அன்பின் ராகம்
1
அந்த அதிகாலை வேளையில் எங்கோ தொலைவில் இருந்த கோவிலில் இருந்து கந்தசஷ்டி கவச பாடல் மெலிதாக கசிந்து வந்து கொண்டு இருந்தது. திலகவதி சமையல் அறையில் வேலையில் ஈடுபட்டு இருந்தார்.
ஏற்கனவே சப்பாத்திக்கு மாவு பிசைந்து வைத்திருக்க, குருமா வைப்பதற்காக கேரட், பீன்ஸ் இன்னும் தேவையானதை எடுத்தவர் ஒரு பாத்திரத்தில் வெட்டி காய்கறிகளை போட்டுக்கொண்டு இருக்க,
தன் அறையில் தூக்கம் கலைந்து கண் திறந்தான் ராம், இருபத்தியேழு வயது இளைஞன். சிவந்த நிறம், ஆறடிக்கு சற்றே குறைவான உயரம்,. சிகரெட் பிடிக்காத சிவந்த உதடு, கொஞ்சமாக சுருள் கலந்த தலைமுடி, தொடர் உடற்பயிற்சியின் விளைவாக வந்த தேவைக்கு அதிகமாக சதைபிடுப்பு எங்கும் இல்லாத உடல்வாகு என்றிருந்தான் அவன். எழுந்தவன் கண்களை திறந்து கண்ணாடியில் முகம் பார்த்தபடி நேரம் பார்க்க, வழக்கத்தை விடவும் சற்று தாமதமாக விழித்திருந்தான்.
இன்றைக்கு வாக்கிங் போக முடியாது என நினைத்தவன், முந்திய இரவு யோசித்து கொண்டு இருந்ததை தனது அன்னையிடம் கூற நினைத்தபடி வேகமாக காலை கடன்களை முடித்து, தனது மொபைலை எடுத்துக் கொண்டு தனது அன்னையைத் தேடி சமையல் அறைக்குள் வந்தான்.
அவர் தரையில் அமர்ந்து காய் நறுக்குவதை பார்த்தவன் இவனும் தாயார் அருகில் அமர, “என்ன ராம் இப்பதான் எழுந்தையா?” அப்பா கூட வாக்கிங் போகலையா? காலையிலேயே அம்மாவை தேடி வந்து இருக்கற என்ன விஷயம்?” என விசாரித்தார் அவனது அம்மா திலகவதி.
“அம்மா அது வந்து” என்றபடி வெட்டி வைத்திருந்த கேரட் இரண்டை வாயில் போட்டவன், “அம்மா உன்கிட்ட கொஞ்சம் பேசணும்மா இத அப்பாகிட்ட சொன்னா மொறைபாங்க, நீங்க தான் எனக்கு பதில் சொல்லணும்” என ஆரம்பித்துவிட்டான்.
“பீடிகையெல்லாம் பலமாக இருக்கு, என்ன ஆச்சு?” திலகவதி கேட்க,
“அம்மா இப்ப பார்த்து இருக்கறமே அந்த பொAண்ணு, வேணாம்மா”
“டேய் என்னடா இப்படி சொல்லற? நிச்சயத்துக்கு தேதி குறிச்சிட்டு வந்தாச்சு, இப்ப போய் இப்படி சொல்லற, தப்பு ராம்! அந்த பொண்ணுக்கு என்ன குறை? ரொம்ப அமைதியான பொண்ணு, உன்னோட குணத்துக்கும் அவளுக்கும் நல்லதாகவே பொருத்தி போகும். பார்க்க அவ்வளவு சாந்தமான முகம் அவ்வளவு அழகா இருக்கறா, பொண்ணு இல்லாத வீட்டுக்கு இனி எல்லாமுமா இருக்க போறான்னு ஆசைபட்டா, இப்போ இப்படி வந்து சொல்லற, யாராவது பொண்ண பற்றி தப்பா சொன்னாங்களா?”
“ஐயோ அம்மா அப்படியெல்லாம் எதுவும் இல்லை”
“அப்புறம் என்னடா? இப்படி வந்து சொல்லற”
“அம்மா இந்த வாட்சப் போட்டோ பாரேன்” அவன் தனது மொபைலில் எடுத்துக்காட்ட அங்கு அழகாக இளம்பச்சை சுடிதாரில் சிரித்து கொண்டு இருந்தாள் அவள்.
மொபைலை பார்த்தவர் “எவ்வளவு அழகாக இருக்கறா என்னோட மருமகள் எதுக்கு இந்த போட்டோவை காட்டின?”
“அம்மா ரொம்ப சின்ன பொண்ணா தெரியறா, உங்களுக்கு தெரியலையா?”
