மாடியிலிருந்து தன் அத்தை நிவிதா உடன் இறங்கி வந்த மனைவியைத் தான் ஆராயும் பார்வை பார்த்துக்கொண்டிருந்தான் மோகன். அவளின் தடித்த இமைகள் கூறியது அவள் அழுத்திருப்பதை. மாடிக்குத் தனியாகச் சென்று பேசியிருப்பதையும் இவளின் அழுகையையும் பார்த்தவனுக்கு தங்களின் அந்தரங்கத்தை கூறி இருப்பாளோ? அதற்காகத்தான் இந்த அழுகையோ? என்று நினைத்தவனுக்கு அதற்கு மேல் அமர முடியாமல் வேகமாக எழுந்தவன்.
"சரி தாத்தா நாங்க கிளம்புறோம். நேரம் ஆயிடுச்சு." என்றான் மனைவியைப் பார்த்துக் கொண்டே, இவனின் பதிலில் அவளும் மெதுவாக இவன் அருகில் வந்து நின்று கொண்டாள்.
இவனின் பதிலில் வேகமாக இவர்களின் அருகில் வந்த நிவிதா "என்ன அதுக்குள்ள கிளம்புறீங்க.? இரவுக்கு டிபன் ஏற்பாடு பண்ணி இருக்கு சாப்பிட்டு போகலாம்."
இல்லங்க சித்தி மதியானம் சாப்பிட்டது ரொம்ப ஹெவியா இருக்கு. வேற எதுவும் சாப்பிட முடியாது. கிளம்புறோம்."
"மதியான அளவுக்கு அதிகமா இருக்காது. டிபன் தானே லைட்டா சாப்பிட்டு போங்க." என்று அமுதனும் கூற. அதற்கு மேல் மறுக்க முடியாமல் தாத்தாவின் அருகில் அமர்ந்து கொண்டான் மனைவியைத் தொடரும் ஆராய்ச்சி பார்வையை நிறுத்தாமல்.
இரவு மணி எட்டு ஆகவுமே அவர்களுக்கான உணவை டேபிளில் அடுக்க ஆரம்பித்தாள் நிவிதா.
"அமுது... மோகன், தாத்தா அப்பாவை எல்லாம் சாப்பிட வரச் சொல்லுங்கப்பா." என டைனிங் டேபிளுக்கு தண்ணீர் அருந்துவதற்காக வந்த அமுதனை பார்த்து நிவிதா கூற சரி என்பதாகத் தலையாட்டி அவனும் சென்றான்.
ஆண்கள் அனைவரும் டைனிங் டேபிளில் அமர வினிகா வும் மோகனின் அருகே அமர்ந்து கொண்டாள்.
இரவு உணவாக இட்லி, பொடி தோசை, வேர்க்கடலை சட்னி, சப்பாத்தி மதியம் செய்த குழம்புகளும் இருந்தது. அனைவருமே ஒன்று இரண்டோடு தங்கள் உணவினை முடித்துக் கொண்டார்கள். இறுதியில் நிவிதா அனைவருக்கும் சுக்கு, பனங்கற்கண்டு மிளகு போட்ட பால் கொண்டு வந்து கொடுக்கக் குடித்த அனைவருக்கும் வயிற்றுக்கு இதமாக இருந்தது அந்தப் பானம்.
அனைவரிடமும் விடை பெற்று மோகனும் வினிகாகவும் கிளம்புவதற்கு ஆயத்தமாக அவர்களிடம் வந்த நிவிதா இருவரையும் பூஜை அறைக்கு அழைக்க, அவர்களும் சென்றார்கள் அவளின் பின்னே. அங்குத் தாத்தா பாட்டியுடன் அமுதனும் இருக்க,
"சாமிய கும்பிட்டு இந்தத் தட்ட வாங்கிக்கோங்க." என்றான் அமுதன். அவன் கையில் பெரிய தாம்பாள தட்டு இருந்தது. அதில் மோகனுக்கு உடைகளும் வினிகாவிற்கு மாப்பச்சையில் மெருன் நிற பார்டர் கொண்ட பட்டுப் புடவையும் அதனோடு ஒரு சவரனில் மாங்காய் டிசைனில் தங்கத் தோடும் வைத்து இருவருக்கும் அமுதனோடு சேர்ந்து நிவிதாவும் கொடுக்க. தங்க நகையைக் கண்ட வினிகா.
"எதுக்கு அத்தை இதெல்லாம்." எனச் சங்கோஜப் பட,
"என்ன நீ? என்கிட்ட இருந்து வாங்கிக்கிறதுக்கு உனக்கு இவ்ளோ தயக்கமா?.. அவ்வளவு பெரிய ஆள் ஆயிட்டீங்களா.?" என்று சற்று கோபமாகக் கேட்பது போல் கேட்டுவிட்டு லேசாகச் சிரித்தபடி. "இதெல்லாம் பாசத்துல கொடுக்கிறது. வேணாம்னு சொல்லக் கூடாது." என்று அவர்கள் கையில் கொடுக்க வெளிதான புன்னகையுடன் வாங்கிக் கொண்டார்கள் அவர்களும். நிவிதாவின் பேச்சில் இருந்த பாசம் என்ற வார்த்தை அவனையும் கட்டி போட எதுவும் கூறாமல் அமைதியாகப் பெற்றுக் கொண்டான் மோகன்.
பின்பு அவர்களை வாசல்வரை சென்று வழி அனுப்பினார்கள் அனைவரும். தாத்தா, அன்னை, பாட்டி, அத்தையிடம் இறுகிய அணைப்பை பெற்றுக்கொண்டு மோகனின் வண்டியில ஏற, மிதமான வேகத்தில் கிளம்பியது அதுவும். கண் மறையும் வரை பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்கள் செல்லும் தங்கள் மகளை.
இவளும் அவர்களைப் பார்த்துக் கையசைத்துக் கொண்டே வரக் கண்ணிலிருந்து மறைந்த பிறகு பெருமூச்சு எடுத்தவாறு மோகனின் புறம் திரும்ப இவளின் சூடான மூச்சுக்காற்று அவன் முதுகை தொட்டதில்
"என்ன மூச்செல்லாம் பலமா கேக்குது…? நீ விடுற மூச்சுல சட்டையே தீஞ்சிடும் போல…"என வினையமாக அவன் வினவ. ஒன்றும் கூறாமல் அமைதியாக இருந்து கொண்டாள் வினிகா.
இங்கு நிவிதாவின் வீட்டில் அவளின் பெற்றோர்களும் அண்ணன் குடும்பத்தினரும் கிளம்ப. அவள் தாய் சிவகாமி மட்டும்,
"நான் ஒரு ரெண்டு நாள் இருந்துட்டு வரேன் இங்க." என்றார் அனைவருக்கும் பொதுவாக.
"ஏன் டி கிழவி, இப்ப நீ இங்கே ஒத்தையில இருந்து என்ன பண்ண போற..? காலைல மாப்பிள்ளை கூட நிவிதாவும் கடைக்குப் போயிடுவா. பேரனும் ஸ்கூலுக்கு போயிடுவான். நீ தனியா என்ன செய்வ…? கோட்டித்தனம் பண்ணாம கிளம்பி வா." என்றவரிடம்
"ஆமா கிழவனுக்கு இப்பதான் நான் இல்லாம ஒன்னும் ஓடாது." என்ற படி நிவிதாவின் அறைக்குச் செல்ல அன்னையைப் பின்பற்றி நிவிதாவும் சென்றாள் அறைக்குள்.
"என்னம்மா நிஜத்துக்கும் ரெண்டு நாள் இருக்க போறீங்களா? அப்பா சொன்ன மாதிரி நீங்க ஒத்தையில தான் இருக்கணும். நிகிலனையும் ஸ்கூல் முடித்து இவர் கடைக்குக் கூட்டிட்டு வந்துருவாரு நாங்க வரவே இரவாகிடும்."
