் அன்புச்செல்வியின் உறவினர்களும் தான் இருந்தனர்.
ருத்ரன் “வேதா” என்று குரல் கொடுக்க அவன் அருகில் ஓடி வந்தான் வேதா “சொல்லுங்க அண்ணா” என்று கேட்க
“எனக்கு டயர்டா இருக்கு நான் வீட்டுக்கு போறேன் நீ இங்க இருந்து எல்லாத்தையும் பார்த்துக்கோ” என்றான்.
“அண்ணா நீங்க எப்படி தனியா போவிங்க” என்று கேட்டான்
“சொன்னதை மட்டும் செய் குறுக்க பேசாத நான் தனியாவே போறேன்” என்று கூறிவிட்டு சென்றான்.
அவன் அன்புச்செல்வியின் கைபிடித்து வெளியே அழைத்து செல்ல ருத்ரனின் பின்னே ஈஸ்வரன் ஓடி வந்தார்
“தம்பி நானும் வரேன் அவளுக்கு ஒன்னும் தெரியாது அறியாபிள்ளை” என்று கூற
ருத்ரன் கோபத்துடன்
“என் பொண்டாட்டியை கூட்டிட்டு போக நான் உன் கிட்ட பர்மிஷன் கேட்கனுமா” என்றவன் கோபத்துடன் “வேதா” என்று கத்தினான்.
அங்கே ஓடிவந்த வேதா
“யோவ் உள்ளே போயா அண்ணன் பொருள் எடுத்து போட்ற போறாரு” என்று கூறிக் கொண்டே அவரை உள்ளே அழைத்து சென்றான்.
அன்புச்செல்வியோ விட்டால் அழுது விடுவேன் என்பதை போன்று முகத்தை வைத்திருந்தாள்
ஈஸ்வரன் அவளை பார்த்து கொண்டே உள்ளே சென்றார்.
அன்புச்செல்வியும் தன் தந்தையை பார்த்து கொண்டே காரில் ஏறினாள்.
ருத்ரன் காரை ஓட்டி கொண்டிருக்க அன்புச்செல்வி அவனை பார்த்து கொண்டே வந்து கொண்டு இருந்தாள்.
‘இன்று நடந்தவை அனைத்தும் ஒரு கனவாக இருக்க கூடாதா’ என்று மனதில் நினைத்து கொண்டே வந்து கொண்டிருந்தாள்.
மதுரையில் ஏதோ ஒரு மூலையில் இருந்த அன்புச்செல்வியையும்
சென்னையில் கட்டப்பஞ்சாயத்து செய்து கொண்டு இருக்கும் இந்த ருத்ரனையும் விதி இன்று ஒன்றினைத்துவிட்டது இனி என்ன நடக்குமோ.
கார் ஒரு ஆள் நடமாட்டம் அற்ற சுற்றிலும் செடிகள் மரங்களாக இருக்க கூடிய ஒரு ரோட்டில் பயணப்பட்டு கொண்டிருந்தது.
அப்போது அந்த ரோட்டில் செயற்கையாக கற்களால் ஏற்படுத்தப்பட்ட தடுப்பு ஒன்று நடு ரோட்டில் இருந்தது
பெரிய பெரிய கற்கள் வரிசையாக அடுக்கி வைக்கப்பட்டு இருந்தன.
அதை பார்த்த ருத்ரன் தன் காரை பொருமையாக நிறுத்த எங்கிருந்தோ ஓடி வந்த ஒரு பத்து பேர் கொண்ட கும்பல் காரின் முன்னே ஐந்து பேர் காரின் பின்னே ஐந்து பேராக பிரிந்து நின்றனர் கையில் கத்தி அருவாள் என பயங்கராமான ஆயுதங்களுடன் நின்றிருந்தனர்.
அவர்களை பார்த்த அன்புச்செல்விக்கு பயத்தில் கை,கால் எல்லாம் உதறல் எடுக்க ஆரம்பித்தது நடுங்கி கொண்டே அமர்ந்து இருந்தாள்.
“என்ன நடந்தாலும் வெளியே மட்டும் வராத” என்று ருத்ரன் கூறிவிட்டு காரின் கதவை திறந்து கொண்ட வெளியே வந்தான்.
அவன் இறங்குவதற்காகவே காத்திருந்த அந்த பத்து பேரும் ஆயுதங்களுடன் அவன் அருகில் ஓடி வந்தனர்.
ருத்ரன் தன் முதுகில் எப்போதும் வைத்திருக்கும் பெரிய வால் ஒன்றை எடுத்து கையில் வைத்து கொண்டான் .
‘நான் எதற்க்கும் தயார்’ என்பதை போன்று கண்களில் அவர்களை வெட்டி சாய்க்கும் வெறியுடன் நின்றிருந்தான்.
அந்த சமயம் எங்கிருந்தோ வந்த தோட்டா ருத்ரனின் பின்னே இருந்த ஐவரையும் துளைக்க ஆரம்பித்தது அவர்கள் அலறி கொண்டே ஒவ்வொருவராக கீழே விழுந்தனர்.
காரிலிருந்த அன்புச்செல்வி தூப்பாக்கி சுடும் சத்தம் கேட்டு
இரு காதையும் பொத்தி கொண்டு அலறி அழ ஆரம்பித்துவிட்டாள்.
அதை பார்த்த ருத்ரனின் முன்னே இருந்த ஐவரும் பயப்பட ஆரம்பித்தனர்.
அதில் ஒருவன் பயந்து கொண்டே கையில் கத்தியுடன் ருத்ரனின் முன்னே வந்து அவனை குத்த கையை ஓங்க
ருத்ரன் தன் கையில் வைத்திருந்த வாளால் அவன் கழுத்தில் வெட்ட ரத்தம் பீறிட்டு வெளியே வந்தது அவன் அலறி கொண்டே கீழே விழுந்தான்.
எஞ்சி இருந்த அந்த நால்வரும் இன்னும் கோபத்துடன் அவன் அருகில் நெருங்க ருத்ரன் அவர்களை வெட்டி வீச ஆரம்பித்தான்.
ருத்ரன் ஒவ்வொருவராக வெட்டி சாய்ப்பதை பார்த்த அன்புச்செல்வி அவனை பயத்துடன் பார்த்து கொண்டே கைகள் நடுங்க அமர்ந்திருந்தாள்.
அந்த நால்வரும் ரத்த வெள்ளத்தில் கீழே விழுந்து கிடக்க அப்போது அங்கே ஓடிவந்தான் வேதா அவன் தான் பின்னிருந்து அந்த ஐவரையும் சுட்டு தள்ளியது.
“அண்ணா எனக்கு போன்ல நியூஸ் வந்துச்சு உங்களை போட வந்திருக்காங்கன்னு அதான் வந்தேன்” என்று மூச்சிறைக்க
வேதா கூறினான்.
“ம்ம்” என்று கூறிவிட்டு காரில் ஏற வேதா ஓடிச்சென்று எதிரில் இருந்த கற்களை எடுத்து நகர்த்தினான்.
ருத்ரன் காரின் உள்ளே வந்து டிரைவர் சீட்டில் அமர
அன்புச்செல்வி பயத்துடன் திரும்பி பார்த்தாள்.
அவன் வெள்ளை பட்டு சட்டை முழுக்க ரத்த கரையாக இருக்க அதை பார்த்தவள்
“இது ரத்தம் தானே” என்று கூறிக் கொண்டே இருந்தவளுக்கு மேல் மூச்சு கீழ் மூச்சு வாங்க ஆரம்பித்தது.
“ஏய் என்னடி ஆச்சு” என்று ருத்ரன் அவளின் கை பிடிக்கும் போதே அன்புச்செல்வி அவன் மேலேயே மயங்கி சரிந்தாள்.
அதை பார்த்த வேதாவும் “அண்ணா அண்ணிக்கு என்னாச்சு” என்று கேட்க
“தெரியலை டா உடனே ஹாஸ்பிட்டல் போகனும்” என்று ருத்ரன் கூற இருவருமாக அவளை மருத்துவமனைக்கு அழைத்து சென்றனர்.
ருத்ரன் ரத்த கரையுடன் ஹாஸ்பிட்டல் உள்ளே நுழைய
அங்கிருந்தவர்கள் அவனை வித்தியாசமாக பார்த்தனர்
அதை எதையும் கண்டு கொள்ளாமல் தன் மனைவியை தூக்கி சென்று அனுமதித்தான்.
அவசர சிகிச்சை பிரிவில் மருத்துவர்கள் அவளை பரிசோதித்து கொண்டு இருந்தனர்.
ருத்ரன் வெளியே பதட்டத்துடன் நின்றிருந்தான்
அவனுடன் வேதாவும் கையை கட்டிக் கொண்டே நின்றிருந்தான்.
அறையின் உள்ளே இருந்து மருத்துவர் வெளியே வர
அவர் அருகில் ருத்ரன் சென்றான்
“பேஷன்ட்க்கு நீங்க என்ன வேணும்” என்று கேட்டார்
“என் மனைவி டாக்டர்” என்றான்.
“அவங்க பெயர் என்ன”
“அன்புச்செல்வி” என்றான் ருத்ரன்
“இதுக்கு முன்னாடி அவங்களுக்கு வீசிங் வந்துருக்கா” என்று கேட்டார்
“தெரியலை டாக்டர்” என்றான்.
“என்ன மிஸ்டர் அசால்ட்டா தெரியலைன்னு சொல்றிங்க
உங்க டிரஸ் எல்லாம் ஏன் ரத்த கரையா இருக்கு” என்று கத்த ருத்ரனுக்கு கோபம் வந்துவிட்டது அதை பார்த்த வேதா
“ஒரு நிமிஷம் டாக்டர் இங்கே வாங்க” என்று அவரை தனியாக அழைத்து சென்றான்.
“அண்ணனுக்கு இன்னைக்கு தான் கல்யாணம் ஆகிருக்கு அவங்க அப்பாவை வர சொல்றேன் டாக்டர்” என்று பொருமையாக பேசி அனுப்பி வைத்தான்.
ஈஸ்வரனுக்கு அலைபேசியில் அழைத்து வேதா விஷயத்தை கூறினான்.
அடுத்த அரை மணி நேரத்தில்
ஈஸ்வரன் அலறி அடித்து கொண்டு அங்கே ஓடி வந்தார்
“என் புள்ளையை என்ன டா பண்ணுன பாவி” என்று கத்தி அழ சத்தம் கேட்டு மருத்துவர் வெளியே வந்தார்.
“மேடம் என் பொண்ணு எப்படி இருக்கா அவளுக்கு என்ன ஆச்சி” என்று மருத்துவரிடம் ஓடி ஈஸ்வரன் கேட்டார்.
“நீங்க தான் பேஷன்ட் ஓட அப்பாவா உங்க பொண்ணு வயசு என்ன இதுக்கு முன்னாடி அவளுக்கு வீசிங் வந்துருக்கா” என்று கேட்டார்.
“18 வயசு ஆகுது டாக்டர் முன்னாடியே அவளுக்கு வீசிங் வந்திருக்கு அவள் இப்போ எப்படி இருக்கா” என்றார் பதட்டத்துடனே.
“சார் வீசிங் தான் வந்திருக்கு இப்போ நல்லா இருக்காங்க போய் பாருங்க” என்று கூறிவிட்டு செல்ல போக
“ரொம்ப நன்றி டாக்டர்” என்றார்.
ஈஸ்வரன் அறையின் உள்ளே தன் மகளை பார்க்க சென்றார்.
ருத்ரன் தான் அணிந்திருந்த சட்டையை கழட்டியவன் கீழே போட்டவன் பனியனுடன் வேட்டியை மடித்து கட்டி கொண்டு உள்ளே அன்புச்செல்வியை பார்க்க சென்றான்.
தன் தந்தையின் கையை பிடித்து அழுது கொண்டிருந்த அன்பு
ருத்ரனை பார்த்ததும் பயப்பட ஆரம்பித்தாள்.
அவள் நன்றாக இருப்பதை பார்த்தவன் அங்கிருந்த மருத்துவரிடம் “டாக்டர் எப்போ டிஸ்சார்ஜ் பண்ணுவிங்க” என்று கேட்டான்.
அன்புச்செல்வியின் மனதில் ‘கடவுளே இன்னும் ரெண்டு மூணு நாள் இங்கேயே இருக்கனும்’ என்று வேண்டி கொண்டிருந்தாள்.
“இன்னும் ஒரு மணி நேரத்தில் பண்ணிக்கலாம் சார் அவங்களுக்கு சாதாரண மயக்கம் தான் இப்போ நல்லா இருக்காங்க” என்றாள்.
கடவுளும் அன்புச்செல்வியை கைவிட்டு விட்டார்.
அதை கேட்ட அன்பு தன் தந்தையின் கையை இன்னும் கெட்டியாக பிடித்து கொண்டாள்.
அடுத்த ஒரு மணி நேரத்தில் அனைத்து பரிசோதனைகளையும் முடித்து அன்புச்செல்வி டிஸ்சார்ஜ் செய்யப்பட்டாள்.
மருத்துவமனை வாசல்….
காரில் ருத்ரன் அமர்ந்திருக்க
அன்புச்செல்வி தன் தந்தையின் கையை பிடித்து கொண்டே நின்றிருந்தாள்.
ருத்ரன் எரிச்சலுடன் காரின் ஹாரனை அழுத்த பயத்துடன் திரும்பியவள் காரில் ஏறி அமர்ந்து கொண்டாள்.
“வரேன் பா” என்று அழுது கொண்டே அவரை பார்க்க
“பத்திரமா இரு பாப்பா” என்று பதிலுக்கு கூறினார் அவளின் தந்தை.
ருத்ரன் காரை இயக்கி வேகமாக செல்ல ஈஸ்வரன் தன்னை தாண்டி செல்லும் காரை ஏக்கத்துடன் பார்த்து கொண்டே நின்றிருந்தார்.
புதுமண தம்பதிகள் வீட்டிற்க்கு வரும் போதே மாலை ஆகி இருந்தது.
கார் நேராக சென்று ஒரு பங்களாவின் வாசலில் நின்றது
இருவரும் கீழே இறங்கி வர அந்த வீட்டின் வேலைக்கார பெண்மணி
கனகா வந்து ஆரத்தி எடுத்து முடித்தாள் இருவரின் நெற்றியில் பொட்டை வைத்து விட்டு அவள் ஆலத்தை வெளியே எடுத்து சென்றாள்.
ருத்ரன் அன்புச்செல்வியின் கைப்பிடித்து தன் வசந்த மாளிகைக்குள் அழைத்து சென்றான்.
தொடரும்….
Last edited:
Saranyakumar
Active member
ஆரம்பமே அதிரடியாக இருக்கு 
ருத்ரன் அரசியல்வாதி and தாதாவா அவன் நல்லவனா? அப்பா சொன்னதற்காக கல்யாணம், பொண்ணு காதலனோடே போனதால் அவளின் தங்கையை பயமுறுத்தி கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டான் பொண்ணுக்கு 18 வயசுதானா?
ருத்ரன் அரசியல்வாதி and தாதாவா அவன் நல்லவனா? அப்பா சொன்னதற்காக கல்யாணம், பொண்ணு காதலனோடே போனதால் அவளின் தங்கையை பயமுறுத்தி கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டான் பொண்ணுக்கு 18 வயசுதானா?sanjana sakthi
Moderator
அத்தியாயம் 4
இது வீடா அல்லது மாளிகையா என்று கூட அன்புச்செல்விக்கு தோன்றியது பார்க்கும் இடமெல்லாம் பணத்தின் செழுமை தெரிந்தது
அதுமட்டுமின்றி வீட்டின் உள்ளே இருந்த சுவற்றில் ருத்ரன்
பெரிய பெரிய அரசியல்வாதிகளுடன் நின்று எடுத்துக் கொண்ட புகைப்படங்களும் இருந்தன
அவற்றையெல்லாம் மிரட்சியுடன் பார்த்து கொண்டே அன்புச்செல்வி உள்ளே நுழைந்தாள்.
ருத்ரன் உள்ளே நுழைந்தவுடன் அங்கிருந்த பொத்தானை அழுத்த
சத்தம் கேட்டு வீட்டின் வேலைக்காரகள் மொத்த பேரும் அங்கே வந்து நின்றனர்.
பெண்கள் ஆண்கள் என சேர்த்து
ஒரு பத்து பதினைந்து பேர் வந்து நின்றனர் “இவங்க தான் உங்க முதலாளியம்மா இனிமே நீங்க என்ன செய்யனும் செய்யக்கூடாது என எல்லாம் இவங்க தான் சொல்லுவாங்க” என்றான்.
அவர்கள் அனைவரின் பார்வையும் அன்புச்செல்வியின்
மீது தான் இருந்தது.
“இப்போ நீங்க எல்லாரும் போலாம்” என்றவன் அவர்கள் சென்றவுடன் தன் பக்கத்தில் இருந்த அன்புச்செல்வியிடம் திரும்பினான்.
“இந்த வீட்டை சுத்தி எப்பவும் ஒரு பத்து பேர் காவலுக்கு நிற்ப்பாங்க
அப்புறம் சமையல் தோட்ட வேலை அப்படி இப்படின்னு ஒரு அஞ்சு பேர் இருக்காங்க
உனக்கு எதாச்சும் தேவைன்னா இந்த பட்டனை அழுத்துனா வருவாங்க
இந்த வீட்டோட ஒவ்வொரு அறையிலும் இந்த பட்டன் அப்புறம் சிசி டிவி கேமராவும் இருக்கும் என்னோட அறையை தவிர” என்றான்.
அவன் கூறியதை கேட்ட அன்புச்செல்வி வாயடைத்து போய் அவனை பார்த்து கொண்டே நின்றிருந்தாள்
‘அப்போ இங்கே இருந்து தப்பிக்கவே முடியாதா’ என்று மனதில் நினைத்து கொண்டிருந்தாள்.
அன்புச்செல்வி திருதிருவென முழித்து கொண்டு இருக்க
அந்த நேரம் அங்கே வேதா வந்தான்.
“சொல்ல மறந்துட்டேன் இது வேதா என் தம்பி மாதிரி” என்று அவனை அறிமுகப்படுத்தினான்.
“சரி எல்லா வேலையும் முடிச்சிட்டியா” என்று வேதாவிடம் ருத்ரன் திரும்பி பேசிக் கொண்டு இருக்க அன்பு எங்கே செல்வது என்று தெரியாமல் மாலையும் கழுத்துமாக நின்றிருந்தாள்.
அவளை பார்த்தவன் “அன்பு மேல போ அங்கே என் ரூம் இருக்கு” என்று அவளை அனுப்பி வைத்தான்.
அந்த வீட்டின் உள்ளேயே மேலே செல்ல படிக்கட்டுகள் இருந்தன அதன் வழியாக நடந்து சென்றவள் அதில் முதலாவதாக இருந்த அறையின் உள்ளே நுழைந்தாள்.
அது படுக்கையறையா இல்லை
ஐந்து நட்சத்திர விடுதி அறையா என்று யோசிக்கும் அளவுக்கு இருக்க
அவள் அந்த அறையை பிரம்மிப்புடன் பார்த்தாள்.
ஒரு பெரிய கிங் சைஸ் படுக்கை
அதன் அருகில் ஒரு பெரிய அலமாரி அது முழுக்க புத்தகங்கள் அடுக்கி வைக்கப்பட்டு இருந்தது
கண்ணாடி கதவை திறந்து சென்றாள் பால்கனி
அந்த அறையின் உள்ளேயே சகல வசதிகளுடன் கூடிய குளியலறையுடன் கழிவறையும் இருந்தது.
அப்போது அன்புச்செல்விக்கு திடீரென தன் வீட்டின் நினைவு வந்துவிட்டது கூடவே தந்தையின் நினைவும்.
ஊரில் அன்புச்செல்வியின் வீடு சிறிய மாடி வீடு தான் அவள் தந்தை தங்கள் நிலத்திலேயே விவசாயம் செய்து கொண்டு இருக்கிறார்.
தன் வீட்டில் சுதந்திர பறவையாக சுற்றி திரிந்தவள்
இப்போது ஏதோ தங்க கூட்டில் சிக்கிய கிளியை போன்று உணர்ந்தாள்.
அவளுடைய உலகம் மிகவும் சிறியது அழகானதும் கூட
ஆனால் ருத்ரனின் உலகமோ ரத்த கறைகளும் வடுக்களும் நிறைந்தது.
அன்புச்செல்விக்கு அசைவம் என்றாலே பிடிக்காது
ஏனென்றால் ஒரு ஆட்டை கொல்வது கூட பாவம் என்று நினைப்பவளுக்கு
ஒரே நேரத்தில் பத்து பேரை வெட்டி சாய்க்கும் இப்படி ஒரு கணவன் அமைவான் என்று அவள் கனவில் கூட நினைத்து பார்த்திருக்க மாட்டாள்
விதி வலியது.
எழுந்து சென்று கதவை தாழிட்டு வந்தவள் ஓவென கதறி அழ ஆரம்பித்தாள்
பாவம் அவள் அழுவதற்க்கு கூட சுதந்திரம் இப்போது தான் கிடைத்தது.
எவ்வளவு நேரம் அழுது கொண்டே இருந்தாளோ கதவை தட்டும் சத்தம் கேட்க பதட்டத்துடன் தன் கண்ணீரை துடைத்து கொண்டு கதவை திறந்தாள்.
வெளியே அந்த வீட்டின் சமையல்கார பெண்மணி கனகா கையில் ஒரு டிரெயுடன் நின்றிருந்தாள்.
“சாப்பாடு எடுத்து வந்தேன் மா” என்று கூற “எனக்கு வேண்டாமே” என்று அவள் பதில் கூறினாள்.
“அய்யோ ருத்ரன் தம்பி அவ்வளோ தான் என்னை கொன்னுடும் எனக்காக சாப்பிடு பாப்பா” என்றார்.
“சரி வாங்க” என்று கூற அவரும் உள்ளே வந்தார்
இட்லி அதற்க்கு மூன்று வகையான சட்னி கூடவே ஒரு கிளாஸ் பாலுடன் வந்திருந்தார்.
அவளை சோஃபாவில் அமர கூறியவர் தட்டை வைத்து சாப்பாட்டை பரிமாறினார் அவளும் பொருமையாக சாப்பிட ஆரம்பித்தாள்.
“எந்த ஊரு கண்ணு நீ” என்று அவர் பேச்சு கொடுக்க
“மதுரை பக்கம் அக்கா” என்றாள் சாப்பிட்டு கொண்டே
அதன் பின் அவர் எதுவும் அவளிடம் பேசவில்லை அவள் சாப்பிட்டு முடிக்க தட்டை எடுத்து சென்றார்.
தான் அணிந்திருந்த நகைகள் வேறு இறுக்கத்தை கொடுக்க அனைத்தையும் அங்கே கழட்டி வைத்தாள் குளிக்க வேண்டும் என்று தோன்ற மாற்றுடை எதுவும் இல்லாததால் அப்படியே அமர்ந்து இருந்தாள்.
அப்போது மீண்டும் அந்த அறையின் உள்ளே கனகா நுழைந்தார் “நீங்க இன்னும் ரெடி ஆகலையா மா” என்று கேட்டாள்.
“எங்கே எதுக்கு” என்று அவள் பதிலுக்கு கேட்க
“உங்களுக்கும் தம்பிக்கும் இன்னைக்கு முதல் ராத்திரில்ல” என்று அவள் கூறினாள்.
என்னது என்று அதிரிச்சியடைந்தவள்
“முதல் ராத்திரினா படத்துல பால் சொம்போட உள்ளே போவங்களே அதான அக்கா” என்று அவள் பயத்துடன் கேட்டாள்.
கனகா அவள் பேசியதை கேட்டு
சிரித்துவிட்டார் “ஆமாம் உனக்கு எதுவுமே தெரியாதா கண்ணு” என்றார் சிரித்து கொண்டே
அவள் இல்லை என்று மறுப்பாக தலையை ஆட்டினாள்.
“சரி கண்ணு நீ போய் குளிச்சிட்டு வா” என்று அவளை குளியறையின் உள்ளே அனுப்பி வைத்தார்.
அவளும் குளித்து முடித்து பாவடையை கட்டிக் கொண்டு வர
“புடவை கட்டலையா” என்று கேட்டார்.
“எனக்கு கட்ட தெரியாது அக்கா” என்றாள் அவள் சிறு பிள்ளையாக
கபோர்டை திறந்த கனகா ஒரு அடர் பச்சை நிற மெல்லிய வெள்ளி இழையிட்ட புடவை ஒன்றை அவளுக்கு கட்டிவிட்டார்
தலை முடியை தளற பின்னி மல்லி பூவை தலை நிறைய வைத்து விட “அக்கா எதுக்கு இவ்வளவு பூ” என்று அவள் கேட்டாள்.
“இன்னைக்கு நிறைய பூ தான் வைக்கனும் கண்ணு” என்று கூறியவர் முழுதாக அவளை தயார் செய்து மேலிருந்து கீழ் வரை அவளை திருப்தியாக பார்த்தவர் “அழகா இருக்க கண்ணு” என்று அவள் கன்னம் தொட்டு நெட்டி முறித்தார்.
“நீ இங்கேயே இரு கண்ணு தம்பி வரும்” என்று கூறிவிட்டு அவர் செல்ல போக
“அக்கா நீங்களும் இங்கேயே இருங்களேன்” என்று கெஞ்சுவதை போன்று அவள் கேட்க “நான் எல்லாம் இருக்க கூடாது கண்ணு ஒன்னும் தெரியாத பிள்ளையா இருக்கியே புருஷன் பொஞ்சாதி மட்டும் தான் இருக்கனும்” என்று கூறினார்.
“அக்கா எனக்கு அவங்களை பார்த்தாலே பயமா இருக்கு” என்று கூற
“ஆம்பளைங்க அப்படி தான் கண்ணு இருப்பாங்க எல்லாம் நம்ம கையில தான் இருக்கு” என்று தைரியம் கூறிவிட்டு சென்றார்.
கனகா கூறிய எதுவும் அவளுக்கு விலங்கவில்லை அன்புச்செல்வியை பொருத்த வரை முதல் இரவு என்றாள்
கணவன், மனைவி அறையின் உள்ளே இருப்பார்கள்
மனைவி பால் சொம்பை நீட்ட அதை கணவன் வாங்கி குடித்தவுடன் விளக்கை அணைத்து விட்டு உறங்கிவிடுவார்கள் என்பது மட்டும் தான் தெரியும்.
அவளின் பயம் என்னவென்றால் ருத்ரனுடன் எப்படி தனி அறையில் உறங்க போகிறோம் என்பது தான்.
அன்புச்செல்வி பயத்தைடன் அமர்ந்திருக்க கதவை திறந்து கொண்டு ருத்ரன் உள்ளே வந்தான்.
அவளை கண்டுகொள்ளாமல் குளியலறைக்குள் சென்று குளித்து முடித்து வந்தான்
அவனை பார்க்க பார்க்க உள்ளுக்குள் உதறல் எடுக்க ஆரம்பித்தது.
ஆனால் ருத்ரன் மிக சாதாரணமாக தான் இருந்தான்
ஏதோ பத்து வருடம் குடும்பம் நடத்திய பொண்டாட்டி முன்னே உடையை மாற்றுவதை போன்று தன் உடைகளை கலைந்தவன்
அவள் முன்னேயே உடை மாற்றினான்.
இரவுக்கு இலகுவாக இருக்க
டி ஷர்ட் மற்றும் ஷார்ட்ஸ்ஸை அணிந்து கொண்டான்.
படுக்கையில் வந்து அமர்ந்தவன்
“அன்பு” என்று அழைத்தான்
“சொல்லுங்க” என்றாள் அவள் பயத்துடனே
“உனக்கு வயசு கம்மி அப்படி இப்படின்னுலாம் குழந்தை பெத்துகிறதை தள்ளி போட முடியாது
என்னை எப்போ மரணம் வந்து நெருங்கும்ன்னு எனக்கே தெரியாது அதுக்குள்ள எனக்கு ஒரு வாரிசு வேணும்
அதனால நீ எல்லாத்துக்கும் தயாரா இருந்து தான் ஆகனும்
நீ தான் என் பொண்டாட்டி எனக்கு பிள்ளை வேணும்ன்னு வேற எவள் கிட்டையும் கேட்க முடியாது உன் கிட்ட மட்டும் தான் கேட்க முடியும் புரிஞ்சிதா” என்று அவன் கேட்க.
அன்புச்செல்வி புரிந்தது என்பதை போன்று தலையை ஆட்டினாள்
அவளுக்கு என்ன புரிந்ததோ கடவுளுக்கு தான் வெளிச்சம்.
அன்புச்செல்வியை பொருத்த வரை குழந்தை பிறப்பு என்பது
கடவுளிடம் நாம் வேண்டி கொண்டாள் என்றாவது ஒரு நாள் அவர் வரம் கொடுப்பார் அதில் குழந்தை பிறந்துவிடும் என்று நினைத்து கொண்டு இருந்தாள்.
அவளுக்கு நட்பு வட்டமும் பெரிதாக இருந்தது கிடையாது மிகவும் அமைதியானவள்
பள்ளியில் கூட யாருடனும் பேசமாட்டாள்
வீடு விட்டால் பள்ளி விட்டால் வீடு என்று இருப்பவள்
கல்லூரிக்கு சென்றிருந்தாள் கூட ஏதேனும் அறிவு இருந்திருக்குமோ என்னவோ
அன்பு என்னதான் 2k வாக இருந்தாலும் அவளும் 90s கிட் தான்.
“சரி உனக்கு உடம்பு இப்போ ஓகே வா” என்று அவன் கேட்க அவளும்
பரவாயில்லை என்று தலையை ஆட்டினாள்.
“வந்து படுத்துக்கோ” என்று கூறிவிட்டு விளக்கை அணைத்தான்.
அவன் புறம் இல்லாமல் அவள் திரும்பி படுத்துக்கொள்ள ருத்ரன் அவள் அருகில் நெருங்கி படுத்தான் புடவை விலகி தெரிந்த வெற்றிடையில் கையை நுழைந்தவன் அவளின் கழுத்து வளைவில் முகம் புதைத்தான்.
அவனின் உஷ்ண மூச்சு காற்று அவள் கழுத்து வளைவில் பட்டதும் அவளுக்கு பயத்தை கொடுத்தது ருத்ரன் கழுத்து வளைவில் சிறு சிறு முத்தங்களை பதித்தவன் அவளை தன் புறம் திருப்பி அவளின் இதழை கவ்வி கொண்டான்.
அவளின் இதழ் தேனை பருக ஆரம்பிக்க அவனிடமிருந்து தன் இதழை விலக்கியவள்
“ஆஆ” என்று அலற ஆரம்பித்தாள்.
ருத்ரன் பதறி அடித்து கொண்டு லைட்டை போட
அவளோ பயத்துடன் கண்ணீர் விட்டுக் கொண்டே
“எதுக்கு என்னோட உதட்டை எச்சை பண்ணிங்க” என்று கேட்டாள்.
ருத்ரனோ என்னது என்று அதிர்ச்சியில் உறைந்து போய் நின்றிருந்தான்.
தொடரும்….
இது வீடா அல்லது மாளிகையா என்று கூட அன்புச்செல்விக்கு தோன்றியது பார்க்கும் இடமெல்லாம் பணத்தின் செழுமை தெரிந்தது
அதுமட்டுமின்றி வீட்டின் உள்ளே இருந்த சுவற்றில் ருத்ரன்
பெரிய பெரிய அரசியல்வாதிகளுடன் நின்று எடுத்துக் கொண்ட புகைப்படங்களும் இருந்தன
அவற்றையெல்லாம் மிரட்சியுடன் பார்த்து கொண்டே அன்புச்செல்வி உள்ளே நுழைந்தாள்.
ருத்ரன் உள்ளே நுழைந்தவுடன் அங்கிருந்த பொத்தானை அழுத்த
சத்தம் கேட்டு வீட்டின் வேலைக்காரகள் மொத்த பேரும் அங்கே வந்து நின்றனர்.
பெண்கள் ஆண்கள் என சேர்த்து
ஒரு பத்து பதினைந்து பேர் வந்து நின்றனர் “இவங்க தான் உங்க முதலாளியம்மா இனிமே நீங்க என்ன செய்யனும் செய்யக்கூடாது என எல்லாம் இவங்க தான் சொல்லுவாங்க” என்றான்.
அவர்கள் அனைவரின் பார்வையும் அன்புச்செல்வியின்
மீது தான் இருந்தது.
“இப்போ நீங்க எல்லாரும் போலாம்” என்றவன் அவர்கள் சென்றவுடன் தன் பக்கத்தில் இருந்த அன்புச்செல்வியிடம் திரும்பினான்.
“இந்த வீட்டை சுத்தி எப்பவும் ஒரு பத்து பேர் காவலுக்கு நிற்ப்பாங்க
அப்புறம் சமையல் தோட்ட வேலை அப்படி இப்படின்னு ஒரு அஞ்சு பேர் இருக்காங்க
உனக்கு எதாச்சும் தேவைன்னா இந்த பட்டனை அழுத்துனா வருவாங்க
இந்த வீட்டோட ஒவ்வொரு அறையிலும் இந்த பட்டன் அப்புறம் சிசி டிவி கேமராவும் இருக்கும் என்னோட அறையை தவிர” என்றான்.
அவன் கூறியதை கேட்ட அன்புச்செல்வி வாயடைத்து போய் அவனை பார்த்து கொண்டே நின்றிருந்தாள்
‘அப்போ இங்கே இருந்து தப்பிக்கவே முடியாதா’ என்று மனதில் நினைத்து கொண்டிருந்தாள்.
அன்புச்செல்வி திருதிருவென முழித்து கொண்டு இருக்க
அந்த நேரம் அங்கே வேதா வந்தான்.
“சொல்ல மறந்துட்டேன் இது வேதா என் தம்பி மாதிரி” என்று அவனை அறிமுகப்படுத்தினான்.
“சரி எல்லா வேலையும் முடிச்சிட்டியா” என்று வேதாவிடம் ருத்ரன் திரும்பி பேசிக் கொண்டு இருக்க அன்பு எங்கே செல்வது என்று தெரியாமல் மாலையும் கழுத்துமாக நின்றிருந்தாள்.
அவளை பார்த்தவன் “அன்பு மேல போ அங்கே என் ரூம் இருக்கு” என்று அவளை அனுப்பி வைத்தான்.
அந்த வீட்டின் உள்ளேயே மேலே செல்ல படிக்கட்டுகள் இருந்தன அதன் வழியாக நடந்து சென்றவள் அதில் முதலாவதாக இருந்த அறையின் உள்ளே நுழைந்தாள்.
அது படுக்கையறையா இல்லை
ஐந்து நட்சத்திர விடுதி அறையா என்று யோசிக்கும் அளவுக்கு இருக்க
அவள் அந்த அறையை பிரம்மிப்புடன் பார்த்தாள்.
ஒரு பெரிய கிங் சைஸ் படுக்கை
அதன் அருகில் ஒரு பெரிய அலமாரி அது முழுக்க புத்தகங்கள் அடுக்கி வைக்கப்பட்டு இருந்தது
கண்ணாடி கதவை திறந்து சென்றாள் பால்கனி
அந்த அறையின் உள்ளேயே சகல வசதிகளுடன் கூடிய குளியலறையுடன் கழிவறையும் இருந்தது.
அப்போது அன்புச்செல்விக்கு திடீரென தன் வீட்டின் நினைவு வந்துவிட்டது கூடவே தந்தையின் நினைவும்.
ஊரில் அன்புச்செல்வியின் வீடு சிறிய மாடி வீடு தான் அவள் தந்தை தங்கள் நிலத்திலேயே விவசாயம் செய்து கொண்டு இருக்கிறார்.
தன் வீட்டில் சுதந்திர பறவையாக சுற்றி திரிந்தவள்
இப்போது ஏதோ தங்க கூட்டில் சிக்கிய கிளியை போன்று உணர்ந்தாள்.
அவளுடைய உலகம் மிகவும் சிறியது அழகானதும் கூட
ஆனால் ருத்ரனின் உலகமோ ரத்த கறைகளும் வடுக்களும் நிறைந்தது.
அன்புச்செல்விக்கு அசைவம் என்றாலே பிடிக்காது
ஏனென்றால் ஒரு ஆட்டை கொல்வது கூட பாவம் என்று நினைப்பவளுக்கு
ஒரே நேரத்தில் பத்து பேரை வெட்டி சாய்க்கும் இப்படி ஒரு கணவன் அமைவான் என்று அவள் கனவில் கூட நினைத்து பார்த்திருக்க மாட்டாள்
விதி வலியது.
எழுந்து சென்று கதவை தாழிட்டு வந்தவள் ஓவென கதறி அழ ஆரம்பித்தாள்
பாவம் அவள் அழுவதற்க்கு கூட சுதந்திரம் இப்போது தான் கிடைத்தது.
எவ்வளவு நேரம் அழுது கொண்டே இருந்தாளோ கதவை தட்டும் சத்தம் கேட்க பதட்டத்துடன் தன் கண்ணீரை துடைத்து கொண்டு கதவை திறந்தாள்.
வெளியே அந்த வீட்டின் சமையல்கார பெண்மணி கனகா கையில் ஒரு டிரெயுடன் நின்றிருந்தாள்.
“சாப்பாடு எடுத்து வந்தேன் மா” என்று கூற “எனக்கு வேண்டாமே” என்று அவள் பதில் கூறினாள்.
“அய்யோ ருத்ரன் தம்பி அவ்வளோ தான் என்னை கொன்னுடும் எனக்காக சாப்பிடு பாப்பா” என்றார்.
“சரி வாங்க” என்று கூற அவரும் உள்ளே வந்தார்
இட்லி அதற்க்கு மூன்று வகையான சட்னி கூடவே ஒரு கிளாஸ் பாலுடன் வந்திருந்தார்.
அவளை சோஃபாவில் அமர கூறியவர் தட்டை வைத்து சாப்பாட்டை பரிமாறினார் அவளும் பொருமையாக சாப்பிட ஆரம்பித்தாள்.
“எந்த ஊரு கண்ணு நீ” என்று அவர் பேச்சு கொடுக்க
“மதுரை பக்கம் அக்கா” என்றாள் சாப்பிட்டு கொண்டே
அதன் பின் அவர் எதுவும் அவளிடம் பேசவில்லை அவள் சாப்பிட்டு முடிக்க தட்டை எடுத்து சென்றார்.
தான் அணிந்திருந்த நகைகள் வேறு இறுக்கத்தை கொடுக்க அனைத்தையும் அங்கே கழட்டி வைத்தாள் குளிக்க வேண்டும் என்று தோன்ற மாற்றுடை எதுவும் இல்லாததால் அப்படியே அமர்ந்து இருந்தாள்.
அப்போது மீண்டும் அந்த அறையின் உள்ளே கனகா நுழைந்தார் “நீங்க இன்னும் ரெடி ஆகலையா மா” என்று கேட்டாள்.
“எங்கே எதுக்கு” என்று அவள் பதிலுக்கு கேட்க
“உங்களுக்கும் தம்பிக்கும் இன்னைக்கு முதல் ராத்திரில்ல” என்று அவள் கூறினாள்.
என்னது என்று அதிரிச்சியடைந்தவள்
“முதல் ராத்திரினா படத்துல பால் சொம்போட உள்ளே போவங்களே அதான அக்கா” என்று அவள் பயத்துடன் கேட்டாள்.
கனகா அவள் பேசியதை கேட்டு
சிரித்துவிட்டார் “ஆமாம் உனக்கு எதுவுமே தெரியாதா கண்ணு” என்றார் சிரித்து கொண்டே
அவள் இல்லை என்று மறுப்பாக தலையை ஆட்டினாள்.
“சரி கண்ணு நீ போய் குளிச்சிட்டு வா” என்று அவளை குளியறையின் உள்ளே அனுப்பி வைத்தார்.
அவளும் குளித்து முடித்து பாவடையை கட்டிக் கொண்டு வர
“புடவை கட்டலையா” என்று கேட்டார்.
“எனக்கு கட்ட தெரியாது அக்கா” என்றாள் அவள் சிறு பிள்ளையாக
கபோர்டை திறந்த கனகா ஒரு அடர் பச்சை நிற மெல்லிய வெள்ளி இழையிட்ட புடவை ஒன்றை அவளுக்கு கட்டிவிட்டார்
தலை முடியை தளற பின்னி மல்லி பூவை தலை நிறைய வைத்து விட “அக்கா எதுக்கு இவ்வளவு பூ” என்று அவள் கேட்டாள்.
“இன்னைக்கு நிறைய பூ தான் வைக்கனும் கண்ணு” என்று கூறியவர் முழுதாக அவளை தயார் செய்து மேலிருந்து கீழ் வரை அவளை திருப்தியாக பார்த்தவர் “அழகா இருக்க கண்ணு” என்று அவள் கன்னம் தொட்டு நெட்டி முறித்தார்.
“நீ இங்கேயே இரு கண்ணு தம்பி வரும்” என்று கூறிவிட்டு அவர் செல்ல போக
“அக்கா நீங்களும் இங்கேயே இருங்களேன்” என்று கெஞ்சுவதை போன்று அவள் கேட்க “நான் எல்லாம் இருக்க கூடாது கண்ணு ஒன்னும் தெரியாத பிள்ளையா இருக்கியே புருஷன் பொஞ்சாதி மட்டும் தான் இருக்கனும்” என்று கூறினார்.
“அக்கா எனக்கு அவங்களை பார்த்தாலே பயமா இருக்கு” என்று கூற
“ஆம்பளைங்க அப்படி தான் கண்ணு இருப்பாங்க எல்லாம் நம்ம கையில தான் இருக்கு” என்று தைரியம் கூறிவிட்டு சென்றார்.
கனகா கூறிய எதுவும் அவளுக்கு விலங்கவில்லை அன்புச்செல்வியை பொருத்த வரை முதல் இரவு என்றாள்
கணவன், மனைவி அறையின் உள்ளே இருப்பார்கள்
மனைவி பால் சொம்பை நீட்ட அதை கணவன் வாங்கி குடித்தவுடன் விளக்கை அணைத்து விட்டு உறங்கிவிடுவார்கள் என்பது மட்டும் தான் தெரியும்.
அவளின் பயம் என்னவென்றால் ருத்ரனுடன் எப்படி தனி அறையில் உறங்க போகிறோம் என்பது தான்.
அன்புச்செல்வி பயத்தைடன் அமர்ந்திருக்க கதவை திறந்து கொண்டு ருத்ரன் உள்ளே வந்தான்.
அவளை கண்டுகொள்ளாமல் குளியலறைக்குள் சென்று குளித்து முடித்து வந்தான்
அவனை பார்க்க பார்க்க உள்ளுக்குள் உதறல் எடுக்க ஆரம்பித்தது.
ஆனால் ருத்ரன் மிக சாதாரணமாக தான் இருந்தான்
ஏதோ பத்து வருடம் குடும்பம் நடத்திய பொண்டாட்டி முன்னே உடையை மாற்றுவதை போன்று தன் உடைகளை கலைந்தவன்
அவள் முன்னேயே உடை மாற்றினான்.