“இதுதான் உன்னோட பிரச்சினையா? அவளுக்கு இருபத்தியோரு வயசு முடிய போகுதுடா பார்க்கத்தான் உனக்கு அப்படி தெரியறா, உன்னோட பாட்டி என்னோட மாமியாருக்கு கல்யாணம் ஆகும் போது வயசு என்ன தெரியுமா? வெறும் பதினாலுதான். எனக்கு கல்யாணம் ஆகும் போது அப்பதான் பதினேழு முடிந்து பதினெட்டு தொடங்கிச்சு”
“அம்மா அதுக்கு பேரு கல்யாணம் இல்ல, குழந்தை திருமணம், தப்பு தப்பா சொல்ல கூடாது. அந்த காலத்தில் உங்களுக்கு மட்டும் இல்லை பாட்டியையும் கொடுமை படுத்தி இருக்கறாங்க கல்யாணம் என்கிற பேர்ல, அதில்லமா அந்த பொண்ணுக்கும் எனக்கும் நிறைய வயசு வித்தியாசம் இருக்கற மாதிரி தோணுது”
“ராம் அந்த பொண்ணு கிட்ட பேசுனயா!! அதனால்தான் உனக்கு பிடிக்காமல் போயிடுச்சா உனக்கும் வயசு இதிபத்தியேழுதான் ஆகுது, உன்னை விடவும் ஆறு வயது தான் சின்னவ. இதெல்லாம் ரொம்ப சின்ன விஷயம், நம்ம சந்துருக்கு எப்படி முடிச்சாங்க பார்த்தியா? அவங்க ரெண்டு பேருக்கும் கிட்டத்தட்ட பன்னிரெண்டு வயசு வித்தியாசம். உனக்கு அப்படி பார்க்கலைடா, நீங்க ரெண்டு பேரும் சேர்ந்து நின்றா அவ்வளவு பொருத்தமா இருக்கும்”
“அன்றைக்கு வந்தவங்க சொன்னது கவனிச்சியா? அத்தனை பேரும் உங்க ரெண்டு பேரோட பொருத்தத்தைதான் பேசினாங்க, நான் கூட இங்கே வந்ததும் போன் பண்ணி சுற்றி போட சொன்னேன் தெரியுமா?” பேசியபடி கேஸ்டவ்வை பற்ற வைத்து ஒரு புறம் குருமாவிற்கு தாளித்து விட்டவள், அடுத்த அடுப்பில் சப்பாத்தி கல்லை வைக்கவும்,
பிசைந்து வைத்த மாவை உருட்டி சப்பாத்தி போட ஏதுவாக தேய்த்து தந்தபடி “அம்மா” என மறுபடியும் ராம் ஆரம்பித்தான்.
“ராம் இனி பேசினா கோபம் வந்துவிடும், கொஞ்சம் யோசித்து பாரு இத மாதிரி நீயும் என்னுடைய மருமகளும் சமையற்கட்டுல பேசி சிரிச்சிட்டே சமையல் பண்ணினா எவ்வளவு அழகா இருக்கும். நான் ஒரு பக்கம் கனவு கண்டுட்டு இருக்கிறேன். நீ என்னடான்னா வந்து இப்படி சொல்லற. போ போய் ரெடி ஆகிட்டு வா சமையல் வேலை முடிஞ்சது, அப்பாவும் இப்ப வந்திடுவாங்க, என்கிட்ட சொன்னது மாதிரி வேற யார் கிட்டேயும் உளரி வைக்காத, அவங்ககிட்ட சொல்லிட்டோம், அவங்க உறவுக்காரங்ககிட்ட சொல்ல ஆரம்பிச்சுட்டேன்னு நேற்று போன் பண்ணினாங்க, இனி வேண்டாம், பிடிக்கலைன்னு சொன்னா அது அந்த பொண்ணதான் பாதிக்கும் புரியுதா? பிடிச்சிருக்குன்னு சொல்லிட்டு இப்ப வேண்டாம்னா பொண்ணு சரியில்லை போல, அதனால்தான் வேண்டாம்ன்னு சொல்லறாங்கன்னு பேச ஆரம்பித்தா கஷ்டம். நம்மால வாழ்ந்ததாகதான் இருக்கணும், யாரும் கெட்டு போனதா சொல்ல கூடாது. என்ன சரியா?”
“ம் சரிம்மா” என்றபடி மாடி ஏறியவனுக்கு இரண்டு நாட்கள் முன்பு பார்த்த அந்த முகம் மனதில் தோன்றியது. சுமித்ரா ஓரளவு உயரம், இடுப்பு வரை நீண்ட தலைமுடி. கண்களில் இவனை பார்த்த போது தோன்றிய சிறு குறும்பில் பார்த்த நொடியே இவனை அவள் அடியோடு சாய்த்திருந்தாள்.
