செம்பருத்தி பூ - கதைத்திரி

Selvi_Saran · Apr 21, 2025

ஹாய் நண்பர்களே, நான் செல்வி சரண். இன்று செம்பருத்தி பூ நாவல் மூலமாக உங்களை சந்திக்க வந்துள்ளேன்.

Selvi_Saran · Apr 21, 2025

செம்பருத்தி பூ 1

''அம்மா '' என்று அழைத்து கொண்டே வந்தாள் நம் கதையின் நாயகி விதுஷிகா. "என்ன விது" என்றார் வாணலியில் கிச்சடியைக் கிண்டிக் கொண்டிருந்த கீதா, விதுஷியின் தாய்.

"வருண் போன தடவை வரும் போது, ஒரு புத்தகத்தை வைத்து விட்டுப் போய் விட்டானாம் அம்மா. அதை கூரியரில் அனுப்ப வேண்டுமாம்" என்றாள் விது.

திரும்பி மகளை பார்த்தார் அவர். இன்னும் சற்று நேரம் அவள் முகத்தைப் பார்த்து கொண்டிருக்க வேண்டும் போல் இருந்தது அவருக்கு. அப்படி ஒரு களையான முகம், பால் போன்ற நிறம், மெலிவும் இல்லாமல் குண்டு என்று சொல்லவும் முடியாத அளவான உடலமைப்பு. எதிலும் ஒரு நிதானம் இருக்கும் அவள் செயல்களில்.

"அப்பா வெளியில் ஒரு வேலையாகக் காலையிலேயே போய் விட்டார்" என்றார் கீதா.

"இன்றைக்கே அனுப்ப வேண்டும் என்றானம்மா. நான் வேண்டுமானால் போய் வரட்டுமா?" தயக்கத்துடன் தான் கேட்டாள்.

ஏனெனில் விதுவைப் பெண் பார்க்க மாலை மாப்பிள்ளை வீட்டார் வருகிறார்கள். உடனே கீதாவுக்குக் கோபம் வந்து விட்டது. கிச்சடியை அடுப்பில் இருந்து இறக்கி "டங்" என்ற சத்தத்துடன் அடுப்பு மேடையில் வைத்தவர் மகளின் புறம் திரும்பினார்.

"என்ன நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறான் உன் தம்பி. அவனுக்கு ஒரு ஃபோனைப் போடு" என்றார் அதே கோபத்தோடு. தம்பிக்கு அழைப்பு விடுத்து அன்னையிடம் போனைக் கொடுத்தாள்.

அழைப்பு விடுத்து அந்தப் புறம் எடுக்கப் பட்டதும் "என்னடா நீ? தேவையான புத்தகத்தைக் கையோடு கொண்டு போகத் தெரியதா?" என்றார். இதையும் செல்ல சலிப்பாகத் தான் கேட்டார்.

அவனோ "சாரி ஹனி, இந்த முறை மட்டும் ஹெல்ப் பண்ணு. இனி உன் மகன் மிகவும் கவனமாக இருப்பேன். ப்ளீஸ் ப்ளீஸ் ஹனி" என்று கொஞ்சினான் வருண்குமார்.

"ம்ம் சரி கண்ணா. ஆனால் அக்காவை பகலில் வெயிலில் அனுப்ப வேண்டுமடா. அது தான் யோசித்தேன். சரி நான் அதை பார்த்து கொள்கிறேன். நீ சாப்பிட்டாயா வரு?" என்று அவனுடன் அளவளாவ ஆரம்பித்து விட்டார்.

விது தான் இருவரையும் கோபத்துடன் நோக்கக் கொண்டிருந்தாள். சாவகாசமாக பேசி முடித்து இவள் புறம் திரும்பியவர், சட்டென்று முகத்தை மாற்றக் கெத்தாக வைத்து கொண்டு "என்ன டி?" என்றார்.

"இதைத் தானே நானும் கூறினேன். அவன் மட்டும் என்னம்மா ஸ்பெஷல்".

"நீ கோபப்பட்டால் பக்கத்தில் இருப்பதால் உடனே சமாதான படுத்தி விடுவேன். அவன் ஹாஸ்டலில் தனியாக இருக்கிறான். அதனால் தான் அவனிடம் கோபம் கொள்ளவில்லை விது."

"சரிம்மா நான் கூரியர் ஆபீஸ் போய் வரட்டுமா" என்றாள் மீண்டும்.

"வேறு வழி? சாப்பிட்டுக் கிளம்பு. நான் கொஞ்சம் மார்க்கெட் போக வேண்டும்."

பூபதிராஜ், லட்சுமி தம்பதிகளுக்கு இரு பிள்ளைகள், விதுஷிகா 23, வருண் குமார் 19. தந்தை வங்கி மேலாளர், தாய் குடும்பத் தலைவி. விதுஷிகா தந்தையைப் பின்பற்றி ஐபிபிஎஸ் தேர்வு எழுதி, இரண்டு வருடங்களாக தூத்துக்குடியில் இருக்கும் ஒரு தேசிய வங்கியில், வேலை பார்த்து வருகிறாள். தம்பி சென்னையில் ஒரு பொறியியல் கல்லூரியில், ரோபோடிக் இன்ஜினியரிங் இரண்டாம் வருடம் படித்து கொண்டிருக்கிறான்.

கடந்த 6 மாதங்களுக்கு முன்பு மகளுக்கு மாப்பிள்ளை பார்க்க ஆரம்பித்து, இப்போது தான் ரயில்வேயில் கிளெர்க்காக இருக்கும் சுகுமாரைத் தேர்ந்தெடுத்து, இன்று பெண் பார்க்கும் வைபவம் வைத்துள்ளனர். விதுஷிகாவைப் பொறுத்த வரை, தந்தை தாய் தம்பி தான் அவள் உலகம், நண்பர்கள் எல்லாம். அதற்காக யாருடனும் பழகாதவள் இல்லை. பள்ளி, கல்லூரித் தோழிகள் சிலர் இப்போது வரை தொடர்பில் இருக்கின்றனர் தான். ஆனால் அவளுக்கென்று உயிர்த்தோழி என்று, தனிப்பட்டவர்கள் யாரும் அவளுக்குத் தேவைப்படவில்லை. நண்பர்களுடன் பேசும் விசயங்கள் எதைப் பற்றியும், வீட்டினருடன் பேசும் சுதந்திரம் அவளுக்கு இருந்தது.

இவர்கள் குடும்பம் நவீன கூட்டுக்குடும்ப வகையைச் சேர்ந்தவர்கள். தூத்துக்குடியைப் பூர்வீகமாகக் கொண்டவர்கள். பூபதிராஜின் தந்தை சேர்வராயன், தாய் ராஜம்மாள். இவர்களுக்கு இரு மகன்களும், ஒரு மகளும் அவரவர் குடும்பத்துடன் ஒரே தெருவில் அடுத்தடுத்த வீடுகளில் இருக்கின்றனர்.

பூபதிராஜின் அண்ணன் தங்கராஜ் உப்பளம் குத்தகைக்கு எடுத்து நடத்தி வருகிறார், தங்கை வசந்தாவின் கணவர் புகழ்பெற்ற ஜவுளிக்கடை ஒன்றை நடத்தி வருகிறார். சேர்வராயன் தம்பதிகள் குத்தகைக்கு நிலங்களை எடுத்து விவசாயம் செய்து, அதில் வந்த வருமானத்தில், மூன்று பிள்ளைகளுக்கும் அந்தக் காலத்திலேயே ஆண், பெண் வித்தியாசம் இல்லாமல், ஒன்று போல் நிலம் வாங்கி வீடுகட்டிக் கொடுத்தார்கள். தங்கள் கடமைகளை முடித்து, கடந்த இரு வருடங்களில் ஒருவர் பின் ஒருவராக இறைவனடி சேர்ந்து விட்டனர்.

அடுத்த வீடுகளில் இருந்தாலும் ஒருவர் வீட்டில் சின்ன சந்தோஷமோ, கஷ்டமோ எதுவாக இருந்தாலும் ஒருவரை ஒருவர் விட்டுக் கொடுப்பதில்லை. வாரம் ஒரு முறை ஞாயிறுகளில், மதிய உணவுக்கு யாராவது ஒருவர் வீட்டில் தான் அனைவரும் இருப்பார்கள். இவர்கள் பிள்ளைகளும் ஒருவருக்கு ஒருவர், இது வரை ஒற்றுமையாக தான் இருந்து வருகின்றனர்.

விதுஷிகாவின் பெரியப்பாவுக்கு இரு பெண்கள் கீர்த்திகா, பிரியா. கீர்த்திகாவுக்குத் திருமணம் முடிந்து மதுரையில், கணவர் மற்றும் ஒரு வயது குழந்தையுடன் வசித்து வருகிறாள். பிரியா இப்போது தான் பொறியியல் இறுதி வருடம் படித்து வருகிறாள்.

அத்தை வசந்தாவுக்கு இரு ஆண் பிள்ளைகள் தர்ஷன், ராகவன். தர்ஷன் தந்தையுடன் தொழிலில் இறங்கி, காலத்திற்கேற்ற மாற்றங்களை ஏற்படுத்தித் தொழில் முன்னேற்றத்தில் உறுதுணையாக இருக்கிறான். ராகவன் வருண்குமாருடன் ஒரே கல்லூரியில் ஒரே பிரிவில் படிக்கிறான்.

விதுஷியைத் தனியாக வெளியில், அதுவும் இன்று அனுப்ப விருப்பம் இல்லாத கீதா, பிரியாவை துணைக்கு அழைத்து செல்லும் படி கூறினார்.

தாயின் மனநிலையைப் புரிந்து கொண்டு, உடனே பிரியாவுக்கு போன் செய்தாள் விதுஷி. தேர்வுக்குப் படிக்க விடுமுறையில் இருந்தாள் ப்ரியா.

விதுவின் எண்ணைப் பார்த்ததும் உற்சாகமாக "என்ன கல்யாணப் பொண்ணு காலையிலேயே என்னோட நியாபகம்? நியாயமாக அத்தான் நியாபகம் தானே வர வேண்டும்?" என்றாள்.

முகம் லேசாகச் சிவந்தாலும் "நான் உனக்கு அக்கா டி. இப்படிக் கிண்டல் செய்யக் கூடாது" என்றாள் விது.

"அதெல்லாம் செய்யலாம். என்ன விஷயம் அக்கா? அதை முதலில் சொல்லு"

"வெளியில் ஒரு வேலை பிரீ. என்னுடன் வருகிறாயா? ஐஸ் கிரீம் வாங்கித் தருகிறேன்."

"ம்ம்ம்" என்று யோசனை செய்த பிரியா, "சரி இடத்தைச் சொல். வரலாமா வேண்டாமா என்று யோசிக்கிறேன்" கெத்தாகப் பேசினாள்.

மனதுக்குள் இந்த அம்மாவால் தான் இவளிடம் கெஞ்ச வேண்டி உள்ளது. இவளைப் பிறகு பார்த்துக் கொள்ளலாம். இப்போது காரியம் நடக்க வேண்டும் என்று, பெரிய மூச்சை எடுத்துத் தன்னை அமைதிப் படுத்திக் கொள்ள முயற்சி செய்தாள் விதுஷி.

"கூரியர் ஆபீஸ் போக வேண்டும் ப்ரீ செல்லம்."

"அக்கா.... ஆ"

காதைக் குடைந்து கொண்டே "ஏன் டி கத்துற?" எரிச்சலில் விது.

"நீ ஒரு கல்யாணப் பொண்ணு. பார்லர், பொட்டிக் இந்த மாதிரி இடங்களுக்கு என்னைக் கூப்பிட்டால் ஒரு நியாயம் இருக்கும். நீ எங்க அதுக்கு சரிப்பட்டு வரப் போற?."

வருணின் தேர்வைப் பற்றிக் கூறி, அந்தப் புத்தகத்தை அனுப்ப வேண்டிய அவசியத்தையும் கூறி, கிட்டத்தட்டக் கெஞ்சி அவளை வரவழைத்து, இருவருமாக வீட்டை விட்டு ஸ்கூட்டியில் வெளியேறிய போது ஒரு மணி நேரம் கடந்திருந்தது.

வழக்கம் போல் வீட்டை விட்டுச் சற்று தூரம் சென்றதுமே, சில நாள்களாக ஏற்படும் உணர்வு இன்றும் வந்தது. வண்டியை நிறுத்தி விட்டுத் திரும்பிப் பார்த்தாள். யாரும் இல்லை, சாலையில் சந்தேகப் படுமாறு எந்த வாகனமும் செல்லவும் இல்லை. ஆனால் சில மாதங்களுக்கு முன்பு நடந்த நிகழ்வும், அதைத் தொடர்ந்த இன்றைய உறுத்தலும் தொடர் கதையானது.

வண்டி நிறுத்த பட்டதும் பின்னால் இருந்த பிரியா "என்ன அக்கா?" என்றாள்.

"யாரோ அழைத்தாற் போல் இருந்தது" முணுமுணுத்தவாறு மீண்டும் வண்டியை கிளப்பினாள் விது.

கூரியர் ஆபீஸ் போய் புத்தகத்தை அனுப்பி விட்டு, ஐஸ்கிரீம் பார்லர் போய் வசதியான இடம் பார்த்து அமர்ந்தனர் சகோதரிகள். சிரித்துக் கதைகள் பேசிக் கொண்டு இருந்தாலும், விதுவின் பார்வை எதையோ அலசி கொண்டே இருந்தது.

"என்ன அக்கா? யாரைத் தேடுகிறாய்?" என்று கேட்டு விட்டாள் பிரியா.

"யாரோ தெரிந்தவர் போல் இருந்தது"

அந்நேரம் அவளுடைய அலைபேசி அழைத்தது. வருண் தான் பேசினான்.

"அக்கா எங்கே இருக்கிறாய்?"

"நானும் பிரீயும் கூரியர் ஆபீஸ் போயிட்டு, அப்படியே ஐஸ்கிரீம் சாப்பிட வந்தோம் வருண்"

"அக்கா.....?".

"என்ன டா? சொல்லு".

"இன்னைக்கு நீ மாப்பிள்ளையிடம் பேசி விட்டு, உனக்குப் பிடித்திருந்தால் மட்டும் தான் சம்மதம் சொல்ல வேண்டும். அப்பாவுக்காக, அம்மாவுக்காக என்று எந்த முடிவும் எடுக்க கூடாது. சரியா?".

தம்பியின் அக்கறையில் மனம் நெகிழ்ந்தாள் விதுஷி. ஆனால் வெளியில் அதை மறைத்து "என்னடா, பெரிய மனுஷன் போல் பேசுற!" என்றாள் விளையாட்டாக.

"அக்கா, செமஸ்டர் எக்ஸாமுக்கு படிக்க லீவு விட்டிருக்காங்க. இல்லா விட்டால் நான் இந்த நேரத்தில் உன் கூட இருந்து, அங்கே உன் முகம் பார்த்தே சொல்லிவிடுவேன். உனக்கு பிடிச்சிருக்கா இல்லையா என்று. அதனால் தான் உன்னிடம் சொல்லுகிறேன்."

"சரிடா, சரிடா பெரிய மனுசா. கண்டிப்பா சொல்லுகிறேன். சரி தானா?"

"சரிக்கா. அந்த பிஓடி நம்பரை அனுப்பு"

"ம்ம்" என்று காலை கட் செய்தாள் விதுஷி.

பிரியா விதுஷியிடம் "அக்கா வா பார்லர் போகலாம்."

"எதுக்குடி?"

"ம்ம். எனக்கு பேசியல் செய்யத் தான்"

"வா அக்கா. சித்தியிடம் காலையிலேயே பேசி விட்டேன். உனக்கும் செய்து தான் கூட்டி வரச் சொன்னார்கள்"

"அம்மா என்னிடம் எதுவும் சொல்லவில்லையே"

"நேற்று சொன்னதற்கு நீ வேண்டாம் என்றாயாம். அது தான் என்னிடம் இன்று தான் சொன்னார்கள். ப்ளீஸ் அக்கா"

இருவரும் பார்லருக்குள் நுழைந்தார்கள். உண்மையில் பிரியா புருவம் திருத்த மட்டும் தான் இங்கு வந்தாள். விதுஷிக்காக மட்டுமே இங்கு வந்துள்ளனர். விதுஷியை உள்ளே அனுப்பி விட்டு, வெளியில் காத்திருப்புப் பகுதியில் அமர்ந்திருந்தாள் பிரியா. அவர்கள் ஒரு காம்ப்ளெக்ஸில் இருக்கும் பார்லருக்குத் தான் வந்திருந்தார்கள். அப்போது அங்கு வந்த ஒரு நடுத்தர வயது ஆண், அவர்கள் வந்த ஸ்கூட்டி நம்பரைக் கூறி, அது பிற வண்டிகளை எடுக்க முடியாமல் சிரமம் ஏற்படுத்துவதாகவும் கூறி, அதைச் சற்றுத் தள்ளி நிறுத்துமாறு கேட்டார்.

பிரியா கீழே சென்று வண்டியைப் பார்த்தாள். அது அவர்கள் நிறுத்திய மாதிரி இல்லாமல், குறுக்காக நின்று கொண்டிருந்தது. அவளுக்குச் சற்று குழப்பம் ஏற்பட்டது. ஆனால் யாரிடம் சென்று கேட்பது என்று தெரியாமல், வண்டியைச் சிறிது போராட்டத்திற்குப் பிறகு சரியாக நிறுத்தி விட்டு, மீண்டும் சென்று இரண்டாம் தளத்தில் இருந்த பார்லர் பகுதியில் அமர்ந்தாள்.

வெகுநேரம் ஆகி விட்டது, விதுஷி இன்னும் வர வில்லை. ரிஷப்ஷன் பகுதிக்குச் சென்று இன்னும் எவ்வளவு நேரம் ஆகும் என்று கேட்டாள். அவள் சொன்ன பதிலில் பிரியாவுக்கு மயக்கம் வரும் போல் ஆகி விட்டது.

தொடரும்….

இந்த நாவல் பிரதிலிபியில் முடிவுற்ற நாவல். தளத்தில் முதல் முறை பதிவு செய்கிறேன். படித்து விட்டு தங்கள் கருத்துகளை தெரிவியுங்கள் பிரெண்ட்ஸ்…

Selvi_Saran · Apr 22, 2025

செம்பருத்தி பூ 2

தலை கனமாக இருந்தது விதுஷிகாவுக்கு, கண்களைத் திறக்கவே முடியவில்லை. சிறிது நேர முயற்சிக்குப் பிறகு கண் இமைகளை மெதுவாகத் திறந்தாள். பார்வை மங்கலாக எதுவும் தெரியவில்லை, சுற்று புறம் புரியாமல், சூழ்நிலை புரியாமல் மூளை மந்தமாக இருந்தது.

படுத்திருந்தவள் எழுந்து கொள்ள முயன்றாள். உடல் எங்கோ பறப்பது போல் இருந்தது. உடலையும், மூளையையும் திடப்படுத்த முயன்றவாறு எழுந்து அமர்ந்தாள். அந்த அறை அவளுக்குப் புதிது. அறைக்கதவு பூட்டப்பட்டிருந்தது.

ஆனால் அவளுக்குத் தற்போது உடல் உபாதைகளைத் தீர்க்க வேண்டி இருந்தது. அறைக்குள் இருந்த பாத்ரூமிற்குள் சென்று, முகத்தை நீர் விட்டு நன்றாக அடித்துக் கழுவினாள். மூளை கொஞ்சம் சுறுசுறுப்பு அடைந்தது. கடைசியாக பியூட்டி பார்லரில் நடந்ததை நினைத்துப் பார்க்க ஆரம்பித்தாள்.

பார்லரில் முதலில் பிரியாவும், விதுஷிகாவும் தங்கள் தேவைகளை ரிசப்சனில் கூறி விட்டு அமர்ந்திருந்தனர்.

பார்லர் பெண் ஒருத்தி பிரியாவிடம், "மேடம், உங்களுக்கு த்ரெட்டிங் மட்டும் என்பதால் நீங்கள் முதலில் வாருங்கள்" என்று அழைத்தாள்.

"அக்கா, நான்போய் விட்டு வருகிறேன்" என்று விதுஷியிடம் கூறி விட்டுத் தன் மொபைல், பர்ஸை அவளிடம் கொடுத்து விட்டு உள்ளே சென்றாள்.

சற்று நேரத்தில் பிரியா வெளியே வரவும், விதுஷியை உள்ளே அழைத்துச் சென்றனர். அப்போது விதுவை, உள்ளேயே பக்கவாட்டில் இருந்த இன்னொரு காத்திருப்பு அறையில் அமருமாறு சொன்னாள், அந்தப் பெண்.

"பிரியாவுக்கு முடித்த உடன் எனக்குரிய நேரம் என்று சொன்னீர்களே?" என்றாள் விதுஷி.

"ஆமாம் மேடம், ஆனால் உள்ளே இருக்கும் கஸ்டமர் சற்று நேரத்தை இழுத்தடிக்கிறார். அவர்களை அனுப்பி விட்டால், உங்களுக்குரிய சேவையில் இடையூறு இல்லாமல் இருக்கும். அதனால் தான் மேடம்" என்று விட்டு ஒரு கிளாஸ் பழச்சாற்றை அவளுக்குக் கொடுத்தாள்.

அதைக் குடித்த பின்பு சற்று நேரத்தில், அவளே மீண்டும் விதுஷியிடம் வந்தாள்.

"மேடம், உங்களுடன் வந்த பெண் காம்ப்ளக்ஸ் வாசலுக்கு உங்களை வர சொல்லி, ரிசப்ஷன்க்கு சொல்லி இருக்கிறார்கள்"

"அவள் ஏன் கீழே சென்றாள்?"

"தெரியவில்லை மேடம். வேண்டுமானால் ரிஷப்ஷனில் கேட்டு பாருங்கள்".

விதுஷி ரிஷப்ஷனில் கேட்கும் அளவு பொறுமை இல்லாமல், அங்கிருந்து வெளியேறி, கீழே செல்வதற்காக படி இருக்கும் பகுதி நோக்கி செல்ல ஆரம்பித்தாள். அப்போது மேலே ஏறி வந்து கொண்டிருந்த ஒரு பெண் அவளிடம்,

"இங்கே பொட்டிக் எந்த பக்கம் இருக்கிறது?" என்று கேட்டார்.

அவள் வழி சொல்வதற்காக திரும்பிய போது, அவள் பின்புறம் இருந்து அவள் முகத்தில் ஒரு துணி அழுத்த பட்டது. அவ்வளவு தான் அவள் நினைவில் உள்ளது.

இது யாருடைய வேலையாக இருக்கும்? இந்த கேள்வி தோன்றிய உடனேயே அவள் மனதில் ஒரு முகம் தோன்றி உடல் வெளிப்படையாக நடுங்க தொடங்கியது.

வேகமாக அந்த அறையின் கதவை திறந்து பார்த்தாள். கதவு உடனே திறந்து கொண்டது. அந்த அறையின் வாயிலில் இருந்து வெளியில் பார்த்தாள். அது ஒரு நவீன மாடலில் கட்டப்பட்டிருந்த வீடு. ஆனால் வீடு அளவில் சிறியதே. இவள் இருந்தது மாடியில். கீழே எட்டி பார்த்தாள். பேச்சுக் குரல் மட்டும் கேட்டது, ஆனால் யாரும் கண்களுக்கு தெரியவில்லை.

"திருப்பள்ளி எழுச்சி முடிந்ததா?" பின்புறம் கேட்ட குரலில் அதிர்ந்து திரும்பினாள். சர்வமும் ஒடுங்கி, மீண்டும் ஒரு மயக்கம் வந்ததைப் போல் தள்ளாடினாள்.

பிரியா ரிஸப்ஷனை அணுகி, அங்கிருந்த பெண்ணிடம் விதுஷிகாவுக்கு ஃபேசியல் முடிய இன்னும் எவ்வளவு நேரம் ஆகும் என்று கேட்டாள். அவள் இன்டர்காமில் உள்ளே உள்ள அறைக்கு அழைத்து விவரம் கேட்டாள்.

"மேடம், உங்களுடன் வந்தவர்கள் நீங்கள் கீழே சென்று அழைத்த போதே சென்று விட்டார்கள். இன்னும் திரும்பி வரவில்லை"

பிரியாவுக்கு பதட்டமாகி விட்டது. "நான் எப்போது ஃபோன் செய்தேன்?"

"மேடம் நீங்கள் தான் மேடம், என் அக்கா விதுஷிகா உள்ளே இருக்கிறாள். அவளை காம்ப்ளக்ஸ் வாசலுக்கு வரச் சொல்லச் சொன்னீர்கள். பெயர் கூட பிரியா என்றீர்களே?"

"சரி அப்படியே என்றாலும் நான் தனியே இங்கே வந்து அமர்ந்து அரைமணி நேரம் ஆகி விட்டது. நீங்கள் ஏன் அவளுடைய ஃபேசியலுக்காக அவளை அழைக்கவில்லை?"

"நீங்கள் தனியே வந்து அமர்ந்திருப்பதை பார்த்து, அவர்களுக்கு ஏதும் அவசர வேலையாக போய் இருப்பார்கள், அவர்கள் வருவதற்காக நீங்கள் வெயிட் செய்வதாக நினைத்து விட்டோம் மேடம்" என்றாள் அந்தப் பெண் மிகவும் பயத்தோடு.

பிரியா கத்திப் பேசியதால், பார்லர் உள்ளே வேலை செய்பவர்களும் அவளிடம் வந்து விளக்கம் கொடுத்தனர். ஆனால் அந்த விளக்கத்தால் அவளுக்குத் தான் எந்த பயனும் இல்லை. இப்போது விதுஷியை எங்கே? அவளுக்கு என்ன ஆயிற்று?

அவள் இப்படிப் பொறுப்பில்லாமல் தன்னை இங்கே விட்டு விட்டு வீட்டிற்குச் செல்ல ஒரு சதவீதம் கூட வாய்ப்பே இல்லை.

ஆனால் அவளுக்கு வேறு வழி இல்லை. இப்போது வீட்டிற்குத் தெரியப்படுத்த வேண்டும். ஏனெனில் விதுஷி உள்ளே செல்லும் போது அவளுடைய ஃபோன், ஹாண்ட்பாக் போன்றவற் பிரியாவிடம் தான் கொடுத்து விட்டு சென்றிருந்தாள்.

வீட்டுப் பெரியவர்களிடம் சொல்லப் பயமாக இருந்தது. அவள் நினைவுக்கு உடனே வந்தவன், அவளுடைய அத்தான் தர்ஷன் தான். இருவருக்குமிடையில் சொல்லப்படாத நேசம் ஒன்று உள்ளது. இருவருக்கும் ஒருவர் உணர்வு மற்றவர்க்கு சொல்லாமலேயே தெரியும். அதனால் தான் எந்த ஒரு இக்கட்டிலும் அவளுக்கு மனக்கண் முன் தோன்றுவது அவன் தான்.

தர்ஷனுக்கு ஃபோன் செய்தாள். ரிங் சென்று அவன் அழைப்பை ஏற்றதும், "அத்தான்" என்றாள் அழுகுரலில்.

"என்னம்மா? என்ன ப்ரீ? அழுகிறாயா?" என்றான் தர்ஷன் பதட்டத்துடன்.

தேம்பலுக்கிடையே அவள் விசயத்தைச் சொன்னதும், "நீ அங்கேயே இரு. நான் வந்து விடுகிறேன். அது வரை அமைதியாக அங்கேயே அமர்ந்திரு" என்று விட்டு அழைப்பைத் துண்டித்தான்.

கீதாவுக்கு கால் செய்தான் தர்ஷன். சாதாரணமாக விசாரிப்பது போல் அவர் எங்கே இருக்கிறார் என்று கேட்டு, விதுஷியைப் பற்றியும் விசாரித்தான். அவர் மார்க்கெட் போய்விட்டு வீட்டிற்கு வந்து விட்டதாகவும், விதுஷி ப்ரியாவோடு பார்லர் சென்று விட்டு இன்னும் வரவில்லை என்றும் தெரிவித்தார்.

உடனே காரை எடுத்து கொண்டு, பிரியா கூறிய அந்த காம்ப்ளக்ஸை நோக்கி சென்றான்.

பிரியாவைப் பார்த்து நடந்ததை விசாரித்து, பார்லரிலும் விசாரித்து பார்த்தான். ஆனால் அங்கே உருப்படியான விஷயம் எதுவும் கிடைக்கவில்லை. தந்தைக்கு அழைத்து விஷயத்தைக் கூறினான். அவர் மூலமாக கீதாவுக்கும், பூபதிக்கும் விஷயம் தெரிவிக்கப்பட்டது. குடும்பத்தில் அனைவரும் விதுஷியின் வீட்டில் கூடினர்.

தர்ஷன் பிரியாவை அழைத்துக் கொண்டு, அந்த காம்ப்ளக்சில் இருந்த நிர்வாக அறைக்குச் சென்று பார்த்தான். அவர்களின் உதவியுடன் சிசிடிவி காட்சிகளைப் பார்க்கத் தொடங்கினான். ப்ரியாவை வீட்டிற்கு செல்லுமாறு கூறினான். ஆனால் அவள் மறுத்து விட்டாள்.

சற்று நேரத்தில் பூபதிராஜ், தங்கராஜ், தர்ஷனின் தந்தை சேகர் மூவரும் அங்கு வந்தனர். சிசிடிவி காட்சியில் விதுஷி பார்லரில் இருந்து வெளியில் வருவது தெரிந்தது. ஆனால் அதற்கு பிறகு அவள் அந்த காம்ப்ளக்சில் இருந்து வெளியில் வந்ததற்கான எந்த வீடியோவும் இல்லை. அந்த தளத்தில் இருந்த அனைத்து கேமரா பதிவுகளையும் பார்த்து விட்டனர். இதற்கிடையில் மாப்பிள்ளை வீட்டினரிடம் இருந்தும் பூபதிக்கு போன் அழைப்பு வர தொடங்கியது.

பூபதிராஜ் மகளை தொலைத்த கவலையுடன் இந்த கவலையும் சேர நிற்க முடியாமல் தள்ளாடினார். அவரை அங்கிருந்த இருக்கையில் அமர செய்த தர்ஷன் அவரிடம் இருந்து போனை வாங்கி, பூபதிராஜிற்கு திடீரென்று உடல் நலம் சரியில்லையெனவும், அதனால் இன்று அவர்கள் வர வேண்டாம் என்றும் கூறி, மன்னிப்பும் கேட்டு கொண்டு காலை கட் செய்தான்.

இதற்குப் பின் என்ன? இந்த எண்ணத்துடன் ஒருவர் முகத்தை ஒருவர் பார்த்து கொண்டனர்.

சேகர் "நாம் இனி செய்வதற்கு ஒன்றும் இல்லை. இனி போலீஸ் உதவியைத் தான் நாட முடியும். இப்போதே நேரம் பிற்பகலைத் தாண்டி விட்டது. இனியும் நேரத்தைக் கடத்த வேண்டாம்" என்றார்.

தங்கராஜ் "மாப்பிள்ளை சொல்வது தான்டா எனக்கும் சரியாகப்படுகிறது" என்றார் தம்பியிடம்.

பூபதி அது வரை திடமாக இருந்தவர் திடீரென்று குலுங்கி அழத் தொடங்கினார். மற்ற அனைவரும் அவரைத் தேற்றி போலீஸ் ஸ்டேஷன் அழைத்துச் சென்றார்கள்.

வீட்டில் கீதாவை மற்ற பெண்கள் அனைவரும், சமாதானப் படுத்த முயன்று தோற்று கொண்டிருந்தனர். ஏனெனில் விதுஷி அவர்கள் அனைவருக்குமே செல்லமான பெண். அத்தனை அமைதி வெளியில், வீட்டிலோ அதற்கு எதிராக அவ்வளவு கலகலப்பான குணமுள்ளவள். அவளுடன் நெருங்கிப் பழகியவர்களுக்கு மட்டுமே அவள் சுபாவம் தெரியும்.

தர்ஷன் "பிரியாவும் தங்களுடன் போலீஸ் ஸ்டேஷன் வர வேண்டும், ஏனெனில் அவள் தான் விதுஷியுடன் இருந்தாள்" என்றான். அதனால் அவளும் அவர்களுடன் சென்றாள்.

இன்ஸ்பெக்டர் முன் அனைவரும் நின்றிருந்தனர். தர்ஷன் நடந்த நிகழ்வைப் பற்றி கூறினான். பூபதி கண்ணீரை கட்டுப்படுத்திய முகத்துடனும், பிரியா அழுது கொண்டும் இருந்தார்கள்.

இன்ஸ்பெக்டர் பிரியாவிடம் தேவையான கேள்விகளை கேட்டுப் பதில்களைப் பெற்றுக் கொண்டார். பின்பு நிமிர்ந்து அவர்கள் அனைவரையும் பார்த்தார்.

ஒரு பெருமூச்சுடன் "சார், கேட்கிறேன் என்று தவறாக நினைக்க வேண்டாம். இந்தக் கல்யாணத்தில் உங்கள் பெண்ணுக்குச் சம்மதமா?" என்றார்.

பூபதி "சார், என் பெண் விருப்பத்திற்கு மாறாக, எங்கள் குடும்பத்தில் யாரும் நடந்து கொள்ளவே மாட்டோம். அவள் சரி என்ற பிறகு தான், இன்றைக்கு மாப்பிள்ளை வீட்டாரை வரக் கூறினோம். அதுவும் இல்லாமல் என் பெண் மிகவும் நேர்மையானவள் சார். பிடிக்கவில்லை என்றால், முகத்திற்கு நேராகக் கூறி விடுவாளே தவிர, இப்படி ஓடி ஒளிபவள் இல்லை" என்று கூறும் போதே அவருக்குக் கண்ணீர் வந்து விட்டது.

இன்ஸ்பெக்டர் "சரி சார், இப்படிக் கேள்வி கேட்பது என்னுடைய கடமை. நீங்கள் சற்று நேரம் வெளியே காத்திருங்கள்" என்றார்.

பிரியாவை, சேகர் அவருடைய காரில் டிரைவருடன் வீட்டிற்கு அனுப்பி வைத்தார். கீதாவும், தர்ஷனுக்கு அழைத்து கேட்டுக் கொண்டே இருந்தார். வருணும், ராகவனும் சென்னையில் இருந்து விமானத்தில் கிளம்பி வந்து விட்டனர்.

இவர்கள் இங்கே காத்துக் கொண்டிருக்கும் போது உள்ளே இன்ஸ்பெக்டருக்கு ஒரு போன் வந்தது. அவர் மிகுந்த பணிவுடன், அந்த பக்கம் சொல்வதை சிரத்தையாகக் கேட்டுக் கொண்டார். பின்பு வெளியில் பெண்ணின் நிலைமையைப் பற்றி கவலையில் இருப்பவர்களை நினைத்து, அவருக்கு ஒரு பெருமூச்சு வந்தது. இருந்தும் இந்த விஷயத்தில், அவரால் இவர்களுக்கு இனி, எந்த உதவியும் கிடைக்க போவதில்லை. ஆனால் அவருக்கு இடப்பட்டக் கட்டளைக்கு இணங்க அவர் செயலாற்ற வேண்டும்.

கான்ஸ்டபிளைக் கூப்பிட்டுத் தர்ஷனை அழைத்து வரும் படி கூறினார். அவன் வந்ததும், "உங்கள் வீட்டுப் பெரியவர்களை வீட்டிற்கு அனுப்பி விடுங்கள் சார். நாம் சில இடங்களுக்குப் போக வேண்டி இருக்கும்" என்றார்.

அவனும் இங்கேயே இருக்கிறோம் என்ற தந்தையையும், மாமன் மார்களையும் வற்புறுத்தி வீட்டிற்கு அனுப்பி வைத்து விட்டு, இன்ஸ்பெக்டர் உடன் கிளம்பினான்.

தன் முன் நின்றவனை முகத்தில் கேள்வி, பயம், அதிர்ச்சி, கோபம் என்று எல்லா உணர்ச்சிகளையும் காட்டி வெறித்து நோக்கிக் கொண்டிருந்தாள், விதுஷிகா.

அவள் பார்வையை அலட்சியமாக எதிர் கொண்டான், அவன் "அரிமா துரை".

- தொடரும்..

Selvi_Saran · Apr 23, 2025

செம்பருத்தி பூ 3

திருநெல்வேலியில் கணபதி குரூப்ஸ் என்றால் தெரியாதவர்கள் இருக்க முடியாது. நூற்பு ஆலைகள்(ஸ்பின்னிங் மில்ஸ்), கலை மற்றும் அறிவியல் கல்லூரி, பொறியியல் கல்லூரி, பாலிடெக்னிக் கல்லூரி, பேருந்துகள், பல தொழிற்சாலைகள், ஹோட்டல்கள் இன்னும் பல துறைகளில் அவர்களின் பெயர் தான் முதன்மையானது. இதன் நிறுவனர் தான் கணபதி, மனைவி இந்திராணி. கணபதியின் சிறு வயதில் அவருடைய சொந்த உழைப்பில் மட்டுமே சிறு அளவில் ஆரம்பித்த தொழில் விரிவடைந்து, தற்போது மூன்றாவது தலைமுறை அவருடைய பேரன் அரிமா துரை கடந்த ஒன்பது வருடங்களில் பல துறைகளிலும் விரிவடைய செய்துள்ளான். கணபதி தம்பதிகளுக்கு இரண்டு பிள்ளைகள். முதல் மகன் நாச்சியப்பன், இவர் மனைவி லட்சுமி. அடுத்து பெண் சரஸ்வதி, இவர் கணவர் சேகர்.

கணபதி தன் பிள்ளைகள் இருவரையும், தன்னுடன் தான் ஒரே குடும்பமாக வைத்திருக்கிறார். நாச்சியப்பனுக்கு காயத்ரி, அரிமா துரை என இரு பிள்ளைகள். காயத்ரியை மதுரையில் மணம் முடித்து கொடுத்துள்ளனர். சரஸ்வதி சேகர் தம்பதிக்கு இரு மகள்கள், தன்ஷிகா மற்றும் அனுஷா. இருவரும் படிப்பை முடித்து விட்டு வீட்டில் தான் இருக்கின்றனர்.

அரிமா துரை வயது 29, மாநிறம், உயரம் 6 அடிக்கும் மேல், ஆனால் அவன் உருவத்தை பார்த்த யாரும் சற்று மிரண்டு தான் போவார்கள். திருமலை தூண் (திருமலை நாயக்கர் மஹாலில் இருக்கும் தூண்) என்பார் அவன் தாத்தா கணபதி. அப்படி ஒரு ஓங்கு தாங்கான உடலமைப்பு. அதில் கணபதிக்கு அப்படி ஒரு பெருமை. எங்கேயும் யாரும் அவனை எதிர்த்து ஒரு சொல் சொல்ல யோசிப்பார்கள், ஏனெனில் அவன் கோபக்காரன் மட்டுமல்லாமல், சட்டென கை நீட்டி விடுபவனும் கூட. வீட்டினர் கூட அவனுடன் நினைத்ததை உடனே பேசி விட முடியாது. குடும்ப நிகழ்வுகளை பற்றி என்றால் அவன் தாய் லக்ஷ்மியோ, பாட்டி இந்திராணியோ தான் பேச முடியும், அவர்களிடம் மட்டுமே அவன் சற்று இளக்கம் காட்டி பேசுவான். வீட்டிலேயே இருந்தாலும் தன் அத்தை மகள்களிடம் கூட தேவைக்கு மட்டுமே அளவான பேச்சு இருக்கும்.

அரிமா துரையின் அத்தை சரஸ்வதிக்கு, தன் இரு மகள்களில் ஒருவரை அவனுக்கு மணம் முடித்து விட வேண்டும் என்ற ஆசை உள்ளது. ஏனெனில் கணபதி, கூட்டுக் குடும்பமாகவே இருந்தாலும் சரஸ்வதியின் கணவர் சேகரை கணபதி குழுமத் தொழில்களில் தலையிடுவதை விரும்புவதில்லை. அவருக்குத் தனியாக, ஆலைகள் நிறுவி, அதை சரஸ்வதியின் பெயரில் பதிவு செய்து கொடுத்துள்ளார். இது போக பல சொத்துக்களையும் சரஸ்வதியின் பெயரில் வாங்கி கொடுத்துள்ளார். இன்னும் ஒரு குடும்பமாகவே இருந்தாலும், தீபாவளி, பொங்கல், சரஸ்வதி மற்றும் அவர் மகள்களின் பிறந்த நாள், இதைப்போல் சுப தினங்களில் நகைகள், விலை உயர்ந்த பரிசுகள் எல்லாம் கணபதி, நாச்சியப்பன், அரிமா துரை மூவரிடம் இருந்தும் அவர்களுக்கு கணக்கில்லாமல் கிடைக்கும்.

இருந்தும் சரஸ்வதிக்கு ஒருவித பய உணர்வு இருந்து கொண்டு தான் இருக்கிறது. அரிமா துரைக்கு வெளியில் இருந்து பெண் எடுத்தால், இப்போது போல் தன்னால் இந்த வீட்டில் நிரந்தரமாக தங்க முடியாது என்று, அவர் மனதில் எப்போதும் எண்ணம் உண்டு. அதனால் அவர் தன் அன்னையிடம், அவர் மூத்த மகள் தன்ஷிகாவை அரிமாவுக்கு கொடுக்க வேண்டும் என்று கேட்டு கொண்டிருப்பார். இந்திராணிக்கும் மகளின் ஆசையில் தவறு இருப்பது போல் தெரியவில்லை. அதனால் அவரும் சரஸ்வதியின் எண்ணத்தை மாற்ற முயலவில்லை. ஆனால் இருவரும் மறந்தது அரிமா துரையின் மனதை, விருப்பத்தை.

அன்று அரிமா துரையின் பிறந்த நாள். நெல்லையின் பெருமையான நெல்லையப்பர் கோவிலில் சிறப்பு பூஜை, அன்னதானம் போன்றவை அவனுடைய ஒவ்வொரு பிறந்த நாளின் போதும் நடைபெறும். நாச்சியப்பன் தான் கோவில் தலைவர் பொறுப்பில் இருக்கிறார். ஆனாலும் அரிமா துரை அப்பாவின் பொறுப்புகளில் முடிந்த வரை உறுதுணையாக இருக்கிறான்.

கணபதி இல்லத்தில் காலை உணவுக்கு அனைவரும் டைனிங் டேபிளில் அமர்ந்திருந்தனர். அது ஒரு அரண்மனை போன்ற தோற்றமுடைய வீடு. வெளியில் இருந்து பார்ப்பதற்கு பழமையும், கம்பீரமுமாக இருக்கும் மூன்று தளங்களையுடைய நவீன வசதிகளை கொண்ட வீடு அது.

மாடிப்படியில் இருந்து இறங்கி வந்து கொண்டிருந்தான் அரிமா துரை. பார்ப்பதற்கு அரசன் போன்ற கம்பீரமான தோற்றத்தில் இருந்தான், வேஷ்டியை ஒரு கையிலும், செல்போனை ஒரு காதில் வைத்து கொண்டு நடந்து வந்தவனை குடும்பம் மொத்தமும் மெய் மறந்து பார்த்து கொண்டிருந்தது. தன்ஷிகா, அனுஷாவை பற்றி சொல்லவே வேண்டாம், இமைக்கவும் மறந்து போய் பார்த்தவாறே இருந்தனர்.

வந்தவன் நேராக கணபதியிடம், "தாத்தா, நீங்களும் பாட்டியும் என்னை ஆசீர்வாதம் பண்ணுங்க" என்றான்.

கணபதி "ராணி, இங்கே வா" என்றார். ஆம், கணபதி தன் மனைவியை ராணி என்றே அழைப்பார்.

இருவரும் சேர்ந்து நிற்கவும், அரிமா அவர்கள் காலில் விழுந்து வணங்கினான். லட்சுமி பூஜை அறைக்கு சென்று திருநீறு கிண்ணத்தை கொண்டு வந்து மாமனார், மாமியாரிடம் நீட்டினார். கணபதி ஆசீர்வாதம் செய்து, அவனுக்கு திருநீறு பூசி விட்டார். அதை தொடர்ந்து அனைவரும் அவனுக்கு வாழ்த்து தெரிவித்தனர். அனைவருக்கும் சிறு தலை அசைப்பும், ஒரு வார்த்தை நன்றியும் மட்டுமே கூறினான். லட்சுமிக்கு சிறு பெருமூச்சு வெளிப்பட்டது. ஏனெனில் அவரிடமும் அவன் அதே தலை அசைப்பை மட்டுமே கொடுத்தான்.

தன்ஷிகா "என்ன அனு, இந்த அத்தான், வாழ்த்து கூறினால் கூட சிரிக்கவில்லை. இப்படி இருந்தால் எப்படி எங்கள் கல்யாணம் நடக்கும்?" என்று முணுமுணுத்தாள் அனுஷாவிடம்.

அனுஷா "அக்கா, உன்னால் முடியா விட்டால் என்னிடம் விட்டு விடு. நான் அத்தானை கட்டிக் கொள்கிறேன்". என்றாள்.

"ம்க்கும், அதற்கு வேறு ஆளைப் பார். அத்தான் எனக்குத் தான்".

"நீயே வைத்துக் கொள். அதைப்பற்றி எனக்கு கவலை இல்லை. ஆனால் நம் இருவருக்கும் இல்லாமல் போய் விட கூடாது. அதை மட்டும் கவனித்துக் கொள்."

"சரி அனு. இனி பார் என்னுடைய செயல்திறனை".

"பார்ப்போம்".

உணவு முடிந்ததும் அனைவரும் கோவிலுக்கு கிளம்பினர். அரிமாவின் காரில் தாத்தா, பாட்டியை அழைத்து சென்றான். சரஸ்வதி, சேகர், தன்ஷிகா, அனுஷா ஒரு காரில் ஏறிக் கொண்டனர். நாச்சியப்பன், லட்சுமி தம்பதி தனி காரில் சென்றனர். கோவிலில் இவர்கள் குடும்பத்திற்கு சிறப்பான வரவேற்பு கோவில் நிர்வாகத்தால் ஏற்பாடு செய்யப்பட்டிருந்தது.

முதலில் நெல்லையப்பர் காந்திமதி அம்பாள் சன்னதிக்கு சென்று, ஏற்கனவே ஏற்பாடு செய்திருந்த சிறப்பு பூஜையில் அனைவரும் கலந்து கொண்டனர். அன்று முகூர்த்த நாள் வேறு. எனவே கோவிலில் கூட்டம் சற்று அதிகமாகவே இருந்தது.

பூஜை முடிந்து அவர்கள் அரிமாவிற்கு மரியாதை செய்து மாலை அணிவித்தனர். அந்த நேரத்தில் தான் அரிமா துரை அவளை பார்த்தான். பார்த்ததும் உலகம் மறந்தது அவனுக்கு. பால் போன்ற நிறம், மாசு மருவற்ற ஒளி பொருந்திய முகம். அதிலும் அவள் கண்கள், அந்த கண்களை விட்டு அவனால் பார்வையை அகற்ற முடியவில்லை. ஆம், அவள் விதுஷிகா தான்.

அன்று அவள் உடன் பணிபுரியும் தோழி ஒருத்தியின் திருமணம். அன்று ஞாயிற்றுக்கிழமை வேறு, அதனால் அவள் வங்கியில் அனைவரும் மினி வேன் ஒன்றில் தூத்துக்குடியில் இருந்து திருநெல்வேலி வந்திருந்தனர். திருமணம் முடிந்ததும் மணமக்கள் மற்றும் அவர்கள் வீட்டார்கள் மண்டபத்திற்கு சென்று விட்டனர். விதுஷி மற்றும் அவளுடன் வந்தவர்கள் நெல்லையப்பரை தரிசிக்க சென்றனர்.

விதுஷி அன்று பச்சை வண்ண பட்டுப்புடவையில், குடை ஜிமிக்கி, கழுத்தை ஒட்டிய மரகதக்கல் பதித்த அட்டிகை, மல்லிகைப்பூ சூடி தேவதை போல் இருந்தாள். அவள் பால் வண்ண மேனிக்கு அன்று அந்த அலங்காரம் மிகப் பொருத்தமாக இருந்தது. அரிமா தான் அவளை பார்த்தான், அவள் அவனை கவனிக்க கூட இல்லை. அவள் தன் உடன் பணிபுரியும் மற்றொரு தோழியிடம் பேசிக் கொண்டிருந்தாள்.

அரிமாவின் குடும்பம் கருவறை மண்டபத்தில் இருந்து வெளியேறினர். அரிமா மனமே இல்லாமல் தான் அங்கிருந்து சென்றான். அதன் பிறகு மற்ற பக்தர்களோடு விதுஷியும், அவளோடு உடன் வந்தவர்களும் சுவாமியை வணங்கி விட்டு கோவில் உட்பிரகாரத்திற்குள் நடக்கத் தொடங்கினார்கள்.

கோவில் வெளிப்பிரகாரத்தில் நாச்சியப்பன், அரிமா துரை மற்றும் கோவில் நிர்வாகிகள் சிலர் பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள். இந்திராணி, குடும்பத்தில் பெண்கள் அனைவருடனும் அன்னதான மண்டபத்திற்கு சென்று விட்டார். சேகர் அவருக்கு மில்லில் வேலை இருப்பதால், பிறகு வருவதாக கூறி சென்று விட்டார். கணபதி கோவில் அலுவலக அறைக்குச் சென்று அவர் வயதினர் சிலருடன் பேசிக் கொண்டிருந்தார். கோவில் வெளிப் பிரகாரத்தில் ஒரு தூணில், கோவில் யானை கட்டப்பட்டிருந்தது.

அப்போது கோவில் செயலாளர் அரிமாவிடம், "தம்பி, பிறந்த நாள் அன்று கஜேந்திரனிடம் (யானையின் பெயர்) ஆசீர்வாதம் வாங்கி கொள்ளுங்கள்" என்றார்.

நாச்சியப்பனும், "ஆமாம் அரி, காலையிலேயே தாத்தா உன்னை கஜேந்திரனிடம் கூட்டிப்போக சொன்னார்." என்றார்.

அரிமா "சரிப்பா" என்று கஜேந்திரனிடம் சென்றான்.

அவன் யானை முன் குனிந்து ஆசீர்வாதம் வாங்கும் போது தான், விதுஷி அரிமாவை முதன் முதலில் பார்த்தாள். பார்த்ததும் அவளுக்கு தோன்றியது, இவனுக்கும் யானைக்கும் எந்த வித்தியாசமும் இல்லை என்பது தான். ஏனெனில் அரிமாவிற்கும், கஜேந்திரனிற்கும் கம்பீரத்தில் எந்த வித்தியாசமும் அவளுக்குத் தெரியவில்லை. அவர்கள் அதற்குள் யானையை சமீபித்திருந்தார்கள்.

விதுஷியின் தோழி ராதா அவளிடம், "வா விது யானையிடம் ஆசீர்வாதம் வாங்கலாம்" என்றாள்.

"எனக்கு பயமாக இருக்கிறது" விதுஷி.

அரிமா இப்போது மீண்டும் விதுஷியை கண்டான். இவர்கள் அருகில் சென்று மற்றவர் கவனத்தை கவராதது போல் நின்று, விதுஷியின் பேச்சை கேட்கத் தொடங்கினான்.

ராதா "பயப்படாதே விது, இத்தனை பேர் இருக்கிறோம் இல்லையா. இன்னும் கொஞ்சம் பக்கத்தில் சென்று பார்க்கலாம், வா" என்றாள்.

விதுஷி, "வேண்டாம் ராது, நீ போ. நான் இங்கேயே நின்று நீ ஆசீர்வாதம் வாங்குவதை பார்க்கிறேன்".