இரவுக்கு இலகுவாக இருக்க
டி ஷர்ட் மற்றும் ஷார்ட்ஸ்ஸை அணிந்து கொண்டான்.
படுக்கையில் வந்து அமர்ந்தவன்
“அன்பு” என்று அழைத்தான்
“சொல்லுங்க” என்றாள் அவள் பயத்துடனே
“உனக்கு வயசு கம்மி அப்படி இப்படின்னுலாம் குழந்தை பெத்துகிறதை தள்ளி போட முடியாது
என்னை எப்போ மரணம் வந்து நெருங்கும்ன்னு எனக்கே தெரியாது அதுக்குள்ள எனக்கு ஒரு வாரிசு வேணும்
அதனால நீ எல்லாத்துக்கும் தயாரா இருந்து தான் ஆகனும்
நீ தான் என் பொண்டாட்டி எனக்கு பிள்ளை வேணும்ன்னு வேற எவள் கிட்டையும் கேட்க முடியாது உன் கிட்ட மட்டும் தான் கேட்க முடியும் புரிஞ்சிதா” என்று அவன் கேட்க.
அன்புச்செல்வி புரிந்தது என்பதை போன்று தலையை ஆட்டினாள்
அவளுக்கு என்ன புரிந்ததோ கடவுளுக்கு தான் வெளிச்சம்.
அன்புச்செல்வியை பொருத்த வரை குழந்தை பிறப்பு என்பது
கடவுளிடம் நாம் வேண்டி கொண்டாள் என்றாவது ஒரு நாள் அவர் வரம் கொடுப்பார் அதில் குழந்தை பிறந்துவிடும் என்று நினைத்து கொண்டு இருந்தாள்.
அவளுக்கு நட்பு வட்டமும் பெரிதாக இருந்தது கிடையாது மிகவும் அமைதியானவள்
பள்ளியில் கூட யாருடனும் பேசமாட்டாள்
வீடு விட்டால் பள்ளி விட்டால் வீடு என்று இருப்பவள்
கல்லூரிக்கு சென்றிருந்தாள் கூட ஏதேனும் அறிவு இருந்திருக்குமோ என்னவோ
அன்பு என்னதான் 2k வாக இருந்தாலும் அவளும் 90s கிட் தான்.
“சரி உனக்கு உடம்பு இப்போ ஓகே வா” என்று அவன் கேட்க அவளும்
பரவாயில்லை என்று தலையை ஆட்டினாள்.
“வந்து படுத்துக்கோ” என்று கூறிவிட்டு விளக்கை அணைத்தான்.
அவன் புறம் இல்லாமல் அவள் திரும்பி படுத்துக்கொள்ள ருத்ரன் அவள் அருகில் நெருங்கி படுத்தான் புடவை விலகி தெரிந்த வெற்றிடையில் கையை நுழைந்தவன் அவளின் கழுத்து வளைவில் முகம் புதைத்தான்.
அவனின் உஷ்ண மூச்சு காற்று அவள் கழுத்து வளைவில் பட்டதும் அவளுக்கு பயத்தை கொடுத்தது ருத்ரன் கழுத்து வளைவில் சிறு சிறு முத்தங்களை பதித்தவன் அவளை தன் புறம் திருப்பி அவளின் இதழை கவ்வி கொண்டான்.
அவளின் இதழ் தேனை பருக ஆரம்பிக்க அவனிடமிருந்து தன் இதழை விலக்கியவள்
“ஆஆ” என்று அலற ஆரம்பித்தாள்.
ருத்ரன் பதறி அடித்து கொண்டு லைட்டை போட
அவளோ பயத்துடன் கண்ணீர் விட்டுக் கொண்டே
“எதுக்கு என்னோட உதட்டை எச்சை பண்ணிங்க” என்று கேட்டாள்.
ருத்ரனோ என்னது என்று அதிர்ச்சியில் உறைந்து போய் நின்றிருந்தான்.
தொடரும்….
Last edited:
Saranyakumar
Active member
ருத்ரா நீ நினைக்கிறது அன்புக்கிட்ட நடக்காது அவளே அம்மாஞ்சியா இருக்கா 
Mathykarthy
Well-known member
அன்பு அவன் காலையில இருந்து காட்டுன டெமோ எல்லாம் பார்த்தும் தப்பிக்க நினைக்கிற பாரு...
பால்வாடி பிள்ளையை கல்யாணம் பண்ணிட்டு வாரிசுக்கு எல்லாம் இப்போ வாய்ப்பில்லை ராஜா
பால்வாடி பிள்ளையை கல்யாணம் பண்ணிட்டு வாரிசுக்கு எல்லாம் இப்போ வாய்ப்பில்லை ராஜா
sanjana sakthi
Moderator
அத்தியாயம் 5
அன்புச்செல்வியோ ஏதோ அவன் கொலை குத்தம் செய்தது போன்று தேம்பி தேம்பி அழுது கொண்டே நின்றிருந்தாள்
‘இப்போ நான் என்ன பண்ணிட்டேன்னு இப்படி தேம்பி தேம்பி அழறா’ என்று மனதில் நினைத்தான்.
“ஏய் எதுக்கு டி இப்போ இப்படி அழற நமக்கு குழந்தை வேண்டாமா” என்று அவன் கேட்க
“வேணும்” என்றாள் அவள் பதிலுக்கு தேம்பி கொண்டே
“இதெல்லாம் பண்ணாம எப்படி டி குழந்தை பிறக்கும்” என்றான்.
“என்ன பண்ணனும் நாளைக்கு வேணும்னா கோவிலுக்கு போய்ட்டு வேண்டிக்கிட்டு வருவோம்” என்றாள்.
“கோவிலுக்கு போனா குழந்தை வந்துடுமா” என்று அவன் கேட்டான்.
“ஆமா” என்றாள் அவள்
“இதை உனக்கு யார் சொன்னா?” என்று கேட்க
“பக்கத்து வீட்டு அக்கா” என்றாள்.
ருத்ரன் தலையிலேயே கை வைத்து கொண்டு அமர்ந்துவிட்டான்
‘இவளுக்கு ஏ பி சி டியே தெரியாது போலயே’ என்று மனதில் நினைத்தவன்.
“நீ எதாச்சும் படிச்சிருக்கியா?” என்று கேட்டான்
“பன்னிரெண்டாவது வரைக்கும் படிச்சிருக்கேன்” என்றாள்.
“பைத்தயக்காரி நீ ஸ்கூல்ல என்ன குரூப்” என்று கேட்டான்
“கம்ப்யூட்டர் சயின்ஸ்” என்றாள் அவள் அழுது கொண்டே.
‘சுத்தம்’ என்று நினைத்தவன்
“உன் பிரண்ட்ஸ் கிட்ட எப்போவாச்சும் குழந்தை எப்படி பிறக்கும்ன்னு கேட்டுருக்கியா” என்றான்.
“எனக்கு தான் பிரண்ட்ஸே இல்லையே” என்றாள்
‘இவளை’ என்று மனதில் நினைத்தவன் இவளுக்கு எப்படி சொல்லி புரிய வைக்க என்று மனதில் யோசித்து கொண்டே அமர்ந்து இருந்தான்.
“சரி வந்து படு” என்றான்
“நீங்கே எச்சை பண்ண மாட்டிங்களே” என்று கேட்க
“அம்மா தாயே உன் பக்கமே வர மாட்டேன் படு” என்று கூறிவிட்டு
விளக்கை அணைத்து விட்டு படுத்து கொண்டான்.
‘டேய் ருத்ரா இந்த ஜென்மத்துல உனக்கு ஒரு பிள்ளை குட்டி இல்லை ஒரு பூனை குட்டி கூட பொறக்காது
இதை எவன் கிட்டையாவது சொன்னா என்னை பத்தி என்ன நினைப்பான்
காலம் எப்படி போய்ட்டு இருக்கு இவன் இன்னும் குழந்தையாகவே இருக்காளே’ என்று நினைத்து கொண்டே உறக்கம் வராமல் தவித்துக் கொண்டிருந்தான்.
ஆனால் அவன் மனைவியோ இன்று நடந்த கலவரத்தில் உடல் அடித்து போட்டதை போன்று இருக்க அசதியில் அப்படியே உறங்கி போனாள்.
அன்புச்செல்வியும் பாவம் என்ன செய்வாள் ஒரு தாய் இருந்திருந்தாள் கூட எதாவது சொல்லி கொடுத்து வளர்த்து இருப்பார்.
மறுநாள் காலை தூங்கி எழுந்த
அன்பு என்ன செய்வது என்று தெரியாமல் படுக்கையிலேயே அமர்ந்து கொண்டிருந்தவள்.
பின் கீழே சமயலறைக்கு செல்ல அங்கே காலை உணவிற்க்கான வேலைகள் நடந்து கொண்டிருந்தது.
அதை பார்த்தவள் ஹாலில் இருந்த சோஃபாவில் வந்து அமர்ந்து கொண்டாள்
தன் முன்னே இருந்த டிவியை பார்த்தவள் ‘சரி டிவி பார்க்கலாம்’ என்று நினைத்து அதை உயிர்ப்பித்தாள்
சுட்டி டிவி வைத்து பார்க்க ஆரம்பித்தாள்.
ருத்ரன் இரவு வெகு நேரம் கண்விழித்ததால்
எழுந்து கொள்ள முடியாமல் கஷ்டப்பட்டு எழுந்தான் பக்கத்தில் அவன் மனைவியை தேட அவள் இல்லை என்றவுடன் ‘கீழே போய்ருப்பா’ என்று நினைத்தவன்
குளித்து உடை மாற்றி கீழே வந்தான்.
அவன் படிக்கட்டில் இறங்கி வரும் போது அவள் டிவி பார்த்து கொண்டிருப்பதை பார்த்தான்
அதில் சுட்டி டிவி ஓடிக் கொண்டு இருப்பதை பார்த்தவன் ‘சரியான பைத்தியகாரி’ என்று நினைத்தவன் எரிச்சலுடன் வந்து டிவியை அணைத்தான்.
ருத்ரனின் இந்த செயலில்
அன்பு கண்கள் கலங்க நின்றிருந்தாள் “ஏன் டி காலையில் எழுந்த உடனே குளிக்கிற பழக்கம் எல்லாம் உனக்கு கிடையாதா உங்கொப்பன் உனக்கு என்ன தான் சொல்லி கொடுத்து வளர்த்தானோ போய் குளி” என்று அவளை துரத்திவிட்டான்.
அன்புச்செல்வியோ அழுது கொண்டே தங்கள் அறைக்கு சென்றாள்.
அங்கிருந்த வேலைக்காரர்கள் இவனை பார்த்து கொண்டே நிற்க திரும்பி அவர்களை ஒரு முறை முறைத்து பார்க்க
அவரவர் அவர்கள் வேலையை செய்ய ஆரம்பித்தனர்.
மேலே சென்ற அன்பு அழுது கொண்டே ஒரு வழியாக குளித்து முடித்து வெளியே வந்தாள் புடவை எப்படி கட்டுவது என்று தெரியாமல் நின்றிருந்தாள்.
கீழே அவளுக்காக ருத்ரன் காத்திருந்தான் வெகு நேரமாகியும் வராததால்
‘என்ன இவளை இன்னும் காணும்’ என்று நினைத்து கொண்டே மேலே சென்று பார்த்தான்.
அவளோ புடவையுடன் கபடி விளையாடி கொண்டிருந்தாள்
“என்னடி பண்ணிட்டு இருக்க” என்று அவன் கோபத்துடன் கேட்க
“என்னங்க எனக்கு புடவை கட்ட தெரியாது” என்று கூறினாள்.
‘இவள் அப்பனை எந்த செருப்பால அடிக்கனும்ன்னே எனக்கு தெரியல’ என்று மனதில் நினைத்தவன்.
“இரு நான் ஹேல்ப் பண்றேன்” என்று அவள் அருகில் வந்தான்
போனில் யூடுயூப் எடுத்து பார்த்து கொண்டே கட்டி விட ஆரம்பித்தான் என்னதான் கடமையே கண்ணாக இருந்தாலும் மனைவியின் இந்த கோலத்தில் மயங்கி தான் போனான்.
அவளின் வெண்ணிற இடையில் தெரிந்த சிறிய மச்சத்தை பார்த்தவன் அவளிடம் மயங்கத்தான் செய்தான்.
அவள் உடலில் அவன் கை பட பட ருத்ரனோ உணர்ச்சி பெருக்கில் மிதந்து கொண்டு இருந்தான்
அவனும் ஆண் மகன் தானே அவனுக்கும் உணர்ச்சிகள் இருக்க தானே செய்யும்.
ருத்ரன் மற்ற விஷயங்களில் எப்படியோ பெண்கள் விஷயத்தில் யோக்கியன்
எந்த பெண்ணையும் இதுவரை தீண்டியது இல்லை.
ஆனால் அவன் மனைவியோ மரக்கட்டை போன்று எந்த வித உணர்ச்சியும் இல்லாமல் புடவை கட்டுவதையே பார்த்து கொண்டிருந்தாள்.
அவன் கட்டி முடிக்க “தேங்க்ஸ்சங்க” என்றாள்.
“அன்பு நான் புடவை கட்டி விடும் போது உனக்கு எதாச்சும் ஃபீல் ஆச்சா” என்று கேட்டான்.
“என்ன ஃபீல்லா ஆகும்” என்று அவள் அப்பாவியாக முகத்தை வைத்து கொண்டு கேட்க
‘இவளுக்கு ஹார்மோன்ஸ் எல்லாம் வொர்க்கே ஆகாதா’ என்று நினைத்தான்
“ஒன்னும் இல்லை” என்று சலித்து கொண்டே கூறினான்.
இருவரும் ஜோடியாக சாப்பிட வர
“பாப்பா நீயே புடவை கட்டிக்கிட்டியா” என்று கனகா கேட்க
“இல்லை அக்கா அவரு தான் கட்டிவிட்டாரு” என்று கூறினாள்.
கனகா ‘எப்படி விரப்பா சுத்தும் இந்த தம்பி பொண்டாட்டிக்கு புடவையெல்லாம் கட்டி விடுதா’ என்று மனதில் நினைத்து கொண்டே
ஒரு நமட்டு சிரிப்புடன் சமயலறைக்குள் சென்றார்.
‘இவள் வேற என் மானத்தை வாங்குறா’ என்று மனதில் நினைத்து கொண்டிருந்தான்.
இருவரும் டைனிங் டேபிளில் சாப்பிட அமர கனகா சாப்பாட்டை இருவர் தட்டிலும் பரிமாறினார்.
காலைக்கு இடியாப்பமும் ஆட்டுக்கால் பாயாவும் செய்திருந்தனர்.
தன் தட்டில் இருந்த ஆட்டுக்கால் பாயாவை பார்த்தவளுக்கு உமட்டி கொண்டு வந்தது திரும்பி ருத்ரனை பார்க்க அவன் அசால்ட்டாக உள்ளே தள்ளி கொண்டிருந்தான்.
அந்த வீட்டில் மூன்று வேளைக்கம் அசைவம் தான்
பாவம் இது அன்புக்கு தெரியாதே
அவள் அசைவ சாப்பாடு என்றாலே பத்து அடி தள்ளி நிற்பவள் பாவம் என்ன செய்ய போகிறாளோ.
“ஏய் சாப்பிடு டி” என்று ருத்ரன் கூற பயந்து கொண்டே ஒரு வாய் எடுத்து வாயில் வைத்து மென்று முழுங்க முழுதாக உமட்டிக் கொண்டு வர
அடக்க முடியாமல் வாஷ்பேஷனை நோக்கி ஓடினாள்.
‘என்னாச்சி இவளுக்கு’ என்று நினைத்தவன் அவள் பின்னே சென்று தலையை பிடித்து கொண்டான் அவளோ விடாமல் வாந்தி எடுத்து கொண்டு இருந்தாள் விட்டால் குடலே வெளியே வந்து விடும் அளவுக்கு வாந்தி எடுத்து கொண்டு இருந்தாள்.
முழுதாக அவள் வாந்தி எடுத்து முடிக்க அவளின் முகம் மற்றும் வாயை கழுவி விட்டவன்
“என்னாச்சி டி” என்று கேட்க.
அவளோ திணறி கொண்டே “எனக்கு நான் வெஜ் பிடிக்காதுங்க” என்றாள்
“இதை முன்னாடியே சொல்லி தொலைக்க வேண்டி தான” என்றான் கோபத்துடன்.
அவளை கூட்டி வந்து அமர வைத்தவன் “அக்கா வேற எதாச்சும் செஞ்சு எடுத்து வாங்க” என்று கனகாவிடம் கூற அவரும் சமையலறைக்குள் சென்றார்.
“ஏய் அன்பு என்னை பாரு” என்றான் அவள் திரும்பி அவனை பார்த்தாள்.
“நீ இனி வெறும் அன்புச்செல்வி கிடையாது
அன்புச்செல்விருத்ரபிரபு அந்த பெயருக்கு ஏத்த மாதிரி தைரியமா இருக்க பாரு,
நானே கத்தி மேலே நிக்கிறவன் எப்போ என்னை அடிச்சி தூக்கிட்டு என் இடத்துக்கு வரலாம்ன்னு ஒரு கூட்டமே கழுகு மாதிரி காத்துட்டு இருக்கு
என் பொண்டாட்டி நீ அப்போ எந்த அளவுக்கு தைரியமா துணிச்சலோட இருக்கனும்ன்னு
தெரியுமா எதுவா இருந்தாலும் வாயை திறந்து சொல்லு டி அப்போ தான எனக்கு தெரியும்” என்றான்.
கனகா உப்புமா செய்து எடுத்து வர இருவருமாக சாப்பிட்டு முடித்தனர்.
அன்புச்செல்வி கை கழுவி விட்டு வர “கோவிலுக்கு போலாமா” என்று ருத்ரன் கேட்டான் அவளும் சரி என தலையை ஆட்டினாள்.
இருவருமாக சேர்ந்து கோவிலுக்கு புறப்பட்டனர்
அந்த கோவிலில் ருத்ரனுக்கு ராஜ மரியாதை அளிக்கப்பட்டது.
ருத்ரன் அந்த ஐயரின் தட்டில் நான்கு ஐநூறு ரூபாய் தாளை காணிக்கையாக போட
அவர் சாமி கழுத்தில் இருந்த மாலையை எடுத்து வந்து அவனுக்கு அணிவித்தார்.
இருவருமாக கோவில் சுற்றிக் கொண்டு இருக்க அப்போது ருத்ரனின் அலைபேசி ஒலித்தது அவன் போனை எடுத்து கொண்டு தனியாக சென்றான்.
அன்புச்செல்வி அவனுக்காக நின்றிருந்தாள்.
அப்போது அவள் அருகில் வந்த ஒரு 30 வயது மதிக்கதக்க பெண்மணி “நீ ருத்ரன் பொண்டாட்டி தான” என்று கேட்டார்
அவளும் பதிலுக்கு “ஆமாம்” என்று கூறினாள்.
“நீயெல்லாம் நல்லா இருப்பியா இல்லை
உன் புருஷன் தான் நல்லா இருப்பானா என் குடும்பத்தை ஒன்னும் இல்லாம உன் புருஷன் சீரழிச்சானே உனக்கு பிள்ளை குட்டி எல்லாம் இருக்குமா
நீங்க நாசமா போய்டுவிங்க
அவன் மட்டும் பொண்டாட்டி பிள்ளைன்னு நிம்மதியா இருப்பானாம்
நான் மட்டும் என் புருஷன் இல்லாம அனாதையா சுத்தனுமா
உன் பூவும் பொட்டும் அழிஞ்சி போக இந்த கடவுளுக்கு கண்ணே இல்லையா” என்று அந்த பெண்மணி கண்ணீர் விட்டு கதற
அங்கே வந்தான் வேதா
“உனக்கு வேற வேலை இல்லை” என்று அந்த பெண்மணியை அழைத்து சென்றான்.
அன்பு அவர் கூறிய வார்த்தைகளை கேட்டு கண்ணீர் விட்டு கொண்டே நின்றிருந்தாள்.
அப்போது அவள் அருகில் வந்த ருத்ரன் வேதாவை அழைத்து
“யார் அது” என்று கேட்டான்.
“போன வாரம் போட்டோமே அந்த எம்.எல்.ஏ-வோட பொண்டாட்டி அண்ணா” என்றான்.
அவர்கள் பேசியதை கேட்ட அன்பு இருவரையும் பயத்துடனே பார்த்தது கொண்டே நின்றிருந்தாள்.
தொடரும்…
அன்புச்செல்வியோ ஏதோ அவன் கொலை குத்தம் செய்தது போன்று தேம்பி தேம்பி அழுது கொண்டே நின்றிருந்தாள்
‘இப்போ நான் என்ன பண்ணிட்டேன்னு இப்படி தேம்பி தேம்பி அழறா’ என்று மனதில் நினைத்தான்.
“ஏய் எதுக்கு டி இப்போ இப்படி அழற நமக்கு குழந்தை வேண்டாமா” என்று அவன் கேட்க
“வேணும்” என்றாள் அவள் பதிலுக்கு தேம்பி கொண்டே
“இதெல்லாம் பண்ணாம எப்படி டி குழந்தை பிறக்கும்” என்றான்.
“என்ன பண்ணனும் நாளைக்கு வேணும்னா கோவிலுக்கு போய்ட்டு வேண்டிக்கிட்டு வருவோம்” என்றாள்.
“கோவிலுக்கு போனா குழந்தை வந்துடுமா” என்று அவன் கேட்டான்.
“ஆமா” என்றாள் அவள்
“இதை உனக்கு யார் சொன்னா?” என்று கேட்க
“பக்கத்து வீட்டு அக்கா” என்றாள்.
ருத்ரன் தலையிலேயே கை வைத்து கொண்டு அமர்ந்துவிட்டான்
‘இவளுக்கு ஏ பி சி டியே தெரியாது போலயே’ என்று மனதில் நினைத்தவன்.
“நீ எதாச்சும் படிச்சிருக்கியா?” என்று கேட்டான்
“பன்னிரெண்டாவது வரைக்கும் படிச்சிருக்கேன்” என்றாள்.
“பைத்தயக்காரி நீ ஸ்கூல்ல என்ன குரூப்” என்று கேட்டான்
“கம்ப்யூட்டர் சயின்ஸ்” என்றாள் அவள் அழுது கொண்டே.
‘சுத்தம்’ என்று நினைத்தவன்
“உன் பிரண்ட்ஸ் கிட்ட எப்போவாச்சும் குழந்தை எப்படி பிறக்கும்ன்னு கேட்டுருக்கியா” என்றான்.
“எனக்கு தான் பிரண்ட்ஸே இல்லையே” என்றாள்
‘இவளை’ என்று மனதில் நினைத்தவன் இவளுக்கு எப்படி சொல்லி புரிய வைக்க என்று மனதில் யோசித்து கொண்டே அமர்ந்து இருந்தான்.
“சரி வந்து படு” என்றான்
“நீங்கே எச்சை பண்ண மாட்டிங்களே” என்று கேட்க
“அம்மா தாயே உன் பக்கமே வர மாட்டேன் படு” என்று கூறிவிட்டு
விளக்கை அணைத்து விட்டு படுத்து கொண்டான்.
‘டேய் ருத்ரா இந்த ஜென்மத்துல உனக்கு ஒரு பிள்ளை குட்டி இல்லை ஒரு பூனை குட்டி கூட பொறக்காது
இதை எவன் கிட்டையாவது சொன்னா என்னை பத்தி என்ன நினைப்பான்
காலம் எப்படி போய்ட்டு இருக்கு இவன் இன்னும் குழந்தையாகவே இருக்காளே’ என்று நினைத்து கொண்டே உறக்கம் வராமல் தவித்துக் கொண்டிருந்தான்.
ஆனால் அவன் மனைவியோ இன்று நடந்த கலவரத்தில் உடல் அடித்து போட்டதை போன்று இருக்க அசதியில் அப்படியே உறங்கி போனாள்.
அன்புச்செல்வியும் பாவம் என்ன செய்வாள் ஒரு தாய் இருந்திருந்தாள் கூட எதாவது சொல்லி கொடுத்து வளர்த்து இருப்பார்.
மறுநாள் காலை தூங்கி எழுந்த
அன்பு என்ன செய்வது என்று தெரியாமல் படுக்கையிலேயே அமர்ந்து கொண்டிருந்தவள்.
பின் கீழே சமயலறைக்கு செல்ல அங்கே காலை உணவிற்க்கான வேலைகள் நடந்து கொண்டிருந்தது.
அதை பார்த்தவள் ஹாலில் இருந்த சோஃபாவில் வந்து அமர்ந்து கொண்டாள்
தன் முன்னே இருந்த டிவியை பார்த்தவள் ‘சரி டிவி பார்க்கலாம்’ என்று நினைத்து அதை உயிர்ப்பித்தாள்
சுட்டி டிவி வைத்து பார்க்க ஆரம்பித்தாள்.
ருத்ரன் இரவு வெகு நேரம் கண்விழித்ததால்
எழுந்து கொள்ள முடியாமல் கஷ்டப்பட்டு எழுந்தான் பக்கத்தில் அவன் மனைவியை தேட அவள் இல்லை என்றவுடன் ‘கீழே போய்ருப்பா’ என்று நினைத்தவன்
குளித்து உடை மாற்றி கீழே வந்தான்.
அவன் படிக்கட்டில் இறங்கி வரும் போது அவள் டிவி பார்த்து கொண்டிருப்பதை பார்த்தான்
அதில் சுட்டி டிவி ஓடிக் கொண்டு இருப்பதை பார்த்தவன் ‘சரியான பைத்தியகாரி’ என்று நினைத்தவன் எரிச்சலுடன் வந்து டிவியை அணைத்தான்.
ருத்ரனின் இந்த செயலில்
அன்பு கண்கள் கலங்க நின்றிருந்தாள் “ஏன் டி காலையில் எழுந்த உடனே குளிக்கிற பழக்கம் எல்லாம் உனக்கு கிடையாதா உங்கொப்பன் உனக்கு என்ன தான் சொல்லி கொடுத்து வளர்த்தானோ போய் குளி” என்று அவளை துரத்திவிட்டான்.
அன்புச்செல்வியோ அழுது கொண்டே தங்கள் அறைக்கு சென்றாள்.
அங்கிருந்த வேலைக்காரர்கள் இவனை பார்த்து கொண்டே நிற்க திரும்பி அவர்களை ஒரு முறை முறைத்து பார்க்க
அவரவர் அவர்கள் வேலையை செய்ய ஆரம்பித்தனர்.
மேலே சென்ற அன்பு அழுது கொண்டே ஒரு வழியாக குளித்து முடித்து வெளியே வந்தாள் புடவை எப்படி கட்டுவது என்று தெரியாமல் நின்றிருந்தாள்.
கீழே அவளுக்காக ருத்ரன் காத்திருந்தான் வெகு நேரமாகியும் வராததால்
‘என்ன இவளை இன்னும் காணும்’ என்று நினைத்து கொண்டே மேலே சென்று பார்த்தான்.
அவளோ புடவையுடன் கபடி விளையாடி கொண்டிருந்தாள்
“என்னடி பண்ணிட்டு இருக்க” என்று அவன் கோபத்துடன் கேட்க
“என்னங்க எனக்கு புடவை கட்ட தெரியாது” என்று கூறினாள்.
‘இவள் அப்பனை எந்த செருப்பால அடிக்கனும்ன்னே எனக்கு தெரியல’ என்று மனதில் நினைத்தவன்.
“இரு நான் ஹேல்ப் பண்றேன்” என்று அவள் அருகில் வந்தான்
போனில் யூடுயூப் எடுத்து பார்த்து கொண்டே கட்டி விட ஆரம்பித்தான் என்னதான் கடமையே கண்ணாக இருந்தாலும் மனைவியின் இந்த கோலத்தில் மயங்கி தான் போனான்.
அவளின் வெண்ணிற இடையில் தெரிந்த சிறிய மச்சத்தை பார்த்தவன் அவளிடம் மயங்கத்தான் செய்தான்.
அவள் உடலில் அவன் கை பட பட ருத்ரனோ உணர்ச்சி பெருக்கில் மிதந்து கொண்டு இருந்தான்
அவனும் ஆண் மகன் தானே அவனுக்கும் உணர்ச்சிகள் இருக்க தானே செய்யும்.
ருத்ரன் மற்ற விஷயங்களில் எப்படியோ பெண்கள் விஷயத்தில் யோக்கியன்
எந்த பெண்ணையும் இதுவரை தீண்டியது இல்லை.
ஆனால் அவன் மனைவியோ மரக்கட்டை போன்று எந்த வித உணர்ச்சியும் இல்லாமல் புடவை கட்டுவதையே பார்த்து கொண்டிருந்தாள்.
அவன் கட்டி முடிக்க “தேங்க்ஸ்சங்க” என்றாள்.
“அன்பு நான் புடவை கட்டி விடும் போது உனக்கு எதாச்சும் ஃபீல் ஆச்சா” என்று கேட்டான்.
“என்ன ஃபீல்லா ஆகும்” என்று அவள் அப்பாவியாக முகத்தை வைத்து கொண்டு கேட்க
‘இவளுக்கு ஹார்மோன்ஸ் எல்லாம் வொர்க்கே ஆகாதா’ என்று நினைத்தான்
“ஒன்னும் இல்லை” என்று சலித்து கொண்டே கூறினான்.
இருவரும் ஜோடியாக சாப்பிட வர
“பாப்பா நீயே புடவை கட்டிக்கிட்டியா” என்று கனகா கேட்க
“இல்லை அக்கா அவரு தான் கட்டிவிட்டாரு” என்று கூறினாள்.
கனகா ‘எப்படி விரப்பா சுத்தும் இந்த தம்பி பொண்டாட்டிக்கு புடவையெல்லாம் கட்டி விடுதா’ என்று மனதில் நினைத்து கொண்டே
ஒரு நமட்டு சிரிப்புடன் சமயலறைக்குள் சென்றார்.
‘இவள் வேற என் மானத்தை வாங்குறா’ என்று மனதில் நினைத்து கொண்டிருந்தான்.
இருவரும் டைனிங் டேபிளில் சாப்பிட அமர கனகா சாப்பாட்டை இருவர் தட்டிலும் பரிமாறினார்.
காலைக்கு இடியாப்பமும் ஆட்டுக்கால் பாயாவும் செய்திருந்தனர்.
தன் தட்டில் இருந்த ஆட்டுக்கால் பாயாவை பார்த்தவளுக்கு உமட்டி கொண்டு வந்தது திரும்பி ருத்ரனை பார்க்க அவன் அசால்ட்டாக உள்ளே தள்ளி கொண்டிருந்தான்.
அந்த வீட்டில் மூன்று வேளைக்கம் அசைவம் தான்
பாவம் இது அன்புக்கு தெரியாதே
அவள் அசைவ சாப்பாடு என்றாலே பத்து அடி தள்ளி நிற்பவள் பாவம் என்ன செய்ய போகிறாளோ.
“ஏய் சாப்பிடு டி” என்று ருத்ரன் கூற பயந்து கொண்டே ஒரு வாய் எடுத்து வாயில் வைத்து மென்று முழுங்க முழுதாக உமட்டிக் கொண்டு வர
அடக்க முடியாமல் வாஷ்பேஷனை நோக்கி ஓடினாள்.
‘என்னாச்சி இவளுக்கு’ என்று நினைத்தவன் அவள் பின்னே சென்று தலையை பிடித்து கொண்டான் அவளோ விடாமல் வாந்தி எடுத்து கொண்டு இருந்தாள் விட்டால் குடலே வெளியே வந்து விடும் அளவுக்கு வாந்தி எடுத்து கொண்டு இருந்தாள்.
முழுதாக அவள் வாந்தி எடுத்து முடிக்க அவளின் முகம் மற்றும் வாயை கழுவி விட்டவன்
“என்னாச்சி டி” என்று கேட்க.
அவளோ திணறி கொண்டே “எனக்கு நான் வெஜ் பிடிக்காதுங்க” என்றாள்
“இதை முன்னாடியே சொல்லி தொலைக்க வேண்டி தான” என்றான் கோபத்துடன்.
அவளை கூட்டி வந்து அமர வைத்தவன் “அக்கா வேற எதாச்சும் செஞ்சு எடுத்து வாங்க” என்று கனகாவிடம் கூற அவரும் சமையலறைக்குள் சென்றார்.
“ஏய் அன்பு என்னை பாரு” என்றான் அவள் திரும்பி அவனை பார்த்தாள்.
“நீ இனி வெறும் அன்புச்செல்வி கிடையாது
அன்புச்செல்விருத்ரபிரபு அந்த பெயருக்கு ஏத்த மாதிரி தைரியமா இருக்க பாரு,
நானே கத்தி மேலே நிக்கிறவன் எப்போ என்னை அடிச்சி தூக்கிட்டு என் இடத்துக்கு வரலாம்ன்னு ஒரு கூட்டமே கழுகு மாதிரி காத்துட்டு இருக்கு
என் பொண்டாட்டி நீ அப்போ எந்த அளவுக்கு தைரியமா துணிச்சலோட இருக்கனும்ன்னு
தெரியுமா எதுவா இருந்தாலும் வாயை திறந்து சொல்லு டி அப்போ தான எனக்கு தெரியும்” என்றான்.
கனகா உப்புமா செய்து எடுத்து வர இருவருமாக சாப்பிட்டு முடித்தனர்.
அன்புச்செல்வி கை கழுவி விட்டு வர “கோவிலுக்கு போலாமா” என்று ருத்ரன் கேட்டான் அவளும் சரி என தலையை ஆட்டினாள்.
இருவருமாக சேர்ந்து கோவிலுக்கு புறப்பட்டனர்
அந்த கோவிலில் ருத்ரனுக்கு ராஜ மரியாதை அளிக்கப்பட்டது.
ருத்ரன் அந்த ஐயரின் தட்டில் நான்கு ஐநூறு ரூபாய் தாளை காணிக்கையாக போட
அவர் சாமி கழுத்தில் இருந்த மாலையை எடுத்து வந்து அவனுக்கு அணிவித்தார்.
இருவருமாக கோவில் சுற்றிக் கொண்டு இருக்க அப்போது ருத்ரனின் அலைபேசி ஒலித்தது அவன் போனை எடுத்து கொண்டு தனியாக சென்றான்.
அன்புச்செல்வி அவனுக்காக நின்றிருந்தாள்.
அப்போது அவள் அருகில் வந்த ஒரு 30 வயது மதிக்கதக்க பெண்மணி “நீ ருத்ரன் பொண்டாட்டி தான” என்று கேட்டார்
அவளும் பதிலுக்கு “ஆமாம்” என்று கூறினாள்.
“நீயெல்லாம் நல்லா இருப்பியா இல்லை
உன் புருஷன் தான் நல்லா இருப்பானா என் குடும்பத்தை ஒன்னும் இல்லாம உன் புருஷன் சீரழிச்சானே உனக்கு பிள்ளை குட்டி எல்லாம் இருக்குமா
நீங்க நாசமா போய்டுவிங்க
அவன் மட்டும் பொண்டாட்டி பிள்ளைன்னு நிம்மதியா இருப்பானாம்
நான் மட்டும் என் புருஷன் இல்லாம அனாதையா சுத்தனுமா
உன் பூவும் பொட்டும் அழிஞ்சி போக இந்த கடவுளுக்கு கண்ணே இல்லையா” என்று அந்த பெண்மணி கண்ணீர் விட்டு கதற
அங்கே வந்தான் வேதா
“உனக்கு வேற வேலை இல்லை” என்று அந்த பெண்மணியை அழைத்து சென்றான்.
அன்பு அவர் கூறிய வார்த்தைகளை கேட்டு கண்ணீர் விட்டு கொண்டே நின்றிருந்தாள்.
அப்போது அவள் அருகில் வந்த ருத்ரன் வேதாவை அழைத்து
“யார் அது” என்று கேட்டான்.
“போன வாரம் போட்டோமே அந்த எம்.எல்.ஏ-வோட பொண்டாட்டி அண்ணா” என்றான்.
அவர்கள் பேசியதை கேட்ட அன்பு இருவரையும் பயத்துடனே பார்த்தது கொண்டே நின்றிருந்தாள்.
தொடரும்…
Last edited:
Saranyakumar
Active member
அச்சோ பாவம் ருத்ரன் சுட்டி டிவி பார்க்கற புள்ளைய கல்யாணம் பண்ணி 2000 நோட்டு இப்ப இருக்குதா 
2000 நோட்டு இப்ப இருக்குதா
Mathykarthy
Well-known member
இந்த ஜென்மத்துல பிள்ளை குட்டி இல்லை பூனைக்குட்டி கூட பிறக்காது.... மிரட்டி கல்யாணம் பண்ணின இல்லை அனுபவி ராசா.... 
அன்பு பீலிங்ஸே இல்லன்னு சொல்லி ருத்ரனை பீல் பண்ண வச்சுட்டா....
மிரட்டி கல்யாணம் பண்ணின இல்லை அனுபவி ராசா.... அன்பு பீலிங்ஸே இல்லன்னு சொல்லி ருத்ரனை பீல் பண்ண வச்சுட்டா....
sanjana sakthi
Moderator
Edit pannidran maஅச்சோ பாவம் ருத்ரன் சுட்டி டிவி பார்க்கற புள்ளைய கல்யாணம் பண்ணி
sanjana sakthi
Moderator
அத்தியாயம் 6
“எந்த எம்.எல்.ஏ எனக்கு நியாபகமே இல்லையே டா” என்று ருத்ரன் யோசித்து கொண்டே கூறினான்.
“அட ஒரு கன்ஸ்ட்ரக்ஷன் மேட்டர்ல போட்டு தள்ளுனோமே மறந்திட்டிங்களா குள்ளமா குண்டா இருப்பானே எதிர் கட்சி எம்.எல்.ஏ அண்ணா” என்று வேதா கூறினான்.
“போன வாரம் ரெண்டு பேர போட்டோமே டா எவன்னே தெரியலையே டா” என்று ருத்ரன் யோசித்து கொண்டே இருந்தான்.
‘அடப்பாவி நியாபகம் கூட வரலன்னா அப்போ எத்தனை பேரோட உயிரடா எடுத்திங்க’ என்று மனதில் நினைத்து கொண்டிருந்தாள் அன்புச்செல்வி.
அவள் பயந்து கொண்டே நிற்பதை பார்த்த ருத்ரன்
“இதுக்கே பயந்தா எப்படி வா வீட்டுக்கு போலாம்” என்று அவளின் கைப்பிடித்து அழைத்து சென்றான்.
கோவிலில் இருந்து வெளியே வர அங்கே இருந்த அனைவரும் ஏதோ இவளை குறுகுறுவென பார்ப்பதை போன்று தோன்றியது.
அதை எதையும் கண்டுகொள்ளாமல் ருத்ரன் அவளை அழைத்து கொண்டு காரில் ஏறினான்.
கோவிலில் நின்றிருந்தவர்கள்
“எல்லா பாவத்தையும் பண்ணிட்டு
இவனுங்க எல்லாம் எப்படி தான் கோவிலுக்கு வந்து சாமி கும்பிடுறானுங்களோ தெரியலை” என்று ஒருத்தி கூறினாள்.
அதற்க்கு அவள் பக்கத்தில் இருந்த இன்னொருத்தி
“இவனையும் ஒருத்தி தைரியமா கல்யாணம் பண்ணிட்டு ஜோடியா எப்படி தான் வராளோ” என்று கூறினாள்.
“கடவுள் எல்லாத்தையும் பார்த்துக்கிட்டு தான இருக்காரு அதற்கான கூலி கொடுக்காமையா போய்டுவாரு
என்னவோ டி நாட்ல கெடுதல் பண்றவனுங்க தான் நல்லா இருக்கானுங்க்” என்றாள்.
வேதா காரை ஓட்டிக் கொண்டு வர “இன்னைக்கு என்ன பிளான் வேதா” என்று கேட்டான் ருத்ரன்.
“இப்போ வீட்டுக்கு போய்ட்டு நேரா கட்சி மீட்டிங் போறோம் அண்ணா
சொல்ல மறந்துட்டேன்
சங்கர் அண்ணா உங்களையும் அண்ணியையும் அவர் வீட்டுக்கு விருந்துக்கு வர சொன்னாரு” என்றான்.
“இதை நீ முன்னாடியே சொல்லிருக்க வேண்டியது தான டா நேரா அங்கயே போய்ருக்கலாமே” என்றான் ருத்ரன்.
“இல்லை அண்ணா அவரு சாய்ந்திரமா தான் உங்களை வர சொன்னாரு” என்றான்
“சரி டா” என்றான்.
அதற்க்குள் வீடு வந்து விட அன்புச்செல்வியை வாசலில் இறக்கி விட்டவன்
“அன்பு நீ வீட்டுக்கு போ
நான் சாய்ந்திரம் தான் வருவேன் ரெடியா இரு வெளியே போகனும்” என்றான்.
அவளும் சரி என்பதை போன்று தலையை ஆட்டிவிட்டு சென்றாள்.
அவன் கார் வீட்டை விட்டு மறையும் வரை பார்த்துக் கொண்டே வாசலில் நின்றிருந்தாள்.
அவன் சென்றவுடன்
அன்பு உள்ளே சென்று ஹாலில் இருந்த சோபாவில் அமர்ந்து கொண்டாள் அவள் மனதில் கோவிலில் இருந்த பெண்கள் தன்னை வித்தியாசமாக பார்த்தது தான் ஓடிக் கொண்டிருந்தது.
அப்போது “பாப்பா சாப்பிட எதாச்சும் வேணுமா” என்று கனகா கேட்டு கொண்டே அவள் அருகில் வர
“எதுவும் வேண்டாம் அக்கா” என்றவள் பேசாமல் அப்படியே அமர்ந்து கொண்டாள்.
பின் என்ன நினைத்தாளோ
“அக்கா இங்க வாங்களேன்” என்றாள்
“என்ன பாப்பா சாப்பிட எதாச்சும் வேணுமா” என்றார்.
“அதெல்லாம் ஒன்னும் வேண்டம் அக்கா உங்க கிட்ட ஒன்னு கேட்க்கனும்” என்று தயங்கி கொண்டே கூறினாள்.
“என்ன கேட்க்கனும் பாப்பா”
“அது அது அவரு ரொம்ப கெட்டவரா அக்கா” என்று தயங்கி கொண்டே கேட்டேவிட்டாள்.
“கண்ணு ருத்ரன் தம்பி யாருக்கு எப்படின்னுலாம் எனக்கு தெரியாது ஆனால் என்னை கேட்டா தங்கமான மனுஷன்னு தான் சொல்லுவேன்” என்றார்.
அவர் கூறியதை கேட்ட அன்பு அவரை ஆச்சரியத்துடன் பார்த்தாள்.
“என் ரெண்டு பொட்ட பிள்ளைங்களை படிக்க வைச்சு கட்டி கொடுத்த மகராசன்
அந்ந தம்பியை பத்தி தப்பா சொன்னா என் நாக்கு அழுகிடும்
அதுமட்டும் இல்லை படிக்கிற விஷயத்துல யார் வந்து உதவின்னு கேட்டாலும் உடனே உதவி பண்ணிடும் மா
அது வயசு பசங்க எல்லாம் வீட்ல ஒன்னு வெளியே ஒன்னு சுத்திட்டு இருக்குதுங்க
அந்த பிள்ளை எந்த பொண்ணையும் ஏறெடுத்து பார்த்து நான் பார்த்தேயில்லை மா” என்றார்.