மல்லிகா ராகவேந்தரின் ஒரே தவபுதல்வி. இவர்கள் மொத்தமாக பதினோரு பேர் பார்க்க சென்றிருக்க, அங்கும் அது போல பெண்ணின் நெருங்கிய உறவினர்கள் என பதினைந்து பேருக்கு மேல் இருந்தனர்.
“பொண்ணு ரொம்ப அமைதி. அதிர்ந்து பேச தெரியாது எங்க வீட்டு பொண்ண கட்டிக்க உங்க பையன் கொடுத்து வச்சிருக்கணும்” என்பது போல இவர்கள் காதுபடவே பேசினர்.
திலகவதி பெண்ணை அழைத்து வரவும் இயல்பாக அழைத்து அருகில் அமர்த்தி கொண்டார்.
“என்னமா படிச்சு இருக்கற?” திலகவதி கேட்க, சங்கீதம் போல விழுந்தது அவளது குரல்.
“பிஎஸ்சி பிசிக்ஸ்” என அவள் கூறியது அவ்வளவு இனிமையாக இருந்தது. அதுவரை அவளை நிமிர்ந்து பார்க்க தயங்கிய ராம் அவளை நிமிர்ந்து பார்த்தான்.
மாநிறத்திற்கும் சற்றே கூடுதல் நிறம். ஏனோ இங்கு அழைத்து வந்த கூச்சமோ ஏதோ.
முகம் லேசாக முத்து முத்தான வியர்வையோடு பிங்க் நிறத்தை தத்து எடுத்து இருந்தது.
திலகவதி தன் கைகளுக்குள் அவளது கையை வைத்தபடி “பயப்படாத சுமித்ரா இதெல்லாம் இயல்பாகவே நடக்கற விஷயம்தான், ராம் ரொம்ப நல்லவன், உன்னை பூ மாதிரி பார்த்துப்பான். இங்கே நீ எப்படி இருந்தியோ அதே மாதிரி அங்கேயும் இருக்கலாம். உன்னை கேள்வி கேட்க அங்கே யாருமே கிடையாது”
திலகவதி கேட்ட ஒவ்வொன்றிற்கும் சுமித்ரா பதில் சொல்லச் சொல்ல, தன்னை அறியாமல் அவளது முகத்தை பார்த்து கொண்டு இருந்தான் ராம்.
திலகவதிக்கு கேட்டது வரைக்கும் திருப்தியை தர, நிமிர்ந்து ராமிடம் பிடித்து இருக்கிறதா என கேட்க நினைத்தவர் அவனது முகம் பார்த்தே புரிந்து கொண்டார்.
“எங்களுக்கும் பொண்ண ரொம்ப பிடித்து இருக்கு. ராம் ஏதாவது பொண்ணுகிட்ட பேசறதுன்னா பேசிவிட்டு வா” என்றுவிட்டார்.
ஐந்து நிமிடத்தில் பேச அருகில் இருந்த அறை ஒதுக்கித் தரப்பட, கொஞ்சம் பதட்டதோடு ராமும், அதை விட பதட்டத்தோடு சுமித்ராவும் நின்றிருந்தனர்.
சுமித்ரா சேலையின் முந்தியை திருகியபடி நிற்க, ராமோ பாக்கெட்டில் இருந்த கர்சீப்பை எடுத்து முகத்தில் தோன்றி இருந்த வியர்வையை துடைத்து கொண்டு இருந்தான்.
“என்னை உனக்கு பிடிச்சிருக்குதா?” என இவன் கேட்க, அதே நேரம் அவளும் அதையே கேட்டிருந்தாள். ஒரே நேரத்தில் இரண்டு பேரும் ஒன்றையே கூற இருவர் முகத்திலும் லேசான புன்னகை தோன்றி இருந்தது.
“சுமித்ரா” என மறுபடியும் ஆரம்பித்தவன் ”லேடிஸ் பஸ்ட், என்ன உங்களுக்கு பிடித்து இருக்கா?” என இவன் கேட்க,
பிடித்து இருக்கிறது என்பது போல அவள் தலையாட்டினாள்.
“உங்களோட வாய்ஸ் ரொம்ப நல்லா இருக்குது, பேசறதே பாடற மாதிரி அவ்வளவு இனிமையாக இருக்குது, சோ. தலையாட்டாம பதில் சொல்லுங்க”
“பிடிச்சிருக்கு”
“போதுங்க” என்றபடி வெளியேறி இருந்தான்.