அரிமா மனதில் இவள் உருவத்தில் தான் பெரிய பெண் போல இருக்கிறாள். கஜேந்திரனுக்கு அருகில் செல்லக் கூட பயமா? என்று நினைத்து சிரித்துக் கொண்டான். அவனுக்குத் தன்னை நினைத்தே வியப்பாக இருந்தது. இது வரை எந்த பெண்ணையும் தேவைக்கு அதிகமாக ஒரு நொடி கூட பார்த்ததில்லை. இப்போது இவள் குரல் கேட்க, இப்படி மற்றவர் பார்வை படாமல் அவள் அருகில் நிற்க துடிப்பது, டீன் ஏஜ் பையன் போல நடந்து கொள்வது அவனுக்கே வியப்பாக இருந்தது.

அவளைத் தன் கை வளைவில் நிறுத்தி கஜேந்திரனிடம் சென்று ஆசீர்வாதம் வாங்கும் வேகம் எழுந்தது. இதற்குப் போய் பயப்படலாமா? அதுவும் நான் அருகில் இருக்கும் போது? என்று கேட்கத் தோன்றியது. இந்த எண்ணம் தோன்றியதும் அவனுக்கு அதிர்ச்சியாகி விட்டது. அவள் யாரோ, தான் யாரோ அவளுடன் சேர்ந்து ஆசீர்வாதமா? இதற்கு என்ன அர்த்தம்? ஒரு அர்த்தம் தான் இருக்க முடியும். அவள் அவனுடையவள் என்பது தான் அது.

ராதா விதூஷிகா வரவில்லை என்றதும், தான் மட்டும் சென்று கஜேந்திரனிடம் ஆசீர்வாதம் பெற்றுக் கொண்டாள். அப்போது நாச்சியப்பன் அன்னதானம் தொடங்கி வைக்க அரிமாவை அழைத்தார். இப்போது அவன் சென்று விட்டால் விதுவைப் பற்றி எப்படி தெரிந்து கொள்வது? அதுவும் அவள் கோவிலை விட்டு சென்று விட்டால் என்ன செய்வது? என்று யோசித்தான்.

அவன் அதிர்ஷ்டத்திற்கு அவன் நண்பன் வெற்றிவேல், அங்கே அப்போது இவர்களை நோக்கி வந்து கொண்டிருந்தான். அவன் தான் அரிமாவின் பிஏவும் கூட.

தந்தையிடம் "அப்பா, நீங்கள் மண்டபத்திற்கு நடந்து கொண்டிருங்கள். வெற்றியிடம் சில வேலைகளை கூறிவிட்டு, இப்போது வந்து விடுகிறேன்" என்றான்.

அவரும் "சரி தம்பி, சீக்கிரம் வா" என்று விட்டு சென்று விட்டார்.

வெற்றியை சற்றுத் தள்ளி அழைத்து சென்றான் அரிமா.

வெற்றி "என்னடா, என்ன விஷயம்?"

அரிமா "...." பதிலற்று அமைதியாக இருந்தான்.

வெற்றி "அரிமா நீயா இது? நீ இப்படி தயங்கி இப்போது தான் பார்க்கிறேன். என்னடா விஷயம்?".

"இல்லை வெற்றி, இது வேலை பற்றி இல்லை. அதனால் தான் தயங்குகிறேன்."

"எதுவாக இருந்தாலும் சொல்லு அரி. நாம் பார்த்துக் கொள்ளலாம்" என்றான் நண்பனுக்கு நம்பிக்கை கொடுக்கும் விதமாக.

அவன் சொன்னதும் இப்போது பேச்சிழந்து நிற்பது வெற்றியின் முறையானது.

தொடரும்…

Selvi_Saran · Apr 24, 2025

செம்பருத்தி பூ 4

கணபதி குடும்பத்தினர் அனைவரும் நெல்லையப்பர் கோவிலின் அன்னதான கூடத்தில் இருந்தனர். அரிமா துரை கையால் அன்னதானம் தொடங்கி வைக்கப்பட்டது. சற்று நேரம் நின்று விட்டு, வீட்டுப் பெண்கள், கணபதி ஆகியோரை காரில் வீட்டிற்கு அனுப்பி வைத்து விட்டார் நாச்சியப்பன்.

அரிமாவின் போன் அடித்தது. சற்றுத் தள்ளி வந்து எடுத்துப் பார்த்தான். வெற்றிவேல் தான் அழைத்தான். சிலமணி நேரத்திற்கு முன் நண்பன் சொன்ன வேலையை வெற்றிகரமாக நிறைவேற்றி விட்டான் அவன். அந்த தகவலை கூறவே இப்போது அழைத்தது.

சற்றுமுன் அரிமா வெற்றியிடம் விதுஷியை சுட்டிக் காட்டி "அந்தப் பெண்ணை பற்றிய தகவல்கள் வேண்டும்'' என்றான்.

வெற்றி திகைத்துப் போய் அப்படியே நின்று விட்டான்.

அரிமா "வெற்றி, வெற்றி" என்று இருமுறை அழைத்த பிறகு தான் வெற்றிவேல் சிலைக்கு உயிர் வந்தது.

வெற்றி "என்ன டா சொல்ற? இது வரை நாம நிறைய கிரிமினல் வேலை எல்லாம் செஞ்சிருக்கோம் டா. ஆனா இது, அந்த கேட்டகரில வராது மச்சான்" என்றான் அழுகுரலில்.

அரிமா "அவளை எனக்கு பிடிச்சிருக்கு வெற்றி" என்றான் ஆழ்ந்த குரலில்.

அவனின் அந்த வார்த்தைக்கு பிறகு வெற்றி வேறு எதைப் பற்றியும் யோசிக்கவில்லை. "நீ சொல்லிட்டல்ல, இதுக்கு அப்புறம் தங்கச்சிய பத்தி நீ கவலை படாத. நா பாத்துக்குறேன்" என்றான்.

அரிமா சென்றதும், வெற்றி விதுஷிகாவை பின் தொடர்ந்து சென்றான். விதுஷிகா, அவளுடன் வந்தவர்கள் அனைவரும் கோவிலை சுற்றி பார்த்து விட்டு, திருமண மண்டபத்திற்கு சென்று மதிய உணவை முடித்து விட்டு, வேனில் தூத்துக்குடி கிளம்பினர்.

வெற்றி விசாரித்ததில், மணப்பெண் உடன் வங்கியில் வேலை செய்பவள் தான் விதுஷிகா என்பது தெரிந்து விட்டது. அதன் பின் வங்கிக் கிளையை தெரிந்து கொண்டு, தூத்துக்குடியில் அந்த ஏரியாவில் அவனுக்கு தெரிந்தவர்கள் மூலமாக விசாரித்தான். விதுஷிகா தூத்துக்குடியில் அவள் வீட்டிற்கு சென்று சேரும் ஒரு மணி நேரத்திற்குள்ளாகவே, அவளைப் பற்றிய தகவல்கள் அனைத்தும் வெற்றியின் கைக்கு வந்து சேர்ந்து விட்டது.

வெற்றி கூறிய தகவல்களை கேட்டுக் கொண்டான் அரிமா.

"நாளைக்கு தூத்துக்குடி போகனும் டா" என்றான் அரிமா.

"நாளைக்கு போர்டு மீட்டிங் இருக்கிறதுடா" என்றான் வெற்றி.

"மாலையில் தான்டா போகணும். அவள் பாங்கில் இருந்து கிளம்பும் நேரத்தை கேட்டு வை"

"மச்சான், சூப்பர் டா" வெற்றி சந்தோசமாக கூறித் தன் வேலையை பார்க்க சென்றான்.

அடுத்த நாள் காலை விதுஷிகாவுக்கு எப்போதும் போல் பொழுது விடிந்தது. அன்று அவளுடைய வாழ்வை மாற்றப் போகிறவனை சந்திக்கப் போகிறோம் என்று தெரியாமலே, காலை வேலைகளை செய்தாள். காலை எழுந்ததும் யோகா செய்தாள், தந்தையுடன் சேர்ந்து நியூஸ் பேப்பர் வாசித்து, அதிலிருக்கும் எகனாமிக் செய்திகளை அவருடன் விவாதித்தாள்.

பின் குளித்து, தாயுடன் பேசி சிரித்து, சாப்பிட்டு அலுவலகம் கிளம்பினாள். பூபதிராஜ் அவருடைய பைக்கிலும், விதுஷி அவளுடைய ஸ்கூட்டியிலும் சென்றனர். திங்கள் கிழமை என்பதால் பேங்க் வழக்கம் போல் பரபரப்பாக இருந்தது, வேலை முடிய வழக்கம் போல் ஐந்தரை மணிக்கு, அந்த வளாகத்தை விட்டு வெளியேறினாள்.

அவள் ஸ்கூட்டி அருகில் வந்து, தன்னுடைய ஹாண்ட்பாகில் இருக்கும் சாவியைத் தேடினாள். அப்போது அவளுக்குப் பின்னால் ஒரு குரல் கேட்டது.

"விதுஷிகா"

அந்த குரலில் இருந்த ஆளுமையிலும், ஆண்மையிலும் விதுஷி சற்று திடுக்கிட்டுத் திரும்பினாள். இது....? இவர்....? அவள் சற்று யோசித்ததுமே அவளுக்கு அவனை நியாபகம் வந்து விட்டது. நேற்று கோவிலில் யானையிடம் ஆசீர்வாதம் வாங்கியவன். ஆனால் தன்னிடம் இவனுக்கு என்ன வேலை? அதிலும் தன் பெயர் கூட இவனுக்கு தெரிந்திருக்கிறது. எப்படி? அவள் முகத்தில் குழப்ப ரேகைகளை கண்டான் அரிமா.

"என் பெயர் அரிமா துரை". என்றான்.

அவள் இபோதும் எதுவும் பேசவில்லை. அமைதியாகவே நின்றாள்.

"விதுஷிகா?" என்றான் அரிமா கேள்வியாக.

அவளுக்கு அவன் உருவமும், குரலுமே சற்று மிரட்சியைக் கொடுத்து விட்டது. தன்னை நினைத்தே வெட்கியவளாக, "சொல்லுங்க சார், என்ன விஷயம்? என்னை உங்களுக்கு எப்படித் தெரியும்? என்றாள் முடிந்த வரை நிதானமாக.

அவளை அவதானித்த படியே," எனக்கு உன்னிடம் ஒரு பத்து நிமிடங்கள் பேச வேண்டும்" என்றான்.

"உங்களை எனக்குத் தெரியாது. நான் ஏன் உங்களுடன் பேச வேண்டும்? நான் கிளம்பப் போகிறேன்" என்றவாறு மீண்டும் பாகினுள் சாவியை தேடினாள்.

"இதையா தேடுகிறாய்?" என்றவாறு அவளுடைய ஸ்கூட்டி சாவியை அவள் முகத்திற்கு நேரே ஆட்டி காண்பித்தான். "நான் பேச நினைத்ததை, நீ கேட்காமல் இங்கிருந்து செல்ல முடியாது" என்றான் திமிராகவே.

அரிமா அவளிடம் இப்படி பேச நினைத்து வரவில்லை. ஆனால், அவள் அங்கிருந்து உடனே சென்று விட கூடாது என்று, மதியமே அவளுடைய ஸ்கூட்டி சாவியை கைப்பற்றி வைத்திருந்தான். ஆனால் இதுவரை மறுப்பையம், எதிர்ப்பையும் சந்திக்காதவனால், அவளுடைய சிறு மறுப்பை கூட பொறுக்க முடியாமல் அவனுடைய இயல்பான திமிர் வெளி வந்து விட்டது.

விதுஷிகா அவசரமாக யோசித்தாள். இப்போது அவள் இங்கிருந்து செல்ல வேண்டுமானால் அவளுடைய சாவி வேண்டும். அது கூட வேண்டாம், நடந்து சென்று விடலாம் என்றாலும், இந்த பீமசேனனை மீறி இங்கிருந்து செல்வது கடினம். ஏனெனில் அவளுடைய வங்கி, தனி காம்பௌண்டிற்குள் அமைந்திருந்தது. செக்யூரிட்டி கூட இப்போது வாசலில் இல்லை, வங்கி பூட்டப் போகும் நேரம் என்பதால் அவர் மேனேஜருடன் சேர்ந்து, லாக்கர் அறையை பூட்டுவதற்கு உதவிக் கொண்டிருப்பார். அதனால் அவன் என்ன சொல்ல வருகிறான் என்று கேட்டு விட முடிவு செய்தாள்.

"சொல்லுங்கள், என்ன பேச வேண்டும்? எதுவாக இருந்தாலும் என்னை நீ, வா என்று மரியாதை இல்லாமல் பேசாதீர்கள்" என்றாள் விதுஷி.

"அதை இப்படி நடு வழியில் நின்று கொண்டு பேச முடியாது. எதிரில் இருக்கும் காபி ஷாப்பில் அமர்ந்து பேசலாம். அடுத்த விஷயம் உன்னை, நீ என்று சொல்ல தான் என்னால் முடியும். அதை மாற்றிக் கொள்கிற விருப்பம் எனக்கில்லை. என்ன? போகலாமா?"

முகம் கடுகடுக்க பதில் சொல்லாமல் முன்னால் திரும்பி நடந்தாள், விதுஷி. அவனும் தோளை குலுக்கி விட்டு அவள் பின்னால் சென்றான். ஒரு டேபிளில் இருவரும் அமர்ந்தனர்.

"காபி ஓர் டீ?" என்று கேட்டான் அரிமா.

"நான் எதுவும் குடிக்க வரவில்லை"

அவள் பேசவே இல்லாதது போல பாவித்து, வெயிட்டரை அழைத்து இரண்டு காபிக்குச் சொன்னான்.

பின் அவள் விழிகளை நேராக சந்தித்து, "எனக்கு உன்னைப் பிடித்திருக்கிறது விது. உன்னை திருமணம் செய்து கொள்ள ஆசைப் படுகிறேன்" என்றான் அரிமா ஆழ்ந்த குரலில்.

விதுஷி சற்று நேரம் பேச்சு வராமல், மூளை மரத்துப் போய் அமர்ந்திருந்தாள். அவள் சுதாரிக்க சற்று அவகாசம் கொடுத்து, அரிமா அமைதியாக அவள் முகத்தையே பார்த்தவாறு அமர்ந்திருந்தான். அவள் அசைவதாகக் காணோம். அதற்குள் வெயிட்டர் வந்து காபி வைத்துவிட்டு சென்றார். அந்த அசைவில் தான் விதுஷி தெளிந்தாள்.

ஒரு பெரிய மூச்சை எடுத்துவிட்டு பேச ஆரம்பித்தாள். "நான்.."

அவள் தொடங்குமுன் அரிமா, "வேண்டாம், முதலில் காபியை குடி. அப்புறம் பேசலாம்" என்று தடுத்தான்.

காபி காலியாகும் வரை இருவரும் எதுவும் பேசிக் கொள்ளவில்லை. பின்பும் அரிமாவே தொடங்கினான்.

"நான் என்னைப் பற்றி கூறி முடித்த பிறகு, உன் பதிலை சொல்" என்று தொடங்கி தன்னுடைய குடும்பம், தொழில்கள், தன் குணம், விருப்பு வெறுப்பு, இத்தனை நாள் பெண்களிடம் விருப்பமற்று இருந்தது எல்லாவற்றையும் கூறி, அவளைப் பார்த்து பிடித்தது, விசாரித்தது எல்லாம் கூறி முடித்தான்.

அவன் பேசும்போதே விதுஷியின் மூளை அவசர ஆலோசனை நடத்தியது. அவளுக்கு கணபதி குரூப்ஸ் அதன் செல்வாக்கு எல்லாமே நன்றாகவே தெரியும். அவள் பாங்கில் வேலை செய்வதால் பெரிய நிறுவனங்கள் அவற்றின் பங்குகள் எல்லாமே அவளுக்கு அத்துப்படி. அப்படிப் பார்த்தால், கணபதி குரூப்ஸ் தென்னிந்தியாவின் முதல் ஐந்து நிறுவனங்களில் ஒன்று. அதற்கு ஒற்றை வாரிசு என்றால் இவனை எதிர்ப்பது அவளால், அவள் குடும்பத்தால் நினைத்துக் கூட பார்க்க முடியாத ஒன்று. ஆனால் இவன் உடல்மொழி, உருவம், நிறம், குரல் முக்கியமாக அவனுடைய கர்வம், திமிர், கோபம் எதுவும் அவள் மென்மையான குணத்திற்கு சற்றும் பொருந்தாது. அவளைப் பொறுத்தவரை திருமணம் என்பது, ஒத்த குணங்களையுடைய இருவர் வாழ்க்கை முழுக்க ஒன்றாக பயணம் செய்வது தான். இதில் இவளும் அரிமாவும், வெவ்வேறு துருவங்கள்.

இவனிடம் அவளுடைய சிறு மறுப்பு ஏற்படுத்திய மாற்றத்தை நேரிலேயே இப்போது தான் கண்டாள். பேச மறுத்து விடுவாள் என்ற சந்தேகித்ததற்கே சாவியை கைப்பற்றி வைத்திருக்கிறான். இவனிடம், இவனையே மறுத்தால், நிச்சயம் இங்கிருந்து தான் உருப்படியாக வீட்டிற்கு செல்ல முடியாது என்பது அவளுக்கு புரிந்தது.

எனவே "எனக்கு இப்போது திருமணத்தைப் பற்றிய எண்ணமே இல்லை'' என்றாள் விதுஷிகா.

"ஏன்?" ஒற்றை வார்த்தை கூர்மையாக வந்தது அரிமாவிடமிருந்து.

"இதுவரை திருமணத்தைப் பற்றி யோசித்தது இல்லை. வீட்டிலும் யாரும் அதைப்பற்றி பேசியதில்லை. அதனால் எனக்கும் தோன்றவில்லை."

"இருக்கட்டும். இப்போது தான் உனக்கு இருபத்து மூன்று ஆகிறதே. இது திருமணத்திற்கு பொருத்தமான வயது தான். யோசித்துப் பார்" என்றான் அதிகாரமாக.

விதுஷிகா மனதில் அவனை வறுத்து எடுத்தாள். இவனைப் போய் கஜேந்திரனை மாதிரி கம்பீரம் என்று நினைத்தேனே. ச்சை, இவன் ஒரு காண்டாமிருகம், அப்புறம்... இவனைத் திட்ட கூட ஒரு வார்த்தை அவசரத்திற்கு கிடைக்கவில்லையே…

"ம்க்கும்.." அரிமா சற்று செருமி அவளை நடப்புக்கு அழைத்தான்.

நல்லவேளை ஒருவர் மனதில் நினைப்பது இன்னொருவருக்கு தெரியாமல் இருப்பது எவ்வளவு நல்லது. முகத்தை சாதுவாக வைத்துக் கொண்டு "நான்.. நாளைக்கு பதில் சொல்லட்டுமா?" பணிவு போல் கேட்டாள்.

அரிமாவின் முகம் சற்றுத் தெளிந்தது. "சரி விது, நீ நாளைக்கே பதில் சொல்" என்றான் அவன்.

"என்னை விது என்று கூப்பிடாதீர்கள், ப்ளீஸ்."

"எனக்கு இப்போதைக்கு அப்படி கூப்பிடுவது தான் பிடிக்கிறது. கல்யாணத்திற்கு பிறகு உனக்கு பிடிக்கிற மாதிரி சொல். மாற்றிக் கொள்கிறேன்"

தன் பேச்சில் தன்னைத் தானே நொந்து கொண்டு அவனிடம் சொல்லிவிட்டு சாவியையும் வாங்கிக் கொண்டு கிளம்பி விட்டாள் விதுஷிகா.

செல்லும் அவளையே பார்த்துக் கொண்டு சற்றுநேரம் நின்று விட்டு தன்னுடைய காருக்கு சென்றான் அரிமா துரை. காரில் அமர்ந்து இங்கே நடப்பதை கவனித்துக் கொண்டிருந்தான் வெற்றி வேல்.

அரிமா காரில் ஏறியதும் வெற்றி "மச்சான், தங்கச்சி என்னடா சொல்லுச்சு?" என்றான்.

"அவள் நாளைக்கு பதில் சொல்லுகிறாளாம்டா மாப்பு" அரிமா நல்ல மனநிலையில் இருந்தால் தான் இப்படிப்பட்ட வார்த்தை எல்லாம் வரும்.

அவன் உற்சாகம் வெற்றிக்கும் தொற்றிக் கொண்டது. அவன் உடனே "நாளைக்கு தங்கச்சி நல்ல பதில் தான்டா சொல்லும். எனக்கு வைரமாளிகை ஹோட்டலில் ட்ரீட் வேணும் டா" என்றான்.

"அது என்ன டா நாளைக்கு, இப்போவே போகலாம்டா" என்றான் அரிமா.

வீட்டிற்கு சென்ற விதுஷிகா மிகுந்த மனஉளைச்சலில் இருந்தாள். கவனித்துக் கேட்ட தாயிடமும் தலைவலி என்று பொய் கூறி விட்டு, அறைக்குள் சென்று முடங்கிக் கொண்டாள்.

அவனை எப்படி சமாளிப்பது? வீட்டில் சொல்லி விடலாமா? அவனுடைய செல்வ நிலைக்கும், செல்வாக்கிற்கும் தன் குடும்பத்தின் அனுமதியோ, தன்னுடைய அனுமதியோ கூட அவனுக்குத் தேவைப் படாது. அதனால் வீட்டில் சொல்லுவதால் அவர்களையும் கவலைப்பட வைப்பதைத் தவிர வேறு ஒன்றும் நடக்காது. அதனால் வீட்டில் சொல்ல கூடாது என்று முடிவு செய்து கொண்டாள்.

நேர்மையாக இருந்தால், நிச்சயம் அவனிடம் இருந்து தப்ப முடியாது. பலவாறு யோசித்து அவனிடம் பொய் கூறினால் மட்டுமே, தன்னால் இந்த பிரச்சினையிலிருந்து வெளிவர முடியும் என்று தோன்றியது அவளுக்கு. என்ன சொல்வது? எப்படி சொல்வது? என்று யோசித்து முடிவு செய்த பிறகு நள்ளிரவுக்கு மேல் ஒரு வழியாக தூங்கத் தொடங்கினாள் விதுஷி.

- தொடரும்…

Selvi_Saran · Apr 24, 2025

செம்பருத்தி பூ 4

கணபதி குடும்பத்தினர் அனைவரும் நெல்லையப்பர் கோவிலின் அன்னதான கூடத்தில் இருந்தனர். அரிமா துரை கையால் அன்னதானம் தொடங்கி வைக்கப்பட்டது. சற்று நேரம் நின்று விட்டு, வீட்டுப் பெண்கள், கணபதி ஆகியோரை காரில் வீட்டிற்கு அனுப்பி வைத்து விட்டார் நாச்சியப்பன்.

அரிமாவின் போன் அடித்தது. சற்றுத் தள்ளி வந்து எடுத்துப் பார்த்தான். வெற்றிவேல் தான் அழைத்தான். சிலமணி நேரத்திற்கு முன் நண்பன் சொன்ன வேலையை வெற்றிகரமாக நிறைவேற்றி விட்டான் அவன். அந்த தகவலை கூறவே இப்போது அழைத்தது.

சற்றுமுன் அரிமா வெற்றியிடம் விதுஷியை சுட்டிக் காட்டி "அந்தப் பெண்ணை பற்றிய தகவல்கள் வேண்டும்'' என்றான்.

வெற்றி திகைத்துப் போய் அப்படியே நின்று விட்டான்.

அரிமா "வெற்றி, வெற்றி" என்று இருமுறை அழைத்த பிறகு தான் வெற்றிவேல் சிலைக்கு உயிர் வந்தது.

வெற்றி "என்ன டா சொல்ற? இது வரை நாம நிறைய கிரிமினல் வேலை எல்லாம் செஞ்சிருக்கோம் டா. ஆனா இது, அந்த கேட்டகரில வராது மச்சான்" என்றான் அழுகுரலில்.

அரிமா "அவளை எனக்கு பிடிச்சிருக்கு வெற்றி" என்றான் ஆழ்ந்த குரலில்.

அவனின் அந்த வார்த்தைக்கு பிறகு வெற்றி வேறு எதைப் பற்றியும் யோசிக்கவில்லை. "நீ சொல்லிட்டல்ல, இதுக்கு அப்புறம் தங்கச்சிய பத்தி நீ கவலை படாத. நா பாத்துக்குறேன்" என்றான்.

அரிமா சென்றதும், வெற்றி விதுஷிகாவை பின் தொடர்ந்து சென்றான். விதுஷிகா, அவளுடன் வந்தவர்கள் அனைவரும் கோவிலை சுற்றி பார்த்து விட்டு, திருமண மண்டபத்திற்கு சென்று மதிய உணவை முடித்து விட்டு, வேனில் தூத்துக்குடி கிளம்பினர்.

வெற்றி விசாரித்ததில், மணப்பெண் உடன் வங்கியில் வேலை செய்பவள் தான் விதுஷிகா என்பது தெரிந்து விட்டது. அதன் பின் வங்கிக் கிளையை தெரிந்து கொண்டு, தூத்துக்குடியில் அந்த ஏரியாவில் அவனுக்கு தெரிந்தவர்கள் மூலமாக விசாரித்தான். விதுஷிகா தூத்துக்குடியில் அவள் வீட்டிற்கு சென்று சேரும் ஒரு மணி நேரத்திற்குள்ளாகவே, அவளைப் பற்றிய தகவல்கள் அனைத்தும் வெற்றியின் கைக்கு வந்து சேர்ந்து விட்டது.

வெற்றி கூறிய தகவல்களை கேட்டுக் கொண்டான் அரிமா.

"நாளைக்கு தூத்துக்குடி போகனும் டா" என்றான் அரிமா.

"நாளைக்கு போர்டு மீட்டிங் இருக்கிறதுடா" என்றான் வெற்றி.

"மாலையில் தான்டா போகணும். அவள் பாங்கில் இருந்து கிளம்பும் நேரத்தை கேட்டு வை"

"மச்சான், சூப்பர் டா" வெற்றி சந்தோசமாக கூறித் தன் வேலையை பார்க்க சென்றான்.

அடுத்த நாள் காலை விதுஷிகாவுக்கு எப்போதும் போல் பொழுது விடிந்தது. அன்று அவளுடைய வாழ்வை மாற்றப் போகிறவனை சந்திக்கப் போகிறோம் என்று தெரியாமலே, காலை வேலைகளை செய்தாள். காலை எழுந்ததும் யோகா செய்தாள், தந்தையுடன் சேர்ந்து நியூஸ் பேப்பர் வாசித்து, அதிலிருக்கும் எகனாமிக் செய்திகளை அவருடன் விவாதித்தாள்.

பின் குளித்து, தாயுடன் பேசி சிரித்து, சாப்பிட்டு அலுவலகம் கிளம்பினாள். பூபதிராஜ் அவருடைய பைக்கிலும், விதுஷி அவளுடைய ஸ்கூட்டியிலும் சென்றனர். திங்கள் கிழமை என்பதால் பேங்க் வழக்கம் போல் பரபரப்பாக இருந்தது, வேலை முடிய வழக்கம் போல் ஐந்தரை மணிக்கு, அந்த வளாகத்தை விட்டு வெளியேறினாள்.

அவள் ஸ்கூட்டி அருகில் வந்து, தன்னுடைய ஹாண்ட்பாகில் இருக்கும் சாவியைத் தேடினாள். அப்போது அவளுக்குப் பின்னால் ஒரு குரல் கேட்டது.

"விதுஷிகா"

அந்த குரலில் இருந்த ஆளுமையிலும், ஆண்மையிலும் விதுஷி சற்று திடுக்கிட்டுத் திரும்பினாள். இது....? இவர்....? அவள் சற்று யோசித்ததுமே அவளுக்கு அவனை நியாபகம் வந்து விட்டது. நேற்று கோவிலில் யானையிடம் ஆசீர்வாதம் வாங்கியவன். ஆனால் தன்னிடம் இவனுக்கு என்ன வேலை? அதிலும் தன் பெயர் கூட இவனுக்கு தெரிந்திருக்கிறது. எப்படி? அவள் முகத்தில் குழப்ப ரேகைகளை கண்டான் அரிமா.

"என் பெயர் அரிமா துரை". என்றான்.

அவள் இபோதும் எதுவும் பேசவில்லை. அமைதியாகவே நின்றாள்.

"விதுஷிகா?" என்றான் அரிமா கேள்வியாக.

அவளுக்கு அவன் உருவமும், குரலுமே சற்று மிரட்சியைக் கொடுத்து விட்டது. தன்னை நினைத்தே வெட்கியவளாக, "சொல்லுங்க சார், என்ன விஷயம்? என்னை உங்களுக்கு எப்படித் தெரியும்? என்றாள் முடிந்த வரை நிதானமாக.

அவளை அவதானித்த படியே," எனக்கு உன்னிடம் ஒரு பத்து நிமிடங்கள் பேச வேண்டும்" என்றான்.

"உங்களை எனக்குத் தெரியாது. நான் ஏன் உங்களுடன் பேச வேண்டும்? நான் கிளம்பப் போகிறேன்" என்றவாறு மீண்டும் பாகினுள் சாவியை தேடினாள்.

"இதையா தேடுகிறாய்?" என்றவாறு அவளுடைய ஸ்கூட்டி சாவியை அவள் முகத்திற்கு நேரே ஆட்டி காண்பித்தான். "நான் பேச நினைத்ததை, நீ கேட்காமல் இங்கிருந்து செல்ல முடியாது" என்றான் திமிராகவே.

அரிமா அவளிடம் இப்படி பேச நினைத்து வரவில்லை. ஆனால், அவள் அங்கிருந்து உடனே சென்று விட கூடாது என்று, மதியமே அவளுடைய ஸ்கூட்டி சாவியை கைப்பற்றி வைத்திருந்தான். ஆனால் இதுவரை மறுப்பையம், எதிர்ப்பையும் சந்திக்காதவனால், அவளுடைய சிறு மறுப்பை கூட பொறுக்க முடியாமல் அவனுடைய இயல்பான திமிர் வெளி வந்து விட்டது.

விதுஷிகா அவசரமாக யோசித்தாள். இப்போது அவள் இங்கிருந்து செல்ல வேண்டுமானால் அவளுடைய சாவி வேண்டும். அது கூட வேண்டாம், நடந்து சென்று விடலாம் என்றாலும், இந்த பீமசேனனை மீறி இங்கிருந்து செல்வது கடினம். ஏனெனில் அவளுடைய வங்கி, தனி காம்பௌண்டிற்குள் அமைந்திருந்தது. செக்யூரிட்டி கூட இப்போது வாசலில் இல்லை, வங்கி பூட்டப் போகும் நேரம் என்பதால் அவர் மேனேஜருடன் சேர்ந்து, லாக்கர் அறையை பூட்டுவதற்கு உதவிக் கொண்டிருப்பார். அதனால் அவன் என்ன சொல்ல வருகிறான் என்று கேட்டு விட முடிவு செய்தாள்.

"சொல்லுங்கள், என்ன பேச வேண்டும்? எதுவாக இருந்தாலும் என்னை நீ, வா என்று மரியாதை இல்லாமல் பேசாதீர்கள்" என்றாள் விதுஷி.

"அதை இப்படி நடு வழியில் நின்று கொண்டு பேச முடியாது. எதிரில் இருக்கும் காபி ஷாப்பில் அமர்ந்து பேசலாம். அடுத்த விஷயம் உன்னை, நீ என்று சொல்ல தான் என்னால் முடியும். அதை மாற்றிக் கொள்கிற விருப்பம் எனக்கில்லை. என்ன? போகலாமா?"

முகம் கடுகடுக்க பதில் சொல்லாமல் முன்னால் திரும்பி நடந்தாள், விதுஷி. அவனும் தோளை குலுக்கி விட்டு அவள் பின்னால் சென்றான். ஒரு டேபிளில் இருவரும் அமர்ந்தனர்.

"காபி ஓர் டீ?" என்று கேட்டான் அரிமா.

"நான் எதுவும் குடிக்க வரவில்லை"

அவள் பேசவே இல்லாதது போல பாவித்து, வெயிட்டரை அழைத்து இரண்டு காபிக்குச் சொன்னான்.

பின் அவள் விழிகளை நேராக சந்தித்து, "எனக்கு உன்னைப் பிடித்திருக்கிறது விது. உன்னை திருமணம் செய்து கொள்ள ஆசைப் படுகிறேன்" என்றான் அரிமா ஆழ்ந்த குரலில்.

விதுஷி சற்று நேரம் பேச்சு வராமல், மூளை மரத்துப் போய் அமர்ந்திருந்தாள். அவள் சுதாரிக்க சற்று அவகாசம் கொடுத்து, அரிமா அமைதியாக அவள் முகத்தையே பார்த்தவாறு அமர்ந்திருந்தான். அவள் அசைவதாகக் காணோம். அதற்குள் வெயிட்டர் வந்து காபி வைத்துவிட்டு சென்றார். அந்த அசைவில் தான் விதுஷி தெளிந்தாள்.

ஒரு பெரிய மூச்சை எடுத்துவிட்டு பேச ஆரம்பித்தாள். "நான்.."

அவள் தொடங்குமுன் அரிமா, "வேண்டாம், முதலில் காபியை குடி. அப்புறம் பேசலாம்" என்று தடுத்தான்.

காபி காலியாகும் வரை இருவரும் எதுவும் பேசிக் கொள்ளவில்லை. பின்பும் அரிமாவே தொடங்கினான்.

"நான் என்னைப் பற்றி கூறி முடித்த பிறகு, உன் பதிலை சொல்" என்று தொடங்கி தன்னுடைய குடும்பம், தொழில்கள், தன் குணம், விருப்பு வெறுப்பு, இத்தனை நாள் பெண்களிடம் விருப்பமற்று இருந்தது எல்லாவற்றையும் கூறி, அவளைப் பார்த்து பிடித்தது, விசாரித்தது எல்லாம் கூறி முடித்தான்.

அவன் பேசும்போதே விதுஷியின் மூளை அவசர ஆலோசனை நடத்தியது. அவளுக்கு கணபதி குரூப்ஸ் அதன் செல்வாக்கு எல்லாமே நன்றாகவே தெரியும். அவள் பாங்கில் வேலை செய்வதால் பெரிய நிறுவனங்கள் அவற்றின் பங்குகள் எல்லாமே அவளுக்கு அத்துப்படி. அப்படிப் பார்த்தால், கணபதி குரூப்ஸ் தென்னிந்தியாவின் முதல் ஐந்து நிறுவனங்களில் ஒன்று. அதற்கு ஒற்றை வாரிசு என்றால் இவனை எதிர்ப்பது அவளால், அவள் குடும்பத்தால் நினைத்துக் கூட பார்க்க முடியாத ஒன்று. ஆனால் இவன் உடல்மொழி, உருவம், நிறம், குரல் முக்கியமாக அவனுடைய கர்வம், திமிர், கோபம் எதுவும் அவள் மென்மையான குணத்திற்கு சற்றும் பொருந்தாது. அவளைப் பொறுத்தவரை திருமணம் என்பது, ஒத்த குணங்களையுடைய இருவர் வாழ்க்கை முழுக்க ஒன்றாக பயணம் செய்வது தான். இதில் இவளும் அரிமாவும், வெவ்வேறு துருவங்கள்.

இவனிடம் அவளுடைய சிறு மறுப்பு ஏற்படுத்திய மாற்றத்தை நேரிலேயே இப்போது தான் கண்டாள். பேச மறுத்து விடுவாள் என்ற சந்தேகித்ததற்கே சாவியை கைப்பற்றி வைத்திருக்கிறான். இவனிடம், இவனையே மறுத்தால், நிச்சயம் இங்கிருந்து தான் உருப்படியாக வீட்டிற்கு செல்ல முடியாது என்பது அவளுக்கு புரிந்தது.

எனவே "எனக்கு இப்போது திருமணத்தைப் பற்றிய எண்ணமே இல்லை'' என்றாள் விதுஷிகா.

"ஏன்?" ஒற்றை வார்த்தை கூர்மையாக வந்தது அரிமாவிடமிருந்து.

"இதுவரை திருமணத்தைப் பற்றி யோசித்தது இல்லை. வீட்டிலும் யாரும் அதைப்பற்றி பேசியதில்லை. அதனால் எனக்கும் தோன்றவில்லை."

"இருக்கட்டும். இப்போது தான் உனக்கு இருபத்து மூன்று ஆகிறதே. இது திருமணத்திற்கு பொருத்தமான வயது தான். யோசித்துப் பார்" என்றான் அதிகாரமாக.

விதுஷிகா மனதில் அவனை வறுத்து எடுத்தாள். இவனைப் போய் கஜேந்திரனை மாதிரி கம்பீரம் என்று நினைத்தேனே. ச்சை, இவன் ஒரு காண்டாமிருகம், அப்புறம்... இவனைத் திட்ட கூட ஒரு வார்த்தை அவசரத்திற்கு கிடைக்கவில்லையே…

"ம்க்கும்.." அரிமா சற்று செருமி அவளை நடப்புக்கு அழைத்தான்.

நல்லவேளை ஒருவர் மனதில் நினைப்பது இன்னொருவருக்கு தெரியாமல் இருப்பது எவ்வளவு நல்லது. முகத்தை சாதுவாக வைத்துக் கொண்டு "நான்.. நாளைக்கு பதில் சொல்லட்டுமா?" பணிவு போல் கேட்டாள்.

அரிமாவின் முகம் சற்றுத் தெளிந்தது. "சரி விது, நீ நாளைக்கே பதில் சொல்" என்றான் அவன்.

"என்னை விது என்று கூப்பிடாதீர்கள், ப்ளீஸ்."

"எனக்கு இப்போதைக்கு அப்படி கூப்பிடுவது தான் பிடிக்கிறது. கல்யாணத்திற்கு பிறகு உனக்கு பிடிக்கிற மாதிரி சொல். மாற்றிக் கொள்கிறேன்"

தன் பேச்சில் தன்னைத் தானே நொந்து கொண்டு அவனிடம் சொல்லிவிட்டு சாவியையும் வாங்கிக் கொண்டு கிளம்பி விட்டாள் விதுஷிகா.

செல்லும் அவளையே பார்த்துக் கொண்டு சற்றுநேரம் நின்று விட்டு தன்னுடைய காருக்கு சென்றான் அரிமா துரை. காரில் அமர்ந்து இங்கே நடப்பதை கவனித்துக் கொண்டிருந்தான் வெற்றி வேல்.

அரிமா காரில் ஏறியதும் வெற்றி "மச்சான், தங்கச்சி என்னடா சொல்லுச்சு?" என்றான்.

"அவள் நாளைக்கு பதில் சொல்லுகிறாளாம்டா மாப்பு" அரிமா நல்ல மனநிலையில் இருந்தால் தான் இப்படிப்பட்ட வார்த்தை எல்லாம் வரும்.

அவன் உற்சாகம் வெற்றிக்கும் தொற்றிக் கொண்டது. அவன் உடனே "நாளைக்கு தங்கச்சி நல்ல பதில் தான்டா சொல்லும். எனக்கு வைரமாளிகை ஹோட்டலில் ட்ரீட் வேணும் டா" என்றான்.

"அது என்ன டா நாளைக்கு, இப்போவே போகலாம்டா" என்றான் அரிமா.

வீட்டிற்கு சென்ற விதுஷிகா மிகுந்த மனஉளைச்சலில் இருந்தாள். கவனித்துக் கேட்ட தாயிடமும் தலைவலி என்று பொய் கூறி விட்டு, அறைக்குள் சென்று முடங்கிக் கொண்டாள்.

அவனை எப்படி சமாளிப்பது? வீட்டில் சொல்லி விடலாமா? அவனுடைய செல்வ நிலைக்கும், செல்வாக்கிற்கும் தன் குடும்பத்தின் அனுமதியோ, தன்னுடைய அனுமதியோ கூட அவனுக்குத் தேவைப் படாது. அதனால் வீட்டில் சொல்லுவதால் அவர்களையும் கவலைப்பட வைப்பதைத் தவிர வேறு ஒன்றும் நடக்காது. அதனால் வீட்டில் சொல்ல கூடாது என்று முடிவு செய்து கொண்டாள்.

நேர்மையாக இருந்தால், நிச்சயம் அவனிடம் இருந்து தப்ப முடியாது. பலவாறு யோசித்து அவனிடம் பொய் கூறினால் மட்டுமே, தன்னால் இந்த பிரச்சினையிலிருந்து வெளிவர முடியும் என்று தோன்றியது அவளுக்கு. என்ன சொல்வது? எப்படி சொல்வது? என்று யோசித்து முடிவு செய்த பிறகு நள்ளிரவுக்கு மேல் ஒரு வழியாக தூங்கத் தொடங்கினாள் விதுஷி.

- தொடரும்…

Selvi_Saran · Apr 25, 2025

செம்பருத்தி பூ 5

காலை ஆறு மணிக்கு வழக்கம் போல் கண் விழித்தாள் விதுஷிகா. உடனே அரிமா துரை அவள் மனதை ஆக்கிரமித்துக் கொண்டான். உடல் வழக்கம் போல் தன் வேலைகளை செய்தாலும், மனமோ அவனைப் பற்றியும், இன்று அவனிடம் பேச வேண்டிய விஷயத்தையும் யோசித்துக் கொண்டிருந்தது. ஹாலில் பேச்சுக்குரல் கேட்டது. வேலைகளை முடித்துக் கொண்டு சென்று பார்த்தாள்.

பிரியா வந்திருந்தாள். அவளுக்கு இன்று பிறந்த நாள். விதுஷியை கண்டதும் கோபமாக முகத்தைத் திருப்பிக் கொண்டாள். விதுஷி நேற்றெல்லாம் நினைவு வைத்திருந்தாள். மாலை வரும் போது, ப்ரியாவுக்கு கிஃப்ட் வாங்க வேண்டும் என்று கூட நினைத்திருந்தாள். ஆனால் அரிமாவின் வரவால், அவளுக்கு அனைத்தும் மறந்து விட்டது.

"ப்ரீ செல்லம், ஹாப்பி பெர்த் டே டா" என்றாள் விதுஷி, அவள் கன்னத்தைப் பற்றி.

அவள் கையைத் தட்டி விட்டாள் பிரியா. "என் பிறந்த நாளை மறந்தவர்கள் ஒன்றும் எனக்கு விஷ் செய்ய வேண்டாம், நான் என் சித்தி, சித்தப்பாவை பார்க்க தான் வந்தேன்".

"இல்லை குட்டி, இன்று உன்னை அழைத்துப் போய் உனக்கு பிடித்த டிரஸ் எடுத்துக் கொடுக்க வேண்டும் என்று நினைத்திருந்தேன் டா, நேற்று மாலை தலைவலி வந்து விட்டது". என்றாள் அவளை சமாதான படுத்த.

உடனே கீதாவும் "ஆமாம் ப்ரீ, விது வந்ததுமே தலைவலி என்று படுத்து விட்டாள். சாப்பிட கூட இல்லை. இல்லாவிட்டால் உன் பிறந்தநாளை மறப்பாளா?" என்றார் விதுவுக்கு ஆதரவாக.

"சாரி அக்கா. இது தெரியாமல் உன்னிடம் கோபப்பட்டு விட்டேன். இப்போ எப்படி இருக்கிறது?" என்றாள் பிரியா வருத்தத்தோடு.

"இப்போ நன்றாக இருக்கிறேன் மா. இன்று மதியம் வந்து விடுகிறேன். நாம் இருவரும் சேர்ந்து வெளியில் சென்று உனக்கு பிடித்த மாதிரி எல்லாம் வாங்கலாம், இப்போ நான் கிளம்பட்டுமா?"

"சரிக்கா, மாலை கேக் வெட்டும் போது நீ வாங்கி கொடுக்கும் ட்ரெஸ்ஸை தான் போடுவேன்" என்று பிரியா அவளுக்குத் தேவையானவற்றை லிஸ்ட் போட தொடங்கி விட்டாள்.

விதுஷிகா மதியம் வரை வங்கியில் இருந்து விட்டு பின்பு மேனேஜரிடம் கேட்டுக்கொண்டு, அரைநாள் விடுப்பில் வீட்டிற்கு கிளம்பி விட்டாள். அரிமா, அவள் மதியம் வீட்டிற்கு சென்று விட்டதால், இன்று பதில் சொல்லாமல் ஏமாற்ற நினைப்பதாக எடுத்துக் கொண்டால் என்ன செய்வது? என்ற யோசனையும் அவளைக் குடைந்தது. ஆனால் பிரியாவை ஏமாற்ற அவளுக்கு விருப்பம் இல்லை. எனவே அவன் கேட்டால் பார்த்துக் கொள்ளலாம் என்று நினைத்து வீட்டிற்குச் சென்று விட்டாள்.

மதிய உணவுக்குப்பின் விதுஷியும், பிரியாவும் ஒரு மாலுக்கு சென்று சுற்றினார்கள். ப்ரியா கேட்ட உடையை விதுஷி அவளுக்கு வாங்கி கொடுத்தாள். அப்போது அங்கே தர்ஷனும் வந்து அவர்களுடன் இணைந்து கொண்டான். விதுஷிக்கு ஏற்கனவே பிரியாவுக்கும், தர்ஷனுக்கும் இடையில் இருக்கும் நேசத்தைப் பற்றி தெரியும். இருவரும் இன்னும் ஒருவருக்கு ஒருவர் நேசத்தை வாய் வார்த்தையாக பரிமாறிக் கொள்ளவில்லை, ஆனால் குடும்பத்தில் சிறியவர்கள் அனைவரும் இருவரைப் பற்றியும் தெரிந்து வைத்திருந்தனர்.

விதுஷி சற்று நேரத்தில் இருவருக்கும் பேச நேரம் கொடுக்கும் பொருட்டு, ப்ரியாவை அழைத்து, "நீ இங்கே பார்த்துப் பிடித்ததை எடுத்துக் கொண்டிரு. எனக்கு சில புக்ஸ் வாங்க வேண்டும், நான் கொஞ்ச நேரத்தில் வருகிறேன்" என்று சென்று விட்டாள்.

விதுஷி அந்த புத்தகக் கடையில் நின்று தேவையான புத்தகங்களைத் தேடிக் கொண்டிருந்தாள். அப்போது ஏதோ உள்ளுணர்வு தோன்றவே நிமிர்ந்து பார்த்தாள். அங்கே அரிமா துரை நின்று கொண்டிருந்தான். அவளுக்கு அவனைப் பார்த்ததும் பேச வேண்டும் என்று நினைத்தது எல்லாம் மறந்து விட்டது. சொல் மறந்தவள் போல அவனை வெறித்துப் பார்த்துக் கொண்டு அப்படியே நின்று கொண்டிருந்தாள்.

விதுஷி இன்று பீச் கலர் குர்தி அணிந்திருந்தாள். காதில் பெரிய வளையம் போன்ற ஸ்டட் அணிந்திருந்தாள். முடியை பிஷ் பிரைட் ஸ்டைலில் வலதுபக்க ஓரமாக பின்னலிட்டிருந்தாள். அரிமாவால் இன்றும் அவள் தோற்றத்தை வியக்காமல் இருக்க முடியவில்லை. முகத்தில் எந்தவித ஒப்பனையும் இல்லாமலே அவனை அசரடித்துக் கொண்டிருந்தாள் அவள்.

அவனும் இன்று கேசுவலான ஜீன்ஸ், டீ ஷர்ட்டில் தான் இருந்தான். அவளுக்குமே இன்று அவன் நேற்றை விட இளமையாக தெரிந்தான். ஆனால் விதுவுக்கு இருக்கும் குழப்பத்திற்கு கண்ணில் கண்டது அவள் கருத்தில் படவில்லை.

"பேசலாமா?" என்று கேட்டு அரிமா தான் அந்த மௌனத்தைக் கலைத்தான்.

அந்த தளத்தில் இருந்த பாஸ்ட் புட் கடைக்கு சென்று, ஒரு டேபிளில் இருவரும் அமர்ந்தார்கள்.

"ஏன் இன்று அரை நாளோடு வீட்டிற்கு சென்று விட்டாய்?" என்று கேட்டான் அரிமா.

விதுஷிக்கு என்ன பதில் சொல்வது என்று புரியவில்லை. முதலில் நேற்று என் சாவியை எனக்குத் தெரியாமல் எடுத்து தவறு. இதில் இன்று வேறு என்னை கண்காணித்து இங்கு வந்ததும் தவறு. இதில் தான் ஏதோ தவறு செய்த மாதிரி கேள்வி வேறு கேட்கிறானே? இவனை.... மானசீகமாக பல்லைக் கடித்தாள்.

வெளியிலோ அமைதியாக "இன்று என் தங்கை பிரியாவின் பிறந்த நாள். அவளுக்கு நேற்று ஒன்றும் வாங்க முடியவில்லை என்று அவளுடன் இங்கே வந்தேன். அது தான்'' என்றாள்.

"ம்ம்" என்று கேட்டுக் கொண்டவன், "இன்று பதில் சொல்வதாக கூறி இருந்தாயே?" என்றான் காரியத்தில் கண்ணாக.

"எனக்கு இது சரி வரும் என்று தோன்றவில்லை சார். உங்கள் உயரம் வேறு. நாங்கள் மிடில் கிளாஸ்."

"நீ எல்லாம் படித்த பெண் தானே? வாழ்க்கை என்று வரும் போது இந்த மாதிரி விஷயங்களை கடக்க பழகிக் கொள்ளலாம். இதைப்போய் பெரிய விஷயமாக சொல்லாதே"

"அது மட்டும் இல்லை சார். குணத்திலும் நமக்குள் எந்த ஒற்றுமையும் இல்லை"

"எதிர் துருவங்கள் தான் ஒன்றை ஒன்று ஈர்க்கும். கேள்விப்பட்டிருப்பாய் தானே?"

சுத்தம் என்று மனதிற்குள் அலுத்துக் கொண்டாள் விது. உண்மையை சொல்லியாயிற்று. இவன் கேட்பதாக இல்லை. இனி சொல்லப் போவதற்கு என் மேல் தவறில்லை என்று மனதிற்குள் சொல்லிக் கொண்டு அவனை நிமிர்ந்து பார்த்தாள்.

"நான் என் பெற்றோருக்குக் கட்டுப்பட்டவள் சார். என் தந்தைக்குக் கடந்த வருடம் மாரடைப்பு ஏற்பட்டு அவர் வைத்திருந்த சேவிங்ஸ் செலவாகி விட்டது, இன்னும் என் கல்யாண சீருக்காக ஒரு நிலம் வேறு வாங்கி இருந்தார். அதனால் இன்னும் ஒரு வருடம் சென்று தான் நிலைமை சற்று சரியான பின் தான் என் கல்யாணத்தைப் பற்றி யோசிப்பார்கள். அப்போது என் பெற்றோர் சம்மதித்தால் எனக்கு ஆட்சேபனை இல்லை. உங்களால் ஒரு வருடம் காத்திருக்க முடியுமா?" என்று கேட்டாள் விதுஷி.

அவள் சொன்னதில் பாதி தான் பொய். அதாவது பூபதிக்கு மாரடைப்பு வந்தது மற்றும் நிலம் வாங்கியது எல்லாம் உண்மையே. ஆனால் அதற்காக வீட்டில் நிதிநிலைமை சரியில்லை என்றது தான் பொய். அவள் திருமணத்திற்காக அவள் தந்தை சிறு வயதிலேயே சேர்க்கத் தொடங்கி விட்டார். எனவே அவள் திருமணத்திற்காக பெரிய தொகை அவள் பெயரிலேயே பிக்சட் டெபாசிட்டில் இருக்கிறது.

அதைப்போல், வீட்டில் அவளுக்கு தீவிரமாக வரன் பார்க்கா விட்டாலும், யாராவது தெரிந்தவர் மூலமாக வரன்கள் வந்து கொண்டு தான் இருக்கிறது. ஆனால் வரும் வரன்கள் ஒன்று, பொருத்தம் இல்லாமலோ, பூபதிக்கோ, கீதாவுக்கோ, ஏன் சில வரன்கள் வருணுக்கு பிடிக்காமல் கூடத் தட்டிப்போய் இருக்கிறது. அதனால் விதுஷியிடம் இன்னும் எந்த வரன் பற்றிய தகவலும் இதுவரை வந்து சேரவில்லை. மற்றபடி தாய், தந்தை, தம்பிக்கு பிடித்திருந்தால் விதுஷியும் கல்யாணத்திற்கு மறுப்பு சொல்லப் போவதில்லை.