அவர் கூறியதை கேட்டவள் பதிலுக்கு எதுவும் கூறாமல் அமைதியாக இருந்தாள்.
“இரு பாப்பா உள்ளே வேலை இருக்கு இதோ முடிச்சிட்டு வந்துட்றேன்” என்று அவர் உள்ளே சென்றுவிட்டார்.
அவர் கூறியதை கேட்டும் அவளின் மனம் குழம்ப தான் செய்தது
‘இவரு நல்லவரா கெட்டவரா’ என்று யோசித்து யோசித்தே அன்புக்கு தலைவலியே வந்துவிட்டது எழுந்து தங்கள் அறைக்கு சென்றவள் படுத்து உறங்க ஆரம்பித்தாள்.
மாலை ஒரு 4 மணி போல் வேலை முடித்து வந்த ருத்ரன்
அன்புச்செல்வியை தேடி தங்கள்
அறைக்குள் வந்தான்.
அவளோ நன்கு படுத்து உறங்கி கொண்டு இருந்தாள்
அவளை எழுப்ப மனம் இல்லாமல் குளியலறைக்குள் குளிக்க சென்றான்.
அவன் குளித்து முடித்து வருவதற்க்குள் அவள் தூங்கி எழுந்து அமர்ந்திருந்தாள்
“அன்பு எழுந்துட்டியா போய் குளிச்சிட்டு வா சங்கர் வீட்டுக்கு போகனும்” என்றான்.
அவள் குளிக்க செல்லும் முன் அவளின் கை பிடித்தவன்
அவள் கையில் ஒரு கவரை கொடுத்தான் “அன்பு உனக்கு சுடிதார் வாங்கிட்டு வந்தேன் இதை போட்டுக்கோ” என்று கொடுக்க அதை கையில் வாங்கியவள் குளிக்க சென்றாள்.
கருப்பில் மஞ்சள் நிறம் கலந்தது போன்ற ஒரு சுடிதார் அவளின் அளவுக்கு அது சரியாக தான் இருந்தது விலையை பார்க்க 2000
என்று இருந்தது.
அனபுச்செல்வி குளித்து கிளம்பி கீழே வர அவளை பார்த்தவன் என்ன ‘சின்ன பொண்ணு மாதிரி இருக்கா’ என்று மனதில் நினைத்தான்.
டேய் மாங்கா மடையா உண்மையாவே அவள் சின்னபிள்ளை தான் டா..
“கிளம்பலாமா” என்று ருத்ரன் கேட்க
“ம்ம்” என்று அவள் பதில் கூற
இருவரும் கிளம்பி சங்கரின் வீட்டிற்க்கு சென்றனர்.
சங்கர் இவனை போன்றே பெரிய ரவுடி கட்டப்பஞ்சாயத்து கொலை என அனைத்து வேலைகளையும் செய்பவன் அரசியலில் பெரிதாக விருப்பம் இல்லை என்பதால் ஒதுங்கியே இருக்கிறான்.
அவனுக்கு திருமணமாகி மனைவி மல்லிகா மற்றும் ஒரு மகன் இருக்கிறான் அவனுக்கு மூன்று வயதாகிறது.
சங்கரின் வீட்டின் வாசலில் கார் வந்து நிற்க்கும் போதே வாசலில் சங்கரும் மனைவி மல்லிகாவும் வந்து வரவேற்றனர்.
“வாங்க” என்று இருவரையும் அழைத்து சென்று உள்ளே அமர வைத்தனர்.
அன்புக்கு சங்கரை பார்த்தாலே பயமாக இருந்தது கருகருவென
நல்ல உயரமாக முறுக்கு மீசை வைத்து கொண்டு படத்தில் வரும் வில்லனை போன்று இருந்தான்.
ஆனால் அவன் மனைவியோ அவனுக்கு நேர் எதிராக பால் வண்ண நிறத்தில் மங்கலகரமாக
பணக்கார வீட்டு பெண்மணி போன்று இருந்தார்.
மல்லிகா இருவருக்கும் காபி எடுத்து வந்து கொடுக்க இருவருமாக குடித்து முடித்தனர்.
“ருத்ரா வா நாம தனியா போலாம் அவங்க ரெண்டு பேரும் பேசிக்கட்டும்” என்று சங்கர் ருத்ரனின் தோளில் கை போட்டு கூட்டி சென்றான்.
மல்லிகாவும் அன்புச் செல்வியும் மட்டுமே அங்கே எஞ்சி இருந்தனர்.
முதலில் மல்லிகா தான் பேச்சு கொடுத்தாள் “உனக்கு எந்த ஊரு அன்பு” என்று விசாரிக்க
“நான் மதுரை பக்கம் அக்கா” என்று பதில் கூறினாள்.
“நான் சென்னையே தான் அன்பு
நானும் சங்கரும் லவ் மேரேஜ்
எனக்கு ருத்ரனை சின்ன வயசுல இருந்தே தெரியும்” என்றாள் மல்லிகா.
“அப்படியா அக்கா” என்று அன்பு ஆச்சரியத்துடன் கேட்டாள்
“ஆமா அவன் பெரியப்பா பையன் தான் அவங்க அப்பாகிட்ட தான் என் வீட்டுக்காரர் வேலை பார்த்துட்டு இருந்தாரு
கட்டுனா இவரை தான் கட்டுவேன்னு அடம்பிடிச்சி கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டேன்” என்றாள் முகத்தில் பொலிவுடன்.
“அவரை பார்த்தா உங்களுக்கு பயமா இல்லையா” என்று அன்பு பாவமாக கேட்க
“என் புருஷன் கிட்ட எனக்கு என்ன பயம் அவரு பார்க்க தான் ஆள் விரப்பா சுத்துவாரு ஆனால் நல்ல மனுஷன்” என்றாள் சிரித்து கொண்டே மல்லிகா.
அவளை ஆச்சரியமாக பார்த்த அன்பு “உங்களுக்கு எத்தனை குழந்தைங்க அக்கா” என்று கேட்டாள்.
“ஒரே ஒரு பையன் தூங்கிட்டு இருக்கான்” என்றாள்.
“அவரும் குழந்தை வேணும்ன்னு
தான் சொல்லிட்டு இருக்காரு நீங்க எத்தனை தடவை போய் கோவில்ல வேண்டிக்கிட்டிங்க” என்றாள் அன்பு.
“எதுக்கு கோவிலுக்கு போகனும்” என்று மல்லிகா கேட்டாள்
“குழந்தை வேணும்ன்னா கோவிலுக்கு தான போகனும் அப்போ தான குழந்தை பிறக்கும்” என்றாள் அன்பு அப்பாவியாக.
‘இவள் என்ன சொல்லுறா’ என்று மனதில் நினைத்த மல்லிகா
“உங்க ரெண்டு பேருக்குள்ள எல்லாமே நல்லபடியா தான இருக்கு” என்று கேட்டாள் சந்தேகத்துடன் மல்லிகா.
“என்ன நல்லபடியா இருக்கு” என்று அன்பு சந்தேகத்துடன் கேட்டாள்
“அதான் மா மத்தது எல்லாம்” என்று மல்லிகா கேட்டாள்.
“எனக்கு புரியலையே அக்கா” என்றாள் அன்புச்செல்வி
‘சுத்தம் இவள் கூட எப்படி இந்த ருத்ரன் குடும்பம் நடத்துறான்’ என்று மனதில் நினைத்தாள்
மல்லிகா.
“சரி கடைசியா எப்போ தலைக்கு குளிச்ச” என்று கேட்டாள்
“நான் நேத்தும் குளிச்சேன் இன்னைக்கு காலையிலையும் குளிச்சேன்” என்றாள் அன்பு.
‘இவள் குழப்புறாளே’ என்று மனதில் நினைத்த மல்லிகா
அடுத்து ஏதோ கேட்க போக அதற்க்குள் ருத்ரனும் சங்கரும் அங்கே வந்துவிட மல்லிகாவால் எதுவும் கேட்க முடியவில்லை.
“என்ன மல்லிகா எவ்வளவு நேரம் ரெண்டு பேரும் பேசிட்டே இருப்பிங்க சாப்பாடு எடுத்து வை சாப்பிடலாம்” என்று சங்கர் கூறினான்.
மல்லிகா யோசனையுடனே இருவரையும் சாப்பிட அழைத்து சென்றாள்
டைனிங் டேபிளில்
ஓடுவது ஊர்வது நகர்வது என அனைத்தும் அடித்து விருந்தாக்கப்பட்டு இருந்தது.
ருத்ரனின் தட்டில் பரிமாறிய மல்லிகா அன்புச்செல்வியின் தட்டிலும் வைக்க போக
“அக்கா அவள் நான்வெஜ் சாப்பிட மாட்டா” என்றான் ருத்ரன்.
“அப்போ என்ன தான் பா உன் பொண்டாட்டி சாப்பிடுவா” என்று மல்லிகா கிண்டலாக கேட்க
“அந்த ரசம் சாதத்தை கொடு சாப்பிடுவா” என்றான் ருத்ரன்.
பின் நால்வரும் சாப்பிட்டு முடித்தனர்.
ருத்ரனும் அவன் மனைவியும் கிளம்ப அவர்களுக்கு புடவை வேஷ்டி சட்டை அதனுடன் தங்க மோதிரம் இரண்டை ஜோடியாக வைத்து தட்டில் வைத்து கொடுத்தனர் சங்கரும் அவன் மனைவியும்.
இருவரும் அவர்களின் காலில் விழுந்து கும்பிட “நல்லாருங்க” என்றான் சங்கர்.
அவர்கள் கிளம்பும் முன்
“ருத்ரா இங்கே ஒரு நிமிஷம் வாயேன்” என்று சமயலறையில் இருந்து மல்லிகா கூப்பிட “இதோ வரேன் அக்கா” என்று குரல் கொடுத்து கொண்டே ருத்ரன் அங்கே சென்றான்.
“சொல்லுக்கா” என்க
“என்ன டா உன் பொண்டாட்டி இன்னும் பால்வாடி பாப்பா வா இருக்கா” என்று மல்லிகா கேட்க
“அது எப்படி உனக்கு தெரியும்” என்றான் ருத்ரன் அதிர்ச்சியுடன்.
“எல்லாம் தெரியும்” என்றாள்
“ருத்ரா அவளை என் பிரெண்ட் ஒரு லேடி டாக்டர்
நித்யான்னு போரூர்ல இருக்காங்க அவங்க கிட்ட கூட்டி போ” என்றாள்.
“சரி நீ இதை மாமா கிட்ட சொல்லாத” என்றான்.
“சரி டா நீ கூட்டிட்டு போ நான் அவங்க கிட்ட கால் பண்ணி விஷயத்தை சொல்லிட்றேன்” என்றாள்.
பின் இருவருமாக வீட்டிற்க்கு கிளம்பி சென்றனர்.
தொடரும்….
“எந்த எம்.எல்.ஏ எனக்கு நியாபகமே இல்லையே டா” என்று ருத்ரன் யோசித்து கொண்டே கூறினான்.
“அட ஒரு கன்ஸ்ட்ரக்ஷன் மேட்டர்ல போட்டு தள்ளுனோமே மறந்திட்டிங்களா குள்ளமா குண்டா இருப்பானே எதிர் கட்சி எம்.எல்.ஏ அண்ணா” என்று வேதா கூறினான்.
“போன வாரம் ரெண்டு பேர போட்டோமே டா எவன்னே தெரியலையே டா” என்று ருத்ரன் யோசித்து கொண்டே இருந்தான்.
‘அடப்பாவி நியாபகம் கூட வரலன்னா அப்போ எத்தனை பேரோட உயிரடா எடுத்திங்க’ என்று மனதில் நினைத்து கொண்டிருந்தாள் அன்புச்செல்வி.
அவள் பயந்து கொண்டே நிற்பதை பார்த்த ருத்ரன்
“இதுக்கே பயந்தா எப்படி வா வீட்டுக்கு போலாம்” என்று அவளின் கைப்பிடித்து அழைத்து சென்றான்.
கோவிலில் இருந்து வெளியே வர அங்கே இருந்த அனைவரும் ஏதோ இவளை குறுகுறுவென பார்ப்பதை போன்று தோன்றியது.
அதை எதையும் கண்டுகொள்ளாமல் ருத்ரன் அவளை அழைத்து கொண்டு காரில் ஏறினான்.
கோவிலில் நின்றிருந்தவர்கள்
“எல்லா பாவத்தையும் பண்ணிட்டு
இவனுங்க எல்லாம் எப்படி தான் கோவிலுக்கு வந்து சாமி கும்பிடுறானுங்களோ தெரியலை” என்று ஒருத்தி கூறினாள்.
அதற்க்கு அவள் பக்கத்தில் இருந்த இன்னொருத்தி
“இவனையும் ஒருத்தி தைரியமா கல்யாணம் பண்ணிட்டு ஜோடியா எப்படி தான் வராளோ” என்று கூறினாள்.
“கடவுள் எல்லாத்தையும் பார்த்துக்கிட்டு தான இருக்காரு அதற்கான கூலி கொடுக்காமையா போய்டுவாரு
என்னவோ டி நாட்ல கெடுதல் பண்றவனுங்க தான் நல்லா இருக்கானுங்க்” என்றாள்.
வேதா காரை ஓட்டிக் கொண்டு வர “இன்னைக்கு என்ன பிளான் வேதா” என்று கேட்டான் ருத்ரன்.
“இப்போ வீட்டுக்கு போய்ட்டு நேரா கட்சி மீட்டிங் போறோம் அண்ணா
சொல்ல மறந்துட்டேன்
சங்கர் அண்ணா உங்களையும் அண்ணியையும் அவர் வீட்டுக்கு விருந்துக்கு வர சொன்னாரு” என்றான்.
“இதை நீ முன்னாடியே சொல்லிருக்க வேண்டியது தான டா நேரா அங்கயே போய்ருக்கலாமே” என்றான் ருத்ரன்.
“இல்லை அண்ணா அவரு சாய்ந்திரமா தான் உங்களை வர சொன்னாரு” என்றான்
“சரி டா” என்றான்.
அதற்க்குள் வீடு வந்து விட அன்புச்செல்வியை வாசலில் இறக்கி விட்டவன்
“அன்பு நீ வீட்டுக்கு போ
நான் சாய்ந்திரம் தான் வருவேன் ரெடியா இரு வெளியே போகனும்” என்றான்.
அவளும் சரி என்பதை போன்று தலையை ஆட்டிவிட்டு சென்றாள்.
அவன் கார் வீட்டை விட்டு மறையும் வரை பார்த்துக் கொண்டே வாசலில் நின்றிருந்தாள்.
அவன் சென்றவுடன்
அன்பு உள்ளே சென்று ஹாலில் இருந்த சோபாவில் அமர்ந்து கொண்டாள் அவள் மனதில் கோவிலில் இருந்த பெண்கள் தன்னை வித்தியாசமாக பார்த்தது தான் ஓடிக் கொண்டிருந்தது.
அப்போது “பாப்பா சாப்பிட எதாச்சும் வேணுமா” என்று கனகா கேட்டு கொண்டே அவள் அருகில் வர
“எதுவும் வேண்டாம் அக்கா” என்றவள் பேசாமல் அப்படியே அமர்ந்து கொண்டாள்.
பின் என்ன நினைத்தாளோ
“அக்கா இங்க வாங்களேன்” என்றாள்
“என்ன பாப்பா சாப்பிட எதாச்சும் வேணுமா” என்றார்.
“அதெல்லாம் ஒன்னும் வேண்டம் அக்கா உங்க கிட்ட ஒன்னு கேட்க்கனும்” என்று தயங்கி கொண்டே கூறினாள்.
“என்ன கேட்க்கனும் பாப்பா”
“அது அது அவரு ரொம்ப கெட்டவரா அக்கா” என்று தயங்கி கொண்டே கேட்டேவிட்டாள்.
“கண்ணு ருத்ரன் தம்பி யாருக்கு எப்படின்னுலாம் எனக்கு தெரியாது ஆனால் என்னை கேட்டா தங்கமான மனுஷன்னு தான் சொல்லுவேன்” என்றார்.
அவர் கூறியதை கேட்ட அன்பு அவரை ஆச்சரியத்துடன் பார்த்தாள்.
“என் ரெண்டு பொட்ட பிள்ளைங்களை படிக்க வைச்சு கட்டி கொடுத்த மகராசன்
அந்ந தம்பியை பத்தி தப்பா சொன்னா என் நாக்கு அழுகிடும்
அதுமட்டும் இல்லை படிக்கிற விஷயத்துல யார் வந்து உதவின்னு கேட்டாலும் உடனே உதவி பண்ணிடும் மா
அது வயசு பசங்க எல்லாம் வீட்ல ஒன்னு வெளியே ஒன்னு சுத்திட்டு இருக்குதுங்க
அந்த பிள்ளை எந்த பொண்ணையும் ஏறெடுத்து பார்த்து நான் பார்த்தேயில்லை மா” என்றார்.
அவர் கூறியதை கேட்டவள் பதிலுக்கு எதுவும் கூறாமல் அமைதியாக இருந்தாள்.
“இரு பாப்பா உள்ளே வேலை இருக்கு இதோ முடிச்சிட்டு வந்துட்றேன்” என்று அவர் உள்ளே சென்றுவிட்டார்.
அவர் கூறியதை கேட்டும் அவளின் மனம் குழம்ப தான் செய்தது
‘இவரு நல்லவரா கெட்டவரா’ என்று யோசித்து யோசித்தே அன்புக்கு தலைவலியே வந்துவிட்டது எழுந்து தங்கள் அறைக்கு சென்றவள் படுத்து உறங்க ஆரம்பித்தாள்.
மாலை ஒரு 4 மணி போல் வேலை முடித்து வந்த ருத்ரன்
அன்புச்செல்வியை தேடி தங்கள்
அறைக்குள் வந்தான்.
அவளோ நன்கு படுத்து உறங்கி கொண்டு இருந்தாள்
அவளை எழுப்ப மனம் இல்லாமல் குளியலறைக்குள் குளிக்க சென்றான்.
அவன் குளித்து முடித்து வருவதற்க்குள் அவள் தூங்கி எழுந்து அமர்ந்திருந்தாள்
“அன்பு எழுந்துட்டியா போய் குளிச்சிட்டு வா சங்கர் வீட்டுக்கு போகனும்” என்றான்.
அவள் குளிக்க செல்லும் முன் அவளின் கை பிடித்தவன்
அவள் கையில் ஒரு கவரை கொடுத்தான் “அன்பு உனக்கு சுடிதார் வாங்கிட்டு வந்தேன் இதை போட்டுக்கோ” என்று கொடுக்க அதை கையில் வாங்கியவள் குளிக்க சென்றாள்.
கருப்பில் மஞ்சள் நிறம் கலந்தது போன்ற ஒரு சுடிதார் அவளின் அளவுக்கு அது சரியாக தான் இருந்தது விலையை பார்க்க 2000
என்று இருந்தது.
அனபுச்செல்வி குளித்து கிளம்பி கீழே வர அவளை பார்த்தவன் என்ன ‘சின்ன பொண்ணு மாதிரி இருக்கா’ என்று மனதில் நினைத்தான்.
டேய் மாங்கா மடையா உண்மையாவே அவள் சின்னபிள்ளை தான் டா..
“கிளம்பலாமா” என்று ருத்ரன் கேட்க
“ம்ம்” என்று அவள் பதில் கூற
இருவரும் கிளம்பி சங்கரின் வீட்டிற்க்கு சென்றனர்.
சங்கர் இவனை போன்றே பெரிய ரவுடி கட்டப்பஞ்சாயத்து கொலை என அனைத்து வேலைகளையும் செய்பவன் அரசியலில் பெரிதாக விருப்பம் இல்லை என்பதால் ஒதுங்கியே இருக்கிறான்.
அவனுக்கு திருமணமாகி மனைவி மல்லிகா மற்றும் ஒரு மகன் இருக்கிறான் அவனுக்கு மூன்று வயதாகிறது.
சங்கரின் வீட்டின் வாசலில் கார் வந்து நிற்க்கும் போதே வாசலில் சங்கரும் மனைவி மல்லிகாவும் வந்து வரவேற்றனர்.
“வாங்க” என்று இருவரையும் அழைத்து சென்று உள்ளே அமர வைத்தனர்.
அன்புக்கு சங்கரை பார்த்தாலே பயமாக இருந்தது கருகருவென
நல்ல உயரமாக முறுக்கு மீசை வைத்து கொண்டு படத்தில் வரும் வில்லனை போன்று இருந்தான்.
ஆனால் அவன் மனைவியோ அவனுக்கு நேர் எதிராக பால் வண்ண நிறத்தில் மங்கலகரமாக
பணக்கார வீட்டு பெண்மணி போன்று இருந்தார்.
மல்லிகா இருவருக்கும் காபி எடுத்து வந்து கொடுக்க இருவருமாக குடித்து முடித்தனர்.
“ருத்ரா வா நாம தனியா போலாம் அவங்க ரெண்டு பேரும் பேசிக்கட்டும்” என்று சங்கர் ருத்ரனின் தோளில் கை போட்டு கூட்டி சென்றான்.
மல்லிகாவும் அன்புச் செல்வியும் மட்டுமே அங்கே எஞ்சி இருந்தனர்.
முதலில் மல்லிகா தான் பேச்சு கொடுத்தாள் “உனக்கு எந்த ஊரு அன்பு” என்று விசாரிக்க
“நான் மதுரை பக்கம் அக்கா” என்று பதில் கூறினாள்.
“நான் சென்னையே தான் அன்பு
நானும் சங்கரும் லவ் மேரேஜ்
எனக்கு ருத்ரனை சின்ன வயசுல இருந்தே தெரியும்” என்றாள் மல்லிகா.
“அப்படியா அக்கா” என்று அன்பு ஆச்சரியத்துடன் கேட்டாள்
“ஆமா அவன் பெரியப்பா பையன் தான் அவங்க அப்பாகிட்ட தான் என் வீட்டுக்காரர் வேலை பார்த்துட்டு இருந்தாரு
கட்டுனா இவரை தான் கட்டுவேன்னு அடம்பிடிச்சி கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டேன்” என்றாள் முகத்தில் பொலிவுடன்.
“அவரை பார்த்தா உங்களுக்கு பயமா இல்லையா” என்று அன்பு பாவமாக கேட்க
“என் புருஷன் கிட்ட எனக்கு என்ன பயம் அவரு பார்க்க தான் ஆள் விரப்பா சுத்துவாரு ஆனால் நல்ல மனுஷன்” என்றாள் சிரித்து கொண்டே மல்லிகா.
அவளை ஆச்சரியமாக பார்த்த அன்பு “உங்களுக்கு எத்தனை குழந்தைங்க அக்கா” என்று கேட்டாள்.
“ஒரே ஒரு பையன் தூங்கிட்டு இருக்கான்” என்றாள்.
“அவரும் குழந்தை வேணும்ன்னு
தான் சொல்லிட்டு இருக்காரு நீங்க எத்தனை தடவை போய் கோவில்ல வேண்டிக்கிட்டிங்க” என்றாள் அன்பு.
“எதுக்கு கோவிலுக்கு போகனும்” என்று மல்லிகா கேட்டாள்
“குழந்தை வேணும்ன்னா கோவிலுக்கு தான போகனும் அப்போ தான குழந்தை பிறக்கும்” என்றாள் அன்பு அப்பாவியாக.
‘இவள் என்ன சொல்லுறா’ என்று மனதில் நினைத்த மல்லிகா
“உங்க ரெண்டு பேருக்குள்ள எல்லாமே நல்லபடியா தான இருக்கு” என்று கேட்டாள் சந்தேகத்துடன் மல்லிகா.
“என்ன நல்லபடியா இருக்கு” என்று அன்பு சந்தேகத்துடன் கேட்டாள்
“அதான் மா மத்தது எல்லாம்” என்று மல்லிகா கேட்டாள்.
“எனக்கு புரியலையே அக்கா” என்றாள் அன்புச்செல்வி
‘சுத்தம் இவள் கூட எப்படி இந்த ருத்ரன் குடும்பம் நடத்துறான்’ என்று மனதில் நினைத்தாள்
மல்லிகா.
“சரி கடைசியா எப்போ தலைக்கு குளிச்ச” என்று கேட்டாள்
“நான் நேத்தும் குளிச்சேன் இன்னைக்கு காலையிலையும் குளிச்சேன்” என்றாள் அன்பு.
‘இவள் குழப்புறாளே’ என்று மனதில் நினைத்த மல்லிகா
அடுத்து ஏதோ கேட்க போக அதற்க்குள் ருத்ரனும் சங்கரும் அங்கே வந்துவிட மல்லிகாவால் எதுவும் கேட்க முடியவில்லை.
“என்ன மல்லிகா எவ்வளவு நேரம் ரெண்டு பேரும் பேசிட்டே இருப்பிங்க சாப்பாடு எடுத்து வை சாப்பிடலாம்” என்று சங்கர் கூறினான்.
மல்லிகா யோசனையுடனே இருவரையும் சாப்பிட அழைத்து சென்றாள்
டைனிங் டேபிளில்
ஓடுவது ஊர்வது நகர்வது என அனைத்தும் அடித்து விருந்தாக்கப்பட்டு இருந்தது.
ருத்ரனின் தட்டில் பரிமாறிய மல்லிகா அன்புச்செல்வியின் தட்டிலும் வைக்க போக
“அக்கா அவள் நான்வெஜ் சாப்பிட மாட்டா” என்றான் ருத்ரன்.
“அப்போ என்ன தான் பா உன் பொண்டாட்டி சாப்பிடுவா” என்று மல்லிகா கிண்டலாக கேட்க
“அந்த ரசம் சாதத்தை கொடு சாப்பிடுவா” என்றான் ருத்ரன்.
பின் நால்வரும் சாப்பிட்டு முடித்தனர்.
ருத்ரனும் அவன் மனைவியும் கிளம்ப அவர்களுக்கு புடவை வேஷ்டி சட்டை அதனுடன் தங்க மோதிரம் இரண்டை ஜோடியாக வைத்து தட்டில் வைத்து கொடுத்தனர் சங்கரும் அவன் மனைவியும்.
இருவரும் அவர்களின் காலில் விழுந்து கும்பிட “நல்லாருங்க” என்றான் சங்கர்.
அவர்கள் கிளம்பும் முன்
“ருத்ரா இங்கே ஒரு நிமிஷம் வாயேன்” என்று சமயலறையில் இருந்து மல்லிகா கூப்பிட “இதோ வரேன் அக்கா” என்று குரல் கொடுத்து கொண்டே ருத்ரன் அங்கே சென்றான்.
“சொல்லுக்கா” என்க
“என்ன டா உன் பொண்டாட்டி இன்னும் பால்வாடி பாப்பா வா இருக்கா” என்று மல்லிகா கேட்க
“அது எப்படி உனக்கு தெரியும்” என்றான் ருத்ரன் அதிர்ச்சியுடன்.
“எல்லாம் தெரியும்” என்றாள்
“ருத்ரா அவளை என் பிரெண்ட் ஒரு லேடி டாக்டர்
நித்யான்னு போரூர்ல இருக்காங்க அவங்க கிட்ட கூட்டி போ” என்றாள்.
“சரி நீ இதை மாமா கிட்ட சொல்லாத” என்றான்.
“சரி டா நீ கூட்டிட்டு போ நான் அவங்க கிட்ட கால் பண்ணி விஷயத்தை சொல்லிட்றேன்” என்றாள்.
பின் இருவருமாக வீட்டிற்க்கு கிளம்பி சென்றனர்.
தொடரும்….
Saranyakumar
Active member
பால்வாடி டப்பாவா ருத்ரன் நல்லவனா, கெட்டவனான்னு குழம்பி போய் இருக்கா
ருத்ரன் நல்லவனா, கெட்டவனான்னு குழம்பி போய் இருக்காsanjana sakthi
Moderator
அத்தியாயம் 7
மறுநாள் அன்புச்செல்வி நன்கு உறங்கி கொண்டு இருந்தாள்
வெளியே யாரோ கூச்சலிடும் சத்தம் கேட்ட மெல்ல கண்விழித்தாள்.
பக்கத்தில் ருத்ரனை தேட
அவன் அங்கே இல்லை என்றவுடன் எழுந்து கீழே வந்தாள் அப்போதும் சத்தம் கேட்க ‘யாரோ கத்துற மாதிரி இருக்கே’ என்று மனதில் நினைத்து கொண்டே வெளியே வந்தாள்.
கேட்டின் வெளியே அவளின் தந்தை ஈஸ்வரன் செக்யூரிட்டியுடன் சண்டையிட்டு கொண்டு இருந்தார்.
“என் பொண்ணு தான் உள்ளே இருக்கா என்னை பார்க்க விடுடா” என்று கத்தி கொண்டே இருக்க அவரை பார்த்த அன்பு
“அப்பா” என்று கத்திக்கொண்டே ஓடி வந்தாள்.
“அவரு என் அப்பா உள்ளே விடுங்க” என்று கூறியவுடன் தான் அந்த செக்யூரிட்டி அவரை உள்ளே அனுமதித்தான்.
“அம்மாடி எப்படி இருக்க” என்று அவர் கேட்க
“உள்ள வாங்க பா” என்று அவரின் கைப்பிடித்து வீட்டின் உள்ளே அழைத்து சென்றாள்.
அந்த வீட்டின் உள்ளே வந்த ஈஸ்வரன் வீட்டை பார்த்தே மலைத்து போய் நின்றுவிட்டார்.
ருத்ரன் அப்போது தான் ஜீம்மில் வொர்க் அவுட்டை முடித்துவிட்டு வந்தான்.
ஈஸ்வரனை பார்த்தவன் எதுவும் பேசாமல் முறைத்து கொண்டே சோஃபாவில் அமர்ந்தான்.
“கனகா அக்கா காபி எடுத்து வாங்க” என்று குரல் கொடுக்க
கனகா காபியுடன் அங்கே வந்து சேர்ந்தார்.
ஈஸ்வரன் ருத்ரனை பார்த்தவுடன் எதுவும் பேசாமல் அமைதியாக நின்றிருந்தார்.
கனகா கொடுத்த காபியை குடித்து கொண்டிருந்தவன் ஈஸ்வரனை உட்கார கூட சொல்லவில்லை.
ஈஸ்வரனே தான் முதலில் பேச ஆரம்பித்தார் “எப்படி இருக்கிங்க மாப்பிள்ளை” என்று கேட்க
“ம்ம்” என்று மட்டும் பதில் கூறினான்.
பின் அவரே தயங்கி கொண்டு
“மாப்பிள்ளை அன்னைக்கு நடந்தது எதையும் மனசுல வச்சிக்காமா நீங்களும் அன்பும் மறுவீட்டுக்கு ஊருக்கு வரனும்
ஊர்ல சொந்தக்காரங்க எல்லாம் உங்களை பார்க்கனும்ன்னு சொல்றாங்க ஒரு நாலு நாள் பிள்ளையை கூட்டிட்டு வந்து தங்கிட்டு போனா நல்லா இருக்கும்” என்றார்.
அவர் கூறியதை கேட்டவன் முழுதாக காபியை குடித்துவிட்டு
நிதானமாக பேச ஆரம்பித்தான்
“இங்கேயே நிறைய வேலை இருக்கு
எப்போ நான் ஃப்ரியா இருக்கனோ அப்போ உங்க பொண்ணை கூட்டிட்டு வரேன்
இப்போ வேற எதாச்சும் பேசனுமா” என்று கேட்டான் புருவத்தை உயர்த்தி
அவரோ இல்லை என்பது போல் தலையசைத்தார்.
“சரி அன்பு நாம கொஞ்சம் வெளியே போகனும் சீக்கிரமா போய் கிளம்பு” என்று கூறியவன்
கையில் போனை எடுத்து கொண்டு வெளியே சென்றான்.
“அம்மாடி மாப்பிள்ளை கிட்ட சொல்லி கொஞ்சம் ஊருக்கு வந்துட்டு போ மா” என்றார் ஈஸ்வரன்.
அவளோ கண்கள் கலங்க
“சரி பா” என்றாள்
“அப்போ நான் கிளம்புறேன் மா” என்று கிளம்ப போக
“அப்பா சாப்பிட்டு போங்க” என்றாள்
“இல்லை பரவாயில்லை மா” என்று கூறிவிட்டு அங்கிருந்து சென்றார்.
தன் தந்தையையே யாரோ ஒரு மூன்றாவது மனிதனை போன்று பார்க்க வேண்டியதாக இருக்கிறதே என்று தன் நிலையை எண்ணி மனதில் வருந்தினாள் அன்புச்செல்வி.
அன்புச்செல்வி தன் தந்தை செல்வதை பார்த்து கொண்டே நின்றிருந்தாள்
அவளுக்கும் ஊருக்கு செல்ல வேண்டும் என்று தான் தோன்றியது
ஆனால் ருத்ரன் அனுமதிக்க மாட்டானே.
அப்போது ருத்ரன் “அன்பு” என்று அழைக்க அவளோ “இதோ வரேங்க” என்று கண்களை துடைத்து கொண்டு தங்கள் அறை நோக்கி ஓடினாள்.
“டாக்டர் கிட்ட போகனும் பத்து மணிக்கு அப்பாயின்ட்மென்ட் இருக்கு சீக்கிரம் கிளம்பு” என்றான்.
“எதுக்குங்க உங்களுக்கு உடம்பு எதுவும் சரியில்லையா” என்று கேட்டாள்
“சொன்னா சொன்னதை மட்டும் செய் கேள்வி கேட்க்குற வேலையெல்லாம் வைச்சிக்காத புரிஞ்சுதா” என்றான் அவளை முறைத்து கொண்டே.
அவளும் புரிந்தது என்பதை போன்று தலையை ஆட்டிவிட்டு கிளம்பினாள்.
இந்த முறை அவனை உதவிக்கு அழைக்காமல் தானே தட்டுத்தடுமாறி புடவையை கட்டி முடித்தவள் கீழே இறங்கி வந்தாள்.
பின் இருவருமாக கிளம்பி பிரபல மருத்துவமனை ஒன்றிற்க்கு சென்றனர்.
அங்கே ரிசப்ஷனில் “பேஷன்ட் நேம் என்ன?” என்று அந்த பெண்மணி கேட்க
“அன்புச்செல்வி” என்றான் ருத்ரன்.
அதை கேட்ட அன்புச்செல்வி ஒரு கணம் அதிர்ந்துவிட்டாள்
‘என்னை எதுக்காக இங்கே கூட்டிட்டு வந்தாரு’ என்று மனதில் நினைத்தவள் பயந்து கொண்டே அவனுடன் சென்றாள்.
மருந்துவரின் அறையின் உள்ளே
“எக்ஸ் கியூஸ் மீ” என்று கேட்டுக் கொண்டு ருத்ரன் தன் மனைவியுடன் அந்த அறையின் உள்ளே நுழைந்தான்.
“வாங்க உட்காருங்க மிஸ்டர் என்ன பிரச்சனை” என்று அந்த மருத்ததுவர் கேட்க.
“டாக்டர் நான் மல்லிகாவோட பிரதர் ருத்ரன்” என்று அவன் கூற
“நீங்க தானா அது
மிஸ்டர் ருத்ரன் நீங்க கொஞ்சம் வெளியே இருங்க உங்க மனைவிக்கிட்ட பேசிட்டு உங்களை கூப்புட்றேன்” என்றார்.
“ஓகே டாக்டர்” என்று கூறிய ருத்ரன் வெளியே சென்றான்
அன்புச்செல்வி பயந்து கொண்டே அங்கே அமர்ந்து இருந்தாள்.
ஒரு அரை மணி நேரம் கழித்து மீண்டும் மருத்துவர் அவனை உள்ளே அழைக்க ருத்ரனும் உள்ளே சென்றான்.
“மிஸ்டர் ருத்ரன் உங்களோட மேரேஜ் அரேன்ஜ் மேரேஜ்ஜா இல்லை லவ் மேரேஜ்ஜா?” என்று கேட்டார்.
“அரேன்ஜ் மேரேஜ் டாக்டர்” என்றான் ருத்ரன்
“உங்க வயசு என்ன மிஸ்டர்” என்று கேட்டார்
“28 டாக்டர்” என்றான்.
“ஓ மை காட் பத்து வயசு வித்தியாசமா” என்று கேட்டவர்
“ஏன் மா இது உனக்கு கட்டாய கல்யாணமா” என்று அன்புச்செல்வியை பார்த்து கேட்க அவளோ பயத்துடன் ருத்ரனை பார்த்து கொண்டிருந்தாள்.
ருத்ரனுக்கு உடனே கோபம் வந்துவிட்டது “டாக்டர் நாங்க இங்கே வந்தது என்னோட மனைவி நார்மலா இருக்காங்களா அவங்களால குழந்தை பெத்துக்க முடியும்மான்னு கேட்க்கத்தான்
அதை விட்டுட்டு நீங்க வேற ஏதோ பேசிட்டு இருக்கிங்க” என்றான் கோபத்துடன்.
“அவங்க நார்மலா தான் இருக்காங்க மிஸ்டர் பிரீயட்ஸ் சைக்கிள் கூட நார்மல் தான்
பட் இது குழந்தை பெத்துக்குறதுக்கான வயசு இல்லை அவங்களும் வீக்கா இருக்காங்க மே பி நீங்க ஒன் ஆர் டூ இயர்ஸ்க்கு அப்புறம் ட்ரை பண்ணுங்க” என்று கூறினார்.
“அவ்வளவு நாள்லாம் என்னால வெயிட் பண்ண முடியாது டாக்டர் நானே கத்தி மேலே நிக்கிறவன் என் வாழ்க்கையே இப்போவோ அப்போவோன்னு ஓடிட்டு இருக்கு எனக்கு கண்டிப்பா ஒரு குழந்தை வேணும்” என்றான்.
“மிஸ்டர் ஏன் புரிஞ்சிக்க மாட்றிங்க நீங்க இவ்வளவு வயசு வித்தியாசத்துல கல்யாணம் பண்ணுனதே தப்பு
உங்க மனைவிக்கு செகஸ்ல இன்னும் ஏ பி சி டியே தெரியல” என்று அவர் கூற.
“மேடம் உங்க பெயர் நித்யா தான
உங்க வீட்டுக்காரர் பெயர் முரளி சிவில் இன்ஜினியர் கரெக்டா
இப்போ மயிலாப்பூர்ல இருக்க ஒரு கன்ஸ்ட்ரக்ஷன்ல வேலை பார்த்ததுட்டு இருக்காரு
அங்கே தான் என் ஆளுங்கலும் இருக்காங்க
இப்போ திடீர்னு உங்க வீட்டுக்கார் நாலாவது மாடியில் இருந்து விழுந்துட்டாருன்னா போன் வந்தா என்ன பண்ணுவிங்க” என்று ருத்ரன் சிரித்து கொண்டே அவரை பார்த்து பேச அவர் அதிர்ந்தேவிட்டார்.
“அதுமட்டும் இல்லை நீங்க தாம்பரத்துல இன்னொரு பிரான்ஜ் ஒன்னு ஓபன் பண்ண போறிங்களாமே அந்த ஹாஸ்பிட்டலை திடீர்னு வந்து யாராவது வந்து சீல் வச்சிட்டா என்ன பண்ணுவிங்க கஷ்டம் தான மேடம்” என்று சாதாரணமாக கூறினான்.
அதை கேட்ட மருத்துவர் வாயடைத்து போய் அமர்ந்திருந்தார்.
“இப்போ நான் என்ன பண்ணலாம்ன்னு மட்டும் சொல்றிங்களா மேடம்” என்று அவர் முன் ருத்ரன் சொடக்கிட
நித்யா சுயநினைவிற்க்கு வந்தார்
“ஒன்னும் பிராப்ளம் இல்லை சார் நீங்க தாராளமா பேபிக்கு ட்ரை பண்ணுங்க பட் அந்த பொண்ணை நல்லா சாப்பிட சொல்லுங்க நான் சில விட்டமின் டேப்லட்ஸ் எல்லாம் தரேன் அதை கொடுங்க” என்றார்.
“ஓகே டாக்டர் வேற என்ன பண்ணனும்” என்றான்.
“மிஸ்டர் ருத்ரன் இன்ட்டிமஸி பத்திலாம் நீங்க தான் கொஞ்சம் கொஞ்சமா அவங்களுக்கு சொல்லி தரனும்
நம்ம ஊர்ல யாரும் இதை பத்தி எல்லாம் சொல்லி தர மாட்டாங்க
அப்புறம் சில நாள் எல்லாம் நோட் பண்ணி தரேன் அன்னைக்கு இன்டர்கோர்ஸ்ல இருக்க பாருங்க” என்று அவர் பயத்துடனே கூறி முடித்தார்
சீட்டில் மருந்துகளின் பெயர்களை எழுதி கொடுத்து அனுப்பினார்.
“ரொம்ப நன்றி மேடம்” என்று கூறிய ருத்ரன் அன்புச்செல்வியை அழைத்து கொண்டு வெளியே சென்றான்.
அவன் சென்றவுடன் தான் மருத்துவர் மூச்சே விட்டார்
வியர்த்து வடிய அமர்ந்து இருந்தவர் தன் முன்னே கிளாஸில் இருந்த தண்ணீரை எடுத்து பருக ஆரம்பித்தார்.
ருத்ரன் பேசியதை கேட்ட அன்புச்செல்வி மருத்துவரை விட அதிகமாக பயந்து போனாள்.
அதே பயத்துடனே அவனுடன் வீடு வந்து சேர்ந்தாள்.
ருத்ரன் வீட்டின் உள்ளே நுழைய சரியாக அவன் அலைபேசி ஒலிக்க ஆரம்பித்தது
மல்லிகா தான் அழைத்து இருந்தாள்.
அதை எடுத்து காதில் வைக்க
கேட்கவே முடியாத அளவுக்கு அவனை திட்ட ஆரம்பித்தாள்
ஒரு கட்டத்திற்க்கு மேல் பொருமை இழந்தவன்
“ஏய் எதுக்கு இப்படி கத்துற” என்று கேட்க
“ஏன் டா அந்த டாக்டரை என்ன பண்ண அவள் எனக்கு போன் பண்ணி எப்படி திட்டுனா தெரியுமா அஞ்சு வருஷ நட்பு டா ஒரே நாள்ல ஒன்னும் இல்லாம பண்ணிட்ட” என்று அவனை திட்டினாள்.
“அக்கா நான் எதுவும் பண்ணல
அந்த பொம்பள தான் ரொம்ப ஓவரா பேசுச்சி” என்றான்
“டேய் எனக்கு உன்னை பத்தி தெரியாது” என்று அவனை திட்டி தீர்த்து போனை வைத்தாள் மல்லிகா.
ருத்ரன் போனை வைத்துவிட்டு தன் அறைக்குள் நுழைய
“என்னங்க” என்றாள் அன்புச்செல்வி.
