மாலை ஆறு மணியளவில் உமையாளின் குட்டி குடும்பம் பார்வதியின் வீட்டிற்கு வந்திருந்தனர். பார்வதிக்கோ தலை கால் புரியவில்லை. பல ஆண்டுகள் கழித்து அவர் வீட்டுக்கு விருந்தினர் வந்துள்ளனர்.
ருத்ரனின் திருமண முறிவுக்கு பின்னர் சொந்தங்கள் யாரும் அவர் வீட்டிற்கு வருவதில்லை. அதில் பார்வதிக்கு மிகவும் வருதம். அதனாலேயே எல்லா ஏற்பாடுகளையும் அவரே பார்த்து பார்த்து செய்தார்.
சமையல் கூட அவரின் கைவண்ணம் தான். நீலன் சொன்னதன் படி அவரவருக்கு பிடித்த உணவுகளையே சமைத்து வைத்திருந்தார். வீட்டிற்கு வந்தவர்களை உபசரித்து வரவேற்பறையில் அமர வைத்தார்.
இன்றுதான் முதல் முறையாக பார்வதி மகிழினியை பார்க்கிறார். பார்த்தும் அவர் மனதில் பதிந்து போய் விட்டாள் மகிழினி. அவளை ஆசையாக தூக்கி அவர் மடியில் அமரவைத்து கொண்டார்.
"அம்மா உங்களுக்கு கால் வலிக்க போகுது அவளை இறக்கி விடுங்க" என்று உமையாள் கூற, அதற்கு பார்வதியோ
"இந்த குட்டி அவ்வளவு பாரம் இல்லைம்மா. அதனால பிரச்சனை இல்லை" என்று கூறி அவரே அவர் மடியில் வைத்துக்கொண்டார்.
"அப்பறம் டார்லிங் எங்கே உங்கள வீட்டு ஹீரோ?" என கேட்டான் நீலன்.
அதற்கு பார்வதியோ "வரும் நேரம் தான். சரி எல்லாரும் பேசிக்கொண்டு இருங்கள் நான் இதோ வந்து விடுகிறேன்" என கூறி சமையல் அறையை நோக்கி சென்றார்.
அவர்கள் அருந்துவதற்கு பழச்சாறு தயாரித்தார். தயாரித்து கொண்டே ருத்ரனுக்கு திறன் பேசி மூலம் அழைப்பு விடுத்தார். மறுமுனையில் பார்வதியின் அழைப்பை ஏற்றான் ருத்ரன்
"சொல்லுங்க என்ன விஷயம்?”
"ஐயா! நீலன் குடும்பத்தினர் வந்துவிட்டார்கள். நீ எங்க இருக்க?" என கேட்டார்.
அதற்கு ருத்ரனோ “இதோ இன்னும் கொஞ்ச நேரத்துல வந்திடுவேன்" என்றான்.
பார்வதியோ "ஹ்ம்ம் சரி ஐயா" என அழைப்பை துண்டித்தார்.
தயாரித்த பானங்களை எடுத்துக்கொண்டு முன் அறைக்கு சென்றார். அவர்களிடம் பானங்களை கொடுத்து விட்டு அவரும் அவர்களுடன் சேர்த்து அரட்டை அடிக்க துவங்கி விட்டார்.
அவர்களின் பேச்சு கலகலப்பாக சென்று கொண்டிருந்தது. அப்போது வாசலில் கார் நிற்கும் சத்தம் கேட்டது. பார்வதியோ "ருத்ரன் வந்துட்டான் போல" என நினைத்து கொண்டார்.
உமையாள் மகிழ் காலில் மாட்டி உள்ள துணியை எடுத்து விட குனிந்தாள். அதே சமயம் ருத்ரன் உள்ளே வரவும் நேரம் சரியாக இருந்தது. அவனை நோக்கி திரும்பிய மூவரின் முகமும் ஒவ்வொரு எதிர்வினையை காட்டியது.
பார்வதி முகத்திலோ பூரிப்பு, நீலன் முகத்திலோ தோழமை தென்பட்டு. கயல் முகமோ அதிர்ச்சியில் விரிந்து கொண்டது. துணியை சரி செய்து விட்டு நிமிர்த்த உமையாள், கண்டது என்னவோ கயலின் முகத்தைத்தான்.