இவன் தந்தை அருகில் போய் நிற்கவும், திலகவதி சுமித்ராவின் தாயார் மல்லிகாவிடம் “எங்களுக்கு பொண்ண பிடிச்சி இருக்கு போய் சீக்கிரம் நல்ல நாள் பார்த்துவிட்டு நிச்சயம் பண்ணிடலாம்” என சொல்லிவிட்டு புறப்பட தயாராகினர்.
“ராம் போகலாமா?”
“சரிமா”
“என்ன சரி? பொண்ணு கிட்ட நம்பர் ஏதாவது வாங்கினயா? நீ நம்பர் கொடுத்தாயா?”
இல்லை என்பது போல அவன் தலையாட்ட,
“இரு நான் வாங்கிட்டு வரேன், இந்த காலத்தில் இப்படியும் பிள்ளைங்க இருக்கதான் செய்யுது. சுமித்ரா போன் நம்பர் தாம்மா, எனக்கு உன்கிட்ட பேசணும்ன்னு தோணினா கூப்பிடுவேன்ல” என நம்பரும் வாங்கி இவனிடம் தந்து இருந்தார்.
அன்று இரவே ‘குட் நைட்’ மெசேஜ் தட்டி விட்டவன், அவளை வாட்ச்சப்லும் இணைத்து இருந்தான். இயல்பாக எதாவது போட்டோ அனுப்பு என இவன் கேட்க, அவள் அனுப்பிய புகைப்படம் பார்த்தவனுக்கு குழப்பம் தோன்றி இருந்தது.
இந்த வார இறுதியில் நிச்சயம் செய்வதாக கூறியிருக்க அவள் அனுப்பி இருந்த புகைப்படத்தில் ஜூன்ஸ் டீசர்ட்டில் பதினைந்து, பதினாறு வயது பெண் போல மிகவும் சிறியவளாக தெரிந்தாள்.
இப்போது தனது தாயாரிடம் பேசவும் கொஞ்சம் திருப்தியாக உணர, வேகமாக குளித்து புறப்பட்டு வெளியே வந்தான். தந்தை டைனிங் ஹாலில் அமர்ந்து சப்பாத்தி சாப்பிட்டு கொண்டு இருக்க, அருகில் சென்று அமர்ந்தான்.
இவனை பார்த்ததும் தட்டில் சாப்பிட திலகவதி எடுத்து வைக்க, தகப்பனார் கிருஷ்ணனோ “ராம் இன்றைக்கு சாயங்காலம் கடைக்கு போகணும், பொண்ணுக்கு சேலையும் அப்படியே மோதிரமும் வாங்கணும். இன்றைக்கு வாங்கிட்டா மத்த வேலை பார்க்க சரியாக இருக்கும் என்ன சொல்லற?” என விசாரித்தார்.
“சரிப்பா”
“என்னவோ போடா, என்ன சொன்னாலும் ஒரே ஓரு வார்த்தையில் பதில் சொல்லற. திலகவதி நான் கிளம்பறேன்” என கிளம்பிப் போனார்.
ராமின் தந்தை அருகிலேயே ஸ்டேஸ்னரி பொருட்களை மொத்த விலைக்கு வாங்கி விற்று கொண்டு இருந்தார். ராம் படித்து முடிக்கவும் ஐந்து கிலோமீட்டர் தொலைவிலேயே அக்கவுண்டன்சி வேலை கிடைக்க, ஆரம்பத்தில் பதினைந்து ஆயிரமாக இருந்த சம்பளம் இப்போது இருபத்தைந்தாக மாறி இருந்தது. சம்பளம் சற்றே குறைவாக தோன்றினாலும் தாய் தந்தையை அருகிலேயே இருந்து பார்க்க வேண்டும் என்பது அவனது ஆசை. அதற்கு ஏற்றாற் போல் வேலையும் அமைய, வாழ்க்கை எந்த ஒரு சிக்கலும் இல்லாமல் நடந்து கொண்டு இருந்தது.
இவன் சாப்பிட்டு முடித்து எழுந்தவன் “அம்மா நானும் ஆபீஸ் கிளம்பறேன்மா”
“சரி ராம். அப்பா சொன்னது ஞாபகம் இருக்குல்ல. சாயங்காலம் கடைக்கு போகணும் சீக்கிரமே வந்துவிடு” என்ன கூறியபடி கதவை அடைத்தவருக்கு,
தனக்கு பின்னால் பாசத்தோடு அணைத்தபடி “எங்க அம்மா குணத்துக்கு இங்க வர்ற பொண்ணுங்க கொடுத்து வச்சி இருக்கணும். லவ் யூ மாம்” என மகன் சொன்னது ஞாபகம் வர, புதிய உறவு வரப்போகும் நாளுக்காக காத்திருக்க ஆரம்பித்தார்.