“ம்ம்” என்றான் ருத்ரன் உடை மாற்றி கொண்டே
“ஒரே ஒரு தடவை ஊருக்கு போய்ட்டு வரலாமா” என்று கேட்டாள் பாவமாக முகத்தை வைத்து கொண்டு.
“டைம் இல்லை டி இங்கே இருக்க வேலையை பார்க்கவே ஆள் இல்லை” என்று கூறினான்.
“என்னை ஒரு தடவை மட்டும் கூட்டிட்டு போங்க பிளீஸ்” என்றாள்
“உன்னை கூட்டிட்டு போனா எனக்கு என்ன லாபம்” என்று வேண்டுமென்றே கேட்டான் ருத்ரன்.
“நீங்க என்ன சொன்னாலும் செய்யுறேங்க” என்றாள் அன்பு
“என்ன சொன்னாலும் செய்வியா நல்லா யோசிச்சுக்கோ” என்றான்.
“கண்டிப்பா என்னை ஊருக்கு மட்டும் கூட்டிட்டு போங்க நீங்க என்ன சொன்னாலும் செய்வேன்” என்றாள்
“எனக்கு குழந்தை வேணும்” என்றான் அவன் அவளை மையலுடன் பார்த்து கொண்டே.
“குழந்தை தான பெத்துக்கலாம்” என்றாள் அன்புச்செல்வி சாதரணமாக
“அப்போ சரி இன்னைக்கே கிளம்புவோம்” என்றான் ருத்ரன் குறும்புட
ன்.
அவளோ தன் முப்பத்தி இரண்டு பற்களும் தெரிய சிரித்து கொண்டே “சரிங்க” என்று துள்ளிக்குதித்து கொண்டே அங்கிருந்து ஓடினாள்.
இது எங்கே போய் முடிய போகுதோ..?
தொடரும்….
மறுநாள் அன்புச்செல்வி நன்கு உறங்கி கொண்டு இருந்தாள்
வெளியே யாரோ கூச்சலிடும் சத்தம் கேட்ட மெல்ல கண்விழித்தாள்.
பக்கத்தில் ருத்ரனை தேட
அவன் அங்கே இல்லை என்றவுடன் எழுந்து கீழே வந்தாள் அப்போதும் சத்தம் கேட்க ‘யாரோ கத்துற மாதிரி இருக்கே’ என்று மனதில் நினைத்து கொண்டே வெளியே வந்தாள்.
கேட்டின் வெளியே அவளின் தந்தை ஈஸ்வரன் செக்யூரிட்டியுடன் சண்டையிட்டு கொண்டு இருந்தார்.
“என் பொண்ணு தான் உள்ளே இருக்கா என்னை பார்க்க விடுடா” என்று கத்தி கொண்டே இருக்க அவரை பார்த்த அன்பு
“அப்பா” என்று கத்திக்கொண்டே ஓடி வந்தாள்.
“அவரு என் அப்பா உள்ளே விடுங்க” என்று கூறியவுடன் தான் அந்த செக்யூரிட்டி அவரை உள்ளே அனுமதித்தான்.
“அம்மாடி எப்படி இருக்க” என்று அவர் கேட்க
“உள்ள வாங்க பா” என்று அவரின் கைப்பிடித்து வீட்டின் உள்ளே அழைத்து சென்றாள்.
அந்த வீட்டின் உள்ளே வந்த ஈஸ்வரன் வீட்டை பார்த்தே மலைத்து போய் நின்றுவிட்டார்.
ருத்ரன் அப்போது தான் ஜீம்மில் வொர்க் அவுட்டை முடித்துவிட்டு வந்தான்.
ஈஸ்வரனை பார்த்தவன் எதுவும் பேசாமல் முறைத்து கொண்டே சோஃபாவில் அமர்ந்தான்.
“கனகா அக்கா காபி எடுத்து வாங்க” என்று குரல் கொடுக்க
கனகா காபியுடன் அங்கே வந்து சேர்ந்தார்.
ஈஸ்வரன் ருத்ரனை பார்த்தவுடன் எதுவும் பேசாமல் அமைதியாக நின்றிருந்தார்.
கனகா கொடுத்த காபியை குடித்து கொண்டிருந்தவன் ஈஸ்வரனை உட்கார கூட சொல்லவில்லை.
ஈஸ்வரனே தான் முதலில் பேச ஆரம்பித்தார் “எப்படி இருக்கிங்க மாப்பிள்ளை” என்று கேட்க
“ம்ம்” என்று மட்டும் பதில் கூறினான்.
பின் அவரே தயங்கி கொண்டு
“மாப்பிள்ளை அன்னைக்கு நடந்தது எதையும் மனசுல வச்சிக்காமா நீங்களும் அன்பும் மறுவீட்டுக்கு ஊருக்கு வரனும்
ஊர்ல சொந்தக்காரங்க எல்லாம் உங்களை பார்க்கனும்ன்னு சொல்றாங்க ஒரு நாலு நாள் பிள்ளையை கூட்டிட்டு வந்து தங்கிட்டு போனா நல்லா இருக்கும்” என்றார்.
அவர் கூறியதை கேட்டவன் முழுதாக காபியை குடித்துவிட்டு
நிதானமாக பேச ஆரம்பித்தான்
“இங்கேயே நிறைய வேலை இருக்கு
எப்போ நான் ஃப்ரியா இருக்கனோ அப்போ உங்க பொண்ணை கூட்டிட்டு வரேன்
இப்போ வேற எதாச்சும் பேசனுமா” என்று கேட்டான் புருவத்தை உயர்த்தி
அவரோ இல்லை என்பது போல் தலையசைத்தார்.
“சரி அன்பு நாம கொஞ்சம் வெளியே போகனும் சீக்கிரமா போய் கிளம்பு” என்று கூறியவன்
கையில் போனை எடுத்து கொண்டு வெளியே சென்றான்.
“அம்மாடி மாப்பிள்ளை கிட்ட சொல்லி கொஞ்சம் ஊருக்கு வந்துட்டு போ மா” என்றார் ஈஸ்வரன்.
அவளோ கண்கள் கலங்க
“சரி பா” என்றாள்
“அப்போ நான் கிளம்புறேன் மா” என்று கிளம்ப போக
“அப்பா சாப்பிட்டு போங்க” என்றாள்
“இல்லை பரவாயில்லை மா” என்று கூறிவிட்டு அங்கிருந்து சென்றார்.
தன் தந்தையையே யாரோ ஒரு மூன்றாவது மனிதனை போன்று பார்க்க வேண்டியதாக இருக்கிறதே என்று தன் நிலையை எண்ணி மனதில் வருந்தினாள் அன்புச்செல்வி.
அன்புச்செல்வி தன் தந்தை செல்வதை பார்த்து கொண்டே நின்றிருந்தாள்
அவளுக்கும் ஊருக்கு செல்ல வேண்டும் என்று தான் தோன்றியது
ஆனால் ருத்ரன் அனுமதிக்க மாட்டானே.
அப்போது ருத்ரன் “அன்பு” என்று அழைக்க அவளோ “இதோ வரேங்க” என்று கண்களை துடைத்து கொண்டு தங்கள் அறை நோக்கி ஓடினாள்.
“டாக்டர் கிட்ட போகனும் பத்து மணிக்கு அப்பாயின்ட்மென்ட் இருக்கு சீக்கிரம் கிளம்பு” என்றான்.
“எதுக்குங்க உங்களுக்கு உடம்பு எதுவும் சரியில்லையா” என்று கேட்டாள்
“சொன்னா சொன்னதை மட்டும் செய் கேள்வி கேட்க்குற வேலையெல்லாம் வைச்சிக்காத புரிஞ்சுதா” என்றான் அவளை முறைத்து கொண்டே.
அவளும் புரிந்தது என்பதை போன்று தலையை ஆட்டிவிட்டு கிளம்பினாள்.
இந்த முறை அவனை உதவிக்கு அழைக்காமல் தானே தட்டுத்தடுமாறி புடவையை கட்டி முடித்தவள் கீழே இறங்கி வந்தாள்.
பின் இருவருமாக கிளம்பி பிரபல மருத்துவமனை ஒன்றிற்க்கு சென்றனர்.
அங்கே ரிசப்ஷனில் “பேஷன்ட் நேம் என்ன?” என்று அந்த பெண்மணி கேட்க
“அன்புச்செல்வி” என்றான் ருத்ரன்.
அதை கேட்ட அன்புச்செல்வி ஒரு கணம் அதிர்ந்துவிட்டாள்
‘என்னை எதுக்காக இங்கே கூட்டிட்டு வந்தாரு’ என்று மனதில் நினைத்தவள் பயந்து கொண்டே அவனுடன் சென்றாள்.
மருந்துவரின் அறையின் உள்ளே
“எக்ஸ் கியூஸ் மீ” என்று கேட்டுக் கொண்டு ருத்ரன் தன் மனைவியுடன் அந்த அறையின் உள்ளே நுழைந்தான்.
“வாங்க உட்காருங்க மிஸ்டர் என்ன பிரச்சனை” என்று அந்த மருத்ததுவர் கேட்க.
“டாக்டர் நான் மல்லிகாவோட பிரதர் ருத்ரன்” என்று அவன் கூற
“நீங்க தானா அது
மிஸ்டர் ருத்ரன் நீங்க கொஞ்சம் வெளியே இருங்க உங்க மனைவிக்கிட்ட பேசிட்டு உங்களை கூப்புட்றேன்” என்றார்.
“ஓகே டாக்டர்” என்று கூறிய ருத்ரன் வெளியே சென்றான்
அன்புச்செல்வி பயந்து கொண்டே அங்கே அமர்ந்து இருந்தாள்.
ஒரு அரை மணி நேரம் கழித்து மீண்டும் மருத்துவர் அவனை உள்ளே அழைக்க ருத்ரனும் உள்ளே சென்றான்.
“மிஸ்டர் ருத்ரன் உங்களோட மேரேஜ் அரேன்ஜ் மேரேஜ்ஜா இல்லை லவ் மேரேஜ்ஜா?” என்று கேட்டார்.
“அரேன்ஜ் மேரேஜ் டாக்டர்” என்றான் ருத்ரன்
“உங்க வயசு என்ன மிஸ்டர்” என்று கேட்டார்
“28 டாக்டர்” என்றான்.
“ஓ மை காட் பத்து வயசு வித்தியாசமா” என்று கேட்டவர்
“ஏன் மா இது உனக்கு கட்டாய கல்யாணமா” என்று அன்புச்செல்வியை பார்த்து கேட்க அவளோ பயத்துடன் ருத்ரனை பார்த்து கொண்டிருந்தாள்.
ருத்ரனுக்கு உடனே கோபம் வந்துவிட்டது “டாக்டர் நாங்க இங்கே வந்தது என்னோட மனைவி நார்மலா இருக்காங்களா அவங்களால குழந்தை பெத்துக்க முடியும்மான்னு கேட்க்கத்தான்
அதை விட்டுட்டு நீங்க வேற ஏதோ பேசிட்டு இருக்கிங்க” என்றான் கோபத்துடன்.
“அவங்க நார்மலா தான் இருக்காங்க மிஸ்டர் பிரீயட்ஸ் சைக்கிள் கூட நார்மல் தான்
பட் இது குழந்தை பெத்துக்குறதுக்கான வயசு இல்லை அவங்களும் வீக்கா இருக்காங்க மே பி நீங்க ஒன் ஆர் டூ இயர்ஸ்க்கு அப்புறம் ட்ரை பண்ணுங்க” என்று கூறினார்.
“அவ்வளவு நாள்லாம் என்னால வெயிட் பண்ண முடியாது டாக்டர் நானே கத்தி மேலே நிக்கிறவன் என் வாழ்க்கையே இப்போவோ அப்போவோன்னு ஓடிட்டு இருக்கு எனக்கு கண்டிப்பா ஒரு குழந்தை வேணும்” என்றான்.
“மிஸ்டர் ஏன் புரிஞ்சிக்க மாட்றிங்க நீங்க இவ்வளவு வயசு வித்தியாசத்துல கல்யாணம் பண்ணுனதே தப்பு
உங்க மனைவிக்கு செகஸ்ல இன்னும் ஏ பி சி டியே தெரியல” என்று அவர் கூற.
“மேடம் உங்க பெயர் நித்யா தான
உங்க வீட்டுக்காரர் பெயர் முரளி சிவில் இன்ஜினியர் கரெக்டா
இப்போ மயிலாப்பூர்ல இருக்க ஒரு கன்ஸ்ட்ரக்ஷன்ல வேலை பார்த்ததுட்டு இருக்காரு
அங்கே தான் என் ஆளுங்கலும் இருக்காங்க
இப்போ திடீர்னு உங்க வீட்டுக்கார் நாலாவது மாடியில் இருந்து விழுந்துட்டாருன்னா போன் வந்தா என்ன பண்ணுவிங்க” என்று ருத்ரன் சிரித்து கொண்டே அவரை பார்த்து பேச அவர் அதிர்ந்தேவிட்டார்.
“அதுமட்டும் இல்லை நீங்க தாம்பரத்துல இன்னொரு பிரான்ஜ் ஒன்னு ஓபன் பண்ண போறிங்களாமே அந்த ஹாஸ்பிட்டலை திடீர்னு வந்து யாராவது வந்து சீல் வச்சிட்டா என்ன பண்ணுவிங்க கஷ்டம் தான மேடம்” என்று சாதாரணமாக கூறினான்.
அதை கேட்ட மருத்துவர் வாயடைத்து போய் அமர்ந்திருந்தார்.
“இப்போ நான் என்ன பண்ணலாம்ன்னு மட்டும் சொல்றிங்களா மேடம்” என்று அவர் முன் ருத்ரன் சொடக்கிட
நித்யா சுயநினைவிற்க்கு வந்தார்
“ஒன்னும் பிராப்ளம் இல்லை சார் நீங்க தாராளமா பேபிக்கு ட்ரை பண்ணுங்க பட் அந்த பொண்ணை நல்லா சாப்பிட சொல்லுங்க நான் சில விட்டமின் டேப்லட்ஸ் எல்லாம் தரேன் அதை கொடுங்க” என்றார்.
“ஓகே டாக்டர் வேற என்ன பண்ணனும்” என்றான்.
“மிஸ்டர் ருத்ரன் இன்ட்டிமஸி பத்திலாம் நீங்க தான் கொஞ்சம் கொஞ்சமா அவங்களுக்கு சொல்லி தரனும்
நம்ம ஊர்ல யாரும் இதை பத்தி எல்லாம் சொல்லி தர மாட்டாங்க
அப்புறம் சில நாள் எல்லாம் நோட் பண்ணி தரேன் அன்னைக்கு இன்டர்கோர்ஸ்ல இருக்க பாருங்க” என்று அவர் பயத்துடனே கூறி முடித்தார்
சீட்டில் மருந்துகளின் பெயர்களை எழுதி கொடுத்து அனுப்பினார்.
“ரொம்ப நன்றி மேடம்” என்று கூறிய ருத்ரன் அன்புச்செல்வியை அழைத்து கொண்டு வெளியே சென்றான்.
அவன் சென்றவுடன் தான் மருத்துவர் மூச்சே விட்டார்
வியர்த்து வடிய அமர்ந்து இருந்தவர் தன் முன்னே கிளாஸில் இருந்த தண்ணீரை எடுத்து பருக ஆரம்பித்தார்.
ருத்ரன் பேசியதை கேட்ட அன்புச்செல்வி மருத்துவரை விட அதிகமாக பயந்து போனாள்.
அதே பயத்துடனே அவனுடன் வீடு வந்து சேர்ந்தாள்.
ருத்ரன் வீட்டின் உள்ளே நுழைய சரியாக அவன் அலைபேசி ஒலிக்க ஆரம்பித்தது
மல்லிகா தான் அழைத்து இருந்தாள்.
அதை எடுத்து காதில் வைக்க
கேட்கவே முடியாத அளவுக்கு அவனை திட்ட ஆரம்பித்தாள்
ஒரு கட்டத்திற்க்கு மேல் பொருமை இழந்தவன்
“ஏய் எதுக்கு இப்படி கத்துற” என்று கேட்க
“ஏன் டா அந்த டாக்டரை என்ன பண்ண அவள் எனக்கு போன் பண்ணி எப்படி திட்டுனா தெரியுமா அஞ்சு வருஷ நட்பு டா ஒரே நாள்ல ஒன்னும் இல்லாம பண்ணிட்ட” என்று அவனை திட்டினாள்.
“அக்கா நான் எதுவும் பண்ணல
அந்த பொம்பள தான் ரொம்ப ஓவரா பேசுச்சி” என்றான்
“டேய் எனக்கு உன்னை பத்தி தெரியாது” என்று அவனை திட்டி தீர்த்து போனை வைத்தாள் மல்லிகா.
ருத்ரன் போனை வைத்துவிட்டு தன் அறைக்குள் நுழைய
“என்னங்க” என்றாள் அன்புச்செல்வி.
“ம்ம்” என்றான் ருத்ரன் உடை மாற்றி கொண்டே
“ஒரே ஒரு தடவை ஊருக்கு போய்ட்டு வரலாமா” என்று கேட்டாள் பாவமாக முகத்தை வைத்து கொண்டு.
“டைம் இல்லை டி இங்கே இருக்க வேலையை பார்க்கவே ஆள் இல்லை” என்று கூறினான்.
“என்னை ஒரு தடவை மட்டும் கூட்டிட்டு போங்க பிளீஸ்” என்றாள்
“உன்னை கூட்டிட்டு போனா எனக்கு என்ன லாபம்” என்று வேண்டுமென்றே கேட்டான் ருத்ரன்.
“நீங்க என்ன சொன்னாலும் செய்யுறேங்க” என்றாள் அன்பு
“என்ன சொன்னாலும் செய்வியா நல்லா யோசிச்சுக்கோ” என்றான்.
“கண்டிப்பா என்னை ஊருக்கு மட்டும் கூட்டிட்டு போங்க நீங்க என்ன சொன்னாலும் செய்வேன்” என்றாள்
“எனக்கு குழந்தை வேணும்” என்றான் அவன் அவளை மையலுடன் பார்த்து கொண்டே.
“குழந்தை தான பெத்துக்கலாம்” என்றாள் அன்புச்செல்வி சாதரணமாக
“அப்போ சரி இன்னைக்கே கிளம்புவோம்” என்றான் ருத்ரன் குறும்புட
ன்.
அவளோ தன் முப்பத்தி இரண்டு பற்களும் தெரிய சிரித்து கொண்டே “சரிங்க” என்று துள்ளிக்குதித்து கொண்டே அங்கிருந்து ஓடினாள்.
இது எங்கே போய் முடிய போகுதோ..?
தொடரும்….
Saranyakumar
Active member
அடப்பாவி ருத்ரா நீ கத்தி மேல நிக்கறேன்னு டாக்டரையும் கத்தி மேல நிக்க வைக்கிற 
ருத்ரனோட உள்குத்து தெரியாம இந்த அன்பு புள்ள wanteda தலைய குடுக்குது
ருத்ரனோட உள்குத்து தெரியாம இந்த அன்பு புள்ள wanteda தலைய குடுக்குது
Mathykarthy
Well-known member
டேய் ரொம்ப ஓவரா பண்ற... 
மாமனார்கிட்ட இப்படித் தான் நடந்துப்பியா... 
மல்லிகா உனக்கு அந்த டாக்டர் மேல என்ன காண்டு... அவங்க பாட்டுக்கு டியூட்டி கிளினிக்ன்னு இருந்தவங்கள உன் தம்பிகிட்ட கோர்த்து விட்டு கிளோஸ் பண்ணப் பார்க்குற...
அன்பு தானா வந்து சிக்கிகிட்டயே...
மாமனார்கிட்ட இப்படித் தான் நடந்துப்பியா... மல்லிகா உனக்கு அந்த டாக்டர் மேல என்ன காண்டு... அவங்க பாட்டுக்கு டியூட்டி கிளினிக்ன்னு இருந்தவங்கள உன் தம்பிகிட்ட கோர்த்து விட்டு கிளோஸ் பண்ணப் பார்க்குற...
அன்பு தானா வந்து சிக்கிகிட்டயே...
sanjana sakthi
Moderator
அத்தியாயம் 8
புள்ளி மானை போன்று துள்ளி குதித்து ஓடுபவளை
மானை வேட்டையாட போகும் சிங்கத்தை போன்று பார்த்து கொண்டே நின்றிருந்தான் ருத்ரன்.
அவளை பார்த்து கொண்டே நின்றிருந்தவனின் அலைபேசி ஒலித்தது அதில் தன் கவனத்தை மாற்றியவன்
யார் என்று திரையில் பார்க்க வேதா தான் அழைத்திருந்தான்.
“சொல்லு வேதா” என்று கூறிய ருத்ரன் மறுபுறம் வேதா என்ன கூறினானோ அதை கேட்டவனின்
முகம் கோபத்தில் சிவந்தது
“அந்த ****** பயல இன்னைக்கு என்ன பண்றன்னு மட்டும் பாரு இன்னும் பத்து நிமிஷத்துல அங்கே இருப்பேன் நீ போனை வை” என்று கூறிய ருத்ரன்
தன் காரை எடுத்து கொண்டு கிளம்பினான்.
‘என்னை கிளம்ப சொல்லிட்டு இவர் எங்கே தனியா போறாரு’ என்று நினைத்த அன்பு முகத்தை உம்மென்று வைத்து கொண்டே நின்றிருந்தாள்.
ருத்ரன் நேரே சென்றது ஒரு ஒயின்ஷாப்புக்கு தான் அங்கே
சங்கர்,வேதா அமர்ந்திருந்தனர் அங்கே அவர்கள் மட்டுமல்ல இந்த பகுதியின் முக்கிய ரவுடிகளும் அங்கே தான் இருந்தனர்.
இரு அணிகளாக பிரிந்து அமர்ந்து இருந்தனர்
ஒரு புறம் ருத்ரன் மற்றும் சங்கர்
அவனுடைய ஆட்கள் இருந்தனர்.
அவர்களின் எதிர்ப்புறம் அலெக்ஸ் என்கிற அலெக்சாண்டர் அமர்ந்து இருந்தான்.
நல்ல ஆறடி உயரத்தில் மாநிறத்தில் பழுப்பு நிற கண்களுடன் கருப்பு நிற வேஷ்டி சட்டையில்
கால் மேல் கால் போட்டு அமர்ந்திருந்தான்.
அலெக்ஸ் ருத்ரனை போன்று தொழில் செய்பவன் தான்
என்ன ருத்ரனுக்கு போதை பொருள் பெண்கள் பழக்கம் என்று எதுவுமே கிடையாது
அந்த தொழில்களையும் இதுவரை அவன் தொட்டதே இல்லை
கெட்டவன் தான் ஆனால் கொஞ்சமே கொஞ்சம் நல்ல கெட்டவன்.
ஆனால் இந்த அலெக்ஸ் இவை அனைத்தையும் பிரதான தொழிலாக நடத்தி கொண்டிருப்பவன்
மது,மாது,கஞ்சா என ஊரில் இருக்கும் அனைத்து கெட்ட விஷயங்களும் அவனுக்கு அத்து படி சுத்தமான வில்லன்.
ருத்ரன் வட துருவம் என்றால் இவன் தென் துருவம்
தொழிலில் அலெக்ஸ்க்கு போட்டியே இந்த ருத்ரன் தான்
இவனுக்கும் அலெக்ஸ்க்கும் எப்போதும் முட்டி கொள்ளும் அப்போதெல்லாம் சங்கர் தான் வந்து பஞ்சாயத்து செய்து வைப்பான்.
இன்றும் அதே போன்று ஒரு பிரச்சனைக்காக தான் இரு அணியினரும் வந்திருந்தனர்.
ருத்ரன் ஏதோ பேச வர அவனை தடுத்த சங்கர் தானே முதலில் பேச்சை எடுத்தான்
“அலெக்ஸ் நீ பண்றது எதுவும் கொஞ்சம் கூட சரியேயில்லை
ருத்ரன் தொழில் பண்ற இடத்துலையே உன் ஆளுங்க கோளாறு கொடுத்துட்டு இருக்கானுங்க
நீ இப்படியே பண்ணிட்டு இருந்தன்னா
உன்னால இங்கே தொழில் பண்ணவே முடியாது பார்த்துக்கோ” என்றான் சங்கர்.
“என் ஆளுங்க என்ன பண்ணினாங்க எனக்கு தெரியவே தெரியாது சங்கர்
ஏன் டா அவங்க ஏரியா பக்கம் போனிங்க” என்றான் அலெக்ஸ் ஒன்றும் தெரியாத பாப்பாவை போன்று பேசினான்.
“இதெல்லாம் கொஞ்சம் கூட நல்லா இல்லை அலெக்ஸ்” என்று சங்கர் கூற
“சங்கர் போன வாரம் கூட தான் இந்த ருத்ரனோட ஆளுங்க என் ஆளு வேலுவை போட்டானுங்க அதுக்கெல்லாம் நான் பஞ்சாயத்து வைச்சனா என்ன” என்று அலெக்ஸ் கேட்டான்.
சங்கர் ருத்ரனை பார்த்து “அவன் சொல்றது எல்லாம் உண்மையா” என்று கேட்டான்.
“மாமா போன வாரம் அந்த வேலு நம்ம ஏரியா பொண்ணு ஒன்ன கடத்தி ஒருத்தன் கிட்ட விற்க பார்த்தான் அதனால தான் அவனை போட்டேன்” என்றான் ருத்ரன் அலெக்ஸ்சை முறைத்து கொண்டே.
“அலெக்ஸ் உன் ஆளுங்க பண்றது எல்லாம் சரியா இருக்கா
நீயே சொல்லு இந்த மாதிரி எல்லாம் கொடச்சல் கொடுத்துட்டு இருந்தன்னா உன்னை போட்றதை தவிர வேற வழியேயில்லை” என்றான் சங்கர்.
அவன் கூறியதை கேட்ட அலெக்ஸ்க்கு கோபம் வந்துவிட்டது
“என் ஆளுங்க அப்படி தான் பண்ணுவானுங்க உங்களால என்ன பண்ண முடியுமோ பண்ணிக்கோங்க எனக்கு ஒன்னும் பயம் கிடையாது” என்றான்.
“இவன் கிட்டல்லாம் என்ன மாமா பேச்சு வேண்டி கிடக்கு நாலு போட்டா தான் திருந்துவான்” என்று ருத்ரன் எகிறி கொண்டு வர
“வா டா என் மேல கையை வச்சிருவியா நீ வந்து வச்சு தான் பாரேன்” என்று அலெக்ஸ் தன் இருக்கையில் இருந்து எழுந்து கத்தினான்.
ருத்ரன் அவனை பார்த்து முறைத்து கொண்டே தன் இடுப்பில் சொருகி இருந்த துப்பாக்கியை எடுத்து அவனை சுட போக சங்கர் அவன் கையை பிடித்து கொண்டான்.
“ஏய் ருத்ரா இங்கே ஒன்னும் சண்டை போட வரல சமாதானம் பேச தான் வந்தோம்” என்று அவனை பிடித்து தடுத்து கொண்டே கூறினான் சங்கர்.
“அலெக்ஸ் உன் ஆளுங்க இனி அவன் ஏரியாக்குள்ள வந்து தொழில் பண்ணக்கூடாது
இது தான் உனக்கு கடைசி வார்னிங் இதை மீறி உன் ஆளுங்க இங்கே வந்தானுங்க நானே உன்னை போட சொல்லிடுவேன் ஜாக்கிரதை” என்று சங்கர் அவனை மிரட்டிவிட்டு ருத்ரனை தன்னுடன் அழைத்து சென்றான்.
அலெக்ஸ் அங்கிருந்து செல்லும் சங்கர் மற்றும் ருத்ரனை பார்த்து முறைத்து கொண்டே நின்றிருந்தான்.
“இந்த ருத்ரனை விட்டு வைக்குறது எனக்கு ஒன்னும் சரியா படலன்னா” என்றான் அவன் அடியாள்.
“இவனுங்க ரெண்டு பேருக்கும் நாள் குறிச்சி தான் டா வச்சிருக்கேன்” என்று கூறினான் அலெக்ஸ் அவர்களை துரத்தில் இருந்து பார்த்து கொண்டே.
சங்கர் ருத்ரனை எப்படியோ சமாதானப்படுத்தி காரில் ஏற்றியவன்
அவனிடமிருந்து தூப்பாக்கியை பிடுங்கி வைத்து கொண்டான்.
“ஏய் ருத்ரா உனக்கு கல்யாணம் ஆகிடுச்சு உனக்குன்னு ஒரு பொண்டாட்டி இருக்கா பாவம் அவள் வாழ்க்கையை பத்தி கொஞ்சமாச்சும் யோசிச்சு பார்த்தியா உடனே துப்பாக்கியை எடுத்து சுட போற
அவனை போட்டா எவ்வளவு பெரிய பிரச்சனை ஆகும்ன்னு உனக்கே தெரியும் தானே” என்று பேசிக் கொண்டே வர.
அவன் பேசிய எதையும் ருத்ரன் காதில் வாங்கவேயில்லை ருத்ரன் இன்னும் கோபம் குறையாமல் அதே கோபத்துடனே தான் அமர்ந்து இருந்தான்.
வேதா காரை ஓட்டிக் கொண்டே இருவரையும் கண்ணாடி வழியாக பார்த்து கொண்டே வந்தான்.
“டேய் வேதா வீட்டுக்கு வண்டியை விடுடா” என்றான் சங்கர்
“வேண்டாம் பார்க்கு போ வேதா” என்றான் ருத்ரன்.
“ஏன் டா நீ இப்போ குடிச்சே ஆகனுமா” என்று சங்கர் அவனிடம் கேட்டான்.
“மாமா எனக்கு தலை வலிக்குது நீ கொஞ்சம் நேரம் சும்மா வரியா” என்று ருத்ரன் அவனை பார்த்து கத்தினான்.
“டேய் வேதா வண்டியை நிறுத்து” என்று சங்கர் கூற
வேதா காரை ஓரமாக நிறுத்தினான்.
சங்கர் காரிலிருந்து இறங்கி கொண்டான் “வேதா இவனை ஒழுங்கா வீட்டுக்கு கூட்டிட்டு போ
இவன் குடிச்சிட்டு எதாச்சும் கோளாறு கெடுக்க போறான் பார்த்து” என்று அவனிடம் கூறிவிட்டு சென்றான்.
“டேய் நீ பார்க்கு போ டா வேதா” என்று கூற மறுக்க முடியாமல் வேதா அவனை அழைத்து சென்றான்.
பிரபல பார் ஒன்றிற்க்குள் சென்ற ருத்ரன் மூச்சு முட்டும் அளவுக்கு குடித்தான் வேதா அவனை பார்த்து கொண்டே அமர்ந்திருந்தான்.
“டேய் வேதா எண்ணி ஒரு மாசத்ததுல அந்த பரதேசியை நாய் அடிக்குற மாதிரி அடிச்சி கொல்லனும் டா” என்று போதையில் கூறினான் ருத்ரன்.
“சரி அண்ணா பார்த்துக்கலாம்
இப்போ வீட்டுக்கு போலாமா” என்று கேட்டான் வேதா
“டேய் நான் என்ன பேசிட்டு இருக்கேன் நீ என்ன சொல்லிட்டு இருக்க” என்று அவனை பார்த்து முறைத்தான்.
“அண்ணா நேரம் வரும் போது எல்லாம் பண்ணுவோம்” என்றான் வேதா.
“அது என்ன டா நேரம் வரும் போது அந்த பரதேசி எவ்வளவு குடைச்சல் கொடுக்குறான்
இன்னைக்கே அவனை எதாச்சும் பண்ணனும் டா” என்று போதை தலைக்கு ஏறிய ருத்ரன் கூறினான்.
“அண்ணா வீட்டுக்கு போலாம் அண்ணி காத்துட்டு இருப்பாங்க
இன்னொரு நாள் பார்த்துக்கலாம்” என்றான் வேதா.
“முடியாது” என்றவன் கார் சாவியை எடுத்து கொண்டு வெளியே சென்றான்.
“அண்ணா நான் சொன்னா கேளு” என்று வேதா எவ்வளவு தடுத்தும் கேட்க்காமல் காரை எடுத்துக் கொண்டு அலெக்ஸின் வீட்டிற்க்கு சென்றான் ருத்ரன்.
அவன் வீட்டின் சுவற்றில் எகிறி உள்ளே குதித்தவன் நேரே அவன் படுக்கயறைக்குள் சென்றான்.
அலெக்ஸ் அங்கே குளியலறையில் இருந்து குளித்துவிட்டு வெளியே வந்து கொண்டிருந்தான்.
கதவின் பின்னே ருத்ரன் அவனுக்காக ஒளிந்து இருந்தான்.
அலெக்ஸ் சுதாரிக்கும் முன்னே அவன் நெற்றி பொட்டில் துப்பாக்கியை வைக்க அவனோ பதட்டத்துடன் கையை உயர்த்தி கொண்டே மெல்ல திரும்பினான்.
தன் முன்னே நின்றிருந்த ருத்ரனை பார்த்தவன் ஒரு கணம் அதிர்ந்துவிட்டான்
“டேய் நீ எப்படி இங்கே” என்று கேட்க “உன்னை பார்க்கனும் போல இருந்துச்சா அதான் வந்தேன் அலெக்ஸ்” என்றான் சிரித்து கொண்டே.
அலெக்ஸ்க்கு பயத்தில்
வியர்த்து வடிய ஆரம்பித்தது “ஒழுங்கா போய்டு வெளியே மொத்தமும் என் ஆளுங்க உன்னை கொன்னுடுவானுங்க” என்றான் அலெக்ஸ்.
“டேய் நாயே உள்ளே வந்த எனக்கு வெளியே போக தெரியாதா என்
கிட்டையே உன் வேலையை காட்ற என் கிட்ட ஆட்டம் காட்டுனா என்ன நடக்கும்ன்னு தெரிய வேண்டாம்” என்ற ருத்ரன் சைலன்ஸர் பொருத்தப்பட்ட தூப்பாக்கியை எடுத்து அவன் நெற்றி பொட்டில் வைத்து சுட்டான்.
தன் நெற்றியில் குண்டு பாய்ந்த அலெக்ஸ் அப்படியே கீழே சரிந்தான் அவனை திருப்தியாக பார்த்த ருத்ரன்.
அங்கிருந்து எப்படி வந்தானோ அப்படியே வெளியே சென்றான்
பக்கத்து தெருவில் நிறுத்தி இருந்த தன் காரை எடுத்து கொண்டு வீட்டிற்க்கு போய் சேர்ந்தான்.
அவன் வீட்டின் உள்ளே வர
வேதா அவனிடம் “எங்கே போனிங்க அண்ணா” என்று கேட்டான்.
“குடிக்க போனேன்” என்ற ருத்ரன் தன் அறைக்கு சென்றுவிட்டான்.
அப்போது வேதாவின் அலைபேசி ஒலித்தது சங்கர் தான் அழைத்திருந்தான்
“ஹலோ அண்ணா” என்று வேதா பேச
“வேதா அலெக்ஸ் செத்துட்டான் டா யாரோ அவனை போட்டுட்டாங்க” என்றான்.
“என்ன சொல்ற அண்ணா” என்று அதிரிச்சியுடன் கேட்டான் வேதா
“ஆமாம் டா எனக்கு இப்போ தான் நியூஸ் வந்துச்சு அவன் வீட்லயே வச்சு போட்ருக்காங்க” என்றான் சங்கர்.
“அண்ணா எனக்கு என்னவோ ருத்ரா அண்ணன் தான் அவனை போட்ருப்பாரோன்னு தோனுது” என்றான் வேதா.
“என்ன சொல்ற அவன் எவ்வளோ பெரிய ஆளுன்னு தெரியுமா மினிஸ்டர் தம்பி டா” என்று
சங்கர் கோபத்துடன் கத்தினான்.
“என்ன சொல்ற அண்ணா
மினிஸ்டர் தம்பியா” என்றான் வேதா அதிர்ச்சியுடன்.
தொடரும்…
புள்ளி மானை போன்று துள்ளி குதித்து ஓடுபவளை
மானை வேட்டையாட போகும் சிங்கத்தை போன்று பார்த்து கொண்டே நின்றிருந்தான் ருத்ரன்.
அவளை பார்த்து கொண்டே நின்றிருந்தவனின் அலைபேசி ஒலித்தது அதில் தன் கவனத்தை மாற்றியவன்
யார் என்று திரையில் பார்க்க வேதா தான் அழைத்திருந்தான்.
“சொல்லு வேதா” என்று கூறிய ருத்ரன் மறுபுறம் வேதா என்ன கூறினானோ அதை கேட்டவனின்
முகம் கோபத்தில் சிவந்தது
“அந்த ****** பயல இன்னைக்கு என்ன பண்றன்னு மட்டும் பாரு இன்னும் பத்து நிமிஷத்துல அங்கே இருப்பேன் நீ போனை வை” என்று கூறிய ருத்ரன்
தன் காரை எடுத்து கொண்டு கிளம்பினான்.
‘என்னை கிளம்ப சொல்லிட்டு இவர் எங்கே தனியா போறாரு’ என்று நினைத்த அன்பு முகத்தை உம்மென்று வைத்து கொண்டே நின்றிருந்தாள்.
ருத்ரன் நேரே சென்றது ஒரு ஒயின்ஷாப்புக்கு தான் அங்கே
சங்கர்,வேதா அமர்ந்திருந்தனர் அங்கே அவர்கள் மட்டுமல்ல இந்த பகுதியின் முக்கிய ரவுடிகளும் அங்கே தான் இருந்தனர்.
இரு அணிகளாக பிரிந்து அமர்ந்து இருந்தனர்
ஒரு புறம் ருத்ரன் மற்றும் சங்கர்
அவனுடைய ஆட்கள் இருந்தனர்.
அவர்களின் எதிர்ப்புறம் அலெக்ஸ் என்கிற அலெக்சாண்டர் அமர்ந்து இருந்தான்.
நல்ல ஆறடி உயரத்தில் மாநிறத்தில் பழுப்பு நிற கண்களுடன் கருப்பு நிற வேஷ்டி சட்டையில்
கால் மேல் கால் போட்டு அமர்ந்திருந்தான்.
அலெக்ஸ் ருத்ரனை போன்று தொழில் செய்பவன் தான்
என்ன ருத்ரனுக்கு போதை பொருள் பெண்கள் பழக்கம் என்று எதுவுமே கிடையாது
அந்த தொழில்களையும் இதுவரை அவன் தொட்டதே இல்லை
கெட்டவன் தான் ஆனால் கொஞ்சமே கொஞ்சம் நல்ல கெட்டவன்.
ஆனால் இந்த அலெக்ஸ் இவை அனைத்தையும் பிரதான தொழிலாக நடத்தி கொண்டிருப்பவன்
மது,மாது,கஞ்சா என ஊரில் இருக்கும் அனைத்து கெட்ட விஷயங்களும் அவனுக்கு அத்து படி சுத்தமான வில்லன்.
ருத்ரன் வட துருவம் என்றால் இவன் தென் துருவம்
தொழிலில் அலெக்ஸ்க்கு போட்டியே இந்த ருத்ரன் தான்
இவனுக்கும் அலெக்ஸ்க்கும் எப்போதும் முட்டி கொள்ளும் அப்போதெல்லாம் சங்கர் தான் வந்து பஞ்சாயத்து செய்து வைப்பான்.
இன்றும் அதே போன்று ஒரு பிரச்சனைக்காக தான் இரு அணியினரும் வந்திருந்தனர்.
ருத்ரன் ஏதோ பேச வர அவனை தடுத்த சங்கர் தானே முதலில் பேச்சை எடுத்தான்
“அலெக்ஸ் நீ பண்றது எதுவும் கொஞ்சம் கூட சரியேயில்லை
ருத்ரன் தொழில் பண்ற இடத்துலையே உன் ஆளுங்க கோளாறு கொடுத்துட்டு இருக்கானுங்க
நீ இப்படியே பண்ணிட்டு இருந்தன்னா
உன்னால இங்கே தொழில் பண்ணவே முடியாது பார்த்துக்கோ” என்றான் சங்கர்.
“என் ஆளுங்க என்ன பண்ணினாங்க எனக்கு தெரியவே தெரியாது சங்கர்
ஏன் டா அவங்க ஏரியா பக்கம் போனிங்க” என்றான் அலெக்ஸ் ஒன்றும் தெரியாத பாப்பாவை போன்று பேசினான்.
“இதெல்லாம் கொஞ்சம் கூட நல்லா இல்லை அலெக்ஸ்” என்று சங்கர் கூற
“சங்கர் போன வாரம் கூட தான் இந்த ருத்ரனோட ஆளுங்க என் ஆளு வேலுவை போட்டானுங்க அதுக்கெல்லாம் நான் பஞ்சாயத்து வைச்சனா என்ன” என்று அலெக்ஸ் கேட்டான்.
சங்கர் ருத்ரனை பார்த்து “அவன் சொல்றது எல்லாம் உண்மையா” என்று கேட்டான்.
“மாமா போன வாரம் அந்த வேலு நம்ம ஏரியா பொண்ணு ஒன்ன கடத்தி ஒருத்தன் கிட்ட விற்க பார்த்தான் அதனால தான் அவனை போட்டேன்” என்றான் ருத்ரன் அலெக்ஸ்சை முறைத்து கொண்டே.
“அலெக்ஸ் உன் ஆளுங்க பண்றது எல்லாம் சரியா இருக்கா
நீயே சொல்லு இந்த மாதிரி எல்லாம் கொடச்சல் கொடுத்துட்டு இருந்தன்னா உன்னை போட்றதை தவிர வேற வழியேயில்லை” என்றான் சங்கர்.
அவன் கூறியதை கேட்ட அலெக்ஸ்க்கு கோபம் வந்துவிட்டது
“என் ஆளுங்க அப்படி தான் பண்ணுவானுங்க உங்களால என்ன பண்ண முடியுமோ பண்ணிக்கோங்க எனக்கு ஒன்னும் பயம் கிடையாது” என்றான்.
“இவன் கிட்டல்லாம் என்ன மாமா பேச்சு வேண்டி கிடக்கு நாலு போட்டா தான் திருந்துவான்” என்று ருத்ரன் எகிறி கொண்டு வர
“வா டா என் மேல கையை வச்சிருவியா நீ வந்து வச்சு தான் பாரேன்” என்று அலெக்ஸ் தன் இருக்கையில் இருந்து எழுந்து கத்தினான்.
ருத்ரன் அவனை பார்த்து முறைத்து கொண்டே தன் இடுப்பில் சொருகி இருந்த துப்பாக்கியை எடுத்து அவனை சுட போக சங்கர் அவன் கையை பிடித்து கொண்டான்.
“ஏய் ருத்ரா இங்கே ஒன்னும் சண்டை போட வரல சமாதானம் பேச தான் வந்தோம்” என்று அவனை பிடித்து தடுத்து கொண்டே கூறினான் சங்கர்.
