கடையில் வாடிக்கையாளர் ஒருவர் கேட்ட சமீபத்திய மாடல் இயர் பாட்ஸ் ஸை காண்பித்து, அவர் தேர்ந்தெடுத்ததற்கான பில்லை கொடுத்துப் பணத்தை வாங்கியவன் அதைப் பத்திரப்படுத்திவிட்டு அமர்ந்தவனுக்கு பெரும் சிந்தனை தான்.
ஏனோ வடிவேலு சொல்வது போல 'நம்ம வாழ்க்கை எதை நோக்கிப் போய்கிட்டு இருக்குன்னே தெரியலையே' எனத் தனக்குள்ளாகவே நினைத்தவன் மெதுவாகச் சிரித்துக் கொண்டான்.
தன் அறையில் மர வேலைகளுக்கான அளவுகள் எடுத்துச் சென்று இன்றோடு மூன்று நாட்கள் முடிந்து இருந்தது அதற்குப் பின்பு மனைவியோடு பெரிதாகப் பேசிக் கொள்ளவில்லை அவன். பூக்கள் விஷயத்தில் இவன் கேட்ட விதத்தில் அவள் காயப்பட்டிருக்கிறாள் என்பதை அறிந்தவனுக்கு அவளைச் சென்று சமாதானம் செய்யவும் தெரியவில்லை. அதற்கு அவன் விரும்பவும் இல்லை. அவன் நியாயம் அவனுக்கு.
இருந்தாலும் மனைவியோடு இப்படி பட்டும் படாமல் பேசிக் கொண்டிருந்ததும் அவனுக்கு மனதில் துயரத்தை ஏற்படுத்தியது. தான் விரும்புவது தான் என்ன? தன் மனம் என்னதான் எதிர்பார்க்கிறது? என்பதே புரியாத புதிர் தான் இன்னும் அவனுக்கு. மெது, மெதுவாக அவளோடு வாழ ஆரம்பித்தால் இந்த நிலை மாறுமோ? என்ற யோசனையோடு அமர்ந்தவன் 'வாழ ஆரம்பித்து விடலாமா?..' எனத் தனக்குள்ளாவே கேட்டுக் கொண்டான்.
இருவருக்கும் இடையே கண்ணுக்குத் தெரியாத திரை ஒன்று இருப்பதை புரிந்தே இருந்தான் இவன். தானே முன்னெடுத்து அந்தத் திரையை விலக்கி மனைவியின் மனதினை அறிந்து கொள்வோமா என்ற பெரும் கேள்விதான் இப்போது.
மதிய சாப்பாடு முடிந்த பின் அனைத்து வேலைகளையும் முடித்துத் தன் அறைக்குச் சென்று அமர்ந்த வினிகாவிற்கு பெருத்த யோசனை. கணவனின் பார்வையில் ஏதோ மாற்றம் இருப்பதை உணர்ந்தவளுக்கு அது என்ன என்பது தான் பிடிபடவில்லை.
பெரிய பெரிய பாத்திரங்களை அழுத்தித் தேய்ப்பதால் கையில் அதிக வலி ஏற்பட, அதைக் குறைக்க முயன்ற படி விரல்களை நீவி விட்டுக்கொண்டிருந்தாள். எப்பொழுதும் இல்லாத அளவுக்குத் தண்ணீரில் அதிக நேரம் செலவிடுவதால் கைகள் பொலிவிழந்து காணப்பட்டன.
அன்னை வீட்டில் இருந்தவரை மாதத்திற்கு ஒரு முறையாவது அழகு நிலையம் சென்று தன் கைகளைப் பராமரித்துக் கொள்பவளுக்குக்குத் தற்போது தன் கைகளைப் பார்க்க அவ்வளவு வேதனையாக இருந்தது.
இதுதான் பெண்களின் நிலைபோல எனத் தனக்குள்ளாகவே எண்ணி வருந்திக் கொண்டிருந்தவளுக்கு வெளியே சத்தம் கேட்க எழுந்து வந்தவள் கண்டது, தன் அப்பாவும் சித்தப்பாவும் வருவதை தான்.
"வாங்கப்பா, வாங்க அம்மா, வாங்க சித்தி, வாங்க சித்தப்பா." என அழைத்துக் கொண்டு வேகமாக அன்னையிடம் சென்றவள் அவரை இறுத கட்டிக் கொண்டாள்.
தன்னை அணைத்த மகளை அவரும் இறுக அணைத்துக் கொண்டு
"எப்படி மா இருக்க.?" எனக் கேட்க நல்லா இருக்கேன் எனத் தலையாட்டினாள் இவளும்.
அன்னையோடு செல்லம் கொஞ்சி கொண்டிருந்தவள். இவர்களின் பின்பு இரண்டு மூன்று பேர் நிற்பதைக் கண்டு என்ன என்பதாக அன்னையைப் பார்க்க,
"என்னமா பாக்குற? ஆர்டர் கொடுத்து இருந்த கட்டில் அலமாரி எல்லாம் தயாராகி வந்திருச்சு. அதான் உன் அறையில் அனைத்தையும் அடுக்கி வைக்கிறதுக்கு வந்து இருக்கோம்." என்றார் இவளின் பார்வையை உணர்ந்த தந்தை பதிலாக.
"ஓஹோ! வந்திருச்சா? அவ்வளவு சீக்கிரம் ரெடி ஆயிடுச்சா?.." என ஆனந்தமாகக் கேட்டவள். வந்தவர்களுக்கு வழி விட்டு நிற்க உள்ளே வந்தவர்களும் அனைத்து பொருட்களையும் எடுத்து வெளியே வைக்க ஆரம்பித்தார்கள்.
"நாம செய்யக் கொடுத்திருந்த ஆள் அப்படி… அதுவும் நம்ம வீட்டு பொண்ணுக்குங்கும்போது இன்னும் சிரத்தை எடுத்து வேகமா வேலை நடக்கும் இல்லையா.?" எனப் பார்கவி சிரித்துக் கொண்டே கூற இவளும் தலையாட்டிக் கொண்டாள் அதேச் சிரிப்புடன்.
அறைக்குள் இருந்த ஒரு நாற்காலியையும் பால்கனியில் இருந்த ஒரு நாற்காலியையும் எடுத்து வந்து தந்தைக்கும் சித்தப்பாவிற்கும் கொடுக்க வினிகா முயலும் போதே வேலைக்கு வந்து இருந்த ஆட்கள் இரண்டு நாற்காலிகளையும் எடுத்து வந்து வெளியே வைத்துவிட்டு தங்கள் வேலைகளைத் தொடர சென்றார்கள்.
அன்னை மற்றும் சித்தியுடன் செடிகளுக்கு அருகில் அமரப்போனவள், "இருங்க நான் உங்களுக்குக் குடிக்க ஏதாவது கொண்டு வரேன்." எனக் கூறியபடியே எழுந்தவளை "வேண்டாம், வேண்டாம் ரஞ்சிதம் நாங்க மேல வரும்போதே காபி போடறேன்னு சொன்னாங்க. நாங்க இப்பதான் சாப்பிட்டு வந்தோம் அதனால கொஞ்ச நேரம் கழிச்சு குடிக்கிறோம்ன்னு சொல்லிவிட்டோம்." என அன்னை பதில் கூறிக் கொண்டிருக்கும்போதே ரஞ்சிதமும் இவர்களுக்கான தண்ணீரை எடுத்துக் கொண்டு மேலே ஏறி வந்தார்.
அனைவருக்கும் தண்ணீரைக் குடிக்க கொடுத்தவர் அறைக்குள் எட்டிப் பார்க்க, வந்தவர்கள் வேகமாகவும் அதே நேரம் சிரத்தையோடும் அங்கிருந்த மர சாமான்களைப் பிடித்துக் கொண்டிருந்தார்கள்.
அவர்களைப் பார்த்துவிட்டுப் பெண்களின் அருகில் வந்து அமர்ந்த ரஞ்சிதம் "என்ன அளவு எடுத்துட்டு போய் ஒரு மூணு நாள் இருக்குமா? அதுக்குள்ள ரெடி ஆயிடுச்சா.?" எனக் கேள்வி எழுப்ப, "அதான் அண்ணி எங்க குடும்பத்தோட பவரு." என்றார் பார்கவி பெருமையாக. சரிதானென இவரும் சற்று முகத்தை வெட்டிக் கொண்டார் பார்க்கவின் பெருமையைத் தாங்கிக்கொள்ள முடியாமல்.
