அத்தியாயம் 19
அகிலனின் அதிர்ச்சியை கணக்கில் எடுத்துக் கொள்ளாதவனாக ஒரு நல்ல தீர்வு கிடைத்த மகிழ்ச்சியில் பார்க்கை விட்டு வெளியேறியவன் வண்டியை ஒரே உதையில் ஸ்டார்ட் செய்யக் கதறிக்கொண்டு ஸ்டார்ட் ஆனது அதுவும். அதிர்வாக அவனின் பின்னே வந்த அகிலனை பார்த்தவன் "ஏறு டா சீக்கிரம், நேரம் இல்ல நமக்கு…" என்ற ராகவ்வை பார்த்தவன் சற்றும் அதிர்வு குறையாமல் அவன்பின் ஏறி அமர்ந்து கொண்டான் அகிலன்.
அவனின் வீட்டிற்கு வண்டியைச் செலுத்தியவன் சரியாக வீட்டு வாசலில் நிறுத்தி, கீழே இறங்கியவனை தன் பக்கவாட்டில் நிற்க வைத்து,
"இங்க பாரு சொல்றது நல்லா ஞாபகம் வச்சுக்கோ. அம்மா, அப்பா எல்லாம் தூங்கின பிறகு சரியா ஒரு பதினோரு மணிபோல உனக்கு மிஸ்டு கால் கொடுப்பேன் அப்போ இந்தத் தெரு முனைக்கு வந்து நில்லு சரியா… ரொம்ப பெரிய பேக் எல்லாம் வேண்டாம் ஒரு மூணு டிரஸ் இருந்தா போதும். வேண்டியது நம்ம போற இடத்துல வாங்கிக்கலாம். சொன்னது புரியுதா? எதையும் சொதப்பிடாத… எதுக்கும் பயப்படாத, கவலைப்படாத நான் இருக்கேன்…" என்றபடி அருகில் நின்றிருந்தவனின் கைகளைப் பிடித்துக்கொண்டு கூறியவன். "ஞாபகம் இருக்கட்டும் பதினோரு மணி…" என்றபடி விருட்டென்று கிளம்ப,
"டேய் நான் உன் பிரண்டு மட்டும் தானே…" என்றான் இவன் சற்று சத்தமாக. சந்தேகத்துடன்.
வண்டியைத் திருப்பிக் கொண்டு வந்தவனின் காதுகளில் அது விழுந்து விட மெதுவாக வண்டியை ஓட்டிய படி
"நானும் அப்படித்தான் நினைக்கிறேன்…" என்று கூறியப் படியே லேசாகக் கண்ணடித்து செல்ல. செல்லும் அவனைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தவன்.
"ஏதோ லவ்வர் கிட்ட சொல்லிட்டு போற மாதிரியே சொல்லிட்டு போறானே இது எங்க போய் முடியுமோ தெரியலையே." என்று புலம்பிய படியே திரும்ப.
இவன் அன்னை வண்டியின் சத்தம் கேட்டு வெளியில் வந்து பார்த்தவர். மகன் தனியாக நின்று புலம்புவதை பார்த்துப் பதறியவராக.
"என்ன ஆச்சு கண்ணு உனக்கு? ஏன் இப்படி தன்னால புலம்பிக்கிட்டு இருக்க? ஏதும் காத்து கருப்பு அடிச்சி இருக்குமா டா? ஏற்கனவே ஒரு வாரமா நீ சரியில்ல எதுக்கும் காலையில தெரு முனையில் இருக்கிற மசூதிக்குக் கூட்டிட்டு போய் மந்திரிக்கணும் வா வா உள்ள வா…ஐயோ கடவுளே! என்னாச் சோ என் பிள்ளைக்கு.?" என்ற படியே அவன் கைகளைப் பிடித்து அழைத்துச் செல்ல.
அம்மா கூறுவதும் நண்பன் சொல்லிச் சென்றதும் மண்டையில் குருவி சுற்றுவது போல் சுற்றிக் கொண்டிருக்க ஒன்றும் புரியாத நிலையிலேயே தாயின் கைப்பிடியில் வீட்டிற்குள் சென்றான் அகிலன்.
மகனைக் கைபிடிக்குள் வைத்து வீட்டிற்குள் அழைத்து வந்தவர் அங்குள்ள நாற்காலியில் அவனை அமர வைத்துத் தன் சேலை முந்தியை கொண்டு அவன் முகத்தைத் துடைத்து விட்டவர்.