அரிமா அவள் கண்களை கூர்மையாகப் பார்த்தான். விதுஷிக்கு உள்ளுக்குள் உதறல் எடுத்தாலும், வெளியில் நிதானத்தை கைவிடாமல் அமர்ந்திருந்தாள்.

பின் "எதற்கு ஆட்சேபனை இல்லை என்கிறாய்?" என்று கேட்டான்.

அதாவது அவனை மணந்து கொள்ள சம்மதிக்கிறேன் என்கிற வார்த்தை அவள் வாயிலிருந்து வரவில்லையாம். அதை சொல்லிக் காட்டுகிறானாம். உள்ளுக்குள் கடுத்தது அவளுக்கு.

"என் பெற்றோர் விருப்பம் தான் என்றேனே" என்றாள் திக்கித் திணறி.

அரிமாவுக்கு சுவாரசியமாக இருந்தது. திருமணம் என்று கூறவே இத்தனை தயங்குகிறாளே. அவள் அவனுடனான திருமணத்தைப் பற்றிப் பேசத் தயங்குவதை, அவளுடைய கூச்ச சுபாவமாக எடுத்துக் கொண்டான் அவன்.

''சரி விது. உனக்காக ஒரு வருடம் காத்திருக்க நான் தயார். அதன்பின் என் வீட்டுப் பெரியவர்கள் மூலமாகவே உன் பெற்றோரைத் தொடர்பு கொண்டு நம் திருமணத்தை நடத்திக் கொள்ளலாம். ஆனால், உனக்கு என்னைப் பிடித்திருக்கிறதா? இந்த ஒரு கேள்விக்கு மட்டும் பதில் சொல். ப்ளீஸ்" என்றான் அரிமா உருக்கமாக.

"எனக்கு உண்மையில் உங்களைப் பிடித்திருக்கிறதா? இல்லையா? என்ற கேள்விக்கு பதில் தெரியவில்லை. பொதுவாகவே என் பெற்றோர் சொல்லும் ஆணை தான் மணந்து கொள்ள வேண்டும் என்று நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறேன். அதனால் ஒரு வருடம் முடிந்து நீங்கள் சொல்வது மாதிரி செய்யலாம்" என்றாள் கழுவுகிற மீனில் நழுவிகிற மீனாக.

அரிமாவும் அதற்கு மேல் வற்புறுத்த முடியாமல் அவளிடம் விடைபெற்றுக் கிளம்பி விட்டான். செல்வதற்கு முன் "உன் பேச்சை மதித்து நான் காத்திருக்கிறேன். ஆனால் நீ என்னை ஏமாற்ற முயற்சி செய்வதாக தெரிந்தால், அப்போது தான் என் உண்மையான முகத்தை நீ பார்ப்பாய். அதுவரை உன்னைத் தொல்லை செய்ய மாட்டேன்" என்று எச்சரித்து விட்டே சென்றான்.

அதன் பின் விதுஷியும், பிரியா தர்ஷனுடன் சேர்ந்து வீட்டிற்கு சென்று விட்டாள்.

நாட்கள் அதன் போக்கில் சென்றன. ஆனால் அதன் பின் விதுஷிக்கு, ஒரு உறுத்தல் இருந்து கொண்டே இருந்தது. அவள் வெளியில் சென்றால் யாரோ பின் தொடர்வது போலவும், கண்காணிப்பது போலவும் ஏற்படும் உணர்வை அவளால் ஒதுக்க முடியவில்லை. அது உண்மையே என்பது போல, அடுத்தடுத்து சில சம்பவங்களும் நடந்தேறியது.

விதுஷி கீதாவுடன் அருகில் இருக்கும் கோவிலுக்கு சென்றிருந்தாள். அன்று பிரதோஷ நாள், அதிலும் சிவன் கோவில் என்பதால் கூட்டமும் சற்று அதிகமாகவே இருந்தது. அவள் கையில் அணிந்திருந்த பிரேஸ்லெட் கூட்டத்தில் தொலைந்து விட்டது. ஆனால் அவள் அதை கவனிக்கவில்லை. அவர்கள் பூஜை முடிந்து கோவிலை விட்டு வெளியேறி, ஸ்கூட்டி அருகில் சென்ற போது ஒரு சிறுவன் வேகமாக வந்து, அவளுடைய பிரேஸ்லெட்டை அவளிடம் கொண்டு வந்து கொடுத்தான்.

கீதா "உனக்கு எப்படிப்பா இந்த அக்காவுடையது என்று தெரியும்" என்று கேட்டார் அவனிடம்.

அவனோ "எனக்குத் தெரியாது ஆன்ட்டி, ஒரு அங்கிள் தான் இந்த அக்காவிடம் இதை கொடுத்தால், சாக்லேட் தருவதாக சொன்னாங்க." என்றான்.

விதுஷியும், கீதாவும் சுற்றிப் பார்த்தார்கள். யார் அந்த அங்கிள் என்று அவனிடமே கேட்டார்கள். அவனும் சுற்றி பார்த்துவிட்டு "ஐயோ, அந்த அங்கிளை காணவில்லையே" என்று விட்டு ஓடி விட்டான்.

"யாராக இருக்கும் விது?" என்று கேட்டார் கீதா.

"எனக்கும் தெரியவில்லை" முணுமுணுத்தாள் விதுஷி. ஆனால் அவளுக்குத் தோன்றியது, இது அரிமாவின் வேலை தான் என்று. யாரோ தன்னை கண்காணிக்கிறார்கள் என்கிற உறுத்தல் இது போன்ற சில நிகழ்வுகளால் அதிகம் ஆனது.

அரிமாவை சந்தித்து மூன்று மாதங்கள் கழித்து வந்த வரன் தான் ரயில்வேயில் கிளார்க் ஆக இருக்கும் சுகுமார். அவன் தோற்றமும் குடும்பப் பின்னணியும் வீட்டினர் அனைவருக்கும் பிடித்தது. அரிமாவுக்குத் தெரியாமல் இந்த கல்யாணம் நடந்து விடுமா என்ற எண்ணம் விதுஷியை அலைக்கழித்தது.

அவள் எண்ணம் சரி தான். அரிமா அவளுடைய ஒவ்வொரு அசைவையும் கண்காணிக்கத் தான் செய்தான். ஆனால் வீட்டிற்குள் நடப்பதை அவனால் தெரிந்து கொள்ள முடியவில்லை. வீட்டிற்கு வெளியில் அவள் எங்கு சென்றாலும், என்ன செய்தாலும் அவனுக்கு உடனுக்குடன் தகவல் வந்து விடும்.

கடைசியாக விதுஷியும், ப்ரியாவும் ஐஸ்கிரீம் பார்லரில் பேசியதை வைத்து தான், அவளை அன்று பெண் பார்க்க வருவதே அரிமாவுக்கு தெரிய வந்தது. தன்னவள் கேட்டுக் கொண்டதற்காக அவளிடம் பேசக் கூட இல்லாமல், அவளுக்குத் தெரியாமல் எங்கிருந்தாவது அவளைப் பார்த்துக் கொண்டு மட்டும் நாள்களைக் கடத்தியவனால் அதற்கு மேல் பொறுமை காக்க முடியவில்லை. விதுஷிக்கு தன்னைப் பிடிக்கவில்லை என்று அவள் உடல் மொழியிலிருந்தே அவனுக்குத் தெரிந்து தான் இருந்தது. ஆனால் அதற்காக அவள் இன்னொருவனை தனக்குத் தெரியாமல், மணம்புரிய சம்மதித்தது அவனை வெகுவாகவே அமைதி இழக்க செய்து விட்டது.

ஆனால், அவன் அதற்கு ஆற்றிய எதிர்வினை?

- தொடரும்...

Selvi_Saran · Apr 26, 2025

செம்பருத்தி பூ 6

அன்று அரிமா துரையும், வெற்றிவேலும் அவர்களுடைய தலைமை அலுவலத்தில் வேலையில் ஈடுபட்டிருந்தனர். அப்போது விதுஷிகாவை கண்காணிப்பவனிடம் இருந்து வெற்றிவேலுக்கு போன் வந்தது. அவன் சொல்ல சொல்ல வெற்றியின் முகம் மாறுவதை அரிமா பார்த்துக் கொண்டிருந்தான்.

வெற்றி "அரி, தங்கச்சியை இன்று பெண் பார்க்க வராங்கலாம்டா" என்றான் தயக்கத்துடன்.

அரிமாவின் கண்கள் கோபத்தில் சிவந்தது. எவ்வளவு தைரியம் அவளுக்கு. அவ்வளவு சொல்லியும், அவளை கண்காணிப்பது தெரிந்தும், தன்னை ஏமாற்ற நினைத்திருக்கிறாள்.

"வெற்றி, இப்போது நீ பேசிய நம்பருக்கு கால் செய்து கொடு" என்றான்.

அவன் எடுத்ததும் "நான் அரிமா பேசுகிறேன். உனக்கு எப்படி விஷயம் தெரிந்தது?".

"சார், மேடமும் அவங்க சிஸ்டரும் சேர்ந்து ஐஸ்கிரீம் பார்லரில் வைத்து பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள் சார்" என்றான் அந்த விசுவாசி.

"என்ன பேசிக் கொண்டார்கள்? முழுமையாக சொல்".

"அவங்க சிஸ்டர், மாலையில் மாப்பிள்ளை பார்க்க வருவதால் பார்லருக்கு போக மேடத்தைக் கூப்பிட்டாங்க, சிரித்து சந்தோசமாக தான் பேசிக்கிட்டாங்க சார். இப்போது ரெண்டு பேரும் சேர்ந்து பார்லருக்கு தான் போகிறார்கள் போலத் தெரிகிறது. பஸ்ஸ்டாண்ட் அருகில் போய்க் கொண்டிருக்காங்க. நான் பைக்கில் பாலோ செய்றேன் சார்" அவன் சொல்வதை கேட்ட அரிமாவின் மனம் இறுகியது.

அதன் விளைவாக விதுஷிகா கடத்தப்பட்டு திருநெல்வேலியில் இருக்கும், அரிமாவின் தனிப்பட்ட வேலைகளுக்காக நகருக்கு வெளியில் கட்டப்பட்டிருக்கும் அவனுடைய வீட்டிற்கு கொண்டு வரப்பட்டாள்.

வெற்றி "பெண் பார்க்க தானே வருகிறார்கள் அரிமா, பாத்துவிட்டு போகட்டும். நாம் நாளை தாத்தாவிடம் கூறினால் எல்லாமே மாறிவிடும். இந்த கடத்தல் அவசியமா?" என்று எடுத்து சொல்லிப் பார்த்தான்.

"அவள் என் மனைவியாக தான் என் மனதில் இருக்கிறாள். என மனைவியை இன்னொருவன் வந்து பெண் பார்க்க நான் விட வேண்டுமா?" என்றான் கர்ஜனையாக.

"அதற்கு அந்த மாப்பிள்ளையை கூட ஏதாவது செய்யலாம் டா. சிஸ்டர் பாவம். அவங்க வீட்டில் வேறு கஷ்டம் டா".

"ஓஹோ, தங்கச்சி மேல் அவ்ளோ பாசமா? நல்லா இருக்குடா உன் நியாயம். உன் தங்கச்சி என்னை ஏமாற்ற பார்த்திருக்கிறாள். இது அவளுக்கான தண்டனை".

"டேய், அது நீ கல்யாணம் முடிச்சிட்டு கூட அவகூட பேசி சரி செய்யலாம் டா. இது தப்பு அரி"

"சாரிடா, இந்த விஷயம் இப்படி தான் நடக்கும். இது என்ன ஏமாத்துன அவளுக்கும், அவகிட்ட ஏமாந்த எனக்குமே தண்டனை தான்" என்றான் அரிமா தீர்மானமாக.

வெற்றி அதன்பிறகு ஒன்றும் சொல்லவில்லை. அரிமா சொன்னதை அப்படியே அச்சுப்பிசகாமல் நிறைவேற்றத் தொடங்கினான்.

விதுஷிகாவை அரிமாவின் பங்களாவில் சேர்த்து விட்டு, அடுத்து என்ன என்று தெரியாமல் அங்கிருக்கும் போர்டிகோவில் அமர்ந்திருந்தான். அரிமா அங்கிருக்கும் ஹாலில் சோபாவில் அமர்ந்திருந்தான். வெகுநேரம் கழித்து அரிமா விதுஷி இருந்த அறைக்கு, அவளைப் பார்க்க வந்தான். அப்போது தான் விதுஷியும் கண்விழித்து வெளியே வந்தாள்.

விதுஷி "ஏன் இப்படி செய்தீர்கள்?" என்றாள் அரிமாவிடம் கோபமாக.

"ஏன் செய்ய கூடாது?" என்றான் அரிமா அலட்சியமாக.

"நீ என்னிடம் என்ன சொன்ன? ஒரு வருடம் வரை திருமணம் செய்ய மாட்டேன் என்று தானே? நீ என்னை ஏமாற்றினால் நான் என்ன செய்ய வேண்டும்? எங்கிருந்தாலும் வாழ்க என்று வாழ்த்தி விட்டு உன்னை வேறு ஒருவனுக்கு விட்டுக் கொடுக்க வேண்டுமா? அதற்கு நீ வேறு ஆளை பார்த்திருக்க வேண்டும்" என்றான் கண்கள் சிவக்க.

விதுஷி அவன் கோபத்தில் மிரண்டு முகம் வெளுத்தாள். அரிமாவின் கர்ஜனைக் குரல் கீழே இருந்த வெற்றிக்கும் கேட்டு, அவனும் மாடி ஹாலுக்கு வந்தான். கோபத்துடன் நிற்கும் அரிமாவையும், பயத்துடன் நிற்கும் விதுஷியையும் பார்த்து நடந்ததை அவதானித்துக் கொண்டான்.

"அரி" என்று அழைத்தான்.

அவன் குரல் கேட்டு இருவரும் அவனிடம் திரும்பினார்கள். அரிமா ஏன் இங்கே வந்தாய் என்பது போன்ற எரிச்சலை முகத்தில் காண்பித்தான். விதுஷியோ இன்னொரு ஆள் அங்கே இருப்பதைக் கண்டு வேகமாக வெற்றியின் அருகில் சென்று நின்று கொண்டாள்.

அரிமா அவளைக் கண்டு நக்கலாக சிரித்தான். வெற்றிக்கும் சற்று சங்கடமாக இருந்தது.

"என்னடா?" என்றான் அரிமா.

வெற்றி பதில் சொல்வதற்குள் விதுஷி "அண்ணா, நான் எங்கள் வீட்டுக்குப் போக ஹெல்ப் பண்ணுங்க. ப்ளீஸ்" என்றாள் அவனிடம்.

"ஹலோ மேடம், உங்களை இங்கே கொண்டு வந்தது நான். நான் மனது வைக்காமல் நீ இங்கே இருந்து எங்கேயும் போக முடியாது" என்றான் அரிமா அவளிடம் திமிராக.

அவள் பதிலற்று அவனையே வெறித்தாள். வெற்றி அங்கிருந்து கீழே சென்று விட்டான்.

அரிமா "வா, உன்னிடம் பேச வேண்டும்" என்று விட்டு அவள் இருந்த அறைக்குள் சென்றான்.

அவளும் வேறு வழியின்றி அவனுடன் சென்றாள். அறையில் இருந்த பால்கனி சேரில் இருவரும் அமர்ந்தனர். அரிமா அவளுக்கு லெமன் ஜூஸ் கொண்டு வரச் செய்தான்.

"மருந்து வீரியத்தில் சற்று கிறக்கமாக இருக்கும். இதைக் குடி"

விதுஷி அமைதியாக அதை எடுத்து பருகினாள். அவள் குடித்ததும் அவனிடம் "நான் பொய் சொன்னது தவறு தான். ஆனால் அன்றைக்கு நான் என்னுடைய மறுப்பை சொன்னேன். நீங்கள் அதை எடுத்துக் கொள்ளவில்லை. அதனால் தான் அப்படி ஒரு வருடம் கழித்து திருமணம் என்று சொன்னேன்" என்றாள்.

"நீ கூறுவது உன் வரையில் சரி தான். ஆனால் நீ அன்றைக்கே உறுதியாக மறுத்திருக்க வேண்டும்".

"மறுத்திருந்தால் ஏற்றுக் கொண்டு ஒதுங்கிப் போய் இருப்பீர்களா?"

"நிச்சயமாக மாட்டேன். நீ வேறு ஒருவரையும் மனதில் நினைக்கவில்லை என்று உறுதியாக தெரிந்த பின் தான் உன்னிடம் கல்யாணப் பேச்சையே எடுத்தேன். நீ மறுத்தால் உன் பெற்றோர் மூலமாக திருமண ஏற்பாடு செய்திருப்பேன்". என்றான்.

"அதனால் தான் பொய் சொன்னேன்'' என்றாள் அவள் கோபமாக. பின் உடனே தணிந்து "வீட்டில் இதற்குள் என்னைத் தேடி அலைந்து கொண்டிருப்பார்கள். ப்ளீஸ், என்னை அனுப்பி விடுங்கள்" என்றாள் கெஞ்சலாக.

"போலீஸ் ஸ்டேஷனில் குடும்பத்தோடு இருப்பதாக கேள்வி"

"என்ன?" என்றவளுக்கு கரகரவென்று கண்ணீரை வழிந்தது.

"ம்ம். உன் அப்பா, மாமா, பெரியப்பா, தர்ஷன், பிரியா எல்லாருமே இப்போது போலீஸ் ஸ்டேஷனில் தான் இருக்கிறார்கள்."

"ப்ளீஸ்" என்றாள் அழுது கொண்டே.

"விது" என்று ஆழ்ந்த குரலில் அழைத்தான் அரிமா.

கண்ணைத் துடைத்துக் கொண்டே அவனைப் பார்த்தாள்.

"நீ இனி உன் வீட்டிற்கு என் மனைவியாகத் தான் போகப் போகிறாய். நாளைக்கு நமக்குக் கல்யாணம். இன்று இரவை நீ இங்கு தான் கழித்தாக வேண்டும்".

"நோ, என்னால் முடியாது. எனக்கு உங்களைப் பிடிக்கவில்லை".

"சாரி, இதில் என்னால் ஒன்றும் செய்ய முடியாது, இனி உன்னை நம்பவும் முடியாது" என்றவன் அந்த அறையைப் பூட்டிச் சாவியை கையோடு கொண்டு சென்று விட்டான்.

வெற்றியிடம் பேசி விட்டு, விதுஷி வீட்டினர் இருந்த ஸ்டேஷன் இன்ஸ்பெக்டருக்கு போன் செய்து பேசி விட்டு போனை வைத்தான்.

வெற்றி "இரவாகி விட்டதே, நீ வீட்டிற்கு போகவில்லையா அரி?" என்றான்.

"இல்லை மச்சான், இன்று இங்கே தான். விதுவை தனியே விட்டு செல்ல முடியாது."

"ரொம்ப அக்கறை தான்டா. அவளை நான் பார்த்துக் கொள்கிறேன். தாத்தாவிடம் என்ன சொல்ல முடியும்? நீ கிளம்பு" என்றான் வெற்றி.

"வேண்டாம். நான் இன்று இங்கே தான். உன் தங்கச்சியை ஒன்றும் விழுங்கி விட மாட்டேன். என்னை நம்புடா" என்றான் அரிமா நக்கலாக.

வெற்றி "இல்லை மச்சான், அதற்காக சொல்லவில்லை" என்று அசடு வழிந்தான்.

"நீ போய் நம் மூன்று பேருக்கும் இரவுக்கு சாப்பாடு வாங்கி வா" என்று வெற்றியை அனுப்பி வைத்துவிட்டு விதுஷியின் அறை முன்பு இருக்கும் சோபாவில் சென்று அமர்ந்தான் அரிமா.

தூத்துக்குடியில் தர்ஷனை அழைத்துக் கொண்டு இன்ஸ்பெக்டர் முதலில் விதுஷியும், ப்ரியாவும் சென்ற காம்ப்ளக்ஸுக்கு சென்றார். அங்கு விசாரிக்கிறேன் என்ற பெயரில் முடிந்த வரை நேரத்தை கடத்திக் கொண்டிருந்தார். இரவு ஒன்பது மணி ஆகி விட்டது. தர்ஷனுக்கு அவர் மேல் சந்தேகம் வரவில்லை. அந்த அளவு பிஸியாக விசாரிப்பது போல் காட்டிக் கொண்டார்.

வீட்டிலிருந்தும் தர்ஷனுக்கு போன் வந்து கொண்டிருந்தது. வீட்டில் கீதா அழுது அழுது அரை மயக்க நிலையில் இருந்தார். மற்றவர்கள் அவரை சமாதானப்படுத்தி எதையாவது குடிக்க வைக்க முயன்று கொண்டிருந்தனர்.

வசந்தா "குடி கீதா, நம் விது நல்ல பெண். அவள் குணத்திற்கு அவளுக்கு எந்த குறையும் வராது. நிச்சயம் நல்லபடியாகக் கிடைத்து விடுவாள். அதற்கு நீ கொஞ்சம் தைரியமாக இருக்க வேண்டாமா? குடி மா" என்று ஜூஸ் கிளாசை கையில் திணித்தார்.

கீதா "நிச்சயம் கிடைத்து விடுவாளா அண்ணி?" கண்களில் ஏக்கத்துடன் சிறு குழந்தை போல கேட்டார்.

அதைக் கண்டு மற்ற அனைவருக்கும் கண்ணீர் வந்தது. இருந்தும் அதை மறைத்துக் கொண்டு "கண்டிப்பாக நம் விது நன்றாகவே இருப்பாள். சீக்கிரம் நம்மிடம் வந்து விடுவாள். குடி சீக்கிரம்" என்றார் வசந்தா.

நேரம் சென்று கொண்டிருந்த போது, சென்னையில் இருந்து வருண்குமாரும், ராகவனும் வந்து விட்டனர். சேகரும், தர்மராஜும் பூபதிக்கு ஆறுதல் சொல்லிக் கொண்டிருந்தனர்.

இன்ஸ்பெக்டர் "சார், இங்கே விசாரித்ததில் உருப்படியாக எதுவும் கிடைக்கவில்லை. சிட்டியை சுற்றி வாகனங்களை சோதனை செய்து கொண்டிருக்கிறார்கள். அதனால் இந்த ஊரை விட்டு வெளியில் செல்ல முடியாது. இந்த மாதிரி கடத்தலில் ஈடுபடும் ரவுடிகளின் லிஸ்ட்டை வைத்து நாளை தான் விசாரிக்க வேண்டும். அதனால் நீங்கள் வீட்டிற்கு சென்று விட்டு காலையில் வாருங்கள் சார்" என்று எடுத்து கூறி தர்ஷனை அனுப்பி வைக்க முயன்றார்.

அவனுக்கும் புரிந்தது ''ஒரு நிமிடம் சார்" என்று விட்டு, தந்தைக்கு அழைத்து இன்ஸ்பெக்டர் கூறியதை எடுத்து சொன்னான்.

"சரிப்பா நீ வா மற்றதை காலையில் பார்த்துக் கொள்ளலாம்" என்றார் சேகர்.

தர்ஷன் வீட்டிற்குச் சென்றதும், எல்லாருக்கும் நடந்ததை தெரிவித்தான். அன்றைய இரவை அனைவரும் பயத்துடனேயே கழித்தனர்.

வெற்றி வாங்கி வந்த உணவை எடுத்துக் கொண்டு விதுஷியின் அறைக்கு சென்றான் அரிமா. கட்டிலில் ஒரு மூலையில் கண்ணில் நீருடன் அமர்ந்திருந்தவள், கதவு திறக்கும் சத்தத்தில் சட்டென நிமிர்ந்து பார்த்தாள். வந்தது அரிமா என்றதும், கோபத்துடன் முகத்தைத் திருப்பிக் கொண்டாள்.

உணவு பார்சலை அங்கிருந்த டீப்பாயில் வைத்துவிட்டு, "சாப்பிட வா விது" என்று அழைத்தான்.

பதில் சொல்லாமல் மெளனமாக மறுப்பைக் காட்டினாள் விதுஷி.

சற்றுப் பொறுத்துப் பார்த்தவன், பின் ஒரு வேக மூச்சுடன் "சாப்பிட வா என்றேனே? கேட்கவில்லை?" என்றான் கோபமாக.

அந்தக் குரலில் அவள் உடல் ஒரு முறை தூக்கிப் போட்டது. "என்னை வீட்டிற்கு அனுப்பி விடுங்கள். எனக்குப் பசிக்கவில்லை" என்றாள் கண்களில் மீண்டும் நிறைந்து விட்ட நீருடன்.

"நாளைக்குப் போகலாம், இப்போது வா, சாப்பிடு. நீயாக சாப்பிடாவிட்டால், நான் ஊட்டி விட வேண்டி இருக்கும். எப்படி வசதி?"

விதுஷி பதில் சொல்லாமல் அங்கிருந்த சோபாவில் வந்து அமர்ந்தாள். அரிமா உணவை எடுத்து வைத்தான். ஓரளவு அவளை சாப்பிட வைத்துவிட்டு அவனும் சாப்பிட்டான்.

அரிமா தந்தைக்கு அழைத்து ஒரு வேலை இருப்பதால் அவன் இன்று வீட்டிற்கு வரவில்லை என்று கூறிவிட்டான். அவன் அவ்வப்போது இந்த வீட்டில் வேலைக்காகத் தங்குவது வழக்கம் என்பதால் அவரும் சரி என்று விட்டார்.

விதுவை பெட்டில் படுக்குமாறு கூறிவிட்டு அரிமா அங்கிருந்த சோபாவில் படுத்துக் கொண்டான். வெற்றியை வீட்டிற்கு அனுப்பி விட்டான். விது அவனை அறையை விட்டு வெளியில் போக சொல்லியும் அவன் மறுத்து விட்டான்.

"இதுவரை உன்னுடைய விரலைக்கூட நான் தொடவில்லை. அப்படி எந்த எண்ணமும் எனக்கு இல்லை. புது இடம், உன்னை தனியாக விட மனமில்லாமல் தான் ஒரே அறையில் இருப்பதாக சொல்கிறேன். படுத்துக்கொள்" என்றுவிட்டான்.

அடுத்த நாள் விடியலை நினைத்துப் பயந்து கொண்டிருந்த விதுஷி, இன்றைய இரவை நினைத்துப் பயம் கொள்ளவில்லை. அரிமாவின் வார்த்தையை அந்த அளவு அவளுடைய ஆழ்மனது நம்புகிறது. ஆனால் அவளுக்குத் தான் இன்னும் அது புரியவில்லை. பெற்றோரையும், குடும்பத்தினரையும் நினைத்துக் கவலையில் ஆழ்ந்தாள்.

விடியல் அவளுக்கு என்ன வைத்திருக்கிறதோ?

-தொடரும்.....

Selvi_Saran · Apr 28, 2025

செம்பருத்தி பூ 7

காலை ஆறு மணிக்கே அரிமாவை தேடி வந்து விட்டான் வெற்றி.

"என்ன முடிவு செய்திருக்கிறாய்? என்று கேட்டான் வெற்றிவேல்.

"நேற்று சொன்னது தான். ரெஜிஸ்டராரை வர சொல்லி விட்டாயா?'' என்று கேட்டான் அரிமா.

"ம். சொல்லிவிட்டேன். ஆனால் அரி, திருமணமாவது வீட்டினர் பார்க்கும் படி நடக்கட்டுமே. ஏன் இவ்வளவு பிடிவாதம்?"

"என்னை என்ன டா செய்ய சொல்கிறாய்? உன் தங்கை தான் என்னைப் பிடிக்கவில்லை என்று என் முகத்திற்கு நேராகவே சொல்கிறாளே. இரண்டு வீட்டினரையும் வைத்துக் கொண்டு அவள் இப்படி சொன்னால் அப்புறம் என்ன செய்வது?"

"இதற்காகவா திருமணம்?" என்று நம்பாமல் கேட்டான் வெற்றி.

"அவள் அப்படி சொன்னாலும் எங்கள் திருமணத்தை என்னால் நடத்த முடியும். ஆனால் அதற்கு பிறகு பாட்டி, அத்தை ஆகியோரை சமாளிப்பது கடினம். பிடிக்காத பெண்ணை விட என் மகளைக் கட்டிக்கொள் என்பார் அத்தை. அது இன்னும் சிக்கலாகும். நான் யோசித்து தான்டா சொல்கிறேன்." என்றான் அரிமா.

அதற்குள் காலிங்பெல் சத்தம் கேட்டது. வெற்றி சென்று கதவை திறந்தான்.

ஒரு பெண்ணும் ஆணும் நின்றிருந்தனர். இருவர் கையிலும் சில பைகள் இருந்தன.

அந்த பெண்மணி ஒரு பியூட்டீஷியன். உடன் வந்தவர் அவரின் கணவர்.

இருவரையும் அமர சொன்ன அரிமா, வெற்றி வரும் போதே வாங்கி வந்திருந்த காபி பார்சலையும், கிளாசையும் எடுத்துக் கொண்டு விதுஷியின் அறைக்கு சென்றான்.

ஒரு நாளில் பொழிவு இழந்து அமர்ந்திருந்தாள் விதுஷிகா. அவனைக் கண்டும் எதுவும் பேசவில்லை, பார்க்கக் கூட செய்யாமல் திரும்பிக் கொண்டாள்.

அதைக் கவனியாதவன் போன்று, "எழுந்து வா விது, காபி குடி" என்றவாறு இரு டம்ளர்களில் காபியை ஊற்றினான் அரிமா.

அவள் இன்றும் முகத்தைத் திருப்பவும், நேற்றைப் போல் மிரட்டி விரட்டி காபி குடிக்க செய்தான். பின்பு குளித்து விட்டு வருமாறு கூறியதும், அவள் முகம் வெளிறியது.

"ஏன்?" என்றாள் நடுங்கும் குரலோடு.

"நான் நேற்றே சொன்னேனே, இன்று நம் திருமணம். நீ குளித்துவிட்டு வா. உன்னை அலங்காரம் செய்வதற்காக பார்லரில் இருந்து வந்திருக்கிறார்கள்"

"நோ, என்னால் முடியாது. வேண்டாம். என்னை விட்டு விடுங்கள்" என்றாள் விதுஷி அழுகையும் கோபமுமாக.

"உனக்கு இப்போது தேர்ந்தெடுக்கும் உரிமை கொடுக்கப் படவில்லை விதுஷிகா" அரிமா அழுத்தமாக கூறினான்.

விதுஷி பதில் சொல்லாமல் அறையிலிருந்து வெளியேற முயன்றாள். அரிமா சட்டென அவள் கையைப் பற்றி இழுத்தான். அவன் இழுத்த வேகத்தில் அவன் மீதே சென்று விழுந்தாள் அவள். அடுத்த நொடி துடித்துக் கொண்டு அவனிடமிருந்து விலக முயன்றாள். அரிமா அவள் முயற்சியைத் தடுத்து அவளை இறுக அணைத்து, அவள் கழுத்தில் தன் முகத்தைப் புதைத்துக் கொண்டான். அவன் உதடுகள் அவளுடைய கழுத்தில் அழுத்தமாகப் பதிந்தது. விதுஷியின் உடல் வெளிப்படையாகவே உதறத் தொடங்கியது. அவன் அதைக் கண்டு கொள்ளாமல் உதடுகளை மிக மெதுவாக கழுத்திலிருந்து கன்னத்திற்கு கொண்டு சென்றான், பின்பு காதருகில் சென்று காதுமடலில் பதிந்தது. அவனுடைய மூச்சுக் காற்றின் வேகமே அவளை எரிக்கும் படி, அத்தனை வெப்பம் அதில் இருந்தது.

அவள் காது மடலில் உதடுகளைப் பதித்தவாறே "நீ நான் சொல்கிற படி நடக்காவிட்டால் இங்கே என்ன நடக்கும் என்று சிறு முன்னோட்டம் தான் நடத்தினேன். தயார் ஆகிறாயா? இல்லை?...." என்று இழுத்தான்.

விதுஷி வேகமாக "ஆமாம்" என்பது போல் தலையை ஆட்டினாள்.

அரிமா அவளிடமிருந்து விலகி, இரு கைகளாலும் பின் தலையக் கோதி தன் உணர்வுகளைக் கட்டுக்குள் கொண்டு வந்தான்.

பார்லர் பெண்மணி விதுஷியை தயார் செய்யத் தொடங்கினார். அவரிடம் விதுஷிகா எதுவும் பேசவில்லை. அவர் சொல்வதை மட்டும் பொம்மை போல் அமைதியாக செய்தாள்.

அரிமா தயாராகி விட்டு, விதுஷிக்கு உணவு அனுப்பினான். மறுத்துப் பயனில்லை என்று உணர்ந்து, பெயருக்குக் கொறித்து விட்டு வைத்து விட்டாள்.

சற்றுநேரத்தில் சார் பதிவாளர் அலுவலகத்தில் இருந்து அதிகாரி ஒருவர் வந்து விட்டார். போட்டோகிராபர், அரிமாவின் நண்பர்கள் இன்னும் சிலர் வந்தனர். வெற்றி கிடைத்த நேரத்தில் அந்த ஹாலில் ஒரு பகுதியை, மலர்களால் சிறு அலங்காரம் செய்திருந்தான். விதுஷி ஹாலுக்கு அழைத்து வரப்பட்டாள்.

அவள் கண்கள் மட்டும் அரிமாவின் பேச்சையும், மிரட்டலையும் மீறிக் கலங்கிக் கொண்டே தான் இருந்தது. மற்றபடி அவள் தன் எதிர்ப்பைக் காட்டுவதை விட்டு விட்டாள்.

அரிமா விதுஷிகாவின் கழுத்தில், அவன் குடும்ப வழக்கப்படி பதினோரு பவுன் தாலிக்கொடியில் இணைந்திருந்த அவர்களின் பரம்பரைத் தாலியை கட்டினான். விதுஷிகா தலை நிமிரவே இல்லை. அவள் நெற்றியிலும், உச்சி வகிட்டிலும் குங்குமம் வைத்து விட்டான். பின்பு ஒருவருக்கு ஒருவர் மாலை மாற்றிக் கொண்டனர். ரெஜிஸ்டரார் கொண்டு வந்திருந்த சில காகிதங்களில் இருவரிடமும் கையெழுத்தைப் பெற்றுக் கொண்டார். இந்த நிகழ்வுகள் அனைத்தும் புகைப்படங்களாக பதிவு செய்யப்பட்டது.

சற்றுநேரத்தில் வரிசையாக சில கார்கள் அந்த பங்காளவிற்குள் நுழைந்தது.

வந்தது, அரிமா துரையின் குடும்பத்தினர் தான். அவர்கள் வந்ததும் வெற்றியத் தவிர மற்றவர்கள் வெளியேறி விட்டனர், வெற்றி அவர்களை போகச் சொல்லி விட்டான்.

விதுஷிகா ஓய்ந்து போய் ஒரு சோபாவில் அமர்ந்திருந்தாள். அவள் அணிந்திருந்த மாலையைக் கழற்றி சோபாவின் கைப்பிடியில் வைத்து விட்டு, அந்த கைப்பிடியிலேயே தலையை சாய்த்து அமர்ந்திருந்தாள். அரிமாவின் கண்களுக்கு அப்போது அவள், பார்ப்பதற்கு அநாதரவான குழந்தை போலத் தெரிந்தாள்.

வந்ததும் அனைவரும் அங்கிருந்த சூழ்நிலையின் தாக்கத்தால் பேச்சிழந்து நின்று கொண்டிருந்தனர். இந்திராணி தான் முதலில் சுயம் தெளிந்து "என்ன அரிமா இதெல்லாம்?" என்று கோபத்துடன் கேட்டார்.

அவர் குரல் கேட்டதும் தான் விதுஷிகா தன் மோன நிலையிலிருந்து கலைந்து, நிமிர்ந்து அமர்ந்து சுற்றுப்புறத்தை நோக்கினாள். இவர்கள் எல்லாம் யார்? இனி தான் என்ன செய்ய வேண்டும்? அவள் ஒன்றும் புரியாமல் விழித்துக் கொண்டு அமர்ந்திருந்தாள்.

"நான் தாத்தாவிடம் எல்லாமே போனில் சொன்னேனே பாட்டி, அவர் சொல்லவில்லையா?" என்றான் அரிமா நிதானமாக.

உடனே கணபதி "என்னப்பா சொன்னாய்? இன்று இந்த வீட்டில் உன் திருமணம் என்று கூறினாய். இது தான் குடும்பத்திற்கு நீ கொடுக்கும் மரியாதையா?" என்றார் கணபதி தாத்தா.

வெற்றி "தாத்தா, முதலில் எல்லாரும் உட்காருங்கள். நாம் பேசலாம். அரிமா எல்லாம் சொல்லுவான்" என்று அவர்களை அமைதிப் படுத்த முயன்றான்.

இதற்குள் சுதாரித்துக் கொண்ட சரஸ்வதி "என்ன சொல்லுவான் அவன். என் பெண்ணுக்கு முதலில் அவன் பதில் சொல்லவேண்டும்" என்றார் ஆத்திரமாக.

அரிமா "நான் ஏன் அத்தை உங்கள் பெண்ணக்கு பதில் சொல்ல வேண்டும்?" என்றான்.

சரஸ்வதி அவனுக்குப் பதில் சொல்லாமல் இந்திராணியிடம் திரும்பி "அம்மா, இங்கே நடந்தது திருமணமே கிடையாது. உடனே இவளை விரட்டிவிட்டு, அரிமாவுக்கு என் பெண்ணைத் தான் மணமுடிக்க வேண்டும்" என்றார் அழுகையுடன்.

"அத்தை" என்றான் அரிமா கர்ஜனையாக. "அவள் என் மனைவி. அவளைப்பற்றி ஒரு வார்த்தை தவறாக வரக்கூடாது"

நாச்சியப்பன் "அரிமா நீ சற்றுப் பொறு. பெரியவர்கள் கோபத்தில் பேசுவதைப் பொருட்படுத்தக் கூடாது" என்று அரிமாவிடம் சொன்னவர், மற்றவர்களிடம் திரும்பி "எல்லோரும் உட்காருங்கள், அப்பா, அம்மா இங்கே வாங்க" என்று அழைத்து அனைவரையும் அமர சொன்னார்.

இந்தக் குடும்பத்தில் அரிமாவின் திருமணத்தில், உண்மையாகவே மகிழ்ச்சியாக இருந்தது அரிமாவின் தாய் லட்சுமி தான். எங்கே தன் நாத்தனார் மகள்களில் ஒருவரை, தன் மாமியார் அரிமாவுக்கு மனைவியாக்கி விடுவாரோ என்று பயந்து கொண்டிருந்தார் அவர். இப்போது துடைத்து வைத்த குத்துவிளக்கு மாதிரி, சுடர் விடும் அழகோடு, முகத்தில் மழலை மறையாமல் கூட இருக்கும் விதுஷிகாவை அவருக்கு மிகவும் பிடித்து விட்டது. இத்தனைக்கும் இன்னும் அவள் பெயர் கூட அவருக்குத் தெரியாது. இருந்தும் மலங்க மலங்க விழித்துக் கொண்டிருக்கும் அவளைத் தேற்றவே அவர் மனம் விளைந்தது.

இதில் தன்ஷிகா, அனுஷா வேறு விதுஷியை கண்களாலே எரிப்பதுபோல் பார்த்து, முறைத்துக் கொண்டிருந்தனர். வெற்றி அரிமாவிடம் சென்று விதுஷியை சற்றுநேரம் அவளுடைய அறைக்கு அனுப்பி வைக்கும்படி கூறினான். அரிமாவுக்கும் அது சரி என்று தோன்றவே விதுஷியிடம் சென்று, அவளைக் கைபிடித்து எழுப்பினான். அவள் கையை உதறப் போகவும் இறுக்கமாகப் பிடித்து, எழுப்பித் தன்னுடன் அழைத்துச் சென்றான்.

அவளை மாடியில் முதல் நாள் அவள் தங்கி இருந்த அறையில் அமர வைத்துவிட்டு, கதவை வெளிப்பக்கமாக பூட்டிவிட்டு வந்தான். விதுஷிகாவுக்கு இவனை எப்படிக் கையாள்வது என்றே தெரியவில்லை. பெற்றோர் குடும்பத்தினர் இருக்கும் போதே இப்படி செய்கிறானே என்று இருந்தது அவளுக்கு.

கீழே வந்த அரிமா "முதலில் எல்லாரும் என்னை மன்னித்து விடுங்கள்" என்றான். "நான் செய்தது தவறு தான். ஆனால் எனக்கு வேறு வழி தெரியவில்லை. விதுஷியை விட்டுக்கொடுக்க முடியாமல் தான் இப்படி நடந்து கொள்ள வேண்டியதாகி விட்டது" என்று தொடங்கி சொல்ல வேண்டியதை மட்டும் சொல்லி முடித்தான்.

கணபதி "அப்படி என்றால் அந்தப் பெண்ணுக்கு, இதில் விருப்பம் இல்லையா?" என்றார்.

"இல்லை தாத்தா".

சரஸ்வதி "அப்பா" என்று அவரிடம் பேச வந்தார்.

அவர் கணவர் சேகர் அவரைத் தடுத்து விட்டார். சேகரிக்கும் அரிமாவைப் பிடிக்கும். ஆனால் இன்னொருத்தியின் கணவன் தன் பெண்ணுக்கு வேண்டாம் என்பதில் அவர் தெளிவாக இருந்தார். எனவே அவர் மனைவியை பேச விடாமல் செய்து விட்டார்.

இந்திராணி "அந்த பெண் என்ன குடும்பமோ? என்ன குலமோ?" என்று புலம்பினார்.

கணபதி "நம் குடும்பத்திற்கு வந்த பிறகு அவள் நம் குலம் தான் ராணி" என்றார் அழுத்தமாக.

நாச்சியப்பன் "அப்படி என்றால் நீங்கள் இந்த திருமணத்தை ஏற்றுக் கொண்டீர்களா அப்பா?" என்றார் ஆச்சரியத்துடன்.

"ஆமாப்பா, இல்லாவிட்டால் உன் மகன் விட்டு விடுவானா?"

"தாத்தா" என்று முகம் மலர்ந்தான் அரிமா.

அந்த நேரத்தில் தான் விதுஷிகாவின் வீட்டினர் அங்கு வந்தனர். கார் வந்து நிற்கும் ஓசையில் வெற்றி சென்று பார்த்தான். விதுஷியின் குடும்பத்தினரைக் கண்டதும், உள்ளே வந்து தாத்தாவிடம் அவசரமாக விஷயத்தைக் கூறினான். அரிமா அவளைக் கடத்தியது, அவள் வீட்டினர் போலீஸ் ஸ்டேஷன் சென்று, ஒன்றும் செய்ய முடியாமல் இருந்தது, பின் இன்று காலை இன்ஸ்பெக்டர் மூலமாகவே இந்த முகவரியைக் கூறி, இங்கே வர வைத்தது எல்லாம் சொல்லி விட்டான்.

ஆம், காலையில் இன்ஸ்பெக்டர் தர்ஷனுக்கு போன் செய்தார். ஒரு முகவரியைக் கூறி அங்கே விதுஷிகா இருப்பதாக தகவல் கிடைத்திருப்பதாக கூறினார்.

தர்ஷன் "இது யாருடைய வீடு சார்" என்று கேட்டான்.

“சார், நீங்கள் அனாவசியமான கேள்விகளில் நேரத்தை செலவழிக்க வேண்டாம். உங்கள் வீட்டுப்பெண் இந்த முகவரியில் பத்திரமாக இருக்கிறார். நீங்கள் அங்கே சென்று பாருங்கள். போகும்போது விதுஷிகாவின் பெற்றோரையும் அழைத்து செல்லுங்கள்" என்றார் இன்ஸ்பெக்டர்.

"சார், அப்படி என்றால் நீங்கள் எங்களுடன் வரவில்லையா?" என்று கேட்டான் குழப்பத்துடன்.

"இல்லை சார், நீங்கள் அவர்களை அழைத்து செல்லுங்கள். உங்கள் மாமா மகள் மிகவும் பத்திரமாக இருக்கிறார். அதனால் வீட்டில் இருப்பவர்களுக்கு தைரியம் கூறி அழைத்துப் போங்கள்" என்று விட்டு போனை வைத்து விட்டார்.

தர்ஷன் மனதில் குழப்பத்துடனேயே தன் குடும்பத்தினரிடம் விவரம் கூறினான். இன்ஸ்பெக்டரின் விதுஷிக்கு ஆபத்து இல்லை என்ற சொல்லை மட்டும் பற்றுக்கோலாகக் கொண்டு, விதுஷியின் குடும்பத்தினர் அரிமாவின் வீட்டிற்கு வந்தனர்.

கேட்டில் காவலாளி அவர்கள் காரை நிறுத்தி, யார்? என்ன? என்று விசாரித்துக் கொண்டிருந்தான். அப்போது தான் வெற்றி கவனித்துவிட்டு தாத்தாவிடம் விவரம் கூறிவிட்டு, கேட்டிற்கு வந்து அவர்களை உள்ளே அழைத்துச் சென்றான். தாத்தா அவர்களை வாசலுக்கு வந்து வரவேற்று உள்ளே அழைத்தார்.

தர்ஷன் "ஐயா, நீங்கள் யார்? எங்கள் விது இங்கே இருக்கிறாளா?" என்றான் கணபதியிடம்.

தன் குடும்பத்தினர் வந்திருப்பது கூட தெரியாமல் இருக்கும் விதுஷியின் நிலை?

- தொடரும்....

Selvi_Saran · Apr 29, 2025

செம்பருத்தி பூ 8

விதுஷிகா அவள் இருந்த அறையில் கீதாவின் மடியில் சுருண்டு படுத்திருந்தாள். பிரியா, வசந்தா, விதுஷியின் பெரியம்மா ரேணுகா ஆகியோர் அந்த அறையில் தான் அவளுடன் இருந்தனர்.

அப்போது அங்கே "உள்ளே வரலாமா?" என்று கேட்டுக் கொண்டே லட்சுமி வந்தார்.

"இது உங்கள் வீடு, நீங்கள் உள்ளே வர எங்களை ஏன் கேட்கிறீர்கள்? நாங்கள் தான் வெளி ஆட்கள்" என்று கோபமாக கூறினார் வசந்தா.

லட்சுமியின் முகம் ஒரு நொடி வாடினாலும் சட்டெனத் தெளிந்து "இனி இது உங்கள் வீடும் தான் அக்கா" என்றார் மென்மையாக.

அதற்கு மேல் அங்கிருந்த யாராலும் லட்சுமியிடம் கோபத்தை காட்ட முடியவில்லை. ஏன் அரிமாவின் வீட்டினர் யாரிடமும், விதுஷி குடும்பத்தாரின் கோபம் செல்லுபடி ஆகவில்லை.

ஏனெனில், வந்ததும் அத்தனை கோபத்துடன் இருந்தவர்களையும், கணபதி மிக சுலபமாகக் கையாண்டார்.

தர்ஷன் கேட்ட "விது இங்கே இருக்கிறாளா?" என்ற கேள்விக்கு கணபதி உடனே பதில் அளிக்கவில்லை.

எல்லோரையும் உள்ளே அழைத்து வந்து, அமர வைத்து விட்டு தான் பேச்சைத் தொடங்கினார். அவருடைய மரியாதையான தோற்றம், யாராலும் அவரை எதிர்த்துப் பேச முடியாமல் செய்து விட்டது.

கீதாவால் அதற்கு மேல் முடியவில்லை, "ஐயா என் மகள் இங்கே இருக்கிறாளா?" என்றார் கண்ணில் நீருடன்.

கணபதி "பேத்தி பத்திரமாக இருக்கிறாள் அம்மா. அழாதீர்கள்" என்றுவிட்டு லட்சுமியிடம் திரும்பி "இவர்களை கூட்டிப் போம்மா" என்றார்.

தர்மராஜ் "பேத்தியா?" என்றார் கேள்வியாக.

"ஆமாம் தம்பி" என்றார் கணபதி உறுதியான குரலில்.

அந்த இடத்தில இருந்த அலங்காரம், அரிமாவின் பட்டுவேஷ்டி சட்டை, மணமக்களுக்கான மாலை அந்த டீப்பாயில் இருந்தது, இது எல்லாமே அங்கு ஒரு திருமணம் நடந்ததை யாரும் சொல்லாமலே அவர்களுக்கு உணர்த்திக் கொண்டிருந்தது.

பூபதி கோபமாக "ஐயா இங்கே என்ன நடக்கிறது, என் மகள் எங்களுக்கு வேண்டும்" என்றார்.

கீதா அதற்கு மேல் தாமதிக்காமல், விதுவைப் பார்க்க லட்சுமியுடன் சென்று விட்டார். அவருடனே பிரியா, வசந்தா, ரேணுகா ஆகியோரும் சென்றனர்.

கணபதி "நான் எல்லாம் சொல்கிறேன் தம்பி. கொஞ்சம் பொறுமையாக இருங்கள்" என்றார்.

பின்பு தங்கள் குடும்பம், தொழில் ஆகியவற்றைக் கூறினார். அதற்குள் வருண் "சார், நீங்கள் யாராக இருந்தாலும் அது எங்களுக்கு தேவை இல்லாத ஒன்று. என் அக்கா ஏன் உங்கள் வீட்டில் இருக்கிறாள்? அவள் எப்படி இங்கே வந்தாள்?" என்றான் பொறுமையற்று.

தர்மராஜ் வருணிடம் "பொறுமையாக இரு வருண்" என்றார்.

தர்மராஜ் இவர்களின் செல்வநிலையையும், செல்வாக்கையும் ஏற்கனவே அறிந்திருந்தார். இவர்கள் திருநெல்வேலியில் இருந்தாலும், தூதுக்குடியிலும் பல தொழில்களை செய்து வருகின்றனர். தர்மராஜ் கூட குத்தகைக்குத் தான் உப்பளம் நடத்திக் கொண்டிருக்கிறார். ஆனால் கணபதி குரூப்ஸ் பல உப்பள நிலங்களை சொந்தமாக நடத்திக் கொண்டிருந்தனர். அது மட்டுமின்றி வெளியில் என்ன தான் கணபதி குரூப்ஸ் தொழில் சாம்ராஜ்யத்தில் கொடிகட்டிப் பறந்தாலும், அவர்களின் தொழில் எதிரிகளை அவர்கள் கையாளும் வகை பலருக்குத் தெரியாது. தர்மராஜ் கூட, இதை சமீபத்தில் தான் அறிய நேரிட்டது.

உப்பள உரிமையாளர்கள் அனைவருக்கும் ஒரு சங்கம் உண்டு. அதன் கூட்டம் சில மாதங்களுக்கு முன்பு நடந்தது. தர்மராஜ் அதில் கலந்து கொண்டார். அப்போது அங்கு அரிமா துரையும் வந்திருந்தான். அதுவரை தலைவர் பதிவியில் இருந்தவரின் பதவிக்காலம் முடிவடைவதால், அடுத்த தலைவர் பதவிக்கு விண்ணப்பிக்க நினைப்பவர்கள், அன்று மனு தாக்கல் செய்யலாம் என்று ஏற்கனவே அறிக்கை அனுப்பி இருந்தனர். அரிமா சார்பில் வெற்றி தலைவர் பதவிக்கான விண்ணப்பத்தைக் கொடுத்தான். அரிமா விண்ணப்பம் கொடுத்ததைப் பார்த்தவர்கள் தங்கள் விண்ணப்பத்தை கொடுக்காமல் விட்டுவிட்டனர். தர்மராஜுக்கு குத்தகைக்கு நிலத்தைக் கொடுத்தவர் கூட விண்ணப்பப் படிவம் கொண்டு வந்திருந்தார். அவர் தர்மராஜின் நண்பரும் கூட.

தர்மராஜ் அவரிடம்"என்னப்பா நீ மனு தாக்கல் செய்யவில்லை?" என்றார்.