"நீயும் வினிகாவும் மெத்தையில பேசிக்கிட்டு இருந்ததை நான் கேட்டேன். மனசே ஆறல எனக்கு."
"சரி கேட்டுட்டீங்க. நான் அவ கிட்ட சொன்னதும் கேட்டு இருப்பீங்க தானே. கொஞ்ச நேரம் கொடுப்போம். என்ன ஆகுதுன்னு பார்ப்போம்.?" என்றாள் இவளும் தன்மையாக.
"என்ன நீ இப்படி சொல்ற? எனக்கு ஒரு மாதிரி படப் படன்னு வருது. என்னெல்லாம் செய்யச் சொல்லி இருக்கிறான் அவன் நம்ம புள்ளைய. இப்படி நடந்திருக்கிறான் அவகிட்ட." எனச் சற்று கோபமாகக் கேட்க.
"அம்மா,அம்மா அதெல்லாம் அவங்களோட அந்தரங்கம். நாம் அதில் தலையிட முடியாது…"
"என்ன அந்தரங்கம்..?எதுக்கும் ஒரு எல்லை இருக்கு தானே. இப்படியா கல்யாணம் முடிஞ்ச புதுசுலையே செய்வாங்க. இதெல்லாம் நல்ல குடும்பத்து பயல் செய்ற காரியமா..? இத்தனை வயசுக்கு இந்த மாதிரி எல்லாம் நான் கண்டதும் இல்ல. கேட்டதும் இல்லை. உங்க அப்பாகிட்ட இதை நான் எப்படி சொல்லுவேன். எனக்கே கூச்சமா இருக்கு."
எனப் பொரிய…
சங்கடமாக அன்னையைப் பார்த்தவளுக்கு எப்படி எதிர்வினை ஆற்றுவது என்பதே புரியாது நிலை. "அம்மா நான் வினிகா கிட்ட அவள் மனசுல இருக்கிறதை எல்லாம் பேசச் சொல்லி இருக்கேன். அவளும் பேசுறேன்னு தைரியமா தான் போய் இருக்கா. பேசட்டும் என்ன ஆகுதுன்னு பொறுமையா பார்ப்போம். நீங்கக் கிளம்புங்க அப்பாவோட." என்றவளை பார்த்தவர்.
"என்னமோ நீயும் சொல்ற நானும் கிளம்புறேன் ஆனா இதெல்லாம் சரி வரும்னு எனக்குத் தோணல. ஏனோ கொஞ்ச நாளா மனசு சஞ்சல பட்டுக் கிட்டு தான் இருக்கு." என்று கூறியவாறு வெளியேறினார்.
"சரி நானும் வரேன். கிளம்புவோம்." "என்னடி உள்ள போய் மககிட்ட ஆலோசனை பண்ணிட்டு தான் வருவியோ? என்ன மக கிளம்ப சொல்லிட்டாளா?.."எனச் செல்லத்துரை நக்கல் அடிக்க.
"அவள் ஏன் என்னைக் கெளம்ப சொல்லப் போறா? நீங்கதான் நான் இல்லாம ஒத்தையில கிடைப்பீங்களேன்னு பாவப்பட்டு நான் வரேன்."
"நீ ஒன்னும் பாவப்பட்டு வர வேண்டாம் நீ இங்கேயே கெட ஏம்மா நிவி உங்க ஆத்தாள பாத்துக்கோ." என்று அவர் கிளம்ப.
"ம்க்கும்."
என்று நொடித்துக் கொண்டு இவரும் அவர் பின்னே செல்ல...பார்த்து இருந்த அனைவருக்கும் புன்னகை முகம் தான்.
"பாட்டி இங்க இருக்கிறேன்னு தானே சொன்னீங்க. இப்ப ஏன் கிளம்புறீங்க.?" எனச் சினுங்கி கொண்டே கேட்ட பேரனிடம் வந்தவர்.
"நான் போயிட்டு வரேன் நிகி குட்டி உனக்கு லீவு விடும்போது பாட்டி வந்து தங்குறேன். சரியா.?" எனப் பேரனைக் கொஞ்சியபடி சமாதானம் செய்து கொண்டிருந்தவரின் அருகில் வேகமாக வந்த அகிலா.
"டேய் பாட்டி இங்க எல்லாம் வந்து தங்க மாட்டாங்க. உனக்கு வேணும்னா நீ அங்க வா." எனக் கூறிக்கொண்டு பாட்டியின் கைகளைப் பிடித்து இழுத்துக் கொண்டே வெளியேற
"சரி நானே அங்க வரேன். டாட்டா." எனக் கையசைதான் அவனும் அனைவருக்கும்.
அனைவரும் கிளம்பிய பிறகு வீடே அமைதியாக இருந்தது. இரண்டு அண்ணிகளும் அடுப்படியில் அனைத்தையும் சுத்தம் செய்து விட்டே சென்று இருந்தார்கள். அதனால் இவளுக்குப் பெரிதாக எந்த வேலையும் இல்லாமல் அறைக்குள் செல்ல. அமுதனும் விளக்குகள் அனைத்தையும் அனைத்து விட்டு, கிரில் கேட் கதவையும் மூடிவிட்டு, மகனும் அவன் அறையில் படுக்கச் சென்றதை உறுதி செய்துவிட்டு தங்களின் அறை நோக்கி வந்தான்.
உள்ளே வந்தவன் முதுகில் தலையணையை கொடுத்தபடி அமர்ந்திருந்த மனைவியைப் பார்த்தவன்ன் வரும்போதே கையில் அமர்த்தாஞ்சன் தைலத்தை எடுத்து வந்தவன் அவள் கால் பாதங்களைத் தன் மடியில் வைத்து மெதுவாகத் தைலத்தை அவள் பாதங்களில் பூச ஆரம்பித்தான் விரலுக்குச் சொடக்கு எடுத்தபடி.
மனைவியின் அமைதியில் அவளை நிமிர்ந்து பார்த்தவன்.
"என்னடி அமைதியாக இருக்க? முகம் ஏன் டல்லா இருக்கு? உங்க வீட்டு ஆளுங்க எல்லாம் வந்துட்டு போயிருக்காங்க. இந்நேரம் சந்தோஷத்துல முகம் பூரண சந்திரனை போல ஜொலிக்கணுமே."என்றான் சிரிப்பை அடக்கியபடி.
"ஆமாடி நீ சொல்லும்போது தான் நானும் யோசிக்கிறேன் அவங்ககிட்ட ஒரு அன்னியோன்யம் குறைந்த மாதிரி தான் இருந்தது."
"குறைந்த மாதிரி எல்லாம் இல்ல. சுத்தமாவே அன்னியோன்யம் இல்ல அவங்க ரெண்டு பேருக்கும்."
"ஓஹோ! என்ன ஆச்சு? நீ எதுவும் கேட்டியா? உங்க அண்ணன் பொண்ணு தான் உன் கிட்ட ரொம்ப க்ளோஸ் ஆச்சே. அத்தை மருமகள் மாதிரியா நடந்துக்குறீங்க. ரெண்டு பேரும் ஃபிரண்ட்ஸ் மாதிரி தானே இருக்கீங்க. உங்கிட்ட சொல்லி இருப்பாளே.?"
"ஆமா சொன்னா. செக்ஸுவலா கொஞ்சம் ப்ராப்ளம் இருக்கு போல ரெண்டு பேருக்கும்."
"அப்படி என்ன பிராப்ளம்."
"மோகன் கொஞ்சம் ஃபோர்ஸ் பண்ணுவாரு போல."
"இவளுக்கு அதெல்லாம் பிடிக்கலைன்னு சொல்லி அழுகிறாள்."
"என்ன பிடிக்கலையாம்…"
"எப்படி சொல்றது உங்ககிட்ட." என்றவள் அவனின் கையைப் பிடித்து அருகே இழுத்து அவன் காதில் கூற. கண்கள் விரித்து அவளைப் பார்த்தவன்,
"இதுல ஒன்னும் தப்பு இல்லையே. ஏன் நம்ம கூடத் தான்." என்றபடி அவளை உரசியவாறு கண்ணடித்துக் கொண்டே கூற
"ச்சீ சும்மா இருங்க. அப்படி வேணும்னு நீங்க என்கிட்ட எப்ப கேட்டீங்க ஞாபகம் இருக்கா? நமக்குக் கல்யாணம் ஆகி நிகிலன் பிறந்து ரெண்டு வருஷம் கழிச்சு தான். அப்படி நடக்குறதுக்கு நானும் தான் உடன்பட்டேன். அது காதலால் நடக்கணும் அப்போ அதுல எந்தச் சங்கடமும் இல்ல. ஆனா கட்டாயப்படுத்தினால் பிடிக்கலைன்னு சொன்ன பின்பும் காயப்படுத்தினால் அது தப்பு தானே. நான் பிடிக்கலைன்னு சொல்லி இருந்தா நீங்க என்னைக் கட்டாயப்படுத்தி இருக்கீங்களா.?"
"கண்டிப்பா கட்டாயப்படுத்தி இருக்க மாட்டேன்."
"நான் ஏன் ஒத்துக்கிட்டேனா நம்ம ரெண்டு பேருக்கும் இடையில் காதல் இருந்தது. புரிதல் இருந்தது. அதனால அது தப்பாவும் தெரியல. எனக்கு அருவருப்பாகவும் இல்லை. ஏன்னா ஐ லவ் யூ இந்தப் புரிதல் அவங்களுக்கும் இருந்திருந்தால் வினிகாக்கும் இது தப்பா தெரிந்திருக்காது பிடிக்காமலும் இருந்திருக்காது.அதுக்கான நேரத்தை மோகன் கொடுக்கலன்னு நினைக்கிறேன்."
"நீ சொல்றது நூற்றுக்கு நூறு உண்மை. இந்த விஷயங்களைக் கட்டாயப்படுத்த முடியாது. அது பரஸ்பர புரிதலால் வரணும். ஏன் இப்ப கூட நீ வேண்டாம்னு சொன்னா நான் அமைதியா தானே இருக்கேன்."என்ற கணவனின் கூற்றுக்கு ஆமோதித்தவள்.
"நான் மோகன் கிட்ட பேசச் சொல்லி அவகிட்ட சொல்லி இருக்கேன் எல்லாம் சரியா வந்துரும்னு நம்புவோம்." என்றபடி கணவனின் தோள் சாய அவனும் இருக்கி அணைத்து கொண்டான் அவளை.
வீட்டின் கேட் இவர்களின் வரவிற்காகத் திறந்தே இருக்க. வீட்டு வாசலில் வண்டியை நிறுத்திய மோகன் வினிகா கீழே இறங்கிய பின் வண்டியை அதன் இடத்தில் நிறுத்திவிட்டு கேட்டை மூடி வரச் சென்றான் வெளி வாயிலுக்கு.
அவனை ஒரு பார்வை பார்த்துவிட்டு வீட்டிற்குள் சென்ற வினிதா கண்டது சோபாவில் அமர்ந்து டிவி பார்த்துக் கொண்டிருந்த அத்தை ரஞ்சிதத்தை தான்… அவரைப் பார்த்து லேசாகப் புன்னகைத்து விட்டு மாடி ஏறச் சென்றவளை,
"வினிகா…" என்ற அத்தையின் குரல் அழைக்க.
"சொல்லுங்க அத்தை?.."என்ற படியே அவளின் அருகில் வந்தவளிடம், "இன்னைக்கு என்னவோ தெரியல? உடம்பெல்லாம் ரொம்ப டயர்டா இருக்கு. சாப்பிட்ட பாத்திரங்கள் எதுவுமே நான் ஒதுக்கிப் போடல. கொஞ்சம் அது மட்டும் ஒளிச்சி போடுறியா… ?"
"சரிங்க அத்தை…"
"அப்படி அந்த டைனிங் டேபிளையும் சுத்தம் பண்ணிடு…"
"ம்ம்"
"அப்புறம் பாலையும் காட்சி குடிங்க…" "இல்ல அத்தை வரும் போதே நாங்க குடிச்சிட்டு தான் வந்தோம்.அத்த மிளகு பால் போட்டுக் கொடுத்தாங்க…"
"ஓஹோ! அப்படியா! நீங்க வந்தவுடனே சேர்ந்து குடிக்கலாம்னு நானும் குடிக்காம காத்துட்டு இருந்தேன்…"
"சரிங்க அத்தை உங்களுக்கு வேண்டுமென்றால் பால் காய்ச்சி கொண்டு வரேன்.
"அப்படியா சொல்ற? அப்பச் சரி…" என்றவாறு தொலைக்காட்சியைப் பார்க்க ஆரம்பித்தார்.
தன் அத்தை கொடுத்த பொருட்கள் கொண்ட பையுடன் மாடி ஏற முயன்றவளை
"எங்க போற? அது என்ன கையில…?" எனக் கேட்ட ரஞ்சிதத்தை பார்த்தவள் "புடவை மாத்திட்டு வரேன் அத்தை."
"ஓ புடவை மாற்றப் போறியா! சரி சரி. அது என்ன கையில பெரிய பையா இருக்கு… நீங்கப் போகும்போது ஒன்னும் கொண்டு போகலையே.?"
எனச் சந்தேகமாகக் கேட்டவரிடம்.
"இது அத்தை எனக்கும் அவருக்கும் கிப்ட் கொடுத்தாங்க."
"கிப்ட்டா.? என்கிட்ட எல்லாம் காட்ட மாட்டியா.?"
"அய்யய்யோ! அப்படியெல்லாம் இல்ல. ஏதோ ஞாபகத்துல மறந்துட்டேன்." என்றபடி அனைத்தையும் அவரிடம் காட்ட. "ஓஹோ! தங்க நகை எல்லாம் கொடுத்து இருக்காங்களா? ரொம்ப அழகா இருக்கு. எங்களையும் தான் விருந்துக்குக் கூப்பிட்டாங்க. அப்ப நாங்க வந்திருந்தா எங்களுக்கும் இப்படி எல்லாம் கொடுத்து இருப்பாங்களா? சரி நாங்க தான் வரல எங்களுக்கான கிப்ட் மட்டுமாவது உன் கிட்ட கொடுத்துவிட்டு இருக்கலாமே உங்க அத்தை." என்று சிறு நக்கல் சிரிப்போடு கேட்டவளை பார்த்தவளுக்கு. அவர் கேலி பேசுகிறாரா அல்லது உண்மையில் கூறுகிறாரா என்பது புரியாமல் நிற்க.
"சரி, சரி வந்து பாலை காய்ச்சு தொண்டை வறண்டு இருக்கு." என்றபடி தன் பார்வையை தொலைக்காட்சியிடம் திருப்பிக் கொண்டாள். பெருமூச்செறிந்தபடி அனைத்தையும் எடுத்துக்கொண்டு வினிகா மாடி ஏற இவர்கள் பேசிக் கொண்டிருப்பதை பார்த்துக் கொண்டே வந்த மோகன்.
"ஏன் மா? இப்பதானே நாங்களும் வந்தோம்.எதுக்கு வந்தவுடனே அவகிட்ட ஒன்னு ஒன்னா சொல்றீங்க. யாழினி வீட்டில் தானே இருந்தா அவ செய்யமாட்டாளா? இந்த வேலை எல்லாம்."
"ஏம்பா? உன் பொண்டாட்டிய சொன்னவுடனே உனக்குக் கோவம் வந்துடுச்சா. யாழி ஒரு நாள் தான் வீட்ல இருக்கா அவளுக்கும் ரெஸ்ட் வேண்டாமா? நீங்க என்ன விருந்துக்குப் போயிட்டு நல்ல ரெஸ்ட் எடுத்துட்டு தானே வந்திருக்கீங்க? அங்க போய் உன் மனைவியா எல்லாருக்கும் சமைச்சா..?" எனக் கேட்டுவிட்டு தொலைக்காட்சியை அனைத்து விட்டு எழுந்து செல்லும் அன்னையைப் பார்த்தவன் சலிப்பாகத் தலையை ஆட்டியபடி மாடி ஏறினான் தன் அறையை நோக்கி.
மாடி ஏறி வந்தவன் கண்டது அலமாரிக்குள் தலையை நுழைத்து ஏதோ செய்து கொண்டிருந்த மனைவியைத் தான் மெத்தையின் மேல் அவளின் இரவு உடைகள் இருக்க,
"என்ன செய்துக்கிட்டு இருக்க?.."
எனக் கேட்ட கணவனின் குரலில் பதறித் திரும்பியவள்,
"இல்ல, ஒன்னும் இல்ல…" என்றபடி வேகமாக உடைகளை எடுத்துக் கொண்டு குளியலறைக்குள் சென்று கதவை மூடிக்கொண்டாள்.
மூடிய கதவையே சில நொடிகள் நின்று பார்த்தவன் பின் தன் ஆஸ்த்தான இடமான செடிகளை நோக்கி நகர்ந்தான்…
குளியல் அறையில் இருந்தவளுக்கு பெரும் குழப்பம்.
'தான் வைத்துச் சென்றது போலத் தன் நகைகளின் அணிவகுப்பு இல்லையோ?..' எனப் பெரும் குழப்பம் அவளுக்கு.
அறையைப் பூட்டு போடும் பழக்கம் இல்லாததால் வெறும் தாழ்ப்பாள் மட்டும் போட்டிருந்த கதவைத் திறந்து யாரேனும் வருவதற்கும் வாய்ப்புகள் அதிகமாகவே இருந்தன. மறுபடியும் ஒரு முறை நகைகளை எடுத்துப் பார்க்க வேண்டும் என்ற முடிவுடன் வெளியே வந்தவள் மோகனும் குளிப்பதற்கு இலகுவான ஆடைகளை எடுத்துக் கொண்டிருப்பதை பார்த்தபடி வர, அவளைக் கண்டவன்.
"அம்மா தூங்க போய்ட்டாங்க... நீ பாத்திரங்களை எல்லாம் ஒதுக்கி வச்சிட்டு. சீக்கிரமா மேல வா."
"ஆனா.அத்தை பால் கேட்டாங்களே.?" "கேட்டாங்க தான். அப்புறம் வேண்டாம் என்று தூங்க போயிட்டாங்க."
"ம." என்றபடி வெளியேற முயன்றவளிடம்.
"நீ சீக்கிரமா வேலையை முடிச்சிட்டு மேல வா." என மறுமுறை கூற.
சரி என்பதாகத் தலையாட்டி விட்டுக் கீழே சென்றவளுக்கு தன் நகைகளை மறுபடியும் பார்க்க வேண்டும் என்ற எண்ணம் மறந்து, கணவன் அழைத்ததே நினைவுகளை ஆக்கிரமித்து இருந்தது.
கீழே வந்தவள் அனைத்தையும் ஒதுங்க வைத்துவிட்டு அத்தையின் அறையைப் பார்க்க விளக்குகள் அணைந்து இருளாக இருந்தது அறை.
இவளும் விளக்குகளை அணைத்துவிட்டு மாடி ஏறிச் சென்றாள் கணவனிடம் என்ன பேச வேண்டும் என்பதை மனதில் உரு போட்டுக் கொண்டு.
அறைக்குள் வந்த வினிகா கதவைத் தாள் போட்டுவிட்டு தனக்கான இடத்தில் சென்று படுக்க, படுத்த சில நொடிகளிலேயே அவள் கைகளைத் தன்னை நோக்கி இழுத்த மோகனின் பிடியிலிருந்து தன் கைகளை உருவி கொண்டவளை கேள்வியாகப் பார்த்த மோகன் பின் அவள் தலையைத் தன் வயிற்றை நோக்கி நகர்த்தினான்... அவன் பிடியிலிருந்து நழுவி நிமிர்ந்த அமர்ந்தவள்,
" உங்ககிட்ட கொஞ்சம் பேசணும் மோகன்…" என்றாள் வேகமாக.
"என்ன பேசப் போற…? எதுவா இருந்தாலும் காலைல பேசலாம்…"
"இல்ல எனக்கு இப்ப பேசணும்…நீங்க என்ன செய்ய முயற்சி செய்றீங்க? எனக்கு இப்படி பிடிக்கலைன்னு நான் உங்க கிட்ட சொன்னேன் தானே." "எனக்கு இது தான் பிடிச்சிருக்குன்னு நானும் உன்னிடம் சொன்னேன்…" "அப்ப என் மனச பத்தி நீங்க எதுவுமே யோசிக்க மாட்டீங்களா? எனக்குன்னு பிடித்தம் எதுவுமே இருக்கக் கூடாதா.?"
"உனக்கு என்ன பிடித்தம்ன்னு சொல்லு. நானும் தெரிந்து கொள்கிறேன்…"
"நான் சொல்லனுமா? நீங்க என்ன பேசுறீங்க. தெரிஞ்சு தான் பேசுறீங்களா?.."
"இப்போ என்ன உன் பிரச்சனை…?" "எனக்கு இந்த மாதிரி வேண்டாம்… இப்படி எனக்குப் பிடிக்கல. அருவருப்பா இருக்கு. "
"ஓஹ். " என்றவன் அமைதியாகிவிட.
"சரி, நான் உங்ககிட்ட ஒன்னு கேட்கவா…?"
"கேளு…"
"இதுவரைக்கும் நீங்க ஏன் என்னைக் கிஸ் பண்ணவே இல்ல…"
"தோணல. அதனால பண்ணல…"
"இது என்ன பதில்? தாம்பத்தியத்தோட ஆரம்பமே அதுதானே. உங்களுக்குத் தெரியாதா?.."
"ஓஹோ! உனக்கு நிறைய தெரியுமா.?" ஏற்கனவே அனுபவம் இருக்கா என்ன.?" என்றவனின் கேள்வியில் அதிர்வோடு அவனைப் பார்த்தவளிடம்.
"என்ன இதழோடு இதழ் பொருத்தனுமா? நிறைய புக் படிப்ப இல்ல. அதுல எல்லாம் இப்படித் தானே இருக்கும். அப்படி இதழோடு இதழ் பொறுத்தனும்னா அதுக்கு உன் வாய் நாறாம இருக்கணும். கிட்ட வந்தாலே நாறுது." என முகத்தை அருவருப்பாக வைத்துக் கொண்டு கூறியவனை பார்த்தவளுக்கு கண்களில் நீர் கட்டிக் கொண்டது அவனின் பேச்சில்.
ஆனாலும் அவனின் பேச்சால் தன்மானம் அதிகரிக்க
"இதையே நானும் சொல்லலாம் உங்களைவிட எனக்குத் தான் பாதிப்பு அதிகம். நீங்களாவது நாறுது என்று தள்ளிப் போயிட்டீங்க. ஆனா என்னால அப்படி தள்ளிப் போக முடியல. அதற்கான சந்தர்ப்பமும் நீங்க தரல.. அதிலேயே கிடந்து உழல வேண்டியதா இருந்தது...அப்ப என்னோட அருவருப்பை நான் எங்க போய்ச் சொல்ல?.." என்றவளின் பதிலில் கோபம் பெற்றவனாக.
"ஏய் ..! என்ன பேசிக்கிட்டே போற..? சொல்லனுமா..? போய்ச் சொல்லு. எங்க வேணாலும்.?"
"சொல்லத் தான் செய்வேன். சொல்லிட்டு தான் வந்தேன்." என்றவளின் பதிலில் வேகமாக அவளிடம் நெருங்கியவன்.
"உனக்கு வெட்கமா இல்ல. இதெல்லாம் போய் எல்லார்கிட்டயும் சொல்லுவியா?.."
"எனக்குப் புரியாத, அதிர்ச்சியா இருக்குறத, என்னன்னே தெரியாதத, எனக்கு வேண்டியவங்க கிட்ட நான் சொல்லத் தான் செய்வேன்."
"சீச்சி உன்கிட்ட பேசறதே அசிங்கம். இதுக்கு தான் டி உங்கள மாதிரி பணக்காரங்களையே நான் கிட்ட சேர்க்கறது இல்ல."
"இப்போ இதுல பணம் எங்க இருந்து வந்தது."
"ஆமா அந்தப் பணம் இருக்கிறதால தானே இப்படி எல்லாம் பேசுற நீ. அதனாலதான் உங்கள மாதிரி ஆளுங்கள பாத்தாலே நான் தள்ளிப் போயிடுறது. இதோ இந்த அறை முழுக்க உங்க பணம் தானே தாண்டவம் ஆடுது."என்றான் வெறுப்பாக.
"நான் என்ன தப்பா கேட்டுட்டேன்? நார்மல் தாம்பத்தியம் கேட்டது அவ்ளோ பெரிய குத்தமா?.."
"ஆமா குத்தம் தான். எனக்குப் பிடிச்சதை நான் செய்கிறேன். உனக்கு என்ன வேணும்னு சொல்லு அப்படி செய்ய முயற்சி செய்றேன்."
"ச்சீ இது என்ன பண்டம் மாற்று முறையா? நீங்க ஒன்னு செய்ய. நான் ஒன்னு செய்ய. இப்படி பேசறதுக்கே அருவருப்பா இருக்கு. அசிங்கமா இருக்கு. "
"அசிங்கமா இருந்தா எழுந்திருச்சு போடி. நான் இப்படித்தான் என்னால் என்னை மாத்திக்க முடியாது."
என்றவன் திரும்பிப் படுத்துக்கொள்ள.
அதிர்வோடு அவனைச் சில நொடிகள் பார்த்தவள் வேகமாக எழுந்து கதவைத் திறந்து மொட்டை மாடியில் வந்து அமர்ந்து கொண்டாள்...ஆரம்ப கட்ட அதிர்வுகள் அடங்கியபின் அவன் சொன்ன விஷயங்கள் ஒவ்வொன்றாக நியாபகம் வர வெடித்துக்கொண்டு கிளம்பிய கேவலை தன் இரு கைகள் கொண்டு அடக்கியவளுக்கு கண்ணீர் நிற்காமல் வழிந்தது கண்களிலிருந்து.
இரவு முழுவதும் ஒரு பொட்டு தூக்கமில்லை வினிகாவிற்கு. அழுதழுது கண்ணும் மூக்கும் சிவந்து முகம் முழுவதுமே தக்காளிப் பழம்போலக் காட்சியளித்தது… கணவன் ஒரு முத்தத்திற்கான காரணமாகச் சொன்னதை அவளால் தாங்கிக் கொள்ளவே முடியவில்லை… அவ்வளவு சுத்தம் பார்க்கும் தன்னை அவன் அப்படி கூறியது ஏற்றுக்கொள்ளவே முடியவில்லை பெண் அவளால்… மனதில் அவனின் வார்த்தைகளே சுழன்று கொண்டிருந்தது. அது தாங்க முடியாத வேதனையைக் கொடுத்தது. இதில் பணம் எங்கு வந்தது என்பது புரியாத நிலைதான் அவளுக்கு. தான் அப்படி பணத்தை கொண்டு என்ன செய்தோம் என்பதும் தெரியாத நிலை.
அறைக்குள் விழித்து எழுந்த மோகன் தன் அருகில் மனைவி இல்லாததை தெரிந்து கொண்டான். குளியலறை சென்று குளித்து வந்தவன் எப்பொழுதும் போலக் கிளம்பி வெளிவந்தவனுக்கு பக்கவாட்டாக அவள் அமர்ந்திருப்பது நிழல் உருவமாகத் தெரிந்தது. இருந்தும் அவளைச் சற்றும் நிமிர்ந்து பார்க்காமல் வேகமாகக் கீழே இறங்கி சென்றான்…
நேராகச் சென்று டைனிங் டேபிளில் அமர...
"என்னப்பா நீ மட்டும் இறங்கி வர. எங்க உன் பொண்டாட்டி…?" எனக் கேட்ட தாயை நிமிர்ந்து பார்த்தவன். "வருவா." என்ற ஒற்றை வார்த்தையுடன் ஹாட் பாக்சில் இருந்த இட்லிகளில் இரண்டை எடுத்து வைத்துப் பக்கத்திலிருந்து புதினா சட்னியுடன் சாப்பிட ஆரம்பித்தான். அவன் முகத்தைச் சிறிது நேரம் பார்த்து நின்ற ரஞ்சிதம் ஏதோ சரி இல்லை என்பதை உணர்ந்தவராக அவனுக்கான காலை டீயை கொண்டு வந்து அவனின் அருகில் வைக்க இரண்டு இட்லியுடன் எழுந்தவன் டீ யையும் வேகமாக அருந்தி விட்டுக் கிளம்பினான் கடையை நோக்கி...
கடையைத் திறந்து அமர்ந்தவனுக்கு மனம் முழுவதும் அவ்வளவு கோபம் தன் மீதும், மனைவிமீதும்… 'தாம்பத்தியத்தை ஆரம்பித்தால் புரிதல் வரும் என நினைத்தால் இங்குப் பிரிதல் சீக்கிரம் வந்துவிடும் போல…' என நினைத்துக் கொண்டவனுக்கு அவளின் சரிக்கு சரியான பேச்சு கோபத்தையே கொடுத்தது…
'அவ மேல காதல் வந்தால் தானே அவள் கேட்கிற இதழ் முத்தத்தை எல்லாம் நான் கொடுக்க முடியும்.' என யோசித்தவனுக்கு இன்னுமே தான் செய்தது தவறு எனப் புரியவில்லை. 'எனக்குப் பிடிச்ச மாதிரி தானே நான் நடந்துக்க முடியும். என் மனைவி கிட்ட தானே இதெல்லாம் நான் எதிர்பார்க்க முடியும்.' என்று நினைத்தவனுக்கு தெரியவில்லை மனைவியும் கணவனிடம் மட்டுமே இவைகளை எதிர்பார்ப்பாள் என்பதும். மனைவியும் உணர்வுகளுள்ள ஒருத்தி அவளுக்கும் விருப்பு வெறுப்பு என்பது இருக்கும். காதலால் நடக்க வேண்டியது கட்டாயத்தால் நடந்தால் அது பிடித்தமின்மையும் அருவருப்பையும் மட்டுமே தரும்.
மனைவியே ஆனாலும் அவளுக்குப் பிடிக்காததை கட்டாயப்படுத்துவது தவறு என்பதை யார் இவனுக்குச் சொல்வது.
மோகன் கிளம்பி செல்வது வரிவடிவமாகத் தெரிந்தது வினிகாவிற்கும்...இயற்கை அழைப்பிற்காக அறைக்குள் சென்றவளுக்கு அப்படியொரு தலைவலி. இரவு முழுவதும் தூங்காததும் தொடர் அழுகையும் அத்துடன் சேர்ந்த மன உளைச்சலும் சேர்ந்து தலை பிளப்பது போல வலியைக் கொடுத்தது அவளுக்கு.
தலைவலியோடு மனதின் வெம்மையும் நீங்கத் தலையோடு குளித்து வந்தவள் தொண்டை வறண்டு இருக்க அங்கிருந்த தண்ணீர் ஜாடியிலிருந்து நீரை அருந்தியவள் சோர்வுற்றவாளாக மெத்தையில் சென்று அமரத் தன்னையும் அறியாமல் உறக்கத்தின் பிடிக்குள் சென்றாள்…
திடீரென்று விழிப்பு வரப் பதறி எழுந்த வினிகா நேரம் பார்க்க அது மதியம் மூன்று மணியெனக் காட்டியது 'இவ்வளவு நேரமாவா தூங்கி இருக்கோம்' என நினைத்தவளுக்கு கழுத்து ஒரு பக்கமாக வலித்தது. தலையில் கட்டிய ஈரத்துண்டுடன் அப்படியே படுத்துகளுக்கு தலைபாரம் கழுத்தில் அழுத்த அத்துடன் நின்ற தலைவலியும் ஆரம்பித்தது.
'காலைல இருந்து கீழேயே போகல என்ன ஆச்சு ஏதாச்சுன்னு கேட்கக்கூட இங்கு ஆள் இல்லை' என நினைத்தவளுக்கு கண்ணீர் கட்டிக் கொண்டது. தன் வீட்டில் தான் சாப்பிட செல்லவில்லை என்றால் தாத்தா பாட்டியிலிருந்து பெற்றவர்கள்வரை தான் வரும் வரை காத்திருக்கும் நிகழ்வை நினைத்தவளுக்கு கண்ணீர் ஆறாகப் பெருகியது. மனதில் பெரும் பாரம் வந்து அழுத்தியது.
மெதுவா எழுந்தவள் தலையை உலர்த்தி ஒரு பேண்ட் கொண்டு அடக்கியவள் ஈரத்துண்டை காய வைத்து விட்டுத் தன்னை சுத்தப்படுத்திக் கொள்ள குளியலறை நோக்கிச் சென்றாள்.
கீழே இறங்கிச் செல்லவே தயக்கமாகும் பயமாகவும் இருந்தது அவளுக்குப் பசி என்பது சுத்தமாக இல்லை மனதில் ஏறிய சஞ்சலமும் கவலையும் துக்கமும் பசியை மறக்கச் செய்திருந்தது ஆனால் மேலேயே அமர்ந்திருப்பதும் சரிவராது என்பதை உணர்ந்தவள் இந்நேரம் மோகன் வந்து சாப்பிட்டு விட்டே சென்று இருப்பானென நினைத்தவள் அவனும் தன்னை வந்து பார்க்காததையும் எழுப்பாததையும் நினைத்து மனம் வெறுத்தவளாகக் கீழே செல்ல வேண்டும் என்ற நிர்பந்தத்தால் இறங்கிச் சென்றாள் மெதுவாக.
இவள் கீழே இறங்கி வருவதற்கும் மோகன் வீட்டிற்குள் வருவதற்கும் நேரம் சரியாக இருந்தது.
இருவரையும் பார்த்து ரஞ்சிதம் "என்னப்பா இவ்வளவு நேரம் கழிச்சு வந்திருக்க சாப்பிட? உன் மனைவியும் இப்பதான் கீழே இறங்கி வரா. காலையில கேட்டதுக்கு வருவான்னு சொல்லிட்டு போன இப்பதான் இறங்கி வரா. என்னவோ வர வர எதுவும் சரியா இல்ல." என்றவர் வினிக்காவின் பக்கம் திரும்பி "அவனுக்குச் சாப்பாடு போட்டுட்டு நீயும் சாப்பிடு."என்ற படியே சோபாவில் சென்ற அமர்ந்து கொண்டவர் தொலைக்காட்சியில் விட்ட தொடரைப் பார்க்க ஆரம்பித்தார்.
அத்தை கூறியபடி லைனிங் டேபிளுக்கு சென்று அவள் மோகனுக்கு பரிமாற முயல அவளிடமிருந்து கரண்டியை பறித்தெடுத்தவன் தனக்குத்தானே பரிமாறிக் கொண்டு சாப்பிட ஆரம்பித்தான். அவனைச் சில நொடிகள் நின்று பார்த்தவள் பின் சமையலறைக்குள் சென்று ஒரு சொம்பு நிறைய தண்ணீரை பிடித்துக் குடித்தவள் அங்கேயே நின்று கொண்டாள்.
மனம் முழுவதும் வெறுப்பே நிறைந்து இருந்தது. எவ்வளவு நேரம் அப்படியே நின்றிருந்தாலோ வெளியே பேச்சுச் சத்தம் கேட்க. இவளும் வெளிவர அங்கு ரஞ்சிதத்தில் தங்கை ராதா வந்திருந்தார்.
"வாங்க சித்தி நல்லா இருக்கீங்களா..?
"நல்லா இருக்கேன் மோகன். என்ன நீ இந்நேரத்துக்கு வீட்ல இருக்க?இப்பதான் சாப்பிட வந்தியா?.." என்றவரின் கேள்விக்கு
"ஆமாம் சித்தி கடையில கொஞ்சம் வேலை.." எனக் கூறிக் கொண்டிருக்க, அவன் பின்னால் நின்றிருந்த வினிகாவிற்கு ரஞ்சிதம் தன் தங்கையைப் பார்த்து ஏதோ செய்கை செய்ய முற்பட அவர் அதைக் கவனிக்காமல் மோகனுடன் பேசிக்கொண்டிருந்தார்.
பார்த்த வினிகாவிற்கு பெரும் குழப்பம் தன் மகனுக்குக் கூடத் தெரியாமல் அப்படி என்ன தன் தங்கையிடம் கூற நினைக்கிறார் தன் அத்தையெனப் புரியாமல் பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள்.
"சரிங்க சித்தி நான் கிளம்புறேன். நேரம் ஆயிடுச்சு." என்றபடி கிளம்பிய மோகன் வேகமாக வெளியேற, அவன் வெளியேறி விட்டான் என்பதை உறுதி செய்து கொண்ட ராதா. வினிகா அங்கு நிற்பதை சரியாகக் கவனிக்காமல் தன் அக்காவிடம் திரும்பி
"அக்கா நகைகளைக் கொண்டு வந்துட்டேன். என் கழுத்தில் இருந்த நகைகளைப் பார்த்தவுடனே எங்க நாத்தனார் எல்லாம் அப்படியே பொறாமையில பொங்குனதை பார்க்கணுமே… நான் பெருமையா போட்டுக்கிட்டு எல்லோரும் பார்க்கிற படி மண்டபத்தை நல்லா சுத்தி வந்தேன்." என்று கூறியவளுக்கு முகம் கொள்ள சிரிப்பு.
ரஞ்சிதத்துடன் பேசிக்கொண்டே தான் கொண்டு வந்திருந்த நகை பெட்டியைப் பிரித்தவள்,
"எல்லாம் சரியா இருக்கான்னு ஒரு முறை பார்த்துக்கோ? அப்புறம் அன்னைக்கு பிரேஸ்லெட்ட காணும்னு சொன்ன மாதிரி இப்பவும் உன் மருமக பொங்க போறா?.." என்றபடி நகையை அக்காவிடம் காட்ட முற்பட்டவள் அவள் அதிர்வோடு தன் பின்னே பார்ப்பதை பார்த்தவள் இவளும் திரும்பிப் பார்க்க இவர்களின் பேச்சில் யோசித்தவரே அவர் திறந்து வைத்திருந்த பெட்டியைப் பார்த்தபடி அவர்களின் அருகில் வந்திருந்தாள் வினிகா.
தான் நினைத்தது சரிதான் நகைகளின் அணிவகுப்பு மாறி உள்ளதோ என்று நினைத்தது போல இல்லாமல் நகைகளின் எண்ணிக்கை குறைந்து இருக்கிறது எனப் புரிந்தது. அது சட்டென்று ஞாபகம் வராமல் போனதுடன் அவளுக்கும் மோகனுக்கும் ஏற்பட்ட சச்சரவும் இதை மறக்கச் செய்திருந்தது.
தன்னிடம் கேட்காமல் தன் நகைகளை எடுத்துச் சென்றதோடு மட்டுமல்லாமல் தான் பொங்குவதாகக் கூறியதும், சாப்பிடாமல் இருந்ததும், அதிகமான தலைவலியும், மோகனின் உதாசினமும் அவளுக்குக் கட்டுக்கடங்காத கோபத்தை உண்டாக்கியது.
என்ன சொன்னீங்க நான் பொங்குவேனா? அன்னைக்கு நான் ஏதாவது பேசினேனா? அன்னைக்கு பேசுனது எல்லாமே மோகன் தான் நான் ஒரு வார்த்தை கூடச் சொல்லல அப்புறம் நான் பொங்குனேன்னு நீங்கச் சொல்லி இருக்கீங்க." என்று தன் அத்தையை பார்த்துக் கேட்டவள். "இப்படி அனுமதி இல்லாம எங்க அலமாரியை திறந்து நகையை எடுக்குறதுக்கு உங்களுக்கு வெட்கமா இல்ல. அதை வாங்கிட்டு போய்ப் போட்டுக்கிட்டு எல்லோர் முன்னாடியும் பெருமையா காட்டினேன்னு சொல்றீங்களே உங்களுக்கும் வெட்கமா இல்ல.?" என்று தன் அத்தையையும் அவளின் தங்கையையும் கேட்டுக் கொண்டிருக்க இவர்களின் சத்தம் வெளியே கேட்கக் கிளம்ப இருந்த மோகன் மீண்டும் வீட்டிற்குள் வந்தான்.
"ஏய்! என்ன வாய் ரொம்ப நீளுது? அசிங்கமா இல்லையா? வெட்கமா இல்லையான்னு கேக்குற? இது என் வீடு. இங்க இருக்கிற பொருட்களும் என்னோடது தான். உன் கிட்ட கேட்கணும்னு எனக்கு எந்த அவசியமும் இல்லை.இப்ப என்ன? நாங்களே சொந்தமாகவா எடுத்துக்கிட்டோம். ஏதோ நல்லா இருக்கேன்னு ஆசைப்பட்டு கேட்டா. போட்டுட்டு வந்துட்டு இதோ கொடுத்துட்டா. எப்படி எடுத்தேனோ அப்படியே உள்ள வெச்சிருப்பேன். அதுக்கு போய் இந்தக் குதி குதிக்கிற."
"என்னது உங்க வீடு அதனால பொருள் எல்லாம் உங்களோடதா? இது எங்க தாத்தாவும் அப்பாவும் எனக்காக வாங்கி கொடுத்து நகை. அவங்களோட சொந்த சம்பாத்தியத்தில் வேர்வை சிந்தி வாங்கி கொடுத்தது. அதற்கு உரிமை எனக்கு மட்டும்தான் இருக்கு. என்னைக் கல்யாணம் பண்ண உங்க மகனுக்கே அந்த உரிமை இல்லைங்கறபோது நீங்க எப்படி எடுக்கலாம்?..'
"என்ன பெரிய உங்க தாத்தாவும் அப்பாவும் சம்பாதிச்சு போட்டுட்டாங்க? ஏன் இவ்வளவு நகை போட்டாங்களே உனக்கு. உன்னோட மாமியார் நான் எனக்கு ஒரு பத்து பவுன் நகை வாங்கி கொடுக்கணும்னு தோணுச்சா? பெருசா பேச வந்துட்டா." என்று கோபமாகக் கேட்டவரைரை ஆயாசமாகப் பார்த்தவள்.
"எங்க தாத்தா, அப்பா எதுக்கு உங்களுக்கு நகை வாங்கி கொடுக்கணும்? நீங்க என்ன அவர் பெத்த பொண்ணா?இல்ல எங்க தாத்தாவுக்குப் பொறந்தீங்களா?.." என்று ஒரு வேகத்தில் கேட்டுவிட
"ஏய்." என்று வேகமாக வந்த மோகன்
"என்னடி வார்த்தை எல்லாம் தாறுமாறா வருது?.."என்ற படி அவள் கழுத்தைப் பிடித்து நெறித்தவன். அவளை இரண்டு எட்டுக்கள் பின்னே நகர்த்தி செல்ல.
"மோகன்." என்று சத்தமாகக் கேட்ட அதிகார குரலில் அனைவருமே அதிர்வுடன் திரும்பிப் பார்த்தார்கள்.
அங்கு வினிகா வின் தாத்தா செல்லதுரை ஆக்ரோஷத்துடன் நிற்க அதே ஆக்ரோஷம் கொஞ்சமும் குறையாமல் அவரின் அருகில் வினிகாவின் தந்தை மருது பாண்டியும் நின்று இருந்தார்.
அந்நேரம் வீட்டில் ஓய்வு எடுப்பதற்காக வந்திருந்த அண்ணாமலையும் இவர்களின் சத்தம் கேட்டு வெளிவர அனைவருமே நடந்த நிகழ்வுகளில் அதிர்வுடன் நின்றிருந்தார்கள்.
தாத்தா பாட்டி மற்றும் தன் அப்பாவைப் பார்த்த வினிகா. இப்படியான ஒரு நிலையில் அவர்கள் தன்னை பார்த்ததை நினைத்து மனம் வெதும்பியவளாக வெடித்து எழும்பிய அழுகையை அடக்கித் தலை குனிந்து நிற்க.
வேகமாக முன்னே வந்த பாட்டி அவளை மோகனின் பிடியிலிருந்து தன் புறம் இழுத்து அணைத்துக் கொள்ள, தன் கூடு சேர்ந்து விட்ட உணர்வோடு பெரும் கதறலுடன் தன் பாட்டியை இறுக அனைத்து கொண்டு அவரின் தோளில் முகம் புதைத்துக் கொண்டாள் வினிகா.
அவர்களைச் சற்றும் எதிர்பார்க்காத மோகன் அதிர்ந்து சில நொடி நின்றவன் பின் அவள் பேசிய பேச்சிற்கே தன் எதிர்வினை இப்படி இருந்தது என்ற இறுமாப்புடன் தலை நிமிர்ந்து அவர்களைத் தீர்க்கமாகப் பார்த்தபடி நின்றான்.
"என்ன கழுத்தை நெரிச்சு கொல்ல பாக்குறீங்களா? எங்க வீட்டு மகாலட்சுமியை..." எனக் கோபமாகக் கேட்ட பாட்டியைப் பார்த்தவன்.
"அவ கேட்ட வார்த்தை அப்படி…" என்றான் நிமிர்வுடன்.
"என்ன தப்பா கேட்டுட்டா..?அவ சரியா தான கேட்டா. உங்க அம்மாக்கு நாங்க ஏன் நகை போடணும்..? எந்த உரிமையில் உங்க அம்மா என் வீட்டு ஆம்பளை கிட்ட நகை கேக்குறாங்க." எனக் குத்தல் வைத்துக் கேட்க. அவர் கேட்டதில் இருந்த நியாயம் புரிப்பட அதற்குப் பதில் அளிக்க முடியாமல் நிற்க வைத்த தன் அன்னையை முறைத்து நின்றான் மோகன் எதுவும் கூற முடியாமல்.
மனைவி ஏதோ கூறியிருக்கிறாள் என்பதை புரிந்து கொண்ட அண்ணாமலை நிலைமையைச் சகஜமாக்க,
"வாங்க ஐயா, வாங்க சம்பந்தி, என்ன நடந்தது எனக்குத் தெரியல. வாங்க வந்து உட்காருங்க மெதுவா பேசுவோம். அம்மா வாங்க நீங்களும்." என்று அனைவரையும் அழைத்து அமர வைக்க முயன்றார்.
ஆனால் நின்ற இடத்திலிருந்து யாருமே நகரவில்லை.
ராதாவின் கைகளில் இருந்த நகையைப் பார்த்த பாட்டி
"இப்படி அடுத்த வீட்டு நகைக்கு ஆசைப்பட்டு அவங்க கிட்ட கேட்காம கூடக் கொண்டு போறியே உனக்கு வெட்கமா இல்ல." எனக் கேட்க
"அவ எப்ப எங்க வீட்டுக்குன்னு வாழ வந்துட்டாலோ அப்பவே அவளுடைய நகைன்னு தனியா எதுவுமே இல்ல. இங்கே எல்லாம் பொது தான். அதை எடுக்க எனக்கு எல்லா உரிமையும் இருக்கு. நான் தான் எடுத்துக் கொடுத்தேன் இப்ப என்னங்கறீங்க அதுக்கு." என்றார் ரஞ்சிதமும் கோபமாக
"சீச்சீ அடுத்த வீட்டு பொருளைத் தன் பொருள் என்று சொல்றதோட இல்லாம அதை எடுத்து உபயோகமும் பண்றீங்களே உங்கள எல்லாம் என்ன சொல்ல. நீங்க எல்லாம் நல்ல குடும்பத்து ஆட்கள் தானா? ஏதோ கொஞ்சம் ஆசை அதிகம் உள்ளவர் அப்படின்னு தான் உன்ன நெனச்சிட்டு இருந்தேன். ஆனா இங்க வந்தபிறகு தானே தெரியுது, எப்படிப்பட்ட கேவலமானவங்க நீங்க. உங்க செயல்கள்ன்னு." என்றார் சிவகாமியும் கோபமாக.
"அப்படி என்னமா கேவலமானவங்க ஆயிட்டோம் நாங்க? என் மனைவி நகையைக் கேட்காமல் எடுத்தது தப்புதான். ஏதோ மருமக நகை தான அப்படின்னு நினைச்சு எடுத்திருப்பாள். அதை நான் சரின்னு சொல்ல வரல. ஆனா இந்த ஒரு விஷயத்துக்காக நாங்க ஏதோ மோசமானவங்க போலவும் உங்க பேத்தியைத் தெரியாம இங்க கட்டி கொடுத்தது போலவும் நீங்கப் பேசுறது சரி இல்ல.' என்றார் அண்ணாமலையும் அதே கோபத்துடன்.
"ஓஹோ! சரிதான், அதையும் நான் சொல்லனுமா? சரி சொல்றேன் கேட்டுக்கோங்க உங்க மகன் எங்க பேத்திய எப்படி நடத்துறான்னு உங்களுக்குத் தெரியுமா? என்னென்ன செய்யச் சொல்லி அவளைக் கொடுமைப்படுத்தி இருக்கான்னு உங்களுக்குத் தெரியுமா? நேத்து அவ மருகி அழுகும்போது என் உயிரே என்கிட்ட இல்ல. ஏனோ நேற்று இரவிலிருந்து மனம் சஞ்சலமாக இருந்தது. அதுதான் வம்பு பண்ணி இவங்கள கூட்டிட்டு வந்தேன் வந்த இடத்துல தானே தெரியுது இன்னும் கொஞ்சம் நேரம் சென்று வந்திருந்தால் என் பேத்திய கொன்னு பாடையில ஏத்திருப்பீங்கன்னு." என்று அழுகையோடு கூறியவர் தன் பேத்தியை இறுக்கமாக அணைத்துக் கொண்டார் தன்னுடன்.
"என்ன புது கதை சொல்றீங்க? என்ன கொடுமைப்படுத்தினான் என் பையன்? எப்பவும் அவளுக்குத் தான் ஏந்துகிட்டு என்கிட்ட வருவான் சண்டைக்கு." என்றார் ரஞ்சிதமும். "என்ன செஞ்சான்னு உன் மகன் கிட்டையே கேளு சொல்றதுக்கே அருவருப்பா இருக்கு எனக்கு." என்றவர்.
"என்ன இன்னும் புரியலையோ.? சொல்லவா என்னன்னு?.." என்று ஆரம்பிக்கும் போதே
"சிவகாமி." என்று செல்லத்துரை அழைக்கும் குரலும்.
"அம்மா." என்று மோகன் அழைக்கும் குரலும் ஒன்றாகக் கேட்டது.
தன் மனைவியைக் கோபம் கொள்ள பார்த்த மோகனுக்கு அந்த இடத்தில் நிற்கவே அவமானமாக இருந்தது.
"இதுக்கு மேல எதுவும் பேச நாங்க விரும்பல." என்று கூறி அங்கு நிறைந்திருந்த நிசப்தத்தை உடைத்த மருதுபாண்டி.
"எங்க மகளை நாங்க கூட்டிட்டு போறோம்... போதும் எல்லாம்." என்றார் அண்ணாமலையை பார்த்தபடி.
"ஏன் இப்படி அவசரமா முடிவெடுக்குறீங்க மச்சான்." என்று அண்ணாமலை பதற.
"கூட்டிட்டு போங்க. எனக்கு உங்க பொண்ணு கூட வாழ விருப்பம் இல்லை." எனக் கூறிய மோகன் வேகமாக அவர்களைத் தாண்டி வெளியேறினான்.
நடக்கும் சம்பவங்களையே அதிர்வோடு பார்த்து நின்ற ராதாவின் கைகளில் இருந்த நகையைப் பறித்து எடுத்த பாட்டி "என்கூட வா." என்றவர் அழுது கொண்டிருந்த வினிகா வின் கைகளைப் பிடித்துக் கொண்டு வேகமாக மாடி ஏறினார். மனதில் பேத்தியைப் பற்றிய கவலை இருக்க மாடி ஏறும் வலி கூட அவருக்குத் தெரியவில்லை. அன்னை தன் மகளை அழைத்துக் கொண்டு மாடி ஏறுவதை பார்த்த மருதுபாண்டி தன் தந்தையை அழைத்துக் கொண்டு வெளி வாயிலுக்கு வந்து நின்று கொண்டார்.
"என்னப்பா முடிவு எடுத்துட்டியா?.." எனக் கேட்ட தந்தையே பார்த்த மருது பாண்டி
"போதும் பா முடிச்சுக்கலாம்."என்றார் எங்கோ பார்த்தபடி. நேற்று இரவு மனைவி கூறியது அவருக்கு உவப்பானதாக இல்லை. இத்தனை வருட குடும்ப வாழ்வில் இப்படி தன் மனைவியிடம் நடந்து கொள்ளாதவருக்கு இது பெரும் அதிர்ச்சியாக இருந்தது.
மேலே வந்த பாட்டி, பெரிய பயண பெட்டியில் அனைத்து நகைகளையும் எடுத்து அடுக்கி வைத்து எடுத்துக் கொண்டு, அவளோடு கீழ் இறங்கி வந்தவர் ரஞ்சிதத்தை முறைத்தபடியே வெளியேறினார் தன் பேத்தியின் கைகளை இறுக்கிப்பிடித்தபடி.
மனதில் பெரும் சஞ்சலத்துடன் ஆரம்பித்த வினிகாவின் வாழ்வு அதே சஞ்சலத்துடன் முடிவு பெற்றதா?