"ஏன் கண்ணு பித்து பிடித்த மாதிரி இருக்கே? என்ன ஆச்சு உனக்கு? ராதிகா பிள்ளை கிட்ட வேணா பேசுறியா? அவ வேற காலைல இருந்து போன் போட்டுக்கிட்டே இருக்குறா… உனக்குப் போன் போட்டாலாம் நீ எடுக்க மாட்டேங்கறியாம்..உன்கிட்ட பேசவே முடியலன்டா. சரின்னு நான் போட்டுப் பார்த்தேன் ஸ்விட்ச் ஆப்ன்னு வந்துச்சு எனக்கும் அப்படித்தான் வருதுன்னு சொன்னேன். உடனே நீ எங்க போயிருக்க? யாரு கூடப் போயிருக்க? எப்ப வருவேன்னு? ஏகப்பட்ட கேள்வி. நானும் இந்த மாதிரி அவன் ஃப்ரெண்ட் ராகவ் கூடப் போயிருக்கான். வந்ததும் உனக்குப் பேசச் சொல்றேன் அப்படின்னு சொல்லிச் சமாதானப்படுத்தி வச்சிருக்கேன். நீ கொஞ்சம் அந்தப் பிள்ளைக்குப் போன போட்டுப் பேசு கண்ணு…" என்றவரின் விளக்கத்தில் வேகமாகத் தன் போனை எடுத்துப் பார்க்க அதில் இருபதுக்கு மேற்பட்ட மிஸ்டு கால் வந்திருந்தது அவளிடமிருந்து.
இதற்கு மேல் தாமதிப்பது சரி வராது என்பதை புரிந்தவனாக, நண்பன் சொல்வதே சரியென உணர்ந்தவனாக வேகமாக எழுந்திருக்க.
" கண்ணு எங்க போற? சாப்பிட்டுட்டு போய்த் தூங்கு. இவ்வளவு நேரத்துக்கெல்லாம் அந்தப் புள்ளைய போய்ப் பார்க்கக் கூடாது. அதெல்லாம் தப்பு…" எனக் கண்டிக்க.
'ம்க்கும் அவளைப் போய்ப் பார்த்துட்டாலும்… அப்படியே குளுகுளுன்னு தான் இருக்கும். அட போங்கம்மா நீங்க வேற காமெடி பண்ணிக்கிட்டு…'என்று மனதில் நொடித்தவனாக
"அம்மா நான் வரும்போது சாப்பிட்டு தான் வந்தேன். எனக்குச் சாப்பாடு வேண்டாம் நான் போய்த் தூங்குறேன். எனக்கு ரொம்ப சோர்வா இருக்கு…" என்றவன் அன்னையின் பதிலுக்குக் காத்திராமல் தன் அறைக்குள் சென்று கதவை அடைத்துக் கொண்டான்.
இவன் கதவை அடைக்கும் நேரத்தில் அன்னையின் தொலைபேசி அடிக்கும் சத்தமும்
"சொல்லுமா ராதிகா.." என அன்னை பேசும் குரலும் கேட்க இனி தாமதிக்கக் கூடாது என முடிவெடுத்தவனாக நண்பன் கூறியது போல ஒரு சிறு பையில் மூன்று செட் துணிகளை அடுக்கித் தயாராக வைத்துக் கொண்டான்.
ஒரு நோட்புக்கிலிருந்து பேப்பரை கிழித்து ராகவ் கூறியது போல அனைத்தையும் எழுதியவன் கடைசியில் இடை சொருகலாகத் திருமணத்தை நிறுத்தினால் மட்டுமே வீட்டிற்கு வருவேன். திருமணத்தை நிறுத்துவதற்கான காரணத்தைக் கேட்கக் கூடாது என்பதையும் தெளிவாக எழுதித் தன் தலையணை மேல் அந்தக் கடிதத்தை வைத்து விட்டு அது பறக்காமல் இருப்பதற்கு தன் போனையேஅதன் மேல் வைத்துவிட்டு. பதினோரு மணி ஆவதற்காகக் காத்திருந்தான்.
சரியாகப் பதினோரு மணி ஆகவும் கதவைத் திறந்து மெதுவாக வெளிவந்தவன் தாய் தந்தை இருக்கும் அறையைத் திறந்து பார்க்க அவர்கள் இருவரும் உறக்கத்தின் பிடியில் இருப்பதை கண்டவன் மனம் வலிக்க 'மன்னிச்சிடுங்க அம்மா. மன்னிச்சிடுங்க அப்பா எனக்கு வேற வழி தெரியல.' என மனதிற்குள் நினைத்தவனாக வெளிவந்தவன் கிரில் கேட்டை உள்பக்கமாகப் பூட்டு போட்டுவிட்டு சாவியை உள் பக்கமாக வீசிவிட்டு தெருமுனைக்கு வரவும் ஒரு ஆட்டோவில் ராகவ் வரவும் சரியாக இருந்தது.
"வா வா ஏறு."என அவசரப்படுத்திய ராகவ்விடம்
"எங்கடா போறோம்…? "இப்போதைக்கு பஸ் ஸ்டாண்ட்.அங்க போய் எந்தப் பஸ் எந்த ஊருக்குப் போகுதோ அதுல ஏறிட வேண்டியதுதான்." என்றவன் அமைதியாகிவிட சிறிது நேரத்தில் "லெட்டர் எழுதி வெச்சி யா…?" என இருவரும் ஒரே நேரத்தில் கேட்க ஆம் என்று தலையாட்டிய அகிலன் "தலகாணி மேலே வைத்துவிட்டு என் போனையும் அது பறக்காமல் இருக்க அங்கேயே வச்சிட்டு வந்துட்டேன்…"
"அப்ப நீ போன் கொண்டு வரலையா…?"
"ஃபோனே வேண்டாம் டா அவ்வளவு மிஸ்டு கால்… " என்றான் கையெடுத்து கும்பிட்டபடி…
"சரி விடு என்கிட்ட தான் இருக்கே பாத்துக்கலாம்..."என்றவன்
"நான் டைனிங் டேபிள் மேலே உள்ள தண்ணீர் ஜக் கீழே லெட்டர் வெச்சிட்டு வந்து இருக்கேன்." என அவர்கள் இறங்கும் இடமும் வந்திருந்தது. அங்கு மைசூர் செல்லும் பேருந்து கிளம்புவதற்கு தயாராக இருந்தது. இருவரும் ஓடிச் சென்று ஏறிக்கொண்டார்கள்.
காலையில் அலுவலகத்திற்கு கிளம்பி வெளிவந்த வேங்கடம் கண்டது கையில் ஏதோ ஒரு பேப்பரை வைத்துக்கொண்டு அதையே பார்த்தபடி அமர்ந்திருந்த மனைவியைத் தான். சமையலறையை எட்டிப் பார்க்க எந்த வேலையும் செய்ததற்கான அறிகுறியே இல்லை. அதே நேரம் யாழினியும் அவள் அறையிலிருந்து அன்னை அமர்ந்திருப்பதை பார்த்தவள்.
"அம்மா என்ன ஆச்சு? ஏன் இப்படி உக்காந்துட்டு இருக்கீங்க? சாப்பாடு எதுவும் செய்யலையா.?" எனக் கேள்வியா கேட்க
"இன்னைக்கு எதுவும் செய்யல. நீ கேன்டினல் வாங்கிக்கோ." என்று கூறியவர் அவளுக்குத் தேவையான பணத்தை கொடுத்து அவளை அனுப்பிவிட்டு வாசல் கதவை மூடி வந்தவர். இவரையே கேள்வியாகப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த கணவரிடம் அந்தக் கடிதத்தை நீட்டிவிட்டு அமைதியாகச் சென்று அமர்ந்து கொண்டார்.
கடிதத்தைப் படித்த வேங்கடத்திற்கு பெரும் அதிர்ச்சி.
"இதுக்கு தான் நான் திரும்பத் திரும்பச் சொன்னேன். அவசரப்படாத பொறுமையா இருன்னு கேட்டியா? இப்ப பாரு எங்க கொண்டு வந்து நிறுத்தி இருக்குன்னு." என்றவரை கோபமாகப் பார்ப்பவர்.
"அப்ப, அம்மா என்ற உரிமையில் நான் எதுவுமே செய்யக் கூடாதா.?" "செய்யக் கூடாதுன்னு உன்ன சொல்லல. அவனுக்கும் விருப்பம் இருக்கான்னு கேக்க சொன்னேன். அவனுக்கும் சம்மதமான்னு பாருன்னு சொன்னேன்." என்றவரிடம் ஒன்றும் கூறாமல் அமைதியாக அமர்ந்திருந்தார். தன் போனை எடுத்த மகனுக்கு அழைப்பு விடுக்க தொடர்ந்து சுவிட்ச் ஆஃப் என்றே கேட்டுக் கொண்டிருந்தது.
அகிலனின் வீட்டில் வெகுநேரம் மகன் அறையிலிருந்து வெளிவராமல் இருப்பதை பார்த்த அவன் தாய் அறைக்குள் சென்று பார்க்க அங்குக் கடிதமும் அவனின் தொலைபேசியும் இருப்பதை பார்த்தவர் அதை எடுத்துக்கொண்டு வேகமாகத் தன் கணவரின் அருகில் வந்தவர் "என்னங்க நம்ம புள்ளைய காணோம். இந்தக் கடுதாசி தான் இருக்கு. என்னனு கொஞ்சம் படிச்சு பாருங்க.?" என்றார் படபடப்பாக
மனைவி கொடுத்த கடிதத்தைப் படித்தவருக்கு ஒன்றும் புரியாத நிலை.
"என்ன ம்மா இவன் வீட்டை விட்டுப் போறேன்னு எழுதி இருக்கான். திருமணம் பிடிக்கல திருமணத்தை நிறுத்தினால் தான் திரும்ப வருவேன்னு எழுதி இருக்கான் என்னாச்சு இந்தப் பயலுக்கு.?" "அய்யய்யோ! அது தான் நேற்று எல்லாம் என் புள்ள சுனங்கி இருந்ததா. அப்பக் கல்யாணத்தை உடனே நிறுத்திடுங்க." என அழும் மனைவியைப் பார்த்தவர்.
"இதென்ன லேசுபட்ட காரியம்னு நினைக்கிறயா?"எனக் கேட்டுக் கொண்டிருக்கும்போதே ராதிகாவின் அழைப்பு வர.
அதை எடுத்துப் பேசியவர்
"எம்மா ராதிகா அவனுக்கு இந்தத் திருமணத்தில் விருப்பம் இல்லைன்னு கடிதாசி எழுதி வச்சிட்டு என் பிள்ளை எங்கேயோ போயிட்டான் மா." என்று கூறிவிட்டு ஓவென்று அழக் கேட்டுக் கொண்டிருந்த ராதிகா அடுத்த சில நிமிடங்களில் அவர்களின் வீட்டில் வந்து இறங்கினாள் தன் தாய் தந்தை அண்ணன்களோடு.
"என்னாச்சு.?" எனக் கேட்ட ராதிகாவின் தந்தையிடம் கடிதத்தைக் கொடுக்க அவர் கோபமாகச் சத்தம் போடும் முன்பாகவே அவரைத் தடுத்து நிறுத்தியவள்.
"எதுக்காகக் கல்யாணம் வேண்டாம்னு காரணத்தைக் கூடச் சொல்லாம ஓடிப்போன இவன மாதிரி ஒரு கோழை கூட என்னால வாழ முடியாது. அவன் என்ன என்னை வேணாங்கிறது எனக்கு அவன் வேண்டாம்." என்றவள். "வாங்கப்பா போலாம்.என்று கையோடு தன் தாய், தந்தை, அண்ணன்களை அழைத்துக் கொண்டு வெளியேறினாள். புயல் அடித்து ஓய்ந்தது போல் இருந்தவர்களுக்கு பெரும் நிம்மதியாகவும் இருந்தது.
"அந்த ராகவ் பயலும் சேர்ந்து தானே போயிருக்கான். நான் போய் அவங்க வீட்ல என்ன ஏதுன்னு விசாரிச்சிட்டு வரேன்." என்றவர் இறங்கி செல்ல.
மகனின் தொலைபேசியை எடுத்து வந்த அவன் தாய் மனப்பாடமாக இருந்த ராகவ் வின் தொலைபேசி எண்ணை அழுத்த அங்கு எடுத்தது அகிலன் தான்.
"கண்ணு என்னப்பா இப்படி சொல்லாம கொள்ளாம போயிட்ட. உனக்கு இந்தக் கல்யாணத்துல விருப்பம் இல்லைன்னு சொல்லி இருந்தாலே நான் நிறுத்திருப்பேனே." என்றவரின் பதிலுக்கு எதுவும் கூற முடியாமல் "அம்மா நான். என்றபடி தயங்கியவனிடம்
"நீ உடனே கிளம்பி வீட்டுக்கு வாக்கண்ணு. அந்த ராதிகா புள்ளையே வந்து கல்யாணம் வேண்டாம்னு நிறுத்திருச்சு." என
"என்னது கல்யாணம் வேணாம்னு சொல்லிட்டாளா?.." என்றவனிடம். "ஆமா நீ எழுதுன கடிதத்தைப் படிச்சு பார்த்துட்டு. திருமணம் ஏன் வேண்டாம்னு சொல்லாம ஓடிப்போன கோழை எனக்கு வேண்டாம் என்று சொல்லிட்டு போயிட்டா."