"கணபதி குரூப்ஸ் விண்ணப்பம் போய் விட்டது. இதற்கு மேல் நான் மட்டும் இல்லை. வேறு யாரும் மனு தாக்கல் செய்ய மாட்டார்கள்" என்றார் அந்த நண்பர்.

இவர்கள் பேசிக் கொண்டிருக்கும் போதே ஒருவன் எழுந்தான். "என்ன டா, கணபதி குரூப்ஸ் மட்டும் தான் எல்லா தலைவர் பதவிலயும் இருக்கணுமா? நெல்லையப்பர் கோவில் தலைவர் இவனோட அப்பா" என்று அரிமாவை கை கட்டினான். "ரோட்டரி கிளப் தலைவர் இவனோட தாத்தா. திருநெல்வேலி வணிகர் சங்க தலைவர், இவர்" என்று நக்கலாக மீண்டும் அரிமாவை கை காட்டினான். "திருநெல்வேலில தான் இவனுங்க ராஜாங்கம்னு பாத்தா இப்போ தூதுக்குடிலையும் யாருக்கும் பதவி குடுக்க மாட்டானுங்க போல. ஆனா அதுக்கு இந்த சங்கர் விட மாட்டேன், என்னோட மனுவ வாங்கிக்கோங்க. நானா? இவனான்னு பாக்குறேன்" என்று வீரவசனம் பேசிக் கொண்டு மனுவை கொடுத்தான்.

மனு வாங்குபவர் அரிமாவின் முகத்தைப் பார்த்தார். அவன் தலை அசைத்ததும் வாங்கிக்கொண்டார். அரிமா, சங்கருக்கு எந்த பதிலும் கொடுக்கவில்லை. கூட்டம் முடிந்து அனைவரும் சென்று விட்டனர்.

மறுநாள் காலை தர்மராஜூக்கு அவர் நண்பர் போன் செய்தார். அந்த சங்கர் மனுவைத் திரும்பப் பெற்றுக் கொண்டதாக கூறினார்.

"எப்படிப்பா? நேற்று அத்தனை திமிராக பேசினானே?" என்றார் தர்மராஜ்.

"அவன் அவனுடய உப்பளத்திலேயே உடல் முழுக்கக் காயத்தோடு மயங்கிக் கிடந்தானாம்ப்பா. இது கணபதி குரூப்ஸ் அரிமாவின் வேலை தான்ப்பா. அவன் அப்பா, தாத்தா கூட இப்படி இல்லை. இவன் பொறுப்பிற்கு வந்த பிறகு எதிர்த்து ஒருவர் கூட குரல் உயர்த்த முடியாது. அதிலும் அந்த சங்கர் ..... அந்த அமைச்சரின் மச்சான். அவனுக்கே இந்த கதி என்றால் இவனை யார் எதிர்க்க முடியும்? இதற்குத் தான் மற்ற யாரும் நேற்று மனு தாக்கல் செய்யவில்லை" என்றார் அவர்.

நடந்ததை நினைத்துப் பார்த்தவர், இப்படி ஒருவனிடம் தங்களால் மோத முடியாது. அதனால் அமைதியாகவே பேசி விதுஷியை இங்கிருந்து அழைத்து செல்லப் பார்க்க வேண்டும் என்று முடிவு செய்தார். அவருக்கு இங்கிருக்கும் சூழ்நிலையே பல கதைகளை மனதிற்குள் உருவாக்கியது. இருந்தாலும் முடிந்தவரை தங்கள் பெண்ணின் நலனுக்காகவும், எதிர் காலத்திற்காகவும் முயன்று அமைதியாகக் காட்டிக் கொண்டார்.

தர்ஷன், வருண், ராகவன் ஆகியோர் கணபதியையும், அவர் பக்கத்தில் நின்று கொண்டிருந்த அரிமாவையும் முறைத்துவிட்டு ஒருவருக்கொருவர் பார்வை பரிமாறிக் கொண்டனர்.

கணபதி மீண்டும் பேச ஆரம்பித்தார் "இன்று என் பேரன் அரிமாவிற்கும், விதுஷிகாவிற்கும் திருமணம் நடந்து விட்டது. இந்த திருமணம் அரிமாவின் விருப்பத்தால் மட்டுமே நடந்தது. எங்களுக்கும் இது எதிர்பாராத செய்தி தான். ஆனால், இப்போது நாங்களும் இந்த திருமணத்தை ஏற்றுக் கொண்டோம். உங்களுக்கும் இந்த செய்தி அதிர்ச்சியாகத் தான் இருக்கும், ஆனால் நம் பிள்ளைகளின் எதிர்கால வாழ்க்கையை நினைத்துப் பார்த்து நாம் முடிவு எடுக்க வேண்டும்..."

அவர் பேச்சை இடை வெட்டினான் தர்ஷன் "சார், நீங்கள் உங்கள் பேரனைப்பற்றி மட்டுமே யோசிக்கிறீர்கள். எங்கள் விதுவின் நிலை என்ன? அவளுக்கு இந்த திருமணத்தில் நிச்சயம் விருப்பம் இருந்திருக்காது"

தர்மராஜ் தர்ஷனிடம் "நீங்கள் மூன்று பேரும் கொஞ்சநேரம் வெளியில் போய்விட்டு வாருங்கள்" என்றார் கோபத்துடன். தர்ஷன், வருண், ராகவன் மூவரும் அரிமாவை முறைத்துப் பார்த்துவிட்டு வெளியேறி விட்டனர்.

பூபதிராஜும் "தர்ஷன் சொல்வது சரி தான் அண்ணா, என் மகளின் விருப்பமின்றி நடந்த திருமணத்தை எங்களால் ஏற்றுக் கொள்ள முடியாது" என்றார் கோபமாக.

கணபதி பொறுமையாகவே "தம்பி, உங்கள் கோபம் எனக்குப் புரிகிறது. ஆனால் நான் சொல்வதைக் கொஞ்சம் கேளுங்கள். இந்த திருமணத்தை வீட்டில் பேசி நாம் முடிவு செய்த திருமணமாக நினைத்து யோசித்துப் பாருங்கள். என் பேரனுக்கு என்ன குறை? நான் செல்வநிலையை மட்டும் வைத்துக் கூறவில்லை. இந்த வயதிலேயே அவனுக்கு சமூகத்தில் எவ்வளவு மரியாதை இருக்கிறது என்று இந்த ஊரில் விசாரித்துப் பாருங்கள்" என்றார்.

தர்மராஜ் "ஐயா, உங்கள் பேரனிடம் குறை கண்டுபிடிக்க எங்களுக்கு காரணமில்லை. ஆனால் இதில் பாதிக்கப்பட்டிருப்பது எங்கள் வீட்டுப் பெண். நீங்கள் திருநெல்வேலியில் புகழ்பெற்ற குடும்பம் தான். ஆனால் இதில் முடிவு விது தான் எடுக்க வேண்டும். அவள் இங்கே இருக்க மறுத்தால் உங்கள் முடிவு என்ன?" என்றார், விதுஷி எப்படியும் அரிமாவை மறுத்து விடுவாள் என்ற எண்ணத்துடன்.

கணபதியின் பார்வை அரிமாவிடம் சென்றது.

அரிமா "அவள் என் மனைவி, அவளே மறுத்தாலும் என்னை மீறி என்னிடம் இருந்து யாரும் அவளைப் பிரிக்க முடியாது" என்றான் கர்வத்துடன்.

நாச்சியப்பன் பூபதியிடம் "என் மகன் நடந்து கொண்டதற்கு நான் உங்களிடம் மன்னிப்புக் கேட்டுக் கொள்கிறேன் சம்மந்தி" என்றார்.

அரிமா "அப்பா" என்றான் அதட்டலாக.

கணபதி "அரி, நீ சற்றுநேரம் அமைதியாக இரு" என்றார் அழுத்தமாக.

நாச்சியப்பன் கேட்ட மன்னிப்பிற்கு பூபதி எந்த பதிலும் சொல்லவில்லை.

தர்மராஜ் தான் "நாம் விதுஷியிடம் பேசாமல் இதற்கு எப்படி முடிவு எடுப்பது ஐயா?" என்றார்.

அதற்கு கணபதியும், நாச்சியப்பனும் பேசிப்பேசியே தர்மராஜையும், பூபதியையும் இந்த திருமணத்தை ஏற்றுக் கொள்ளும்படி செய்துவிட்டனர்.

மாடி அறையில் சோபாவில் அமர்ந்திருந்த விதுஷி, கதவு திறக்கவும் நிமிர்ந்து பார்த்தாள். அங்கே கீதாவைக் கண்டதும் "அம்மா" என்று வேகமாக சென்று அனைத்துக் கொண்டாள். அவள் உடல் அழுகையில் குலுங்கியது. கீதாவை அழைத்து வந்த லட்சுமிக்கும் ஏன் என்றே தெரியாமல் கண்கலங்கியது.

கீதா விதுஷியை உள்ளே கூட்டி வந்து அமர வைத்தார். அவள் அழுகை சற்று மட்டுப்பட்டதும் தானும் கண்களைத் துடைத்துக் கொண்டு, "என்ன நடந்தது விது? நீ எப்படி இங்கே வந்தாய்?" என்று கேட்டார். அவர் பார்வை மகள் உடலில் இருந்த விலை உயர்ந்த பட்டுப்புடவை, வைர நகைகள், கழுத்திலிருந்த புதிய தாலிக்கொடி என்று வலம்வந்தது.

விதுஷி அரிமாவை முதலில் கோவிலில் சந்தித்தது முதல் தொடங்கி, இன்று அவன் திருமணம் செய்தது வரை கூறினாள். அரிமா திருமணத்திற்காக மிரட்டி அவளிடம் நடந்து கொண்ட விதத்தை மட்டும் மறைத்து விட்டாள்.

கேட்டுக் கொண்டிருந்த லட்சுமிக்கு அரிமாவின் நிலை புரிந்தது. விது மட்டும் முதலில் சம்மதித்திருந்தால், அரிமா இரு வீட்டாரிடமும் பேசி திருமணத்தை நல்ல முறையில் நடத்தியிருப்பான். அவர் அவர்களுக்குத் தனிமை கொடுத்து கீழே சென்று விட்டார். சற்று நேரத்திலேயே விதுஷி குடும்பத்துப் பெண்கள் உள்ளே வந்தனர். அவர்களும் விதுஷியிடம் ஆறுதலாகப் பேசிக் கொண்டிருந்தனர்.

அரிமாவின் பாட்டி, அத்தை, அத்தை மகள்கள் எல்லோரும் கீழே இருந்த மற்றொரு அறையில் சென்று அடைந்து கொண்டனர். அழுது கொண்டிருந்த சரஸ்வதியை இந்திராணி சமாதானப்படுத்திக் கொண்டிருந்தார். தன்ஷிகாவும், அனுஷாவும் அங்கேயே சோகமாக இருப்பது போல் காட்டிக்கொண்டு பாட்டியிடம் அனுதாபம் சம்பாதித்துக் கொண்டிருந்தனர்.

கணபதி "தம்பி, நான் உங்களுக்கு ஒரு வாக்குக் கொடுக்கிறேன். இந்த திருமணம் நடந்தது இப்போது வேண்டுமானால் உங்களுக்கு மன வருத்தத்தை கொடுத்திருக்கலாம். ஆனால் எதிர்காலத்தில் நீங்களே உங்கள் பெண்ணின் வாழ்க்கையை நினைத்துப் பூரித்துப் போகும்படி, என் பேரன் அவளைப் பார்த்துக் கொள்வான்" என்றார் நம்பிக்கையாக.

சேகர் அத்தனை நேரம் அமைதியாக இருந்தவர் "என் பெண்ணுக்குத் தான் அரிமாவை மணமுடிக்க வேண்டும் என்று, எனக்கும் என் மனைவிக்கும் விருப்பம் இருந்தது. ஆனால் அவனுக்கு என்னவோ உங்கள் பெண்ணை பிடித்து விட்டது. நான் சிறுவயதிலிருந்து பார்க்கிற பையன், அவன் உங்கள் பெண்ணை திருமணம் செய்த விதம் வேண்டுமானால் தவறாக இருக்கலாம். ஆனால் அவன் ஒரு செயல் செய்தால் அதில் நிச்சயம் ஒரு காரணம் இருக்கும். நீங்கள் அரிமாவை நம்பி இந்தத் திருமணத்தை ஏற்றுக் கொள்ளுங்கள்" என்றார்.

தர்மராஜும், பூபதியும் அவர்கள் சொல்வதை ஏற்றுக்கொள்ளும் நிலைக்கு வந்துவிட்டனர்.

தர்மராஜ் "நாங்கள் விதுவைப் பார்க்க வேண்டும்" என்றார்.

விதுஷிகா கீழே அழைத்து வரப்பட்டாள்.

மகளை திருமணக் கோலத்தில் கண்டதும் பூபதிக்குக் கண்கள் கலங்கியது. வருண் அக்காவைப் பார்த்துவிட்டு ஓடி வந்து அனைத்துக் கொண்டான். விதுஷியும் கண்ணீருடன் அணைத்துக் கொண்டாள்.

இந்திராணியிடம் சரஸ்வதி "குடும்பமாக எப்படி நடிக்கிறார்கள்? அரிமாவை மணக்க அழுகையாம். இதெல்லாம் நம்புவது போலவா இருக்கிறது?" என்று விதுஷியின் மீது வெறுப்பை ஏற்படுத்த முயன்றார்.

இந்திராணியும் என் பேரனைப் பிடிக்காத பெண்ணா? என்று நினைத்ததும் அவர் மனதிலும் விதுஷியின் மீது வெறுப்பின் விதை விழுந்து விட்டது.

-தொடரும்....

Selvi_Saran · Apr 30, 2025

செம்பருத்தி பூ 9

நாச்சியப்பன் "விதுஷிகா இங்கே வாம்மா" என்றார்.

விதுஷி கீதாவைப் பார்க்க, அவர் போ என்பது போல் தலையசைக்கவும் நாச்சியப்பன் அருகில் சென்றாள்.

"என்னுடன் நம் வீட்டிற்கு வருகிறாயா?" என்றார் நாச்சியப்பன் அவளிடம் மென்மையாக.

அவள் பயத்துடன் அரிமாவைப் பார்த்தாள். அவன் முகத்தில் எந்தவித உணர்ச்சியும் காட்டாமல் அவளைத் தான் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான்.

அவள் தலையை உடனே மறுப்பாக அசைத்தாள்.

லட்சுமி அவள் அருகில் வந்து "அங்கே இவன் மட்டுமா இருக்கிறான்? நான், உன் மாமா, தாத்தா, பாட்டி எல்லோரும் இருக்கிறோம் கண்ணம்மா" என்றார் அவள் தலையை வருடி.

ஏற்கனவே கீதா அவளிடம் இந்த திருமணத்தை ஏற்றுக் கொள்ளும் படி, அறையில் வைத்தே எடுத்துச் சொல்லி தான் அழைத்து வந்திருந்தார். இருந்தும் காலையில் அரிமா அறையில் வைத்து அவளிடம் நடந்து கொண்ட முறையில் அவள் சற்றுப் பயந்து விட்டாள்.

எனவே, லட்சுமி கேட்டதற்கும் பதில் சொல்லாமல் அமைதியாகவே இருந்தாள்.

பூபதி மகள் விரும்பாத வாழ்க்கைக்கு அவளை வற்புறுத்துவது பிடிக்காமல் "அவள் தான் விருப்பமில்லை என்கிறாளே? சில நாட்கள் அவளை எங்கள் வீட்டிற்கு அழைத்துப் போகிறோம். பிறகு முடிவு செய்யலாம்" என்றார்.

யாரும் எதிர்பாராத இடத்தில இருந்து பூபதிக்கு எதிர்ப்பு வந்தது. ஆம் அது கீதா தான். "என்னங்க பேசுறீங்க? அவள் ஒரு அதிர்ச்சியில் புரியாமல் பேசுகிறாள். பெரியவர்கள் நாம் தான் எது முறை என்று அவளிடம் எடுத்துச் சொல்லவேண்டும். நீங்களும் அவளுக்குத் துணை போவது போல் பேசாதீர்கள்" என்றுவிட்டு, விதுவிடம் திரும்பி "விது, அம்மா சொன்னால் கேட்பாய் தானே?" என்றார்.

அவள் அவரைப் பாவமாக பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். அரிமாவுக்கு அவள் முகத்தைப் பார்த்து, அப்படியே அவளைத் தனக்குள் புதைத்துக் கொள்ள வேண்டும் போல் இருந்தது.

"நாம் எல்லோருமே சேர்ந்து அவர்களுடன் போகலாம். உன்னை அங்கே அவர்கள் வீட்டில் விட்டுவிட்டு நாங்கள் தூத்துக்குடி போய்விட்டு நாளைக்கு வந்து உன்னை நம் வீட்டிற்கு அழைத்துப் போகிறோம். சரி தானா?" என்றார்.

அவர் சொன்ன எல்லாவற்றையும் விட்டுவிட்டு "நாளைக்காம்மா?" என்றாள் ஆர்வமாக.

கீதாவுக்கு கண்கள் கலங்கியது. மறைத்துக்கொண்டு "ஆமாம்" என்றார்.

கணபதி அதற்குமேல் தாமதிக்கவில்லை. எல்லோரையும் கிளம்ப சொன்னார்.

விதுஷி அன்னையுடன் சென்று காரில் ஏறப்போனாள். அரிமா அவள் கையைப்பற்றி இழுத்து வந்து அவன் காரில் உட்கார வைத்தான்.

அரிமாவின் காரை வெற்றி எடுத்தான். அரிமாவும் விதுஷியும் பின்னிருக்கையில் அமர்ந்து கொண்டனர்.

இதைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த விதுஷி வீட்டில் அனைவருக்கும், அரிமா ஒரு வில்லனை போல் தெரிந்தான். பூபதி காரில் இருந்து இறங்கப் போகவும் கீதா தான் அவரைத் தடுத்தார். தர்ஷன் குரூப்ஸுக்கு (தர்ஷன், வருண், பிரியா, ராகவன்) அரிமாவைப் பிடிக்கவே இல்லை. இதில் அவன் விதுஷியை இழுத்துப் போனது இன்னும் அவர்களை வெறுப்பேற்றியது.

இந்திராணி, சரஸ்வதி, அவர் மகள்கள் இந்த காட்சியைப் பொறாமையுடன் பார்த்தனர். ஒவ்வொருவரும் ஒவ்வொரு மனநிலையில் பயணத்தைத் தொடங்கினர்.

காரில், கார்க்கதவை இடித்துக் கொண்டு அமர்ந்திருந்தாள் விதுஷி. அரிமா அதைப் பார்த்தாலும் எதுவும் சொல்லவில்லை. அவன் பக்கமும் திரும்பாமல் வெளியிலேயே பார்வையை பதித்திருந்தாள். சற்றுநேரம் கழித்து அவள் கையைப்பற்றி அவளை அருகில் இழுத்தான் அரிமா. அவள் அதிர்ந்து போய் அவன்மேல் மோதி அமர்ந்தாள். அவளுக்கு அவன் அருகாமை மிகவும் கூச்சத்தைக் கொடுத்தது, எனவே அவள் விலக முயன்றாள்.

அரிமா "என்ன?" என்றான் அதட்டலாக.

உடனே அசையாமல் அமர்ந்து கொண்டாள். அரிமாவுக்கு அவளை நினைத்து சிரிப்பாக இருந்தது. வெளிக்காட்டாமல் அமர்ந்து கொண்டான்.

கணபதி இல்லத்தில் அரிமா, விதுஷிகா இருவருக்கும் ஆரத்தி எடுத்து உள்ளே அழைத்து சென்றனர். விதுஷி வீட்டினரையும் மரியாதையுடன் அழைத்து அமர வைத்தனர்.

முதலில் விதுவை பூஜை அறையில் விளக்கு ஏற்றும்படி சொன்னார் லட்சுமி. இந்திராணி எதிலும் தலையிடவில்லை. கணபதி அதை கவனித்தாலும், வீட்டில் சொந்தங்கள் நிறைந்திருக்கும் போது வேறு பிரச்சனைகளைப் பேச அவர் விரும்பவில்லை.

அரிமாவின் அக்கா காயத்ரி சென்னையில் இருப்பதால், கிடைத்த முதல் விமானத்தில் அப்போது தான் கணவன், மகளுடன் வந்திறங்கினாள். வந்ததும் வீட்டினரிடம் பேசிவிட்டு விதுஷியிடமும், விதுஷி குடும்பத்தாரிடமும் நல்ல விதமாகவே நடந்து கொண்டாள். காயத்ரியின் மகள் வர்ஷா ஏழு வயது. அவள் வந்ததும் அந்த இடத்திற்கே ஒரு கலகலப்பு வந்தது.

விதுஷி பூஜை அறையில் விளக்கு ஏற்றினாள். அரிமா அவள் அருகில் நின்று இருவருமாக கடவுளை வணங்கினார்கள். பின்பு மணமக்களுக்கு பாலும் பழமும் கொடுக்கப்பட்டது. நாச்சியப்பன் வீட்டினருக்கு விருந்து உணவு ஹோட்டலில் ஏற்பாடு செய்திருந்தார். முதலில் மணமக்களுக்கு விருந்து பரிமாறப் பட்டது. பின்பு கணபதி, இந்திராணியுடன் விதுஷி குடும்பத்தினர் சாப்பிட்டனர்.

அந்த வீடும், நாச்சியப்பன், கணபதி, லட்சுமி ஆகியோரின் அனுசரணையான அணுகுமுறையும் விதுஷி குடும்பத்தாருக்கு மனதுக்கு இதமாக இருந்தது. இந்திராணி, அவர் மகள், பேத்திகள் தான் இவர்கள் இருக்கும் திசைக்கே வராமல் அவர்கள் அறையிலேயே இருந்து கொண்டனர். இதில் இந்திராணி மட்டும் கணபதிக்காக கட்டாயத்தின் பேரில் ஹாலில் அமர்ந்திருந்தார்.

உணவுக்குப் பின் விதுஷியை ஒரு அறையில் ஓய்வு எடுக்க சொன்னார் லட்சுமி. பிரியாவும் அவளுடனே இருந்தாள். லட்சுமி, கீதா, வசந்தா, ரேணுகா ஆகியோர் மாடி ஹாலில் அமர்ந்து பேசிக் கொண்டிருந்தனர், ஆண்கள் கீழே ஹாலில் அமர்ந்திருந்தனர். தர்ஷன் குரூப் அங்கே தனியாக அமர்ந்து பேசிக் கொண்டு அரிமாவை முறைத்துக் கொண்டுமிருந்தனர்.

வெற்றி "அரி, ஏன் டா இவனுக மட்டும் இன்னும் முறைச்சிட்டே இருக்கானுங்க?" என்றான்.

அரிமா சிறு சிரிப்புடன் "தெரியலடா, இவனுகளும் என் பொண்டாட்டியோட தங்கச்சி அந்த சில்வண்டு பிரியா மட்டும் இன்னும் மொறச்சிகிட்டு தான்டா சுத்துதுக. பாத்துக்கலாம், நாளைக்கு அவங்க வீட்டுக்கு மறுவீடு போகணும்னு சொல்லிருக்காங்க. அப்போ பாத்துக்கலாம் இவனுகள" என்றான் அரிமா.

அறையில் பிரியா "அக்கா, நீ ஏன் இந்த கல்யாணத்தை ஏற்றுக் கொண்டாய்?" என்று கேட்டாள்.

விதுஷிகா "ஏற்றுக் கொள்வதைத் தவிர வேறு வழி இல்லை பிரியா" என்றாள் சோகமாக.

"ஏன் அப்படி சொல்கிறாய்?"

விதுஷிகா ஒரு பெருமூச்சுடன் "சரி, இப்போது நான் மறுத்தால் என்ன ஆகும்?"

"என்னக்கா இப்படி கேட்கிறாய்? எல்லாம் பழைய மாதிரி ஆகி விடும். உனக்கு இந்த கல்யாணம் பிடிக்கவில்லை தானே? அப்புறம் என்ன?"

"அது அவ்வளவு சுலபம் இல்லை ப்ரீ"

"ஏன்க்கா? அதெல்லாம் சுலபம் தான். அந்தப் பாட்டிக்குக் கூட இந்தக் கல்யாணம் பிடிக்கவில்லை. வந்ததிலிருந்து உம்மென்று தான் இருக்கிறது. அப்புறம் அவங்க மகள் பேத்திங்க கூட உன்ன மொறச்சிக்கிட்டே தான் சுத்துறாங்க. நீ எங்களோடு வந்து விட்டால் சிரிச்சிட்டே அனுப்பி வச்சிருவாங்க" என்றாள் பிரியா.

"அவங்க மட்டுமா இந்த வீட்ல இருக்காங்க? அரிமா அப்படி சுலபமாக விட மாட்டார்" என்றாள் விதுஷிகா.

"என்ன செய்வாராம்? அவ்வளவு பயம் இருந்தால் அவர் கேட்ட போதே நீ சம்மதிச்சிருக்கலாம்".

"நான் முடிந்தவரை விலக தான் நினைத்தேன். அவர் அவரோட அப்பா அம்மா மூலமா பேசியிருந்தா, நமக்கு சம்மதிக்கிறத தவிர வேற வழி கிடையாது. அதனால் தான் ஒரு வருடம் காத்திருக்கச் சொல்லி, அவரை திசை திருப்ப நினைத்தேன்".

"நீ இங்க சமாளிச்சிருவியா? இங்க ஒண்ணுக்கு நாலு வில்லிங்க இருக்காங்க. எனக்கு உன்ன நெனச்சா கஷ்டமா இருக்குக்கா" என்றாள் பிரியா மெய்யான வருத்தத்தோடு.

விதுஷிக்கு தற்போது அரிமாவைத் தவிர யாரை நினைத்தும் கவலையோ, பயமோ இல்லை. எனவே ப்ரியாவிடம் "நான் சமாளித்துக் கொள்வேன் ப்ரீ. நீ கவலைப் படாதே" என்றாள்.

சற்றுநேரத்தில் விதுஷிகா வீட்டினர் கிளம்பி விட்டனர். விதுஷியும், அரிமாவும் மற்ற குடும்பத்தினரும் வாசலுக்கு வந்து வழி அனுப்பினார்கள். குடும்பத்தினர் கிளம்பும்போது விதுஷி எவ்வளவு முயன்றும் முடியாமல் அழத் தொடங்கி விட்டாள். அரிமா அவள் கையைப் பற்றவும் சட்டென கையை உதறிக் கொண்டாள். அவன் பற்களைக் கடித்துக் கோபத்தை கட்டுப்படுத்தினான்.

அவர்கள் சென்றதும் அனைவரும் உள்ளே வரவும், லட்சுமி விதுஷியை கீழே இருந்த இன்னொரு விருந்தினர் அறைக்கு அழைத்துச் சென்றார்.

அரிமா "அம்மா அவள் என் அறையில் இருக்கட்டுமே? ஏன் விருந்தினர் அறை?" என்றான் லட்சுமியிடம்.

அவன் கேள்வி கேட்டதும் அனைவரும் ஒரு நொடி அவனைப் பார்த்தனர். ஏனெனில் அரிமா அனாவசியமாக ஒரு வார்த்தை பேச மாட்டான்.

லட்சுமிக்கு மிகவும் மகிழ்ச்சியாக இருந்தது. மகன் சாதாரணமாக பேசி எத்தனை வருடங்கள் ஆகி விட்டது? அவர் "நாராயண குருக்கள் வருகிறார் அரி. திருமணம் உடனே நடந்து விட்டதால், மற்ற சடங்குகள் அவர் சொல்கிற படி தான் நடக்க வேண்டும் என்று பாட்டி கூறி விட்டார்கள். அது வரை விதுஷி இந்த அறையில் இருக்கட்டும்." என்றார்.

"ம்ம்'' என்று கேட்டுக் கொண்டவன், "எனக்குக் கொஞ்சம் வெளி வேலைகள் இருக்கிறது" என்றான்.

"அவர் இப்போது வந்து விடுவார். அவர் சென்றதும் நீ உன் வேலையைப் பாரேன்"

இந்திராணி "அவன் போவதனால் போகட்டும் லட்சுமி" என்றார்.

கணபதி "ராணி, என்ன பேசுகிறாய், பிள்ளைகள் ஐயாவிடம் ஆசீர்வாதம் வாங்க வேண்டாமா?" என்றார்.

"அது சரி தான். என்ன வேலைப்பா? அதுவும் இன்று?" என்று விசாரித்தார் இந்திராணி அரிமாவிடம்.

அரிமாவின் முகம் லேசாக சிவந்தது. அவன் பதில் சொல்ல சற்றுத் தயங்கினான். பின் "விது காலையிலிருந்து இந்த சேலையிலேயே இருக்கிறாள். அது தான் அவளுக்குக் கொஞ்சம் உடைகள் வாங்க தான்" என்றான்.

அதைக் கேட்டதும் லட் சுமியின் முகம் மலர்ந்தது என்றால், இந்திராணி & கோ முகம் கடுத்தது. இவர்கள் பேசுவதைக் கேட்டுக் கொண்டு விதுஷியும் அங்கே தான் இருந்தாள்.

லட்சுமி "சரிப்பா, கொஞ்ச நேரம் கழித்துப் போ" என்றுவிட்டு விதுவை அழைத்துக் கொண்டு அறைக்குப் போய் விட்டார்,

அரிமா அவன் அறைக்குச் சென்று விட்டான்.

சரஸ்வதி இந்திராணியிடம் "அம்மா, பார்த்தீர்களா? உங்கள் பேச்சுக்கு இந்த வீட்டில் மதிப்பு இல்லாமல் போய்விட்டது" என்றார்.

"என்ன சொல்கிறாய்?"

"நீங்கள் அரிமாவை வெளியே போக சொன்னீர்கள். அண்ணியும், அப்பாவும் குருக்கள் வரும்போது இங்கே இருக்கவேண்டும் என்றார்கள். அரிமா அவன் அம்மா பேச்சைத் தான் கேட்டான். அதை தான் சொன்னேன். இங்கே இனி உங்கள் சொல்லுக்கே மதிப்பு இருக்காது. இதில் என்னையும் என் குடும்பத்தையும் யார் மதிக்கப் போகிறார்கள்?" என்றார் சோகமாக.

இந்திராணி இத்தனை வருடங்கள் இந்த வீட்டில் உண்மையாகவே ராணியாக தான் ஆட்சி செய்து வந்தார். லட்சுமி கூட இதுவரை அவரை ஒரு வார்த்தை எதிர்த்துப் பேசியதில்லை. இனி பேரன் மனைவியால் தான் ஓரம் கட்டப்பட்டு விடுவோமோ என்று அவருக்குப் பயம் ஏற்பட்டது.

ஆனால் உண்மை என்னவென்றால் இப்போதுமே அந்த வீட்டின் ராணி அவர் தான். தேவையற்ற சிந்தனைகளும், எண்ணங்களும் தான் அவரை இனி மதிப்பிழக்கச் செய்யப் போகிறது. இதை யார் அவரிடம் சொல்வது?

நாராயண குருக்கள் தன் கையில் அரிமாவின் ஜாதகத்தையும், போனில் இருந்த விதுஷியின் ஜாதகத்தையும் மாறி மாறி பார்த்துக் கொண்டிருந்தார். விதுஷியின் ஜாதகத்தை கீதா போனில் அனுப்பி இருந்தார்.

சற்று நேரம் பார்த்துவிட்டு, கணபதியிடம் "விதுஷிக்கு இது குரு நோக்கம் உள்ள காலம் தான். அதனால் அவளுக்குப் பிரச்சனை இல்லை. இரண்டு பேர் ஜாதகமும் பொருத்தமும் இருக்கிறது. ஆனால் அரிமாவுக்கு குரு நோக்கம் வர இன்னும் ஒரு மாதம் ஆகும். அதுவரை இருவருக்கும் முதலிரவு ஏற்பாடு செய்ய வேண்டாம். அதற்குப்பின் ஒரு மூன்று நாள்கள் குறித்துத் தருகிறேன். அதில் உங்களுக்கு வசதியான நாளில் சடங்கை வைத்துக் கொள்ளுங்கள்" என்றார்.

பின் குருக்களிடம் மணமக்கள் ஆசீர்வாதம் வாங்கிக் கொண்டனர்.

அவர் சென்றதும் அரிமா வெற்றிக்கு அழைத்து இருவருமாக கடைக்குச் சென்று விட்டனர். அரிமாவுக்கு விதுஷியை உடன் அழைத்துச் செல்ல ஆசை தான். ஆனால் அவள் தான் அவன் முகத்தைக் கூடப் பார்க்க மறுக்கிறாளே. இருவருமாக சென்று விதுஷிக்குத் தேவையான ஆடைகள், அன்றாடத் தேவைக்கான பொருட்கள் எல்லாம் வாங்கினார்கள்.

-தொடரும்....

தங்களுடைய விமர்சனங்களை தெரிவியுங்கள் பிரெண்ட்ஸ்.... நன்றி....

Selvi_Saran · May 1, 2025

செம்பருத்தி பூ 10

கணபதி இல்லத்தில் உணவு மேசையில் குடும்பத்தினர் அனைவரும் இரவு உணவுக்காக அமர்ந்திருந்தனர். லட்சுமி வேலைக்காரர்கள் உதவியுடன் உணவு பரிமாறிக் கொண்டிருந்தார்.

வர்ஷா "எனக்கு இட்லி வேண்டாம்மா. பிரைட்ரைஸ் தான் வேணும்" என்றாள்.

காயத்ரி "இட்லி வேண்டாம்னா இடியாப்பம், சப்பாத்தி, பணியாரம் இதுல ஏதாச்சும் சாப்பிடு. அதை விட்டுட்டு இல்லாத பிரைட்ரைஸ் வேணுமோ?" என்றாள்.

இந்திராணி "அவள் கணபதி குடும்பத்து குட்டி இளவரசி. அவள் ஏன் இருப்பதை சாப்பிட வேண்டும்? அவள் விருப்பட்டதை சாப்பிட முடியும் காயு" என்றவர் வேலையாளிடம் திரும்பி "போய் பிரைட் ரைஸ் தயார் பண்ணு" என்றார்.

காயத்ரி "பாட்டி, அவள் உங்கள் இளவரசி தான். அதற்காக ஒவ்வொரு வேளைக்கும், இப்படி அடம்பிடிப்பதை என்னால் ஒத்துக் கொள்ள முடியாது. இவளை நான் பார்த்துக் கொள்கிறேன் பாட்டி" என்று முடிவாகக் கூறியவள் மகளிடம் திரும்பி "உனக்கு என்ன வேண்டும்?" என்றாள் அதட்டலாக.

காயத்ரியின் கணவன் விஷ்ணு வாயே திறக்கவில்லை. மனைவிக்கும், மகளுக்குமிடையே சென்றால் இருவரும் சேர்ந்து கொண்டு அவனை ஜோக்கர் ஆக்கி விடுவார்கள். அனுபவம் கொடுத்த பாடத்தால், அவன் அவர்களைக் கண்டு கொள்ளாமல், தன்னருகில் அமர்ந்திருந்த அரிமாவிடம் பேசிக்கொண்டே சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்தான்.

விதுஷிக்கு உணவு இறங்க மறுத்தது. புது இடம், புது மனிதர்கள், முக்கியமாக அரிமா. அவனிடமிருந்து அவள் தப்பிக்க செய்த முயற்சிகள் அனைத்தும் தோல்வியில் முடிந்துவிட்டது. இனி அவனுடன் அவளுடைய வாழ்க்கை எப்படி இருக்கும். இப்படி பலவித சிந்தனைகளால் அவள் மனம் சோர்ந்து இருந்தது. எனவே உணவில் விருப்பமற்றுத் தட்டில் விரலால் அலைந்து கொண்டிருந்தாள்.

லட்சுமி "விது, என்னடா இடியாப்பம் ருசி இல்லையா? சப்பாத்தி வைக்கட்டுமா?" என்றார்.

சரஸ்வதி "அண்ணி, அவள் வீட்டில் இத்தனை வகைகளை ஒரே நேரத்தில் பார்த்திருக்க மாட்டாள். அதனால் ஒரே நேரத்தில் இவ்வளவு வகையைப் பார்த்ததும் சாப்பிட முடியாமல் முகத்தில் அடித்திருக்கும்" என்றார் விதுஷியை மட்டம் தட்டும் விதமாக.

மற்றவர்கள் பேசும் முன் அவர் கணவர் சேகர் "சரோ, அமைதியாக சாப்பிடு, புது இடம் என்பதால் அந்தப் பெண் சாப்பிட முடியவில்லை. தேவையில்லாமல் பேசாதே" என்றார் கண்டிப்புடன்.

அரிமா கோபத்தை அடக்கிக் கொண்டு அமர்ந்திருந்தான். விதுஷியின் முகத்தைப் பார்த்தான். அவள் தலைகுனிந்து அமர்ந்திருந்தாள். அவள் கண்களில் நீர் இப்போது விழுந்து விடுவேன் என்பது போல் பளபளப்பாக இருந்தது.

அரிமா சட்டென எழுந்து விட்டான். "விது" என்றான்.

அவள் என்ன என்பது போல் பார்க்கவும் "எழுந்திரு" என்றான்.

அவள் எழவும் இருவருமாக சென்று கிட்சனில் கை கழுவினார்கள். ஹால் சோபாவில் அவளை உட்கார சொல்லிவிட்டு அவனும் அமர்ந்தான்.

அவன் சென்றதும் கணபதி "சாப்பிட்டுப் போய் எல்லோரும் ஹாலில் இருங்கள். நான் சில விஷயங்கள் பேச வேண்டும்'' என்றார்.

லட்சுமிக்குக் கவலையாக இருந்தது. வந்த முதல் நாளே விதுஷி சரியாக சாப்பிட முடியவில்லை, அரிமாவும் பாதி கூட சாப்பிடவில்லை.

தன்ஷிகாவும் அனுஷாவும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்து சிரித்துக் கொண்டனர்.

சாப்பிட்டு முடித்து அனைவரும் ஹாலுக்கு வந்ததும், கணபதி "இந்த வீட்டில் இருக்கும் எல்லோரும் ஒரு விசயத்தை நன்றாக புரிந்து கொள்ள வேண்டும். அரிமாவின் திருமணம் அவன் விருப்பப்படி, நம்மில் யாருடைய விருப்பமோ கருத்தோ கேட்காமலே முடிந்து விட்டது. அதில் எல்லோருக்குமே வருத்தம் இருக்கலாம். ஆனால், இனி இதை மாற்ற முடியாது. விதுஷிகா தான் இந்த வீட்டின் அடுத்த தலைமுறையின் தலைவி. என் பேத்திக்கு இந்த வீட்டில் இனி எந்த அவ மரியாதையும் நடக்கக் கூடாது" என்று உத்தரவாகக் கூறினார்.

சரஸ்வதி "அப்படி என்றால் நான் இங்கே யார் அப்பா?" என்றார் உருக்கமாக.

"நீ என் மகள் தான்ம்மா. அதற்காக என் பேத்தியை நீ என்ன வேண்டுமானாலும் சொல்ல முடியாது. அவள் உன்னிடம் மரியாதைக் குறைவாக நடந்தாலும், அதற்கு நான் அனுமதிக்க மாட்டேன், மனதைக் குழப்பிக் கொள்ளதே சரோ" என்றார் தன்மையாகவே.

இந்திராணி "அவள் பாவம்ங்க. அவளுடைய ஆசை நிறைவேறவில்லை என்று வருத்தம் இருக்கும். அது தான் சரோ அப்படிப் பேசுகிறாள். கொஞ்சநாள் பொறுத்துப் போனால் எல்லாம் சரி ஆகி விடும்" என்றார்.

விதுஷிக்கு விசித்திரமாக இருந்தது அவர் நியாயம். அவருக்கு வருத்தம் இருந்தால் அதற்காக என்னை அவர்கள் வருத்தப் படுத்துவார்களாம். நான் பொறுத்துப் போக வேண்டுமாம். இதில் நியாயம் எங்கே இருக்கிறது? இந்த விஷயத்தில், அவளை சரஸ்வதி மட்டம் தட்டியதும், அரிமாவும் சாப்பிடாமல் எழுந்தது தான் மனதுக்கு சற்று இதமாக இருந்தது.

கணபதி "அதற்கு எந்த அவசியமும் இல்லை ராணி. யாரும் யாருக்காகவும் பொறுத்துப் போக வேண்டாம். அவரவர் மனக் காயங்கள் ஆறும் வரை அடுத்தவர்களிடம் இருந்து விலகி இருந்தாலே போதுமானது." என்றவர் மேற்கொண்டு யாரும் பேச்சைத் தொடர முடியாதவாறு, அவரவர் அறைக்குப் போகச் சொல்லிவிட்டு அவரும் தன் அறைக்கு சென்று விட்டார்.

விதுஷிகாவும் யாரிடமும் பேசாமல் அவள் இருந்த விருந்தினர் அறைக்குச் சென்று விட்டாள். அவள் பின்னேயே அரிமாவும் உள்ளே வந்து கதவைத் தாழிடவும் அவள் திகைத்துப் போனாள்.

"என்ன?" என்றாள் திணறலாக.

அவன் பதில் பேசாமல் அவளை இறுக்கி அணைத்து, கழுத்தில் முகம் புதைத்துக் கொண்டான். அவள் அவனை விலக்க முயன்றாள். அவன் உருவத்தை அவளால் மில்லிமீட்டர் அளவில் கூட அசைக்க முடியாமல் போனது. சற்றுநேரத்தில் அவனாகவே அவளை விட்டு விலகி, அந்த அறையை விட்டும் சென்றுவிட்டான்.

அவன் போனதும் லட்சுமி வந்தார். வந்தவர் அவள் முகத்தைப் பார்த்துவிட்டு "என்னம்மா? முகம் ஏன் இப்படி வெளுத்துப் போய் இருக்கிறது?" என்றார்.

விதுஷி "ஒன்றுமில்லை" என்று முனுமுனுத்தாள்.

"ஒன்றுமில்லை அத்தை என்று சேர்த்து சொல்லவேண்டும்" என்றார் லட்சுமி சிரித்துக் கொண்டே.

அப்போது காயத்ரியும் அங்கே வந்தாள். அவள் கையில் ஒரு கிளாசில் பால் இருந்தது.

"பிடி விது. முதலில் இதைக் குடி" என்று உரிமையாக கிளாசை அவள் கையில் கொடுத்தாள். அவள் குடித்த பிறகு தான் தாயும், மகளும் அவளை விட்டனர்.

சற்றுநேரம் பேசிப்பேசி விதுஷியை சகஜமாக்கி விட்டுத் தான் காயத்ரி அவள் அறைக்குச் சென்றாள். அப்போது விதுஷியின் போன் அடித்தது. அரிமா மாலை கடைக்குப் போய்விட்டு வரும் போது, விதுஷிக்கு புதிய மொபைல் ஒன்றும் வாங்கிக் கொடுத்திருந்தான். கீதா தான் அழைத்தார், அவள் பேசிவிட்டு, லட்சுமியிடம் கொடுத்தாள். மறுநாள் மறுவீட்டிற்கு எப்போது வருகிறார்கள்? என்பது போன்ற விஷயங்களைப் பேசிவிட்டு, மீண்டும் விதுஷியிடம் போனை கொடுத்துவிட்டு, அவர் அறையை விட்டு சென்றுவிட்டார்.

மாமியாரின் இங்கிதத்தை மனதுக்குள் மெச்சிய படி, அன்னையிடம் பேச்சைத் தொடர்ந்தாள் விதுஷி. இளையவர்களும் விதுஷி வீட்டில் தான் இருந்தார்கள். வருணும், ராகவனும், ப்ரியாவும் மாறிமாறிப் பேசி அவளுடைய உற்சாகத்தை ஓரளவு மீட்டு விட்டனர். வெகு நேரம் பேசிவிட்டு போனை வைத்த போது விதுஷியின் முகம் தெளிந்திருந்தது.

மணியைப் பார்த்தாள் இரவு பத்தரை. இரவு உடையை எடுத்துக் கொண்டு குளியல் அறைக்குச் சென்றாள். மாலை சேலையை மாற்றிவிட்டு, அரிமா வாங்கி வந்திருந்த ரெடிமேட் சுடிதாரில் தான் இவ்வளவு நேரம் இருந்தாள். உடைகள், உள்ளாடைகள் எல்லாமே சரியான அளவாக வாங்கி வந்திருந்தான். அதுவே அவளுக்கு அவன் வாங்கித் தந்ததை அணிய ஒரு கூச்சத்தைக் கொடுத்தது.

அவள் குளியலறையிலிருந்து வெளிவந்த போது, லட்சுமி அந்த அறையில் இருந்தார்.

"நான் இன்று உன்னுடன் தங்கிக் கொள்கிறேன் விது'' என்றார் அவர்.

"நான் தனியாக இருந்து கொள்வேன் அத்தை. உங்களுக்கு ஏன் சிரமம்?"

அவளுடைய அத்தை என்ற உரிமையான அழைப்பில் லட்சுமிக்கு சந்தோசமாக இருந்தது. "இருக்கட்டும் மா. நீ இதுவரை அப்பா அம்மா உடன் இருந்திருப்பாய். இது புது இடம் வேறு. அதனால் இன்று ஒரு நாள் உன்னுடன் இருக்கிறேன். நாளைக்கு மறுவீடு சென்று விடுவீர்கள்" என்றவர் மேலும் சிறிது நேரம் அவளிடம் அவளுடைய வேலை, பொழுதுபோக்கு போன்ற பொதுவான விஷயங்களையும் பேசி நல்ல, மனநிலை உடனே அவளை தூங்கச் செய்தார்.

விதுஷி இங்கே நன்றாக தூங்க, அரிமாவோ அவன் அறையில் தூக்கம் வராமல் தவித்துக் கொண்டிருந்தான். அவனுக்கு ஒன்றும், இன்றே அவன் மனைவியுடன் கூடிக்கலக்க வேண்டும் என்ற எண்ணம் இல்லை. ஆனால் நேற்று அவளுடன் ஒரே அறையில், அவள் முகத்தைப் பார்த்துக் கொண்டே இருந்தது போல், இன்றும் அவள் அவனுக்கருகில் வேண்டும் என்று தோன்றியது. அதிலும், காலையில் அவளை அவன் எதிர்பாராமல் அணைத்தது, அதை இப்போது நினைத்தாலும் அவன் மூச்சுக்காற்று சூடாகியது. அவன் அணைத்த போது, அவள் உடலின் பாகங்கள் அவனுடன் அழுந்தும் போது, அவன் உணர்ந்த அவளின் மென்மைகள், அவளுடைய மூச்சுக்காற்றின் வாசம், இப்படி அவளைப் பற்றியே யோசித்துக் கொண்டு, அந்த இரவை சுகமான நரகமாக்கிக் கொண்டிருந்தான் அவன்.

காலையில் மறு வீட்டிற்கு மணமக்களை அழைக்க தர்ஷனும், வருணும் வந்திருந்தனர். லட்சுமி அவர்களை வரவேற்று அமர வைத்துவிட்டு, குடிக்க காபி கொடுத்தார். கணபதி, நாச்சியப்பன் இருவரும் அவர்களுடன் பேசிக் கொண்டிருந்தனர். அப்போது மாடியில் இருந்து அரிமா இறங்கி வந்தான். அவன் வந்ததைப் பார்த்த இருவரும், அவனுடைய கம்பீரத்தில் கவரப்பட்டு விழி எடுக்காமல் பார்த்துக் கொண்டிருந்தனர்.

அவன் அவர்களிடம் வந்து நின்று, "வாங்க, வந்து நேரம் ஆகி விட்டதா?" என்று விசாரித்த போது தான் சுயம் தெளிந்து, ஒருவரை ஒருவர் பாத்துக் கொண்டனர். வருண் அப்போது கூட மோனநிலை கலையாமல் இருக்க,

தர்ஷன் "கொஞ்சம் முன்பு தான் வந்தோம்" என்றான்.

நாச்சியப்பன் "முறை சொல்லிக் கூப்பிட வேண்டும்ப்பா. அவன் உனக்கு அண்ணன் முறை தானே? அப்படியே கூப்பிடு" என்றார் தர்ஷனிடம்.

அரிமா சிரிப்பை உதட்டுக்குள் ஒளித்துக் கொண்டான்.

தர்ஷன் சங்கடமாக "சரி சார்... சாரி சாரி... பெரியப்பா'' என்றான் திணறலாக.

வருணுக்கும் சிரிப்பு வந்தது. கணபதி வருணிடம் "இன்னும் எத்தனை நாள்கள் இருக்கிறது தம்பி பரீட்சைக்கு?" என்றார்.

"இன்னும் ஒரு வாரத்தில் தாத்தா".

இவர்கள் பேசிக்கொண்டிருக்கும் போது விதுஷி, அங்கே வந்தாள். வருணையும், தர்ஷனையும் கண்டதும் அவள் முகம் மலர்ந்தது.

கணபதி, "உன் அறைக்கு அவர்களை அழைத்துப் போம்மா" என்றார்.

மனதில் அவருக்கு நன்றி தெரிவித்துவிட்டு "வா வருண், வாங்க அத்தான்" என்று இருவரையும் அவள் அறைக்கு அழைத்துப் போனாள். அருகில் அவ்வளவு பெரிய உருவமாக நின்ற அவள் கணவனை, அவள் கண்டு கொண்டதாகவே தெரியவில்லை.

அரிமா அவள் செயலில் மனதில் பல்லைக் கடித்தான். இரவு முழுவதும் அவளை நினைத்து தூங்காமல் இருந்தவனை, ஒரு பார்வை கூடப் பார்க்கவில்லை. அவளுடைய அலட்சியத்தில் கூட அவனுக்கு, அவள் மீதிருந்தப் பார்வையைத் திருப்ப முடியவில்லை. நேற்று அவன் வாங்கி வந்திருந்த மெஜந்தா கலர் புடவை, ரெடிமேட் பிளவுஸ், ஜாதி மல்லி பூ, சிறு ஒப்பனை, லட்சுமி கொடுத்த நகைகள் என்று, அவன் கண்ணுக்கு இன்றும் அவள் தேவதையாக தான் தெரிந்தாள்.

கணபதியிடம் திரும்பி "எப்போது கிளம்ப வேண்டும் தாத்தா? என்று கேட்டான்.

"முதல் முறை பேத்தி வீட்டிற்கு போகிறோம். அதனால் எல்லோரும் போகவேண்டும். பெண்கள் கிளம்ப நேரத்தை சொல்லவா வேண்டும்? அனைவரும் வந்ததும் கிளம்பிவிட வேண்டியது தான்" என்றார் தாத்தா.

அப்போது தான் கவனித்தான், அங்கே இந்திராணி இல்லை. அவர் இருந்தால் எல்லோரையும் இதற்குள் கிளப்பி இருப்பார்.

பாட்டி எங்கே தாத்தா?" என்றான் ஆச்சரியமாக.

"அவளுக்கு என்ன ஆனதோ தெரியவில்லை. நேற்றிலிருந்து எதிலும் பட்டுக் கொள்ளாமல் இருக்கிறாள்" என்றார் வருத்தமாக.

நாச்சியப்பன் "அம்மா சீக்கிரம் சரியாகி விடுவார்கள்" என்றார். பின் அவர் சென்று எல்லோரையும் விரட்டி கிளம்பச் செய்து, ஒரு வழியாகக் கணபதி குடும்பத்தினர் தூத்துக்குடி வந்தடைந்தனர்.

விதுஷிகா வீட்டிற்கு அவர்கள் சென்ற போது, அவர்கள் குடும்பத்தில் அனைவரும் சேர்ந்து, வாசலுக்கே வந்து கணபதி குடும்பத்தினரை வரவேற்று அழைத்துச் சென்றனர். அரிமா, விதுஷிகாவுக்கு இங்கும் ஆரத்தி எடுக்கப் பட்டது. பிரியாவின் அக்கா கீர்த்திகா, முதல் நாள் இரவே மதுரையிலிருந்து வந்து விட்டாள். அவள் தான் இவர்களுக்கு ஆரத்தி எடுத்தாள்.

கீர்த்திகா "மாப்பிள்ளை, வீட்டிற்குள் செல்ல வேண்டுமானால், தட்டில் கனமாக விழ வேண்டும். இல்லாவிட்டால் உள்ளே செல்ல முடியாது" என்றாள் அரிமாவிடம்.

அதற்கு காயத்ரி "என் தம்பி கனமாகப் போட்டால் உங்களால் பிடிக்க முடியுமா?" என்றாள் கேலியாக.

கீர்த்திகா "போட சொல்லுங்களேன். பிடிக்க முடிகிறதா என்று பார்த்து விடலாம்" என்றாள் சவாலாக.

கீர்த்தியின் அம்மா ரேணுகா "போதும் கீர்த்தி, மாப்பிள்ளைக்கு வழி விடு" என்றார். அவருக்கு அரிமா வீட்டினர் இதை தவறாக எடுத்துக் கொண்டால் என்ன செய்வது என்று தோன்றியது.

அரிமா "இருக்கட்டும் அத்தை, என்னிடம் தானே பேச முடியும்?" என்றான் சிரித்த முகமாக. அவன் வீட்டினருக்கு மயக்கம் வராத குறை தான். இவனுக்கு இப்படிக் கூடப் பேசத் தெரியுமா என்பது போல் இருந்தது அவர்கள் பார்வை.

அரிமா பக்கத்தில் இருந்த வெற்றியைத் திரும்பிப் பார்க்கவும், அவன் ஐநூறு ரூபாய் கட்டு ஒன்றைக் கையில் கொடுத்தான். அதை ஆரத்தி தட்டில் வைத்தான் அரிமா. இரு வீட்டாரும் திகைப்பில் இருக்கும் போதே புதுமணத் தம்பதியினர் வீட்டிற்குள் சென்று விட்டனர்.

-தொடரும்....

Selvi_Saran · May 2, 2025

செம்பருத்தி பூ 11

கணபதி குடும்பத்தினர் அந்த ஹாலில் அமர்ந்ததும், கீதா அவர்களுக்கு குடிக்க ஜூஸ் கொண்டு வந்து கொடுத்தார். அனைவரும் எடுத்துக் கொண்டனர்.

சரஸ்வதி "எனக்கு வேண்டாங்க. ஏற்கனவே எனக்கு ஜலதோஷம்" என்றார்.

கீதா "அப்படி என்றால் டீ, காபி ஏதாவது கொண்டு வரவா அக்கா?" என்றார்.

சரஸ்வதியின் முகம் கடுத்தது. யாருக்கு யார் அக்கா? என்று மனதில் நினைத்தவர் "ஒன்றும் வேண்டாம்" என்று வேகமாக சொல்லி விட்டார்.

கீதாவின் முகம் வாடியது. அவர் மகள்களும் ஒன்று போல் வேண்டாம் என்று விட்டனர்.

விதுஷிக்கு வருத்தமாக இருந்தது. அங்கிருந்த அனைவருக்கும் அவர்கள் வேண்டுமென்று செய்வது தெரிந்தது.

காயத்ரி, கீர்த்திகாவிடம் ''உங்கள் மகனுக்கு ஒரு வயது ஆகி விட்டதா? என்னிடம் வருவானா?" என்றாள்.

"ஆமாம் அண்ணி, போன மாதம் தான் பிறந்தநாள் முடிந்தது. அத்தையிடம் போ கண்ணா" என்றாள்.

காயத்ரியின் மகள் "தம்பி என்னிடம் வருவானா?" என்று கேட்டு அவனைத் தூக்க முயன்றாள்.

மழலைகளின் பிரசன்னத்தால் சூழ்நிலை சற்று சகஜமாகியது. சற்றுநேரத்தில் அனைவருக்கும் விருந்து பரிமாறப்பட்டது.

அப்போதும் ‘இது வேண்டாம், அது ஒத்துக் கொள்ளாது’ என்று விதுஷி வீட்டினரை, சரஸ்வதி ஒரு பாடு படுத்தி தான் எடுத்து விட்டார்.

பிரியா, வருணிடம் தன்ஷிகா, அனுஷாவைப் பார்த்து "இவளுக ஏதோ பாரின் ரிட்டர்ன் போல பந்தா பண்ணுறாளுக பாரேன்" என்றாள்.

"ஆமா ப்ரீ. இன்று நம் வீட்டுக்கு வந்திருக்காங்க. நாம் நம் வேலையை காட்ட முடியாது. ஆனால் ஒரு நாள் இவங்களை வச்சி செய்யணும்" என்றான் வருண் வன்மத்துடன்.

தர்மராஜ் "இங்கே என்ன அரட்டை? போய் பந்தியில் என்ன வேண்டும்னு கேட்டுப் பரிமாருங்க" என்று விரட்டினார்.

உணவு முடிந்து சிறிது நேரத்தில், மணமக்களை விட்டுவிட்டு மற்றவர்கள் மட்டும் கிளம்பினார்கள். அரிமாவும் விதுஷியும் மறுநாள் கிளம்புவதாக இருந்தது.

கணபதி குடும்பத்தினர் கிளம்பியதும், விதுஷியிடம் "விது மாப்பிள்ளையை உன் அறையில் ஓய்வெடுக்க அழைத்துப் போம்மா" என்றார் கீதா.

சொல்லிவிட்டு அவர் சென்றுவிட, விதுஷியின் பார்வை ஹால் சோபாவில் அமர்ந்து, போனைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த அரிமாவைத் திகைப்புடன் நோக்கியது. இவனை, தான் சென்று அழைப்பதா? கடவுளே!

சற்று நேரம் நின்று பார்த்தாள். வேறு யாரும் அவள் உதவிக்கு வருவது போல் தெரியவைல்லை. அவள் அவனருகில் சென்று நின்றாள். அரிமா அவளை நிமிர்ந்து பார்த்தான்.

புருவத்தை மட்டும் "என்ன?" என்பதுபோல் உயர்த்தினான்.

"வந்து... அம்மா உங்களைக் கொஞ்சம் ஓய்வு எடுக்க அழைத்துப் போக சொன்னார்கள்" என்றாள் விதுஷி.

"எங்கே?" என்றான் அரிமா கேலியாக.

"புரியவில்லை"

"ஓய்வெடுப்பது எங்கே?"

"என் அறையில்" சொல்லும் போதே இதைத் தன் வாயால் சொல்வதற்காக தான் கேட்டான் என்பது புரிந்து அவள் முகம் சிவந்தது.

அவளை ரசனையாகப் பார்த்துக் கொண்டே "வா போகலாம்" என்று எழுந்தான் அரிமா.

அவள் அறைக்குச் சென்றதும் "என் உடைகள் இருந்த பை எங்கே?" என்றான்.

"உள்ளே தான் இருக்கிறது" என்றவாறு இயல்பாக உள்ளே வந்து, கட்டிலுக்கு மறுபுறம் இருந்த பையை எடுத்துக் கொடுத்தாள்.

அவன் மாற்றுவதற்கு உடைகளை எடுப்பதைக் கவனித்துவிட்டு "வேறு எதுவும் தேவை என்றால் கூப்பிடுங்கள்" என்று விட்டு அவன் நிமிர்ந்து பதில் சொல்வதற்குள் கீழே ஓடி விட்டாள்.

அரிமா தலையை இருபுறமும் ஆட்டி சிரித்துக் கொண்டான்.

அதன் பிறகு விதுஷிக்கு நேரம் மகிழ்ச்சியாக கழிந்தது. தாய்மார்கள் அவளை அப்படித் தாங்கினார்கள்.

கீதா "அங்கே எல்லோரும் நன்றாக பழகுகிறார்களா விது?" என்று கேட்டார்.

வசந்தா "அந்த சரஸ்வதி, அவரோட ரெண்டு பெண்களும் சரி இல்லை கீதா. அவர்களால் இவளுக்கு எந்த பிரச்சினையும் வராமல் இருக்க வேண்டும்" என்றார்.

ரேணுகா "ஆமாம் விது. அவர்களிடமிருந்து விலகியே இருந்து கொள்" என்றார்.

விதுஷிக்கு இரவு உணவு நேரத்தின் போது சரஸ்வதி பேசியது நியாபகம் வந்தது. மனதை மறைத்துப் புன்னகை செய்தாள்.

"நீங்கள் இவ்வளவு கவலைப் பட வேண்டிய அவசியம் இல்லை. தாத்தா நேற்று என்ன சொன்னார் தெரியுமா?" என்று கேட்டு, கணபதி அவளை அனைவரும் ஏற்றுக் கொள்ள வேண்டும், மரியாதை கொடுக்க வேண்டும் என்றதைக் கூறினாள்.

ரேணுகா "அப்படி என்றால் உனக்கு அங்கே மரியாதைக் குறைவு ஏற்பட்டதா?" என்றார் சரியாக யூகித்து.

முகத்தில் எதையும் காட்டாமல் "இல்லை பெரியம்மா, இரவு உணவுக்கு பின், பொதுவாகவே அவர் எல்லோரிடமும் சேர்த்து தான் சொன்னார்" என்றாள் சிறு புன்னகையுடன்.

மூவர் முகத்திலும் நிம்மதி வந்தது. அதன் பின்பு விதுஷி பெற்றோர் அறையில் சென்று ஓய்வெடுக்கச் சென்று விட்டாள்.

மாலை அரிமாவையும், விதுஷியையும் கோவிலுக்குச் சென்று வருமாறு கூறினார் கீதா. அரிமா ஜீன்ஸ், டீ ஷர்ட்டில் இருந்தான், விதுஷி புடவையில் கிளம்பினாள். வருண் மதியம் உணவு பரிமாறி விட்டு தர்ஷன் வீட்டிற்கு சென்றவன், அரிமா இருப்பதால் இந்தப் பக்கமே ஆளைக் காணவில்லை. அவன் மட்டுமில்லை, தர்ஷன், ராகவன், பிரியா ஆகியோரும் வரவில்லை.

காரில் விதுஷியுடன் உரிமையாக அமர்ந்து பயணிப்பது, அதுவும் தனியாக, இந்த அனுபவம் அரிமாவுக்கு மிகவும் மகிழ்ச்சியாக இருந்தது. அவளை திரும்பித் திரும்பிப் பார்த்துக் கொண்டே காரை செலுத்தினான்.

"வேலையை எப்போது விடப் போகிறாய்?" என்றான்.

விதுஷிகா சினத்துடன் "ஏன் விட வேண்டும்?" என்றாள்.

அவனுக்கு அவளுடைய குரலைக் கேட்க வேண்டும் போல் இருந்தது. அதற்காக அவன் வேறு ஏதாவது பேசி இருக்கலாம். இப்போது என்ன செய்வது?

"ஏன் என்றால் என்ன அர்த்தம்? திருநெல்வேலியிலிருந்து தினமும் ஒன்றரை மணி நேரம் பயணம் செய்து வேலைக்குப் போகப் போகிறாயா?"

"நான் அதைப்பற்றி யோசிக்கவில்லை. ஆனால் வேலையை விட மாட்டேன்".

"நீ வேலைக்குப் போகக் கூடாது" என்றான் அரிமா அவன் வழக்கமான அதிகாரமான குரலில்.

இதோ வந்து விட்டதே இவன் உண்மையான குணம். தாலி கட்டிய நேரத்திலிருந்து அமைதியின் சிகரம் போல் எப்படி நடித்துக் கொண்டிருந்தான். காண்டாமிருகம். இன்னும் சில வசவுகளையும் அவள் மனம் அவனுக்கு அனுப்பிக் கொண்டிருந்தது. ஆனாலும் வாய் அவனுக்குப் பதில் சொன்னது.

"நான் தாத்தாவிடம் பேசிக் கொள்கிறேன்"

அவ்வளவு தான், அரிமாவின் சினம் இன்னும் கூடியது. "நான் எடுத்த முடிவை யாராலும் மாற்ற முடியாது. உன்னால் முடிந்த முயற்சியை செய். இனி உன்னால் வேலைக்குப் போக முடியாது" என்றான்.

விதுஷிகா இப்போது தான் யோசித்தாள். தான் அவசரப்பட்டு பேசி இருக்க வேண்டாம். அவன் சொல்வதைக் கேட்டுக் கொண்டு மெதுவாக தாத்தாவிடம் பேசி இருக்கலாம். இப்போது இவனை எப்படி மலை இறக்குவது? அவள் யோசித்துக் கொண்டிருக்கும் போதே கோவில் வந்து விட்டது.

இருவருமாக அர்ச்சனைத் தட்டை வாங்கிக் கொண்டு கோவிலுக்குச் சென்றார்கள். சங்கர ராமேஸ்வரர்(சிவன்) தன் சக்தியான பார்வதியுடன் காட்சியளித்தார். சிவனும் பார்வதியும் திருச்செந்தூர் சென்ற போது, பயண இடைவெளியில் இந்தக் கோவில் அமைந்துள்ள இடத்தில் ஓய்வு எடுத்ததாக சொல்லப்படுகிறது. அப்போது சிவன் பார்வதிக்கு பிரணவ மந்திரத்தை அருளியதாகவும் நம்பப்படுகிறது. கடவுள் ஓய்வு எடுத்த இடம் என்பதால், இந்த கோவிலுக்குச் செல்வதால் மனஅமைதி கிடைக்கும் என்று ஐதீகம்.

இறைவனை வணங்கிவிட்டு அரிமாவும், விதுஷியும் கோவில் மண்டபத்தில் சிறிது நேரம் அமர்ந்திருந்தனர். அப்போது விதுஷி தயக்கத்துடன் அரிமாவைப் பார்த்தாள்.

"என்ன விது? என்ன விஷயம்? என்னிடம் எதுவும் கேட்க வேண்டுமா?" என்றான் அரிமா.

"அது வந்து, ஒருநாள் அம்மாவுடன் கோவிலுக்குச் சென்றபோது என் பிரேஸ்லெட்டை ஒரு சிறுவன் எடுத்துக் கொடுத்தான், அது தான்..." மேற்கொண்டு கேட்க முடியாமல் நிறுத்தி விட்டாள்.

"அது நானா என்று தெரியவேண்டும். அது தானே?"

"ஆமாம்".

"அது நான் இல்லை விது. நான் உன்னைக் கண்காணிக்க ஏற்பாடு செய்தவன். உன் பிரேஸ்லெட் கீழே விழுந்ததும் கவனித்து எடுத்துக் கொடுத்திருக்கிறான். நான் உன்னைப் பார்க்க சிலமுறை தூத்துக்குடி வந்திருக்கிறேன். ஆனால் அதெல்லாம் நீ வேலை முடிந்து செல்லும்போது, சற்றுத் தொலைவில் இருந்து உன்னைப் பார்ப்பதோடு சரி. மற்றபடி உன்னை தொல்லை செய்ய எனக்குத் தோன்றியதில்லை" என்றான் அரிமா.

"கிளம்புவோமா?" என்றாள் விது.

"சரி வா" என்றவாறு அவனும் எழுந்தான்.

இரவு உணவு முடிந்ததும், அரிமா பூபதிராஜுடன் அமர்ந்து பேசிக் கொண்டிருந்தான்.

அப்போது தான் வருண் வீட்டிற்குள் நுழைந்தான். விதுஷி கீதாவுடன் சமையலறையில் உதவிக் கொண்டிருந்தாள். வருண் அரிமாவை கண்டதும், சட்டென்று பார்வையைத் திருப்பிக் கொண்டு உணவு மேசைக்கு சென்று விட்டான்.

அரிமா பூபதிராஜிடம் பங்கு வர்த்தகத்தைப் பற்றி பேசிக் கொண்டிருந்தான். அவனுடைய முதலீடுகளைப் பற்றிக் கேட்டு பூபதிராஜ் வியப்படைந்தார். அவரும் சில ஆலோசைனைகளைக் கூறினார். அதை அவன் கவனமாகக் கேட்டுக் கொண்டான். இப்படியே அரிமா பூபதிராஜ் உறவு சீராகிவிட்டது.

வருண் கீதாவிடம் "என்னம்மா? இந்த அப்பா நேற்றெல்லாம் அவரை எப்படித் திட்டினார். இன்று அவரோடு மாப்பிள்ளை என்று அழைத்து சிரித்துப் பேசிக் கொண்டிருக்கிறார்" என்று கோபமாகக் கேட்டான்.

"அப்படி பேசக் கூடாது வருண். அவர் திருமணம் செய்த முறை மட்டும் தான் தவறு. மற்றபடி அவர் தவறானவர் கிடையாது" என்றார் கீதா கண்டிப்பாக.

விதுஷி அன்னையும், தம்பியும் பேசுவதில் பார்வையாளராக மட்டுமே இருந்தாள். "எப்படியோ போங்க. அக்கா நீ சொல்லு. உனக்கு அவர் மீது கோபம் போய்விட்டதா?" எண்று விதுவிடம் கேட்டான் வருண்.

விதுஷி பதில் சொல்வதற்குள், கீதா "அது கணவன் மனைவி பிரச்சினை வருண். அதில் நீ மட்டும் இல்லை. வேறு யாரும் தலையிட முடியாது. நான் கூறுவது உன்னைப் பற்றி மட்டும் தான். நீ அவருடன் இனி ஒழுங்காக பேசிப் பழக வேண்டும்" என்றார்.

வருண் பதில் கூறாமல் அமைதியாக சாப்பிட தொடங்கினான். கீதா அவனுக்குத் திட்டிக் கொண்டே உணவு பரிமாறினார். அவன் சாப்பிட்டுக் கிளம்பும் போது "நாளைக்கு நீ அவரிடம் ஒழுங்காக நடந்து கொள்ளளவில்லை என்றால் பார்" என்று மிரட்டியே அவன் அறைக்கு அனுப்பி வைத்தார்.

பின் ஹாலுக்குச் சென்று கணவரிடம் "தூங்கும் முன் போடும் மாத்திரை போடவில்லையா?" என்றார். அதாவது மறைமுகமாக அவரை தூங்கப் போக சொல்கிறார். அது புரிந்து அரிமாவும் எழுந்தான்.

"காலையில் பேசலாம் மாமா" என்றுவிட்டு அன்னை அருகில் நின்ற விதுஷியைப் பார்த்தான். அவள் கையில் பால் கிளாஸ் இருந்தது. அவளை ஒரு பார்வை பார்த்துவிட்டு விதுவின் அறைக்குச் சென்று விட்டான்.

அவன் செல்லவும், கீதா மகளிடம் திரும்பி "போ விது, அவருக்குத் தேவையானதைக் கவனித்துவிட்டு, இன்று அடுத்த அறையில் தங்கிக்கொள்" என்றார்.

விதுஷி அவள் அறை வாசலில் நின்று கதவைத் தட்டினாள். "உள்ளே வா" என்றான் அரிமா.

பால் கிளாஸை அங்கிருந்த மேசையில் வைத்துவிட்டுத் திரும்பினாள். அது மட்டும் தான் அவளுக்கு நினைவிருந்தது. அடுத்த நொடி அவள் மேகத்தில் மிதந்தாள்.

அப்படித்தான் அவளுக்குத் தோன்றியது. அத்தனை வேகமாக அவளை இழுத்து அணைத்து, அவள் முகமெங்கும் முத்தங்களால் நிறைத்தான். அவன் கைகளும், அவள் உடலில் அழுத்தமாக பரவிப் படர்ந்தது. விரல்களாலும், உதடுகளாலும் ஒருவரை விண்ணில் பறக்கச் செய்ய முடியுமா? மேகத்தில் எறிந்தவன், இப்போது மோகத்தில் எரிக்கத் தொடங்கினான். விதுஷியின் உடலும் அவனுடன் ஒத்துழைக்கத் தொடங்கியது. அவள் இடையில் பதிந்த விரல்கள், அழுத்தமாக வருடியபடி சட்டென அவள் நாபிக் குழிக்குள் சென்று அழுத்தியது. அவள் உடலில் சட்டென ஏற்பட்ட மின்சாரம் அவளைப் பூமிக்கு இழுத்து வந்து விட்டது.

அடுத்த நொடி அவனை தள்ளி விட்டு விட்டு, விலகி நின்று நலுங்கி இருந்த சேலையை சரி செய்து கொண்டாள் அவள். தீராத காமம் அரிமாவுக்குக் கோபமாக மாற்றம் பெற்றிருந்தது.

"ஏன்டி? நான் என்ன உன்னை விழுங்கி விடவா போகிறேன்?" என்றான் கண்கள் சிவக்க.

விதுஷி திகைத்தாள் "டியா?" என்றாள் அதிர்ச்சியுடன். ஏனெனில் விது, என்னம்மா என்று குழைபவன் கோபம் வந்தால் மட்டுமே இதுவரை விதுஷிகா என்று அழைத்திருக்கிறான். இப்போது ‘டி’யாமே? எவ்வளவு திமிர் என்று மனதில் கொதித்தாள்.

ஆனால் அவன் தான் அவளுக்கு மேல் கொதிப்பில் இருக்கிறானே. "ஆமான்டி, கொஞ்ச நேரம் அமைதியாக இருந்தால் தான் என்ன? போ எல்லாவற்றையும் பொத்திப் பொத்தி வைத்துக் கொள். என் கண் முன்னால் இருக்காதே. போய்விடு" என்றான் அழுத்தமாக கோபத்தை அடக்கிக் கொண்டு. இது விதுஷியின் பெற்றோர் வீடு, அதனால் மட்டுமே அவன் இவ்வளவு சத்தம் குறைத்துப் பேசுவது.

அவளுக்கும் ரோஷம் வந்துவிட்டது. "போடா" என்று கத்திவிட்டு அறையை விட்டு ஓடிவிட்டாள்.

அவ்வளவு நேரம் கோபத்திலும், காமத்திலும் கொதித்தவனுக்கு அவளுடைய "போடா"வில் நியாயத்திற்கு இன்னும் கோபம் கூடியிருக்க வேண்டும். ஆனால் அரிமாவிற்கோ ''போடா"வா? அதுவும் என்னையா? என்று வியப்பும், சிரிப்பும் தான் வந்தது.

- தொடரும்....

Selvi_Saran · May 3, 2025

செம்பருத்தி பூ 12

அரிமாவின் நாள் பொதுவாகக் காலை 5.30 மணிக்குத் தொடங்கும். எழுந்ததும் ஜாகிங், உடற்பயிற்சி என்று நேரம் செல்லும். இன்றும் அது போல காலையில் அவன் எழுந்து வந்த போது வருணும் ஷார்ட்ஸ், டீ ஷர்ட்டில், ஷூவுக்கு லேஸ் மாட்டிக் கொண்டிருந்தான்.

அரிமா "ஜாகிங்கா வருண்? சேர்ந்து போகலாமா?" என்றான்.

நேற்று கீதா திட்டியது வருணுக்கு நியாபகம் வந்தது. அதிலும் பார்த்த நேரத்திலிருந்து முறைத்துக் கொண்டே இருக்கும் தன்னிடம், அவன் தானாகவே வந்து பேசியதும் வருணை இளகச் செய்தது. அவனுடைய உயரமும் அவனுக்குப் புரிந்தது, ஆனாலும் ஈகோ இல்லாமல் தன்னிடம் பேசுகிறானே! உள்ளுக்குள் வியந்தவாறு,

"போ...போகலாம்" என்றான் சற்றுத் தடுமாறி.

முதலில் சற்று நேரம் அமைதியாகவே சென்று கொண்டிருந்தனர்.

அரிமா "காலேஜ் வாழ்க்கை எப்படி போகிறது?" என்று கேட்டான்.

வருண் "ம்ம். நன்றாகச் செல்கிறது" என்றான்.

"எத்தனை அரியர்ஸ்?"

"நான் ஃபர்ஸ்ட் கிளாசில் பாஸ் ஆகி விடுவேன்" என்றான் ரோஷத்துடன்.

"சாரி வருண்" என்றான் அரிமா நின்று.

வருணும் திகைப்புடன் "என்ன?" என்றான்.

"ம்ம். உன் அக்கா விஷயத்தில் நான் நடந்து கொண்ட முறை தவறு. அதற்கு தான் சாரி. ஆனால் இனியும் உன் அக்காவைக் கொடுமைப் படுத்துவேன் என்ற நினைப்புடனே என்னைப் பார்ப்பதை மாற்றிக் கொள். ஏனெனில் இப்போது அவள் கணபதி குடும்பத்து மருமகள், அதைவிட என் மனைவி. நான் அவளை நன்றாகவேப் பார்த்துக் கொள்வேன்" என்றான் மனதிலிருந்து.

"என் அக்கா காணாமல் போன போது, எங்கள் குடும்பத்தில் அனைவரும் அந்த இரவைக் கழிப்பதற்குள் என்ன பாடுபட்டோம் தெரியுமா? அது தான் என் கோபம். அதுவும் அவள் விருப்பம் இல்லாமல் நீங்கள் அவளைக் கல்யாணம் செய்தது நிச்சயம் தவறு தானே?"

"தவறு மட்டும் இல்லை. பெரும்பிழை தான். ஆனால் நான் ஏன் அப்படி நடந்து கொண்டேன் என்று விதுவுக்கு மட்டும் தெரிந்தால் போதும் வருண். ஆனால் ஒன்று மட்டும் என்னால் உறுதியாகச் சொல்ல முடியும். என்னால் விதுவை மிகவும் மகிழ்ச்சியாக பார்த்துக் கொள்ள முடியும்" என்றான் அரிமா அவனுக்கே உரிய கர்வத்துடன். "அத்துடன் இனி, நீ என்னை மாமா என்று கூப்பிடு. சரியா?".

கீதா சொன்னதைத் தான் இவரும் சொல்கிறார். நடந்ததை மறக்க சொல்கிறார். இனி சரியாக நடப்பேன், உன் அக்காவை மகிழ்ச்சியாக வைத்துக் கொள்வேன் என்கிறார். அதற்குமேல் நடந்ததைப் பேசி இவருடன் முறைத்துக் கொண்டிருப்பதால் யாருக்கும் பயனில்லை. சொல்லப் போனால் கீதாவும், வெளியில் சொல்லாவிட்டாலும் விதுஷியும், அரிமாவுடன் இவன் முகத்தைத் திருப்பினால் வருத்தம் கொள்வார்கள்.

அதனால் "சரி மாமா" என்று தணிந்து போனான் அவன்.

அதன்பிறகு அரிமாவிடம் வருணால் சற்று இலகுவாகப் பேச முடிந்தது.

இருவருமாக ஜாகிங் முடித்து வீட்டிற்கு வரும் போது, விதுஷி வழக்கம்போல் தந்தையுடன் அமர்ந்து பேப்பர் படித்துக் கொண்டிருந்தாள்.

கீதா காபி டிரேயுடன் வந்தவர், அரிமாவிடம் "காபி குடிக்கிறீர்களா மாப்பிள்ளை?" என்றார்.

"நான் காலையில் எதுவும் குடிப்பது இல்லை அத்தை. காலை டிபன் முடிந்ததும் தான் காபி குடிப்பேன்" என்றுவிட்டு மேலே சென்று விட்டான்.

அரிமா அவன் அறைக்குப் போகும் வரை விதுஷி தலை நிமிரவே இல்லை. இரவு நடந்ததற்கு கோபமாக இருப்பானோ? அவன் தானே முதலில் "டி" சொன்னான்? அதுவும் இல்லாமல் அவனை யார் அப்படி நடந்து கொள்ள சொன்னது? தவறு முழுக்க அவன் மீது தான் என்று, அவள் மனமே அவளுக்கு சமாதானங்களை சொல்லிக் கொண்டிருந்தது.

கீதா "விது, போய் மாப்பிள்ளை உடன் இருந்து எதுவும் வேண்டுமா என்று கவனி" என்றார்.

விதுஷி "அம்மா...ஆ" என்றாள்.

கீதா அவள் முகத்தைப் பார்த்தவர் "என்னுடன் வா" என்று அவளைத் தனியே அழைத்துச் சென்றார்.

"அம்மா இந்தத் திருமணம் எப்படி நடந்தது என்று மறந்து விட்டீர்களா? நீங்களானால் மாப்பிள்ளை மாப்பிள்ளை என்று, நீங்கள் வேண்டி விரும்பி பார்த்த சம்மந்தம் போல் கொண்டாடுகிறீர்கள். நீங்கள் நடந்து கொள்வது எனக்கு மிகவும் வியப்பாக இருக்கிறது." என்றாள் விதுஷி வருத்தத்துடன்.

"விது" என்று அவள் கன்னம் வருடினார் கீதா.

விதுஷியின் கண்கள் கலங்கியது.

"விது, இது நாங்கள் பார்த்து வைத்த திருமணம் இல்லை தான். உனக்கு உன் புகுந்த வீட்டின் செல்வநிலை தெரியும். ஆனால் சமூகத்தில் அவர்களுக்கு இருக்கும் மரியாதை தெரியுமா? உன் மாமனார் தான் நெல்லையப்பர் கோவிலின் தலைவர். அது மட்டும் இல்லை, எத்தனை கல்வி நிறுவனங்களை அவர்கள் உருவாக்கி இருக்கிறார்கள் தெரியுமா? திருநெல்வேலி வியாபாரிகள் சங்கத் தலைவர் உன் கணவர். அவர்கள் குடும்பம் பாரம்பரியமான குடும்பம் விது. அதை எல்லாம் கூட விட்டு விடு, உன் கணவருக்கு என்ன குறைவு? இப்போது சோசியல் ட்ரிங்கிங் என்று பெண்களே குடிக்கிறார்கள். ஆனால் இவருக்கு எந்தத் தீய பழக்கங்களும் கிடையாது. எந்தப் பெண்களிடமும் சிரித்துக் கூட பேச மாட்டாராம். நாங்கள் நேற்று அங்கிருந்து வந்ததும் எல்லாம் விசாரித்து விட்டோம் டா. உனக்கு நாங்களே பார்த்துப் பார்த்து மணமகன் தேடி இருந்தாலும் இப்படி ஒரு குடும்பம் உனக்குக் கிடைத்திருக்குமா? எங்களுக்கு நீ மகிழ்ச்சியாக இருக்க வேண்டும். அவ்வளவு தான் கண்ணம்மா என் ஆசை. அதற்காகத் தான் அவரிடம் நல்ல முறையில் நடந்து கொள்கிறேன். இல்லாவிட்டால் யாரோ ஒரு அரிமாவிடம் அம்மா ஏன் நன்றாக நடக்க வேண்டும்?" என்றார் கீதா சிரிப்போடு.

"இப்போது மட்டும் மருமகனின் பெயரை சொல்கிறீர்கள்?" பொய்யாக குறை கூறினாள் விதுஷி.

"இல்லையம்மா, இனி உன் கணவர் பெயரை சொல்லவில்லை. சரி தானா?" என்றார் கீதா.

சற்றுத் தயங்கி "அம்மா, அவரிடம் நான் முதலிலேயே அவருடைய குணத்திற்கும் எனக்கும் ஒத்து வராது என்று கூறி தான் மறுத்தேன். இப்போது மட்டும் அவர் குணம் மாறி விடவில்லையே. அது தான் எங்களுக்குள் எப்படி ஒத்துப் போகும் என்று தான் குழப்பமாக இருக்கிறதும்மா" என்றாள் விதுஷி.

"திருமண வாழ்க்கையின் சுவாரஸ்யமே அதில் தான் உள்ளது விது. வெவ்வேறு இடங்களில், சூழ்நிலைகளில் வளர்ந்த இருவர் தங்கள் வேறுபாடுகளுடன், எப்படி ஒன்றாக வாழ்க்கைப் பாதையை கடக்கிறோம் என்பது தான் திருமணத்தின் வெற்றியே. என் மகள் நிச்சயம் அதில் வெற்றி பெறுவாள் என்று எனக்குத் தெரியும்" என்றார் கீதா நம்பிக்கையாக.

தன் அறை முன்பு நின்று கதவைத் தட்டினாள் விதுஷி. உள்ளிருந்து எந்த சத்தமும் இல்லை. லேசாக கதவைத் திறந்து பார்த்தாள். கதவு திறந்து கொண்டது. இவன் எங்கே சென்று விட்டான்? ஒருவேளை பால்கனியில் இருப்பானோ என்று நினைத்து அங்கே சென்று பார்த்தாள். அங்கும் இல்லை. குளியலறைக் கதவு பாதி திறந்திருந்தது. அதனால் அங்கே இருக்கவும் வழியில்லையே. அவள் யோசித்துக் கொண்டிருக்கும் போதே, அரிமா குளியலறையிலிருந்து இடையில் ஒரு டவல் மட்டுமே அணிந்து வெளியில் வந்தான். விதுஷி பால்கனியில் நிற்பதை அவன் கவனிக்கவில்லை.

அவன் சுவாதீனமாக உடை மாற்றத் தொடங்கவும் விதுஷி திரும்பி நின்று தன்னைத் தானே திட்டிக் கொண்டாள். அரிமா பாண்ட் அணிந்துவிட்டு ஷர்ட் எடுக்க பையைத் திறக்கப் போன போதுதான், விதுஷி அங்கே இருப்பதைப் பாத்தான்.

அவள் திரும்பி நின்று கண்களை இறுக மூடிக் கொண்டிருக்கவும் இவன் அருகில் வந்தது தெரியவில்லை. அரிமா அவளைப் பின்னிருந்து இடையோடு கைவிட்டு இறுக அணைத்துக் கொண்டான். விதுஷி காலையிலேயே குளித்திருந்தாலும், அவள் சாதாரணமாக வீட்டில் இருக்கும் போது அணியும் கப்ரி செட் (capri set - இரவு உடை) தான் அணிந்திருந்தாள். அதனால் அவன் கைகள் அவளுடைய வெற்று மேனியைத் தொடுவதற்கு வசதியாக இருந்தது.

அவளுடைய பின் கழுத்தில் அரிமாவின் மூச்சுக் காற்று அனல் போலத் தகித்தது. அவன் விரல்கள் நேற்று விட்ட பணியை இன்று முடித்து விடும் வேகத்தோடு அவள் இடுப்பில் ஊர்ந்தது. விதுஷி கூச்சத்துடன் விலக முயன்றதை அவன் அனுமதிக்கவில்லை.

"உன் உடை அழகாக இருக்கிறது" என்றான் சிரிப்புடன்.

விதுஷி பதில் சொல்லவில்லை. பதில் சொல்வதற்கு அவள் இந்த உலகத்தில் இருந்தால் தானே? அவள் தான் சொர்க்கபுரி என்ற புது உலகை சிருஷ்டித்து அதற்குள் சஞ்சரித்துக் கொண்டிருந்தாளே!

அரிமா பேசிக்கொண்டே அவளுடைய நாபியைச் சுற்றி விரல்களால் வருடினான். அவன் உதடுகள் அவள் பின் கழுத்து முழுவதும் ஊர்ந்தது. பின்பு ஒருவிரலை நாபிக் குழியில் விட்டு விட்டு எடுத்தான். அவன் கொடுக்கும் சொர்க்க சுகத்தில் விதுஷியின் உடல் நடுங்கியது. கால்கள் நிற்க முடியாமல் தொய்ந்தது. சட்டென அவளைத் திருப்பி அவள் இதழ்களைத் தன் உதடுகளால் கவ்விக் கொண்டான். அவன் ஆண்மை வாசம் விதுஷியைக் கிறங்கடித்தது. அதன் பின் கலவி கொள்ளாமலே ஒரு கலவி நடந்தது அவர்களுக்குள்.

அரிமா பெட்டில் அமர்ந்திருந்தான். விதுஷி அவன் மார்பில் கண்மூடி சாய்ந்திருந்தாள். சுகமான மயக்கம் இருவரையும் நிறைத்திருந்தது.

"பிடிச்சிருக்கா?" என்றான் அரிமா.

அவள் பதில் சொல்லாமல் இன்னும் அழுத்தமாக அவன் மார்பில் முகம் புதைத்தாள்.

"எனக்கு நீ முழுதாக வேண்டும் விது. தருவாயா?" என்றான் அரிமா தாபத்துடன்.

விதுஷிக்கு அவன் கேட்ட விதத்தில் சிரிப்பும், கோபமும் ஒருங்கே தோன்றியது. என்னவோ இப்போது அவள் அனுமதி கொடுத்துத் தான் அவன் எல்லாம் செய்தது போலப் பேசுகிறானே! இதில் முழுதாக வேறு கொடுக்க வேண்டுமாம்.

"இன்னும் ஒரு மாதம் இருக்கிறது" என்று முணுமுணுத்தாள்.

"ம்ம்ம். என்ன செய்வது? இப்போது கொடுத்த மாதிரி அவ்வப்போது கொடு. அதைக் கொண்டே ஒரு மாதத்தைக் கடத்திக் கொள்கிறேன்" என்றான் அரிமா தாபத்துடன்.

அரிமாவின் போன் அடித்தது. வருண் தான் அழைத்தான்.

"நீங்களும் அக்காவும் சாப்பிட வாங்க மாமா" என்றான்.

"வருகிறோம் டா" என்றுவிட்டு போனைக் கட் செய்தான்.

உணவு முடிந்ததும், வருண் சென்று பிரியா, தர்ஷன், ராகவனிடம் அரிமா அவனிடம் ஜாகிங்கின் போது பேசியதைப் பற்றிக் கூறி அவர்களையும் விதுஷி வீட்டுக்கு அழைத்து வந்தான். அவர்களும் அவனுடன் சகஜமாகப் பேச முயன்று சற்றுநேரத்தில் அதில் வெற்றியும் கண்டனர்.

அனைவரும் சேர்ந்து ரம்மி, வீடியோ கேம்ஸ் என்று விளையாடி பொழுதைக் கழித்தனர். பிரியா தோற்பது போல் இருந்ததால் தர்ஷன் அவளுக்கு உதவி செய்தான். உடனே வருணும், ராகவ்வும் அவர்களிடம் சண்டைக்கு சென்றனர். அரிமாவும் வருணுக்கு ஆதரவாகப் பேசினான்.

பிரியா "நீங்க மட்டும் விது அக்கா சேர்க்க வேண்டிய கார்டைப் பார்த்து அவளுக்குப் போடவில்லை?" என்றாள்.

அரிமா "அப்போ நானும் விதுவும் போல, நீயும் தர்ஷனுமா?" என்று சிரித்தான்.

ப்ரியாவின் முகம் சிவந்தது. "பேச்சை மாற்றாதீர்கள் மாமா. அத்தான் அப்படி தான் ஹெல்ப் செய்வார். நீங்க எல்லாரும் உங்க கார்டை மட்டும் பார்த்து விளையாடுங்க" என்று அவளுக்கு ஏற்றது போல் சட்டம் பேசினாள்.

தர்ஷன் அவளை ரசனையாகப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். பொழுது கலாட்டாவாகக் கழிந்தது.

மாலையில் அரிமாவும், விதுஷியும் கிளம்பினார்கள். காயத்ரியும், அவள் கணவனும் மணமக்களை அழைக்க வந்திருந்தனர்.

திடீர் திருமணம் என்பதால் விதுஷிக்கு சீர் வரிசைகள் எதுவும் இன்னும் செய்யவில்லை. அவர்கள் பழக்கமாக முறுக்கு, அதிரசம், லட்டு மூன்றும் தலா 1001 என்ற எண்ணிக்கையில் பலகார வரிசை மட்டும் செய்தனர்.

கீதா காயத்ரியிடம் "அடுத்த வாரத்தில் ஒரு நாள் வந்து விதுவுக்கு சீர் செய்து விடுவோம். வீட்டில் சொல்லி விடம்மா. நானும் அண்ணிக்குப் பிறகு போன் செய்து பேசுகிறேன்" என்றார்.

"அத்தை அதெல்லாம் உங்கள் விருப்பம் தான். நாங்கள் இதில் சொல்வதற்கு எதுவும் இல்லை" என்றாள் காயத்ரி.

புறப்படும்போது என்ன முயன்றும் விதுஷிக்குக் கண்கள் கலங்கத் தொடங்கியது. அவள் பெரியப்பா, அத்தை வீட்டினர் அனைவரும் வந்திருந்தனர். கீதாவும், வருணும் அழுதனர். பூபதி கலங்கிய கண்களை சிமிட்டாமல் சமாளித்துக் கொண்டிருந்தார். எல்லோரிடமும் சொல்லிக் கொண்டு தம்பதிகள் புறப்பட்டனர்.

- தொடரும்....

Selvi_Saran · Tuesday at 4:53 AM

செம்பருத்தி பூ 13

கணபதி இல்லத்திற்குத் தம்பதிகள் வந்த போது இரவு உணவு நேரம் நெருங்கி விட்டிருந்தது. லட்சுமியும் கணபதியும் தான் இவர்களை வரவேற்றனர். நாச்சியப்பன் வெளியே சென்றிருந்தவர் இன்னும் வீடு வந்திருக்கவில்லை. மற்றவர்கள் அவர்கள் அறைகளிலிருந்து வெளிவரவே இல்லை.

காயத்ரியின் குடும்பம் அவர்களுக்கான பகுதிக்குச் சென்று விட்டது. விதுஷி அவள் இருந்த அறைக்குப் போய் விட்டாள்.

கணபதி அரிமாவிடம் "உங்களுக்கு ரிஷப்சன் வைக்க வேண்டும். திருமணம் எந்த சடங்கும் இல்லாமல் முடிந்துவிட்டதால் இந்த ஒரு விஷேசம் பெரிய அளவில் நடத்த வேண்டும். தேதி முடிவு செய்ய வேண்டும்" என்றார்.

"பெரிய அளவில் என்றால் ஒரு மாதமாவது தேவைப்படும் தாத்தா" என்றான் அரிமா.

"நாச்சியும் அதை தான் சொன்னான். நான்தான் உன்னிடம் ஒரு வார்த்தை கேட்க வேண்டும் என்று நினைத்தேன்".

"அப்பா வரட்டும் தாத்தா. பேசிவிட்டு தேதி முடிவு செய்யலாம்".

உணவுண்ணும் நேரத்திற்குத் தான் சரஸ்வதி குடும்ப அங்கத்தினர் டைனிங் அறைக்கு வந்தனர். உணவுநேரம் அமைதியாகச் சென்றது.

இந்திராணி விதுஷியிடமும், அரிமாவிடமும் ஒரு வார்த்தை கூடப் பேசவில்லை. விதுஷிக்கு வித்தியாசமாக ஒன்றும் தெரியவில்லை. ஆனால் அரிமாவுக்கு, அவர் இவர்கள் இருவரையும் தவிர்ப்பது புரிந்தது. அவனும் கண்டு கொள்ளாததைப் போல் சாப்பிட்டான்.

அரிமா உண்டு முடித்தாலும், விதுஷி சாப்பிட்டு முடிக்கும் வரைக் காத்திருந்து, அதன்பிறகு அவளுடனே எழுந்து சென்று கை கழுவினான். இதைக் குடும்பத்தில் அனைவரும் கவனித்துக் கொண்டு தான் இருந்தார்கள். அரிமாவுக்கு இப்படி ஒருவரை சார்ந்து நடக்கத் தெரியுமா என்று அனைவருக்குமே வியப்பாக இருந்தது.

தன் அறைக்குள் செல்லத் திரும்பிய விதுஷியை அரிமாவின் குரல் தடுத்து நிறுத்தியது.

"தூக்கம் வருகிறதா விது?" என்றான் அரிமா.

"இல்லை" என்றாள் விது.

"அப்படியானால் தோட்டத்திற்கு வருகிறாயா? சற்று நடந்துவிட்டு வரலாம்" என்று அழைத்தான்.

தலையை ஆட்டிவிட்டு அவனுடன் சென்றாள் விதுஷி. தோட்டம் மிக அழகாக இருந்தது. வீட்டிலிருந்து மெயின் கேட் செல்வதற்குள் வெகு தூரம் நடப்பது போல் இருந்தது. ஆங்காங்கே தென்பட்ட சிறு சிறு பௌன்டைன்களும், அதிலிருந்த விளக்கு அலங்காரங்களும், மெத்தென்ற புல் தரைகளும் அவளுக்குப் பார்க்கப் பார்க்கத் தெவிட்டவில்லை.

"பிடித்திருக்கிறதா விது?" என்றான் அரிமா.

"ம்ம். ரொம்ப"

"என்னை எப்படி அழைப்பது என்று முடிவு செய்து விட்டாயா?"

"இன்னும் இல்லை. எப்படிக் கூப்பிடுவது?"

"அது நீ தான் முடிவு செய்ய வேண்டும். நீ எப்படிக் கூப்பிட்டாலும் எனக்கு சரி தான்".

"வாடா, போடா என்றாலுமா?" என்று கேட்டாள் குறும்பாக.

''கூப்பிடேன். அன்றிரவு கூடக் கூப்பிட்டாய். நான் ஒன்றும் சொல்லவில்லையே. ஆனால் வீட்டினர் முன்னால் கூப்பிடத் தைரியம் இருந்தால் கூப்பிடு" என்றான் அரிமா கண்கள் சிரிக்க.

விதுஷியின் முகம் சிவந்தது. அவள் எந்த சூழ்நிலையில் "போடா" என்றாள். இப்படிச் சொல்லிக் காட்டுகிறானே!

அவள் பதில் சொல்லாமல் இருக்கவும் "என்ன விது? கோபமா?" என்றவாறு அவள் முகத்தைப் பார்த்தவனின் பார்வை மாறியது. அவள் கையைப் பற்றி வீட்டின் பின்புறம் அழைத்துச் சென்றான்.

"எங்கே போகிறோம்?" என்றாள்.

"உனக்கு ஒன்று காட்டத்தான்" என்று அழைத்துப் போனான்.

வீட்டின் முன்னால் இருப்பது போலவே பக்கவாட்டிலும், பின்புறத்திலும் பெரிய இடத்தில் தோட்டம் அமைத்திருந்தனர். பின்புற தோட்டத்தில் சற்று தூரம் நடந்ததும், வலது புறம் பக்கவாட்டில் அழைத்துப் போனான். அங்கே பெரிய பெரிய மரங்களாக இருந்தது. இன்னும் சற்றுதூரம் சென்றதும் மலர்க் கொடிகளாக இருந்தது. அந்த இடமே நறுமணங்களால் சூழப் பட்டிருந்தது.

"இந்த இடம் சிறு காடு போல இருக்கிறது" என்றாள் விதுஷி ரசனையுடன்.

"ஆமாம், அங்கே பார்" என்று காண்பித்தான் அரிமா.

அங்கே ஒரு வீடு இருந்தது. சிறிய வீடு தான். அதன் கூரை ஏதோ புற்களால் ஆனது போல் இருந்தது. அதையும் நன்றாக மறைத்துக் கொண்டு முல்லைக் கொடி படர்ந்திருந்தது. அந்த சூழ்நிலை மனதிற்கு ரம்மியமாக இருந்தது.

வீட்டிற்குள் அழைத்துப் போனான். அவர்கள் இருந்த ஹாலும், ஒரு படுக்கை அறை, சிறிய சமையல் அறை, அடுத்து ஒரு அலுவல் அறை என்று இருந்தது. ஆனால் எல்லா அறையும் காம்பெக்ட் என்று சொல்லுகிற வகையில் சிறிய அளவில் இருந்தது.

விதுஷி ஒவ்வொரு அறையாகப் பார்வையிட செல்கையில் அரிமா, வாயிற்கதவை பூட்டிவிட்டு அவளிடம் வந்தான்.

சோபாவில் அமர்ந்தவன் "இங்கே வா" என்றான்.

அவளும் அவனருகில் வந்து அமர்ந்தாள். "இது யாருடைய ஐடியா?" என்று கேட்டாள் வீட்டை காண்பித்து.

"என்னுடைய ஐடியா தான். நான் தான் என்னுடைய பிரைவசிக்காக இதைக் கட்டினேன்"

"நான் அங்கே..." என்றவாறு எழ முயன்றவளின் கையைப் பற்றி இழுத்தான் அரிமா.

அவன் இழுத்த வேகத்தில் அவன் மார்பில் வந்து விழுந்தாள் அவள். அவன் கைகள் அவளை மலைப்பாம்பு போல் சுற்றி வளைத்தது. அவன் உதடுகளும், விரல்களும் தாபத்துடன் அவள் உடலில் அலைந்தது.

விதுஷிக்கு அதிர்ச்சியாகவும், ஆச்சரியமாகவும் இருந்தது. எப்படி தன்னால் அவனுடைய ஆசைக்கு மறுப்பு சொல்லாமல் உடன் பட முடிகிறது? அதிலும் அவளுக்கும் அது பிடிக்கிறது. அவளுக்குள் இப்படி ஒரு தேடல் இருந்ததா? மூளை ஒருபுறம் சிந்தித்தாலும் உடல் அவனுக்குத் தேவையான பதிலைக் கொடுத்துக் கொண்டு தானிருந்தது.

அப்போது அரிமாவின் போன் அடித்தது. எடுத்துப் பார்த்தான். லட்சுமி தான் அழைத்தார்.

கால் அட்டென்ட் செய்து "என்னம்மா?" என்றான் சலிப்பாக.

"உன்னையும் விதுவையும் காணவில்லை. அதுதான். எங்கே இருக்கிறீர்கள்?" என்றார் தயக்கத்துடன்.

"இங்கே கொடி வீட்டை விதுவுக்கு காண்பிக்கக் கூட்டி வந்தேன்ம்மா"

"சரிப்பா, அப்பா உன்னிடம் ரிசப்ஷன் பற்றி பேச வேண்டும் என்று வர சொன்னார்" என்றார் அவர் தயக்கமாக.

"வருகிறோம்மா" என்றுவிட்டு போனை வைத்தான்.

"அம்மா வீட்டுக்கு வரச் சொல்கிறார்கள். போவோமா?" என்றான் குரலில் ஏமாற்றத்துடன்.

"போகலாங்க" என்றுவிட்டு நடக்கத் தொடங்கினாள்.

இருவரும் வீட்டை அடைந்த போது ஹாலில் சரஸ்வதி, அவர் மகள்கள், இந்திராணி ஆகியோர் இவர்கள் வரவை எதிர் பார்ப்பது போல் அமர்ந்திருந்தனர்.

அரிமா அவர்களைக் கண்டு கொள்ளாமல் விதுஷியிடம் "நீ உன் அறைக்குப் போ" என்று விட்டு நாச்சியப்பனை சந்திக்க பெற்றோர் அறைக்குச் சென்று விட்டான்.

விதுஷி அவள் அறைக்குள் நுழைவதைக் கண்ட லக்ஷ்மியும், காயத்ரியும் அவள் பின்னே சென்றனர். விதுஷி கேள்வியாக இருவரையும் பார்த்தாள்.

காயத்ரி "அம்மா பாலை என்னிடம் கொடுங்கள். நான் விதுவுக்குக் கொடுக்கிறேன். நீங்கள் போய்த் தூங்குங்கள்" என்று லட்சுமியிடம் கண்ணால் ஜாடை காட்டினாள்.

அவரும் "பாலைக் குடித்து விட்டு தூங்கும்மா. காலையில் பார்க்கலாம்" என்று விட்டு வெளியேறி விட்டார்.

காயத்ரி "பாலைக் குடி விது" என்றாள்.

விதுஷி "என்ன அண்ணி? எதுவும் பிரச்சனையா?" என்றாள் குழப்பமாக.

காயத்ரி ஒரு பெருமூச்சுடன் "நான் சொல்வதை நீ தவறாக எடுத்துக் கொள்ளக் கூடாது விது" என்றாள்.

"இல்லை அண்ணி. நீங்கள் என்னவென்று சொல்லுங்கள்"

"உனக்கும் அரிமாவுக்கும் இன்னும் ஒரு மாதம் கழித்து தான் சாந்தி முகூர்த்தம் முடிவு செய்திருக்கிறார்கள். இது உனக்குத் தெரியும் தானே?"

விதுஷிக்கு வார்த்தையே வரவில்லை. இதைப் பற்றி என்ன பேசுவது? கடவுளே! முயன்று ஆமாம் என்பது போல் தலையை மட்டும் அசைத்தாள்.

"இன்று நீயும் அரிமாவும் தனியே கொடி வீட்டிற்குச் சென்றது, இங்கிருந்த அனைவருக்கும் தெரிந்து விட்டது. அதற்காக நாங்கள் உங்களை சந்தேகப் படவில்லை. ஆனால் பாட்டி அந்தக் காலத்து மனுஷி. அவர்களை நம்மால் மாற்ற முடியாது. இந்த விஷயத்தில் பாட்டி அம்மாவைக் கொஞ்சம் பேசி விட்டார்கள். இதை அரிமாவிடம் எங்களால் பேச முடியாது. அதனால் இனி நீ கொஞ்சம் பார்த்து நடந்துகொள்ள வேண்டும் விது. சரியா?" என்றாள் காயத்ரி மென்மையாக.

விதுஷிக்கு உண்மையில் மிகவும் அவமானமாக இருந்தது. அவளுக்கு என்ன பதில் சொல்வது என்று கூடத் தெரியவில்லை. அவளுடைய அமைதி காயத்ரியைப் பாதித்தது.

"விது, உன்னைக் காயப்படுத்த இதை நான் சொல்லவில்லை. உனக்குப் புரிகிறதா?" என்றாள் மீண்டும்.

விதுஷி குனிந்த தலை நிமிராமல் "புரிகிறது" என்றாள் கம்மிய குரலில். அவளுடைய கண்களில் கண்ணீர் நிறைந்தது.

காயத்ரிக்கு மேற்கொண்டு என்ன பேசுவது என்று தெரியவில்லை. அவள் "வருகிறேன். மனதைக் குழப்பிக் கொள்ளாமல் தூங்கும்மா" என்றுவிட்டு வெளியேறினாள்.

அவள் சென்றதும் விதுஷி மெத்தையில் விழுந்து அழுது தீர்த்தாள். காயத்ரி சொன்ன விஷயம் அவள் மனதை வெகுவாகப் பாதித்தது. இதுவரை ஒரு வார்த்தை கூட யாரும் அவள் ஒழுக்கத்தைப் பற்றித் தவறாகப் பேசியதில்லை. இந்த வீட்டில் வந்த மறுநாளே இந்த மாதிரி பேச்சுக்களை கேட்க வேண்டி இருக்கிறதே. காயத்ரி அவளிடம் கோபமாக எதுவும் கூறவில்லை. ஆனால் வீட்டில் அனைவரும் அவள் அரிமாவுடன் என்ன செய்திருப்பாள் என்று பேசி இருக்கிறார்கள். நாளை எப்படி அவர்கள் முகத்தில் விழிப்பது? இதற்கெல்லாம் காரணமே அவன் தான். ஆனால் அவனிடம் இதைப் பற்றிப் பேச மாட்டார்களாம். இது என்ன நியாயம்?

யோசிக்க யோசிக்க அரிமா மேல் விதுஷிக்கு நேரம் செல்லச் செல்லக் கோபம் அதிகரித்தது. அப்போது அவளுடைய அறைக்கதவு தட்டப்பட்டது. விதுஷி சென்று கதவைத் திறந்தாள். வந்தது அரிமா தான். நாச்சியப்பனிடம் ரிஷப்சன் தேதியைப் பேசிவிட்டு, அந்த நாள் விதுஷிக்குச் சரி வருமா என்று அவளிடம் கேட்கவே இப்போது அவன் இங்கே வந்தான்.

கதவைத் திறந்தவள் அவனுக்கு வழி விடாமல், அப்படியே அசையாமல் நிற்கவும், அரிமா அவள் முகத்தைப் பார்த்தான். அழுததில் அவள் முகமும், கண்களும் கலங்கிச் சிவந்து போய் இருந்தது.

"விது என்னம்மா? ஏன் அழுதிருக்கிறாய்? என்ன விஷயம்?" என்றான் பதட்டத்துடன்.

அவள் பதில் சொல்லவில்லை. தலையை மீண்டும் குனிந்து கொண்டாள். கன்னங்களில் மீண்டும் கண்ணீர் வழிந்தது.

"முதலில் நீ வழியை விடு. ஏன் இப்படி நிற்கிறாய்?" என்று கேட்டவாறு அவள் அறைக்குள் வர முயன்றான் அவன்.

இதற்கு மட்டும் அவள் பதில் சொன்னாள். "உள்ளே வராதீர்கள்" என்றாள் விது வேகமாக.

அரிமாவின் பார்வை கூர்மையானது. "ஏன்?" என்றான் அழுத்தமாக.

அவள் மீண்டும் மௌனமானாள்.

"நீ பதில் சொல்லாவிட்டால் நான் உள்ளே வருவேன்" என்றான்.

அவன் எதிர்பார்க்காத நேரத்தில் விதுஷி சட்டென்று கதவைப் பூட்டித் தாழிட்டுக் கொண்டாள். அரிமா அதிர்ந்து போனான். ஏன் இவ்வளவு கோபம்? கொடி வீட்டில் அவனுடன் இணக்கமாக நடந்து கொண்டாளே? அதற்குள் என்னவாகி விட்டது? மீண்டும் கதவைத் தட்டிப் பார்த்தான். அவள் கதவைத் திறக்கவில்லை. போன் செய்து பார்த்தான். அவள் எடுக்கவில்லை. குழப்பத்துடனேயே தன் அறைக்குச் சென்று விட்டான்.

விதுஷி அவமானத்திலும், கோபத்திலும் தூக்கம் வராமல் தவித்தாள் என்றால் அரிமாவுக்கோ அவளுடைய கலங்கிய கண்களே, அவனுடைய தூக்கத்தை விரட்டப் போதுமானதாக இருந்தது.

இவர்களின் தூக்கத்தைப் பறித்துக் கொண்டவர்களோ இரு நாள்களுக்குப் பிறகு அன்று தான் நன்றாகத் தூங்கினார்கள். அது தன்ஷிகாவும், அனுஷாவும் தான்.

ஆம், அரிமாவுக்கும், விதுஷிக்கும் திருமணம் நடந்த விஷயம் கேள்விப் பட்டதிலிருந்து தன்ஷிகாவுக்கும், அனுஷாவுக்கும் மனதில் நெருப்பு பற்றியதுபோல் எரிந்தது. அதிலும் தன்ஷிகாவுக்கு அந்த அரண்மனை போன்ற வீட்டின் ராணியாகத் தான் வலம்வர வேண்டும் என்பது தான் வாழ்நாள் லட்சியமே. அதற்காகவே இந்திராணியிடம் எப்போதும் அப்பாவி போல் நடித்து அரிமா தனக்குத்தான் என்று அவரிடம் வாக்கும் பெற்றிருந்தாள்.

லட்சுமியிடமும், காயத்ரியிடமும் அவளுடைய நடிப்பு செல்லுபடி ஆகவில்லை. ஏனெனில் காயத்ரி கொஞ்சம் புத்திசாலி. லட்சுமிக்கும் நாத்தனார் மகள்களின் மீது பாசம் இருந்தாலும், தன் மகனுக்குப் பொருத்தம் கிடையாது என்ற எண்ணம் உண்டு. அதனால் அவர் அரிமா திருமணத்தில் தன்ஷிகாவுக்கு நம்பிக்கை கொடுத்ததில்லை. எனவே அவள் தன் பாட்டி ஒருவரை மட்டுமே நம்பி இருந்தாள். ஆனால் அரிமா திடீரென்று இப்படி திருமணம் செய்து கொள்வான் என்று அவள் எண்ணவே இல்லை. அதனால் இத்தனை வருடங்களாக அவன் மீதிருந்த ஆசை, இப்போது அவளுக்குத் துவேஷமாக மாறிவிட்டது.

எனவே அரிமாவையும், விதுவையும் எப்படியாவது பழி வாங்கவேண்டும் என்று தன் தங்கையிடம் தனக்கு உதவும் படி கேட்டுக் கொண்டாள். இருவருமாக சேர்ந்து விதுஷியின் வாழ்க்கையில் எவ்வாறு குழப்பம் ஏற்படுத்தலாம் என்று தான் இரு நாள்களாக சிந்தித்துக் கொண்டிருந்தார்கள். இன்று மாடி பால்கனியில் இருவரும் நின்று கொண்டிருந்த போது தான் அரிமாவும், விதுஷியும் தோட்டத்தில் உலாவுவதை கண்டனர். அத்துடன் அவர்கள் வீட்டைச் சுற்றிக் கொண்டு பின்புறத் தோட்டத்திற்குள் செல்வதையும் பார்த்தார்கள். உடனே சரஸ்வதியிடம் விஷயத்தைக் கூறி, இந்திராணியிடம் தெரிவிக்கும்படி கூறினார்கள்.

- தொடரும்…

Selvi_Saran · Tuesday at 4:54 AM

செம்பருத்தி பூ 14

காலையில் விதுஷி எழுந்து யோகா முடித்து, குளித்து, கையில் காபியுடன் அவள் அறையில் அமர்ந்திருந்தாள். அப்போது அவளுடைய அறைக்கதவு தட்டாமலே திறக்கப் பட்டது. வந்தது அரிமா தான். அவனைப் பார்த்ததும் முகத்தைச் சுழித்தாள் அவள். அவள் அமர்ந்திருந்த இருக்கைக்கு எதிரில் வந்து அமர்ந்தான் அவன்.

நேராக விசயத்திற்கு வந்து விட்டான் அரிமா.

"ஏன் அழுதாய்?"

விதுஷிகா காட்டன் சுடிதாரில் தான் இருந்தாள். காலையிலேயே குளித்துவிட்டு புத்துணர்ச்சியுடன் இருந்த அவள் முகத்தைப் பார்க்கையில் அரிமாவுக்கு அவன் ஜாகிங் சென்ற போது பார்த்த பனிபொழிந்த பூவைப் போல் இருந்தது. அவனுக்கு அவளைப் பார்க்கப் பார்க்கத் தெவிட்டவில்லை. அவன் பார்வையில் விதுஷியின் முகம் கடுத்தது.

"இந்த அறையை விட்டு வெளியே போங்கள்'' என்று கத்தினாள் விதுஷி.

திடீரென்ற அவள் கோபத்தில் அரிமா திகைத்துப் போனான். "என்னடி? என்ன கோபம் உனக்கு? சொன்னால் தானே தெரியும்?"

"நான் உங்களுடன் இப்படித் தனியாக இருப்பது உங்கள் குடும்பத்தில் உள்ளவர்களுக்கு பிடிக்கவில்லை. அதாவது ஒரு மாதம் கழித்து நடக்க வேண்டிய முதலிரவை இப்போதே நீங்கள் நடத்தி விடுவீர்கள் என்று அவர்களுக்குப் பயம். இப்போது புரிகிறதா? வெளியே போங்கள்" என்றாள் விதுஷி அலட்சியமாக.

அவளுக்குத் தன்னிடம் மட்டும் இதைப் பற்றிப் பேசிய புகுந்த வீட்டாரின் செயல் பிடிக்கவில்லை. எனவே தனக்கு நேர்ந்த அவமானத்திற்குக் காரணமான அரிமாவைக் காயப் படுத்த முயன்றாள். அது சரியாக வேலை செய்தது.

"உன்னிடம் யார் அப்படிச் சொன்னது?" என்றான் அவன் கோபமாக.

"யார் சொல்லி இருந்தாலும் அது உங்கள் பாட்டியின் முடிவு. உங்களுக்கு எப்படியோ எனக்கு ஒருவர், என்னிடம் வந்து இந்த விஷயத்தைப் பற்றிப் பேசுவது அவமானமாக இருக்கிறது. சோ ப்ளீஸ்" என்றவாறு கண்களில் நீருடன் கையை அறை வாசலை நோக்கி வெளியேறுமாறு கையசைத்தாள்.

அரிமாவின் முகம் அவமானத்திலும், கோபத்திலும் ஜிவுஜிவுத்தது. "யாரிடம் பேசுகிறாய் என்று தெரிகிறதா?" என்றவாறு இருக்கையிலிருந்து எழுந்தான்.

விதுஷிக்குத் திக்கென்றிருந்தது. உள்ளே நடுங்கினாலும் அவள் செய்ததில் தவறு இருப்பதாக தெரியவில்லை அவளுக்கு. எனவே அசையாமல் அவனைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். அவளிடம் வந்தவன் ஒரு கையால் அவளைப் பற்றி எழுப்பி நிறுத்தினான். விதுஷி அவனிடமிருந்து விலக முயன்றாள்.

ஒரு கையால் அவள் தாடையைப் பற்றி, அவன் முகத்தருகே அவள் முகத்தைக் கொண்டு வந்து, அவள் கண்களுக்குள் அவன் கண்களைக் கலந்தவாறு, "நான் உன்னிடம் எப்படி நடந்து கொள்ளவேண்டும் என்பதை நான் மட்டுமே முடிவு செய்வேன். புரிந்ததா?" என்று உறுமினான் அரிமா.

அந்நேரம் கதவு பாதி திறந்திருந்ததால், கதவைத் தட்டாமல் உள்ளே வந்த லட்சுமி இந்தக் காட்சியைப் பார்க்க நேரிட்டது. அவர் வந்த அரவத்தில், விதுஷி அவனிடமிருந்து துடித்துக் கொண்டு விலக முயன்றாள்.

அரிமா நிதானமாக அவள் முகத்தைப் பற்றியிருந்த கையை மட்டும் விலக்கினான். அவனுடைய மற்றொரு கை அவளுடைய ஒரு கையைப் பற்றிய படி தான் இருந்தது. அதே நிலையில் அன்னையிடம் "என்னம்மா?" என்றான் கோபத்தை அடக்கிக் கொண்டு.

"விதுவைப் பூஜையறையில் விளக்கேற்ற அழைத்துப் போக வந்தேன்" என்றார் லட்சுமி. அந்த வீட்டில் ஒவ்வொரு வெள்ளியும் காலையில் பூஜை நடக்கும். குடும்பத்தினர் அனைவரும் அதில் கலந்து கொள்வார்கள்.

"வா போகலாம்" என்றவாறு அவளின் பற்றிய கையை விடாமலே அழைத்துக் கொண்டு பூஜையறையை நோக்கி நடந்தான்.

இந்திராணி பூஜையறை வாசலில் நின்று கொண்டிருந்தார். அவர் அருகில் சரஸ்வதி, தன்ஷிகா, அனுஷா, சேகர் இருந்தனர். இருவரும் ஒன்றாக வருவதையும், இணைந்த கைகளையும் கண்டவர்களின் முகம் மாறியது.

இந்திராணி லட்சுமியிடம் "இவன் அவளுடைய அறையிலிருந்து ஏன் வருகிறான்?" என்று முணுமுணுப்பாகக் கேட்டார்.

லட்சுமி அரிமாவின் முகத்தைப் பார்த்தவாறு பேச்சற்று நின்று கொண்டிருந்தார். அதற்குள் கணபதியும், நாச்சியப்பனும் அங்கே வந்து விட்டனர்.

லட்சுமி சொல்லச் சொல்ல விதுஷி அதைப் பின்பற்றி பூஜை செய்தாள். தீபாராதனை காண்பித்து, அனைவருக்கும் பிரசாதம் கொடுத்து விட்டு அனைவரும் ஹாலில் அமர்ந்தார்கள்.

கணபதி நாச்சியப்பனிடம் ''ரிசப்ஷன் தேதி முடிவு செய்து விட்டாயா நாச்சி?'' என்றார்.

அவர் அரிமாவைப் பார்த்தார். அரிமா ''இன்னும் இல்லை தாத்தா. விதுவிடம் கேட்டுத் தேதி முடிவு செய்ய வேண்டும்'' என்றான்.

சரஸ்வதி "அவளிடம் ஏன் கேட்க வேண்டும்? என்றார் வேகமாக.

கணபதி "சரோ, என்ன இப்படிக் கேட்கிறாய்? அன்று நாள் முழுவதும் நிற்க வேண்டும், காலையில் சொந்தம் தெரிந்தவர்களுக்கு விருந்தும், மாலையில் தொழில் வட்டாரங்களுக்கு பார்ட்டி மாதிரியும் வைக்க வேண்டும். அப்படி என்றால் பேத்திக்கு உடல் நிலை நன்றாக இருக்கும் நாளைப் பொறுத்துதான் நிகழ்ச்சி நடத்த முடியும்'' என்றார் எடுத்துச் சொல்கிற விதமாக.

இப்போது விதுஷியை அனைவரும் ஒன்றுபோல் பார்த்தனர். அரிமா அவளிடம் ஒரு பேப்பரைக் கொடுத்தான். "இதில் ஒரு தேதியைத் தேர்ந்தெடுத்துக் கூறு" என்றான்.

அவள் மெல்லிய குரலில், ஒரு தேதியைக் காட்டி "இந்த நாள் மட்டும் வேண்டாம். மற்ற எந்த நாளாக இருந்தாலும் சரி தான்" என்றாள்.

அரிமா அந்த ஒரு தேதியை மட்டும் அடித்துவிட்டு பேப்பரை கணபதியிடம் கொடுத்தான். பின் அவரும் நாச்சியப்பனும் பேசி ஞாயிறு அன்று வைக்குமாறு ஒரு தேதியை முடிவு செய்தார்கள். பின் விழாவைப் பற்றிப் பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள் ஆண்கள்.

லட்சுமி உணவுண்ண அழைக்கவும் அனைவரும் எழுந்து டைனிங் அறைக்குச் சென்றனர்.

உணவு முடிந்ததும் அரிமா, லக்ஷ்மியிடமும், காயத்ரியிடமும் சென்று ஏதோ பேசினான். பின்பு விதுஷியை அழைத்துக் கொண்டு கணபதியிடம் சென்றான்.

"தாத்தா விது இத்தனை நாள் வங்கியில் வேலை பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். அவள் இனி வீட்டில் இருப்பதை விட, நான் நம்முடைய அலுவலகத்திற்கு அவளை அழைத்துச் செல்லட்டுமா?" என்று கேட்டான்.

கணபதி "விதுஷியிடம், நீ என்னம்மா சொல்கிறாய்?" என்று கேட்டார்.

விதுஷி "தாத்தா, நான் வங்கியில் தொடர்ந்து வேலை செய்கிறேனே'' என்றாள்.

"கணபதி குரூப்ஸ் மருமகள் ஒரு இடத்தில் சம்பளத்திற்கு வேலை செய்ய முடியுமா? வேண்டாம்மா. உனக்கு தலைமை அலுவலகம் என்றால் இலகுவாக இருக்கும். ஒருவேளை உனக்கு அது பிடிக்காவிட்டால் அரிமாவுடன் சென்று நம் நிறுவனங்கள், கல்விக் குழுமங்கள் எல்லாம் இந்த வாரம் முழுதும் பார். உனக்கு எங்கே வேலை செய்யப் பிடிக்கிறதோ, அங்கே இருந்து கொள்" என்றார் மென்மையாக.

அரிமா விதுவை சவாலாக நோக்கினான். அவளுக்கும் வேறு வழி இருக்கவில்லை. சரி என்று தலை ஆட்டினாள்.

கணபதி இருவரிடமும் "இன்று வெள்ளிக்கிழமை, இருவருமே வரும் திங்களன்று வேலைக்குப் போங்கள். இன்னும் இரண்டு நாள்களுக்கு விஷயம் தெரிந்து மாப்பிள்ளை, பெண்ணைப் பார்ப்பதற்கு நம் சொந்தங்கள் வருவார்கள். அதனால் வீட்டிலேயே நீயும் விதுவுடன் இரு. அவளுக்குத் தனியாக மற்றவர்கள் கேட்கும் கேள்விகளைச் சமாளிக்க முடியாது" என்றார் அவளுக்காக யோசித்து.

விதுவுக்கு நெகிழ்வாக இருந்தது. இந்த வயதிலும் அவளுடைய நிலையில் இருந்து யோசித்து, பேரனிடம் அவளுக்காகப் பேசுகிறாரே!

அவர் சொன்னது சரி தான் என்பது போல காலை பத்து மணிக்கு மேல் விருந்தினர்கள் ஒவ்வொருவராக வரத் தொடங்கினார்கள். அரிமாவும், விதுவும் ஹாலிலேயே அமர்ந்து வந்தவர்களுக்கு தரிசனம் கொடுக்கும்படி ஆனது. அதில் இருவருக்கும் காலையில் ஏற்பட்ட உரசல் கூடச் சற்று மறைந்து தான் போனது.

இந்திராணியின் தங்கை ஒருவர் வந்திருந்தார், இந்திராணிக்கு ஒன்று விட்ட சொந்தம். தன் மருமகளுடன் வந்தவர் ஹாலில் மற்றவர்கள் இருக்கும் போதே இந்திராணியிடம் "அக்கா, என்ன இருந்தாலும் உங்கள் நல்ல மனதுக்கு, உங்களுக்கு இப்படி ஒரு நிலையா?" என்றார்.

அவர் கேள்வியாய்ப் பார்க்கவும், "போன முறை வந்தபோது கூட இன்னும் மூன்று மாதங்களில் அரிமாவுக்கு வியாழ நோக்கம் வந்து விடும், நம் தனிஷ்காவை அரிமாவுக்கு மணமுடிக்க வேண்டும் என்று எவ்வளவு கனவோடு பேசினீர்கள். இப்படி பேரனின் திருமணத்தை கூடப் பார்க்க முடியாமல் போய் விட்டதே! அவனுடைய ஜாதகத்தைப் பார்த்தவர்கள் அவன் இப்படி ஒரு இக்கட்டில் மாட்டிக் கொள்வான் என்று கோடி கூடக் காட்டவில்லையா?" என்றார் விதுஷியைத் தாக்கும் விதமாக.

விதுவுக்கு கொதித்துக் கொண்டு வந்தது. அவள் அரிமாவுக்கு இக்கட்டா? அவனால் தான் அவளுக்கு இத்தனை சிக்கல். அவள் அரிமாவை முறைத்தாள். அரிமாவுக்கு அவளின் கோபம் புரிந்தது. ஆனால் இந்திராணி பதில் சொல்வதைப் பார்ப்பதற்காக அவன் அமைதியாக இருந்தான்.

ஆனால் இந்திராணியோ அரிமாவின் நம்பிக்கையை பொய்யாக்கி "என்ன சரோஜா செய்வது? நான் போன முறை குருக்களிடம் ஜாதகத்தைக் காண்பித்த போது, அவர் இதைப் பற்றி ஒரு வார்த்தை கூட எச்சரிக்கவில்லை. இல்லையெனில் எப்படியாவது என் பேரனைக் காப்பாற்றி இருக்க மாட்டேனா?" என்றார்.

"பாட்டி என்னைக் காப்பாற்றும் அளவுக்கோ, இக்கட்டில் இருக்கும் அளவுக்கோ இப்போது என்ன நடந்து விட்டது?" என்றான் அரிமா கோபமாக.

இந்திராணி அவனிடம் பதில் சொல்லவில்லை. அதற்குள் சரோஜாவின் மருமகள் "என்ன தம்பி இப்படிக் கேட்கிறீங்க? என்ன இருந்தாலும், வீட்டில் உங்களுடன் வளர்ந்த உங்கள் அத்தை மகளை விட்டுவிட்டு, இப்படி அந்நியத்தில் பெண் எடுத்திருக்கிறீர்கள். நாளை அவளுக்கு வெளியில் மாப்பிள்ளை பார்க்கும் போது, ஏன் சொந்தத் தாய்மாமா வீட்டில் அவளை வேண்டாம் என்றார்கள் என்று கேள்வி வரும். அது மட்டுமில்லை, நாளைக்கு உங்கள் அத்தை குடும்பம் இன்று இருப்பது போல், ஒரே குடும்பமாக இருக்க முடியுமா? பின்னே இந்தத் திருமணம் எப்படிக் குடும்பத்திற்கு நன்மையாக இருக்கும்?" என்றார் அங்கிருந்த சரஸ்வதி மனதை இன்னும் நோகடிக்குமாறு.

"என் மனைவியால் என்றும் என் அத்தை குடும்பத்திற்கு எந்த பிரச்னையும் வராது. அது மட்டுமில்லாமல் எங்கள் குடும்ப விஷயத்தில் உங்கள் ஆலோசனை எனக்கு இப்போது தேவைப் படவில்லை" என்றான் அரிமா முகத்தில் அடிப்பது போல்.

இந்திராணி "அரிமா இது தான் வீட்டுக்கு வந்தவர்களிடம் நடந்து கொள்ளும் முறையா? பெரியவர்கள் என்றால் எல்லா பக்கமிருந்தும் யோசிக்கத் தான் செய்வார்கள்" என்றார் அவனிடம் நேரடியாக.

அவன் பதில் சொல்வதற்குள் கணபதி "ராணி" என்று அதட்டலாக அழைத்து "முதலில் நம் குடும்ப விஷயத்தில் ஏன் உன் தங்கையும், அவள் மருமகளும் கருத்து சொல்ல அனுமதிக்கிறாய்? உன்னிடம் இதை நான் எதிர் பார்க்கவில்லை" என்றார் கோபமாக.

சரஸ்வதி "அரிமா பேசியது மட்டும் சரியா அப்பா? அவன் என் அத்தை குடும்பம் எங்களுடன் தான் இருப்பார்கள் என்று ஒரு பேச்சுக்குக் கூட சொல்லவில்லை" என்றார் கண்ணீருடன்.

அவர் அழுதால் கூட அரிமாவுக்கு சரஸ்வதி மேல் இருந்த கோபம் போகவில்லை. காலை விதுஷி அவனிடம் கோபப் பட்டதும், அவன் தன் தாய் மற்றும் தமக்கையிடம் சென்று முதல் நாள் இரவு நடந்ததைக் கேட்டுத் தெரிந்து கொண்டான். இந்திராணியிடம், அவனும் விதுவும் கொடி வீட்டிற்குச் சென்ற விஷயத்தை சொன்னது, சரஸ்வதி தான் என்று அவர் அரிமாவிடம் கூறி விட்டார். அதிலேயே அவனுக்குப் புரிந்து விட்டது.

தன்ஷிகா சென்று அவள் தாயிடம் சொல்லி இருக்கிறாள். உடனே சரஸ்வதி இந்திராணியிடம் ஏற்றி விடும் விதமாகக் கூறி, இருவருமாக லட்சுமியை வறுத்து எடுத்திருக்கிறார்கள். லட்சுமி ஒரு வாய் இல்லாப் பூச்சி. அவருடைய சாதுவான குணத்தால் மட்டுமே, சரஸ்வதி இன்னும் தன் குடும்பத்துடன் இங்கே இருக்க முடிகிறது. இருந்தும் அதைப் பற்றிய நன்றி, அவர்களில் சேகரைத் தவிர யாருக்கும் கிடையாது. லட்சுமி காயத்ரியிடம் சொல்லி, இதைப் பற்றி பேசி விதுஷியை எப்படிக் கஷ்டப்படுத்துவது என்று வருத்தப் படவுமே, காயத்ரி விதுவிடம் இதைப் பற்றிப் பேசி இருக்கிறாள்.

நடந்ததை காயத்ரி சொல்லக் கேட்டதும், அரிமா புரிந்து கொண்டான். இனி தன் அத்தை குடும்பத்தால் விதுஷிக்குத் தொந்தரவுகள் ஏற்பட வாய்ப்புள்ளது. ஏற்கனவே நேற்று இரவு அவளை அழவைத்து விட்டார்கள். இன்னும் அவள் வருத்தப்பட நேரிடுமோ? இந்த எண்ணம் தோன்றவும் தான், அவன் கணபதியிடம் அவளைத் தன்னுடன் அலுவலகத்திற்கு அழைத்து செல்லட்டுமா என்று கேட்டான். இப்படி அவளைக் கண்ணுக்குள் பொத்தி வைத்துக் கொள்ளும் முனைப்பில் இருப்பவனிடம் சென்று, அவன் மனைவியையும் திருமணத்தையும் குறை சொன்னால், கேட்டுக் கொண்டு அவர்களைச் சும்மா விட்டு விடுவானா? அவனே சரஸ்வதியின் மேலும், அவர் மகள்களின் மீதும் கோபத்தில் இருக்கையில் வாய் வார்த்தைக்காகக் கூட, அவனால் நீங்களும் எங்கள் குடும்பம் தான் என்று சமாதானம் கூற முடியவில்லை.

கணபதிக்கு அரிமாவைப் பற்றி நன்றாகத் தெரியும். அவன் இதுவரை என்றுமே அத்தைக்கு ஏன் இவ்வளவு செய்கிறீர்கள், ஏன் இந்த சொத்து கொடுத்தீர்கள் என்று ஒரு வார்த்தை கூடக் கேட்டதில்லை. ஏன் அவனே இன்றும், அவர்களில் யாருடைய பிறந்த நாளாக இருந்தாலும், பணம், நகை என்று பரிசளிப்பதை அவரே பார்த்திருக்கிறார். அப்படிப்பட்டவன் இன்று இப்படிப் பேசுவதற்கு, தன் மகளும், பேத்திகளும் தான் காரணம் என்பதை அவருடைய அனுபவ அறிவு கண்டுகொண்டு விட்டது. ஏனெனில் இதுவரை விதுவிடம், இந்திராணியோ, சரஸ்வதியோ, பேத்திகளோ பேசி அவர் பார்க்கவில்லை.

எனவே அவர் சரஸ்வதி கேட்டதற்கு நேரடியாகப் பதில் சொல்லாமல் "விருந்தினர்கள் இல்லாதபோது தான் நம் குடும்ப விஷயத்தைப் பேச வேண்டும் சரோ" என்றார்.

வம்பு பேச வந்தவர்கள் ஒரு கலகத்தை ஏற்படுத்திய நிறைவுடன் சென்று விட்டனர்.

- தொடரும்...

Selvi_Saran · Wednesday at 5:09 AM

செம்பருத்தி பூ 15

திங்களன்று காலை, விதுஷிகா உற்சாகத்துடன் அலுவலகம் கிளம்பிக் கொண்டிருந்தாள். மூன்று நாட்கள் வீட்டில் அடைந்திருந்தது அவளுக்கு ஏதோ கூண்டில் அடைபட்டிருந்த உணர்வைக் கொடுத்தது. அன்று அவள் சிறகடித்துப் பறக்கும் பறவையின் சந்தோச மனநிலையைக் கொண்டிருந்தாள். அவள் கிளம்பி முடித்து வெளியே செல்லக் கதவைத் திறக்கவும், அரிமா வரவும் சரியாக இருந்தது.

"பரவாயில்லை, சொன்ன நேரத்திற்கு கிளம்பி விட்டாயே?" என்று அவள் தோற்றத்தை ஆராய்ந்தான் அவன். காட்டனில் இளம்பச்சை நிறத்தில், காலர் நெக் குர்தி அணிந்திருந்தாள். காதுகளில் வளையம் போன்ற ஆக்ஸிடைஸ்டு கம்மல் அணிந்திருந்தாள். ஒரு கையில் பிரெஸ்லெட்டும், மறு கையில் வாட்சும் அணிந்திருந்தாள். அவள் தோற்றத்தை மனதுக்குள் மெச்சிக் கொண்டான் அவன். அவனும் அன்று வழக்கம் போல், அவனுடைய பிரத்தியேக உடையான வெள்ளை வேஷ்டி சட்டைக்கு மாறி இருந்தான்.

"நான் எப்போதும் நேரத்திற்கு மதிப்பு கொடுப்பவள்" என்றாள் விதுஷி ரோஷமாக. அரிமா சிரித்துக் கொண்டே அவள் கன்னத்தில் முத்தமிட்டான். அவள் அவனைக் கோபமாகத் தள்ளி விட்டாள்.

இருவருமாக ஒன்றாக ஹாலுக்கு வந்த போது மற்ற குடும்ப உறுப்பினர்கள் அனைவரும் அங்கு தான் அமர்ந்திருந்தார்கள். கணபதி அதுவரை, விதுஷிகா அரிமாவுடன் அலுவலகம் செல்வதை வீட்டில் யாரிடமும் சொல்லவில்லை. எனவே அவளும் அவனுடன் வருவதைக் கண்டதும் எல்லோரும் குழப்பமாக ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக் கொண்டனர்.

விதுஷிகா லட்சுமியிடம் மட்டும் முதல் நாள், தான் அலுவலகம் செல்வதாகக் கூறி இருந்தாள். லட்சுமிக்கு அதில் மிகுந்த சந்தோசம். தன்னைப் போல் அவளும் அடுப்படியிலேயே இல்லாமல் தொழில் நிர்வாகத்தில் கலந்து கொள்வது அவருக்கு மகிழ்ச்சியாக இருந்தது. வீட்டில் இருந்து தன்னுடைய மாமியார், நாத்தனாரை சமாளித்துக் கொண்டே அவளுடைய காலம் வீணாகி விடக்கூடாது என்று நினைத்தார், அந்த உயர்ந்த பெண்மணி. காயத்ரி முதல் நாள் தான் அவள் கணவன், மகளுடன் புகுந்த வீட்டிற்கு சென்று விட்டிருந்தாள்.

கணபதிக்கு அப்போது தான், இன்னும் வீட்டினரிடம் விதுஷி அலுவலகம் செல்வதை சொல்லாதது நினைவுக்கு வந்தது. உடனே அவர் அனைவரிடமும் "இன்றிலிந்து விதுஷியும் அரிமாவுடன் அலுவலகம் செல்லப் போகிறாள்" என்று அறிவித்தார்.

இந்திராணி "வீட்டில் நடக்கும் விஷயங்களை இப்படி தான் கடைசி நேரத்தில் சொல்வீர்களா? அது மட்டுமில்லாமல் திருமணம் முடிந்து ஒரு வாரம் கூட ஆகி இருக்கவில்லை. அதற்குள் ஒரு குடுமபத்தில் மருமகளாக வந்தவளுக்கு, வீட்டு நடைமுறை என்ன, நம் பழக்கவழக்கம், பாரம்பரியம் எதுவும் தெரிந்து கொள்ளத் தேவையில்லையா? நேராகத் தொழில் நடத்தினால் போதும். அப்படித்தானே? என்ன நினைத்துக் கொண்டு இதை எல்லாம் நீங்கள் செய்கிறீர்கள்?" என்று கணபதியிடம் கோபமாகக் கேட்டார்.

கணபதி நிதானமாகவே "ராணி, உன்னிடம் சொல்ல மறந்தது என் தவறு தான். அதற்காக என்னை மன்னித்து விடு. ஆனால் நீயும் புரிந்து கொள்ளவேண்டும். காலம் மாறி வருகிறது. இந்தக் காலத்தில் பெண்களும் எல்லா துறைகளிலும் முன்னேறி இருக்கின்றனர். ஏன் படிக்காத பெண்கள் கூட துப்புரவுத் தொழில் செய்து கூட வாழக்கை முன்னேற்றத்திற்குப் பாடு படுகின்றனர். அப்படி இருக்கையில் நம் பேத்தி, அவளுடைய சொந்த முயற்சியில் இந்திய அளவில் நடக்கும் வங்கித் தேர்வில், தேர்ச்சி பெற்று இரண்டு வருடங்களாக பணி புரிந்திருக்கிறாள். அவளுடைய அறிவை வெறும் வீட்டு வேலைகளில் மட்டும் முடக்க நினைக்கலாமா? நீயே சொல்" என்றார்.

சரஸ்வதி "அப்பா, அப்படி என்றால் என் மகள்கள் இரண்டு பேரும் கூட டிகிரி முடித்தவர்கள் தான். ஏன் தன்ஷிகாவுக்குக் கூட விதுஷி வயது தான். அவளை அலுவலகத்திற்கு அழைத்துச் செல்ல வேண்டும் என்று ஏன் இந்த வீட்டில் யாருக்கும் தோன்றவில்லை?" என்றார் கோபமாக.

கணபதி "சரோ, விதுஷி வங்கி வேலைக்குத் தொடர்ந்து செல்ல வேண்டும் என்று தான் என்னிடம் விருப்பம் தெரிவித்தாள். நான் தான் அடுத்த இடத்தில், சம்பளத்திற்கு நம் குடும்ப மருமகள் வேலை செய்யக் கூடாது என்று, அரிமாவிடம் பேத்தியை அலுவலகம் கூட்டிக் கொண்டு செல்லுமாறு கூறினேன். ஆனால் உன் மகள்கள் இருவரில் ஒருவர் கூட வேலை செய்ய விருப்பம் இருப்பதாக ஒரு நாள் கூடச் சொன்னதில்லை. பிறகு எப்படி அலுவலகம் அழைத்துச் செல்ல முடியும்?" என்றார் கோபத்துடன்.

சரஸ்வதி புரிந்து கொள்ளாமல் "நீங்கள் என் மகளை இப்படிக் கைவிட்டு விடுவீர்கள் என்று எனக்கு இப்போது தானே புரிகிறது? முதலிலேயே தெரிந்திருந்தால் அவளையும் தொழில் கற்றுக் கொள்ள அனுப்பி இருப்பேன்" என்று கண்ணீர் வடிக்க ஆரம்பித்தார். பின்பு அவரே "சரிப்பா, போனது போகட்டும். இப்போது இருவரையும் அலுவலகம் அழைத்துப் போகச் செல்லுங்கள். இனி அவர்களும் வேலை பார்க்கட்டும்" என்றார்.

கணபதி சரஸ்வதியின் கணவர் சேகரிடம் "மாப்பிள்ளை, இன்றிலிருந்து இருவரையும் அலுவலகம் அழைத்துப் போகிறீர்களா?" என்று கேட்டார்.

"சரி மாமா" என்றார் சேகர்.

"ஏன் அவருடன் போக வேண்டும்? அரிமா அவர்களை நம் அலுவலகத்திற்கு அழைத்துச் செல்லட்டும்" என்றார் சரஸ்வதி.

சேகருக்கு மனைவியின் பேராசை எரிச்சலை மூட்டியது. சேகருக்கு உடன் பிறந்தவர்களோ, பெற்றவர்களோ கிடையாது. பெற்றோர் அவரின் சிறு வயதிலேயே இறந்து விட்டனர். அவர் தன் தாய் வழிப் பாட்டியுடன் தான் வாழ்ந்து வந்தார். அவருக்குச் சொத்து என்று பெரிதாக எதுவும் கிடையாது. அவர் பாட்டியின் வீடும், சில விவசாய நிலங்களும் மட்டுமே இருந்தன. அவர் டிகிரி முடித்து கணபதியிடம் தான் மில்லில் மேனேஜர் ஆக இருந்தார். அவருடைய நற்குணங்களையும், திறமையையும் கண்டு தான் தன் மகளை கணபதி அவருக்கு மணமுடித்து வைத்தார். இதுவரை அந்த குடும்பத்தில் அவருக்கு மாப்பிள்ளை என்ற மரியாதைக்குக் குறைவில்லை.

அதிலும் திருமணம் முடிந்து தனிஷ்கா பிறந்த உடனேயே அப்போது இருந்த சொத்து, தொழில் போன்றவற்றுக்கு மதிப்புப் போட்டு, சரி பாதியாக சரஸ்வதிக்கும், நாச்சியப்பனுக்கும் பிரித்து எழுதிவிட்டார் கணபதி. அதன் பிறகும், சேகருக்கு என்று தனியாக சில தொழில் நிறுவனங்களையும் உருவாக்கிக் கொடுத்தார். நாச்சியப்பனோ, லட்சுமியோ சிறு முகச் சுழிப்பும் இல்லாமல் தான் அவற்றை ஏற்றுக் கொண்டனர்.

அதன் பிறகும் இன்றளவும் ஒரே வீட்டில் இருந்தாலும், சிறு சிறு பண்டிகைகளுக்குக் கூட தாய் வீட்டு சீர் என்று இந்திராணி தன் மகளுக்குக் கிடைக்குமாறு பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறார். ஏன் அரிமா கூட அத்தை என்று பாசத்துடன் தான் இன்றளவும் இருக்கிறான். ஆனால் சேகருக்குக் கொடுத்த சொத்துகளை அவர் பெருக்குவதற்கும் நாச்சியப்பனுக்குக் கொடுத்த சொத்துக்களை அவர் பெருக்குவதற்கும் வித்தியாசம் இருந்தது. நாச்சியப்பனுக்கு கணபதி குரூப்ஸ் என்ற அடையாளம் இருந்தது, அது போக கணபதியும் அவருடன் சேர்ந்து உழைத்தார். எனவே அவர்களின் வளர்ச்சியை சேகரால் தொடக் கூட முடியவில்லை. சேகருக்கு இதில் மனக்குறை கிடையாது.

இதில் அடுத்த தலைமுறையாக அரிமா வந்ததும், அவர்களின் தொழில் வளர்ச்சி அசுர வேகத்தில் அதிகரித்தது. அது அவர்களின் மூன்று தலைமுறை சேர்ந்து செய்த உழைப்பின் பயன். அது இனி அரிமாவுக்குத் தான் சொந்தம். இந்த விஷயத்தில் சேகர் தெளிவாக இருந்தார். அரிமா தன்ஷிகாவைத் திருமணம் செய்வதில் அவருக்கும் ஆர்வம் இருந்தது. ஏனெனில் அரிமா இத்தனை வருடங்களில், சமூகத்தில் தனக்கெனத் தனி அந்தஸ்த்தை பெற்றிருந்தான்.

ஆனால் அரிமா விதுஷியை விரும்பி மணமுடித்ததும், தன் மகளுக்கு வேறு இடத்தில வரன் பார்க்க நினைத்திருக்கிறார் அவர். ஆனால் சரஸ்வதி இன்னும் தன் தமையன் சொத்துகளில் தனக்கும் பங்கிருப்பதாக நினைத்துக் கொண்டிருப்பது அவருக்குத் தெரியும். இந்த வீட்டில் இருக்கக் கூடத் தங்களுக்கு உரிமை கிடையாது. ஏனெனில் கணபதி சொத்து பிரிக்கும்போதே வீட்டை நாச்சியப்பனுக்கு எழுதி விட்டார். நாச்சியப்பன், அரிமவின் 25வது பிறந்த நாளின் பரிசாக வீட்டை அரிமாவின் பெயருக்கு எழுதிக் கொடுத்து விட்டார். இப்போது அரிமாவின் வீட்டில் தான் அவர்கள் அனைவரும் இருக்கின்றனர். ஆனாலும், இதுவரை அப்படி அடுத்தவர் வீட்டில் இருக்கிறோம் என்ற உணர்வை அந்த வீட்டில் அவர் இன்றளவும் உணர்ந்ததில்லை. அப்படிப் பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் மனிதர்களைத் தன் மனைவி இன்னும் சங்கடப் படுத்துவது அவருக்குக் கோபத்தை உண்டாக்கியது.

ஏற்கனவே இந்த வீட்டிலோ, அவர்கள் சேர்த்த சொத்துகளிலோ, கணபதி குரூப்ஸிலோ சரஸ்வதிக்கு எந்த உரிமையும் கிடையாது என்று எடுத்து சொல்லிப் பார்த்தார். சரஸ்வதிக்குப் புரிந்தாலும் ஒத்துக் கொள்ளவில்லை.

இதில் எந்த முகத்தை வைத்துக் கொண்டு சரஸ்வதி, நம் அலுவலகம் என்று சொல்கிறார்? அப்படி ஒன்றும் அவர் நடப்புத் தெரியாத அப்பாவியும் இல்லை. சரஸ்வதியின் இந்த எண்ணத்தை இனியாவது மாற்றுவதற்கு அவர் முயற்சி செய்ய வேண்டும், என்று முடிவு செய்து கொண்டு பேச்சைத் தொடங்கினார் அவர்.

எனவே கணபதியிடம் "நான் அவளுக்குப் பதில் சொல்கிறேன் மாமா" என்றுவிட்டு சரஸ்வதியிடம் பேசத் தொடங்கினார் சேகர்.

"இதோ பார் சரோ. உன் பெயரில் இருக்கும், நான் நிர்வகிக்கும் மில், தொழிற்சாலை போன்றவை மட்டுமே உனக்கும், நம் பிள்ளைகளுக்கும் சொந்தமானது. உன் அண்ணன் மற்றும் அவர் மகனின் பெயரில் இருக்கும் நிறுவனங்களை நம் நிறுவனம் என்று பொதுவாகக் கூறுவதை முதலில் விடு. அவர்கள் தொழிலில் அவர்கள் மருமகளை அவர்கள் ஈடுபடுத்தப் போகிறார்கள். நம் தொழிலில் நம் பிள்ளைகளை நாம் பழக்கலாம். இதற்கு உனக்கு சம்மதம் என்றால் தனு, அனு என்னுடன் வந்து நம் தொழிலில் பழகட்டும். மற்றபடி அவர்கள் அலுவலகத்திற்கு என் பிள்ளைகளை என்னால் அனுப்ப முடியாது. உன் முடிவு என்ன?" என்றார் இது தான் முடிவு என்பது போலத் தீர்மானமாக.

சரஸ்வதி அதிர்ச்சியும் கோபமுமாக "என்னை ஏன் கேட்கிறீர்கள்? உங்கள் மகள்களிடம் கேளுங்கள். அவர்கள் வந்தால் அழைத்துச் செல்லுங்கள். என் பேச்சுக்குத் தான் இப்போது எந்த மரியாதையும் இல்லையே" என்றார்.

இந்திராணி சேகரிடம் "மாப்பிள்ளை, இனி இப்படிப் பிரித்துப் பேசாதீர்கள். தனு, அனு இருவரும் அரிமாவுடன் கூடப் போகட்டுமே. அதனால் என்ன மாறிவிடப் போகிறது?" என்றார் சோகமாக.

ஆனால் ஆண்கள் அனைவருமே சேகர் பேசுவது சரி என்பது போல் மறுப்பு சொல்லாமலே அமர்ந்திருந்தனர். அது சேகருக்கும் புரிந்தது.

எனவே அவர் இந்திராணியிடம் "இருக்கட்டும் அத்தை. அவர்கள் என்னுடன் வருவது தான் எனக்கும் நல்லது" என்று விட்டார் முடிவாக.

பின் சேகர் தன்ஷிகாவிடம் "என்ன இருவரும் என்னுடன் வருகிறீர்களா?" என்றார்.

தன்ஷிகா "நாங்கள் யோசித்துப் பிறகு சொல்கிறோம் அப்பா" என்று நழுவிக் கொண்டாள் அவள்.

சேகர் ஒரு இளக்காரப் பார்வையை மனைவியை நோக்கி வீசிவிட்டு "எனக்கு நேரம் ஆகிறது. நான் கிளம்புகிறேன்" என்று பொதுவாகச் சொல்லிவிட்டு வெளியேறிவிட்டார்.

கணபதி அரிமாவிடம் "இருவரும் பூஜை அறையில் சென்று பிரசாதம் வைத்துக் கொண்டு கிளம்புங்கள்" என்றார்.

அதன்பின் யாரும் அங்கே மறுத்து எதுவும் பேசவில்லை. ஆனால் லட்சுமி தவிர மற்றப் பெண்கள் விதுஷியின் மீது கொண்டிருக்கும் குரோதத்திற்கு இன்னும் ஒரு தூண்டுதலாக அமைந்தது இந்நிகழ்வு.

ஒருவழியாக அரிமா விதுஷியை அழைத்துக் கொண்டு சென்றது, அவன் தன் சொந்த முயற்சியில் முதலில் உருவாக்கிய ஹோட்டலுக்கு தான். அது ஒரு பெரிய ஐந்து நட்சத்திர ஹோட்டல். அதற்கு முழு முதலும், வங்கியில் கடனாகப் பெற்றது தான். கணபதியிடம் லோன் அப்ரூவலுக்காக கையெழுத்து மட்டுமே வாங்கினான். அந்த வங்கிக் கடனையும் ஹோட்டல் ஆரம்பித்து மூன்று வருடங்களில் திருப்பிச் செலுத்தியும் விட்டான்.

எனவே ஒவ்வொரு பகுதியையும் ஆர்வத்துடன் தன் மனைவிக்குக் காண்பித்தான். அதை எப்படித் தன் முயற்சியில் உருவாக்கினான் என்பதை மலர்ச்சியுடன் அவளுக்கு விளக்கினான். விதுஷியும் ஆர்வத்துடன் கேட்டுக் கொண்டாள். பின்பு அவனுடைய அலுவல் பிரிவுக்கு அழைத்துச் சென்றான். அவளை அவனுடைய இருக்கையில் அமரச் செய்து போட்டோ எடுத்துக் கொண்டான். விதுஷிக்கு மகிழ்ச்சியாகவும், கூச்சமாகவும் இருந்தது.

மதிய உணவு நேரம் வரை அங்கயே இருந்தார்கள். பின்பு மில்லுக்கும், டெக்ஸ்டைல் யூனிட்டுக்கும் அழைத்துச் சென்றான். அன்றைய நாள் இருவருக்கும் மகிழ்ச்சியாகவே கழிந்தது. இடையில் விது அவளுடைய பெற்றோருக்கு வீடியோ கால் செய்து அவள் இருக்குமிடத்தைக் காண்பித்துப் பேசினாள், அவர்களும் சந்தோசமாகப் பேசி வைத்தார்கள். பிரியா, வருண், தர்ஷன், ராகவன் ஆகியோருக்கு போட்டோ அனுப்பி வைத்தாள். அவர்கள் குரூப் சாட்டில் அவளைக் கிண்டல் செய்து பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள்.

அரிமாவும், விதுவும் காலையில் வீட்டில் நடந்த பிரச்சனையைப் பற்றி ஒரு வார்த்தை கூடப் பேசிக்கொள்ளவில்லை. எனவே அன்றைய நாள் அவர்களுக்கு மகிழ்ச்சியாகக் கழிந்தது.

- தொடரும்…

Selvi_Saran · Wednesday at 5:10 AM

செம்பருத்தி பூ 16

தன்ஷிகா தன் அறையில் கோபத்துடன், கூண்டுப் புலி போல் நடந்து கொண்டிருந்தாள். அவளுடைய உள்ளம் உலைக்களமாகக் கொதித்துக் கொண்டிருந்தது. சிறு வயதிலிருந்து மிஸஸ் அரிமா துரை என்றே தன்னை நினைத்துக் கொண்டு இருந்தவளால், அரிமாவின் திருமண செய்தியை ஜீரணிக்கவே முடியவில்லை. ஒன்றாக வளர்ந்ததால், சிறு வயதிலிருந்து அரிமா அத்தைப் பெண்கள் என்று பாசமாகவே இருந்தான். ஆனால் மீசை முளைக்கத் தொடங்கிய விடலைப் பருவத்தில், அவர்களிடமிருந்து அவன் ஒதுங்கிக் கொண்டான்.

அவளுடைய பதின்ம வயதில் அவளுடைய தாய் சரஸ்வதியின் துர்போதனையால், அரிமாவை திருமணம் செய்தால் மட்டுமே, தன்னால் இந்த வீட்டில் இந்திராணியைப் போல், ராணியாக வலம்வர முடியும் என்று தவறாக சிந்திக்கத் தொடங்கினாள். ஆனால் அரிமாவுக்குத் தன்னுடன் ஒரே வீட்டில் வளர்ந்த அத்தைப் பெண்கள் இருவர் மீதும் சகோதர பாசம் மட்டுமே இருந்தது. அவன் தன் உடன் பிறந்த தமக்கை காயத்ரியிடமும் இவர்களிடம் இருப்பது போல் விலகி தான் இருந்தான். ஆனால் குடும்பத்தில் அனைவர் மீதும் அரிமாவுக்கு எப்போதும் அக்கறை உண்டு.

வீட்டில் அனைவரின் பிறந்தநாள், திருமண நாள், அத்தைப் பெண்கள் என்ன படிக்கிறார்கள், என்ன மதிப்பெண் எடுக்கிறார்கள் என்பது வரை அவனுக்குத் தெரியும். மதிப்பெண் குறைந்தால் கண்டிக்கவும், நன்றாகப் படித்தால் பரிசு கொடுப்பது என்று எல்லாமே செய்தான். அதெல்லாம் அவன் அத்தை, பாட்டி, அத்தை மகள்கள் ஆகியோருக்கு அவன் தங்களை மீறி வெளியில் பெண் பார்த்து திருமணத்தை நடத்திக் கொள்வான் என்று நினைக்கவிடாமல் செய்திருந்தது. எனவே மற்றவர்களைப் போல் தன்ஷிகாவால் அரிமாவின் திருமணத்தை எளிதாகக் கடக்க முடியவில்லை.

அரிமாவும், விதுவும் கிளம்பிச் சென்ற சிறிது நேரத்தில், மூத்த மகளின் அறைக்கு வந்த சரஸ்வதி கண்டது, அறையில் சினத்துடன் அங்குமிங்கும் நடந்து கொண்டிருக்கும் மகளைத் தான்.

"தனு" என்று அழைத்தார் சரஸ்வதி.

அவர் குரலைக் கேட்டதும் "அம்மா..." என்று அழைத்தவாறு ஓடி வந்து அன்னையை அணைத்துக் கொண்டு அழுதாள் தன்ஷிகா.

"அழாதே தனு. உனக்கு என்ன குறை? நீ எதற்காகம்மா அழ வேண்டும்?"

"அம்மா, இன்றைக்கு அந்த பிச்சைக் காரியை பார்த்தீர்களாம்மா? அத்தான் செய்த வேலையால், எவ்வளவு திண்ணக்கமாக எதுவும் பேசாமல், நாம் அவமானப் படுவதை ஏதோ டிவி நிகழ்ச்சி மாதிரி அலட்சியமாகப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்? அவளை சும்மா விடக் கூடாதம்மா. இங்கிருந்து அவளை விரட்ட வேண்டும். அத்தான் கடைசி வரை ஒற்றை ஆளாக இருக்க வேண்டும். நானும், அனுவும் அவர் கண் முன்னால் கணவன் குழந்தையுடன் வாழ வேண்டும். எவ்வளவு திமிரும், அலட்சியமும் இருந்தால், என்னை விட்டு இன்னொருத்தியை திருமணம் செய்தது மட்டுமில்லாமல், என் கண் முன்னாலே அவளை கணபதி குரூப்ஸை நிர்வகிக்க அழைத்து செல்வார்?" என்று கொதித்தாள்.

"கண்டிப்பாக நீ நினைத்தது நடக்கும் தனு. நான் அவளை இங்கிருந்து விரட்டும் வேலையை பார்த்துக் கொள்கிறேன். நீ அதை நினைக்துக் கவலைப் படாதே. நான் உனக்கு வரன் பார்க்கத் தொடங்கட்டுமா?" என்று கேட்டார் சரஸ்வதி.

"இல்லைம்மா, அந்த அரிமாவை தனி மரமாக்கி விட்டுத் தான் நான் திருமணம் செய்து கொள்வேன்" என்றாள் தன்ஷிகா சபதம் போல.

அரிமாவும், விதுஷியும் வீடு திரும்பிக் கொண்டிருந்தார்கள். அரிமா ஒரு ஆளரவமற்ற சாலையில் வாகனத்தை நிறுத்தினான். விதுஷி கேள்வியாகப் பார்க்கவும், சட்டென அவளை இழுத்து அணைத்துக் கொண்டான். அவன் கரங்களும், உதடுகளும் வழக்கம் போல் அவளை உண்ண ஆரம்பித்தன. விதுஷி முதலில் திகைத்தாலும் சுதாரித்துக் கொண்டு அவனைத் தள்ள முயன்றாள். அவன் எப்போதும் போல் அவளைக் கண்டு கொள்ளாமல், அவளையே திட்டத் தொடங்கினான்.

"என்னடி டிரஸ் இது? எதையும் தொட முடியவில்லை" என்றான் எரிச்சலுடன் அவள் கழுத்தில் புதைந்து கொண்டு. இத்தனைக்கும் காலையில் அவள் அலங்காரத்தை அவன் பாராட்ட வேறு செய்தான். அந்த நினைவில் அவளுக்குச் சிரிப்பும் வந்தது. அவன் கரங்கள், அவள் குர்தியின் இடைவெளியில், அவளுடைய இடையைக் கண்டுபிடிக்கும் முயற்சியில் இருந்தது.

"அரி...." என்று அழைத்தாள் திக்கித் திணறி..

''ம்ம்ம் ....." என்றான் அவளுடைய தாடையைப் பற்றி நிமிர்த்தி அவள் தொண்டைக் குழியில் மீசையால் உரசியவாறு.

"ப்ளீஸ், அரீ... "என்பதற்குள் அவளுக்கு மூச்சு வாங்கியது, அடுத்து அவன் கைகள் செய்த வேலையில்.

முயன்று தன்னை அவனிடமிருந்து விடுவித்துக் கொண்டு, விலகி அமர்ந்தாள். அவன் மீண்டும் அவளைப் பற்ற முயன்றான். அவள் சட்டென காரை விட்டு இறங்கி நின்று விட்டாள். அரிமா கோபத்துடன் கார்க்கதவைத் திறந்து கொண்டு இறங்கி அவளிடம் வந்தான்.

"என்னடி பிரச்சினை உனக்கு? அது தான் இப்போது நாம் தனியாக தானே இருக்கிறோம்? கொஞ்ச நேரம் ஏதோ செய்து விட்டுப் போகிறேன். இந்த அளவு கூட எனக்கு உரிமை இல்லையா?" என்று சினத்துடன் பொரிந்தான் அரிமா.

"நானும் அதை நினைத்துத் தான் பேசாமல் இருந்தேன். நீங்கள் தான் அத்து மீற ஆரம்பித்தீர்கள்" என்றாள் விதுஷி தலையைக் குனிந்து கொண்டு.

அரிமாவின் முகம் கனிந்தது. அவளுடைய உணர்ச்சிகளுடனும் தான் விளையாடுவது அவனுக்குப் புரிந்தது.

"சரி வா. ஒன்றும் செய்யவில்லை. உன்னுடன் கொஞ்சம் பேச வேண்டும். காரில் ஏறு" என்றான் மென்மையாக. அந்தக் குரலில் ஏனோ அவள் முகம் சிவந்தது. இருவரும் காரில் ஏறினார்கள்.

அரிமாவின் முகம் ஏதோ யோசனையைக் காட்டியது. விதுஷி சற்று நேரம் பொறுத்துப் பார்த்தவள் பின்பு "எதுவும் பிரச்சனையா?" என்றாள் மெதுவாக.

"உன் வீட்டிலிருந்து வந்த அன்று என்ன நடந்தது என்று நினைவிருக்கிறதா?" என்று கேட்டான் அரிமா.

"ம்ம்" என்று முனகினாள் விதுஷி மெதுவாக. அவள் முகம் வாடி இருந்தது.

"உன்னை வருத்தப்படுத்த, இதை நான் நினைவு படுத்தவில்லை விது. உன்னிடம் ஒரு விவரம் சொல்லத்தான் இதைப் பற்றி பேசுகிறேன். அன்றைக்கு நாம் தோட்டத்திலிருந்து வீட்டின் பின் புறம் சென்ற போது, என் அத்தை மகள்கள் மாடி பால்கனியில் தான் நின்றிருந்தார்கள்" என்று தொடங்கி இந்திராணி லட்சுமியைத் திட்டியது, அதனாலே காயத்ரி வேறு வழியின்றி விதுவிடம் பேசியது எல்லாம் கூறினான்.

அவர்கள் தன்னைப் பழி வாங்க முயல்வது விதுஷிக்கு அதிர்ச்சியாக இருந்தது. அவர்களுக்கு, அவள் மீது இருக்கும் வன்மத்தின் காரணம் அவளுக்குப் புரிந்திருந்தது. முதல் நாள் அரிமா அவளுக்குத் தாலி கட்டிய சிறிது நேரத்தில், சரஸ்வதியும் அவர் மகள்களும் நடந்து கொண்ட விதம், அவளுக்கு அவர்களின் மனநிலையை விளக்கி விட்டது. அதைப் போல் இந்திராணியும், மகளுக்காகவும், மகள் வயிற்றுப் பேத்திகளுக்காகவும் தன்னிடம் பாராமுகம் காட்டுவதை அவள் உணர்ந்து கொண்டாள். ஆனால் அதற்காக அவளைப் பழிவாங்க வேண்டும் என்ற எண்ணத்தோடு இருப்பவர்களோடு எப்படி ஒரே வீட்டில் இருப்பது? அது என்ன தான் அரண்மனை போன்ற வீடாகவே இருந்தாலும்?. அரிமாவின் குரல் தொடர்ந்து கேட்டது.

"உனக்கு இது அதிர்ச்சியாகத் தான் இருக்கும். ஆனால் ஒன்று, நான் எப்போதும் உனக்குத் துணையாக இருப்பேன் விது. உறவினர்கள் என்றால் நல்லதும், கேட்டதும் இருக்கும் தான். நான் உன்னிடம் இதைச் சொல்லக் காரணம், நீ அவர்களிடம் சற்று ஜாக்கிரதையாக இருந்து கொள்ளத்தான். மற்றபடி உன்னைப் பயமுறுத்த அல்ல" என்றான்.

விதுஷி குழப்ப மனநிலையில் தலையை மட்டும் புரிந்தது என்பது போல் அசைத்தாள்.

அடுத்த புதன் கிழமை விதுஷியின் வீட்டிலிருந்து வந்து அவளுக்கு சீர் செய்தார்கள். வந்தவர்களிடம் அரிமா வீட்டினர் மரியாதையாகவே நடந்து கொண்டனர். விதுஷியின் மகிழ்ச்சியான முகம் அவள் குடும்பத்தாருக்கு மகிழ்ச்சி அளித்தது.

அந்த வாரம் வெள்ளியன்று குடும்பத்தினர் அனைவருக்கும், ரிசப்ஷனுக்கு உடை வாங்க சென்றனர். அவரவர் பிடித்ததை எடுத்துக் கொள்ளுமாறு, ஏற்கனவே கணபதி சொல்லி தான் அழைத்து வந்திருந்தார்.

முதலில் மணப்பெண்ணுக்கு தான் எடுக்க வேண்டும் என்றார் இந்திராணி. அதனால் விதுஷிக்கு முதலில் புடவை பார்த்தனர். விதுஷியை முந்திக்கொண்டு அங்கிருந்த சேர்களில் தனுவும், அனுவும் அமர்ந்து விட்டனர். விற்பனையாளர் தன்ஷிகாவின் அலங்காரத்தையும், பரபரப்பையும் பார்த்துவிட்டு அவளை மணப்பெண் என்று நினைத்துக் கொண்டு, அவளுக்குப் புடவை காண்பிக்க ஆரம்பித்து விட்டார்.

அரிமா பாக்டரியில் இருந்து போன் வரவும் சற்றுத் தள்ளி நின்று பேசச் சென்றிருந்தான். லட்சுமியால் இந்த கூத்தைப் பார்த்துப் பல்லைக் கடிக்க மட்டுமே முடிந்தது. இந்திராணியும், சரஸ்வதியும் அவர்களுக்கு இருபுறமும் அமர்ந்து சேலையைப் பார்க்கத் தொடங்கி இருந்தனர். சேகர் வரவில்லை. கணபதியும், நாச்சியப்பனும் சற்றுத் தள்ளியிருந்த சோபாவில் அமர்ந்து விட்டனர்.

தன்ஷிகா விதுஷியை நோக்கி, இளக்காரப் பார்வையை வீசினாள். அதற்கு மேல் விதுஷிக்கு அங்கிருக்கப் பிடிக்கவில்லை.

விதுஷி லட்சுமியிடம் "அத்தை நாம் வேறு பிரிவில் சென்று பார்க்கலாமா?" என்று மெதுவாக முணுமுணுத்தாள்.

"வேண்டாம்மா. உனக்கு இவர்களைப் பற்றித் தெரியாது. இதை வைத்தே இந்த இடத்தைப் போர்க்களமாக்கி விடுவார்கள்" என்றார் கவலையுடன்.

சற்று நேரத்தில் அரிமா அங்கு வந்தான்.

"ஏன் புடவை பார்க்காமல் நின்று கொண்டிருக்கிறாய்?" என்றான் விதுஷியிடம்.

அவள் பதில் சொல்வதற்குள் "அவளுக்குப் புடவை எடுத்துப் பழக்கம் இல்லையாம் அரி. அதனால் எங்களை எடுக்கச் சொன்னாள்" என்றார் இந்திராணி.

எப்படிப் பொய் சொல்கிறார்? அவர் வயதுக்கு அவர் இப்படி நடந்து கொண்டது விதுஷிக்கு அதிர்ச்சியாக இருந்தது. லட்சுமிக்கு இதெல்லாம் பழக்கம் என்பது போல அவர் முகத்தில் எதையும் காண்பிக்காமல் நின்றிருந்தார். விதுஷிக்கு இப்படிப்பட்ட சூழ்நிலை புதிது என்பதால் அவள் இந்திராணியை வெறித்துப் பார்த்தபடி நின்று விட்டாள்.

இந்திராணி பச்சை கலரில், ரோஸ் நிற பார்டர் வைத்த புடவையை எடுத்து "இது நன்றாக இருக்கிறது. இதை வைத்துப் பார்" என்று விதுஷியிடம் நீட்டினார்.

விதுஷி அயர்ந்து போனாள். அந்த கலர் காம்பினேஷன் மிகவும் மோசமாக இருந்தது. ஏனெனில் அந்த பச்சை மிகவும் மங்கிய பச்சை நிறமாகவும், அந்த ரோஸ் மிகவும் பளிச்சென்றும் இருந்தது. அவளிடம் அந்த வீட்டின் தலைவி முதல் முதலாக நேரடியாகப் பேசி, ஒன்றைக் கொடுக்கிறார். ஆனால் அந்தப் புடவையை அவள் கையில் கூட வாங்க மாட்டாள், அந்த மனத்திடம் அவளுக்கு இருந்தது. இருந்தும் "என்ன சொல்லி நாகரிகமாக மறுப்பது?" என்று தான் அவள் யோசித்தாள்.

அதற்குள் அரிமா "பாட்டி இதெல்லாம் அந்தக் காலத்து கலர் காம்பினேஷன்" என்றவாறு சிரித்துக் கொண்டே, அந்தப் புடவையை அவரிடமிருந்து வாங்கி விற்பனையாளரிடம் கொடுத்து விட்டான்.

இந்திராணி கோபமாக "அதெல்லாம் இப்போதுள்ள கலர் தான். நன்றாகத் தான் இருக்கிறது" என்றார்.

"அப்படியா தனு?" என்றான் அரிமா தன்ஷிகாவிடம்.

"ஆமாம் அத்தான். நன்றாகத் தான் இருக்கிறது" என்றாள் அவனை நம்ப வைத்துவிடும் ஆசையில்.

"அப்படி என்றால் நீயே இதை வைத்துக் கொள். நான் விதுவுக்கு வேறு பார்க்கிறேன்" என்றவன் அருகில் நின்றிருந்த அந்தக் கடை மேனேஜரிடம் "கஸ்டமைஸ்டு சாரி பார்க்க வேண்டும்" என்றான்.

அவர் அவர்களை அந்த தளத்திலிருந்த இன்னொரு பகுதிக்கு அழைத்துச் சென்றார். லட்சுமியும் அவர்களுடன் சென்று விட்டார். அவர்கள் முதலில் அமர்ந்திருந்ததே லட்ச ரூபாய்க்கு குறைவில்லாமல் இருக்கும் பகுதியில் தான். இதில் இதை விட உயர்ந்தது என்றால்?

அங்கிருந்த நால்வரும் கோபத்தில் கொதித்துப் போய் இருந்தார்கள். அரிமா அவர்கள் எடுத்த புடவையை மறுத்தது கூடப் பரவாயில்லை. ஆனால் ஒரு மரியாதைக்காக கூட அவர்களை உடன் வருமாறு அழைக்காமல் சென்றது தான் அவர்களின் கொதிப்பிற்கு காரணம். அவன் தான் அப்படி என்றால், இப்போது வந்த பிச்சை காரியும், அவர்களின் அடிமையாக இருக்க வேண்டிய லட்சுமி கூட அழைக்கவில்லை. அதுதான் இந்திராணிக்கு கோபத்தை தூண்டியது.

இதில் அந்த விற்பனையாளர் வேறு தன்ஷிகாவிடம் "நீங்கள் மணப்பெண் இல்லையா?" என்று கேட்டார்.

தன்ஷிகா "ஏன் மணப்பெண்ணுக்கு மட்டும் தான் இந்தப் புடவையை விற்பனை செய்வீர்களா?" என்றாள் நக்கலாக.

அவர் "இல்லை மேடம், வேறு என்ன வேண்டும் என்று சொல்லுங்கள். இந்த கலரில் காண்பிக்கவா?" என்று பேச்சை மாற்றி விட்டார்.

அதன்பின் வேறு வழியின்றி தனுவுக்கும், அனுவுக்கும் அந்த பிரிவிலேயே புடவை பார்த்தார்கள்.

அரிமா, விது இருவரும் புடவையின் கேட்டலாகை பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்கள். லட்சுமி அருகில் அமர்ந்து, இதுவரை விற்பனையாளர் எடுத்துப் போட்ட புடவைகளைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்.

"இப்போது மணப்பெண், மாப்பிள்ளையின் உருவத்தை சேலையில் நெய்வது தான் ட்ரெண்டிங்" என்றார் விற்பனையாளர்.

அரிமா விதுவின் முகத்தைப் பார்த்தான். அவள் முகம் பிடித்தமின்மையைக் காட்டியது.

"அது வேண்டாம். வேறு எதாவது கான்செப்ட் உள்ளதா?" என்று கேட்டான்.

அவரும் சில ஐடியாக்களைக் கூற, அது இருவருக்கும் மனதுக்குப் பிடிக்கவில்லை. பின்பு விதுஷி, இருவரின் பெயரையும், சற்றுப் பெரிய அளவில், முந்தானையில் வருமாறு டிசைன் முடிவு செய்தாள். கலர் காம்பினேஷன், துணி, அதில் பயன்படுத்தப் படும் வெள்ளிக் கொடிகள் ஆகியவற்றையும் இருவருமாக ஆராய்ந்து முடிவு செய்தனர். லட்சுமியிடமும் கேட்டுக் கேட்டு முடிவு செய்தார்கள்.

கடைசியாக, இண்டிகா ப்ளூவில் புடவையும், அதில் சில்வர் கலர் பார்டரும் முடிவு செய்தார்கள். உடல் முழுவதும் வெள்ளி ஜரிகையில் கொடி போன்ற டிசைன் வருமாறும் முடிவு செய்தார்கள். லட்சுமிக்குமே அது மிகவும் பிடித்திருந்தது. ஆனால் புடவை கையில் கிடைக்க இன்னும் நான்கு நாள்கள் ஆகும் என்று விட்டார்கள்.

அதன் பின் மாலை பார்ட்டிக்கான லெஹெங்கா வாங்க சென்றார்கள். அதிலும் அரிமா ஒவ்வொரு விஷயத்தையும் அலசி ஆராய்ந்து எடுத்துக் கொடுத்தான். பீச் கலர் லெஹெங்காவும், அதே கலரில் அரிமாவுக்குக் குர்தாவும் எடுத்தார்கள்.

அதன் பின் லட்சுமிக்கு, நாச்சியப்பனுக்கு மற்ற குடும்ப உறுப்பினர்கள் அனைவருக்கும் வேண்டிய எல்லாமே எடுத்து விட்டுக் கிளம்பி விட்டார்கள்.

-தொடரும்....

Selvi_Saran · Friday at 8:30 AM

செம்பருத்தி பூ 17

ரிசப்ஷனுக்கு இன்னும் ஒரு வாரமே இருந்தது. அந்த நாளில் தான் குருக்கள் சாந்தி முகூர்த்தத்துக்கு குறித்துக் கொடுத்த நாளும் வந்தது. எனவே அன்றே முதலிரவு என்றும் முடிவு செய்திருந்தார்கள். பத்திரிக்கை கொடுக்கும் வேலைகளும் முடிந்து விட்டது. விதுஷி வீட்டிலும் பத்திரிக்கை அடித்திருந்தனர். மற்ற ஏற்பாடுகளும் செய்யப்பட்டு வீடு எப்போதும் கலகப்பாக இருந்தது.

இடைப்பட்ட ஒரு வாரத்திற்கு விதுஷியை அலுவலகம் செல்லக்கூடாது என்று விட்டார் இந்திராணி. அரிமாவும் வேறு வழியின்றி ஒத்துக் கொண்டான். விதுஷி அலுவலகம் வருவது, உண்மையில் அவனுக்குப் பெரும் உதவியாக இருந்தது. அது மட்டுமில்லாமல் நினைத்த நேரம், பகலில் அவளுடன் தனிமையில் சந்திக்கவும் முடிந்தது. இன்னும் ஒரு வாரத்திற்கு அது முடியாது. அது தான் அவனுக்கு சற்று வருத்தமாக இருந்தது.

அரிமா இன்னும் அந்த வீட்டைக் கூட விதுஷிக்குச் சுற்றிக் காண்பிக்கவில்லை. லட்சுமி கேட்டதற்கு கூட அவன் "இப்போது வேண்டாம்மா. அவள் என்றைக்கு என்னுடைய அறைக்கு உரிமையாக வருகிறாளோ, அன்று நானே சுற்றிக் காட்டுகிறேன்" என்று கூறி விட்டான். எனவே விதுஷி அந்த வீட்டில் அவளுடைய அறை, தோட்டம், உணவறை என்று அவளுடைய நடமாட்டத்தை சுருக்கியே தான் இருக்கிறாள்.

அன்று ஞாயிற்றுக்கிழமை என்பதால் அனைவரும் வீட்டில் தான் இருந்தார்கள். காலை உணவுக்குப் பிறகு ஹாலில் அனைவரும் இருந்தனர்.

அரிமா, விதுவுடன் வெளியில் சென்று வருவதாக பொதுவாக கூறினான்.

இந்திராணி "அது தான், இத்தனை நாள் இருவரும் ஒன்றாகத் தானே சென்று வந்தீர்கள்? ஒரு வாரம் கழித்து எங்கு வேண்டுமானாலும் கூட்டிப் போவது தானே?" என்றார் நொடிப்பாக.

அரிமா "பாட்டி, அலுவலகம் தானே சென்றோம்? இத்தனை நாளில் ஞாயிறு கூட யாராவது வீட்டுக்கு வந்து கொண்டிருந்தார்கள், அதனால் ஞாயிறு வீட்டிலேயே தான் இருந்தோம். இந்த வாரம் நேரம் கிடைத்திருக்கிறது, போகலாம் என்று நினைத்தேன். இதை ஏன் பெரிய விஷயம் ஆக்குகிறீர்கள்?" என்றான் கோபத்தை அடக்கிக் கொண்டு.

இந்திராணி பதில் சொல்லாமல் முகத்தை திருப்பிக் கொண்டார். சங்கடமான அமைதி நிலவியது.

கணபதி "இரவு உணவுக்குள் வந்து விடுவாயா அரி?" என்றார்.

"ஆமாம் தாத்தா" என்றான் அரிமா.

"சரிப்பா, கிளம்பு" என்று விட்டார் கணபதி.

அது ஒரு பண்ணை வீடு. சுற்றிலும் வாழை, தென்னை, சற்றுத் தூரத்தில் வயல்கள் என்று பார்ப்பதற்கு அந்த இடம் பச்சைப்பசேல் என்று குளுமையாக இருந்தது. சிறு ஓடை ஒன்று அந்த வீட்டின் பின்புறம் சென்றது. விதுஷிக்கு அந்த சூழ்நிலை மனதுக்கு மிகவும் பிடித்தது. அவள் சுற்றிச் சுற்றி ஆர்வமாகப் பார்ப்பதை, வாயில் நிலையில் சாய்ந்து கைகளைக் கட்டிக்கொண்டு, பார்த்துக் கொண்டிருந்தான் அரிமா. மகிழ்ச்சியான மனநிலையில், விதுஷி அவளாகவே வந்து அவனை அணைத்துக் கொண்டாள்.

அரிமா வியப்பும், மகிழ்ச்சியுமாக அவளை அணைத்து, அவள் நெற்றியில் இதழ் பதித்தான். இருவரும் ஒரு மோன நிலையிலேயே, அந்தத் திண்ணையில் ஒருவரை ஒருவர் அணைத்த படி அமர்ந்து கொண்டனர்.

அப்போது ஒரு பைக் சத்தம் அருகில் கேட்டதும், இருவரும் விலகி யார் என்று பார்த்தார்கள். வெற்றிவேல் தான் அவர்களுக்கான மதிய உணவை எடுத்து வந்திருந்தான். லட்சுமி அவனிடம், அரிமா எங்கு சென்றிருக்கிறான், என்று விசாரித்து அவனிடம் உணவைக் கொடுத்து விட்டிருந்தார்.

வெற்றியைக் கண்டதும் "வாங்கண்ணா" என்று அழைத்தாள் விது.

அரிமா அவனை முறைப்புடனே பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். "என்னடா? ஏன் முறைக்கிறாய்?" என்று புரியாமல் வினவினான் வெற்றி.

அவன் பதில் சொல்வதற்கு காத்திராமல் விதுவிடம் திரும்பி "இந்தாம்மா, இதில் உங்களுக்கு லஞ்ச் இருக்கிறது. லட்சுமி அம்மா கொடுத்தார்கள்" என்று அவள் கையில் கொடுத்தான்.

விதுஷி, அதை வாங்கிக் கொண்டு "உட்காருங்கள் அண்ணா, உங்களுக்குத் தண்ணீர் கொண்டு வருகிறேன்" என்று உள்ளே சென்று விட்டாள்.

அவள் செல்வதற்காகவே காத்திருந்தது போல் அரிமா "ஏன்டா? இந்த சாப்பாடு இப்போ ரொம்ப முக்கியமா? நானே அவளுடன் கொஞ்ச நேரம் தனியாக இருக்கலாம் என்று, வீட்டில் பாட்டியை எதிர்த்து அவளைக் கூப்பிட்டு வந்தேன். அதைக் கெடுக்க நினைக்கிறாயா? கிளம்பு முதலில்" என்றான்.

வெற்றிவேல் அயர்ந்து போனான். அரிமாவிடம் இப்படி ஒரு முகத்தை, இன்று தான் பார்க்கிறான். அவனுக்கு உள்ளுக்குள் நண்பனின் வாழ்வை நினைத்து சந்தோசமாக இருந்தாலும், வெளியில் பொய்யாக "அடேய் துரோகி, உனக்காக உன் வீட்டுக்கு இருபது கிலோமீட்டர், உன் வீட்டிலிருந்து இங்கே, உனக்கு சாப்பாடு கொடுக்க முப்பது கிலோமீட்டர் என்று, ஐம்பது கிலோமீட்டர் இந்த வெயிலில் வந்திருக்கிறேன். என்னையே விரட்டுகிறாயா? இதற்குக் காலம் பதில் சொல்லும். நான் போகிறேன்" என்றவாறு வேகமாக எழுந்தான்.

அவன் இவ்வளவு வசனம் பேசியது வீண் என்பதுபோல, அரிமா ஒரு அலட்சிய பார்வையுடனே அவனைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். அதற்குள் விதுஷி வந்து விட்டாள்.

"இந்தாங்க அண்ணா" என்றவாறு மண்பானைத் தண்ணீரை வெற்றியிடம் கொடுத்தாள்.

அதற்கு முன் ஒன்றுமே நடக்காதது போல அரிமா "அம்மா, உனக்கும் சேர்த்துத் தான் சாப்பாடு கொடுத்திருப்பார்கள் வெற்றி. அதனால் எங்களுடனே இருந்து சாப்பிடு" என்றான் வெற்றியிடம்.

விதுவும் "ஆமாம் அண்ணா, சேர்ந்து சாப்பிடலாம்" என்று அழைத்தாள்.

அவன் அரிமாவை முறைத்து விட்டு "எனக்கு ஒரு அவசர வேலை இருக்கிறது விது. நாம் இன்னொரு நாள் சேர்ந்து சாப்பிடலாம்" என்று அவளிடம் மட்டும் சொல்லிக் கொண்டு கிளம்பி விட்டான்.

விது அரிமாவிடம் "வெற்றி அண்ணன், உங்கள் மீது கோபமாக இருக்கிறாரா?" என்றாள்.

"அவன் கிடக்கிறான், விடு. நாம் போய் ஓடை அருகில் சற்று நடந்துவிட்டு வரலாம். வா'' என்று அவளை அழைத்துக் கொண்டு, இருவருமாக நடக்கத் தொடங்கினார்கள்.

லேசான சாரல் மழையுடன் அந்த இடம் குளுமையாக இருந்தது. மழை பெய்ததால் மீன்கள், ஓடை நீருக்கு மேல் துள்ளித் துள்ளி, இவர்களுக்கு விளையாட்டு காட்டியது. அங்கேயிருந்த சிறு பாறையின் மீது இருவரும் அமர்ந்தார்கள்.

அரிமா "விது, உனக்கு என் மீதிருந்த கோபம் போய் விட்டதா? என்னை உனக்குப் பிடித்திருக்கிறதா?" என்றான் விதுவிடம்.

அவள் முகம் யோசனையைக் காட்டியது. "நான் உங்கள் மீது கோபமாக இருந்ததே எனக்கு மறந்து விட்டது. எப்படி இந்த மாற்றம் என்று எனக்குமே, புரியாத புதிர் தான். அதைப் போல பிடித்திருக்கிறதா?.....ம்ம்ம்... " என்று யோசிப்பது போல் பாவனை செய்தாள்.

அரிமா அவள் முகத்தைக் கண் வெட்டாமல் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். "பிடிக்கும் என்று தான் தோன்றுகிறது" என்றாள் முகச் சிவப்புடன்.

அடுத்த நொடி அவளைத் தன் கைகளில் ஆவேசமாக அள்ளிக் கொண்டான் அரிமா. அதே அவசரத்துடன் அவள் முகமெங்கும் தன் முத்திரையைப் பதித்தான். சற்று முகத்தை நிமிர்த்தி அவளுடைய கண்களைப் பார்த்தான். அதில் தெரிந்த காதலைக் கண்டவன், அவள் இதழ்களில் தன் உதடுகளைப் புதைத்துக் கொண்டான். அதன் பின் இருவருக்குமே உலகம் மறந்து விட்டது.

இருவரும் வீடு வந்த போது மணி ஏழாகி இருந்தது. கணபதி ஜூவல்லர்ஸில் இருந்து சிலர் வந்திருந்தனர். குடும்பத்தினர் அனைவரும் அவர்களைச் சுற்றி அமர்ந்து நகைக்கான கேட்டலாகைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தனர். மேசை மீது சில நகைப் பெட்டிகளும் இருந்தன.

கணபதி "சரியான நேரத்திற்கு என் பேரனும், பேத்தியும் வந்து விட்டார்கள். இரண்டு பேரும் இங்கே வாருங்கள்" என்று மகிழ்ச்சியாக அழைத்தார்.

அது வரை ஆர்வமாக நகைகளைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தவர்கள் முகம், இவர்களைக் கண்டதும் கூம்பி விட்டது.

கணபதி விதுஷியிடம் "விது, இதை வைத்துக் கொள்" என்று சில நகை பெட்டிகளை கொடுத்தார்.

விதுஷி சங்கடமாக மறுத்தாள். அரிமா வாங்கிக் கொள்ளச் சொல்லவும் பெற்றுக் கொண்டாள்.

இந்திராணி "என்னங்க அது?" என்னிடம் கூட சொல்லவில்லை?" என்றார்.

கணபதி கண்டிப்புடன் "இது நீயே வீட்டுக்கு வந்த மருமகளுக்கு செய்திருக்க வேண்டியது ராணி. லட்சுமி இந்த வீட்டிற்கு வந்த போது நாம் என்னவெல்லாம் செய்தோம்? இப்போது அடுத்த தலைமுறையில் ஒரு உறவு, அதிலும் அப்போது நாம் இருந்ததை விடவும், இப்போது எவ்வளவு நல்ல முறையில் இருக்கிறோம்? அப்படி இருக்கும் போது நீ இதற்குள், பேத்திக்கு என்னவெல்லாம் செய்திருக்க வேண்டும்? உன் சிந்தனை மற்றும் செய்லகளை மாற்றிக் கொள்வது, உனக்கும் நம் குடும்பத்திற்கும் நல்லது" என்றார்.

"எனக்கு இப்போது பழைய மாதிரி எல்லாம் நினைவில் இருப்பதில்லைங்க. இல்லாவிட்டால் செய்திருப்பேன்" என்றவர் லட்சுமியிடம் திரும்பி "நீ நினைவு படுத்தி இருக்கலாமே?" என்று கேட்டார் அவரைக் குற்றம் சாட்டும் விதமாக.

உண்மையில் லட்சுமி தான் கணபதியிடம், விதுவுக்கு இதுவரை தங்கள் குடும்பத்தில் இருந்து நகை எதுவும் செய்யவில்லை என்று நினைவு படுத்தினார். இதையே அவர் இந்திராணியிடம் சொல்ல முடியுமா? சொன்னால் தான் செய்வாரா? அன்று புடவைக் கடையிலேயே அவருடைய மனதை லட்சுமி முழுதாகத் தெரிந்து கொண்டார். அதன்பிறகும் தன் மருமகளுக்கு ஒன்று செய்வதற்கு இந்திராணியிடம் போய் அவர் நிற்பாரா? லட்சுமி நினைத்திருந்தால் நாச்சியப்பனிடமோ, அரிமாவிடமோ சொல்லிக் கூட செய்திருக்கலாம். அப்படிச் செய்தால் கணபதியை அவமதித்தது போல் ஆகி விடும் என்பதாலேயே அவரிடம் சொன்னார்.

மனதை மறைத்து "எனக்கும் நினைவில்லை அத்தை. மன்னித்துக் கொள்ளுங்கள்" என்று தப்பித்துக் கொண்டார் அவர்.

கணபதிக்குப் புரிந்தது. லட்சுமி, தான் சொன்னதாக இந்திராணியிடம் சொல்லவேண்டாம் என்று அவரிடம் ஏற்கனவே கேட்டுக் கொண்டிருந்தார். அதன் காரணம் தன் மனைவி என்று அவருக்குத் தெரியும்.

பேச்சை மாற்றும் பொருட்டு "விது, தாத்தா கொடுத்ததை எல்லோரிடமும் காட்டும்மா" என்றார் லட்சுமி.

மொத்தம் மூன்று பெரிய நகை பெட்டிகள் இருந்தது. ஒரு பெட்டியில் வைரத்தில் ஒரு முழுமையான செட் நகைகள் இருந்தன. அடுத்ததில் தங்கத்தில் ஜிமிக்கி, நெக்லெஸ், இரண்டு ஆரங்கள், ஒட்டியாணம், வளையல் என்று அதிலும் முழுமையான செட் இருந்தது. அடுத்ததில் மரகதக் கல்லில் செய்த அதைப் போன்ற செட் தான் இருந்தது. ஆனால் ஒவ்வொன்றும் ஒவ்வொரு தனித்துவத்துடன் செய்யப்பட்ட டிசைனர் நகைகள்.

விதுஷி பெட்டியை இந்திராணியிடம் நீட்டினாள். "பாட்டி இந்தாருங்கள்" என்றாள்.

இந்திராணி அந்த சூழ்நிலையில் ஒன்றும் பேச முடியாமல், அவளிடமிருந்து வாங்கிப் பார்த்து விட்டு தன் மகள்கள், பேத்திகளிடம் பார்ப்பதற்குக் கொடுத்தார்.

நகைப் பெட்டியைத் திறந்து பார்த்தவர்களுக்கு வயிறு எரிந்தது. இவளுக்குப் போய் இத்தனை நகைகளா? ஒருவரையொருவர் அர்த்தத்துடன் பார்த்துக் கொண்டனர்.

ஆனால் மனதை மறைத்துப் புன்னகை செய்து "எல்லாம் நன்றாக இருக்கிறது" என்று சரஸ்வதி விதுவிடம் நகைப் பெட்டிகளைத் திருப்பிக் கொடுத்து விட்டார்.

கணபதி அதன் பிறகும் நகைக்கடை ஊழியரிடம் "ஒரு கேட்டலாகை தனியாக வைக்க சொன்னேனே, அதைக் கொடுப்பா" என்று வாங்கி விதுவிடம் கொடுத்தார்.

"இதில் இருக்கும் டிசைனை கல்யாணத்திற்கு அணிவதற்கு தேர்ந்தெடும்மா" என்று விதுவிடம் கொடுத்தார்.

அரிமாவும் அவளுடன் சேர்ந்து தேர்ந்தெடுக்க உதவி செய்தான். மற்றவர்களுக்குக் கொடுத்த கேட்டலாகில், தங்கத்தின் வழக்கமான எல்லோ கோல்ட் வகையே இருந்தது. விதுவுக்குக் கொடுத்த கேட்டலாகில் தங்கத்தின் அனைத்து வகைகளும் இருந்தன. ரோஸ் கோல்ட், பர்ப்பிள் கோல்ட், வைட் கோல்ட், ப்ளாக் கோல்ட் மற்றும் நவரத்தின ஸ்டோன் வகைகளும் இருந்தன. மதிய விருந்துக்கு வைட் கோல்டு மற்றும் அதில் ப்ளூ சபையர் (blue sapphire) கற்களும், இரவு ரிசப்ஷனுக்கு ரோஸ் கோல்டு மற்றும் அதில் பீச் சல்ஸிடானி (peach chalcedony) ஜெம் ஸ்டோன்களும் என்று முடிவு செய்தான் அரிமா. விதுவும் ஒத்துக் கொண்டாள்.

நகைகளை ஒரு புறம் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாலும், விதுஷிக்கு மதியம் நடந்த விஷயத்தை நினைத்து, மனம் ஒரு நிலையில் இல்லாமல் தவித்துக் கொண்டு தான் இருந்தது. தன்ஷிகாவும் வந்ததிலிருந்து அவளின் முகத்தையே பார்த்துக் கொண்டிருந்ததால், விதுஷியின் முகத்திலிருந்த கலக்கம் அவள் கண்களுக்குத் தப்பவில்லை.

- தொடரும்...

Selvi_Saran · Friday at 8:31 AM

செம்பருத்தி பூ 18

நெல்லையில் ஒரு பெரிய திருமண மண்டபத்தில் அரிமா துரை, விதுஷிகாவின் திருமண வரவேற்பு நிகழ்ச்சி நடந்து கொண்டிருந்தது. மணமக்கள் மேடையில் நின்று, வரும் விருந்தினர்களுடன் போட்டோவுக்கு போஸ் கொடுத்துக் கொண்டிருந்தனர். இரு குடும்பத்தினரும் வந்தவர்களை வரவேற்பதிலும், அவர்களை உபசரிப்பதிலும் பம்பரமாகச் சுழன்று கொண்டிருந்தனர்.

நேரம் பகல் பன்னிரண்டு தான் ஆகி இருந்தது. ஆனால் அதற்கு அரை மணி நேரம் முன்பே மதிய விருந்து தொடங்கி நடந்து கொண்டிருந்தது. நான் வெஜ் ஒரு புறமும், வெஜிடேரியன் ஒரு புறமும் என்று பந்தி நடந்தது. விதுஷியின் அருகில் ப்ரியாவும், வருணும் நின்று கொண்டிருந்தனர். ராகவன் அரிமாவின் அருகில் நின்றான்.

அரிமா வேண்டுமென்றே வருணிடம் வம்பிழுத்துக் கொண்டிருந்தான்.

முதலில் "வருண், காற்று வரவில்லை, ஏர் கூலரைக் கொஞ்சம் திருப்பி வை" என்றான்.

சற்று நேரத்தில் "தாகமாக இருக்கிறது, ஜூஸ் கொண்டு வருகிறாயா?" என்று கேட்டான்.

அவனும் கொண்டு வந்து கொடுத்தான்.

"இதில் கூலிங் இல்லை வருண். சற்று சிரமம் பாராமல் ஜில்லென்று ஒன்று கொண்டு வாயேன்" என்றான்.

விதுஷி அவனை முறைத்தாள். வருணும் அசையாமல் நின்று கொண்டிருந்தான்.

"ஏன் இப்படி சிறு பிள்ளைத் தனமாக நடந்து கொள்கிறீர்கள்?" என்றாள் விதுஷி.

அவளிடம் குனிந்து "நீ என்னிடம் சிரித்துப் பேசு. இல்லாவிட்டால் இப்படித் தான் நடந்து கொள்வேன்" என்றான் அவளுக்கு மட்டும் கேட்கும் விதமாக.

அவள் கலக்கத்துடன் நிமிர்ந்து அவன் முகம் பார்த்தாள்.

"ப்ளீஸ் விது. இது நம்முடைய ஸ்பெஷல் நாள். இதை வீணாக்கி விடாதே. ஏற்கனவே நம் திருமண நாளை நான் கெடுத்து விட்டேன். இப்போது இதிலும், உன்னை இப்படிப் பார்க்க முடியவில்லை. அன்று நடந்ததற்கு சாரிடி. உனக்கு எந்த பிரச்சினையும் வராது. நான் எப்போதும் உன்னுடன் இருப்பேன். இன்று எனக்காகக் கொஞ்சம் சிரியேன்" என்றான் கெஞ்சலாக.

அரிமா அவளிடம் ரகசியமாக பேசத் தொடங்கிய போதே, வருண் சற்றுத் தள்ளி நின்று கொண்டான்.

அதன் பிறகு விதுஷி அவனுக்ககாக முகத்தைச் சிரித்தபடி வைத்துக் கொண்டாலும், அவளுடைய மனதில் உறுத்தல் இருந்து கொண்டு தான் இருந்தது.

விதுஷி வீட்டாரிடம் அரிமா சகஜமாகப் பேசுவதைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த இந்திராணி, அவர் மகள், பேத்திகளுக்குப் பற்றிக் கொண்டு வந்தது. ஏனெனில், அரிமா இப்போதெல்லாம் முன்பு போல தேவைக்குக் கூட அவர்களிடம் பேசுவதில்லை. அவர்கள் விதுஷியை மதிக்காமல் நடந்து கொள்வதால், அவர்களை அவனும் இனி மதிக்கப் போவதில்லை. அந்த அளவுக்குத் தன் மனைவியின் மீது அவனுக்குப் பாசம் இருந்தது. அவனுடைய அன்பை விதுஷியே இன்னும் சரியாகப் புரிந்து கொள்ளவில்லை. அப்படி இருக்கையில் மற்றவர்களுக்கு எப்படித் தெரியும்?

பிரியா அன்று முதன் முதலாகப் புடவை உடுத்தி இருந்தாள். தர்ஷனுக்கு அவளை விட்டுப் பார்வையை எடுக்க முடியவில்லை. அவளிடம் தனியாகப் பேச வேண்டும் என்று அவன் மனம் தவித்தது. இதுவரை இப்படி ஒரு உணர்வு அவனுக்குத் தோன்றியதில்லை. அவளைப் பார்க்கும் போதே எப்போதும் அவனுக்கு ஒரு பரவசம் மனதில் தோன்றும். ஆனால் இன்று மனதோடு, உடலும் சேர்ந்து பரபரத்தது. அவள் படிப்பு முடிய வேண்டும், அதன் பிறகே தன் காதலை ப்ரியாவிடம் சொல்ல வேண்டும், என்று நினைத்திருந்தான் அவன். ஆனால் பூ வாசமும், காதல் கொண்ட நெஞ்சமும் எப்படிப் பூட்டி வைத்தாலும், எல்லோருக்கும் தெரிந்து விடும் என்பது போல், அவன் சொல்லாமலே அவர்களின் நேசம் குடும்பத்தினர் அனைவருக்குமே தெரிந்திருந்தது.

காதல் என்று கூறி அவள் மனதைக் கலைத்து, அவள் படிப்பைக் கெடுக்க அவன் விரும்பவில்லை. ஆனால் இன்று அவனிடம் இருந்த அந்த உறுதி தகர்ந்திருந்தது. பிரியா தன் அழகாலும், உடையாலும் அதைத் தகர்த்திருந்தாள். மனமக்களுடன் தான் பிரியாவும் மதிய விருந்து உண்ணச் செல்ல முடிந்தது.

உணவு முடிந்து மணமக்கள் மீண்டும் மேடைக்குச் சென்ற போது தானும் உடன் சென்ற பிரியாவை, யார் கவனத்தையும் கவராமல் கையைப் பற்றி ஒரு அறைக்குள் தள்ளி கதவைத் தாழிட்டான். பிரியாவுக்கும் காலையிலிருந்து தர்ஷனின் பார்வை புரிந்து தான் இருந்தது. அவன் பார்வையில் அவ்வப்போது முகம் சிவந்தாலும், அவன் இப்படி அத்தனை பேர் இருக்கும் மண்டபத்தில் வைத்து, தனி அறைக்குள் இழுத்து வந்தது அவளுக்குச் சரியாகப் படவில்லை.

எனவே கோபத்துடன் "அத்தான், என்ன செய்கிறீர்கள்? யாராவது பார்த்தால் என்ன ஆவது?" என்றாள் பிரியா.

"ப்ளீஸ் ப்ரீ" என்ற தர்ஷன் அவள் என்னவென்று உணர்வதற்குள் அவளை எலும்பு நொறுங்கும் அளவுக்கு இறுக அணைத்து, அவள் இதழ்களை ஆழமாகக் கவ்விக்கொண்டான். அவளுடைய மறுப்பு மெல்ல மெல்ல அடங்கியது. அவன் உலகம் மறந்து அவள் இதழ்களுக்குள் தொலைந்து போக விரும்பினான். அப்போது கதவு தட்டும் சத்தம் கேட்டது.

ஒரு நொடி இருவரும் ஸ்தம்பித்து நின்று விட்டார்கள். பின் மீண்டும் கதவு தட்டும் சத்தத்தில் தர்ஷன் சுதாரித்துக் கொண்டான்.

ப்ரியாவிடம் "நான் பாத்ரூமின் உள்ளே சென்று விடுகிறேன். நீ சேலை பின்னை சரி செய்வது போல் பாவனை செய்து கொண்டே கதவைத் திற. பதறி விடாதே. சீக்கிரம் போ" என்று அவசரமாகக் கூறி விட்டு பாத்ரூமிற்குள் சென்று கதவடைத்து கொண்டான்.

பிரியா கதவைத் திறக்கவும், உள்ளே வந்தவள் அனுஷா.

"ஏன் கதவைச் சாத்தி இருக்கிறாய்?" என்றாள் அனுஷா பார்வையால் அறையைத் துழாவியவாறு.

"புடவையை சரி செய்து கொண்டிருந்தேன். நீ ஏன் கதவைத் தட்டினாய்?" என்றாள் பிரியா.

"என்னை மரியாதையாகப் பேச வேண்டும்" என்றாள் அனுஷா அதிகாரமாக.

"ஏனோ? நீ முதலில் எனக்கு மரியாதை கொடுக்கவில்லை. கொடுத்ததை திருப்பிக் கொடுத்து தான் எனக்குப் பழக்கம்" என்றாள் ப்ரியாவும் அலட்சியமாக.

"ஆமாம், நீ மிகவும் மரியாதை தெரிந்தவள் தான். அதனால் தானே உன் மாமா மகனுடன், இத்தனை பேர் இருக்கும் இடத்தில் தனியறையில் சென்று கதவை அடைத்திருக்கிறாய்! அதிலும் புடவையைச் சரி செய்யும் அளவு" என்றாள் குத்தலாக.

ப்ரியாவின் முகம் கன்றியது, கண்கள் கலங்கத் தொடங்கியது. தர்ஷனுக்கு அனுஷா பேசியது தெளிவாகவே கேட்டது. எனவே அவன் கதவைத் திறந்து கொண்டு வெளியில் வந்து, ப்ரியாவின் அருகில் வந்து ஒரு கையால் அவளைத் தோளோடு அணைத்துக் கொண்டான்.

"நாங்கள் திருமணம் செய்து கொள்ளப் போகிறோம். எங்களைக் கவனிக்க எங்கள் பெற்றோர்கள் இருக்கிறார்கள். உன் வேலையைப் பார்த்துக் கொண்டு போடி" என்றான் தர்ஷன் சினத்துடன்.

"டியா? யாரைப் பார்த்து ‘டி’ என்கிறாய்? உன் அக்காவை வைத்து, என் அத்தானை வளைத்துப் போட்ட குடும்பம் தானே உங்களுடையது? உங்களிடம் என்ன நல்ல குணத்தை எதிர் பார்க்க முடியம்?"

"சரி இப்போதே வா. அரிமா அண்ணனிடம் சென்று நாங்கள் கதவை அடைத்துக் கொண்டு உள்ளே இருந்ததையும், நீ எங்களையும், விதுவையும் என்ன சொன்னாய் என்பதையும் சொல்லுவோம் வா. அவர் என்ன சொல்கிறார் என்று பார்க்கலாம். அப்போது தெரியும் யார் மரியாதையான குடும்பம் என்று. ஒரு பெண்ணும் ஆணும் அறைக்குள் வந்து கதவை அடைத்ததைப் பார்த்து விட்டு, அறைக்குள் என்ன நடக்கிறது என்று பார்க்க கதவைத் தட்டுகிறாயே? வெட்கமாக இல்லை?" என்று நன்றாக வெளுத்து வாங்கினான்.

"உங்கள் இரண்டு பேரையும் சும்மா விட மாட்டேன்" என்று எச்சரித்து விட்டு வெளியேறி விட்டாள் அனுஷா.

பிரியா "இவள் என்ன பாதிப் பேச்சில் போய் விட்டாள்? என்றாள் வியப்புடன்.

"இந்த மாதிரி கோழைகளின் வேலையே இது தான். அரிமா அண்ணன் என்று பெயரைக் கூறியதும் ஓடி விட்டாள். இவர்களை மாதிரி ஆள்களுக்கு எப்போதும் பயப்படக் கூடாது ப்ரீ. இவர்கள் நம்மை மதிக்கா விட்டால், அதைப் பற்றியும் வருந்தக் கூடாது" என்று எடுத்துக் கூறி அவளை வெளியில் அழைத்துச் சென்றான் தர்ஷன்.

அதன் பிறகு மாலை நடைபெற்ற பார்ட்டி வரையுமே எல்லாம் நன்றாகவே சென்றது. பார்ட்டியில் அமைச்சர்கள், அரசியல் வாதிகள், தொழிலதிபர்கள் என்று சமூகத்தில் உயர்ந்த நிலையில் உள்ளவர்கள் கலந்து கொண்டனர். மிக நெருங்கிய உறவுகள் மட்டுமே அனுமதிக்கப்பட்டனர்.

விழா முடிந்த போது விதுஷி மிகவும் சோர்வுற்றிருந்தாள். விதுஷியின் பிறந்த வீட்டினரும் விழா முடிய பார்ட்டி ஹாலில் இருந்த படியே ஊருக்குச் சென்று விட்டனர். அன்று அரிமா விதுஷியின் முதலிரவு என்பதால், விதுஷியின் பெரியப்பா மகள் கீர்த்திகா மட்டும் தன் மகனுடன், அன்று அரிமா மாளிகையில் தங்கிக் கொள்வதற்காக அங்கு இருந்தாள்.

மணமக்கள் கணபதி இல்லத்திற்கு அழைத்துச் செல்லப் பட்டனர். கீர்த்தியும், அரிமாவின் அக்கா காயத்ரியும் விதுஷிக்கு அலங்காரம் செய்து கொண்டிருந்தனர். இரவு மணி பத்தைத் தாண்டி விட்டது. லட்சுமி அப்போது அந்த அறைக்கு வந்தார்.

"என்னம்மா அலங்காரம் முடிந்து விட்டதா?" என்றார் விதுஷியைப் பார்த்து லேசாகச் சிரித்தவாறு.

"இதோ முடிந்து விட்டது" என்றாள் காயத்ரி.

லாவண்டர் நிற சில்க் காட்டன் புடவையில், தளரப் பின்னிய கூந்தலுடன், முல்லைச் சரம் சூடி, மிதமான ஒப்பனை, சிறு சிறு நகைகளுடன் பேரழகியாகக் காட்சி அளித்த தன் மருமகளைக் கண்டு, லட்சுமியின் மனம் பூரித்தது.

"பத்தரை மணிக்கு தான் முகூர்த்தம். இந்த பிளாஸ்கில் பால் இருக்கிறது. மறக்காமல் விதுவிடம் கொடுத்து விடுங்கள்" என்று கூறி மருமகளை மீண்டும் ஒரு முறை பர்த்து விட்டு உறங்கச் சென்று விட்டார் லட்சுமி.

இன்னும் குறித்த நேரத்திற்கு பத்து நிமிடங்களே இருந்த போது, பரபரப்புடன் லட்சுமி மீண்டும் அந்த அறைக்கு வந்தார்.