1
அந்த அதிகாலை வேளையில் எங்கோ தொலைவில் இருந்த கோவிலில் இருந்து கந்தசஷ்டி கவச பாடல் மெலிதாக கசிந்து வந்து கொண்டு இருந்தது. திலகவதி சமையல் அறையில் வேலையில் ஈடுபட்டு இருந்தார்.
ஏற்கனவே சப்பாத்திக்கு மாவு பிசைந்து வைத்திருக்க, குருமா வைப்பதற்காக கேரட், பீன்ஸ் இன்னும் தேவையானதை எடுத்தவர் ஒரு பாத்திரத்தில் வெட்டி காய்கறிகளை போட்டுக்கொண்டு இருக்க,
தன் அறையில் தூக்கம் கலைந்து கண் திறந்தான் ராம், இருபத்தியேழு வயது இளைஞன். சிவந்த நிறம், ஆறடிக்கு சற்றே குறைவான உயரம்,. சிகரெட் பிடிக்காத சிவந்த உதடு, கொஞ்சமாக சுருள் கலந்த தலைமுடி, தொடர் உடற்பயிற்சியின் விளைவாக வந்த தேவைக்கு அதிகமாக சதைபிடுப்பு எங்கும் இல்லாத உடல்வாகு என்றிருந்தான் அவன். எழுந்தவன் கண்களை திறந்து கண்ணாடியில் முகம் பார்த்தபடி நேரம் பார்க்க, வழக்கத்தை விடவும் சற்று தாமதமாக விழித்திருந்தான்.
இன்றைக்கு வாக்கிங் போக முடியாது என நினைத்தவன், முந்திய இரவு யோசித்து கொண்டு இருந்ததை தனது அன்னையிடம் கூற நினைத்தபடி வேகமாக காலை கடன்களை முடித்து, தனது மொபைலை எடுத்துக் கொண்டு தனது அன்னையைத் தேடி சமையல் அறைக்குள் வந்தான்.
அவர் தரையில் அமர்ந்து காய் நறுக்குவதை பார்த்தவன் இவனும் தாயார் அருகில் அமர, “என்ன ராம் இப்பதான் எழுந்தையா?” அப்பா கூட வாக்கிங் போகலையா? காலையிலேயே அம்மாவை தேடி வந்து இருக்கற என்ன விஷயம்?” என விசாரித்தார் அவனது அம்மா திலகவதி.
“அம்மா அது வந்து” என்றபடி வெட்டி வைத்திருந்த கேரட் இரண்டை வாயில் போட்டவன், “அம்மா உன்கிட்ட கொஞ்சம் பேசணும்மா இத அப்பாகிட்ட சொன்னா மொறைபாங்க, நீங்க தான் எனக்கு பதில் சொல்லணும்” என ஆரம்பித்துவிட்டான்.
“பீடிகையெல்லாம் பலமாக இருக்கு, என்ன ஆச்சு?” திலகவதி கேட்க,
“அம்மா இப்ப பார்த்து இருக்கறமே அந்த பொAண்ணு, வேணாம்மா”
“டேய் என்னடா இப்படி சொல்லற? நிச்சயத்துக்கு தேதி குறிச்சிட்டு வந்தாச்சு, இப்ப போய் இப்படி சொல்லற, தப்பு ராம்! அந்த பொண்ணுக்கு என்ன குறை? ரொம்ப அமைதியான பொண்ணு, உன்னோட குணத்துக்கும் அவளுக்கும் நல்லதாகவே பொருத்தி போகும். பார்க்க அவ்வளவு சாந்தமான முகம் அவ்வளவு அழகா இருக்கறா, பொண்ணு இல்லாத வீட்டுக்கு இனி எல்லாமுமா இருக்க போறான்னு ஆசைபட்டா, இப்போ இப்படி வந்து சொல்லற, யாராவது பொண்ண பற்றி தப்பா சொன்னாங்களா?”
“ஐயோ அம்மா அப்படியெல்லாம் எதுவும் இல்லை”
“அப்புறம் என்னடா? இப்படி வந்து சொல்லற”
“அம்மா இந்த வாட்சப் போட்டோ பாரேன்” அவன் தனது மொபைலில் எடுத்துக்காட்ட அங்கு அழகாக இளம்பச்சை சுடிதாரில் சிரித்து கொண்டு இருந்தாள் அவள்.
மொபைலை பார்த்தவர் “எவ்வளவு அழகாக இருக்கறா என்னோட மருமகள் எதுக்கு இந்த போட்டோவை காட்டின?”
“அம்மா ரொம்ப சின்ன பொண்ணா தெரியறா, உங்களுக்கு தெரியலையா?”