"ஐயா" என்ற குரலில் அனைவரும் திரும்பிப் பார்க்க, "எல்லா பொருளையும் கட்டி வச்சிட்டோம் ஐயா. எங்க கொண்டு வைக்கிறது.?" என வேலை ஆட்கள் கேட்க. ரஞ்சிதத்தை கேள்வியாகப் பார்த்த மருது பாண்டி, எதுவும் கேட்பதற்கு முன்பாகவே "இதோ இப்படியொரு ஓரமா வச்சிடுங்க. மோகன் இவை அனைத்தையும் அவன் பிரண்டு ஒருவனுக்கு கொடுக்கணும்னு சொல்லிக்கிட்டு இருந்தான்." என்றார் தாங்கள் ஒருவருக்கு இனாமாகக் கொடுக்கப் போகிறோம் என்ற பொருள் அடங்கிய பெருமையோடு.
அவரை யோசனையாகப் பார்த்த வினிகா 'இனமா கொடுக்கப் போறாரா? இது எல்லாமே திரும்பத் தேவைப்படும், திரும்ப யூஸ் பண்ணனும்ங்குற மாதிரி தானே மோகன் சொன்னாரு' என நினைத்துக் கொண்டே மாமியாரை பார்க்க, எங்கே? அவர் இவளைத் திரும்பிப் பார்த்தால் தானே.
தோள்களைக் குலுக்கியவள் திரும்பி அன்னையுடன் பேச ஆரம்பித்து விட்டாள். "அத்தை வரலையா மா? தாத்தா, பாட்டி எப்படி இருக்காங்க? உடல்நிலை எல்லாம் நல்லா இருக்குல்ல அவங்களுக்கு மாத்திரை எல்லாம் சரியான நேரத்துக்கு குடுக்குறீங்க தானே.? அகிலா எப்படி இருக்கா? செமஸ்டர் தொடங்கி இருக்கணுமே இந்நேரம் அவளுக்கு? படிக்கிறாளா ஒழுங்கா? நிகிலன் வந்தானா? என்னை தேடினானா? ஆமா, என்னை எங்க தேடப் போறான்? அவனுக்கு அவனோட அகிலா அக்கா தானே ரொம்ப பெட்டு."
"வினிமா ஒவ்வொரு கேள்வியா கேளுடா.? ஏன் இவ்வளவு அவசரம்." என்றார் சிரிப்போடு சிறிய தந்தை.
"இந்தப் பொண்ணுங்களுக்கெல்லாம் கல்யாணம் ஆன உடனே பொறுப்பு வந்துடும் போல. எவ்வளவு அழகா எல்லாரையும் விசாரிக்கிறா? நம்ம வினியா இதுன்னு ஆச்சரியமா இருக்கு." என்றார் மருது பாண்டியும் தன் பங்கிற்கு.
"சரி அதெல்லாம் இருக்கட்டும். நீ ஏன் இவ்வளவு டல்லா இருக்க.?" என்ற அன்னையின் கேள்விக்கு என்ன பதில் அளிப்பது என முழித்துக் கொண்டிருந்தவளை காப்பது போல வந்தார் மூர்த்தி.
வந்தவர் அறைக்குள் சென்று பார்க்க வேலையாட்கள் அனைத்து பொருட்களையும் எடுத்து மொட்டை மாடியில் ஒரு ஓரத்தில் வைத்தவர்கள், அறையைச் சுத்தமாகப் பெருக்கி மாப் போட்டுத் துடைத்து வைத்திருந்தார்கள்.
அவர்களிடம் வந்த மூர்த்தி "அலமாரியில் இருந்த பொருட்களை எல்லாம் என்ன செஞ்சீங்க.?"
"இல்லை அண்ண, அதற்குள் இருந்த எதையும் நாங்க எடுக்கல.அப்படியே அலுங்காம, குலுங்காம பொத்தினார் போல அலமாரியை தூக்கி வெளியே வைத்து விட்டோம்." என்றவர்களை மெச்சுதலாகப் பார்த்தவர் "நல்லது" எனக் கூறிக்கொண்டார்.
மருது பாண்டி மற்றும் முத்துப்பாண்டியிடம் வந்தவர்
"ஐயா. இனி பொறுத்துற வேலை மட்டும்தான். வேகமாக முடிஞ்சிடும்." என்ற படியே அவர்களோடு கீழே இறங்கி சென்றார். அடுத்த இரண்டு மணி நேரத்தில் அவ்வளவும் சரியானபடி பொருத்தி அந்த அறையையே தற்கால முறையில் நவீனமாக்கி அழகோடு மிளிரச் செய்திருந்தார்கள்.
திருமணத்திற்காக அறையைப் பெயிண்ட் செய்திருக்க, கட்டில், அலமாரி, ட்ரெஸ்ஸிங் டேபிள், மேஜை, நாற்காலியென அனைத்தும் ஒரே நிறத்தில் அழகாகப் பொருந்தி இருந்தது அதன், அதன் இடத்தில்.
இதனுடன் பால்கனியில் ஒரு ஊஞ்சலையும் பொருத்தி விட்டிருந்தார்கள். அதைக் கண்டு அவ்வளவு மகிழ்வு வினிகாவிற்கு.
அனைத்தும் பொருத்தப்பட்ட பின் குடும்ப உறுப்பினர்கள் அனைவரும் சென்று அறையைப் பார்க்க, அவர்களுக்குமே அறையின் அழகில் லயித்து இருந்தார்கள்.
ஒவ்வொன்றாகச் சென்று திறந்தும் தொட்டும் பார்த்துக் கொண்டிருந்த ரஞ்சிதத்திற்கு மனதில் சந்தோஷம் இருந்தாலும், ஏக்கமும் இருந்தது. அதன் வெளிப்பாடாக,
"ஏன் பார்கவி? இவ்வளவு செலவு பண்ணி இருக்கீங்க.அந்தச் செலவோடு செலவாக யாழினி ரூமையும் எங்க ரூமையும் சேர்த்தே ரெடி பண்ணி கொடுத்து இருக்கலாம் இல்ல."என்றார் முகத்தைச் சற்று கடுமையாக வைத்துக் கொண்டு.
"என்ன அண்ணி சொல்றீங்க? உங்களுக்கும் யாழினி ரூமுக்கும் நாங்க ஏன் செய்யணும்.?" என்றார் பார்கவி அதே கோபத்துடன். இவர்களை அதிர்வோடு பார்த்துக் கொண்டிருந்த சுசிலாவை கணக்கில் எடுக்காமல்.
"ஏன் செய்தா என்ன? வசதி இருக்கு இல்ல உங்களுக்கு. உங்க வீட்டு பொண்ணுதானே வாழ வந்திருக்கா? அப்போ அவள் இருக்கிற வீடு ஃபுல்லா தான் நீங்கச் செய்து கொடுக்கணும். அவளோட அறையை மட்டும் செய்து கொடுத்தால் சரியாயிடுமா.?" என இவரும் வாதாட.
"உங்ககிட்ட இதுக்கு மேல என்னால பேச முடியாது. நான் அண்ணன் கிட்டயே பேசிக்கிறேன்." எனப் பார்கவியும் கூறி விட,"ஏன்? நான் தானே உன்கிட்ட பேசிகிட்டு இருக்கேன். என்கிட்ட பதில் சொல்லு. ஏன் உங்க அண்ணன்வரைக்கும் கொண்டு போற.?" என்றார் விடாமல் ரஞ்சிதமும்.
"நீங்கப் புரிஞ்சு தான் பேசுறீங்களா அண்ணி? எங்க வீட்டு பொண்ணு இங்க வாழ வந்து இருக்கா, அவளோட அறையில் அவளுக்கு என்னென்ன தேவையோ அதை நாங்க வாங்கி கொடுத்திருக்கோம்.உங்களுக்கு ஏன் நாங்க கொடுக்கணும்.அப்படி பார்த்தால் நானும் இந்த வீட்டு பொண்ணு தான். எனக்குத் தேவையான சீர் மட்டும்தான் கொடுத்தீங்க. அங்கே ஏற்கனவே வாழ்ந்து கொண்டிருந்த சுசிலா அக்காவிற்கும் எங்க அத்தை மாமாவிற்கும் சேர்த்து கொடுத்தீர்களா என்ன. ?"என்றவரின் சரமாரியான கேள்வியில் மௌனமானவர் விரட்டென்று கிளம்பி கீழே சென்றார் முணுமுணுத்தவராக.
"என்ன பார்க்கவி இது.?" எனச் சஞ்சலத்துடன் சுசிலா கேட்க, "விடுங்க அக்கா. அவங்கள பத்தி தான் தெரியுமே."என்ற பார்க்கவியிடம்,
"இதனால வினிகா வுக்கு ஏதாவது பிரச்சனை வருமா.?" என்று பயத்துடன் கேட்டவரை பார்த்தவளுக்கு வருத்தமாக இருந்தது
"அதெல்லாம் எதுவும் நடக்காது? அப்படி எதுவும் நடக்கத்தான் நான் விட்டுவிடுவேனா.? எங்க அண்ணனும் அப்படி நடக்க விடமாட்டாங்க. நீங்க மனச போட்டுக் குழப்பாதீங்க. எதுவும் கவலைப்படாம இருங்க… எங்க அண்ணி கொஞ்சம் லூசு இப்படித்தான் அப்பப்ப நடந்துக்கும்." எனக் கண்ணடித்தபடி கூற.
அவர் கேலியில், சிரிப்பு வரப்பெற்றவராக, "ச்ச அண்ணிய அப்படியெல்லாம் மரியாதை இல்லாம பேசக் கூடாது." எனக் கூறியபடியே அவள் கைகளில் லேசாகத் தட்டி மனம் சற்று சமாதானம் அடைந்தவராகக் கீழே இறங்கி சென்றார் அவளுடன்.
இவர்களின் சம்பாஷனைகளை அமைதியாகப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த வினிக்காவும் பின் தொடர்ந்தாள் அவர்களை.
கீழே இறங்கி வந்தவர்களில் ஆண்கள் சோபாவில் சென்று அமரப் பெண்கள் அணி டைனிங் டேபிள் சென்று அமர்ந்தது. இவர்கள் கீழே வந்ததை பார்த்த யாழினி,
"அம்மா நான் போய் அண்ணியோட ரூம்ம பாத்துட்டு வந்துடறேன்." என்ற படியே ஓட்டமாகச் சென்றாள் மாடியை நோக்கி.
"இல்ல அண்ணி இருக்கட்டும். அங்கு அத்தை, மாமா தனியா இருப்பாங்க அகிலாவும் இருக்கிறாள். நாங்க எல்லாம் ரெடி பண்ணி வச்சுட்டு தான் வந்தோம் போய்ச் சூடு மட்டும் பண்ணிக்கிட்டா போதும்…." என்று கூற அதற்கு மேல் வற்புறுத்தாமல் அமைதியாக அமர்ந்து கொண்டார் ரஞ்சிதம்.
"அம்மா" என்று அழைத்தபடியே வந்த யாழினி, "அண்ணியோட ரூம் சூப்பரா இருக்கு! எல்லாமே ரொம்ப அழகா, ரிச்சா இருக்கு அண்ணி."என்று வினிகாவையும் பார்த்துப் புன்னகையுடன் கூறியவள்.
"அம்மா, அம்மா எனக்கும் இதே மாதிரி ரூம் ரெடி பண்ணி தாங்கமா." என்றாள் அன்னையின் அருகில் நின்று கொண்டு அவர் தோளைக் குலுக்கியபடி.
"ச்சு சும்மா இரு டி, உன் ஆசையெல்லாம் பத்தி யாரும் கவலைப்படுவாங்களா என்ன இங்க.?" என்றவரை புரியாமல் நோக்கியவள்."என்னமா சொல்றீங்க?.." எனக் கேட்க
"ம்ம் சொல்றாங்க சோத்துக்கு உப்பு இல்லைன்னு போடி அங்கிட்டு." என்றபடி எழுந்து பார்க்கவியை முறைத்து பார்த்துக் கொண்டே 'பார் சின்னப் பெண்ணின் மனதில் ஆசையை விதிர்த்த நீங்கள்தான் அவள் ஆசையை நிறைவேற்ற வேண்டும்' என்ற பார்வையை பார்த்துக் கொண்டே உள்ளே சென்றார்.
இதைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த சுசீலா, "என்ன பார்கவி இது? உங்க அண்ணி தான் கொஞ்சம் பொறாமை படுவாங்கன்னு நினைச்சா அவங்க பொண்ணும் பொறாமை படுவா போலயே. உங்க அண்ணனும் இப்படி தானா…"எனக் கேட்க. சுறுசுறுவெனக் கோபம் வந்துவிட்டது பார்க்கவிக்கு.
தன் அண்ணனையும், அண்ணன் மகளையும் கூறிய உடன்.
"என்ன அக்கா பேசுறீங்க? எங்க அண்ணனும் அப்படி கிடையாது அண்ணன் பொண்ணும் அப்படி கிடையாது. எங்க அண்ணி தான் ஏதாவது தெரியாம எப்பவாவது உளறிக்கிட்டு இருப்பாங்க.
யாழினி சொன்னதோட அர்த்தம் அறை ரொம்ப அழகா இருக்கு! இதே மாதிரி அவளுக்கும் செஞ்சி தாங்கன்னு அவங்க அம்மா கிட்ட தான் கேட்டாலே தவிர நாம செஞ்சு தரணும்னு எந்த உட்பொருள் வைத்தும் அவ சொல்லல புரிஞ்சுக்கோங்க." என்ற படியே எழுந்து வெளியே சென்றவர் கணவனைப் பார்த்து,
"ஏங்க கிளம்பலாமா?.?" எனக் கேட்க. "இப்ப நான் என்ன தப்பா சொல்லிட்டேன்?.." என வினிகாவிடம் அங்களாய்த்த சுசீலா, கவலையோடு மகளைப் பார்த்தவர். "கிளம்பறோம்" என்றார் அவரும்.
இவர்கள் கிளம்பி நிற்கவும் மோகன் வரவும் சரியாக இருந்தது. வந்தவன் அனைவரையும் வரவேற்று
"ஒரு நிமிடம் வந்துடறேன் மாமா." என்ற படியே மேலே ஏறிச் சென்றான்.
தன் அறை உள்ளே சென்றவன் ஒரு நிமிடம் அசந்து அப்படியே நின்று விட்டான் தன் அறை இருந்த நிலையைப் பார்த்து. "உய்!உய்! "என விசில் அடித்தவன்.
'சும்மா சொல்லக் கூடாது. செம்மையா இருக்கு ரூம்' எனத் தனக்குள்ளாகவே சொல்லிக் கொண்டு குளியலறை கதவைத் திறந்து உள்ளே சென்றவன், 'ஓஹோ வாட்டர் ஹீட்டர் வரை போட்டு இருக்காங்களா.?'என்ற படியே ஒரு அவசர குளியலை போட்டு வெளி வந்தவன் கண்டது அவனுக்காகக் காத்திருந்த மனைவியைத் தான்.
அவளைப் பார்த்துப் புன்னகைத்தவன் "ரொம்ப அழகா இருக்கு அறை. ஒரு நிமிடம் நம்ம ரூம் தானா? இல்ல வேற எங்கும் ஐந்து நட்சத்திர விடுதிக்கு வந்து விட்டேனா என இருந்தது." எனச் சிலாகித்து பாராட்ட.
கணவனின் பாராட்டில் அவனுக்கும் அறையின் அலங்காரம் பிடித்திருக்கிறது என்பதை அறிந்தவள் நிம்மதியாக உணர்ந்து, "கீழ வாங்க எல்லாம் காத்துக்கிட்டு இருக்காங்க." என்றாள்.
"இதோ, வரேன், வரேன்." என்ற படியே அவளோடு கீழே இறங்கி வந்தவன். "என்ன மாமா சாப்பிட்டீங்களா? எல்லாரும்.' எனக் கேட்க "இல்ல மாப்ள, வீட்ல போய்ச் சாப்பிட்டுகிறோம்."
"என்ன வீட்டில் போய்ச் சாப்பிடுறீங்களா? மணி என்னனு பாத்தீங்களா? இவ்வளவு நேரம் கழித்து போயி எப்ப சாப்பிடுவீங்க? அம்மா எதுவும் ஏற்பாடு பண்ணிங்களா?.." எனக் கேட்க
"மாவு இருக்கு இட்லி ஊத்தலாம்னு நினைச்சேன், ஆனா உங்க அத்தை பார்கவி தான் வீட்ல எல்லாம் ரெடியா இருக்கு, தாத்தா பாட்டி வேற தனியா இருப்பாங்கன்னு சொன்னாங்க. அதான் நமக்கு மட்டும் செய்தேன்." என்றார் பொதுவாக.
"என்னம்மா நீங்க?.."என்றவன். "அம்மா இன்னைக்கு எதுவும் நாள் கிழமை யா.?" எனக் கேட்க "இல்லை இல்லை சாதாரண நாள் தான்." என்றார் அவரும்.
"மாமா ஒரு அஞ்சு நிமிஷம் பொறுங்க வந்துடறேன்…" என்ற படியே வேகமாக வெளியேறினான் தன் இருசக்கர வாகனத்தை எடுத்துக்கொண்டு.
அரை மணி நேரம் கழித்து வந்தவனின் இரு கைகளிலும் பெரிய பெரிய சாப்பாடு பைகள் இருந்தது.
பெரிய மாமா சின்ன மாமா வாங்க அத்தை நீங்களும் வாங்க என்ற படியே கொண்டு வந்து இருந்த அனைத்தையும் டைனிங் டேபிளில் எடுத்து வைக்க ஆரம்பித்தான். அவனோடு வினிகா வும் சேர்ந்து கொண்டாள்.
மதுரையின் பிரபல உணவு விடுதியிலிருந்து இடியாப்பம், நல்லி குழம்பு, முட்டை புரோட்டா, ஆப்பம், மட்டன் கோலா உருண்டை, கறி தோசை, நாட்டுக்கோழி ரோஸ்ட் அதனுடன் மதுரை ஜிகர்தண்டா என அனைத்தையும் வாங்கி வந்திருந்தவனை அதிர்ந்து பார்த்தார்கள் குடும்பத்தினர்.
"என்ன மாமா பாத்துட்டு இருக்கீங்க? சாப்பிடுங்க."
"என்ன மாப்ள இவ்வளவு வாங்கிட்டு வந்திருக்கீங்க.?"
"யார் யாருக்கு என்ன பிடிக்கும்னு எனக்குத் தெரியல? அதான் எனக்குப் பிடிச்சதெல்லாம் வாங்கிட்டு வந்தேன். உங்களுக்கும் பிடிக்கும்னு நினைக்கிறேன் சாப்பிடுங்க மாமா." என்ற படியே பரிமாற,
"நீங்களும் உட்காருங்க மாப்பிள்ளை. சேர்ந்து சாப்பிடலாம்." என மருது பாண்டி அழைக்க, "சரி" என்றவன் அவரின் அருகிலேயே அமர்ந்து கொண்டான்.
அவர்களோடு யாழினியும் அண்ணாமலையும் அமர்ந்து கொள்ள, "ஏன் மாப்பிள்ளை? நான் இந்த வீட்டு மருமகன். ஒரு நாளாவது எனக்கு இப்படி நீங்க வாங்கிட்டு வந்து கொடுத்து இருக்கீங்களா.?" என முத்துப்பாண்டி கேட்க.
"என்னதான் இருந்தாலும் நீங்க எனக்கு அத்தை கணவர் மாமா மட்டும் தான் ஆனால் இவர் மாமனார் இல்லையா? அதான் கொஞ்சம் ஸ்பெஷலா." என கண்ணடித்துச் சொல்ல வெடித்து சிரித்தார்கள் அனைவரும்.
"பார்த்துக்கோ பார்கவி." என மனைவியிடம் வம்பு வளர்க்க. அவரோ "அதெல்லாம் நீங்கத் தனியா வந்தாலும் என் மருமகன் உங்களையும் இப்படித்தான் கவனிப்பான். என் வாயைக் கிளறாம அமைதியா சாப்பிடுங்க." என அவர்களும் மென்னகையுடன் சாப்பிடுவதை தொடர்ந்தார்கள்.
வந்தவர்கள் அனைவரும் சாப்பிட்டு கிளம்பினார்கள் சற்று மன நிறைவோடு. சிறு சிறு சங்கடங்கள் இருந்தாலும் அனைத்தையும் மோகன் தன் செயலால் தீர்த்து வைத்திருந்தான் அவனே அறியாமல்.
வீட்டின் கேட்டினை மூடி விட்டு அவரவர் அறைக்குச் செல்ல இவர்களும் மாடி ஏறினார்கள். தங்களின் அறைக்குள் வந்தவர்களுக்கு ஒரு புதுவிதமான உணர்வு.
மனைவியை அறிந்து கொள்ள வேண்டும் என நினைத்த நினைப்பு இப்பொழுது பெரும் ஆர்ப்பாட்டமாக எழுந்தது மனதில். இரவு உடைக்கு மாறியவள் கட்டில் இன்னொரு ஓரம் சென்று படுக்க அவளின் அருகில் படுத்தவனுக்கு எப்படி ஆரம்பிப்பது என்பது தான் தெரியவில்லை.
மெதுவாக அவளின் புறம் கை நீட்டியவன் பின்பு வேண்டாம் என்பதாகக் கைகளை இழுத்துக் கொண்டான். பின் சற்று தைரியம் வரப்பெற்றவனாக அவளின் தோள்பற்றித் தன் புறமாகத் திருப்பியவன் அவளின் கழுத்தடியில் தன் முகத்தைப் புதைத்துக் கொண்டான். இத்தனை நாளில் தன் அருகில் வராத கணவனின் இந்தத் திடீர் செயலில் சற்று அதிர்ந்தவள் பின்ப அவனின் இலுப்புக்கு சென்றாள்.
அனைத்தும் முடிந்து அவளை விட்டு அவன் விலக, பெண் அவளுக்குத் தான் பெரும் அதிர்வாக இருந்தது… சற்று நேரம் அமைதியாகப் படுத்திருந்தவள் பின்பும் மெதுவாக கணவனை திரும்பிப் பார்க்க ஆழ்ந்த நித்திரைக்கு சென்று இருந்தான் அவன். மெதுவாகக் குளியலறை நோக்கிச் சென்றவளுக்கு அவ்வளவாக வலி இல்லை ஆனால் குமட்டிக் கொண்டே இருந்தது நடந்த நிகழ்வுகளை நினைத்து.
வெளிவந்தவள் கதவைத் திறந்து மொட்டை மாடிக்குச் சென்று, அங்குள்ள நாற்காலியில் அமர்ந்தவளுக்கு இன்னும் குமட்டல் நிற்கவில்லை. எவ்வளவு கதைகளில் படித்திருக்கிறாள்.அழகான தாம்பத்தியம் மலர்ந்தது, இனிதான இல்லறம் துவங்கியது என்று ஆனால் இங்கு மலரவும் இல்லை, இனிக்கவும் இல்லை.
தாம்பத்தியம் என்பதே இப்படித்தானோ? என்ற பெரும் சந்தேகம் அவளுக்கு ஒரு நாளிலேயே அவன் செய்கை வெறுத்து விட இது தொடர்ந்தால் என்னாகுமோ என்ற பயம் பிடித்துக் கொண்டது அவளுக்கு. குமட்டல் நிற்காமல் மீண்டும் மீண்டும் சென்று வாந்தி எடுத்து வந்தவளுக்கு சோர்விலும், பயத்திலும் கண்ணீர் வழிந்தபடியே இருந்தது. மனதில் பெரும் துக்கம் சூழ்ந்து கொண்டது.
தீர்வு கிடைக்குமா? இவளின் கண்ணீருக்கு என்பதை நாம் பொறுத்திருந்து பார்ப்போம்.