'என்னது கோழையா.?' என்று கோபப்பட்டவன் எப்படியோ திருமணம் நின்று விட்டதேயென மகிழ்ந்தவனாக.
"அம்மா எதுவும் கவலைப்படாதீங்க நான் நாளைக்கு வந்துருவேன்." என்றபடி அன்னையை சமாதானம் செய்துவிட்டு ஆனந்தமாகப் போனை அணைத்து திரும்பிப் பார்க்க அவனை முறைத்தபடி நின்றிருந்தான் ராகவ்.
"டேய் என் கல்யாணம் நின்னு போச்சாம் டா.அந்த ராதிகாவே நிறுத்திட்டாளாம். என்ன ஒன்னு என்னைக் கோழைன்னு சொல்லி இருக்கா. அதுதான் கொஞ்சம் கஷ்டமா இருக்கு. ஆனாலும் பரவாயில்லை. எப்படியோ திருமணம் நின்னு போச்சு அதுவே எனக்குச் சந்தோஷம்தான்.சரி நம்ம நாளைக்கு கிளம்பிடலாம்." என்றவனை பார்த்தவன்
"துரோகி.. உன் கல்யாணம் மட்டும் நின்றால் போதுமா என் கல்யாணம்." எனக் கோபமாகக் கேட்டவனிடம் "ஐயையோ..! ஆமாம் ல உன் கல்யாணமும் நிக்கணும். சரி சரி அதுவரைக்கும் வெயிட் பண்ணுவோம்." என்றவாறு தொலைக்காட்சியைப் பார்க்க ஆரம்பித்தான்.
அகிலன் அவனின் அன்னையிடம் பேசி விட்டுத் தொலைபேசியை வைத்த சிறிது நேரத்திலேயே மறுபடியும் போன் அடிக்க இம்முறை எடுத்தது ராகவ் தான். தன் தந்தையின் தொலைபேசி எண்ணைப் பார்த்து
"அப்பா."என்று இவன் தயக்கத்துடன் அழைக்க,
"என்னப்பா பிரச்சனை உனக்கு? எதுவா இருந்தாலும் சொல்ல மாட்டியா? இப்படித்தான் வீட்டை விட்டுப் போவியா?.."என அவர் அங்களாய்ப்பாகக் கேட்க. கோபமாகக் கேட்டிருந்தாலும் பரவாயில்லையென நினைத்தவனாக
"நான் என்னப்பா பண்றது. நான் என்ன சொன்னாலும் அம்மா கேட்கிற மாதிரி இல்லையே…" என்றான் இவனும் தன்மையாக.
சரி, உனக்கு அந்தக் கல்யாணம்ம் வேண்டாம் அதானே. நான் பேசி நிறுத்துறேன். நீ எங்க இருந்தாலும் உடனே கிளம்பி வா. அகிலனோட அப்பாவும் வந்திருக்காரு அவனும் உன் கூடத் தான் இருக்கானா.?"எனக் கேட்க.
"ஆமாம்பா. இப்பதான் அவங்க அம்மாவோட பேசினான். நாங்க நாளைக்கு கிளம்பி வரோம்.அவங்க அப்பாவ தைரியமா இருக்க சொல்லுங்க." என்றவன் நண்பனைப் பார்க்க அவன் வேக வேகமாக அவர்களின் பைகளை எடுக்க ஆரம்பித்தான் கிளம்புவதற்காக.
ராகவ்விடம் பேசிவிட்டு தொலைபேசி அனைத்த வேங்கடம் அகிலனின் தந்தை இடமும் ஆறுதல் கூறி நாளை மகன்கள் இருவரும் வந்துவிடுவார்கள் என்று நம்பிக்கை அளித்து அவரை அனுப்பி வைத்துவிட்டு வினிதாவின் தந்தைக்கு அழைப்பு விடுத்தார். சம்ராயதமாக அவரிடம் நலன் விசாரித்து விட்டு. ராகவ் வின் ஜாதகத்தில் இன்னும் இரண்டு வருடங்கள் சென்று தான் அவனுக்குத் திருமணம் முடிக்க வேண்டும் என இருப்பதாகக் கூறியவர். தற்போது திருமணம் செய்ய முடியாத நிலையில் தாங்கள் இருப்பதாகக் கூறி வருத்தம் தெரிவித்து அவரிடம் மன்னிப்பையும் கேட்டுக்கொள்ள. தங்களின் மகளுக்கு ஆறு மாதத்திற்குள் திருமணம் முடிக்க வேண்டும் என்பதால் தாங்கள் வேறிடம் பார்த்துக் கொள்வதாக அவர்களே கூற. பெரும் நிம்மதியுடன் நன்றி கூறி அலைபேசியை வைத்தவருக்குப் பெரும் நிம்மதியாக இருந்தது.
மறுநாள் காலையில் அவரவர் வீடு வந்து சேர்ந்தார்கள் நண்பர்கள் இருவரும். அகிலனின் வீட்டில் ஒற்றை மகன் திரும்பி வந்ததே நிம்மதியாக இருக்க. வேறு எதுவும் அவனிடம் கேட்டுக் கொள்ளாமல் அமைதியாகவே கழிந்தது அவர்களுக்கு. அகிலனுக்கும் பெரும் நிம்மதி அவனின் தொலைபேசியை எடுத்துப் பார்க்க அவனை வெகுவான வார்த்தைகளில் திட்டி ராதிகாவிடமிருந்து ஒரு பெரிய மெசேஜ் மற்றும் அருவாள், செருப்பு கொண்ட இமேஜும் வந்திருந்தது. அந்தப் படங்களைப் பார்த்தவனுக்கு முதலில் கோபம் வந்தாலும் பின்பு சிரிப்பே வந்தது. தான் செய்ததற்கு படத்தில் ஆவது இதைப் பெற்றுக் கொள்வோம் என நினைத்தவன் எப்படியோ குடும்பம் உடையாமல் தான் தப்பிவிட்டதாகவே நினைத்து நிம்மதி மூச்சு விட்டுக் கொண்டான்.
யாழினி கல்லூரிக்குச் சென்றிருக்க அவளுக்கு அண்ணன் இப்படி வீட்டை விட்டுச் சென்றதே தெரியாமல் இருந்தது. அவளுக்குத் தெரியாமல் பார்த்துக் கொண்டார் திலோத்தமை.
நேராக வந்தவன் அன்னையைச் சென்று அணைக்க எதுவும் எதிர் வினையாற்றாமல் அமைதியாக அமர்ந்திருந்தவரை பார்த்தவன் "அம்மா ப்ளீஸ் மன்னிச்சுக்கோங்க. எனக்கு வேற வழி தெரியல…"
"அப்போ உன்னோட வாழ்க்கையில நான் எந்த முடிவும் எடுக்கக் கூடாதா…?" எனக் கேட்ட அன்னையிடம்
"தாராளமா எடுங்க. ஆனா இப்ப வேண்டாம்னு தான் சொல்கிறேன். எனக்கு ஒரு ரெண்டு வருஷம் டைம் கொடுங்க…"
"ஏன்? ரெண்டு வருஷத்துல என்ன மாறிடும் அப்படி…?" என்ற அன்னையின் கேள்விக்குப் பதில் கூறாமல் :என் மனசு மாறும் என்று நினைக்கிறேன்.' என மனதோடு நினைத்துக் கொண்டவன்.
"அம்மா ப்ளீஸ்."என அவர் கைகளைப் பிடிக்க. பெருமூச்செறிந்தவர் அமைதியாகி விட.
"இரண்டு வருஷம் மட்டும் டைம் கொடுங்க. அதுக்குப் பிறகு உங்க விருப்பப்படி நான் நடக்கிறேன்." என்றவனை தீர்க்கமாகப் பார்த்தவர்.
"என் விருப்பப்படி.?" என என் என்பதை அழுத்திக் கேட்க.
"ஆமா உங்க விருப்பப்படி தான்." என்றான் அவனும் சற்று அழுத்தியே. "சரி இந்த உறுதி எனக்குக் கொடுக்கிற அப்படின்னா இரண்டு வருடம் உனக்காக நானும் அமைதியா இருக்கேன்." என்றபடி எழுந்து சென்றார் வேலைகளைப் பார்ப்பதற்கு...
எப்படியோ தன் அன்னையை சமாளித்து விட்ட திருப்தியோடு தன் தந்தையிடமும் மன்னிப்பை பெற்று. தன் அறைக்குள் சென்றான் ராகவ்.
அன்னையின் உறுதியை காப்பாற்றுவான் இவன். பொறுத்திருந்து பார்ப்போம் நாமும்.
Last edited: