நாட்கள் மெல்ல நகர்ந்தது ராமனின் வீடு புதுப்பிக்கும் வேலையை ருத்ரன் ஆரம்பித்து விட்டான். உமையாளும் ருத்ரனும் கூட அவர்களின் ஒப்பந்தம் பொருட்டு பேச தொடங்கியவர்கள் இப்போதெல்லாம் நன்றாகவே பேசி கொள்கிறார்கள்.
அவ்வப்போது கருத்து வேறுபாடுகள் வருவதுண்டு, அப்போதெல்லாம் ஒருவருக்கு ஒருவர் சலைக்காமல் வாய்ப்போர் நடத்துவார்கள். கடைசியில் யாரவது ஒருவர் விட்டு கொடுக்கும் படி வரும் இதில் என்ன அதிசயம் என்றால் பெருபாலும் ருத்ரன் தான் விட்டு கொடுப்பான்.
ருத்ரனுடன் மட்டும் இல்லாமல் அவர்களின் உறவு பார்வதி அம்மாவுடனும் நல்லபடியாகவே சென்றது. நீலனுக்கும் தனது தாய் மேல் இருக்கும் அதே பாசம் பார்வதி மேல் இருந்தது. தாய் இல்லாதவர்களுக்குத்தானே ஒரு தாயின் அருமை தெரியும்.
ருத்ரனும் முன் போல் பார்வதியிடம் பாராமுகமாக நடந்துகொள்வது இல்லை. அம்மா என்று அழைக்க வில்லையே தவிர இப்போதெல்லாம் அவன் நல்ல படியாக தான் பேசுகிறான்.
ருத்ரனுக்கும் மகிழுக்கும் ஆழமான ஒரு பிணைப்பு ஏற்பட்டிருந்தது. உமையாளுக்கு அது உறுத்தலாக இருந்தாலும் அதனை தடுத்து நிறுத்த வழி தெரியாமல் அமைதியாகவே இருந்தாள்.
இப்படியே சென்று கொண்டிருந்த தருணம், உமையாளுக்கு ஒரு அழைப்பு வந்தது, அது வேறு யாரும் இல்லை கயலின் அன்னைதான்.
"ஹலோ உமையாள்.....:
"சொல்லுங்கம்மா…. என்ன விஷயம்? கயல் இப்போதுதான் வீட்டிற்கு புறப்பட்டாள்." என அவர் கேட்காத கேள்விக்கு பதில் கூறிக்கொண்டிருந்தாள் உமையாள்.
"உமையாள் உன்னிடம் பேசத்தான் அழைத்தேன், அனால் இது திறன் பேசியில் பேசும் விஷயம் இல்லை. நாளை கொஞ்ச நேரம் வீட்டிற்கு வர முடியுமா?" என கேட்டார்.
"கண்டிப்பா வருகிறேன் மா" என கூறினாள் உமையாள்.
நீலன் வேளையில் இருப்பதால் அவனுக்கு அழைத்து தொந்தரவு செய்ய விரும்பாமல் நாளை விபரம் தெரிந்தபின் கூறிக்கொள்ளலாம் என நினைத்து விட்டு விட்டாள்.
மறுநாள் கயல் வீட்டிற்கு உமையாள் சென்றிருந்தாள்.
“வாம்மா உமையாள்...என உமையாள் வரவேற்று அவர்கள் வீட்டு நீல்விருக்கையில் அமர சொல்லி உபசாரம் செய்தார்.” கயலின் தாயார்.
"எதற்கு என்னை பார்க்கணும்னு கூறினீர்கள் அம்மா? என்னிடம் என்ன பேச வேண்டும்?" என சுற்றி வளைக்காமல் விஷயத்திற்கு வந்தாள் உமையாள்.
ஒரு நீண்ட பெருமூச்சை எடுத்து விட்டு கயலின் தாய் கூற ஆரம்பித்தார்,
"வயசுப்பொண்ணும்மா கால காலத்துல கல்யாணம் செய்து வைக்கணும் என்று தானே எந்த அம்மாவும் நினைப்பாள். அப்படித்தானேம்மா நானும். கல்யாணத்தை பற்றி பேசினாலே வேண்டாம் என்பதுதான் பதிலாக இருக்கிறது.
நானும் ஒன்றும் நலமாக இல்லை. என் உயிர் என் உடலில் இருக்கும் போதே அவளை ஒருவன் கையில் பிடித்து கொடுத்து விட்டால், நான் நிம்மதியாக போய் சேருவேன்." என அவரது உரையாடலை முடித்தார்
"அம்மா... என்ன பேச்சு இது"
"உண்மைதானே மா..."
இவர்கள் இப்படி பேசிக்கொண்டிருக்கும் போதே கயல் வீட்டினுள் நுழைந்தாள், உமையாளை தன் வீட்டில் கண்ட கயலுக்கு கண்கள் விரிந்தது...
"வந்துட்ட பாருமா..." என்றார் கயலின் தாயார்.
உமையாள் அவளை அழுத்தமாக பார்த்துக்கொண்டே " சரிம்மா நாளை அவள் வேலைக்கு வரும்போது அவளிடம் நான் பேசுறேன்.” என கூறி அங்கிருந்து புறப்பட்டாள்.
அவள் சென்றவுடன் தனது தாயிடம் "அக்கா ஏன் இங்க வந்தாங்க? அவங்களிடம் என்ன சொன்னீங்க?" என கேட்டாள்.
அதற்கு அவள் தாயோ "ஹ்ம்ம் நீ பண்றத சொன்னேன். கல்யாணத்திற்கு சம்மதிக்க வில்லை என்றும் சொன்னேன்." என்றார்.
"ஏன் மா இப்படி செய்தீர்கள்? உங்களை என்ன சொல்வதென்றே தெரியவில்லை?" என்றால் கோவமாக.
"ஆமாம்டி… ஒத்த புள்ளையை வச்சிட்டு நல்ல படிய நான் உயிரோடு இருக்கும் போதே அவளை கரை சேர்க்கணும்னு நினைக்கிற நான் கெட்டவள் தான்" என புலம்ப ஆரம்பித்து விட்டார்.
" நான் எப்போமா உங்களை கெட்டவள் என்று கூறினேன்" என்று கேட்டாள்.
அதற்கு அவரோ "இப்போ கோபமாக என்னிடம் பேசுனியே" என்றார்.
“அதற்கு” என கயல் கேட்க
"அடுத்து நான் கெட்டவள் என்று தானே கூற போகிறாய்." என அவரும் வராத கண்ணீரை இழுத்து பிடித்து வரவைக்க முயற்சி செய்து கொண்டிருந்தார்.
"அம்மா ஆளை விடு நீ ஆரம்பித்துவிட்டாய், அதற்கு நான் ஆள் இல்லை." என கூறிக்கொண்டே அங்கிருந்து அகன்று அவளின் தனி அறைக்குள் சென்று விட்டாள்.
அறைக்குள் வந்தவள் நீலனுக்கு "கால் மீ அர்ஜென்ட். ஐ நீட் டு டாக் டு யூ." என திறன் பேசி மூலம் ஒரு குறுந்தகவலை அனுப்பி விட்டாள்.
அவன் வேலையை மனதில் வைத்துதான் அவனுக்கு முதலில் அழைக்காமல் குறுந்தகவல் அனுப்புவாள். அவன் வேளையில் இருந்தால் அதனை முடித்து விட்டு பிறகு அழைப்பான்.
வேலை இல்லை என்றால் உடனே அழைப்பான். அன்றும் இருந்த வேலைகளை முடித்து விட்டு, அவன் தங்கி இருக்கும் அறைக்கு வந்து, தன்னை சுத்தம் செய்தபின்னே கயலுக்கு அழைத்திருந்தான்.
அவனின் அழைப்பை ஏற்றவள்
"என்னப்பா பிஸி ஆஹ்!" என கேட்டிருந்தாள்.
"ஆமாம் டி இன்று செம்ம வேலை, ரொம்ப அசதியாக உள்ளது. அதை விடு என்னடி பிரச்சனை? கால் மீ அர்ஜென்ட் என்று குறுந்தகவல் அனுப்பி வைத்திருந்தாய்." என்று கேட்டான்.
அதற்கு அவளோ " இன்று அக்கா என் வீட்டுக்கு வந்திருந்தாங்க." என்றாள்.
"எதற்கு டி?" என்று கேட்டான் அவன்.
"நான் கல்யாணத்திற்கு சம்மதிக்கவில்லை என்று கூற அம்மா அக்காவை அழைத்திருக்காங்க.
" அய்யய்யோ என்னடி இப்படி சொல்ற... இப்போது என்ன செய்வது?"
“என்னை கேட்டாள். நாளை இதை பற்றி என்னிடம் பேசுவாங்க என்று நினைக்கிறன்." என்றாள்.
"அக்கா கண்டிப்பா எனக்கும் அழைப்ப. அவளுக்கு முதலில் ஒரு வாழ்க்கையை ஏற்படுத்தி கொடுத்து விட்டு உன்னை உன் வீட்டிலிருந்து கடத்தலாம் என்று பார்த்தால் முடியாது போலயே...
சரி விடு நான் பார்வதி அம்மாவிடம் இதனை பற்றி பேசி ஒரு முடிவு செய்கிறேன். அதன் பிறகு என் தங்கையை திருமணம் செய்கிறேன்." என கூறினான்.
கயலோ "என்ன தங்கையை?" என ஆச்சரியமாக கேட்டாள்.
"ஆமாம் தங்கையே தான். நீ தான் என் அக்காவை அண்ணி என்று அழைக்காமல் அக்கா என்று அழைக்கிறாயே அப்போது நீ என் தங்கை தானே" என கூறினான்.
அதற்கு அவளோ "கிண்டல் உங்களுக்கு, அது நான் அவங்களை அக்கா என்றே கூப்பிட்டு பழகிவிட்டேன் சட்டென்று அண்ணி என்று அழைக்க வரமாட்டுது. சரி இனி பழகி கொள்கிறேன்" என சொன்னவள்,
பின் ஏதேதோ கதைகளை பேசியபின் இருவரும் தொடர்பை துண்டித்தனர். அவளிடம் பேசி வைத்தவன் நாளை முதல் வேலையாக பார்வதியம்மாக்கு அழைக்க வேண்டும் என நினைத்து கொண்டே உறங்கி போனான்.
மறுநாள் மருத்துவமனைக்கு சென்றவன் அவன் வேலைகளை முடித்து விட்டு பார்வதி அம்மாவை சந்திக்க அவர்கள் வீட்டை நோக்கி புறப்பட்டான். வீட்டிற்குள் சென்றவன்,
பார்வதியிடம் " டார்லிங் உங்களை பார்க்கதான் வந்தேன்." என்றான்.
பார்வதி "சொல்லுப்பா" என்று சொல்ல,
"நேற்று கயல் அம்மா கயலின் திருமணத்தை பற்றி என் அக்காவிடம் பேசியுள்ளார்கள்." என அவன் கூற
"அட நல்ல விஷயம் தானே டா, வாழ்த்துக்கள்." என வாழ்த்தினார் பார்வதி.
அதற்கு நீலன் அவரை அழுத்தமாக பார்த்து "அக்காவுக்கு முதல் நான் எப்படி டார்லிங்... அவளுக்கு ஒரு வாழ்க்கை ஏற்படுத்தி கொடுக்காமல் நான் மட்டும் எப்படி கல்யாணம் கட்டுவது." என்றான்.
அதற்கு பார்வதி "இவர்கள் திருமணத்தை எப்படி நடத்துவது என்றே தெரிய வில்லை. இருவருமே மிகுந்த அழுத்தகாரர்கள். நீயே ஒரு நல்ல யோசனை சொல்லடா." என்று அவனிடமே ஐடியா கேட்டார் பார்வதி.
இவர்கள் இப்படி இங்கு சிந்தித்து கொண்டிருக்கும்போது அங்கு உமையாளோ காயலிடம் "கயல் உங்க காதல் அம்மாவுக்கு தெரியாத?" என கேட்டாள்.
அதற்கு கயல் "தெரியாது அண்ணி, நான் இன்னும் சொல்ல வில்லை." என கூறினாள். சரி நான் நீலனிடம் பேசி ஒரு முடிவு எடுத்து உன் வீட்டிற்கு வருகிறேன்." என கூறிக்கொண்டிருக்கும் போதே வீட்டில் அழைப்பு மணி அடித்தது.
வந்தது ருத்ரன் தான். உள்ளே வந்தவன், உமையாள் உன்னிடம் கொஞ்சம் பேச வேண்டும். உன் அலுவல் அறைக்கு செல்லலாமா?" என கேட்டான். அதற்க்கு அவளோ சம்மதனாக தலை அசைத்து அலுவல் அறையை நோக்கி சென்றாள்.
அறையினுள் நுழைத்தவள் அவள் இருக்கையில் அமர்ந்து எதிர் இருக்கையை அவனுக்கு காண்பித்து அமர சொன்னாள். அவனும் அமர்ந்து வந்த காரணத்தை கூறலானான்.
"உமையாள் என்னுடைய வாடிக்கையாளருடைய அம்மாவுக்கு ஓம் வடிவில் ஏதாவது ஒரு கைவினை பொருள் வேண்டுமா அது தனித்துவமாக இருக்க வேண்டுமா." என கூறினான்.
அதற்கு அவளோ சிறிது நேரம் யோசித்து விட்டு , சம்மதமாக தலை அசைத்தாள். அதற்கான வடிவமைப்பை கூட அவள் மனதில் உருவாக்க ஆரம்பித்து விட்டாள்.
அவள் சம்மதம் தெரிவித்த பின்னர் ருத்ரன் "மேலும் வாசலில் மீன் குளம் ஒன்று கட்ட விருப்பப்படுகிறார்கள். அதற்கு மயிலினால் வடிவமைக்க பட்ட நீர் ஊற்று வேண்டுமாம். நானும் அது நன்றாக இருக்காது என கூறுகிறேன்.
ஆனால் எந்த பயனும் இல்லை. அவர்கள் என் சொல்லை கேட்கவில்லை. கேட்டால் அவர் அம்மாவிற்கு அந்த டிசைன் பிடிக்குமாம்." என அதை கூறும்போது முணுமுணுத்து கொண்டான்.
அதை கூறும்போது அவன் முகம் கடு கடுவென இருந்தது. இவை அனைத்தும் உமையாளுக்கு தெளிவாக கேட்டது. மூணு முணுத்தது உட்பட. அம்மாவை பற்றி பேசியவுடன் எனோ உமையாளுக்கு சுர்ரென்று கோபம் வந்தது.
உடனே அவள் "சிலர் அம்மாவுக்கு பிடிக்கும் என்று நிறையவே செய்வார்கள். அதெல்லாம் உங்களுக்கு எங்கே புரிய போகிறது. அம்மாவை வெறுக்கும் பிள்ளை தானே நீங்கள்." என கட்டமாகவே கூறினாள்.
அதை கேட்ட அவனுக்கும் கண்கள் சிவந்தது. கோபம் தலைக்கு மேல் வந்தது. உடனே அவன் 'யூ டோன்ட் டாக் அபௌட் மை பர்சனல்" என வார்த்தைகளை கடிந்து துப்பினான்.
பின் "என்ன தெரியும் உனக்கு என்னை பற்றி. என்னையும் என் அம்மாவையும் பற்றி பேச உனக்கு நான் எந்த உரிமையும் தரவில்லையே. என சீறினான்.
உடனே அதற்கு அவளோ "இங்கு யாரும் யாருக்கும் உரிமை தர தேவை இல்லை. அக்கறை இருந்தால் போதும்." என்றாள்.
அதற்கு அவனோ அவனின் ஒற்றை புருவத்தை உயர்த்தி “அக்கறையா?.... என் மேல்?... என கேட்டான். ஏனோ அந்த வரி அவனுக்குள் எழுந்த அனலை கொஞ்சம் குறைக்க செய்தது.