காயத்ரியிடம் "தாத்தாவுக்கு நெஞ்சு வலி வந்து விட்டது. அப்பாவும், தம்பியும் அவரை காரில் அழைத்து சென்று விட்டனர். வா காயு, நீயும் நானும் மாமாவின் காரில் போய் விடலாம்" என்று அழைத்தார்.

காயத்ரி "கொஞ்சம் பொறுங்கள் அம்மா" என்று விட்டு விதுஷியிடம் திரும்பினாள்.

அப்போது தான் லட்சுமியும் விதுஷியைப் பார்த்தார். அவருக்கு அவளை நினைத்து வருத்தமாக இருந்தது. ஒரு வருத்த முறுவலுடன், அவள் கன்னத்தைத் தொட்டு லேசாக வருடினார்.

கீர்த்தி "அதெல்லாம் இருக்கட்டும் அத்தை. நீங்கள் போய்விட்டு வாருங்கள். தாத்தா சீக்கிரம் நன்றாகி விடுவார்" என்றாள் ஆறுதலாக.

காயத்ரி "விது, நாங்கள் போய் பார்த்துவிட்டு என்ன நிலைமை என்று தெரியப் படுத்துகிறோம். கீர்த்தி, நீங்கள் விதுவுக்குத் துணை இருங்கள்" என்றுவிட்டு விதுவிடமும் சொல்லிக் கொண்டு அந்த அறையிலிருந்து வெளியேறினாள். காயத்ரி மாடிக்கு அவர்களுடைய பகுதிக்குச் சென்று, மகளுக்குத் துணையாக அவள் கணவனை அறையில் இருக்குமாறு சொல்லிவிட்டு, லட்சுமியுடன் மருத்துவமனைக்குச் சென்று விட்டாள்.

விதுஷிகாவின் நிலை விவரிக்க அப்பாற்பட்டதாக இருந்தது. அவளுக்கு ஆதரவாக இந்த வீட்டில் பேசக் கூடிய ஒரு உறவு தாத்தா. அவருக்கு ஒன்று என்றதும், அவளால் வழியும் கண்ணீரைக் கட்டுப்படுத்த முடியவில்லை. வாய்விட்டுச் சொல்லவும் முடியாத தன் நிலையை நினைத்தும் அவள் அழுதாள். சற்றுநேரம் அழுது கொண்டிருந்த தங்கையின் தலையை ஆதரவாக வருடிக் கொண்டிருந்தாள் கீர்த்தி.

"போதும் விது, தாத்தா நல்ல விதமாகக் குணமாகி வந்து விடுவார். கவலைப் படாதே" என்று விதுஷியைத் தேற்ற முயன்றாள்.

அந்நேரம் அரிமாவிடம் இருந்து விதுவுக்கு போன் வந்தது. அவள் எடுத்ததும் "விது, நீ எப்படி இருக்கிறாய்?" என்றான் வருத்தமாக.

"ம்ம். இருக்கிறேன்" என்றவளுக்குக் குரல் கமறியது. "தாத்தா எப்படி இருக்கிறார்?" என்றாள் வருத்தமாக.

"அவசர சிகிச்சையில் பார்த்து விட்டு, ஹார்ட் அட்டாக் என்று விட்டார்கள். இப்போது ஐசியு உள்ளே கொண்டு சென்று, பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள் விது. நீ காலையில் வந்து தாத்தாவைப் பார். டாக்டர் ஏதாவது சொன்னால் நான் உனக்குச் சொல்கிறேன்" என்றான்.

கீர்த்திகா தன் மகனை அடுத்து இருந்த ஒரு அறையில் தூங்க வைத்திருந்தாள். இன்று விதுவுக்குத் துணையாக அவள் அறையில் தூங்க நினைத்தவள், தன் மகனைத் தூக்கி வரச் சென்றாள்.

"ம்ம். சரிங்க. அங்கே யார் யார் இருக்கிறார்கள்?"

"பாட்டி, அப்பா, மாமா, அத்தை, அம்மா, அக்கா இருக்கிறார்கள். மற்றவர்கள் வீட்டில் தான்" என்றான் அரிமா.

"எனக்குப் பயமாக இருக்கிறதுங்க" என்றாள் விதுஷி உள்ளே சென்ற குரலில்.

"என்னடி பயம்?" என்றான் அரிமா மிருதுவாக.

"...." விதுஷி மௌனம் சாதித்தாள்.

அரிமாவுக்குப் புரிந்தது. அவன் "விது நான் உனக்குத் தாலி கட்டிய போதே உன் கணவன் தான். இன்றைய சடங்கு ஒன்றும் நம்மைப் பாதிக்கப் போவதில்லை. உன் பயம் அனாவசியமானது. என்னை நம்புடி. என்னை மீறி யாரும் உன்னைப் பார்த்து விரல் நீட்ட முடியாது. புரிகிறதா?" என்றான்.

"ம்ம்.." என்று முணுமுணுத்தாள் விதுஷி.

"சரிடி. என்னால் ரொம்ப நேரம் பேச முடியாது. நீ தைரியமாக இரு" என்று போனை வைத்து விட்டான்.

விடியல் அனைவருக்கும் என்ன வைத்திருக்கிறதோ?

-தொடரும்...

Selvi_Saran · 2025-05-18T15:41:01+0100

செம்பருத்தி பூ 19

இரவே கணபதிக்கு மாரடைப்புக்கான முதலுதவியான, எலக்ஸிம் இன்ஜெக்சன் போடப்பட்டு, சற்று நேரத்தில் ஆன்ஜியோகிராம் செய்யப்பட்டது. அவருக்கு பைபாஸ் சர்ஜரிக்கு பரிந்துரை செய்தார்கள் மருத்துவர்கள். அவருடைய வயதையும், உடல் நிலையையும் கருத்தில் கொண்டு, மதுரையில் ஒரு மருத்துவமனையில் சிகிச்சை அளிப்பது என்ற, மருத்துவக் குழுவின் பரிந்துரையின் படி, கணபதியை மறுநாள் மதுரையில் உள்ள ஒரு இன்டர்நேஷனல் மருத்துவமனைக்கு அழைத்து செல்வதாக முடிவு செய்யப்பட்டது.

காலையில் ஒன்பது மணிக்கு ஆம்புலன்ஸ் திருநெல்வேலியில் இருந்து மதுரைக்குக் கிளம்புவதாக இருந்தது. விதுஷி வீட்டினரிடம், கீர்த்தி இரவே விஷயத்தை சொன்னதால் அவர்கள் காலையில் வந்து விடுவதாகக் கூறி இருந்தனர். விதுஷி அதிகாலையிலேயே போன் செய்து, அரிமாவிடம் தன்னை கணபதியைக் காண மருத்துவமனைக்கு அழைத்துச் செல்லும் படி கூறி விட்டாள்.

அரிமா வீட்டிற்குள் நுழைந்த போது விதுஷியும், கீர்த்தியும் ஹாலில் தான் அமர்ந்திருந்தார்கள். தூக்கமின்றி சிவந்த கண்களுடன் உள்ளே வந்தவனைக் கண்டு விதுஷிக்குக் கவலையாக இருந்தது. ஓடிப் போய் சமையலறை சென்று அவனுக்கு காபி கலக்கி எடுத்துக் கொண்டு அவசரமாக வந்தாள். அவன் சோபாவில் தலையைப் பின்னுக்குச் சாய்ந்தவாறு கண்ணை மூடி இருந்தான்.

அவனருகில் சென்று தோளைத் தொடவும், மெதுவாகக் கண் விழித்தான். அரிமா அங்கு அமரவும், கீர்த்திகா விதுஷியின் அறைக்குச் சென்று விட்டாள்.

விதுஷி, அவனிடம் காபிக் கோப்பையை நீட்டினாள்.

"தேங்க்ஸ்" என்றவாறு வாங்கிக் குடிக்க ஆரம்பித்தான்.

அரிமா காபி குடித்துக் கொண்டிருந்த போது, காயத்ரியின் கணவன் விஷ்ணு அங்கு வந்து, தாத்தாவின் உடல் நிலை பற்றி விசாரித்தான். அவன் மகள் விழித்ததும் அவளை அழைத்துக் கொண்டு மருத்துவமனைக்கு வருவதாகக் கூறினான். ஆனால் தன்ஷிகாவும், அனுஷாவும் இன்னும் தூங்கிக் கொண்டு தான் இருந்தார்கள். இரவில் குடும்பத்தினர் மருத்துவமனை கிளம்பும் போது பார்த்துக் கொண்டு தான் இருந்தனர். அப்படி இருந்தும் காலையில் சீக்கிரம் எழ வேண்டும். மருத்துவமனையில் கணபதியின் நிலை என்ன? என்று எதைப் பற்றிய கவலையும் இன்றி தூங்கிக் கொண்டிருந்தனர்.

அரிமா காபி குடித்து முடித்ததும், விதுவுடன் கீர்த்தியும் கிளம்பி மருத்துவமனைக்கு சென்றனர்.

அரிமா விதுவை அழைத்துக் கொண்டு வருவதைப் பார்த்த சரஸ்வதி, தன் தாயிடம் திரும்பி "அம்மா, அங்கே பாருங்கள். அப்பாவின் இந்த நிலைக்குக் காரணமானவளை உங்கள் பேரன் கூப்பிட்டுக் கொண்டு வருகிறான்" என்றார்.

இரவு முழுவதும் சரஸ்வதி, விதுவின் ராசி தான் கணபதியின் இந்த நிலைக்குக் காரணம் என்று இந்திராணிக்கு, மற்றவர்கள் அறியாமல் தூபம் இட்டுக் கொண்டிருந்தார்.

"அம்மா, அன்றைக்கே குருக்கள் என்ன சொன்னார்கள்? இன்னும் ஒரு மாதம் அவளை அரிமாவுடன் சேரக் கூடாது என்றார். சரியாக இன்று அரிமாவுடன் முதலிரவுக்கு ஏற்பாடு செய்த போது தான், அப்பாவுக்கு இப்படி ஆகி விட்டது. இவளை அரிமாவுடன் சேர விட்டிருந்தால் அப்பாவின் உயிர் போய் இருந்தாலும் ஆச்சரிய படுவதற்கு ஒன்றுமில்லை" என்று பேசிப் பேசியே அவர் மூளையை மழுங்கடித்து, அவரை கணபதிக்கு உடல் நிலை சரி இல்லாமல் போனதற்கு முழுமுதற் காரணமே, விதுஷிகா தான் என்று நம்பும்படி செய்திருந்தார்.

மருத்துவமனையில் கணபதிக்குத் தனியாக ஒரு தளத்தையே அளித்திருந்தனர். அந்த தளத்தில் எக்ஸிகியூடிவ் ரூம்கள் இருந்தன. அதனாலே குடும்பத்தினர் அனைவரும் அங்கே தங்க முடிந்தது. சரஸ்வதி இந்திராணியுடனே இரவு முழுதும் ஒரு அறையில் இருந்தார். அதிகாலை எழுந்து மீண்டும் கணபதி இருந்த அறை வாசலில் வந்து, அனைவரும் அமர்ந்து விட்டனர்.

அரிமாவும், விதுவும் வந்த போது குடும்பத்தினர் அனைவரும் அங்கிருந்தனர்.

அப்போது இந்திராணி, சரஸ்வதியின் குரோதமும், கோபமும் நிறைந்த பார்வையில் விதுஷியின் நடை தடைப்பட்டது. அவள் அதற்கு மேல் நடக்க முடியாமல் அங்கேயே நிற்கவும், அரிமாவும் கேள்வியாக அவளை நோக்கினான். விதுஷியின் பார்வை இவர்கள் மேல் இருக்கவும் அவர்களை பார்த்தான்.

அதற்குள் இந்திராணி "நீ ஏன் இங்கே வந்தாய்? உன்னால் தான் இத்தனை நாள் எந்த நோயும் இல்லாமல் இருந்த என் கணவருக்கு இப்படி ஒரு நிலை வந்து விட்டது. இங்கிருந்து போய் விடு" என்று கத்த தொடங்கி விட்டார்.

அவர் கத்தியதில் பயந்த விது அரிமாவிடம் நெருங்கி நின்றாள். அவன் ஆதரவாக அவள் கைகளைப் பற்றிக் கொண்டான்.

அரிமா "பாட்டி, என்ன பேசுகிறீர்கள்? விதுவுக்கும் தாத்தாவின் நிலைக்கும் என்ன சம்பந்தம்" என்றான் கோபமாக.

"என்ன சம்பந்தமா? அன்றைக்கே குருக்கள் உன்னுடன் அவளைச் சேர விடக் கூடாது என்றார். நேற்று சடங்கு என்று முடிவு செய்த பின், அந்த சமயத்தில் இவருக்கு இப்படி ஆனதற்குக் காரணம் யார்? இவளுடைய ராசி தான். இவள் இந்த குடும்பத்திற்குள் இனிமேல் இருக்கக் கூடாது. இவளை வெளியே அனுப்பு" என்றார் ஆக்ரோஷமாக.

நாச்சியப்பன் "அம்மா, கொஞ்சம் அமைதியாக இருங்கள். அப்பாவுக்கு ஒன்றும் ஆகாது. நாம் இத்தனை பேர் இருக்கும் போது அவரைப் பார்த்துக் கொள்ள மாட்டோமா? நீங்கள் தேவை இல்லாமல் இந்த சிறு பெண்ணின் மேல் பாரத்தை சுமத்தாதீர்கள்" என்றார் முடிந்த வரை கோபத்தை அடக்கிக் கொண்டு.

சரஸ்வதி "அண்ணா, அம்மா பெரியவர்கள். அப்பாவுக்கு ஒன்று என்றதும், அவர் வருத்தத்தில் பேசுகிறார். சற்றுப் பொறுத்துப் போனால் என்ன? ஆளாளுக்கு அம்மாவை பேச விடாமல் செய்கிறீர்கள்" என்றார் இந்திராணியை தூண்டி விடும் விதமாக.

சேகர் "சரோ, அமைதியாக இரு. உனக்கு எப்போது என்ன பேச வேண்டும் என்று தெரியாதா?" என்று சரஸ்வதியை அடக்கப் பார்த்தார்.

"நீங்கள் சும்மா இருங்கள். உள்ளே முடியாமல் படுத்திருப்பது என் அப்பா. எனக்குக் கவலை இருக்கக் கூடாதா?" என்று கண்ணீரைத் துடைத்துக் கொண்டார் சரஸ்வதி.

சேகர் "இது திருந்தாத ஜென்மம்" என்று நினைத்து, எப்படியும் போ என்பது போல முகத்தைத் திருப்பிக் கொண்டார்.

இந்திராணி "நாச்சி இவளை அனுப்புகிறாயா? மாட்டாயா?" என்றார் மீண்டும்.

விதுஷிக்குத் தன்னை அறியாமல் கண்ணீர் வரவா என்றது. அரிமாவும் இது மருத்துவமனை, அதிலும் தாத்தாவின் நிலைமை சரி இல்லாததால் கோபத்தைக் கட்டுப் படுத்திக் கொண்டிருந்தான்.

சரஸ்வதிக்குத் தான் கொண்டாட்டமாக இருந்தது. விதுஷியை இப்படி அவமானப் படுத்த வேண்டும் என்ற அவருடைய எண்ணம் ஈடேறி விட்டதே!.

கீர்த்திகா தன் மகனை வைத்துக் கொண்டு, விதுவின் மறுபுறம் நின்று கொண்டிருந்தாள். தங்கையின் நிலையைக் கண்டு அவளுக்கும் கலக்கமாக இருந்தது. அடுத்த குடும்பத்தில் வந்து அவள் என்ன பேசுவது? அதுவும் உள்ளே எல்லோருக்கும் பெரியவர், உயிருக்குப் போராடிக் கொண்டிருக்கும் போது? எனவே அவள் மௌனமாகவே நின்றிருந்தாள்.

நாச்சியப்பன் "விதுவை இங்கிருந்து அனுப்பி விட்டால், அப்பா எழுந்து விடுவாராம்மா? அல்லது என் மகனையும் மருமகளையும் இந்த வீட்டை விட்டு நிரந்தரமாக அனுப்ப வேண்டுமா? நீங்கள் பெரியவர்கள் நீங்கள் சொன்னால் சரியாக தான் இருக்கும் அம்மா. ஆனால் ஒன்று இங்கிருந்து போனால் என் மகனும், மருமகளும் ஒன்றாக தான் போவார்கள். அதே போல வீட்டை விட்டுப் போனாலும், இரண்டு பேரையும் ஒன்றாகத் தான் வெளியே அனுப்புவேன். அவன் மனைவியை அவமதித்த இடத்தில், அவன் இருப்பதற்கு நானே சம்மதிக்க மாட்டேன்" என்று திட்டவட்டமாக அறிவித்தார்.

இந்திராணி பேச்சற்று நின்றார். அரிமா அவருடைய வாரிசு. அவன் வேண்டும் அவருக்கு. ஆனால் அவன் மனைவி வேண்டாம். இப்படி முரணான மன நிலையில், என்ன பேசுவது என்று விழித்தார் அவர்.

அப்போது மருத்துவர் வரவும், அனைவரின் கவனமும் அவரிடம் திரும்பியது. அவர் உள்ளே சென்று கணபதியைப் பரிசோதித்தார். அப்போது கணபதி கண் விழித்திருந்தார். மருத்துவர் கேட்ட கேள்விகளுக்கு தலையை மட்டும் அசைத்துப் பதில் சொன்னார்.

பின் வெளியில் வந்து "சார், இப்போது அபாய கட்டத்தைத் தாண்டி விட்டார். ஆனால் பைபாஸ் சர்ஜரி சீக்கிரம் செய்ய வேண்டும். நாம் ஏற்கனவே முடிவு செய்த படி அவரை இன்று மதுரை அனுப்பி வைத்து விடலாம்" என்றார் மருத்துவர்.

குடும்பத்தினர் சில கேள்விகளைக் கேட்கவும் பதில் கூறியவர் பின் "ஒவ்வொருவராகச் சென்று பார்த்து வாருங்கள். யாரும் அவருடன் பேச முயல வேண்டாம்" என்று கூறி விட்டுச் சென்றார்.

உடனே இந்திராணியும், சரஸ்வதியும் கணபதியைக் காண உள்ளே சென்று விட்டனர்.

அப்போது விதுஷியின் வீட்டினர் அங்கு வந்தனர். பூபதி ராஜ், கீதா, தர்மராஜ், வாசவன், தர்ஷன் ஆகியோர் வந்திருந்தனர். அன்னையைப் பார்த்ததும் விதுஷிக்குக் கண்கள் கலங்கியது. ஓடிச் சென்று கீதாவை அணைத்துக் கொண்டாள்.

"என்னம்மா? ஏன் அழுகிறாய்? என்ன?" என்று பதறினார் கீதா.

அதன் பின்பே சுயம் தெளிந்தவள் "இல்லைம்மா, திடீரென்று தாத்தாவுக்கு முடியவில்லை" என்றாள் திணறியவாறு.

"சரி சரி, அழாதே. அம்மா கூட இருக்கிறேன். பெரியவருக்கு ஒன்றும் ஆகாது. சரியா?" என்று சமாதானம் கூறி விதுஷியைத் தேற்ற முயன்றார். அவர் புதிய இடம், புதிய சூழ்நிலை, இதை எல்லாம் மகள் எப்படிச் சமாளித்தாலோ? அதில் தான் அழுகிறாள் என்று கீதா நினைத்து விட்டார்.

சிறிது நேரத்தில் இந்திராணியும், சரஸ்வதியும் வெளியில் வரவும் ஒவ்வொருவராகச் சென்று கணபதியைப் பார்த்து வந்தனர்.

ஏற்கனவே நாச்சியப்பன் கோபப் பட்டிருப்பதால், இந்திராணியும், சரஸ்வதியும் விதுஷி வீட்டினர் வந்த பிறகு எதுவும் பேசவில்லை.

கீதா, லட்சுமியிடம் சென்று விசாரித்து ஆறுதல் சொன்னவர், இந்திராணி மற்றும் சரஸ்வதியிடம் சென்று எதுவும் பேசவில்லை. அவர்கள் முகங்களே, அவர்களுக்கு இவர்களின் வருகை பிடிக்கவில்லை என்பதை எடுத்துக் காட்டியதால், அவர்கள் அருகிலேயே செல்லாமல் இருந்து கொண்டார்.

ஆண்கள் சென்று நாச்சியப்பன், அரிமா, சேகர் ஆகியோரிடம் பேசிக் கொண்டிருந்தனர். பிறந்த வீட்டினரின் வருகை விதுஷிக்கு மிகுந்த ஆறுதலாக இருந்தது.

சற்று நேரம் கழித்து விஷ்ணு தன் மகள் வர்ஷாவுடன் அங்கு வந்தான். அவர்களுடனே தன்ஷிகா, அனுஷா வந்திருந்தனர்.

மதுரைக்கு கணபதியுடன் யார் யார் செல்வது? என்று பேசிக் கொண்டிருந்தனர்.

இந்திராணி, அரிமா, நாச்சியப்பன், விஷ்ணு ஆகியோர் செல்வது என்றும், சேகர் வீட்டில் ஆண் துணையாக இருக்கட்டும், என்றும் முடிவு செய்தார்கள். தர்ஷன் தானும் உடன் வருவதாகத் தெரிவித்தான்.

விது அன்னையுடன் பேசிக் கொண்டிருந்தாலும், அவள் பார்வை அரிமாவைச் சுற்றியே வட்டமிட்டது. அரிமாவும் அதை உணர்ந்தே இருந்தான். நேரம் ஒதுக்கிக் கொண்டு அவளிடம் வந்தான்.

கீதாவிடம் "அத்தை, விதுவுடன் கொஞ்சம் பேசி விட்டு வருகிறேன்" என்று அவரிடம் கூறிவிட்டு, அவளைத் தனியாக அழைத்துச் சென்றான்.

தனி அறைக்குள் சென்றதும் விதுஷி தானாகவே அவனை அணைத்து, அவன் மார்பில் முகம் புதைத்துக் கொண்டாள். அரிமாவுக்குப் புரிந்தது, அவனும் ஆறுதலாக அவளை அணைத்துக் கொண்டான். அவன் நெஞ்சில் சூடான நீர் பட்டதுமே அவள் முகத்தை நிமிர்த்திப் பார்த்தான். அவள் அழுத விழிகளைக் கண்டு அவனுக்கும் நெஞ்சம் வலித்தது.

"அழாதே விது. நான் வருவதற்கு இன்னும் எத்தனை நாள்கள் ஆகும் என்று தெரியவில்லை. கிளம்பும் போது நீ தைரியமாக இருக்க வேண்டாமா?" என்றான் அரிமா.

முயன்று அழுகையை நிறுத்தி அவனை நிமிர்ந்து பார்த்தாள் விதுஷி.

"நான் நீங்கள் வரும் வரை தூத்துக்குடி போய் வரவா?" என்றாள்.

"ஏன்?" என்றான் அரிமா ஒரு மாதிரிக் குரலில்.

அவள் பதிலின்றி தலை குனிந்தாள்.

அவன் ஒரு பெருமூச்சுடன் "இன்னும் நீ உன் மனதில் நினைப்பதை தயக்கமின்றி, என்னிடம் பேச முடியவில்லையா விது?" என்றான் வேதனையாக.

"அப்படி இல்லை. இன்று பாட்டி நடந்து கொண்ட விதம் எனக்கு வருத்தமாக இருக்கிறதுங்க. அதனால் தான்" என்றாள் தயக்கத்துடன்.

"நீ அப்படி சென்றால் அவர்கள் சொல்வதை நாம் ஒத்துக் கொண்டது போல் ஆகி விடாதா?" என்றான் அரிமா சற்றுக் கோபத்துடன்.

"இல்லை அரி, எனக்கு ஒரு வாரமாகவே மன உளைச்சலாக தான் இருக்கிறது. அது உங்களுக்கும் தெரியுமே. ப்ளீஸ், இந்த ஒரு முறை மட்டும் போய் வருகிறேனே" என்றாள் விது கெஞ்சலாக.

"என்ன மன உளைச்சல் உனக்கு?" என்றான் அரிமா கோபமாக.

"ஏன்? என்னவென்று உங்களுக்குத் தெரியும். என் வாயைக் கிளறாதீர்கள்" என்றாள் அவளும் பதிலுக்கு.

"என்னடி தெரியும்? நான் உன்னிடம் கணவன் உரிமையை தானே எடுத்துக் கொண்டேன்? என்னவோ உலகத்தில் நடக்காத விஷயம் மாதிரி சோக கீதம் வாசித்துக் கொண்டிருக்கிறாய்? நான் தான் நீ இப்படிக் கவலைப் படுவதற்கு உன் மீது கோபப்பட வேண்டும். தெரியுமா?" என்று சீறினான் அரிமா.

அவனுடைய சீற்றத்தில் வழக்கம் போல் அவளுக்குப் பேச்சு மறந்துவிட்டது. அவளுடைய அதிர்ந்த தோற்றத்தை பார்த்தவனால் அதற்கு மேல் கோபத்தை இழுத்துப் பிடிக்க முடியவில்லை. அவனே அவளை இழுத்து இறுக அணைத்துக் கொண்டான்.

"இங்கே பார் விது. நாம் இருவரும் கணவன், மனைவி. நமக்குள் நடந்ததற்கு நாம் யாருக்கும் விளக்கம் கொடுக்கத் தேவை இல்லை. புரிகிறதா? ஒன்றுமில்லாத விஷயத்தை நீயே எல்லோருக்கும் வெட்ட வெளிச்சமாக்கி விடாதே" என்றான் கண்டிப்பான குரலில்.

அவள் தலையசைக்கவும் "மாமா, உன் மீது கோபமாக இருக்கிறேன். அப்புறம் தாத்தாவை நினைத்துக் கவலையிலும் இருக்கிறேன். உனக்கு என் மீது அக்கறை இருந்தால் நீ இப்படிப் பேசாமல் எனக்கென்ன என்று இருப்பாயா?" என்றான் அரிமா கேலியும் தாபமுமாக.

அவள் தயக்கத்துடன் முகம் சிவக்க, அவன் இதழை நெருங்கவும், அவளுக்குக் கஷ்டம் கொடுக்காமல் அவனே அவளை எடுத்துக் கொண்டான்.

சற்றுப் பொறுத்து "சரிடி, நீ உன் அம்மாவுடன் போ. நான் திருநெல்வேலி வந்ததும் உன்னை வந்து அழைத்துக் கொள்கிறேன்" என்றான்.

அவள் ஆச்சரியமாகப் பார்க்கவும் "உன்னுடைய பெர்பாமன்ஸ் இன்றைக்கு எனக்கு மிகவும் பிடித்திருந்தது. அதனால் தான்" என்று கண்ணடித்தான்.

அதன் பின் கணபதியுடன் அரிமா மற்றும் மற்றவர்கள் செல்லவும், விதுஷி லட்சுமி, காயத்ரியிடம் மட்டும் சொல்லிவிட்டு தன் வீட்டாருடன் தூத்துக்குடி சென்று விட்டாள்.

-தொடரும்......

Selvi_Saran · 2025-05-19T17:23:30+0100

செம்பருத்தி பூ 20

மதுரையிலுள்ள அந்த மருத்துவமனையில், கணபதியை அனுமதிருந்தார்கள். முதல் நாள் அவரை அட்மிட் செய்ய மட்டுமே மற்றவர்கள் வந்தனர். அதன் பின் கணபதியைப் பரிசோதித்த மருத்துவர்கள், இன்னும் மூன்று நாள்கள் கழித்து மருந்து, மாத்திரைகளால் அவருடைய உடல் நிலையை சீர்ப்படுத்திய பின்பே, அறுவை சிகிச்சை செய்ய முடியும் என்று கூறி விட்டனர். எனவே தர்ஷனுடன், இந்திராணியை ஊருக்கு அனுப்பி வைத்து விட்டனர்.

இந்திராணி லேசில் அதற்கு ஒத்துக் கொள்ளவில்லை, தானும் மருத்துவமனையில் இருப்பதாகக் கூறினார். ஆனால் இன்னும் மூன்று நாளுக்குப் பிறகு தான் அறுவை சிகிச்சை, அதன் பிறகும் குறைந்தது ஒரு வாரம் கழித்து தான், கணபதியை வீட்டிற்கு அனுப்புவார்கள். அப்படி இருக்கையில் இந்த வயதில் அவரை, என்ன தான் அது வசதியான மருத்துவமனையாக இருந்தாலும், எப்படி அங்கே தங்க வைப்பது?. எனவே கட்டயப்படுத்தி அவரை தர்ஷனுடன் திருநெல்வேலி அனுப்பி வைத்து விட்டனர். அதன் பின் மருத்துவமனையில் அரிமா, நாச்சியப்பன், விஷ்ணு ஆகியோர் கணபதியுடன் இருந்தார்கள்.

அரிமா விஷ்ணுவையும் போகத்தான் கூறினான். ஆனால் விஷ்ணுவுக்கு சொந்த ஊரே மதுரை என்பதால், இவர்களுக்கு வீட்டிலிருந்து எதுவும் தேவையென்றால், எடுக்க மட்டுமே அவன் சென்று வந்தான். மற்றபடி அவர்களுடன் மருத்துவமனையிலேயே தான் இருந்தான்.

காயத்ரியும் மறுநாள் தன் மகளுடன் புகுந்த வீட்டிற்கு வந்து விட்டாள். தினமும் ஒரு முறை மருத்துவமனைக்கு வந்து பார்த்துக் கொண்டாள். தினமும் இருவேளை உணவாவது நாச்சியப்பனுக்கும், அரிமாவுக்கும் காயத்ரியின் வீட்டிலிருந்து வந்து விடும். கணபதிக்கு பத்திய உணவு மருத்துவமனையிலிருந்து அவர்களே தயாரித்துக் கொடுப்பார்கள்.

வியாழனன்று கணபதிக்கு அறுவை சிகிச்சை என்று கூறி இருந்தார்கள். அரிமா நேரம் கிடைக்கும் போதெல்லாம் விதுவிடம் போனில் பேசிக் கொண்டிருந்தான்.

அன்று அவன் போன் செய்த போது விதுஷி "நான் தாத்தாவின், அறுவை சிகிச்சை நாள் அன்று வரட்டுமா'' என்றாள்.

"வேண்டாம் விது. இங்கே இத்தனை பேர் இருக்கிறோமே. போதும். பாட்டியையும், அம்மாவையுமே வர வேண்டாம் என்று சொல்லிக் கொண்டிருக்கிறார் அப்பா" என்றான் அரிமா.

"ஏன் அரி? நீங்கள் என்ன சொன்னாலும் என் அம்மாவும், அப்பாவும் வருவார்கள் என்று தான் நினைக்கிறேன்" என்றாள் விதுஷி யோசனையாக.

"அவர்கள் வரட்டும். நான் மாமாவிடம் பேசிக் கொள்கிறேன். நீ வர வேண்டாம்" என்றான் அரிமா முடிவாக.

"ஏன் அரி? நான் வந்தால் உங்களுக்கு ஆதரவாக இருக்கும் என்று தான் கேட்டேன். என்னை ஏன் வேண்டாம் என்கிறீர்கள்?" என்றாள் விதுஷி மனத் தாங்கலுடன்.

"அடியே! என்ன பேசுகிறாய் நீ? நீ என் குடும்பத்தில் இருப்பவள். உன் அம்மாவும், அப்பாவும் நம் குடும்பத்திற்கு சம்பந்திகள். அதனால் உறவினர் என்ற முறையில் அவர்கள் வரட்டும். நீயும் நானும் வேறு வேறு அல்ல. அதனால் தான் நான் இருப்பதால், உன்னை வர வேண்டாம் என்கிறேன். தாத்தா, திருநெல்வேலி வந்ததும் அவரைக் கவனிக்கும் பொறுப்பை நீயே எடுத்துக் கொள். சரி தானா?" என்று விளக்கமாகக் கூறினான்.

"ம். சரிங்க. சாப்பீட்டீர்களா?'' என்றாள் விதுஷி இப்போது தெளிவான மனதுடன்.

"சாப்பிட்டேன் மா. உனக்கு நேரம் போகிறதா?" என்று அவளை விசாரித்தான்.

"ம்ம். டிவி, மொபைல், சின்ன சின்ன சமையல் என்று போகிறது" என்றாள் சலிப்பாக.

அதன் பிறகு அர்த்தமற்ற பேச்சுகள் அவர்களுக்குள் நீண்டது. இருவரின் முதல் பிரிவு இரண்டு பேரையுமே பாதித்தது.

அவள் போனை வைத்த நேரத்தில், கீதா விதுவின் அறைக்கு வந்தார். அவர் முகமே சரியில்லை, சோகமாக இருந்தார்.

"என்னம்மா? ஏன் ஒரு மாதிரி இருக்கிறீர்கள்?" என்று விசாரித்தாள் விது.

"உன் பெரியப்பா வீட்டிற்குப் போய் இருந்தேன். கீர்த்தி இன்றைக்குத் தான், நாங்கள் அன்று மருத்துவமனை வரும் முன்பு நடந்த விஷயத்தைக் கூறினாள்" என்றார் கீதா மகளை குற்றம் சாட்டும் பார்வையுடன்.

"அக்கா என்ன சொன்னாள்?" என்றாள் விதுஷி தயக்கமாக.

"அவள் சொன்னது இருக்கட்டும். நீ முதலில் சொல். உன் புகுந்த வீட்டில் என்ன நடக்கிறது? ஏன் அந்தம்மா உன்னைப் பேசுகிறது? ராசி இல்லாதவள் என்றதாம்? கேட்க ஆளில்லை என்று நினைக்கிறதா அந்தக் கிழவி? நம்மிடம் அவர்கள் அளவு பணம் தான் இல்லை. மற்றபடி எந்த விதத்திலும் நாம் தரம் இறங்கி விடவில்லை விது. நீ இப்போது அங்கே முதல் நாளிலிருந்து நடந்ததைக் கூற வேண்டும்" என்றார் அதிகாரமாக.

விதுஷிக்கு நெஞ்சம் தளும்பியது. என்னதான் அரிமாவும், நாச்சியப்பனும் அவளுக்காகப் பேசினாலும், பிறந்த வீட்டு ஆதரவு கிடைத்தது அவளுக்கு மனதில் பெரும்பலம் வந்தது போல் இருந்தது.

எத்தனையோ குடும்பத்தில், பெண் வீட்டினர் எவ்வளவு வசதியாக இருந்தாலும், மணமான பெண்ணுக்குப் புகுந்த வீட்டில் ஒரு பிரச்சினை என்றால், நாங்கள் எப்போதும் உனக்காக இருப்போம் என்ற நம்பிக்கையைக் கொடுப்பதில்லை. என்ன என்றாலும், நீ தான் பொறுத்துப் போக வேண்டும். திருமணம் செய்ததுடன் எங்கள் கடமை முடிந்தது என்பது போல் கைகழுவி விடுகிறார்கள். இத்தனைக்கும் தவறு புகுந்த வீட்டினர் மீது இருந்தாலும், தங்கள் பெண்ணுக்காகப் பேச, இன்றும் பல பெற்றோர் முன் வருவதில்லை என்பதே கசப்பான உண்மை. அந்த வகையில், விதுஷி எவ்வளவோ புண்ணியம் செய்திருக்கிறாள் என்றே கூற வேண்டும்.

அவள் கீதாவிடம் எதையும் மறைக்க நினைக்கவில்லை. அதனால் முதல் நாளில் இருந்து இந்திராணி, சரஸ்வதி, அவர் மகள்கள் ஆகியோர் அவளிடம் ஒதுக்கம் காட்டியது, வாய்ப்பு கிடைக்கும் போதெல்லாம் அவர்கள் அவளை அவமதித்தது, அன்று மருத்துவமனையில் இந்திராணி பேசியது எல்லாம் சொல்லி விட்டாள். அது மட்டுமின்றி அந்த வீட்டில் அவளுக்குத் துணையாக இருக்கும் அவள் கணவன், மாமனார், மாமியார், கணபதி தாத்தா ஆகியோர் அவளுக்கு ஒன்று என்றால் அவளுக்காக நின்றது, கணபதி அவளுக்காகச் செய்தது, தொழிலில் அனுமதித்தது என்று எல்லாமே கூறினாள்.

இருந்தும் கீதாவின் மனம் சமாதானம் அடையவில்லை. "விது, என்ன தான் உனக்கு இத்தனை பேர் ஆறுதலாக இருந்தாலும், எப்போதும் உன்னிடம் எப்படி பிரச்சினை செய்யலாம் என்று இருக்கும் நபர்களுடன், எப்படி நீ ஒரே வீட்டில் இருப்பாய்? மாப்பிள்ளை உனக்கு ஆதரவாக இருந்தாலும், உன்னை நினைத்துக் கொஞ்சம் கவலையாகத் தான் இருக்கிறது" என்றார் கீதா.

"அம்மா, நான் எப்போதும் அவர்களைப் பார்த்துக் கொண்டு, வீட்டில் இருக்கப் போவதில்லை. அவர்களுக்குச் சமைத்துப் போட்டு சேவகம் செய்யப் போவதும் இல்லை. என்னைப் பற்றிய கவலையை விடுங்கள். என்னை அரி நன்றாகப் பார்த்துக் கொள்வார்" என்றாள் லேசான வெட்கத்தோடு.

கீதாவின் முகம் தெளிந்தது. "சரி விது. உனக்கு என்ன பிரச்சினை என்றாலும் அம்மாவிடம் கண்டிப்பாக சொல்ல வேண்டும். சரியா?" என்றார் அவள் தலையை மென்மையாக வருடியபடி. அவர் மனதுக்குள் இதைப்பற்றி அரிமா, லட்சுமி ஆகியோரிடம் பேச வேண்டும் என்று முடிவு செய்து கொண்டார்.

"சரிம்மா. நிச்சயம் சொல்கிறேன்" என்று உறுதி அளித்தாள் விதுஷி.

கணபதிக்கு அறுவை சிகிச்சை வெற்றிகரமாக நடந்து முடிந்தது. இந்திராணி, லட்சுமி, சரஸ்வதி ஆகியோரை அறுவை சிகிச்சையன்று அன்று காரில் அழைத்து வந்து, மறுநாள் கணபதி கண் விழித்ததும், திருநெல்வேலி அனுப்பி வைத்துவிட்டனர். விதுஷி வீட்டினரும், அன்று மதுரை வந்து கணபதியைப் பார்த்துச் சென்றனர்.

அடுத்த வாரத்தில் சனிக்கிழமை அன்று கணபதியை மருத்துவனையிலிருந்து டிஸ்சார்ஜ் செய்தனர். சனியன்று மாலை வேளையில் கணபதி, அரிமா, நாச்சியப்பன் ஆகியோர் மீண்டும் கணபதி இல்லத்திற்குள் பிரவேசித்தனர். லட்சுமி ஆரத்தி எடுத்து மாமனாரை வரவேற்றார். கண்ணீரும், புன்னகையுமாக சில நிமிடங்கள் கழிந்தன.

தற்காலிக பேஸ்மேக்கர் பொருத்தப்பட்டு தான் கணபதி அனுப்பி வைக்கப் பட்டிருந்தார். அதை அகற்றும் வரை, அவரைப் பிறந்த குழந்தையைப் போல் தான், பார்த்துக் கொள்ள வேண்டும். பேஸ்மேக்கர் அகற்றும் வரை அவர் பேசவும் கூடாது.

இருந்தும் வந்த உடன் எல்லோரையும் பார்த்து விட்டு, விதுஷியைக் காணாமல், அரிமாவிடம் "பேத்தி எங்கே?" என்றார் செய்கையில்.

அரிமா "அவள் தூத்துக்குடி போய் இருக்கிறாள் தாத்தா. நாளை நான் சென்று அவளை அழைத்து வருகிறேன்" என்றான்.

கணபதியின் முகம் குழப்பத்தைக் காட்டியது. "ஏன் போனாள்?" என்றார் மீண்டும்.

நான் இல்லாத நேரம், என் மனைவியை இங்கே இருக்க விடப் பிடிக்கவில்லை என்றா கூற முடியும்?

"உங்கள் பேத்தி, நான் இல்லாமல் அலுவலகம் செல்லப் பிடிக்கவில்லை என்று விட்டாள் தாத்தா. அதுதான் நான் வந்ததும், சேர்த்து அவளிடம் வேலை வாங்கிக் கொள்ளலாம் என்று, விடுமுறை கொடுத்து அனுப்பி விட்டேன்" என்றான் அரிமா விளையாட்டு போல.

கணபதி லேசான சிரிப்புடன் தலை அசைத்துக் கொண்டார். பின்பு அவரை ஓய்வெடுக்க கூறி விட்டு மற்றவர்கள் வெளியேறி விட்டனர். கணபதியைப் பார்த்துக் கொள்ள மருத்துவமனையில் இருந்து ஒரு செவிலியர் வந்திருந்தார்.

அரிமா வந்து சிறிது நேரத்தில் வெற்றி வந்து விட்டான். இத்தனை நாள் தொழிலில் நடந்தது, குடும்பத்தில் நடந்தது என்று நண்பர்கள் பகிர்ந்து கொண்டனர்.

"தங்கச்சியை எப்போ கூப்பிட்டு வரப் போற?" என்றான் வெற்றிவேல்.

"பாட்டி அவளைப் பேசியதை நினைத்தால், அவளைக் கூப்பிட்டு வர யோசனையாக இருக்கிறதுடா" என்றான் அரிமா வருத்தமாக.

"அதற்காக என்ன செய்ய முடியும்? நீ தான் அவர்களுக்குச் சொல்லிப் புரிய வைக்க வேண்டும்"

"புரிய வைக்க இதில் ஒன்றும் இல்லை வெற்றி. அவர்களுக்கு தன்ஷிகாவை நான் திருமணம் செய்யாதது கோபம். அதன் காரணகர்த்தா விது என்று நினைக்கிறார். இத்தனைக்கும் விதுவுக்கு இந்தத் திருமணத்தில் விருப்பம் இல்லை, இது கட்டாயக் கல்யாணம் என்று வீட்டில் எல்லோருக்கும் தெரியும். அப்படி இருந்தும் அவள் மீது வெறுப்பைக் காட்டுவதை, என்னால் ஏற்றுக் கொள்ளவே முடியவில்லை. நான் இப்போது பாட்டி, அத்தை யாரிடமும் பேசுவது கூட இல்லை".

"பேசாமல் இருப்பது போதாது அரி. நான் சொல்வதை நீ தவறாக எடுத்தாலும் பரவாயில்லை. இனியும் விதுவை விருந்தினரை அறையில், மற்றவர்கள் பேச்சைக் கேட்டு இருக்க விடாதே. இருவரும் ஒரு அறையில் இருப்பது தான், அவளை உன் சரிபாதியாக காட்டும். வீட்டில் எல்லா உரிமையும் அவளுக்கு இருக்கிறது என்று, நீ தான் எல்லோருக்கும் உணர்த்த வேண்டும். இன்னும் விருந்தினர் அறையில் இருந்தால், அவளை ஒரு விருந்தாளி மாதிரி தான் மற்றவர்கள் நடத்துவார்கள்" என்றான் வெற்றி காட்டமாகவே.

"சரிடா. ஏற்கனவே விதுவிடம் நாளை வந்து அழைத்து வருவதாகக் கூறி விட்டேன். பார்க்கலாம். ஆனால், யாருக்காகவும் அவளை நான் எப்போதும் வீட்டுக் கொடுக்க மாட்டேன்" என்றான் அரிமா உள்ளத்திலிருந்து.

அதன் பின் சிறிது நேரம் பேசிவிட்டு வெற்றி கிளம்பிச் சென்று விட்டான்.

அரிமா மறுநாள் காலை உணவு முடிந்ததும், லட்சுமியிடம் மட்டும் தூத்துக்குடி சென்று வருவதாக தனியாக கூறி விட்டு, மனைவியை அழைத்து வரச் சென்று விட்டான்.

இவன் சென்ற போது ஹாலிலேயே இவனுக்காகக் காத்துக் கொண்டிருந்தாள் விதுஷிகா. கீதா தர்ஷன் வீட்டிற்குச் சென்றிருந்தார். பூபதிராஜ் மார்க்கெட் சென்றிருந்தார்.

மெரூன் நிற பிளைன் காட்டன் சேலையில், டிசைனர் பிளவுஸ் அணிந்து, தாலிக்கொடியோடு, சிறிய டாலர் வைத்த கழுத்தை ஒட்டிய சிறு செயின், தோளைத் தொட்டவாறு ஜாதிமல்லி வைத்து முகமெல்லாம் அவனுக்கான ஏக்கமும், சிரிப்புமாக வரவேற்ற மனைவியை அவன் விழிகள் இமைக்க மறந்து பார்த்துக் கொண்டிருந்தது.

விதுஷியின் கண்களும் கணவனை விட்டுப் பிரியவில்லை. நார்மல் ஃபுல்ஹாண்ட் செக்ட் ஷர்ட், பென்சில் கட் ஜீன்ஸ் அணிந்து கம்பீரம் குறையாமல் நின்ற கணவன் அவளுக்கு அத்தனை நிறைவை அளித்தான். இப்போதே அவன் கைகளுக்குள் புகுந்து கொள்ள வேண்டும் போல் அவள் மனம் தவித்தது. இப்படி அவள் மாறுவாள் என்று அவளே எதிர் பார்த்திருக்கவில்லை. அந்த அளவில் அரிமா மேல் அவள் பித்தாகிப் போய் இருந்தாள்

"அத்தை மாமா எங்கே?" என்று கேட்டான் அரிமா, வீட்டைக் கண்களால் துழாவியவாறு.

"அம்மா அத்தை வீட்டில், அப்பா மார்க்கெட்" என்றாள் விதுஷி.

அடுத்த நொடி அவளைத் தன் கைகளில் அள்ளிக் கொண்டு அவள் அறைக்குச் சென்று விட்டான் அரிமா. யார் யாரை அதிகம் தேடினார்கள் என்று, அவர்களுக்குள் போட்டி வைத்துக் கொண்டனர். அந்த போட்டி முடிவில் இருவருமே வெற்றி பெற்றுக் கொண்டதாக, அவர்களுக்கு அவர்களே அறிவித்தும் கொண்டார்கள்.

- தொடரும்.....

செம்பருத்தி பூ - கதைத்திரி

Selvi_Saran

Moderator

Selvi_Saran

Moderator

செம்பருத்தி பூ 1​

​

​

​

தொடரும்….​

​

Selvi_Saran

Moderator

செம்பருத்தி பூ 2​

​

​

​

​

பார்லரில் முதலில் பிரியாவும், விதுஷிகாவும் தங்கள் தேவைகளை ரிசப்சனில் கூறி விட்டு அமர்ந்திருந்தனர்.​

​

​

​

​

"பிரியாவுக்கு முடித்த உடன் எனக்குரிய நேரம் என்று சொன்னீர்களே?" என்றாள் விதுஷி.​

​

​

அதைக் குடித்த பின்பு சற்று நேரத்தில், அவளே மீண்டும் விதுஷியிடம் வந்தாள்.​

​

"மேடம், உங்களுடன் வந்த பெண் காம்ப்ளக்ஸ் வாசலுக்கு உங்களை வர சொல்லி, ரிசப்ஷன்க்கு சொல்லி இருக்கிறார்கள்"​

​

"அவள் ஏன் கீழே சென்றாள்?"​

​

"தெரியவில்லை மேடம். வேண்டுமானால் ரிஷப்ஷனில் கேட்டு பாருங்கள்".​

​

​

"இங்கே பொட்டிக் எந்த பக்கம் இருக்கிறது?" என்று கேட்டார்.​

​

​

​

​

​

​

"மேடம், உங்களுடன் வந்தவர்கள் நீங்கள் கீழே சென்று அழைத்த போதே சென்று விட்டார்கள். இன்னும் திரும்பி வரவில்லை"​

​

பிரியாவுக்கு பதட்டமாகி விட்டது. "நான் எப்போது ஃபோன் செய்தேன்?"​

​

​

​

​

​

அவள் இப்படிப் பொறுப்பில்லாமல் தன்னை இங்கே விட்டு விட்டு வீட்டிற்குச் செல்ல ஒரு சதவீதம் கூட வாய்ப்பே இல்லை.​

​

​

​

தர்ஷனுக்கு ஃபோன் செய்தாள். ரிங் சென்று அவன் அழைப்பை ஏற்றதும், "அத்தான்" என்றாள் அழுகுரலில்.​

​

"என்னம்மா? என்ன ப்ரீ? அழுகிறாயா?" என்றான் தர்ஷன் பதட்டத்துடன்.​

​

​

​

உடனே காரை எடுத்து கொண்டு, பிரியா கூறிய அந்த காம்ப்ளக்ஸை நோக்கி சென்றான்.​

​

​

​

​

​

இதற்குப் பின் என்ன? இந்த எண்ணத்துடன் ஒருவர் முகத்தை ஒருவர் பார்த்து கொண்டனர்.​

​

​

தங்கராஜ் "மாப்பிள்ளை சொல்வது தான்டா எனக்கும் சரியாகப்படுகிறது" என்றார் தம்பியிடம்.​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

செம்பருத்தி பூ 1

தொடரும்….

செம்பருத்தி பூ 2

பார்லரில் முதலில் பிரியாவும், விதுஷிகாவும் தங்கள் தேவைகளை ரிசப்சனில் கூறி விட்டு அமர்ந்திருந்தனர்.

"பிரியாவுக்கு முடித்த உடன் எனக்குரிய நேரம் என்று சொன்னீர்களே?" என்றாள் விதுஷி.

அதைக் குடித்த பின்பு சற்று நேரத்தில், அவளே மீண்டும் விதுஷியிடம் வந்தாள்.

"மேடம், உங்களுடன் வந்த பெண் காம்ப்ளக்ஸ் வாசலுக்கு உங்களை வர சொல்லி, ரிசப்ஷன்க்கு சொல்லி இருக்கிறார்கள்"

"அவள் ஏன் கீழே சென்றாள்?"

"தெரியவில்லை மேடம். வேண்டுமானால் ரிஷப்ஷனில் கேட்டு பாருங்கள்".

"இங்கே பொட்டிக் எந்த பக்கம் இருக்கிறது?" என்று கேட்டார்.

"மேடம், உங்களுடன் வந்தவர்கள் நீங்கள் கீழே சென்று அழைத்த போதே சென்று விட்டார்கள். இன்னும் திரும்பி வரவில்லை"

பிரியாவுக்கு பதட்டமாகி விட்டது. "நான் எப்போது ஃபோன் செய்தேன்?"

அவள் இப்படிப் பொறுப்பில்லாமல் தன்னை இங்கே விட்டு விட்டு வீட்டிற்குச் செல்ல ஒரு சதவீதம் கூட வாய்ப்பே இல்லை.

தர்ஷனுக்கு ஃபோன் செய்தாள். ரிங் சென்று அவன் அழைப்பை ஏற்றதும், "அத்தான்" என்றாள் அழுகுரலில்.

"என்னம்மா? என்ன ப்ரீ? அழுகிறாயா?" என்றான் தர்ஷன் பதட்டத்துடன்.

உடனே காரை எடுத்து கொண்டு, பிரியா கூறிய அந்த காம்ப்ளக்ஸை நோக்கி சென்றான்.

இதற்குப் பின் என்ன? இந்த எண்ணத்துடன் ஒருவர் முகத்தை ஒருவர் பார்த்து கொண்டனர்.

தங்கராஜ் "மாப்பிள்ளை சொல்வது தான்டா எனக்கும் சரியாகப்படுகிறது" என்றார் தம்பியிடம்.

அவள் பார்வையை அலட்சியமாக எதிர் கொண்டான், அவன் "அரிமா துரை".

- தொடரும்..

செம்பருத்தி பூ 3

வந்தவன் நேராக கணபதியிடம், "தாத்தா, நீங்களும் பாட்டியும் என்னை ஆசீர்வாதம் பண்ணுங்க" என்றான்.

கணபதி "ராணி, இங்கே வா" என்றார். ஆம், கணபதி தன் மனைவியை ராணி என்றே அழைப்பார்.