" இவள் ஏன் பேய் அறைந்தது போல் பார்க்கிறாள்" என யோசித்துக்கொண்டே அவள் பார்வை போகும் திசையை நோக்கி அவள் தலை திரும்பியது.
திரும்பிய கணத்தில் அவளின் கண்கள் விரிந்து கொண்டன. சிரித்த முகமாய் இருந்த ருத்ரனோ உமையாளை கண்டவுடன் அதிர்ச்சி அடைந்து விட்டான். திரும்பவும் இருவரும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்து
"நீயா?..."
"நீங்களா?...."
என ஒருசேர கேட்டனர்.
பார்வதியோ "உங்கள் இருவருக்கும் ஒருவரை ஒருவர் தெரியுமா?" என கேட்டார்.
உடனே சுதாரித்த உமையாளோ பார்வதி கேட்ட கேள்விக்கு
"ஏன் தெரியாமல்? திரு ருத்ரன் மஹாலிங்கம் திமிருபிடித்தவர், ஆணவமிக்கவர், இப்படி சொல்லிட்டே போகலாம். சரிதானே மிஸ்டர் ருத்ரன்" என்று அவனிடமே கேட்டாள் உமையாள்.
உமையாளின் பேச்சை கேட்ட பார்வதியோ "அம்மாடியோ இந்த பொண்ணு என்ன இப்படி பேசுது ருத்ரனிடம்" என மலைத்து தான் போனார்.
உமையாள் கேட்ட கேள்விக்கு கோவமாக பதில் கூற வந்த ருத்ரனை "ருத்து" என ஒரு குரல் தடுத்தது. சட்டென ஓடி வந்து ருத்ரனின் காலை பிடித்துக்கொண்டாள் மகிழினி.
ருத்ரனின் கோவம் போன இடம் தெரியாமல் அவன் முகம் கனிவை காட்டியது. முட்டிபோட்டு அமர்ந்து,
"ஹலோ ஹனிபீ, எப்படி இருக்கீங்க?" என கேட்டான்.
அதற்கு மகிழும் “நல்ல இருக்கேன். இது உங்க வீடா ருத்து? என கேட்டாள்.
ஆம் என தலையாட்டினான் ருத்ரன்.
நீ எப்படி இங்க வந்த என்று மறு கேள்வி கேட்டான். அதற்கு மகிழும் "அம்மா கூடவும், மாமாவுடனும் வந்தேன்" என கூறினாள்.
"அம்மா?" என சந்தேகமாக கேட்டான் ருத்ரன்.
"அவுங்க தான் எங்க அம்மா" என குழந்தை கை காட்டியது என்னவோ உமையாளைத்தான்.
உமையாளுக்கோ இது மிக பெரிய அதிர்ச்சி. மகிழ் இப்படி யாருடனும் நெருங்கி இருந்ததில்லை. உமையாள் அப்படி இருக்க விட்டதும் இல்லை. மகிழின் வட்டம் மிக சிறியது. அவள், நீலன் மற்றும் கயல் இந்த மூவர் அணி கொண்டதுதான் மகிழின் உலகம்.
பிறகு எப்படி இது சாத்தியம் என்பது உமையாளுக்கு தெரியவில்லை. இங்கு ருத்ரனுக்குமே அதிர்ச்சி தான். கல்யாணம் ஆனவளா? அதுவும் ஒரு குழந்தை தாயா? அவன் மனதுக்கோ சற்றே ஏமாற்றம் அடைத்த உணர்வு.
அது ஏன் என்றும் அவனுக்கு தெரியவில்லை. அமைதியாக இருந்த அவனை மகிழ் தான் "ருத்து" என உலுக்கி நிகழ் காலத்திற்கு கொண்டு வந்தாள். உடனே அவனும் தெளிந்து
"ஹே ஹனி பீ சாப்டீங்களா? என்று கேட்டான் அதற்கு பார்வதி "இன்னும் இல்லப்பா உனக்காகத்தான் எல்லோரும் காத்துட்டு இருக்கோம்" என்று கூறினார்.
உடனே அவன் பார்வை சென்றது என்னவோ உமையாளிடம் தான். உமையாளோ "நான் பார்வதி அம்மா மகனுக்காக காத்திருந்தேன். எனக்கென்ன தெரியும் அது நீங்களா இருப்பிங்க என்று" என அவனின் பதிலளித்தாள்.
ருத்ரனுக்கு மெலிதாக இதழில் சிரிப்பு கண்களில் ஆச்சரியமும், அவனது ஒற்றை பார்வையை சரியாக கணித்து பதில் சொல்கிறாளே என்று.
இம்முறை நீலன் உமையாளிடம் "அக்கா உனக்கு ருத்ரனை முன்னமே தெரியுமா?" என கேட்டிருந்தான். அவள் பதிலளிக்கும் முன் ருத்ரன் "ரொம்ப தாமதம் ஆகிவிட்டது. இன்னும் தாமதிக்க வேண்டாம் வாங்களேன் எல்லாரும் சென்று சாப்பிடலாம்" என அழைத்திருந்தான்.
எல்லோரும் ஆமோதிப்பதாக தலையாட்டினார். உமையாள் மகிழை அழைக்க அவள் ருத்ரன் கையை பிடித்து கொண்டு அவர்களின் உணவு உண்ணும் இடத்திற்கு சென்று விட்டாள்.
உமையாளுக்கு என்ன செய்வதென்றே புரியவில்லை. அவளும் அமைதியாக அவர்களை பின் தொடர்ந்தாள். இதனை கண்ட பார்வதிக்கோ மனதில் அவ்வளவு ஆனந்தம்.
உணவறைக்கு சென்றவர்கள், உணவு மேசையின் முன் நாற்காலியில் அமர்த்து கொண்டனர். அவர்களுக்கு ஏற்றார் போல் உணவும் பரிமாற பட்டது.
மகிழ், ருத்ரன் அருகில் அமர்ந்ததால் உமையாளும் வேறு வழி இல்லாமல் மகிழ் அருகிலே அமர நேர்ந்தது. எல்லோரும் உணவை ரசித்து உண்டனர். உணவு உண்டு முடியும் தருவாயில் பார்வதி பாயசத்தை பரிமாறினார்.
எல்லோருக்கும் பரிமாறியவர், பாயாச தட்டை தூக்கிக்கொண்டு ருத்ரனிடமும் சென்றார். அவன் கண் அசைவில் வேண்டாம் என்று சொன்னதை அவர் கண்டு கொள்ள வில்லை.
அவன் இலையில் பாயசத்தை பரிமாற சென்றவர் அவனின் வேண்டாம் எனும் கர்ஜனை குரலில் அப்படியே நின்றார். அனைவரும் ஒருகணம் அவன் முகத்தை பார்த்தனர். அவன் முகம் கோவத்தில் சிவந்திருந்தது.
பார்வதியோ கண்களில் கெஞ்சலோடு அவனை பார்த்தார். ஆனால் அவன் வேண்டாம் என்று தலையை மட்டும் ஆட்டினான். அவர் மீண்டும் கெஞ்ச உணவு உண்ட தட்டை தூக்கி எறிந்து விட்டு சென்று விட்டான்.
அங்கு இருந்த அனைவருக்கும் அதிர்ச்சி. உமையாளுக்கு அவன் மேல் உள்ள ஆத்திரம் இந்த செயலில் இருமடங்கானது. நீலனுக்கோ ருத்ரனின் இந்த முகம் புதிதுதான்.
தாயில்லாத அவனுக்கு ஒரு தாயின் அருமை நன்றாக தெரியும். இவன் இருந்தும் மதிக்கவில்லை என்று ஆற்றாமையாக இருந்தது. பார்வதி அவன் தூக்கி எறிந்து விட்டு சென்ற தட்டை எடுத்து சுத்தம் செய்து கொண்டிருந்தார்.
உமையாள் அவள் கைகளை சுத்தம் செய்து கொண்டு அவருக்கு உதவி செய்ய சென்றாள். பார்வதியோ
"
வேண்டாம் மா நான் பார்த்துக்கொள்கிறேன்" என்றார். அவர் கண்கள் கலங்கிருந்தது.
அதற்கு உமையாள் "ஏன் நான் செய்தால் இவை அனைத்தும் சுத்தம் ஆகாதா என்ன? நானே செய்கிறேன் அம்மா. நீங்கள் சற்று ஓய்வெடுங்கள்" என்றாள்.
