காலைக் கண் விழித்த மோகன் விழிகளை சுழற்றி அருகில் தன் மனைவியைத் தேட, அவளின் இடம் காலியாக இருந்தது. குளியலறையில் இருப்பாளோ? என்ற சந்தேகத்தில் அங்கும் எட்டிப் பார்க்க அதுவும் வெளியே தாழ் போடப்பட்டிருந்தது.
ஒருவேளை எழுந்து கீழே சென்று விட்டாளோ? என்ற சிந்தனையுடனேயே தன் காலைக் கடன்களை முடித்துக் குளித்து வந்தவன் அறையின் கதவைத் திறந்து வெளிவர அங்கு மொட்டை மாடியின் நாற்காலியில் அமர்ந்தவாறு இரு முட்டிக் கால்களுக்கு மேல் தலை வைத்துப் கவிழ்ந்தபடி இருந்தவளை கண்டவன் மெதுவாக அவளை நெருங்க. அவளோ தன்னை மறந்து உறங்கிக்கொண்டிருந்தாள்.
'ஏன் வெளியில வந்து படுத்திருக்கா?..எப்போ வந்து படுத்தான்னு தெரியலையே?..'என்று தனக்குள்ளாகவே நினைத்தவன். மெதுவாக அவளை எழுப்ப அவனின் தொடுகையில் பதறி அடித்து எழுந்து நின்றவளுக்கு ஒன்றும் புரியாத நிலை.
அவளின் பதட்டத்தைக் கண்டவன். "ஹேய் ஒன்னும் இல்ல பயந்துட்டியா? ஏன் வெளியில் வந்து உட்கார்ந்து தூங்குற? எப்ப வந்த வெளியில?.." எனத் தொடர் கேள்வியாகக் கேட்க "தூக்கம் வரல அதான் வெளியில வந்து உட்கார்ந்திருந்தேன் அப்படியே தூங்கிட்டேன் போல." என அவன் கண்களைப் பார்க்காமல் கீழே குனிந்த படி அவன் கேள்விகளுக்குப் பதில் அளித்தவளை ஆராயும் பார்வை பார்த்தவன்.
"சரி உள்ள போய்க் கொஞ்ச நேரம் தூங்கு. நான் கடைக்குக் கிளம்புறேன்." என்றவனிடம் வேறு எதுவும் கூறாமல் சரி என்பதாகத் தலையை ஆட்டியப்படியே தங்களின் அறையை நோக்கிச் சென்றாள்.
செல்பவளையே சிறிது நேரம் பார்த்து இருந்தவன் நேற்று நடந்தவற்றுக்கு எந்த எதிர்வினையும் அவளிடம் இல்லாமல் இருப்பதை கண்டவன் 'நாமே அவ கிட்ட போய்ப் பேசலாமா? தன்னை புரிய வைக்கலாமா?' எனத் தோன்றிய நினைப்பை அன் நிமிடமே கலைந்து விட்டுக் கீழ் இறங்கி சென்றான். அதைப் பற்றிப் பின்பு பார்த்துக் கொள்ளலாம் என்ற எண்ணத்துடன்.
அறையின் உள் வந்த வினிகாவுக்கும் அதே எண்ணம் தான் நேற்று நடந்த சம்பவத்தைப் பற்றி அவனிடம் பேசலாமா? வேண்டாமா? என இருவேறு மனநிலை. பேசினால் எப்படி எடுத்துக் கொள்வானோ? என்று பயமாக வேறு இருந்தது. ஆனால் பேச வேண்டிய கட்டாயத்தில் இருந்தாள் பெண் அவள்.
நேற்றைய இரவின் நிகழ்வுகள் தொடர்ந்தால் கட்டாயமாகத் தன்னால் சகித்துக் கொள்ள முடியாது என்ற நினைவு வந்ததுமே நின்ற குமட்டல் மறுபடியும் ஆரம்பித்தது. பேசி விட வேண்டும் என்பதை தீர்மானமாகக் கொண்டு வேகமாகக் குளியலறை நோக்கிச் சென்றாள் ஒரு முடிவுடன்.