“இதுதான் உன்னோட பிரச்சினையா? அவளுக்கு இருபத்தியோரு வயசு முடிய போகுதுடா பார்க்கத்தான் உனக்கு அப்படி தெரியறா, உன்னோட பாட்டி என்னோட மாமியாருக்கு கல்யாணம் ஆகும் போது வயசு என்ன தெரியுமா? வெறும் பதினாலுதான். எனக்கு கல்யாணம் ஆகும் போது அப்பதான் பதினேழு முடிந்து பதினெட்டு தொடங்கிச்சு”
“அம்மா அதுக்கு பேரு கல்யாணம் இல்ல, குழந்தை திருமணம், தப்பு தப்பா சொல்ல கூடாது. அந்த காலத்தில் உங்களுக்கு மட்டும் இல்லை பாட்டியையும் கொடுமை படுத்தி இருக்கறாங்க கல்யாணம் என்கிற பேர்ல, அதில்லமா அந்த பொண்ணுக்கும் எனக்கும் நிறைய வயசு வித்தியாசம் இருக்கற மாதிரி தோணுது”
“ராம் அந்த பொண்ணு கிட்ட பேசுனயா!! அதனால்தான் உனக்கு பிடிக்காமல் போயிடுச்சா உனக்கும் வயசு இதிபத்தியேழுதான் ஆகுது, உன்னை விடவும் ஆறு வயது தான் சின்னவ. இதெல்லாம் ரொம்ப சின்ன விஷயம், நம்ம சந்துருக்கு எப்படி முடிச்சாங்க பார்த்தியா? அவங்க ரெண்டு பேருக்கும் கிட்டத்தட்ட பன்னிரெண்டு வயசு வித்தியாசம். உனக்கு அப்படி பார்க்கலைடா, நீங்க ரெண்டு பேரும் சேர்ந்து நின்றா அவ்வளவு பொருத்தமா இருக்கும்”
“அன்றைக்கு வந்தவங்க சொன்னது கவனிச்சியா? அத்தனை பேரும் உங்க ரெண்டு பேரோட பொருத்தத்தைதான் பேசினாங்க, நான் கூட இங்கே வந்ததும் போன் பண்ணி சுற்றி போட சொன்னேன் தெரியுமா?” பேசியபடி கேஸ்டவ்வை பற்ற வைத்து ஒரு புறம் குருமாவிற்கு தாளித்து விட்டவள், அடுத்த அடுப்பில் சப்பாத்தி கல்லை வைக்கவும்,
பிசைந்து வைத்த மாவை உருட்டி சப்பாத்தி போட ஏதுவாக தேய்த்து தந்தபடி “அம்மா” என மறுபடியும் ராம் ஆரம்பித்தான்.
“ராம் இனி பேசினா கோபம் வந்துவிடும், கொஞ்சம் யோசித்து பாரு இத மாதிரி நீயும் என்னுடைய மருமகளும் சமையற்கட்டுல பேசி சிரிச்சிட்டே சமையல் பண்ணினா எவ்வளவு அழகா இருக்கும். நான் ஒரு பக்கம் கனவு கண்டுட்டு இருக்கிறேன். நீ என்னடான்னா வந்து இப்படி சொல்லற. போ போய் ரெடி ஆகிட்டு வா சமையல் வேலை முடிஞ்சது, அப்பாவும் இப்ப வந்திடுவாங்க, என்கிட்ட சொன்னது மாதிரி வேற யார் கிட்டேயும் உளரி வைக்காத, அவங்ககிட்ட சொல்லிட்டோம், அவங்க உறவுக்காரங்ககிட்ட சொல்ல ஆரம்பிச்சுட்டேன்னு நேற்று போன் பண்ணினாங்க, இனி வேண்டாம், பிடிக்கலைன்னு சொன்னா அது அந்த பொண்ணதான் பாதிக்கும் புரியுதா? பிடிச்சிருக்குன்னு சொல்லிட்டு இப்ப வேண்டாம்னா பொண்ணு சரியில்லை போல, அதனால்தான் வேண்டாம்ன்னு சொல்லறாங்கன்னு பேச ஆரம்பித்தா கஷ்டம். நம்மால வாழ்ந்ததாகதான் இருக்கணும், யாரும் கெட்டு போனதா சொல்ல கூடாது. என்ன சரியா?”
“ம் சரிம்மா” என்றபடி மாடி ஏறியவனுக்கு இரண்டு நாட்கள் முன்பு பார்த்த அந்த முகம் மனதில் தோன்றியது. சுமித்ரா ஓரளவு உயரம், இடுப்பு வரை நீண்ட தலைமுடி. கண்களில் இவனை பார்த்த போது தோன்றிய சிறு குறும்பில் பார்த்த நொடியே இவனை அவள் அடியோடு சாய்த்திருந்தாள்.