"நீங்க வீட்டுக்கு வந்த விருந்தாளி மா நானே” என கூற வந்தவரை நீலன் இடைமறித்து
"அப்போ நாங்க விருந்தினர் அப்படித்தானே டார்லிங். எங்களை விருந்தினர்னு சொல்லி ரொம்ப தள்ளி வைக்கிறீங்க, அக்கா வா நாம் வந்த வேலை முடிந்து விட்டது வீட்டிற்கு போவோம்” என கூறினான்.
அதற்கு பார்வதியோ "ஐயோ நான் அப்படி கூறவில்லை. ஹ்ம்ம்ம் சரி நீயே சுத்தம் செய் உமையா" என அவர் கையில் உள்ள துணியை அவளிடம் கொடுத்து விட்டார்.
பின் நீலனை பார்த்து "
இப்போ சந்தோஷமா?" என கேட்டார். அவனும் இது போதும் என சொல்லி சிரித்தான். அவனின் சிரிப்பு பார்வதி முகத்திலும் பிரதிபலித்தது.
அவ்விடத்தை சுத்தம் செய்து மீண்டும் முன் அறைக்கே அனைவரும் வந்தனர். முன் அறையின் ஒற்றை சொகுசு இருக்கையில் தான் ருத்ரன் அமர்ந்திருந்தான்.
அவன் கண்கள் சென்றது என்னவோ மகிழை தேடித்தான். மகிழோ அவனை பார்த்து பயந்து கொண்டே வந்தாள். என்ன இருந்தாலும் அவள் குழந்தை அல்லவா அவன் கோவம் அச்சிறுமியை பயமுறுத்தத்தான் செய்தது.
அவளின் இந்த பயந்த முகம் அவனுக்கும் வருத்தத்தை கொடுத்தது. உடனே அவளிடம் சென்றான். மகிழ் பயத்தில் உமையாள் ஆடையின் பின்னே ஒளிந்து கொண்டாள்.
அவள் முன் சென்று மண்டியிட்டு அமர்ந்து தன் இரு கைகளையும் எடுத்து அவன் காதுகளை பற்றி "சாரி ஹனி பீ.. நான் அப்படி செய்துருக்க கூடாது" என மன்னிப்பு கேட்டான்.
அதற்கு அவளோ "ருது நீங்க செய்தது தப்பு. பாட்டி பீல் பண்ணுவாங்கல. பாட்டிகிட்ட சாரி கேளுங்க" என்று கூறினாள். இதனை வேறு யாரும் கூறியிருந்தால் நடப்பதே வேறு ஆனால் மகிழிடம் என்னவோ தெரியவில்லை அடங்கித்தான் போனான்.
முடியாது என்று கூறவும் முடியவில்லை. தலையை தூக்கி பார்வதியை பார்த்தான்.
“சாரி”
என்று கூறினான். பார்வதிக்கோ மிக பெரிய ஆச்சரியம் யார் சொல்லையும் கேட்காத தன் மகனா இன்று இந்த மழலையின் சொல்லை கேட்பது என.
அவர் கண்கள் கலங்கி விட்டது. பின் மகிழிடம் திரும்பி "ஹனி பீ நாம் இருவரும் ஐஸ் கிரீம் சாப்பிட போகலாமா?" என கேட்டான். உடனே அதற்கு மறுப்பு தெரிவித்தால் உமையாள். குழந்தை அவனை பார்த்து இதழ்களை பிதுங்கியது.
அவனோ "நான் அழைத்து செல்லத்தான் போகிறேன் என்னை யார் தடுப்பதற்கு?" என்றான்.
உடனே உமையாள் "நான் தடுப்பேன் ஏன் என்றால் நான் அவள் அம்மா" என்று அவர்களின் வழியை மறித்தபடி வந்து நின்றாள்.
இவர்களில் இந்த சண்டையை பார்த்த பார்வதியோ "உமையாள் அவன் பத்திரமாக அழைத்து செல்வான். அவர்கள் சென்று வரட்டுமே" என்று கூறினார். அவரின் சொல்லை மதித்து உமையாளும் விலகி நின்றாள்.
ருத்ரனும் மகிழை தூக்கிக்கொண்டு சென்று விட்டான். செல்லும் முன் அவளை கண்டு ஒருவித நக்கல் புன்னகை சிந்த தவறவில்லை. இவளும் வாய்க்குள் அவனை திட்டி தீர்த்தாள்.
இதனை எல்லாம் கண்டா பார்வதிக்கோ மகிழ்ச்சியாக இருந்தது. அவரின் ஆசை நிறைவேறுமா?