“அலெக்ஸ் உன் ஆளுங்க இனி அவன் ஏரியாக்குள்ள வந்து தொழில் பண்ணக்கூடாது
இது தான் உனக்கு கடைசி வார்னிங் இதை மீறி உன் ஆளுங்க இங்கே வந்தானுங்க நானே உன்னை போட சொல்லிடுவேன் ஜாக்கிரதை” என்று சங்கர் அவனை மிரட்டிவிட்டு ருத்ரனை தன்னுடன் அழைத்து சென்றான்.
அலெக்ஸ் அங்கிருந்து செல்லும் சங்கர் மற்றும் ருத்ரனை பார்த்து முறைத்து கொண்டே நின்றிருந்தான்.
“இந்த ருத்ரனை விட்டு வைக்குறது எனக்கு ஒன்னும் சரியா படலன்னா” என்றான் அவன் அடியாள்.
“இவனுங்க ரெண்டு பேருக்கும் நாள் குறிச்சி தான் டா வச்சிருக்கேன்” என்று கூறினான் அலெக்ஸ் அவர்களை துரத்தில் இருந்து பார்த்து கொண்டே.
சங்கர் ருத்ரனை எப்படியோ சமாதானப்படுத்தி காரில் ஏற்றியவன்
அவனிடமிருந்து தூப்பாக்கியை பிடுங்கி வைத்து கொண்டான்.
“ஏய் ருத்ரா உனக்கு கல்யாணம் ஆகிடுச்சு உனக்குன்னு ஒரு பொண்டாட்டி இருக்கா பாவம் அவள் வாழ்க்கையை பத்தி கொஞ்சமாச்சும் யோசிச்சு பார்த்தியா உடனே துப்பாக்கியை எடுத்து சுட போற
அவனை போட்டா எவ்வளவு பெரிய பிரச்சனை ஆகும்ன்னு உனக்கே தெரியும் தானே” என்று பேசிக் கொண்டே வர.
அவன் பேசிய எதையும் ருத்ரன் காதில் வாங்கவேயில்லை ருத்ரன் இன்னும் கோபம் குறையாமல் அதே கோபத்துடனே தான் அமர்ந்து இருந்தான்.
வேதா காரை ஓட்டிக் கொண்டே இருவரையும் கண்ணாடி வழியாக பார்த்து கொண்டே வந்தான்.
“டேய் வேதா வீட்டுக்கு வண்டியை விடுடா” என்றான் சங்கர்
“வேண்டாம் பார்க்கு போ வேதா” என்றான் ருத்ரன்.
“ஏன் டா நீ இப்போ குடிச்சே ஆகனுமா” என்று சங்கர் அவனிடம் கேட்டான்.
“மாமா எனக்கு தலை வலிக்குது நீ கொஞ்சம் நேரம் சும்மா வரியா” என்று ருத்ரன் அவனை பார்த்து கத்தினான்.
“டேய் வேதா வண்டியை நிறுத்து” என்று சங்கர் கூற
வேதா காரை ஓரமாக நிறுத்தினான்.
சங்கர் காரிலிருந்து இறங்கி கொண்டான் “வேதா இவனை ஒழுங்கா வீட்டுக்கு கூட்டிட்டு போ
இவன் குடிச்சிட்டு எதாச்சும் கோளாறு கெடுக்க போறான் பார்த்து” என்று அவனிடம் கூறிவிட்டு சென்றான்.
“டேய் நீ பார்க்கு போ டா வேதா” என்று கூற மறுக்க முடியாமல் வேதா அவனை அழைத்து சென்றான்.
பிரபல பார் ஒன்றிற்க்குள் சென்ற ருத்ரன் மூச்சு முட்டும் அளவுக்கு குடித்தான் வேதா அவனை பார்த்து கொண்டே அமர்ந்திருந்தான்.
“டேய் வேதா எண்ணி ஒரு மாசத்ததுல அந்த பரதேசியை நாய் அடிக்குற மாதிரி அடிச்சி கொல்லனும் டா” என்று போதையில் கூறினான் ருத்ரன்.
“சரி அண்ணா பார்த்துக்கலாம்
இப்போ வீட்டுக்கு போலாமா” என்று கேட்டான் வேதா
“டேய் நான் என்ன பேசிட்டு இருக்கேன் நீ என்ன சொல்லிட்டு இருக்க” என்று அவனை பார்த்து முறைத்தான்.
“அண்ணா நேரம் வரும் போது எல்லாம் பண்ணுவோம்” என்றான் வேதா.
“அது என்ன டா நேரம் வரும் போது அந்த பரதேசி எவ்வளவு குடைச்சல் கொடுக்குறான்
இன்னைக்கே அவனை எதாச்சும் பண்ணனும் டா” என்று போதை தலைக்கு ஏறிய ருத்ரன் கூறினான்.
“அண்ணா வீட்டுக்கு போலாம் அண்ணி காத்துட்டு இருப்பாங்க
இன்னொரு நாள் பார்த்துக்கலாம்” என்றான் வேதா.
“முடியாது” என்றவன் கார் சாவியை எடுத்து கொண்டு வெளியே சென்றான்.
“அண்ணா நான் சொன்னா கேளு” என்று வேதா எவ்வளவு தடுத்தும் கேட்க்காமல் காரை எடுத்துக் கொண்டு அலெக்ஸின் வீட்டிற்க்கு சென்றான் ருத்ரன்.
அவன் வீட்டின் சுவற்றில் எகிறி உள்ளே குதித்தவன் நேரே அவன் படுக்கயறைக்குள் சென்றான்.
அலெக்ஸ் அங்கே குளியலறையில் இருந்து குளித்துவிட்டு வெளியே வந்து கொண்டிருந்தான்.
கதவின் பின்னே ருத்ரன் அவனுக்காக ஒளிந்து இருந்தான்.
அலெக்ஸ் சுதாரிக்கும் முன்னே அவன் நெற்றி பொட்டில் துப்பாக்கியை வைக்க அவனோ பதட்டத்துடன் கையை உயர்த்தி கொண்டே மெல்ல திரும்பினான்.
தன் முன்னே நின்றிருந்த ருத்ரனை பார்த்தவன் ஒரு கணம் அதிர்ந்துவிட்டான்
“டேய் நீ எப்படி இங்கே” என்று கேட்க “உன்னை பார்க்கனும் போல இருந்துச்சா அதான் வந்தேன் அலெக்ஸ்” என்றான் சிரித்து கொண்டே.
அலெக்ஸ்க்கு பயத்தில்
வியர்த்து வடிய ஆரம்பித்தது “ஒழுங்கா போய்டு வெளியே மொத்தமும் என் ஆளுங்க உன்னை கொன்னுடுவானுங்க” என்றான் அலெக்ஸ்.
“டேய் நாயே உள்ளே வந்த எனக்கு வெளியே போக தெரியாதா என்
கிட்டையே உன் வேலையை காட்ற என் கிட்ட ஆட்டம் காட்டுனா என்ன நடக்கும்ன்னு தெரிய வேண்டாம்” என்ற ருத்ரன் சைலன்ஸர் பொருத்தப்பட்ட தூப்பாக்கியை எடுத்து அவன் நெற்றி பொட்டில் வைத்து சுட்டான்.
தன் நெற்றியில் குண்டு பாய்ந்த அலெக்ஸ் அப்படியே கீழே சரிந்தான் அவனை திருப்தியாக பார்த்த ருத்ரன்.
அங்கிருந்து எப்படி வந்தானோ அப்படியே வெளியே சென்றான்
பக்கத்து தெருவில் நிறுத்தி இருந்த தன் காரை எடுத்து கொண்டு வீட்டிற்க்கு போய் சேர்ந்தான்.
அவன் வீட்டின் உள்ளே வர
வேதா அவனிடம் “எங்கே போனிங்க அண்ணா” என்று கேட்டான்.
“குடிக்க போனேன்” என்ற ருத்ரன் தன் அறைக்கு சென்றுவிட்டான்.
அப்போது வேதாவின் அலைபேசி ஒலித்தது சங்கர் தான் அழைத்திருந்தான்
“ஹலோ அண்ணா” என்று வேதா பேச
“வேதா அலெக்ஸ் செத்துட்டான் டா யாரோ அவனை போட்டுட்டாங்க” என்றான்.
“என்ன சொல்ற அண்ணா” என்று அதிரிச்சியுடன் கேட்டான் வேதா
“ஆமாம் டா எனக்கு இப்போ தான் நியூஸ் வந்துச்சு அவன் வீட்லயே வச்சு போட்ருக்காங்க” என்றான் சங்கர்.
“அண்ணா எனக்கு என்னவோ ருத்ரா அண்ணன் தான் அவனை போட்ருப்பாரோன்னு தோனுது” என்றான் வேதா.
“என்ன சொல்ற அவன் எவ்வளோ பெரிய ஆளுன்னு தெரியுமா மினிஸ்டர் தம்பி டா” என்று
சங்கர் கோபத்துடன் கத்தினான்.
“என்ன சொல்ற அண்ணா
மினிஸ்டர் தம்பியா” என்றான் வேதா அதிர்ச்சியுடன்.
தொடரும்…
Saranyakumar
Active member
மினிஷ்டர் தம்பியையே போட்டுத் தள்ளிட்டான் ருத்ரா 
ஏற்கெனவே ருத்ரனுக்கு எதிரிகள் அதிகம் இனி என்ன நடக்குமோ 
ஏற்கெனவே ருத்ரனுக்கு எதிரிகள் அதிகம் இனி என்ன நடக்குமோ
Mathykarthy
Well-known member
அசால்ட்டா போய் காக்கா குருவி சுடுற மாதிரி ஆளப் போட்டுட்டு வரான் 
அடுத்து மினிஸ்டர் வருவானே தம்பிய கொன்னவனை பழி வாங்க....
அடுத்து மினிஸ்டர் வருவானே தம்பிய கொன்னவனை பழி வாங்க....
sanjana sakthi
Moderator
அத்தியாயம் 9
“ஆமாம் டா வேதா அவன் அண்ணன் இருக்கானே அவனே ஒரு பைத்தியக்காரன் டா
இருக்குற 71/2 பத்தாதுன்னு இவன் வேற” என்று சங்கர் கூறினான்..
“இப்போ என்ன அண்ணா பண்றது” என்று வேதா பயத்துடனே கேட்டான்.
“இப்போ கேளு அவனை தனியா விடாதன்னு சொன்னனே கேட்டியா
நீயாச்சும் பரவாயில்லை டா ஒன்டிக்கட்ட செத்தா கூட எவனும் கண்டுக்க மாட்டான்
நான் புள்ளை குட்டிக்காரன் டா
என் பொண்டாட்டி காய்கறி வாங்க கூட என்னை தான் துணைக்கு கூப்பிடுவாளே நான் இல்லாம அவள் என்ன பண்ண போறாளோ” என்று புலம்பிக் கொண்டு இருந்தான்.
“நீ பயப்படாத அண்ணா ருத்ரா அண்ணா பார்த்துப்பாரு” என்று வேதா கூறினான்.
“எது நான் செத்த பிறகா போடா” என்று அவன் புலம்ப
“அய்யோ நான் அப்படி சொல்ல வரலன்னா நமக்கு ஒன்னும் ஆகாம ருத்ரா அண்ணா பார்த்துப்பாரு” என்றான்.
“டேய் அவன் அண்ணன் யாருன்னு தெரியுமா டா உன் அண்ணன் ருத்ரனை விட அவன் இரண்டு மடங்கு பண பலத்துலையும் ஆள் பலத்துலையும் அதிகாரம் எல்லாத்துலையும் அதிகம் ஒரு படி மேல டா” என்று சங்கர் கூறினான்.
“இப்போ என்ன பண்ணலாம்” என்று வேதா கேட்டான்.
“ஒன்னும் பண்ண முடியாது போய் தூங்குங்க
அவன் அண்ணன் தாமஸ்
ருத்ரன் தான் அவன் தம்பியை போட்டான்னு கண்டுபிடிக்காத வரை நாம நிம்மதியா இருந்துப்போம்” என்றான் சங்கர்.
“அதுக்கு அப்புறம்” என்று வேதா கேட்டான்.
“அதுக்கு அப்புறம் என்ன எல்லாரும் ஒன்னா சேர்ந்து பரலோகம் போக வேண்டியது தான்” என்று சங்கர் கூறினான்.
“என்ன அண்ணா எவ்வளவு பெரிய ரவுடி நீ நீயே இப்படி பேசலாமா” என்று வேதா கேட்டான்.
“வேற என்ன பேச சொல்ற இருக்க கடுப்புல நீ வேற போய் தூங்கு இல்லை அந்த தாமஸ் போட்றானோ இல்லையோ
நான் உன்னை முதல்ல போட்ற போறேன்” என்று அழைப்பை துண்டித்தான் சங்கர்.
வேதா போனை பார்த்து கொண்டே யோசனையுடன் நின்றிருந்தான்.
ருத்ரன் கண்கள் சிவக்க தலை முடி எல்லாம் கலைந்த படியே வியர்த்து வழிந்து கொண்டு
தன் அறைக்குள் நுழைந்தான்.
அவன் மனைவியோ அவனுக்காக துங்காமல் அமர்ந்து இருந்தாள்.
ருத்ரன் உள்ளே நுழைந்தவன் அவளை கண்டுகொள்ளாமல் உடை மாற்றி விட்டு படுக்க போக
“என்னங்க உங்க கிட்ட கொஞ்சம் பேசணும்” என்று கேட்டாள்.
“என்ன” என்றான் ருத்ரன் சிவந்த கண்களுடன்
“எப்போ நாம ரெண்டு பேரும் ஊருக்கு போறோம்” என்று கேட்டாள்.
“தெரியாது” என்றவன் படுக்க போக
“என் மேல கோவமா நான் தான் குழந்தை பெத்து தரேன்னு சொல்லிட்டனே அப்புறம் என்ன ஊருக்கு ஒரே ஒரு தடவை போய்ட்டு வரலாமே” என்றாள் பாவமாக.
“எப்படி பெத்து தருவ?” என்று ருத்ரன் கேட்டான்
அன்பு பதிலுக்கு “சாமி கிட்ட கேட்டு” என்றாள்.
“பைத்தயக்காரி சாமி கிட்ட கேட்டா மட்டும் பத்தாது அதுக்கு நாம ரெண்டு பேரும்
அப்பா அம்மா விளையாட்டு விளையாடனும்” என்றான் அவனும் முகத்தை சீரியஸாக வைத்து கொண்டே கூறினான்.
“ஒ சரிங்க அப்போ எப்போ விளையாடலாம்” என்று அன்பு கேட்டாள்.
ருத்ரன் அவள் அருகில் நெருங்கி அமர்ந்தவன் “அதுவா இப்போ கூட விளையாடலாம் ஆனா நீ கத்தாம இருக்கனும்” என்றான்.
“அப்படியா நான் உங்க கூட விளையாடுனா நாளைக்கு ஊருக்கு கூட்டிட்டு போவிங்க தான” என்று அவள் கேட்டாள்.
“கண்டிப்பா நாளைக்கு காலையில் எழுந்த உடனே கிளம்பிடுவோம்” என்றான் ருத்ரன்.
“சரி வாங்க விளையாடலாம்” என்று அன்புச்செல்வி கூறினாள்.
“இரு லைட்டை ஆஃப் பண்ணிட்டு வரேன்” என்றவன் எழுந்து லைட்டை அணைக்க போக
“ஏன் லைட் இருக்கட்டுமே” என்றாள்.
“இந்த விளையாட்டு இருட்டுல தான் விளையாடனும்” என்று கூறியவன் லைட்டை நிறுத்திவிட்டு அவளின் அருகில் வந்தான்.
ருத்ரன் அவள் அருகில் வந்தவன் விடிவிளக்கில் தெரிந்த வெளிச்சத்தில் அவள் முகத்தை பார்த்தவனுக்கு காதலுடன் சேர்ந்து மோகமும் தலை தூக்க
இதழை கவ்வி சுவைக்க ஆரம்பித்தான்.
மெல்ல அவளின் இதழை சுவைத்து கொண்டு அவள் மீது படர்ந்தவனின் கைகள் தடம் மாற ஆரம்பித்தது அதுவரை அமைதியாக இருந்தவள்
திடீரென அவனை விலக்க அவளிடமிருந்து ருத்ரன் விலகினான்.
அன்புச்செல்வி பதறி அடித்துக் கொண்டு வாஷ்பேஷனை நோக்கி ஓடினாள் தன் வயிற்றில் இருந்து குடலே வெளியே வந்து விடும் அளவுக்கு வாந்தி எடுத்து கொண்டு இருந்தாள்.
‘என்னாச்சி இவளுக்கு’ என்று பார்த்து கொண்டே அமர்ந்து இருந்தான் ருத்ரன்.
அன்புச்செல்வி முகத்தை கழுவி விட்டு சோர்ந்து போய் வர
“என்னாச்சி அன்பு” என்று கேட்டான் ருத்ரன்.
“ஏதோ ஒரு நாத்தம் உங்க மேல இருந்து வந்துச்சு அதான் தாங்க முடியல” என்றவள் மீண்டும் சென்று வாந்தியாக எடுக்க பாவம் ருத்ரனுக்கு ஒரு மாதிரி ஆகிவிட்டது.
ஒரு டவலை எடுத்து கொண்டு நேரே குளிக்க சென்றான்
குளித்து முடித்து வரும் போது அவனுக்கு முழு போதையும் இறங்கிவிட்டது.
அன்புச்செல்வி பெட்டில் சுருண்டு படுத்திருக்க சமயலறைக்குள் சென்ற ருத்ரன் லெமன் ஜூஸ் ஒன்றை போட்டு எடுத்து வந்தான்.
“அன்பு” என்று அவளின் தோல் வளைவில் கை வைத்து அவளை எழுப்பினான்.
“இதை குடிச்சிட்டு படு” என்று
அவள் கையில் கொடுக்க அவளும் அதை வாங்கி பருக ஆரம்பித்தாள்.
“நான் தான் உங்க கூட அப்பா அம்மா விளையாட்டு விளையாடலையே என்னை ஊருக்கு கூட்டிட்டு போக மாட்டிங்க தான” என்று அவள் கண் கலங்க.
ருத்ரனுக்கு அவளை பார்க்க பாவமாக இருந்தது “நாளைக்கு காலையில கண்டிப்பா மதுரைக்கு போறோம் ஓகே வா” என்று ருத்ரன் கூறினான்.
“ம்ம்” என்றவள் சிரித்து கொண்டே அவனை போன்று அவன் இதழை தன் இதழால் கவ்வி விடுவித்தாள்.
“ஏய் என்ன பண்ணுன இப்போ” என்று அவன் கேட்க
“நீங்க பண்ணுன மாதிரியே பண்ணினேன் அப்போ தான குழந்தை பிறக்கும்” என்று அன்பு கூறினாள்.
அதை கேட்ட ருத்ரன் வாய்விட்டே சிரித்துவிட்டான் “சரி தூங்கு” என்றான்.
“சரி அப்போ நாளைக்கு அப்பா அம்மா விளையாட்டு விளையாடலாம்” என்று அவள் கூறிவிட்டு படுக்க அவளை காதலுடன் பார்த்து கொண்டிருந்தான் ருத்ரன்.
அன்புச்செல்வியை ருத்ரனுக்கு மிகவும் பிடித்துவிட்டது
அவளின் இந்த வெகுளித்தனத்தை கூட ரசிக்க ஆரம்பித்துவிட்டான்.
அவளை பார்த்து கொண்டே இருந்தவன் நிம்மதியாக படுத்து உறங்க ஆரம்பித்தான்.
மறுநாள் காலை ஊருக்கு முன்பே அன்புச்செல்வி எழுந்து குளித்து தயாராகி அமர்ந்து இருந்தாள்.
“பாப்பா எங்கே காலையிலேயே கிளம்பி ரெடியாகி உட்கார்ந்து இருக்க” என்று கனகா கேட்டார்.
“நானும் அவரும் ஊருக்கு போறோம்” என்று அவள் கூற
“ஓஹோ” என்றவர் பிரிட்ஜில் இருந்து மல்லிப்பூவை எடுத்து அவளுக்கு வைத்துவிட்டார்.
“அழகா இருக்க புடவை யார் கட்டிவிட்டா” என்று அவர் கேட்க
“நானே தான் கட்டிக்கிட்டேன் அவர் சொல்லிக் கொடுத்தாரு” என்றாள் அன்புச்செல்வி.
ருத்ரன் இரவு சரியாக தூங்காததால் இன்னும் உறங்கி கொண்டு தான் இருந்தான்
அவன் வரவிற்க்காக அன்புச்செல்வி கீழே காத்திருந்தாள்.
அப்போது ருத்ரனின் அலைபேசி ஒலித்தது நன்றாக உறங்கி கொண்டு இருந்தவன் சலித்துக் கொண்டே போனை எடுத்து காதில் வைத்தான்.
“ஹலோ யாரு?” என்று தூக்க கலக்கத்திலேயே கேட்டான்
“நான் சங்கர் பேசுறேன் டா
எதுக்கு டா அந்த அலெக்ஸ் போட்ட” என்று கேட்டான்.
“அலெக்ஸ்ஸ போட்டுட்டாங்களா” என்று அவன் சாதாரணமாக கேட்க
“உனக்கு இப்போ தான் இந்த விஷயம் தெரியும் அப்படி தான” என்று சங்கர் கேட்டான்.
“மாமா யார் எவனை போட்டா எனக்கு என்ன நான் மதுரைக்கு என் மாமனார் வீட்டு விருந்துக்கு போறேன்” என்றான் ருத்ரன் கொட்டாவி விட்டு கொண்டே.
“போ பா போ நீ விருந்துக்கு போ நான் பரலோகம் போறேன்” என்று சங்கர் கூற
“என்ன மாமா இப்படில்லாம் பேசுற” என்று ருத்ரன் சலித்து கொண்டான்.
“அந்த அலெக்ஸ் எவ்வளவு பெரிய ஆளு அவனை அசால்ட்டா போட்டுட்டு நீ வந்து தூங்கிட்டு இருக்க அவன் அண்ணன் தாமஸ் டெல்லியில் இருந்து வந்துட்டு இருக்கானாம் நீயே சமாளிச்சிக்க” என்று கூறினான்.
“யோவ் மாமா நான் உண்மையாவே அவனை போடலையா” என்று ருத்ரன் கூற
“உன் காக்கா வடை சுட்ட கதை எல்லாம் என்கிட்ட சொல்லாத என்னவோ பா பார்த்து இருந்துக்கோ நான் சொல்ல வேண்டியதை சொல்லிட்டேன்” என்று கூறிவிட்டு சங்கர் அழைப்பை துண்டித்தான்.
ருத்ரன் எதையும் கண்டுகொள்ளாமல் குளிக்க சென்றவன் உடை மாற்றி கீழே வந்தான்.
அங்கே அவனுக்கு முன்பே அவன் மனைவி இரண்டு டிராவல் பேக்குடன் காத்திருந்தாள்.
அவளை பார்த்தவன் அப்படியே ஒரு கணம் அசராமல் நின்று பார்த்து விட்டு நகர்ந்தான்.
அன்புச்செல்வியிடம் ஏதோ இன்று வித்தியாசமாக இருப்பதை போன்று அவனுக்கு தோன்றியது
அது என்னவென்று தான் அவனுக்கு தெரியவில்லை.
ருத்ரன் டைனிங் டேபிளில் சாப்பிட அமர அவன் மனைவி வந்து அவனுக்கு சாப்பாடு பரிமாறினாள்.
அன்பு அவன் அருகில் நெருங்கி பரிமாறும் போது தான் கவனித்தான் அவள் பூ வைத்திருப்பதை
அவன் பார்வை மொத்தமும் அவன் மனைவியிடம் தான் இருந்தது.
அடர் பச்சை நிற இலகுவான பட்டு புடவை ஒன்றை அணிந்து இருந்தாள் காதில் அவளின் தங்க ஜிமிக்கி அவளின் அசைவிற்க்கு ஏற்ப ஆடிக்கொண்டே இருந்தது.
தலை முடியை விரித்து விட்டிருந்தாள் நெற்றிவகட்டில் குங்குமம் கழுத்தில் அவன் கட்டிய புது மஞ்சள் தாலி என
ஏதோ தன் முன்னே வானத்து ரம்பை வந்து நிற்பதை போன்று ருத்ரன் தன் மனைவியை பார்த்து கொண்டு இருந்தான்.
சாப்பட்டை பரிமாறியவள் அவன் சாப்பிடாமல் இருப்பதை பார்த்து
“சாப்பிடுங்க” என்றாள்.
அவனும் அவள் கூறியவுடன் மெல்ல சாப்பிட அவனுக்கு என்ன வேண்டும் என்று கேட்டு கேட்டு பரிமாறினாள் ருத்ரனின் மனைவி.
சாப்பிட்டு முடித்து எழுந்தவன் கையை கழுவி விட்டு திரும்பியவனின் பார்வை அவளின் புடவை விலகி தெரிந்த வெந்நிற இடையில் பதிந்தது.
இடையில் சொருகி இருந்த முந்தானையை தன் ஈர கைவிட்டு எடுத்தவன் அந்த முந்தானையிலலேயே கையை துடைத்து கொண்டான்.
“என்னங்க கிளம்பலாமா” என்று அன்பு
கேட்டாள் சாதாரணமாக
அவனும் ஏதோ பூம்பூம் மாடு போன்று தலையை ஆட்டிவிட்டு அவளின் பின்னே நடந்து சென்றான்.
ருத்ரனா இது இவன் இப்படியெல்லாம் இருக்க மாட்டானே….
தொடரும்…
“ஆமாம் டா வேதா அவன் அண்ணன் இருக்கானே அவனே ஒரு பைத்தியக்காரன் டா
இருக்குற 71/2 பத்தாதுன்னு இவன் வேற” என்று சங்கர் கூறினான்..
“இப்போ என்ன அண்ணா பண்றது” என்று வேதா பயத்துடனே கேட்டான்.
“இப்போ கேளு அவனை தனியா விடாதன்னு சொன்னனே கேட்டியா
நீயாச்சும் பரவாயில்லை டா ஒன்டிக்கட்ட செத்தா கூட எவனும் கண்டுக்க மாட்டான்
நான் புள்ளை குட்டிக்காரன் டா
என் பொண்டாட்டி காய்கறி வாங்க கூட என்னை தான் துணைக்கு கூப்பிடுவாளே நான் இல்லாம அவள் என்ன பண்ண போறாளோ” என்று புலம்பிக் கொண்டு இருந்தான்.
“நீ பயப்படாத அண்ணா ருத்ரா அண்ணா பார்த்துப்பாரு” என்று வேதா கூறினான்.
“எது நான் செத்த பிறகா போடா” என்று அவன் புலம்ப
“அய்யோ நான் அப்படி சொல்ல வரலன்னா நமக்கு ஒன்னும் ஆகாம ருத்ரா அண்ணா பார்த்துப்பாரு” என்றான்.
“டேய் அவன் அண்ணன் யாருன்னு தெரியுமா டா உன் அண்ணன் ருத்ரனை விட அவன் இரண்டு மடங்கு பண பலத்துலையும் ஆள் பலத்துலையும் அதிகாரம் எல்லாத்துலையும் அதிகம் ஒரு படி மேல டா” என்று சங்கர் கூறினான்.
“இப்போ என்ன பண்ணலாம்” என்று வேதா கேட்டான்.
“ஒன்னும் பண்ண முடியாது போய் தூங்குங்க
அவன் அண்ணன் தாமஸ்
ருத்ரன் தான் அவன் தம்பியை போட்டான்னு கண்டுபிடிக்காத வரை நாம நிம்மதியா இருந்துப்போம்” என்றான் சங்கர்.
“அதுக்கு அப்புறம்” என்று வேதா கேட்டான்.
“அதுக்கு அப்புறம் என்ன எல்லாரும் ஒன்னா சேர்ந்து பரலோகம் போக வேண்டியது தான்” என்று சங்கர் கூறினான்.
“என்ன அண்ணா எவ்வளவு பெரிய ரவுடி நீ நீயே இப்படி பேசலாமா” என்று வேதா கேட்டான்.
“வேற என்ன பேச சொல்ற இருக்க கடுப்புல நீ வேற போய் தூங்கு இல்லை அந்த தாமஸ் போட்றானோ இல்லையோ
நான் உன்னை முதல்ல போட்ற போறேன்” என்று அழைப்பை துண்டித்தான் சங்கர்.
வேதா போனை பார்த்து கொண்டே யோசனையுடன் நின்றிருந்தான்.
ருத்ரன் கண்கள் சிவக்க தலை முடி எல்லாம் கலைந்த படியே வியர்த்து வழிந்து கொண்டு
தன் அறைக்குள் நுழைந்தான்.
அவன் மனைவியோ அவனுக்காக துங்காமல் அமர்ந்து இருந்தாள்.
ருத்ரன் உள்ளே நுழைந்தவன் அவளை கண்டுகொள்ளாமல் உடை மாற்றி விட்டு படுக்க போக
“என்னங்க உங்க கிட்ட கொஞ்சம் பேசணும்” என்று கேட்டாள்.
“என்ன” என்றான் ருத்ரன் சிவந்த கண்களுடன்
“எப்போ நாம ரெண்டு பேரும் ஊருக்கு போறோம்” என்று கேட்டாள்.
“தெரியாது” என்றவன் படுக்க போக
“என் மேல கோவமா நான் தான் குழந்தை பெத்து தரேன்னு சொல்லிட்டனே அப்புறம் என்ன ஊருக்கு ஒரே ஒரு தடவை போய்ட்டு வரலாமே” என்றாள் பாவமாக.
“எப்படி பெத்து தருவ?” என்று ருத்ரன் கேட்டான்
அன்பு பதிலுக்கு “சாமி கிட்ட கேட்டு” என்றாள்.
“பைத்தயக்காரி சாமி கிட்ட கேட்டா மட்டும் பத்தாது அதுக்கு நாம ரெண்டு பேரும்
அப்பா அம்மா விளையாட்டு விளையாடனும்” என்றான் அவனும் முகத்தை சீரியஸாக வைத்து கொண்டே கூறினான்.
“ஒ சரிங்க அப்போ எப்போ விளையாடலாம்” என்று அன்பு கேட்டாள்.
ருத்ரன் அவள் அருகில் நெருங்கி அமர்ந்தவன் “அதுவா இப்போ கூட விளையாடலாம் ஆனா நீ கத்தாம இருக்கனும்” என்றான்.
“அப்படியா நான் உங்க கூட விளையாடுனா நாளைக்கு ஊருக்கு கூட்டிட்டு போவிங்க தான” என்று அவள் கேட்டாள்.
“கண்டிப்பா நாளைக்கு காலையில் எழுந்த உடனே கிளம்பிடுவோம்” என்றான் ருத்ரன்.
“சரி வாங்க விளையாடலாம்” என்று அன்புச்செல்வி கூறினாள்.
“இரு லைட்டை ஆஃப் பண்ணிட்டு வரேன்” என்றவன் எழுந்து லைட்டை அணைக்க போக
“ஏன் லைட் இருக்கட்டுமே” என்றாள்.
“இந்த விளையாட்டு இருட்டுல தான் விளையாடனும்” என்று கூறியவன் லைட்டை நிறுத்திவிட்டு அவளின் அருகில் வந்தான்.
ருத்ரன் அவள் அருகில் வந்தவன் விடிவிளக்கில் தெரிந்த வெளிச்சத்தில் அவள் முகத்தை பார்த்தவனுக்கு காதலுடன் சேர்ந்து மோகமும் தலை தூக்க
இதழை கவ்வி சுவைக்க ஆரம்பித்தான்.
மெல்ல அவளின் இதழை சுவைத்து கொண்டு அவள் மீது படர்ந்தவனின் கைகள் தடம் மாற ஆரம்பித்தது அதுவரை அமைதியாக இருந்தவள்
திடீரென அவனை விலக்க அவளிடமிருந்து ருத்ரன் விலகினான்.
அன்புச்செல்வி பதறி அடித்துக் கொண்டு வாஷ்பேஷனை நோக்கி ஓடினாள் தன் வயிற்றில் இருந்து குடலே வெளியே வந்து விடும் அளவுக்கு வாந்தி எடுத்து கொண்டு இருந்தாள்.
‘என்னாச்சி இவளுக்கு’ என்று பார்த்து கொண்டே அமர்ந்து இருந்தான் ருத்ரன்.
அன்புச்செல்வி முகத்தை கழுவி விட்டு சோர்ந்து போய் வர
“என்னாச்சி அன்பு” என்று கேட்டான் ருத்ரன்.
“ஏதோ ஒரு நாத்தம் உங்க மேல இருந்து வந்துச்சு அதான் தாங்க முடியல” என்றவள் மீண்டும் சென்று வாந்தியாக எடுக்க பாவம் ருத்ரனுக்கு ஒரு மாதிரி ஆகிவிட்டது.
ஒரு டவலை எடுத்து கொண்டு நேரே குளிக்க சென்றான்
குளித்து முடித்து வரும் போது அவனுக்கு முழு போதையும் இறங்கிவிட்டது.
அன்புச்செல்வி பெட்டில் சுருண்டு படுத்திருக்க சமயலறைக்குள் சென்ற ருத்ரன் லெமன் ஜூஸ் ஒன்றை போட்டு எடுத்து வந்தான்.
“அன்பு” என்று அவளின் தோல் வளைவில் கை வைத்து அவளை எழுப்பினான்.
“இதை குடிச்சிட்டு படு” என்று
அவள் கையில் கொடுக்க அவளும் அதை வாங்கி பருக ஆரம்பித்தாள்.
“நான் தான் உங்க கூட அப்பா அம்மா விளையாட்டு விளையாடலையே என்னை ஊருக்கு கூட்டிட்டு போக மாட்டிங்க தான” என்று அவள் கண் கலங்க.
ருத்ரனுக்கு அவளை பார்க்க பாவமாக இருந்தது “நாளைக்கு காலையில கண்டிப்பா மதுரைக்கு போறோம் ஓகே வா” என்று ருத்ரன் கூறினான்.
“ம்ம்” என்றவள் சிரித்து கொண்டே அவனை போன்று அவன் இதழை தன் இதழால் கவ்வி விடுவித்தாள்.
“ஏய் என்ன பண்ணுன இப்போ” என்று அவன் கேட்க
“நீங்க பண்ணுன மாதிரியே பண்ணினேன் அப்போ தான குழந்தை பிறக்கும்” என்று அன்பு கூறினாள்.
அதை கேட்ட ருத்ரன் வாய்விட்டே சிரித்துவிட்டான் “சரி தூங்கு” என்றான்.
“சரி அப்போ நாளைக்கு அப்பா அம்மா விளையாட்டு விளையாடலாம்” என்று அவள் கூறிவிட்டு படுக்க அவளை காதலுடன் பார்த்து கொண்டிருந்தான் ருத்ரன்.
அன்புச்செல்வியை ருத்ரனுக்கு மிகவும் பிடித்துவிட்டது
அவளின் இந்த வெகுளித்தனத்தை கூட ரசிக்க ஆரம்பித்துவிட்டான்.
அவளை பார்த்து கொண்டே இருந்தவன் நிம்மதியாக படுத்து உறங்க ஆரம்பித்தான்.
மறுநாள் காலை ஊருக்கு முன்பே அன்புச்செல்வி எழுந்து குளித்து தயாராகி அமர்ந்து இருந்தாள்.
“பாப்பா எங்கே காலையிலேயே கிளம்பி ரெடியாகி உட்கார்ந்து இருக்க” என்று கனகா கேட்டார்.
“நானும் அவரும் ஊருக்கு போறோம்” என்று அவள் கூற
“ஓஹோ” என்றவர் பிரிட்ஜில் இருந்து மல்லிப்பூவை எடுத்து அவளுக்கு வைத்துவிட்டார்.
“அழகா இருக்க புடவை யார் கட்டிவிட்டா” என்று அவர் கேட்க
“நானே தான் கட்டிக்கிட்டேன் அவர் சொல்லிக் கொடுத்தாரு” என்றாள் அன்புச்செல்வி.
ருத்ரன் இரவு சரியாக தூங்காததால் இன்னும் உறங்கி கொண்டு தான் இருந்தான்
அவன் வரவிற்க்காக அன்புச்செல்வி கீழே காத்திருந்தாள்.
அப்போது ருத்ரனின் அலைபேசி ஒலித்தது நன்றாக உறங்கி கொண்டு இருந்தவன் சலித்துக் கொண்டே போனை எடுத்து காதில் வைத்தான்.
“ஹலோ யாரு?” என்று தூக்க கலக்கத்திலேயே கேட்டான்
“நான் சங்கர் பேசுறேன் டா
எதுக்கு டா அந்த அலெக்ஸ் போட்ட” என்று கேட்டான்.
“அலெக்ஸ்ஸ போட்டுட்டாங்களா” என்று அவன் சாதாரணமாக கேட்க
“உனக்கு இப்போ தான் இந்த விஷயம் தெரியும் அப்படி தான” என்று சங்கர் கேட்டான்.
“மாமா யார் எவனை போட்டா எனக்கு என்ன நான் மதுரைக்கு என் மாமனார் வீட்டு விருந்துக்கு போறேன்” என்றான் ருத்ரன் கொட்டாவி விட்டு கொண்டே.
“போ பா போ நீ விருந்துக்கு போ நான் பரலோகம் போறேன்” என்று சங்கர் கூற
“என்ன மாமா இப்படில்லாம் பேசுற” என்று ருத்ரன் சலித்து கொண்டான்.
“அந்த அலெக்ஸ் எவ்வளவு பெரிய ஆளு அவனை அசால்ட்டா போட்டுட்டு நீ வந்து தூங்கிட்டு இருக்க அவன் அண்ணன் தாமஸ் டெல்லியில் இருந்து வந்துட்டு இருக்கானாம் நீயே சமாளிச்சிக்க” என்று கூறினான்.
“யோவ் மாமா நான் உண்மையாவே அவனை போடலையா” என்று ருத்ரன் கூற
“உன் காக்கா வடை சுட்ட கதை எல்லாம் என்கிட்ட சொல்லாத என்னவோ பா பார்த்து இருந்துக்கோ நான் சொல்ல வேண்டியதை சொல்லிட்டேன்” என்று கூறிவிட்டு சங்கர் அழைப்பை துண்டித்தான்.
ருத்ரன் எதையும் கண்டுகொள்ளாமல் குளிக்க சென்றவன் உடை மாற்றி கீழே வந்தான்.
அங்கே அவனுக்கு முன்பே அவன் மனைவி இரண்டு டிராவல் பேக்குடன் காத்திருந்தாள்.
அவளை பார்த்தவன் அப்படியே ஒரு கணம் அசராமல் நின்று பார்த்து விட்டு நகர்ந்தான்.
அன்புச்செல்வியிடம் ஏதோ இன்று வித்தியாசமாக இருப்பதை போன்று அவனுக்கு தோன்றியது
அது என்னவென்று தான் அவனுக்கு தெரியவில்லை.
ருத்ரன் டைனிங் டேபிளில் சாப்பிட அமர அவன் மனைவி வந்து அவனுக்கு சாப்பாடு பரிமாறினாள்.
அன்பு அவன் அருகில் நெருங்கி பரிமாறும் போது தான் கவனித்தான் அவள் பூ வைத்திருப்பதை
அவன் பார்வை மொத்தமும் அவன் மனைவியிடம் தான் இருந்தது.
அடர் பச்சை நிற இலகுவான பட்டு புடவை ஒன்றை அணிந்து இருந்தாள் காதில் அவளின் தங்க ஜிமிக்கி அவளின் அசைவிற்க்கு ஏற்ப ஆடிக்கொண்டே இருந்தது.
தலை முடியை விரித்து விட்டிருந்தாள் நெற்றிவகட்டில் குங்குமம் கழுத்தில் அவன் கட்டிய புது மஞ்சள் தாலி என
ஏதோ தன் முன்னே வானத்து ரம்பை வந்து நிற்பதை போன்று ருத்ரன் தன் மனைவியை பார்த்து கொண்டு இருந்தான்.
சாப்பட்டை பரிமாறியவள் அவன் சாப்பிடாமல் இருப்பதை பார்த்து
“சாப்பிடுங்க” என்றாள்.
அவனும் அவள் கூறியவுடன் மெல்ல சாப்பிட அவனுக்கு என்ன வேண்டும் என்று கேட்டு கேட்டு பரிமாறினாள் ருத்ரனின் மனைவி.
சாப்பிட்டு முடித்து எழுந்தவன் கையை கழுவி விட்டு திரும்பியவனின் பார்வை அவளின் புடவை விலகி தெரிந்த வெந்நிற இடையில் பதிந்தது.
இடையில் சொருகி இருந்த முந்தானையை தன் ஈர கைவிட்டு எடுத்தவன் அந்த முந்தானையிலலேயே கையை துடைத்து கொண்டான்.
“என்னங்க கிளம்பலாமா” என்று அன்பு
கேட்டாள் சாதாரணமாக
அவனும் ஏதோ பூம்பூம் மாடு போன்று தலையை ஆட்டிவிட்டு அவளின் பின்னே நடந்து சென்றான்.
ருத்ரனா இது இவன் இப்படியெல்லாம் இருக்க மாட்டானே….
தொடரும்…
Last edited:
Saranyakumar
Active member
குருவி சுடுற மாதிரி சுட்டுத் தள்ளிட்டு அம்பி மாதிரி கேள்வி கேக்கறே ருத்ரா அன்பை விரும்ப ஆரம்பிச்சுட்டான் மதுரையில ஏதாவது சம்பவம் நடக்க போகுதா
Mathykarthy
Well-known member
சங்கர் மாமா ஓவரா பில்டப் குடுக்குறாரே தாமஸ்க்கு.....
கத்தி எடுத்தவனுக்கு கத்தியால தான் சாவு சங்கரு....
கத்தி எடுத்தவனுக்கு கத்தியால தான் சாவு சங்கரு....
sanjana sakthi
Moderator
அத்தியாயம் 10
ருத்ரன்-அன்புச்செல்வி இருவரும் காரில் ஏறி அமர
வேதா டிரைவர் சீட்டில் அமர்ந்து கொண்டு காரை ஓட்ட ஆரம்பித்தான்.
அவர்களின் பின்னே மற்றும் முன்னே இரண்டு கார்களில் ருத்ரனின் அடியாட்கள் பாதுகாப்பிற்க்காக வந்து கொண்டிருந்தனர்.
ருத்ரன் எங்கே அதையெல்லாம் கவனித்தான் அவனின் கவனம் மொத்தமும்
அவன் மனைவியிடம் தான் இருந்தது அவளை பார்க்க பார்க்க அவனின் ஆழ் மனதில் அவள் மேல் இருந்த ஆசை,காதல்,ஏக்கம் என அனைத்தும் இன்று ஒரு படி கூட ஆரம்பித்தது.
புவி ஈர்ப்பு விசையை போன்ற ஏதோ ஒரு விசை அவளின் புறம் அவனை கட்டி இழுத்தது.
ஆனால் அன்புசெல்வியோ இங்கே தன்னால் ஒருவன் தவித்து கொண்டு இருக்கிறான் என்பதை கூட அறியாமல் ஜன்னல் வழியாக சிறு பிள்ளையை போன்று மரம்,செடி,கார் என்று அனைத்தையும் வேடிக்கை பார்த்து கொண்டே வந்து கொண்டு இருந்தாள்.
அன்புச்செல்வியால் எவ்வளவு நேரம் இப்படி வேடிக்கை பார்த்து கொண்டே வர முடியும்
இரவு தூங்காமல் ருத்ரனுக்காக காத்திருந்தது வேறு கண்கள் இரண்டும் எரிச்சல் கொடுக்க
சீட்டில் அமர்ந்து கொண்டே தூங்கி தூங்கி விழ ஆரம்பித்தாள்.
அன்பு தூங்கி வழிவதை பார்த்த ருத்ரன் அவளை தன் மடியில் சாய்த்து படுக்க வைத்து கொண்டான்.
அவளை பார்த்து கொண்டே அமர்ந்து இருந்த ருத்ரனின் பார்வை அவள் மூக்கில் இருந்த ஒற்றை கல் பதித்த மூக்குத்தியின் மீது படிந்தது அதை தன் கையில் தொட்டு பார்த்தவனின் முகத்தில் தன்னையும் அறியாமல் இதழில் ஒரு சிறு புன்னகை மலர்ந்தது.
ஒரு இரண்டு மணி நேர பயணத்திறக்கு பிறகு
“வேதா அந்த ஹோட்டல் பக்கம் வண்டியை நிறுத்து” என்று கூறினான் ருத்ரன்.
“எதுக்கு அண்ணா” என்று வேதா பதிலுக்கு கேட்டான்
“நீங்க யாரும் இன்னும் சாப்பிடவேயில்லையே அதான் போய் சாப்பிட்டு வாங்க” என்றான் ருத்ரன்.
“பரவாயில்லை அண்ணா போற வழியில பார்த்துக்கலாம்” என்று வேதா பதில் கூறினான்.
“வேதா சொன்னதை மட்டும் செய்” என்று ருத்ரன் பதிலுக்கு கோபத்துடன் பேச
தன் முன்னே இருந்த கார் கண்ணாடி வழியாக ருத்ரனின் கோபத்தை பார்த்தவன்
‘ஏதோ காரணம் இருக்கிறது’ என்று மனதில் நினைத்த வேதா காரை ஓரம் கட்டினான்.
அனைவரும் கீழே இறங்கி சாப்பிட சென்று விட
வேதா காரில் இருந்து இறங்கி “அண்ணா உங்களுக்கு சாப்பிட எதாச்சும் வேணுமா” என்று கேட்டான்.
“எனக்கு எதுவும் வேண்டாம் நீ இந்த இடத்தை விட்டு முதல்ல போறியா” என்று ருத்ரன் கோபத்துடன் கூறினான்.
அவன் கூறியதை கேட்ட வேதா எதுவும் பேசாமல் அங்கிருந்து சென்றுவிட்டான்.
வேதா சென்று விட்டானா என்று ஒரு பார்வை பார்த்த ருத்ரன்
தன் மடியில் படுத்திருந்த
அன்புச்செல்வியை பார்த்தான் காரின் ஜன்னல் மூடி இருக்கிறதா என்று ஒரு முறை பார்த்து கொண்டான்.
ருத்ரன் தலை குனிந்து அவளின் செவ்விதழை பார்த்தவனுக்கு நேற்று அவள் முத்தமிட்டது நினைவுக்கு வர அதன் மென்மையை இப்போதே உணர வேண்டும் என்று அவனுக்கு தோன்றியது.
ருதரனின் உடல் சூடு வேறு அதிகரித்தது தன்னை கட்டுப்படுத்த முடியாமல்
கீழே குனிந்து அவளின் இதழை கவ்வி முத்தமிட ஆரம்பித்தான்.
அன்புச்செல்வி அவன் முத்தமிட்ட உணர்வில் மெல்ல கண்விழிக்க உடனே அவளிடமிருந்து விலகி ஒன்று தெரியாதவனை போன்று அமர்ந்து கொண்டான் ருத்ரன்.
கண்விழித்த அன்புச்செல்வி தூக்கத்திலேயே மெல்ல அவன் மடியில் இருந்து எழுந்து அமர்ந்தாள்.
“என்னங்க ஊருக்கு வந்துட்டோமா” என்று அவள் கேட்க ருத்ரன் அவளின் பேச்சை காதில் கூட வாங்காமல்
தன் சுயம் இழந்து பார்வையை அவளின் புடவை விலகி தெரிந்த முன்னழகில் ஓடவிட்டு ரசித்து கொண்டிருந்தான்.
அன்பு மீண்டும் “என்னங்க” என்று கேட்க
பதிலுக்கு ருத்ரன் இல்லை என்று ஏதோ மந்திரித்து விட்டவை போன்று தலையை மட்டும் ஆட்டினான்.
பின் தன்னை நிலைப்படுத்தி கொண்டவன் “நீ எதாச்சும் சாப்பிடுறியா அன்பு” என்று கேட்டான் ருத்ரன்.
“இல்லை வேண்டாம் ஆனால்” என்றவள் தன் சுண்டு விரலை மட்டும் தூக்கி அவன் முன் காட்ட
உடனே “பாத்ரூம் போகனுமா” என்று ருத்ரன் கேட்டான்.
அவளும் பதிலுக்கு சிறு பிள்ளையை போன்று ஆமாம் என்று தலையை ஆட்டினாள்.
“சரி வா போலாம்” என்றான் ருத்ரன்
உடனே அவளும் காரில் இருந்து இறங்க போக
“இரு டி” என்று அவளின் கை பிடித்தவன் அவள் முன்னே விலகி இருந்த புடவையை ஆங்காங்கே சரி செய்தவன் “இப்போ இறங்கு” என்றான்.
ருத்ரன் அன்புச்செல்வியை அந்த ஹோட்டலின் உள்ளே அழைத்து சென்றவன் கழிவைறை எங்கே இருக்கிறது என்று கேட்டு அவளை அங்கே அழைத்து சென்றான்.
ருத்ரன் அவளுக்காக வெளியே
காத்திருக்க கழிவறையின் உள்ளே சென்றவள் சிறிது நேரம் கழித்து வெளியே வந்தாள்.
அன்பு வெளியே வந்தவுடன் அவளை அழைத்து கொண்டு
அந்த ஹோட்டலில் இருந்த
டேபிள் ஒன்றின் அருகில் இருந்த சேரில் அமர வைத்தான் ருத்ரன்
“இங்கேயே இரு” என்று கூறிவிட்டு சென்றான்.
அன்புச்செல்வி சுற்றி முற்றி பார்த்து கொண்டே அமர்ந்து இருந்தாள்
பக்கத்தில் இருந்த டேபிளில் வேதா மற்றும் ருத்ரனின் அடியாட்களும் அமர்ந்து சாப்பிட்டு கொண்டு இருந்தனர்.
ருத்ரன் திரும்பி வரும் போது அவன் கையில் ஒரு ஐஸ்கிரிமுடன் வந்தான்
அதை அன்புச்செல்வியிடம் நீட்ட அவளும் பதிலுக்கு ஏதோ மிட்டாயை பார்த்த குழந்தையை போன்று ஆர்வத்துடன் வாங்கி கொண்டாள்.
அவள் முன்னே இருந்த இருக்கையில் ருத்ரன் அமர்ந்து கொண்டு அவளை வேடிக்கை பார்க்க ஆரம்பித்தான்.
அன்புச்செல்வியோ குழந்தையை போன்று வாயில் ஒழுகவிட்டு அந்த ஐஸ்கிரீமை ரசித்து சாப்பிட்டு கொண்டு இருந்தாள்.
அதை பார்த்த ருத்ரன் “என்ன டி ஒழுங்கா சாப்பிட மாட்டியா” என்று கூறிக் கொண்டே தன் முன்னே இருந்த டிஷ்யூ பேப்பரை எடுத்து அவள் அருகில் வந்து இதழில் ஒழுகி இருந்த ஐஸ்கிரிமை துடைத்துவிட்டான்.
இதையெல்லாம் அவனின் அடியாட்கள் பார்த்து கொண்டே தான் அமர்ந்து இருந்தனர்.
அதில் ஒருவன் “என்ன வேதா அண்ணா பொண்டாட்டி வந்துட்டா புலி கூட பூனையா மாறிடும் போலயே” என்று கூறிக்கொண்டே சிரிக்க
“அதுக்கு தான் டா கல்யாணமே பண்ணக்கூடாதுன்னு சொல்றது
பார்த்தியா அண்ணன் நிலைமைய” என்றான் வேதா அவர்களை பார்த்து கொண்டே.
பின் அனைவரும் சாப்பிட்டு முடித்து மீண்டும் காரில் ஏறி புறப்பட்டனர்.
ஒரு வழியாக ருத்ரனின் கார் அன்புச்செல்வியின் ஊரின் உள்ளே நுழைந்தது.
ஊருக்குள் வரிசையாக செல்லும் காரை பார்த்த அந்த ஊர் மக்கள்
“யார் வீட்டுக்கு இத்தனை கார் போகுது” என்று பேசிக் கொண்டிருந்தனர்.
கார் நேரே சென்று ஈஸ்வரனின் வீட்டு வாசலில் நின்றது
உள்ளே சாப்பிட்டு கொண்டு இருந்த
ஈஸ்வரன் வெளியே கார் நிற்க்கும் சத்தம் கேட்டு
யார் என்று பார்ப்பதற்காக வெளியே வந்தார்.
காரில் இருந்து வெள்ளை வேஷ்டி சட்டையில் இறங்கிய ருத்ரனை பார்த்தவர்
அடித்து பிடித்து உள்ளே ஓடி கையை கழுவிவிட்டு வந்தார்.
ருத்ரன் இறங்கியவுடன் அவனின்
பின்னே அன்புச்செல்வியும் இறங்கினாள்.
காரை திறந்த வேதா கையில் அவர்களின் உடமைகளை வைத்து கொண்டு நின்றிருந்தான்.
அதுமட்டுமல்லாமல் இன்னும் பத்து அடியாட்கள் வேறு வந்திருந்தனர்
அவர்கள் அனைவரும் வீட்டை சுற்றி காவலுக்கு நின்று கொண்டனர்.
அன்புச்செல்வி ருத்ரனுடன் ஜோடியாக நிற்பதை பார்த்த அங்கிருந்த அக்கம் பக்கத்தினர்
தங்களுக்குள் ஏதேதோ பேசிக்கொண்டு நின்றிருந்தனர்.
ஈஸ்வரன் கையை கழுவிவிட்டு ஓடி வந்து “வாங்க மாப்பிள்ளை வா அன்பு மா உள்ளே வாங்க” என்று அவர்களை அழைத்து சென்றார்.
“இவரு தான் நம்ம அன்புச்செல்வியை கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டவரா” என்று பக்கத்து வீட்டில் நின்று கொண்டு இருந்த பெண்மணி தன் கணவனிடம் கேட்டாள்.
“ஆமாம் டி இவரு *** கட்சியில் பெரிய ஆளு ரவுடி பெரிய பணக்காரனும் கூட” என்றான் அவளின் கணவன்.
“இந்த அன்புக்கு ஒரு விவரமும் தெரியாதே இவளை கட்டிக்கிட்டு
என்ன பண்ணுறானோ பாவம் அந்த ஆளு” என்றாள் அந்த பெண்மணி.
“அதெல்லாம் அவள் புருஷன் பாடு உனக்கு என்ன டி உள்ளே போய் சூடு தண்ணீ வை குளிக்கனும்” என்று அவளை உள்ளே அனுப்பி வைத்தான் அவள் கணவன்.
வீட்டின் உள்ளே வந்த ருத்ரன் வீட்டையே சுற்றி முற்றி பார்த்து கொண்டே நின்றிருந்தான்.
“உட்காருங்க மாப்பிள்ளை
நீயும் உட்காரு மா” என்ற ஈஸ்வரன் இரு நாற்காலியை எடுத்து போட இருவரும் அமர்ந்தனர்.
வேதா டிராவல் பேக்கை உள்ளே வைத்து விட்டு வெளியே சென்று நின்று கொண்டான்.
ஈஸ்வரன் சமையலறைக்குள் காபி போட சென்றார்.
தன் எதிரே பார்த்த ருத்ரன் அங்கே சுவற்றில் மாட்டியிருந்த அன்பின் தாயின் புகைப்படத்தை பார்த்தான் அதில் பார்வதி என்று பெயர் எழுதப்பட்டு இருந்தது.
அப்போது ஈஸ்வரன் காபியுடன் வெளியே வந்தார் இருவருக்கும் கொடுத்தவர் “ரொம்ப நன்றி மாப்பிள்ளை எனக்காக என் பொண்ணை இங்கே கூட்டிட்டு வந்ததுக்கு” என்றார்.
காபியை குடித்து கொண்டே இருந்த ருத்ரன் “நான் ஒன்னும் உங்களுக்காக வரல என் பொண்டாட்டி சொன்னான்னு தான் இங்கே வந்தேன்” என்றான்
ருத்ரன்.
அவன் பேசியதை கேட்ட ஈஸ்வரனின் முகம் மாறிவிட்டது இருந்தாலும் சமாளித்து கொண்டு “பரவாயில்லை மாப்பிள்ளை யாருக்காக வந்தா என்ன” என்று அவர் கூற
அன்புச்செல்விக்கு தன் தந்தையை பார்க்க பாவமாக இருந்தது.
காபியை கூட குடிக்காமல் அப்படியே கையில் வைத்து கொண்டு அமர்ந்து இருந்தாள்.
அப்போது “அன்பு” என்று கத்தி கொண்டே பொறுமையாக சுவற்றை பிடித்து கொண்டே உள்ளே நடந்து வந்தார்
முனியம்மா.
ஈஸ்வரனின் தாய் பக்கத்து தெருவில் தான் தனியாக வசித்து கொண்டிருக்கிறார்
அன்புச்செல்வி திருமணம் முடிந்து வந்த செய்தி கேட்டு இங்கே வந்திருந்தார்.
வீட்டின் உள்ளே வந்தவர்
“அன்பு எப்படி சாமி இருக்க” என்று அவளின் கன்னத்தை பிடித்து கொண்டே கேட்க
“நல்லாருக்கேன் அப்பத்தா நீ எப்படி இருக்க” என்றாள் அன்பு
“நல்லாருக்கேன் சாமி” என்றவர் பக்கத்தில் இருந்த ருத்ரனை திரும்பி பார்த்தார்.
“ஏன் பா நீ தான் அன்பை கல்யாணம் கட்டுனவனா” என்று முனியம்மா கேட்க
“ஆமாம் பாட்டி” என்றான் ருத்ரன்.
“ஏன் பா நீ என்ன நொண்டியா கால் எல்லாம் நல்லா தான இருக்கு” என்று காலை பார்த்தவர் அது நன்றாக இருக்க
“உனக்கு வேற எதாச்சும் குறை இருக்கா
கண்ணு நல்லா தான தெரியுது” என்று அந்த பாட்டி ருத்ரனின் கண்ணை மீண்டும் சந்தேகமாக பார்த்து கொண்டே கேட்டார்.
அவர் கூறியதை கேட்ட ருத்ரன்
‘இந்த கிழிவி என்ன லூசா’ என்று அவரை பார்த்தான்.
தொடரும்….
ருத்ரன்-அன்புச்செல்வி இருவரும் காரில் ஏறி அமர
வேதா டிரைவர் சீட்டில் அமர்ந்து கொண்டு காரை ஓட்ட ஆரம்பித்தான்.
அவர்களின் பின்னே மற்றும் முன்னே இரண்டு கார்களில் ருத்ரனின் அடியாட்கள் பாதுகாப்பிற்க்காக வந்து கொண்டிருந்தனர்.
ருத்ரன் எங்கே அதையெல்லாம் கவனித்தான் அவனின் கவனம் மொத்தமும்
அவன் மனைவியிடம் தான் இருந்தது அவளை பார்க்க பார்க்க அவனின் ஆழ் மனதில் அவள் மேல் இருந்த ஆசை,காதல்,ஏக்கம் என அனைத்தும் இன்று ஒரு படி கூட ஆரம்பித்தது.
புவி ஈர்ப்பு விசையை போன்ற ஏதோ ஒரு விசை அவளின் புறம் அவனை கட்டி இழுத்தது.
ஆனால் அன்புசெல்வியோ இங்கே தன்னால் ஒருவன் தவித்து கொண்டு இருக்கிறான் என்பதை கூட அறியாமல் ஜன்னல் வழியாக சிறு பிள்ளையை போன்று மரம்,செடி,கார் என்று அனைத்தையும் வேடிக்கை பார்த்து கொண்டே வந்து கொண்டு இருந்தாள்.
அன்புச்செல்வியால் எவ்வளவு நேரம் இப்படி வேடிக்கை பார்த்து கொண்டே வர முடியும்
இரவு தூங்காமல் ருத்ரனுக்காக காத்திருந்தது வேறு கண்கள் இரண்டும் எரிச்சல் கொடுக்க
சீட்டில் அமர்ந்து கொண்டே தூங்கி தூங்கி விழ ஆரம்பித்தாள்.
அன்பு தூங்கி வழிவதை பார்த்த ருத்ரன் அவளை தன் மடியில் சாய்த்து படுக்க வைத்து கொண்டான்.
அவளை பார்த்து கொண்டே அமர்ந்து இருந்த ருத்ரனின் பார்வை அவள் மூக்கில் இருந்த ஒற்றை கல் பதித்த மூக்குத்தியின் மீது படிந்தது அதை தன் கையில் தொட்டு பார்த்தவனின் முகத்தில் தன்னையும் அறியாமல் இதழில் ஒரு சிறு புன்னகை மலர்ந்தது.
ஒரு இரண்டு மணி நேர பயணத்திறக்கு பிறகு
“வேதா அந்த ஹோட்டல் பக்கம் வண்டியை நிறுத்து” என்று கூறினான் ருத்ரன்.
“எதுக்கு அண்ணா” என்று வேதா பதிலுக்கு கேட்டான்
“நீங்க யாரும் இன்னும் சாப்பிடவேயில்லையே அதான் போய் சாப்பிட்டு வாங்க” என்றான் ருத்ரன்.
“பரவாயில்லை அண்ணா போற வழியில பார்த்துக்கலாம்” என்று வேதா பதில் கூறினான்.
“வேதா சொன்னதை மட்டும் செய்” என்று ருத்ரன் பதிலுக்கு கோபத்துடன் பேச
தன் முன்னே இருந்த கார் கண்ணாடி வழியாக ருத்ரனின் கோபத்தை பார்த்தவன்
‘ஏதோ காரணம் இருக்கிறது’ என்று மனதில் நினைத்த வேதா காரை ஓரம் கட்டினான்.
அனைவரும் கீழே இறங்கி சாப்பிட சென்று விட
வேதா காரில் இருந்து இறங்கி “அண்ணா உங்களுக்கு சாப்பிட எதாச்சும் வேணுமா” என்று கேட்டான்.
“எனக்கு எதுவும் வேண்டாம் நீ இந்த இடத்தை விட்டு முதல்ல போறியா” என்று ருத்ரன் கோபத்துடன் கூறினான்.
அவன் கூறியதை கேட்ட வேதா எதுவும் பேசாமல் அங்கிருந்து சென்றுவிட்டான்.
வேதா சென்று விட்டானா என்று ஒரு பார்வை பார்த்த ருத்ரன்
தன் மடியில் படுத்திருந்த
அன்புச்செல்வியை பார்த்தான் காரின் ஜன்னல் மூடி இருக்கிறதா என்று ஒரு முறை பார்த்து கொண்டான்.
ருத்ரன் தலை குனிந்து அவளின் செவ்விதழை பார்த்தவனுக்கு நேற்று அவள் முத்தமிட்டது நினைவுக்கு வர அதன் மென்மையை இப்போதே உணர வேண்டும் என்று அவனுக்கு தோன்றியது.
ருதரனின் உடல் சூடு வேறு அதிகரித்தது தன்னை கட்டுப்படுத்த முடியாமல்
கீழே குனிந்து அவளின் இதழை கவ்வி முத்தமிட ஆரம்பித்தான்.
அன்புச்செல்வி அவன் முத்தமிட்ட உணர்வில் மெல்ல கண்விழிக்க உடனே அவளிடமிருந்து விலகி ஒன்று தெரியாதவனை போன்று அமர்ந்து கொண்டான் ருத்ரன்.
கண்விழித்த அன்புச்செல்வி தூக்கத்திலேயே மெல்ல அவன் மடியில் இருந்து எழுந்து அமர்ந்தாள்.
“என்னங்க ஊருக்கு வந்துட்டோமா” என்று அவள் கேட்க ருத்ரன் அவளின் பேச்சை காதில் கூட வாங்காமல்
தன் சுயம் இழந்து பார்வையை அவளின் புடவை விலகி தெரிந்த முன்னழகில் ஓடவிட்டு ரசித்து கொண்டிருந்தான்.
அன்பு மீண்டும் “என்னங்க” என்று கேட்க
பதிலுக்கு ருத்ரன் இல்லை என்று ஏதோ மந்திரித்து விட்டவை போன்று தலையை மட்டும் ஆட்டினான்.
பின் தன்னை நிலைப்படுத்தி கொண்டவன் “நீ எதாச்சும் சாப்பிடுறியா அன்பு” என்று கேட்டான் ருத்ரன்.
“இல்லை வேண்டாம் ஆனால்” என்றவள் தன் சுண்டு விரலை மட்டும் தூக்கி அவன் முன் காட்ட
உடனே “பாத்ரூம் போகனுமா” என்று ருத்ரன் கேட்டான்.
அவளும் பதிலுக்கு சிறு பிள்ளையை போன்று ஆமாம் என்று தலையை ஆட்டினாள்.
“சரி வா போலாம்” என்றான் ருத்ரன்
உடனே அவளும் காரில் இருந்து இறங்க போக
“இரு டி” என்று அவளின் கை பிடித்தவன் அவள் முன்னே விலகி இருந்த புடவையை ஆங்காங்கே சரி செய்தவன் “இப்போ இறங்கு” என்றான்.
ருத்ரன் அன்புச்செல்வியை அந்த ஹோட்டலின் உள்ளே அழைத்து சென்றவன் கழிவைறை எங்கே இருக்கிறது என்று கேட்டு அவளை அங்கே அழைத்து சென்றான்.
ருத்ரன் அவளுக்காக வெளியே
காத்திருக்க கழிவறையின் உள்ளே சென்றவள் சிறிது நேரம் கழித்து வெளியே வந்தாள்.
அன்பு வெளியே வந்தவுடன் அவளை அழைத்து கொண்டு
அந்த ஹோட்டலில் இருந்த
டேபிள் ஒன்றின் அருகில் இருந்த சேரில் அமர வைத்தான் ருத்ரன்
“இங்கேயே இரு” என்று கூறிவிட்டு சென்றான்.
அன்புச்செல்வி சுற்றி முற்றி பார்த்து கொண்டே அமர்ந்து இருந்தாள்
பக்கத்தில் இருந்த டேபிளில் வேதா மற்றும் ருத்ரனின் அடியாட்களும் அமர்ந்து சாப்பிட்டு கொண்டு இருந்தனர்.
ருத்ரன் திரும்பி வரும் போது அவன் கையில் ஒரு ஐஸ்கிரிமுடன் வந்தான்
அதை அன்புச்செல்வியிடம் நீட்ட அவளும் பதிலுக்கு ஏதோ மிட்டாயை பார்த்த குழந்தையை போன்று ஆர்வத்துடன் வாங்கி கொண்டாள்.
அவள் முன்னே இருந்த இருக்கையில் ருத்ரன் அமர்ந்து கொண்டு அவளை வேடிக்கை பார்க்க ஆரம்பித்தான்.
அன்புச்செல்வியோ குழந்தையை போன்று வாயில் ஒழுகவிட்டு அந்த ஐஸ்கிரீமை ரசித்து சாப்பிட்டு கொண்டு இருந்தாள்.
அதை பார்த்த ருத்ரன் “என்ன டி ஒழுங்கா சாப்பிட மாட்டியா” என்று கூறிக் கொண்டே தன் முன்னே இருந்த டிஷ்யூ பேப்பரை எடுத்து அவள் அருகில் வந்து இதழில் ஒழுகி இருந்த ஐஸ்கிரிமை துடைத்துவிட்டான்.
இதையெல்லாம் அவனின் அடியாட்கள் பார்த்து கொண்டே தான் அமர்ந்து இருந்தனர்.
அதில் ஒருவன் “என்ன வேதா அண்ணா பொண்டாட்டி வந்துட்டா புலி கூட பூனையா மாறிடும் போலயே” என்று கூறிக்கொண்டே சிரிக்க
“அதுக்கு தான் டா கல்யாணமே பண்ணக்கூடாதுன்னு சொல்றது
பார்த்தியா அண்ணன் நிலைமைய” என்றான் வேதா அவர்களை பார்த்து கொண்டே.
பின் அனைவரும் சாப்பிட்டு முடித்து மீண்டும் காரில் ஏறி புறப்பட்டனர்.
ஒரு வழியாக ருத்ரனின் கார் அன்புச்செல்வியின் ஊரின் உள்ளே நுழைந்தது.
ஊருக்குள் வரிசையாக செல்லும் காரை பார்த்த அந்த ஊர் மக்கள்
“யார் வீட்டுக்கு இத்தனை கார் போகுது” என்று பேசிக் கொண்டிருந்தனர்.
கார் நேரே சென்று ஈஸ்வரனின் வீட்டு வாசலில் நின்றது
உள்ளே சாப்பிட்டு கொண்டு இருந்த
ஈஸ்வரன் வெளியே கார் நிற்க்கும் சத்தம் கேட்டு
யார் என்று பார்ப்பதற்காக வெளியே வந்தார்.
காரில் இருந்து வெள்ளை வேஷ்டி சட்டையில் இறங்கிய ருத்ரனை பார்த்தவர்
அடித்து பிடித்து உள்ளே ஓடி கையை கழுவிவிட்டு வந்தார்.
ருத்ரன் இறங்கியவுடன் அவனின்
பின்னே அன்புச்செல்வியும் இறங்கினாள்.
காரை திறந்த வேதா கையில் அவர்களின் உடமைகளை வைத்து கொண்டு நின்றிருந்தான்.
அதுமட்டுமல்லாமல் இன்னும் பத்து அடியாட்கள் வேறு வந்திருந்தனர்
அவர்கள் அனைவரும் வீட்டை சுற்றி காவலுக்கு நின்று கொண்டனர்.
அன்புச்செல்வி ருத்ரனுடன் ஜோடியாக நிற்பதை பார்த்த அங்கிருந்த அக்கம் பக்கத்தினர்
தங்களுக்குள் ஏதேதோ பேசிக்கொண்டு நின்றிருந்தனர்.
ஈஸ்வரன் கையை கழுவிவிட்டு ஓடி வந்து “வாங்க மாப்பிள்ளை வா அன்பு மா உள்ளே வாங்க” என்று அவர்களை அழைத்து சென்றார்.
“இவரு தான் நம்ம அன்புச்செல்வியை கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டவரா” என்று பக்கத்து வீட்டில் நின்று கொண்டு இருந்த பெண்மணி தன் கணவனிடம் கேட்டாள்.
“ஆமாம் டி இவரு *** கட்சியில் பெரிய ஆளு ரவுடி பெரிய பணக்காரனும் கூட” என்றான் அவளின் கணவன்.
“இந்த அன்புக்கு ஒரு விவரமும் தெரியாதே இவளை கட்டிக்கிட்டு
என்ன பண்ணுறானோ பாவம் அந்த ஆளு” என்றாள் அந்த பெண்மணி.
“அதெல்லாம் அவள் புருஷன் பாடு உனக்கு என்ன டி உள்ளே போய் சூடு தண்ணீ வை குளிக்கனும்” என்று அவளை உள்ளே அனுப்பி வைத்தான் அவள் கணவன்.
வீட்டின் உள்ளே வந்த ருத்ரன் வீட்டையே சுற்றி முற்றி பார்த்து கொண்டே நின்றிருந்தான்.
“உட்காருங்க மாப்பிள்ளை
நீயும் உட்காரு மா” என்ற ஈஸ்வரன் இரு நாற்காலியை எடுத்து போட இருவரும் அமர்ந்தனர்.
வேதா டிராவல் பேக்கை உள்ளே வைத்து விட்டு வெளியே சென்று நின்று கொண்டான்.
ஈஸ்வரன் சமையலறைக்குள் காபி போட சென்றார்.
தன் எதிரே பார்த்த ருத்ரன் அங்கே சுவற்றில் மாட்டியிருந்த அன்பின் தாயின் புகைப்படத்தை பார்த்தான் அதில் பார்வதி என்று பெயர் எழுதப்பட்டு இருந்தது.
அப்போது ஈஸ்வரன் காபியுடன் வெளியே வந்தார் இருவருக்கும் கொடுத்தவர் “ரொம்ப நன்றி மாப்பிள்ளை எனக்காக என் பொண்ணை இங்கே கூட்டிட்டு வந்ததுக்கு” என்றார்.
காபியை குடித்து கொண்டே இருந்த ருத்ரன் “நான் ஒன்னும் உங்களுக்காக வரல என் பொண்டாட்டி சொன்னான்னு தான் இங்கே வந்தேன்” என்றான்
ருத்ரன்.
அவன் பேசியதை கேட்ட ஈஸ்வரனின் முகம் மாறிவிட்டது இருந்தாலும் சமாளித்து கொண்டு “பரவாயில்லை மாப்பிள்ளை யாருக்காக வந்தா என்ன” என்று அவர் கூற
அன்புச்செல்விக்கு தன் தந்தையை பார்க்க பாவமாக இருந்தது.
காபியை கூட குடிக்காமல் அப்படியே கையில் வைத்து கொண்டு அமர்ந்து இருந்தாள்.
அப்போது “அன்பு” என்று கத்தி கொண்டே பொறுமையாக சுவற்றை பிடித்து கொண்டே உள்ளே நடந்து வந்தார்
முனியம்மா.
ஈஸ்வரனின் தாய் பக்கத்து தெருவில் தான் தனியாக வசித்து கொண்டிருக்கிறார்
அன்புச்செல்வி திருமணம் முடிந்து வந்த செய்தி கேட்டு இங்கே வந்திருந்தார்.
வீட்டின் உள்ளே வந்தவர்
“அன்பு எப்படி சாமி இருக்க” என்று அவளின் கன்னத்தை பிடித்து கொண்டே கேட்க
“நல்லாருக்கேன் அப்பத்தா நீ எப்படி இருக்க” என்றாள் அன்பு
“நல்லாருக்கேன் சாமி” என்றவர் பக்கத்தில் இருந்த ருத்ரனை திரும்பி பார்த்தார்.
“ஏன் பா நீ தான் அன்பை கல்யாணம் கட்டுனவனா” என்று முனியம்மா கேட்க
“ஆமாம் பாட்டி” என்றான் ருத்ரன்.
“ஏன் பா நீ என்ன நொண்டியா கால் எல்லாம் நல்லா தான இருக்கு” என்று காலை பார்த்தவர் அது நன்றாக இருக்க
“உனக்கு வேற எதாச்சும் குறை இருக்கா
கண்ணு நல்லா தான தெரியுது” என்று அந்த பாட்டி ருத்ரனின் கண்ணை மீண்டும் சந்தேகமாக பார்த்து கொண்டே கேட்டார்.
அவர் கூறியதை கேட்ட ருத்ரன்
‘இந்த கிழிவி என்ன லூசா’ என்று அவரை பார்த்தான்.
தொடரும்….
Last edited:
Saranyakumar
Active member
அருமை
Mathykarthy
Well-known member
இது என்னடா ருத்ரனுக்கு வந்த சோதனை
பாட்டி உங்க டெஸ்ட் எல்லாம் நிறுத்துங்க gun எடுத்து போட்டுடப் போறான்
பாட்டி உங்க டெஸ்ட் எல்லாம் நிறுத்துங்க gun எடுத்து போட்டுடப் போறான்
sanjana sakthi
Moderator
அத்தியாயம் 11
“ஏன் இதெல்லாம் கேட்க்குறிங்க பாட்டி நான் நல்லா தான் இருக்கேன்” என்று கூறினான் ருத்ரன்.
ருத்ரனின் கண்ணை உற்று நோக்கிய முனியம்மா “கண்ணு நல்லா தான் தெரியுது போல அப்புறம் ஏன் இவளை கட்டிக்கிட்ட” என்று அவர் கேட்டார்.
ருத்ரன் அன்புச்செல்வியை திரும்பி ஒரு முறை பார்த்தவன்
‘நல்லாதான இருக்கா இவளுக்கு என்ன குறை’ என்று நினைத்தவன்
“என்னாச்சி பாட்டி ஏன் அப்படி கேட்க்குறிங்க” என்று கேட்டான் ருத்ரன்.
“தம்பி உனக்கு விஷயமே தெரியாதா இவளுக்கு அந்த அளவுக்கு விவரம் தெரியாது
என்ன தான் குமரியா இருந்தாலும் இவள் இன்னும் குழந்தை தான் எப்படி இவள் கூட குடும்பம் நடத்துவ” என்று முனியம்மா கேட்டார்.
“உங்களுக்கு எப்படி தெரியும்?” என்று கேட்டான் ருத்ரன்
“எனக்கு மட்டும் இல்லை இந்த ஊருக்கே தெரியும் இவள் வெகுளின்னு” என்றார் முனியம்மா.
“என் பொண்டாட்டி கூட குடும்பம் நடத்துறதை எல்லாம் நான் பார்த்துக்கிறேன் நீங்க உங்க வேலையை மட்டும் பாருங்க” என்று ருத்ரன் கோபத்துடன் கூறினான்.
முனியம்மா மீண்டும் பதிலுக்கு ஏதோ பேச வர
ருத்ரன் கோவப்படுவதை பார்த்த ஈஸ்வரன் “அம்மா அவங்களே இப்போ தான் வீட்டுக்கு வந்தாங்க நீ கொஞ்ச நேரம் சும்மா இரு” என்று அவரை சமாதானப்படுத்தி “நீ வீட்டுக்கு போ” என்று அவரை விரட்டிவிட்டார்.
“மாப்பிள்ளை நீங்க என்ன சாப்பிடுறிங்க உங்களுக்கு என்ன பிடிக்கும்” என்று கேட்டார் ஈஸ்வரன்.
ருத்ரன் அவரை கண்டுகொள்ளாமல் சுற்றி முற்றி பார்த்து கொண்டே
“இந்த வீடு என்ன ஒரு இரண்டு மூணு லட்சம் போகுமா” என்று கேட்டான் இடது கண் புருவத்தை மட்டும் உயர்த்தி.
“போகும் மாப்பிள்ளை” என்றார் ஈஸ்வரன்.
“இதை தவிர வேற என்ன சொத்து இருக்கு உங்க கிட்ட” என்று ருத்ரன் கேட்டான்.
“அது ஒரு இரண்டு ஏக்கர் வயல் இருக்கு மாப்பிள்ளை எல்லாம் அன்புக்கு தான்” என்று ஈஸ்வரன் கூறினார்.
“என் பொண்டாட்டிக்கு மாளிகையையே என்னால வாங்கி கொடுக்க முடியும்
இந்த இரண்டு ஏக்கர் வச்சு நான் என்ன பண்ண போறேன்
இந்த ஓட்ட வீட்டை வச்சுக்கிட்டு தான் நீ என்னையவே அடிக்க வந்தியா” என்று ருத்ரன் கோபத்துடன் ஒருமையில் பேச ஈஸ்வரனுக்கு ஒரு மாதிரி ஆகிவிட்டது.
அவன் கோபத்தை பார்த்த அன்புச்செல்வி ருத்ரன் எங்கே தன் தந்தையை அன்று போல் இன்றும் அடித்து விடுவானோ என்று பயந்து அவனின் கையை கெட்டியாக பிடித்து கொண்டாள்.
ருத்ரன் திரும்பி அன்புச்செல்வியின் பயந்த முகத்தை பார்த்தவன் எதுவும் பேசாமல் அமர்ந்து கொண்டான்.
“மாப்பிள்ளை அன்னைக்கு ஏதோ தெரியாம பண்ணிட்டேன்
நான் வேணும்ன்னா உங்க கால்ல கூட விழுறேன் என்னை மன்னிச்சிடுங்க மாப்பிள்ளை” என்றார் ஈஸ்வரன்.
அதற்க்கு பதில் எதுவும் கூறாமல் “சரி எனக்கு டயர்டா இருக்கு நான் கொஞ்சம் ரெஸ்ட் எடுக்கனும் இங்க ரூம் எதாச்சும் இருக்கா” என்று கேட்டான் ருத்ரன் வீட்டை சுற்றி பார்த்து கொண்டே.
“மேல ரூம் இருக்கு மாப்பிள்ளை அம்மாடி நீ மாப்பிள்ளையை கூட்டிட்டு போ நான் போய் சமைக்க எதாச்சும் வாங்கிட்டு வரேன்” என்று ஈஸ்வரன் பையை எடுத்துக்கொண்டு வெளியே சென்றார்.
அவரின் பின்னே வந்த ருத்ரன்
“வேதா நீ இவர் கூட போ நம்ம ஆளுங்க எல்லாரையும் வெளியே ரூம் எடுத்து தங்கிக்க சொல்லு ஊருக்கு உள்ளே யாரும் வராம பார்த்துக்க சொல்லு” என்றவன் ஒரு கட்டு பணத்தை எடுத்து வேதாவின் கையில் கொடுத்து “எல்லாத்தையும் பார்த்துக்கோ” என்றான்.
“அண்ணா உங்களுக்கு பாதுகாப்புக்கு ஆள் வேண்டாமா” என்றான் வேதா
“நீ இங்கேயே இரு நீ ஒரு ஆள் போதும்” என்று கூறினான் ருத்ரன்.
“அதுவும் சரி தான் அண்ணா” என்றான் வேதா
“நீங்க இவன் கூட போய்ட்டு வாங்க” என்று ஈஸ்வரனிடம் ருத்ரன் கூறி இருவரையும் அனுப்பி வைத்தான்.
அவனின் ஆட்கள் அனைவரும் அங்கிருந்து கிளம்பிவிட்டனர்.
அன்பு அவனை பார்த்து கொண்டே வாசலில் நின்றிருந்தாள்.
“அன்பு வா மேல போலாம்” என்று ருத்ரன் அவளை அழைத்தான்
“என்னங்க துணி உள்ளே இருக்கே” என்றாள் அன்புச்செல்வி.
ருத்ரன் உள்ளே சென்று டிராவல் பேகை எடுத்து கொண்டு படிகட்டின் வழியாக மேலே ஏறினான்
அவன் பின்னே வீட்டின் கதவை அடைத்துவிட்டு அன்புச்செல்வியும் நடந்து வந்தாள்.
வீட்டிற்க்கு வெளியே தான் மாடிக்கு செல்லும் படிக்கட்டுகள் இருந்தன.
இருவரும் நடந்து மேலே வந்து சேர்ந்தனர்
மேலே சென்றால் ஓலை வீடு ஒன்று இருந்தது
அந்த ஓலை வீட்டை பார்த்த ருத்ரன் அப்படியே நின்றுவிட்டான்.
சிமென்ட்டால் எழுப்பப்பட்ட சுவர்களின் மேலே ஓலையால் வேய்ந்து கட்டப்பட்ட சிறிய வீடு தான் அது
வீட்டின் மேலே கொடியேன மல்லி செடி படர்ந்து இருந்தது
முன்னே பந்தல் போடப்பட்டு மல்லி கொடி அதில் படர்ந்து நல்ல நிழலாக இருந்தது.
வீட்டின் முன்னே நிறைய செடிகளும் நட்டு வைக்கப்பட்டு இருந்தது
சில்லென்ற காற்றுடன் மல்லிகையின் மணமும் வீசிக் கொண்டு இருந்தது
இவர்கள் வருவதற்க்கே மாலை ஆகிவிட்டது அதனால் சூரியன் மறைந்து வானம் இருட்ட ஆரம்பித்திருந்து.
வீட்டின் பின்னே வயல்வெளி என அந்த இடமே பார்க்க அவ்வளவு ரம்மியமாக இருந்தது.
எப்போதும் ஒரு பத்து பதினைந்து பேருடன் கூட்டமாக காரில் இங்கும் அங்கும் பரபரப்புடன் சுற்றி கொண்டிருப்பவனுக்கு இந்த தனிமை அவ்வளவு இனிமையாக இருந்தது
ரசித்து கொண்டே நின்றிருந்தான்.
“என்னங்க வாங்க உள்ளே போலாம்” என்று அவன் கையை அன்பு பிடிக்க அவளுடன் உள்ளே சென்றான் ருத்ரன்.
அந்த ஓலை வீட்டின் உள்ளே சிறிய கட்டில் பாய் தலையணை என அனைத்தும் இருந்தது பார்க்க சுத்தமாகவும் இருந்தது
அழகான சிறிய அடக்கமான வீடு.
வீட்டின் வெளியே வந்தாள்
வலது பக்கத்தில் கழிவறை மற்றும் குளியலறை என இரண்டும் சேர்த்து இருந்தது.
ஏசியே இல்லாமல் அந்த வீடே அவ்வளவு ஜில்லென்று இருந்தது.
கட்டிலை பார்த்த ருத்ரன் பையை கீழே போட்டு விட்டு அப்படியே சென்று படுத்து கொண்டான்.
அவனை பார்த்து கொண்டே நின்றிருந்த அன்புச்செல்வியின் கையையும் பிடித்து இழுத்தான் அவளோ பூச்செண்டை போன்று அவன் மேல் வந்து விழுந்தாள்.
ருத்ரன் உடனே அவளை கீழே தள்ளி இவன் மேலே வந்தான்
இந்த திடீர் தாக்குதலில்
அன்புச்செல்வியோ பயந்தே விட்டாள் அவளின் கண்கள் இரண்டும் பயத்தில் படபடவென அடித்து கொண்டது.
அவளை பார்த்த ருத்ரனுக்கு மோகம் தலை தூக்க அவளின் இதழை கவ்வி கொண்டான்.
மெல்ல மெல்ல ரசித்து எந்த வித அவசரமும் இன்றி முத்தமிட்டு முடித்தவன்.
வெளியே இன்னும் நன்றாக இருட்டி உள்ளே இருள் சூழ்ந்து இருக்க யாரும் இல்லாத தனிமை
இருள் ருத்ரனுக்கு இன்னும் துணிச்சலை கொடுக்க
காலையில் இருந்து அவளை பார்த்து ஏங்கி தவித்தவனுக்கு ஏதோ தங்க புதையலே கிடைத்ததை போன்று அவளை ஆள ஆரம்பித்தான்.
அவளின் இதழில் இருந்த ருத்ரனின் இதழ்கள் மெல்ல அவளின் கழுத்து வளைவில் இடம் மாற
அன்போ முதல் முறையாக வெட்கத்தில் முகம் சிவந்து போனாள் அவளுள் ஏதோ ஒரு புரியாத உணர்வு.
இருவரும் தங்கள் உலகில் லயித்து கொண்டிருந்தனர்.
ருத்ரன் தன்னவளின் உடைகளை கலைந்து எல்லை மீறும் சமயம்
“ஏய் அன்பு எங்கே டி இருக்க” என்று கத்தி கொண்டே அங்கே வந்தார் முனியம்மா படிகட்டில் ஏற முடியாமல் சிரமப்பட்டு கொண்டே
மூச்சு வாங்க நடந்து வந்தார்.
முனியம்மாவின் குரலை கேட்ட அன்பு எழுந்து கொள்ள முயற்சி
செய்ய ருத்ரனோ அவளை விலக விடாமல் தன்னுள் வைத்து கொண்டான்.
முனியம்மா படிகட்டுகளை ஏறி மேல் வந்தவர் நடக்க முடியாமல் அந்த வீட்டின் வெளியே இருந்து மீண்டும் “அன்பு” என்றுகுரல் கொடுத்தார்.
“என்ன பாட்டி” என்று கத்தி கொண்டே அவனிடமிருந்து விலகி வெளியே ஓடினாள்
அன்புச்செல்வி.
அவரின் முன்னே வந்த அன்பு
“என்ன பாட்டி” என்று கேட்டாள்
“உங்க வூட்டுக்காரருக்கு மீன் வறுத்தேன் அதான் எடுத்து வந்தேன்” என்று அவளிடம் கிண்ணத்தை நீட்ட அவளும் அதை கையில் வாங்கி கொண்டாள்.
அப்போது தான் அவளை நிமிர்ந்து பார்த்தார் முனியம்மா
“என்ன டி புடவை கட்டிருக்கவ ஒரு பக்கம் அவுந்து தொங்குது இது கூடவா தெரியாது ஒரு பொட்டச்சிக்கு” என்று கூறிக்கொண்டே அவள் புடவையை சரி செய்துவிட்டார்.
“ஆமாம் உன் வூட்டுகாரர் எங்கே” என்று கேட்டார் முனியம்மா.
“உள்ளே தான் இருக்காரு பாட்டி” என்று கூறினாள்.
ருத்ரனுக்கோ ‘எப்போது தான் இந்த பாட்டி போகும்’ என்று இருந்தது கடுப்புடன் வெளியே வந்தான்.
“மாப்பிள்ளை இங்கே தான் இருக்கிங்களா” என்று கேட்டுக் கொண்டே முனியம்மா ருத்ரனை பார்த்தார்.
“அவனோ ஆமாம் பாட்டி” என்று கூறினான் ருத்ரனை
அவன் பேசும் போது தான் நன்றாக கவனித்து பார்த்தார் முனியம்மா.
ருத்ரனின் கன்னத்தில் அன்பின் ஸ்டிக்கர் பொட்டு ஒட்டி இருந்தது
அவன் சட்டையின் இரண்டு பட்டன்களும் கழண்டு கேட்பார் அன்று கிடந்தது.
இப்போது தான் முனியம்மாவுக்கு ஏதோ ஒன்று புரிந்ததை போன்று இருந்தது.
“மாப்பிள்ளை நான் கூட ஒன்னும் தெரியாதவளை கட்டி இருக்கிங்களேன்னு உங்களை என்னவோன்னு நினைச்சேன் நீங்க சரியான ஆளு தான்
அப்படியே இவங்க தாத்தா மாதிரி” என்று சிரித்து கொண்டே வெட்கத்துடன் கூறினார்.
“உங்க வேலையை பாருங்க” என்று கூறிவிட்டு வெட்கத்துடன் அங்கிருந்து சென்றார்.
‘அப்பாடா ஒரு வழியா கிழவி போய்ருச்சு’ என்று நினைத்த ருத்ரன்.
தன் மனைவியை திரும்பி பார்த்தான் அவள் கன்னம் இரண்டும் சிவந்து இருக்க
“என்ன டி உன் கன்னம் இரண்டும் சிவந்து இருக்கு உனக்கு எதாச்சும் தோனுச்சா” என்று ஆர்வத்துடன் கேட்டான் ருத்ரன்.
“இல்லை ஆனா நீங்க கழுத்துல கிச்சுகிச்சான் மூட்டுனிங்கல்ல அது தான் ஒரு மாதிரி இருந்துச்சு” என்றாள் அன்புச்செல்வி.
‘என்னது கிச்சுகிச்சான் மூட்டினேன்னா ஏதோ ஒன்னு அவளுக்கும் உணர்வு வந்துருக்கு ஜெயிச்சிட்ட ருத்ரா’ என்று மனதில் நினைத்து கொண்டே நின்றிருந்தான்.
அன்புச்செல்வியோ அவனை கண்டுகொள்ளாமல் கிண்ணத்துடன் உள்ளே சென்றாள்.
ருத்ரன் ஆர்வத்துடன் மீண்டும் உள்ளே சென்றவன் அவளை பின்னிருந்து அணைத்து கொண்டு அவளின் கழுத்து வளைவில் முகம் புதைக்க அன்பின் முகம் மீண்டும் செந்நிறம் பூசிக் கொண்டது.
அந்நேரம் சரியாக “அண்ணா அண்ணா” என்று ருத்ரனை அழைத்து கொண்டே வேதா மேலே வந்து கொண்டிருந்தான்.
தொடரும்….
“ஏன் இதெல்லாம் கேட்க்குறிங்க பாட்டி நான் நல்லா தான் இருக்கேன்” என்று கூறினான் ருத்ரன்.
ருத்ரனின் கண்ணை உற்று நோக்கிய முனியம்மா “கண்ணு நல்லா தான் தெரியுது போல அப்புறம் ஏன் இவளை கட்டிக்கிட்ட” என்று அவர் கேட்டார்.
ருத்ரன் அன்புச்செல்வியை திரும்பி ஒரு முறை பார்த்தவன்
‘நல்லாதான இருக்கா இவளுக்கு என்ன குறை’ என்று நினைத்தவன்
“என்னாச்சி பாட்டி ஏன் அப்படி கேட்க்குறிங்க” என்று கேட்டான் ருத்ரன்.
“தம்பி உனக்கு விஷயமே தெரியாதா இவளுக்கு அந்த அளவுக்கு விவரம் தெரியாது
என்ன தான் குமரியா இருந்தாலும் இவள் இன்னும் குழந்தை தான் எப்படி இவள் கூட குடும்பம் நடத்துவ” என்று முனியம்மா கேட்டார்.
“உங்களுக்கு எப்படி தெரியும்?” என்று கேட்டான் ருத்ரன்
“எனக்கு மட்டும் இல்லை இந்த ஊருக்கே தெரியும் இவள் வெகுளின்னு” என்றார் முனியம்மா.
“என் பொண்டாட்டி கூட குடும்பம் நடத்துறதை எல்லாம் நான் பார்த்துக்கிறேன் நீங்க உங்க வேலையை மட்டும் பாருங்க” என்று ருத்ரன் கோபத்துடன் கூறினான்.
முனியம்மா மீண்டும் பதிலுக்கு ஏதோ பேச வர
ருத்ரன் கோவப்படுவதை பார்த்த ஈஸ்வரன் “அம்மா அவங்களே இப்போ தான் வீட்டுக்கு வந்தாங்க நீ கொஞ்ச நேரம் சும்மா இரு” என்று அவரை சமாதானப்படுத்தி “நீ வீட்டுக்கு போ” என்று அவரை விரட்டிவிட்டார்.
“மாப்பிள்ளை நீங்க என்ன சாப்பிடுறிங்க உங்களுக்கு என்ன பிடிக்கும்” என்று கேட்டார் ஈஸ்வரன்.
ருத்ரன் அவரை கண்டுகொள்ளாமல் சுற்றி முற்றி பார்த்து கொண்டே
“இந்த வீடு என்ன ஒரு இரண்டு மூணு லட்சம் போகுமா” என்று கேட்டான் இடது கண் புருவத்தை மட்டும் உயர்த்தி.
“போகும் மாப்பிள்ளை” என்றார் ஈஸ்வரன்.
“இதை தவிர வேற என்ன சொத்து இருக்கு உங்க கிட்ட” என்று ருத்ரன் கேட்டான்.
“அது ஒரு இரண்டு ஏக்கர் வயல் இருக்கு மாப்பிள்ளை எல்லாம் அன்புக்கு தான்” என்று ஈஸ்வரன் கூறினார்.
“என் பொண்டாட்டிக்கு மாளிகையையே என்னால வாங்கி கொடுக்க முடியும்
இந்த இரண்டு ஏக்கர் வச்சு நான் என்ன பண்ண போறேன்
இந்த ஓட்ட வீட்டை வச்சுக்கிட்டு தான் நீ என்னையவே அடிக்க வந்தியா” என்று ருத்ரன் கோபத்துடன் ஒருமையில் பேச ஈஸ்வரனுக்கு ஒரு மாதிரி ஆகிவிட்டது.
அவன் கோபத்தை பார்த்த அன்புச்செல்வி ருத்ரன் எங்கே தன் தந்தையை அன்று போல் இன்றும் அடித்து விடுவானோ என்று பயந்து அவனின் கையை கெட்டியாக பிடித்து கொண்டாள்.
ருத்ரன் திரும்பி அன்புச்செல்வியின் பயந்த முகத்தை பார்த்தவன் எதுவும் பேசாமல் அமர்ந்து கொண்டான்.
“மாப்பிள்ளை அன்னைக்கு ஏதோ தெரியாம பண்ணிட்டேன்
நான் வேணும்ன்னா உங்க கால்ல கூட விழுறேன் என்னை மன்னிச்சிடுங்க மாப்பிள்ளை” என்றார் ஈஸ்வரன்.
அதற்க்கு பதில் எதுவும் கூறாமல் “சரி எனக்கு டயர்டா இருக்கு நான் கொஞ்சம் ரெஸ்ட் எடுக்கனும் இங்க ரூம் எதாச்சும் இருக்கா” என்று கேட்டான் ருத்ரன் வீட்டை சுற்றி பார்த்து கொண்டே.
“மேல ரூம் இருக்கு மாப்பிள்ளை அம்மாடி நீ மாப்பிள்ளையை கூட்டிட்டு போ நான் போய் சமைக்க எதாச்சும் வாங்கிட்டு வரேன்” என்று ஈஸ்வரன் பையை எடுத்துக்கொண்டு வெளியே சென்றார்.
அவரின் பின்னே வந்த ருத்ரன்
“வேதா நீ இவர் கூட போ நம்ம ஆளுங்க எல்லாரையும் வெளியே ரூம் எடுத்து தங்கிக்க சொல்லு ஊருக்கு உள்ளே யாரும் வராம பார்த்துக்க சொல்லு” என்றவன் ஒரு கட்டு பணத்தை எடுத்து வேதாவின் கையில் கொடுத்து “எல்லாத்தையும் பார்த்துக்கோ” என்றான்.
“அண்ணா உங்களுக்கு பாதுகாப்புக்கு ஆள் வேண்டாமா” என்றான் வேதா
“நீ இங்கேயே இரு நீ ஒரு ஆள் போதும்” என்று கூறினான் ருத்ரன்.
“அதுவும் சரி தான் அண்ணா” என்றான் வேதா
“நீங்க இவன் கூட போய்ட்டு வாங்க” என்று ஈஸ்வரனிடம் ருத்ரன் கூறி இருவரையும் அனுப்பி வைத்தான்.
அவனின் ஆட்கள் அனைவரும் அங்கிருந்து கிளம்பிவிட்டனர்.
அன்பு அவனை பார்த்து கொண்டே வாசலில் நின்றிருந்தாள்.
“அன்பு வா மேல போலாம்” என்று ருத்ரன் அவளை அழைத்தான்
“என்னங்க துணி உள்ளே இருக்கே” என்றாள் அன்புச்செல்வி.
ருத்ரன் உள்ளே சென்று டிராவல் பேகை எடுத்து கொண்டு படிகட்டின் வழியாக மேலே ஏறினான்
அவன் பின்னே வீட்டின் கதவை அடைத்துவிட்டு அன்புச்செல்வியும் நடந்து வந்தாள்.
வீட்டிற்க்கு வெளியே தான் மாடிக்கு செல்லும் படிக்கட்டுகள் இருந்தன.
இருவரும் நடந்து மேலே வந்து சேர்ந்தனர்
மேலே சென்றால் ஓலை வீடு ஒன்று இருந்தது
அந்த ஓலை வீட்டை பார்த்த ருத்ரன் அப்படியே நின்றுவிட்டான்.
சிமென்ட்டால் எழுப்பப்பட்ட சுவர்களின் மேலே ஓலையால் வேய்ந்து கட்டப்பட்ட சிறிய வீடு தான் அது
வீட்டின் மேலே கொடியேன மல்லி செடி படர்ந்து இருந்தது
முன்னே பந்தல் போடப்பட்டு மல்லி கொடி அதில் படர்ந்து நல்ல நிழலாக இருந்தது.
வீட்டின் முன்னே நிறைய செடிகளும் நட்டு வைக்கப்பட்டு இருந்தது
சில்லென்ற காற்றுடன் மல்லிகையின் மணமும் வீசிக் கொண்டு இருந்தது
இவர்கள் வருவதற்க்கே மாலை ஆகிவிட்டது அதனால் சூரியன் மறைந்து வானம் இருட்ட ஆரம்பித்திருந்து.
வீட்டின் பின்னே வயல்வெளி என அந்த இடமே பார்க்க அவ்வளவு ரம்மியமாக இருந்தது.
எப்போதும் ஒரு பத்து பதினைந்து பேருடன் கூட்டமாக காரில் இங்கும் அங்கும் பரபரப்புடன் சுற்றி கொண்டிருப்பவனுக்கு இந்த தனிமை அவ்வளவு இனிமையாக இருந்தது
ரசித்து கொண்டே நின்றிருந்தான்.
“என்னங்க வாங்க உள்ளே போலாம்” என்று அவன் கையை அன்பு பிடிக்க அவளுடன் உள்ளே சென்றான் ருத்ரன்.
அந்த ஓலை வீட்டின் உள்ளே சிறிய கட்டில் பாய் தலையணை என அனைத்தும் இருந்தது பார்க்க சுத்தமாகவும் இருந்தது
அழகான சிறிய அடக்கமான வீடு.
வீட்டின் வெளியே வந்தாள்
வலது பக்கத்தில் கழிவறை மற்றும் குளியலறை என இரண்டும் சேர்த்து இருந்தது.
ஏசியே இல்லாமல் அந்த வீடே அவ்வளவு ஜில்லென்று இருந்தது.
கட்டிலை பார்த்த ருத்ரன் பையை கீழே போட்டு விட்டு அப்படியே சென்று படுத்து கொண்டான்.
அவனை பார்த்து கொண்டே நின்றிருந்த அன்புச்செல்வியின் கையையும் பிடித்து இழுத்தான் அவளோ பூச்செண்டை போன்று அவன் மேல் வந்து விழுந்தாள்.
ருத்ரன் உடனே அவளை கீழே தள்ளி இவன் மேலே வந்தான்
இந்த திடீர் தாக்குதலில்
அன்புச்செல்வியோ பயந்தே விட்டாள் அவளின் கண்கள் இரண்டும் பயத்தில் படபடவென அடித்து கொண்டது.
அவளை பார்த்த ருத்ரனுக்கு மோகம் தலை தூக்க அவளின் இதழை கவ்வி கொண்டான்.
மெல்ல மெல்ல ரசித்து எந்த வித அவசரமும் இன்றி முத்தமிட்டு முடித்தவன்.
வெளியே இன்னும் நன்றாக இருட்டி உள்ளே இருள் சூழ்ந்து இருக்க யாரும் இல்லாத தனிமை
இருள் ருத்ரனுக்கு இன்னும் துணிச்சலை கொடுக்க
காலையில் இருந்து அவளை பார்த்து ஏங்கி தவித்தவனுக்கு ஏதோ தங்க புதையலே கிடைத்ததை போன்று அவளை ஆள ஆரம்பித்தான்.
அவளின் இதழில் இருந்த ருத்ரனின் இதழ்கள் மெல்ல அவளின் கழுத்து வளைவில் இடம் மாற
அன்போ முதல் முறையாக வெட்கத்தில் முகம் சிவந்து போனாள் அவளுள் ஏதோ ஒரு புரியாத உணர்வு.
இருவரும் தங்கள் உலகில் லயித்து கொண்டிருந்தனர்.
ருத்ரன் தன்னவளின் உடைகளை கலைந்து எல்லை மீறும் சமயம்
“ஏய் அன்பு எங்கே டி இருக்க” என்று கத்தி கொண்டே அங்கே வந்தார் முனியம்மா படிகட்டில் ஏற முடியாமல் சிரமப்பட்டு கொண்டே
மூச்சு வாங்க நடந்து வந்தார்.
முனியம்மாவின் குரலை கேட்ட அன்பு எழுந்து கொள்ள முயற்சி
செய்ய ருத்ரனோ அவளை விலக விடாமல் தன்னுள் வைத்து கொண்டான்.
முனியம்மா படிகட்டுகளை ஏறி மேல் வந்தவர் நடக்க முடியாமல் அந்த வீட்டின் வெளியே இருந்து மீண்டும் “அன்பு” என்றுகுரல் கொடுத்தார்.
“என்ன பாட்டி” என்று கத்தி கொண்டே அவனிடமிருந்து விலகி வெளியே ஓடினாள்
அன்புச்செல்வி.
அவரின் முன்னே வந்த அன்பு
“என்ன பாட்டி” என்று கேட்டாள்
“உங்க வூட்டுக்காரருக்கு மீன் வறுத்தேன் அதான் எடுத்து வந்தேன்” என்று அவளிடம் கிண்ணத்தை நீட்ட அவளும் அதை கையில் வாங்கி கொண்டாள்.
அப்போது தான் அவளை நிமிர்ந்து பார்த்தார் முனியம்மா
“என்ன டி புடவை கட்டிருக்கவ ஒரு பக்கம் அவுந்து தொங்குது இது கூடவா தெரியாது ஒரு பொட்டச்சிக்கு” என்று கூறிக்கொண்டே அவள் புடவையை சரி செய்துவிட்டார்.
“ஆமாம் உன் வூட்டுகாரர் எங்கே” என்று கேட்டார் முனியம்மா.
“உள்ளே தான் இருக்காரு பாட்டி” என்று கூறினாள்.
ருத்ரனுக்கோ ‘எப்போது தான் இந்த பாட்டி போகும்’ என்று இருந்தது கடுப்புடன் வெளியே வந்தான்.
“மாப்பிள்ளை இங்கே தான் இருக்கிங்களா” என்று கேட்டுக் கொண்டே முனியம்மா ருத்ரனை பார்த்தார்.
“அவனோ ஆமாம் பாட்டி” என்று கூறினான் ருத்ரனை
அவன் பேசும் போது தான் நன்றாக கவனித்து பார்த்தார் முனியம்மா.
ருத்ரனின் கன்னத்தில் அன்பின் ஸ்டிக்கர் பொட்டு ஒட்டி இருந்தது
அவன் சட்டையின் இரண்டு பட்டன்களும் கழண்டு கேட்பார் அன்று கிடந்தது.
இப்போது தான் முனியம்மாவுக்கு ஏதோ ஒன்று புரிந்ததை போன்று இருந்தது.
“மாப்பிள்ளை நான் கூட ஒன்னும் தெரியாதவளை கட்டி இருக்கிங்களேன்னு உங்களை என்னவோன்னு நினைச்சேன் நீங்க சரியான ஆளு தான்
அப்படியே இவங்க தாத்தா மாதிரி” என்று சிரித்து கொண்டே வெட்கத்துடன் கூறினார்.
“உங்க வேலையை பாருங்க” என்று கூறிவிட்டு வெட்கத்துடன் அங்கிருந்து சென்றார்.
‘அப்பாடா ஒரு வழியா கிழவி போய்ருச்சு’ என்று நினைத்த ருத்ரன்.
தன் மனைவியை திரும்பி பார்த்தான் அவள் கன்னம் இரண்டும் சிவந்து இருக்க
“என்ன டி உன் கன்னம் இரண்டும் சிவந்து இருக்கு உனக்கு எதாச்சும் தோனுச்சா” என்று ஆர்வத்துடன் கேட்டான் ருத்ரன்.
“இல்லை ஆனா நீங்க கழுத்துல கிச்சுகிச்சான் மூட்டுனிங்கல்ல அது தான் ஒரு மாதிரி இருந்துச்சு” என்றாள் அன்புச்செல்வி.
‘என்னது கிச்சுகிச்சான் மூட்டினேன்னா ஏதோ ஒன்னு அவளுக்கும் உணர்வு வந்துருக்கு ஜெயிச்சிட்ட ருத்ரா’ என்று மனதில் நினைத்து கொண்டே நின்றிருந்தான்.
அன்புச்செல்வியோ அவனை கண்டுகொள்ளாமல் கிண்ணத்துடன் உள்ளே சென்றாள்.
ருத்ரன் ஆர்வத்துடன் மீண்டும் உள்ளே சென்றவன் அவளை பின்னிருந்து அணைத்து கொண்டு அவளின் கழுத்து வளைவில் முகம் புதைக்க அன்பின் முகம் மீண்டும் செந்நிறம் பூசிக் கொண்டது.
அந்நேரம் சரியாக “அண்ணா அண்ணா” என்று ருத்ரனை அழைத்து கொண்டே வேதா மேலே வந்து கொண்டிருந்தான்.
தொடரும்….
Last edited:
Saranyakumar
Active member
அன்பு ஊருல நிறைய கரடி இருக்கும் போலவே
Mathykarthy
Well-known member
பாட்டி
அடிக்கடி வீட்டு பக்கம் வராதீங்க டென்ஷன் ஆகி போட்டு தள்ளிடப் போறான்....
அடுத்து வேதா வா....
ஒரு மனுஷனும் எத்தனை சோதனை
அடிக்கடி வீட்டு பக்கம் வராதீங்க டென்ஷன் ஆகி போட்டு தள்ளிடப் போறான்....
அடுத்து வேதா வா....
ஒரு மனுஷனும் எத்தனை சோதனை
sanjana sakthi
Moderator
அத்தியாயம் 12
வேதாவின் குரலை கேட்ட ருத்ரன் தன் மனைவியிடம் இருந்து விலகினான் தன் கோபத்தை அடக்கும் வழி தெரியாமல்
அவனை வாய்விட்டே பச்சை பச்சையாக திட்டி கொண்டே கதவை திறந்தான்.
அவன் பேசிய கெட்ட வார்த்தைகளை கேட்ட அன்புச்செல்வி காது கொடுத்து கேட்க முடியாமல் இரண்டு கைகளையும் காதில் வைத்து கொண்டாள்.
கதவை திறந்த ருத்ரன் “என்ன டா வேணும் உனக்கு” என்றான் கோபத்துடன்.
“அண்ணா தலைவர் ரொம்ப நேரமா உங்களுக்கு போன் பண்ணிக்கிட்டே இருக்காராம்
நீங்க போன் எடுக்கலையாம் அதான் உங்களை உடனே போன் பண்ண சொன்னாரு ஏதோ முக்கியமான விஷயம்ன்னு சொன்னாரு” என்றான் வேதா.
அவன் கூறிய பிறகு தான் வம்சிக்கு நினைவு வந்தது போனை சைலன்ட்டில் போட்டது ஓடிச்சென்று போனை கையில் எடுக்க 10 முறை அழைப்பு வந்திருந்தது.
ருத்ரன் மீண்டும் அவருக்கு அழைக்க முதல் ரிங்கிலேயே அழைப்பை எடுத்தார்.
“ருத்ரா எங்கே இருக்க ஏன் போன் எடுக்க இவ்வளவு நேரம்” என்று கேட்டார் அந்த தேசிய கட்சியின் தலைவர்.
“இல்லை தலைவரே மாமனார் வீட்டுக்கு விருந்துக்கு வந்தேன்
போன் சைலன்ட்ல இருந்துச்சு பார்க்கல” என்றான் ருத்ரன்.
“ருத்ரா உனக்கு இப்போ தான கல்யாணம் ஆச்சு நான் மறந்தே போய்டேன் பாரேன் வாழ்த்துக்கள்” என்றார்.
“நன்றி தலைவரே என்ன இந்த நேரத்தில கூப்பிட்டு இருக்கிங்க எதாச்சும் முக்கியமான விஷயமா” என்று கேட்டான் ருத்ரன்.
“ஆமாம் ருத்ரா நம்ம தமாஸ் ஓட தம்பியை யாரோ போட்டுட்டாங்களாமே அதான் ஒரே பிரச்சனையா இருக்கு நம்ம பக்கம் இருந்து பேச யாரும் இல்லை நீ கொஞ்சம் வந்தா நல்லா இருக்கும்ன்னு பார்த்தேன்” என்றார்.
“அதனால என்ன தலைவரே உடனே கிளம்பி வரேன்” என்றான் ருத்ரன்.
“இல்லை ருத்ரா உனக்கு இப்போ தான் கல்யாணம் ஆகி இருக்கு எதுக்கு உன்னை தொல்லை பண்ணிக்கிட்டு நான் வேற யாரையாச்சும் வர சொல்றேன்” என்றார்.
“பரவாயில்லை அதெல்லாம் ஒன்னும் இல்லை தலைவரே நான் இப்போவே கிளம்பி வரேன்” என்று கூறிவிட்டு அழைப்பை துண்டித்தான்.
“டேய் வேதா இப்போவே டெல்லிக்கு டிக்கெட் போடு நாம உடனே கிளம்புறோம்” என்றான் ருத்ரன் பரபரப்பாக.
“சரி அண்ணா” என்று தலையை ஆட்டிவிட்டு கீழே சென்றான் வேதா.
அன்புச்செல்வி எதுவும் பேசாமல் ஒரு மூலையில் நின்றிருந்தாள்
அவளை பார்த்த ருத்ரன்
“ஒரு முக்கியமான வேலை டி நான் போய்ட்டு ஒரு ரெண்டு நாள்ல வந்துட்றேன் பத்திரமா இங்கேயே இரு” என்றவன் கதவு வரை சென்றுவிட்டு மீண்டும் தன்னவளிடம் வந்தான்.
அன்புச்செல்வியை இறுக அணைத்து அவள் இதழில் தன் இதழை பதித்து விட்டு விலகினான்.
ஏனோ ருத்ரனுக்கு அவளை தனியே விட்டு செல்ல ஒரு மாதிரியாக இருந்தது ஆனால் அவளோ எந்த வித உணர்ச்சியையும் வெளியில் காட்டி கொள்ளாமல் அமைதியாக தான் நின்றிருந்தாள்.
“சரி டி நான் வரேன்” என்று கூறிவிட்டு கீழே நடந்து சென்றான் ருத்ரன்
அவளும் அவன் பின்னே ஹாலிற்க்கு வந்தாள்.
ருத்ரன் விறுவிறுவென நடந்து சென்று காரில் ஏற “அம்மாடி மாப்பிள்ளை எங்கே போறாரு?” என்று ஈஸ்வரன் கேட்டார்.
“எங்கேயோ வெளியூர் போறாரு பா” என்றாள் அன்பு.
காரில் ஏறிய ருத்ரன் அன்புச்செல்விக்கு கையசைத்துவிட்டு வேதாவுடன் கிளம்பினான்.
ருத்ரன் கிளம்பியவுடன் தான் அன்புக்கு அப்பாடா என்று இருந்தது.
‘அப்பாடா இனிமே ரெண்டு நாள் ஜாலியா இருக்கலாம்’ என்று சிறுபிள்ளை போன்று மனதில் சந்தோஷப்பட்டு கொண்டாள்.
ஆனால் ருத்ரனோ மனைவியை விட்டு பிரிய மனமே இல்லாமல் கிளம்பி சென்றான்.
வீட்டின் உள்ளே ஓடி வந்தவள் நேரே தன் அறைக்கு சென்று படுத்து உறங்க ஆரம்பித்தாள்
அவளின் பின்னே வந்த ஈஸ்வரன் “பாப்பா” என்று அவளை எழுப்பினார்.
அன்புச்செல்வியோ சோம்பலுடனே கண்ணை திறக்காமல் “என்னப்பா” என்றாள்.
“மாப்பிள்ளை எப்போ மா வருவாரு” என்று கேட்டார்
“எனக்கு தெரியாது பா” என்று அன்புச்செல்வி பதில் கூறிவிட்டு உறங்க ஆரம்பித்தாள்.
ஈஸ்வரனுக்கு நடப்பவை எதுவும் சரியாக படவில்லை ‘தன் மகள் இன்னும் சிறுபிள்ளையாகவே இருக்கிறாளே’ என்று மனதில் வேதனை பட்டு கொண்டார்.
அன்புச்செல்வியோ இதில் எந்த வித கவலையும் இன்றி நன்றாக படுத்து உறங்க ஆர்மபித்தாள்
சென்னையில் இருந்து மதுரைக்கு பயணம் செய்த கலைப்பில் நன்றாக படுத்து உறங்கியவள் காலை ஒன்பது மணி வரை எழுந்து கொள்ளாமல் போர்வையை இழுத்து போர்த்தி உறங்கி கொண்டு இருந்தாள்.
காலையிலேயே ஈஸ்வரன் வீட்டுக்கு வந்த முனியம்மா
“எங்கே டா உன் மகள்” என்று ஈஸ்வரனிடம் கேட்டார்.
“அவள் தூங்கிட்டு இருக்கா ஆத்தா” என்று சமயலறையில் ஏதோ சமைத்து கொண்டே ஈஸ்வரன் கூற
முனியம்மா வேக நடையுடன் நடந்து படுக்கையறைக்கு சென்றார்.
அங்கே உறங்கி கொண்டு இருந்த அன்பின் முதுகில் அடி வைக்க அவளோ அலறி அடித்து கொண்டு எழுந்து அமர்ந்தாள்.
“பொட்டப்பிள்ளைக்கு இந்நேரம் வரைக்கும் என்ன டி தூக்கம் வேண்டி கிடக்கு” என்று முனியம்மா திட்ட அவளோ எழுந்து கொள்ளாமல் சோம்பலுடன் அதே இடத்தில் அமர்ந்து இருந்தாள்.
அவள் முதுகில் மீண்டும் ஒரு அடி போட்டவர் “எழுத்துரு டி உன் அத்தை மகள் வளைகாப்பு இன்னைக்கு நீ வரலையா” என்று கேட்டார்.
“நான் வரல கிழவி எனக்கு தூக்கம் வருது” என்று அன்பு மீண்டும் படுக்க போக.
அவளை பிடித்து கொண்ட முனியம்மா “நீ இந்த மாதிரி நாலு இடத்துக்கு போய்ட்டு வந்தா தான் நாளைக்கு உனக்கு ஒரு விசேஷம்ன்னா எவளாச்சும் வருவாளுக போய் குளிச்சிட்டு புடவையை கட்டிட்டு வா ஒரு எட்டு போய்ட்டு வருவோம்” என்றார்.
அன்புச்செல்வி முகத்தை தூக்கி வைத்து கொண்டே எழுந்து சென்றாள்.
முனியம்மா மீண்டும் சமயலறைக்கு வந்தவர் “ஈஸ்வரா உன் மருமகன் என்ன ராத்திரிக்கே ஊருக்கு கிளம்பிட்டாராமே” என்று விசாரித்தார்.
“ஆமாம் மா ஏதோ அவசர வேலையா கிளம்புனாரு” என்றார் ஈஸ்வரன் பதிலுக்கு.
“என்ன அவசர வேலையோ கல்யாணம் முடிஞ்சு ஒரு வாரம் கூட ஆகல அதுக்குள்ள பொண்டாட்டியை தனியா விட்டுட்டு போறாரு உன் மாப்பிள்ளை” என்று முகத்தை திருப்பினார்.
இவர்கள் இருவரும் இங்கே பேசிக் கொண்டு இருக்க அன்புச்செல்வி குளித்து முடித்து புடவை கட்டி வெளியே வந்தாள்.
“அன்பு கிளம்பிட்டியா வா போலாம்” முனியம்மா அழைக்க
“அம்மா இரு அவள் இன்னும் சாப்பிடல” என்றார் ஈஸ்வரன்.
“வளைகாப்புலேயே சோறு போடுவாங்க டா வா டி போலாம்” என்று அவளின் கைப்பிடித்து இழுத்து சென்றார் முனியம்மா.
இருவரும் நேரே சென்றது அன்புச்செல்வியின் அத்தை மகள் வீட்டிற்க்கு தான்
வெளியே பந்தல் போடப்பட்டு
நடுமத்தியில் சிவப்பு கலர் நாற்காலியில் அன்பின் அத்தை மகள் தேன்மொழி நிறை மாத மகவை சுமந்து கொண்டு அமர்ந்திருந்தாள்.
பெண்கள் சுற்றிலும் நின்று கூட்டமாக கதை பேசிக்கொண்டு இருந்தனர்.
ஒவ்வொருவராக வரிசையாக சென்று நலுங்கு வைத்து கொண்டு இருந்தனர்.
அன்புச்செல்வி கூட்டத்துடன் கூட்டமாக அவள் பாட்டியுடன் நின்றிருக்க அவளின் கைபிடித்து இழுத்து சென்ற அவளின் அத்தை அஞ்சலம் “அன்பு நீயும் நலுங்கு வை” என்றார்.
அன்பு என்ன செய்வது என்று தெரியாமல் நின்றிருக்க அவரே அவளுடன் இருந்து ஒவ்வொன்றாக சொல்லி கொடுத்தார்
சுற்றி நின்றிருந்த பெண்மணிகள் “என்ன இந்த பொண்ணு கல்யாணம் ஆகியும் இன்னும் குழந்தையாவே இருக்காளே” என்று தங்களுக்குள் பேசிக் கொண்டனர்.
அன்பு நலுங்கு வைத்து முடித்தவள் தேன்மொழியின் காதில் சென்று “தேனு தனியா வரியா உன் கிட்ட ஒன்னு கேட்க்கனும்” என்றாள் அன்புச்செல்வி.
“தனியாலாம் வர முடியாது எதுவா இருந்தாலும் இங்கேயே கேளு டி” என்றாள் தேன்மொழி பதிலுக்கு.
அவர்களை சுற்றி எல்லோரும் சத்தமாக பேசிக் கொண்டு இருக்க “அது உன் வயித்துல பாப்பா எப்படி வந்துச்சு” என்று சத்தமாக கேட்டுவிட்டாள் அன்பு.
அன்புச்செல்வி கேட்ட கேள்வி அங்கே சுற்றி இருந்தவர்கள் அனைவரின் காதிலும் தெளிவாக விழ
எல்லோரும் சத்தமாக சிரித்துவிட்டனர்
அங்கே இருந்த அனைவரும் அன்புச்செல்வியையே பார்க்க அவளுக்கு ஒரு மாதிரி ஆகிவிட்டது.
அன்பு உடனே அங்கிருந்து ஓடி வீட்டின் உள்ளே இருந்த ஒரு அறையில் அமர்ந்து கொண்டாள்.
சிறிது நேரம் கழித்து தேன்மொழி அந்த அறைக்குள் வந்து கதவைடைத்தாள்
“ஏன் டி பிள்ளை எப்படி வரும்ன்னு கூடவா தெரியாது” என்று கேட்டு கொண்டே அவள் அருகில் வயிற்றை பிடித்து கொண்டு அமர்ந்தாள்.
“எனக்கு எப்படி தெரியும்” என்றாள் பாவமாக முகத்தை வைத்து கொண்டு அன்பு.
“உன் வீட்டுக்காரர் எதுவும் உனக்கு சொல்லி தரலையா” என்று தேன்மொழி கேட்டாள்.
அன்பு பதிலுக்கு இல்லை என்று உதட்டை பிதுக்க “அப்போ உங்க ரெண்டு பேருக்குள்ள எதுவும் நடக்கலையா” என்று கேட்டாள் தேனு.
“என்ன நடக்கும்” என்றாள் அப்பாவியாக அன்பு.
“சரியான பைத்தியக்காரி டி நீ” தேன்மொழி அவளை திட்ட
அன்பு அழுதுவிட்டாள் “தெரியாம தான கேட்க்குறேன்” என்றாள்.
தேன்மொழி அன்பை விட இரண்டு வயது பெரியவள் அத்தை மகள் என்பதால் சாதாரணமாக தான் பழகுவாள்.
“இங்கே என் கிட்ட வா நான் சொல்றேன்” என்று அவள் காதில் தேன்மொழி ஏதோ கூற அன்பின் முகம் பேய் அறைந்தது போல் ஆனது.
“அப்போ பாப்பா எப்படி வெளியே வரும் தேனு” என்று அவளிடம் கேட்க அன்பு கேட்ட அனைத்து கேள்விகளுக்கும் அவள் பொறுமையாக பதில் கூறினாள்.
“உனக்கு தெரியுமா அன்பு குழந்தை வெளியே வரும் போது நம்ம எலும்பே நொருங்கி போற அளவுக்கு வலிக்கும்மா எங்க அம்மா சொன்னாங்க
குழந்தை பிறக்கும் போது நிறைய பேர் செத்து கூட போய்ருக்காங்கலாம்” என்று தேன்மொழி கூற அன்பு பயந்தேவிட்டாள்.
“எனக்கு மட்டும் இந்த மாதிரி எல்லாம் இருக்கும்ன்னு முன்னாடியே தெரிஞ்சி இருந்தா கல்யாணம் பண்ணி இருக்கவே மாட்டேன்” என்றாள் தேன்மொழி.
“அய்யோ நான் கல்யாணமே பண்ணிடனே தேனு இப்போ என்ன பண்றது” என்றாள் அன்பு பயத்துடன்.
“வேற வழியேயில்லை பிள்ளை பெத்து தான் ஆகனும் எங்க ஆச்சிக்கு 10 பிள்ளைங்களாம் தெரியுமா” என்றாள் தேனு.
“என்னது பத்தா” என்றாள் அன்பு
அதற்க்குள் “தேனு தேனு” என்று தேன்மொழியின் தாய் அஞ்சலம் வெளியே கதவை தட்ட தேனு வெளியே சென்றுவிட்டாள்.
தேன்மொழி கூறிய அனைத்தையும் கேட்ட அன்பு ‘நான் குழந்தையே பெத்துக்க மாட்டேன்’ என்று மனதில் ஒரு தீர்க்கமான முடிவை எடுத்தாள்.
இனி என்ன நடக்குமோ….
தொடரும்…
வேதாவின் குரலை கேட்ட ருத்ரன் தன் மனைவியிடம் இருந்து விலகினான் தன் கோபத்தை அடக்கும் வழி தெரியாமல்
அவனை வாய்விட்டே பச்சை பச்சையாக திட்டி கொண்டே கதவை திறந்தான்.
அவன் பேசிய கெட்ட வார்த்தைகளை கேட்ட அன்புச்செல்வி காது கொடுத்து கேட்க முடியாமல் இரண்டு கைகளையும் காதில் வைத்து கொண்டாள்.
கதவை திறந்த ருத்ரன் “என்ன டா வேணும் உனக்கு” என்றான் கோபத்துடன்.
“அண்ணா தலைவர் ரொம்ப நேரமா உங்களுக்கு போன் பண்ணிக்கிட்டே இருக்காராம்
நீங்க போன் எடுக்கலையாம் அதான் உங்களை உடனே போன் பண்ண சொன்னாரு ஏதோ முக்கியமான விஷயம்ன்னு சொன்னாரு” என்றான் வேதா.
அவன் கூறிய பிறகு தான் வம்சிக்கு நினைவு வந்தது போனை சைலன்ட்டில் போட்டது ஓடிச்சென்று போனை கையில் எடுக்க 10 முறை அழைப்பு வந்திருந்தது.
ருத்ரன் மீண்டும் அவருக்கு அழைக்க முதல் ரிங்கிலேயே அழைப்பை எடுத்தார்.
“ருத்ரா எங்கே இருக்க ஏன் போன் எடுக்க இவ்வளவு நேரம்” என்று கேட்டார் அந்த தேசிய கட்சியின் தலைவர்.
“இல்லை தலைவரே மாமனார் வீட்டுக்கு விருந்துக்கு வந்தேன்
போன் சைலன்ட்ல இருந்துச்சு பார்க்கல” என்றான் ருத்ரன்.
“ருத்ரா உனக்கு இப்போ தான கல்யாணம் ஆச்சு நான் மறந்தே போய்டேன் பாரேன் வாழ்த்துக்கள்” என்றார்.
“நன்றி தலைவரே என்ன இந்த நேரத்தில கூப்பிட்டு இருக்கிங்க எதாச்சும் முக்கியமான விஷயமா” என்று கேட்டான் ருத்ரன்.
“ஆமாம் ருத்ரா நம்ம தமாஸ் ஓட தம்பியை யாரோ போட்டுட்டாங்களாமே அதான் ஒரே பிரச்சனையா இருக்கு நம்ம பக்கம் இருந்து பேச யாரும் இல்லை நீ கொஞ்சம் வந்தா நல்லா இருக்கும்ன்னு பார்த்தேன்” என்றார்.
“அதனால என்ன தலைவரே உடனே கிளம்பி வரேன்” என்றான் ருத்ரன்.
“இல்லை ருத்ரா உனக்கு இப்போ தான் கல்யாணம் ஆகி இருக்கு எதுக்கு உன்னை தொல்லை பண்ணிக்கிட்டு நான் வேற யாரையாச்சும் வர சொல்றேன்” என்றார்.
“பரவாயில்லை அதெல்லாம் ஒன்னும் இல்லை தலைவரே நான் இப்போவே கிளம்பி வரேன்” என்று கூறிவிட்டு அழைப்பை துண்டித்தான்.
“டேய் வேதா இப்போவே டெல்லிக்கு டிக்கெட் போடு நாம உடனே கிளம்புறோம்” என்றான் ருத்ரன் பரபரப்பாக.
“சரி அண்ணா” என்று தலையை ஆட்டிவிட்டு கீழே சென்றான் வேதா.
அன்புச்செல்வி எதுவும் பேசாமல் ஒரு மூலையில் நின்றிருந்தாள்
அவளை பார்த்த ருத்ரன்
“ஒரு முக்கியமான வேலை டி நான் போய்ட்டு ஒரு ரெண்டு நாள்ல வந்துட்றேன் பத்திரமா இங்கேயே இரு” என்றவன் கதவு வரை சென்றுவிட்டு மீண்டும் தன்னவளிடம் வந்தான்.
அன்புச்செல்வியை இறுக அணைத்து அவள் இதழில் தன் இதழை பதித்து விட்டு விலகினான்.
ஏனோ ருத்ரனுக்கு அவளை தனியே விட்டு செல்ல ஒரு மாதிரியாக இருந்தது ஆனால் அவளோ எந்த வித உணர்ச்சியையும் வெளியில் காட்டி கொள்ளாமல் அமைதியாக தான் நின்றிருந்தாள்.
“சரி டி நான் வரேன்” என்று கூறிவிட்டு கீழே நடந்து சென்றான் ருத்ரன்
அவளும் அவன் பின்னே ஹாலிற்க்கு வந்தாள்.
ருத்ரன் விறுவிறுவென நடந்து சென்று காரில் ஏற “அம்மாடி மாப்பிள்ளை எங்கே போறாரு?” என்று ஈஸ்வரன் கேட்டார்.
“எங்கேயோ வெளியூர் போறாரு பா” என்றாள் அன்பு.
காரில் ஏறிய ருத்ரன் அன்புச்செல்விக்கு கையசைத்துவிட்டு வேதாவுடன் கிளம்பினான்.
ருத்ரன் கிளம்பியவுடன் தான் அன்புக்கு அப்பாடா என்று இருந்தது.
‘அப்பாடா இனிமே ரெண்டு நாள் ஜாலியா இருக்கலாம்’ என்று சிறுபிள்ளை போன்று மனதில் சந்தோஷப்பட்டு கொண்டாள்.
ஆனால் ருத்ரனோ மனைவியை விட்டு பிரிய மனமே இல்லாமல் கிளம்பி சென்றான்.
வீட்டின் உள்ளே ஓடி வந்தவள் நேரே தன் அறைக்கு சென்று படுத்து உறங்க ஆரம்பித்தாள்
அவளின் பின்னே வந்த ஈஸ்வரன் “பாப்பா” என்று அவளை எழுப்பினார்.
அன்புச்செல்வியோ சோம்பலுடனே கண்ணை திறக்காமல் “என்னப்பா” என்றாள்.
“மாப்பிள்ளை எப்போ மா வருவாரு” என்று கேட்டார்
“எனக்கு தெரியாது பா” என்று அன்புச்செல்வி பதில் கூறிவிட்டு உறங்க ஆரம்பித்தாள்.
ஈஸ்வரனுக்கு நடப்பவை எதுவும் சரியாக படவில்லை ‘தன் மகள் இன்னும் சிறுபிள்ளையாகவே இருக்கிறாளே’ என்று மனதில் வேதனை பட்டு கொண்டார்.
அன்புச்செல்வியோ இதில் எந்த வித கவலையும் இன்றி நன்றாக படுத்து உறங்க ஆர்மபித்தாள்
சென்னையில் இருந்து மதுரைக்கு பயணம் செய்த கலைப்பில் நன்றாக படுத்து உறங்கியவள் காலை ஒன்பது மணி வரை எழுந்து கொள்ளாமல் போர்வையை இழுத்து போர்த்தி உறங்கி கொண்டு இருந்தாள்.
காலையிலேயே ஈஸ்வரன் வீட்டுக்கு வந்த முனியம்மா
“எங்கே டா உன் மகள்” என்று ஈஸ்வரனிடம் கேட்டார்.
“அவள் தூங்கிட்டு இருக்கா ஆத்தா” என்று சமயலறையில் ஏதோ சமைத்து கொண்டே ஈஸ்வரன் கூற
முனியம்மா வேக நடையுடன் நடந்து படுக்கையறைக்கு சென்றார்.
அங்கே உறங்கி கொண்டு இருந்த அன்பின் முதுகில் அடி வைக்க அவளோ அலறி அடித்து கொண்டு எழுந்து அமர்ந்தாள்.
“பொட்டப்பிள்ளைக்கு இந்நேரம் வரைக்கும் என்ன டி தூக்கம் வேண்டி கிடக்கு” என்று முனியம்மா திட்ட அவளோ எழுந்து கொள்ளாமல் சோம்பலுடன் அதே இடத்தில் அமர்ந்து இருந்தாள்.
அவள் முதுகில் மீண்டும் ஒரு அடி போட்டவர் “எழுத்துரு டி உன் அத்தை மகள் வளைகாப்பு இன்னைக்கு நீ வரலையா” என்று கேட்டார்.
“நான் வரல கிழவி எனக்கு தூக்கம் வருது” என்று அன்பு மீண்டும் படுக்க போக.
அவளை பிடித்து கொண்ட முனியம்மா “நீ இந்த மாதிரி நாலு இடத்துக்கு போய்ட்டு வந்தா தான் நாளைக்கு உனக்கு ஒரு விசேஷம்ன்னா எவளாச்சும் வருவாளுக போய் குளிச்சிட்டு புடவையை கட்டிட்டு வா ஒரு எட்டு போய்ட்டு வருவோம்” என்றார்.
அன்புச்செல்வி முகத்தை தூக்கி வைத்து கொண்டே எழுந்து சென்றாள்.
முனியம்மா மீண்டும் சமயலறைக்கு வந்தவர் “ஈஸ்வரா உன் மருமகன் என்ன ராத்திரிக்கே ஊருக்கு கிளம்பிட்டாராமே” என்று விசாரித்தார்.
“ஆமாம் மா ஏதோ அவசர வேலையா கிளம்புனாரு” என்றார் ஈஸ்வரன் பதிலுக்கு.
“என்ன அவசர வேலையோ கல்யாணம் முடிஞ்சு ஒரு வாரம் கூட ஆகல அதுக்குள்ள பொண்டாட்டியை தனியா விட்டுட்டு போறாரு உன் மாப்பிள்ளை” என்று முகத்தை திருப்பினார்.
இவர்கள் இருவரும் இங்கே பேசிக் கொண்டு இருக்க அன்புச்செல்வி குளித்து முடித்து புடவை கட்டி வெளியே வந்தாள்.
“அன்பு கிளம்பிட்டியா வா போலாம்” முனியம்மா அழைக்க
“அம்மா இரு அவள் இன்னும் சாப்பிடல” என்றார் ஈஸ்வரன்.
“வளைகாப்புலேயே சோறு போடுவாங்க டா வா டி போலாம்” என்று அவளின் கைப்பிடித்து இழுத்து சென்றார் முனியம்மா.
இருவரும் நேரே சென்றது அன்புச்செல்வியின் அத்தை மகள் வீட்டிற்க்கு தான்
வெளியே பந்தல் போடப்பட்டு
நடுமத்தியில் சிவப்பு கலர் நாற்காலியில் அன்பின் அத்தை மகள் தேன்மொழி நிறை மாத மகவை சுமந்து கொண்டு அமர்ந்திருந்தாள்.
பெண்கள் சுற்றிலும் நின்று கூட்டமாக கதை பேசிக்கொண்டு இருந்தனர்.
ஒவ்வொருவராக வரிசையாக சென்று நலுங்கு வைத்து கொண்டு இருந்தனர்.
அன்புச்செல்வி கூட்டத்துடன் கூட்டமாக அவள் பாட்டியுடன் நின்றிருக்க அவளின் கைபிடித்து இழுத்து சென்ற அவளின் அத்தை அஞ்சலம் “அன்பு நீயும் நலுங்கு வை” என்றார்.
அன்பு என்ன செய்வது என்று தெரியாமல் நின்றிருக்க அவரே அவளுடன் இருந்து ஒவ்வொன்றாக சொல்லி கொடுத்தார்
சுற்றி நின்றிருந்த பெண்மணிகள் “என்ன இந்த பொண்ணு கல்யாணம் ஆகியும் இன்னும் குழந்தையாவே இருக்காளே” என்று தங்களுக்குள் பேசிக் கொண்டனர்.
அன்பு நலுங்கு வைத்து முடித்தவள் தேன்மொழியின் காதில் சென்று “தேனு தனியா வரியா உன் கிட்ட ஒன்னு கேட்க்கனும்” என்றாள் அன்புச்செல்வி.
“தனியாலாம் வர முடியாது எதுவா இருந்தாலும் இங்கேயே கேளு டி” என்றாள் தேன்மொழி பதிலுக்கு.
அவர்களை சுற்றி எல்லோரும் சத்தமாக பேசிக் கொண்டு இருக்க “அது உன் வயித்துல பாப்பா எப்படி வந்துச்சு” என்று சத்தமாக கேட்டுவிட்டாள் அன்பு.
அன்புச்செல்வி கேட்ட கேள்வி அங்கே சுற்றி இருந்தவர்கள் அனைவரின் காதிலும் தெளிவாக விழ
எல்லோரும் சத்தமாக சிரித்துவிட்டனர்
அங்கே இருந்த அனைவரும் அன்புச்செல்வியையே பார்க்க அவளுக்கு ஒரு மாதிரி ஆகிவிட்டது.
அன்பு உடனே அங்கிருந்து ஓடி வீட்டின் உள்ளே இருந்த ஒரு அறையில் அமர்ந்து கொண்டாள்.
சிறிது நேரம் கழித்து தேன்மொழி அந்த அறைக்குள் வந்து கதவைடைத்தாள்
“ஏன் டி பிள்ளை எப்படி வரும்ன்னு கூடவா தெரியாது” என்று கேட்டு கொண்டே அவள் அருகில் வயிற்றை பிடித்து கொண்டு அமர்ந்தாள்.
“எனக்கு எப்படி தெரியும்” என்றாள் பாவமாக முகத்தை வைத்து கொண்டு அன்பு.
“உன் வீட்டுக்காரர் எதுவும் உனக்கு சொல்லி தரலையா” என்று தேன்மொழி கேட்டாள்.
அன்பு பதிலுக்கு இல்லை என்று உதட்டை பிதுக்க “அப்போ உங்க ரெண்டு பேருக்குள்ள எதுவும் நடக்கலையா” என்று கேட்டாள் தேனு.
“என்ன நடக்கும்” என்றாள் அப்பாவியாக அன்பு.
“சரியான பைத்தியக்காரி டி நீ” தேன்மொழி அவளை திட்ட
அன்பு அழுதுவிட்டாள் “தெரியாம தான கேட்க்குறேன்” என்றாள்.
தேன்மொழி அன்பை விட இரண்டு வயது பெரியவள் அத்தை மகள் என்பதால் சாதாரணமாக தான் பழகுவாள்.
“இங்கே என் கிட்ட வா நான் சொல்றேன்” என்று அவள் காதில் தேன்மொழி ஏதோ கூற அன்பின் முகம் பேய் அறைந்தது போல் ஆனது.
“அப்போ பாப்பா எப்படி வெளியே வரும் தேனு” என்று அவளிடம் கேட்க அன்பு கேட்ட அனைத்து கேள்விகளுக்கும் அவள் பொறுமையாக பதில் கூறினாள்.
“உனக்கு தெரியுமா அன்பு குழந்தை வெளியே வரும் போது நம்ம எலும்பே நொருங்கி போற அளவுக்கு வலிக்கும்மா எங்க அம்மா சொன்னாங்க
குழந்தை பிறக்கும் போது நிறைய பேர் செத்து கூட போய்ருக்காங்கலாம்” என்று தேன்மொழி கூற அன்பு பயந்தேவிட்டாள்.
“எனக்கு மட்டும் இந்த மாதிரி எல்லாம் இருக்கும்ன்னு முன்னாடியே தெரிஞ்சி இருந்தா கல்யாணம் பண்ணி இருக்கவே மாட்டேன்” என்றாள் தேன்மொழி.
“அய்யோ நான் கல்யாணமே பண்ணிடனே தேனு இப்போ என்ன பண்றது” என்றாள் அன்பு பயத்துடன்.
“வேற வழியேயில்லை பிள்ளை பெத்து தான் ஆகனும் எங்க ஆச்சிக்கு 10 பிள்ளைங்களாம் தெரியுமா” என்றாள் தேனு.
“என்னது பத்தா” என்றாள் அன்பு
அதற்க்குள் “தேனு தேனு” என்று தேன்மொழியின் தாய் அஞ்சலம் வெளியே கதவை தட்ட தேனு வெளியே சென்றுவிட்டாள்.
தேன்மொழி கூறிய அனைத்தையும் கேட்ட அன்பு ‘நான் குழந்தையே பெத்துக்க மாட்டேன்’ என்று மனதில் ஒரு தீர்க்கமான முடிவை எடுத்தாள்.
இனி என்ன நடக்குமோ….
தொடரும்…
sanjana sakthi
Moderator
அத்தியாயம் 13
ருத்ரன் இன்றோடு டெல்லி வந்து இரண்டு நாட்கள் முடிந்திருந்தது.
ஒரு நாள் கூட அவன் தன் மனைவியை பற்றி நினைக்காமல் இருந்தது இல்லை அவளின் சிறு பிள்ளை தனமான பேச்சு அவளின் ஒற்றை இதழ் முத்தம் கதகதப்பான அணைப்பு.
ருத்ரன் அணைத்த உடன் அவள் உடலில் தோன்றும் படபடப்பு என அவளின் ஸ்பரிசத்திற்க்கு ஏங்கி தவித்து கொண்டு இருந்தான்.
அவனுடன் சங்கரும் வந்திருந்தான் அவன் மனைவி மல்லிகா நிமிடத்திற்க்கு ஒரு முறை போனில் அழைத்து அவனுடன் பேசிக் கொண்டு இருந்தாள்.
அதை பார்த்த ருத்ரன் ‘முதல்ல அவளுக்கு ஒரு போன் வாங்கி தரனும்’ என்று மனதில் நினைத்து கொண்டான்.
தாமஸ் யாரையும் பார்க்க விருப்பம் இல்லை என்று கூறியதால் யாரும் அவனை சென்று பார்க்கவில்லை.
“அடுத்த மாசம் எலெக்ஷன்ல மாப்பிள்ளை அதனால தான் இந்த தாமஸ் அமைதியா இருக்கான் எலெக்ஷன் முடிஞ்ச உடனே அவன் சுயரூபம் எல்லாருக்கும் தெரியும்” என்றான் சங்கர்.
மூன்று நாட்கள் கட்சி மீட்டிங் மாநாடு இருந்ததால் ருத்ரனால் ஊருக்கு செல்ல முடியவில்லை.
ருத்ரன் இன்று தான் அனைத்தும் முடிந்து ஊருக்கு செல்ல தயாரானான்.
அவன் தன் உடைமைகளை அடுக்கி வைத்து கொண்டு இருக்கும் போதே சங்கர் அவனிடம் “மாப்பிள்ளை நீ ஒரு மாசம் மாமனார் வீடு அப்படியே ஹனிமூன்னு எங்கேயாச்சும் போய்ட்டு வா அப்போ தான் உன் பொண்டாட்டியோட குழந்தை தனம் மாறும்” என்றான்.
“யோவ் மாமா உனக்கு எப்படி தெரியும் அக்கா சொன்னாளா அவளை” என்று ருத்ரன் கோபத்துடன் அலைபேசியை எடுத்து மல்லிகாவுக்கு அழைக்க போக
“டேய் மாப்பிள்ளை உங்க அக்கா எதுவும் என்கிட்ட சொல்லலை டா
நான் தான் நீங்க பேசுனதை ஒட்டு கேட்டேன்” என்றான் சங்கர்.
“த்து பெரிய மனுஷன் பண்ற காரியமா இது” என்று ருத்ரன் சங்கரை அசிங்கப்படுத்தினான்.
“சரி விடு மாப்பிள்ளை ஹனிமூன் போய்ட்டு வா எல்லாம் சரி ஆகிடும்” என்றான் சங்கர்.
“இங்க பர்ஸ்ட் நைட்டுக்கே வழியில்லை இதுல ஹனிமூன் வேற ஏன் மாமா நீ வேற எரிச்சலை கிளப்புற” என்று புலம்பினான் ருத்ரன்.
“நீ ஏன் மாப்பிள்ளை பர்ஸ்ட் நைட் ட்ரை பண்ற பர்ஸ்ட் பகல் கூட ட்ரை பண்ணலாமே” என்று சங்கர் கூறிவிட்டு கண்ணடிக்க.
“யோவ் மாமா நீ சரியான கேடியா” என்று ருத்ரன் கூறினான்.
“உன் அக்கா கூட இப்படி தான் மாப்பிள்ளை சொல்லுவா” என்று சங்கர் வெட்கப்பட்டான்.
“யோவ் மாமா வெட்கம்லாம் படாத பார்க்க சகிக்கல” என்றான் ருத்ரன்.
பின் இருவரும் கிளம்பி பிளைட்டில் சென்னை வந்து சேர்ந்தனர்.
“வா மாப்பிள்ளை வீட்டுக்கு போலாம்” என்று சங்கர் அழைக்க
“யோவ் உன் வீட்டுக்கு வந்து நான் என்ன பண்ண போறேன் நான் என் பொண்டாட்டியை பார்க்கனும்” என்று கிளம்பினான் ருத்ரன்.
காரில் சென்று கொண்டு இருக்கும் போதே ருத்ரனுக்கு தன் மனைவியை எப்போது பார்ப்போம் என்று தோன்றி கொண்டே இருந்தது.
மதுரையில் சென்று கொண்டு இருக்கும் போது மல்லிப்பூவை பார்த்தவனுக்கு தன் மனைவியின் நினைவு வந்து விட அதை வாங்கி கொண்டான்.
கார் ஈஸ்வரனின் வீட்டு வாசலில் நிற்க தன் பையை எடுத்து கொண்டு உள்ளே சென்றான் ருத்ரன்.
வீட்டின் உள்ளே வந்தவுடன் ருத்ரன் முதலில் தேடியது தன் மனைவியை தான்
ஈஸ்வரன் ருத்ரனை பார்த்துவிட்டு
“அடடே வாங்க மாப்பிள்ளை எப்போ வந்திங்க பையை என் கிட்ட கொடுங்க” என்று அவன் கையில் இருந்த பையை வாங்கி கொண்டார்.
அவர் கேட்ட கேள்வி எதற்க்கும் ருத்ரன் பதில் கூறாமல்
“அன்பு எங்கே?” என்று கேட்டான்.
“அவள் நம்ம தோப்பு வீட்ல பசங்க கூட விளையாட போனா” என்றார் ஈஸ்வரன்.
“என்னது பசங்க கூடவா?” என்று அதிர்ச்சியுடன் ருத்ரன் கேட்டான்.
“ஆமா மாப்பிள்ளை பக்கத்து வீட்ல இருக்க சின்ன பசங்க கூட தான் நீங்க போனதுல இருந்து ஒரே விளையாட்டு தான்” என்றார் ஈஸ்வரன் சிரித்து கொண்டே.
‘குடும்பமே பைத்தியம் தான் போல’ என்று மனதில் நினைத்த ருத்ரன் “நான் அதெல்லாம் உங்க கிட்ட கேட்கல தோப்பு வீடு எங்கே இருக்கு” என்று கேட்டான் ருத்ரன்
காரியத்தில் மட்டும் கண்ணாக.
“அது இங்கே இருந்து நேரா போய் வலது பக்கம் திரும்புனா ஒரு ஓலை வீடு வரும் வயலுக்கு நடுவுல அது தான் நம்ம வீடு” என்றார் ஈஸ்வரன்.
“சரி” என்ற ருத்ரன் வெளியே செல்ல “நானும் உங்க கூட வரவா மாப்பிள்ளை” என்றார் ஈஸ்வரன்.
“வேண்டாம் நானே போய்க்கிறேன்” என்றான் ருத்ரன்.
ருத்ரன் நடந்து சென்று ஒரு வழியாக தோப்பு வீட்டை கண்டுபிடித்தான்.
வயலின் நடுவே இருந்த சிறிய ஓலை வீட்டின் வெளியே நான்கு ஐந்து சிறு பிள்ளைகளுடன் கண்ணை கட்டி கொண்டு கண்ணாமூச்சி ஆடிக் கொண்டு இருந்தாள் அவன் மனைவி.
அவளை பார்த்து கொண்டே அருகில் வந்த ருத்ரன் அந்த பிள்ளைகளுக்கு தன் பாக்கெட்டில் இருந்த மிட்டாயை எடுத்து கொடுத்து அனுப்பி வைத்தான்.
அந்த வாண்டுகளும் மிட்டாயை வாங்கி கொண்டு அங்கிருந்து சென்றன.
இப்போது அங்கே ருத்ரன் மட்டுமே எஞ்சி இருந்தான்.
அவன் மனைவி எப்போதும் போல் அல்லாமல் இன்று சிவப்பு நிற பட்டு பாவடை சட்டை அணிந்து இருந்தாள்
அவளின் நீண்ட கூந்தலை விரித்து விட்டிருக்க அவள் கையை நீட்டி ஆடுவதற்க்கு ஏற்ப அந்த நீண்ட கூந்தலும் ஆடிக் கொண்டு இருந்தது.
அன்பு கையை நீட்டி கொண்டே வந்தவள் ருத்ரனின் மீது கை வைத்து “அவுட்டு” என்று கத்தி கொண்டே அவனை நெருக்கி பிடிக்க அவன் மீது இருந்து வாசத்தை உணர்ந்தவளுக்கு
அது தன் கணவன் தான் என்று கண்டுபிடித்தவள்
எந்த எதிரொலிப்பையும் காட்டாமல் கண்கட்டை அவிழ்த்தாள்.
ருத்ரன் அவளை பார்த்து கொண்டே நிற்க அவளோ எதுவும் பேசாமல் ஏதோ தவறு செய்து மாட்டி கொண்ட குழந்தையை போன்று தலைகுனிந்து நின்றிருந்தாள்.
முன்பாவது அவளுக்கு ஒன்றும்
தெரியாது இப்போது தேனிமொழியின் அருளால் அனைத்தும் தெரிந்துவிட்டது.
அதனால் அன்புக்கு முதல் முறையாக வெட்கம் வர தன் கணவனை பார்க்க முடியாமல் தலை குனிந்து நின்றிருந்தாள்.
இருவரும் நெருங்கி நின்றிருக்க தன்னவளின் மூச்சு காற்றை தன் நெஞ்சில் உணர்ந்தான் தலைவன்.
ருத்ரன் என்ன நினைத்தானோ சுற்றி முற்றி யாராவது இருக்கிறார்களா என்று ஒரு முறை பார்த்தவன் தன் மனைவியை பூ மலையாக கையில் தூக்கி கொண்டான்.
அன்பு திடீரென தன் கால்கள் அந்தரத்தில் பறக்க “என்னங்க என்ன பண்றிங்க” அலற ஆரம்பித்தாள்.
ருத்ரன் அவளை தூக்கி கொண்டு அந்த தோப்பு வீட்டிற்க்குள் சென்று இறக்கி விட்டவன் கதவை தாழிட்டுவிட்டு அவளை மையலுடன் பார்த்து கொண்டே அவள் அருகில் நெருங்கினான்.
தன் கணவனின் மோகப் பார்வையை உணர்ந்த அன்பு “என்னங்க உங்களுக்கு குழந்தை வேணுமா” என்று பயத்துடன் கேட்டாள்.
“ஆமாம் நிறைய நிறைய குழந்தைங்க வேணும்” என்றான் ருத்ரன் பதிலுக்கு.
அதை கேட்ட அன்பு முகத்தில் பயத்தில் முத்து முத்தாக வேர்க்க ஆரம்பித்தது.
“என்னங்க அது” என்று அவள் ஏதோ கூற வர அவள் கூறிய வார்த்தைகள் அவன் இதழ் அணைப்பிலேயே நின்றுவிட்டது அவளை எதுவும் பேசவிடாமல்
ருத்ரன் அவளின் இதழை கவ்வி முத்தமிட ஆரம்பித்தான்.
அதற்க்கு மேல் எங்கே அவனிடம் பேசுவது அவன் இதழ்களும் கைகளும் காட்டிய மாயாஜாலத்தில் பெண்ணவள்
செத்து செத்து பிழைத்து கொண்டிருந்தாள்.
தன்னவளின் உடைகளை கலைந்து அவளை வீனஸ் சிற்பமாக மாற்றியவன்
அவளின் கழுத்து வளைவில் முத்தமிட்டு
தன்னவளுக்கு தாம்பத்திய பாடம் கற்று கொடுக்க ஆரம்பித்தான்.
இந்த முறை ருத்ரனின் எந்த தீண்டலுக்கும் அன்பு எதிர்வினை காட்டவில்லை தன்னவனுடன்
சேர்ந்து நல்ல மாணவியாக அவன் கற்று கொடுத்த பாடங்களை கற்க ஆரம்பித்தாள்
சொல்ல போனாள் தன்னவனுடன் ஒன்றி போனாள்.
ருத்ரன் வன்மையாக இல்லாமல் தன்னவளை பூ போன்று மென்மையாக கையாண்டான்
அவளிடம் கெஞ்சி கொஞ்சி அடிபணிந்து என அவளை திக்குமுக்காட வைத்தான்.
அவளுடன் உயிருடன் உயிராக கலந்து முடித்து தான் விலகி படுத்தான்.
அன்புக்கு தான் பேச வந்த வாக்கியங்கள் அனைத்தும் மறந்து போனது இந்த நிமிடம் தன் கணவன் மட்டுமே அவளுக்கு முதன்மையானவனாக தெரிந்தான்.
காதலுடன் சேர்ந்த காமமும் இனிக்க தானே செய்யும்.
அவளிடமிருந்து விலகி படுத்த ருத்ரன் “நீ ஏதோ சொல்ல வந்தல்ல” என்று கேட்டான்.
“எனக்கு எதுவும் நியாபகம் இல்லையே” என்று அன்புச்செல்வி பதில் கூறினாள்.
ருத்ரன் பதிலுக்கு “சரி தான்” என்று கூறியவன்
தன் மனைவியின் புறம் திரும்பி அவளின் நெற்றியில் இதழ் பதித்தான்.
“அன்பு நம்ம கல்யாணத்துக்கு முன்னாடி அந்த பிருந்தா ஓடி போனது கூட நல்லது தான்னு நினைக்கிறேன்” என்று அவன் கூற அன்பு அவனை ‘என்ன’ என்று பார்த்தாள்.
“ஏன் தெரியுமா அவள் ஓடி போகலன்னா நீ எனக்கு கிடைச்சி இருக்க மாட்ட
நான் டெல்லி போன இரண்டு நாளும் உன்னை நினைக்காத நாளே இல்லை
நான் என் அப்பா இறந்த அப்போ கூட அழுகவே இல்லை
எனக்கு யாரு மேலையும் பெருசா பாசம்லாம் இருந்தது இல்லை
ஆனால் இப்போ என் உலகமே நீ தான்னு தோனுது” என்றான் ருத்ரன் அவளை பார்த்து கொண்டே.
அவன் கூறியதை கேட்ட அன்பு அவனை ஆச்சரியமாக பார்த்தாள்
“உண்மையாவா சொல்றிங்க” என்றாள்.
“ஆமாம் ஐ லவ் யூ டி என் பொண்டாட்டி உனக்காக நான் என் உயிரை கூட தருவேன்” என்றான் ருத்ரன்.
“உங்க உயிர்லாம் எனக்கு வேண்டாம் நான் என்ன சொன்னாலும் கேட்பிங்களா” என்றாள் அன்பு.
“நீ என்ன சொன்னாலும் கேட்ப்பேன்” என்றான் சிரித்துக்கொண்டே ருத்ரன்.
அப்போது வெளியே “அன்பு அன்பு” என்று முனியம்மாவின் குரல் கேட்க ருத்ரனுக்கு கோபம் வந்துவிட்டது.
அன்பு எழுந்து தன் உடைகளை சரி செய்ய ஆரம்பித்தாள்.
“இந்த கிழவி வேற சிவ பூஜையில் கரடி புகுந்த மாதிரி எப்போ பாரு தொல்லை பண்ணுது ஒரு நாள் இல்லை ஒரு
நாள் நான் இந்த கிழவியை போட போறேன் பாரு” என்றான் ருத்ரன் கோபத்துடன்.
ருத்ரன் பேசியதை கேட்ட அவன் மனைவி வாய்விட்டே சிரித்துவிட்டாள்.
தொடரும்….
ருத்ரன் இன்றோடு டெல்லி வந்து இரண்டு நாட்கள் முடிந்திருந்தது.
ஒரு நாள் கூட அவன் தன் மனைவியை பற்றி நினைக்காமல் இருந்தது இல்லை அவளின் சிறு பிள்ளை தனமான பேச்சு அவளின் ஒற்றை இதழ் முத்தம் கதகதப்பான அணைப்பு.
ருத்ரன் அணைத்த உடன் அவள் உடலில் தோன்றும் படபடப்பு என அவளின் ஸ்பரிசத்திற்க்கு ஏங்கி தவித்து கொண்டு இருந்தான்.
அவனுடன் சங்கரும் வந்திருந்தான் அவன் மனைவி மல்லிகா நிமிடத்திற்க்கு ஒரு முறை போனில் அழைத்து அவனுடன் பேசிக் கொண்டு இருந்தாள்.
அதை பார்த்த ருத்ரன் ‘முதல்ல அவளுக்கு ஒரு போன் வாங்கி தரனும்’ என்று மனதில் நினைத்து கொண்டான்.
தாமஸ் யாரையும் பார்க்க விருப்பம் இல்லை என்று கூறியதால் யாரும் அவனை சென்று பார்க்கவில்லை.
“அடுத்த மாசம் எலெக்ஷன்ல மாப்பிள்ளை அதனால தான் இந்த தாமஸ் அமைதியா இருக்கான் எலெக்ஷன் முடிஞ்ச உடனே அவன் சுயரூபம் எல்லாருக்கும் தெரியும்” என்றான் சங்கர்.
மூன்று நாட்கள் கட்சி மீட்டிங் மாநாடு இருந்ததால் ருத்ரனால் ஊருக்கு செல்ல முடியவில்லை.
ருத்ரன் இன்று தான் அனைத்தும் முடிந்து ஊருக்கு செல்ல தயாரானான்.
அவன் தன் உடைமைகளை அடுக்கி வைத்து கொண்டு இருக்கும் போதே சங்கர் அவனிடம் “மாப்பிள்ளை நீ ஒரு மாசம் மாமனார் வீடு அப்படியே ஹனிமூன்னு எங்கேயாச்சும் போய்ட்டு வா அப்போ தான் உன் பொண்டாட்டியோட குழந்தை தனம் மாறும்” என்றான்.
“யோவ் மாமா உனக்கு எப்படி தெரியும் அக்கா சொன்னாளா அவளை” என்று ருத்ரன் கோபத்துடன் அலைபேசியை எடுத்து மல்லிகாவுக்கு அழைக்க போக
“டேய் மாப்பிள்ளை உங்க அக்கா எதுவும் என்கிட்ட சொல்லலை டா
நான் தான் நீங்க பேசுனதை ஒட்டு கேட்டேன்” என்றான் சங்கர்.
“த்து பெரிய மனுஷன் பண்ற காரியமா இது” என்று ருத்ரன் சங்கரை அசிங்கப்படுத்தினான்.
“சரி விடு மாப்பிள்ளை ஹனிமூன் போய்ட்டு வா எல்லாம் சரி ஆகிடும்” என்றான் சங்கர்.
“இங்க பர்ஸ்ட் நைட்டுக்கே வழியில்லை இதுல ஹனிமூன் வேற ஏன் மாமா நீ வேற எரிச்சலை கிளப்புற” என்று புலம்பினான் ருத்ரன்.
“நீ ஏன் மாப்பிள்ளை பர்ஸ்ட் நைட் ட்ரை பண்ற பர்ஸ்ட் பகல் கூட ட்ரை பண்ணலாமே” என்று சங்கர் கூறிவிட்டு கண்ணடிக்க.
“யோவ் மாமா நீ சரியான கேடியா” என்று ருத்ரன் கூறினான்.
“உன் அக்கா கூட இப்படி தான் மாப்பிள்ளை சொல்லுவா” என்று சங்கர் வெட்கப்பட்டான்.
“யோவ் மாமா வெட்கம்லாம் படாத பார்க்க சகிக்கல” என்றான் ருத்ரன்.
பின் இருவரும் கிளம்பி பிளைட்டில் சென்னை வந்து சேர்ந்தனர்.
“வா மாப்பிள்ளை வீட்டுக்கு போலாம்” என்று சங்கர் அழைக்க
“யோவ் உன் வீட்டுக்கு வந்து நான் என்ன பண்ண போறேன் நான் என் பொண்டாட்டியை பார்க்கனும்” என்று கிளம்பினான் ருத்ரன்.
காரில் சென்று கொண்டு இருக்கும் போதே ருத்ரனுக்கு தன் மனைவியை எப்போது பார்ப்போம் என்று தோன்றி கொண்டே இருந்தது.
மதுரையில் சென்று கொண்டு இருக்கும் போது மல்லிப்பூவை பார்த்தவனுக்கு தன் மனைவியின் நினைவு வந்து விட அதை வாங்கி கொண்டான்.
கார் ஈஸ்வரனின் வீட்டு வாசலில் நிற்க தன் பையை எடுத்து கொண்டு உள்ளே சென்றான் ருத்ரன்.
வீட்டின் உள்ளே வந்தவுடன் ருத்ரன் முதலில் தேடியது தன் மனைவியை தான்
ஈஸ்வரன் ருத்ரனை பார்த்துவிட்டு
“அடடே வாங்க மாப்பிள்ளை எப்போ வந்திங்க பையை என் கிட்ட கொடுங்க” என்று அவன் கையில் இருந்த பையை வாங்கி கொண்டார்.
அவர் கேட்ட கேள்வி எதற்க்கும் ருத்ரன் பதில் கூறாமல்
“அன்பு எங்கே?” என்று கேட்டான்.
“அவள் நம்ம தோப்பு வீட்ல பசங்க கூட விளையாட போனா” என்றார் ஈஸ்வரன்.
“என்னது பசங்க கூடவா?” என்று அதிர்ச்சியுடன் ருத்ரன் கேட்டான்.
“ஆமா மாப்பிள்ளை பக்கத்து வீட்ல இருக்க சின்ன பசங்க கூட தான் நீங்க போனதுல இருந்து ஒரே விளையாட்டு தான்” என்றார் ஈஸ்வரன் சிரித்து கொண்டே.
‘குடும்பமே பைத்தியம் தான் போல’ என்று மனதில் நினைத்த ருத்ரன் “நான் அதெல்லாம் உங்க கிட்ட கேட்கல தோப்பு வீடு எங்கே இருக்கு” என்று கேட்டான் ருத்ரன்
காரியத்தில் மட்டும் கண்ணாக.
“அது இங்கே இருந்து நேரா போய் வலது பக்கம் திரும்புனா ஒரு ஓலை வீடு வரும் வயலுக்கு நடுவுல அது தான் நம்ம வீடு” என்றார் ஈஸ்வரன்.
“சரி” என்ற ருத்ரன் வெளியே செல்ல “நானும் உங்க கூட வரவா மாப்பிள்ளை” என்றார் ஈஸ்வரன்.
“வேண்டாம் நானே போய்க்கிறேன்” என்றான் ருத்ரன்.
ருத்ரன் நடந்து சென்று ஒரு வழியாக தோப்பு வீட்டை கண்டுபிடித்தான்.
வயலின் நடுவே இருந்த சிறிய ஓலை வீட்டின் வெளியே நான்கு ஐந்து சிறு பிள்ளைகளுடன் கண்ணை கட்டி கொண்டு கண்ணாமூச்சி ஆடிக் கொண்டு இருந்தாள் அவன் மனைவி.
அவளை பார்த்து கொண்டே அருகில் வந்த ருத்ரன் அந்த பிள்ளைகளுக்கு தன் பாக்கெட்டில் இருந்த மிட்டாயை எடுத்து கொடுத்து அனுப்பி வைத்தான்.
அந்த வாண்டுகளும் மிட்டாயை வாங்கி கொண்டு அங்கிருந்து சென்றன.
இப்போது அங்கே ருத்ரன் மட்டுமே எஞ்சி இருந்தான்.
அவன் மனைவி எப்போதும் போல் அல்லாமல் இன்று சிவப்பு நிற பட்டு பாவடை சட்டை அணிந்து இருந்தாள்
அவளின் நீண்ட கூந்தலை விரித்து விட்டிருக்க அவள் கையை நீட்டி ஆடுவதற்க்கு ஏற்ப அந்த நீண்ட கூந்தலும் ஆடிக் கொண்டு இருந்தது.
அன்பு கையை நீட்டி கொண்டே வந்தவள் ருத்ரனின் மீது கை வைத்து “அவுட்டு” என்று கத்தி கொண்டே அவனை நெருக்கி பிடிக்க அவன் மீது இருந்து வாசத்தை உணர்ந்தவளுக்கு
அது தன் கணவன் தான் என்று கண்டுபிடித்தவள்
எந்த எதிரொலிப்பையும் காட்டாமல் கண்கட்டை அவிழ்த்தாள்.
ருத்ரன் அவளை பார்த்து கொண்டே நிற்க அவளோ எதுவும் பேசாமல் ஏதோ தவறு செய்து மாட்டி கொண்ட குழந்தையை போன்று தலைகுனிந்து நின்றிருந்தாள்.
முன்பாவது அவளுக்கு ஒன்றும்
தெரியாது இப்போது தேனிமொழியின் அருளால் அனைத்தும் தெரிந்துவிட்டது.
அதனால் அன்புக்கு முதல் முறையாக வெட்கம் வர தன் கணவனை பார்க்க முடியாமல் தலை குனிந்து நின்றிருந்தாள்.
இருவரும் நெருங்கி நின்றிருக்க தன்னவளின் மூச்சு காற்றை தன் நெஞ்சில் உணர்ந்தான் தலைவன்.
ருத்ரன் என்ன நினைத்தானோ சுற்றி முற்றி யாராவது இருக்கிறார்களா என்று ஒரு முறை பார்த்தவன் தன் மனைவியை பூ மலையாக கையில் தூக்கி கொண்டான்.
அன்பு திடீரென தன் கால்கள் அந்தரத்தில் பறக்க “என்னங்க என்ன பண்றிங்க” அலற ஆரம்பித்தாள்.
ருத்ரன் அவளை தூக்கி கொண்டு அந்த தோப்பு வீட்டிற்க்குள் சென்று இறக்கி விட்டவன் கதவை தாழிட்டுவிட்டு அவளை மையலுடன் பார்த்து கொண்டே அவள் அருகில் நெருங்கினான்.
தன் கணவனின் மோகப் பார்வையை உணர்ந்த அன்பு “என்னங்க உங்களுக்கு குழந்தை வேணுமா” என்று பயத்துடன் கேட்டாள்.
“ஆமாம் நிறைய நிறைய குழந்தைங்க வேணும்” என்றான் ருத்ரன் பதிலுக்கு.
அதை கேட்ட அன்பு முகத்தில் பயத்தில் முத்து முத்தாக வேர்க்க ஆரம்பித்தது.
“என்னங்க அது” என்று அவள் ஏதோ கூற வர அவள் கூறிய வார்த்தைகள் அவன் இதழ் அணைப்பிலேயே நின்றுவிட்டது அவளை எதுவும் பேசவிடாமல்
ருத்ரன் அவளின் இதழை கவ்வி முத்தமிட ஆரம்பித்தான்.
அதற்க்கு மேல் எங்கே அவனிடம் பேசுவது அவன் இதழ்களும் கைகளும் காட்டிய மாயாஜாலத்தில் பெண்ணவள்
செத்து செத்து பிழைத்து கொண்டிருந்தாள்.
தன்னவளின் உடைகளை கலைந்து அவளை வீனஸ் சிற்பமாக மாற்றியவன்
அவளின் கழுத்து வளைவில் முத்தமிட்டு
தன்னவளுக்கு தாம்பத்திய பாடம் கற்று கொடுக்க ஆரம்பித்தான்.
இந்த முறை ருத்ரனின் எந்த தீண்டலுக்கும் அன்பு எதிர்வினை காட்டவில்லை தன்னவனுடன்
சேர்ந்து நல்ல மாணவியாக அவன் கற்று கொடுத்த பாடங்களை கற்க ஆரம்பித்தாள்
சொல்ல போனாள் தன்னவனுடன் ஒன்றி போனாள்.
ருத்ரன் வன்மையாக இல்லாமல் தன்னவளை பூ போன்று மென்மையாக கையாண்டான்
அவளிடம் கெஞ்சி கொஞ்சி அடிபணிந்து என அவளை திக்குமுக்காட வைத்தான்.
அவளுடன் உயிருடன் உயிராக கலந்து முடித்து தான் விலகி படுத்தான்.
அன்புக்கு தான் பேச வந்த வாக்கியங்கள் அனைத்தும் மறந்து போனது இந்த நிமிடம் தன் கணவன் மட்டுமே அவளுக்கு முதன்மையானவனாக தெரிந்தான்.
காதலுடன் சேர்ந்த காமமும் இனிக்க தானே செய்யும்.
அவளிடமிருந்து விலகி படுத்த ருத்ரன் “நீ ஏதோ சொல்ல வந்தல்ல” என்று கேட்டான்.
“எனக்கு எதுவும் நியாபகம் இல்லையே” என்று அன்புச்செல்வி பதில் கூறினாள்.
ருத்ரன் பதிலுக்கு “சரி தான்” என்று கூறியவன்
தன் மனைவியின் புறம் திரும்பி அவளின் நெற்றியில் இதழ் பதித்தான்.
“அன்பு நம்ம கல்யாணத்துக்கு முன்னாடி அந்த பிருந்தா ஓடி போனது கூட நல்லது தான்னு நினைக்கிறேன்” என்று அவன் கூற அன்பு அவனை ‘என்ன’ என்று பார்த்தாள்.
“ஏன் தெரியுமா அவள் ஓடி போகலன்னா நீ எனக்கு கிடைச்சி இருக்க மாட்ட
நான் டெல்லி போன இரண்டு நாளும் உன்னை நினைக்காத நாளே இல்லை
நான் என் அப்பா இறந்த அப்போ கூட அழுகவே இல்லை
எனக்கு யாரு மேலையும் பெருசா பாசம்லாம் இருந்தது இல்லை
ஆனால் இப்போ என் உலகமே நீ தான்னு தோனுது” என்றான் ருத்ரன் அவளை பார்த்து கொண்டே.
அவன் கூறியதை கேட்ட அன்பு அவனை ஆச்சரியமாக பார்த்தாள்
“உண்மையாவா சொல்றிங்க” என்றாள்.
“ஆமாம் ஐ லவ் யூ டி என் பொண்டாட்டி உனக்காக நான் என் உயிரை கூட தருவேன்” என்றான் ருத்ரன்.
“உங்க உயிர்லாம் எனக்கு வேண்டாம் நான் என்ன சொன்னாலும் கேட்பிங்களா” என்றாள் அன்பு.
“நீ என்ன சொன்னாலும் கேட்ப்பேன்” என்றான் சிரித்துக்கொண்டே ருத்ரன்.
அப்போது வெளியே “அன்பு அன்பு” என்று முனியம்மாவின் குரல் கேட்க ருத்ரனுக்கு கோபம் வந்துவிட்டது.
அன்பு எழுந்து தன் உடைகளை சரி செய்ய ஆரம்பித்தாள்.
“இந்த கிழவி வேற சிவ பூஜையில் கரடி புகுந்த மாதிரி எப்போ பாரு தொல்லை பண்ணுது ஒரு நாள் இல்லை ஒரு
நாள் நான் இந்த கிழவியை போட போறேன் பாரு” என்றான் ருத்ரன் கோபத்துடன்.
ருத்ரன் பேசியதை கேட்ட அவன் மனைவி வாய்விட்டே சிரித்துவிட்டாள்.
தொடரும்….
Last edited:
Saranyakumar
Active member
அன்பு நீ குழந்தை வேண்டாம் சொன்னா ருத்ரன் கேப்பான்னா 
ருத்ரன் எப்ப இந்த கிழவி கிட்ட துப்பாக்கிய நீட்ட போறான் தெரியல 
ருத்ரன் எப்ப இந்த கிழவி கிட்ட துப்பாக்கிய நீட்ட போறான் தெரியல
Mathykarthy
Well-known member
அந்த கிழவி கரடி வேலை மட்டும் பார்க்கல அன்பை வளைகாப்புக்குக் கூட்டிட்டு போய் உனக்கு பெரிய ஆப்பு வேற வச்சுருக்கு ருத்ரா