கீழே இறங்கி சென்ற மோகன் அன்னை தன் பின்னால் பார்ப்பதை கண்டு,
"என்னமா.?"
"எங்கடா உன் பொண்டாட்டி.?"
"ஏம்மா இப்படி கேக்குறீங்க.?"
"உன் பின்னாடி தானே எப்பவுமே இறங்கி வருவா காணோமேன்னு கேட்டேன். என்ன தப்பா கேட்டுட்டேன் இப்போ.?"
"அம்மா இப்ப எதுக்கு கேள்வியா கேட்டுட்டு இருக்கீங்க? உடம்பு நல்லா இல்லனா திடீர்னு தான் நல்லா இல்லாம ஆகும். கொஞ்ச நேரம் கழிச்சு அவளே வருவா. எனக்கு டிபன் வைங்க நான் சாப்பிட்டு கிளம்புறேன்." என்ற படியே டைனிங் டேபிளில் அமர்ந்தவன் வேகமாக உணவை உண்டபடி அன்னை சொன்னதையே யோசித்துக் கொண்டிருந்தான்.
'நேத்து நைட் வரைக்கும் நல்லா தான் இருந்தா.' என்ற வார்த்தை, அவன் சிந்தனையைத் தூண்டி இருந்தது. தான் செய்த செயல்தான் அவள் இப்படி இருக்க காரணமோ? என்று நினைத்துக் கொண்டு தன் கடை நோக்கிச் சென்றான்.
கடைக்குச் சென்றவனுக்கு அதே சிந்தனை தான். தாம்பத்தியம் அவனுக்கும் புதுசு தான். பெரியதாக மனைவியின் மீது காதல் ஏற்பட்டு விடவில்லை ஆனால் இப்படி தள்ளி நிற்பதால் இருவருக்குமான புரிதல் ஏற்படாது என நினைத்தவன் நெருங்கினால் காதல் வருமோ? என்ற எதிர்பார்ப்பிலேயே அவளை நெருங்கியிருந்தான்.
தனக்கு பிடித்த வகையில் அவளிடம் நெருங்கி இருந்தவனுக்கு அது தவறாகவும் தெரியவில்லை.
வினிக்கவும் தன்னறையில் அதே சிந்தனையுடன் தான் அமர்ந்திருந்தாள். தாம்பத்தியம் என்பது இதுதானா? ஒரே நாளில் வெறுக்க கூடியதாக அது ஆகுமா?கதைகளில் படித்தது போல எதுவும் நடந்ததாக அவளுக்குத் தெரியவில்லை. அடிவயிற்றில் பட்டாம்பூச்சி பறக்கும் உணர்ச்சியும் இல்லை, கிளர்ச்சியும் இல்லை. சிறிதான வலியும் நிறைய அருவருப்புமே இருந்தது. இதற்கு மேல் எதுவும் யோசிக்காமல் குளித்துக் கீழே இறங்கி சென்றவள் வளமை போல அன்றைய வேலைகளைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். மதிய உணவிற்கு வந்த மோகனும் அவளிடம் எதுவும் பெரிதாகப் பேசிக் கொள்ளாமல் நிமிர்ந்து அவள் முகம் பார்க்காமலும் உண்டு விட்டுக் கிளம்பி விட்டான் கடைக்கு.
இவளும் பேருக்கு உணவைக் கொரித்து விட்டுத் தனது அறை நோக்கிச் சென்றாள்.
நேற்று நடந்தவைகள் இன்றும் தொடருமோ? என்ற சிந்தனை இருந்து கொண்டே இருந்தது வினிகாவிற்கு.
அவள் சிந்தனையைப் பொய்யாக்காமல் அன்றும் அவ்வாறே நடந்து கொண்டான் மோகன். இவளும் அவன் உறங்கியபின்பு தன்னால் கட்டுப்படுத்த முடியாமல் ஓங்கரித்து வாந்தி எடுத்தவள் அதே மொட்டை மாடி நாற்காலியில் சென்று தஞ்சமடைந்தாள். குமட்டல் இருந்து கொண்டே இருந்தது. இப்படியே மேலும் இரு நாட்கள் செல்ல அதற்கு மேல் தாங்க முடியவில்லை பெண்ணால். இந்த உணர்வால் உணவையும் எடுத்துக் கொள்ள முடியவில்லை அவளால்.
நடந்த நிகழ்வுகளால் குமட்டல் இருந்து கொண்டே இருந்தது அவளுக்கு.
இதைப் பற்றிக் கணவனிடம் பேசி விட வேண்டும் என முடிவாக அன்று மனதில் தைரியத்தை வளர்த்துக் கொண்டாள்.
"இப்பதான் உங்க முகம் என் முகத்துக்கு நேராக இருக்கு."
"அதுக்கு."
"இல்ல, இப்படி எனக்கு வேண்டாம்." "ஏன்?.."
"எனக்குப் பிடிக்கல? ரொம்ப அருவருப்பா இருக்கு."
"எனக்கு இதுதான் பிடிச்சிருக்கு. இப்படி தான் பிடிச்சிருக்கு."
என்றவன் தன் வேளையில் இறங்கி அவளையும் தன் இலுப்புக்கு இழுக்க. தவித்து விட்டாள் பெண்.
மேலும் ஒரு வாரம் சென்று இருக்க. அன்று மதிய உணவிற்கு பின்பு மோகனும் கடைக்குக் கிளம்பி இருக்க. தொலைக்காட்சியில் குஷி படத்தைப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள் யாழினி.
வினிகாவும் வேலைகளை முடித்துவிட்டு தன் அறையை நோக்கிச் சென்றவள் ஒரு உந்துதலில் தொலைக்காட்சியைப் பார்க்க விஜய் ஜோதிகாவிற்கு இதழ் முத்தம் கொடுக்கும் காட்சிதான் ஓடிக்கொண்டிருந்தது.
அதைப் பார்த்தவள் சிந்தனையுடன் தன் அறை நோக்கிச் சென்றவளுக்கு தன் வாழ்வில் இப்படியான ஒரு நிகழ்வு நடக்கவே இல்லை என்பதும் உரைத்தது. இதைையேனும் கணவனிடம் கேட்க வேண்டும் என நினைத்துக் கொண்டவளுக்கு அவன் ஏன் இப்படி நடக்கிறான் என்பதும். இல்லை தாம்பத்தியமே இப்படித்தானா என்பதும் புரியாத நிலைதான்.
ஆனாலும் அவள் படித்தவைகள் சிலதிலும் பார்த்தவைகள் சிலதிலும் இப்படியான ஒன்று இருந்ததில்லை.
இல்லை கணவன் தன்னைப் பிடிக்காமல் இப்படி நடந்து கொள்கிறானோ? என நினைத்தவளுக்கு கட்டுப்படுத்த முடியாமல் கண்ணீர் வழிந்தது.
இவர்களுக்கான உறவு ஆரம்பித்தபிறகு முன்பிருந்த சிறு சிறு வார்த்தைகளுக்கும் பஞ்சமானது போல் எதுவும் பேசிக் கொள்வதில்லை இருவரும்.
அன்னை பாட்டி மற்றும் அத்தையிடமிருந்து வரும் தொலைபேசி அழைப்புகளிலும் எதுவும் பட்டுப் படாமல் பேசிக் கொள்கிறாள் இவளும்.
தங்களை விட்டுப் பிரிந்திருக்கும் பெண் அவளுக்கு அடிக்கடி தொலைபேசி அழைப்பு விடுத்து அவளுக்குத் தங்களைப் பற்றிய தேடலையும், ஏக்கத்தையும் கொடுக்கக் கூடாது. அவள் புகுந்த வீட்டில் பொருந்தி வாழ வேண்டும். அதற்கு அவளுக்கான நேரத்தைக் கொடுக்க வேண்டும் எனப் பாட்டி கண்டிப்புடன் சொல்லியதால் அவர்களும் அதிகமாக இவளிடம் பேசிக்கொள்ளவில்லை.
அதுவும் பெண் அவளை உள்ளுக்குள்ளேயே மறுகச் செய்தது. யாரிடமும் இதைப் பற்றிக் கேட்டுத் தெளிவு பெறவும் மனமில்லை. அப்படிக் கேட்கக் கூச்சமாகவும் இருந்தது அவளுக்கு. வேறு ஏதும் தீர்வு இதற்குக் கிடைக்கப் போவதில்லை என்பதை உணர்ந்தவள் மோகனிடமே இதைப் பற்றி மறுபடியும் பேசி விடலாம் என்ற தீர்மானத்திற்கு வந்துவிட்டாள்.
அன்று இரவு உணவு நேரத்தில் அண்ணாமலை, ரஞ்சிதம், யாழினி, மோகனுடன் இவளும் சேர்ந்து உணவருந்தி கொண்டிருக்க.
இவளின் தெளிவற்ற முகத்தைக் கண்ட அண்ணாமலை,
" என்னம்மா? ஏன் ரொம்ப டல்லா இருக்க? சரியா சாப்பிடுறியா? இல்லையா? ரொம்ப மெலிந்த மாதிரி இருக்க?.." எனக் கேட்க அவள் பதில் சொல்லும் முன்பு ரஞ்சிதமே," ஏன்? நல்ல தான் சாப்பிடறா. நல்லா தானே இருக்கா." என்றார் வேகமாக.
"நான் உன்னைக் கேட்டனா?.."என்ற கணவனின் கேள்வியில் அமைதியாக இருந்து கொண்டவர். மருமகள் என்ன பதில் கூறுகிறாளென அவளையே பார்க்க.
"நீ சொல்லுமா?.." என்றார் அண்ணாமலையும்.
"நல்ல தான் மாமா இருக்கேன். நல்லா தான் சாப்பிடுறேன்." என்றாள் அவளும்.
"அம்மா வீடு தேடிடிச்சா? வேணும்னா போயிட்டு வாயேன்."
என்று மருமகளிடம் கூறியவர் மகனையும் திரும்பிப் பார்த்து, "மோகன் கூட்டிட்டு போயிட்டு வாயேண்டா. அவங்களும் யாரும் வரல எப்படியும் ஒரு மாசம் இருக்கும் இல்ல.?" என்ற தந்தையிடம். "இல்லப்பா கடையில கொஞ்சம் வேலை இருக்கு. இப்பதான் கொஞ்சம் கொஞ்சமா பிக்கப் ஆகுது கடை. இந்த நேரத்தில் என்னால அதிகமா லீவு எல்லாம் எடுக்க முடியாது. "என்றான் கத்தரிப்பது போல.
"சரி, உன்னை யாரு லீவு எடுக்கச் சொன்னா? ஒரு சாய்ந்திரம் போலக் கூட்டிட்டு போயிட்டு வா." என அதற்கு மேல் தந்தையை மறுக்க முடியாமல். "சரி பார்க்கிறேன்."என்ற படியே வேகமாக உண்டு விட்டு மாடிமாடி ஏறிச் சென்றான் மனைவியை ஒரு பார்வை பார்த்துவிட்டு.
செல்லும் கணவனைப் பார்த்தவள் பெருமூச்சு எடுத்தபடி, மாமனாருக்காவது தன்மேல் கரிசனம் இருப்பதை உணர்ந்தவளுக்கு சற்று ஆசுவாசமாக இருந்தது. இன்று எப்படியும் மோகனிடம் பேசி விட வேண்டும் என்ற முடிவுடன் இவளும் மாமியார் இட்ட வேலைகளை முடித்துவிட்டு மாடி ஏறி சென்றாள்.
அறைக்குள் வந்தவள் தன்னை சுத்தப்படுத்திவிட்டு படுத்துக்கொள்ளாமல் முதுகில் ஒரு தலகாணியை வைத்தபடி சாய்ந்து அமர்ந்து கொண்டாள். அவளின் செய்கைகளைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தவன் அவள் புறம் திரும்பி அவளைத் தன்னை நோக்கி இழுக்க அவனின் இலுப்புக்கு செல்லாமல் அவனைத் தடுத்து நிறுத்தியவள்.
"உங்ககிட்ட கொஞ்சம் பேசணும் மோகன்." என்றாள் சற்று குரல் உயர்த்தி.
"என்ன பேசணும் ஏற்கனவே நான் சொல்லிட்டேன். எனக்கு இப்படித்தான் பிடிச்சிருக்குன்னு." என்றான் தன்னை மறுப்பதை தாங்கிக் கொள்ள முடியாமல்.
"இல்ல எனக்குப் பேசணும்.'என விடாப்படியாகச் சொன்னவளிடம் அதற்கு மேல் எதுவும் கூறாமல். "சொல்லு." என்றான் சற்று இறுக்கமாக.
"இதுவரைக்கும் நீங்க எனக்கு ஒரு முத்தம் கூடக் கொடுத்ததில்லை.?"
"அப்படியா?.." எனக் கேட்டுக்கொண்டே அவள்மேல் படர்ந்தவன்.
" கொடுக்கனும்னு தோணல. தோணுனா கொடுக்கிறேன்." என்ற படியே தன் வேலைகளை ஆரம்பித்தான். அவளும் அவனின் இலுப்புக்கு இழுத்து செல்லப்பட்டாள் வளமை போல.
அவனின் விருப்பம்போல அனைத்தும் முடிந்து அவன் உறங்கிட இவள் தன் ஆஸ்த்தான இடம் நோக்கி நகர்ந்தவளுக்கு கண்ணீர் நிற்கவில்லை.
கணவனின் இறுகிய அணைப்பில் இருந்த நிகிதாவிற்கு சட்டென்று முழிப்பு வர ஏனோ மனதில் பெரும் பாரம் அழுத்துவது போன்ற உணர்வு. கணவனின் அணைப்பிலிருந்து மெதுவாக அவனின் உறக்கம் கலையாமல் வெளிவந்தவள். மேஜையில் இருந்த தொலைபேசியை எட்டி எடுத்தவள் நேரம் பார்க்க நள்ளிரவு இரண்டு பத்து என நேரம் காட்டியது அது.
மனதில் அழுத்திய பாரத்தை கைகள் கொண்டு மெதுவாக நீதி விட்டவள் 'ஏன் இப்படி படபடன்னு இருக்கு? ஏதாவது தப்பா நடக்க போகுதா.?' எனப் பயம் கொண்டவள். 'கடவுளே யாருக்கும் எதுவும் ஆகக் கூடாது. எல்லாரும் நல்லா இருக்கணும் எல்லாரையும் காப்பாத்து.' என்று ஒரு வேண்டுதலையும் வைத்துவிட்டு. 'காலைல எழுந்தவுடன் வினிகாவிற்கு போன் பண்ணி பேசணும்' என முடிவு செய்தவளாக உறக்கத்தை தொடர்ந்தாள்.
ஆரம்பத்தில் மொட்டை மாடியில் அமர்ந்திருந்த மனைவியைக் காலையில் காண்பவனுக்கு சிறிது குற்ற உணர்ச்சியாக இருந்தாலும் போகப் போக அது பழகிய ஒன்றாக மாறி இருந்தது. ஆரம்ப நாட்களில் அவளை எழுப்பி உள்ளே சென்று படுக்குமாறு கூறியவன் அவள் கேள்வி கேட்டபின்பு அவளிடம் எதுவும் கேட்காமல் இவனாகக் கிளம்பி கீழே சென்று விடுவான். அன்றும் அப்படியே அவளை ஒரு பார்வை பார்த்துவிட்டுக் கீழே சென்றவனிடம் "இன்னைக்கும் லேட்டா தான் வருவாளா? உன் பொண்டாட்டி." எனச் சடைத்துக்கொண்டார் ரஞ்சிதம்.
அன்னையிடம் எதுவும் வாக்குவாதம் செய்யாமல் தன் கடையை நோக்கிச் சென்றான் இவனும்.
அன்று மதிய பாத்திரங்களைக் கழுவி விட்டுத் தன் ஆஸ்தான இடம் சென்று அமர்ந்தவள், தண்ணீரில் ஊறி இருந்த கைகளைப் பார்த்துக் கொண்டவளுக்கு தன்னிறம் மங்கி தான் நன்றாகவே மெலிந்திருப்பது தெரிந்திருந்தது ஜாக்கெட்டின் அளவுகளால்.
சாப்பாடு என்பதையே மறந்து விட்டிருந்தாள் சமீபமாக. இரவின் தனிமையில் கணவன் தன்னை கட்டாயப்படுத்தி செய்ய வைக்கும் செயல் இவளுக்குக் குமட்டலையும் அருவருப்பையும் ஏற்படுத்தி இருந்தது அவனிடம் மறுக்கும் துணிவும் இவளிடம் இல்லை. இருமுறை கேள்வி கேட்க முயன்றும் அவளுக்குச் சரியான பதில் அவன் கூறாமல் அவன் வேலையை மட்டுமே பார்த்துக் கொண்டான். என்ன வாழ்வு இது? என விரக்தி தான் ஏற்பட்டிருந்தது திருமணம் முடிந்த ஒரு மாதத்திலேயே.
ஏதேதோ சிந்தனையில் உழன்று கொண்டிருந்தவளுக்கு, தன் பின்னிருந்து
"பே" என்ற சத்தத்துடன் தன்னை யாரோ உலுக்க, "ஐயோ! அம்மா!.." எனப் பயத்தில் கத்தி சத்தமிட்டு எழுந்தவள். வேகமாகத் திரும்பிப் பார்க்க,
இவளின் அதீத பயத்துடன் ஆன சத்தத்தில், தானும் சற்று பயந்து அதிர்வோடு தன் அண்ணன் மகளைப் பார்த்த நிகிதாவிற்கு தன் கண்களையே நம்ப முடியவில்லை.
பெரும் பயத்துடனும், அதிர்வுடனும் திரும்பிப் பார்த்தவளுக்கு, அங்குத் தன் அத்தை அதே அதிர்வுடன் நிற்பதை கண்டவளுக்கு. ஆரம்பகட்ட பயம் நீங்கி, தன் உயிரான ஒருவரை பார்த்து விட்ட மகிழ்வில் அதற்கு நிகரான பெரும் துயரத்தோடும், யாருமற்று தனிமையில் நின்றவளுக்கு கிடைத்த பெரும் ஆறுதலாகத் தன்னை மீறிக் கிளம்பிய சப்தமான கேவலுடன் வேகமாகச் சென்று தன் அத்தையை அணைத்தவளுக்கு அப்படியொரு அழுகை.
தன் எலும்புகள் வலிக்கத் தன்னை அணைத்திற்கும் அண்ணன் மகளை இவளும் இறுக அணைத்துக் கொண்டாள்...
அண்ணன் மகள் இருந்த கோலத்தைக் கண்டவளுக்கு மனம் தாங்கவே முடியவில்லை. வினிகாவின் மனதில் உள்ள துயரத்தைக் கண்டு கொள்வாளா? அவளின் உயிரான அத்தை நிவிதா. என்பதை நாமும் பொறுத்திருந்து பார்ப்போம்.