மல்லிகா ராகவேந்தரின் ஒரே தவபுதல்வி. இவர்கள் மொத்தமாக பதினோரு பேர் பார்க்க சென்றிருக்க, அங்கும் அது போல பெண்ணின் நெருங்கிய உறவினர்கள் என பதினைந்து பேருக்கு மேல் இருந்தனர்.
“பொண்ணு ரொம்ப அமைதி. அதிர்ந்து பேச தெரியாது எங்க வீட்டு பொண்ண கட்டிக்க உங்க பையன் கொடுத்து வச்சிருக்கணும்” என்பது போல இவர்கள் காதுபடவே பேசினர்.
திலகவதி பெண்ணை அழைத்து வரவும் இயல்பாக அழைத்து அருகில் அமர்த்தி கொண்டார்.
“என்னமா படிச்சு இருக்கற?” திலகவதி கேட்க, சங்கீதம் போல விழுந்தது அவளது குரல்.
“பிஎஸ்சி பிசிக்ஸ்” என அவள் கூறியது அவ்வளவு இனிமையாக இருந்தது. அதுவரை அவளை நிமிர்ந்து பார்க்க தயங்கிய ராம் அவளை நிமிர்ந்து பார்த்தான்.
மாநிறத்திற்கும் சற்றே கூடுதல் நிறம். ஏனோ இங்கு அழைத்து வந்த கூச்சமோ ஏதோ.
முகம் லேசாக முத்து முத்தான வியர்வையோடு பிங்க் நிறத்தை தத்து எடுத்து இருந்தது.
திலகவதி தன் கைகளுக்குள் அவளது கையை வைத்தபடி “பயப்படாத சுமித்ரா இதெல்லாம் இயல்பாகவே நடக்கற விஷயம்தான், ராம் ரொம்ப நல்லவன், உன்னை பூ மாதிரி பார்த்துப்பான். இங்கே நீ எப்படி இருந்தியோ அதே மாதிரி அங்கேயும் இருக்கலாம். உன்னை கேள்வி கேட்க அங்கே யாருமே கிடையாது”
திலகவதி கேட்ட ஒவ்வொன்றிற்கும் சுமித்ரா பதில் சொல்லச் சொல்ல, தன்னை அறியாமல் அவளது முகத்தை பார்த்து கொண்டு இருந்தான் ராம்.
திலகவதிக்கு கேட்டது வரைக்கும் திருப்தியை தர, நிமிர்ந்து ராமிடம் பிடித்து இருக்கிறதா என கேட்க நினைத்தவர் அவனது முகம் பார்த்தே புரிந்து கொண்டார்.
“எங்களுக்கும் பொண்ண ரொம்ப பிடித்து இருக்கு. ராம் ஏதாவது பொண்ணுகிட்ட பேசறதுன்னா பேசிவிட்டு வா” என்றுவிட்டார்.
ஐந்து நிமிடத்தில் பேச அருகில் இருந்த அறை ஒதுக்கித் தரப்பட, கொஞ்சம் பதட்டதோடு ராமும், அதை விட பதட்டத்தோடு சுமித்ராவும் நின்றிருந்தனர்.
சுமித்ரா சேலையின் முந்தியை திருகியபடி நிற்க, ராமோ பாக்கெட்டில் இருந்த கர்சீப்பை எடுத்து முகத்தில் தோன்றி இருந்த வியர்வையை துடைத்து கொண்டு இருந்தான்.
“என்னை உனக்கு பிடிச்சிருக்குதா?” என இவன் கேட்க, அதே நேரம் அவளும் அதையே கேட்டிருந்தாள். ஒரே நேரத்தில் இரண்டு பேரும் ஒன்றையே கூற இருவர் முகத்திலும் லேசான புன்னகை தோன்றி இருந்தது.
“சுமித்ரா” என மறுபடியும் ஆரம்பித்தவன் ”லேடிஸ் பஸ்ட், என்ன உங்களுக்கு பிடித்து இருக்கா?” என இவன் கேட்க,
பிடித்து இருக்கிறது என்பது போல அவள் தலையாட்டினாள்.
“உங்களோட வாய்ஸ் ரொம்ப நல்லா இருக்குது, பேசறதே பாடற மாதிரி அவ்வளவு இனிமையாக இருக்குது, சோ. தலையாட்டாம பதில் சொல்லுங்க”
“பிடிச்சிருக்கு”
“போதுங்க” என்றபடி வெளியேறி இருந்தான்.
இவன் தந்தை அருகில் போய் நிற்கவும், திலகவதி சுமித்ராவின் தாயார் மல்லிகாவிடம் “எங்களுக்கு பொண்ண பிடிச்சி இருக்கு போய் சீக்கிரம் நல்ல நாள் பார்த்துவிட்டு நிச்சயம் பண்ணிடலாம்” என சொல்லிவிட்டு புறப்பட தயாராகினர்.
“ராம் போகலாமா?”
“சரிமா”
“என்ன சரி? பொண்ணு கிட்ட நம்பர் ஏதாவது வாங்கினயா? நீ நம்பர் கொடுத்தாயா?”
இல்லை என்பது போல அவன் தலையாட்ட,
“இரு நான் வாங்கிட்டு வரேன், இந்த காலத்தில் இப்படியும் பிள்ளைங்க இருக்கதான் செய்யுது. சுமித்ரா போன் நம்பர் தாம்மா, எனக்கு உன்கிட்ட பேசணும்ன்னு தோணினா கூப்பிடுவேன்ல” என நம்பரும் வாங்கி இவனிடம் தந்து இருந்தார்.
அன்று இரவே ‘குட் நைட்’ மெசேஜ் தட்டி விட்டவன், அவளை வாட்ச்சப்லும் இணைத்து இருந்தான். இயல்பாக எதாவது போட்டோ அனுப்பு என இவன் கேட்க, அவள் அனுப்பிய புகைப்படம் பார்த்தவனுக்கு குழப்பம் தோன்றி இருந்தது.
இந்த வார இறுதியில் நிச்சயம் செய்வதாக கூறியிருக்க அவள் அனுப்பி இருந்த புகைப்படத்தில் ஜூன்ஸ் டீசர்ட்டில் பதினைந்து, பதினாறு வயது பெண் போல மிகவும் சிறியவளாக தெரிந்தாள்.
இப்போது தனது தாயாரிடம் பேசவும் கொஞ்சம் திருப்தியாக உணர, வேகமாக குளித்து புறப்பட்டு வெளியே வந்தான். தந்தை டைனிங் ஹாலில் அமர்ந்து சப்பாத்தி சாப்பிட்டு கொண்டு இருக்க, அருகில் சென்று அமர்ந்தான்.
இவனை பார்த்ததும் தட்டில் சாப்பிட திலகவதி எடுத்து வைக்க, தகப்பனார் கிருஷ்ணனோ “ராம் இன்றைக்கு சாயங்காலம் கடைக்கு போகணும், பொண்ணுக்கு சேலையும் அப்படியே மோதிரமும் வாங்கணும். இன்றைக்கு வாங்கிட்டா மத்த வேலை பார்க்க சரியாக இருக்கும் என்ன சொல்லற?” என விசாரித்தார்.
“சரிப்பா”
“என்னவோ போடா, என்ன சொன்னாலும் ஒரே ஓரு வார்த்தையில் பதில் சொல்லற. திலகவதி நான் கிளம்பறேன்” என கிளம்பிப் போனார்.
ராமின் தந்தை அருகிலேயே ஸ்டேஸ்னரி பொருட்களை மொத்த விலைக்கு வாங்கி விற்று கொண்டு இருந்தார். ராம் படித்து முடிக்கவும் ஐந்து கிலோமீட்டர் தொலைவிலேயே அக்கவுண்டன்சி வேலை கிடைக்க, ஆரம்பத்தில் பதினைந்து ஆயிரமாக இருந்த சம்பளம் இப்போது இருபத்தைந்தாக மாறி இருந்தது. சம்பளம் சற்றே குறைவாக தோன்றினாலும் தாய் தந்தையை அருகிலேயே இருந்து பார்க்க வேண்டும் என்பது அவனது ஆசை. அதற்கு ஏற்றாற் போல் வேலையும் அமைய, வாழ்க்கை எந்த ஒரு சிக்கலும் இல்லாமல் நடந்து கொண்டு இருந்தது.
இவன் சாப்பிட்டு முடித்து எழுந்தவன் “அம்மா நானும் ஆபீஸ் கிளம்பறேன்மா”
“சரி ராம். அப்பா சொன்னது ஞாபகம் இருக்குல்ல. சாயங்காலம் கடைக்கு போகணும் சீக்கிரமே வந்துவிடு” என்ன கூறியபடி கதவை அடைத்தவருக்கு,
தனக்கு பின்னால் பாசத்தோடு அணைத்தபடி “எங்க அம்மா குணத்துக்கு இங்க வர்ற பொண்ணுங்க கொடுத்து வச்சி இருக்கணும். லவ் யூ மாம்” என மகன் சொன்னது ஞாபகம் வர, புதிய உறவு வரப்போகும் நாளுக்காக காத்திருக்க ஆரம்பித்தார்.
Last edited: